Roger wilde nog eens naar de Blaarmolen. We reden deze middag dus naar het natuurreservaat De Kevie in Tongeren en wandelden aan de rand van de Jeker tot aan de molen en terug: een uur lopen.
Daarmee had Roger zijn dagelijkse beweging gekregen.
Het was er rustig (slechts een paar mensen ontmoet, maar wel paarden en reigers) en rustgevend. Wat deugd deed in deze triestige periode (ik denk aan onze schoonbroer zaliger en mijn oom Nononc met wie het nog steeds niet zo goed gaat).
Deze avond, na een kort bezoek aan buurvrouw Marie-Claire, verder gelezen in Rogers notities over de islam. Die had ik al veel vroeger moeten krijgen! Eigenaardig dat hij er nooit aan dacht me die te geven, vermits ik al zo lang zeg dat ik daar meer wil over leren/lezen.
Maar kom, nu heb ik ze en het is heel interessante lectuur!
vrijdag 31 augustus 2018
donderdag 30 augustus 2018
Een cursus over de islam
Heel hard gewerkt vandaag! Nee, hoewel het eigenlijk al nodig zou zijn, ben ik niet opnieuw beginnen schoonmaken. Wel heb ik mijn tijd besteed aan heel wat anders, maar daarover later meer.
Bij wijze van wandeling liepen we daarna een dik uur rond in Sint-Truiden en gingen we er enkele winkels binnen (Roger doet dat graag). Het viel ons op dat er opvallend veel winkelpanden te koop of te huur staan. Een gevolg van de langdurige wegenwerken in die stad?
En ondertussen praatten we, onder andere over de islam. Roger lijkt er steeds zoveel over te weten en ik vroeg hem waar hij zijn kennis haalt.
Blijkt dat hij daar tijdens zijn studie bij professor Ryckmans een college over gevolgd heeft als keuzevak. Dat wist ik niet!
'Heb je die cursus nog?' vroeg ik hem. 'Ja, maar het zijn eigen notities, er was geen cursusboek', antwoordde hij.
Hij heeft me deze avond zijn notities gegeven. Ze lezen vlot en zijn heel interessant (hoewel ik er wat meer structuur in zou willen, maar ja, ik heb een heel slecht geheugen en moest destijds al mijn cursussen heel gestructureerd herschrijven om ze te kunnen memoriseren - in feite memoriseerde ik ze terwijl ik ze herschreef).
Jammer dat ik binnenkort even geen tijd zal hebben om verder te lezen, maar ik begon alvast deze avond wat te leren over de islam! Echt boeiend!
Bij wijze van wandeling liepen we daarna een dik uur rond in Sint-Truiden en gingen we er enkele winkels binnen (Roger doet dat graag). Het viel ons op dat er opvallend veel winkelpanden te koop of te huur staan. Een gevolg van de langdurige wegenwerken in die stad?
En ondertussen praatten we, onder andere over de islam. Roger lijkt er steeds zoveel over te weten en ik vroeg hem waar hij zijn kennis haalt.
Blijkt dat hij daar tijdens zijn studie bij professor Ryckmans een college over gevolgd heeft als keuzevak. Dat wist ik niet!
'Heb je die cursus nog?' vroeg ik hem. 'Ja, maar het zijn eigen notities, er was geen cursusboek', antwoordde hij.
Hij heeft me deze avond zijn notities gegeven. Ze lezen vlot en zijn heel interessant (hoewel ik er wat meer structuur in zou willen, maar ja, ik heb een heel slecht geheugen en moest destijds al mijn cursussen heel gestructureerd herschrijven om ze te kunnen memoriseren - in feite memoriseerde ik ze terwijl ik ze herschreef).
Jammer dat ik binnenkort even geen tijd zal hebben om verder te lezen, maar ik begon alvast deze avond wat te leren over de islam! Echt boeiend!
woensdag 29 augustus 2018
Na een vergadering van de werkgroep WO I, wandeling van Gors-Opleeuw naar Zammelen
Deze ochtend weer vrij vroeg opgestaan om naar een vergadering van de werkgroep WO I te gaan.
Op de agenda stonden onder andere een evaluatie van ons ontsluitingswerk, een plaats zoeken om vijf vredesbomen te planten in Heers en de mogelijkheid om een boek te schrijven over soldaten uit Heers tijdens Wereldoorlog II. Dat laatste zou bijna onmogelijk zijn omdat we heel moeilijk aan de gegevens kunnen geraken (wegens nog geen honderd jaar oud).
Ik was er maar half bij met mijn geest. Constant denk ik aan de tragische gebeurtenissen van de vorige dagen.
Het was beginnen regenen tijdens de vergadering maar na de middag werd het opnieuw droog.
Roger stelde een wandeling voor van Gors-Opleeuw naar Zammelen en terug.
We klommen naar Zammelen via veldwegen en daalden terug naar Gors-Opleeuw via de Mombeekvallei. Zalige wandeling waarop we enkel één oud vrouwtje ontmoetten in Zammelen en rustig de tijd kregen om te mijmeren over de broosheid van het leven.
Toen we terug aan de auto kwamen, dachten we eerst iets te gaan drinken bij Stephane Malais... maar toen begon het weer te regenen en reden we maar naar huis.
Op de agenda stonden onder andere een evaluatie van ons ontsluitingswerk, een plaats zoeken om vijf vredesbomen te planten in Heers en de mogelijkheid om een boek te schrijven over soldaten uit Heers tijdens Wereldoorlog II. Dat laatste zou bijna onmogelijk zijn omdat we heel moeilijk aan de gegevens kunnen geraken (wegens nog geen honderd jaar oud).
Ik was er maar half bij met mijn geest. Constant denk ik aan de tragische gebeurtenissen van de vorige dagen.
Het was beginnen regenen tijdens de vergadering maar na de middag werd het opnieuw droog.
Roger stelde een wandeling voor van Gors-Opleeuw naar Zammelen en terug.
We klommen naar Zammelen via veldwegen en daalden terug naar Gors-Opleeuw via de Mombeekvallei. Zalige wandeling waarop we enkel één oud vrouwtje ontmoetten in Zammelen en rustig de tijd kregen om te mijmeren over de broosheid van het leven.
 |
| Eigen foto's |
dinsdag 28 augustus 2018
Belastingdienst en boodschappen in Tongeren
Roger belde deze ochtend naar de belastingdienst in Tongeren. Hij mocht na de middag langskomen: een mevrouw zou zijn probleem onderzoeken. Eerst wilde ik niet meegaan (ik moest nog strijken) maar Roger overhaalde me: 'Dan doen we daar meteen onze boodschappen.'
We reden dus naar Tongeren. Terwijl Roger het belastinggebouw binnenging, bleef ik in de auto zitten lezen. Ik dacht dat het hooguit een uurtje zou duren maar het werden er bijna twee. 'Haar lukte het ook niet meteen,' vertelde Roger me toen hij eindelijk terugkwam. 'Mijn identiteitskaart werd wel onmiddellijk herkend, maar ze geraakte niet in het nodige formulier. Uiteindelijk heeft ze de gegevens gewoon opgeschreven.'
Hij vertelde me ook dat die ambtenaren eigenlijk niet meer mogen helpen bij het invullen van zulke formulieren. 'En als iemand daar echt niet mee om kan?' vroeg ik. 'Tja, die moet dan maar zijn plan trekken', antwoordde Roger.
Zijn probleem is dus opgelost... maar ik dacht aan de btw-lijst die ik volgend jaar in maart moet indienen: hier wordt mijn identiteitskaart niet herkend!
We deden uiteindelijk onze boodschappen. En het viel mij weer op hoeveel langer dat duurt in een winkel die je niet kent (normaal gezien doen we onze boodschappen in Sint-Truiden)!
Omdat we weer zoveel tijd hadden verloren, aten we deze avond nog eens zuurkool (lekker, snel klaar en gezond). En daarna besteedde ik een kleine drie kwartier aan het strijkwerk (ik strijk alleen het hoogstnoodzakelijke).
We reden dus naar Tongeren. Terwijl Roger het belastinggebouw binnenging, bleef ik in de auto zitten lezen. Ik dacht dat het hooguit een uurtje zou duren maar het werden er bijna twee. 'Haar lukte het ook niet meteen,' vertelde Roger me toen hij eindelijk terugkwam. 'Mijn identiteitskaart werd wel onmiddellijk herkend, maar ze geraakte niet in het nodige formulier. Uiteindelijk heeft ze de gegevens gewoon opgeschreven.'
Hij vertelde me ook dat die ambtenaren eigenlijk niet meer mogen helpen bij het invullen van zulke formulieren. 'En als iemand daar echt niet mee om kan?' vroeg ik. 'Tja, die moet dan maar zijn plan trekken', antwoordde Roger.
Zijn probleem is dus opgelost... maar ik dacht aan de btw-lijst die ik volgend jaar in maart moet indienen: hier wordt mijn identiteitskaart niet herkend!
We deden uiteindelijk onze boodschappen. En het viel mij weer op hoeveel langer dat duurt in een winkel die je niet kent (normaal gezien doen we onze boodschappen in Sint-Truiden)!
Omdat we weer zoveel tijd hadden verloren, aten we deze avond nog eens zuurkool (lekker, snel klaar en gezond). En daarna besteedde ik een kleine drie kwartier aan het strijkwerk (ik strijk alleen het hoogstnoodzakelijke).
maandag 27 augustus 2018
Over domheid en tijdverlies
We gingen vandaag naar de bank van Heemkunde Groot Heers. Ik verklap de naam van die bank niet, want het is niet zo fraai wat ik te vertellen heb. Als ik dat vergelijk met onze eigen bank!
Roger legde uit dat de belastingaangifte van een vzw nu verplicht via de site van de overheid moet gebeuren maar dat hij er niet ingelogd geraakt met zijn identiteitskaart. De mond van de persoon die ons te woord stond (niet de eigenlijke bankier) viel open. Na een poosje zei ze: 'Wat kan ik daaraan doen?'
'Misschien kunt u ons uit de nood helpen?' vroeg Roger. Weer die open mond en dan een gemompel: 'Ik weet helemaal niets van dat verplicht online indienen... ik kan u echt niet helpen.'
Ik merkte dat Roger versteld stond van zoveel domheid en zei hem: 'Kom, we zullen wel proberen het zelf op te lossen.'
Terwijl we terug naar huis reden, stelde ik voor nog eens te proberen en als het opnieuw niet lukte, te bellen naar de belastingdienst.
We probeerden nog eens, zonder resultaat. Ik downloadde een tweede keer de toepassing "eid-quickinstaller", herstartte de pc, weer ging het niet.
Terwijl ik voor een wasje zorgde, kreeg ik de ingeving eerst even te klikken op de toepassing die ik had gedownload. En wat bleek? Dat had ik inderdaad eerder moeten doen: toen pas begon de toepassing zich te installeren op de pc. Wat voelde ik me dom dat ik daar niet vroeger had aan gedacht!
Daarna stelde de toepassing een test voor, en ja hoor, onze identiteitskaarten werden meteen herkend.
Dus surfte Roger opnieuw naar de website van de overheid, meldde zich aan... en kreeg weer te lezen dat het aanmelden mislukt was! Dat gebeurt telkens nog voor hij zijn pincode moet geven: zijn identiteitskaart wordt gewoon niet herkend. Ik probeerde met de mijne en kreeg hetzelfde resultaat.
Roger belde naar de belastingdienst maar kreeg geen respons. Ik checkte het even via Google: je kunt die dienst enkel voor de middag bereiken en het was ondertussen al bijna 15 uur.
Uren hebben we met dat gedoe verloren vandaag!
Roger legde uit dat de belastingaangifte van een vzw nu verplicht via de site van de overheid moet gebeuren maar dat hij er niet ingelogd geraakt met zijn identiteitskaart. De mond van de persoon die ons te woord stond (niet de eigenlijke bankier) viel open. Na een poosje zei ze: 'Wat kan ik daaraan doen?'
'Misschien kunt u ons uit de nood helpen?' vroeg Roger. Weer die open mond en dan een gemompel: 'Ik weet helemaal niets van dat verplicht online indienen... ik kan u echt niet helpen.'
Ik merkte dat Roger versteld stond van zoveel domheid en zei hem: 'Kom, we zullen wel proberen het zelf op te lossen.'
Terwijl we terug naar huis reden, stelde ik voor nog eens te proberen en als het opnieuw niet lukte, te bellen naar de belastingdienst.
We probeerden nog eens, zonder resultaat. Ik downloadde een tweede keer de toepassing "eid-quickinstaller", herstartte de pc, weer ging het niet.
Terwijl ik voor een wasje zorgde, kreeg ik de ingeving eerst even te klikken op de toepassing die ik had gedownload. En wat bleek? Dat had ik inderdaad eerder moeten doen: toen pas begon de toepassing zich te installeren op de pc. Wat voelde ik me dom dat ik daar niet vroeger had aan gedacht!
Daarna stelde de toepassing een test voor, en ja hoor, onze identiteitskaarten werden meteen herkend.
Dus surfte Roger opnieuw naar de website van de overheid, meldde zich aan... en kreeg weer te lezen dat het aanmelden mislukt was! Dat gebeurt telkens nog voor hij zijn pincode moet geven: zijn identiteitskaart wordt gewoon niet herkend. Ik probeerde met de mijne en kreeg hetzelfde resultaat.
Roger belde naar de belastingdienst maar kreeg geen respons. Ik checkte het even via Google: je kunt die dienst enkel voor de middag bereiken en het was ondertussen al bijna 15 uur.
Uren hebben we met dat gedoe verloren vandaag!
zondag 26 augustus 2018
Onverwacht bezoek aan Hendrik en Debby
We wisten dat we deze week nog eens naar Ikea moesten rijden om voor Debby en Hendrik een kast te kopen (nee, sorry, zij zouden daar een kast kopen en wij zouden die naar hun appartement brengen; ik heb met opzet de eerste zin niet verbeterd, want die bevat het soort fout dat ik vaak tegenkom als ik teksten nalees: vrienden schrijvers, lees jullie teksten alsjeblief aandachtiger na!).
Nu bleek de Ikea waar zij die aankoop wilden doen open op deze zondag. En op een zondag is de E313 veel minder druk dan door de week. Dus werd er deze middag beslist daar vandaag voor te zorgen.
We troffen elkaar aan de ingang van Ikea. Terwijl de "kinderen" op zoek gingen naar hun gerief, dronken Roger en ik enkele kopjes koffie of thee (op zondag is het betalend, maar voor precies 1 euro drink je zoveel kopjes als je wilt) in het restaurant en at ik er een gemengde sla.
Nadat Hendrik en Debby hun keuze hadden gemaakt en betaald, belden ze ons op en vonden we elkaar terug aan de uitgang. We reden naar hun appartement en toen ik zei dat wij daarna meteen zouden verder rijden (ik wist nog niet of dat rechtstreeks naar huis zou zijn of eerst naar Kapellen waar we dan onze schoonbroer zaliger een laatste keer zouden "groeten" - al zie ik altijd een beetje op tegen dat soort "groeten"), vroeg Hendrik ons of we niet bereid waren nog enkele spullen op te halen in het vroegere appartement van Debby. Uiteraard wilde Roger dat graag doen.
Terwijl ze daar met z'n drieën naartoe reden, bleef ik alleen op de flat van Hendrik (en deze keer had ik veel minder last van mijn hoogtevrees gehad op de trap). Ze hebben die flat echt heel mooi, gezellig en knus ingericht: ik voelde me er echt thuis!
Na enkele uren kwamen ze eindelijk terug met nog veel spullen (een deel ervan was voor ons: onder andere veel "Jommeke's" - en ik hoop dus dat Elena binnenkort wél heel graag zal lezen - en een televisietoestel dat ik eerst wilde weigeren maar Hendrik heeft gelijk: naar een van onze films kijken zal daarop veel aangenamer zijn dan op ons pc-scherm).
Het was toen al vrij laat en we besloten eten af te halen bij een Chinees. Heel lekker was dat, evenals de wijn die Debby erbij serveerde!
Het werd dus onverwachts een heel gezellige avond... en Roger en ik waren pas thuis heel ver over middernacht.
O ja, het afdalen van de trap bij Hendrik ging deze keer bijna zonder probleem: ik moet duidelijk "oefenen". Je ziet ons nog afkomen, Debby en Hendrik: ik moet immers oefenen! 😅
zaterdag 25 augustus 2018
Strijdtoneel Palestina nogmaals
Deze avond, na onze zuurkool (tja, het was vrij koel vandaag en naar het schijnt is gefermenteerd voedsel heel gezond)), toch ook nog even gelezen. In het jongste boek van Luis. Echt, ik vind het heel, heel goed, en nogmaals, ik vind het jammer dat Luis geen uitgeverij heeft aangesproken. Hoewel... misschien is hij niet bekend genoeg (zo gaat dat immers vaak tegenwoordig) ?
Als ik in dat boek begin te lezen, blijf ik lezen. Zelfs als ik een foutje ontdek (vandaag "u" en "jij" in dezelfde zin!)
Omdat ook de inhoud me heel fel interesseert, las ik deze middag gretig dit. Wat voor mij een licht wierp op de hele problematiek die Luis in zijn verhaal verwerkt.
Ik vind het echt heel jammer dat dit boek slechts een beperkt aantal lezers kan bereiken!
Als ik in dat boek begin te lezen, blijf ik lezen. Zelfs als ik een foutje ontdek (vandaag "u" en "jij" in dezelfde zin!)
Omdat ook de inhoud me heel fel interesseert, las ik deze middag gretig dit. Wat voor mij een licht wierp op de hele problematiek die Luis in zijn verhaal verwerkt.
Ik vind het echt heel jammer dat dit boek slechts een beperkt aantal lezers kan bereiken!
Over wat er door mijn hoofd spookt
We gingen vandaag dus niet naar Herentals, zoals andere jaren, voor de Nestor-uitreiking. We maakten wel een korte wandeling in Borgloon (ik wil Roger elke dag minstens een half uur doen bewegen) en Roger probeerde de belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers in te dienen via de computer.
Dat lukte niet. Naar het schijnt moeten vzw's nu verplicht via de website van de overheid gaan voor die aangifte. Roger (penningmeester van Heemkunde Groot Heers) probeerde in te loggen maar zijn identiteitskaart werd nooit herkend. Ik liet hem zelfs een nieuwe (ja wat was dat, wat ze aanraadden op die site: een app, een toepassing?) afijn, "iets" downloaden, daarna zijn pc herstarten en toch werd zijn identiteitskaart niet herkend. Ik probeerde hetzelfde op mijn pc met mijn eigen identiteitskaart en kreeg hetzelfde ontgoochelend resultaat (en ik moest mezelf verplichten nog niet te denken aan mijn btw-lijst die ik in maart volgend jaar moet indienen. Hopelijk komt daarvoor een van de kinderen nog eens af, zodat die ons probleem kan oplossen!).
Wat Heemkunde betreft: we zullen maandag een beroep doen op de bankier van Heemkunde.
En... ondertussen bleven we de hele dag denken aan wat gisteren is gebeurd. Ik kreeg enkele telefoontjes van Nany (die duidelijk de uitvaart naar haar eigen hand wil zetten: of ik wilde die en die neef opbellen of er contact mee opnemen om adressen te verkrijgen van die en die andere nichten, ooms en tantes, terwijl ikzelf vind dat Bie zelf moet beslissen wie ze op de uitvaart wil). Ik heb uiteindelijk, op aandringen van Nany, neef Yves (met wie ik het meeste contact heb) gemaild die me al snel enkele adressen doorgaf, die ik zelf doorstuurde naar Bie en mijn broertje. Goed preciserend dat zij moet beslissen wat ze er wel of niet mee doet.
Deze avond eindelijk een mail van Bernadette beantwoord (die het ook niet gemakkelijk heeft deze dagen).
Maar... ik schreef haar spontaan iets waar ik de voorbije dagen niet aan dacht (behalve gisteren dus).
Het gaat hierover:
Ik heb de voorbije week constant gedacht aan de dood en aan de mogelijkheid van een leven daarna (in feite ben ik daarvan overtuigd, maar dat leven is volgens mij wel helemaal anders dan hier, daarover misschien later meer).
In feite heb ik al vaak zulke periodes gekend en telkens eindigden die met het slechte nieuws over het overlijden van een dierbare.
Deze keer dacht ik pas aan die andere keren toen ik gisteren het nieuws kreeg van mijn broertje. Toen kwam pas de gedachte in mij op: 'Ha, daarom dus dat de dood heel de tijd door mijn hoofd spookte!'. En... zeer eigenaardig: na het slechte nieuws verlaten mij telkens die gedachten over de dood (deze keer ook). Terwijl de anderen misschien nu pas beginnen erover na te denken?
Ik moet duidelijk meer aandacht besteden aan wat er door mijn hoofd spookt!
Dat lukte niet. Naar het schijnt moeten vzw's nu verplicht via de website van de overheid gaan voor die aangifte. Roger (penningmeester van Heemkunde Groot Heers) probeerde in te loggen maar zijn identiteitskaart werd nooit herkend. Ik liet hem zelfs een nieuwe (ja wat was dat, wat ze aanraadden op die site: een app, een toepassing?) afijn, "iets" downloaden, daarna zijn pc herstarten en toch werd zijn identiteitskaart niet herkend. Ik probeerde hetzelfde op mijn pc met mijn eigen identiteitskaart en kreeg hetzelfde ontgoochelend resultaat (en ik moest mezelf verplichten nog niet te denken aan mijn btw-lijst die ik in maart volgend jaar moet indienen. Hopelijk komt daarvoor een van de kinderen nog eens af, zodat die ons probleem kan oplossen!).
Wat Heemkunde betreft: we zullen maandag een beroep doen op de bankier van Heemkunde.
En... ondertussen bleven we de hele dag denken aan wat gisteren is gebeurd. Ik kreeg enkele telefoontjes van Nany (die duidelijk de uitvaart naar haar eigen hand wil zetten: of ik wilde die en die neef opbellen of er contact mee opnemen om adressen te verkrijgen van die en die andere nichten, ooms en tantes, terwijl ikzelf vind dat Bie zelf moet beslissen wie ze op de uitvaart wil). Ik heb uiteindelijk, op aandringen van Nany, neef Yves (met wie ik het meeste contact heb) gemaild die me al snel enkele adressen doorgaf, die ik zelf doorstuurde naar Bie en mijn broertje. Goed preciserend dat zij moet beslissen wat ze er wel of niet mee doet.
Deze avond eindelijk een mail van Bernadette beantwoord (die het ook niet gemakkelijk heeft deze dagen).
Maar... ik schreef haar spontaan iets waar ik de voorbije dagen niet aan dacht (behalve gisteren dus).
Het gaat hierover:
Ik heb de voorbije week constant gedacht aan de dood en aan de mogelijkheid van een leven daarna (in feite ben ik daarvan overtuigd, maar dat leven is volgens mij wel helemaal anders dan hier, daarover misschien later meer).
In feite heb ik al vaak zulke periodes gekend en telkens eindigden die met het slechte nieuws over het overlijden van een dierbare.
Deze keer dacht ik pas aan die andere keren toen ik gisteren het nieuws kreeg van mijn broertje. Toen kwam pas de gedachte in mij op: 'Ha, daarom dus dat de dood heel de tijd door mijn hoofd spookte!'. En... zeer eigenaardig: na het slechte nieuws verlaten mij telkens die gedachten over de dood (deze keer ook). Terwijl de anderen misschien nu pas beginnen erover na te denken?
Ik moet duidelijk meer aandacht besteden aan wat er door mijn hoofd spookt!
vrijdag 24 augustus 2018
Akelige dag
Deze ochtend, vrij vroeg voor ons doen: Roger is klaar in de badkamer, ik ga er net naartoe als we de telefoon horen overgaan. Ik zeg tegen Roger dat ik na mijn douche wel "19191" zal tikken (dan kom je immers bij de laatste beller terecht) en dat hij zich maar moet verder klaarmaken om naar het Leuvense te vertrekken (familiale beraadslaging).
Een tiental minuten later kom ik uit de douche en staat ineens Roger in de badkamer, met de telefoon.
De beller was mijn broertje die deze nacht werd wakker gebeld door mijn zus Bie (ze wonen niet ver van elkaar)... nadat haar echtgenoot plotseling was overleden.
Vreselijk! En wat heb ik met Bie te doen! Nee, ik heb haar niet gebeld (wel een berichtje gestuurd: ikzelf zou in zulk geval ook niet graag telefoontjes beantwoorden).
Roger reed naar het Leuvense, ondertussen maakte ik het poortgebouw een beetje schoon, telefoneerde ik met Nany... en kreeg ik een bericht van (tante) Françoise. Mijn Nononc is weer in het ziekenhuis opgenomen. Wat een akelige dag!
Nadat Roger weer thuis was, stelde hij een wandeling voor in Borgloon. Gezellig al bleven de jongste gebeurtenissen door mijn hoofd spoken. Na de wandeling een wijntje en een biertje gedronken op het terras van "De Kapelanij" en daar beslist dat we morgen niet naar de (deze keer echte) Nestor-uitreiking gaan. Ik had helemaal geen zin meer, dacht eerst dat Roger graag zou gaan (hij maakt er altijd mooie foto's) maar hij verzekerde me dat het voor hem absoluut niet hoefde. Uiteraard heb ik thuis meteen Frans Depeuter op de hoogte gebracht van het feit dat we er morgen niet zullen zijn.
Een tiental minuten later kom ik uit de douche en staat ineens Roger in de badkamer, met de telefoon.
De beller was mijn broertje die deze nacht werd wakker gebeld door mijn zus Bie (ze wonen niet ver van elkaar)... nadat haar echtgenoot plotseling was overleden.
Vreselijk! En wat heb ik met Bie te doen! Nee, ik heb haar niet gebeld (wel een berichtje gestuurd: ikzelf zou in zulk geval ook niet graag telefoontjes beantwoorden).
Roger reed naar het Leuvense, ondertussen maakte ik het poortgebouw een beetje schoon, telefoneerde ik met Nany... en kreeg ik een bericht van (tante) Françoise. Mijn Nononc is weer in het ziekenhuis opgenomen. Wat een akelige dag!
Nadat Roger weer thuis was, stelde hij een wandeling voor in Borgloon. Gezellig al bleven de jongste gebeurtenissen door mijn hoofd spoken. Na de wandeling een wijntje en een biertje gedronken op het terras van "De Kapelanij" en daar beslist dat we morgen niet naar de (deze keer echte) Nestor-uitreiking gaan. Ik had helemaal geen zin meer, dacht eerst dat Roger graag zou gaan (hij maakt er altijd mooie foto's) maar hij verzekerde me dat het voor hem absoluut niet hoefde. Uiteraard heb ik thuis meteen Frans Depeuter op de hoogte gebracht van het feit dat we er morgen niet zullen zijn.
 |
| Eigen foto |
donderdag 23 augustus 2018
Vrije dag
Die indruk had ik vandaag.
Normaal gezien zouden we ons ziek familielid bezoeken, maar heel binnenkort heeft Roger weer een familievergadering in verband daarmee, dus besloot hij vandaag niet te gaan.
Voor mij werd het dus bijna een vrije dag. Een klein beetje gewerkt (nee, niet vooruit gelopen op mijn schoonmaakprogramma) en voor de rest, een mooie wandeling in Bevingen nadat we eerst langs de kringwinkel waren geweest (jawel, weer met een nieuw boek thuisgekomen), veel lectuur (verder in het boek van Luis Ruiz Hoyo, echt heel mooi) en deze avond een lekker gerecht in elkaar geflanst met onder andere een rest erwten, prinsesbonen, broccoli, een dikke ui, vrij veel curry en kurkuma.
Normaal gezien zouden we ons ziek familielid bezoeken, maar heel binnenkort heeft Roger weer een familievergadering in verband daarmee, dus besloot hij vandaag niet te gaan.
Voor mij werd het dus bijna een vrije dag. Een klein beetje gewerkt (nee, niet vooruit gelopen op mijn schoonmaakprogramma) en voor de rest, een mooie wandeling in Bevingen nadat we eerst langs de kringwinkel waren geweest (jawel, weer met een nieuw boek thuisgekomen), veel lectuur (verder in het boek van Luis Ruiz Hoyo, echt heel mooi) en deze avond een lekker gerecht in elkaar geflanst met onder andere een rest erwten, prinsesbonen, broccoli, een dikke ui, vrij veel curry en kurkuma.
 |
| Eigen foto's |
woensdag 22 augustus 2018
Babysitten
We gingen vandaag nog eens "babysitten" (het woord dekt eigenlijk de lading niet meer: er is geen baby meer bij!).
De kinderen kregen bezoek van hun buurtjes Lionel en Millie. Ze speelden een poosje samen maar eigenaardig genoeg niet buiten, ondanks het prachtige weer. Misschien was het te warm (we haalden weer net niet de 30°C in de schaduw) of waren ze bang van de vele wespen?
Nadat ze als vieruurtje wat fruit hadden gegeten, vroegen ze om naar filmpjes te kijken. Eva, die echt moe leek, wilde geen dutje doen... maar viel een uurtje in slaap op de grond voor de tv!
Buiten zorgen voor het vieruurtje en koken, had ik dus bijna geen werk (er waren praktisch geen ruzies) en ik keek mee naar de filmpjes. Er waren er enkele bij over Barbie, van een twijfelachtig niveau...
We zaten pas aan tafel met onze schoonzoon en de kindjes toen dochterlief (veel vroeger dan voorzien) aankwam. Met Elena spraken we over het verschil tussen een boek en een film en wat blijkt? Elena leest niet zo graag. Het gaat haar te traag. Ik had al opgemerkt dat ze veel trager leerde lezen dan ikzelf destijds en zelfs dan onze eigen kinderen. Ik weet niet wat de bedoeling daarvan is, maar het werkt duidelijk demotiverend.
Eva vertelde me fier dat ze binnenkort naar de "peuterschool" gaat en ze toonde me haar nieuwe boekentas. Gemaakt door onze dochter en heel mooi!
De kinderen kregen bezoek van hun buurtjes Lionel en Millie. Ze speelden een poosje samen maar eigenaardig genoeg niet buiten, ondanks het prachtige weer. Misschien was het te warm (we haalden weer net niet de 30°C in de schaduw) of waren ze bang van de vele wespen?
Nadat ze als vieruurtje wat fruit hadden gegeten, vroegen ze om naar filmpjes te kijken. Eva, die echt moe leek, wilde geen dutje doen... maar viel een uurtje in slaap op de grond voor de tv!
 |
| Eigen foto |
We zaten pas aan tafel met onze schoonzoon en de kindjes toen dochterlief (veel vroeger dan voorzien) aankwam. Met Elena spraken we over het verschil tussen een boek en een film en wat blijkt? Elena leest niet zo graag. Het gaat haar te traag. Ik had al opgemerkt dat ze veel trager leerde lezen dan ikzelf destijds en zelfs dan onze eigen kinderen. Ik weet niet wat de bedoeling daarvan is, maar het werkt duidelijk demotiverend.
Eva vertelde me fier dat ze binnenkort naar de "peuterschool" gaat en ze toonde me haar nieuwe boekentas. Gemaakt door onze dochter en heel mooi!
dinsdag 21 augustus 2018
Eva lacht
Vandaag de keuken schoongemaakt, dus enkele uren vreselijk vermoeiend en saai werk. Daarna nog een wasje en deze avond gezorgd voor het avondmaal. En ondertussen weer gesakkerd op het beroep van huisvrouw. Ook een wandelingetje (tussen de keuken en het koken) in Horpmaal om te genieten van het prachtige weer.
Maar het leukste vandaag was een telefoontje met dochterlief. Of eerder met Eva die een hele poos aan telefoon kwam om "te vertellen aan oma". Ze vertelde zoveel en lachte zo fel ondertussen dat ik eigenlijk niets begreep van wat ze zei maar ik werd aangestoken door haar lach en begon zelf onbedaarlijk te lachen.
Telkens als dochterlief de telefoon terug wilde, antwoordde Eva: 'Nee, ik ga nog iets vertellen aan oma' en begon ze weer te lachen nog voor ze iets vertelde.
Roger vroeg me achteraf waarmee ik zo hard moest lachen aan telefoon. 'Eva vertelde me van alles', antwoordde ik. 'Wat dan?' vroeg Roger en ik: 'Ik heb er eigenlijk niets van begrepen!'😊
Maar het leukste vandaag was een telefoontje met dochterlief. Of eerder met Eva die een hele poos aan telefoon kwam om "te vertellen aan oma". Ze vertelde zoveel en lachte zo fel ondertussen dat ik eigenlijk niets begreep van wat ze zei maar ik werd aangestoken door haar lach en begon zelf onbedaarlijk te lachen.
Telkens als dochterlief de telefoon terug wilde, antwoordde Eva: 'Nee, ik ga nog iets vertellen aan oma' en begon ze weer te lachen nog voor ze iets vertelde.
Roger vroeg me achteraf waarmee ik zo hard moest lachen aan telefoon. 'Eva vertelde me van alles', antwoordde ik. 'Wat dan?' vroeg Roger en ik: 'Ik heb er eigenlijk niets van begrepen!'😊
maandag 20 augustus 2018
Hendrik aan telefoon gehad en het is opgelost, mijn klavierprobleem
Hendrik en Debby waren even op vakantie, daardoor kon ik niet gemakkelijk met hem communiceren over mijn klavierprobleem.
Nu is hij terug in België en deze avond kreeg ik hem aan telefoon. Mijn probleem was op één, twee, drie opgelost.
Bleek dat mijn klavier stond ingesteld op verschillende talen (Nederlands uit Nederland, Nederlands uit België en Frans uit Frankrijk). Daarom stond er helemaal onderaan mijn scherm een (virtuele) knop voor al die talen. Die knop had ik nog niet opgemerkt (foei, ik die beweer veel te observeren: ik had die niet gezien!).
Daar hoefde ik enkel Frans en Nederlands uit Nederland uit te schakelen en het was in orde. Maar... toen verdween ook onderaan mijn scherm die verwijzing naar die verschillende talen.
Dus: (o, wat vind ik het "plezant" nu al die :, !, -, =, §, opnieuw correct te kunnen typen!) 'Maar,' vroeg ik aan Hendrik, 'al die talen zijn ineens verdwenen onderaan mijn scherm, wat dan als je die niet meer ziet?'
'Als er maar één taal ingesteld is, verdwijnt die virtuele knop,' antwoordde hij, 'maar je kunt ook een omweg nemen via de instellingen van de pc. Dan moet je gaan via "land of regio instellen". Hij legde me nog even uit hoe ik dat moest doen (bleek eigenlijk eenvoudig en weer voelde ik me heel dom).
Heel fel bedankt zoontje!
Nu is hij terug in België en deze avond kreeg ik hem aan telefoon. Mijn probleem was op één, twee, drie opgelost.
Bleek dat mijn klavier stond ingesteld op verschillende talen (Nederlands uit Nederland, Nederlands uit België en Frans uit Frankrijk). Daarom stond er helemaal onderaan mijn scherm een (virtuele) knop voor al die talen. Die knop had ik nog niet opgemerkt (foei, ik die beweer veel te observeren: ik had die niet gezien!).
Daar hoefde ik enkel Frans en Nederlands uit Nederland uit te schakelen en het was in orde. Maar... toen verdween ook onderaan mijn scherm die verwijzing naar die verschillende talen.
Dus: (o, wat vind ik het "plezant" nu al die :, !, -, =, §, opnieuw correct te kunnen typen!) 'Maar,' vroeg ik aan Hendrik, 'al die talen zijn ineens verdwenen onderaan mijn scherm, wat dan als je die niet meer ziet?'
'Als er maar één taal ingesteld is, verdwijnt die virtuele knop,' antwoordde hij, 'maar je kunt ook een omweg nemen via de instellingen van de pc. Dan moet je gaan via "land of regio instellen". Hij legde me nog even uit hoe ik dat moest doen (bleek eigenlijk eenvoudig en weer voelde ik me heel dom).
Heel fel bedankt zoontje!
Strijdtoneel Palestina
Boodschappendag vandaag, dus niet veel te vertellen (hoewel... tijdens de boodschappen observeer ik heel graag de andere mensen, maar kom, daar ga ik het nu niet over hebben).
Deze avond, na het eten (heerlijk: na een groentesoep, gebakken appeltjes, van de appelboom van Marieke, met spek in de oven gebakken) verder gelezen in het nieuwe boek van Luis. Het leest vlot en aangenaam, de taferelen zijn heel levendig beschreven (wat een fantasie, of is het allemaal gebaseerd op historische gebeurtenissen, of is het een combinatie van de twee?) en ik genoot dus (hoewel de inhoud vaak heel confronterend is maar voor mij is de stijl even belangrijk als de inhoud).
En toch schoot ik op bladzijde 89 ineens in de lach. Daar schreef Luis "Onderweg mompelt hij nog in zijn eigen". Antwerps dus! Waarschijnlijk ooit in een serie op tv opgevangen?
Luis, als je dit leest, ik lach je niet uit hoor! Je zit in hetzelfde schuitje als ik (ik was Franstalig, jij sprak Spaans) en allebei hebben we Nederlands geleerd door te lezen en te luisteren, met alle gevolgen van dien, zeker als we te maken hebben met mensen die geen standaardtaal spreken!
Ik vraag me wel af waarom Luis het typoscript van dit boek niet naar uitgeverij Epo heeft gestuurd in plaats van het boek in eigen beheer uit te geven. Volgens mij had Epo het aanvaard en er even een redacteur op gezet om zulke kleine onvolkomenheden te verbeteren.
Deze avond, na het eten (heerlijk: na een groentesoep, gebakken appeltjes, van de appelboom van Marieke, met spek in de oven gebakken) verder gelezen in het nieuwe boek van Luis. Het leest vlot en aangenaam, de taferelen zijn heel levendig beschreven (wat een fantasie, of is het allemaal gebaseerd op historische gebeurtenissen, of is het een combinatie van de twee?) en ik genoot dus (hoewel de inhoud vaak heel confronterend is maar voor mij is de stijl even belangrijk als de inhoud).
En toch schoot ik op bladzijde 89 ineens in de lach. Daar schreef Luis "Onderweg mompelt hij nog in zijn eigen". Antwerps dus! Waarschijnlijk ooit in een serie op tv opgevangen?
Luis, als je dit leest, ik lach je niet uit hoor! Je zit in hetzelfde schuitje als ik (ik was Franstalig, jij sprak Spaans) en allebei hebben we Nederlands geleerd door te lezen en te luisteren, met alle gevolgen van dien, zeker als we te maken hebben met mensen die geen standaardtaal spreken!
Ik vraag me wel af waarom Luis het typoscript van dit boek niet naar uitgeverij Epo heeft gestuurd in plaats van het boek in eigen beheer uit te geven. Volgens mij had Epo het aanvaard en er even een redacteur op gezet om zulke kleine onvolkomenheden te verbeteren.
zondag 19 augustus 2018
Molenfeesten
Ter gelegenheid van de Molenfeesten in Rotselaar waren vriend Karel, André, die ik er vorig jaar leerde kennen, wij en nog enkele anderen, die niet vrij waren en dus niet konden komen, uitgenodigd bij Marieke.
Deze keer begonnen we met een uitgebreid en uitstekend middagmaal bij Marieke. Zo lekker en gezellig, zo boeiende conversaties dat we pas rond 17 uur vertrokken naar de molen (die vroeger eigendom was van de grootouders van Karel en zijn broer Dirk Lambrechts zaliger).
Daar maakten we eerst een heel aangename wandeling in de uitgestrekte tuin, waarbij Karel vertelde over vroeger... en over de meeste planten die we zagen wat uitleg gaf.
Daarna offreerde Karel ons daar nog een drankje. Helaas, weer werden we geplaagd door veel wespen.
We reden uiteindelijk nog even terug naar Marieke en verlieten haar een uurtje later, weer beladen met cadeau's.
Een heel gezellige en leerrijke (André heeft me verschillende zaken verteld die ik niet wist) middag!
Deze keer begonnen we met een uitgebreid en uitstekend middagmaal bij Marieke. Zo lekker en gezellig, zo boeiende conversaties dat we pas rond 17 uur vertrokken naar de molen (die vroeger eigendom was van de grootouders van Karel en zijn broer Dirk Lambrechts zaliger).
Daar maakten we eerst een heel aangename wandeling in de uitgestrekte tuin, waarbij Karel vertelde over vroeger... en over de meeste planten die we zagen wat uitleg gaf.
 |
| Foto's Roger |
 |
| Eigen foto's |
We reden uiteindelijk nog even terug naar Marieke en verlieten haar een uurtje later, weer beladen met cadeau's.
Een heel gezellige en leerrijke (André heeft me verschillende zaken verteld die ik niet wist) middag!
zaterdag 18 augustus 2018
Nogmaals over die "Franse" azerty
Vriend Lieven (jawel, al mijn speelkameraadje in Matadi) had gelezen over mijn klavierprobleem en stuurde me een mail met, zo dacht hij, een oplossing (eigenaardig, hij schreef me dat hij eerst wilde reageren via deze blog maar zijn reactie heb ik nooit gezien).
Zo lief van hem... en ik kwam via zijn mail op deze site terecht.
Maar... ik heb van mijn toetsenbord al lang opnieuw een azerty gemaakt, alleen zijn het die kleine "tekens" bovenaan en onderaan die niet meer overeenkomen met wat op mijn toetsen staat. Ik denk dat Hendrik gelijk heeft maar vind er echt geen oplossing voor.
Ook op de site die Lieven mij doorstuurde, vind ik als afbeelding hetzelfde klavier als wat ik nu heb (een Franse versie dus, behalve natuurlijk dat de afbeeldingen op mijn toetsen niet overeenkomen met wat je typt)): kijk maar naar de afbeelding onder "Wat is een azerty-toetsenbord", hier. Dat is precies wat ik voor ogen moet houden als ik niets verkeerd wil typen.
Vervelend!
Zo lief van hem... en ik kwam via zijn mail op deze site terecht.
Maar... ik heb van mijn toetsenbord al lang opnieuw een azerty gemaakt, alleen zijn het die kleine "tekens" bovenaan en onderaan die niet meer overeenkomen met wat op mijn toetsen staat. Ik denk dat Hendrik gelijk heeft maar vind er echt geen oplossing voor.
Ook op de site die Lieven mij doorstuurde, vind ik als afbeelding hetzelfde klavier als wat ik nu heb (een Franse versie dus, behalve natuurlijk dat de afbeeldingen op mijn toetsen niet overeenkomen met wat je typt)): kijk maar naar de afbeelding onder "Wat is een azerty-toetsenbord", hier. Dat is precies wat ik voor ogen moet houden als ik niets verkeerd wil typen.
Vervelend!
Een vergissing en een verrassing
Begin deze maand kreeg ik van Frans Depeuter een uitnodiging voor de volgende Nestor-uitreiking in Herentals. Ik schreef het in onze agenda en antwoordde dat we zouden komen. Later kreeg ik nog twee keer een uitnodiging (van Frans en van de voorzitter) maar eigenlijk bekeek ik die nog amper.
Deze middag reden we dus naar Herentals. We kwamen goed op tijd aan, vonden gemakkelijk een parkeerplaats, en liepen naar het cultureel centrum. Er was nog niemand. We wachten een half uur. Er komt niemand anders aan, en dat vinden we eigenaardig. Ik bekijk de laatste uitnodiging die ik had gekregen en stel vast dat ik me van datum heb vergist !
Roger en ik beslissen dan wat rond te lopen in Herentals en iets te drinken op een terras. Terwijl we zoeken naar een plekje op de goed volle terrassen, roept een vrouw Roger bij zijn naam. Zij en haar echtgenoot blijken vroegere collega's te zijn van Roger. We gingen aan hun tafel zitten en, bij een biertje voor Roger en een thee voor mij, hebben ze herinneringen en nieuwtjes uitgewisseld. Ik hoorde wel dat de echtgenote van een andere collega van Roger, een vrouw met wie ik vroeger heel goed overeenkwam, een jaar geleden is overleden en daar was ik even niet goed van.
Na toch nog een gezellige middag reden de vroegere collega's terug naar het Antwerpse en wij naar Haspengouw.
Deze middag reden we dus naar Herentals. We kwamen goed op tijd aan, vonden gemakkelijk een parkeerplaats, en liepen naar het cultureel centrum. Er was nog niemand. We wachten een half uur. Er komt niemand anders aan, en dat vinden we eigenaardig. Ik bekijk de laatste uitnodiging die ik had gekregen en stel vast dat ik me van datum heb vergist !
Roger en ik beslissen dan wat rond te lopen in Herentals en iets te drinken op een terras. Terwijl we zoeken naar een plekje op de goed volle terrassen, roept een vrouw Roger bij zijn naam. Zij en haar echtgenoot blijken vroegere collega's te zijn van Roger. We gingen aan hun tafel zitten en, bij een biertje voor Roger en een thee voor mij, hebben ze herinneringen en nieuwtjes uitgewisseld. Ik hoorde wel dat de echtgenote van een andere collega van Roger, een vrouw met wie ik vroeger heel goed overeenkwam, een jaar geleden is overleden en daar was ik even niet goed van.
Na toch nog een gezellige middag reden de vroegere collega's terug naar het Antwerpse en wij naar Haspengouw.
vrijdag 17 augustus 2018
Franse azerty
Zopas een mail gekregen van Hendrik. Hij vermoedt dat ik nu te maken heb met een Franse azerty...
Dat ging ik even opzoeken, en hij blijkt gelijk te hebben. Kijk maar hier. Ik wist niet dat er een verschil is tussen Frankrijk en België op dat gebied.
Nu nog zoeken hoe ik dat kan veranderen_ (sorry: !). Want Hendrik is voorlopig niet beschikbaar (daarover later meer).
Dat ging ik even opzoeken, en hij blijkt gelijk te hebben. Kijk maar hier. Ik wist niet dat er een verschil is tussen Frankrijk en België op dat gebied.
Nu nog zoeken hoe ik dat kan veranderen_ (sorry: !). Want Hendrik is voorlopig niet beschikbaar (daarover later meer).
Over Oleye en buren
Na nog enkele uren schoonmaken (gelukkig is Roger zo lief me telkens te helpen of ik besteedde er nog meer uren aan) wilde ik nog eens gaan wandelen in Liek (Oleye, vlak over de taalgrens). Ik hou van dat beetje rommelig dorp. Een klein uur liepen we er rond, uiteraard ook langs de molen waar ik weer stond te dromen. In zo'n gebouw wonen zou me wel aanstaan.
Maar, oké, Roger heeft gelijk: we zouden nog meer huishoudelijk werk hebben.
Daarna gingen we vlees kopen voor deze avond, in de AD-Delhaize van Heers. We kwamen er onze achterbuurvrouw tegen, de schoondochter van T. en V. uit onze straat. Weer kwam daar een gezellig babbeltje van. Dat kwam me goed uit, want eigenlijk zouden we nog eens bij V. en T. op bezoek moeten gaan, alleen hebben we nog zoveel verplichtingen dat ik niet weet wanneer. Nu kon ik aan achterbuurvrouw M. vragen haar schoonouders te zeggen dat ze nog even geduld zullen moeten oefenen.
 |
| Eigen foto |
Daarna gingen we vlees kopen voor deze avond, in de AD-Delhaize van Heers. We kwamen er onze achterbuurvrouw tegen, de schoondochter van T. en V. uit onze straat. Weer kwam daar een gezellig babbeltje van. Dat kwam me goed uit, want eigenlijk zouden we nog eens bij V. en T. op bezoek moeten gaan, alleen hebben we nog zoveel verplichtingen dat ik niet weet wanneer. Nu kon ik aan achterbuurvrouw M. vragen haar schoonouders te zeggen dat ze nog even geduld zullen moeten oefenen.
donderdag 16 augustus 2018
Toetsenbordprobleem
Ik heb sinds gisteren een probleem met mijn toetsenbord. Ik probeer het uit te leggen.
Eerst bleek mijn klavier ineens omgevormd te zijn tot een qwerty. Hoe ik daarvan opnieuw een azerty moet maken weet ik ondertussen.
Maar... als ik nu "!" typ, krijg ik "_", als ik druk op "-", krijg ik "=".
Ondertussen heb ik gevonden hoe ik "-" en "!" moet bekomen in mijn geschriften (door op andere toetsen te drukken dus). Maar het blijft lastig telkens te moeten nadenken over welke toets, die niet overeenkomt met wat je erop ziet en die, als je blind typt, helemaal niet op de gebruikelijke plaats staat, zal zorgen dat ik het resultaat krijg dat ik beoog.
Uiteraard heb ik gegoogeld. Maar ik vind alleen een antwoord op de vraag "qwerty omzetten naar azerty", wat dus gebeurd is. Een oplossing voor mijn probleem vind ik niet.
Als iemand mij kan helpen, graag_ (sorry... even nadenken over de te gebruiken toets...: graag!) 😄
Eerst bleek mijn klavier ineens omgevormd te zijn tot een qwerty. Hoe ik daarvan opnieuw een azerty moet maken weet ik ondertussen.
Maar... als ik nu "!" typ, krijg ik "_", als ik druk op "-", krijg ik "=".
Ondertussen heb ik gevonden hoe ik "-" en "!" moet bekomen in mijn geschriften (door op andere toetsen te drukken dus). Maar het blijft lastig telkens te moeten nadenken over welke toets, die niet overeenkomt met wat je erop ziet en die, als je blind typt, helemaal niet op de gebruikelijke plaats staat, zal zorgen dat ik het resultaat krijg dat ik beoog.
Uiteraard heb ik gegoogeld. Maar ik vind alleen een antwoord op de vraag "qwerty omzetten naar azerty", wat dus gebeurd is. Een oplossing voor mijn probleem vind ik niet.
Als iemand mij kan helpen, graag_ (sorry... even nadenken over de te gebruiken toets...: graag!) 😄
Ontmoeting
Na enkele uren schoonmaken profiteerden we van het prachtige weer om een wandeling te maken van Borgloon naar Kuttekoven en terug. Jammer genoeg hebben we geen foto's gemaakt.
In het terugkeren naar Borgloon, terwijl we na een heel lange klim op de Graeth uitkwamen, sprak ons een vrouw aan. De zon scheen in onze ogen waardoor we haar niet meteen herkenden: Christiane! Daarop volgde een aangenaam gesprek.
Nany aan de lijn gehad: zus Bie heeft een oplossing gevonden voor haar probleem. Nany kan nu weer naar buiten en dat voelde je aan haar humeur!👍
Deze avond nog gelezen in Luis's boek. En genoten. De conversaties komen heel natuurlijk over. En... hij hanteert een godsstandpunt en doet dat heel goed (heel vaak hindert me dat standpunt omdat het niet goed weergegeven is maar hier hindert het me dus helemaal niet, integendeel). Ik heb ook de indruk dat Luis serieus wat opzoekingswerk heeft verricht.
In het terugkeren naar Borgloon, terwijl we na een heel lange klim op de Graeth uitkwamen, sprak ons een vrouw aan. De zon scheen in onze ogen waardoor we haar niet meteen herkenden: Christiane! Daarop volgde een aangenaam gesprek.
Nany aan de lijn gehad: zus Bie heeft een oplossing gevonden voor haar probleem. Nany kan nu weer naar buiten en dat voelde je aan haar humeur!👍
Deze avond nog gelezen in Luis's boek. En genoten. De conversaties komen heel natuurlijk over. En... hij hanteert een godsstandpunt en doet dat heel goed (heel vaak hindert me dat standpunt omdat het niet goed weergegeven is maar hier hindert het me dus helemaal niet, integendeel). Ik heb ook de indruk dat Luis serieus wat opzoekingswerk heeft verricht.
woensdag 15 augustus 2018
Rustige dag
Ik weet dat het vandaag een feestdag is (Onze Lieve Vrouw ten hemel opneming, en in Antwerpen ook "moederkensdag" en dat laatste herinnerde Nany me toen ze me deze middag belde) maar ik moest absoluut onze werkkamer onder handen nemen, ik had het al te lang uitgesteld. Dat werk is geen sinecure maar het geeft je gelukkig veel beweging.
Maar daarvoor dus een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar oedeem is zo erg dat de verpleegster, die haar elke ochtend komt helpen haar steunkousen aan te trekken, haar benen volledig heeft ingezwachteld met als gevolg dat Nany geen schoenen kan aantrekken en dus "vastzit" zoals ze zelf zegt. Erg, inderdaad, zeker voor iemand die niet graag alleen is.
Nadat onze werkkamer er weer een beetje fatsoenlijk uitzag en voor ik moest beginnen aan het avondmaal, nog een telefoontje met Jan Gerits die een pdf-bestand wilde converteren in een word-bestand. Daar zorgde Roger voor terwijl ik kookte.
Voor dat koken en na ons avondeten, heb ik verder gelezen in het boek van Luis Ruiz. Heel mooi maar confronterend. Wel grappig is dit: Luis zegt zelf in zijn nawoord dat hij, nadat Boudewijn Knevels en ik zijn typoscript herlezen hadden, nog zaken heeft toegevoegd of gewijzigd en dat er dus nog fouten kunnen staan in zijn boek. En wat lees ik in "scene 2"? Over stoelen die "langs" elkaar staan.
"Langs" gebruikt in de betekenis van "naast" zoals meestal wordt gedaan in Limburg (afijn, toch in de weinige Limburgse dialecten waar ik al mee geconfronteerd werd). Ik durf te wedden dat (de Limburger) Boudewijn de "fout" niet zou opgemerkt hebben.😉
Morgen moet ik verder schoonmaken (één kamer per dag is voldoende voor mijn rug) en daar kijk ik echt niet naar uit.
 |
| Links voor mijn pc een hebbedingetje dat Elena voor mij heeft gemaakt, rechts van mijn pc, helemaal achteraan, een pennenhouder gemaakt door mijn vader tijdens zijn revalidatieperiode na de verwijdering van zijn hersentumor (eigen foto's) |
Nadat onze werkkamer er weer een beetje fatsoenlijk uitzag en voor ik moest beginnen aan het avondmaal, nog een telefoontje met Jan Gerits die een pdf-bestand wilde converteren in een word-bestand. Daar zorgde Roger voor terwijl ik kookte.
Voor dat koken en na ons avondeten, heb ik verder gelezen in het boek van Luis Ruiz. Heel mooi maar confronterend. Wel grappig is dit: Luis zegt zelf in zijn nawoord dat hij, nadat Boudewijn Knevels en ik zijn typoscript herlezen hadden, nog zaken heeft toegevoegd of gewijzigd en dat er dus nog fouten kunnen staan in zijn boek. En wat lees ik in "scene 2"? Over stoelen die "langs" elkaar staan.
"Langs" gebruikt in de betekenis van "naast" zoals meestal wordt gedaan in Limburg (afijn, toch in de weinige Limburgse dialecten waar ik al mee geconfronteerd werd). Ik durf te wedden dat (de Limburger) Boudewijn de "fout" niet zou opgemerkt hebben.😉
Morgen moet ik verder schoonmaken (één kamer per dag is voldoende voor mijn rug) en daar kijk ik echt niet naar uit.
dinsdag 14 augustus 2018
Weer een vrij drukke dag
We brachten vandaag de spullen van Hendrik (behalve één tafel die niet in de auto ging, dus we zullen nog eens moeten rijden) en enkele spullen van ons naar het containerpark. Het regende maar, eerlijk gezegd, ik heb nog steeds de reflex dat vrij aangenaam te vinden (zolang het niet stortregent).
Ondertussen was de postbode langsgekomen en vond ik in de brievenbus het mij beloofde boek van Luis Ruiz. Mooie uitgave!
Jaren geleden had ik de drukproeven ervan gelezen maar toch begon ik even te bladeren. Gelukkig was Luis zo verstandig een resumé toe te voegen van de eerste twee delen van de trilogie "De Ster van Zion, een ware mythe over het meesterras", waarvan dit boek , "Strijdtoneel Palestina", een derde deel vormt.
Uiteraard had ik geen tijd om echt te beginnen lezen: er wachtten enkele huishoudtaken (zoals een deel van het avondeten klaarmaken) en enkele dringende mails, onder andere van een bevriend KVLS-lid dat vertelde over een (erge) ziekte die pas werd vastgesteld bij zijn echtgenote.
Iets over 15 uur vertrokken we eindelijk nog eens naar "onze zieke" en iets voor 16 uur kwamen we daar aan.
We vonden haar in de televisiekamer, waar ze in slaap was gevallen in haar rolstoel. Na voor ons een kort gesprek met haar buurvrouw werd onze zieke wakker.
Helaas, communicatie is nog steeds enkel mogelijk via lichamelijk contact en gelaatsuitdrukking. Onze zieke laat merken dat ze ons herkent, aan haar gezicht zie je of ze blij of droevig is, maar het lukt haar nog steeds niet iets te zeggen. Ze probeert, wordt nerveus als ze er telkens slechts in slaagt dezelfde woorden uit te spreken, en begint dan vaak te huilen. Tragisch vind ik dat!
Een klein halfuur later kwam haar echtgenoot eraan. Weer zag je haar gezicht opfleuren, merkte je dat ze allerlei zaken probeerde te zeggen en weer kwam de frustratie. Samen gingen we iets drinken in de cafetaria waar Roger en ik eigenlijk vooral met de echtgenoot praatten. Het valt mij op hoezeer hij zijn vrouw probeert te betrekken bij het gesprek... en ik heb de indruk dat zij wel alles begrijpt wat we zeggen. Wat moet dat vreselijk zijn, zo gevangen zitten in je lichaam. En wat bewonder ik haar echtgenoot!
Iets over 17 uur reden we terug naar Haspengouw. Net zoals in het gaan, las ik in het terugkeren wat in het boek van Luis. Het eerste hoofdstuk heb ik ondertussen herlezen (ik schrijf "herlezen" omdat ik het dus jaren geleden al "in drukproef" gelezen had). In feite noemt Luis dat een "scene" en hij heeft gelijk. Ik zag de vreselijke gebeurtenissen voor mij gebeuren, zo levensecht en aanschouwelijk dat ik er eigenlijk niet goed van was. Maar ja, Luis schrijft heel goed!
In het terugkeren deden we er iets meer dan een uur over (files).
Ik legde de laatste hand aan ons avondmaal, we aten, ik pauzeerde (slechts een halfuur deze keer) in de relax, met het boek van Luis en een stukje bittere chocolade, en ik besteedde eindelijk een deel van mijn tijd aan mijn eigenlijke beroep terwijl Roger de vaatwasser vulde. Daarna nog een dag uit mijn tienerdagboeken overgetypt.
Nu is het 23:30 uur en ik heb pas Bernadette laten weten dat ik haar laatste mail pas morgen zal beantwoorden.
Ondertussen was de postbode langsgekomen en vond ik in de brievenbus het mij beloofde boek van Luis Ruiz. Mooie uitgave!
 |
| Eigen foto |
Jaren geleden had ik de drukproeven ervan gelezen maar toch begon ik even te bladeren. Gelukkig was Luis zo verstandig een resumé toe te voegen van de eerste twee delen van de trilogie "De Ster van Zion, een ware mythe over het meesterras", waarvan dit boek , "Strijdtoneel Palestina", een derde deel vormt.
Uiteraard had ik geen tijd om echt te beginnen lezen: er wachtten enkele huishoudtaken (zoals een deel van het avondeten klaarmaken) en enkele dringende mails, onder andere van een bevriend KVLS-lid dat vertelde over een (erge) ziekte die pas werd vastgesteld bij zijn echtgenote.
Iets over 15 uur vertrokken we eindelijk nog eens naar "onze zieke" en iets voor 16 uur kwamen we daar aan.
We vonden haar in de televisiekamer, waar ze in slaap was gevallen in haar rolstoel. Na voor ons een kort gesprek met haar buurvrouw werd onze zieke wakker.
Helaas, communicatie is nog steeds enkel mogelijk via lichamelijk contact en gelaatsuitdrukking. Onze zieke laat merken dat ze ons herkent, aan haar gezicht zie je of ze blij of droevig is, maar het lukt haar nog steeds niet iets te zeggen. Ze probeert, wordt nerveus als ze er telkens slechts in slaagt dezelfde woorden uit te spreken, en begint dan vaak te huilen. Tragisch vind ik dat!
Een klein halfuur later kwam haar echtgenoot eraan. Weer zag je haar gezicht opfleuren, merkte je dat ze allerlei zaken probeerde te zeggen en weer kwam de frustratie. Samen gingen we iets drinken in de cafetaria waar Roger en ik eigenlijk vooral met de echtgenoot praatten. Het valt mij op hoezeer hij zijn vrouw probeert te betrekken bij het gesprek... en ik heb de indruk dat zij wel alles begrijpt wat we zeggen. Wat moet dat vreselijk zijn, zo gevangen zitten in je lichaam. En wat bewonder ik haar echtgenoot!
Iets over 17 uur reden we terug naar Haspengouw. Net zoals in het gaan, las ik in het terugkeren wat in het boek van Luis. Het eerste hoofdstuk heb ik ondertussen herlezen (ik schrijf "herlezen" omdat ik het dus jaren geleden al "in drukproef" gelezen had). In feite noemt Luis dat een "scene" en hij heeft gelijk. Ik zag de vreselijke gebeurtenissen voor mij gebeuren, zo levensecht en aanschouwelijk dat ik er eigenlijk niet goed van was. Maar ja, Luis schrijft heel goed!
In het terugkeren deden we er iets meer dan een uur over (files).
Ik legde de laatste hand aan ons avondmaal, we aten, ik pauzeerde (slechts een halfuur deze keer) in de relax, met het boek van Luis en een stukje bittere chocolade, en ik besteedde eindelijk een deel van mijn tijd aan mijn eigenlijke beroep terwijl Roger de vaatwasser vulde. Daarna nog een dag uit mijn tienerdagboeken overgetypt.
Nu is het 23:30 uur en ik heb pas Bernadette laten weten dat ik haar laatste mail pas morgen zal beantwoorden.
maandag 13 augustus 2018
Geen flebitis
Mijn moeder Nany zou geen flebitis hebben, vertelde ze me deze middag aan telefoon. 'Onmogelijk,' zou haar huisarts gezegd hebben, 'gezien de bloedverdunners die je slikt. Bloedklonters zijn dan uitgesloten'.
Ik dacht dat het woord "flebitis" sloeg op een aderontsteking, die weliswaar kan leiden tot een bloedklonter (en zocht het nog even op: blijkbaar had ik gelijk).
'Ik moet binnenkort naar een bloedvatenspecialist,' vervolgde Nany. 'Waarschijnlijk is het een aderontsteking'.
Dus toch een flebitis!? (Ik weet dat men vaak spreekt over een flebitis als men een trombose bedoelt, maar kom, ik zou verwachten dat een arts de correcte termen zou gebruiken). Of is er misschien een andere oorzaak en is het Nany zelf die denkt aan een ontsteking en niet weet dat het woord "flebitis" slaat op een ontsteking? Afijn, binnenkort kennen we de echte oorzaak van haar oedeem (zou het kunnen liggen aan haar hartfalen?).
Voor ons was het uitgebreide boodschappendag. Heel uitgebreide, want Roger wilde zelfs naar Tervuren rijden om bij een Subaruverdeler een bepaald accessoire te kopen voor Subaru 3. Veel regen onderweg maar tussendoor ook zon en een aangename temperatuur. Echt te doen!
Omdat we niet veel spreken onderweg, Roger en ik (dat vind ik veiliger, en trouwens, we zijn geen van beiden echt spraakzaam), kreeg ik veel tijd om na te denken. Uiteraard onder andere weer over het gebruik van het woord "flebitis". Maar, zo bedacht ik, ook de betekenis van woorden evolueert.
Neem nu de gewoonte om tegenwoordig in het Frans te zeggen "pas de souci" daar waar je vroeger zou gezegd hebben "pas de problème". "Souci" betekent zorg, "un problème" is een probleem.
Ik heb er al over gesproken met Franstaligen maar ook zij weten niet waarom "souci" het tegenwoordig haalt van "problème" (ze zeggen immers ook: "il y a un souci avec l'ordi" - letterlijk: "er is een zorg met de computer"). En... ze beseffen niet meer dat "souci" een andere betekenis heeft dan "problème". De betekenis van de twee woorden ligt uiteraard dicht bij elkaar, maar er is een nuance die dezelfde Franstaligen niet meer voelen.
Eigenlijk jammer, want op die manier verarmen talen!
Ik dacht dat het woord "flebitis" sloeg op een aderontsteking, die weliswaar kan leiden tot een bloedklonter (en zocht het nog even op: blijkbaar had ik gelijk).
'Ik moet binnenkort naar een bloedvatenspecialist,' vervolgde Nany. 'Waarschijnlijk is het een aderontsteking'.
Dus toch een flebitis!? (Ik weet dat men vaak spreekt over een flebitis als men een trombose bedoelt, maar kom, ik zou verwachten dat een arts de correcte termen zou gebruiken). Of is er misschien een andere oorzaak en is het Nany zelf die denkt aan een ontsteking en niet weet dat het woord "flebitis" slaat op een ontsteking? Afijn, binnenkort kennen we de echte oorzaak van haar oedeem (zou het kunnen liggen aan haar hartfalen?).
Voor ons was het uitgebreide boodschappendag. Heel uitgebreide, want Roger wilde zelfs naar Tervuren rijden om bij een Subaruverdeler een bepaald accessoire te kopen voor Subaru 3. Veel regen onderweg maar tussendoor ook zon en een aangename temperatuur. Echt te doen!
Omdat we niet veel spreken onderweg, Roger en ik (dat vind ik veiliger, en trouwens, we zijn geen van beiden echt spraakzaam), kreeg ik veel tijd om na te denken. Uiteraard onder andere weer over het gebruik van het woord "flebitis". Maar, zo bedacht ik, ook de betekenis van woorden evolueert.
Neem nu de gewoonte om tegenwoordig in het Frans te zeggen "pas de souci" daar waar je vroeger zou gezegd hebben "pas de problème". "Souci" betekent zorg, "un problème" is een probleem.
Ik heb er al over gesproken met Franstaligen maar ook zij weten niet waarom "souci" het tegenwoordig haalt van "problème" (ze zeggen immers ook: "il y a un souci avec l'ordi" - letterlijk: "er is een zorg met de computer"). En... ze beseffen niet meer dat "souci" een andere betekenis heeft dan "problème". De betekenis van de twee woorden ligt uiteraard dicht bij elkaar, maar er is een nuance die dezelfde Franstaligen niet meer voelen.
Eigenlijk jammer, want op die manier verarmen talen!
zondag 12 augustus 2018
Zondagsrust
Het is zondag, dus zo weinig mogelijk in het huishouden gedaan vandaag: opruimen, een wasje en koken. Wel naar Nany gebeld, die vermoedt dat ze een flebitis heeft. Hoewel ik aandrong dat ze een dokter van wacht zou bellen, wil ze wachten tot morgen zodat ze haar eigen dokter kan vragen.
Omdat Roger weet dat zulke zaken me bezighouden, stuurde hij me een (interessant) interview met auteur Wim Van Rooy en een (even interessant) debat tussen Vermeersch en Dirk Verhofstad. Daar heb ik deze avond naar gekeken. Boeiend, al hoorde ik vaak tegenstrijdige beweringen over de islam. Eigenlijk zou ik alles, wat daar verteld wordt, zelf moeten onderzoeken maar wanneer moet ik dat doen?
O ja, vandaag gingen we niet helpen bij de verhuizing. Ik vroeg in een bericht aan Hendrik of ze ons nodig hadden (omdat ik had gelezen dat de ouders van Debby wel daar waren) maar Hendrik antwoordde dat er meer dan voldoende hulp was... en dat, als het goed vorderde, het vooral dankzij zijn broer Zeger was.
Iets later kreeg ik een bericht van Wiemla (moeder van Debby): dat ze terug naar huis keerden omdat ze bij niets meer konden helpen en dat stilzitten niets voor hen is. Toen ik antwoordde dat wij wel graag soms stilzitten om te lezen, te discussiëren, te mijmeren en te schrijven, kreeg ik geen antwoord meer. Zou ik haar gekwetst hebben? Niet dat ik perse wilde chatten maar ik ben zulk gebrek aan reactie niet gewend van haar.
In feite reden wij op het moment van die enkele chatberichten naar het domein Nieuwenhove om daar onze dagelijkse wandeling te maken. Helaas, daar liep zoveel volk rond (het was prachtig weer) dat wij na een kwartier rechtsomkeer maakten. We reden dan naar het vlakbij gelegen kasteel van Nieuwenhove en maakten daar onze wandeling, hoewel er ook vrij veel volk rondliep (maar minder dan in het domein).
Na de wandeling dronken we een biertje in het kleine café waar we ooit met vriend Karel zaten. Gezellig behalve dat er heel veel wespen rondvlogen (en dat het veel drukker was dan vroeger).
O ja, toen Roger en Hendrik gisteren een derde keer aan het containerpark aankwamen, sloot het net zijn poorten, een kwartier voor sluitingstijd! Roger stelde dan voor de spullen in onze auto te laten staan zodat wij ze morgen of dinsdag hier naar het containerpark (of de kringwinkel, dachten we) zouden brengen. En... deze avond bedacht Roger dat de televisietafel, bedoeld voor het containerpark, niet zou misstaan als salontafel bij ons. We probeerden het uit en ik vind het geslaagd:
De vroegere (spotgoedkope) lage tafeltjes bracht ik naar de "kinderhoek" in de keuken. Daar kunnen al twee kindjes comfortabel aan zitten tekenen of knutselen!
Om de zondag af te sluiten moet ik nog een paar mails beantwoorden en daarna ga ik eindelijk de kranten online lezen.
Omdat Roger weet dat zulke zaken me bezighouden, stuurde hij me een (interessant) interview met auteur Wim Van Rooy en een (even interessant) debat tussen Vermeersch en Dirk Verhofstad. Daar heb ik deze avond naar gekeken. Boeiend, al hoorde ik vaak tegenstrijdige beweringen over de islam. Eigenlijk zou ik alles, wat daar verteld wordt, zelf moeten onderzoeken maar wanneer moet ik dat doen?
O ja, vandaag gingen we niet helpen bij de verhuizing. Ik vroeg in een bericht aan Hendrik of ze ons nodig hadden (omdat ik had gelezen dat de ouders van Debby wel daar waren) maar Hendrik antwoordde dat er meer dan voldoende hulp was... en dat, als het goed vorderde, het vooral dankzij zijn broer Zeger was.
Iets later kreeg ik een bericht van Wiemla (moeder van Debby): dat ze terug naar huis keerden omdat ze bij niets meer konden helpen en dat stilzitten niets voor hen is. Toen ik antwoordde dat wij wel graag soms stilzitten om te lezen, te discussiëren, te mijmeren en te schrijven, kreeg ik geen antwoord meer. Zou ik haar gekwetst hebben? Niet dat ik perse wilde chatten maar ik ben zulk gebrek aan reactie niet gewend van haar.
In feite reden wij op het moment van die enkele chatberichten naar het domein Nieuwenhove om daar onze dagelijkse wandeling te maken. Helaas, daar liep zoveel volk rond (het was prachtig weer) dat wij na een kwartier rechtsomkeer maakten. We reden dan naar het vlakbij gelegen kasteel van Nieuwenhove en maakten daar onze wandeling, hoewel er ook vrij veel volk rondliep (maar minder dan in het domein).
Na de wandeling dronken we een biertje in het kleine café waar we ooit met vriend Karel zaten. Gezellig behalve dat er heel veel wespen rondvlogen (en dat het veel drukker was dan vroeger).
 |
| Eigen foto's |
O ja, toen Roger en Hendrik gisteren een derde keer aan het containerpark aankwamen, sloot het net zijn poorten, een kwartier voor sluitingstijd! Roger stelde dan voor de spullen in onze auto te laten staan zodat wij ze morgen of dinsdag hier naar het containerpark (of de kringwinkel, dachten we) zouden brengen. En... deze avond bedacht Roger dat de televisietafel, bedoeld voor het containerpark, niet zou misstaan als salontafel bij ons. We probeerden het uit en ik vind het geslaagd:
 |
| Eigen foto |
De vroegere (spotgoedkope) lage tafeltjes bracht ik naar de "kinderhoek" in de keuken. Daar kunnen al twee kindjes comfortabel aan zitten tekenen of knutselen!
 |
| Eigen foto |
zaterdag 11 augustus 2018
Hoogtevrees
Ik vertelde het al in de vorige post: ik heb echt last van hoogtevrees op bepaalde trappen, zoals bijvoorbeeld bij Nany en bij Hendrik.
Toen we na ons werk iets zouden gaan drinken, vond ik het dan ook een marteling die trap weer af te moeten (en ik werd daar serieus mee geplaagd achteraf, maar daar kan ik tegen).
Maar... terwijl we zo gezellig zaten te praten op het terras van Hendriks stamcafé moest ik naar toilet. En wat bleek? Daarvoor moest je een heel steile trap op. Ik heb even getwijfeld maar uiteindelijk heb ik het niet gedurfd: om daarna weer langer dan een half uur te beven op mijn benen? Gelukkig stelde de uitbater me voor in het café daar tegenover te vragen of ik mocht gebruik maken van hun sanitair. En dat mocht, zelfs zonder iets te gebruiken!
Toen we na ons werk iets zouden gaan drinken, vond ik het dan ook een marteling die trap weer af te moeten (en ik werd daar serieus mee geplaagd achteraf, maar daar kan ik tegen).
Maar... terwijl we zo gezellig zaten te praten op het terras van Hendriks stamcafé moest ik naar toilet. En wat bleek? Daarvoor moest je een heel steile trap op. Ik heb even getwijfeld maar uiteindelijk heb ik het niet gedurfd: om daarna weer langer dan een half uur te beven op mijn benen? Gelukkig stelde de uitbater me voor in het café daar tegenover te vragen of ik mocht gebruik maken van hun sanitair. En dat mocht, zelfs zonder iets te gebruiken!
Verhuizen
Debby en Hendrik gaan samenwonen.
Vandaag stonden Roger en ik veel vroeger op dan gewoonlijk om via die vreselijke E313 naar het Antwerpse te rijden. Twee uur deden we erover.
Daarna volgde voor mij het bestijgen van die trap van Hendrik, waar ik zo'n erge hoogtevrees op heb.
Gelukkig moest ik niet, zoals Roger en enkele vrienden van Hendrik, daarna de trap geregeld op en af. Ik bleef boven en deed eigenlijk niet veel meer dan praten met een vriend van Hendrik als die toevallig in de buurt was en drank uitdelen
De anderen zorgden voor het brengen van spullen naar de auto, waarna Roger en Hendrik drie keer naar het containerpark reden.
Ondertussen kwam er een eerste lading van Debby's spullen aan, gebracht door vrienden van haar. Er was veel verkeer in Antwerpen en de ritten gingen dus vrij traag.
Nog iets later kwamen Debby, haar ouders, haar broer en een tweede lading spullen aan, waaronder een hele zak knuffels voor ons, afijn, voor onze kleinkinderen (maar ik hou ze hier, hoor, dochterlief en schoonzoon!).
De rest van de verhuizing volgt morgen maar dan zijn er andere helpers.
We hadden vaag gedacht deze avond nog naar Nany te gaan maar Debby en Hendrik wilden ons trakteren en dat deden ze in twee heel gezellige cafés. We bleven er, bij voor mij twee glazen wijn en voor Roger koffie, en heel veel heel lekkere hapjes, gezellig praten, met onder andere heel lieve en interessante vrienden van Hendrik... en ineens was het 21:30 uur. Gelukkig had ik Nany niet op de hoogte gebracht van ons eventueel bezoek.
Roger en ik reden terug naar Haspengouw. Ik moest immers nog voor een vertaling zorgen die was aangekomen terwijl we bij Hendrik waren.
Ik vermoed dat Debby en Hendrik op dit moment nog steeds aan het genieten zijn van tapas en boeiende conversaties.
Vandaag stonden Roger en ik veel vroeger op dan gewoonlijk om via die vreselijke E313 naar het Antwerpse te rijden. Twee uur deden we erover.
Daarna volgde voor mij het bestijgen van die trap van Hendrik, waar ik zo'n erge hoogtevrees op heb.
Gelukkig moest ik niet, zoals Roger en enkele vrienden van Hendrik, daarna de trap geregeld op en af. Ik bleef boven en deed eigenlijk niet veel meer dan praten met een vriend van Hendrik als die toevallig in de buurt was en drank uitdelen
De anderen zorgden voor het brengen van spullen naar de auto, waarna Roger en Hendrik drie keer naar het containerpark reden.
Ondertussen kwam er een eerste lading van Debby's spullen aan, gebracht door vrienden van haar. Er was veel verkeer in Antwerpen en de ritten gingen dus vrij traag.
Nog iets later kwamen Debby, haar ouders, haar broer en een tweede lading spullen aan, waaronder een hele zak knuffels voor ons, afijn, voor onze kleinkinderen (maar ik hou ze hier, hoor, dochterlief en schoonzoon!).
 |
| Eigen foto |
We hadden vaag gedacht deze avond nog naar Nany te gaan maar Debby en Hendrik wilden ons trakteren en dat deden ze in twee heel gezellige cafés. We bleven er, bij voor mij twee glazen wijn en voor Roger koffie, en heel veel heel lekkere hapjes, gezellig praten, met onder andere heel lieve en interessante vrienden van Hendrik... en ineens was het 21:30 uur. Gelukkig had ik Nany niet op de hoogte gebracht van ons eventueel bezoek.
Roger en ik reden terug naar Haspengouw. Ik moest immers nog voor een vertaling zorgen die was aangekomen terwijl we bij Hendrik waren.
Ik vermoed dat Debby en Hendrik op dit moment nog steeds aan het genieten zijn van tapas en boeiende conversaties.
vrijdag 10 augustus 2018
Dag bijna volledig in functie van morgen
Weer heb ik niet schoongemaakt (wel een beetje opgeruimd). We hebben wel veel rondgereden en in winkels rondgelopen om lege dozen te vinden voor morgen. Waarvoor die moeten dienen, vertel ik later.
Hoewel we dus niet echt veel gewerkt hebben vandaag (wat het avondeten betreft - je weet wel, we zouden improviseren, had Roger voorgesteld - werd het, na een groentesoep, maatjes met een sla van spitskool, komkommer en tomaten) vond ik zelfs geen tijd om nog eens naar Nany te bellen.
Ongelooflijk hoe snel een dag vol zit met verplichtingen die je wel of niet jezelf oplegt.
Even lezen over de overstromingen in de Ardeche, even enkele korte maar belangrijke mails beantwoorden, onder andere over de afspraken voor morgen (en weten jullie wat ik ook vernam? Dat ik binnenkort weer een boek cadeau krijg, deze keer van Luis Ruiz! Ik kijk daar echt naar uit!), tussendoor een beetje was sorteren, een wasmachine aan de gang zetten, was te drogen hangen, nagaan of alles oké is met mijn "grote broer" Nononc (jawel, alles lijkt in orde, las ik op de blog van Françoise), afijn, ik heb het gevoel dat ik niets heb gedaan en toch was ik moe deze avond.
Ik wilde even ontspannen en viel, nadat ik eerst weer keek naar die vloggers met hun caravan, op deze vlogger die in Japan woont. Boeiend, niet?
Hoewel we dus niet echt veel gewerkt hebben vandaag (wat het avondeten betreft - je weet wel, we zouden improviseren, had Roger voorgesteld - werd het, na een groentesoep, maatjes met een sla van spitskool, komkommer en tomaten) vond ik zelfs geen tijd om nog eens naar Nany te bellen.
Ongelooflijk hoe snel een dag vol zit met verplichtingen die je wel of niet jezelf oplegt.
Even lezen over de overstromingen in de Ardeche, even enkele korte maar belangrijke mails beantwoorden, onder andere over de afspraken voor morgen (en weten jullie wat ik ook vernam? Dat ik binnenkort weer een boek cadeau krijg, deze keer van Luis Ruiz! Ik kijk daar echt naar uit!), tussendoor een beetje was sorteren, een wasmachine aan de gang zetten, was te drogen hangen, nagaan of alles oké is met mijn "grote broer" Nononc (jawel, alles lijkt in orde, las ik op de blog van Françoise), afijn, ik heb het gevoel dat ik niets heb gedaan en toch was ik moe deze avond.
Ik wilde even ontspannen en viel, nadat ik eerst weer keek naar die vloggers met hun caravan, op deze vlogger die in Japan woont. Boeiend, niet?
donderdag 9 augustus 2018
Goed gewerkt!
Veel regen en wind vandaag... en dat deed deugd! Een kort onweer ook maar hier geen enkele schade.
Ik heb nog eens naar Nany gebeld die het nu ook veel aangenamer vindt (hoewel ze echt goed tegen de hitte kan). Maar ze had wel weer last van heel fel gezwollen voeten.
Vlak daarna een korte mail van mijn Nononc: hij werd eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen! Ik kan me zijn blijdschap inbeelden (hoewel hij de hele tijd heel lovend deed over het ziekenhuispersoneel).
Daarna kon ik eindelijk beginnen de volgende Oostland van de KVLS na te lezen (Edith Oeyen had me deze ochtend de drukproeven opgestuurd). Ik was er net klaar mee toen er een (weer dringende) vertaling aankwam. Daar begon ik aan maar ik moest mijn werk onderbreken om te koken (deze avond wortelsoep gevolgd door spinaziepuree en worst - buiten de wortelen, allemaal ingrediënten uit de diepvriezer).
We moesten immers op tijd eten, want daarna moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers.
Na Rogers vertrek wilde ik verder werken aan de vertaling... maar mijn muis deed het niet meer. Ik ben echt onwetend op gebied van informatica... ik belde wel even naar Roger maar om te beginnen had die geen tijd voor mij (hij was immers op die vergadering) en ten tweede, hij wist het ook niet goed. Dan maar via messenger hulp aan Hendrik gevraagd die me aanraadde de pc te herstarten (wat ik eigenlijk eerst ook van plan was).
Dat hielp (de pc was gecrasht) en tegen dat Roger thuiskwam, was mijn vertaling geleverd en had ik een voorwoord geschreven voor het volgend nummer van Oostland (het was immers mijn beurt). Dat voorwoord ga ik echter nog een paar dagen laten rusten en dan nog eens nalezen voor ik het aan de redactieploeg voorstel.
Goed gewerkt dus... hoewel ik vandaag eigenlijk had moeten beginnen schoonmaken!
Ik heb nog eens naar Nany gebeld die het nu ook veel aangenamer vindt (hoewel ze echt goed tegen de hitte kan). Maar ze had wel weer last van heel fel gezwollen voeten.
Vlak daarna een korte mail van mijn Nononc: hij werd eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen! Ik kan me zijn blijdschap inbeelden (hoewel hij de hele tijd heel lovend deed over het ziekenhuispersoneel).
Daarna kon ik eindelijk beginnen de volgende Oostland van de KVLS na te lezen (Edith Oeyen had me deze ochtend de drukproeven opgestuurd). Ik was er net klaar mee toen er een (weer dringende) vertaling aankwam. Daar begon ik aan maar ik moest mijn werk onderbreken om te koken (deze avond wortelsoep gevolgd door spinaziepuree en worst - buiten de wortelen, allemaal ingrediënten uit de diepvriezer).
We moesten immers op tijd eten, want daarna moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers.
Na Rogers vertrek wilde ik verder werken aan de vertaling... maar mijn muis deed het niet meer. Ik ben echt onwetend op gebied van informatica... ik belde wel even naar Roger maar om te beginnen had die geen tijd voor mij (hij was immers op die vergadering) en ten tweede, hij wist het ook niet goed. Dan maar via messenger hulp aan Hendrik gevraagd die me aanraadde de pc te herstarten (wat ik eigenlijk eerst ook van plan was).
Dat hielp (de pc was gecrasht) en tegen dat Roger thuiskwam, was mijn vertaling geleverd en had ik een voorwoord geschreven voor het volgend nummer van Oostland (het was immers mijn beurt). Dat voorwoord ga ik echter nog een paar dagen laten rusten en dan nog eens nalezen voor ik het aan de redactieploeg voorstel.
Goed gewerkt dus... hoewel ik vandaag eigenlijk had moeten beginnen schoonmaken!
woensdag 8 augustus 2018
Kasteel van Betho
Zalig weer vandaag: 24°C, een beetje wind, wolken en geen regen.
Roger wilde nog eens gaan wandelen in de buurt van het kasteel van Betho. De laatste keer was al 8 jaar (!) geleden, met Nononc en (tante) Françoise. Wat vliegt de tijd!
Het werd een mooie wandeling al verdwaalden we deze keer heel even op de Beukenberg. Gelukkig heeft Roger een uitstekend oriëntatievermogen!
Roger wilde nog eens gaan wandelen in de buurt van het kasteel van Betho. De laatste keer was al 8 jaar (!) geleden, met Nononc en (tante) Françoise. Wat vliegt de tijd!
Het werd een mooie wandeling al verdwaalden we deze keer heel even op de Beukenberg. Gelukkig heeft Roger een uitstekend oriëntatievermogen!
 |
| Kijk eens hoe dor die weide! |
 |
| Foto's Roger |
dinsdag 7 augustus 2018
Onweer en regen?
Ik hoor het in de verte donderen en hier zijn eindelijk nog eens enkele druppels regen gevallen.
Ik krijg hetzelfde gevoel als toen ik kind was in Matadi: laat de regen ons maar eindelijk verfrissen!
Hoe vaak neuriede ik dit liedje van Gilbert Bécaud niet in Congo: "Le jour où la pluie viendra".
Het onweer lijkt dichterbij te komen! En ik word weer herinnerd aan de gevoelens die ik, als kind, in Matadi in het warme (of regen-) seizoen had als het stortregende en onweerde: een beetje bang voor de donder, heel blij om de uiteindelijk verfrissende regen!
Ik krijg hetzelfde gevoel als toen ik kind was in Matadi: laat de regen ons maar eindelijk verfrissen!
Hoe vaak neuriede ik dit liedje van Gilbert Bécaud niet in Congo: "Le jour où la pluie viendra".
Het onweer lijkt dichterbij te komen! En ik word weer herinnerd aan de gevoelens die ik, als kind, in Matadi in het warme (of regen-) seizoen had als het stortregende en onweerde: een beetje bang voor de donder, heel blij om de uiteindelijk verfrissende regen!
Luie dag
Hoewel, eigenlijk niet zo lui ondanks weer een bijna onverdraaglijke hitte hier in huis. In de keuken haalden we weer praktisch de 30°C, in de rest van het huis werd het rond de 28°C. En in onze werkkamer (waar ik, omwille van mijn eigenlijke werk en omdat er weer kleine details moesten gewijzigd worden aan de Limburgse monografie, veel uren doorbracht, op het nippertje geen 30°C).
Maar dus buiten het echt verplichte werk niet veel gedaan. Ons eerste "improviseren met wat we gekocht hadden" voor het avondeten, resulteerde in dit menu: eerst de rest van de broccolisoep van gisteren, daarna rauwe spitskool, tomaten en paprika's (van ons boompje dat echt afziet van de warmte) met mayonaise en daarbij gerookte zalm, koude aardappelen en hardgekookte eieren. Dat betekende dus wel nog even de keuken opwarmen omdat ik eieren en aardappelen kookte.
Ook enkele mails en andere berichten beantwoord en deze avond, na het overtypen van nog een paar bladzijden uit mijn tienerdagboeken, naar een film gekeken, niet groots maar wel "plezant" ("Zware jongens" met Gaston en Leo). Roger wilde niet meekijken, jammer, want ik werd heel vaak herinnerd aan het Antwerpen dat wij vroeger gekend hebben (tenslotte hebben we daar 24 jaar gewoond!).
Maar dus buiten het echt verplichte werk niet veel gedaan. Ons eerste "improviseren met wat we gekocht hadden" voor het avondeten, resulteerde in dit menu: eerst de rest van de broccolisoep van gisteren, daarna rauwe spitskool, tomaten en paprika's (van ons boompje dat echt afziet van de warmte) met mayonaise en daarbij gerookte zalm, koude aardappelen en hardgekookte eieren. Dat betekende dus wel nog even de keuken opwarmen omdat ik eieren en aardappelen kookte.
Ook enkele mails en andere berichten beantwoord en deze avond, na het overtypen van nog een paar bladzijden uit mijn tienerdagboeken, naar een film gekeken, niet groots maar wel "plezant" ("Zware jongens" met Gaston en Leo). Roger wilde niet meekijken, jammer, want ik werd heel vaak herinnerd aan het Antwerpen dat wij vroeger gekend hebben (tenslotte hebben we daar 24 jaar gewoond!).
maandag 6 augustus 2018
Na de logeerpartij
Ik moest vandaag eigenlijk schoonmaken, zeker de keuken, en ik heb dan ook enkel die keuken gepoetst. Het was weer veel te heet!
Ook even naar Nany gebeld. Haar vriendin en buurvrouw tante José is terug en dus is ze blij; ze heeft weer elke dag haar babbel.
We deden onze wekelijkse boodschappen en deze keer had ik niet op voorhand een weekmenu opgesteld: Roger had voorgesteld allerlei etenswaren te kopen die we koud kunnen eten en de volgende dagen daarmee te improviseren. We zullen zien wat dat geeft.
Ook enkele uren besteed aan de Limburgse monografie. Eerst moesten er randen van foto's worden verwijderd. Eerlijk gezegd, mijn ogen beginnen zo slecht te worden dat ik die randen niet echt had opgemerkt. Roger deed dat voor mij (ik ben daar veel te onhandig voor). Daarmee versprong de tekst en moest ik hem helemaal herschikken.
Ook een tekst nagelezen van een KVLS-lid dat me vroeg of ik die goed genoeg vond voor Oostland. Ik vond van wel.
En deze avond, na het beantwoorden van een paar mails (onder andere van mijn Nononc die nog steeds gehospitaliseerd is), eindelijk nog enkele dagen uit mijn vroegere dagboeken overgetypt.
O ja, we hebben nog niet geëxperimenteerd met het improviseren: ik heb van de rest van de broccoli van gisteren soep gemaakt, daarvoor aten we een restje tonijnsla die ik in het weekend voor de kindjes had klaargemaakt en we beëindigden de maaltijd met een kliekje wortelpuree en een rest worst.
Ook even naar Nany gebeld. Haar vriendin en buurvrouw tante José is terug en dus is ze blij; ze heeft weer elke dag haar babbel.
We deden onze wekelijkse boodschappen en deze keer had ik niet op voorhand een weekmenu opgesteld: Roger had voorgesteld allerlei etenswaren te kopen die we koud kunnen eten en de volgende dagen daarmee te improviseren. We zullen zien wat dat geeft.
Ook enkele uren besteed aan de Limburgse monografie. Eerst moesten er randen van foto's worden verwijderd. Eerlijk gezegd, mijn ogen beginnen zo slecht te worden dat ik die randen niet echt had opgemerkt. Roger deed dat voor mij (ik ben daar veel te onhandig voor). Daarmee versprong de tekst en moest ik hem helemaal herschikken.
Ook een tekst nagelezen van een KVLS-lid dat me vroeg of ik die goed genoeg vond voor Oostland. Ik vond van wel.
En deze avond, na het beantwoorden van een paar mails (onder andere van mijn Nononc die nog steeds gehospitaliseerd is), eindelijk nog enkele dagen uit mijn vroegere dagboeken overgetypt.
O ja, we hebben nog niet geëxperimenteerd met het improviseren: ik heb van de rest van de broccoli van gisteren soep gemaakt, daarvoor aten we een restje tonijnsla die ik in het weekend voor de kindjes had klaargemaakt en we beëindigden de maaltijd met een kliekje wortelpuree en een rest worst.
zondag 5 augustus 2018
Pannenkoeken
O ja, ik vergat zopas te zeggen dat de kindjes deze middag pannenkoeken vroegen. Die heb ik klaargemaakt met koolzaadolie, speltmeel, amandelmelk, eieren, (vrij veel) stevia en één zakje vanillesuiker. Ze smulden ervan zonder er suiker aan toe te voegen!
De kindjes zijn vertrokken
Deze ochtend stonden ze op om 8:15 uur. Ik was wakker geworden om 7:30 uur en wachtte tot ik een van de drie zou horen roepen. Helaas, blijkbaar was ik weer in slaap gevallen, want Roger en ik schoten wakker toen we de kinderen naar beneden hoorden gaan. Elena vertelde ons (uiteraard zijn we meteen ook opgestaan) dat ze op de klok had gezien dat het over 8 uur was, en dus Eva uit haar babybedje had geholpen, gezorgd dat ze alle drie hun tanden poetsten en dan maar naar de keuken gingen. Wat een flinke en grote meid wordt die Elena! Vandaag stelde ze me trouwens delicate vragen over Sinterklaas en de paaseitjes. Ik vermoed dat het tijd wordt om haar in te lichten.
Het was iets minder warm dan gisteren. Na lang spelen, het middagmaal en een dutje voor Eva, reden we naar Stephane Malais in Heks. We gebruikten er iets in de schaduw en de kindjes genoten er zichtbaar van. Alleen... waren er vrij veel wespen en zowel de kindjes als ik moeten daar niets van hebben!
Daarna zorgde ik voor het avondeten (zalm met broccoli) terwijl ze alle drie naar een film keken op de laptop van Roger in de bibliotheek. Ondertussen was het immers weer heel warm geworden en dat is onze koelste kamer.
Rond 18 uur kwamen dochter en schoonzoon aan. Na een biertje gingen we aan tafel en... daar verbrandde Matthias zijn voorarm aan een hete ovenschotel. Mijn fout natuurlijk: ik had die schotel niet op tafel mogen zetten!
Gelukkig brachten koud water en calendula snel soelaas.
Daarna moest er opgeruimd worden. Daar begon Matthias spontaan aan en deze keer zei Eva me: 'Ik ga mijn broer helpen opruimen'. Wat ze dan ook meteen deed.
Elena verkoos met ons te blijven praten in de keuken en deed alsof ze niets had gehoord over dat opruimen! (of had ze het echt niet gehoord?)
Ondertussen was er een mail binnengekomen van Jan Gerits: er moeten nog veel details gewijzigd worden aan de jongste Limburgse monografie. Dat is werk voor morgen, evenals de rest van het opruimen en het schoonmaken na dit mooie kindjesweekend.
Onze gasten vertrokken iets over 21 uur; Roger vulde de vaatwasser en ik las aandachtiger de mail van Jan Gerits: ik heb nog enkele uren werk voor de boeg!
Het was iets minder warm dan gisteren. Na lang spelen, het middagmaal en een dutje voor Eva, reden we naar Stephane Malais in Heks. We gebruikten er iets in de schaduw en de kindjes genoten er zichtbaar van. Alleen... waren er vrij veel wespen en zowel de kindjes als ik moeten daar niets van hebben!
 |
| Foto's Roger |
Rond 18 uur kwamen dochter en schoonzoon aan. Na een biertje gingen we aan tafel en... daar verbrandde Matthias zijn voorarm aan een hete ovenschotel. Mijn fout natuurlijk: ik had die schotel niet op tafel mogen zetten!
Gelukkig brachten koud water en calendula snel soelaas.
Daarna moest er opgeruimd worden. Daar begon Matthias spontaan aan en deze keer zei Eva me: 'Ik ga mijn broer helpen opruimen'. Wat ze dan ook meteen deed.
 |
| Eigen foto |
Ondertussen was er een mail binnengekomen van Jan Gerits: er moeten nog veel details gewijzigd worden aan de jongste Limburgse monografie. Dat is werk voor morgen, evenals de rest van het opruimen en het schoonmaken na dit mooie kindjesweekend.
Onze gasten vertrokken iets over 21 uur; Roger vulde de vaatwasser en ik las aandachtiger de mail van Jan Gerits: ik heb nog enkele uren werk voor de boeg!
zaterdag 4 augustus 2018
Veel te warm!
De kindjes werden al om 7:30 uur wakker, ondanks hun laat gaan slapen gisteren. Ik vermoed dat de hitte de oorzaak is. Het koelt niet echt af tijdens de nacht en al heel vroeg haalden we in huis weer de 30°C (31°C in de keuken terwijl ik voor het avondeten zorgde) om uiteindelijk te klimmen tot 34°C buiten in de schaduw.
Ik had geen zin om te koken trouwens maar ja, ik had wortelpuree en worst beloofd. Als dessert hadden Elena en ik gezorgd voor een bereiding op basis van platte kaas en fruit maar alleen zij en ik hebben ervan gegeten.
Ondanks de hitte hebben de kindjes over het algemeen goed gegeten en veel gespeeld. Eva deed even een dutje na het middagmaal (in feite was ze samen met Matthias naar een filmpje aan het kijken en op het moment dat ik ze wil verwittigen dat we de beloofde uitstap naar de Kringwinkel zullen maken, merk ik dat ze zit te slapen op haar stoel. Roger bracht haar naar bed en we stelden ons uitstapje een uurtje uit).
In die kringwinkel was het nog warmer dan hier! De kindjes mochten een speeltje kiezen en zodra ik de indruk had dat ze hun keuze hadden gemaakt, liepen we terug naar de kassa. Veel te warm daarbinnen!
Deze avond, na de maaltijd (ze aten alle drie heel goed, Eva liet zich zelfs een tweede keer bedienen, maar Elena vond mijn wortelpuree "anders" dan die van haar mama) keken ze nog naar een paar filmpjes en op een zeker moment naar iets dat ik toch zo oppervlakkig vond! Ik ben de naam vergeten en vind het dus niet terug (ze zaten voor de pc van Roger). Ha, ik heb Roger gevraagd even de geschiedenis van zijn pc na te gaan en we hebben het gevonden: De gekste spulletjes uitproberen. Lijkt leuk op het eerste gezicht maar echt, ik werd bijna gek van het geroep, het geveinsde enthousiasme en... de oppervlakkigheid de enkele keren dat ik even meekeek. De kindjes lijken het goed te kennen, want Elena ging daar zonder aarzelen naartoe.
Vandaag gingen de kindjes vroeger naar bed. Ik moest niet voorlezen na het badkamerritueel: dat deed Elena uit een "Jommeke". Daarna vroegen ze nog een beker water (Eva eiste appelsap). Ik beloofde ze alle drie een beker water (die Roger hen bracht) maar daar was Eva niet tevreden mee. Ze moest appelsap hebben. Omdat we niet toegaven ('als jullie water morsen op de kamer is het niet zo erg, appelsap integendeel...', had ik uitgelegd) bleef Eva een hele poos heel luid wenen en roepen 'Ik wil appelsap'. Ze is een lieve en goedlachse meid maar o wee als ze haar zinnen op iets heeft gezet dat ze niet krijgt!
Weer hebben ze bijna een uur liggen babbelen en lachen (nadat Eva het uiteindelijk opgaf appelsap te eisen). Hopelijk slapen ze iets langer morgen... maar ik vrees van niet!
O ja, nog een grappige anekdote: vlak voor het slapengaan zouden we het speelgoed opruimen. 'Ik ga dat niet doen,' zei Eva op ernstige toon, 'ik ga slapen.'
'A ja?', antwoordde ik, 'dan zul je dat toch alleen moeten doen, want wij gaan eerst opruimen'.
'Oké!', zei ze en weg was ze, naar de badkamer op de verdieping!
Roger heeft haar dan maar geholpen bij haar avondtoilet zodat zij al klaar was toen haar broer en zus boven aankwamen.
Ik had geen zin om te koken trouwens maar ja, ik had wortelpuree en worst beloofd. Als dessert hadden Elena en ik gezorgd voor een bereiding op basis van platte kaas en fruit maar alleen zij en ik hebben ervan gegeten.
Ondanks de hitte hebben de kindjes over het algemeen goed gegeten en veel gespeeld. Eva deed even een dutje na het middagmaal (in feite was ze samen met Matthias naar een filmpje aan het kijken en op het moment dat ik ze wil verwittigen dat we de beloofde uitstap naar de Kringwinkel zullen maken, merk ik dat ze zit te slapen op haar stoel. Roger bracht haar naar bed en we stelden ons uitstapje een uurtje uit).
In die kringwinkel was het nog warmer dan hier! De kindjes mochten een speeltje kiezen en zodra ik de indruk had dat ze hun keuze hadden gemaakt, liepen we terug naar de kassa. Veel te warm daarbinnen!
Deze avond, na de maaltijd (ze aten alle drie heel goed, Eva liet zich zelfs een tweede keer bedienen, maar Elena vond mijn wortelpuree "anders" dan die van haar mama) keken ze nog naar een paar filmpjes en op een zeker moment naar iets dat ik toch zo oppervlakkig vond! Ik ben de naam vergeten en vind het dus niet terug (ze zaten voor de pc van Roger). Ha, ik heb Roger gevraagd even de geschiedenis van zijn pc na te gaan en we hebben het gevonden: De gekste spulletjes uitproberen. Lijkt leuk op het eerste gezicht maar echt, ik werd bijna gek van het geroep, het geveinsde enthousiasme en... de oppervlakkigheid de enkele keren dat ik even meekeek. De kindjes lijken het goed te kennen, want Elena ging daar zonder aarzelen naartoe.
Vandaag gingen de kindjes vroeger naar bed. Ik moest niet voorlezen na het badkamerritueel: dat deed Elena uit een "Jommeke". Daarna vroegen ze nog een beker water (Eva eiste appelsap). Ik beloofde ze alle drie een beker water (die Roger hen bracht) maar daar was Eva niet tevreden mee. Ze moest appelsap hebben. Omdat we niet toegaven ('als jullie water morsen op de kamer is het niet zo erg, appelsap integendeel...', had ik uitgelegd) bleef Eva een hele poos heel luid wenen en roepen 'Ik wil appelsap'. Ze is een lieve en goedlachse meid maar o wee als ze haar zinnen op iets heeft gezet dat ze niet krijgt!
Weer hebben ze bijna een uur liggen babbelen en lachen (nadat Eva het uiteindelijk opgaf appelsap te eisen). Hopelijk slapen ze iets langer morgen... maar ik vrees van niet!
 |
| Eigen foto's |
'A ja?', antwoordde ik, 'dan zul je dat toch alleen moeten doen, want wij gaan eerst opruimen'.
'Oké!', zei ze en weg was ze, naar de badkamer op de verdieping!
Roger heeft haar dan maar geholpen bij haar avondtoilet zodat zij al klaar was toen haar broer en zus boven aankwamen.
vrijdag 3 augustus 2018
Te warm dagje met Elena, Matthias en Eva
Hun mama bracht ze deze middag. Twee maanden had ik ze niet meer gezien en wat leken ze gegroeid, vooral Eva en Elena! Eva spreekt nog veel beter!
Samen aten we in de keuken, met de gordijnen dicht. Daarna gingen de kindjes meteen spelen in de salon en de bibliotheek. Ook in die kamers lieten we de gordijnen dicht.
Ze hebben heel veel en goed gespeeld, ze maakten praktisch geen ruzie en dronken voldoende. Dat was nodig: weer haalden we in huis de 29°C. De hitte wil blijkbaar niet meer uit onze huizen wijken!
Na hun vieruurtje begon ik ze voor te bereiden op een tochtje naar Ikea (toilet, handjes wassen) en gingen de gordijnen van de salon weer open.
Deze keer knoeiden ze niet meer bij Ikea en Elena dacht spontaan terug aan de familie "Knoeiers" die we de vorige keer waren. De kindjes moesten heel fel lachen bij die herinnering. Er werd over het algemeen veel gelachen trouwens, want Elena had een boekje met grappige raadsels bij waaruit ze geregeld voorlas.
Weer aten ze een kindermenu voor 2,50 euro... en ik nam er ook een (Roger at mijn ijsje op) zodat hun spaarkaart daarna vol was en ze weer een geschenkje mochten kiezen. Deze keer was het Matthias' beurt en hij ging voor stoepkrijtjes.
Thuis vroegen ze nog om naar foto's van vroeger te kijken. Heel geregeld zei Eva, als ik een foto toonde van mijn zus Bie als peuter: 'Dat ben ik!' En inderdaad, er is duidelijk een gelijkenis.
Terwijl we naar die foto's keken, viel Eva bijna in slaap op mijn schoot. Ik vroeg haar of ze wilde gaan slapen, en ze antwoordde: 'Ja, in het kleine bed!'
Daar was ik blij om; want met z'n drieën in dat grote bed bleek vorige keer niet echt een succes... en met deze hitte zouden ze waarschijnlijk nog slechter slapen.
Elena vroeg me of ik dan met haar en Matthias in dat bed zou slapen maar ik heb eerlijk geantwoord dat als het nog zo heet was, ik dat niet zou doen omdat dan niemand goed zou slapen.
Eva sliep praktisch onmiddellijk in. Elena en Matthias speelden nog even tot het ineens bijna 22 uur bleek te zijn. Meer dan hoog tijd om ook naar bed te gaan!
Ik vind het wel jammer dat we praktisch niet buiten kunnen met de kindjes! Maar het is echt veel te warm (vandaag weer 33°C in de schaduw, en volle zon!).
Ik ben moe deze avond (hoewel ik op het eerste gezicht niet veel heb gedaan: ik heb zelfs niet gekookt).
En ik moest terugdenken aan toen onze kinderen klein waren en ik enkel "huisvrouw" was.
Nu lopen Elena en Matthias vrij doorheen het hele huis maar je moet ze toch discreet in het oog houden. Eva (2 jaar en 8 maand) heeft al de neiging om zelf op ontdekkingstocht te gaan maar haar moet je (weer discreet) nog meer in het oog houden.
Roger lijkt dat niet in te zien en zo gebeurde het bijvoorbeeld dat, terwijl Elena en Eva samen in de salon speelden met de Barbiepoppen, ik een gezelschapsspel deed met Matthias in de keuken. Roger zat aan zijn pc (in een van de raadsels, die Elena voorlas, ging het over een computernerd en toen ik uitlegde wat dat was, dacht ze spontaan aan haar opa als voorbeeld).
Ineens hoor ik de stem van Eva niet meer weerklinken in de salon, ik onderbreek even het spel dat ik met Matthias speel, vraag aan Roger of hij weet waar Eva is (ze was niet in de salon). Hij wist het niet, had niet opgemerkt dat ze verdwenen was.
Ik dus op zoek nadat ik Matthias heb gevraagd even geduld te oefenen. Ik vind Eva in de bibliotheek waar ze op zoek was naar nog ander speelgoed.
Ik bedoel, ik herinner me dat constant moeten opletten van vroeger (en met onze eigen kinderen was dat niet slechts voor enkele dagen en ons huis in Antwerpen was ook heel groot!) en tussendoor moeten zorgen voor het eten, de was, de plas, en al de andere (in mijn geval enkel echt noodzakelijke) huishoudelijke karweitjes. Niemand die je hielp en ook niemand die je prees! En het bracht helemaal geen geld op... noch een recht op pensioen!
Komaan, Jessy, niet zo negatief denken deze avond. Je hebt eindelijk de kindjes nog eens bij jou! Ik ga trouwens eens kijken of ik mooie foto's heb gemaakt (met de gsm, dat hadden jullie zeker al door?). Nee, ze zijn niet goed, maar toch:
Samen aten we in de keuken, met de gordijnen dicht. Daarna gingen de kindjes meteen spelen in de salon en de bibliotheek. Ook in die kamers lieten we de gordijnen dicht.
Ze hebben heel veel en goed gespeeld, ze maakten praktisch geen ruzie en dronken voldoende. Dat was nodig: weer haalden we in huis de 29°C. De hitte wil blijkbaar niet meer uit onze huizen wijken!
Na hun vieruurtje begon ik ze voor te bereiden op een tochtje naar Ikea (toilet, handjes wassen) en gingen de gordijnen van de salon weer open.
Deze keer knoeiden ze niet meer bij Ikea en Elena dacht spontaan terug aan de familie "Knoeiers" die we de vorige keer waren. De kindjes moesten heel fel lachen bij die herinnering. Er werd over het algemeen veel gelachen trouwens, want Elena had een boekje met grappige raadsels bij waaruit ze geregeld voorlas.
Weer aten ze een kindermenu voor 2,50 euro... en ik nam er ook een (Roger at mijn ijsje op) zodat hun spaarkaart daarna vol was en ze weer een geschenkje mochten kiezen. Deze keer was het Matthias' beurt en hij ging voor stoepkrijtjes.
Thuis vroegen ze nog om naar foto's van vroeger te kijken. Heel geregeld zei Eva, als ik een foto toonde van mijn zus Bie als peuter: 'Dat ben ik!' En inderdaad, er is duidelijk een gelijkenis.
Terwijl we naar die foto's keken, viel Eva bijna in slaap op mijn schoot. Ik vroeg haar of ze wilde gaan slapen, en ze antwoordde: 'Ja, in het kleine bed!'
Daar was ik blij om; want met z'n drieën in dat grote bed bleek vorige keer niet echt een succes... en met deze hitte zouden ze waarschijnlijk nog slechter slapen.
Elena vroeg me of ik dan met haar en Matthias in dat bed zou slapen maar ik heb eerlijk geantwoord dat als het nog zo heet was, ik dat niet zou doen omdat dan niemand goed zou slapen.
Eva sliep praktisch onmiddellijk in. Elena en Matthias speelden nog even tot het ineens bijna 22 uur bleek te zijn. Meer dan hoog tijd om ook naar bed te gaan!
Ik vind het wel jammer dat we praktisch niet buiten kunnen met de kindjes! Maar het is echt veel te warm (vandaag weer 33°C in de schaduw, en volle zon!).
Ik ben moe deze avond (hoewel ik op het eerste gezicht niet veel heb gedaan: ik heb zelfs niet gekookt).
En ik moest terugdenken aan toen onze kinderen klein waren en ik enkel "huisvrouw" was.
Nu lopen Elena en Matthias vrij doorheen het hele huis maar je moet ze toch discreet in het oog houden. Eva (2 jaar en 8 maand) heeft al de neiging om zelf op ontdekkingstocht te gaan maar haar moet je (weer discreet) nog meer in het oog houden.
Roger lijkt dat niet in te zien en zo gebeurde het bijvoorbeeld dat, terwijl Elena en Eva samen in de salon speelden met de Barbiepoppen, ik een gezelschapsspel deed met Matthias in de keuken. Roger zat aan zijn pc (in een van de raadsels, die Elena voorlas, ging het over een computernerd en toen ik uitlegde wat dat was, dacht ze spontaan aan haar opa als voorbeeld).
Ineens hoor ik de stem van Eva niet meer weerklinken in de salon, ik onderbreek even het spel dat ik met Matthias speel, vraag aan Roger of hij weet waar Eva is (ze was niet in de salon). Hij wist het niet, had niet opgemerkt dat ze verdwenen was.
Ik dus op zoek nadat ik Matthias heb gevraagd even geduld te oefenen. Ik vind Eva in de bibliotheek waar ze op zoek was naar nog ander speelgoed.
Ik bedoel, ik herinner me dat constant moeten opletten van vroeger (en met onze eigen kinderen was dat niet slechts voor enkele dagen en ons huis in Antwerpen was ook heel groot!) en tussendoor moeten zorgen voor het eten, de was, de plas, en al de andere (in mijn geval enkel echt noodzakelijke) huishoudelijke karweitjes. Niemand die je hielp en ook niemand die je prees! En het bracht helemaal geen geld op... noch een recht op pensioen!
Komaan, Jessy, niet zo negatief denken deze avond. Je hebt eindelijk de kindjes nog eens bij jou! Ik ga trouwens eens kijken of ik mooie foto's heb gemaakt (met de gsm, dat hadden jullie zeker al door?). Nee, ze zijn niet goed, maar toch:
 |
| Nog even spelen bij Ikea (eigen foto's) |
woensdag 1 augustus 2018
Lectuur
Vandaag eindelijk (omdat het echt nodig was, niet omdat ik ernaar uitkeek) veel huishoudelijke taken verricht. Deze avond echter tijd gevonden om eindelijk (omdat ik er zin in had) een boek uit te lezen dat Chantal me geleend had. Het gaat om een Franse vertaling van "The View from here" van Brian Keith Jackson. Gewoon prachtig, op gebied van stijl én inhoud. Lees er hier meer over.
Ook naar Nany gebeld. Ze heeft last van de hitte. Wij ook: ik verlang zo naar een beetje regen!
O ja, vermits de echtgenote van "mijn zieke" zijn identiteit gisteren toch prijsgaf in een reactie op mijn post: "mijn zieke" is inderdaad "Nononc" (de jongere broer van Nany), die ik altijd als mijn grote broer heb aanzien. En we waren dus in Oostende, waar de thermometer 22°C in de schaduw aangaf, veel minder dus dan de 30°C hier in Haspengouw! Zouden we niet naar de kust verhuizen? 😉
Morgen nog enkele zaken regelen en dan zijn we klaar om onze volgende gasten te ontvangen!
Ook naar Nany gebeld. Ze heeft last van de hitte. Wij ook: ik verlang zo naar een beetje regen!
O ja, vermits de echtgenote van "mijn zieke" zijn identiteit gisteren toch prijsgaf in een reactie op mijn post: "mijn zieke" is inderdaad "Nononc" (de jongere broer van Nany), die ik altijd als mijn grote broer heb aanzien. En we waren dus in Oostende, waar de thermometer 22°C in de schaduw aangaf, veel minder dus dan de 30°C hier in Haspengouw! Zouden we niet naar de kust verhuizen? 😉
Morgen nog enkele zaken regelen en dan zijn we klaar om onze volgende gasten te ontvangen!
Abonneren op:
Posts (Atom)