Afspraak met vriend Karel

We haalden hem af vlak bij zijn flat (niet aan zijn flat deze keer wegens ontoegankelijk door wegenwerken) en reden samen naar "De Brug" in Herent. Daar bleken de gerechten iets duurder te zijn geworden (wat te verwachten was gezien de energieprijzen). Het eten was echter nog steeds even lekker en copieus. Karel was wel opvallend negatief vandaag. We zijn het gewend dat hij op tal van maatschappelijke mistoestanden afgeeft en vaak geef ik hem gelijk maar nu vond ik het erover! Wat een contrast met gisteren!

Op een zeker moment vond hij dat heel oude mensen maar moesten geëuthanaseerd worden: ze zijn immers slechts een last voor de maatschappij. Ik wees hem erop dat wij ook al oude mensen zijn (en hij nog veel ouder dan wij) maar die regel zou dan volgens hem enkel gelden voor nog veel oudere mensen!

Na ons middagmaal reden we naar de "Kantien" in Leuven.  Daar dronken we op het overdekt terras nog een biertje (warme chocola voor Karel) en daarna thee of koffie. Op het moment dat we gingen betalen aan de toog bleek er zich een drama af te spelen in het café. Ik heb er  niet veel van gemerkt omdat ik iets later dan de mannen in het café aankwam maar volgens Karel en Roger was een (oudere) klant plotseling ter plaatse overleden. Terwijl we naar de auto liepen, zei Karel me verschillende keren dat hij onderste boven was van dat plotse overlijden!

Nadat we Karel hadden afgezet reden wij verder naar dochterlief die op het punt stond Eva naar de zwemles te brengen. Met Elena en Matthias bewonderde ik de cadeaus die Sinterklaas vorige zondag bracht bij hun andere grootouders, ik hielp Elena een beetje met haar schoolwerk en stipt om 18:15 uur zette ik water te koken voor spaghetti. 

Tegen 19 uur konden we aan tafel gaan (Eva en haar moeder waren ondertussen weer thuisgekomen). Vlak na het eten bracht schoonzoon Elena dan weer naar de muziekles.  

Roger en ik vertrokken naar Haspengouw. 

Verjaardagen vieren bij Ivo

Vandaag mochten Koen, Bernadette (echtgenote van Juan) en ik onze verjaardag vieren bij Ivo Hermans van de "Koerier van Navarra". Uiteraard waren Jopie, Roger, Juan, Ivo en zijn vriendin Beatrijs ook van de partij! Wat een heerlijk feest was dat! Ongelooflijk lekker eten: sarmas (opgerolde koolbladeren met erin rijst, kruiden en rozijnen) en citroensaus, "arroz de verdura" (een soort plantaardige paella), kaas en appeltaart. Daarbij de lekkerste wijnen (Ivo is een kenner!), zeer interessante conversaties, prachtige achtergrondmuziek en daarna livemuziek door Juan (die eindelijk nog eens gitaar speelde), Koen en Jopie, herinneringen aan vroeger en aan Dirk Lambrechts zaliger (door wie we elkaar leerden kennen) uiteraard. Dat alles in een heel mooi en inspirerend kader (ik zou er wel niet graag schoonmaken: nog meer snuisterijen dan hier).

Alsof dat nog niet voldoende verwennerij was, kregen we bij het afscheid nog wijn cadeau van Ivo, een fles vlierjenever van Bernadette en een plantje van Jopie!

Pastoor Soetewey

Ik was vandaag nog eens aan het "rommelen" in de familiefilmpjes en viel op de plechtige communie van Zeger en dus een van de prachtige missen verzorgd door onze vroegere pastoor in Antwerpen, de pastoor van de parochie Sint-Walburgis. 

Toen vroeg ik me af of Louis Soetewey nog leeft en tikte zijn naam in Google. Hij blijkt in augustus van dit jaar overleden te zijn, op 90 jaar. 

Toen herinnerde ik me dat hij inderdaad een jaar jonger was dan Nany en dacht ik terug aan al onze vaak diepzinnige gesprekken tijdens de vergaderingen van de liturgiewerkgroep. 

Ik heb het al gezegd: ik heb in mijn leven twee heel bijzondere pastoors gehad: in Matadi Marcel Inghels en in Antwerpen Louis Soetewey.

Familiefilmpjes

Ik voel me sinds het overlijden van Nany nog nostalgischer dan normaal! Dus besteed ik een groot deel van mijn vrije tijd aan foto's kijken maar ook aan filmpjes kijken. 

Het zijn filmpjes opgenomen met de enorme camera die Roger kocht in 1991 en die later werden gedigitaliseerd. Het feest voor de 60 jaar van Nany in Roosendaal, het laatste verjaardagfeest van "oma" heb ik al opnieuw bekeken. En deze avond vond ik in de map 'Rommel" (ik weet echt niet waarom Hendrik die map zo heeft genoemd: op die manier had ik eerst de neiging niet te gaan kijken wat er in zit!) een film over onze Matadi-reünie in 1991. Toen nog met honderden mensen en georganiseerd door pater Marcel Inghels zaliger! Het is weer nostalgie troef! En zoveel verdwenen vrienden al! 

Oké, de kwaliteit is niet perfect maar "rommel" zou ik dat filmpje zeker niet noemen!

Dochterlief verjaart

Vandaag verjaart dochterlief! Ik heb een poosje met Elena gechat die me vertelde wat ze zouden eten deze avond: blijkbaar maken ze er daar een gezellig feestje van!

Veel geluk gewenst in het nieuwe levensjaar, meisje!

Denken aan "Marraine"

Sinds we zo weinig kamers verwarmen, lijd ik veel uren kou hier in huis. En klaag ik dus ook te veel volgens Roger. 

Het eigenaardige is dat hijzelf praktisch de hele dag met een (oude) jas aan binnenshuis rondloopt! Dan is het gemakkelijk te zeggen dat "het toch niet zo koud is"! Zo ver drijf ik het zelf nog niet: ik wil wel nog iets meer aantrekken als we naar buiten gaan! 

Ik denk de laatste tijd vaak terug aan de winters bij mijn "marraine"! Bij mijn andere grootouders heb ik, voor ons vertrek naar Congo, slechts eventjes gelogeerd: in 1953, waarschijnlijk eind februari-half maart. Daar ondervond ik enkel comfort! Ik weet niet of ze daar toen al een vorm van centrale verwarming hadden maar zelfs op die prille leeftijd merkte ik aan heel veel details het verschil met het huis van "marraine". 

Bij "marraine" was het immers helemaal anders, zeker op comfortgebied. Ik vermoed dat, als zij even laat zou opgestaan zijn als wij nu, we ook uren in de kou zouden hebben gezeten! Al heel vroeg echter stookte ze de kachel (een "Leuvense stoof") en tijdens ons ontbijt was het echt al aangenaam warm in de woonkeuken. Ik heb me vroeger echter nooit afgevraagd hoe vroeg "marraine" dan wel opstond en hoe lang zijzelf in de koude zat! In alle andere kamers van het huis was het ijskoud en zelfs naar toilet gaan leek op een marteling (niet meer na onze eerste termijn in Congo, want toen was er al een wc bijgeplaatst in huis, weliswaar niet verwarmd maar toch minder koud in de winter dan de vroegere houten plank met een gat erin in de tuin).

Het grote verschil met nu is dat het leven zich toen vooral afspeelde in de leefkeuken en dus alleen die kamer werd verwarmd terwijl we nu elke kamer willen verwarmen. 

Daar zijn wij nu in dit grote huis (hopelijk voorlopig) van afgestapt maar wat blijkt het moeilijk terug te keren in de tijd! 

"La pandémie la plus manipulée de l'histoire" (de meest gemanipuleerde pandemie uit de geschiedenis)

Het was Roger die me deze avond wees op dit interview met Jacquemin over dat boek van hem (ik kende de auteur zelfs niet maar nu heb ik natuurlijk veel zin om het boek te kopen). 

De cijfers aangehaald in dat boek zijn gebaseerd op officiële gegevens die wij blijkbaar niet mogen kennen en roepen veel vragen op! Ik hoop dat de mainstreammedia het er ooit zullen durven over hebben.  Jacquemin lijkt ervan overtuigd (net als zoveel anderen) dat de waarheid ooit aan het licht zal komen. Ik twijfel.

We zijn toch zo "buurtvreemd"!

Er was geen boter meer in huis en dus wilde Roger die vandaag kopen (hoewel het nog niet tijd was voor onze wekelijkse boodschappen) in de plaatselijke AD-Delhaize. Daar kwamen we M., de schoondochter van V. en moeder van achterbuurjongen L., tegen. M. is, buiten Marie-Claire, een van de eerste vrouwen uit het dorp met wie ik geregeld een praatje deed (ik heb het trouwens nog over haar gehad als zijnde onze "Italiaanse buurvrouw",  toen ik nog niets wist over haar verwantschap met V.).

M. en ik praatten dus weer een poosje bij in die winkel. En toen vertelde M. me dat een van onze naaste buren op 8 november overleden is aan een slepende ziekte. Ik zag die buur geregeld op de stoep zitten praten met andere buren, ik had nog maar een paar keer met hem gesproken, de laatste tijd had ik hem niet meer gezien maar ja, het is veel kouder geworden en dus dacht ik daar niet verder bij na. Ook V., die me aan telefoon meestal de laatste dorpsnieuwtjes vertelt, had me niets gezegd over dat overlijden. 

Blijkbaar zijn Roger en ik toch nog "buurtvreemd"!

Ongelooflijk!

Ik ben er nooit in geslaagd de Koran te lezen hoewel ik dat een paar keer echt geprobeerd heb. Ik weet ook niet waarom YouTube me deze avond deze "lering" voorstelt net voor het slapengaan! Het gaat over toegelaten en niet toegelaten seksuele praktijken volgens "het boek". 

En dan hoor je daar dat "geleerden" zeggen waarom je "dit" wel mag doen als je seks hebt en "dat" niet (de vrouw blijkt wel degelijk ondergeschikt aan de man in die "leer"). Die "geleerden" zijn blijkbaar mannen die de "Koran" wel hebben bestudeerd en uitgeplozen. Alleen wat seks betreft? 

Want ik vind het ongelooflijk dat men zoveel tijd besteedt aan zulke details terwijl veel andere maatschappelijke problemen op een oplossing wachten! Nee... geef mij dan maar het Christendom!

De hele dag kou en regen

Een blitzbezoek aan schoonzus L. vandaag. Echt, we zijn nog geen twee uur bij haar gebleven (en hebben daarvoor anderhalf uur over en weer gereden en meer dan een kwartier naar de ingang van dat heel grote rusthuis gezocht door de regen - ingang was immers verplaatst) omdat ik daarna, nog voor de vroege sluiting van een bepaalde winkel, een verjaardagscadeau wilde kopen (ik vreesde, terecht vermoed ik, dat het morgen al niet meer voorradig zou zijn). Meer zeg ik er voorlopig niet over, want de bijna jarige leest dit misschien ook. 

L. maakt het iets beter dan de vorige keer dat we haar zagen maar echt goed gaat het nog niet met haar. Praten gaat nog steeds heel moeilijk en een echte conversatie dus ook. Ik had Roger aangeraden te proberen wat spraakzamer te zijn (en dat is heel moeilijk voor hem). Ik herinnerde L. onder andere aan de 72ste verjaardag van "oma", haar moeder dus, die we in de tuin van de jongste zus van Roger vierden. Hetzelfde jaar, in december, is "oma" overleden. Er werd koffie gebracht voor L. en Roger kreeg ook een kopje aangeboden (ik drink nog steeds geen koffie). En ondertussen viel buiten de regen. Het was beginnen te regenen toen we onderweg waren naar L. en het heeft van de hele dag niet meer opgehouden. Daarbij was het opvallend kouder nog dan de vorige dagen en ik heb dus afgezien! 😉

Zelfs hier in huis is het niet meer echt warm als de kachel niet brandt en het heeft tot na ons avondmaal (groentesoep verrijkt met linzen, zalm, broccoli en bieslooksaus) geduurd voor ik me een beetje opgewarmd voelde!

Verjaardag

"Vandaag zijt ge een jaar ouder dan gisteren, want zo werken verjaardagen", schreef Zeger me deze ochtend. Eigenaardig, inderdaad!

Ik kreeg nog veel andere mails, kaartjes, berichten, een telefoontje van V. en felicitaties van vrienden die ik door omstandigheden (sanitaire crisis, ziekte, etc.) al lang niet meer gezien heb (ik moet echt eens tijd zien te vinden voor hen). Lang gechat met Elena ook. We hadden het onder andere over wat we zouden eten en ze bracht me op een idee: in de plaats van een gehaktbroodje met knolselderpuree, maakte ik een gegratineerd ovengerecht met gehakt en knolselder klaar. Dat we aten na een glaasje Amontillado met olijven en een bord groentesoep. Vrij sober maar lekker "feestmaaltijd".

Deze avond hebben Roger en ik nog gekeken (tegelijkertijd maar elk op zijn scherm) naar een interessant interview met Mattias Desmet, over de psychologie van het totalitarisme. Vrij lang maar boeiend (het ging onder andere over politiek, wetenschap, spiritualiteit en natuur). 

Aandachtig lezen of uit het hoofd leren?

Vandaag kregen we nog eens achterbuurjongen L. op bezoek. Deze keer moest hij leren over hemellichamen. Op een zeker ogenblik zei ik tegen L.: 'Lees deze tekst aandachtig maar je moet hem niet uit het hoofd leren.' 

Waarop Roger me vroeg: 'Wat is het verschil?' 

Toen begreep ik ineens heel veel over het verschil tussen Rogers manier van leren en de mijne. Als Roger iets aandachtig genoeg leest, kan hij dat reproduceren. Ik niet: ik moet de tekst "begrijpen", er een logica in terugvinden, en het liefst nog eens voor mezelf geresumeerd hebben. Soms zou ik het geheugen van Roger willen hebben maar dat kreeg ik dus niet. Ik heb wel een ander soort geheugen, in die zin dat zodra ik persoonlijk betrokken ben bij iets, ik dat wel onthoud (vandaar misschien die nood aan resumeren bij het studeren). Ik noem dat een "affectief geheugen" maar heel waarschijnlijk bestaat daar een andere benaming voor. 

En ik herinnerde me dat veel vroegere collega's op school vooral geheugenwerk eisten van hun leerlingen en dat sommige - soms heel verstandige - leerlingen (die hetzelfde probleem hadden als ik waarschijnlijk) dat echt niet konden. Dat begrepen die leerkrachten dan weer niet.
Net zoals Roger in feite ook niet begrijpt dat ik niet eender welke tekst zo maar meteen kan onthouden!

Twee dikke truien bij

We laten nog steeds de houtkachel branden (sinds het veel kouder is geworden vanaf 's ochtends) maar het opwarmen van de salon duurt een poosje en in de woonkeuken is het dan echt koud. Daar zetten we de radiatoren wel iets hoger tijdens het eten en wanneer ik er moet koken, afwassen, opruimen enz. maar echt warm wordt het er op die korte tijd nooit. De andere kamers (behalve de badkamer) verwarmen we niet (onze werkkamer grenst aan de salon en wordt mee verwarmd door de houtkachel). De bedoeling is natuurlijk niet te veel gas te verbruiken en bij de afrekening niet astronomische bedragen te moeten bijbetalen bovenop de nu al te hoge maandelijkse voorschotten. Van geld terugkrijgen zal heel waarschijnlijk geen sprake zijn.

Onlangs schreef ik dat ik geen echt heel warme trui had en dat we daarom een wollen trui gingen kopen in een Amerikaans Stockhuis. Vandaag herinnerde ik me ineens dat ik ooit met kerstmis een dikke, warme wollen trui heb gekregen van schoonzusje maar dat ik die al jaren niet meer had gedragen. Ik wist zelfs niet meer waar ik ze gelaten had. Niet in onze dressing, dat wist ik zeker. 

Roger heeft ze gevonden, net als een tweede warme trui, in de vroegere kleerkast van dochterlief! En toen herinnerde ik me dat ik ze daar jaren geleden had weggelegd bij gebrek aan plaats in de dressing. Dus heb ik nu drie heel warme truien: wat een luxe!

Het kompas met Rik Torfs

Heel rustige zondag vandaag en dat deed deugd. Ik keek onder andere naar en genoot van "Het kompas met Rik Torfs" (aangeboden door "Tegenwind"). Over politiek, wetenschap, religie, spiritualiteit, filosofie, sociologie, geschiedenis, kunst en zoveel meer. Echt boeiend!

Moe!

Boodschappen vandaag. Eerst wilde ik die pas maandag doen maar, omdat één aankoop echt vandaag moest gebeuren, besloten we de rest van de boodschappenlijst ook maar af te werken. Achteraf gezien bleek dat niet zo'n goed idee: wat een drukte overal! Eigenlijk normaal, want mensen die werken hebben alleen zaterdag voldoende tijd voor al die aankopen. Echt dom van mij dat ik daar niet aan dacht en niet gisteren al onze boodschappen deed! 

Tijdens die boodschappen, een oproep op mijn gsm gekregen, van achterbuurjongen L. Hij had me dringend nodig voor hulp bij zijn studie. Hij klonk zelfs ontgoocheld toen ik hem zei dat ik hem pas na ons avondeten, tussen 19 en 20 uur, kon ontvangen. 

Elke week wordt het bedrag aan de kassa iets hoger en ik probeer dus echt nog meer dan vroeger op de prijzen te letten. Volgende week "vier" ik mijn verjaardag en ik wilde die dag eerst een of andere wild klaarmaken met knolselderpuree. Ik heb het wild maar vervangen door gehakt dat ik met look en kruiden zal verwerken tot een vleesbroodje. Met vooraf een glaasje sherry en olijven gevolgd door een of andere soep zal het ook wel een beetje feestelijk zijn, zeker?

Thuisgekomen, nadat ik de aankopen had opgeborgen, was het tijd om te beginnen koken. Na ons eten en de afwas probeerde ik L. telefonisch te bereiken om hem te zeggen dat hij mocht komen (het was toen net geen 19 uur). Ik kreeg echter geen antwoord. Dan maar wat uitrusten, dacht ik (en ik begon te kijken naar "The little princess", een film die ik als kind zo mooi vond).  

Iets over 19 uur moest ik de film onderbreken omdat L. aanbelde. Deze keer ging het over alle soorten krachten (trekkracht, stuwkracht, zwaartekracht, ...), niet echt moeilijk maar weer leek buurjongen zo onzeker van zichzelf! We waren een paar uur bezig en toen L. vertrok, voelde ik me doodmoe! Ik heb die oude film uitgekeken en de paar mensen die ik nog moest schrijven gemeld dat ik dat morgen zal doen.

"Taal is liefdevolle arbeid"

Die titel is niet van mij: ik (her)las hem zopas op de blog van Guy Missotten zaliger.

Het was een rustige, op het randje van luie, dag. Ik hou daar wel van maar ik weet ook dat de meeste mensen dat een "verloren dag" noemen. Ik niet, want zulke dag geeft me veel tijd om te dromen en te denken.

Na een vrij luie dag dus (eigenlijk enkel een wasmachine laten draaien, gekookt, afgewassen en eindelijk alle mails beantwoord) las ik verder de blog van Guy en viel ik zopas op die post. Helaas ken ik tegenwoordig veel mensen (die zich vaak "schrijver" noemen) die weigeren te "gehoorzamen" aan de (grammaticale en andere taalkundige) regels van hun "moeder de taal" en helaas zit ik zelf steeds te schipperen tussen twee "moedertalen"! Hoewel, misschien is mijn tweetaligheid toch een voordeel, al betekent dat in geen van de twee talen alle nuances onder de knie hebben (wat ik eigenlijk heel erg mis!)?  

Dromen

Nog voor we vertrokken naar de "redactievergadering" vond ik vandaag een berichtje van de oudste dochter van "tante" José. Ze had zo realistisch gedroomd van haar onlangs overleden broer René. Vlak daarvoor mailde zus me dat ze over Nany had gedroomd en dat het ook zo'n realistische droom was. Zulke dromen onthoud je (in tegenstelling tot gewone dromen) en als de droom aangenaam was, word je heel blij wakker. Gisteren kreeg ik ook een mail van vriendin Bernadette: ook zij had een "realistische" droom gehad over haar al lang geleden overleden moeder.

Ik zou ook heel graag eens een "realistische" droom over Nany hebben maar die heb ik nog steeds niet gehad (misschien heel normaal: ik denk dat zus veel dichter bij haar stond dan ik). Maar vorige nacht had ik wel een andere droom van die aard: ik ontmoette weer Boudewijn Knevels zaliger! Het was zo realistisch (echt, alle details van die droom zijn me bijgebleven) dat ik bij het wakker worden even was vergeten dat hij overleden is! 

Redactievergadering

Na de middag reden we naar Jo waar ook Jan Gerits op ons wachtte. We zouden immers nog eens vergaderen over de inhoud en de toekomst van de Limburgse monografieën. Wat een vergadering! N., de echtgenote van Jo, had gezorgd voor wijn met kaas, koffie, thee en taart en we hebben gesmuld (ik weet het, weer zoetigheden maar we zitten in Limburg hé, en ik ga dat echt niet elke week herhalen). Gedurende enkele uurtjes hebben we ons programma afgehandeld, kwamen we tot bevredigende conclusies, hebben we bijgepraat en genoten. Heel gezellige bijeenkomst!  

Toen we thuis kwamen en ik wilde beginnen te koken, stelden Roger en ik vast dat we helemaal geen honger meer hadden! 

Scannen en lectuur

Vandaag hielpen we nog eens met die oorlogsschadedossiers en het ging zo vlot dat we een week vroeger dan voorzien klaar zijn met de dossiers uit die deelgemeente van Heers! In december krijgen we de dossiers van de volgende deelgemeente te verwerken. We spraken met Elie M. over dat boek dat we van zuster A. hebben gekregen en hij raadde ons aan in de bibliotheek te vragen of ze de volgende boeken uit de reeks willen aanschaffen. Daarna ging het naar de post, want ik had een e-mail aangekregen dat een bestelling, die ik gisteren had geplaatst, was aangekomen. Toen we thuis kwamen, stelde ik vast dat een deel van de bestelling ontbrak en net daarna kreeg ik een volgende mail over die bestelling en reden we dus terug naar de post. 

Toen was het tijd om het avondeten klaar te maken. Ik heb al gezegd dat ik geen amateur ben van witte kool maar onlangs had ik die toch eens klaargemaakt, weliswaar in de oven, met citroensaus en gehakt en dat viel echt mee. De rest van de witte kool heb in een soep verwerkt en die lustte ik eigenaardig genoeg ook wel. Een rest bloemkool heb ik daarna samen met kikkererwten, look, oestersaus, gember en kurkuma gewokt en dat bleek ook een heel lekkere combinatie.   

Buiten een snel antwoord op enkele mails heb ik de avond vooral besteed aan lectuur: "Mooi kado" van Carmiggelt en de blog van Guy Missotten zaliger.  Ik weet dat ik sommige mensen (die een iets langer antwoord verwachtten op hun mail) nog niet heb beantwoord: gelieve me te verontschuldigen, vrienden!  

IJverige dag

Nog voor we vandaag gingen helpen oorlogsschadedossiers scannen (het was opvallend koel in het gemeentehuis), heb ik een deel van het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) nagelezen.  

Nadat we weer thuis waren, meteen een wasmachine aan het werk gezet en een beetje Sinterklaas geholpen. Nadat de was te drogen was gehangen, verder dat nummer van Oostland nagelezen tot wanneer ik moest beginnen aan de bereiding van het avondmaal. Deze avond, na de afwas en een uurtje lectuur, naar het journaal gekeken en nog wat verder Sinterklaas geholpen (dus die stokoude sint geholpen bestellingen online te plaatsen na enkele mails over en weer met dochterlief). Nu zou ik nog een paar mails moeten beantwoorden maar ik denk dat ik dat tot morgen ga uitstellen: de dag was ijverig genoeg (al merk ik wel dat ik tot enkele jaren geleden vaak veel ijveriger was).  

O ja, toch ook nog even voor detective gespeeld. Broertje had heel vriendelijke condoleances gekregen van een voor ons onbekende dame. Via de oudste dochter van "tante" José uiteindelijk gevonden wie dat is: een vroegere schoonmaakster van haar en mijn moeder. 

Ziekenbezoek

Na iets meer dan twee uur afwassen en opruimen, naar het journaal luisteren en enkele mails beantwoorden, reden we naar Leuven, weer naar dat mastodont van een ziekenhuis. Weer ging het langs die ellelange gangen, deze keer gedurende een dikke twintig minuten wegens omwegen omdat sommige liften niet werken. Blijkbaar werkte er maar een stel liften voor het hele gebouw, want daar was het wachten op onze beurt (we moesten op de vijfde verdieping zijn en dat vonden mijn ledematen iets te hoog om de trap te nemen). Schoonzus L. vinden was ook geen sinecure, want ze bleek weer naar een andere kamer dan die ons werd opgegeven verhuisd. 

Ik vond haar er niet bijster goed uitzien maar we vernamen dat ze morgen terug naar het rusthuis wordt gebracht: dat zal onze bezoeken vergemakkelijken! Gedurende een uurtje hebben we bijna niets tegen elkaar gezegd. L. verontschuldigde zich omdat ze niet goed kon praten en ik voelde me verplicht mij te verontschuldigen omdat ik praktisch niets zei. Ik kan dat immers niet, de stilte opvullen door te praten om te praten. Roger zei nog minder dan ik. Tegen 17 uur beloofden we L. haar de volgende keer in het rusthuis te bezoeken en liepen we weer door al die gangen naar de parking. Rond 18:20 uur kwamen we thuis aan waar het hoog tijd was om het avondeten (restjes van gisteren en eergisteren) op te warmen.

Feestje

Debby en Hendrik kwamen gisterenavond al aan en na onze alu gobi volgde weer een lange praatavond. Deze middag haalden Roger en ik Zeger af aan het station van Sint-Truiden en toen we thuiskwamen, waren de kindjes en hun ouders ook al aangekomen. We vierden vandaag immers eindelijk nog eens al onze verjaardagen. Hoewel dat niet de bedoeling was, werd ik bedolven onder de cadeautjes: e-boeken, tekeningen, zelfgemaakte speculaas, marsepein, amandelmuffins en een wollen T-shirt. 

Bij een eenvoudig etentje hebben we uren gepraat en gelachen tot het tijd was om afscheid te nemen. Dochterlief, schoonzoon en de kindjes reden terug naar het Leuvense en iets later brachten Roger en ik Zeger, Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden. 

Ik heb enorm genoten van deze dag: zo gezellig! De afwas zal ik wel morgen doen (vandaag miste ik wel een vaatwasser!). 

O ja, deze keer "vierden" we in de leefkeuken en niet in de bibliotheek (die ik dus niet hoefde te verwarmen: het is er "lauw" genoeg om te spelen - maar daar hebben de kindjes geen gebruik van gemaakt omdat ze verkozen bij ons te blijven). Sinds het kindertafeltje plus stoeltje uit de keuken weg zijn gehaald, is er net plaats genoeg voor ons allen:

Grafieken, tabellen en diagrammen

Ik was even aan het pauzeren na een uur de salon onder handen nemen toen de telefoon overging. Achterbuurjongen L. zei: 'Ik heb een heel groot probleem' en uiteraard liet ik hem meteen naar hier komen. Hij heeft maandag een toets "statistieken"! Ai, daar ken ik niets van en ik vreesde dus het ergste. Toen we een beetje later zijn cursus diagonaal overliepen, vertelde L. dat hij echt bang was dat hij maandag gebuisd zou zijn maar na een beetje praten gaf hij toe dat hij de neiging heeft zichzelf te onderschatten. 

Gelukkig waren de opgaven eenvoudig: hij moest grafieken, tabellen en diagrammen in verband met de vergrijzing van de maatschappij kunnen aflezen en interpreteren. We waren er enkele uren mee bezig  maar uiteindelijk lukte het hem vrij goed. Hij vertrok blijgezind en vastbesloten om maandag een goede toets af te leggen.

Daarna heb ik nog een paar uur schoongemaakt (ik kreeg wel hulp van Roger die de verdieping voor zijn rekening nam) maar nadat Roger deze avond de kachel aanstak, stilletjes gevloekt: ik zag het stof weer ronddwarrelen! 

Deze avond ook een afspraak kunnen maken om volgende week schoonzus L. te bezoeken in het ziekenhuis. 

Weer slecht nieuws!

Boodschappen vandaag. Je begint schaarstes te merken in de winkels: om koeskoes te vinden, moesten we drie winkels aandoen!  Duur was het ook hoewel we enkel heel gewone etenswaren kochten.

Net toen we aan onze linzensoep toe waren deze avond, een telefoontje van een van Rogers zussen, met vrij slecht nieuws over schoonzus L. die opnieuw in het ziekenhuis werd opgenomen deze middag. Morgen is nog geen bezoek toegelaten dus zullen we haar pas volgende week kunnen zien (dat wordt wel schipperen met onze tijd)! 

Deze avond lees ik voort in de blog van Guy zaliger. Dat zal mijn gedachten hopelijk een beetje verzetten...

Huishouden en lectuur

Vandaag zouden de leden van de werkgroep WO I-II een bewoner van Heers interviewen die oud genoeg is om zich het een en ander van de tweede Wereldoorlog te herinneren. Roger ging er naartoe, ik bleef thuis: nog te veel te doen in het huishouden.
Na enkele uurtjes zwoegen en me ergeren aan het stof en de rommel in huis, gunde ik mijn rug wat rust met een boek gekregen van zuster A. (vriendin van schoonzus): "Tongeren en Tongenaren in oorlogstijd", uitgegeven door de Erfgoedcel Tongeren. Een interessant werk uit 2010 dat ook vertrekt van getuigenissen van oudere Tongenaren. Jammer genoeg blijkt het boek slechts een eerste deel te zijn van een reeks van drie boeken. 

Tegen dat ik aan de bereiding van het avondmaal moest beginnen, kwam Roger thuis. De geïnterviewde bleek toch niet oud genoeg  te zijn; hij was 9 jaar aan het einde van de oorlog en herinnert zich er niet zo heel veel van. 'We hadden hier 10 jaar vroeger moeten aan beginnen,' vindt Roger!  Inderdaad... maar kom, het was een gezellige middag en ze hadden lekkere taart gegeten! 😋

Deze avond besloot ik eindelijk nog eens de volledige blog van Guy Missotten zaliger te lezen. Boeiender dan een roman maar het maakt me weer zo nostalgisch!  Met die lectuur zal ik een aantal avonden zoet zijn, denk ik!

Huishouden en spiritualiteit

Praktisch elke avond brandt onze houtkachel en eigenlijk zou ik dus elke dag alles moeten stoffen. Dat doe ik eerlijk gezegd niet, want ik weet dat ik 's anderendaags toch moet herbeginnen. Maar binnenkort komen alle kinderen nog eens naar hier en vandaag begon ik dus eindelijk aan een beetje grondiger schoonmaak. Als eerste was het poortgebouw aan de beurt. Ik weet het, onlogisch maar ik redeneerde dat we dat misschien wel enkele dagen toonbaar kunnen houden! 😄 Hoewel... Ik laat daar min of meer vrij spel aan Roger en ocharmen, hij heeft het weer moeten horen vandaag! Terwijl ik hem verwijt dat overal waar hij een vrij oppervlak merkt, hij de neiging heeft dat te willen opvullen, alles te laten rondslingeren, enzovoort, besef ik dat het voor hem alles behalve aangenaam moet zijn, al die verwijten!  Besef ik dat ik van in het begin wist dat hij heel veel rommel genereert, dat ik dat geen reden vond om niet verder te gaan met hem, net omdat hij andere, heel boeiende kwaliteiten heeft en ook nooit van mij zou eisen dat ik een heel goede huisvrouw word. 

Maar kom, dat poorthuis is nu toonbaar, we hebben geen ruzie gemaakt en we kregen vrij veel beweging (en ik rugpijn).

Deze avond viel ik (na het avondeten, bij wijze van ontspanning) op een interview met de Franse psychiater Christophe Fauré over zijn boek "Cette vie... et au-delà". Fauré deed aan stervensbegeleiding en schrijft over zijn ervaringen. Ook hij denkt dat niet onze hersenen ons bewustzijn voortbrengen (hij geeft enkele voorbeelden - waaronder weer die VSCD - waarop hij die mening baseert) en ook hij zou willen dat daar meer studie naar gedaan werd. Hij lijkt er zelfs van overtuigd dat binnen 10 of 15 jaar het huidige  "paradigma" helemaal achterhaald zal zijn.

Deze avond, vrij laat, nog van Elena haar uitgewerkt interview van vorige woensdag gemaild gekregen. Ik vind dat ze dat heel goed heeft gedaan!

Vrienden vroeger en nu

Deze middag hadden we afgesproken met onze vrienden Liliane en Paul in "Den Teluur" in Sint-Truiden. De laatste keren dat we er met de kindjes naartoe gingen, zat er bijna niemand, vandaag was het een overrompeling. Eigenlijk normaal: het is er goedkoop en lekker, in dat buurtrestaurant. Een betaalbaar uitje, zoals een onbekende tafelgenote mij toevertrouwde: 'Je eet lekker, je hoeft niet te koken, je hebt geen afwas, je keuken blijft proper en  je bent er eens uit.' Zolang zij en haar man (echtgenoot? Die man vroeg me of Roger mijn echtgenoot was en vertelde me dat hij zelf 88 jaar is) aan tafel bleven zitten, kreeg ik niet de kans om met Paul en Liliane te praten! Wat we wel inhaalden zodra die onbekenden vertrokken waren. Behalve enkele telefoontjes hadden we elkaar al een hele tijd niet meer gesproken en we hadden dus veel nieuwtjes en meningen uit te wisselen! Lekker gegeten heb ik ook. Ik koos het menu à 8 euro: rapensoep (die ik aan Roger gaf, want ik wist dat ik zelfs het hoofdgerecht niet op zou krijgen), kalkoenlapje archiducsaus met appelen, veenbessen en aardappelgratin en een dessert dat ik ook oversloeg. Roger lust niet echt kalkoen en nam een steak met frieten en sla maar was minder tevreden. Toen hij merkte dat je ook mosselen kon krijgen, vond hij het jammer dat hij niet dat had gekozen, waarop Liliane en Paul voorstelden binnenkort samen mosselen te gaan eten in "Den Teluur".

Deze avond, na onze broodmaaltijd (jaren is het geleden dat we nog een echte broodmaaltijd aten thuis) kreeg ik een telefoontje van de zus van René zaliger, de oudste dochter van "tante" José. Precies een uur hebben we herinneringen opgehaald aan haar en mijn moeder zaliger en aan haar overleden broer. Weer beloofden we elkaar weldra een reünie te organiseren!

Eindelijk durft hij het zeggen!

Ik heb altijd veel bewondering gehad voor de Franse "docteur Kierzek" (omdat hij vrij ingewikkelde gezondheidsvragen op een heel begrijpelijke manier kan beantwoorden) maar tijdens de Covid-crisis ontgoochelde hij me een beetje: hij leek niet echt voor zijn mening te durven uitkomen, alles, wat de media beweerde, beaamde hij, hij nuanceerde weinig, enzovoort. 

Nadat ik deze avond nog enkele mails had beantwoord en naar het journaal online had gekeken, viel ik op een heel ander discours van die dokter. Durft hij nu pas zeggen wat hij echt denkt? Het is in elk geval heel opvallend! Uiteraard weer in het Frans, maar met de ondertitels lijkt het me allemaal goed verstaanbaar: https://www.youtube.com/watch?v=9K-Dl4IR2ps

Ik weet niet of bij ons al een arts openlijk zijn mening heeft durven te uiten? Kierzek zegt in dit betoog onder andere dat "De huidige zogenaamde wetenschappelijke waarheid waarschijnlijk in de toekomst achterhaald zal blijken, dat "plateauartsen", "factcheckers" en journalisten hiermee geen rekening hielden tijdens de sanitaire crisis en aldus blijk gaven van een opvallend gemis aan nederigheid".

Na de dood

Rustige dag. Brood gaan kopen in de AD-Delhaize in Heers (Roger had gisteren geen zin om brood te bakken maar ik vermoed dat we dit niet gauw zullen herhalen: 2,89 euro hebben we ervoor betaald) en in die winkel ook parelhoen zien liggen! Is het nu misschien het seizoen daarvoor? In die winkel was de vogel wel veel duurder dan wat wij gisteren betaalden.

Naar straatgenote V. gebeld die vandaag 84 jaar wordt! Uiteraard spraken we nog uitgebreid over mijn moeder Nany zaliger.

Deze avond viel ik op een heel interessante documentaire over wat men in het Frans noemt "VSCD" (vécus subjectifs de contacts avec des défunts - letterlijk: het subjectief beleven van contacten met overledenen).  Men liet er mensen aan het woord die zulke contacten hadden beleefd, mensen die stervende patiënten begeleiden, wetenschappers die "geloven" en wetenschappers die sceptisch zijn. Je kreeg een uitleg over het verschil tussen hallucinaties en die belevenissen. Weer werd er gesproken over sommige wetenschappers die denken dat ons bewustzijn niet voortkomt uit onze hersenen maar dat onze hersenen (een deel van?) een extern bewustzijn "capteren", net zoals een radio of een televisie werken.  Andere wetenschappers opperden dat enkel schepsels met hersenen een bewustzijn hebben en dat dus de hersenen wel het bewustzijn moeten voortbrengen (eigenaardig argument, want als bewustzijn door onze hersenen moet worden gecapteerd, kan een schepsel zonder hersenen geen bewustzijn capteren). 

Kortom, die vraag kon niet beantwoord worden maar naar het schijnt zijn er vrij veel wetenschappers die pleiten voor meer onderzoek daarnaar, terwijl de meerderheid van de wetenschappers de vraag niet belangrijk genoeg zou vinden om er tijd en geld aan te besteden.

Parelhoen in dragonsaus

We moesten vandaag nog enkele spullen kopen in Sint-Truiden. Onderweg vertelde Roger me dat hij al heel lang zin heeft in parelhoen maar dat, hoewel hij er elke week tijdens de boodschappen naar uit kijkt, hij er nog nergens heeft gevonden. 

Na de twee winkels die we moesten aandoen, stelde Roger voor even de Carrefour binnen te lopen. Roger winkelt immers graag!  😉

Terwijl we in die winkel langs de vleesafdeling lopen zie ik ineens... een prachtig parelhoen liggen, in promotie nog wel (de vogel moest vandaag klaargemaakt worden, vandaar!). Uiteraard hebben we die gekocht.

Gisteren had ik een groentetajine met worstjes klaargemaakt en vandaag zou ik de rest van die groenten serveren met hamburgers. Thuis verhuisden de hamburgers echter meteen van de koelkast naar de diepvriezer (de groenten blijven nog een poosje goed) en maakte ik parelhoen in dragonsaus klaar, voorafgegaan door een eenvoudig groentesoepje. Het was jaren geleden dat we nog parelhoen hadden gegeten (ik meen me te herinneren dat de laatste keer Nany hier was) en we hebben gesmuld! Morgen eten we hetzelfde (wij krijgen zo'n volledige vogel immers niet opgegeten in één keer) en maak ik weer soep, op basis van bouillon getrokken uit de karkas van het dier.

Herinneringen aan het kerkhof van de abdij van 't park

"Soms mocht ik met Marraine naar het kerkhof van de "Abdij van 't Park", waar ze nauwgezet de grafsteen van haar man onderhield. Ik ging er graag naartoe: ik genoot van de aanblik van de abdijgebouwen, van de rust op het oude kerkhof, van de eenden en zwanen op de vijver. Ik denk dat ik onbewust het verschil merkte met onze straat, waar alle huizen blijk gaven van een ontzettend gebrek aan fantasie en smaak.

Het was niet ver: we staken de straat over en namen een weggetje dat voerde naar de spoorwegbrug. In de landerijen van de abdij mocht ik rondlopen zoveel ik wilde. Er kwamen toen nog geen auto's. En op den duur herkende ik elke koe en elk paard die in de weiden stonden te grazen. Samen met Marraine ging ik tarwebloem kopen in de molen. (Veel later, in de jaren zeventig, ben ik eens met vrienden de toen verlaten molen binnengedrongen. De ratten schoten langs alle kanten weg, alles was vervallen, maar ik meende de vroegere geur van versgemalen tarwe nog te ruiken).

Met Marraine voederde ik droog brood aan de eenden. Daarna gingen we naar het kerkhof,  waar ik toen al bij elk graf begon te fantaseren over het voorbije leven van de dode die er in rustte. Marraine bracht me naar de rustplaats van mijn "opa", die ik nooit had gekend, en vertelde over haar gemis. Soms deed ze het op zo'n aandoenlijke manier dat ik begon te wenen. Iets in mij begreep toen al wat het betekende iemand voor altijd te moeten missen! Terwijl Marraine de grafsteen schrobde, het onkruid wiedde en het miniatuurtuintje onderhield, ging ik dromen bij de "Grot van Lourdes", in een hoek van de begraafplaats. Daar kwam Marraine zich na haar werk bij mij vervoegen met haar paternoster." 

Dat schreef ik jaren geleden in "Marraine". Ik viel vandaag (eigenlijk weer heel toevallig) op het bestand "Marraine" op mijn pc. Terwijl ik diagonaal herlas wat ik lang geleden heb geschreven (weer met het gevoel dat ik dat veel beter had kunnen doen) las ik ineens die passage, en bedacht dat die weergeeft welk gevoel me gisteren overmande bij dat graf. 

Ontgoocheling en blijdschap

We werden vandaag verwacht bij dochterlief en schoonzoon rond 16 uur maar we reden eerst naar twee begraafplaatsen. Het eerste bezoek was aan het graf waar mijn "marraine" en mijn "Nononc" rusten naast hun echtgenoot/vader. Heel veel bloemen op het graf en weinig mensen op het kerkhof. Ik kon in een heel serene sfeer aan hen terugdenken. Jawel, ik weet heel goed dat je daarvoor niet aan dat graf moet staan... maar die begraafplaats roept zo veel herinneringen op aan de tijd dat ik bij marraine en Nononc woonde!

Daarna reden we naar het graf van "oma", de moeder van Roger. Vorig jaar heeft de Covid-crisis gemaakt dat we geen enkel graf bezochten rond deze tijd... en we waren vergeten dat het graf van "oma" zou verwijderd worden na 30 jaar (zijnde dus in 2021). Dat werd dus een serieuze ontgoocheling!

Bij dochterlief werden we uitbundig ontvangen door de kindjes die ons heel veel te vertellen hadden. Daarna nam Elena mij even apart voor een heus interview. Voor school moest ze iemand interviewen die ze bewondert en ze heeft mij gekozen! Fier dat ik was! Elena had dat interview heel degelijk voorbereid en, na weliswaar een poosje de slappe lach bij ons beiden omdat we ineens zo serieus moesten zijn,  hebben we een heel diepzinnige gesprek gevoerd over het waarom en hoe van boeken schrijven en uitgeven. Elena had er ook een leuk spelletje aan toegevoegd: aan de hand van enkele door het toeval opgelegde gegevens snel een heel kort verhaaltje schrijven. Daarna gaven we elkaar een eerlijk oordeel over ons respectievelijke  verhaal. 

Elena vertelde me ook dat ze "Bruce" en "Marraine" had gelezen en er heel veel had van genoten, wat me heel veel plezier deed. 

Na het interview wilde Eva ook, samen met mij, een verhaaltje schrijven en Matthias toonde me op zijn laptop het virtuele decor bij "De elementenwereld" dat hij en Elena hadden gemaakt. Ondertussen had schoonzoon voor een aperitief gezorgd (lekkere Orval!), gevolgd door een heerlijk avondmaal (witloof met kaassaus).