Over een longembolie

Roger is onlangs op controle geweest bij de cardioloog die hem weer heel gezond verklaarde, maar toch voor alle zekerheid een afspraak regelde met de longspecialist binnenkort. Voor alle zekerheid, want een longembolie is natuurlijk niet niets.
Ikzelf stelde me echter vragen. Roger is vorig jaar geopereerd aan zijn halsslagader. We wisten dat de operatie niet veel voorstelde, maar dat er enig gevaar was op een daaropvolgend ernstig incident zoals bijvoorbeeld een herseninfarct. Roger leek maanden aan een stuk goed te recupereren, maar dan was er ineens dat levensbedreigend probleem.

Alle dokters die we gezien hebben, zeggen dat ze echt niet weten hoe dat is kunnen gebeuren: geen sporen van flebitis bij Roger, noch van bloedstolsels in de buik (de voornaamste voorlopers van een longembolie).

Ik bleef argwanend en heb gegoogeld. En vond dit. Het kan dus wel liggen aan die operatie!

Weten onze dokters dat niet? Of verzwijgen ze het voor ons?

Troonwisseling

Terwijl wij vandaag voor de eerste keer echt genoten van de lente, was er in Nederland een troonwisseling aan de gang. En een soort Oranjegekte bij de bevolking.

Eerlijk gezegd, ik begrijp dat enthousiasme niet!

Lentegevoel in Rijkel

Vandaag was ik eerst zinnens een vrij ingewikkelde lamsschotel klaar te maken en terwijl die sudderde eindelijk in de tuin het snoeisel bij elkaar te rapen. Ik had immers gehoord dat het zou regenen. Maar het werd prachtig weer en… Roger moet zoveel mogelijk bewegen, dus gingen we wandelen. Eerst wilde Roger nog enkele spullen kopen in de Aldi van Borgloon. Daarna reden we via Kuttekoven naar Rijkel (deelgemeente van Borgloon). Roger wilde in Kuttekoven natuurlijk nagaan hoe het staat met de renovatie van de vroegere pastorij.

 Foto Roger

Ikzelf snoof duidelijk lentegeuren op, en inderdaad één enkele appelboom begon al schuchter te blozen!

 Foto Roger

Daarna reden we naar Rijkel waar Roger nog het een en ander wilde kopen. En waar we daarna  een flinke wandeling maakten. We volgden eerst een vroegere spoorwegbedding, wat niet zo aangenaam was: om te beginnen bleek de vroegere spoorweg veranderd in een open, stinkende riool.

 Foto’s Roger

En… het toeristenseizoen is weer begonnen: we ontmoetten ontelbare fietsers. Zodra als mogelijk sloegen we een zijweg in waar het een beetje rustiger werd (niet helemaal zoals we het graag hebben: de toeristen hebben duidelijk geroken dat de bloesems nu in volle pracht staan).

 Zicht op Zepperen vanuit Rijkel

 In de verte, de basiliek van Kortenbos (foto’s Roger)

Maar in de fruitplantages, waar we geen enkele toerist aantroffen,  genoot ik met volle teugen van het subtiele maar heerlijke parfum van kerselaars en perenbomen.

 Foto’s Roger

Uiteraard heb ik daarna dat geplande lamsgerecht vervangen door iets eenvoudigers: een  “woksel” met weinig vlees en veel groenten. En het snoeisel, wel dat moet nog maar even blijven liggen!

Terwijl Roger deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers ging, keek ik nog met veel plezier naar een aflevering van Star Trek en (met nostalgische gevoelens) naar een documentaire over “The Dubliners”, mij opgestuurd door Ria Voet; en las ik verder in een van de twee boeken die ik vorige zondag heb meegekregen (ja, ik weet het, ik heb nog een hoop Nederlandstalige lectuur op de plank!). Heel eventjes heb ik wel gedacht: ‘Foei, Jessy, je hebt nog zoveel te doen in het huishouden!’

In de “Ardenne profonde”: weerzien met de collegevriend van mijn vader, zijn vrouw, dochter en schoonzoon

Het werd een ontroerend en hartelijk weerzien: zij dachten vorig jaar dat wij hen in de zomer zouden uitnodigen, en ik herinnerde me dat ze ons in november 2011 hadden gezegd dat ze vorige zomer iets zouden regelen bij hen thuis. Resultaat: ik durfde ze niet herinneren aan hun belofte, en zij vroegen zich uiteindelijk af of wij misschien boos op hen waren. Na bijna 50 jaar vriendschap tussen hen en mij, is de enige reden waarom we boos zouden kunnen zijn, hun weigering om Nederlands te leren! Hoewel wij dat heel jammer vinden, boos zijn we er niet om. En dus spraken we prompt af voor vorige vrijdag bij hen.

Hun uitleg voor dat niet willen leren* van Nederlands is (want uiteraard begon ik daar weer over toen ze mij vertelden dat ze, nu ze enkele weken per jaar in Spanje doorbrengen, Spaans leren) dat om te beginnen Vlamingen gemakkelijk Frans spreken, en dat de meeste Vlamingen nog een soort dialect hanteren dat zij toch niet zouden begrijpen, ook al leren ze standaard Nederlands. Ik legde uit dat dit voor de meeste Vlamingen niet geldt, maar dat bleek duidelijk niet hun perceptie te zijn na een paar contacten met vooral (West-)Vlaamse toeristen. Dat ze veralgemenen (want ik moet toegeven dat ik ook enkele Vlamingen ken die liever zouden terugkeren naar hun heel plaatselijk idioom), lijken ze niet in te zien, zij die ons vaak verwijten te veralgemenen wat andere culturen betreft. Je merkt het: de discussies waren niet van de lucht. Maar dat dit bij hen mogelijk is zonder de sfeer te schaden is een van de redenen waarom ik die mensen zo graag zie!

Uiteraard hebben we niet alleen over Nederlands gepraat. Het ging ook over politiek, literatuur, religie, films, gastronomie, over andere talen en geneeskunde; we haalden ook herinneringen op en vertelden natuurlijk over onze kinderen en kleinkinderen. Die van hen zijn veel ouder dan die van ons: hun oudste kleinzoon trouwt volgende zomer in Israël.

Onze vrienden hadden hun oudste dochter (moeder van die bruidegom) en haar man uitgenodigd van zaterdag middag tot vandaag. Onder ons zessen werden de gesprekken zo mogelijk nog intenser. En de etentjes nog lekkerder (hoewel ons avondmaal van vrijdag ook enorm meeviel, ook qua gezondheidsgehalte). Zaterdag was er tijd voor een wandeling in die prachtige streek (vrijdag heeft het praktisch de hele dag geregend) en ‘s avonds, na een aperitief (met uitstekende sherry maar zoals altijd “sans façons” in de leefkeuken) zorgden onze gastvrouw, haar dochter en ik samen voor een succulente tajine van lamsvlees (oei, ik lieg: de schoonzoon hakte de uien). Deze middag, voor ons vertrek, zorgde de dochter voor een heel lekkere linzensoep (ik heb het recept van de tajine en van de soep al via e-mail aangekregen). Dit weekend heeft Roger immers geen enkele keer gezondigd wat zijn dieet betreft, maar dat vermoedde ik al: ik weet dat onze gastvrouw heel gezond, en toch heel lekker, kookt.

En zoals meestal nadat ik bij mijn oude vriend was, kwam ik met een paar geleende Franstalige boeken thuis, die ik zal teruggeven als we elkaar allemaal in augustus weerzien. Deze keer werd er “formeel” afgesproken!

* Een aantal jaren geleden, herinner ik me, was zij nochtans begonnen met Nederlands te leren. En tijdens onze wandeling van gisteren, vertelde de schoonzoon, ook een vertaler, dat hij echt ondervindt dat alleen Franstaligen zoveel moeite lijken te hebben met andere talen.

Over renovaties, bloesems en politiek

Schitterend weer vandaag! En nog veel meer bloesems dan gisteren, dat zagen we terwijl we naar Borgloon reden waar we eindelijk die venstertabletten bestelden en een wenskaartje verstuurden (onmogelijk in ons dorp, wegens geen postbus meer: wat een gebrekkige service van de post!) naar mijn broertje die maandag 50 jaar wordt. Hoewel thuis een (gelukkig vrij korte) vertaling wachtte, maakten we daarna een wandeling. Roger wilde gaan kijken hoe het zat met de dakrenovatie van de tiendenschuur in Opheers en we liepen er naartoe via een fel klimmende binnen- (en soms holle) weg. 

 Foto Roger

Er werd druk gewerkt aan dat dak!

 Foto’s Roger

Na ongeveer 50 minuten stappen kwamen we terug bij de auto die we aan het begin van Opheers hadden geparkeerd.

Thuis werkte ik mijn vertaling af, zorgde ik voor eten en  las daarna het “Journaal” van Mark Grammens. De allerlaatste editie: hij stopt ermee! Wat ik kan begrijpen gezien zijn leeftijd, maar ik zal dat “journaal” missen! Samen met Roger heeft Grammens mij een beetje wegwijs gemaakt in de politiek (als kind werden we daar thuis ver van weggehouden!).

Na nog wat boekhouding voor de KVLS, het bekijken van foto’s van Elena en Matthias (ik mis ze, net zoals ik onze “kindjes” mis!), surfte ik nog wat op het Internet. Ik kwam op deze tekst terecht. Zeggen dat ik me kort daarvoor afvroeg hoe het verder moest met de euro (naar aanleiding van onder andere een stukje van Grammens). Is dat toeval?

Nee, Hendrik (want ik hoor je al zeggen: ‘Je was daar waarschijnlijk gewoon mee bezig?’),  ik dacht daar toen niet meer aan, dus het was echt wat men noemt “puur toeval”!

Carwash

Nadat we vandaag (met de bus, en dus ook een flinke wandeling maakten heen en terug van de bushalte naar onze bestemming) naar de oogarts in Tongeren waren gegaan, wilde Roger onder andere de auto schoonmaken. Ik schrijf “onder andere”, want hij mag inderdaad opnieuw rijden, en ik voel dat ik dus vaarwel moet zeggen aan dat zalige, rustige leven van de laatste weken: we zijn ook weer gaan kijken naar aluminium venstertabletten,  hebben een paar boodschappen gedaan bij Colruyt, daarna moest ik voor een vertaling zorgen en uiteraard koken enzovoort.

Maar ik wilde het hebben over dat schoonmaken van de auto. Voor de eerste keer in ons leven gingen we naar een carwash. Dat vond ik een surrealistische belevenis. Eerst het gevoel van een diluviale regen, daarna reminiscenties aan het “spooktreintje” op de kermis: enorme slangen en andere monsters die over de auto kropen!

Ondertussen staan de kerselaars eindelijk in bloei en zag Roger onderweg (ik heb het niet opgemerkt) dat de perelaars zich ook beginnen te tooien met bloesems.

Gisteren avond laat,  na de bestuursvergadering van de KVLS, nog even onze dochter aan telefoon gehad. Ze vertelde me dat Matthias nog wakker was en legde haar telefoon vlak naast hem. Ik hoorde hem kraaien en lachen in zijn box! Ik kijk er echt naar uit hem en zijn grote zus weer te zien!

Schatten uit een oude doos

Deze morgen een verrassing toen ik de brievenbus leegde. Mijn liefste oom, Nononc, had me foto’s uit mijn prilste levensjaren opgestuurd. Een begeleidend briefje zei: ‘Enkele foto’s uit de “oude doos” die je wel plezier zullen doen’. En of ze mij plezier deden!

Terwijl ik – na onze boodschappen – met een vertaling bezig was, is Roger ze beginnen te scannen. Daar heeft hij nog verder aan gewerkt terwijl ik deze avond met Boudewijn Knevels naar de bestuursvergadering van de KVLS ging. En het resultaat is dit:

 Met moeder en vader op ongeveer 7 weken

 Met mijn overgrootmoeder “Moeke”

 Op ongeveer 6 maanden

 Met mijn vader (ik schat rond 1 jaar)

 Met de pijp van mijn vader

 Met Nononc (ik 2 jaar oud?)

 In Hoksem met mijn overgrootmoeder

Ik weet echt niet meer welke hond dat is, maar bij de foto herinner ik me wel dat mijn grootmoeder “Marraine” mij altijd probeerde vol te proppen. Ik was toen echt een dikkertje!

 In augustus 1952, ik was dus 2 jaar en half, ongeveer de leeftijd van Elena nu. Ik weet dat ik rond die tijd “trouwde” met Nononc. Is dit daar een herinnering aan?

 Rond dezelfde tijd. Carnaval?

 Dit herinner ik me heel goed: ik ben daar meer dan 3 jaar (Nononc had er die leeftijd bij geschreven). Mijn zusje was al geboren, dus ik was meer dan 3 jaar en half. Ik moest oude Mariake Van den Eynde een kusje geven, maar dat vond ik absoluut niet  fijn! Ik wilde zeggen dat ik haar huid ruw vond, terwijl die van mijn zusje zo zacht was, maar vond de woorden niet en zei: ‘Maria is niet zo lief als Bie!’. Terwijl ik het zei, besefte ik dat ik niet had gezegd wat ik bedoelde en (ja, toen al) vond ik dat vreselijk. Maar blijkbaar kende ik toen de woorden “zacht” en “ruw” nog niet!

 Met mijn zusje in de “veranda” (serre voor de Nederlanders) van Marraine

 Met mijn overgrootmoeder en zusje, vlak voor ons vertrek naar Congo (dus waarschijnlijk in maart 1954). Dit herinner ik me heel levendig!

 Vlak voor ons vertrek naar Congo, in de salon van Marraine. Met mijn twee poppen. Alleen de kale pop nam ik mee naar Congo.

Ik weet niet wie de foto’s maakte, maar, lieve Nononc, je hebt me ongelooflijk veel plezier gedaan!

Naar Tongeren

Omdat ik binnenkort in Tongeren naar de oogarts moet, wilde ik vandaag al eens uitproberen hoe dat ging met het openbaar vervoer. Ik vreesde immers dat het bijna onmogelijk zou zijn, of tenminste heel veel tijd zou vergen. Ik vergiste me: we namen hier, op de hoek van de straat, de bus van 14:25 uur naar Borgloon waar we een aansluiting naar Tongeren zouden hebben om 14:39 uur. Door werken onderweg liep onze rit naar Borgloon echter vertraging op en we kwamen in principe te laat voor de bus naar Tongeren. Met de huidige mobieltjes hoeft dat geen probleem meer te betekenen: de respectievelijke chauffeurs hadden met elkaar gecommuniceerd en onze volgende bus stond op ons te wachten.

We kwamen in Tongeren aan iets voor 15 uur. Oké, we hebben er iets langer over gedaan dan met de auto maar we hoefden geen parkeerplaats te zoeken.

Meer dan een uur liepen we er rond, en ik merkte weer eens op hoe “vrouwelijk” Roger kan zijn wat het “shoppen” betreft. Hij genoot duidelijk van het “winkels kijken”. Ik geniet daar veel minder van, maar als hij voldoende beweging kreeg, was het voor mij in orde. Ik bedacht wel dat al die vrouwen die als hobby “shoppen” hebben uiteindelijk toch veel onnodig geld zullen uitgeven: ikzelf ben er vrij immuun voor, maar al die etalages hebben overduidelijk de bedoeling zo verleidelijk mogelijk te zijn!

Om 16:14 uur hadden we een bus terug, een van de twee bussen per dag die rechtstreeks Tongeren met Heers verbinden. Roger stelde eerst nog even voor iets te gaan drinken en een bus later te nemen (dat zou dan via Borgloon, met overstap, zijn gegaan) maar voor mij hoeven we niet elke dag een terrasje te doen. Niet dat zulks slecht is voor Roger zijn hart of zijn longen, maar wel voor onze lijn ! En trouwens, thuis wachtte nog wat werk op mij. Nee,  ik heb het niet over dat snoeisel, daar is mijn rug nog niet klaar voor!

Zoveel “goesting” had Roger blijkbaar ook niet in een “terrasje”, want hij drong niet aan. Deze bus reed niet via Borgloon, wel via een hele rits dorpjes: een heel aangename en rustgevende rit van precies een half uur! Er zaten weer veel scholieren op de bus en weer merkte ik dat ze veel rustiger zijn dan wij destijds. De meesten luisterden naar muziek via hun koptelefoon.

Onderweg bijna geen bloesems gezien: alleen hier en daar, in een veld, een bosje bloesemende sleedoornstruiken. 

Stop de tijd

In het kader van de Erfgoeddag met als thema “Stop de tijd” liep in de straten en in het Briggittijnenklooster van Borgloon een tentoonstelling van foto’s over het naoorlogse Borgloon.  Vooral foto’s van de jaren 50 van vorige eeuw waren er te zien. Voor meer uitleg, klik hier.

Roger en ik reden er  naartoe met de bus. Hoewel ik uiteraard niemand herkende op de foto’s vond ik het interessant. Roger, die hoopte vooral een foto tegen te komen van het huis van zijn grootouders van moederskant. Helaas, zulke foto was er niet bij. Ikzelf vond het onder andere grappig te zien dat alle meisjes ongeveer hetzelfde kapsel droegen als ik toen we in 1954 naar Congo vlogen.

In een straat van Borgloon ontmoetten we een vroegere kameraad van Roger, uit de tijd dat ze allebei in Kerniel schoolliepen. Dat werd een lang babbeltje.

 Foto’s Roger

In het klooster, waar we een hele poos een diavoorstelling bijwoonden (gezeten op een kerkbank en dat voelde ik daarna aan mijn rug!), ontmoetten we enkele leden van Heemkunde Groot Heers die naar de gezondheid van Roger kwamen informeren. We werden er getrakteerd op bruine boterhammen met spek en stroop. Een heerlijke plaatselijke lekkernij maar voor Roger wel weer een “dieetzonde”!

Omdat we nog voldoende tijd hadden voor onze volgende bus deden we nog even een terrasje (waar ineens veel wandeltoeristen aankwamen die waarschijnlijk tevergeefs op zoek waren geweest naar bloesems). Ondanks het feit dat ons bier van hoge gisting geserveerd werd in een omgespoeld (en dus nat) glas, wat voor Roger voldoende is om te beslissen dat we daar nooit meer zullen iets consumeren, genoot ik van de rust in de lauwe zon voor we verder zouden wandelen naar de bushalte.

 Foto Roger

We kozen trouwens een bushalte iets buiten Borgloon, op de steenweg naar Heers: Roger heeft zeker voldoende beweging gekregen vandaag!

Op de bus zaten, buiten de chauffeur natuurlijk, alleen wij en een vrouw van ik schat mijn leeftijd (en die ik heel mooi vond). Ze sprak ons aan: of er al bloesems te bespeuren waren in de buurt. Ik zei van niet, maar terwijl we na het afstappen naar huis wandelden, merkten we dat, op die enkele uren dat we afwezig waren, de pruimenbomen in onze tuin in een witte pracht getooid werden. Eindelijk lente?

Thuis vond ik een mail van onze Waalse vrienden: of onze afspraak voor binnenkort wel doorging? Uiteraard! En belde ik even met Nany die haar dag had doorgebracht met naar foto’s van vroeger kijken. En daar  heel weemoedig was van geworden! Ook zij kreeg de neiging om te smeken: ‘Stop de tijd toch!’

Ooit iets hierover gelezen?

Nog voor onze familieleden vandaag aankwamen, vertelde Roger me over dokter Kermit Gosnell. Ik had nog nooit van hem gehoord (hoe komt het, journalisten, dat ik meer te weten kom via Roger dan via jullie?) maar toen ik naar zijn naam googelde, o wee! Is het daarom dat we nooit iets horen over zijn praktijken in het “nieuws”?

Met Maggy en Lorenzo naar Château de la Motte

Gisteren avond kregen we een telefoontje van Roger zijn tweede oudste zus (deze keer vergis ik me niet!). Maggy vroeg of zij en haar echtgenoot Lorenzo deze middag welkom waren. We zouden dan samen ergens een terrasje doen. Dat vonden Roger en ik een prima idee!

We reden in hun auto naar Château de la Motte in Groot-Gelmen (dat doet me eraan denken dat ik nog eens moet uitzoeken hoe we daar met het openbaar vervoer kunnen geraken). Het was niet echt warm, maar op het terras, in de zon en met onze jas aan, werd het echt genieten. En dat deden we bij een “Mottebier”, een Leffe of een Wilderens biertje. Familie- en andere nieuwtjes uitgewisseld (er zijn meer familieleden ziek dan ik wist), gepraat onder andere over onze ervaringen als grootouders, en veel gelachen. 

 Foto Roger

We vergaten zowaar het uur, en Roger en ik (Maggy en Lorenzo zouden niet blijven eten, had zij al gewaarschuwd aan telefoon gisteren) waren pas rond 20:30 uur aan ons avondeten toe. Voor ons is dat laat, voor onze bezoekers helemaal niet: hij zijnde een Spanjaard leven ze eerder volgens het ritme van dat land. Ze vertelden ons bijvoorbeeld dat hun in Madrid wonende zoon en schoondochter pas rond 20 uur en soms zelfs later thuiskomen van hun werk.

Uiteraard moest ik nog koken na onze terrasmiddag. Ik had voor deze avond een vegetarische maaltijd voorzien, gebaseerd op het recept van mijn marraine voor selder, aardappelen en gehaktballetjes, waarin ik de vleesballetjes wijselijk  had vervangen door vegetarische balletjes.

Het lijkt hier wel de vegetarische toer op te gaan de laatste dagen! Gisteren had ik ook al iets zonder vlees uitgedokterd: champignons à la Stroganoff met capellini. Heel lekker!

 Foto Roger

We worden oud! :-)

We liepen vandaag weer te voet naar Heers om boodschappen te doen voor het weekend, kwamen deze keer na 20 minuten al aan in de supermarkt en namen na onze inkopen de bus terug naar huis. Het lijkt er wel op dat we steeds sneller lopen: eergisteren deden we er nog 25 minuten over!

Het is vooral Roger die heel snel stapt, en ik, ik dribbel achter hem aan en voel bij elke stap dat ik zo mijn gewrichten overbelast! Ik weet echter dat Roger het nooit zal leren, trager gaan… Dus moet ik wel volgen. Dat heb ik immers beloofd toen we trouwden! 

Maar mijn knieën en heupen deden wel echt pijn toen we in dat warenhuis aankwamen!

Thuisgekomen nam ik onze keuken eindelijk nog eens fatsoenlijk onder handen:  meer dan 2 uur werk waarvan ik 50 minuten doorbracht met de telefoon in mijn linkerhand en tegen mijn linkeroor: mijn moeder Nany aan de lijn. Haar beste vrienden zijn op vakantie en ik weet dat ze dan nood heeft aan een babbel. Ze vertelde me deze keer over een reisje naar Parijs waar ik niets van wist. De jongste broer van mijn vader heeft daar jaren gewoond en ze zou hem eens zijn gaan bezoeken samen met de oudste broer van mijn vader en diens echtgenote. Alleen kon ze zich het jaar niet herinneren. Natuurlijk komt het door dat tegelijk telefoneren dat mijn schoonmaak iets langer duurde dan normaal, hoewel ik aan onze vrij grote en een beetje overvolle keuken toch altijd veel meer dan een uur spendeer. En daarbij: nu was het echt te lang geleden, dus denk ik niet dat ik tijd heb verloren. Eerst telefoneren en daarna schoonmaken zou immers meer uren gevergd hebben.

Nog voor onze boodschappen kregen we het bezoek van een tuinman die Boudewijn Knevels ons gisteren had aangeraden en die we nog gisteren avond hadden gebeld. Maar wat een ontgoocheling: hij kwam ons vertellen dat hij het heel druk heeft en dus geen tijd om er nog tuinen bij te nemen. Of stond onze “verwilderde” tuin hem niet aan?  Dat betekent alleszins dat we een andere oplossing moeten vinden, want dat tuinieren wordt te zwaar voor Roger. We kunnen natuurlijk de schapen inzetten (Roger gaat daar niet echt mee akkoord) om het gras kort te houden, maar er is ook nog het snoeien bijvoorbeeld. Terwijl ik daar over nadacht (tijdens het schoonmaken van de keuken dus en na mijn telefoontje met Nany) merkte ik ineens dat Roger bezig was met dat snoeien. En net toen ik bedacht dat ik  na mijn werk dan maar het snoeisel zou bijeenharken,voelde ik de eerste pijnscheut in mijn rug.

Uiteraard is al het snoeisel blijven liggen! Tot wanneer? Een deel van dat van vorig jaar ligt er nog steeds!

We worden oud, dat is overduidelijk! En toch zou ik hier willen blijven wonen zolang we het kunnen.

Mijn rug ging me steeds meer pijn doen deze avond, maar mijn uurtje lectuur in de relax na het avondeten bracht een beetje soelaas (alleen liggen en wandelen lijken te helpen).

Ik las onder andere verder in dat laatste boek van Thierry Deleu en merkte dat hij, net als ik, de “erfzonde” vereenzelvigt met karma! Ik vind het echt jammer dat hij een einde aan zijn leven liet maken: die man had volgens mij nog veel te vertellen!

Sinksenfoor in Antwerpen moet dit jaar verhuizen

We moesten vandaag spullen kopen die je niet gemakkelijk te voet vervoert, zoals bijvoorbeeld schapenvoer. Boudewijn Knevels was zo vriendelijk geweest ons voor te stellen met zijn auto te rijden. Onderweg hoorden we op zijn autoradio dat de Sinksenfoor dit jaar moet verhuizen. Blijkbaar hebben de vijf (althans, ik lees in de kranten dat het maar over vijf mensen gaat) klagers een betere advocaat gevonden dan wij destijds.

Wij woonden in Antwerpen immers vlakbij die Gedempte Zuiderdokken waar elk jaar die kermis stond gedurende minstens 6 weken. In het begin (1980) was het nog echt te doen en zelfs vrij aangenaam, maar naarmate de jaren verstreken, werden de geluidsboxen krachtiger, de muziek luider en op de duur kregen we van 14 uur tot diep in de nacht (en soms tot het ochtendgloren) oorverdovende gebonk en kakofonie te horen. Gewoon spreken met elkaar op straat kon niet meer: je moest constant roepen. Onze ramen en gordijnen gingen van de hele dag niet meer open en dan nog konden we elkaar in huis soms moeilijk verstaan als we niet luider dan normaal praatten. Slapen deden we nog amper. En toch moesten we gaan werken, moesten onze kinderen naar school en zaten ze net in die periode later midden in hun examens. En dan spreek ik nog niet over het plassen van kermisbezoekers tegen de gevels en deuren, over de vuilnis die overal rondslingerde, over het feit dat we vaak onze garage niet uit konden rijden omdat er een auto voor geparkeerd stond terwijl de politie door andere en meer dringende problemen in de buurt van die foor werd opgehouden. Het was geen gewone kermis meer, maar erger dan een pretpark. Ook de mensen die al veel langer dan wij in die buurt woonden, begonnen serieus te klagen en waren blij dat we met enkelen een advocaat in de arm namen. Die oudere bewoners konden de rechtszaak dan wel niet meebetalen, ons steunen deden ze wel. De buurt was immers gewoon onleefbaar geworden.

We haalden het niet en een van de redenen waarom Roger en ik naar hier verhuisden, waren die (vaak langer dan) 6 weken lawaai, kakofonie en overlast van alle soort. Veel van onze toenmalige buren (en vrienden) hebben de buurt ook verlaten na ons. Ik begrijp nog steeds niet waarom de huizen (in eigendom en huurwoningen) werden opgekocht door mensen die de  buurt een heel chique uitstraling wilden geven: het probleem met de Sinksenfoor bleef toch bestaan? 

Maar nu is het hen blijkbaar gelukt!

Ik lees in bijna alle kranten (hier een voorbeeld) heel veel negatieve reacties op de “klagers”. Ik vermoed echter dat die lezers nooit op 50 meter van de Sinksenfoor (vanaf eind jaren 80 ongeveer) hebben gewoond met schoolgaande kinderen!

Eindelijk bloesems!

We moesten vandaag boodschappen doen en gingen te voet naar de supermarkt in Heers (25 minuten lopen via de rustige Vijverstraat). Onderweg merkten we dat de sleedoornstruiken eindelijk –  rijkelijk laat in vergelijking met vorige jaren - in bloei staan. Zoals altijd had Roger zijn fototoestel bij, maar hij weigerde een kiekje te maken: ‘We hebben al zoveel foto’s van sleedoorn!’
Inderdaad, maar toch jammer want dit was de eerste rijkbloeiende struik die we deze lente tegenkwamen!

Nadat we met de bus waren teruggekomen, heb ik met de hulp van Roger ons bureau onder handen genomen en daarna voor het avondeten gezorgd. We hadden zeebaars gekocht en die maakte ik klaar in de oven, met in een beetje olijfolie gebakken tomaten, sjalotten, look, aardappelschijfjes en veel kruiden (basilicum, tijm en laurier) en een mix van witte wijn en sinaasappelsap.  Mijn gerecht was op zich heel lekker, maar de zeebaars zelf had niet veel smaak. Ik weet dat die vaak in een zoutkorst wordt bereid maar zelf gebruik ik amper zout bij het koken. Misschien dat recept nog eens met een andere vis uitproberen?

Voor de rest nog even gebeld met Hendrik en weer gekeken naar een aflevering van Star Trek. Heel aangename en rustige dag dus ondanks het feit dat mijn rug weer van zich laat horen na dat schoonmaken van gisteren en vandaag.

Die rug van ons vrouwen is toch echt een zwak punt! Mijn zus heeft er ook heel vaak last van. En Anneke nu ook weer, vertelde Hendrik ons. Maar dat is natuurlijk een bekend beroepsprobleem van verpleegkundigen!

Eigenaardig!

Ik vergat in mijn vorige post te vertellen over iets eigenaardigs dat we meemaakten op de bus. Aan een bepaalde halte wees Roger mij erop dat er vlak bij de uitstapdeur van de bus een plas bloed lag. De vrouw die toen uitstapte bleek die achtergelaten te hebben. Ik kon nog net zien hoe ze, eens afgestapt, haar pantalonpijpen omhoog stroopte en haar benen bekeek: van allebei droop het bloed zo op de grond. Wat zou daar de oorzaak van geweest zijn?

Wimmertingen

Nadat ik vandaag een beetje had schoongemaakt (het werd echt tijd dat ik nog wat deed in het huishouden), vertrokken we rond 15:25 uur met de bus richting Hasselt. Onderweg stapten heel veel scholieren op en naast ons hoorde ik twee meisjes praten over al hun werk voor deze avond. Ineens voelde ik me teruggeworpen in de tijd. Ook ik heb destijds op de bus zitten klagen over al dat werk. Eigenlijk hadden we vaak overdreven veel huistaken en lessen: ik heb nu alles bij elkaar meer tijd voor mezelf dan toen ik een jaar of 16 was!

Wat me ook opviel: de schooljeugd is ongeveer gekleed zoals wij dat waren (als we ons schooluniform niet moesten dragen): spijkerbroek, t-shirt en trui! En zelfs hun kapsel verschilt niet erg van hoe wij ons haar droegen! Alleen zijn die jonge meisjes van nu opvallend meer geverfd dan wij op hun leeftijd (en zelfs dan wij nu). En ze zijn allemaal bezig met hun smartphone.

We stapten af in het centrum van Wimmertingen waar we de “Molenvoetweg” wilden inslaan. We hadden die ooit opgemerkt in het voorbijrijden met de auto en waren al een poosje zinnens daar ooit te gaan wandelen. Weer besefte ik dat we, in het voorbijrijden in de auto, niet beseffen hoe druk een plek werkelijk is. Op die steenweg waar we van de bus afstapten was het ontzettend lawaaierig (heel veel verkeer). Ik bedacht meteen dat ik daar niet graag zou wonen!

Naarmate we verder die “Molenvoetweg” inliepen, veranderde mijn perceptie wel enigszins. Sleutelbloemen langs de weg en speenkruid in de bosjes erlangs, overvliegende wilde eenden, een grote vijver, een boerderij en een kasteeltje.

 Foto’s Roger

Alleen bleef je het verkeer in de verte horen! We wandelden terug naar de bushalte in het centrum via een veldweg en langs de Mombeek. Alles bij elkaar een vrij mooie lentewandeling dus die we waarschijnlijk nooit zouden gemaakt hebben als we over de auto hadden beschikt: dan hadden we het wel verder van huis gezocht!

Tegenover de bushalte stond een hotel-restaurant waarboven en waarvoor een beeldhouwwerk prijkte: een stier die me deed denken aan de stier aan de ingang van Tordesillas  in Spanje.

 Foto’s Roger

We hebben het thuis vergeleken met foto’s van Tordesillas, en Roger heeft gelijk: ze zijn niet precies hetzelfde:

 Foto’s Roger

Trouwens, aan de stier van Wimmertingen  mankeert iets: hij heeft paardenhoeven!