Niets speciaals te vertellen vandaag

Eigenlijk is dat niet helemaal waar maar ik ga jullie niet weer lastig vallen met huishoud- en containerparkverhaaltjes (ja, we reden eindelijk nog eens naar het containerpark en het was duidelijk dat we weer veel te lang hadden gewacht: ik hoop dat Roger voortaan akkoord gaat met mijn voorstel om er elke maand naartoe te gaan).

Voor de rest valt er dus echt niets speciaals te vertellen, tenzij ik het zou hebben over mijn e-mail verkeer vandaag met sommige vrienden en familieleden (wat ik uiteraard niet ga doen).

Ik heb wel de hele dag zitten denken aan een eigenaardige droom die ik had vorige nacht. Ik ontmoette Nany maar ze had niet veel tijd: ze moest zelf nog met zoveel vrienden afspreken (dat is al de tweede keer dat ik dat soort droom heb). Ze wees me er wel nog even op dat ik mijn haar "begin te verliezen" (wat ik inderdaad al jaren doe) en... dat mijn kruin al volledig kaal is! Ik herinner me dat ik in een spiegel probeerde te kijken maar toen besefte dat ik aan het dromen was!  

Fictie lezen

Roger legde deze middag zijn vierde roman van Jo Claes even opzij en zei: 'Eigenlijk zijn die romans veel te lang, soms denk ik: hou eens op met die uitleg en zeg nu eindelijk hoe het zit!' 

Ik was toen "mijn" vierde roman van dezelfde schrijver aan het lezen ("De blinde vlek", niet de vierde roman in de reeks dus, wel de vierde die ik las). Daardoor hechtte ik niet veel belang aan wat Roger pas had gezegd: ik wilde vooral verder lezen. 

Iets later werd het echt tijd voor mij om nog iets anders te doen dan lezen en kreeg ik hetzelfde gevoel als Roger: "wanneer houdt de auteur eindelijk op met "rond de pot te draaien" nu het echt duidelijk is wie de dader is?  Dan kan ik eindelijk ophouden met lezen (want ik moet echt aan het werk)".

En... toen begreep ik ineens waarom Roger en ik de laatste jaren geen fictie meer lazen. 

Fictie lezen betekende voor ons "ontspanning". Nu we oud en gepensioneerd zijn, willen we in onze "vrije tijd" echter zo veel mogelijk lezen over zaken waar we geen tijd voor hadden toen we jonger waren en het zo druk hadden dat onze weinige "vrije tijd" vooral werd gebruikt voor het lezen van fictie (voor ons toen de leukste "ontspanning").

Nu echter bestaat ons leven uit "ontspanning" - die we dus graag invullen met lectuur waar we vroeger geen tijd voor hadden - onderbroken door enkele verplichtingen.

Ik heb "mijn" vierde roman van Jo Claes uit, ik heb er echt van genoten, ik vond het boek opvallend goed geschreven maar... ik heb een heel klein beetje het gevoel dat ik "mijn tijd verdeed": dat ik heel passief was, dat ik niet veel anders heb gedaan, dat ik zelfs de nieuwsberichten maar half heb gehoord vandaag. 

Ik moet zorgen dat ik niet verslaafd geraak aan fictie! 😉

Over foto's van Nany en een overleden vriendin

Terwijl Roger vandaag druk in de wei bezig was, zorgde ik voor enkele huishoudtaken, las ik, tikte ik verder vroegere dagboeken over en klasseerde ik verder de foto's van Nany.

Ik viel op de foto, in feite het doodsprentje, van een Matadi-vriendin, Michèle B. Michèle is 1985 op 34 jaar overleden. 

En ik herinnerde me het eigenaardige verhaal dat haar moeder, Irene zaliger, me vertelde.

Irene had die dag een eigenaardig gevoel, alsof Michèle haar riep. Ze probeerde haar dochter tevergeefs telefonisch te bereiken, reed uiteindelijk naar haar (Michèle woonde in een andere stad) en stond voor een gesloten deur. Michèle kwam niet opendoen nadat ze verschillende keren gebeld had en, toen Irene merkte dat er op de verdieping een raam openstond, vroeg ze een ladder aan een buur.

Ze klom het huis binnen, kwam in de lege slaapkamer van Michèle terecht, liep verder naar de overloop en daar lag haar dochter dood op de vloer.

Wij hebben nooit geweten aan wat onze vriendin is overleden.

P.S.  (vlak voor het slapengaan) Ik herinner me wel dat in die periode praktisch alle "huisvrouwen" die ik kende elke dag een pilletje slikten om "rustig te worden" (Nany deed het ook). Als ik me niet vergis was dat "Temesta", maar ik ben er niet 100 % zeker van. Michèle had een job (in de sociale sector, meen ik me te herinneren) maar tegelijk probeerde ze ook haar huishoudentje elke dag helemaal op orde te hebben. En zij had dat medicijn ook heel lang geslikt, had haar moeder me verteld, maar was daar kort voor haar overlijden mee gestopt. Ik herinner me ook dat ik me toen heel even heb afgevraagd of (dat stoppen met) die medicatie iets met haar overlijden te maken had... maar in die tijd kon je zulke zaken niet zo gemakkelijk opzoeken als nu.  

Eindelijk nieuwe schoenen

Deze middag vonden we een brief van Matthias in de bus. Zo'n ontzettend lieve brief, tijdens de zeeklassen geschreven! Omdat ik wist dat vandaag zijn andere grootouders op hem en zijn zusjes pasten, wilde ik hem niet lastig vallen met een telefoontje maar stuurde ik hem een mail. 

En wij gingen onze wekelijkse boodschappen doen. Nog voor we naar de eerste winkel reden, parkeerde Roger de auto echter voor een schoenenwinkel. 

Je moet weten dat ik al langer dan 2 jaar zeg dat ik nieuwe, platte schoenen nodig heb... maar voor je mij een kleding- of schoenenwinkel binnen krijgt! En vooral schoenen wil ik graag eerst passen en dus liever niet online kopen.

Dus had Roger besloten dat hij mij voor een voldongen feit zou plaatsen: nadat hij de auto voor die winkel had geparkeerd, kon ik moeilijk nog weigeren de winkel binnen te gaan.

Het kon weer niet snel genoeg gaan voor mij. Hoewel ik voelde dat Roger liever de hele winkel door had gekuierd, liep ik zo snel mogelijk naar de damesschoenen in mijn maat. Net toen ik het zoeken begon beu  te worden (ook al omdat ik al een poosje serieus pijn had in een kniegewricht) vond ik mijn gading. De schoenen werden gepast, ze pasten en we konden beginnen aan onze eigenlijke boodschappen.

 

Toen we eindelijk thuiskwamen, vond ik een mail van Matthias. Volgende keer dat we elkaar zien, vertelt hij mij meer over de zeeklassen en toont hij mij Fred, de "knuffelkreeft" die hij heeft gekocht!

In de voetsporen van een schrijver

Kijk eens waar ik vandaag toevallig op terecht kwam: weer een documentaire over de jong overleden auteur Alain Fournier en zijn enige roman "Le grand Meaulnes". 

Mirakel?

Ik volg al een hele tijd een vlogster die terminale uitgezaaide kanker heeft, een vrij jonge Française. Toen ze onlangs in een vlog vertelde vanop haar ziekbed dat ze nog enkel op een mirakel wachtte, dacht ik bij mezelf: als ze nu eens in contact werd gebracht met "Cancer therapy", een zekere Guy in Florida die al meer dan 7 jaar een terminale prostaatkanker met uitzaaiingen overleeft dankzij zijn speciaal suikervrij dieet en zonder medicijnen!

Ik stelde zelf niets in die aard voor aan die vlogster. Om te beginnen omdat ik nooit had gereageerd op haar video's maar ook omdat ze al verschillende keren had gezegd dat ze niets wilde horen van alternatieve therapieën en alleen vertrouwen had in haar dokters.

Maar gisteren, heel laat, zag ik dat "het toeval" ervoor had gezorgd dat die zieke vlogster die Guy uit Florida had gevonden en zelfs met hem had getelefoneerd. 

Heel waarschijnlijk heeft een andere volger van "Ava Medusa" (de kankerpatiënte) haar wel over "Cancer Therapy" gesproken maar het eigenaardigste vond ik dat ze plotseling wel contact zocht met zo iemand. 

En ik dacht: daar heb je het "mirakel" waar ze op wachtte! Want als men spreekt over een "mirakel" gaat het meestal over zulke eigenaardige "toevalligheden" of zelfs plotselinge veranderingen in jezelf, en niet over iets dat zomaar ineens uit de hemel valt.

Vandaag (ik heb immers nog wat meer gedaan dan lezen deze dag 😉) hoorde ik helaas "Ava Medusa" zeggen dat ze zich niet in staat voelt het suikervrije "dieet" van die Guy uit Florida te volgen en dat ze toch maar verder zou doen wat haar dokters haar aanraden. 

Maar als je weet dat de dokters haar ouders hebben aangeraden die jonge vrouw te vragen of ze niet voor palliatieve sedatie wil gaan...

Lectuur (2)

Ik heb de twee boeken uit. Een beetje ontgoocheld door het eerste (omwille van de opbouw en dan vooral het verzwijgen van belangrijke details om die pas aan het einde te onthullen) en nog meer gecharmeerd dan vroeger door het tweede. Ik merkte dat ik heel belangrijke details was vergeten... maar herinnerde me wel dat mijn "liefde" voor Spanje in Congo, heel lang geleden dus, door het lezen van dat boek is ontstaan.

Lectuur

Ik was vandaag op den duur twee boeken tegelijkertijd aan het lezen! 

Op een zeker ogenblik zei ik tegen Roger dat ik dacht te weten wie de schuldige is in die misdaadroman en dat precies daarom al die flashbacks nodig waren (en Roger antwoordde: 'Ik zeg niets'). Een andere keer vroeg Roger me hoe de jonge horchataverkoper Pablo de echte ouders van Juanita had teruggevonden.

Hoewel ik dat jeugdboek dus heel vaak heb gelezen, merkte ik dat ik, zoals meestal gebeurt bij mij na lectuur, enkel de algemene teneur en sfeer van het boek had onthouden maar dat ik niet kon antwoorden op zijn specifieke vraag. 

Ik besloot dus dat ik eerst het boek van Jo Claes zou uitlezen en daarna verder gaan met "L'éventail de Séville". En dat ik hem (Roger dus) daarna zou vertellen hoe Pablo Juanita kon verenigen met haar moeder (want, dat weet ik nog, haar vader was toen al overleden).

Ik besteedde de rest van de avond dus aan "Want alles gaat voorbij maar niets gaat over". Ik heb het boek nog niet uit en hou zelfs even op met lezen omdat een stijldetail mij serieus hindert: waarom verzweeg de auteur zo lang de voornaam van iemand die het hoofdpersonage (uit verdediging) heeft doodgeschoten? Hij heeft het heel vaak over die daad en pas tegen het einde van het boek verklapt hij die voornaam die heel belangrijk is!

Maar kom, Roger heeft me gevraagd of ik dit boek zal uithebben tegen maandag (zodat we er nieuwe van de auteur kunnen halen in de bibliotheek, veronderstel ik) en dat zal me ongetwijfeld lukken.

En dan zal ik verder lezen over Pablo en Juanita. Ik vind er nergens een Nederlandse vertaling van, Elena! Ik had al gedacht dat, als ik een digitale versie van de tekst had, ik het boek voor jou zou kunnen laten vertalen door AI (uiteraard zou ik de Nederlandse tekst dan eerst serieus nalezen) maar ik heb geen digitale versie van dat boek!

Boeken van vroeger en nu

Weer heel veel regen vandaag, en het was koud: Roger heeft de verwarming aangestoken. 

We waren zo'n beetje aan het schoonmaken, ik beneden, Roger op de verdieping. En hij bracht me een boek dat hij had teruggevonden op de vroegere kamer van dochterlief, een boek waar ik al lang naar op zoek was: "L'éventail de Séville". 

Ik heb dat boek voor het eerst rond mijn 10 jaar gelezen en daarna verschillende keren herlezen. Onlangs sprak ik erover met Elena (maar helaas zal het Frans ervan nog te moeilijk zijn voor haar), alsook over "Le grand Maulnes" van Alain Fournier dat ik zeker 10 keer gelezen heb. Dochterlief beweerde toen dat ze dat laatste boek in Nederlandse vertaling had en eigenlijk was Roger daarnaar op zoek gegaan in haar kamer. Dat boek heeft hij echter niet gevonden. Jammer, want dat had Elena wel al kunnen lezen.

Deze avond een telefoontje van dochterlief en Matthias die heel enthousiast vertelde over zijn zeeklassen!

En na ons avondeten lees ik nu verder in "Want alles gaat voorbij maar niets gaat over" van Jo Claes, die in dit boek blijft "spelen" met flashbacks. Toch vind ik het boek boeiend! 

Afspraak met Karel in de regen

Afspraak in het Leuvense met Karel vandaag en we kregen regenbui na wolkbreuk, de hele middag. Zoals gebruikelijk aten we in "De Brug" in Herent, dat opnieuw open was. Deze keer leek Karel niet honderd procent tevreden over zijn varkenshaasje maar Roger en ik vonden het eten even lekker als steeds. 

Vandaaruit reden we, weer in de regen, naar "de Kantien" in Heverlee, waar we de rest van de middag in de "veranda" doorbrachten, met een Orval voor mij en koffie voor de heren. Karel was in een vrij nostalgische bui en praatte veel over vroeger, over onze overleden vrienden. Uiteraard hadden we het ook over zijn nakende reis naar Frankrijk, politiek en literatuur, 

Karel wist wie Jo Claes is maar had nog geen boek van hem gelezen. Ik sprak over mijn lectuur en vertelde dat ik de twee boeken die ik van hem heb gelezen heel goed vond maar dat Roger een derde boek (dat ik deze avond zou beginnen te lezen) vrij rommelig van opbouw vond. 

Na een laatste wolkbreuk brachten we Karel terug naar zijn flat en reden wij terug naar Haspengouw. 

Op dit ogenblik ben ik dat derde boek van Jo Claes aan het lezen en Roger had gelijk: flashback na flashback van flashback zodat je op den duur bijna niet meer weet in welke flashback je zit. Het tegenovergestelde dus van wat ik apprecieerde in de twee boeken die ik daarvoor had gelezen! Ik lees toch nog even voort... 

Gezellige familiemomenten

We gingen op de "kindjes" passen vandaag. Eigenlijk enkel op Elena en Eva, want Matthias was op zeeklassen. Omdat Eva nog niet in haar eentje van school naar huis mag lopen, zouden we haar van school afhalen. Daar waren op dat uur telkens alle parkeerplaatsen bezet, hadden we de vorige weken opgemerkt, en daarom vertrokken we vandaag veel te vroeg zodat we nog een vrij parkeerplekje konden bemachtigen (we hadden lectuur bij voor tijdens het wachten).

Om 15:20 uur bracht Roger Eva en mij naar "huis" en reed hij meteen verder naar het rusthuis waar zijn zus L. verblijft. Ik hielp Eva met haar schooltaken en toen Elena thuiskwam, zaten Eva en ik al spelletjes te spelen. Na een snel vieruurtje maakte Elena ook haar schooltaken. Ze lijkt heel enthousiast over haar nieuwe school. Eva zou even televisie kijken. Iets later kwam Roger thuis, die bij schoonzus L. ook zijn zus M. had ontmoet, die blijkbaar even in het land was, en zuster A. Ik kreeg de indruk dat hij het gezellig had gevonden.

Nog iets later kwam dochterlief thuis en we begonnen te zorgen voor het avondeten terwijl de meisjes de tafel dekten. Toen kwam schoonzoon er aan, weldra gevolgd door Zeger. 

We waren dus compleet en gingen aan tafel voor weer een heel gezellig familiemoment! Eva vroeg even of we morgen terugkwamen maar dan hebben we andere zaken op ons programma staan! 😉

We waren thuis rond 21:30 uur en ik beantwoordde nog snel een lange mail van Chantal - de weduwe van onze vriend André zaliger - die vandaag 91 jaar wordt en het blijkbaar heel druk heeft gehad de laatste maanden (vooral met familiebezoek). 

Zopas een telefoontje van Hendrik en nu kijk ik even naar een programma van André Bercoff: "Le dernier verre". Ook heel gezellig! En interessant!

Poëzie

Ik heb deze avond nog even zitten lezen in de bundel van Maj en Charlie. 

En ik dacht dat misschien poëzie het mooist is als het, zoals in deze bundel, benadert wat Baudelaire noemde "poésie en prose". Al vind ik dat Maj in deze "poésie en prose" wel informatie overbrengt (en eigenlijk Baudelaire ook als hij het had over zijn "prachtige wolken"), in tegenstelling tot wat een zekere Suzanne Bernard beweert in de tekst waar mijn tweede link hiervoor naar voert.

Ach, ik hou op met mijn "kritiek": ik moet immers geen literatuur meer onderwijzen, ik mag nog enkel genieten. En dat ga ik nu nog even doen: genieten van de duidelijk echt doorleefde mooie teksten van Maj! 

Vier met mij, dans met mij

Vandaag werd de bundel "Vier met mij, dans met mij" (met gedichten van Maj Vandergeten en foto's van Charlie Claesen) gepresenteerd in "Domein Marsnil" in Batsheers.

Het werd een geslaagde middag met mooie muziek (van, volgens de uitnodiging, de band  "Cherchez la femme"), mooie voordrachten en heel veel volk. Ondanks het tegenlicht maakte Roger enkele foto's: 

De gedichten van Maj zijn stuk voor stuk toegankelijk maar heel aangrijpend en gevoelig mooi. En de natuurfoto's van Charlie gewoon prachtig.

Na de presentatie volgde een receptie met frisdrank, wijn, koffie of thee en taart (waar ik niet van at omdat ik al enkele keren van mijn "dieet" afweek de laatste tijd 😉 maar die heel lekker leek - wat Roger bevestigde). 

Het was prachtig weer en de meeste genodigden vertoefden dus op het mooie binnenplein waar we nog enkele bekenden tegenkwamen. 

Nog enkele eigen foto's:

We kwamen pas thuis van deze prachtige middag toen vriend Karel belde. Of we deze maand nog eens afspreken (Karel gaat binnenkort voor een poosje naar zijn zoon in Frankrijk).

Lectuur

Het is ongelooflijk: de jongste dagen zitten Roger en ik bijna constant romans van Jo Claes te lezen. Tussendoor wordt een of ander taakje afgehandeld, een telefoon beantwoord (Hendrik, dochterlief of V.), even L. ontvangen en geholpen met huistaken (ik heb het opgezocht: in de twee laatste jaren van het BSO wordt inderdaad nog slechts één vreemde taal onderwezen),  snel gegeten enzovoort om ons daarna zo snel als mogelijk weer op onze lectuur te storten. 

Eva is genezen, hoorde ik vandaag! En nu lees ik nog even voort in "Het oog van de naald".

Ik kreeg een mailtje van Eva

Ik kreeg deze middag een mailtje van Eva: 'Ik voel me vandaag niet zo goed, oma'. 

Deze avond belde ik naar haar moeder en inderdaad, Eva is ziek en ging gisteren en vandaag niet naar school! Ik had het al vermoed vorige dinsdag, zo moe als ze toen van school thuiskwam!

Ik heb te doen met Eva (en met dochterlief uiteraard) maar tegelijk stelde ik me opnieuw de vraag of de huidige maatschappelijke trend wel zo gezond is. Nu "moeten" vader en moeder immers uit gaan werken (in Eva's geval mogen dochterlief en schoonzoon gelukkig vaak "thuiswerken") terwijl in mijn tijd het nog mogelijk was als moeder thuis te blijven om voor je kinderen te zorgen. 

Oké, het gaf je enerzijds het gevoel dat je voor niets zoveel jaren had besteed aan zware en dure studies maar, langs de andere kant, heb ik ondervonden dat de evolutie van je kinderen van zo dichtbij heel bewust kunnen volgen ook heel verrijkend was. 

Uiteraard zijn Roger en ik bereid op Eva te passen als dochterlief of schoonzoon het niet kunnen maar ik blijf me vragen stellen over dat soort "emancipatie" van de vrouw!

Over boeken vertalen

Bij dochterlief hadden we het vorige dinsdagavond tijdens onze hapjesmaaltijd even over slecht vertaalde boeken en ik vertelde wat ik ooit heb meegemaakt bij een uitgeverij (die nu niet meer bestaat). Ik kon me de precieze details niet meer herinneren... maar ik merkte deze avond dat één van mijn "lezers" een post van mij las waar ik het daarover had. Als niet dochterlief of Zeger die post heeft aangeklikt, dan is het weer een heel eigenaardig toeval, want ik had eergisteren helemaal niets geschreven over dat deel van onze conversaties!

Lectuurdag

Weer een rustige dag: we zouden boodschappen doen en langs de bank gaan voor enkele inlichtingen. Omdat onze bank vandaag gesloten bleek en ik nog voldoende etenswaren in huis had, besloten we onze boodschappen uit te stellen. Ik vond dat ik moest genieten van die vrijgekomen tijd en besloot dus enkel een wasje te doen vandaag en er voor de rest een "lectuurdag" van te maken.

Ik heb eindelijk "De zaak Torfs" van Jo Claes uit (ondertussen heeft Roger al twee boeken van hem gelezen en als je weet dat Roger meestal trager leest dan ik, merk je hoeveel meer vrije tijd hij heeft dan ik! 😉 Nee, het is vooral dat ik tussendoor nog andere ontspannende bezigheden had: schrijven, films, antwoorden op berichtjes van onder andere de kindjes, ...).

Maar kortom dus, lieve Denise, ik vond het boek heel goed qua stijl, opbouw en inhoud: je hebt ons daar een uitstekende schrijver aangeraden!

O ja, vandaag ook heel even buurjongen L. op bezoek gehad, met eieren van zijn grootouders hun kippen. Hij vertelde me dat ze op school (voorlaatste jaar middelbaar) geen Frans meer krijgen!?

Hapjesmaaltijd

We gingen vandaag nog eens op de kindjes passen. Eva kwam doodmoe thuis van school, Matthias fit genoeg om tijdens het vieruurtje vol enthousiasme te vertellen over zijn "MineCraft"-creaties en iets later Elena die (terecht) klaagde over een veel te zware boekentas. 

Na het vieruurtje overhoorde ik een lesje Frans van Matthias, hielp ik Elena met een les latijn en speelden Eva en  ik nog lang met de kaarten. We zaten heel de tijd op het terras waar het frisser was dan binnen (maar waar ik mijn eerste muggenbeten van dit jaar opdeed).

Om 17 uur werd Matthias door zijn papa opgehaald voor een avondje vader-zoon en iets voor 18 uur kwam dochterlief thuis van haar werk, om 18:15 uur gevolgd door Zeger.

En dan volgde een heel gezellige en lekkere "hapjesmaaltijd" (ik heb jammer genoeg geen foto's gemaakt van die - weliswaar niet steeds zo gezonde - hapjes, zo druk had ik het met converseren, luisteren, lachen en genieten). 

Kortom, het werd een heel aangename avond maar de meisjes gingen wel wat laat slapen (maar Matthias nog later, want hij en zijn papa zouden pas na ons vertrek thuiskomen). 

Rustige maandag

Vorig weekend hadden we het met Debby onder andere over verschillen in persoonlijkheid en ik voelde duidelijk aan dat ze niet goed begreep waarom ik de "Lock down" zo rustgevend vond. Zij is heel extravert maar ze kent natuurlijk ook korte introverte periodes terwijl ik overwegend introvert ben maar meestal vrij sociaal overkom (ik weet het, dat lijkt contradictorisch). 

Ze toonde me een filmpje dat uitbeeldde hoe zij haar deel "introversie" soms beleeft: op een feest je even moeten terugtrekken in jezelf, in een hoekje of op het wc. Ik probeerde haar uit te leggen dat voor mij zulke korte ogenblikken op mezelf niet voldoende zijn, dat ik heel geregeld een hele dag (en liefst meer dan één dag) op mezelf nodig heb om voldoende energie op te doen. En dat die drang naar geregeld alleen zijn niets afdoet aan mijn liefde of vriendschap voor familieleden of vrienden. 

Ik weet het, moeilijk te begrijpen (mijn heel extraverte moeder Nany begreep het ook niet). Maar vandaag heb ik dus weer volop kunnen genieten van een dag zonder verplichtingen. Buiten de wasmachine even aan het werk zetten, was het een dag vol lectuur, film, een korte, plezante (en onbetaalde - dit detail even voor de fiscus: ik vraag voor geen enkele dienst nog geld 😁) vertaling voor een computerspel dat Hendrik aan het maken is, lekker maar eenvoudig koken en vooral veel dagdromen en mijmeren.  

Weinig sociaal contact dus, behalve heel even via e-mail of berichtjes, met Eva, met Wiemla (moeder van Debby) om haar te bedanken voor de ontvangst gisteren, met mijn tante-vriendin om te vragen hoe het nu evolueert met haar botbreuk en ook heel even met Hendrik in verband met die teksten voor dat computerspel. O ja, ook een telefoontje van straatgenote V. gekregen, die me gisteren blijkbaar tevergeefs had proberen te bereiken.

Wat een zalige rustige maandag was dit!

Weekend met Hendrik en Debby

Ze kwamen vrijdagavond heel laat aan in Sint-Truiden, we aten dus op een onbehoorlijk laat uur soep gevolgd door varkensgebraad (linzenburger voor Debby) en gewokte groentjes en uiteraard gingen we veel te laat slapen. Er moest immers zo veel verteld worden sinds de laatste keer dat we elkaar zagen. Het was heet (rond de 30°C buiten, 26°C binnen) en ons terras staat nog steeds vol met de rommel achtergelaten door de aannemer: Debby, die had gehoopt buiten te kunnen zitten, was wel wat ontgoocheld, merkte ik.

Zaterdag stonden we laat op. Enkele boodschappen gedaan en dan reden we naar "Nieuwenhove" waar de "kinderen" het bos zouden inwandelen terwijl  Roger en ik op hen zouden wachten met een drankje op het lommerrijk terras. Helaas, daar bleken alle tafels "gereserveerd". Omdat Debby bleef aandringen op "een terrasje doen" reden we nog eens naar de brouwerij van Kerkom. En daar werden Roger en ik door de "kinderen" getrakteerd op een "Bink" op het binnenplein dat ruim beschaduwd was door parasols.

Na ons avondmaal (een tajinegerecht) stelde Roger voor de avond door te brengen in onze bibliotheek, waar het opvallend koeler is dan in de rest van ons huis. Hendrik en Debby brachten er glazen en flesjes naartoe, zorgden voor een sfeervolle verlichting en muziek en weer werd het een lange, gezellige avond bijpraten, filosoferen en discussiëren.

Vandaag mochten Roger en ik naar het verjaardagsfeest van Debby's vader. Het was ondertussen nog heter geworden (tot 32°C) en ik was heel blij dat de festiviteiten doorgingen onder een parasol in de tuin en niet in huis, want daar leek het mij nog veel warmer dan hier!

Roger en ik waren er, samen met een vriend van de tweelingbroers van Debby (die we al hadden ontmoet op een ander feestje) en een buurvrouw (die me bijna heel haar leven vertelde en me liet nadenken over het geroddel in kleine gemeentes), de enige "buitenstaanders". Debby's ouders, broers, schoonzus en nichtjes zorgden er echter voor dat we ons geen buitenstaanders voelden en het werd dus weer een gezellige middag en avond: geschenkjes, drankjes, keuvelen, grappen en lekker eten.

Tegen 21 uur brachten Roger en ik Debby en Hendrik naar het station van Heist op den Berg, van waaruit zij naar huis zouden sporen en wij terug naar Haspengouw rijden. 

Dokter Allouche nogmaals

Het was een doodgewone dag: enkele huishoudtaken, veel lectuur (ik vind die misdaadroman nog steeds heel goed qua stijl en inhoud) en een "onderhoud met dokter Allouche", een leverspecialist. Hij vertelt, zoals steeds heel duidelijk, hoe men NASH kan vermijden zonder medicijnen. Eigenlijk heb ik niet veel bijgeleerd op gebied van dieet (omdat ik ongeveer die manier van eten probeer aan te houden) maar wel over hoe onze lever werkt en hoe een teveel aan suiker en snelle koolhydraten wordt opgeslagen in de vorm van vet. Op een zeker ogenblik zegt hij dat hij niet begrijpt waarom onze overheden nog steeds snelle koolhydraten aanbevelen bij elke maaltijd. Hijzelf stelt voor ze enkel 's ochtends elke dag te eten, 's middags af te wisselen met peulvruchten en 's avonds helemaal geen aardappelen, brood, pasta of rijst te eten (zeker niet als men, zoals in Frankrijk en Spanje, vrij laat eet, omdat ons lichaam dan die koolhydraten niet meer kan "gebruiken" voor het slapengaan en ze 's nachts  in de vorm van vet worden opgeslagen).

O ja, dat "onderhoud" is weer in het Frans, maar Allouche spreekt heel duidelijk en er zijn onderschriften.

Geneeskunde nu

We gingen vandaag allebei naar onze oogarts (alles voorlopig nog in orde, op een begin van cataract na dat nog steeds niet evolueert en volgens de dokter nog een hele tijd kan wachten op een operatie). 'Wees blij dat je een oude dokter hebt,' grapte hij. 'Want een jonge arts zou je zo bang maken dat je meteen een afspraak zou maken voor een operatie'.

Die dokter (weldra 81 jaar) is gepensioneerd en heeft nog maar enkele patiënten. Hij vertelde ons dat hij blij is dat hij nu niet meer "echt aan de slag is", want hij kan zich niet verzoenen met het steeds commerciëler worden van geneeskunde. En hij gaf ons enkele concrete voorbeelden die voor mij een bevestiging bleken van wat ik al een hele tijd denk.  

Gewoon gezellig

Dochterlief had gevraagd of we op de kindjes konden passen na schooltijd: zijzelf zou pas rond 18 uur thuiskomen. Toen we om iets over 15 uur het huis binnengingen, bleek ze toch thuis te zijn; verandering van programma. Matthias en Eva kwamen thuis maar op Elena, die met de fiets van Leuven moest komen, was het nog even wachten.

Ik stelde dus voor een kort bezoek te brengen aan schoonzus L. Ze had een drukke dag gehad en zat rustig televisie te kijken. We bleven dus slechts een half uurtje.

Ondertussen was Elena ook thuis geraakt en zodra Roger en ik terug waren, werd er "gevieruurd" met een drankje, een stuk fruit, een koekje en heel veel verhalen over school. Alle drie de kindjes leken heel enthousiast. Terwijl Elena later al een eerste lesje Latijn instudeerde en Matthias met een buurjongetje ging spelen, speelden Eva en ik Rummikub tot wanneer dochterlief (die lessen aan het voorbereiden was) begon spaghetti klaar te maken.

Schoonzoon kwam thuis, we dekten de tafel op het terras (het was prachtig weer, ik schat net geen 30°C). Dochter en schoonzoon aten snel omdat ze nog naar een ouderavond op school moesten - wij aten nog niet, want we wisten dat Zeger zich bij ons zou voegen na zijn werk. Zeger kwam eraan, we aten, er werd verteld, gelachen, de kindjes werden geplaagd door hun oom, kortom, het was gewoon gezellig. Nadat dochterlief en schoonzoon terug thuis waren, dronken we nog koffie of thee op het terras, gingen de kindjes één voor één naar bed en iets over 21 uur vertrokken wij terug naar Haspengouw. 

Fictie lezen

We gingen vandaag naar de bibliotheek (ik bedoel deze keer de gemeentelijke bibliotheek - en ja, onze eigen bibliotheek is ondertussen opgeruimd).

Mijn vriendin Denise had me op haar feestje met veel enthousiasme gesproken over een Leuvense schrijver die ik niet kende: Jo Claes. Dochterlief bleek wel al een boek van hem gelezen te hebben maar leek er niet echt van onder de indruk. "Dan zal het mij ook wel niet interesseren", dacht ik, "te meer omdat ik blijkbaar steeds minder graag fictie lees".

Toch brachten we drie misdaadromans van Jo Claes mee van uit de bibliotheek en zodra ik wat tijd vond, begon ik te lezen in "De zaak Torfs". Wel, ik onderbrak mijn lectuur enkel om te koken, te eten enz. maar daarna kon ik niet snel genoeg weer aan het lezen gaan. Ik vind het boek tot nog toe immers boeiend en goed geschreven! Ik merk wel dat ik ondertussen al enkele huishoudelijke en andere geplande klusjes heb uit- (of af-?)gesteld. Foei, wie had gedacht dat fictie me eens opnieuw zo zeer zou boeien? Hoewel het natuurlijk afwachten is om te zien of mijn enthousiasme zal standhouden! 😉 

Prachtig herfstweer

De meteorologische herfst is begonnen... en we kregen prachtig weer! We reden nog eens rond in de streek en weer vonden we het overal zo "toeristisch druk"! In Mettekoven echter was het iets rustiger - al zag je toch vrij veel Vespa's rond rijden -  en we besloten er heel even rond te wandelen (jammer genoeg niet meer de heuvels in) en daarna een "Blonde Bink" te drinken op het terras van het enige café - waar we geregeld met Boudewijn Knevels zaliger zaten.

Deze avond een telefoontje van Hendrik: hij en Debby komen heel binnenkort nog even naar hier! 😊

Eerste schooldag

Ze belden ons deze middag op nog voor ik zelf de kans kreeg om te telefoneren! De drie "kindjes" zijn heel enthousiast!

Elena, die nu in het middelbaar zit, was naar haar nieuwe school in Leuven gefietst, ze had geen regen gehad onderweg en ze had al gesympathiseerd met twee klasgenoten. Haar titularis is de leraar godsdienst en haar leerkracht Latijn lijkt heel sympathiek. Matthias had eigenlijk liever een andere "meester" gekregen maar was toch heel blij dat de school herbegon en Eva had al een poosje heel veel zin om haar schoolvriendjes terug te zien. Zij werd al meteen op een verjaardagsfeestje uitgenodigd. Wij ontmoeten ze heel binnenkort en ik kijk echt uit naar hun schoolverhalen! 

Hier heeft het vandaag ook minder geregend dan aangekondigd door de media. Buiten enkele huishoudtaken deden we niets speciaals (en nee, de bibliotheek is nog steeds niet opgeruimd, want nu vond Roger het nodig een andere kamer op te ruimen). 

Deze avond, terwijl Roger kijkt naar "The Third man", heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en nu krijg ik dit voorgesteld door YouTube om de avond af te sluiten: over de "concurrentie" tussen natuurlijke en chemische middelen tegen malaria.