Einde van de vakantie

Gisteren bereikten we amper 19°C, vandaag zelfs net geen 18°C: wat een frisse zomer was me dat! 

Ik ben vandaag bezig geweest in de "bibliotheek" waar ook het kinderspeelgoed staat. Ik heb alles verzameld waar de kindjes niet meer mee spelen om het naar de Kringwinkel te brengen. Maar... er lag ook veel "rommel" van Roger (ik vergeet steeds dat een kamer, waar ik niet geregeld kom, zal te lijden hebben onder zijn "horror vacui") en daarmee wist ik niet wat gedaan! Het gevolg is dat die kamer nog steeds niet is schoongemaakt (Roger was toen druk in de tuin bezig en na dat werk wilde ik hem niet meer lastig vallen met opruimwerk).

Ik heb dan maar een beetje gelezen, nog enkele dagboekbladzijden overgetikt en wat rondgehangen op het internet. Waar ik vernam dat de ouders van de verdwenen kleine Emile voor het eerst hebben gereageerd op de schandelijke roddels over hen. Ik heb ook uit berichtjes van de kindjes vernomen dat ze echt uitkijken naar morgen! Buurjongen L. kwam even langs en hij kijkt eveneens uit naar het begin van het nieuwe schooljaar, vertelde hij me.

Ikzelf vond het einde van de vakantie altijd een beetje droevig toen onze kinderen nog kindjes waren!

Terug naar het Leuvense

We hadden met vriend Karel afgesproken rond 12 uur. Samen reden we in de gietende regen naar "De Brug" in Herent maar die bleek gesloten. En dat hoewel ik vlak daarvoor op de website van de brasserie had gezien dat ze open zou zijn! 

Dus reden we terug naar Leuven waar we, rond 13:30 uur, iets gingen eten in "The Lodge".  Karel had ons die brasserie aanbevolen en, eerlijk gezegd, ik vraag me nog steeds af waarom. Ik bestelde bijvoorbeeld hetzelfde als wat ik onlangs in de "Winston" (Sint-Truiden) had gegeten en... het was veel duurder en helemaal niet lekker. Deze avond zei Roger me dat zijn "fish and chips" ook niet fameus waren. Daarbij was het heel druk in dat restaurant, terwijl Karel normaal gezien dat soort toestanden zorgvuldig vermijdt. 

Maar kom, we hebben er toch ongeveer anderhalf uur nieuwtjes kunnen uitwisselen. We hadden het uiteraard ook over onze verdwenen vrienden, politiek, onze ouderdomskwaaltjes (bij Karel was het vandaag een kniegewricht dat hem serieus parten speelde, bij mij een heupgewricht) en over onze vroegere studies. Karel studeerde destijds "Germaanse filologie", vooral, zo vertelde hij, voor het letterkundig gedeelte, want taalkunde op zich interesseerde hem niet echt (terwijl ik dat aspect juist wel heel interessant vond in de "Romaanse filologie").  

Omdat ondertussen de regen was opgehouden, besloten we nog koffie te gaan drinken in de "Kantien" daar tegenover waar we eindelijk nog eens een uurtje buiten konden zitten. Daar was het heel rustig en we zaten er gezellig, al was het nog vrij koud en vochtig (we kregen zelfs het bezoek van enkele slakken, die Karel telkens voorzichtig naar de lavendelplantjes vlak naast ons tafeltje verhuisde).

Nadat we Karel naar zijn flat hadden teruggebracht, reden wij iets over 16 uur terug naar Haspengouw en het was weer vrij druk op de weg: overal wegenwerken!

"De Mel"

Het was een doodgewone boodschappendag. Maar deze avond mailde ik heel even over en weer met Zeger, onder andere over het einde van "De Mel" van dit jaar. En vlak daarna stelt YouTube, waar ik op zoek was naar een interessant filmpje om de avond af te sluiten, mij dit filmpje voor. Gemaakt en gepost door Zeger (en met muziek van Zeger), over "De Mel" 2023! Weer dacht ik: 'als ik 30 jaar jonger was...' en dan: 'Maar misschien zou Zeger dat niet zo leuk vinden, zijn moeder die meedoet aan een spel dat hij voor zijn vrienden organiseert?' 😊

Verjaardag vieren

Vandaag werd schoonzus L. 78 jaar. Vermits haar broers en zussen proberen de bezoeken onder elkaar te verdelen en ik vermoedde dat L. vandaag bezoek zou krijgen van haar jongste zus, was ik van plan heel binnenkort een afspraak met vriend Karel te combineren met een bezoek aan L. (en haar uiteraard vandaag te telefoneren). 

Dit weekend echter kreeg Roger een telefoontje van die jongste zus: of hij vandaag naar het Leuvense wilde rijden om samen met haar en hun broer (Rogers andere zus verblijft momenteel in Spanje) L's verjaardag een beetje te vieren. Roger en ik vonden dat hij moest gaan, al vond ik het jammer dat we pas zo laat over die plannen hoorden. Anders hadden we vandaag ook kunnen afspreken met Karel (dat steeds alles op voorhand willen plannen en organiseren van mij hé! Maar het is dan ook voor mij de enige manier geweest om destijds mijn huishouden, werk en studie - en later opvoeding van de kinderen, lectuur, tekenen en schrijven - én sociale verplichtingen te doen passen in een dag van amper 24 uur).

Ik bleef thuis, omdat er enkele huishoudkarweitjes op mijn programma stonden vandaag, maar vooral omdat ik voelde dat ik, als enige "schoonfamilie", een beetje "overbodig" zou zijn.

Ik denk dat ik gelijk had: deze avond kwam Roger nogal enthousiast thuis. Zijn broer had gezorgd voor Cava en lekkere hapjes en ze hadden fijn gekeuveld (wat Roger betreft zal dat vooral luisteren zijn geweest, vermoed ik 😉). Maar het was wel duidelijk dat die enkele uren "onder broers en zussen" hem deugd hadden gedaan. Ik vermoed dat L. ook genoten heeft! 

Deze avond heb ik onder andere een mailtje gekregen van Eva. Zij vertelt ook heel enthousiast (maar heel bondig) over haar dag, een van de laatste vakantiedagen!

Over de test van Montagnier op een koude zondag

Het was een frisse zondag met veel regen. We reden een beetje rond in de buurt met de bedoeling tussen twee regenbuien een paar stapjes te zetten maar de (stort)regens leken ons te achtervolgen van Borgloon tot Neerrepen (ik had er graag nog eens het kerkhof bezocht waar enkele van mijn voorouders liggen) en het was ronduit koud: amper 16°C!

Dus werd het maar verder veel lectuur thuis. Jan Gerits stuurde me het antwoord dat hij schreef op de mail van het KVLS-bestuur. Dat leek me perfect geformuleerd. Ik zocht en vond eindelijk een duidelijke uitleg over de test die professor Montagnier zaliger uitvoerde in verband met wat men het geheugen van water noemt. Ik had er al vaak over gehoord maar kon het zelf nooit navertellen. Deze keer heb ik heel aandachtig gelezen en hieronder serveer ik een samenvatting van de test:

"Professor Montagnier deed een DNA-fragment van een virus in water. Daarna verdunde hij de oplossing 6 keer. Na verschillende verdunningen blijft er NIETS meer over van de chemische molecule in het water (dat is wat men ook verwijt aan homeopathie maar sommigen beweren als antwoord daarop dat water "een geheugen zou hebben"). Wel, professor Montagnier is er in geslaagd om aan te tonen dat er wel 'iets' overblijft, maar dat 'iets' is niet chemisch!

Aan het einde van de 6e verdunning zonden de buisjes immers een "elektromagnetisch" signaal uit. Het water had blijkbaar het “DNA-signaal” van het virus in zijn "geheugen" opgeslagen! Dit elektromagnetische signaal werd opgevangen en opgeslagen in een computer... en vervolgens naar een ander laboratorium in Italië gestuurd. Daar "zonden" de Italiaanse wetenschappers het elektromagnetische signaal, dat ze van professor Montagnier hadden ontvangen, naar een eenvoudig buisje met zuiver water. Met andere woorden, ze zonden het signaal gedurende 1 uur uit in de buurt van het water. Daarna voerden ze een PCR-test uit in dit water. En ze vonden virus-DNA dat 98% identiek was aan het DNA dat door het laboratorium van professor Montagnier was verzonden!"

En deze avond aten we eindelijk linzensoep . En dat smaakte! 

De Limburgse monografieën losgekoppeld van de KVLS

Het is zover: de "Limburgse monografieën" worden losgekoppeld van de KVLS. Ik val in herhaling, ik weet het, maar niemand bij de KVLS kan immers Jan opvolgen na zijn overlijden (Jan is 91 jaar geworden in april, hij is nog heel druk bezig, heel gezond en we hopen echt dat hij nog lang kan zorgen voor die monografieën maar hijzelf, Jo en ik weten dat hij dat geen tien jaar meer zal kunnen doen).

Eigenaardig genoeg kregen Jan, Jo en ik vandaag een mail van het bestuur van de KVLS, ons vragende (op eisende toon!) niet meer naar de KVLS te verwijzen in "de volgende monografie" (tussen aanhalingstekens, want blijkbaar is de laatste monografie die ze hebben gelezen de eerste van dit jaar en die verwijzing stond al niet meer in het tweede nummer - én uiteraard zal het derde nummer, dat ik onlangs nalas, ook geen enkele verwijzing meer bevatten naar de KVLS). 

Maar meer dan die "vergissing" is het die "eisende, dringende toon" die mij verwonderde! Zelf zou ik het immers helemaal niet fijn vinden als de redactieploeg van zo'n hoogwaardige publicatie, die tientallen jaren uitging van "mijn" vereniging, besluit zich los te koppelen van "mijn" vereniging. Persoonlijk vind ik de "Limburgse monografieën" immers nog steeds de interessantste publicatie van de KVLS (oei, vanaf nu moet ik hierover dus wel in het verleden spreken!).

Ik begrijp de toon van de mail dus echt niet... en, tegen mijn gewoonte in, heb ik die mail ook niet meteen beantwoord. Mijn taak bestaat immers enkel uit de tekst van elke monografie een laatste keer na te lezen (en desnoods te herschrijven, wat bij Jo en Jan nooit nodig is). 

Jan of Jo zullen het bestuur van de KVLS wel een passend antwoord sturen zeker?

Bezoekje aan Maj en Charlie

Deze ochtend werden we gewekt door een heel hevig onweer met felle regen- en hagelbuien. Deze keer hoorden we wel geen hagelkanonnen! Later bleken in de buurt veel kelders te zijn ondergelopen maar wij bleven gelukkig weer gespaard. 

Na de middag reden we even naar het rusthuis van Heers voor een bezoekje aan Maj. We kregen de kans met haar nog een andere kamer in het rusthuis te bezoeken (kamer die me herinnerde aan die van Paul B. zaliger destijds). Net als toen stond die eenpersoonskamer me fel aan. We liepen dan, met Maj en haar echtgenoot Charlie, naar de gezellige cafetaria. Bij een kopje koffie of thee praatten we, onder andere over de plannen van Maj en Charlie, die binnenkort wat ik een "kunstboek" zou noemen, presenteren:  een bundel gedichten van Maj met foto's van Charlie. We hadden het ook over hun leven in het rusthuis en echt, ik heb weer de indruk dat geen enkel verwijt uit de documentaire, die ik gisteren bekeek, op dit rusthuis van toepassing is.  Ik heb het al gezegd: als ik naar een rusthuis zou moeten (en ik kon kiezen), ik zou opteren voor dat van Heers. 

Ha nee, toch niet, want het heeft wel één heel groot nadeel voor ons: praktisch niet te bereiken zonder auto. Stel: Roger en ik zouden daar wonen en Hendrik of Zeger zouden ons een bezoekje willen brengen. Dat is voor hen, vanuit het Antwerpse of het Leuvense, praktisch onmogelijk met het openbaar vervoer.

Na een uurtje bijpraten kregen we het gezelschap van een heel lieve dame die bleek de schoondochter van Maj en Charlie te zijn.  Roger en ik zijn  toen niet lang meer gebleven. Ik wilde immers nog een boodschap doen in Sint-Truiden (waar de straten blank hadden gestaan na de felle regens). Helaas, we vonden geen parkeerplaats dicht genoeg bij de winkel waar ik wilde zijn (kermis in Sint-Truiden hé!) en, vermits ver lopen niet meer echt aan ons besteed is, keerden we maar onverrichterzake naar huis.

Over rusthuizen op een regenachtige dag

Het mooie weer heeft weer te kort geduurd! Vandaag was het plotseling veel koeler (het voelde af en toe zelfs bijna koud aan) en kregen we veel regen. En een onweer! En we hoorden weer die bommetjes van de fruitboeren (er werd immers hagel verwacht - maar die hebben we niet gekregen).  

Buiten het verdere schoonmaakwerk heb ik onder andere gekeken naar een lange Franstalige reportage over rusthuizen in België (ik vind de video niet meteen terug en kan er dus geen link naar plaatsen).  Enkele (vooral Franstalige) vriendinnen van mij klagen geregeld over het rusthuis waar een van of allebei hun ouders hun leven hebben beëindigd. Ik zag in die documentaire alles passeren waar die vriendinnen over klaagden: duurte, gebrek aan zorgen, soms tot verwaarlozing toe, ongezond eten, uitbuiting, gebrek aan activiteiten, ... 

Nooit echter kreeg ik de indruk dat, buiten de hoge prijs, een van die gebreken van toepassing was op het rusthuis waar Nany verbleef, of zelfs op dat van schoonzus of Maj (aan haar wil ik dat heel binnenkort persoonlijk vragen). Nany klaagde enkel soms over het eten dat te weinig gekruid was, schoonzus over hetzelfde. Dat lijkt me normaal: zelf gebruikten ze nogal veel kruiden die de mensen hier niet gewend zijn. Zelf vond ik het eten, hoewel lekker genoeg die ene keer dat ik ervan proefde, niet echt heel gezond maar dat geldt voor ons Belgisch eetpatroon in het algemeen (te veel brood, deegwaren, kroketten, frieten, charcuterie, suiker en melk en te weinig groenten en fruit). En rusthuizen volgen uiteraard het gebruikelijke eetpatroon van de streek (zelfs in ziekenhuizen krijg je hier dat soort dieet): dat kan ik ze dus niet verwijten. 

Ik herkende in die reportage dus bijna niets van wat ik zelf heb kunnen observeren in de enkele rusthuizen waar ik op bezoek ging. Maar ik herkende wel alles waar mijn vriendinnen over klaagden!   

Eerst dacht ik "Wat heeft Nany geluk gehad dat ze niet in iets dergelijks is terechtgekomen" maar toen viel mijn euro: in die reportage werden enkel Brusselse rusthuizen opgevoerd! En die klagende vriendinnen hadden het allemaal over rusthuizen in het Brusselse!         

Oostland om de dag te eindigen

Vandaag was de salon aan de beurt. Deze keer moest ik minder rommel opruimen maar het is ongelooflijk hoeveel stof ons huis verzamelt... en hoe bedrijvig spinnen hier zijn! Die spinnenwebben hinderen me persoonlijk niet (omdat we daardoor onder andere nooit muggen in huis hebben). Maar "het oordeel van de mensen" hé! Roger bijvoorbeeld oordeelt over de properheid van een plek aan de hand van het aantal spinnenwebben (rommel, vlekken, vuil en stof spelen daarin een veel mindere rol voor hem - ik veronderstel dat het ligt aan zijn opvoeding... hoewel mijn moeder Nany ook spinnenwebben verafschuwde).  

Daarna wilde Roger even naar de Action rijden om batterijen te kopen... en chorizo zoeken!  Die we deze keer al vonden in de eerstvolgende winkel die we aandeden.

Na het koken, eten, afwassen en opruimen wilde ik onder andere rustig enkele mails beantwoorden, wat lezen, enkele video's van trekkers volgen en een beetje Spaans "oefenen" (soms vraag ik me wel af waarom? Heel waarschijnlijk gaan we nooit meer naar Spanje). 

Ik had, nog voor ik begon te koken, immers een video gevolgd over het gebruik van "por" en "para". Tijdens mijn studie vond ik de uitleg daarover ontoereikend. Het jaar dat ik avondles Spaans gaf in Tervuren (studentenjob tijdens mijn tweede licentie) moest ik mij verontschuldigen bij de cursisten omdat ik niet precies kon uitleggen wanneer je "por" of "para" gebruikt. Nog veel later stelden we ("we", want ondertussen had Roger ook al een mondje Spaans geleerd) de vraag aan onder andere onze Spaanse schoonbroer. Hij kon ook geen uitleg geven, enkel voorbeelden waarin we het verschil zelf al hadden opgemerkt. Ik hoopte dus nu eindelijk een regel te krijgen...  Helaas nee, weer kwam het neer op het krijgen van voorbeelden zonder duidelijk te volgen regel. Taaleigen dus.

Maar ik kreeg geen tijd voor mails, lectuur,  virtueel reizen of Spaans! De tekst voor het nieuwe nummer van Oostland was immers aangekomen en ik heb de hele avond besteed aan het nalezen daarvan. Wel een sterk nummer deze keer, vind ik! 

Chorizo

Boodschappendag vandaag. Zaterdag had ik gewoontegetrouw een weekmenu (en een boodschappenlijst) opgesteld, rekening houdend met wat we nog in huis hadden. Gisteren aten we bloemkoolsoep (ik had een overschotje bloemkool van zondag) en gevulde courgettes en, vermits er voldoende overbleef voor deze avond, moest ik dat boodschappenlijstje (en mijn weekmenu) vandaag weer aanpassen - en hoefde ik natuurlijk enkel de soep en de gevulde courgette op te warmen vandaag.  

Voor volgende zondag had ik linzensoep voorzien en daar hoort voor mij absoluut chorizo in verwerkt te zijn. We vonden echter geen chorizo tijdens onze boodschappen. Geen ramp, dacht ik, want tegen zondag hebben we waarschijnlijk* weer een of ander kliekje over en dan maak ik daar wel iets mee klaar. En de linzensoep stel ik dan maar uit.

Roger reageerde anders! Zodra hij doorhad dat ik chorizo zocht, begreep hij uiteraard dat ik van plan was binnenkort een van zijn lievelingsgerechten klaar te maken. En zijn reactie doet me vermoeden dat we deze week toch nog op zoek zullen gaan naar chorizo! 😉 

* Ik vraag me nog steeds af hoe mensen die alleen wonen dat oplossen: zelfs voor ons beiden lukt het me meestal niet iets klaar te maken dat net voldoende is. Ik heb meestal te veel voor één maaltijd!

Taallessen

Laatste Franse "les" voor buurjongen L. vandaag. Ik had hem vorige week gevraagd een oefeningetje voor te bereiden maar dat was hij rats vergeten. Nu, ik ging hem tijdens die laatste les niet berispen, te meer omdat de "lessen" heel summier zijn. We proberen immers vooral de woordenschat uit de vorig schooljaar niet geziene hoofdstukken te verwerken. Terwijl L. daarna nog even vertelde over zijn vakantie en zijn verwachtingen voor het volgende schooljaar, beloofde ik hem YouTubekanalen te zoeken waarop hij zijn Frans op een speelse manier kan oefenen. 

Later, na enkele huishoudtaken (waaronder de schoonmaak van onze werkkamer, steeds een acrobatisch gebeuren dankzij de daar opgestapelde dozen met boeken en nog andere zaken), hield ik me daarmee bezig (en ik kon L. interessante links sturen) en... viel ik ook op boeiende Spaanse lessen (hier gaat het meer precies over het opvallend snelle spraakdebiet van Spanjaarden). Misschien interessant voor mij nu we waarschijnlijk nooit meer ons Spaans zullen kunnen "oefenen" in Spanje? 

Lees en kijk eens!

Ik wilde er gisteren al even over schrijven maar vroeg me dan af of het de moeite was te herhalen dat dat soort gedrag én de manier waarop de media erover schrijven me heel boos maken.  Maar toen las ik de jongste post van Sanctorum (ik was vlak daarvoor ook toevallig terechtgekomen op het filmpje waar een van zijn links naar voert - filmpje dat veel duidelijker is dan wat de media weergaven). 

Dus: ik ga daar inderdaad niets over schrijven, vermits Sanctorum het veel beter doet dan ik het kan en ik volledig akkoord ga met hem. 

Drukke dagen

Gisterenmiddag besloot Roger plotseling dat we vandaag zijn zus L. zouden bezoeken. Ik dacht dat we dat begin volgende week zouden doen (of combineren met onze afspraak met Karel binnenkort) en had dus mijn dagen volledig anders geprogrammeerd. Gisteren werd dus een heel drukke dag: ik wilde absoluut klaar geraken met de monografie zodat ik ze terug kon sturen naar Jan (dat is gelukt) en zorgen voor enkele klusjes die op het programma van vandaag stonden. 

Deze middag reden we dus naar het Leuvense.  Het was vrij druk onderweg (er lijken wel overal wegenwerken te gebeuren)! We bleven weer slechts een dik uur bij L. (en dat was duidelijk genoeg voor haar) zodat we rond 17:15 uur terug thuis waren. Voor mij was het dan hoog tijd om ons avondeten klaar te maken.

Na de afwas enzovoort heb ik nog de wasmachine aan het werk gezet terwijl ik de Franse les van volgende maandag voorbereidde (het is in principe de laatste les maar ik wil buurjongen L. nog enkele extra zaken uitleggen). Eigenlijk wilde ik deze middag ook eindelijk de bibliotheek onder handen nemen maar die taak wordt weer uitgesteld (ik weet echt niet tot wanneer, want nu zijn de andere kamers weer aan de beurt).  

O ja, en gisterenavond heb ik bij wijze van ontspanning alle weerhouden foto's van Nany per jaar gesorteerd. Ik schat dat ik er ongeveer een duizendtal heb overgehouden: het scannen ervan zal wel meevallen, denk ik. 

Excuses

Na onze wekelijkse boodschappen bekeek ik vandaag nog eens kritisch het poortgebouw. Vol (herfst?)bladeren en heel rommelig (Roger zijn "horror vacui" zodra ik niet ingrijp hé! 😉). Met tegenzin besloot ik die plek eindelijk onder handen te nemen nadat ik onze boodschappen had opgeborgen. 

Maar... daarna merkte ik dat Jan Gerits me de tekst van de volgende monografie ter nalezing had gemaild. Dat kreeg voorrang en ik was er, buiten het koken, eten, afwassen enzovoort, tot nu mee bezig.  Veel interessanter dan dat schoonmaken! Ik weet het, "les excuses sont faites pour s'en servir ".

En nu wil ik nog iets lezen over AI en onderwijs dat Roger me heeft aangeraden (trouwens, het is te laat voor huishoudwerk).

P.S. (Vlak voor het slapengaan) Ik heb niet verder gekeken naar die Franse prof (het bleek dus geen "tekst" te zijn, wat Roger me aanraadde, maar een "conferentie") omdat ik het prietpraat vond (wat Roger die tegelijkertijd aan het kijken was - wat ik niet wist - kort daarop ook deed om dezelfde reden).

Pijntjes, telefoontjes en computerspelen

Toen ik vandaag opstond, deed mijn rechterenkel zo pijn dat ik er amper kon op steunen. Ik was heel bang dat het een opstoot van RA was (ik pas wel op wat ik eet maar, nogmaals, je kunt niet altijd de verkeerde voeding vermijden). Na een dik uurtje ging de pijn echter vanzelf over en gelukkig betrof hij slechts één gewricht. Met het vooruitzicht op af en toe zulke korte en beperkte opstoten kan ik verder leven! 

Ik denk trouwens dat ik de ziekte al heel lang heb: ik heb vroeger (echt heel lang geleden: de eerste keer was aan de universiteit) enkele keren - zonder duidelijke reden - zodanig veel pijn gehad in bepaalde gewrichten (vooral in de heup, de knie of de enkel) dat ik een poosje niet meer kon lopen. Al die keren voelde ik de pijn dus slechts in één gewricht en ging het heel snel over. Het is pas eind 2020 dat alle gewrichten het plotseling voor maanden lieten afweten - na eerst maanden intense pijn in spieren en pezen.

Toch was ik niet al te actief vandaag (trouwens, het is vandaag het feest van "Maria ten hemel opneming" en in Antwerpen was - en is dat nog steeds - "Moederdag"😉).  

We hebben wel veel getelefoneerd voor ons doen! Ik onder andere heel lang met Jan Gerits, over al zijn plannen in verband met de Limburgse monografieën. Wat bewonder ik die man: nog zoveel plannen op 91 jaar! Ook heel lang met vriend Karel gebeld: uiteraard over een volgende afspraak. Ik vraag me af of we die niet kunnen combineren met een bezoekje aan schoonzus L. 

Maj probeerde ik tevergeefs telefonisch te bereiken maar deze avond kreeg ik mailcontact met haar. Ze had heel goed nieuws en vrij slecht nieuws. We ontmoeten elkaar nog deze maand.

En deze avond kreeg ik als "ontspanning" dit voorgesteld op YouTube: "Leven we in een simulatie"? Als kind vroeg ik me soms al af of we niet in "een droom" (van een bovenaards wezen) leefden en eigenlijk is die vraag me altijd bijgebleven en duikt die de laatste tijd weer vaak op (door onder andere computerspelen en artificiële intelligentie). 

Als ik daar verder over fantaseer, stel ik me soms voor dat de "maker" van "de digitale wereld waarin wij (zouden) leven" misschien is wie wij "God"  noemen. En "profeten" entiteiten uit die "echte" werkelijkheid die zich "incarneren" (even komen "meespelen in deze gesimuleerde wereld"). En dat ze ons komen uitleggen dat, als je bepaalde leefregels volgt (regels die je normaal gezien "aanvoelt" - ik bedoel "ons geweten") je eens in de "echte realiteit" kunt terechtkomen.  

Een rustige dag

Een uurtje Frans met achterbuurjongen L. vlak na de middag. Het gaat vrij vlot maar ik merkte dat ik hem voor de zoveelste keer moest uitleggen dat je "-ent" als uitgang bij een werkwoord niet als een nasale klank uitspreekt. Na al die weken geeft hij eindelijk toe dat hij niet weet wat een "werkwoord" is. Ik vermoedde dus dat men tegenwoordig andere termen gebruikt en herinnerde me de "doe-woorden" waar de kleinkinderen het soms over hebben. Ja, dat woord begrijpt L. gelukkig wel!  

Ik vind al van in het begin dat er in dat leerboek Frans heel weinig spraakkunst voorkomt. Kan men echt een taal leren zonder zinnen te kunnen ontleden? Daar hadden we het over, Roger en ik, na nog enkele huishoudtaakjes, tijdens ons avondeten (vandaag nog eens kikkererwten, uien, look en spekjes in olijfolie gebakken na een broccoli-venkelsoep). Een kind leert inderdaad spontaan een taal, zonder er veel over na te denken. Maar komt er niet altijd een moment waarop je toch nadenkt over hoe wat je zegt, schrijft en leest in elkaar zit? Bij mezelf kwam dat moment er al in Congo, dus vrij vroeg, maar misschien geldt dat niet voor iedereen? De cursus van L. is bedoeld voor het beroepsonderwijs en ik heb vroeger vooral lesgegeven aan leerlingen van het algemeen middelbaar: waarschijnlijk vergt het beroepsonderwijs een andere aanpak?

Na de afwas en het opruimen van de keuken heb ik nog enkele mails beantwoord, even verder vroegere dagboeken overgetikt en nu ga ik nog even kijken naar een gevaarlijke bergtocht van een Iraanse familie (dat zou helemaal niets voor mij zijn, met mijn hoogtevrees!).

Over verleden en (misschien geen?) toekomst

Ik was deze avond laat nog zo'n beetje aan het ronddolen op YouTube. En, weer een eigenaardig (eigenlijk heel eigenaardig) toeval: ik krijg ineens dit voorgesteld: een filmpje over de camping in Aubigny waar we zo vaak verbleven! Echt, een uitstekende camping waar we waarschijnlijk nooit meer zullen geraken. 😞

Vlak daarna raadt Roger (die tegenover mij aan zijn pc zit) me dit aan: een kortverhaal van Bradbury. Prachtig verhaal maar ik kende de auteur niet (en nu pas vertelt Roger me dat hij een van zijn lievelingsauteurs is)! Ik wil meer van hem lezen!

Een uitstapje

Nog steeds mooi weer vandaag. Roger stelde voor "even te wandelen" in Sint-Truiden. Het werd meer een "heel klein beetje rondlopen" maar het deed deugd. We liepen een beetje rond in en in de buurt van het Begijnhof (ik met mijn wandelstokken, want Rogers ritme volgen is te pijnlijk, zelfs nu hij opvallend trager loopt dan vroeger) en bezochten er nog eens de kerk met zijn prachtige muurschilderingen. Daarna stelde Roger voor naar de brouwerij van Kerkom te rijden waar we nog genoten van een lekkere bink op het binnenplein. 

Ik heb echt genoten van het uitstapje maar vind het triest te beseffen dat we waarschijnlijk nooit meer "de wildernis" zullen ingaan. 

Mijn zusje Bie

Waarom noem ik Bie (ze heet eigenlijk Béatrice - wat ik veel mooier vind) eigenlijk nog "mijn zusje"? Ze werd immers 70 jaar in maart!  

Toen we deze ochtend (vrij laat zoals steeds) opstonden, regende het. En het heeft ook de hele nacht geregend, hoorde ik op de radio. Toch werd de dag nog heel mooi, alleen genoten wij er niet echt van.

Omdat we werk in te halen hadden natuurlijk: alles gaat zo traag tegenwoordig door (onder andere) die zo snel gepijnigde gewrichten en spieren van mij... en zeker als ik, zoals gisteren, een hele middag niets kan doen in het huishouden! Maar ook omdat ik ons terras en binnenplein niet meer aantrekkelijk vind omdat er nog steeds te veel rommel rondslingert van de aannemer, die onze stallen afbrak*.  😒

Ik heb echter ook een hele tijd over en weer gemaild met mijn zus Bie. We hebben elkaar immers niet meer gezien sinds 15 mei (omdat we allebei te veel andere verplichtingen hebben, we te ver van elkaar wonen maar ook omwille van die vreselijke E313 die ik Roger graag bespaar) én het was al een poosje geleden dat we naar elkaar mailden (nee, chatten doen we niet). Dat deed deugd, hoewel we het ook vaak hadden over onze oude vrouwenkwaaltjes. 

Soms vind ik het echt jammer dat we zo ver van elkaar wonen maar dan herinner ik me hoe ver Rogers nicht Joyce in Florida wel van haar familieleden woont en besef ik dat ik niet mag klagen! Maar toch: ik denk zo vaak terug aan onze kinder- en puberjaren, toen Bie en ik elkaar zoveel geheimen toevertrouwden!

* Die aannemer had me in december 2022 beloofd heel snel al zijn spullen te komen halen!

Bezoekje

Vorige dinsdag deden we onze wekelijkse boodschappen. Ik had als avondmaal voor woensdag selder met gehaktballetjes voorzien, en dan zou ik gisteren een stoofschotel klaarmaken voor twee dagen (omdat we hadden beslist vandaag, vrijdag dus, schoonzus L. te bezoeken, ik wist dat Roger 's avonds rond 19 uur nog ergens anders moest zijn en ik dus geen tijd zou hebben om te koken). 

Later, die dinsdag, vroeg dochterlief ons of we woensdag kwamen barbecueën en ik maakte dus die selderschotel niet klaar. Gisteren heb ik dan zoals voorzien een stoofschotel voor twee dagen klaargemaakt (en selder met balletjes zullen we dan maar morgen eten).

We reden vandaag dus nog eens naar het Leuvense. L. sliep half toen we bij haar aankwamen. We praatten een beetje maar noch zij, noch wij zijn echte keuvelaars en er viel dus geregeld een stilte. Ik weet niet of L. die als ongemakkelijk ervaart (Roger duidelijk niet) maar ik heb dan de neiging die stilte te willen meubelen (niet omdat de stilte mij persoonlijk hindert, integendeel), wat me meestal maar half lukt 😒. Zuster A. kwam even binnen en ik merkte weer hoe gemakkelijk andere mensen kunnen praten over koetjes en kalfjes! 

Na iets meer dan een uur liet L. ons voorzichtig merken dat het tijd was om te vertrekken (wat ik begreep: ze voelde zich al de hele dag slaperig - waarschijnlijk een gevolg van bepaalde medicamenten). 

Dat betekent dat we wel ruim op tijd thuis waren om eventueel nog te koken voor Roger moest vertrekken. Dat betekent echter ook dat we meer dan drie uur weg zijn geweest voor een bezoekje van amper één uur. Aan de huidige brandstofprijzen, een heel dure rit! 

Ik had even aan L. voorgesteld haar in een rolstoel naar buiten te rijden (vandaag haalde de thermometer opnieuw de 30°C en scheen de zon volop) maar daar had ze geen zin in. Jammer, want ik denk dat het haar deugd zou gedaan hebben.

"Vrij rustige dag" voor mij

Toen we gisteren bij dochterlief en schoonzoon aankwamen, werden we uitbundig ontvangen door de kindjes. Elena overhandigde ons ook plechtig twee mooie tekeningen die ze voor ons had gemaakt. Tijdens de barbecue had ik die opzij gelegd zodat ze niet vuil zouden worden. En... we vergaten ze mee naar hier te nemen! Dat ontdekte ik deze ochtend toen ik de kunstwerkjes een plekje wilde bezorgen!

Na onze "brunch" vond ik vandaag op mijn pc een berichtje van Elena: "Oma, je bent de tekeningen vergeten!" Inderdaad dus! 😒

Verder was het een vrij rustige dag voor mij. Omdat alles voor mij veel trager gaat dan vroeger ben ik wel de rest van de dag bezig geweest met de allernoodzakelijkste huishoudtaakjes - ik heb aanvaard dat mijn ledematen niet  meer aankunnen wat ze vroeger konden - en uiteraard koken (voor twee dagen, want morgen zal ik daar geen tijd voor vinden - meer uitleg volgt later). 

Roger ging deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ondertussen heb ik nog verder mijn vroegere dagboeken overgetikt. 

Ik staak dat werk geregeld, me afvragend of het allemaal wel zin heeft. Maar deze avond, terwijl ik verder de foto's van Nany sorteerde, dacht ik geregeld: "Als mijn moeder vlotter had geschreven, ik ben zeker dat ze bij elke foto meer had genoteerd dan de datum, de plaats en het evenement". Want blijkbaar hechtte ze meer belang aan al die herinneringen dan mijn vader die bijvoorbeeld de foto's van Congo kriskras in een (heel mooie) zelfgemaakte album kleefde. 

En... wat zou ik graag gehad hebben dat mijn moeder (Nany dus) meer informatie had geschreven bij elke foto - of, uiteraard,  dat ze een dagboek had bijgehouden! 

Dus besloot ik dat het wel zin heeft verder te werken aan het overtikken van die dagboeken! 

Barbecue

Het weer had zich herpakt (een beetje en niet voor lang naar het schijnt) en dochterlief vroeg ons gisteren of we vandaag kwamen barbecueën. Wij waren van plan deze middag Maj te bezoeken en zouden dan deze avond naar het Leuvense rijden. Ik kon Maj echter niet bereiken aan telefoon en vroeg aan dochterlief of we al van na de middag welkom waren.

Ik was zo blij de kindjes weer te zien en zij leken ook enthousiast. Dat werd vertellen en spelen (Matthias ging toen weer aan het lezen) terwijl hun mama voor een heerlijke sla en krieltjes zorgde en pruimentaart bakte. De kindjes en ik mochten de pruimen in partjes snijden (en er heimelijk van snoepen 😉) en Eva sneed ocharmen in haar handpalm!

Volgde een overheerlijke barbecue zodra schoonzoon thuiskwam van zijn werk. Gevolgd door de taart uiteraard. En of dat smaakte! 

Voor de eerste keer sinds dagen scheen de zon voldoende om op het terras te zitten maar tegen 's avonds daalde de thermometer toch weer tot 19°C!

Rond 21uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw waar een prachtige zonsondergang ons verwelkomde!

Franse les, Ikea en osteoporose

Weer een "schoolmoment" voor L. vandaag.  Eigenlijk vind ik zijn leerboek niet goed maar ik moet het ermee doen vermits ze dat gebruiken op school. Vandaag vond ik er zelfs een flagrante fout in! Nu volgen er nog twee sessies Frans en ik vraag me soms af of ik daarna niet nog één "les" moet voorzien over taaldetails die geen uitleg krijgen in zijn leerboek. Maar misschien is L. het grondig beu tegen dan? Hij vertelde me trouwens dat hij waarschijnlijk volgend schooljaar eerst dit boek verder zal mogen gebruiken voor de leerkracht naar een hoger niveau overschakelt. Eigenlijk is dat de school geraden!

Later stelde Roger plotseling voor even naar de Ikea in Luik te rijden. Uiteraard ging ik meteen akkoord. We "wandelden" er de hele winkel door en eigenlijk is dat een ideale oefening voor mijn gewrichten en ledematen (hoewel een beetje pijnlijk ook als ik Rogers ritme volg! 😊). Maar ik heb volop genoten van de decors (er zijn er weer veel - toneel en binnenhuisinrichting interesseren me al van kinds af) en daarna heb ik kunnen uitrusten in het restaurant met een kopje thee (koffie voor Roger), opnieuw gratis voor leden van "Ikea family".

Deze avond, toen ik wilde verder kijken naar de tocht van Céleste en Charlotte, stelde YouTube me spontaan deze documentaire voor. Over osteoporose en de medicamenten tegen die zogenaamde "ziekte" die in feite een gewoon ouderdomsverschijnsel is. En, vooral, over de gevaarlijke bijwerkingen van die medicamenten. Ik heb destijds geweigerd één van die medicamenten te slikken (omdat ik de  mogelijke bijwerkingen al te erg vond) en blijkbaar had ik gelijk. Ik verneem hier trouwens ook dat mijn (sinds mijn 30 jaar uiteraard verminderde) botdichtheid (gemeten door de reumatoloog) heel normaal was voor mijn leeftijd! 

Maar nu weet ik nog steeds niet of Céleste en Charlotte vandaag hebben gevlogd! Ik ga nog even kijken! 😉

Foto's van Nany

Ik vond 150 foto's overhouden per album nog te veel en bekeek vandaag dus ook heel streng de foto's die ik weerhouden had. Uiteindelijk hield ik er daarvan ongeveer 80 over. Hop naar het volgende album nu. 

Ja maar, nogmaals, wat doe ik met de foto's die ik niet heb weerhouden? Verbranden zoals mijn oom Ludo destijds deed met de foto's van zijn moeder (en waarvan zijn moeder, mijn grootmoeder van vaderskant dus, mij beloofd had dat ik ze allemaal zou erven, samen met de brieven die mijn oom ook verbrandde)?

Ha ... maar ik geef hierboven blijkbaar zelf de oplossing: ik moet aan elk familielid vragen of er foto's bij zijn die zij willen hebben!

Koude zomerzondag

We kregen geen storm vandaag en toch heb ik niets gedaan aan het poortgebouw: nog te veel wind en regen! En daarbij: het is zondag en dan verricht ik in principe geen slavenwerk!  😉 Hoewel, had ik dat  wel gedaan, het had me misschien wat opgewarmd! Ik heb het immers de hele dag op het nippertje van koud gehad: buiten 14°C en binnen haalden we met moeite de 19°C! 

Dus, buiten een ritje naar het klooster van Colen (waar we zelfs niet uitstapten wegens weer felle regen), opnieuw veel gelezen, Céleste Grant en zijn Charlotte gevolgd op hun tocht naar Rome, gemaild met Eva en gechat met Elena. En deze avond zuurkool klaargemaakt!

De kinderen en de kindjes hebben wel het slechte weer getrotseerd, weet ik onder andere van Elena. 

"Le vaccin extraordinaire"

Ik heb genoten van "Mon oncle", al vond ik de film af en toe echt ouderwets. Maar de clichés gaven goed weer wat de film wilde overbrengen en daarenboven vond ik ze heel herkenbaar! 

Daarna zwierf ik nog heel even rond op YouTube en ik viel op dit liedje (een parodie van Trenet) over de recente sanitaire crisis. Ik had die zanger ongeveer een jaar geleden al Joe Dassin horen parodiëren en had daar echt van genoten. Dus luisterde ik nu ook even naar "Le vaccin extraordinaire" en... ik genoot weer van het talent van die voor mij tot voor kort onbekende Guillaume Ibot! 

Filmpje kijken

Het was vandaag weer koud, het regende en het waaide. In feite wilde ik het (open) poortgebouw onder handen nemen maar toen ik hoorde dat er zelfs storm op komst is, vond ik dat nutteloos werk! De wandelvrienden hebben echt geluk gehad de voorbije dagen!

Het werd dus een heel rustige dag: enkele huishoudtaakjes, veel lectuur en nu nog even naar een "Mon oncle" kijken!

De regen blijkt heel plaatselijk

We reden deze middag naar "De Pastorie" in Gors-Opleeuw, zo'n tiental kilometers van hier. Weer in de regen. Maar in Gors-Opleeuw was het droog en scheen de zon !  

Op het verjaardagsfeest van Denise had haar schoonbroer ons verklapt dat hij, zijn echtgenote, Denise en enkele wandelvrienden deze dagen in onze buurt verbleven (ja, het zijn die wandelvrienden waar ik gisteren over schreef). Hij had ons zelfs hun hele programma gegeven en we hadden afgesproken dat Roger en ik op hun laatste dag Haspengouw Denise zouden verrassen in "De Pastorie" waar ze na een wandeling zouden eten. 

Denise leek blij verrast, we werden door de wandelaars zelfs getrakteerd op een drankje, er werd bijgepraat, maar ik was ook verrast: zij hadden vandaag helemaal geen regen gehad! En, buiten een wolkbreuk in Tongeren gisteren, bijna geen regen tijdens hun verblijf in Haspengouw! Blijkbaar is die regen dus heel plaatselijk.

Na een uurtje bijpraten met Denise, haar zus en schoonbroer en een paar mensen die we via Denise kennen, maakten de wandelvrienden zich klaar voor een laatste wandeling en reden wij terug naar huis. Waar nog enkele huishoudtaken op ons wachtten.  

P.S. (5/8/2023) Ik merk dat ik me enigszins verkeerd uitdruk in deze post, of dat ik niet voldoende uitleg geef. Ik zei dat Denises schoonbroer ons het wandelprogramma "verklapte" en dat klinkt alsof Denise wist dat ze naar onze streek zou komen maar het me niet vertelde. In feite had haar schoonbroer heel dat wandelprogramma geregeld maar wisten de deelnemers (waaronder Denise dus) op dat feest nog niet waar ze naartoe zouden gaan, welke wandelingen ze zouden maken, wat ze onderweg zouden bezoeken, waar ze zouden logeren enz. Vandaar dat ik het woord "verklappen" gebruikte (ik mocht dus absoluut niet laten weten aan Denise dat ik al meer wist dan zij) maar ik had misschien beter het werkwoord "toevertrouwen" gebruikt? 

Regen en reizen

Weer regen vandaag en amper 18°C maximum op de thermometer! Roger en ik dachten aan de wandelvrienden en herinnerden ons dat wij net daarom niet graag iets op voorhand reserveerden op onze reizen. De enige georganiseerde (op zich wel interessante) reis die we samen maakten, was trouwens de minst aangename en dat lag zelfs niet aan het weer maar eerder aan het aspect "verplichting". 

Eigenaardig, want in feite ben ik echt vrij goed georganiseerd! Bestaat vakantie voor mij misschien juist uit het loslaten van dat aspect? Want je legt jezelf immers verplichtingen op als je jouw dag "organiseert". 

Regen en foto's

Weer veel regen vandaag en het was koud ook (amper 19°c). 

Na lang nadenken over de foto's van Nany had ik besloten er toch in te snoeien. Vandaag bekeek ik alle foto's van een eerste album. Ik haalde er vooral foto's uit die wij zeker niet zelf hebben. Foto's van voor ons onbekende mensen, van iemand van ons vijven zonder Nany erbij, foto's van landschappen liet ik in het album zitten. Van dat ene album hield ik uiteindelijk ongeveer 150 foto's over. De bedoeling is die te scannen (gelukkig deed mijn moeder het beter dan mijn vader: praktisch overal schreef ze een datum bij - die ik uiteraard overnam). Maar... er liggen nog meer dan 15 albums (ja, er zijn er na 24 oktober 2022 nog meer gevonden) te wachten:  ofwel moet ik nog strenger snoeien, ofwel wordt dat ettelijke uren scannen.  

En, vroeg ik me deze avond af: wat doen we daarna met de foto's die ik niet heb weerhouden, met de albums? 

Herfstweer

Na onze boodschappen en nog voor ik aan ons avondeten begon, belde ik naar straatgenote V. om haar te bedanken voor de eieren die L. bij zich had. Zoals steeds praatten we over de vorderingen van haar kleinzoon L., over politiek (een dada van V.) en vandaag ook... over het "herfstweer".  

Een vriendin van mij komt deze dagen met enkele vrienden wandelen in Haspengouw! Ze treffen het echt niet: we krijgen al dagen niets dan regen en wind en de temperatuur schommelt al een hele tijd rond de 20°C! 

O ja, nog even over dit: gisteren vernamen we van schoonzus ook wanneer precies haar valpartij plaatshad. Hadden wij er sneller iets over vernomen, dan hadden we de afspraak met Karel kunnen combineren met een bezoek aan haar! We weten dat ze niet zo graag bezoek krijgt 's avonds maar, vermits ze voorlopig eenzaam op haar kamer eet, hadden we heel goed om 16 uur nog even naar haar kunnen rijden!