Huishouden

Na een paar huishoudelijke taken en andere werkjes deden we vandaag onze boodschappen. Eerst zochten we verder naar golfplaten die geschikt zijn voor dat dak. We reden zelfs tot in Bergilers, over de taalgrens (en werden er in die handel te woord gestaan in het Nederlands!).

De golfplaten die we zoeken blijken nergens meer te vinden: ze zouden zelfs niet meer gefabriceerd worden.

De gewone wekelijkse boodschappen deden we deze keer in Heers: ik had immers niet veel nodig.

Aan de ingang van AD-Delhaize kwam ik een buurvrouw met haar zoontje tegen. We praatten een poosje (nee, echt geen geroddel, dat ben ik niet gewoon van die Italiaanse buurvrouw die heel goed Nederlands spreekt) over onze kinderen, ons werk enzovoort. Zij  werkt maar haar man is werkzoekende na het faillissement van het bedrijf waar hij tewerk was gesteld: geen gemakkelijke situatie, zeker niet als je een lening voor een huis moet afbetalen.

Ineens zegt die vrouw tegen me: ‘Ik wil wel werken (onder verstaan: al is het zwaar voor me) maar ik vind het niet normaal dat vluchtelingen meteen een leefloon krijgen zonder iets in ruil te hoeven doen’.

Thuis begon Roger meteen de rest van het gras af te rijden en ik maakte van die tijd gebruik om nog even te werken voor de KVLS: hier wacht nog het equivalent van drie grote dozen op archivering (eerlijk gezegd: wat een rommel was dat toch voor ik, jaren geleden al, begon gebruik te maken van  Rogers digitale methode!).

Toen Roger terug binnenkwam, was het veel te warm geworden voor een wandeling. Maar kom, een uur gras afrijden betekent ook een uur beweging.

Het was trouwens ongeveer tijd om aan het avondeten te beginnen: met een rest mosselen, champignons en vis heb ik een vispannetje bereid (ik had de room wel vervangen door kokosroom en die smaak vond ik er niet goed bij passen – ik gebruik geen sojaroom meer omdat daarin zonnebloemolie zit, met te veel omega 6 vetzuren voor Roger, en voor iedereen trouwens) en daarvoor een soep met allerlei restjes. Die soep was niet echt slecht – Roger, de soepliefhebber, nam er zelfs twee keer van - maar leek een beetje op de soep die Roger in Bourges kreeg vorig jaar.

Orsmaal

Voor het weer te warm zou worden (we haalden vandaag de 31°C) zorgden we voor Rogers dagelijkse beweging.

We reden naar Orsmaal (deelgemeente van Linter) en maakten daar een niet te lange maar mooie wandeling.

 Foto Roger

Het is niet de eerste keer dat we in die gemeente waren maar het is wel de eerste keer dat we het Museum Derde Regiment Lansiers Orsmaal open troffen.

 Foto Roger

We gingen er binnen en werden ontvangen door een heer die ons een heel deskundige en boeiende uitleg gaf over de slag van Orsmaal op 10 augustus 1914. We kregen daarna zelfs een boekje daarover mee naar huis, wat voor mijn absoluut niet auditief geheugen altijd heel interessant is.

Omdat het toen al echt heel warm was geworden, wilden we daarna een biertje drinken op een terras in de buurt. Helaas waren er geen plaatsen meer vrij in de schaduw. Roger stelde nog voor naar  “De Kluizenaar” te rijden maar daar bleek er geen enkele plaats meer vrij te zijn.

Dus reden we maar naar huis waar ik onder andere verder las over karmische numerologie (dat heeft me altijd al geboeid en de laatste tijd probeer ik af  en toe wat tijd te vinden om mij erin te verdiepen).

Jaja, Hendrik, van hieruit hoor ik dat je me nu heel fel aan het uitlachen bent!

Een beetje rust

Vlak voor het middageten een lang telefoontje met Nany gepleegd. Over onder andere al haar plannen voor dit weekend.

Ik kreeg er een gevoel van rust door: eerst wilde ik aan Roger vragen om dit weekend nog eens naar haar te rijden maar als ze voldoende te doen heeft, is zij content en kunnen wij even uitblazen voor de volgende te verwachten drukke periode.

En…  sparen we toch ook een beetje geld uit, want al die reizen vergen veel dure brandstof!

Het werd dus een vrij rustige dag. Eerst wilde Roger zoeken naar geschikte golfplaten voor ons garagedak. De dakmaker die we in maart belden,  laat niets meer van zich horen (waarschijnlijk is de job niet belangrijk genoeg). Dus besloot Roger vandaag dat hij het werk zelf zou doen (hoewel ik daar niet van hou) als hij tenminste de goede golfplaten vindt. Vier Doe Het Zelf-zaken hebben we aangedaan voor we werden verwezen naar een vijfde die zeker onze gading zou hebben. Die winkel was echter gesloten vandaag.

Daarna maakten we een mooie wandeling van net geen uur in Heks.

 Foto’s Roger

Het was vrij warm (het is echt een eigenaardige zomer dit jaar met die constant fluctuerende temperaturen) en we hadden daarna “dorst voor een biertje bij Rita” in Heks.

Daar heb ik vooral gesprekken van stamgasten afgeluisterd. Het ging  over de moeilijkheid om een job te vinden in de streek als je een (alleenstaande?) moeder bent met kinderen waar je moet voor zorgen. Uiteraard hoorde ik er de vluchtelingen bij halen die wel het voornaamste (onderdak, voeding en kleding) gratis krijgen.

 Foto Roger

Toen we thuiskwamen, was het tijd om te koken. Op een liter gazpacho volgden niertjes al Jerez voor Roger (met champignons) en voor mij (ik ben geen niertjesliefhebber) een omelet met champignons, ui en look.

Na nog een uurtje “lectuur op papier” in de relax (uiteraard met een blokje chocolade, en deze keer heel speciale: we hadden er onlangs – te dure -  gekocht met 85% cacao: heerlijk bitter!), keek ik nog eens naar een Star Trek-film mij geleend door Hendrik. Boeiende film, hoewel met soms wat langdradige stukken.

Ik weet het, vrienden: ik heb weer verzuimd mails te beantwoorden!

Lezen over de Koran enzovoort…

Ik heb, om de avond te eindigen, verder gelezen in wat Roger mij aanraadde te lezen deze avond en echt, ik herken ideeën die ik zelf al lang heb en word bang, want ik wil geen moslima worden. Lees zelf dit stukje maar:

“In enkele teksten gaven bepaalde auteurs hun visie over wat de islam in de toekomst zou kunnen betekenen voor Europa en de wereld. Die blijkt dan ook te verschillen. Zo is er de inktzwarte visie: “Om Europa te veroveren is bovendien waarschijnlijk opmerkelijk weinig geweld nodig. De demografie doet wat zij doet”. Alsof dit niet erg genoeg is, helpen soms zelfs westerlingen mee aan de islamisering, wat deze evolutie versterkt. “Zelfislamisering is dus de meest voorkomende vorm van islamisering in Europa.” Dit gebeurt in de politiek, cultuur, rechtspraak, bedrijfsleven, etc., in naam van de multicultuur.”

Multicultuur, daar heb ik, als vernederlandste Franstalige, nooit echt in geloofd. Na zoveel jaren heb ik zelf immers nog moeite om me aan de twee talen/culturen aan te passen. Het is mij grotendeels gelukt maar ik heb daar enorm veel energie in gestoken!

En… Ik herinner me dat ikzelf  daar dan nog veel minder moeite mee had dan veel andere tweetaligen die ik ken (die vaak, als gevolg van hun tweetaligheid, geen van beide talen fatsoenlijk spreken of schrijven). 

En ik weet dat altijd één taal (of cultuur) de overhand krijgt (in ons landje was dat zeker Frans).

Ik herinner me dat ik over dat onderwerp ooit enkele posts heb gepleegd (in verband met een boek dat ik toen aan het schrijven was) en dat die posts eigenlijk weinig mensen interesseerden (ik kan niet zien wie deze blog bezoekt, maar wel welke posts bezocht worden).

Het boek is er dus nooit gekomen (als het toch niemand interesseert!) maar zelf vind ik nog steeds, in alle bescheidenheid,  dat ik daarin het probleem van tweetaligheid (of het behoren tot twee culturen) vrij goed uitleg.

Nogmaals over de Koran

Rustige dag: een beetje opgeruimd en oppervlakkig schoongemaakt, een uurtje vertaald terwijl Roger het gras afreed (hij vertelde me dat er voor de allereerste keer een hele tros druiven groeit aan onze druivelaar) en een korte maar mooie wandeling (onderweg gesmuld van heel lekkere bakpruimen van fruitbomen door de gemeente ter beschikking gesteld van de wandelaars).

Deze avond liet Roger, die weet dat ik graag de Koran zou lezen maar dat ik er niet toe kom, me dit lezen. Heel interessant maar daarmee heb ik natuurlijk nog steeds de Koran niet zelf gelezen (de Bijbel heb ik wel enkele keren integraal gelezen).

Ik kan wel deze zinnen beamen: “De Koran is in korte tijd geschreven, het letterlijke woord van Allah gedicteerd door één persoon, de profeet Mohammed, waar niets meer aan kan worden toegevoegd. De Bijbel echter is een bibliotheek geschreven door meerdere mensen met eeuwenlange tussenpozen, niet het letterlijke woord van God. Bovendien heeft Christus, als “tegengif voor het politieke gif van het monotheïsme”, de scheiding tussen religie en staat uitgevonden: het dualisme. Dit tegengif bestaat niet in de islam, waar het “monotheïstisch gif” zijn “dictatoriale greep” houdt. Daarom is de islam een politieke religie, het Christendom niet.”

De hele dag regen

De kindjes zijn weer vertrokken.

Helaas, al om 7:30 uur ‘s ochtends maakte Elena mij wakker. Ik ging nog even bij haar liggen, ze bleef tegen mij praten tot 8:30 uur,  zonder dat Matthias daarvan wakker werd.

Tijdens het ontbijt herhaalde Elena haar voornemen om vandaag een wandeling te maken. Ze wilde perse langs de boerderij waar we vaak worden achterna geblaft door honden. Om te bewijzen, denk ik, dat ze er nu niet meer bang van is.

Het begon echter te regenen. Ik beloofde dus dat we de wandeling zouden maken zodra de regen zou ophouden.

Ondertussen hebben we ons niet verveeld. We speelden “ik zie wat jij niet ziet”, we keken naar foto’s van vroeger: onze eigen kinderen toen ze klein waren, ons vroeger huis in Antwerpen. Ik vertelde verhaaltjes, de kindjes speelden met poppen, autootjes, Legoblokjes. Ze maakten soms ruzie en op een zeker moment begon Matthias tijdens zulke ruzie te mokken: ‘Ik boos’, verwaardigde hij zich nog net aan te kondigen voor hij zich terugtrok in een kort mutisme. Elena ruziede voort maar kreeg geen respons meer van haar broertje, ze werd zelf nog bozer, ik verhief even mijn stem en Elena werd op slag poeslief: ‘Kom, oma, ik geef je een kusje omdat ik zie dat je ook een beetje boos wordt’. Ze keken naar filmpjes (over treinen of sprookjes) en we speelden een paar eenvoudige computerspelletjes.

Ik toonde hen ook het spel Axiebal, erbij zeggend dat het wel voor iets grotere kinderen was bedoeld, ze leken erdoor gefascineerd en ik moest proberen zelf één van de episodes uit te spelen (wat mij niet lukte: ik ben te onhandig).

Na het vieruurtje regende het nog steeds dus besloten we die regen te trotseren voor toch een korte wandeling. Deze keer blaften de honden eigenaardig genoeg niet (en toch zagen we hun muil onder de boerderijpoort uitkomen). Ondanks onze regenjassen waren we kletsnat toen we terug thuis kwamen, en hadden we het zelfs een beetje koud: vandaag werd amper 17°c bereikt – terwijl voor morgen weer 30°C wordt voorspeld.

Mijn eten was pas klaar toen onze dochter en schoonzoon arriveerden. We aten vrij meteen (tomatensoep met balletjes gevolgd door een vleesbroodje, appelmoes of sla en gebakken aardappelen, én voor de kindjes, als ze hun bord goed hadden leeggegeten, een waterijsje).

Terwijl Matthias daarna rustig speelde in de salon en de anderen zaten te keuvelen in de leefkeuken, ging ik even naar toilet. Ik zat daar op mijn troon toen ik getrippel hoorde op de trap naar de verdieping, er daarna werd geklopt op de badkamerdeur die meteen ook openging: ‘Hey, oma!’, riep Matthias die enthousiast kwam binnengelopen!

Dat Elena én Matthias nu allebei heel gemakkelijk trappen kunnen doen maakt het “babysitten” wel degelijk veel gemakkelijker. Ik vond het ook ontzettend lief van Matthias dat hij mij was gevolgd… Maar ik zit nog altijd het liefst in m’n eentje op het wc!

Vandaag even geprobeerd naar Nany te bellen maar dat was niet te doen: ik moest mijn aandacht constant verdelen. Morgen beter?

Nu ga ik nog even opruimen (onder andere ons salon weer omtoveren van een speelkamer tot een zitkamer).

Enkele anekdotes

Vandaag, bij Stephane Malais, gingen de kindjes ook kijken naar de kippen, de kuikentjes en de hanen. Matthias was constant bezig over een “Gohote haan die kukeleku doet”. Ik vroeg enkele keren wat hij bedoelde met “gohote” (eigenlijk hoorde ik eerst “hohote”), waarop hij het woord telkens herhaalde. Uiteindelijk gaf Elena mij de uitleg: ‘Hij bedoelt “grote haan”, oma!’.

Er waren vrij veel wespen bij Malais. Telkens als ik een sigaret opstak, bleven ze uit de buurt; zodra de sigaret uitging, kwamen ze ons weer plagen. Toen ik mijn tweede sigaret opstak, zei Elena: ‘Dat stinkt. Maar ja, het is wel nodig, anders krijgen we te veel wespen!’

Elena en Matthias waren even aan het ruziën. Matthias kwam al wenend naar mij gelopen en zei: ‘Oma, Elena dudu’. Hij bleef dat maar herhalen en ik kreeg maar niet door wat hij bedoelde. Elena kwam me weer ter hulp: ‘Oma, hij wil zeggen dat ik hem geduwd heb, en dat is waar, maar hij deed dat eerst’.

Toen ik vroeg aan Matthias of hij graag naar school zou gaan in september glunderde hij: ‘Ja, daar koekoektrein!’. Ik had toen al wel door dat hij daarmee bedoelt “tchoektchoek trein” en ik herinnerde me dat er op de speelplaats een houten speelgoedtrein staat (Matthias lijkt echt gefascineerd door treinen ). Toen vroeg ik hem of hij graag liedjes ging leren zingen. En hij: ‘Nee, niet zingen bus!’ (ik denk dat hij dat liedje over “de wielen van de bus” bedoelt).

En toch… Elk speelgoedvoertuig dat een beetje lijkt op een bus noemt hij afwisselend “bus” en “autobus” en hij zoekt in de Legodoos altijd naar een “chauffeur” die hij erin kan plaatsen. Terwijl hij daarnaar zoekt, zegt hij: ‘Ives niet in bus; Ik Ives zoeken’.

Ives is de man van zijn onthaalmoeder Lutti en is een buschauffeur.

Huisvrouwen vroeger en nu

De kindjes lijken nu vast te slapen. En wij zijn moe.

Roger laat vaak blijken dat hij vindt dat ik te veel geduld met hen heb en dan antwoord ik telkens dat hij inderdaad niet inziet (zoals de meeste mannen) hoeveel tijd je steekt in het opvoeden van kinderen.

En… Vandaag – terwijl ik aan het vertalen was – besefte ik ineens dat toen onze eigen kinderen nog kindjes waren, ik ze niet even kon aan een filmpje overlaten om met mijn eigen zaken bezig te zijn! Televisie hadden we toen nog niet en het Internet bestond niet.

Achteraf gezien vraag ik me soms af hoe ik het gedaan kreeg (want ik zorgde ook voor het huishouden in dat grote huis in Antwerpen).

Natuurlijk, toen was ik veel jonger dan nu! En dat voel ik!

Maar weer stel ik me de vraag: wat als alle vrouwen het beu worden, dat huishouden en dat continu zorgen voor de kinderen?

Elena en Matthias lijken eindelijk te slapen

Deze dag verliep ongeveer zoals die van gisteren, behalve dat de kindjes me deze keer rustig lieten vertalen na het ontbijt (er was weer werk binnengekomen én zij vonden dat het uitgelezen moment om naar een filmpje te kijken. ‘Thuis kijken we ook twee keer naar een filmpje’, aldus Elena) en dat we na de middag op aanvraag van Elena nog eens naar dat “cafeetje met de vissen” gingen (ze bedoelde het tuinterras van Stephane Malais in Heks): ‘Dat is geen cafeetje waar kinderen moeten stilzitten hé, oma? Dat vind ik leuk’.

Het was prachtig weer: de kleintjes kregen weer een ijsje met aardbeien dat ze niet helemaal op kregen, speelden heel druk en vielen zowaar in slaap in het terug naar huis rijden.

Thuis wilden ze (begrijpelijk) geen vieruurtje maar wel nog even voort dutten in bed. Ze sliepen vrij lang: we moesten ze wakker maken voor het avondeten dat ze verorberden (weer soep en daarna broccolipuree en zalm). Daarna werd er nog lang gespeeld met de poppen, de auto’s, rollenspelletjes enzovoort. Rond 19:45 uur vroegen ze weer naar een filmpje (over treinen voor Matthias, Assepoester voor Elena) en toen ik om 20:30 uur merkte dat ze begonnen in hun ogen te wrijven, brachten we ze naar boven voor hun toilet en een verhaaltje. Rond 21 uur (‘Is het echt zo laat?’ vroeg Elena) lagen ze in bed (Elena weer in het bedje met spijlen).

Maar dan! Een kwartier later horen we Elena heel luid ‘Oma’ roepen. Roger en ik gaan naar boven. Ze is een beetje bang: zouden er geen boeven kunnen binnendringen? Of wilde dieren? Komen de schapen nooit meer binnen? (Elena weet dat het schaap Pamfiel door Roger met de fles is grootgebracht en in het begin dus geregeld onze keuken binnenwandelde). We stellen haar gerust maar toch vindt ze het veiliger in een van de twee grote bedden te worden gelegd, naast Matthias. Roger zorgt daarvoor. We geven de kindjes een zoen en wensen ze welterusten. Een kwartier later weer gehuil (nadat we ze eerst druk hoorden praten). Roger gaat kijken: ze hadden elk een boek bij zich, om in te “lezen” als ze morgen te vroeg zouden wakker worden, en een van de boeken is tussen de twee bedden terechtgekomen.

Het is nu 22:15 uur en eindelijk is alles stil daarboven. Hopelijk worden ze dus niet te vroeg wakker morgen!

O ja, nog een schattige anekdote: we waren vandaag even tot in de schapenwei gewandeld en Matthias had zich geneteld. Ik verzorgde hem in de keuken met Aloë Vera (wat onmiddellijk hielp) en hij zei, met een liefkozing: ‘Dank u, lieve oma!’

Enkele foto’s van gisteren

 Eigen foto’s

 Foto Roger

Over taal en andere vormen van communicatie

Matthias slaapt eindelijk! We durven hem echter niet meteen naar bed te brengen: toen ik de tablet van hem weghaalde, werd hij even half wakker en greep met zijn ene arm in het niets dat nu de plaats inneemt van de tablet. “Niets” dat ik meteen opvulde met “Pook”, zijn knuffel in de vorm van een blauw spook. Dat leek te helpen maar we zijn bang dat we hem zullen wakker maken als hij nu naar boven wordt gedragen. We hebben dus afgesproken dat Roger dat doet als we zelf gaan slapen… En dat ik in de “kinderkamer”, naast Matthias slaap (Liefke, ik ga je wel missen!).

Maar ik wilde het over de taal van de “kindjes” hebben.

Het is echt opvallend hoe goed Elena spreekt en hoeveel belang ze hecht aan taal. Zo vroeg ze mij vandaag onder andere, in verband met die vertaling waar ik mee bezig was (en dat is letterlijk): ‘Oma, hoe komt het dat jij thuis werkt maar nooit naar buiten gaat (hier aarzelde ze even om de juiste woorden te vinden, ze bedoelde uiteraard “buitenhuis werken”) om te werken?’

En toen ik probeerde uit te leggen wat vertalen inhoudt: ‘Ik begrijp dat niet zo goed’.

Ander voorbeeld; op een ander moment vroeg ze: ‘Hoe noemt dit? O, sorry, hoe heet dit?’.  Of nog: ‘ Je zei dat ik misschien teleurgesteld ben. Wat betekent “teleurgesteld”?’

Zij is dus opvallend bezig met taal. Matthias duidelijk minder.

Maar toen ze allebei om beurten dokter en verpleegkundige waren vandaag (spelletjes dus) viel mij iets anders op.  Zij was mij (als patiënt) constant met taal aan het geruststellen en zei (weer letterlijk): ‘Nee, je hebt geen koorts; jawel, jouw wonde gaat snel genezen maar je moet wel 1 nacht in het ziekenhuis blijven slapen, oké?’ terwijl toen Matthias dokter was, ik niets van dat alles mocht horen maar wel mocht voelen hoezeer hij van zijn “patiënten” houdt. Hij stelde me niet gerust met woorden maar met strelingen, kusjes en af en toe een ‘Oma, o, oma toch’!

De kleinkinderen zijn hier

Even voor 10 uur kwamen ze aan, Elena en Matthias, duidelijk vastbesloten er een prettig verblijf van te maken. Terwijl hun mama een kopje thee dronk, haalden ze het speelgoed uit en in een mum van tijd  was de salon omgevormd tot een drukke speelkamer. Elena was vooral bezig met de poppen, Matthias met de autootjes. Elena moest veel poppenkleren strijken maar was daarna een dokter. Iets later nam Matthias die rol over.

Onze dochter was pas vertrokken of er kwam een vertaling binnen. Ik schatte dat ik daar een uurtje werk zou aan hebben, de kindjes waren druk aan het spelen, dus begon ik er aan. Helaas, dat leek niet naar hun zin: ze hadden mij constant nodig. Het werk heb ik dus pas in de late namiddag kunnen leveren.

Na het middageten zei Elena me dat ze als vieruurtje “perziken op siroop’' wilde. Ze herinnerde zich dat we hen dat ooit hadden gegeven toen niets van het fruit dat we in huis hadden hen aanstond. ‘Ik maak er wel een fruitsla van met vers fruit erbij’, antwoordde ze op mijn bemerking dat ik ze toch liever vers fruit zag eten. Tja, wij dus naar de winkel voor een blik perziken. Eerst gingen we langs de brouwer waar ze elk van Lieve een blikje limonade kregen. ‘Zet dat thuis onmiddellijk in de koelkast hé, oma,’ zei Elena, ‘zo kunnen we dat drinken bij het vieruurtje!’

Na nog een paar uur spelen zouden Elena en ik die fruitsla klaarmaken. ‘Oma, schil de nectarines niet! Zo herken ik gemakkelijker de stukken perzik’, beval Elena terwijl ze zelf de druiven in de kom deed.

Ze vormt haar zinnen steeds beter. Matthias begint nu redelijk wat woorden te zeggen maar soms is het nog raden naar wat hij bedoelt.
Tijdens het vieruurtje merkte ik dat mijn vermoeden juist was geweest: Elena zocht stiekem zorgvuldig de stukken perzik uit de fruitsla! Matthias wilde daarna nog een sojapudding, Elena had genoeg aan het fruit.

Na nog wat gespeeld te hebben, wilden ze allebei een filmpje bekijken maar niet hetzelfde. Gelukkig stelde Matthias zich tevreden met de tablet terwijl Elena op Rogers scherm keek. Hij keek telkens weer naar iets dat leek op een documentaire over stoomtreinen (hij sprak van “koekoektrein”) en zij naar Assepoester. Ik maakte gebruik van de relatieve rust om de vertaling klaar te krijgen en te leveren.

En… Toen ik wilde beginnen koken, merkte ik dat Matthias was in slaap gevallen naast zijn tablet. Elena was op dat moment al druk bezig met Assepoester na te spelen.

Ik liet Matthias een uurtje slapen en daarna maakte ik hem wakker voor het avondeten.

Ze aten vrij goed (groene soep met balletjes en spinaziepuree met worst) maar weigerden daarna een ijsje! ‘Ik ben te moe’, zei Elena. ‘Ik ook’, zei Matthias.

Volgden dus hun toilet, een verhaaltje en het bed. Elena wilde absoluut in het kleine bed met spijlen (ze speelde na het avondeten dat ze een baby was), Matthias zou in een van de grote bedden slapen. Nog geen tien minuten nadat ik weer naar beneden ging, waren ze in slaap maar anderhalf uur later hoorden we Matthias wenen.

Bleek dat een van zijn knuffels uit bed was gevallen. Ik gaf hem het beertje terug, even leek hij weer in slaap te zullen vallen maar dan stond hij resoluut op: ‘Ik niet slapen, ik kijken koekoektrein’. Roger bracht hem dus naar de salon (hij is te zwaar nu voor mij en we wilden niet dat hij zijn zus zou wakker maken) waar hij nu inderdaad al een uurtje weer naar dat filmpje kijkt en af en toe roept: ‘Oma, opa, kijk’.

En wij die hadden gehoopt dat hij, net als deze middag, al kijkend in slaap zou vallen!

Dat filmpje lijkt hem te fascineren! Ha, ik merk dat hij af en toe begint in zijn ogen te wrijven!

Axiebal

Zopas een mailtje gekregen van Hendrik: ik mag eindelijk zeggen waarom ik gisteren nog aan het vertalen ging. En waarvoor ik vertaalde.

Het spel “Axiebal” van “Idee Software” is immers vanaf nu beschikbaar. ‘Wat is Axiebal dan wel’, hoor ik jullie vragen.Wel, klik hier om meer te weten te komen en te downloaden!

Ontzettend veel speelplezier gegarandeerd!

Boodschappen

Het was weer boodschappendag. Spullen gekocht die ik anders nooit in huis haal: choco, jam, fruitsapjes, koekjes, yoghurtjes met fruit. En in de kringwinkel een speelgoedstrijkijzer en een dokterspanoplie gevonden. Morgen komt er immers belangrijk bezoek.
Hopelijk waait en regent het dan wel wat minder dan vandaag!

Vertaling, lectuur en vragen

Na ons avondeten heb ik vandaag nog wat vertaald (ik weet het, in principe werk ik zo weinig mogelijk op zondag maar ten eerste was het onbezoldigd werk – ik deed het wel heel graag – en ten tweede: ik mag er voorlopig niets meer over vertellen. Spannend niet?).

Daarna nog wat online gelezen en het gevolg is dat ik me steeds meer vragen stel bij de huidige “vluchtelingenstroom”.  Ik las immers onder andere dit en dat. Neem echt eens de tijd om die twee (vrij lange) stukjes te lezen en zeg me daarna waarom ik zulke zaken niet lees in gewone kranten! Wat is er werkelijk gaande?

Enkele foto’s van gisteren

Geen wandeling vandaag: na wat opruimwerk en het opladen van de foto’s van gisteren kregen we de beloofde uren regen en zelfs enkele donderslagen.

Hieronder een kleine selectie uit Rogers foto’s.

 Ingrid Ryken, schepen van cultuur

 Jan De Smet

 Overhandiging van de Nestors en de oorkonden

 Aleidis Dierick

 Leo Peeraer van Uitgeverij P stelt de nieuwe bundel van Aleidis Dierick voor

 Elia Vermeulen

 Luk Tegenbos en Jan De Smet

 Frans Depeuter

 Receptie (foto’s Roger)

Om de dag te eindigen…

… heb ik, nadat ik snel enkele mails had beantwoord,  nog wat voort gelezen in “Opgeruimd”: echt een maf boek als je het mij vraagt! Daarna nog naar een Star Trek-film gekeken en er zo van genoten dat het weer veel te laat werd.

En zopas stuurt Roger me dit stukje door. Oké, het is geschreven door de zoon van de auteur van het niet aanvaarde boek, maar het zegt veel over uitgever Pelckmans (dat ik al vermoedde; ook Dirk Lambrechts zaliger heeft in zeker één van zijn boeken beweringen moeten uiten waar hij helemaal niet achter stond, of hij kreeg geen kans op uitgeven bij Epo).

Volgde daarop een lang gesprek met Roger (terwijl ik eigenlijk eindelijk wilde gaan slapen). Onze conclusie was dat uitgeverijen ook maar commerciële bedrijven zijn en dat ze liefst zo politiek correct mogelijk blijven. Maar waar kun je dan terecht met niet echt politiek correcte ideeën?

Op de receptie deze avond viel me ook op dat onze (toch wel linkse) kennissen voor de eerste keer – na de verijdelde Thalysaanslag van gisteren - zich de vraag stelden die ik me al heel lang stel: zijn al die asielzoekers echte vluchtelingen?

Ze deden het echter met zoveel schroom: ‘Je weet maar nooit; en toch is in contact komen met andere culturen verrijkend (uiteraard) ; het zal in elk geval maar een minderheid betreffen, enzovoort’.

Uitreiking Nestorprijs 2015

Vandaag waren we door de redactie van Heibel en de stad Herentals uitgenodigd op de negende uitreiking van de Nestorprijs. Die werd dit jaar toegekend aan dichteres Aleidis Dierick en kleinkunstenaar Jan De Smet.

Normaal gezien zou Nany met ons meegegaan zijn maar daar heeft haar gebroken botje een stokje voor gestoken.

Het was goed. Aleidis Dierick schrijft prachtige gedichten (die ze niet zelf voorlas: dat werd gedaan door Elia Vermeulen). Prima vond ik dat: ze deed het voortreffelijk, wat niet altijd het geval is als een dichter zijn eigen teksten brengt. Jan De Smet gaf twee korte optredens, waarvan een samen met Luk Tegenbos die ook de laudatio voor De Smet verzorgde. Dat elkaar bewieroken in die laudatio ’s vind ik altijd wel heel grappig!

Volgde een receptie (met tal van Bv's ). Deze keer waren kunstschilder Modamske en Kristien niet aanwezig maar we ontmoetten wel hun vrienden Reinhilde Van Grieken en haar echtgenoot. Hoewel het gezellig was, zijn we niet heel lang gebleven: ik moest thuis nog koken (en het is een uur rijden van hier).

Roger beloofde, zoals elk jaar, de foto’s die hij heeft gemaakt naar Frans Depeuter te sturen voor onder andere publicatie in Heibel. Hier volgen ze ook binnenkort.

Opgeruimd

Nee, ik heb zelf niet opgeruimd, ik heb wel al een groot deel van het boek “Opgeruimd” gelezen. Het leest heel vlot en toch… ga ik de meeste raadgevingen van dat inderdaad een beetje malle boek niet opvolgen. Brieven wegsmijten zodra ik ze gelezen heb? Mijn handtas ‘s avonds leegmaken en “te ruste leggen” nadat ik hem heb bedankt voor zijn diensten? Al onze boeken op een hoop gooien, ze een voor een vastnemen, en alleen bijhouden wat me “blij” maakt? Sokken laten rusten na de dagtaak en ze dus niet zomaar in een bolletje rollen maar ze netjes opplooien (uiteraard nadat je ze eerst hebt bedankt)? Zoveel mogelijk cadeaus wegsmijten, want ik heb ze toch niet echt zelf gekozen?

Echt te gek allemaal. Maar, zoals ik al schreef, het leest aangenaam: ik ga verder lezen.

Vrienden, ik heb wel nog geen tijd gevonden om e-mails te beantwoorden!

Familie

De vorige dagen stonden helemaal in het teken van de familie.

Zeger wilde een paar spullen kopen bij Ikea. Vorige dinsdag haalden we hem af, reden samen naar die winkel waar Roger voldoende beweging kreeg en gingen daarna naar zijn zus.
Elena en Matthias waren al een hele tijd ongeduldig op ons aan het wachten en hadden een leuk cadeautje gemaakt voor Roger en mij:

Eigen foto’s

Uiteraard moesten Zeger en ik meespelen tot  wanneer het aperitieftijd zou  zijn.

 Foto’s Roger

Rond 21 uur brachten we Zeger terug naar zijn studio, gingen we Hendrik afhalen aan het station van Leuven en reden we met hem naar hier.

Volgden twee en halve gezellige dagen. Buiten een kleine vertaling die absoluut moest gemaakt worden, vond ik echter geen minuut voor mezelf. Koken, opruimen, wandelen, eten, praten, naar muziek luisteren, daarmee vulden we de uren. Zelfs het boek “Opgeruimd” van Marie Kondo, dat Zeger mij geleend heeft, kon ik nog maar amper inkijken.

 Hendrik en Roger (eigen foto)

Hendrik is nu terug naar huis vertrokken. Ik ga de mails van de vorige dagen doornemen (antwoorden zal voor later zijn, vrienden) en eindelijk dat (denk ik) maffe boek beginnen lezen. Ik vrees echter dat ik niet veel van auteurs raadgevingen zal volgen. Zo las ik al dat ze onder andere aanraadt elk boek dat je gelezen hebt, meteen weg te smijten tenzij je er zeker van bent dat je het ooit zult herlezen .

Hoewel…

Gisteren zei ik dat ik het soms jammer vind dat onze vrienden zo verspreid wonen. Vandaag wil ik dat enigszins nuanceren.

Ik heb vandaag niet veel gedaan buiten enkele noodzakelijke huishoudelijke taken, inschrijven voor een concert (ter gelegenheid van de presentatie van een bijzondere Limburgse monografie, maar daarover later meer) en bellen naar Nany (die gelukkig veel bezoek zou krijgen: haar dag kondigde zich goed aan). Roger heeft vooral gewerkt aan zijn kasten (want het blijken er twee te zijn, kwestie van ze gemakkelijker te verhuizen van zijn atelier naar onze werkkamer) die nu geïnstalleerd zijn en binnenkort zullen gevuld worden met documenten die nu een beetje overal rondslingeren.

Omdat het vrij koud was (we geraakten moeilijk boven de 16°c vandaag: wat een eigenaardige zomer!) en ik had gemerkt dat Roger met al zijn werk voldoende beweging kreeg, drong ik niet aan op een wandeling. En genoot ik van een opvallend rustige dag.

Mijn moeder Nany begrijpt niet goed dat ik kan genieten van een dag waarop ik niemand ontmoet, dat ik het te druk vind als ik het ene sociale contact na het andere heb, en ze begrijpt al helemaal niet dat ik kan genieten van het niets doen.

Wat ik vandaag dus met momenten volop deed. Uiteraard heb ik gelezen, heb ik gekookt (onder andere niertjes “al Jerez” voor Roger - een omelet met bospaddenstoelen voor mij), heb ik even gekeken naar een kookprogramma (op mijn scherm) maar ik heb grote delen van de dag gewoon zitten mijmeren, dromen, denken aan vroeger en aan later. Zalig was dat!

En ik herinnerde me dat toen ik nog in Leuven woonde (ik bedoel tijdens en na mijn studies), ik het zo druk had met onder andere afspreken met vrienden dat ik me nu afvraag hoe ik ooit mijn studies heb afgekregen. Dat het in Antwerpen iets rustiger werd zodra onze “kindjes” alle drie naar school gingen en ik weer lesgaf (dat lijkt eigenaardig maar de uitleg is dat ik vanaf toen minder tijd had voor al die buurvrouwen die elke dag op bezoek wilden komen). Dat ik toen ook pas de tijd en de ruimte kreeg om echt voor mezelf te schrijven.

Sinds we in Limburg wonen, heb weer veel minder tijd voor mezelf.

Gisteren dacht ik even dat het lag aan het feit dat de meeste van onze vrienden zo ver wonen, maar er speelt ook iets anders. We zijn nu lid van verschillende verenigingen, de “kindjes” zijn groot geworden en wonen ver van hier: zelfs met hen verloopt het contact via bezoeken of e-mail. En er is inderdaad e-mail enzovoort bijgekomen: elke avond moet ik nu mails beantwoorden terwijl ik vroeger slechts één avond per week besteedde aan mijn briefwisseling. 

Stel je dus voor dat ik zoals vroeger elke dag zou moeten afspreken met vrienden! Wanneer zou ik dan nog aan mediteren, dromen of schrijven toekomen?

Dus ja, ik nuanceer mijn uitlaat van gisteren: hoezeer ik ook geniet van de contacten met vrienden, misschien is het goed dat niet al onze vrienden in onze buurt wonen!