Aanslag en storm

We hadden 7 dagen niet naar het journaal gekeken of geluisterd en waren eigenlijk een beetje vergeten dat er tegenwoordig niet veel goed nieuws is. Deze ochtend, terwijl we bij het ontbijt naar de radio luisterden, werden we weer met onze neus op de realiteit gedrukt: weer een aanslag!

Voor onze boodschappen (geen chocolade met 81% cacao gevonden in "onze" Lidl) gingen we even langs bij Marie-Claire die ons vertelde dat onlangs een heftige storm veel schade aanrichtte in de omgeving van Sint-Truiden en Wellen.

Heel veel schade, las ik daarna in de kranten en stelden we later zelf vast tijdens onze dagelijkse wandeling, nu in de buurt van de kapel van Elshoven.

Foto's Roger

Marie-Claire had gelijk toen ze me zei 'Gelukkig zijn er geen doden gevallen' (er zijn ook volledige daken weggewaaid in naburige dorpen, er zijn volledige oogsten vernield maar er zijn dus blijkbaar geen slachtoffers gevallen).

Gelukkig bleef Heers gespaard!

Naar huis

We hadden 1 uur en 44 minuten nodig om snel te ontbijten (brood, hardgekookt ei en abrikozen), de tent af te breken en alles in te laden. Roger geeft nu toe dat het veel te lang duurt met die Hollandse tent. Maar ja, hadden we de Quechua-tentjes gebruikt, dan hadden de kindjes in een aparte tent moeten slapen. Niet alleen vrees ik dat ze dat niet zouden geapprecieerd hebben maar Roger en/of ik zouden dan gemiddeld drie keer per nacht hebben moeten opstaan en naar hun tentje verhuizen om ze opnieuw in hun slaapzak te steken.

Deze keer reden we via Luxemburg, en eerst langs de "col de la Slucht" via haarspeldbochten en schilderachtige landschappen. Rond de middag, na onze picknick (brood, kaas, rillettes, fruit) even een hevige stortbui gehad. Voor de rest was het meestal rustig rijden, en als het al even druk werd, was dat nog veel minder dan we in Duitsland meemaakten.

Rond 17:30 uur waren we thuis waar ik meteen voor een avondmaal zorgde, met onder andere soepgroenten en vlees die we onderweg hadden gekocht, een blik sperziebonen en aardappelen die we in huis hadden. Daarna werd het uitpakken, opruimen (daarmee zijn we nog niet klaar: om te kamperen heb je meer bagage nodig dan een koffertje kleren), de wasmachine twee keer laten draaien, was te drogen hangen, de post sorteren, de mails nakijken (maar nog geen tijd gehad om ze te beantwoorden) en vaststellen dat ons vogelafweertoestel niet helpt: het poortgebouw is smerig, want er zitten nog steeds duiven. De rest van het huis kan ook een schoonmaakbeurt gebruiken: vanaf morgen ben ik weer bijna voltijds huishoudster! :-(

Boodschappen moeten er morgen of overmorgen ook gedaan worden. We hebben in een Lidl vlakbij Turckheim heerlijke donkere chocolade gevonden met 81% cacao. Eens zien of die tegenwoordig in "onze" Lidl ook wordt aangeboden!

Munster

Na ons dutje van een uurtje besloten we even naar Munster te rijden. Hebben er een paar uur rondgelopen, de mooie gebouwen bewonderd, de kerk Saint-Léger met haar heel speciale klok bezocht en, wat Roger betreft, vooral naar de etalages van de vele winkels gekeken.
Maar eigenlijk voelden we ons nog heel moe (te weinig geslapen de laatste nachten) en dus besloten we terug naar Turckheim te rijden.

Foto's Roger

Na een uurtje rustig zitten op de camping (voor mij lezen in "Le chat" van Simenon) gingen we boodschappen doen, dronken we nog een Riesling in het "koninklijke" etablissement.

Eigen foto

Foto Roger

Roger besloot deze avond te gaan eten in een etablissement van de "Buffalo Grillketen" hier in de buurt. Lekkere Amerikaanse toestanden en echt niet zo ongezond: gemengde sla, steak of brochette, frietjes (maar daarvan heb ik er niet veel meer dan 5 gegeten) en een glas rode wijn. En helemaal niet duur: 24,50 euro voor ons beiden.

Nu zitten we weer in het vrij ruime voorste gedeelte van de tent terwijl ooievaars voor de tent naar andere ooievaars staan te klepperen (dat is hun manier van communiceren). Elena en Matthias, waarschijnlijk vertelden ze aan de vele andere ooievaars die ik hoor afkomen: 'Hier waren tot vandaag twee kindjes die ons veel kaas hebben gevoederd'!

Ik vrees dat dit onze laatste kampeerervaring zal zijn. Ikzelf heb nog steeds rugpijn van het vele bukken, terwijl ik andere jaren daar na een paar dagen van verlost ben... En ik blijf vergeten dat Roger praktisch 6 jaar ouder is dan ik. Terwijl hij toch al een poosje subtiel laat voelen dat kamperen niet echt besteed is aan een oude man als hij!

Drie dagen met Elena en Matthias

27 juni (ik weet weer niet wanneer ik dit zal kunnen posten)

Ze werden vrijdag rond 16 uur gebracht door hun ouders. Eva leek me fel veranderd op die maand dat we haar niet gezien hadden! We gaven haar het geschenk van mijn vriendin Marie-Louise: een mooie pop die ze meteen in haar armen sloot.

Na het vertrek van hun ouders wilden Elena en Matthias eerst de camping verkennen en we besloten tijdens hun verblijf onder andere het aantal ooievaars te tellen. Uiteraard moesten ze ook de glijbaan en de touwladders uitproberen, en de tent inspecteren. Al gauw lag het voorste gedeelte van de tent vol met hun speelgoed.

Eigen foto

Foto Roger

Tegen de avond liepen we naar de stad langs het riviertje Fecht, en aten er een pizza (dat wil zeggen: twee pizza's voor hen en Roger en voor mij een "tarte flambée"). We waren net klaar met eten toen het begon te stortregenen. Roger besloot de auto te gaan halen terwijl ik met de kinderen onder een overkraging schuilde. Elena en Matthias vonden dat heel leuk en begonnen te zingen en te dansen in de regen!

Rond 21 uur waren we terug op de camping en hield de regen op. De kindjes mochten nog op blijven: Roger had de vorige avond vleermuizen zien rondvliegen en dat wilden de kindjes ook wel eens zien. Ondertussen keken ze naar een filmpje over Heidi (ik geraakte toen gemakkelijk online).

Foto Roger

Geen vleermuizen gezien en om 22:30 uur brachten we de kindjes naar bed (snel toilet, verhaaltje, kusje) met de belofte ze wakker te maken als de beestjes zich toch nog zouden manifesteren. Elena viel prompt in slaap, Matthias wilde nog drinken. Toen ik hen een fles water bracht, klaagde Elena: 'Zeg, oma, je maakt me wakker!' 'Zeg, Elena, oma brengt ons een flesje water hé!', wees Matthias haar terecht.

Het begon weer te regenen en Roger en ik gingen schuilen onder de luifel van de tent (met al dat speelgoed in het voorste gedeelte was er nog weinig plaats voor ons in de tent zelf).
's Nachts een hevig onweer... Waarvan de kindjes zich de volgende dag niets herinnerden, hoewel ze er wakker van werden.

Zaterdag stonden we op om 8 uur nadat de kinderen zeker een uur hadden liggen rollebollen op hun matras. Na ons ontbijt deden we boodschappen en mochten Elena en Matthias toespijs en fruit kiezen.
Op de camping bracht Elena haar poppen naar school en naar de crèche voor zij en Matthias naar hun werk zouden vertrekken. Lees: rondwandelen op de camping, ooievaars tellen, en spelen op de kleine speeltuin.
Na het middagmaal (brood, toespijs, aardbeien en abrikozen) reden we naar een grote speeltuin in de buurt van de camping. Groot inderdaad maar met niet veel meer speeltuigen dan hier. Toch hebben de kindjes zich daar een dik uur goed geamuseerd. Er was ook een kooi vol ooievaars: ze worden blijkbaar tot hun drie jaar in kooien opgesloten zodat ze hun migratie-instinct zouden verliezen en in de Elzas zouden blijven. We wandelden ook een soort bosje in en kwamen terecht tussen volkstuintjes met groenten, fruit en bloemen.

Foto's Roger behalve de laatste

Toen we terug op de camping waren, wilden de kindjes een dutje doen. Ondertussen begon het heel hevig te waaien en heel even te regenen. Dat dutten werd uiteraard eerder spelen in de tent: last van de regen hebben Elena en Matthias zeker niet gehad.

Rond 16:30 uur wandelden we terug naar de stad waar de kinderen als vieruurtje (na een perzik bij de tent) een ijsje zouden krijgen. Ze hebben gesmuld van hun citroensorbet (dat inderdaad heel lekker was: ik had er voor een keer ook een genomen).

Na nog wat rondwandelen en daarna spelen, ooievaars tellen en de visjes in het soort kanaaltje, dat de camping in twee verdeelt, voeden, zorgde ik voor het avondeten: een hamburger met tomatensaus en brood.
Matthias at heel veel, Elena zoals altijd vrij weinig. Daarna mochten ze nog naar een filmpje kijken (gelukkig geraakte ik weer vrij gemakkelijk online) terwijl ze van ontzettend lekkere aardbeien smulden. Volgde nog het badritueel met veel gelach en gespetter, een verhaaltje, een kusje en veel gelach en rollebol voor het in slaap vallen.

Gisteren, zondag, stonden we iets voor 8 uur op. Weer gingen we na ons ontbijt de visjes eten geven en ooievaars tellen (we kwamen deze ochtend aan 48 stuks, al sluit ik niet uit dat we sommige exemplaren dubbel hebben geteld, maar dat kon de pret niet drukken).  Rond 10:30 uur trokken we weer naar de stad waar we de kindjes een taartje offreerden. Elena koos iets met een bloemetje erop, Matthias ging voor een éclair.

Foto's Roger

Daar werden ze dorstig van, dus gingen we nog iets drinken op het terras van datzelfde café/restaurant waar Roger en ik hadden gegeten: limonade en bier.

Eigen foto

De kindjes moesten er naar toilet, en terwijl we door dat restaurant liepen, riep Elena uit: 'Dat is hier een koninklijk restaurant, oma!'. Het gebouw ligt op de plaats van de vroegere stadsmuren en sluit aan bij een stadspoort: het geeft inderdaad een kasteelachtige indruk, en het interieur was ook indrukwekkend: harnassen, zwaarden, en vooral een geheimzinnige "piratenkist". Ik denk dat de kindjes niet voor niets drie keer na elkaar pipi moesten doen! :-)

Foto's Roger

Na het middageten, nog veel spelen, ooievaars tellen en een echt bezoek van twee ooievaars aan onze tent (en we merkten dat ze alleen onze kaas lekker vonden), de visjes eten geven en verhaaltjes vertellen, reden we naar een dorp in de buurt waar een zeepkistenrace zou plaatsvinden. Helaas, daar aangekomen was daar niets van te merken, dus lieten we de kindjes, die onderweg in slaap waren gevallen, maar verder slapen en reden terug naar de camping. Waar Roger en ik hoopten ook even onze ogen te kunnen sluiten maar helaas werden de kleintjes wakker zodra de auto stilstond. Ontgoocheld dat ze waren!

Foto Roger

Eigen foto's

We besloten voor het avondmaal terug naar dat "koninklijke restaurant" te lopen. De kindjes kregen er een kindermenu. Matthias had zo'n honger dat hij de helft van Elena's hamburger opat (zij at die helft toch niet op) en al zijn frieten (met ketchup) terwijl Elena dus maar een halve hamburger op kreeg en bijna de helft van haar  frieten (met mayonaise). Het ijsje dat ze daarna kregen ging wel vlot naar binnen. Als verrassing hadden ze van de ober ook nog een lolly gekregen die ze vandaag na het ontbijt mochten aanspreken. En, uiteraard hoorde bij dat alles weer een glas limonade... En "moesten" de kindjes weer enkele keren naar toilet!

Op de camping, na een snel toilet en een verhaaltje, brachten we de kindjes naar bed waar ze ineens niet meer moe bleken. Ze wilden nog een filmpje maar dat hebben Roger en ik geweigerd: dat zou voor deze ochtend zijn. We hebben ze zeker drie keer opnieuw in hun slaapzak moeten helpen (vooral Matthias heeft nog niet echt door dat een slaapzak niet een deken is: de eerste nacht wilde hij er niet in kruipen: 'Thuis is dat niet zo!').

Deze ochtend waren ze wakker om 5:30 uur en dat zinde me helemaal niet: ik had zelf amper geslapen! Ik heb ze in bed kunnen houden tot 7:30 uur (maar zelf ook niet meer geslapen). Na het ontbijt wilde ik ze laten kijken naar het beloofde filmpje terwijl wij hun spullen opruimden maar de netbook weigerde online te gaan. Dus heb ik nog een verhaaltje verteld en besloot Elena daarna een soort dagboek te maken over alles wat ze heeft gegeten deze dagen terwijl Matthias nog even speelde met het nog niet opgeruimde speelgoed. En toen kwamen hun ouders eraan, met kleine Eva die weer zo lief lachte.
Elena was in eerste instantie niet echt blij: ze dacht dat ze vier dagen hier zou verblijven, en, zo rekende ze uit: nog geen halve dag vrijdag en nog geen halve dag vandaag, dat maakte amper drie dagen.
Toch moesten ze mee, met onder andere als nieuwe aanwinst de ooievaarsveren die we gisteren hadden gevonden en bijgehouden als een soort souvenir.

Na hun vertrek... zijn Roger en ik even opnieuw de tent ingetrokken voor een dutje van een uurtje!

34°C in Turckheim

We hebben goed geslapen (mijn bezwaren tegen die Hollandse tent betreffen niet het comfort, wel de tijd die nodig is om ze op te stellen) maar werden al vrij vroeg wakker van de warmte. En die bleef de hele dag maar stijgen: we haalden 36°C en rond 17 uur was het nog steeds 34°C! Gelukkig waait er een licht briesje, anders had ik dat echt onaangenaam gevonden.

Na ons ontbijt wandelden we naar het stadje (250 meter van de camping). Mooi met zijn geschilderde, vaak vakwerkhuizen. In de kerk liep net een uitvaart ten einde. Hoeveel volk! Waarvan de meesten zich daarna begaven naar het stadhuis waar (we stapten er binnen omdat we eerst niet doorhadden wat die mensen daar zochten) een soort receptie op hen wachtte: de tegenhanger van onze koffietafel zeker?

Nadat we even de toeristische dienst waren binnengegaan, wilden we eerst een wandeling maken rond de stad maar het was echt te warm: we verkozen iets te gaan drinken op een terras. Een biertje tegen de dorst voor mij en een Riesling voor Roger. Een uurtje zaten we daar mensen te observeren.

We aten deze middag op de camping (vooral fruit) en na een dutje en een uurtje de statige ooievaars observeren, reden we naar Riquewihr, waar we zes jaar geleden waren met de schoonouders van onze dochter. Helaas, we kwamen telkens weer afgesloten wegen tegen en zijn maar terug naar de camping gereden.

En deze avond, nog wat rondlopen in Turckheim, en eten op hetzelfde terras als deze middag: kalfsniertjes voor Roger en een succulente "gratin et salade" voor mij, die ik weer niet op kreeg. Daarbij 2 glazen Riesling: heerlijk!

Foto's Roger

Het is nu 23 uur en het begint eindelijk wat af te koelen.

Ik weet dus niet wanneer ik dit zal kunnen posten noch of ik de volgende dagen veel zal kunnen schrijven: we krijgen morgen belangrijk bezoek!

Naar Turckheim (Elzas)

Woensdag 22 juni 2016

Roger wilde absoluut via Duitsland rijden, terwijl ik Luxemburg verkoos maar ja, hij is de chauffeur en hij vermoedde dat het langs Duitsland sneller zou gaan. Ik was bang van de snelwegen, al moet ik toegeven dat het deze keer minder erg was dan begin juni. En ik kreeg wat tijd om de landschappen te bewonderen, ondanks dat snelle rijden waar ik de zenuwen van krijg Na ongeveer vier uur (en een halte van een klein half uur om te tanken en te eten) reden we Frankrijk binnen en daar viel het op dat het nog rustiger was op de snelwegen. Omdat ze betalend zijn?

Helaas, plotseling kregen we te maken met de ene file na de andere. Daardoor kwamen we pas om 19:20 uur aan op de camping in Turckheim, aan de voet van bergen met wijngaarden op de flanken.

Foto Roger

We waren dan precies 7:20 uur onderweg.

We schreven ons in, mochten een plek kiezen: het werd een vrij ruim perceel onder lindebomen, vlak bij het mini-speeltuintje en niet ver van het sanitair. We hebben weer onze Hollandse De Waardtent bij, wat maakt dat we pas rond 21 uur waren geïnstalleerd (ik heb het nooit gehad voor die tent maar tja, ik geef toe dat ze vrij ruim is). We konden eindelijk aan eten denken: een rest van gisteren dat ik had meegebracht.

Om 22 uur maakten we nog een wandeling op de camping zelf. Hij is dicht bevolkt en toch niet te druk, netjes en... overal vliegen, lopen of klepperen ooievaars. Ik zal dit jaar dan waarschijnlijk niet meer in Spanje zal geraken, maar de ooievaars moet ik dus niet missen.

Foto's Roger

De wifi-verbinding is hier niet optimaal: ik weet niet wanneer ik dit zal kunnen posten.

Schrijfster in Parijs

Omdat het dreigde te onweren, maakten we vandaag maar een wandeling van een dik halfuur in Borgloon (zodat we desnoods konden schuilen). Het heeft echter helemaal niet geregend! Maar kom, zo was het goed, want ik had nogal veel werk thuis (onder andere voorbereidingen voor iets waarover ik later meer zal vertellen).

Deze avond laat, nadat ik met alles klaar was, weer een leuke blog gevonden. Interessant, heel goed geschreven en vlot leesbaar. De link hiervoor voert naar een bepaalde rubriek uit die blog (waarop ik nog veel andere interessante zaken las over Parijs)... en terwijl ik die rubriek las, bedacht ik dat mijn houding tegenover Nederlands lijkt op de houding van Fransen tegenover hun taal. Dat wist ik natuurlijk al, maar ik besefte niet dat zoiets enkel typisch voor Fransen zou zijn.

Uiteraard kreeg ik door al die lectuur geen tijd meer om mails te beantwoorden: sorry, vrienden!

O ja, vandaag ook gelezen dat Benoîte Groult is overleden. Op 96 jaar, in haar slaap. Wat vond (waarom schrijf ik nu "vond" en niet "vind"? Ik kan haar boeken immers nog steeds lezen) ik die auteur goed!

Nederlands leren als Franstalige?

Nadat ik nog enkele mails had beantwoord na voor vorige post te hebben gezorgd, zat ik nog even de kranten enzovoort te lezen online.

Ik viel zopas op dit.

Ik wist al lang dat Walen verkiezen Engels te leren in plaats van Nederlands, en ik vermoed al lang aan wat dat ligt: als ze Standaardnederlands leren, kunnen ze er immers niet veel mee doen, want veel Vlamingen (ik weet het: er zijn ook veel uitzonderingen) blijven hun plaatselijk dialect hanteren en doen geen moeite om Standaardnederlands te (leren) spreken.

Ikzelf was verplicht opnieuw Nederlands te leren toen we terugkwamen uit Congo: ik wilde niet, zoals mijn vader mij voorstelde, naar een Franstalig internaat gaan. Maar als ik nu als Waal zou moeten kiezen, ik weet niet zeker of ik voor het Nederlands zou opteren (vooral als ik ervaring zou hebben met de Vlaamse dialecten en tussentaal die nog steeds gebruikt worden).

Vlamingen, wees toch wat fierder op jullie taal!

Tussentaal

Regen, regen en nog eens regen vandaag. Dus, buiten de onvermijdelijke huishoudelijke taken, heel veel gelezen.

Onder andere dit: "Moet tussentaal een (grotere) plaats krijgen in lessen Nederlands voor nieuwkomers?"
Nee, alsjeblieft! Zijn we dan te lui om als Nederlandstaligen fatsoenlijk Nederlands te leren spreken zodat nieuwkomers ons wel begrijpen?

Als Vlamingen zich zo blijven gedragen, word ik opnieuw Franstalig! Hoe zij hun taal koesteren en proberen zo correct mogelijk te spreken (en meestal te schrijven)!

Een geslaagde middag bij Nany

Toen we bij haar aankwamen, wachtte daar op ons mijn schoolvriendin Marie-Louise met een cadeautje voor Eva (ik weet wat het is, maar ik verklap het nog niet) en een fles wijn voor Roger en mij. Dat laatste als dank voor de kweeperen die ze van ons kreeg. In feite had ze ons al op die manier bedankt, die geste was helemaal niet nodig, maar wijn aanvaarden wij altijd in dankbaarheid!:-)

Rond 15 uur verliet Marie-Louise ons: mijn moeder Nany wilde Roger en mij ergens naartoe brengen. Ze wilde niet verklappen waar naartoe: het moest een verrassing blijven.
En of het een verrassing werd! De plaatselijke bibliotheek verkocht een heel groot aantal boeken. Na iets langer dan een uur snuisteren, kwamen we weer met een twintigtal boeken buiten, waaronder een zestal kinderboeken!

Daarna wilde Nany ons trakteren op het terras van de Vogelenzang in 's Gravenwezel. Het was dan ook eindelijk eens mooi weer! Op 2 juli zal het 39 jaar geleden zijn dat Roger en ik in dat etablissement onze bruiloft vierden. Het is fel veranderd maar nog altijd even gezellig.

Foto's Roger

Terwijl we daar genoten van een Orval in het zonnetje, belde Nany naar Hendrik. Hij beloofde 's avonds bij haar te komen eten.

Toen we terug "thuis" waren, gaf Nany me nog ettelijke cadeautjes (eau de toilette, cosmetica, een hangertje en een blouse) voor ik de tafel begon te dekken en zij soep te maken.

Hendrik kwam er aan om 18 uur. Hij dronk een biertje, Nany en ik sherry en Roger niets, want hij moest nog rijden. Na een lekkere preisoep aten we brood met een waaier aan toespijzen terwijl we gezellig praatten. Nany vertelde over haar feestje van gisteren, we bespraken de maatschappij van nu vergeleken met die uit Nany's kindertijd, Nany haalde herinneringen op uit haar kinderjaren... maar rond 21:30 uur was het tijd voor ons om Hendrik naar de tram te brengen en zelf terug naar Limburg te rijden.

Google Drive

Regen, onweer, koud: het was geen aangename dag!

Geen wandeling dus, wel gezocht naar een toestel om duiven weg te houden uit het poortgebouw (een ultrasone vogelverjager gevonden) en enkele telefoontjes gepleegd (Matthias is pas een beetje ziek geweest maar lijkt al genezen; en toen hij een dagje thuis was gebleven van school, wegens ziekte dus, had buurmeisje Millie hem zo gemist! Elena heeft verordend dat, als we gaan kamperen, zij zal slapen tussen mij en Matthias, en dat opa naast Matthias moet slapen. Toen ik haar antwoordde dat 'we daar zullen voor zorgen', begreep ze blijkbaar de betekenis van het woord "zorgen" in deze context niet. En Nany verwacht ons binnenkort en ging deze avond naar een feest).

Ook wat gewerkt voor de werkgroep WOI (een tekst nagelezen). De tekst werd gedeeld in Google Drive. Ik bewerkte hem online, maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ik moest die Drive op mijn pc zetten, en daar bewerken. Ik downloadde dus de pc-versie. En besefte dat ik eigenlijk bijzonder weinig weet over de mogelijkheden van Google Drive!

Nichten

Tussen twee regenbuien door maakten we Rogers dagelijkse wandeling in Borgloon. En weer werden we verrast door een stortbui. Onderweg had ik gebeld naar Rogers nicht en politica Jeannine Leduc: of we welkom waren.

Ze ontving ons enthousiast en, zoals destijds haar moeder, tante Laure zaliger, met taart, koffie of thee en tal van familieverhalen. We praatten ook wat over politiek en literatuur, en ze vertelde nieuwtjes over dorpsbewoners die we kennen.

Zo vernam ik dat de nicht (in de betekenis van "cousine") Marie-Joseph (uit Ulbeek) van mijn vader onlangs is overleden. Weer wist ik er niets van (niet zo heel lang geleden waren we nochtans nog eens in Ulbeek en aan het graf van haar zus Béatrice en haar broer Millie had ik geen verandering opgemerkt).
'Ze is kort geleden overleden,' legde Jeannine uit, 'en de laatste bewoonster van de boerderij is verhuisd naar een rusthuis'.
De laatste bewoonster, dat is dus nicht Julie.

Toen we thuis kwamen, googelde ik nog voor het koken naar de naam van die nichten... en wat vond ik: Jeannine had zich vergist. Julie is ook al overleden, in januari van dit jaar. Haar tweelingzus Marie-Joseph overleed in mei, in een rusthuis.
De tweelingzussen liggen dus waarschijnlijk niet in dat graf in Ulbeek, want ons laatste bezoek aan dat dorp was echt wel na januari van dit jaar!

Dat zal me leren bezoeken zo vaak uit te stellen! :-(

Ondertussen regent het nog steeds!

Middagje met vriend Karel

We hadden deze middag in Leuven afgesproken met Karel L. Hij stelde voor een kleinigheid te gaan eten in "De Brug" in Wijgmaal. Eenvoudig, lekker maar veel te copieus voor mij, die "kleinigheid"!

Hoe doet Karel dat om nog zulk dessert naar binnen te werken na een copieuze maaltijd?

Daarna brachten  we een bezoekje aan Marieke en haar echtgenoot waar ik eindelijk nog eens jasmijnthee dronk en enkele plantjes meekreeg.

Uiteindelijk reden we naar Neerijse waar we eerst aan Karel het vroeger huis van Rogers oom toonden, en daarna een paar biertjes (slechts 1 voor Roger die moest rijden) dronken in de brouwerij "De Kroon".

Gezien op het binnenplein van "De Kroon" waar ik even ging roken. Grappig maar jammer van de fout.

Foto's Roger

Een heel gezellige middag: bijgepraat en herinneringen opgehaald. Alleen jammer dat we noch op het terras van het restaurant, noch op het binnenplein van de brouwerij konden zitten: het heeft de hele tijd geregend!

Kerniel en werkgroep WOI

Het regende weer pijpenstelen na onze brunch. Toen het even ophield, keek ik naar de weersvoorspellingen: 1 uurtje droog weer voor de boeg in deze streek. Tijd dus voor Rogers dagelijkse wandeling, liefst niet te ver, zodat we niet te veel tijd zouden verliezen in de auto.

Het werd Kerniel, waar Roger telkens opnieuw naartoe wordt gezogen. We zouden gaan kijken hoe het zat met de nieuwe constructie in de "Leemzaal".

Persoonlijk vind ik de nieuwe constructie niet mooi (foto's Roger)

Van de "Leemzaal" liepen we langs de spoorwegzate naar het klooster van Colen...

Foto Roger

waar het plotseling begon te gieten. We keerden terug naar de kerk van Kerniel langs dezelfde spoorweg (langs de vallei zou al te nat zijn geweest) en kwamen daar druipnat aan. Inderdaad: we waren toen iets meer dan een uur van huis weg en hadden een klein uur gestapt. De voorspellingen zaten er dus niet naast.

Na het avondeten (restjes van de vorige dagen) moesten we naar een vergadering van de werkgroep WOI. Het ging over de opbouw van ons boek (en Mieke had daarvoor al ongelooflijk goed werk geleverd) en we spraken met een kleine redactieploeg af begin juli... om 9 uur 's ochtends.
Ongezellig vroeg voor de nachtuil die ik ben! Ik vraag me trouwens nog steeds af hoe ik er destijds in slaagde om praktisch elke dag om 8:30 uur te beginnen lesgeven nadat we eerst de kinderen aan hun school hadden afgezet (voor de jongens was dat wel dezelfde school als waar ik werd verwacht).

Tijdens de vergadering ook vernomen van zijn vervanger dat schepen Jan Leus al veel beter is.

Om de avond te eindigen, eindelijk de papieren brief die ik einde maart kreeg van mijn "Matadi-vriendin zonder pc" beantwoord.
Maar... geen tijd gevonden om enkele mails te beantwoorden.

Régine Deforges

Na onze boodschappen, weer enkele regenbuien en ons avondmaal (mosselen klaargemaakt door Roger terwijl ik aan telefoon met Nany een afspraak maakte voor binnenkort) moest Roger naar een vergadering van de cultuurraad in Heers. Voor mij was het dan "lectuur op papier"-tijd.

Gisteren had Roger voor mij ook een boek van Régine Deforges gekocht: "Contes pervers".
Vroeger, toen ik nog heel veel Franse boeken las, had ik met veel plezier enkele romans gelezen van die auteur (ik wist niet dat ze twee jaar geleden overleden is: het is duidelijk dat ik veel minder met Franse literatuur bezig ben dan toen ik nog Franse les gaf in Antwerpen) maar deze kortverhalen las ik met een dubbel gevoel. Eigenlijk zeggen deze lezers ongeveer wat ik er zelf ook niet zo goed aan vond.
Daarbij was er een verhaal waarin ze deze vaak gemaakte fout begaat: overgaan van wat zich afspeelt in het hoofd van het ene personage naar wat omgaat in het gemoed van een ander personage zonder dat duidelijk te maken. Ach, ik weet het, ik ben te streng (maar ook voor mezelf hoor: als ik mijn eigen schrijfsels herlees, ben ik zelden - eigenlijk nooit - echt tevreden over mezelf).

Wat ik Régine Deforges wel moet nageven (ik had eerst "aangeven" geschreven, maar Hendrik wijst mij erop dat dit niet correct is): ze hanteert een prachtige stijl en beschikt over een heel rijke woordenschat.

55 Limburgers aan het woord

Het regende geregeld maar tussen twee buien door besloten we even te gaan wandelen in Aalst (bij Sint-Truiden). Helaas, toen we daar een bosje inliepen, begon het zo fel te waaien dat we het niet veilig meer vonden tussen de bomen en op onze stappen terugkeerden. We reden naar Sint-Truiden, lieten de auto achter aan de begraafplaats, liepen de begraafplaats op, en wandelden van daar naar het Begijnhof en terug. Het was koud en het dreigde weer te gaan regenen.
'Rijden we nog eens naar de kringwinkel?' stelde Roger voor.

Uiteraard liepen we daar meteen naar de boekenafdeling. We zagen er prompt "55 Limburgers aan het woord" liggen, een publicatie van de VLS (voorloper van de KVLS), die we uiteraard kochten. Terwijl we het op het dak van de winkel hoorden stortregenen, zocht Roger nog een paar andere boeken uit en begaf ik me naar de speelgoedafdeling waar ik drie kaartspelen vond waarvan ik denk dat Elena en Matthias ze al zullen aankunnen tijdens ons kamperen binnenkort. Zodra de zondvloed even ophield, betaalden we en liepen we naar de auto.

Thuis was het tijd om te koken (spitskool met gekruid gehakt en citroensaus) en het is pas na het avondeten dat ik wat kon bladeren in onze nieuwe aanwinsten.
Het boek van de VLS is verschenen in augustus 1973 en bevat een schat aan prachtige teksten van VLS-leden zoals onder andere Marcel Beerten, Jan Colson, Philippe Rotsaert, Lambert Swerts, Julia Tulkens enzovoort, en een korte historiek van de VLS.

Wat ben ik blij dat we langs die kringwinkel reden!

Saaie zondag?

Ik vreesde dat het een saaie zondag zou worden toen het vlak na onze brunch begon te regenen en te onweren.

Maar ik vergiste me weer (welke dag is echt saai, achteraf gezien?).

Ik merkte om te beginnen op (na het onweer maar terwijl er nog regen druppelde) dat onze boerenjasmijn aan het bloeien is: dit is de eerste keer dat ik dat meemaak, uiteraard omdat we meestal niet thuis zijn rond deze tijd van het jaar.
We hebben er jammer genoeg geen foto van gemaakt. Wel vond ik dat onze struik veel minder geparfumeerd is dan de allereerste boerenjasmijn die ik lang geleden in de buurt van Dendermonde leerde kennen! :-(

We wilden een wandeling maken, maar wisten niet goed waar naartoe met die regen, die donkere lucht overal én een wielerwedstrijd die zorgde dat veel wegen waren afgesloten. Uiteindelijk werd het Sint-Lambrechts-Herk, waar we (Roger wist het nog, ik niet) ook waren in 2007.

Voetbalgekte!

Foto's Roger

We wandelden daar een klein halfuur: niet echt interessant. Om daarna verder te rijden en nog even rond te wandelen in de buurt van de watermolen in Alken (ook al heel lang geleden ontdekt).

Roger stelde voor een terrasje te doen, bijvoorbeeld bij De Horne in Vechmaal, tussen twee korte regenbuien door, maar ik had nog te veel te doen thuis: na het bereiden van het avondmaal en het avondmaal zelf, vooral heel belangrijke mails beantwoorden. 

Tussendoor had ik nog een lang telefoongesprek met mijn moeder Nany (die weer heel optimistisch klonk).

En, om deze dag te eindigen, nog een lange chat met iemand die ik echt aanraad een boek te schrijven in plaats van met een oude vrouw als ik zijn/haar problemen te bespreken.:-)