Een vleugje nostalgie en een blik op de toekomst

Vandaag heb ik nog eens enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende "Oostland" van de KVLS. Het wordt opnieuw een sterk nummer (en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren).

Toen ik daarmee klaar was, was het hoog tijd om te beginnen koken. Na een wortel-pompoensoep aten we selder met balletjes volgens een (heel gemakkelijk maar heel lekker) recept van mijn grootmoeder "marraine". Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus, wel met een witte saus op basis van het kookvocht. Telkens als we dat eten voel ik me teruggeworpen in de tijd: marraine wist dat ik dat heel graag at en maakte dat vaak klaar toen ik vroeger met Roger bij haar op bezoek kwam (gelukkig vindt Roger het ook heel lekker).

Deze avond kreeg ik een heel bijzondere mail van Hendrik. Hij had bij wijze van experiment twee AI-systemen (Chat GPT 5 en Claude Sonnet 4.5) een discussie laten voeren over of ze al dan niet een bewustzijn (kunnen) hebben en dat bleek echt een fascinerende discussie te zijn geworden! 

Verloren traditie

Ik schreef gisteren dat we vroeger elk jaar, begin september, met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken. Dat begon telkens met een mis, gevolgd door een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats in 's Gravenwezel, waarna we naar de flat van mijn moeder Nany in Schoten trokken. Daar werden we vergast op belegde broodjes (meestal klaargemaakt door mijn zus), wijn, bier en koffie.

Heel eenvoudig, maar ook heel gezellig was die herdenking. Daarom had ik na het overlijden van Nany even voorgesteld die traditie verder te zetten, voor onze beide ouders. Het enige antwoord dat ik meteen kreeg (van wie, dat weet ik niet meer) was: 'Toch zeker niet weer met een mis?'. En ik heb niet meer aangedrongen.

Maar nu vind ik het jammer dat ik niet zelf voor een jaarlijks herdenkingsmoment heb gezorgd. Hoewel... nu besef ik ook dat ik er niet meer toe in staat ben met die polyartritis!  

Stille Allerheiligen

Het was een rustige 1 november! 

Begraafplaatsen bezoeken is er niet meer bij: Nany en mijn vader liggen in 's Gravenwezel (waar we woonden toen mijn vader overleed), nog verder dan Schoten, dat Roger tegenwoordig al zo ver vindt. Het graf van Roger zijn ouders is verdwenen. En ik vraag deze dag niet aan Roger om het graf van mijn marraine en Nononc te bezoeken, omdat dat te pijnlijk is voor hem (dat doen we dus wel op een andere dag). 

Ik dacht vandaag vaak aan vroeger, toen ik met mijn ouders de kerkhoven in Leuven en Brussel (en soms in Hoksem) bezocht en we dan altijd even langsgingen bij mijn twee grootmoeders. Later, met Roger (en nog later onze kinderen) bezochten we het graf van zijn vader en dat van mijn vader en gingen we dan ook even langs bij zijn moeder en bij mijn moeder. En de laatste jaren bezochten we enkel nog het graf van Rogers vader en dat van marraine, omdat 1 november anders te druk werd (in ons al zo drukke leven), en we elk jaar begin september toch al met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken.

Dat is allemaal voorbij! Onze kinderen hebben geen enkele reden om vandaag hier "even langs te komen": hun grootouders liggen niet in deze contreien. Als ze die traditie al in ere houden, want hun leven is nog drukker dan het onze vroeger!

Een heel rustige, stille en regenachtige dag werd het dus, met veel lectuur, een mailtje van Eva en een telefoontje van Roger aan de aannemer, wiens gekneusde spier al veel beter is.