Een vleugje nostalgie en een blik op de toekomst

Vandaag heb ik nog eens enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende "Oostland" van de KVLS. Het wordt opnieuw een sterk nummer (en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren).

Toen ik daarmee klaar was, was het hoog tijd om te beginnen koken. Na een wortel-pompoensoep aten we selder met balletjes volgens een (heel gemakkelijk maar heel lekker) recept van mijn grootmoeder "marraine". Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus, wel met een witte saus op basis van het kookvocht. Telkens als we dat eten voel ik me teruggeworpen in de tijd: marraine wist dat ik dat heel graag at en maakte dat vaak klaar toen ik vroeger met Roger bij haar op bezoek kwam (gelukkig vindt Roger het ook heel lekker).

Deze avond kreeg ik een heel bijzondere mail van Hendrik. Hij had bij wijze van experiment twee AI-systemen (Chat GPT 5 en Claude Sonnet 4.5) een discussie laten voeren over of ze al dan niet een bewustzijn (kunnen) hebben en dat bleek echt een fascinerende discussie te zijn geworden! 

Verloren traditie

Ik schreef gisteren dat we vroeger elk jaar, begin september, met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken. Dat begon telkens met een mis, gevolgd door een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats in 's Gravenwezel, waarna we naar de flat van mijn moeder Nany in Schoten trokken. Daar werden we vergast op belegde broodjes (meestal klaargemaakt door mijn zus), wijn, bier en koffie.

Heel eenvoudig, maar ook heel gezellig was die herdenking. Daarom had ik na het overlijden van Nany even voorgesteld die traditie verder te zetten, voor onze beide ouders. Het enige antwoord dat ik meteen kreeg (van wie, dat weet ik niet meer) was: 'Toch zeker niet weer met een mis?'. En ik heb niet meer aangedrongen.

Maar nu vind ik het jammer dat ik niet zelf voor een jaarlijks herdenkingsmoment heb gezorgd. Hoewel... nu besef ik ook dat ik er niet meer toe in staat ben met die polyartritis!  

Stille Allerheiligen

Het was een rustige 1 november! 

Begraafplaatsen bezoeken is er niet meer bij: Nany en mijn vader liggen in 's Gravenwezel (waar we woonden toen mijn vader overleed), nog verder dan Schoten, dat Roger tegenwoordig al zo ver vindt. Het graf van Roger zijn ouders is verdwenen. En ik vraag deze dag niet aan Roger om het graf van mijn marraine en Nononc te bezoeken, omdat dat te pijnlijk is voor hem (dat doen we dus wel op een andere dag). 

Ik dacht vandaag vaak aan vroeger, toen ik met mijn ouders de kerkhoven in Leuven en Brussel (en soms in Hoksem) bezocht en we dan altijd even langsgingen bij mijn twee grootmoeders. Later, met Roger (en nog later onze kinderen) bezochten we het graf van zijn vader en dat van mijn vader en gingen we dan ook even langs bij zijn moeder en bij mijn moeder. En de laatste jaren bezochten we enkel nog het graf van Rogers vader en dat van marraine, omdat 1 november anders te druk werd (in ons al zo drukke leven), en we elk jaar begin september toch al met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken.

Dat is allemaal voorbij! Onze kinderen hebben geen enkele reden om vandaag hier "even langs te komen": hun grootouders liggen niet in deze contreien. Als ze die traditie al in ere houden, want hun leven is nog drukker dan het onze vroeger!

Een heel rustige, stille en regenachtige dag werd het dus, met veel lectuur, een mailtje van Eva en een telefoontje van Roger aan de aannemer, wiens gekneusde spier al veel beter is.

Na een opgeruimd terras toch geen opgeruimd gevoel!

Ik klaag geregeld over de rommel in en rondom ons huis maar Roger kan het blijkbaar niet laten: een lege plek moet opgevuld worden. Binnen lukt het me nog om de rommel een beetje in toom te houden (behalve in de kamers die Roger zich helemaal heeft toegeëigend). Maar het poortgebouw is een ramp sinds ik me er niet meer mee bemoei (uit schrik te struikelen over een van de spullen die Roger er opstapelt).

Ik heb ook nooit opgehouden te klagen over ons terras dat maar niet opgeruimd geraakt. Hoewel Roger geregeld herhaalt dat gewoon op het gras gaan zitten "even gezellig" is, bleef ik aandringen en zagen. En  onlangs eiste ik dat we tegen volgende zomer opnieuw van dat terras kunnen genieten. Daarom sprak Roger enkele dagen geleden af met de aannemer die ons vandaag eindelijk kwam verlossen van dat afbraakmateriaal. 

Ondertussen keek ik dat schoolwerk van L. na, zette ik koffie en maakte ik al plannen om het terras opnieuw te gebruiken. 

Ik was blij... tot de aannemer en zijn kompaan na het werk even koffie kwamen drinken in de keuken. Ik vernam toen dat de aannemer bij een vorige opdracht een spier had bezeerd en ik merkte dat het vrijmaken van ons terras die spier helemaal geen deugd had gedaan. En toen voelde ik me schuldig!

Taalonderwijs vandaag?

Vandaag heb ik nog maar eens de keuken schoongemaakt (bijna drie uur heb ik daaraan besteed, weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze voor mijn rug; en opnieuw zonder de binnenkant van de kasten onder handen te nemen). Wat heb ik toch een hekel aan dat soort werk! En zeker nu al die karweien nog langer duren dan enkele jaren geleden! 

Deze avond (nadat we nog eens spinazie met kikkererwten en zalm aten - heel lekker!) wilde ik nog enkele bladzijden uit mijn dagboeken overtypen toen er een mail van buurjongen L. aankwam. Of ik nog eens zijn schooltaak wilde nakijken.

Dat bleek een hele boterham te zijn! Ik antwoordde hem dat ik daar morgen zal voor zorgen, maar ik bekeek toch al een deel van de opgave. En daar las ik onder andere: 

"Lees de zinnen hieronder en plaats ze bij de juiste categorie van het armoedeweb (...)

- Liam heeft geen plaats op zijn kamer om te studeren (...) waardoor hij soms slechte punten behaald"

Zulke fouten vanwege een leerkracht maken me telkens toch zo kwaad!

Onder de scanner

Vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. Er waren twee leden afwezig wegens ziekte, en Ludo D. had voor ieder van ons een exemplaar van de Erfgoedkrant bij, met een artikel over onze werking: "WO II onder de scanner". Hij had ook voor mij zijn tweede laptop bij, zodat ik iets meer actief kon meewerken. Soms vind ik het jammer dat Roger zijn oude laptop niet meer online kan.

We hebben goed gewerkt maar er ligt nog veel werk voor de boeg: soms bevatten de steekkaarten die we controleren echt te weinig gegevens (en ik vrees dat we ons zullen moeten verontschuldigen voor de volgende vergadering die gepland is in een voor ons al heel drukke week). 

Vandaag hebben we de vergadering ook al een halfuurtje voor het einde moeten verlaten: Roger moest immers een nieuwe koptelefoon kopen nadat zijn vorige gisteren plotseling de geest gaf! 

Anesthesie

Eigenaardig: ik zoek al lang en vaak naar een heel verstaanbare en volledige uitleg over anesthesie (twee keer heb ik daar een heel slechte herinnering aan overgehouden) maar nooit vond ik een uitleg die me voldeed. 

Deze avond laat echter, viel ik heel toevallig (?) op een heel duidelijke video over dat onderwerp!

Ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan!