Megafuif

Ik heb het uiteraard gevolgd dit weekend, het nieuws over de "illegale fuif " hier vlakbij. Tot 15.000 mensen van verschillende nationaliteiten zouden er aan deelgenomen hebben! Eigenlijk sta ik in bewondering voor de organisatie: zoveel enthousiaste mensen verzamelen op een geheime plek zonder dat de overheid het komt te weten, echt: chapeau! Langs de andere kant: dit was een vreedzame bijeenkomst... wat als er slechtere bedoelingen waren dan feesten met alles wat "daarbij hoort"? 

Natuurlijk hebben de feestvierders overlast veroorzaakt. Zelf moest ik terugdenken aan onze problemen met de Sinksensfoor toen we in Antwerpen woonden maar ja, dat was "toegelaten" geluidsoverlast! 😥 En dat minstens zes weken aan een stuk terwijl het hier slechts over één weekend ging! Hier werd ook de natuur geschaad, ik weet het en dat vind ik erg. Maar ik blijf erbij, veel erger vind ik wat ik tegelijkertijd bewonder: dat ze erin geslaagd zijn die internationale megafuif te organiseren zonder dat er iets van is uitgelekt.

Nee, we zijn niet gaan kijken: het was niet het soort muziek waar ik van hou en, eerlijk gezegd, ik was blij dat, hoewel het allemaal niet zo heel ver van hier gebeurde, wij niets ervan hebben gehoord. Ik weet het, nu ben ik weer heel egoïstisch!

60 jaar al

Vandaag viert mijn broertje zijn verjaardag. Hij wordt 60 jaar en weer heb ik dat eigenaardige gevoel.  Toen hij geboren werd, hadden we prachtig weer. Nu blijft het onaangenaam en abnormaal koud!

Belgisch accent in het Frans

Deze dag stond grotendeels in het teken van familiale afspraken en verplichtingen langs Rogers kant maar ikzelf vond toch voldoende tijd om me een beetje te "amuseren". Onder andere met dit.  

Het is inderdaad zo dat, bijvoorbeeld op campings in Frankrijk, ik meestal aan zijn spraak hoor dat iemand een Franssprekende Belg is. Dat ligt niet altijd aan zijn accent. Er bestaat immers meer dan één Belgisch accent. De intonatie en het gebruik van bepaalde woorden (telwoorden zijn het bekendste voorbeeld maar er zijn meer subtiele verschillen) spelen een grotere rol. Eigenaardig genoeg hebben mijn Franssprekende vader, ooms en tantes me van jongs af aan geleerd bepaalde woorden - zoals "clinche" in de plaats van "clenche" - niet te gebruiken. En tijdens mijn hogere studies werd erop gehamerd dat we die "belgicismen" moesten vermijden. Misschien is het daarom dat ze me zo snel opvallen (ik merk bijvoorbeeld vaak dat onze Franstalige vrienden "savoir" gebruiken waar ik spontaan "pouvoir" zou zeggen, of "en vélo" waar het "à vélo" moet zijn). 

Wat zijn talen toch boeiend: ik ga me nu verder amuseren met dit!

Nog een blij weerzien

Vandaag spraken we eindelijk af met Maj en Charlie, in het rusthuis van Heers. Het was, als ik me niet vergis, van augustus 2019 geleden dat we elkaar ontmoetten. Het werden een paar gezellige uren in de cafetaria van het rusthuis, met een biertje, herinneringen aan (soms ondertussen overleden) kennissen en vrienden, weer diepzinnige gesprekken en, ondanks ons zichtbaar ouder worden, toch nog enkele toekomstplannen. 

Het deed echt deugd elkaar weer te zien! En wat wonen ze daar gezellig! De eerste keer dat we iemand in dat rusthuis bezochten, viel ons al op hoe ruim de kamers daar zijn. De kamer van Maj en Charlie bleek nog groter, met een prachtig uitzicht op de groene omgeving. In de gangen zag ik, zoals in het rusthuis waar Nany verbleef, gezellige zithoekjes en de cafetaria is hier nog veel aangenamer dan bij Nany. Even dacht ik: 'Hier zou ik wel kunnen leven' maar toen besefte ik dat Hendrik en Zeger ons niet zouden kunnen bezoeken. Zonder auto is dat rusthuis immers bijna niet bereikbaar: het ligt vrij ver van het centrum van Heers en de bussen naar Heers zijn al zo schaars! 

Keuvelen en roddelen

Ik kreeg vandaag met de post een doodsprentje van mijn vroegere lerares klassieke talen en dat deed me zo'n plezier! Weer kwamen er zoveel herinneringen boven!

Tijdens een snelle boodschap in Heers ontmoetten we E. en T., kennissen uit een buurdorp met wie we vroeger geregeld een praatje deden. We hadden elkaar al jaren niet meer gezien en praatten een poosje over voorbije gezondheidsproblemen, wisselden enkele nieuwtjes uit, en zij vertelden ons ook dat er pas iemand was overleden in onze straat. Wat mij wel opviel: ze waren vol lof voor onze overleden buurman maar... hadden toch ook enkele opmerkingen over zijn zogenaamd niet zo heel gezonde levensstijl.  Wij kennen de man niet en dus hechtte ik niet veel belang aan die praatjes maar ik vroeg me voor de zoveelste keer af waarom mensen vaak proberen een ziekte of een overlijden te verklaren door bepaalde gewoontes van de overledene.  In dit geval bijvoorbeeld had de doodsoorzaak (die ik heb vernomen van V.) absoluut niets te maken met een of andere levensgewoonte.

Overleden buren

Na onze boodschappen (wat blijft het nat en koud!) kreeg ik vandaag een telefoontje van straatgenote V.  Ze vertelde me onder andere over het plotse overlijden van een andere straatgenoot onlangs. Weer wist ik daar niets van (en kende ik de buur zelfs niet): leven we dan zo teruggetrokken? 

Terwijl ik zocht naar een "in memoriam" van de overleden buur, viel ik op de aankondiging van een ander overlijden: Anna Nossin. Haar kende ik ook niet persoonlijk maar ik heb wel met veel plezier haar boek "Dorp van mijn jeugd" gelezen. 

Vals alarm

Ik hoest of nies al niet meer: blijkbaar was het weer een allergie. Maar voor wat? Te veel stof in huis? 😉Mogelijk, want ik ben nog steeds niet aan de lenteschoonmaak toe! Niet dat ik dat systematisch doe maar deze lente voelt helemaal niet als lente aan: veel te koud, te nat en bloesems die te laat zijn! Alleen de paardenbloemen bloeien weelderig in de tuin.

Verkouden

Dochterlief is al een poosje serieus verkouden. Wel, vandaag heb ik de indruk dat ik die verkoudheid heb overgekregen. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik nog eens verkouden was!

Die keer, in januari 2020, heb ik me pas na die verkoudheid afgevraagd of het niet covid was geweest (omdat kort daarop die spier- en gewrichtspijnen begonnen). 

Met Elena naar een optreden van De Reizende Reiger

Vlak na het avondeten reden we naar het Leuvense waar we Elena bij haar ouders ophaalden. Tijd om even binnen te gaan was er niet en ik bleef zelfs in de auto zitten, dus wuifden Matthias en Eva van ver naar mij. We vonden ze immers uiteindelijk nog iets te jong om ons te vergezellen naar een optreden van De Reizende Reiger. 

We kwamen goed op tijd aan (vandaar onze haast) zodat we rustig een goede plaats konden kiezen (ik liet Elena dat doen: het werd vooraan maar niet op de eerste rij). Gedurende een half uur konden we nog gedachten uitwisselen en praten over onze bezigheden. Dan ging het gordijn open en de betovering kon beginnen. Zeger was een beetje bang geweest dat Elena het optreden niet zou appreciëren maar ik zag dat ze met volle teugen genoot van de geïmproviseerde toneelstukjes!

Roger en ik ook trouwens, en weer hebben we tranen gelachen! Het was heel lang geleden dat we nog een opvoering meemaakten en we vonden dat het gezelschap nog beter is geworden in die tijd!

Het was 22:30 uur voorbij toen we Elena bij dochter en schoonzoon afzetten met de belofte dat ze volgende keer weer mee mag. Binnen twee jaar ongeveer nemen we jou ook mee, Matthias. Eva zal nog wat langer moeten wachten. 

Roger maakte enkele foto's van de voorstelling:

Vormsel

Tijdens onze gesprekken bij het vieruurtje vandaag vroeg Elena, die binnenkort gevormd wordt, mij wat dat eigenlijk betekent, het "Vormsel". Wordt aan die kinderen dan niet meer uitgelegd wat ze aan het doen zijn?  

Ik heb haar in mijn eigen woorden uitgelegd wat dat sacrament betekent, en, haar kennende, hoop ik dat ze nu beseft dat het meer is dan een "feestje met cadeautjes"!

Ik herinner me dat ikzelf, vlak voor mijn vormsel, nachten na elkaar niet kon in slaap geraken. Ik stelde me constant de vraag of ik op mijn 10 jaar en half  (ik mocht mijn vormsel zo vroeg "vieren" - en dat werd ons laatste grote feest in Congo - omdat onze pastoor Marcel Inghels vond dat ik er rijp voor was) kon beloven dat ik heel mijn leven christelijk zou blijven, maar ook - toen al! - of het katholicisme wel "gelijk" had. Een vraag waar ik niet uitkwam maar de nacht voor "de grote dag" besloot ik dat ik er maar "moest in geloven", want het tegendeel was al te triestig. 

Blij weerzien

Een vergadering nu en hier, een andere vergadering dan en daar, daarmee werden dochterlief en schoonzoon vandaag allebei geconfronteerd. Of Roger en ik de kindjes nog eens konden opvangen na school. 

Heel graag uiteraard en het deed deugd elkaar weer te zien. Eigenlijk hadden de kindjes niet heel veel te vertellen over hun reis maar wel des te meer over school, vriendjes, nakende communiefeesten, plannen, creaties, enzovoort. Weer een gezellig vieruurtje dus. Daarna was het tijd voor het schoolwerk en tegen dat de "schermen aan mochten", ben ik beginnen te koken. Tussen twee vergaderingen door schoof schoonzoon mee aan tafel, dochterlief was toen nog steeds afwezig. 

Terwijl de kindjes opnieuw televisie (of naar een ander scherm) keken en ik de tafel afruimde, kreeg ik een berichtje van mijn broertje: het lichaam van Nany werd terugbezorgd aan de begrafenisondernemer en werd al gecremeerd. Wanneer we samen haar urne kunnen bijzetten in het graf van onze vader? Zo snel hadden we dat niet verwacht! En zeggen dat broertje, zus en wij net de volgende weken vrij veel verplichtingen hebben!

Televisieavond

Het is niet mijn gewoonte en het was helemaal niet mijn bedoeling. 

Na onze wekelijkse boodschappen, enkele huishoudtaken, wat lectuur, enkele mails, tikwerk, koken, avondeten en afwassen, wilde ik "even" kijken naar "De afspraak" op VRT Max  (en het item over die Russische spionageboten boezemde me een beetje angst in), maar daarna bleef ik verder kijken naar de reeks over onze prins Laurent en dan naar de eerste aflevering van "Mijn God"! Ik heb dus de hele avond tv (op mijn pc-scherm) gekeken!

Het is goed dat we geen televisie hebben, want ik wil echt niet elke avond op die manier doorbrengen, maar, langs de andere kant, ik vond deze "televisieavond" ook niet echt tijdverlies. En ik begrijp heel goed dat mensen, na een drukke dag, hun avond passief voor het televisiescherm doorbrengen. Ons leven is de laatste jaren echter niet meer zo druk en dus vind ik dat ik moet oppassen: ik mag niet "verslaafd" geraken aan tv-kijken op mijn scherm! 😕 

YouTube en religie

Onlangs stelde YouTube me een reeks voor over het katholicisme. Ik keek eerst uit nieuwsgierigheid, bleef geïnteresseerd naar volgende afleveringen kijken en de laatste dagen breng ik een groot deel van mijn vrije tijd door met, buiten lectuur, overtypen van vroegere dagboeken, mailtjes of telefoontjes, kijken naar die reeks. 

Ik ben katholiek opgevoed maar heb altijd veel interesse gehad voor andere christelijke kerken en andere religies. Broeder en priester (ik wist niet dat een broeder, die later priester wordt, broeder blijft) Paul Adrien , een wiskundige, bespreekt ook die verschillen. Uiteraard heeft hij het niet enkel daarover: hij spreekt ook over hoofdzonden, sacramenten, vergeving, naastenliefde, enz, enz, meestal vertrekkende van huidige situaties. Interessant is ook dat hij vaak verwijst naar taalkunde, filosofie, geschiedenis en uiteraard de bijbel.  

Kortom, ik besteed vrij veel tijd aan die vlogger de laatste dagen en, hoewel ik heel af en toe wat moeite heb om volledig akkoord te gaan met Paul Adrien, het boeit me! Het herinnert me ook mijn vroegere interessante gesprekken met mijn vriend zaliger, onze Matadi-pastoor Marcel Inghels!

Over God en toeval

De kerselaars beginnen te bloesemen maar het blijft veel te koud: we hadden vandaag geen zin om het huis te verlaten. Veel lectuur dus, enkele mails en een telefoontje van Matadi-vriendin M.R. 

Ineens bedenk ik dat de enkele boeken die ik nog wilde kopen nog steeds niet aangekocht zijn: te veel andere verplichte uitgaven.  Een van die boeken is "Dieu, la science, les preuves". 

En dan stelt Roger mij voor te kijken naar deze radio-uitzending. Hij had daar pas naar geluisterd, vond het heel interessant maar wist blijkbaar niet meer dat ik hem in november 2021 over hetzelfde boek had gesproken én uiteraard niet dat ik pas aan dat boek had gedacht! 😀 Eigenaardig toeval weer!

Ik luisterde dus nog eens naar de uitleg van de auteurs van het boek: de wetenschap zou bewezen hebben dat het universum een begin heeft en een begin veronderstelt een oorzaak. Die oorzaak kan echter niet het toeval zijn (en voor de - een beetje ingewikkelde - uitleg daarover moet je zelf maar luisteren). 

Naar Hasselt

Roger moest vandaag in Hasselt zijn en we hebben daar dus na heel lange tijd nog eens (een heel klein beetje) rondgelopen. Ik vraag me telkens opnieuw af waarom die stad me niet ligt, in tegenstelling tot Sint-Truiden bijvoorbeeld. Op reis heb ik ook vaak opgemerkt dat rondlopen in bepaalde, vaak vrij onbenullige, steden me een goed gevoel geeft terwijl sommige, soms heel bekende, steden me niets zeggen. Ik kan echter helemaal niet uitleggen aan wat het ligt!

Lezing over emigratie van Vechmaal naar Amerika

Vandaag heb ik eindelijk Maj kunnen bereiken. Mijn telefoontje kwam echter nogal ongelegen en ze zou mij terugbellen. Hopelijk heeft ze dat niet deze avond gedaan, want we waren de hele avond afwezig (een interessante lezing van Heemkunde Groot Heers en eigenlijk wilde ik aan Maj vragen of ze ons niet wilde vergezellen).

Peter Vanbrabant kwam ons vertellen over de emigratie naar Amerika van enkele gezinnen uit Vechmaal. Echt boeiend maar iets te lang, vond ik! 

Na het feest

Na het feestweekend was het hoog tijd om opnieuw boodschappen te doen, moest ik mijn correspondentie bijwerken, een beetje tikwerk inhalen (ik sta serieus achter met het overtypen van mijn vroegere dagboeken. Soms haalt Roger bijvoorbeeld een herinnering aan lang geleden op, vraagt hij mij meer details en als ik die moet opzoeken in mijn handgeschreven dagboeken - wat ik nog heel vaak moet doen - is het bijna onbegonnen werk). Eigenlijk had ik ook moeten beginnen opnieuw schoonmaken maar dat zal nog even moeten wachten!

De dagen waren dus vrij druk maar ook nog steeds nat en koud. Tussendoor heb ik naar een of andere film gekeken, wat gelezen en uiteraard gekookt, opgeruimd, afgewassen enzovoort. Niets bijzonders te melden dus tenzij misschien dat ik deze avond naar een documentaire over het leven op internaat zocht en vond. Ik heb me immers altijd afgevraagd hoe het voelt, op internaat zijn of (verplicht) zijn kinderen op internaat sturen. Ik ga daar dus even naar kijken.

Over een wandeling en het kloosterleven

Tussen onze brunch en ons avondeten zijn Hendrik en Debby vandaag gaan wandelen. Roger had geen zin om mee te gaan en ik vermoedde (terecht, denk ik) dat ik het nog steeds niet zou aankunnen, de 16 kilometer die ze hebben afgelegd. Debby maakte enkele foto's (waarvan enkele hieronder) waar ik echt nostalgisch van werd naar onze eigen vroegere wandelingen:

 

Ik wandelde dus niet mee maar ondertussen heb ik, voor ik ons avondeten bereidde, onder andere gekeken naar deze video over bepaalde aspecten van het kloosterleven. Voor mij is Pasen immers niet enkel het belangrijkste feest van het Christendom maar die dag heeft voor mij vooral een heel speciale spirituele betekenis. En het monastieke leven heeft me altijd gefascineerd.

Gemis met Pasen

We hebben zopas Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden gebracht. Ze kwamen hier gisteren slapen na ons paasfeestje, met Zeger, bij dochterlief en schoonzoon. Zoals altijd bij hen een gezellige bedoening, aangename gesprekken en heel lekker eten en drinken. Maar de kindjes waren er niet bij wegens op reis met hun andere grootouders en ik heb ze serieus gemist!

Limburgse monografieën

Vandaag kregen we Jo Corstjens en Jan Gerits op bezoek. Jan Gerits wordt deze maand 91 jaar en hij wil  dat de Limburgse monografieën verder worden uitgegeven na zijn overlijden. Hij heeft tot hiertoe voor de meeste titels gezorgd, al werd af en toe een monografie geschreven door Jo Corstjens of iemand anders. Bij de KVLS is er echter niemand die kan zorgen voor de opvolging (nee, ook ik niet: ik heb echt de tijd en het geduld niet om al die opzoekingen te verrichten, ik lees enkel de uiteindelijke tekst na). 

Onlangs hebben Jan en Jo in hun gemeente een nieuwe cultuurkring opgericht en, met het akkoord van Edith Oeyen, de voorzitter van de KVLS, hebben we afgesproken de Limburgse monografieën los te koppelen van de KVLS en ze onder te brengen in die cultuurkring waar wel mensen zijn die de reeks kunnen voortzetten.

Daarover kwamen Jan en Jo vandaag onderhandelen. De zaak was heel snel beklonken (al wachten we om praktische redenen tot het einde van dit jaar voor de eigenlijke overgang) maar we hebben nog vrij lang gezellig gepraat bij een kopje koffie of thee. Jan vooral over al zijn plannen in verband met de volgende monografieën, zijn pas overleden broer, zijn studententijd en professoren waar Roger en ik ook soms mee te maken hadden.  

Jo kwam eigenlijk ook enkele tientallen oude monografieën afhalen (binnenkort wil hij die aanbieden op een boekenmarkt in Bree) én hij bracht ons een nieuwe lading tijdschriftjes (de nog niet verkochte jongste nummers). We bewaren die in het poortgebouw maar... de ruimte ervoor wordt schaars na al die jaren! 

Over schrijven en boeken

Ik heb vandaag het verhaal van Elena helemaal uitgelezen en ik heb er echt van genoten. Ik moest wel afstand nemen van mijn "denken als een volwassen": ik merkte dat, toen ik even niet meer kon volgen, dat lag aan het feit dat ik haar verbeelding niet meer kon volgen. Haar manier van schrijven, haar stijl is echter zeer volwassen voor haar leeftijd. Ze gebruikt bijvoorbeeld ongelooflijk originele vergelijkingen en metaforen. Uiteraard moet er hier en daar nog wat geschaafd worden maar echt, ik vind dat haar talent moet aangemoedigd worden! Onlangs viel ik bij het "babysitten" per toeval op een rondslingerende poëtische tekst die ik heel mooi vond, vroeg aan de kindjes (ik was zo'n beetje aan het opruimen) van wie die tekst was en waar ik die moest opbergen. Elena zei, heel verlegen, dat zij dat geschreven had, griste het blad uit mijn handen en verborg het in een van haar schoolschriften. Dat was voor mij een heel herkenbare situatie (ik bedoel: als mijn ouders als eens vielen op iets dat ik als puber geschreven had en dat absoluut niet voor hen was bedoeld). Ik weet het: "mijn (klein)kind, schoon kind" maar ik denk echt dat Elena objectief goed schrijft. 

Wie ook goed schrijft (vond ik toen ik een paar artikels - wel gespeend van verbeelding en helemaal niet sprookjesachtig - van hem las), is de beroemde arts en wetenschapper Didier Raoult. Hij heeft pas zijn autobiografie uitgegeven en weer heb ik veel zin om af te wijken van mijn beslissing geen boeken meer te kopen!

Weer vergeten!

Het is erg! Ik was zo druk bezig vandaag (opruimen, schoonmaken, ritje in de regen naar het containerpark, koken, afwassen, lectuur, luisteren naar een interview met Didier Raoult, mails beantwoorden, enz.) dat ik pas tegen 21 uur besefte dat ik niet naar Maj had gebeld. En toen vond ik het te laat.

Greet aan telefoon

Ik weet het, ik heb een probleem met telefoneren: ik ben altijd bang dat ik ongelegen kom! Zo kreeg ik onlangs van haar zus het nieuwe telefoonnummer van Maj. Ik heb immers niets meer gehoord van Maj sinds kort na het overlijden van Boudewijn Knevels en op mijn laatste mail antwoordde ze ook niet. Volgens haar zus is ze, zoals bijna iedereen, overgestapt op "WhatsApp" en, inderdaad, ik doe daar (nog?) niet aan mee (eigenlijk omdat ik een beetje bang ben dan te veel telefoontjes en/of dringende berichten te krijgen! 😀). Conclusie: ik heb nog steeds niet gebeld naar Maj!

Hetzelfde probleem stelt zich met bijvoorbeeld mijn enkele Antwerpse vriendinnen, waaronder Jeannine en Greet. Maar vandaag, vlak voor we onze boodschappen deden, belde Greet nog eens zelf. Het was lang geleden en we hadden dus veel te vertellen! Het deed deugd, echt, maar weer voelde ik me heel nostalgisch, deze keer naar onze jaren in Antwerpen, toen Greet en ik, nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, nog samen genoten van het keuvelen bij een kopje koffie.

Nu ga ik nog een paar hoofdstukken lezen van het verhaal van Elena (ik vind haar stijl heel bijzonder), verder kijken naar "Het spook van Woke" en morgen bel ik naar Maj! 

Mijn oom Gusty

Vandaag kreeg ik ook een mail én een telefoontje van mijn nicht (in de betekenis van "cousin") Chantal, de dochter van de jongere broer Gusty van mijn vader. Ze vertelde me fier dat ze voor de tweede keer grootmoeder was geworden, van baby Oscar. En als ik op de foto's bij de mail mag afgaan, is hij een objectief mooie baby. Er was ook een foto bij van "nonkel" Gusty met achterkleinkind Oscar en... wat ziet Gusty er nog goed uit op zijn 92 jaar (die hij in maart is geworden)! Chantal vertelde dat haar vader wat vergeetachtig wordt maar voor de rest nog zeer bij de pinken is! 

Zeggen dat Nany ervan overtuigd was dat zij als laatste zou overblijven en nooit vermoed heeft dat Gusty zijn broers, zus, schoonzussen en schoonbroer zou overleven!

Vroeger en nu

Bovenop de enkele uren die ik vandaag weer besteedde aan het verhaal van Elena (wat een ongelooflijke verbeelding!) vonden we voldoende tijd om Rogers nicht Jeannine te bezoeken. Ze maakt het beter maar is nog echt niet tiptop. 'Oud worden hé', klaagt ze en ze heeft natuurlijk gelijk, al is het alternatief ook niet zo aantrekkelijk! 

Ze klaagde ook over het feit dat je tegenwoordig voor de minste kwaal naar een specialist wordt gestuurd die dan weer allerlei bijkomende onderzoeken laat uitvoeren maar eigenlijk enkel rekening houdt met zijn eigen specialiteit in plaats van je algemene conditie in acht te nemen. Hetzelfde gevoel heb ik ook al een hele poos. Neef Yves vroeg zich zelfs af of huisartsen vandaag nog wel zelf een diagnose mogen stellen, of ze misschien verplicht zijn of zich verplicht voelen je voor het minste door te verwijzen naar een specialist. 

O ja, nog een leuke taalanekdote. Jeannine vertelde over een man die enkele maîtresses had. Daarvoor gebruikte ze het woord "à côté": die man had dus vier "à côté" (Frans woord voor "ernaast"). Thuis vroeg ik aan Roger of die uitdrukking gangbaar was in deze streek. Hij wist het niet: 'Toen we hier woonden, was ik een kind en mijn ouders zullen aan tafel zeker niet over zulke zaken gesproken hebben.' Waarop ik antwoordde: 'Dat is het juist, als ze die uitdrukking gebruikten, wist je als kind toch niet over wat ze het precies hadden!' 'Ja, maar dan had ik misschien gevraagd wat ze bedoelden.'  En toen herinnerde ik me hoe men vroeger kinderen opvoedde en ik zei: 'Je mocht als kind toch niet spreken aan tafel?', waarop Roger zich dan weer herinnerde: 'Inderdaad, het was constant van "als grote mensen spreken, mogen kinderen hun neus daar niet tussen steken"!' 

Lezen, koken, telefoneren en foto's kijken

Vandaag ben ik er eindelijk aan begonnen, Elena en ik vind jouw verhaal echt boeiend! Veel boeiender dan dat schoonmaken van de keuken dat ook aan de beurt was.  Het werd dus een doodgewone, wel weer koude dag, met als uitschieters die lectuur, een telefoontje van Hendrik en het koken (dat is ongeveer het enige wat ik graag doe in het huishouden - vandaag werd het wel een vrij eenvoudig avondmaal: broccolisoep gevolgd door roodbaars met preistamppot). 

Deze avond keek ik nog naar oude foto's en ik viel onder andere op deze foto uit 1972, gemaakt door onze goede vriend Jan zaliger:

Dat was tijdens een uitstapje naar de molen in Rotselaar. Ik was er niet bij, want op dat moment aan het studeren maar 's avonds kwam al dat volkje bij mij eten (van links naar rechts: Paul V., Jan D., Roger - die toen nog helemaal niet "mijn" Roger was -, Dirk Lambrechts zaliger, Willy "de Engelsman", Barney Mc Kenna zaliger). 

Ik kreeg weer een nostalgische bui!

Radesh Shanker over de vraag "Wat is een Nederlander"

Ik wilde deze avond het verhaal van Elena (beginnen) herlezen maar Roger verwees me naar een aflevering van "Café Weltschmerz"  waar ik met veel interesse naar keek/luisterde. Paul Cliteur en Wim Van Rooy hebben het er over bovengenoemd boek van de onbekende schrijver Radesh Shanker maar ook over Mattias Desmet en Houellebecq. Vrij lang maar boeiend van begin tot einde. 

Sorry, hoor, Elena, ik begin morgen aan jouw verhaal!

Zeer eigenaardig toeval

Ik dacht aan Nany en bedacht: 'Nu is ze er dus niet meer' en ik herinnerde me meteen een uit het oog verloren Nederlandse vriend, Kees. Kees zei altijd "Als ik er ben, is de dood er niet, als de dood er is, ben ik er niet' (Epicurus). Toen vroeg ik me af of ik via Google geen spoor zou terugvinden van Kees. En kijk wat het eerste was dat ik tegenkwam: https://mensenlinq.nl/overlijdensberichten/kees-panman-9364560/. 

Dat gaat over onze vriend Kees die er dus niet meer is!