Hoewel...
Nog verder gewerkt aan die Limburgse monografie en over en weer gemaild met de auteur Jan Gerits. Die me een aangepaste beknopte biografie over hemzelf dacht door te sturen maar die zich vergiste en mij een lijst van zes bladzijden over zijn publicaties zond. Ondertussen heb ik de juiste biografie wel aangekregen en, ongelooflijk, ik lees in de vorige bijlage dat Jan meer dan 70 boeken heeft gepubliceerd!
Ondanks mijn "luiheid" kreeg Roger zijn beweging vandaag. We reden immers naar Ikea, gewoon om er rond te wandelen en, vooral wat mij betreft, te genieten van de "decors". Ik merkte weer op dat ik (heel lang geleden zelfs al) vaak dezelfde interieurideeën heb als wat ik daar zie.
Voor de rest bestond mijn luie dag uit mails beantwoorden (onder andere van een goede vriendin wier zoon vorig weekend met spoed moest worden opgenomen in een ziekenhuis), opruimen, koken (met restjes van de vorige dagen) en lezen.
dinsdag 31 oktober 2017
maandag 30 oktober 2017
Haspengouw
Vandaag vooral uitgebreide boodschappen gedaan en verder gewerkt aan die Limburgse monografie van de KVLS, over Guido Wulms, van de hand van Jan Gerits. Het wordt weer een heel interessant boekje!
Niet veel te vertellen dus over deze dag, tenzij dat het me weer opviel, toen we rondreden in de buurt, hoe mooi Haspengouw is!
Niet veel te vertellen dus over deze dag, tenzij dat het me weer opviel, toen we rondreden in de buurt, hoe mooi Haspengouw is!
 |
| Eigen foto's |
zondag 29 oktober 2017
Martin Wings
.. is overleden, al een poosje geleden.
Hij las mijn blog en reageerde geregeld (hij was wel geen "volger" officieel, maar zelf heb ik ook nooit begrepen wat het betekent een officiële "volger" te zijn tenzij voor een goed gevoel bij de schrijver).
Maar over Martin dus.
Ik wist dat hij mijn blog volgde (en ik deed dat ook met de zijne, en, oei, nu zocht ik even naar zijn blog online maar vond alleen herinneringspagina's: bestaat zijn blog dan niet meer?).
Wel, telkens als ik iets post, denk ik aan de weinige kennissen van wie ik weet dat ze het zullen lezen (en daar hoorde Martin zaliger bij) en niet aan de soms honderden mensen die ik niet ken en die (toevallig?) op deze blog terechtkomen.
En... het valt me op dat ik heel vaak vergeet dat Martin niet meer tot deze wereld behoort! Heel raar, dat gevoel! Ik denk dan bijvoorbeeld: wat zal Martin hierop te zeggen hebben?
Maar Martin is er dus niet meer.
Hij las mijn blog en reageerde geregeld (hij was wel geen "volger" officieel, maar zelf heb ik ook nooit begrepen wat het betekent een officiële "volger" te zijn tenzij voor een goed gevoel bij de schrijver).
Maar over Martin dus.
Ik wist dat hij mijn blog volgde (en ik deed dat ook met de zijne, en, oei, nu zocht ik even naar zijn blog online maar vond alleen herinneringspagina's: bestaat zijn blog dan niet meer?).
Wel, telkens als ik iets post, denk ik aan de weinige kennissen van wie ik weet dat ze het zullen lezen (en daar hoorde Martin zaliger bij) en niet aan de soms honderden mensen die ik niet ken en die (toevallig?) op deze blog terechtkomen.
En... het valt me op dat ik heel vaak vergeet dat Martin niet meer tot deze wereld behoort! Heel raar, dat gevoel! Ik denk dan bijvoorbeeld: wat zal Martin hierop te zeggen hebben?
Maar Martin is er dus niet meer.
Abdij van 't Park
Ik kreeg deze ochtend de tekst van de nieuwe Limburgse monografie aan. Weer werk dus.
Desondanks reden we even naar het Leuvense om een snel bezoek te brengen aan het graf van mijn grootmoeder Marraine en aan dat van Rogers moeder.
Vooral op het kerkhof van de Abdij van 't Park was er heel veel volk: ik dacht met heimwee terug aan de keren dat marraine en ik in ons eentje daar naartoe wandelden, naar het graf van mijn opa (waarin zij nu dus ook ligt), en er genoten van de rust die uitstraalde van die oude gebouwen. Vandaag vond ik het er onaangenaam druk.
We maakten geen extra lange wandeling maar maakten het kort, want (zoals ik al zei) thuis wachtte zetwerk op mij (én het was heel koud).
Desondanks reden we even naar het Leuvense om een snel bezoek te brengen aan het graf van mijn grootmoeder Marraine en aan dat van Rogers moeder.
Vooral op het kerkhof van de Abdij van 't Park was er heel veel volk: ik dacht met heimwee terug aan de keren dat marraine en ik in ons eentje daar naartoe wandelden, naar het graf van mijn opa (waarin zij nu dus ook ligt), en er genoten van de rust die uitstraalde van die oude gebouwen. Vandaag vond ik het er onaangenaam druk.
We maakten geen extra lange wandeling maar maakten het kort, want (zoals ik al zei) thuis wachtte zetwerk op mij (én het was heel koud).
 |
| Foto's Roger |
Een fijne avond met Maj, Charlie, Bernadette en Juan
Gisterenavond hadden we Maj, Charlie, Bernadette en Juan uitgenodigd. Bij een eenvoudig etentje wisselden we nieuwtjes uit, haalde Juan herinneringen op aan Dirk Van Esbroeck, Alfredo Marcucci en Dirk Lambrechts. Hij trakteerde ons op enkele liedjes die hij begeleidde op zijn gitaar en leerde ons het verschil in ritme tussen tango, milonga en zelfs fado.
Het werd een oergezellige avond (vond ik toch, ondanks onze enkele gesprekken over Catalonië, waar de laatste gebeurtenissen ons blijkbaar allemaal gemengde gevoelens gaven). En weer werden Roger en ik verwend tot en met: boeken, een fles Oloroso, glazen, prachtige mandjes, etc.: veel te veel cadeau's hadden die mensen weer bij!
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto's |
vrijdag 27 oktober 2017
Molenbeek
Na de huishoudelijke karweitjes deze middag nog eens een wandeling gemaakt aan de rand van Sint-Truiden (waar we ooit onder andere die volkstuintjes hadden gezien).
Het was zonnig weer, de meidoorn pronkte met zijn bessen en we zagen een reiger vlak naast ons opstijgen aan een poeltje. Deugddoende wandeling!
Het was zonnig weer, de meidoorn pronkte met zijn bessen en we zagen een reiger vlak naast ons opstijgen aan een poeltje. Deugddoende wandeling!
 |
| Eigen foto's |
donderdag 26 oktober 2017
Eva was heel fier gisteren, dat vergat ik te vertellen
Gisteren wees Eva mij en haar opa op een "tekening" van haar die aan de keukenmuur van dochterlief en schoonzoon pronkte.
"Stoel," zei ze, en terwijl ze zichzelf aanwees: "ik".
Het betrof een tekening van een paddenstoel die ze bij onthaalmoeder Lutti had ingekleurd.
Ik luisterde wel maar was tegelijk met zoveel andere zaken bezig (onder andere met Matthias die net op dat moment een glas water vroeg) dat ik niet spontaan een foto nam van het "kunstwerk". Jammer, want dit is de eerste keer dat Eva ons toont dat ze bewust is van het resultaat van haar creatie én van onze reactie erop (want, echt, ze fleurde op toen Roger en ik onze bewondering uitten).
Eva was duidelijk (en terecht) heel fier op haar prestatie! 😊
"Stoel," zei ze, en terwijl ze zichzelf aanwees: "ik".
Het betrof een tekening van een paddenstoel die ze bij onthaalmoeder Lutti had ingekleurd.
Ik luisterde wel maar was tegelijk met zoveel andere zaken bezig (onder andere met Matthias die net op dat moment een glas water vroeg) dat ik niet spontaan een foto nam van het "kunstwerk". Jammer, want dit is de eerste keer dat Eva ons toont dat ze bewust is van het resultaat van haar creatie én van onze reactie erop (want, echt, ze fleurde op toen Roger en ik onze bewondering uitten).
Eva was duidelijk (en terecht) heel fier op haar prestatie! 😊
Van Klein-Gelmen naar Mettekoven en terug
Tussen nog wat schoonmaakwerk, een nieuwe vertaling (jawel!) en Rogers dokterscontrole door en ondanks mijn zware verkoudheid en de pijn in mijn gewrichten wandelden we nog eens de lus van Klein-Gelmen naar Mettekoven en terug.
Een mooie, rustgevende, niet te lange (iets meer dan drie kwartier) wandeling door bosjes en weilanden. Heel stil op het geroep van een paar roofvogels na.
Een mooie, rustgevende, niet te lange (iets meer dan drie kwartier) wandeling door bosjes en weilanden. Heel stil op het geroep van een paar roofvogels na.
 |
| Eigen foto's |
woensdag 25 oktober 2017
Drukke dag
Tijdens de vergadering van de werkgroep WOI (waar Roger en ik om 8:30 uur te voet naartoe liepen) belde ik naar onze dochter. Of ze deze middag zelf de kindjes kon afhalen omdat we onze auto nog niet terug hadden.
Op de vergadering zag ik een eerste exemplaar van "ons" gedrukte boek. Ik vind het echt geslaagd, heb er zelfs een foto van gemaakt maar die ga ik hier nog niet publiceren.
We waren pas thuis toen we hoorden dat we de auto mochten gaan halen in Wilderen. Deze keer deden we er anderhalf uur over met de bus, en dan hadden we nog het geluk dat in Borgloon onze tweede bus vertraging had of we mochten daar bijna een uur wachten. Ik reis graag met het openbaar vervoer maar ik moet toegeven dat het aanbod (zeker hier) veel te schaars is.
In Wilderen belde ik naar onze dochter. Of we meteen zouden afkomen. Jawel, zo konden wij met Matthias en Eva thuis blijven terwijl zij met Elena naar de zwemles ging.
Om 15 uur waren we bij dochterlief waar Elena ons al fel had gemist naar het schijnt. Eva was haar mama aan het helpen was te drogen te hangen en Matthias was tekeningen aan het inkleuren die hij ons cadeau gaf. Hij ging Elena halen die bij Anna was. Elena toonde me wat ze al kan schrijven en lezen, vertelde me dat Anna een dagboek had en dat zij er ook graag een zou hebben (ideetje voor Kerstmis?). Matthias wilde ook graag een dagboek en zou er dan tekeningen in maken zolang hij niet kan schrijven.
Elena vertrok met haar mama naar de zwemles en ik begon weldra het avondeten te bereiden. Eva wilde naar een filmpje kijken, Matthias speelde met zijn trein. Eva vond geen mooie uitzending op tv en maakte ons duidelijk dat het aanbod haar niet aanstond. Ze wees naar het toestel en zei: 'Niet mooi, hé!'.
Toen kroop ze op Rogers schoot en ook Matthias kwam erbij zodra Roger verhaaltjes begon voor te lezen.
Iets voor 17:30 uur kwamen Elena en haar moeder thuis. Dochterlief at snel en vertrok naar haar school terwijl onze schoonzoon aankwam.
We aten op onze beurt en iets na de maaltijd vertrokken Roger en ik naar Haspengouw. Onderweg viel ik bijna in slaap.
Sinds gisterenavond ben ik snipverkouden. Van mijn zus overgekregen?😉
Op de vergadering zag ik een eerste exemplaar van "ons" gedrukte boek. Ik vind het echt geslaagd, heb er zelfs een foto van gemaakt maar die ga ik hier nog niet publiceren.
We waren pas thuis toen we hoorden dat we de auto mochten gaan halen in Wilderen. Deze keer deden we er anderhalf uur over met de bus, en dan hadden we nog het geluk dat in Borgloon onze tweede bus vertraging had of we mochten daar bijna een uur wachten. Ik reis graag met het openbaar vervoer maar ik moet toegeven dat het aanbod (zeker hier) veel te schaars is.
In Wilderen belde ik naar onze dochter. Of we meteen zouden afkomen. Jawel, zo konden wij met Matthias en Eva thuis blijven terwijl zij met Elena naar de zwemles ging.
Om 15 uur waren we bij dochterlief waar Elena ons al fel had gemist naar het schijnt. Eva was haar mama aan het helpen was te drogen te hangen en Matthias was tekeningen aan het inkleuren die hij ons cadeau gaf. Hij ging Elena halen die bij Anna was. Elena toonde me wat ze al kan schrijven en lezen, vertelde me dat Anna een dagboek had en dat zij er ook graag een zou hebben (ideetje voor Kerstmis?). Matthias wilde ook graag een dagboek en zou er dan tekeningen in maken zolang hij niet kan schrijven.
Elena vertrok met haar mama naar de zwemles en ik begon weldra het avondeten te bereiden. Eva wilde naar een filmpje kijken, Matthias speelde met zijn trein. Eva vond geen mooie uitzending op tv en maakte ons duidelijk dat het aanbod haar niet aanstond. Ze wees naar het toestel en zei: 'Niet mooi, hé!'.
Toen kroop ze op Rogers schoot en ook Matthias kwam erbij zodra Roger verhaaltjes begon voor te lezen.
Iets voor 17:30 uur kwamen Elena en haar moeder thuis. Dochterlief at snel en vertrok naar haar school terwijl onze schoonzoon aankwam.
We aten op onze beurt en iets na de maaltijd vertrokken Roger en ik naar Haspengouw. Onderweg viel ik bijna in slaap.
Sinds gisterenavond ben ik snipverkouden. Van mijn zus overgekregen?😉
 |
| Eigen foto |
dinsdag 24 oktober 2017
Vertaling!
Ik had blijkbaar een beetje vroeger moeten klagen: deze avond kwam er een vrij omvangrijke en interessante (meer mag ik er jammer genoeg niet over zeggen) vertaling binnen. Opdrachtgever is een vertaalbureau dat ook klaagt over bijzonder weinig werk dit jaar.
Ik werk dus voort, want uiteraard is het weer heel dringend. Maar... wat hou ik van die job! Zelfs met al de tegenwoordig beschikbare tools kun je nog zorgen voor je eigen inbreng merk ik op!
Ik werk voort!
Ik werk dus voort, want uiteraard is het weer heel dringend. Maar... wat hou ik van die job! Zelfs met al de tegenwoordig beschikbare tools kun je nog zorgen voor je eigen inbreng merk ik op!
Ik werk voort!
maandag 23 oktober 2017
Over de auto en een busreis
Vandaag hebben we nog eens de bus genomen, nee, drie bussen!
Ik probeer in het kort uit te leggen waarom en de technische details laat ik achterwege.
Er moesten dus enkele spullen vervangen worden aan de auto. Rubbertjes zoals ik hier schreef maar die term lijkt niet echt correct te zijn. Bij Midas bleken ze geen Subaru-onderdelen te kunnen krijgen, tenzij via onze vroegere garage, waar ikzelf, na onze panne in Frankrijk, dus niets meer mee te maken wil hebben.
Gelukkig vonden we op de weg naar Sint-Truiden een vriendelijke garagist die wel aan Subaru-onderdelen kan. Daar lieten we dus die "rubbertjes" vervangen.
Tijdens een gesprek met die garagist hadden we het over iets aan de LPG-tank waarvan wij al vlak na de aankoop van de auto vermoedden dat het moest aangepast of vervangen worden (omdat er constant een "lichtje" aanging). Maar, zeiden ze ons in de vroegere garage, dat was niet nodig, we moesten er maar leren mee leven.
Deze garagist vond echter dat er wel iets moest gebeuren, verwees ons naar een bedrijf in Wilderen (die de LPG-tank destijds had geplaatst), we reden daar naartoe, kregen te horen dat als onze vroegere garage daar niets aan wilde doen, dat waarschijnlijk was omdat ze er daar zelf niet toe in staat waren (en, bedachten Roger en ik, omdat zulke - vrij dure ingreep - onder de waarborg zou vallen!).
We twijfelden even maar besloten uiteindelijk het te laten in orde brengen en brachten de auto deze middag naar Wilderen.
En daarna moesten we met de bus terug naar huis. Eerst een bus naar het station van Sint-Truiden, daarna een bus naar Borgloon en van daar een bus naar hier. Het ging vrij vlot (1:15 uur onderweg geweest, terwijl we weliswaar met de auto er een kwartier over gedaan zouden hebben).
Maar wat vind ik dat rustgevend, reizen op een (niet te volle) bus! Je kunt lezen, het landschap bewonderen en mensen observeren. Ik vrees echter dat Roger dat anders bekijkt!😟
Ik probeer in het kort uit te leggen waarom en de technische details laat ik achterwege.
Er moesten dus enkele spullen vervangen worden aan de auto. Rubbertjes zoals ik hier schreef maar die term lijkt niet echt correct te zijn. Bij Midas bleken ze geen Subaru-onderdelen te kunnen krijgen, tenzij via onze vroegere garage, waar ikzelf, na onze panne in Frankrijk, dus niets meer mee te maken wil hebben.
Gelukkig vonden we op de weg naar Sint-Truiden een vriendelijke garagist die wel aan Subaru-onderdelen kan. Daar lieten we dus die "rubbertjes" vervangen.
Tijdens een gesprek met die garagist hadden we het over iets aan de LPG-tank waarvan wij al vlak na de aankoop van de auto vermoedden dat het moest aangepast of vervangen worden (omdat er constant een "lichtje" aanging). Maar, zeiden ze ons in de vroegere garage, dat was niet nodig, we moesten er maar leren mee leven.
Deze garagist vond echter dat er wel iets moest gebeuren, verwees ons naar een bedrijf in Wilderen (die de LPG-tank destijds had geplaatst), we reden daar naartoe, kregen te horen dat als onze vroegere garage daar niets aan wilde doen, dat waarschijnlijk was omdat ze er daar zelf niet toe in staat waren (en, bedachten Roger en ik, omdat zulke - vrij dure ingreep - onder de waarborg zou vallen!).
We twijfelden even maar besloten uiteindelijk het te laten in orde brengen en brachten de auto deze middag naar Wilderen.
En daarna moesten we met de bus terug naar huis. Eerst een bus naar het station van Sint-Truiden, daarna een bus naar Borgloon en van daar een bus naar hier. Het ging vrij vlot (1:15 uur onderweg geweest, terwijl we weliswaar met de auto er een kwartier over gedaan zouden hebben).
Maar wat vind ik dat rustgevend, reizen op een (niet te volle) bus! Je kunt lezen, het landschap bewonderen en mensen observeren. Ik vrees echter dat Roger dat anders bekijkt!😟
zondag 22 oktober 2017
Ik ben blijkbaar weer niet "normaal"...
Ik hoor en lees de laatste tijd constant en overal dat, als je je huis wilt verkopen, je het beter "aangekleed" laat. De meubels niet wegdoen dus.
Eigenaardig genoeg ga ik daar persoonlijk niet mee akkoord. Het is wel zo dat, toen ik vroeger een te koop gesteld huis bezocht en daar bijvoorbeeld kasten aantrof, die meubels mij aantrokken (want, wie weet zou ik daarin bijvoorbeeld een dagboek vinden van de vroegere bewoner).
Zodra echter mijn verstand weer de overhand nam en ik besefte dat die meubels er enkel stonden om mij aan te zetten tot kopen, wist ik weer dat ik in feite liever een leeg huis had gezien. Daarin kan ik immers pas mijn verbeelding in verband met de inrichting ervan volledig vrij haar gang laten gaan.
Eigenaardig genoeg ga ik daar persoonlijk niet mee akkoord. Het is wel zo dat, toen ik vroeger een te koop gesteld huis bezocht en daar bijvoorbeeld kasten aantrof, die meubels mij aantrokken (want, wie weet zou ik daarin bijvoorbeeld een dagboek vinden van de vroegere bewoner).
Zodra echter mijn verstand weer de overhand nam en ik besefte dat die meubels er enkel stonden om mij aan te zetten tot kopen, wist ik weer dat ik in feite liever een leeg huis had gezien. Daarin kan ik immers pas mijn verbeelding in verband met de inrichting ervan volledig vrij haar gang laten gaan.
Erfgoedjaarmarkt
We gingen deze middag naar de erfgoedjaarmarkt in de begijnhofkerk van Sint-Truiden. Zoals telkens heel interessante zaken gezien maar vandaag hebben we kunnen weerstaan aan de verleiding om boeken te kopen.
Veel kennissen ontmoet en zoveel gepraat dat we zelfs vergaten foto's te maken.
Het leukste: op een zeker ogenblik werden we aangesproken door een vroegere kameraad van onze dochter. Ze had hem leren kennen tijdens opgravingen, als ik me niet vergis in 1997. Hij is nu, op zijn veertigste, voorzitter van een heemkundige kring in Limburg.
Samen hebben we herinneringen opgehaald, onder andere aan zijn bezoeken in Antwerpen en aan ons vroeger huis, aan zijn bezoeken hier, met barbecue en bezoek aan de leemgrotten van Vechmaal. Lang geleden allemaal!
Daarna dronken Roger en ik nog een biertje in een cafeetje in Sint-Truiden, waar ik de mensen heb geobserveerd en voor de zoveelste keer heb vastgesteld dat als mensen een conversatie navertellen, ze vaak een toneelstukje opvoeren.
Deze avond, vlak na het avondmaal, een telefoontje van Nany die naar een monoloog was gaan kijken met onder andere tante José.
Veel kennissen ontmoet en zoveel gepraat dat we zelfs vergaten foto's te maken.
Het leukste: op een zeker ogenblik werden we aangesproken door een vroegere kameraad van onze dochter. Ze had hem leren kennen tijdens opgravingen, als ik me niet vergis in 1997. Hij is nu, op zijn veertigste, voorzitter van een heemkundige kring in Limburg.
Samen hebben we herinneringen opgehaald, onder andere aan zijn bezoeken in Antwerpen en aan ons vroeger huis, aan zijn bezoeken hier, met barbecue en bezoek aan de leemgrotten van Vechmaal. Lang geleden allemaal!
Daarna dronken Roger en ik nog een biertje in een cafeetje in Sint-Truiden, waar ik de mensen heb geobserveerd en voor de zoveelste keer heb vastgesteld dat als mensen een conversatie navertellen, ze vaak een toneelstukje opvoeren.
Deze avond, vlak na het avondmaal, een telefoontje van Nany die naar een monoloog was gaan kijken met onder andere tante José.
zaterdag 21 oktober 2017
Deepl
Ik krijg steeds minder vertaalwerk maar wel steeds meer bedankmails van de enkele mensen* die ik al heb verteld over Deepl.
Door de zo opvallend weinige**vertaalopdrachten dit jaar (en omdat ik denk dat ik echt geen slechte vertaler ben), begin ik te geloven dat ook bedrijven en vertaalbureaus de weg hebben gevonden naar die heel goede vertaaltool.
Toen Hendrik me dat programma leerde kennen, verwees hij naar de toekomst waarin, zoals wij beiden denken, alle werk zal overgenomen worden door robots.
Ikzelf vind dat allemaal ontzettend boeiend maar ik kan me voorstellen dat sommige (en zeker beginnende) vertalers dat een beetje angstaanjagend vinden. Ikzelf heb natuurlijk ook het voordeel dat ik "op pensioen" ben en niet nog moet afstuderen als vertaler of als linguïst.
* Zopas nog van Bernadette (de vrouw van Juan Masondo) die me in een mail bedankte omdat ze Deepl met succes heeft gebruikt in een zakelijke mail.
** Het is natuurlijk ook mogelijk dat ik praktisch geen vertalingen meer krijg omdat ik zo zelden beschikbaar ben... of omdat ik te oud word bevonden. Of omdat ik toch te slecht zou zijn??? 😔
Door de zo opvallend weinige**vertaalopdrachten dit jaar (en omdat ik denk dat ik echt geen slechte vertaler ben), begin ik te geloven dat ook bedrijven en vertaalbureaus de weg hebben gevonden naar die heel goede vertaaltool.
Toen Hendrik me dat programma leerde kennen, verwees hij naar de toekomst waarin, zoals wij beiden denken, alle werk zal overgenomen worden door robots.
Ikzelf vind dat allemaal ontzettend boeiend maar ik kan me voorstellen dat sommige (en zeker beginnende) vertalers dat een beetje angstaanjagend vinden. Ikzelf heb natuurlijk ook het voordeel dat ik "op pensioen" ben en niet nog moet afstuderen als vertaler of als linguïst.
* Zopas nog van Bernadette (de vrouw van Juan Masondo) die me in een mail bedankte omdat ze Deepl met succes heeft gebruikt in een zakelijke mail.
** Het is natuurlijk ook mogelijk dat ik praktisch geen vertalingen meer krijg omdat ik zo zelden beschikbaar ben... of omdat ik te oud word bevonden. Of omdat ik toch te slecht zou zijn??? 😔
Over restaurants, hypnose en een gedichtenbundel
Buiten achterstallige huishoudtaken hebben we de twee laatste dagen besteed aan bankzaken (voor onszelf en Heemkunde Groot Heers), het afspreken met Limi voor het nieuwjaarsfeestje van Heemkunde, uitgebreid boodschappen doen en lezen.
Heemkunde kiest inderdaad nog eens voor Limi. Zelf prefereer ik De Horne (onder andere omdat daar de nadruk niet zo fel ligt op zoetigheden en omdat ik de gerechten fijner vind - van de kroketten had ik de laatste keer niet geproefd) en ik dacht met nostalgie terug aan onze etentjes in De Horne.
Vandaag enkele uren besteed aan de boodschappen en veel gelezen. Onder andere dit over hypnose en gekeken naar het filmpje waar het artikel naar verwijst. Indrukwekkend!
We waren deze middag uitgenodigd op de presentatie van een postume bundel van Magda Buckinx in Schoten. Even dachten we te gaan (en na de plechtigheid Nany te verrassen) maar uiteindelijk hebben we het niet gedaan (gelukkig moest je niet inschrijven), want dat betekende weer die verschrikkelijke E313 trotseren.
Heemkunde kiest inderdaad nog eens voor Limi. Zelf prefereer ik De Horne (onder andere omdat daar de nadruk niet zo fel ligt op zoetigheden en omdat ik de gerechten fijner vind - van de kroketten had ik de laatste keer niet geproefd) en ik dacht met nostalgie terug aan onze etentjes in De Horne.
Vandaag enkele uren besteed aan de boodschappen en veel gelezen. Onder andere dit over hypnose en gekeken naar het filmpje waar het artikel naar verwijst. Indrukwekkend!
We waren deze middag uitgenodigd op de presentatie van een postume bundel van Magda Buckinx in Schoten. Even dachten we te gaan (en na de plechtigheid Nany te verrassen) maar uiteindelijk hebben we het niet gedaan (gelukkig moest je niet inschrijven), want dat betekende weer die verschrikkelijke E313 trotseren.
donderdag 19 oktober 2017
Over zieken en reizen
Vandaag "onze" zieke bezocht. Haar gezicht klaarde op en ze lachte heel breed toen ze ons zag binnenkomen; en ze omhelsde ons vol enthousiasme. Maar dan probeerde ze iets te zeggen dat ik niet begreep. Ze lachte even heel fel (met haar vergeefse pogingen?) maar begon daarna te wenen en greep mijn hand nog steviger vast. Ik had de indruk dat ze probeerde me zaken duidelijk te maken met haar mimiek maar over het algemeen was de communicatie zo moeilijk - eigenlijk zelfs onmogelijk - dat ik me weer hopeloos machteloos voelde.
Toen we haar verlieten, wuifde ze ons uitbundig uit en wierp ze ons al lachend handkusjes. Ik heb dus wel de indruk dat ze blij was met ons bezoek.
Omdat ik wist dat Edith, de voorzitster van de KVLS, zich op datzelfde ogenblik in hetzelfde revalidatiecentrum bevond, zochten we haar even op maar we vonden haar niet.
Thuis beantwoordde ik onder andere een mail van Lieven, over reizen naar Congo en Matadi. Ik heb hem aangeraden de URL ook naar Yves te mailen. Voor ons is zulke reis immers veel, veel te duur!
Toen we haar verlieten, wuifde ze ons uitbundig uit en wierp ze ons al lachend handkusjes. Ik heb dus wel de indruk dat ze blij was met ons bezoek.
Omdat ik wist dat Edith, de voorzitster van de KVLS, zich op datzelfde ogenblik in hetzelfde revalidatiecentrum bevond, zochten we haar even op maar we vonden haar niet.
Thuis beantwoordde ik onder andere een mail van Lieven, over reizen naar Congo en Matadi. Ik heb hem aangeraden de URL ook naar Yves te mailen. Voor ons is zulke reis immers veel, veel te duur!
woensdag 18 oktober 2017
Matadi-vrienden
Deze ochtend namen we deel aan de uitvaart van de schoonmoeder (93 jaar) van overbuurvrouw Marie-Claire. We moesten echter de dienst voor het einde verlaten omdat mijn moeder Nany op ons wachtte.
Ondanks de drukte op de E313 kwamen we deze keer ruim op tijd aan en liepen we samen met Nany naar Den Horst/Ciconia waar Nany en wij met enkele Matadi-vrienden hadden afgesproken.
Dit jaar zouden Lieven en Diane erbij komen en na het overlijden van haar vader vorig jaar had Anne gevraagd of ze met ons kon afspreken, waarop we haar er ook bij vroegen. Anne wilde haar broer Yves (in Congo bijgenaamd Bouboule) meebrengen. En mijn vriendin Sabine zou dit jaar niet alleen haar moeder Rachel meebrengen maar ook eindelijk nog eens haar echtgenoot Francis. Lily en Roger Beeckman zouden uiteraard ook komen.
We waren dus met z'n twaalven en even bleek dat voor een probleem te zorgen toen ik eergisteren naar Ciconia belde. Ze hadden geen tafel voor zoveel mensen. Ik onderhandelde een beetje, vroeg uiteindelijk aan Nany of zij er langs kon gaan om uit te leggen dat we hoe dan ook samen wilden zitten. Nany bekwam dat er aan hun lange ovale tafel een kleine rechthoekige tafel werd bijgevoegd, wat niet echt mooi was, maar kom...
Krap bleek het ook wel uiteindelijk: we hadden echt niet meer vrienden hoeven uit te nodigen. Maar... ik vond het ontzettend fijn al die mensen terug te zien.
Uiteraard werd er druk nieuwtjes uitgewisseld, werd er weer veel gelachen... maar vooral nostalgie voelde ik deze middag. Naar de afwezigen (vooral gevoed door de mooie foto's van vroegere reünies die Lieven bij zich had): al onze overleden vrienden, de vrienden die niet aanwezig waren, én, en dit vooral bij Yves, een bijna verterende nostalgie naar de stad van onze jeugd of kinderjaren. Yves vroeg ons (de "jongeren" tussen 61 en 73 jaar) met aandrang of we niet samen een reis naar Congo zouden ondernemen en dan uiteraard een poosje in Matadi zouden logeren. Lieven, Sabine, Anne en ik raadden hem dat af: wij vrezen dat we ontgoocheld zullen worden en dat zulke (eigenlijk te dure) reis onze prachtige herinneringen aan onze kindertijd zou besmeuren.
We konden à la carte eten, en ik koos nog eens kip. Lekker maar, zoals meestal in een restaurant, veel te veel voor mij.
Na het eten dronken we nog een biertje op het terras: het was immers nog steeds heel mooi weer.
Rond 18 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw... weer enkele bijzonder interessante boeken rijker (gekregen van Diane en Lieven).
Ondanks de drukte op de E313 kwamen we deze keer ruim op tijd aan en liepen we samen met Nany naar Den Horst/Ciconia waar Nany en wij met enkele Matadi-vrienden hadden afgesproken.
Dit jaar zouden Lieven en Diane erbij komen en na het overlijden van haar vader vorig jaar had Anne gevraagd of ze met ons kon afspreken, waarop we haar er ook bij vroegen. Anne wilde haar broer Yves (in Congo bijgenaamd Bouboule) meebrengen. En mijn vriendin Sabine zou dit jaar niet alleen haar moeder Rachel meebrengen maar ook eindelijk nog eens haar echtgenoot Francis. Lily en Roger Beeckman zouden uiteraard ook komen.
We waren dus met z'n twaalven en even bleek dat voor een probleem te zorgen toen ik eergisteren naar Ciconia belde. Ze hadden geen tafel voor zoveel mensen. Ik onderhandelde een beetje, vroeg uiteindelijk aan Nany of zij er langs kon gaan om uit te leggen dat we hoe dan ook samen wilden zitten. Nany bekwam dat er aan hun lange ovale tafel een kleine rechthoekige tafel werd bijgevoegd, wat niet echt mooi was, maar kom...
Krap bleek het ook wel uiteindelijk: we hadden echt niet meer vrienden hoeven uit te nodigen. Maar... ik vond het ontzettend fijn al die mensen terug te zien.
Uiteraard werd er druk nieuwtjes uitgewisseld, werd er weer veel gelachen... maar vooral nostalgie voelde ik deze middag. Naar de afwezigen (vooral gevoed door de mooie foto's van vroegere reünies die Lieven bij zich had): al onze overleden vrienden, de vrienden die niet aanwezig waren, én, en dit vooral bij Yves, een bijna verterende nostalgie naar de stad van onze jeugd of kinderjaren. Yves vroeg ons (de "jongeren" tussen 61 en 73 jaar) met aandrang of we niet samen een reis naar Congo zouden ondernemen en dan uiteraard een poosje in Matadi zouden logeren. Lieven, Sabine, Anne en ik raadden hem dat af: wij vrezen dat we ontgoocheld zullen worden en dat zulke (eigenlijk te dure) reis onze prachtige herinneringen aan onze kindertijd zou besmeuren.
 |
| Sabine en Francis |
 |
| Anne en Yves |
 |
| Nany en (bijna onzichtbaar) Rachel |
 |
| Diane en Lieven |
 |
| Met Lily en Roger Beeckman (foto's Roger) |
Na het eten dronken we nog een biertje op het terras: het was immers nog steeds heel mooi weer.
Rond 18 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw... weer enkele bijzonder interessante boeken rijker (gekregen van Diane en Lieven).
 |
| Eigen foto |
dinsdag 17 oktober 2017
Bedel overleden en Lola geboren
Roger las deze avond op de blog van Guy Missotten over Mass Moving en Bedel (Bernard Delville), een personage dat ikzelf destijds goed heb gekend in Leuven.
Omdat Roger Bedel nooit echt gekend heeft, zocht hij wat meer over hem op Google, en... Bedel zou onlangs zijn overleden op 75 jaar!
Wat worden we oud, onze kennissen en wij!
Deze ochtend vernamen we de geboorte van Lola, tweede dochtertje van ons nichtje Annelies. Welkom op deze wereld, Lola!
Omdat Roger Bedel nooit echt gekend heeft, zocht hij wat meer over hem op Google, en... Bedel zou onlangs zijn overleden op 75 jaar!
Wat worden we oud, onze kennissen en wij!
Deze ochtend vernamen we de geboorte van Lola, tweede dochtertje van ons nichtje Annelies. Welkom op deze wereld, Lola!
maandag 16 oktober 2017
Herfstwandeling
Vandaag was het wel warmer dan 40 jaar geleden! Na de gewone dagtaken plus een wasje en weer een "vaatwasje", maakten we een wandeling van Klein Gelmen naar Mettekoven en terug.
Daarna genoten we van een Orval op het terras van De Kluizenaar.
Het avondmaal was snel klaar: na een verse groentesoep restjes van zaterdag (een currygerecht met eieren) en van gisteren (koeskoes) gegeten.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Roger schenkt mijn glas in (eigen foto) |
zondag 15 oktober 2017
Verjaardagen vieren
Na een vrij korte nacht (raad eens wie al sinds gisterenavond hier was?) haalde Roger Zeger af aan het station in Sint-Truiden.
We vierden vandaag immers de 40ste verjaardag van Hendrik (13/10), mijn 68ste verjaardag (22/11), de 38ste verjaardag van onze dochter (26/11), de 36ste verjaardag van Zeger (19/12) en de 74ste verjaardag van Roger (15/1). Allemaal tegelijk omdat zo de kinderen zich in deze drukke eindejaarsperiode niet elke maand hoeven vrij te maken... maar, besefte ik vandaag weer eens, het is voor mij ook gemakkelijker één keer al dat werk te verrichten dan 5 keer vlak na elkaar.
Want het brengt enorm veel werk met zich mee, zulk feest. Ervoor en erna. Deze avond, na het vertrek van iedereen (dochter, schoonzoon en kinderen waren iets na Zeger aangekomen) hebben Roger en ik nog enkele uren opgeruimd en de vaatwasser al twee keer laten werken.
Maar... het was heel gezellig; ik heb er enorm van genoten en ik hoop de anderen ook.
Elena en Matthias hebben tussen de gerechten door gespeeld en getekend (enkele tekeningen voor mij omdat ik hun lieve (sic) oma ben én voor Hendrik omdat het voor hem een bijzondere verjaardag was). Eva heeft goed gegeten, gespeeld en een lang dutje gedaan. En wij, de "volwassenen", hebben veel gepraat en gelachen, gegeten en gedronken, herinneringen opgehaald, plannen gemaakt en gefilosofeerd.
Toen haar mama op een bepaald ogenblik Roger aansprak met "papa", bleek Eva helemaal in de war. 'Niet papa, opa,' zei ze tegen haar moeder; ze wees daarna haar papa aan en zei: 'Dat papa'.
Toen moesten we uitleggen dat haar opa de papa is van haar mama. Ik weet niet of ze zoiets al begrijpt op haar leeftijd?
O ja, en het was even mooi weer, hoewel iets minder warm, als 40 jaar geleden rond deze tijd.
We vierden vandaag immers de 40ste verjaardag van Hendrik (13/10), mijn 68ste verjaardag (22/11), de 38ste verjaardag van onze dochter (26/11), de 36ste verjaardag van Zeger (19/12) en de 74ste verjaardag van Roger (15/1). Allemaal tegelijk omdat zo de kinderen zich in deze drukke eindejaarsperiode niet elke maand hoeven vrij te maken... maar, besefte ik vandaag weer eens, het is voor mij ook gemakkelijker één keer al dat werk te verrichten dan 5 keer vlak na elkaar.
Want het brengt enorm veel werk met zich mee, zulk feest. Ervoor en erna. Deze avond, na het vertrek van iedereen (dochter, schoonzoon en kinderen waren iets na Zeger aangekomen) hebben Roger en ik nog enkele uren opgeruimd en de vaatwasser al twee keer laten werken.
Maar... het was heel gezellig; ik heb er enorm van genoten en ik hoop de anderen ook.
Elena en Matthias hebben tussen de gerechten door gespeeld en getekend (enkele tekeningen voor mij omdat ik hun lieve (sic) oma ben én voor Hendrik omdat het voor hem een bijzondere verjaardag was). Eva heeft goed gegeten, gespeeld en een lang dutje gedaan. En wij, de "volwassenen", hebben veel gepraat en gelachen, gegeten en gedronken, herinneringen opgehaald, plannen gemaakt en gefilosofeerd.
Toen haar mama op een bepaald ogenblik Roger aansprak met "papa", bleek Eva helemaal in de war. 'Niet papa, opa,' zei ze tegen haar moeder; ze wees daarna haar papa aan en zei: 'Dat papa'.
Toen moesten we uitleggen dat haar opa de papa is van haar mama. Ik weet niet of ze zoiets al begrijpt op haar leeftijd?
O ja, en het was even mooi weer, hoewel iets minder warm, als 40 jaar geleden rond deze tijd.
 |
| Nog maar enkele hapjes op tafel |
 |
| Elena en Matthias zijn volop aan het tekenen |
 |
| Zeger denkt na over een opmerking van Hendrik |
 |
| Matthias heeft weer iets gebouwd en Eva vraagt zich af of ze op de schommeleland zou durven klimmen |
 |
| Nog even buiten spelen |
 |
| Eigen foto's |
vrijdag 13 oktober 2017
Machteloos
Na nog enkele uren schoonmaken (en mopperen over de rommel in de keuken) en enkele boodschappen voor het weekend was het bijna 15 uur. Het was prachtig nazomerweer maar we besloten niet te wandelen en eindelijk nog eens onze zieke te bezoeken.
Eerst keek ik op de Doodle of er al iemand ingeschreven had voor vandaag (ze mag maar twee bezoekers per dag krijgen) en toen bleek dat dit niet het geval was, schreef ik ons in en vertrokken we.
Onze zieke probeerde wat te zeggen, ik begreep hier en daar een woord maar niet wat de bedoeling was, ze greep mijn hand, herhaalde de woorden die ik op zich wel begreep maar waarvan ik de bedoeling of de niet uitgesproken context niet begreep, ze huilde, herhaalde de woorden en begon te lachen terwijl ze weer naar mijn hand greep, en ik... voelde me zo machteloos!
Vandaag werd Hendrik 40 jaar! Op dit moment viert hij dat met vrienden (veronderstel ik toch).
Heel binnenkort echter vieren we weer al onze verjaardagen samen hier. Ik heb het al gezegd: wij verjaren in oktober, november, december en januari en, om de kinderen (die het al zo druk hebben) niet te verplichten telkens een dag vrij te nemen, heb ik lang geleden beslist al onze verjaardagen samen te vieren.
Eerst keek ik op de Doodle of er al iemand ingeschreven had voor vandaag (ze mag maar twee bezoekers per dag krijgen) en toen bleek dat dit niet het geval was, schreef ik ons in en vertrokken we.
Onze zieke probeerde wat te zeggen, ik begreep hier en daar een woord maar niet wat de bedoeling was, ze greep mijn hand, herhaalde de woorden die ik op zich wel begreep maar waarvan ik de bedoeling of de niet uitgesproken context niet begreep, ze huilde, herhaalde de woorden en begon te lachen terwijl ze weer naar mijn hand greep, en ik... voelde me zo machteloos!
Vandaag werd Hendrik 40 jaar! Op dit moment viert hij dat met vrienden (veronderstel ik toch).
Heel binnenkort echter vieren we weer al onze verjaardagen samen hier. Ik heb het al gezegd: wij verjaren in oktober, november, december en januari en, om de kinderen (die het al zo druk hebben) niet te verplichten telkens een dag vrij te nemen, heb ik lang geleden beslist al onze verjaardagen samen te vieren.
donderdag 12 oktober 2017
Berlingen
Na nog enkele huishoudtaken en het schoonmaken van de badkamer, de gang, de trap en de hal (ik ben bijna rond maar eigenlijk zou ik al moeten herbeginnen: Roger heeft vandaag trouwens ondertussen de herfstbladeren in het poortgebouw - waarmee ik mijn schoonmaakronde was begonnen - en op de stoep bij elkaar geraapt), eindelijk nog eens een wandeling in Berlingen.
 |
| Foto's Roger |
 |
| Eigen foto |
Abonneren op:
Posts (Atom)