Opnieuw winter?

Ik had vandaag, vrij vroeg, een afspraak voor een botmeting in Hasselt. Omwille van het mogelijk drukke verkeer zouden we ruim op tijd vertrekken. Maar... Roger zette per vergissing de wekker een uur vroeger dan afgesproken en ik werd deze ochtend uit mijn slaap gerukt lang voor mijn innerlijke klok mij zou wekken. Ik was alles behalve goed gezind.

Vlak voor Hasselt wegenwerken en file. We verloren meer dan een halfuur. Uiteindelijk belde ik mijn afspraak af (we konden er absoluut niet meer op tijd geraken) en we reden terug naar huis.
Na onze brunch belde ik naar Nany (ze had, evenals ik trouwens, een telefoontje gekregen van onze Matadi-vriendin Rachel en vroeg me wie dat precies is). 

Daarna uitgebreide boodschappen. 
Ik bleef me de hele dag doodmoe voelen, en daarbij: overal had ik het koud. De temperatuur flirtte dan ook  de hele tijd opnieuw met het nulpunt en het heeft bijna constant gemiezerd en gehageld.

Na ons avondmaal en de afwas wilde ik wat zitten lezen in de relax... en ik ben voor enkele uren in slaap gevallen.

Ik kan duidelijk niet tegen wekkers (dat wist ik al lang) en... tegen de kou ook niet zo goed (wist ik ook). 

En die overgang naar de zomertijd is ook nergens goed voor! 😠

Over Canadees Frans

Sorry, vrienden, ik heb deze avond jullie mails niet meer beantwoord. Want... Roger viel toevallig op iets waar ik al heel lang naar zocht: een vergelijking tussen "Metropool"-Frans en Canadees Frans. Ik bekeek het dus ook. Echt boeiend (voor mij althans): het gaat over de verschillen in accenten, fonetiek, woordenschat, spelling, spraakkunst én over plaatselijke varianten. Eigenlijk merkte ik veel gelijkenissen met de verschillen tussen (standaard) Nederlands en Vlaams(e dialecten). 

Als je een beetje Frans begrijpt en je hebt tijd en zin: het is hier te beluisteren. 

Drukke dag

Nee, niet voor ons (wij gingen gewoon "babysitten") maar voor onze "kinderen". Zoals elke week zagen we rond 15:30 uur de kindjes van ver aankomen in gezelschap van buurmeisje Anna (de buurtjes Millie en Lionel gingen vandaag naar hun grootouders). Na een vieruurtje en de huistaken reed Roger Elena en Anna naar de muziekles. Ik zorgde ondertussen dat Eva klaar was om met haar mama naar de tandarts te gaan. Dochterlief kwam kort daarop recht van haar werk Eva ophalen. Met Matthias keek ik naar een tekenfilm terwijl Roger de krant las. Iets over 18 uur kreeg ik een telefoontje van onze dochter: zij zou zelf, in de plaats van Roger; de muzikantjes afhalen in het terugkomen van bij de tandarts Nog iets later kwam schoonzoon thuis, hij warmde aspergesoep en spaghettisaus op terwijl ik de tafel dekte. Elena en Eva kwamen thuis met hun moeder en we gingen aan tafel. Na het avondeten kleedde Eva zich om, keken Matthias en Elena nog even tv terwijl we de tafel afruimden. Roger en ik namen dan afscheid om terug naar Haspengouw te rijden. Dochterlief en schoonzoon begonnen toen nog aan een lange vergadering online. Terwijl we naar huis reden, bedacht ik dat ik tegenwoordig zulk leven veel te druk zou vinden! En dat ik het niet meer zou aankunnen, zoals ik tot kort geleden nog deed, om na onze thuiskomst nog enkele bladzijden te vertalen. Is dat oud worden? 

Over weer een overlijden en Nany

Ik vernam via Facebook (tja, ik heb het al gezegd, ik ben niet echt een fan van FB maar soms is het heel nuttig, net zoals vroeger even op café gaan om nieuwtjes te vergaren) dat de echtgenoot van Paulette overleden is. Paulette is de dochter van mijn peter en zijn echtgenote, die ik "parrain" en "tante Germaine" noemde hoewel ze geen familie waren. 

Ik vond het nieuws over het overlijden van de (vroeger) heel knappe man van mijn (ongeveer) vijf jaar oudere "nicht" Paulette op de pagina van hun dochter Sandra die ik niet echt goed ken maar met wie ik wel enig contact heb via FB sinds het overlijden van haar grootmoeder, mijn "tante Germaine" voor wie ik veel bewondering had. 

Ik vertelde Nany (mijn moeder dus) vandaag aan telefoon over dat overlijden en ik merkte meteen dat ze niet wist over wie ik het had. Ze probeerde de schijn wel te redden toen ik haar herinnerde aan René (mijn peter), Germaine en Paulette maar eigenlijk merkte ik dat ze zich die mensen en die tijd ook niet herinnerde. Dat vond ik eigenaardig omdat ik tot nog toe de indruk had dat haar korte termijngeheugen het liet afweten maar dat haar lange termijngeheugen het nog vrij goed deed. Niet dus, blijkbaar!

Normaal gezien zou ik naar de uitvaart van die verre "pseudo"-aangetrouwde neef zijn gegaan maar net die dag en precies op hetzelfde uur moet ik weer naar een dokter!😕

Overgang naar de zomertijd

Zoals elk jaar heb ik er veel last van: ik heb me de hele dag heel moe gevoeld. En toch was het een rijke dag. 
Tegen 10 uur (9 uur voor mijn innerlijke horloge) werden we verwacht in de kerk van Kwaadmechelen voor de presentatie van de Limburgse monografie over Frans Keersmaekers (na de mis). 

Jan Gerits gaf een interessante lezing. Roger maakte een paar foto's: 

Daarna kregen we twee consumpties aangeboden in het enige café van het dorp. Tot bijna 13 uur voerden we er boeiende conversaties met Jan, Jo en zijn echtgenote én een paar leden van de heemkundige kring van Kwaadmechelen. O ja, er was daar opvallend veel keuze aan koffies en thee (in wijn of bier had niemand zin op dat eigenlijk nog vroege uur).

Een uurtje later, thuis, belde ik naar Nany die zich vandaag niet goed voelde (omdat ze geen bezoek zou krijgen?). Ze was ook heel moe en, hoewel ze dat nooit zal toegeven, ik vroeg me af of het ook niet lag aan dat verloren uur. 

Na een (late) snelle brunch besloten we naar Horpmaal te rijden waar de laatste collectedag plaatsvond. Deze keer een beetje meer bezoekers naar het schijnt maar nog steeds geen overrompeling.

Na een uurtje vertrokken we weer vermits we daar niet konden helpen. We reden naar Mettekoven met de bedoeling iets te gebruiken op het terras van het enige café... maar het was er te druk. In het voorbijrijden zagen we dat het huis van Boudewijn zaliger verkocht is. Weer een tijdperk dat voorgoed voorbij is!

En dan was het ongeveer tijd om voor het avondeten te zorgen. Na de afwas heb ik nog snel enkele mails beantwoord en nu ga ik er verder een heel rustige avond van maken!

Lenterondrit

We moesten nog naar de apotheker vandaag en daarna, ondanks de hoge brandstofprijzen, besloten we nog even rond te rijden in de streek. Deelgemeenten van Heers, Otrange, Herstappe, allemaal plekken waar we vroeger zo'n mooie wandelingen maakten. 

De temperatuur viel mee, er stond een koele wind, hier en daar al bescheiden bloesems maar een eigenaardig grijze lucht (een beetje alsof er mist hing). Van wandelen kwam natuurlijk nog niets. Ik ben al blij als ik hier en daar enkele stappen kan zetten. Zal dat nog ooit veranderen?

Witte kool

Na een vrij drukke (tja, ik vind het nogal snel druk, ik weet het) dag moest ik iets verzinnen met de rest van onze witte kool. Het is me wonderwel gelukt hoewel ik, tot wanneer de schotel op tafel kwam, me afvroeg wat het zou worden en vooral of Roger mijn snel in elkaar geflanste gerecht zou appreciëren.

Dat deed hij dus wel! Ik had de bladeren van de kool kort laten koken in licht gezouten water. Daarna laten uitdruppen, in een ovenschotel rijkelijk besprenkeld met olijfolie, peper en nootmuskaat, belegd met aangemaakt gemengd gehakt, bedekt met nog een laag koolbladeren, weer wat peper, nootmuskaat en olie aan toegevoegd en daarbovenop kaas geraspt. Na een half uur gratineren in de oven was het resultaat inderdaad opvallend lekker! En dat vond zelfs ik, die witte kool meestal niet zo lekker vind!

Ouder dan ik dacht, mijn oogarts!

Ik was vandaag bij de oogarts. Zijn eerste verzoek was dat we onze mondkapjes zouden uitdoen. Dan vertelde hij dat hij al een uitnodiging had gekregen voor een vierde (corona-)prik. Dat vond hij veel te snel na de derde, dus weigerde hij voorlopig. Hij vroeg zich wel af waarom hij al daartoe werd uitgenodigd, vermits hij heel gezond is. En toen bleek dat hij volgende maand 80 jaar wordt (en dat de reden is natuurlijk)! Ik schatte hem even oud als ik!

Evenals ik herinnerde de arts zich geamuseerd de tijd dat we mensen van onze leeftijd stokoud noemden! 'En nu zijn we zelf zo oud!', was zijn gelaten conclusie. 

Wat een geluk eigenlijk als mensen het beroep, dat ze met liefde (je voelt dat hij het heel graag doet, die oogarts) gekozen hebben, kunnen blijven uitoefenen na de pensioenleeftijd! Ikzelf heb - door de pijnen in pezen en gewrichten - enkele vertalingen moeten weigeren vorig jaar en de gevolgen daarvan laten zich serieus voelen!

Alles was in orde met mijn ogen. Een begin van cataract (eigenlijk al jaren lang maar het verslechtert niet) maar de arts raadt aan niet te laten opereren zolang ik er geen hinder van ondervind. De oogarts liet me wel ervaren hoe ik zou zien na een geslaagde operatie en dat was wel opvallend beter dan hoe ik nu zie.

Daarna deden we onze wekelijkse boodschappen. In een warenhuis kwamen we een lid van de werkgroep WO I-II tegen. Hij vertelde ons dat de derde collectedag (dat was vorige zondag) evenmin een succes werd. 

Twijfels

We hebben het weer lekker warm! Volgens de installateur zouden we toch een van de volgende jaren een nieuwe gasketel moeten laten installeren. Dat wisten we maar het kost zo veel dat we het elk jaar uitstelden, ook al werd ons verzekerd dat we veel minder gas zouden verbruiken na die installatie. Het eeuwige dilemma hé: ineens veel geld uitgeven om daarna te besparen of niet meteen zoveel geld uitgeven maar elke maand vrij veel betalen aan verbruik. Vandaag echter vernamen we ook dat binnen drie jaar de installatie van gasketels zal verboden worden. Overstappen op een warmtepomp zou nog veel meer kosten (plus meer tijd en werk vergen). Dus toch maar onze spaarcenten aanspreken en meteen kiezen voor een nieuwe gasketel? 

Ik belde zoals elke dag met Nany die ook zorgen had. Ten eerste omdat ze vandaag geen bezoek zou krijgen en dus niet kon gaan wandelen met dat mooie lenteweer (wij konden ook niet gaan wandelen, maar dat kan ik haar niet uitleggen: ze begrijpt het toch niet meer). Ten tweede omdat "ze weer eens was verhuisd en toch dezelfde kamer had en ze dat niet begreep". Ze beseft dus dat ze in de war is en stelt zich vragen. Nog een geluk, denk ik, dat ze niet beseft dat het antwoord op haar vragen "dementie" is! 

Lente!?

Het leek echt lente toen we vandaag bij de kindjes waren. Na hun schooltaken speelden Eva, Matthias en ik "levensweg" op het terras. Na haar muziekles kwamen Elena en Roger bij ons zitten en nog iets later kregen we het gezelschap van dochterlief. Tegen het avondeten koelde het wat af. We aten dus binnenshuis alvorens terug naar Haspengouw te rijden. O ja, weer viel het ons op hoe weinig verkeer er was, in het gaan en in het terugkeren!

Toen Roger en ik hier thuis aankwamen, was het echt koud geworden... en we zitten dus zonder verwarming (de installateur komt morgen langs). We trokken een jasje aan maar zelfs dan bleven we kou lijden. Roger besloot uiteindelijk onze kachel aan te doen en nu warmen de salon en onze werkkamer eindelijk langzaam op. 

Maar dat wordt morgen dus weer grondig stofzuigen en schoonmaken! 😒

Natuurlijk

We reden vandaag naar Sint-Truiden waar ik zou tekenen voor een volmacht op de bankrekening van de Limburgse monografieën (maar  ik heb nog geen bankkaart gekregen, kan dus nog geen enkele betaling verrichten). Het viel weer op hoe weinig verkeer er was onderweg en ook hoe gemakkelijk we een parkeerplaats vonden. In het terug naar huis rijden moesten we tanken. En toen viel mijn euro! Net geen 100 euro voor een gewone tankbeurt: natuurlijk rijdt er niemand rond voor zijn plezier, dus daarom is het  zo rustig op de weg!

Thuis was de verwarming natuurlijk weer uitgevallen! Het is lente maar echt nog niet warm genoeg om het zonder verwarming te doen! En deze keer krijgt Roger het niet in orde, dus zitten we hier met een jas aan (en nog te rillen). Dat wordt weer de installateur laten komen, vrees ik en dus weer kosten!

Goed gevulde dag

Via een opvallend rustige 313 reden we deze middag naar het Antwerpse. We haalden Hendrik af en reden samen naar het rusthuis. Terwijl Roger en ik Nany gingen halen, wachtte Hendrik in de auto (Nany mag maar twee personen per keer ontvangen op haar kamer).

Nany herkende Hendrik meteen (we waren een beetje bang dat het niet zo zou zijn) en ze begon herinneringen op te halen aan de laatste keer dat ze hem gezien had. Samen reden we naar Schoten, naar het eerste huis dat we bewoonden in het Antwerpse (hieronder een foto die mijn vader maakte eind 1961). 

Nany herkende het meteen, haalde weer herinneringen op aan lang geleden. We praatten over onze buren Steurs ("tante" José en "nonkel Ludo") en van Landeghem aldaar, reden een beetje rond in de buurt en besloten daarna naar 's Gravenwezel te rijden. Daar gingen we niet naar ons vroeger huis (waarin nu onze Matadi-vrienden Roger en Lily wonen) maar naar het kasteel. Weer herinnerde Nany zich allerlei zaken van vroeger. Eindelijk besloten we nog eens naar de begraafplaats te rijden. En daar werd Nany misselijk. Ze moest overgeven. We bezochten heel even het graf van mijn vader maar Nany wilde al snel terug naar huis. Ze voelde zich nog steeds wat misselijk. We besloten toch maar niets meer te gaan drinken zoals we eerst zinnens waren, brachten haar naar haar kamer. Ze besloot niet te gaan eten deze avond. 

Tegen 16:30 uur verlieten we haar. Ze zei dat ze zich al veel beter voelde.  Voor de rest vertelde ze wel wat verwarde zaken (die opvallend contrasteerden met haar vrij coherent ophalen van herinneringen daarvoor) en ik vroeg me af of ze vandaag misschien te veel indrukken had moeten opdoen. Wij reden naar Hendrik thuis waar Debby, haar ouders en haar broer al op ons wachtten.

Aperitief, lekkere hapjes, bijpraten met Debby en haar ouders, daarna uitstekende Indiase gerechten: het werd een heel gezellige avond met veel mooie muziek en aangename conversaties. We spraken met de "kinderen" af elkaar in de paasvakantie terug te zien.

Iets over 23 uur kwamen we thuis aan. Weer was er opvallend weinig verkeer op de 313, de reis viel dus heel goed mee... maar thuis was het koud: onze verwarming bleek weer uitgevallen te zijn! Gelukkig kon Roger het opnieuw snel in orde brengen.

Tweede collectedag

Ik ben deze keer niet gegaan: ik kon daar toch niets doen. Volgens Roger kwam er al even weinig volk als de eerste keer en rond 16:30 uur was hij al terug thuis.

Ikzelf heb vooral verder dagboeken overgetypt (maar ik word daar soms toch zo weemoedig van!)... en kou geleden! Inderdaad, vlak na het vertrek van Roger vond ik het hier opvallend kouder worden. Eerst dacht ik nog dat ik zijn warmte miste 😊 maar weldra merkte ik dat onze verwarming het weer had begeven! Tegen dat Roger thuiskwam, zat ik hier met een vest en een trui van hem aan en nog rilde ik. Zeggen dat er mensen zijn die echt (en veel langer) in de kou zitten!

Gelukkig kon Roger het probleem snel oplossen!

Een beetje angstaanjagend toeval

Ik had gisteren een recept met witte kool geprobeerd (Roger had het gevonden). Vrij bewerkelijk maar, dachten we, het zou heel lekker worden. Wel nee. Hoewel, het was niet slecht maar we vonden het "eentonig van smaak". Ik denk niet dat ik dat ooit opnieuw zal klaarmaken. En voor de rest van de witte kool (sowieso niet mijn favoriete groente) zoek ik wel een andere oplossing. 

Maar... zopas wilde ik even ontspannen en ik ging naar YouTube. Weet je wat ik daar kreeg voorgesteld? Het recept dat we gisteren klaarmaakten! Dat kan toch geen toeval zijn? En toch, ik had hier nog niets geschreven over dat probeersel van ons (en zelfs niet in mijn dagboek). Eigenaardig toch? 

Flamingantisme

Ik ben nu bezig met het jaar 1968 uit mijn vroegere dagboeken over te typen en het valt me op hoe weinig begrip ik toen had voor het flamingantisme. Onder invloed van mijn vader uiteraard. En heel vervelend voor mij toen, want ik koos altijd vrienden die wel Vlaamsgezind waren. Franskiljons vond ik meestal veel minder interessant. Met de tijd heb ik mijn mening herzien maar toen zorgde die mening soms voor heel verwarde situaties.  

Herinneringen

Roger was de hele middag afwezig (een zaal in Heers helpen klaarmaken voor een tweede collectedag). Omdat ik daar niet veel kon aan helpen, bleef ik thuis. Buiten enkele kleine huishoudtaken en nog eens uren vroegere dagboeken overtypen, belde ik zoals dagelijks naar Nany.

Deze keer geen enkele verwardheid. Ik vertelde haar wat we van plan waren samen met haar te doen de volgende keer dat we haar bezoeken. We haalden herinneringen op aan ons vroeger huis in Schoten, waar "tante" José zaliger en haar gezin onze buren waren, spraken over de feesten die mijn ouders en zij samen organiseerden, over het bos tegenover ons huis, waarin wij kinderen allerlei avonturen beleefden. We hadden het ook over onze andere buren aldaar, meneer ("nonkel" Gaëtan) en mevrouw van Landeghem. En toen leek Nany wel heel even in de war. Ze wist niet meer dat die buren ongeveer 40 jaar geleden overleden waren. 

Verwarring

Vandaag was mijn moeder Nany spraakzamer aan telefoon. Alleen vertelde ze me op een zeker moment wat ze aan "Jessy" had verteld in een vorig telefoontje. Ik zei haar dat ik Jessy ben en ja, ze had dat eigenlijk verteld aan mijn zus Bie, 'want nu bel ik met Jessy hé?'

Later kreeg ze bezoek van mijn zusje die me achteraf mailde dat Nany op een zeker ogenblik tegen haar begon te vertellen wat ze allemaal had besproken met "Bie". Bie herinnerde haar eraan dat ze op dat moment met die Bie aan het spreken was, en ja hoor, nu dacht Nany even dat ze met mij aan het praten was. Ze verwart ons dus. Ik vraag me af hoe ze zich voelt telkens als ze het beseft?

Nany aan telefoon

Ik belde haar vandaag op en zei: 'Eindelijk!' 'Hoezo?' vroeg Nany. 'Ik kon je niet bereiken.' 'Ha ja, we zaten zonder telefoon. Nu heb ik een andere telefoon maar eigenlijk kan ik die nog niet goed gebruiken.' 'Wat is het probleem?' Nany begon een uitleg te geven die een beetje verward was en ineens onderbrak ze haar uitleg: 'Ik krijg net bezoek, ik laat je dan maar hé!' En ze legde neer.
Zeggen dat ik bang was dat ze zich zorgen had gemaakt!

"Kindjesdag"

We gingen nog eens "babysitten" nadat ik weer tevergeefs had geprobeerd Nany te bereiken (ondertussen heb ik een bericht gekregen van mijn zus: om 16 uur heeft zij haar kunnen spreken). 

Het was al een hele poos geleden en de kindjes hadden veel te vertellen, over school, over de dans- en muzieklessen, over hun vriendjes en hun lectuur. We speelden twee gezelschapspelen waarvan ik er een niet kende. Eva vond dat heel grappig: 'In welk universum leef jij wel, oma?'

Elena ging naar de muziekles met de buurmeisjes. Eva, Matthias en ik speelden voort tot ze zin kregen in een filmpje op televisie. Roger ging Elena en de buurmeisje halen na de muziekles, ik las een beetje. Elena kwam thuis en had weer veel te vertellen.

Schoonzoon kwam terug van zijn werk, zorgde voor het avondeten, dochterlief kwam ook binnen, we gingen aan tafel en we praatten. Over onder andere de oorlog. Maar dochterlief vertelde ook over haar lessen en zei net hetzelfde als Jo onlangs over het niet meer begrijpend kunnen lezen van veel cursisten. Wat ben ik blij dat de kindjes alle drie wel graag en veel lezen!

Oorlog

Oorlog is niet mijn "ding"! Ik vind het afschuwelijk dat mensen moeten of willen sterven "voor hun land" en ik ben zo'n nul op politiek vlak dat ik nooit begrijp waarover het precies gaat, waardoor oorlogsstrategie me ook niet boeit. Ik stel me wel vragen, lees erover in de hoop meer te begrijpen van de beweegredenen van de "aanvallers", wat meestal niet lukt (hoewel me inleven in wat vluchtelingen meemaken me een beetje te goed lukt). 

Kortom, vrienden, vraag me niet meer mijn mening over de tegenwoordige oorlog, want ik weet het echt niet. Vandaag bijvoorbeeld las en hoorde ik (onder andere) twee heel verschillende klanken: deze en deze. Wat moet ik nog geloven? Uiteraard heb ik spontaan de neiging meer geloof te hechten aan de rapportering van onze journalisten maar mijn geloof in de officiële media werd toch zo fel aangetast!  

Nog steeds geen verbinding

We kunnen mijn moeder nog steeds niet bereiken. Zopas hebben we vernomen, via de Facebookpagina van het rusthuis, dat er weer een elektriciteitspanne is geweest en dat ze proberen het euvel zo snel mogelijk te verhelpen. Ik hoop enkel dat Nany op de hoogte is van de oorzaak van haar telefoonstilte en zich geen zorgen maakt. Maar ja, zelfs als ze begrijpt wat er aan de hand is, ze zal de laatste vier dagen wel veel te rustig hebben gevonden

Voor ons was het ook een rustige dag en ik had dat blijkbaar nodig. Ik voel dat ik moet oppassen dat ik niet opnieuw verzeild geraak in een te druk leven, dat ik moet leren op tijd een afspraak of een verplichting te weigeren. Voor mij is die coronacrisis nuttig geweest: ik heb ingezien dat ik daarvoor geregeld veel te veel hooi op mijn vork nam. 

Magere oogst op een eerste collectedag

Na zeven jaar hielden we (de werkgroep Wereldoorlog I-II) nog eens een collectedag voor ons nieuwe project. Het was geen succes: we hebben een zestal bezoekers gekregen. Een magere oogst dus. 

Het voordeel is natuurlijk dat we niet tussen massa's volk zaten én het was wel leuk de leden van de werkgroep eindelijk weer te zien. Maar eigenlijk dus verloren tijd.
We hebben uiteraard wel veel gesproken, over de Tweede Wereldoorlog maar ook over de oorlog die nu aan de gang is, en lekkere broodjes te eten gekregen. 

Na twee jaar en vier maand...

 ... kwamen Hendrik en Debby gisteren nog eens naar hier. We hadden elkaar wel af en toe teruggezien bij onze dochter tijdens een of andere versoepeling van de Coronamaatregelen, maar ze waren niet meer hier geraakt sinds november 2019! 

Dat werd dus een heel blij weerzien. Onze "kinderen" wilden graag een terrasje doen na hun aankomst in het station van Sint-Truiden. We reden naar Borgloon waar we op het binnenpleintje van de Kapelanij een glas wijn of bier dronken en bijpraatten. Roger en ik vonden het wel nog te fris maar daar leken Debby en Hendrik geen last van te hebben.
Thuis bereidden we samen een Indiase schotel met spruitjes, smulden ervan, en na de afwas begon een van die typisch lange praatavonden. We haalden herinneringen op, filosofeerden, spraken over onze recente lectuur, over hun (reis)plannen en het werd naar goede gewoonte weer heel laat (eigenlijk vroeg dus) voor we naar bed trokken.

Vandaag, na onze brunch, schoven we de salonmeubels opzij en deden we spelletjes in de "virtuele realiteit" die Hendrik kon oproepen met een toestel dat hij bij zich had. Heel "plezant", indrukwekkend, zelfs adembenemend en soms een beetje akelig. Maar we hebben ons goed geamuseerd. 

Jammer genoeg moesten de "kinderen" al deze avond terug naar het Antwerpse sporen (Roger en ik hadden al een andere verplichting voor morgen aangenomen toen we hoorden dat ze wilden afkomen). 

Ik heb deze twee dagen opnieuw tevergeefs Nany proberen te bereiken. Ik wist dat in het rusthuis weer zou gewerkt worden aan de elektriciteit gisteren, dat de bewoners daarna een nieuw telefoonnummer zouden krijgen maar noch op dat nummer, noch op het oude kreeg ik respons. Ik hoop zo dat Nany zich niet te veel zorgen heeft gemaakt!

Vergadering

Zo noemden we het maar in feite was het meer een gezellig onderonsje met Jo en Jan, over de Limburgse monografieën. Roger had taart gekocht en Jan had een fles wijn bij. We hebben dus vergaderd in onze woonkeuken, met wijn, koffie, thee en taart. 

Er viel van alles te bespreken. Sinds ik niet meer penningmeester ben van de KVLS weigerde elke nieuwe penningmeester te zorgen voor de boekhouding van de monografieën. Ik (en de vorige penningmeesters) had(den) altijd gezorgd voor de twee boekhoudens (Oostland en Limburgse monografieën), dus begreep ik die weigering niet. Edith nam een poosje het werk over maar uiteindelijk wilde ze dat we helemaal onafhankelijk werden van de KVLS (het is in feite ingewikkelder dan dat: onafhankelijk, ja, maar toch deel uitmakend van de KVLS). Dat kwam er uiteindelijk op neer dat we zelf voor dat deel van de boekhouding zouden zorgen en jawel, ik heb me weer laten doen. Vermits we nu een professioneel iemand hebben voor de lay-out zou ik inderdaad meer tijd overhouden en dus... 

We praatten niet enkel daarover natuurlijk en zelfs niet enkel over de volgende te publiceren monografieën: op een zeker ogenblik ging de conversatie over het onderwijs. Jo is immers leraar geschiedenis en economie. Volgens hem is het triestig gesteld in het onderwijs. Leerlingen kunnen zich niet meer concentreren, zegt hij, omdat ze constant bezig zijn met korte berichten op onder andere hun smartphone. Begrijpend lezen is al helemaal een ramp, beweert hij, en zeker als het om een ietwat langere tekst gaat. Zelf een fatsoenlijke tekst schrijven zouden de meeste leerlingen niet meer kunnen. 

Ik werd daar zo droevig van!

Geneeskunde en voorspellingen

Nany heeft haar dokter op bezoek gekregen. 'Ik heb te weinig bloed', zei ze met klagende stem aan telefoon. Nadat ik had geantwoord dat met enkele pilletjes en goed eten dat wel in orde kwam, dat ik ook al eens bloedarmoede als diagnose had gekregen, bleek ze gerustgesteld en veranderde zelfs de klank van haar stem! Waarom spreekt men in het Nederlands over "bloedarmoede"?  Dat woord doet inderdaad denken aan een "gebrek aan bloed"!

Ikzelf ging naar de reumatoloog vandaag (alles lijkt de goede kant op te gaan met mijn gewrichten). Ik liet die dokter subtiel voelen dat ik niet gediend ben van het van de ene naar de andere specialist sturen van patiënten door "reumato- en andere -logen" en aan zijn glimlach en geknik meende ik te verstaan dat hij mijn bezwaar begreep. Inderdaad, voor mij is het genoeg geweest. Enkel een Dexa-scan op botdensiteit wil ik nog ondergaan. Ik heb immers al vaak last gehad van serieuze pijn in de ribben, bijvoorbeeld op reis als ik 's nachts, onder de tent, van mijn dun matrasje rolde en op een steentje terechtkwam. En nu heb ik daarbovenop pas wekenlang cortisone geslikt, een medicijn dat de botten kan aantasten. 

Deze avond ging Roger naar nog eens (na twee jaar!) een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Ik beantwoordde ondertussen enkele mails, las een beetje en keek onder andere weer naar de "voorspellingen van Emmanuel en Sandrine". Als wat ze voorspellen uitkomt (en nogmaals, dat zou niet de eerste keer zijn), ziet de toekomst er niet echt rooskleurig uit!

Ik maak me zorgen

Ik voel opnieuw de kou door de kieren achter mijn rug terwijl het onlangs zo lenteachtig weer was! Maar ja, dat is heel normaal rond deze tijd van het jaar. Dat ik me zorgen maakt heeft dan ook niets daarmee te maken.
Ik belde zoals elke dag naar Nany die deze keer niet klaagde: ze zou haar dokter op bezoek krijgen (en zelfs dat soort bezoek is voor haar voldoende). Maar... ze lijkt steeds minder te eten, gaat vaak gewoon niet naar de eetkamer als het etenstijd is en weigert zelfs geregeld de soep die dan op haar kamer wordt gebracht, want "ze heeft gewoon geen honger". En ze valt constant in slaap, zegt ze zelf. Ze kijkt wat tv (maar lijkt nog steeds niet begrepen te hebben dat er een oorlog aan de gang is) en wordt dan een hele poos later wakker, terwijl ze niet had beseft dat ze in slaap viel. Hetzelfde gebeurt als ze de krant wil doornemen. Ik belde haar nog eens deze avond: de dokter was niet langsgekomen maar dat zou morgen zeker gebeuren. En daar keek ze dan weer naar uit. Terwijl ze vrij duidelijk was toen ze me die zaken vertelde, was de rest van haar uitleg zo verward! Ze spreekt over mensen die overleden zijn alsof ze nog leven en van sommige mensen, die nog in leven zijn, herinnert ze zich de naam niet meer (dat laatste is niet echt nieuw). Hoewel, op een zeker moment leek ze dan weer zeer bij de pinken. Ik verklapte haar dat we bij ons volgend bezoek van plan waren samen met haar naar ons vroeger huis in Schoten te rijden (waar we naast "tante" José woonden). Nany vond dat een uitstekend idee, 'tenminste als de brandstof niet veel te duur is geworden.'

Ik maak me dus zorgen hoewel ik objectief weet dat ze al een mooie leeftijd heeft bereikt en dat het einde sowieso nadert.   

Rustige zondag

Rustige zondag maar veel kouder dan gisteren, jammer genoeg. Roger wilde voor de werkgroep WO I-II een foto maken van het graf van een bepaalde kanunnik. We zochten dat graf eerst op de begraafplaats van Vechmaal, daarna van Heks (waar het inderdaad stond). Dat leverde me weer een heel korte, niet te vermoeiende wandeling op maar daar bleef het bij. Wat heb ik een heimwee naar onze vroegere wandelingen!

Voor de rest veel tijd besteed aan het nalezen van de drukproeven van het volgend nummer van Oostland. 

Ook gebeld naar Nany die echt heel vergeetachtig wordt. Ze klaagde dat ze heel weinig bezoek had gekregen vorige week. Ze herinnerde zich nog wel dat gisteren mijn broertje met haar was gaan wandelen maar wist niet meer dat ze donderdag mijn zus en dinsdag de dochter van "tante" José op bezoek had gehad. Ik weet dat Nany het liefst van al elke dag bezoek zou krijgen maar dat is onmogelijk. Maar als ze dan nog begint te vergeten dat ze bezoek heeft gehad is het wel heel erg! Ze zegt soms nog wel dat ze toch liever nog op haar flat zou wonen, maar daar zou ze nog minder mensen ontmoeten! 

Over oud worden en doodgaan

Ik herinnerde me vandaag dat onze vriend André zaliger me in Leuven, precies 50 jaar geleden, zei dat hij  "vermoedde" dat hij rond zijn zeventigste zou overlijden.  Hij is meer dan twintig jaar ouder (precies 94) geworden maar in 1972 vond ik 70 jaar al echt oud. En nu ben ik er zelf al 72!

Nany zal de 94 jaar niet halen, vrees ik steeds vaker. De laatste tijd is ze echt heel verward aan telefoon. Ik schreef zopas "vrees ik" maar tegelijkertijd vraag ik me soms af waarom ik dat moet vrezen. 91 jaar (die wordt Nany in mei) is immers ook al een behoorlijk hoge leeftijd! Noch Roger noch ik "vermoeden" dat we ooit zo oud zullen worden!

Een grap

 Vlak voor het slapengaan viel ik op dit deze avond en ik vond het grappig. 

Vreugde en verdriet

We reden wat rond in de buurt na enkele huishoudtaken, stapten even uit de auto in Mettekoven (om er boeken, die we dubbel hebben, te deponeren in het "boekenkastje"), maakten daar een heel kort wandelingetje (nee, niet zoals vroeger de velden in, dat kan ik absoluut nog niet aan) en het deed deugd. Alleen... werden we weer overstelpt door herinneringen aan Boudewijn zaliger. Het enige café van het dorp, waar we meestal afspraken, was wel gesloten.

We hebben ons wel weer laten verleiden: we hebben zelf vier boeken uit dat "ruilkastje" mee naar huis gebracht!

Daarna belde ik naar Nany die me heel verward leek. Ze had vandaag bezoek gekregen van mijn zus en ik wist dat ze heel even buiten hadden gewandeld. Nany vertelde volop over dat bezoek en dat ze samen iets waren gaan drinken maar ze wist niet meer dat ze even buiten het rusthuis waren geweest! 

Blij

Ik ging vandaag wel weer niet mee naar de vergadering van de werkgroep WO I-II maar toch werd het een heel "toffe" dag. Ik had ander werk, ja, maar uiteindelijk heb ik toch de meeste uren besteed aan het nalezen van het typoscript van Elena. Het waren zestig boeiende bladzijden, opvallend goed geschreven. Ik ben heel fier en blij! 

Ik heb wel het poortgebouw niet geveegd zoals ik onder andere van plan was: dat typoscript van Elena vond ik immers veel belangrijker!

Eindelijk een antwoord op al mijn vragen?

Ik stel me heel veel vragen sinds 24 februari maar ik vind nergens antwoorden die me bevredigen. Zelfs met mijn Roger is het moeilijk spreken over deze oorlog hoewel ik hoopte dat hij, dankzij zijn studies en  interesses, me zou kunnen wegwijs maken. En het grote probleem voor mij is ook dat ik onze media niet meer vertrouw.

Deze avond laat viel ik echter toevallig op een uitleg van Emmanuel en Sandrine die me vrij geloofwaardig leek. Ze zeggen wel meteen dat ze het niet voor Poetin hebben maar gebruiken meer argumenten dan Roger die hetzelfde voelt zonder me te kunnen (willen?) preciseren waarom (sorry, liefje!). 

Als ik die mensen mag geloven ligt het gevaar niet zozeer in een nucleair wapen maar wel op het gebied van informatica. Hun (weer Franstalige) uitleg is hier te beluisteren en ik kan jullie verzekeren (ik volg die vloggers al lang): ze hebben al vaak gelijk gekregen met hun analyses! Geen prettig vooruitzicht is het wat ze voorspellen!

Nany krijgt bezoek

Ik belde haar zoals elke dag op. En ze leek niet zo heel blij: normaal gezien zou ze vandaag een dochter van "tante" José op bezoek krijgen maar die zou waarschijnlijk niet komen en ze had daar zo naar uitgekeken. Toen ik haar vroeg waarom ze dacht dat het bezoek niet zou doorgaan was het niet echt duidelijk waarop die vrees steunde. Maar... een paar uur later (na onze wekelijkse boodschappen) vond ik een foto die N. (de dochter van "tante" José) me had opgestuurd: een blije Nany in de cafetaria van het rusthuis (in gezelschap van N. uiteraard). 

Eigenaardig genoeg repte Nany nog steeds met geen woord over de oorlog, hoewel haar televisie weer aanstond toen ik belde (ik moest haar immers opnieuw aanraden die uit te zetten als ze me wilde verstaan). Ik vraag me af of ze nog wel beseft wat er allemaal wordt gezegd op tv?