Spelen

Vandaag nog heel veel gespeeld en gepraat met de kindjes. Heel enthousiast zijn ze niet om morgen weer naar school te gaan!

In de loop van de middag reden we naar het Leuvense, waar, na nog wat spelen (gezelschapspelen met mij en ravotten met de buurtjes), de kindjes en wij werden getrakteerd op een barbecue door schoonzoon en dochterlief. Na een poosje kregen we het gezelschap van Zeger. Die vertelde ons onder andere over "De Mel", een avonturenspel dat hij elk jaar organiseert in Leuven. Hij liet ons ook een filmpje zien over "De Mel 2022" en dat leek heel plezant! Als ik 30 jaar jonger was, ik zou er heel graag aan mee doen!

Misverstand

Na weer een drukke dag van spelen, tekenen, lezen en pannenkoeken smullen, reden we deze avond naar "Den Teluur" in Sint-Truiden.  Elena en Matthias bestelden kaas- en garnaalkroketten met sla en frieten, Eva curryworstjes met frieten en Roger en ik een dagschotel. Toen de kinderen bediend waren en smakelijk begonnen te eten, praatten we over zoveel interessante zaken dat ik pas na een poosje me begon af te vragen waar onze dagschotels bleven. Roger was ervan overtuigd dat hij die besteld en meteen betaald had aan de toog (zoals gebruikelijk in dat buurtrestaurant) maar toen hij mij het bonnetje toonde werd het duidelijk: die schotels waren zelfs niet betaald! Roger ging uitleg vragen. Men beweerde dat hij die dagschotels niet besteld had, vertelde ons dat ze op waren maar stelde ons een spaghettigerecht voor in de plaats. 

Ondertussen echter hadden de kindjes me al zo veel frieten laten proeven (ze hadden "medelijden met mij" maar ik denk dat hun portie frieten vooral te copieus was) dat ik geen honger meer had, te meer daar ik enkele uren voordien een pannenkoek had gegeten. En in spaghetti had ik helemaal geen zin. Roger at helemaal niets (zelfs geen frieten) maar thuis verorberde hij een restje van onze maaltijd van zaterdag. 

Samen met de kindjes moesten we later hartelijk lachen om dat misverstand terwijl ze nog een paar uur verder speelden, lazen en tekenden! 

Spelen en eten

Elena en Matthias zijn nog een gezelschapsspel aan het maken voor het slapengaan, Eva is al naar bed en Roger rust even in de salon na de drukte. Bijna de  hele dag hebben we gespeeld, gegeten (deze avond bij Ikea) en verteld. Als afwisseling een sprookjesfilm, dansen, tekeningen maken en wat lectuur. 

Aan telefoon herinnerde Nany zich alles van gisteren: ze vond het zo'n gezellige middag!

Met de kinderen naar Nany

Hendrik was hier van vrijdag tot vandaag: lekker koken, lange interessante praatavonden, te korte nachten maar veel gezelligheid. Vandaag reed hij met ons naar Nany. 

Nany voelde zich niet zo goed, zei ze. Ze vindt het erg dat ze alles vergeet (dat is de eerste keer dat ze daarover klaagt). Op het terras van de cafetaria dronken we koffie of thee en toen ik haar had gezegd dat we ook nog dochterlief, schoonzoon en de kindjes verwachtten (Zeger was niet vrij vandaag), vond ze de tijd "krap". Om 17 uur moest ze immers al eten en ze wilde al dat volkje een beetje rondleiden in het rusthuis en vooral iedereen haar nieuwe kamer tonen (tja, ze was weer "verhuisd"). Stipt om 15:30 uur kwamen de anderen eraan en dat leek Nany veel plezier te doen. Vooral de tekening die Eva voor haar had gemaakt deed haar plezier, had ik de indruk. Ze dronk nog met veel smaak een glaasje witte wijn en dan wilde ze terug naar binnen. O ja, ze had een blauwe plek in haar gezicht maar wist niet meer of ze gevallen was. 

Haar kamer kenden dochterlief, Hendrik en wij natuurlijk (toch eigenaardig, dat waanidee van die constante verhuizing bij Nany) maar kom, iedereen was zo wijs haar niet nog meer van streek te brengen. Dan vergezelden we haar naar de eetkamer maar eens daar aangekomen, wilde ze terug naar haar kamer, ze had geen zin om te eten deze avond. Ze drong zo  fel aan dat we toegaven en eens ze weer in haar relax zat, werd ze heel sentimenteel: toch erg dat ze zich die gezellige uren morgen al niet meer zou herinneren. Ze had zich oud worden anders voorgesteld, ze vond het niet meer fijn zo en hoopte dat het niet te lang meer zou duren. En ze wenste de kinderen een gelukkig leven verder, voor het geval ze hen niet meer zou zien. Een beetje onrustwekkend allemaal: dit is de eerste keer dat ik Nany echt over haar gevoelens hoor spreken en zeker klagen. 

Nadat we afscheid van haar hadden genomen, reden wij naar "Pot au feu" waar we op het terras genoten van een uitstekend avondmaal getrakteerd door schoonzoon. Ik kreeg van Elena een (te klein) armbandje dat ze voor mij had gemaakt, de kindjes hadden heel veel te vertellen en daardoor kon ik het levendige gesprek tussen onze kinderen en Roger niet volgen, maar het werden een paar heel gezellige uren.

Tegen 20 uur namen we afscheid van elkaar en reden Roger en ik samen met Elena, Matthias en Eva naar Haspengouw. 

Eva wilde meteen naar bed, Elena zou haar dagboek nog bijwerken en daarna lazen zij en haar broertje nog tot bijna 23 uur!

Over de hitte en de media

Ik had vandaag de moeder van Debby aan telefoon die me aankondigde dat ze voor de tweede keer oma is geworden gisteren en onder andere ook zei: 'Het is hier nog nooit zo lang aan één stuk zo heet geweest hé!' 

Dat heb je met media die constant hetzelfde verontrustend verhaal herhalen: iedereen gelooft eerder wat daar verteld wordt dan wat hij zelf heeft meegemaakt. Of vergeet iedereen wat hij heeft meegemaakt? Aan de hand van mijn vroegere dagboeken en de gegevens die Roger dagelijks noteert (want zelf schrijf ik niet elke dag op hoe warm het is geweest - trouwens, voor de volledigheid: vandaag bereikten we in Heers weer 34°C in de schaduw), bewees ik dat het al vaker veel langer aan één stuk zo heet was geweest. 

Ik vraag me nog steeds af wat de bedoeling is van dat hameren op hitte en hittegolven? Ik verwachtte het opleggen van  maatregelen (ik dacht zelfs even aan een soort van "energiepas") door de overheid! maar die lijken er niet te komen...

Morgen wordt het weer een tiental graden frisser! Eigenlijk hebben we dit jaar een prachtige zomer in onze contreien (ik vermoed dat het meer naar het Zuiden wel iets onaangenamer is) en de droogte, tja, die zal jammer genoeg wel weer gevolgd worden door wateroverlast zeker? 

Weer boodschappen

Vandaag hebben we, na enkele huishoudtaken, de rest van onze boodschappen gedaan en dat betekende onder andere runderschenkel proberen te vinden om osso bucco klaar te maken. Want binnenkort komt Hendrik (in zijn eentje, Debby gaat dan naar haar ouders) logeren en we houden alle drie van dat gerecht (bereid op mijn manier, zijnde zoals Dirk Lambrechts zaliger het me geleerd heeft). Voor ons beiden bereid ik dat zelden: vrij veel werk én sowieso steeds te veel voor één (en meestal zelfs twee) maaltijden. Als alle kinderen en schoonkinderen op bezoek zijn, maak ik dat ook niet klaar, want Debby eet geen vlees. 

We gingen eerst (na een rondritje in de buurt en enkele stappen zetten hier en daar: wat wonen we toch in een mooie streek!) kijken in de AD-Delhaize in Heers, en jawel, daar was runderschenkel te verkrijgen! 

Hoewel we nu gesteld waren (ik had ander vlees, dat ik eergisteren nog niet gekocht had, ook daar gevonden) wilde Roger rondlopen in de winkel. Hij houdt daar echt van en ik weet dat ik me op zulke momenten heel ongeduldig kan opstellen. Die afkeer van "shoppen" van mij is echt heel erg! 

Maar... ik moet toegeven dat die winkel bijzonder is: de inrichting ervan is een lust voor het oog, het licht is er eerder gedempt, rustgevend en het herinnert me aan de winkels in Pézenas, waar ik (echt) heel fel van genoot! 

Familie aan telefoon

Vandaag was het rustiger. Nany vroeg aan telefoon wel nog eens wanneer we eindelijk nog eens op bezoek komen en ik heb herhaald (want ik had het haar al drie keer gezegd) dat het heel binnenkort zou zijn en dat we zullen vergezeld zijn van een kleine delegatie van ons gezin (enfin, vroeger gezin: vermits onze kinderen niet meer bij ons wonen, behoren ze niet meer tot ons "gezin" veronderstel ik). Dat wist ze niet meer. En toch vertelde broertje me aan telefoon vandaag (ja, ik heb alles bij elkaar een paar uur aan telefoon gehangen vandaag) dat toen hij Nany onlangs bezocht, ze nog heel goed wist wanneer wij zouden komen. Blijkbaar fluctueert haar geheugen. 

Ook een telefoonoproep van Rogers nicht Jeannine. Die zich zorgen om mij maakte, de schat, omdat ze ons al zo lang niet meer had gehoord of gezien - ik denk dat het van april of mei geleden is inderdaad. Ik verzekerde haar dat het elke dag een beetje beter gaat met mij (ik zei maar niet dat ik nog steeds niet in staat ben om echt te gaan wandelen, want zij is er eigenlijk slechter aan toe dan ik). Ik beloofde haar ook heel snel nog eens op bezoek te komen maar, terwijl ik het zei, vroeg ik me af wanneer dan wel. Vlak na de drukke dagen die ik verwacht? Want, ik herhaal, ik zou zo graag ook nog eens op reis gaan en, als we daarmee nog te lang wachten na volgende week wordt het veel te laat op het jaar!

Wat ben ik eigenlijk toch een moeilijke vrouw! Ik wil zoveel mensen (eindelijk) terugzien, op reis gaan en tegelijkertijd wil ik geen te druk leven leiden en heb ik daarom (echt waar!) soms heimwee naar de lockdown omdat toen iedereen begreep dat je niet van her naar der kon (mocht) hollen!

Shoppen

Het einde van deze week en het begin van volgende week worden aangenaam druk, maar dus druk. Ik wilde het daarom enkele dagen heel rustig aan doen. Vandaag de salon een beetje in orde brengen en daarna niksen, zei mijn programma, en morgen boodschappen. De volgende dagen elke keer één kamer een beetje (niet grondig dus) "fatsoeneren". 

Roger vond echter dat het anders moest. Nadat we klaar waren met de salon, de pas gedane was te drogen gehangen was en ik een boodschappenlijst voor morgen had opgesteld, vond hij dat we die boodschappen vandaag nog moesten doen. En... omdat het nog vrij vroeg was, vond hij dat we, in plaats van twee winkels te bezoeken, er minstens vier konden "doen" (even stelde hij zelfs voor op zoek te gaan naar een nieuwe broek voor mij - tja, ik heb laten vallen dat ik er een zou willen kopen - maar dat hebben we gelukkig niet gedaan). In elke winkel "liepen we maar even binnen" maar dat "even" duurde wel een eeuwigheid en pas over 17 uur kwamen we terug thuis met onze boodschappen (en dan hebben we nog niet alles, want sommige zaken kopen we niet zo lang op voorhand). Ik was doodmoe (zoveel rondlopen en zeker aan Rogers ritme doet nog steeds een beetje pijn) en toch moest ik nog alles opbergen en daarna beginnen te koken. Shoppen is echt niet mijn ding, nu nog minder dan vroeger, maar Roger doet dat heel graag, dat weet ik en al heel ons leven samen heeft dat voor problemen gezorgd! 😟

Pas na het eten en de afwas kon ik een beetje recupereren. Dat deed ik met lectuur: het manuscript dat zuster A. ons gisteren cadeau gaf. Soms is de tekst een beetje moeilijk te ontcijferen, hoewel hij in een heel mooi Frans en geschrift is opgesteld. Maar het is wel een heel boeiend en interessant relaas! Ik lees dus verder!

Weer cadeaus

Vandaag nog eens een bezoek aan Roger oudste zus. Terwijl we gezellig zaten te babbelen in de cafetaria van het rusthuis, kwam daar weer zuster A. aan.  Vorige keer had ze ons gesproken over een paar boeken die ons konden interesseren, over Wereld Oorlog II in Limburg. Ze had die boeken bij alsook een tijdens Wereld Oorlog I handgeschreven dagboek van een religieuze. We dachten dat ze ons die wilde uitlenen maar nee: we kregen ze cadeau! Ik beloofde haar een print van het dagboek van mijn grootoom te bezorgen.  

Het was al 17 uur voorbij toen we schoonzus en haar vriendin verlieten, veel later dan gepland en thuis moest ik nog koken! In de plaats van de zalm, doperwten en wortels die ik had voorzien, werd dat dus maar een restje groentesoep, spek en kant en klare pruimenmoes!

Nany tussen droom en werkelijkheid

Broertje schreef me onlangs dat praten met Nany bijna onmogelijk is geworden. Gisteren mailde zusje me hetzelfde. Vandaag belde ik Nany zoals elke dag en haar eerste vraag was of ik op de hoogte was gebracht omtrent haar telefoon. Toen ik vroeg wat er dan was met dat toestel ging het weer over het feit dat ze opnieuw verhuisd was (vandaag weer naar een "huisje") en weer al haar spullen op precies dezelfde plaats had teruggevonden. Maar dat haar telefoon ook in dat nieuwe huisje zou werken, dat had ze niet verwacht. Ze wist niet meer dat zusje haar gisteren had bezocht maar toen ik er haar aan herinnerde, wist ze ineens dat ze er inderdaad was en haar had gebracht naar een optreden ergens in het rusthuis (dat dacht ik toch te begrijpen, Nany zei immers "naar de muziek"). Nany "woonde nu op de weg naar de gemeente waar zus en broer ook wonen én broertje had een huisje vlak bij haar".  Nany had nog een ander huis, ergens aan de overkant van het kanaal, maar nu wonen daar andere mensen, en hoe heten die weeral? We zijn onlangs immers nog bij hen geweest (ze bedoelt met dat steeds terugkerend "huis aan het kanaal" dus duidelijk ons vroeger huis waar nu onze vrienden Beeckman wonen).

Ik vind het allemaal zo eigenaardig: sommige gebeurtenissen herinnert ze zich helemaal niet, andere wel en er zit absoluut geen lijn in. Andere zaken fantaseert ze maar die zijn voor haar blijkbaar al even reëel. Is er bij haar inderdaad geen onderscheid meer tussen werkelijkheid en droom? 

Binnenkort gaan we haar eindelijk nog eens bezoeken, deze keer samen met een deel van onze kinderen (niet iedereen is die dag vrij). Ik ben benieuwd of ze nog zal weten wie ze (ongeveer) zijn! En hoe (moeilijk) de middag zal verlopen!

Rustige dagen (?)

Het blijft rustig hier. Vandaag onze wekelijkse boodschappen gedaan Terwijl ik in één winkel naar heel bittere chocolade zocht, kwam Roger me melden dat de mosselen daar in de afslag waren. Ik weet wat dat betekent: in feite vraagt hij me of we vandaag mosselen zouden eten, goed wetende dat ik voor onze boodschappen telkens een menu opstel voor een hele week, rekening houdend met wat we nog in huis hebben. Uiteraard antwoord ik dan meestal (en dat weet hij ook) dat hij die mosselen en de nodige groenten in ons karretje mag leggen. Terwijl ik dat zeg, zit ik in mijn hoofd het weekmenu aan te passen en vaak moet de boodschappenlijst dan ook (in mijn hoofd) aangepast worden. Zelfs op een rustige dag is de (over het algemeen niet zo goede) huisvrouw in mij nog bezig met nadenken over en regelen van die schijnbaar onbenullige maar toch belangrijke details. 

Maar vandaag kwam het me heel goed uit: mosselen maakt Roger klaar en ondertussen krijg ik tijd voor ander "werk". Ik moest vrij veel mails beantwoorden, onder andere van vrienden en familieleden met problemen (opvallend veel - soms erge - ziektes) waar ik niets kan aan doen maar ja, het kan geen kwaad te laten weten dat je meeleeft.

De mosselen waren lekker (ze zijn niet mijn lievelingseten maar als Roger ze klaarmaakt, eet ik ze vrij graag; als ik ze zelf klaarmaak, eet ik ze daarna gewoon niet).

En weer scannen

Het was weer onze beurt om te helpen bij het scannen van de oorlogsschadedossiers. Deze keer in het gezelschap van Elie M., Michel M, en heel even van Koen V. Met zoveel mensen ging het werk zo snel vooruit dat we morgen "vrij" hebben gekregen (normaal gezien waren we dan weer aan de beurt)!

Vandaag heeft het eindelijk flink geregend en de temperatuur was heel aangenaam!

Humor

Het zijn iets koelere, minder droge en rustige dagen. Althans voor ons, niet voor sommige vriendinnen van me en zoals altijd zit ik daarover in. Ze vertellen me hun miserie en ik besef dat ik er jammer genoeg niets kan aan doen. 

Deze avond echter even de kans gekregen op te houden met tobben over zaken die ik niet kan veranderen en die me eigenlijk zelfs niet aangaan. Ik viel immers toevallig op een sketch met de Franse humorist Franjo. Ik hou van zijn droge humor en... hij zegt dikwijls gewoon de waarheid in heel humoristische bewoordingen. 

34°C in de schaduw...

... maar nog steeds verrassend draaglijk in de tuin van dochterlief en schoonzoon vandaag. Een heel aangename middag en avond dus! Luisteren naar de verhalen en de plannen van de kindjes, interessante conversaties, een fris biertje bij wijze van aperitief en een heel lekker etentje (schoonzoon had gezorgd voor kip - hamburger voor Roger - gegrilde groenten, appelmoes en zelf gesneden frieten) met daarbij een paar glazen uitstekende wijn. Dat was zo fel genieten dat ik er zelfs niet aan dacht foto's te maken. Jammer dat jullie er niet bij konden zijn, Zeger, Hendrik en Debby!

Waanideeën, dromen en hitte

Vandaag en gisteren had Nany het aan telefoon over haar drie kamers in het rusthuis, het constant van de ene kamer naar de andere worden verhuisd en dat ze, eigenaardig genoeg, telkens, in elke kamer, al haar spullen op dezelfde plaats terugvindt, tot zelfs de allerkleinste dingen, zoals de versierinkjes die onze kleinkinderen voor haar hebben geknutseld. Nu wist ze dus wel dat onze dochter drie kinderen heeft maar hun namen herinnerde ze zich niet.  Ze stelt zich duidelijk vragen over die "drie" ('maar misschien wel vier, ik kan het niet meer bijhouden', zei ze) kamers. Uiteraard doe ik geen moeite meer om haar ervan te overtuigen dat ze nog steeds op dezelfde kamer zit (al is dat ook heel moeilijk, want telkens moet ik haar ervan overtuigen dat een eventuele bezoeker haar echt wel zal vinden). Ik vraag me echter af waarom zo'n waanidee niet onderzocht wordt. Ik hoor van haar dat haar dokter geregeld op bezoek komt (maar... is dat waar of beeldt ze zich dat in?). Vertelt ze hem ook over al haar kamers? En de verpleegkundigen? Hoe reageren die daarop? Volgens Nany (maar weer, is dat waar?), die de gewoonte heeft gesprekken "na te spelen", gaat het er zo aan toe: zij vraagt aan een verpleger hoe al haar spullen telkens op zo korte tijd kunnen verhuisd worden en precies op dezelfde plek worden gedeponeerd, en ze krijgt dan als antwoord dat dit heel normaal is en dat ze zo telkens in een vertrouwde omgeving terechtkomt. 

Ik zou zo graag in haar hoofd kruipen! Leeft ze inderdaad in een droomwereld? Droomt ze 's nachts over huizen en kamers (want ze had het vandaag ook weer over haar "ander huis aan de overkant van het kanaal" waar ze de vorige nacht had doorgebracht)? 

Het blijft warm maar daar lijkt ze geen last van te hebben (Nany heeft altijd beter dan ik tegen de hitte gekund maar we hebben ook opgemerkt tijdens ons vorig bezoek dat het lekker koel is in het rusthuis). Bij ons in huis heeft de thermometer een maximum van 26°C gehaald, veel minder dan op sommige hete dagen van vorige jaren. Eigenaardig, want sinds de varkenstallen afgebroken zijn, komt er veel meer zon in de keuken! Natuurlijk worden sommige gordijnen dicht gehouden maar dat deden we vroeger ook. Misschien zal de hitteperiode gewoon niet lang genoeg geduurd hebben dit jaar? Volgende week zal het immers al afkoelen en regenen (wat inderdaad nodig is!), wordt ons beloofd!

Le petit Nicolas

Ik vernam vandaag het overlijden op 89 jaar van Sempé, de illustrator van "Le petit Nicolas". Ik heb die "kinderboeken", geschreven door Goscinny, altijd prachtig gevonden en gaf ze destijds zelfs te lezen aan mijn "grote" leerlingen (15-20 jaar) die er ook enorm van genoten. Enkele jaren geleden vond ik de tekenfilmpjes "Le petit Nicolas" op YouTube en keek er nog geregeld met veel plezier naar (jawel, op mijn leeftijd!).

Ik weet niet of de boekjes in het Nederlands zijn vertaald, een Nederlandstalige versie van de filmpjes heb ik ook nog niet gevonden. Als ik die ooit vind, laat ik de kindjes ernaar kijken!

Over de hitte, vloggers, bloggers en zo

Warm maar voor ons nog steeds niet te warm vandaag. Worden we zo oud dat we het veel liever warm dan koel hebben? Misschien is het ook gewoon de droogte die de temperatuur zo draaglijk maakt? Tijdens onze wekelijkse boodschappen vandaag waande ik me even in Huesca (Spanje), buitenkomend na onze dagelijkse boodschappen in de Mercadona waar we vanuit de camping te voet naartoe liepen (en meestal enkele flessen Oloroso kochten😉)! 

Deze avond de drukproeven voor het volgend nummer van Oostland, publicatie van de KVLS, nagelezen en even over en weer gemaild met Zeger (ik had voor de boodschappen ook even gechat met Elena die ik heel gauw zal terugzien). Een detail in de mails van Zeger maakte dat ik me afvroeg hoe het komt dat ik vroeger, in Soyo (Congo), met het venster open en zonder vliegenraam of muskietennet kon slapen zonder opgevreten door de muggen wakker te worden. Aan Nany kan ik het niet meer vragen maar ik vermoed dat de DDT die helikopters geregeld spoten het antwoord is op mijn vraag. Matadi-vrienden, als ik me vergis, zeg het me dan!

Om de dag af te sluiten waren er enkele bijdragen van vloggers (deze avond ging ik weer virtueel naar Frankrijk, in het gezelschap van Compostellabedevaarders) en bloggers. Want ik volg ook enkele bloggers, onder andere Michel Vuijlsteke. Ik hou van zijn heel persoonlijke taal en stijl! 

Nu echt een "hittegolf"?

Het is warm maar nog steeds niet te warm. Dat vond ik zelfs tijdens onze (heel, vooral voor Roger - terwijl ik fier was over mijn "prestatie") korte wandeling in Borgloon vandaag: we voelden daar op een zeker moment zelfs een heel aangenaam briesje! Oké, het is echt een hittegolf deze keer volgens de klimatologische bepaling maar die hebben we zo vaak gehad! En eigenlijk spreek ik al sinds ongeveer half juli over "la canicule" in mijn mails met Bernadette Masondo (de vrouw van Juan). Maar nogmaals, het is al veel vaker even warm geweest! Waarom wordt er nu zo panisch over gedaan? Het is ook droog en dat maakt de hitte veel draaglijker dan sommige andere jaren... en dan de hitte in Matadi destijds. Watertekort is er wellicht wel maar misschien krijgen we volgend jaar weer te veel neerslag?

Ik begrijp dus echt niet waarom ineens zo dramatisch wordt gedaan over een hitteperiode in de zomer. Ik ben eens gaan kijken naar de temperaturen in Spanje en Frankrijk (nadat ik onlangs in vlogs pelgrims had horen klagen over de hitte): wel die benaderen wat wijzelf hebben meegemaakt tijdens sommige vroegere reizen (en dat die vloggers klagen, begrijp ik: wij deden dat ook! En dan waren wij nog geen pelgrims en moesten we geen kilometers stappen elke dag). 

Hier in huis blijft het fris (ik weet niet of het nog zo zal zijn na meer dan een week boven de 30°C) maar ik herinner me heel goed dat het hier binnen vroeger soms veel warmer werd destijds, na dagen en dagen hitte!

Eigenlijk begrijp ik dus niet waarom deze keer de hitte wordt aangegrepen om ons bang te maken! Zit daar iets achter? Je weet wel: eerst bang maken en dan zeggen "we hebben de oplossing" zodat al die bang gemaakte mensen eender welke maatregel aanvaarden.

Als de bedoeling is besparingen, dan ga ik daarmee akkoord maar ik was al jaren overtuigd dat men moet besparen op energie, water enzovoort, en ik denk dat de meeste mensen dat zijn. 

Jozef (Jef) Smeesters

De tekst van de volgende Limburgse monografie, geschreven door Jan Gerits, is aangekomen en ik heb vandaag enkele uren besteed aan het nalezen ervan. Deze keer gaat het over Jozef Smeesters, vroegere directeur van het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Heel interessant!  Heel bijzonder is de bijlage: een uniek document, want... (ik kopieer hier even de uitleg in de monografie) 

"In de bibliotheek van het “Gallo-Romeins Museum” wordt een gestencild boekje bewaard met als titel “Sporen in de leem. Het Zuid-Limburgse platteland in de Romeinse tijd. Reizende tentoonstelling” (65). De tekst werd geschreven door Jef Smeesters, terwijl archeoloog Willy Vanvinckenroye (Hasselt, 1937-Tongeren, 1998) van de “Archeologische Buitendienst” instond voor het ontwerp van de tentoonstelling. Er zijn geen gegevens beschikbaar of dat boekje ooit voor reizende tentoonstellingen werd gebruikt. De bladzijden van het bewaard exemplaar zijn kopieën, vastgeniet met een inmiddels roestig nietje. De tekst wordt in de “Bijlage” van deze monografie gepubliceerd met het oog op zijn behoud en om hem bij het lezerspubliek kenbaar te maken."

We maakten toch ook even tijd voor een rondritje en hier en daar enkele stappen, om uiteindelijk iets te drinken (Roger koos deze keer een ijsje!) op het binnenplein van Heirbaan 66, tegenover de kapel van Helshoven. 

Ik was er bijna in getrapt!

'Nu moet je eens horen,' zei Nany aan telefoon vandaag, 'X is het afgetrapt van bij Y.' Ze zei het op zo'n ernstige toon, de toon waarop ze, voor ze begon zo verward te zijn (ik vraag me vaak af waarom niemand het woord "dement" durft te gebruiken), een spectaculair nieuwtje aankondigde: duidelijk trots dat zij als eerste anderen ervan op de hoogte bracht. 

Ik ga hier niet verklappen wie verborgen zit achter die X en Y hierboven, maar het zijn mensen die me nauw aan het hart liggen. Na nog een uitleg over verplegers en verpleegsters en bloemen en bomen en een bijkomende kamer in het rusthuis waar ook Y desnoods kan verblijven, waar ik niets van begreep, wilde ik een einde maken aan de conversatie. En meteen contact opnemen met mijn zusje om te vragen of zij meer wist over dat slechte nieuws. Nany was me echter voor: 'O, er komt hier een vrouw binnen, en... het is Bie, bel je me later terug?'

Voor ik Nany terugbelde kreeg ik contact met zus Bie (die toen al terug thuis was) en ook tegen haar had Nany eigenaardige verhalen verteld. Niet alleen over de echtscheiding van X en Y (en Y die nu in het rusthuis een kamer had), ook over een bezoek van haar schoonbroer gisteren (onmogelijk!) en al zijn kinderen (hij heeft maar één dochter). 

Daarna belde ik terug naar Nany en toen begreep ik nog minder van haar verhalen, het was nog verwarder dan tijdens mijn eerste telefoontje. Wel viel me op dat ze (zogezegd?) iemand had verteld over haar kinderen en kleinkinderen maar niet meer wist of mijn kinderen nu al groot zijn. Ik herinnerde haar eraan dat ze nu volwassen zijn, hun eigen leven leiden, dat Roger en ik drie kleinkinderen hebben. Toen zei ze: 'Ha, ik dacht het wel maar eigenlijk was ik het vergeten!'  Heel geregeld beseft ze dat ze alles vergeet: woorden, namen, gebeurtenissen. En dat vindt ze dan eventjes erg maar ook dat gevoel gaat blijkbaar heel snel over. 

Het is eigenaardig: ik heb niet de indruk dat zij ongelukkig is nu. Integendeel: hoe verwarder ze klinkt, hoe gelukkiger en vooral rustiger ze lijkt. Leeft ze echt in een droomwereld die haar aanstaat en waarin ze zich door niets echt meer laat raken? Die zogezegde scheiding van mensen, die ze ook graag ziet, leek haar niet echt te bedroeven!

Zeggen dat ik heel even heb geloofd dat die twee mensen gingen scheiden!

Naar Rocamadour

Nee, we zijn (nog?) niet op reis, en zeker niet te voet (vroeger hadden we daar geen tijd voor, nu kunnen we het niet meer aan) maar ik wilde, na een heel rustige en aangename zondag, deze avond nog eens virtueel op stap.

Naar Rocamadour dus, op de weg naar Compostella. Ik heb van de video genoten, al denk ik dat wij nooit meer naar Rocamadour zullen gaan: hoewel het een interessante en indrukwekkende plaats is, vonden we het er telkens te druk, te toeristisch.

Blijkbaar is het echt te warm tegenwoordig in Frankrijk (en in Spanje), hoor ik van veel vloggers die ik volg! 

Nieuwtjes

Dochterlief was een poosje in Dénia (Spanje) met haar gezinnetje, bij haar schoonouders. Ik wist dat ze gisteren terug zouden komen en vandaag nam ik dus even contact op. Ze hebben het goed gehad en zijn nu volop bezig de bestellingen van het boekje van Elena te "verwerken"! Onze dochter had inderdaad enkele exemplaren van "De Elementenwereld" laten drukken, Elena had haar creatie cadeau gedaan aan ons, haar andere grootouders, haar ooms en tantes, haar beste vriendjes en haar meester maar had nog enkele boekjes over. Opvallend veel kennissen willen het boekje kopen: dochterlief plant een "nieuwe druk"! En... Elena is (terecht, vind ik), heel fier! 

Jan Gerits schreef me dat de volgende monografie, inderdaad geschreven door Jo Corstjens, door omstandigheden niet voor september klaar zal zijn maar... dat hijzelf de daaropvolgende monografie al klaar heeft en me die volgende week zal opsturen ter nalezing. We zullen dus de volgorde van publicatie een beetje omkeren. Eerlijk gezegd, ik weet niet hoe Jo en ik, na het heengaan van Jan (die toch al 90 jaar is), die reeks Limburgse monografieën ooit in stand kunnen houden! Maar kom, voor de uitgave van september komt het dus in orde!

En Nany had vandaag een "feestje" meegemaakt in het rusthuis (eigenaardig vind ik dat, want normaal gezien wordt er geen feest georganiseerd in het weekend zonder dat de familie het weet). Ze wist wel niet ter welke gelegenheid maar het was gezellig geweest en ze had er duidelijk van genoten, hoorde ik aan telefoon. 

Allemaal goed nieuws dus. Maar, toen ik met dochterlief belde en ze me vroeg of we dan toch nog eens op reis gaan in september, antwoordde ik dat ik er heel veel zin in heb en dat ik dacht Roger ook. Waarop Roger meteen zei: 'Ik weet het echt nog niet!'

Geloof, religiositeit en dromen

Voor onze uitgebreide boodschappen belde ik vandaag nog eens naar Nany. Deze keer ging ik opzettelijk mee in haar waanbeelden en, eigenaardig (of niet?), in die "droomwereld" is ze opvallend coherent. Ze vertelde weer dat ze een "nieuw huisje" had gekregen in het rusthuis en toen ik haar vroeg waar zich dat bevond, was haar uitleg heel duidelijk (behalve dat ze de "lift" een "tram" noemt en de "gang" een "straat", én dat ze het rusthuis de naam geeft van de gemeente waar ze woont). Ik zei haar dat ik die "weg" herkende en zij: 'Ha, dan ben ik weer vergeten dat je al hier bent geweest.'

Deze avond, nadat ik enkele mails had beantwoord, viel ik op een merkwaardige vroegere video van een Belgische Santiagobedevaarster die ik enkele dagen geleden heb ontdekt. Toeval bestaat blijkbaar niet (ja, ik weet het, op YouTube zijn het "algoritmes" - en geen "logaritmes" - die het doen, niet waar, anoniem? 😉): men vraagt me de laatste tijd vaak of ik gelovig ben (en katholiek, want die twee zaken worden in onze contreien soms verward). Wel in die video wordt op die vraag een antwoord gegeven dat heel dicht staat bij wat ik zelf "geloof". En ook ik heb, in Matadi én in Antwerpen, een pastoor gehad die heel open van geest was en met wie je zonder probleem over al die zaken kon praten. Onze Matadi-pastoor Marcel Inghels zaliger werd later zelfs een van mijn beste vrienden!

Over absint

Absint intrigeert me al jaren (ik lees heel graag Baudelaire, Rimbaud en zo, vandaar) en ik had al ergens opgevangen dat het eigenlijk een medicinaal kruid is. Deze avond viel ik op deze interessante uitleg, waarin, net zoals in het artikel van Wikipedia (waar ik hierboven naar verwijs en dat ik zopas vond) wordt uitgelegd dat een te hoge concentratie thujon in de likeur genaamd absint eigenlijk zorgde voor de hallucinogene werking ervan. 

Ik heb nog nooit geproefd van die likeur (en ben het ook niet echt van plan) maar misschien is absintthee interessant? Ik hou immers van bittere smaken... maar waar vind je dat kruid? En is het inderdaad zo bitter dat zelfs amateurs van bitterheid het overdreven vinden? 

Nog dossiers scannen na een gesprek met Nany

Vandaag nog gewerkt aan die dossiers, deze keer in het gezelschap van Benny P. We hadden het erover dat we later, als alle dossiers gescand zijn, zouden moeten tijd vinden om ze stuk per stuk grondig te bestuderen (nu halen we er enkel uit wat eventueel kan dienen voor ons boek over de tweede Wereld Oorlog in onze gemeente - nogmaals als dat boek er ooit komt!?). Je vindt er immers zo veel kleine details in over het dorpsleven in die tijd!

Voor we naar Heers vertrokken, belde ik zoals dagelijks naar Nany. Ze praat de laatste dagen voluit... over zaken die ik niet begrijp. Steeds meer begint ze woorden te verwarren of naar woorden te zoeken; weer had ze het over haar "ander huis" aan de overkant van het kanaal, waar ze soms overnacht. Ze was weer "gaan wandelen langs het kanaal, met haar auto" en ze had het ook over haar "twee appartementen" in het rusthuis.  Converseren gaat helemaal niet meer: ik antwoord nog enkel met 'Ha ja?', 'Ha nee?' of herhaal een zin dat ze pas gezegd heeft op een geïnteresseerde toon (zo van: 'Ha zo, je bent dus naar de kapper geweest!').

Maar ze lijkt gelukkig en ik vraag me steeds vaker af of ze in een soort mooie droom leeft?

Over de aanpak van Covid tussen 2020 en 2022

Nee, ik ga dat beheer niet zelf bespreken! 😉

Deze avond echter, als ontspanning (ons eten was snel klaar: restjes van gisteren, en de afwas vraagt nog geen 10 minuten - ik vraag me nog steeds af waarom we ooit een vaatwasser wilden), keek ik naar een interview met Alexandra Henrion Caude. Ik ken de huidige reputatie van Henrion Caude, criticasters, dus daarmee moet je mijn tijd niet verspillen!

Hoewel ik niet van haar stem hou, bewonder ik de kennis van die wetenschapster, haar humor, haar empathie, de duidelijkheid van haar uitleg over zelfs heel ingewikkelde zaken, haar eenvoud, en, jawel, haar heel menselijke dimensie, warmte, gevoeligheid en moraliteit. 

Haar conclusie over dat beheer is alles behalve gunstig! 

Maar ik besef weer dat je jammer genoeg een beetje (veel?) Frans moet begrijpen om dat heel interessante gesprek te kunnen volgen!

O ja, ik heb mijn afspraak met de reumatoloog kunnen verplaatsen naar oktober!

Oorlogsschadedossiers scannen

Vandaag was het weer onze beurt om te helpen bij het scannen van de geleende oorlogsschadedossiers. Dat werd dus een werkzame maar aangename middag in het frisse administratieve centrum, in gezelschap van Elie M. deze keer. Weer zijn we ontsnapt aan de hitte dus. Hoewel die 33 of 34°C, die echt wel opvielen toen we na enkele uren weer buiten kwamen, me dit jaar heel draaglijk lijken. Omdat het ook zo droog is?

Het kriebelde al een poosje bij mij!

Ik denk er al een poosje aan maar ja, we moeten nog zoveel zaken doen deze maand. Tegen het einde van volgende maand heb ik een afspraak met de reumatoloog, dus dan gaat het ook niet, dacht ik... tenzij ik die afspraak afzeg en verplaats naar begin oktober?  

Roger moest al lang nog eens op controle bij zijn cardioloog en vandaag deed hij daar eindelijk iets aan: hij kreeg een afspraak voor midden september.  Oké, berustte ik nog maar eens, dan maar weer geen reis dit jaar. 

Toch bedacht ik dat op onze leeftijd elk jaar wel het laatste kan zijn. Ik herinnerde me dat Zeger ons had gevraagd waarom we niet op reis gingen en dat ik eigenlijk geen antwoord had. Ik dacht ook aan het feit dat we niet graag op hotel verblijven maar dat onze "Hollandse" tent te lastig op te stellen wordt voor Roger. Ik herinnerde me echter ook de keren dat we een  "huisje" konden huren op een camping en hoe fel dat meeviel. Ik vroeg me af wat ik ocharmen wel kon doen op reis (rondlopen in dorpjes of steden? Moeilijk! Op ontdekking gaan in de buurt of ver van de camping? Onmogelijk!). 

En toch bleef ik verder fantaseren (ik was - met tegenzin - onze keuken een beetje grondig aan het schoonmaken en als er een positief aspect is aan die huishoudtaken is het wel dat onze verbeelding de vrije loop wordt gegund). 

En toen zei Roger me ineens: 'Ik ga die afspraak met de cardioloog verplaatsen! We hoeven niet perse op reis maar dan kunnen we eventueel op reis in september.' Telepathie?

Ik ga mijn afspraak met de reumatoloog ook verplaatsen morgen! O ja, en vragen aan Jan en Jo (de auteur deze keer, meen ik me te herinneren) me de volgende monografie nog voor eind augustus te laten nalezen!