Roken in het bijzijn van kinderen 2

Vandaag was weer Elena-dag. Ze was weer de eerste bij Lutti die merkte dat wij  de glazen deur openden en ze begon meteen snel naar ons toe te kruipen. Lutti kreeg dat meteen in het oog en wilde haar opnemen om ze  “in mijn armen te laten vliegen”, maar besefte al gauw dat Elena liever haar vorderingen in het lopen toonde: aan de hand van haar Lutti kwam Elena naar mij toegestapt, nog steeds een beetje waggelend. Ik applaudisseerde en Elena deed mee, terwijl ze toch van “nee” schudde, en zelfs iets zei dat leek op “nee”. Waar heeft ze dat weer geleerd?

Gedurende heel de rit naar “huis”, bleef ze toch (ik wilde schrijven '”nochtans”, want naar mijn gevoel zegt dat woord meer dan “toch” dat nu volgens Google het enige correcte is) in haar handjes klappen en ondertussen “Nee” schudden met haar hoofd, én heel fel lachen. Blijkbaar heeft ze toch nog niet door dat “Nee” niet zo’n aangename boodschap is!

Ik had voor ons vertrek de tijd niet gehad om op mijn PC de binnengekomen mails te checken. Maar dat kon ik wel doen op mijn smartphone onderweg.

Nogal wat mensen hadden met een mail gereageerd op mijn blog van gisteren! Omdat ze net hetzelfde dachten als ik!

Maar uiteraard heb ik weer niet gerookt terwijl Elena erbij was, zelfs niet tijdens onze lange wandeling vandaag (Roger heeft zeker voldoende beweging gekregen!). Ik pas me wel aan! Afijn, een beetje.

Elena was weer ontzettend actief en vrolijk, vocht weer tegen de slaap, die ze trouwens maar vatte voor een half uurtje tijdens de wandeling, en later weer in de armen van Roger terwijl die druk in gesprek was met Zeger die was komen eten. Ikzelf was ondertussen de  resten van ons diner wat aan het opruimen.

En nadat ik Elena dan heel voorzichtig van Roger zijn armen had overgenomen en naar haar bedje had gebracht, keken Zeger en ik nog naar “Friends”.

Ik had bij het babysitten al gemerkt dat er een vertaling was aangekomen (wat een ongelooflijk praktisch cadeau gaf Zeger - en de andere kinderen voor een deel, maar de uitleg over die financiering vertel ik niet – mij vorige Kerst!) en daar heb ik nog moeten aan werken nadat we rond 23:30 thuiskwamen!

Roken en kinderen

Ik las vandaag, ik weet niet meer waar, dat er wordt gedacht aan het roken in het bijzijn van kinderen te verbieden. Hoewel ik ook niet  binnenshuis rook in het bijzijn van Elena (meer om toe te geven aan de wens van haar ouders dan uit overtuiging – buiten doe ik het wel, maar dan zorg ik wel dat de rook niet haar kant uitgaat) heb ik serieuze bedenkingen bij die maatregel!

Onze generatie groeide op bij meestal rokende ouders. Hebben we daar zoveel hinder van ondervonden? Volgens mij niet (ik hield van het parfum van mijn vaders pijp!). En onze ouders zijn bijna allemaal opgegroeid in een rokerige omgeving. Mijn moeder is pas 80 jaar geworden, en heeft nog heel veel energieke vrienden van rond haar leeftijd en ouder. Blijkbaar zijn die dus toch niet op jonge leeftijd bij bosjes doodgevallen ten gevolge van het rookgedrag van hun papa!

Wat wel veranderd is: de uitlaat- en andere gassen, de medicijnen tegen het minste “abnormaal” gedrag van kinderen (en daarbij denk ik vooral aan Rilatine), de overdreven hygiëne, de stress (kinderen moeten nu dikwijls niet alleen op school presteren, maar ook nog in hun vrije tijd allerlei “lessen” volgen) maken die kinderen brozer. Ze krijgen geen tijd meer om tot zichzelf te komen, om even te dromen, om creatief te zijn, om wild te “ravotten”. En dat gemis lijkt me veel erger dan een beetje rook te moeten inademen!

Winter!

Het voelde winters aan vandaag. Toch was het vrij zacht: het waren de wind en het licht die de dag een winters tintje gaven. Of was het mijn verkoudheid?

Nadat ik een beetje had schoongemaakt (ik doe het weer kamer per kamer om mijn rug te sparen) zijn we naar Mettekoven gereden. Roger wilde er nog een paar gebouwen fotograferen. Onder weg zagen we weer een sperwer roerloos op een kale tak zitten. Toen Roger de auto stopte, vloog hij echter meteen weg: weer geen foto!

Nadat Roger een kiekje had  genomen van de bewuste gebouwen, wandelden we een goed half uurtje in de velden rond het dorp.

 Foto’s Roger

En dat werd weer klimmen! Ik voelde aan mijn gewrichten dat we al enkele dagen niet gewandeld hadden!

Ineens zei Roger me: ‘Kijk eens wat ik hier zie!’. Ik dacht dat hij de een of andere vrucht bedoelde, want we hadden al heel veel gevallen noten en peren ontmoet. Nee hoor… Het was, dachten we, een schoen! We draaiden het ding om, en zagen dat het een pantoffel was.

 Foto’s Roger

Toch zeer eigenaardig hoe vaak wij schoeisel vinden, en meestal maar een deel van het paar. Wie laat zo’n eenzame schoen of pantoffel nu achter in het veld? En strompelt die vrouw of man (wat het in dit geval zeker was) dan op één blote voet verder?

Na onze wandeling reden we nog even naar Ikea in Hognoul (provincie Luik). We wilden er bijzettafeltjes kopen voor onze salon. Ikea is een van de weinige winkels waar ik graag vertoef: net zoals ik kan staan dromen voor een mooi huis, kan ik daar genieten van de interieurs die worden tentoongesteld. Bij Ikea is het wel zo dat je heel de winkel moet doorlopen (vervelend als je niet veel tijd hebt natuurlijk), en dus heeft Roger zeker voldoende beweging gekregen vandaag.

We bleven daar eten: het (goedkope) menu stond me aan (en ik had honger!).

Het valt me steeds op dat in die winkel de verkopers voldoende Nederlands kennen om klanten uit Limburg te woord te kunnen staan. Waarom doen niet alle Franstaligen die moeite?

Nu, het ligt misschien voor een deel aan de Nederlandstaligen zelf. Als een Franstalige naar het Vlaamse deel van wat nog België heet verhuist, zal hij heel vaak Vlamingen ontmoeten die maar al te graag pronken met hun zogenaamde kennis van het Frans. Waarom zou die Waal of Franstalige dan nog moeite doen om Nederlands te leren? 

Het eten bij Ikea was lekker, we hebben onze bijzettafeltjes gevonden, en thuis liet Roger me nog een zeer interessant stukje over die G1000 lezen: je vindt het hier.

Luie dagen

Het heeft gisteren de hele dag geregend en gewaaid: geen wandeling. Ik voel dat, nu de winter bijna in de streek is,  we onszelf zullen moeten geweld aandoen om elke dag eventjes te stappen. Dit seizoen is niet onze favoriet!

Ik had strijken op het programma staan, maar dat heb ik gisteren ook niet gedaan. Ik maakte mezelf immers wijs dat, als zondag voor mij rustdag is, strijken ook niet hoorde die dag!

Wel heb ik gelezen. Mijn eerste boek van Michel Houellebecq: “Extension du domaine de la lutte”.  Gemengde gevoelens bij de lectuur, vooral wat de aparte stijl betreft. Toch leest het boek aangenaam.

Gisteren avond, terwijl ik delen van mijn vroegere dagboeken zat over te typen, las Roger zoals zo vaak buitenlandse kranten online. Hij vertelde me dat ze in Engeland echt vrezen voor het verdwijnen van de Euro. En deze avond las ik daar ook over: hier. Wat staat ons – en vooral onze kinderen – nog allemaal te wachten? Ook de nieuwe begroting lijkt nogal nefast voor ons, Vlamingen, als ik alles goed heb begrepen!

Deze ochtend waren we heel vroeg wakker voor ons doen: om 8:15 uur kwam men de aansluiting op het waternetwerk vernieuwen. Na de regen van gisteren en door de werken die al weken aanhouden, is onze straat nu echt een mergelpoel!

Mergel is een prachtig materiaal: destijds, toen hier werken bezig waren op de “binnenkoer”  heeft onze dochter daarmee heel mooie spulletjes geboetseerd. Maar het kleeft ook overal aan vast! Na de werken (die langer dan 4 uur geduurd hebben), en ondanks het feit dat die werklui de hal toch een beetje hadden schoongeveegd, heb ik daar serieus moeten schuren en krabben om de restjes aarde weg te krijgen.

Tijdens de werken had ik eindelijk gezorgd voor de strijk.
En na mijn heel plaatselijke poetsbeurt zijn we boodschappen gaan doen.

Voor een wandeling was er daarna geen tijd meer. Ook al omdat ik een lang telefoontje kreeg van Jan Gerits. Jo Corstjens zou een recensie hebben geschreven over het laatste “Ledenboek” van de KVLS en dat stukje verschijnt binnenkort in Heemkunde Limburg. Goed nieuws dus!

Terwijl ik verder las in het boek van Houellebecq, heeft deze avond  Roger gekookt: we aten mosselen, en ze waren ontzettend lekker!

Weerzien met klasgenoten uit Matadi

Eergisteren belde zuster Godwine mij op: of ik vandaag niet even wilde langskomen. Ze kreeg immers het bezoek van vroegere leerlingen uit Matadi, Anouk en twee van haar broers (ze waren met 10 kinderen thuis) en vermits Anouk en een van die broers klasgenoten van mij waren geweest…

Rond drie uur in de namiddag zette Roger mij af aan het klooster terwijl hij zelf een paar boodschappen ging doen. Anouk en ik wisten natuurlijk allebei van zuster Godwine dat we elkaar zouden ontmoeten, misschien is het daardoor dat we elkaar zo spontaan herkenden, maar toch vonden we beiden dat we weinig veranderd waren!

Toen ik aankwam, waren ze al druk bezig met foto’s bekijken en herinneringen aan vroeger ophalen. Onder andere aan de oudste zus van Anouk, de oudste van de sibbe trouwens, die in december 1953, op zes jaar, is overleden aan kinderverlamming. Zuster Godwine vertelde dat er toen in haar klas 5 kinderen het slachtoffer werden van die ziekte, allemaal geboren in Congo, en die geen inenting hadden gekregen (wegens in Matadi niet beschikbaar vaccin). Ik wist daar niets van: wij zijn pas in april 1954 in Matadi aangekomen.

Terwijl we taart aten en koffie of thee dronken, vertelde zuster Godwine aan de gedeeltelijke sibbe over onze Matadireünies. Omdat ook zij een heel goed contact hadden behouden met onze pastoor uit Matadi, pater Inghels, tot aan zijn overlijden, leken ze fel geïnteresseerd. Maar ze bleken niet veel mensen te kennen die nog naar onze reünies komen. Behalve één koppel dan, waarvan de vrouw als gouvernante heeft gefungeerd voor hun jongere tweelingzusjes.

We zullen zien. Ik heb een e-mailadres, zal hen foto’s van zuster Godwine, die Roger gaat scannen, doormailen en vragen of ze wel of niet willen komen volgend jaar in september.

En, uiteraard verliepen alle conversaties weer in het Frans. Toen Roger later binnenkwam, viel het mij op dat ze er zelfs niet aan dachten hem in het Nederlands te begroeten, terwijl ze toch in de buurt van Sint-Truiden waren. En dat ondanks het feit dat ze zuster Godwine en mij geregeld Nederlands met elkaar hadden horen spreken… En zelf blijk hadden gegeven iets meer Nederlands te begrijpen, en zelfs te spreken, dan de doorsnee Franstalige.

Heel eigenaardig zijn die Franstaligen. Ze lijken altijd te denken dat iedereen hun taal spreekt!

Dat én Anouk én haar broer in dezelfde klas zaten als ik, ligt aan het feit dat er in Matadi twee niveaus per klas zaten, en dat hun ouders hadden gezorgd voor één kind om de dertien maanden!

En wat een overvolle lokalen gaf dat! Soms zaten we er met meer dan 45! Dat is nu ondenkbaar in het lager onderwijs!

Met dat alles zou ik bijna vergeten dat onze dochter vandaag verjaart! Proficiat, meisje!

Etentje in De Ploeg in Diepenbeek

Na de KVLS-bestuursvergadering deze avond in Diepenbeek werden we door de vereniging getrakteerd op een heel lekker etentje.

Het was gezellig (behalve het feit dat ik weer naar buiten moest toen ik toch wel één sigaret wilde opsteken, maar dat ligt niet aan de uitbaters, wel aan onze politici). Na een glas schuimwijn met een paar hapjes kregen we  filet van heek met prei en garnalen, daarna varkenshaasje met groenten (tomaat, spruitjes, bloemkool en aardappelpuree), gevolgd door een dikke bol chocolade-ijs rond vanille-ijs. Bij de maaltijd dronken we witte en rode wijn, en natuurlijk plat en bruisend water, à volonté. En na het dessert werd er nog  koffie of thee geserveerd. Dat alles voor 35 euro de man.  Jammer genoeg was het wel nogal fris in de zaal (want we zaten in een aparte zaal). De sfeer zat er goed in, we hebben veel gelachen, veel gebabbeld, en er werd door sommigen afgegeven op Google Street View. Ik ging wel  helemaal niet akkoord met die argumenten (zie link hierboven).

Enkele sfeerbeelden:

Joke, Raymond, Richard, Micheline, Boudewijn, Jeannette, Edith en ik (foto Roger)

Micheline, Boudewijn, Jeannette, Edith en ik (foto Roger)

Joke, Raymond, Richard, Ingrid, Micheline (foto Roger)

 (foto Roger)

Ik heb zelf geen foto’s gemaakt, vandaar dat Roger er nergens op staat. Jammer, want hij zag er heel aantrekkelijk uit in zijn mooi pak!

Google Street View

Heel lang geleden al hadden Zeger en Hendrik me Google Street View doen ontdekken. En ik vond het leuk: het liet me immers toe soms virtueel te reizen in mijn vrije tijd.

Sinds gisteren kun je ook in België virtueel reizen. En zeker twee mensen in een mail, en andere twee mensen tijdens het etentje van de KVLS deze avond klaagden daarover. Ook in kranten en op de radio las en hoorde ik dat veel mensen dat een schending van de privacy vinden. Omdat nu iedereen naar hun huis kan gaan kijken.
Wel, om te beginnen moet je al iemand zijn adres kennen om online naar zijn huis te gaan kijken, en als je dat adres hebt, is er veel kans dat je al naar dat huis bent geweest, of er eens naartoe zult gaan. Natuurlijk kun je nu ook virtueel door straten lopen die je nog niet kende, en op die manier mooie of minder mooie huizen ontdekken. Maar dat kun je ook in het “echte” leven zolang je nog kunt rijden of lopen. Dus zie ik niet echt waar het verschil ligt, tenzij natuurlijk dat Google Street View die wandeling ook mogelijk maakt voor mensen die niet meer kunnen lopen of rijden. O ja, er is nog een ander belangrijk verschil: Google Street View laat je niet toe te ontdekken wie in een bepaald huis woont. Als je op eigen benen door een straat loopt, kun je wel even gaan kijken naast de wel of niet goed gepoetste bel (dat verschil valt ook niet op tijdens een virtuele wandeling) wie in die riante villa of in dat krot woont.

Een ander argument tegen die nieuwe gadget was dat dieven nu gemakkelijker hun slag kunnen voorbereiden. Die zien dus op de Googlebeelden beter waar  ze kunnen binnenglippen dan wanneer ze geregeld langs het huis zouden lopen of rijden, en daarbij in het oog  houden op welke uren de bewoners meestal afwezig zijn?

Allemaal belachelijke argumenten vind ik dat dus. Als je echt niet wilt dat jouw huis gezien wordt, dan moet je maar zorgen dat het goed gecamoufleerd is: anders kan immers iedereen het zien die er voorbijloopt!

Voor mij is Google Street View echt een verrijking: stel je voor dat ik me ooit niet meer op eigen kracht kan voortbewegen: dan kan ik nog altijd wandelen en reizen via mijn pc.

Tandjes krijgen

Toen we deze middag Elena gingen afhalen bij Lutti was onze kleine meid druk het nieuwe broertje van haar vriendje Thibault aan te observeren. Schattig!

Maar Elena bleek gisteren ineens veel temperatuur te hebben gemaakt. Omdat we geen tekenen van ziekte merkten, dachten Lutti en ik dat ze haar volgende tandjes aan het krijgen is. En “thuis'” vond ik een briefje van Elvira met dezelfde bedenking. Dat briefje lag er omdat onze dochter van haar ochtendlessen meteen naar een bijscholing moest, en daarna avondlessen moest geven: we zouden haar pas rond 22:30 zien.

En inderdaad, de hele middag ging Elena haar humeur op en af. De ene keer huilde ze, of leek ze droevig en wilde ze niet eten, dat alles op het eerste gezicht zonder reden, maar haar “zeveren” en op eender wat bijten zeiden mij genoeg.

 Foto’s Roger

En daarna was ze weer ineens heel goed gezind, speelde, trok zich recht, wilde wel eten, oefende met lopen, babbelde (ze heeft de klank G ontdekt en gebruikt die nu te pas en te onpas) en lachte weer.

 Foto Roger

Wel vocht ze weer constant tegen de slaap. Enkele keren viel ze bijna in slaap  op mijn schoot, maar als ik haar in bed legde, was ze ineens weer klaarwakker.

Rond 19 uur kwam Zeger eraan. En na het eten maakte hij ook foto’s van zijn nichtje, die hij al zeker drie weken  niet meer had ontmoet. Zijn foto’s heb ik nog niet gezien, maar ze zullen zoals meestal wel heel mooi zijn.

 Zeger, foto Roger

Zeger vertelde nog over zijn recente reis naar Barcelona (en over de bedelaars en daklozen die hij daar heeft gezien), over zijn werk, en over zoveel meer. En daarna keken we samen naar twee afleveringen van Friends. Elena zat toen op mijn schoot en viel in slaap. Deze keer werd ze amper wakker toen ik haar in bed legde, heel even begon ze weer te wenen, maar terwijl ik haar een kruisje gaf, vertrok ze weer naar dromenland.

‘Jouw dochter vindt “Friends” vervelend,’ zei Zeger tegen Geert toen die thuiskwam, ‘ze valt ervan in slaap!’ ‘Tja voor haar is dat ouderwets hé’, grapte Geert terug. En toen hoorden we Elena weer wenen. Ik had haar net een laatste fles klaargemaakt toen haar moeder ook thuiskwam. En terwijl zij Elena die fles gaf, zijn wij vertrokken, Zeger weer op zijn fiets.

62 jaar al!

Deze morgen, heel vroeg,  werd ik wakker gebiept door een SMS. Van mijn moeder Nany. Dat ze me toch maar niet wakker zou bellen zoals ze eerst zinnens was om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Ik vond haar besluit heel wijs, want vorige nacht had ik nog  voor een korte vertaling gezorgd voor de Orde van de Tempel van Jeruzalem.

En ik draaide me nog eens om onder de deken. Daarna schrok ik nog enkele keren wakker door de werken in de straat die maar geen einde lijken te krijgen! En door mijn smartphone die constant biepte. Uiteindelijk ben ik toch opgestaan.

En toen zag ik hoeveel mensen aan mij hadden gedacht deze dag, met een wenskaart, een SMS, een berichtje op Facebook. Echt, ik werd er ongemakkelijk van, want ik ben zelf iemand die alle verjaardagen vergeet. Zelfs de mijne! Het is omdat mijn oude vriend uit de Ardennen mij er eergisteren op attent maakte, dat ik de volgende uren er weer aan dacht dat ik vandaag inderdaad 62 jaar zou worden. En dat ik vandaag een volkomen vrije dag besloot te nemen.

Maar ik heb die vrije dag grotendeels besteed aan iets dat ik niet graag doe: shoppen. Ik wilde immers van de gelegenheid gebruik maken om voor onze kerstgeschenken te zorgen. Nu dat ongeveer in orde is (ik moet nog enkel iets kopen voor Elena), voel ik me wel veel minder gestresseerd, dus dat is een mooi cadeau dat ik mezelf gegeven heb!

Ik belde later nog even met Nany. Ze was inderdaad eerst van plan geweest mij deze ochtend – op mijn geboorteuur - wakker te bellen! Wat een geluk dat ze van gedacht is veranderd!

En ik kreeg ook mijn zus Bie even aan de telefoon, die ik bedankte voor haar wel bijzonder lief kaartje. Daar hangt een verhaaltje aan vast. Vorig jaar had ze mij hetzelfde kaartje gestuurd, maar dat is nooit aangekomen. Ze heeft maanden gezocht, en uiteindelijk, ik meen mij te herinneren dat ze zei in mei, vond ze een identiek kaartje dat ze mij nu dus (pas) heeft opgestuurd. Mijn neus ging krullen toen ik het las! Bie vertelde mij ook dat het de laatste tijd veel beter gaat met Bruce!

Deze avond hebben we nog lekker gegeten, maar buiten de groentesoep met balletjes, de tomatensla met feta en de aardappelen, heb ik daar niet zelf voor gezorgd. We hadden onlangs immers een kant en klaar “sauté de canard” gekocht. En die heb ik in de magnetron geschoven. Het was lekker… Maar weer heb ik (in alle bescheidenheid) het gevoel dat ik betere dingen kan klaarmaken.

Dromen

Een dutje deze avond na het eten bracht eigenaardige sensaties met zich mee. Het begon gewoon, zoals meestal, in de relax, met wat te lezen. Maar ik viel in een halve slaap. Kort daarop legde Roger zich neer op een sofa en begon te snurken, heel luid. Ik  hoorde het en dacht dat ik daardoor wel volledig wakker zou worden, maar dat bleek niet het geval. Ik sliep blijkbaar heel diep, en toch was ik me bewust van de geluiden. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar dat lukte niet. En toch hoorde ik alles, ook dat er iemand op straat een auto startte, en dat Roger snurkte tot en met.
Op een zeker ogenblik heb ik zelfs gedroomd! Roger verwijderde de tafel uit de keuken, want daar zaten te veel vlekken op, en hij dacht dat die zouden verdwijnen als de tafel even buiten stond, in de regen. Ja, het regende in mijn droom. Ikzelf vond (in mijn droom nog steeds) dat de geschikte gelegenheid om de keuken eens een extra grondige beurt te geven. Maar... hoewel ik besefte dat ik sliep en droomde, ik kon niet wakker worden. Of beter gezegd, ik kreeg mijn ogen zelfs niet open!

En toen hoorde ik dat onze buurvrouw Marie-Claire (die deze namiddag hier effectief op bezoek was geweest, met niet zo goed nieuws over haar familie: een van haar neven is volledig verlamd na een auto-ongeluk) weer binnenkwam. Toen vond ik dat ik echt moest wakker worden, maar het lukte maar niet. Ik kreeg nog net niet het gevoel dat ik jaren geleden soms had en dat mij inspireerde voor mijn boek 'Incubi'.

Uiteindelijk heb ik ("bewust in mijn slaap") wel de nodige moeite gedaan om mijn ogen te openen (want dat leek constant het moeilijkste). En uiteraard stond Marie-Claire niet in ons salon!

Heel eigenaardige gewaarwordingen, die ik heel vroeger, in Antwerpen soms ook beleefde, maar dit was de eerste keer hier.

En nee, noch vandaag, noch destijds in Antwerpen, was ik onder invloed van enige drug. Wel heb ik dat vroeger meegemaakt toen ik heel moe was, en, inderdaad, nu heb ik ook een zeer intense arbeidsperiode achter de rug (die grote vertaling is immers pas geleverd).

Uiteraard heb ik die “droom” toegevoegd aan mijn “nachtboek” (ik hou immers een dagboek en een droomboek bij).

Bij de dochter van de collegevriend van mijn vader

Vandaag waren we uitgenodigd bij de oudste dochter van onze vrienden uit de “Ardenne profonde” en haar echtgenoot. Haar ouders waren er ook, pas teruggekomen uit Spanje waar ze drie weken hadden doorgebracht.

We waren heel blij elkaar weer te zien. De dochter van mijn vriend heeft veel gemeen met mij (ligt dat aan het feit dat we allebei schorpioen zijn?), haar man is vertaler Nederlands-Frans in overheidsdienst, en met onze vrienden uit de buurt van La Roche en Ardenne kunnen we heel goed praten. We wisselden familienieuwsjes uit (de zoon van onze gastvrouw trouwt volgend jaar met een Jodin) en voerden dus weer heel intense en interessante conversaties bij een uitgebreid aperitief met sherry en ontzettend veel heel lekkere hapjes. Die moesten ook het voorgerecht vervangen, legde onze gastvrouw uit. Gelukkig maar!

We spraken over literatuur (vooral Franse natuurlijk), over film en muziek, een beetje over politiek, over onze  en vooral hun reizen, over kunst, over religie, enzovoort. Maar uiteraard verliepen al die gesprekken in het Frans, hoewel we ons nu in Tervuren bevonden. Wanneer de gastheer af en toe iets in het Nederlands (want hij is een Vlaming) tegen Roger en mij vertelde, merkte je goed dat onze gastvrouw en haar vader er niets van begrepen.  Onverbeterlijk, die vrienden van ons! Trouwens, ze beseffen het, want bij het afscheid vroeg de moeder van onze gastvrouw aan Roger of het niet te vermoeiend was geweest, al dat Frans. Zijzelf doet wat meer moeite en probeert toch een klein beetje Nederlands te leren.

Maar kom, het was wel interessant en leuk. Daarna aten we een heerlijke curry van vis met venkel. Ik krijg binnenkort het recept toegestuurd.

Tussen het hoofdgerecht en de taart maakten we een lange wandeling. Deels door paadjes en steegjes, deels door de stad (die ik helemaal niet kende en die me wel aansprak) en deels in een park met vijvers.

 foto’s Roger

We merkten aan een drankgelegenheid heel veel mensen op het terras zitten (er was trouwens ontzettend veel volk in dat park). Nu, de zon scheen wel mooi, maar zo warm was het nu ook weer niet. ‘Waarschijnlijk allemaal rokers’, veronderstelde Roger.

 Foto Roger

Tijdens de wandeling heb ik vrij veel gebabbeld (in het Nederlands) met onze gastheer. Op zijn werk worden nieuwe vertalers Frans gerekruteerd. En hij was bezig hun proefvertalingen te verbeteren. ‘Zielig,’ zei hij, ‘hoeveel fouten die maken, en vooral de Franstaligen!’ Hij gaf me enkele voorbeelden en inderdaad… Het is erg! Ik zei lachend dat ik op mijn leeftijd me niet meer kandidaat zou stellen, en dat ze een vrouw van (bijna) 62 jaar toch niet meer zouden aannemen. ‘Dat weet ik zo nog niet,’antwoordde hij, ‘want we vinden maar geen geschikte kandidaten en we hebben echt dringend vertalers nodig!’

Als ik nu eens 20 jaar jonger was! Dat werk van hem is veel minder stresserend dan het mijne, legde hij mij uit. 7 bladzijden per dag wordt zelfs als veel te veel werk beschouwd!

Nadat we de daarvoor ingenomen calorieën hadden tenietgelopen, kregen we nog taart te eten. En daarna maakten Roger en ik aanstalten om te vertrekken. De vader van onze gastvrouw was twee keer met mij een sigaret gaan opsteken in de tuin. Zijn dochter was vroeger een verstokte rookster maar is ermee gestopt, en  sindsdien wordt er niet meer gerookt in hun (smaakvol ingerichte) huis. En, terwijl ik mijn jas aantrok, vroeg onze vriend uit de Ardennen mij of ik nog tijd had om samen met hem 1 sigaret te roken. Dat deden we dus, en in de tuin vertelde hij me dat hij dat zo graag deed, samen met mij al pratend een sigaret opsteken.

Maar daarna vertrokken wij echt, en beloofden we elkaar in de lente weer te zien, deze keer in de buurt van La Roche. En onze vrienden zouden zorgen dat ze datzelfde weekend ook hun oudste dochter en haar echtgenoot te logeren hebben.

Vergadering en etentje voor de medewerkers aan de Limburgse monografieën

De voorzitter van de KVLS, Edith Oeyen, wilde deze avond de medewerkers aan de Limburgse monografieën (en hun partners) eens bij elkaar hebben voor een etentje in Beverlo.

Daar trokken we dus naartoe tegen 19 uur, na voor mij weer een dag vertalen en toch ook precies een half uurtje wandelen in Heers.

Natuurlijk werd er gesproken over “zaken”, maar we hebben vooral heel lekker gegeten en gedronken in het “Bakhuisje”. Echt aan te bevelen, die gelegenheid! Het eten was ontzettend lekker, niet te vet, heel verzorgd, je kreeg veel groente en je kreeg meer dan genoeg (al was het niet zo overdadig dat ik daarna een ongemakkelijke maag had). Voor het eerst ontmoette ik Jo Corstjens (in de colofon van de monografieën staat hij als “adviseur”, maar ik weet dat hij zelf al enkele van die boekjes heeft geschreven) en zijn echtgenote. Heel aangenaam gezelschap. En uiteraard was Jan Gerits, de hoofdredacteur, ook van de partij. Zijn vrouw Andreia kon er jammer genoeg weer niet bij zijn.

 Roger en Jan (eigen foto)

 Jan en Edith (eigen foto)

Jo en echtgenote (eigen foto)

 

(foto’s Roger)

Het enige dat ik wel weer gemist heb, is een sigaret kunnen roken na het eten!

We waren iets voor middernacht terug thuis, waar ik nog gauw een vertaling heb afgerond.

Te drukke dag, een pantoffel en filmpjes

Waarschijnlijk door de economische crisis was het de laatste tijd zo rustig op vertaalgebied dat ik me soms afvroeg of ik niet beter op pensioen zou gaan. Maar vandaag werd ik echt overstelpt door jobs. En uiteraard gebeurt dat weer op een moment dat ik eigenlijk andere dingen had willen/moeten doen: een vriendin in moeilijkheden uitgebreid mailen,  verder foto’s invoegen in de laatste Limburgse monografie, strijken – want ik ben weer bezig veel te lang te wachten – en naar mijn moeder Nany bellen.

Het werd dus vertalen, praktisch de hele dag (en volgende dagen zullen lijken op deze, al hebben we wel enkele dringende afspraken).

Ondanks dat vele dringende (maar leuke en interessante) werk, wilde ik  toch een half uurtje wandelen met Roger (in ruil heeft hij deze avond voor de broccolisoep gezorgd). Omdat ik weinig tijd had, zochten we het niet te ver: we reden naar Borgloon waar we een goed half uurtje in en rond het stadje wandelden.

 Toegang tot een van de kastelen van Borgloon, foto Roger

En… Waar we weer (ik ging bijna schrijven “eindelijk!”) iets tegenkwamen dat zo vaak op onze weg ligt: schoeisel!

Deze keer was het een eenzame pantoffel:

 Foto Roger

Na het avondeten (en na een telefoontje met Hendrik: hij en Anneke komen niet af dit weekend zoals ze eerst van plan waren, omdat wij het te druk hebben ) heb ik nog voortgewerkt, daarna even gemaild naar vriendin in nood, en uiteindelijk kwam ik tot rust met filmpjes die Roger mij had doorgestuurd: http://www.vrt.be/tijdslijn.

Plezant! Je hoeft maar te klikken op het jaar van jouw keuze en daarna kun je kiezen tussen verschillende filmpjes. Alleen vind ik de uittreksels te kort!

Dag Elena en vaarwel Ria!

Toen ik nog les gaf op de gemeente leerde ik de echtgenote van een belangrijke ambtenaar kennen: Ria H. Ik heb haar niet vaak genoeg ontmoet om te spreken van een vriendin, maar ik had wel veel bewondering voor haar. Ze was, met haar man, aanwezig op een paar presentaties van mijn schrijfsels, ik zag haar soms ter gelegenheid  van een of ander evenement in de gemeente. En ze vroeg mij eens of ik in haar klas, in Mechelen-Bovelingen, een deelgemeente van Heers, wilde komen spreken met haar leerlingen. Nee, niet een lezing geven, dat doe ik niet, gewoon een gesprek voeren. Toen leerde ik haar nog een beetje beter kennen als een zeer interessante, liefdevolle, enthousiaste vrouw. En merkte ik hoezeer “haar” jongens en meisjes van haar hielden. Niet later dan gisteren avond dacht ik nog terug aan dat aangename lesuurtje in 2008!

En deze ochtend vond ik haar overlijdensbericht in de bus. Ze is gisteren overleden. Echt, ik schrok! Ze is zes maand ouder dan ik. Uit bepaalde details in de doodsbrief leid ik af dat ook zij een slachtoffer van kanker werd! Vaarwel Ria!

Ik bleef aan haar denken terwijl we naar Lutti, de onthaalmoeder van Elena reden. Toen Elena ons zag verschijnen, begon ze breed te wuiven en naar ons te kruipen. En babbelen dat ze weer deed! Ondertussen leek het mij dat ze wees naar de andere kindjes. Echt, ze lijkt er heel graag te zijn, bij haar Lutti! En ik moest weer denken aan Ria die ook zo geliefd was door haar (iets grotere) “kinderen”.

In het naar “huis” rijden, bleef Elena maar van alles vertellen dat ik niet begreep! Het ging van “dadada, mamama, bababa, jajaja, en titititi” (ik denk dat ze daarmee probeert Lutti te zeggen). Wel plezant!

En later kwam Elvira thuis van haar les. We hadden haar horen binnenkomen terwijl we alle drie in de living zaten. Die woonkamer geeft met een glazen deur uit op de trap, waardoor we ook Elvira de trap zagen opkomen. Ik vestigde Elena haar aandacht daarop, en ons meisje begon prompt naar de glazen deur te kruipen. Maar Elvira keek niet naar de living, liep door naar de keuken (waar we normaal zitten als zij thuiskomt) en zag Elena dus niet. Amai (sorry, ik vind dit Antwerpse woord het mooiste om weer te geven wat er toen gebeurde)! Elena zag met lede ogen haar mama weer verdwijnen terwijl ze toch al zo dicht bij haar was geraakt, keek mij even verwonderd aan, en begon dan heel fel te huilen. Eerst dacht ik haar te gaan troosten, maar ik bedacht dat het beter was Elvira even op de hoogte te brengen van wat er gebeurde. Terwijl Roger wel probeerde Elena een beetje te troosten, ging ik langs een andere deur naar de keuken waar ik Elvira vertelde waarom Elena zo droevig was. Ons meisje (nu bedoel ik onze eigen dochter) was zo verstandig weer naar de living te gaan via die glazen deur waarvoor Elena zo onbedaarlijk zat te huilen. En dan… begon Elena heel fel te lachen, ze liet zich oppakken door Elvira, legde haar wang tegen haar wang en leek in de zevende hemel.

Ze heeft weer heel weinig geslapen. Wel vond ze het op een zeker ogenblik in de namiddag heel fijn om een hele tijd naast Roger te zitten, of op zijn schoot.

 Eigen foto’s

We zijn nog even naar Ikea gereden deze middag: ik wilde immers iets “bestellen bij Sinterklaas”. Het werd een loopkarretje dat Elena wel leuk leek te vinden. In het terugkomen zat ik vooraan in de auto (omdat de koffer en de overblijvende plaats op de achterbank goed vol lagen met de kinderwagen en onze aankopen) en dat leek Elena niet zo te appreciëren. Op een zeker ogenblik begon ze zo fel te huilen dat ik – terwijl we weer in een file stonden, want wat een drukte op die snelweg! – eerst naar de spullen op de achterbank graaide en ze naar mijn stoel overbracht en over de rug van mijn stoel kroop om naast haar te gaan zitten. En toen begon juffrouw heel fel te lachen. En zeggen dat ik me al zorgen maakte, terwijl ze alleen nood had aan gezelschap!

Over Hoepertingen, bedrog en G1000

Een uurtje gewandeld in Hoepertingen vandaag. Eigenlijk een verwonderlijk groot dorp, deelgemeente van Borgloon. Meestal vrij lelijke huizen, hoewel er daartussen enkele juweeltjes stonden (Roger heeft ze niet gefotografeerd). En het was 6°C koud (jawel, deze keer had ik mijn winterjas aan).

We merkten weer dat een Sint-Vedastusstraat was omgedoopt tot   Vedastusstraat. Weer door het toedoen van de Liberalen in Borgloon?

In het terug naar huis rijden, zagen we een havik op een haag rusten. Ik vroeg Roger daar een foto van te maken, maar hij dacht dat de vogel zou wegvliegen als we uit de auto stapten. Misschien… De vogel leek daar anders heel rustig alles te bekijken!

Voor we naar Hoepertingen reden, hadden we boodschappen gedaan (onder andere bakharing gekocht voor onze avondmaaltijd) en was ik naar de oogarts geweest. Met wie ik tussen de onderzoeken door een gezellige babbel had. Hij vertelde me onder andere over oogartspraktijken (groepspraktijken) die niet aarzelen hun patiënten  cataractoperaties aan te smeren die voorlopig nog overbodig zijn, en over de smerige middelen die ze daarvoor soms gebruiken! Ik had al vermoedens in die richting (en eigenlijk niet alleen over oogoperaties) maar ik was toch echt gechoqueerd!

Deze avond heb ik onze haringen gebakken. Roger had geluk: in de twee vissen zat kuit waar hij op verlekkerd is (ik weet wel niet of die eitjes zo gezond zijn voor hem, maar de haring op zich is dat wel). Ons diner werd een arme-mensen maaltijd, maar o zo lekker: gebakken haring, gebakken ui en brood van volle tarwe en spelt (door Roger gisteren avond gebakken). Heerlijk! De keuken ruikt er nog naar!

Nadat ik deze avond nog wat teksten had nagelezen voor het volgend Oostlandnummer van de KVLS, nog een beetje gelezen (met op mijn tong smeltende bittere chocolade) en gekeken naar filmpjes met Françoise Hardy, Sylvie Vartan, enzovoort (pure nostalgie naar mijn puberjaren dus), wees Roger mij op een nieuwe tekst op deze blog: http://victacausa.blogspot.com/2011/11/een-zacht-eitje.html met verwijzing naar deze brief in de Standaard: http://victacausa---appendices.blogspot.com/2011/11/peter-verhelst-in-de-standaard.html

Roger en ik hadden ons al afgevraagd waarom, als die G1000 toch zo democratisch was, wij ook niet werden opgebeld! En, in welke taal er werd gesproken als die G1000 “héél België” moest vertegenwoordigen.

We hoorden op de radio (die heel veel aandacht heeft besteed aan die G1000 – en ik vermoed dat het op TV niet minder was? Wij kijken nooit TV) dat er zelfs daklozen werden uitgenodigd op die G1000. En we vragen ons echt af op welke basis de deelnemers werden gekozen (verkozen?) en vooral, wat de daklozen betreft, opgebeld? Of hebben die tegenwoordig allemaal een mobieltje?

Korte wandeling in Broekom

Ja, zeer kort, want ik had me niet warm genoeg gekleed (met 10°C dacht ik dat een lichtere jas dan gisteren zou volstaan, maar helaas voelde het buiten de zon vrij koud aan).  We gingen naar een vroegere molen (nu nog steeds bewoond) en wandelden daar wat in de buurt. Wel bracht het uitstapje (volgens mij) mooie foto’s op:

 Foto’s Roger

Kortessem op een mistige zondag

Ondanks de kou (het was amper 7°c) en de grijze, mistige lucht, gingen we even wandelen in Kortessem. Waar twee gebouwen me weer aan het dromen zetten.
Het eerste is een heel fel vervallen hoeve (Roger beweert wel dat hij er in het voorbijrijden soms licht heeft gezien, maar ik geloof echt niet dat het gebouw nog bewoond is) dat binnenkort wel zal verdwijnen uit het landschap, vrees ik.

 Foto’s Roger

En het tweede is een enorme kasteelhoeve die me telkens intrigeerde als we van hier naar Antwerpen reden. Het bleek te gaan om én een kasteeltje én een hoeve, de twee gescheiden door een muur die zich bevindt vlak na de inrijpoort. Echt indrukwekkend!

 Foto’s Roger

Dankzij een affiche die hing aan de schuur, weet ik dat het gaat om het kasteel “Printhagen”.

 Foto Roger

De vochtige kou, de nu bijna kale bomen, de samentroepende koeien in een wei en de roepende kievits boven het grauwe landschap gaven ons echt een wintergevoel: onze wandeling heeft nog geen drie kwartier geduurd.

 Foto Roger

Thuis bereidde ik voor Roger nog eens niertjes in Madeirasaus…

 Foto Roger

terwijl ikzelf gebakken (pas door Roger geplukte) ijzerappelen met kaneel at en een rest van het varkensgebraad van gisteren.