Het geschrift van mijn vader

Ik ben die brieven van mijn vader verder aan het lezen... maar ik moet na elke brief een hele tijd pauzeren, want ik krijg er hoofdpijn van. Dat ligt aan zijn geschrift dat echt heel moeilijk te ontcijferen is! Zeggen dat mijn vader arts wilde worden (mijn komst heeft een einde gemaakt aan zijn studies) voor we naar Congo vertrokken. Wel,  een "doktersgeschrift" had hij al!

Maar... wat ik lees is echt heel interessant! Uiteraard gaan we de brieven scannen maar eigenlijk zou ik tijd moeten vinden om ze over te typen (en te  vertalen, want ze zijn in het Frans geschreven - trouwens, ik vraag me af waar de brieven zijn gebleven die mijn moeder hem schreef, en of zij in het Nederlands schreef).. 

Ik heb al een paar keer gelezen dat hij zo blij was dat mijn moeder, mijn zusje en ik goed op tijd vertrokken zijn zodat we geen trauma hoefden over te houden aan de gebeurtenissen rond de onafhankelijkheid van Congo en dus uitstekende herinneringen zouden bewaren aan onze jaren in Matadi. Daarin heeft hij absoluut gelijk gekregen! 

Al moet ik toegeven dat ik in 1960, bij het (voor)lezen van zijn brieven, een beetje jaloers was op al de avonturen die hij beleefde. Het herlezen van zijn schrijfsels doet me nu beseffen dat hij gelijk heeft gehad toen hij vrouw en dochters op tijd naar België stuurde. 

Ik ga nog één brief proberen te ontcijferen!

Brieven van mijn vader

Ik ben (met vrij veel moeite wegens zijn bijna onleesbaar geschrift) de brieven van mijn vader uit 1960 aan het (her)lezen. Ze waren aan mijn moeder gericht maar ook aan ons, zijn dochters, en, echt, geregeld herinner ik me flarden die ik vroeger zelf gelezen had of voorgelezen kreeg. 

Het zijn interessante brieven: niet alleen vertelt mijn vader over zijn leven in Matadi zonder ons, maar hij heeft het ook over de "Onafhankelijkheid" en de onlusten. 

Hij schreef ook brieven tijdens zijn bootreis van Pointe-Noire naar Marseille (en blijkbaar postte hij zijn brief in elke stad waar de boot aanmeerde). 

Gewoon boeiend dus (ik heb wel nog niet alles gelezen: dat geschrift hé!) maar ik word er ook vreselijk nostalgisch van! 

Een beetje ontgoocheld maar ook blij verrast!

Vandaag kwamen de kindjes en hun ouders normaal gezien op bezoek: pannenkoeken eten en daarna samen avondmalen. Deze middag kwam er echter een telefoontje van dochterlief: de meisjes waren zwaar verkouden teruggekeerd van een danskamp. Of we niet beter in de open lucht, bijvoorbeeld bij Stephane Malais, afspraken. 'Je weet immers nooit of het niet Corona is wat ze hebben!'

Inderdaad, het virus houdt geen rekening met sociale bubbels. We spraken dus af in Heks. Net toen we eraan kwamen, begon het re regenen. Maar we konden een ronde tafel  met zeven stoelen bemachtigen onder het afdak. Goed beschut tegen de regen dronken we er wat, aten de kindjes een stuk taart, praatten we bij. Tussen twee regenbuien door speelden Matthias en Eva in de tuin van Stephane. Elena bleef liever bij ons zitten. Heel gezellig maar ik vond het wel jammer dat we nog voor het avondmaal moesten afscheid nemen van elkaar (ik gaf een deel van de voedingswaren, die ik voor deze avond had gekocht, mee met dochterlief). 

Elena had me een enveloppe gegeven met daarin een mooie tekening van Eva en een lieve brief die ze zelf had geschreven. Ik mocht hem echter pas thuis lezen (en was blij verrast).

Thuis vonden we in de brievenbus ook een enveloppe met daarin brieven van mijn vader aan mijn moeder uit de periode dat moeder, mijn zus en ik al terug in België waren en hij nog in Congo verbleef. Ik wist dat die brieven bij mijn zus lagen maar dat ze voor mij waren bestemd. Bleek dat haar zoon, neef A. ze had gebracht... en ons uiteraard niet thuis had gevonden. Ik mailde hem dat, als hij me had gebeld, hij even bij ons had kunnen komen zitten (er is ruimte genoeg bij Stephane). Hij had gebeld, antwoordde hij, maar viel meteen op mijn voicemail. En toen herinnerde ik me dat ikzelf ook iemand had willen bellen van bij Stephane en dat ik het moest doen met de gsm van Roger omdat het met de mijne niet lukte! Uiteraard mailde ik A. Roger zijn nummer: wie weet heeft hij nog ooit van die leuke verrassingen voor mij!😉

Soms maakt Roger me bang

Lang geleden, nog voor de Corona-crisis, heeft een storm gezorgd dat boven het poortgebouw, de overblijvende stal én Rogers houtbewerkingsatelier dakbedekkingen wegwaaiden.  De aannemer, die zorgde voor de afbraak van sommige varkensstallen, beloofde zo snel mogelijk alles te komen herstellen, maar daar stak Corona een stokje voor. 

Ondertussen heeft Roger zijn atelier beschermd met een zeil. Vandaag, nadat we toch een paar keer serieuze regenbuien hadden gehad en vermits de aannemer zijn achterstallige werk nog niet heeft ingehaald, besloot Roger ook het poorthuis met een zeil te beschermen. 

Het is gelukt maar wat heb ik weer angsten doorstaan! Ik zie dan Roger een heel hoge ladder op en af klimmen, en vraag me angstig af hoe hij dat nog kan en durft op zijn leeftijd! Ik merk wel dat hij dat eigenlijk graag doet, "in de hoogte werken" (daarom plukt hij ook zo graag fruit vanop een ladder, vermoed ik). Ik echter voel tegenwoordig de zenuwen door mijn lichaam razen als ik Roger zo hoog op een ladder zie staan!

Toen het zeil eindelijk was opgehangen, voelde ik me rustiger worden... en kort daarna kregen we te horen dat de aannemer volgende week zorgt voor die daken!

Herinneringen

Vandaag weer lang gebeld met Nany. Die de hele tijd herinneringen ophaalde. Jammer dat ze geen pc noch smartphone heeft: ze zou zo'n sessie "commentaar geven op oude foto's" met Hendrik heel fijn vinden, denk ik!

Kikkererwten met spek en zalm met courgette

Gisteren had ik kikkererwten klaargemaakt volgens dat recept van doperwten met spek. We vonden het lekker maar konden niet beslissen wat we het lekkerst vonden: doperwten of kikkererwten.

Deze avond aten we, na een bord groentesoep, een restje kikkererwten van gisteren, opgewarmd in de microgolf. En dat was ongelooflijk lekker! Eigenaardig maar het gebeurt vaak dat een opgewarmd gerecht beter smaakt dan het vers bereide gerecht.

Als hoofdgerecht zouden we zalm met courgette eten. Eerst wilde ik dat in de wok bereiden maar daar had Roger niet veel zin in. 

'Oké, dan doe ik alles in de oven,' antwoordde ik hem, 'dat is nog minder werk!'
In een ovenschotel heb ik dus zalm gelegd, omringd met blokjes courgette, alles gekruid met zout, peper, look, rozemarijn en basilicum en daar heb ik vrij rijkelijk olijfolie over gegoten. Na een klein halfuur in de oven genoten we van een overheerlijk gerechtje! 

Dat zomaar in elkaar geflanst recept moet ik dus zeker onthouden!

Mijn armen zijn het beu!

Ik wilde vandaag oorspronkelijk de keuken grondig schoonmaken maar het werd een heel oppervlakkige beurt. Ondertussen is het poortgebouw weer vuil aan het worden (de wind hé) maar dat moet maar wachten. Mijn armen zijn het immers echt beu!

Telefoneren zijn ze ook beu, maar ik kan niet anders dan sommige mensen bellen in deze eigenaardige periode. Vandaag was dat Nany en eindelijk nog eens onze Matadi-vriendin Lily. Ze vertelde me dat de huidige toestand haar herinnert aan de oorlogsjaren. 

We wilden vandaag nog een paar zaken kopen in de Action. Wel, shoppen was al niet echt mijn ding maar met een mondkapje aan kan het voor mij niet snel genoeg gaan! Wat heb ik te doen met Hendrik, Zeger, binnenkort hun zus, en uiteraard al die andere mensen die dat masker een hele dag moeten dragen!

Geen symptomen, dus veilig?

Wat Nany (en met haar veel andere mensen die ik aan telefoon krijg) niet lijkt te begrijpen, is dat dit virus kan overgedragen worden door mensen die niet ziek zijn en geen symptomen vertonen. 

Mijn gesprekspartners blijven herhalen dat het toch niet gevaarlijk kan zijn mensen (en dan gaat het vooral over familieleden) te ontmoeten (lees: thuis ontvangen, knuffelen enzoverder) die niet ziek zijn. 

Maar dat is dus zo vreselijk aan dit virus (nogmaals, als men ons niet beliegt): ook een gezonde persoon kan het virus doorgeven als hij een asymptomatische drager is. Wat betekent dat je in principe elk contact moet wantrouwen! 

Weer overdreven

Vandaag blijkbaar een beetje overmoedig geweest bij het schoonmaken (na opnieuw lang bellen met Nany)! Op een zeker moment deed mijn rechterarm zo pijn dat ik het gewoon opgaf (ik mag immers niet riskeren opnieuw enkele maanden gehandicapt te zijn). Roger heeft dan weer in mijn plaats gestofzuigd. Eigenlijk is dat schoonmaken nog te zwaar (en heb ik veel geluk dat Roger nog zo fit is voor zijn leeftijd)!

Ik ben rechtshandig, dus hield ik vroeger de hoorn in mijn linkerhand bij het telefoneren, terwijl ik met mijn rechterhand allerlei huishoudtaakjes uitvoerde. Tot in april mijn pezen overbelast geraakten van het te lang telefoneren. Sindsdien probeerde ik mijn linkerarm te ontzien maar al gauw geraakte mijn rechterarm ook overbelast!

Dat merkte ik dus weer vandaag tijdens het schoonmaken maar ook daarna tijdens een wandeling in Borgloon. Op zich een heel aangename wandeling in dat mooie stadje. Er hing een vage herfstgeur en ook het licht deed herfstachtig aan. Wandelen in Borgloon betekent klimmen en dalen en dus gebruikte ik, zoals meestal trouwens, mijn wandelstokken. Wel, na een poosje deed het hanteren van die stokken pijn aan mijn rechterarm. Resultaat: ik hing mijn rechterarm in de arm van Roger. Dat verplichtte hem wel iets trager te lopen en mij iets sneller...  maar dat was veel romantischer dan achter Roger aan te trippelen (normaal gezien kan ik zijn wandelritme niet volgen)😉.

Een foto door Jan zaliger gemaakt

Ik ging gisteren naar de Instagram-pagina van onze onlangs overleden vriend en ik vond er, buiten heel veel andere foto's, deze gezellige foto van Roger en mij:

Dat was 8 jaar geleden, tijdens een bezoek aan Maurice en Vera V.  

Ondertussen is Roger zijn buikje wel volledig kwijt dankzij onze nieuwe manier van eten!

Huishouden en foto's

Heel veel wind vorige nacht en deze ochtend. Gelukkig zonder schade voor ons!

Na onze brunch en een dik halfuur aan telefoon keuvelen met mijn moeder heb ik weer rustig verder schoongemaakt. Opruimen en stoffen is voor mij, stofzuigen doet Roger waarna ik dweil. Weer was één kamer genoeg voor mijn armen en rug!

Die heb ik dus daarna laten rusten tot het tijd was om te koken. Ondertussen onder andere gekeken naar diavoorstellingen die Hendrik heeft gemaakt op basis van onze commentaar op oude foto's onlangs. Het blijkt een origineel en interessant concept. Alleen: één bestand had iets korter mogen zijn. Ikzelf vind het niet erg om langer dan één uur naar het bespreken van oude foto's te kijken maar ik vermoed dat Hendriks broer en zus na een halfuurtje kijken verzadigd zullen zijn... en de bedoeling is toch dat zij er ook iets aan hebben!

Er zijn nog heel veel foto's te bespreken, dus Hendrik en wij zullen, ondanks de Corona-maatregelen, nog heel wat uurtjes virtueel samen doorbrengen!

O ja, deze avond laat, toen we een Trappist haalden in het poortgebouw, hoorden we uilen huilen in de wei!

Artsenpanel

Roger stelde me deze avond laat nog voor te kijken naar dit gesprek tussen onder andere de artsen Bettina van Steenis en Elke de Klerk (omdat ik het vorige gesprek met de Klerk ook zo interessant had gevonden). 

Het was weer heel boeiend. Ze hebben het onder andere over de toekomstige "verplichte" vaccinatie tegen Covid 19. Heb ik ergens iets gemist? Ik wist immers nog niet dat Crèvecoeur gelijk aan het krijgen was toen hij waarschuwde voor die verplichting! 

Uiteraard hadden ze het ook over het onbegrijpelijke verbod op het medicijn Chloroquine! En, als arts, vragen ze zich af of het toekomstige vaccin (verplicht dus volgens hen) veilig zal zijn. Ze insinueren ook dat de media niet meer vrij zijn (die indruk heb ik al jaren) en ze vragen zich af waarom zoveel angst wordt gegenereerd. En dat doet me dan opnieuw denken aan Crèvecoeur die zegt dat overheden soms zorgen dat de bevolking in paniek geraakt om daarna zo gezegde oplossingen (met vermindering van vrijheid) op te leggen. 

Wat ze niet hebben gezegd (maar misschien durfden ze het niet?) is dat dit virus waarschijnlijk door mensen is gefabriceerd. 

Ik stel me echter nog één vraag: zou de Wereld Gezondheid Organisatie echt achter dit alles kunnen zitten? Het lijkt onmogelijk... maar er gebeuren zoveel eigenaardige zaken! Alleen al dat verbod op Chloroquine (dat ik als kind drie jaar na elkaar heb geslikt en toch: onze kinderen hebben echt geloofd dat het middel dodelijk is!) was echt abnormaal! Ik herhaal: chloroquine zoals gebruikt (enkele dagen dus) voor deze ziekte kan geen kwaad en zou heel efficiënt zijn, als het tenminste in het begin van de ziekte wordt toegediend en niet als er al longproblemen zijn. 

Vriendinnen van mij, ik vermoed dat jullie allemaal gelijk hebben: er is iets niet normaal aan deze epidemie. En toch blijf ik voorzichtig, in tegenstelling tot enkelen van jullie. Omdat ik geloof dat het virus wel degelijk bestaat (al is het misschien gefabriceerd door mensen) en dat het gevaarlijk kan zijn voor bepaalde risicogroepen.  En.. dat Roger tot een serieuze risicogroep behoort natuurlijk!

Boodschappen en maskers

Ik was blij dat we vandaag weer met z'n tweeën de winkels binnen mochten voor onze wekelijkse boodschappen... maar algauw vond ik dat verplichte mondkapje heel hinderlijk! En ik had te doen met mensen (en grotere kinderen binnenkort op school) die zo'n masker een hele dag moeten dragen! Niet te doen! Voor mij konden de boodschappen niet snel genoeg afgehandeld worden vandaag!

Ik moet er wel bij vertellen dat ik deze keer geen masker droeg gemaakt door dochterlief, noch wat men een "chirurgisch" masker noemt, maar het mondkapje dat ieder van ons gratis in een apotheek mocht afhalen. Lag het daaraan? Ik weet het niet, maar ik vond het echt benauwend! 

Geen wandeling maar wel een interessante dag

Na een vrij lang telefoontje met Nany wilden we een wandeling maken maar toen begon het te regenen. Geen wandeling dus maar wel nog een wasmachine laten werken.

Nany was heel positief aan telefoon: ze had mogen meehelpen met bepaalde huishoudelijke karweitjes die ze graag uitvoert. Uiteraard hadden we het even over het plotse overlijden van de echtgenoot van zusje Bie precies twee jaar geleden. En sindsdien hebben Roger en ik nog van enkele andere geliefden afscheid moeten nemen!

Geen wandeling dus, wel rustig aan verder schoongemaakt en gekookt. Ik moet echt minder aan telefoon hangen, want ik voel dat mijn armen weer serieus achteruit zijn gegaan (gelukkig is het niet zo erg als in het begin, toen ik ze praktisch niet meer kon bewegen).

Deze avond onder andere nog eens zitten luisteren en kijken naar Crèvecoeur. De link bij zijn naam voert naar een privé pagina, dus ik weet niet of jullie het kunnen beluisteren zonder te registreren. En daarbij, het is toch weer in het Frans. Het was wel weer heel interessant.

Het ging over de rol van "ziekte" in ons lichaam dat zichzelf in de meeste gevallen zelf geneest en die "ziekte" gebruikt om opnieuw een evenwicht te bereiken - als we ons lichaam tenminste de kans en de tijd daartoe geven (heel herkenbaar voor mij), over kinderziekten, het opbouwen van immuniteit en voorbeelden die ook heel herkenbaar waren (zoals het feit dat na een kinderziekte de peuter ineens veel "rijper" lijkt), over het nut van vaccinaties (Crèvecoeur gelooft daar niet in, ik twijfel - zoals altijd -  maar ben geneigd hém te geloven) voor baby's en zelfs voor gezonde volwassenen. 

En, bijna aan het einde, zo maar terloops, vertelt Crèvecoeur dat na enkele Franse en Japanse wetenschappers, nu ook een Italiaanse wetenschapper beweert dat dit virus geen natuurlijk virus is maar in een laboratorium werd gefabriceerd.  

22°C in de schaduw!

En dat voelde na die hittegolf heel koel aan tijdens onze wandeling in  de tweetalige gemeente Herstappe!  Het was niet echt een lange wandeling maar ik heb er van genoten en de koelte deed zelfs deugd!

Deze avond meer dan twee uur met Hendrik oude foto's besproken (we hadden contact via Jitsi, die hij me op mijn gsm had laten installeren, én de pc). Boeiende uren... maar weer zoveel nostalgie!

Voor onze wandeling naar Nany gebeld die nu eigenlijk nog alleen maar klaagt over het feit dat ze niet eens buiten kan gaan wandelen.

Dankzij Roger is het poortgebouw eindelijk schoongemaakt!

Het ene telefoontje na het andere na onze brunch. Eerst Nany, daarna een paar vriendinnen. Een van hen vroeg me waarom, als ik me zoveel vragen stel over de Corona crisis, Roger en ik zo volgzaam blijven. Wel, ondanks al mijn twijfels, blijf ik er van uitgaan dat er een gevaarlijk virus rondwaart en dat we, als oude mensen, dus beter oppassen. Vriendin gelooft het allemaal niet meer maar is wel overtuigd van een complot. Maar... een complot op wereldschaal???

Na al die tijd aan telefoon dacht ik het schoonmaken van het poorthuis weer eens uit te stellen: mijn armen deden immers weer een beetje pijn... en nog meer pijn nadat ik was begonnen stof bij elkaar te vegen in het poorthuis. Maar toen... stelde Roger voor de stofzuiger erbij te halen en was de klus op nog geen uur geklaard! Heel fel bedankt, liefje!

Na het avondmaal weer een telefoontje. Eerlijk gezegd, ik wilde eerst niet opnemen. Ik deed het toch en het bleek dochterlief. We hebben een hele tijd gepraat. Normaal gezien zaten zij, schoonzoon en waarschijnlijk Zeger nu in Mexico, op de bruiloft van onze neef! Wat heeft die crisis ons toch al veel doen missen!

Mijn armen, die zo goed aan het genezen waren, doen wel veel meer pijn na dat vele telefoneren van de laatste dagen! 

En weer over Chloroquine!

Om de avond te eindigen, ga ik nog naar dit kijken. Dokter Perronne die het heeft over chloroquine en het verbod op dat medicijn !

Ik vertel er nu niet verder over, vermits ik pas ga kijken!

Over Corona en rusthuizen

Ik was deze avond rustig (hoewel niet zo rustig, want ik trok het me aan: ik zou dus beter schrijven: "op mijn gemakje") aan het kijken naar een reportage over de toestand in rusthuizen in Frankrijk toen Roger me voorstelde te kijken naar een (Nederlandstalig) interview met de mij onbekende dokter Elke de Klerk. 

Daar keek ik dus eerst naar. Heel interessant! Het ging over Corona in rusthuizen in onze contreien (herkenbare situaties), de verhouding artsen-overheid, over het soms verplicht noteren "covid 19" als oorzaak van een overlijden terwijl er geen test was geweest. Maar ook over vaccins, hun inhoud, hun efficiëntie, het belastinggeld dat eraan wordt uitgegeven, en over de houding van de mainstream media tegenover het hele Corona-gedoe. Echt heel leerrijk, luister zelf maar! En... uiteraard blijf ik mezelf veel vragen stellen!

O ja, daarvoor was ik dus naar dit (wel weer in het Frans) aan het kijken (en daar ga ik nu verder naar kijken). Je wordt er niet vrolijk van... maar ik heb de indruk dat het hier veel beter gesteld is!

Weer uitgesteld!

Nog veel te heet vandaag om het poortgebouw schoon te maken: die karwei werd weer uitgesteld. Wat een geluk trouwens dat we gisteren onze werkkamer onder handen namen, want vandaag was het er ook veel te warm.

Roger heeft wel die wifi booster geïnstalleerd. Dat vergde toch een paar uren werk... en enkele telefoontjes met Hendrik!

En nu... hebben we overal in huis internet en heb ik onder andere opnieuw toegang tot de foto's die op  Rogers pc staan!

Ikzelf heb vooral mijn armen laten rusten, want ze deden weer wat pijn van de vele telefoontjes de laatste dagen!

Nany

Nany is mijn moeder en uiteraard heet ze niet echt Nany. Nany is hoe ze genoemd wordt door haar kleinkinderen.

Toen bleek dat we haar niet konden bezoeken op 15 augustus, hoopte ik dat het volgend weekend zou mogen. De maatregelen werden helaas niet echt versoepeld! Ze mag nu wel met een bezoeker op stap (met mondkapje en liefst niet op café) tussen 10 en 11 uur of een halfuur bezoek krijgen in de bezoekruimte (met mondkapje) vanaf 14:30 uur, als ik me niet vergis. De bezoeker (die in zijn eentje moet zijn) mag wel niet naar toilet in het rusthuis. Al die regels maken het voor Roger en mij onmogelijk haar te bezoeken!

Ik had ze vandaag wel drie keer aan telefoon. De eerste keer belde ik haar zelf op. Ze had niet veel tijd, want ze werd tijdens ons gesprek geroepen om deel te nemen aan ik weet niet welke activiteit. 

De tweede keer belde ze me zelf op. Ik had haar gisteren immers drie keer tevergeefs proberen te bereiken. Zus Bie mailde me dat Nany's telefoon toen defect was en Nany belde vandaag de laatst gemiste oproep weer op (waarschijnlijk via "1919"). Toen ik opnam, zei ze: 'Ha, jij hebt me gisteren dus proberen te bellen! Ik laat je dan maar hé!' en ik bleef verbouwereerd achter! 

De derde keer was tijdens ons avondmaal: ze belde op mijn gsm. Ik heb niet opgenomen maar vlak na het eten teruggebeld met de vaste telefoon (mijn gsm werkt echt heel slecht binnenshuis). Ze vertelde uitgebreid over de problemen met haar vaste telefoon (maar, eerlijk gezegd, ik heb er niets van begrepen) en begon daarna ook uitgebreid te vertellen over zaken die ze eergisteren al heel uitgebreid verteld had. 

Ik voelde echter weer een ondertoon van jaloezie: andere bewoners gaan wel elke dag een uurtje wandelen met een van hun kinderen; en die zoon of dochter vindt dat ideaal, want zo heeft hij/zij zijn/haar middag vrij. En andere bewoners krijgen elke dag bezoek van kinderen of van minstens één kleinkind. Zij daarentegen krijgt bijna niemand op bezoek! Maar ja, ze begrijpt dat het moeilijk is met die afspraken die je op voorhand moet maken met het rusthuis. En, als Roger en ik dichterbij zouden wonen en Roger haar kon helpen met enkele technische probleempjes, mochten we wel op haar kamer en hoefde ons bezoek zich niet af te spelen in de bezoekruimte, met mondkapje en zo.

Tussendoor probeerde ik haar duidelijk te maken dat al die Covid-maatregelen maakten dat ik mijn kinderen maanden niet ontmoet heb en dat ik ze nu nog steeds maar sporadisch zie, maar ja, Nany luistert nooit echt aan telefoon. Ik heb trouwens zelf een einde moeten maken aan ons gesprek door te zeggen dat ik absoluut moest beginnen afwassen!

En.. mijn armen deden meer pijn daarna dan na het schoonmaken van onze werkkamer!

Te warm...

 ... om vandaag het poortgebouw onder handen te nemen (elk excuus is goed!): tot 31°C in de schaduw!

Wel onze werkkamer schoongemaakt. Elk zijn deel van de kamer. Ook heel warm daarbinnen maar mijn armen hebben niet te veel afgezien. Mijn rug daarentegen: ik durf niet te denken aan dat poortgebouw dat nog veel meer werk zal vergen!

Tussendoor heeft Roger nog voor de belastingaangifte van Heemkunde Groot Heers gezorgd. Hij kreeg steeds een foutmelding bij een bepaalde rubriek. Uiteindelijk belde hij naar de belastingdienst waar men hem aanraadde die rubriek gewoon over te slaan. En toen lukte het!

Onze wifi booster is aangekomen, alleen hebben we hem nog niet kunnen installeren. Of moet ik schrijven "durven installeren"? Ikzelf begrijp niets van de gebruiksaanwijzing en ik denk dat Roger ook wacht tot hij telefonische hulp kan krijgen van Hendrik!

Erwtjes met spekblokjes

Niets speciaals te melden vandaag (vooral veel tijd besteed aan onze wekelijkse boodschappen) behalve dat ik deze avond eindelijk dat gerecht heb klaargemaakt waar dochter en schoonzoon over spraken. Je vindt er immers veel recepten voor op het internet.

Het was doodeenvoudig en inderdaad ongelooflijk lekker! Zeker voor herhaling vatbaar!

Voor ons beiden heb ik eerst een dikke ui en twee lookteentjes laten glazig worden in olijfolie. Daar heb ik 200 gram spekblokjes aan toegevoegd en toen die bijna klaar waren, een groot blik doperwtjes en wat peper. Volgende keer probeer ik wel met diepvrieserwtjes die je dan wel op voorhand enkele minuten zou moeten koken. 

O ja, vandaag probeerde Roger toch ook opnieuw die belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers in te dienen. Deze keer geraakten we iets verder maar weer liep het op een zeker moment mis! Ik denk dat Roger morgen naar de belastingdienst moet bellen!

Nog steeds niet echt schoongemaakt!

Niet echt omdat ik geen tijd had... maar omdat ik onder andere weer te lang aan telefoon heb gehangen.

Eerst was er Nany, een dik halfuur. Ze leek weer veel enthousiaster dan gisteren: ze had toen zusje op bezoek gekregen, vandaag met vrienden gebeld en vernomen dat de bewoners van het rusthuis weer samen in de eetzaal mogen eten. 

Daarna moest ik echt mijn armen even laten rusten (ik bel niet meer handenvrij, want de mensen verstaan me dan amper). 

Na de middag, en een vrij hevig onweer met veel regen, een oproep van Jan Gerits. Om te melden dat alles nu oké is met de jongste Limburgse Monografie, dat ik die naar de drukker mag mailen... en om een beetje te keuvelen. Hij sprak onder andere over het plotse overlijden van Raymond Lambie, die hij veel beter kende dan wij. We praatten bijna drie kwartier bij!

Dus weer mijn armen laten rusten, enkele mails beantwoord, nog een tekst beginnen nalezen die iemand mij gestuurd had, berichten van Wiemla beantwoord en oké gezegd toen ze vroeg of ze me deze avond even mocht opbellen.

Dan was het tijd om te koken (heel eenvoudig: Chinese groentesoep gevolgd door gestoofd witloof en biefstuk), te eten, af te wassen (nog steeds met de hand en, eerlijk gezegd, ik denk niet dat ik ooit opnieuw een vaatwasser koop) en op te ruimen.

En dan kwam het telefoontje van Wiemla. Precies drie kwartier! Ik hoop dat ik haar heb kunnen helpen. 

Toen vroeg Roger of ik hem wilde bijstaan voor de belastingaangifte van Heemkunde Groot Heers. Dat leek eerst vanzelf te gaan maar weer stropte de website van de overheid toen we aan de eigenlijke aangifte wilden beginnen. We probeerden opnieuw, er eerst van uitgaande dat we zelf toch iets fout hadden gedaan maar we kregen hetzelfde scenario. Het lag dus wel degelijk aan de website (waaraan, vermoed ik, belastingbetalers onrechtstreeks veel geld hebben bijgedragen!). Ik raadde Roger aan morgen opnieuw te proberen, misschien via een andere browser: ikzelf was het echt beu!

Toen was het al ver over 21 uur en uiteraard ging ik niet meer beginnen schoonmaken (ik weet het, sommige vrouwen kunnen niet anders dan hun vrije uren of weekends daar aan spenderen!). 

"Jaak Boonen" door Laure Corstjens: een boeiend boekje!

Nog steeds niet beginnen schoonmaken vandaag (behalve de keuken vegen en dweilen) omdat ik vooral bezig was met de Limburgse Monografie van Laure Corstjens over Jaak Boonen. Nadat de foto's waren toegevoegd en de wijzigingen aangebracht, heb ik eindelijk ook zelf de tekst nagelezen. Niet alleen was die boeiend maar Laure schrijft ook heel goed! Als ze verder wil meewerken, hebben de Limburgse Monografieën aan haar een bijzondere medewerker bijgewonnen. Maar ja, het is vrijwilligerswerk... en je verdient er dus niets aan!

Met mijn armen gaat het nu zo goed dat ik vandaag tussendoor (en na, met de hulp van Roger,  het te droge hangen van pas gewassen kleren) de keuken begon te dweilen nadat ik die geveegd had. Dat ging vanzelf... maar daarna deden mijn armen toch weer een beetje pijn. Blijkbaar is was ophangen, vegen en dweilen net iets te veel na elkaar! Zeggen dat ik nog steeds dat poorthuis onder handen moet nemen (het wordt steeds vuiler!).

Ook naar Nany gebeld die duidelijk jaloers is op medebewoners die elke dag een familielid hebben met wie ze een uurtje in de buurt van het rusthuis mogen "wandelen" (ik begrijp niet waarom dat alleen met een bezoeker mag en waarom dus bewoners niet in hun eentje naar buiten mogen als ze ertoe in staat zijn). Nany had wel weinig tijd, want ze verwachtte het bezoek van zusje Bie (zonder wandeling dus, vandaar haar afgunst).

Ook enkele mails beantwoord, van Hendrik en Debby tot onze opluchting vernomen dat ze geen waterschade hebben geleden gisteren en Wiemla (moeder van Debby) moeten sussen, die het als heel sociale Surinaamse echt moeilijk heeft met al die Corona-maatregelen!

O ja, ik zou het bijna vergeten! Deze nacht heel levendig van onze vriend Jan gedroomd! Hij kwam me zeggen dat alles oké is met hem! 

Binnenkort bezoek van "onze bubbel"!

Nog verder gewerkt aan die monografie vandaag (en morgen moet ik nog enkele wijzigingen aanbrengen) en een telefoontje met dochterlief.
Ze vertelde me dat de kindjes vroegen wanneer ze nog eens naar hier zullen komen. Heel spontaan antwoordde ik: 'Wanneer zal dat mogen?' En toen herinnerde ik me dat onze dochter, schoonzoon en wij  in een zo gezegde "bubbel" zitten! Dus voor binnenkort afgesproken en ik kijk daar echt naar uit!

Ik belde nog even naar Zeger (die dus niet in die "bubbel" zit) om te vragen of hij erbij wilde zijn (ik weet dat Hendrik en Debby dat voorlopig niet willen, om zeker Roger niet te besmetten) en Zeger antwoordde ongeveer in dezelfde trant als wat ik van Hendrik als antwoord zou hebben verwacht.

Zelf weet ik echt niet meer wat ik moet geloven! Ludo D. stuurde me deze avond een filmpje over iemand die zich ook veel vragen stelt bij heel dit Corona-gedoe!

We hebben niet gewandeld (te veel werk én regen!) en ik las dat het Antwerpse heeft geleden onder stormweer. Ook in de buurt waar Hendrik en Debby wonen, stonden er straten blank. Ik heb even gemaild naar Hendrik om te vragen of ze waterschade hebben geleden maar heb nog geen antwoord gekregen. 

Ook naar Nany gebeld, die elke dag wat verwarder begint te klinken aan telefoon. Tja, ze is dan ook al heel oud natuurlijk! En, weet je wat? Binnen nog geen 19 jaar ben ik even oud en waarschijnlijk nog meer verward (als ik nog leef natuurlijk)! 

Vriendin Seany stuurde ons een filmpje over de uitvaart van Jan en ik vroeg me even af of zijn heengaan niet op de beste manier is gebeurd: zacht en snel, denken we, terwijl hij nog helemaal niet begon af te takelen en dus niemand ten laste was. Hij zat wel nog vol plannen, maar ik vermoed dat zelfs Nany, op haar bijna 90 jaar, nog plannen heeft, al zijn die van een andere orde dan die van Jan.

Maar ja, ik zou eigenlijk graag nog iets langer dan 5 jaar op deze wereld vertoeven (Jan zaliger was 75 jaar geworden in april)! 

Voorbeeldles geneeskunde over pijn

Deze avond nog naar een voorbeeldles geneeskunde (over pijn) aan de KU-Leuven gekeken. 

Ik dacht allereerst aan geneeskunde studeren na mijn middelbare school. Mijn geheugen is echter zo slecht, mijn wetenschappelijke achtergrond was zo mager (ik kwam uit de afdeling Latijn-Grieks) dat ik koos voor iets dat te maken had met een andere passie van mij, namelijk taal. 

Het werd dus Romaanse filologie. Ik hoopte daarmee meer te leren over Frans en Spaans maar tegelijk (als ik de lessen in de Nederlandstalige afdeling van de KU-Leuven volgde, wat mijn vader me trouwens heeft verweten) mijn Nederlands te vervolmaken (omdat sommige lessen in het Nederlands werden gegeven). 

Dat ik mijn gebrekkig geheugen in die studie ook meermaals zou moeten martelen, had ik niet voorzien. Maar kom, ik heb mijn diploma gehaald.

Deze avond viel ik (per toeval?) op een voorbeeldles geneeskunde aan de KU-Leuven. Over pijn. Ik begon te kijken, bleef kijken, vond het boeiend en heel gestructureerd en begrijpelijk onderwezen en kreeg heimwee naar een studierichting die ik destijds niet heb durven aanvangen. 

Maar ach, die studie zou waarschijnlijk toch te veel gevraagd hebben van mijn geheugen! En... ik heb echt genoten en veel geleerd van de duidelijke uitleg tijdens deze les!

In overtreding!

Of we vandaag niet eens samen een terrasje konden doen, had Hendrik gisteren aan telefoon gevraagd. Uiteraard vond ik dat een uitstekend voorstel. In mijn agenda stond oorspronkelijk "bezoek aan Nany" maar de laatste maatregelen van het rusthuis hadden daar toch al een stokje voor gestoken. 

We vonden een ruim terras, met de tafels ver uit elkaar en begonnen gezellig bij te praten bij een glas bier. Gisteren hadden we besloten een wifi-booster te bestellen en Hendrik verzekerde me dat we binnenkort wel aan die foto's kunnen werken. 

Uiteraard spraken we ook over Corona. Hendrik vreest dat de crisis nog zeker een jaar zal duren en onderstreepte nog eens het belang van het opvolgen van de richtlijnen. En dan ging het over die niet altijd zo duidelijke maatregelen. En besefte ik ineens dat we enkel op café mochten met mensen uit onze bubbel, en dat we dus in overtreding waren!

Dat belette ons niet nog een uurtje verder te praten... tot het ineens (eindelijk!) begon te regenen. 

Maar kom, het was toch ongeveer tijd om afscheid te nemen en ik was heel blij Hendrik en Debby eindelijk nog eens ontmoet te hebben, overtreding of niet! 

Het was wel een rare bedoening op dat terras. Pas als je bent gaan zitten, mag het mondkapje af (en weer op als je bijvoorbeeld naar toilet gaat) en we moesten een formulier invullen met onze namen, adressen, e-mail, uur van aankomt en uur van vertrek - dat laatste deden we pas op het einde natuurlijk. 

Limburgse monografie

Jan Gerits had de tekst nagelezen en slechts één typefoutje gevonden. Dus begon ik vandaag aan de opmaak ervan. Enkele uren werk maar ik doe het graag (en ondertussen las ik flarden van de tekst die me heel interessant leek - als alles klaar is, ga ik nog een laatste keer nalezen). Ik moet wel nog afbeeldingen toevoegen en dat wordt weer puzzelen, weet ik (ik heb de afbeeldingen nog niet).

Normaal gezien zouden we deze avond oude foto's bespreken met Hendrik. Daar is niets van gekomen omdat we internetproblemen hadden waar ik nu niet dieper op inga en we ook over andere zaken zaten te praten aan telefoon. Het is immers al zo lang geleden dat we elkaar hebben gezien (dat geldt trouwens ook voor Zeger en in mindere mate voor onze dochter).

Deze avond een bericht gekregen van een vriendin die besloten heeft zich niets meer aan te trekken van de Corona-maatregelen wat haar kinderen en familie betreft. Ik vroeg me af (ik weet dat veel zogezegd "voorzichtige" mensen die "bubbel-regels" niet respecteren en op bezoek gaan bij al hun kinderen, broers en zussen, "want ze hebben geen angst" zelfs niet als ze tot een risicogroep horen, wat ze trouwens vaak ontkennen) of die niet angstige mensen mee zorgen voor de verspreiding van het virus ofwel of Roger en ik te volgzaam zijn? 

Uiteraard naar Nany gebeld die weer last had van haar stem (al jaren valt die geregeld weg, volgens haar huisarts, als gevolg van het verzwakken van haar hartspier).

Naar Sint-Truiden

We wilden nog een paar spullen kopen in Sint-Truiden en besloten er tegen het einde van de middag naartoe te rijden. Terwijl we van de rand van de stad naar het centrum wandelden, was het nog heel warm. 

Heel weinig volk op straat, stelden we vast. Omwille van de hitte? Ik vroeg me af of een mondkapje dan wel nodig was (we hadden er wel een bij: zonder mag je immers geen winkel binnen). Vlak daarna las ik op een plaatje: "Mondmaskers verplicht". Wij dus ons kapje aan en dat was niet aangenaam met die hitte! Zouden de straten daarom zo leeg zijn geweest?

We vonden niet wat we zochten. Dus wandelden we terug naar de auto. Mijn gewrichten blijken gelukkig niet fel te hebben afgezien van de voorbije luie dagen: dat lopen deed me echt deugd! Temeer omdat het ondertussen opvallend frisser was geworden. Onderweg werden we verrast door felle windstoten, de lucht werd steeds donkerder en we hoorden donderslagen in de verte. Toen we de auto bereikten, dachten we dat een onweer zou losbarsten. Helaas, na nog een beetje gerommel in de verte, trok het weer voorbij!

Gelukkig bleef de relatieve koelte hangen! Deze avond hebben we weer het raam van de salon opengezet (en we horen een krekel in de buurt, wat mij herinnert aan mijn nachten als kind in Matadi).

Hendrik had voorgesteld deze avond nog samen oude foto's te bespreken (via de telefoon). Ik moest deze avond echter een paar uur besteden aan het nalezen van teksten en we besloten morgen af te spreken. 

Ik las dus zopas enkele teksten van andere auteurs na. Mooie, minder mooie, boeiende, minder boeiende, maar soms ronduit irriterende! Ik krijg het op mijn heupen van mensen ("schrijvers" hé!) die niet één keer hun tekst nalezen, die systematisch een zin beginnen zonder hoofdletter  (nee, het ging niet over gedichten), werkwoorden niet correct vervoegen, een punt vergeten te zetten aan het einde van een zin (maar eigenaardig genoeg daarna wel een hoofdletter typen), spaties vergeten in te voegen en zo verder. Die slordigheid ergert me in zulke mate dat ik soms zin heb om dat soort (onbetaald) werk te weigeren... maar langs de andere kant: niet iedereen is zo slordig en ik ben ook blij als iemand mijn teksten wil nalezen! Wat ik op deze blog uiteraard wel mis!

Dat herinner me eraan dat ik nog geen antwoord heb gekregen van Jan Gerits! 

Over onder andere censuur en geneesmiddelen

Weer een veel te warme dag met gelukkig een verkoelende regenbui en een kort onweer deze avond.
We hebben dus opnieuw niet veel anders gedaan dan gelezen, meestal online.

Ik viel als bij toeval op een heel interessant betoog van een mij onbekende Nederlander, Ab Gietelink, "J'accuse". Ik hoorde er eindelijk uitleg over die censuur op YouTube. De richtlijn volgens dewelke die censuur wordt toegepast, gaat uit van de Wereld Gezondheidsorganisatie! Je hoort erover rond minuut 7.40. 

Verder, vanaf ongeveer minuut 9.54, vertelt Gietelink het verhaal van het medicijn Chloroquine, het gedoe er rond en  over het  valse artikel in The Lancet. Allemaal heel duidelijk uitgelegd en bijzonder interessant, luister zelf maar (deze keer dus in het Nederlands). Ik ben wel een beetje bang dat, gezien de inhoud van het betoog, YouTube het binnenkort zal censureren.

Kort daarop viel ik (weer als bij toeval) op een beetje angstaanjagend artikel over de farmaceutische industrie. Het is jammer genoeg weer in het Frans, maar denk aan DeepL 

Regen!

Deze avond, vlak voor ons avondmaal, kregen we eindelijk regen (en gedonder in de verte). We deden meteen de deur en een raam van de keuken open. Op nog geen halfuur zakte de temperatuur daar van net geen 30°C (we haalden de 35°C buiten) tot 27,5°C.

Helaas, de regen duurde nog geen uur! 

Het is dus nog steeds broeierig warm binnenshuis!

Ik kreeg vandaag de tekst voor de volgende Limburgse monografie. Over Jaak Boonen en geschreven door de dochter van Jo (de redactieraad van de monografieën bestaat uit Jan, Jo en ik). Het lijkt boeiend maar, vermits Jo mailde dat Jan Gerits de tekst al aan het nalezen is op spelfouten (ik vermoed dat hij er geen zal vinden), wacht ik tot ik iets van Jan hoor voor ik aan de opmaak ervan begin.  

Afscheid van Jan

Vandaag werd er afscheid genomen van onze vriend Jan. Roger, ik en anderen waren er enkel in gedachten bij. Enkele vrienden vertelden me al dat de aula vol zat en dat het een mooie, serene plechtigheid was met mooie muziek en foto's. Ria V. stuurde me zelfs het "programmaboekje".
Ik vind het jammer dat we er niet waren maar ik denk dat we de juiste beslissing hebben genomen.

Tenminste, als men ons niet aan het beliegen is. Ik kan niet geloven in een complot op wereldschaal... Maar waarom worden mensen die dat wel suggereren één voor één gecensureerd op YouTube? 

Nog even warm vandaag (35°C) en dus bijna niets gedaan. Telefoontje met Nany en later een oproep van straatgenote V. Eigenaardig genoeg vertelde die vandaag uitvoerig over het overlijden van enkele van haar familieleden.

Heet!

Hoewel we vandaag "slechts" 34°C bereikten buiten. In huis 29°C in de keuken (en zelfs de salon) en op de verdieping meer dan 30°C. 

We hoorden het af en toe donderen in de verte en ik hoopte dat we onweer (en regen) zouden krijgen, helaas het was ijdele hoop. En ik bleef puffen.
Deze avond heel veel ramen opengezet maar het lijkt niet veel te helpen!

Maar kom, ik ben weer over onze eigen ongemakjes bezig. 

Jawel, mensen die me dat vroegen in mails, ik trek me zeker ook aan wat in de wereld gebeurt. Alleen voel ik me meestal niet voldoende competent om er veel over te schrijven. 

Toen ik las over die ontploffing in Beiroet moest ik wel meteen denken aan een uit het oog verloren vriend afkomstig uit die stad. Het is immers niet omdat ik iemand niet meer ontmoet dat ik niet meer aan hem denk!

En gisteren was ik echt geschokt door wat veel dichter bij huis gebeurde en waarbij ik niemand ken. 

Brave families met kinderen, die het geld niet hebben om er iets te huren, mogen vanaf vandaag geen verkoeling meer zoeken aan de kust, omdat schorremorrie zorgde voor amok op het strand van Blankenberge. Hier lees je meer details daarover.  

Nee, ikzelf zou nooit overwegen om naar de kust te reizen voor verkoeling maar het kan toch niet zijn dat, als gevolg van politieke correctheid, mensen, die dat wel willen doen, collectief gestraft worden?

Vandaag alleen met Nany getelefoneerd. Die, waar ze nu zit,  nog steeds minder last heeft van de hitte dan op haar vroegere flat maar... ook nog steeds klaagt dat ze niet mag ontmoeten wie ze wil. 

Ze lijkt maar niet te begrijpen dat dezelfde maatregel voor ons geldt!

O ja, en even gemaild met Matadi-vriend Marcel D. Hij is, na zijn scheiding met M-C. hertrouwd met zijn eerste vrouw!

En oei, ik zou bijna de aangenaamste bezigheid van deze dag vergeten te vermelden! Roger en ik hebben nog verder geprobeerd Hendrik uitleg te geven bij vroegere foto's. Deze keer waren het vooral foto's  van marraine, Nononc en die kant van de familie. Veel nostalgie weer voor mij!

Ik verlang naar regen!

Roger zegt me vaak de laatste dagen: 'Je hebt als kind in Congo gewoond, dus tropische temperaturen moet je toch gewend zijn?'

Om te beginnen: in Matadi klaagde ik ook vaak over de hitte. Maar daarbij: in mijn herinnering eindigde praktisch elke dag van het "warme regenseizoen" met een (meestal - niet altijd -  vrij kort) heel hevig onweer.
Onweer dat me vaak angstig maakte omdat het zo heftig was... maar daarna was alles zo opvallend aangenaam afgekoeld!

'We krijgen binnen enkele dagen ook onweer', suste Roger me toen ik hem dat vertelde. 

Ja... maar in mijn herinnering kregen we in de tropen dus praktisch elke dag zo'n verkoelend onweer 's avonds in het regenseizoen! 

Nog luier dan gisteren!

Tot 36°C buiten en 29°C in de keuken vandaag. Veel te warm en dus nog minder gedaan dan gisteren.
De temperatuur in de keuken is wel ineens van 27,5°C naar 29°C gestegen toen ik bloemkool kookte (die we later koud aten met gerookte makreel). Ik weet het, sommige mensen (waaronder Zeger) eten bloemkool rauw maar daar kan mijn maag absoluut niet tegen.

Deze avond, samen met Roger, wel een paar uur besteed aan gedigitaliseerde foto's waarvan Hendrik (al een poosje geleden) had gevraagd of we die konden (ongeveer) dateren. Dat is zeker niet voor elke foto gelukt... maar wat word ik toch nostalgisch telkens als ik naar foto's van vroeger kijk!

Ook nog enkele mails beantwoord, vaak in verband met het heengaan van onze vriend Jan. We zullen hem missen!

Aan telefoon vertelde Nany me dat ze ook lui is: te warm! Ze pleegde dus minder telefoontjes dan gewoonlijk vandaag!

Luie dag aan het begin van de hittegolf

We bereikten de 35°C vandaag. Dat was nog te doen, behalve tijdens onze boodschappen. Roger ging alleen (Corona-maatregel) de winkel binnen, ik bleef in de auto op hem wachten met alle ramen open maar dat bleek nog veel te warm! En even buiten rondlopen was nog een slechter idee: er was daar nergens schaduw!

In huis (en dan vooral in de keuken die de warmste plek is) overschreden we nooit de 27°C, het bleef dus "fris". Onze dag was dan ook vooral lui, loom en somber (omwille van de dichtgetrokken gordijnen hier en daar).

Naar Nany gebeld, die gisteren nog zei dat haar kamer goed meevalt met deze hitte maar het vandaag toch wat te warm begon te vinden, en mails beantwoord.

Onder andere van Matadi-vriend Lieven P. 

Zijn kleinzoon liep (echt, in de betekenis van "rennen") deze avond (ook deze nacht?) 100 km voor een goed doel.

Uiteraard wilde ik dat een beetje live volgen. En dat kon via Facebook.

Ik dus daar naartoe. Ik vond het, volgde dat rennen vol bewondering gedurende bijna twee uur (eigenlijk tot er een onderbreking was in het filmen), las daarna wat, beantwoordde nog een mail... en toen ik verder wilde kijken naar dat "lopen" vond ik het niet meer terug! Facebook en ik, dat gaat nog steeds niet goed samen blijkbaar!

Maar kom, ik sta echt versteld van wat sommige mensen over hebben voor een goed doel!

Eerste warme dag

We haalden de 34°C in de schaduw vandaag! Roger wilde even gaan wandelen maar dat heb ik hem afgeraden.

Wel veel telefoons en mails vandaag. Onder andere over de uitvaart van vriend Jan. Roger en ik (en anderen) hebben besloten er toch niet naartoe te gaan. Er mogen tot 100 mensen aanwezig zijn op zo'n uitvaart en dat is in de huidige omstandigheden niet echt aangewezen voor oudere mensen met gezondheidsproblemen. Echt jammer... maar langs de andere kant, Jan is nu niet meer gebonden aan tijd en ruimte, dus voor hem maakt het geen verschil  of we hier of daar aan hem denken.
En denken aan hem doen we allemaal heel veel: je was heel geliefd, Jan!

Wereld gezondheids organisatie

Het was een rustige dag. Ik wilde immers mijn armen laten rusten nadat ik ze gisteren weer geforceerd had met een te lang telefoongesprek. 

Buiten een telefoontje van een halfuur met Nany niet veel gedaan dus dat mijn armen zou belasten en heel veel online gelezen en bekeken.

Op een zeker moment viel ik op een manifestatie (in Canada, ik weet zelfs niet meer waar precies... en wat is dat Canadees Frans moeilijk te verstaan!) tegen de Corona-maatregelen. 

Een van die manifestanten werd aangesproken door een burger die hem verweet geen mondkapje te dragen. Die manifestant antwoordde dat hij niet geloofde in die pandemie. De burger argumenteerde, net zoals ik: "Een complot op wereldschaal, dat is toch niet mogelijk!'

En manifestant antwoordde: 'Behalve als de WHO er achter zit.'

Daar had ik nog niet over nagedacht en mijn verbeelding ging weer aan de gang!

Nee, "anoniemen", begin nu niet allemaal meteen weer te discussiëren (je mag wel even "wuiven"!): ik geloof die manifestant (nog) niet... maar ik blijf me vragen stellen!

Weer overdreven!

Deze avond, om 20 uur, terwijl Roger en achterbuurman (de zoon van V.) de wei onder handen namen, een telefoontje gekregen dat precies één uur heeft geduurd.

En... dat was blijkbaar te veel, want mijn armen doen weer pijn!

De vriendin in kwestie ziet echt af omdat ze haar kinderen niet mag/kan ontmoeten deze dagen. Omwille van die bubbels die zorgen dat als je iemand in jouw beperkte kring opneemt, die persoon niemand anders meer mag ontmoeten.

Ik begrijp haar (ik was vroeger immers ook een kloek en heb echt moeten leren onze kinderen op tijd los te laten) maar ik vond dat vriendin in deze omstandigheden toch wat minder sentimentaliteit aan de dag moest leggen. Ik vermoed immers dat onze kinderen heel goed begrijpen dat de situatie niet aangenaam is voor hun ouders maar dat ze ook niet gediend zijn van ouders die klagen en eisen dat ze de maatregelen met de voeten treden om hun ouders te plezieren.

Tenminste (ik herhaal het) als dat virus inderdaad zo gevaarlijk is als wat ik lees! 

Het werd een heel moeizame conversatie. Op een zeker moment klaagde vriendin ook over het feit dat ze "in geen enkele bubbel zat". 

Ik probeerde haar uit te leggen dat wij in hetzelfde geval zijn.

Ik weet het, we zitten zogezegd in een bubbel met dochterlief, haar echtgenoot, kinderen en schoonouders. In feite echter zullen we de volgende vier weken de meeste leden van die bubbel niet ontmoeten en mogen wijzelf in principe niemand buiten die bubbel ontmoeten. 

Mijn uitleg leek vriendin niet goed te begrijpen, ze dacht immers dat als zij met haar getrouwde kinderen één bubbel vormde, zij van hun kant nog een bubbel mochten maken met hun schoonouders. Het is inderdaad ingewikkeld en ik vermoed dat de meeste mensen dan ook geen rekening houden met die maatregel!

Maar kom, nadat ik een uur geluisterd en proberen te kalmeren had, leek vriendin serener... maar voelde ik heel veel pijn in mijn armen!

En was ik heel moe!

Doen alsof we op reis zijn

Na wat opruimwerk, wasgoed te drogen hangen, een beetje werk voor de Limburgse Monografieën en meer dan een uur telefoneren (naar Nany en straatgenote V.) kreeg ik weer pijn in mijn polsen.

Ik stelde Roger voor wat rond te rijden in onze mooie streek (ik krijg dan de indruk dat we op reis zijn) en hier en daar wat rond te wandelen. Dat vond hij geen slecht idee.

We kwamen eerst in Landen terecht, wandelden daar een klein halfuur en reden daarna naar Neerlanden waar we weer een korte wandeling maakten. 

Van daar reden we naar Attenhoven, waar we wilden zien wat er is gebeurd met de ingestorte hoeve. 

Die bleek weer opgebouwd te zijn.

(de foto's zijn van Roger)

Na ons avondmaal verwachtte ik nog een telefoontje van Wiemla, de moeder van Debby, die moeite heeft met de strenge maatregelen voor de provincie Antwerpen, maar dat kwam niet. Blijkbaar, vernam ik later via een bericht, verwachtte zij van mij nog een bericht om een precies uur af te spreken. We hebben onze telefonische afspraak uitgesteld tot morgen op een precies uur. 

Deze avond vrij laat een bericht gekregen over het afscheid van onze vriend Jan. Je moest je wel inschrijven om, met mondkapje, aanwezig te zijn, wat Roger en ik meteen deden. 

Telefoneren en schoonmaken

Weer veel telefoontjes vandaag. Naar Nany uiteraard maar ook van vrienden, in verband met het plotse overlijden van onze vriend Jan. We zijn allemaal geschokt!

Ik telefoneer niet meer handenvrij: de mensen begrijpen me dan vaak niet (spreek ik zo stil? Of articuleer ik zo slecht?  Dat zou kunnen, want dat zit een beetje in onze familie).

Nu loop ik niet meer rond met de hoorn maar blijf ik braaf zitten, met de telefoon in mijn hand terwijl mijn elleboog steunt op tafel. De pijn in mijn armen is bijna verdwenen... maar nu doen mijn polsen (vooral de rechtse) geregeld pijn! 

Dat zal niet meevallen als ik eindelijk het poortgebouw onder handen neem (ik heb immers geen excuses meer om het niet te doen vermits de wespen verdwenen zijn)!

Ha, maar voor volgende week wordt een hittegolf aangekondigd. Misschien toch een reden om dat werk nogmaals uit te stellen? 

Avondbezigheden

O ja, waarom zit ik hier, in die te warme werkkamer, vragen jullie je waarschijnlijk af? Wel, we hebben geen (voor ons) fatsoenlijk tablet en meestal brengen Roger en ik dus onze avonden hier door, tegenover elkaar, elk aan zijn pc. Maar... daarna liggen we wel héél dicht bij elkaar in bed!

Nadat ik vandaag al had gekeken naar de heel interessante video die Hendrik me stuurde over "Nederlands leren op één week", wilde ik kijken naar iets dat Roger me heeft aangeraden. Een virtuele reis naar Andalusië. 

'Het is wel heel politiek correct', waarschuwt Roger maar dat kan me niet schelen: ik ga gewoon even virtueel op reis!

Hitte: ik kan er niet meer tegen!

Ik weet niet hoe heet het was gisteren bij dochterlief maar we schatten rond de 38°C in de schaduw. Met alle gordijnen gesloten was het binnenshuis te doen, behalve eigenaardig genoeg op het toilet. 
In de schaduw van de bomen, waar we aperitiefden, was het, dankzij een briesje, aangenaam en later, nadat het iets of wat was afgekoeld, vond ik het perfect op het terras.

Ik hoor me nog "stoefen" dat ons huis koeler is en blijft!

Helaas, toen we gisteren thuiskwamen, bleek dat te kloppen voor de salon maar niet voor de verdieping noch voor onze werkkamer of de keuken waarvan de ramen uitkijken naar het zuiden, en dat hoewel de gordijnen er een hele dag waren dichtgebleven. 

Vandaag beloofde minder warm te worden maar tijdens onze korte wandeling, in de buurt van de kapel van Helshoven, heb ik toch gezweet. In het poortgebouw bleek de thermometer toch nog 31°C aan te duiden. En in de keuken was het zo warm dat ik mijn gepland avondmaal verving door gazpacho gevolgd door zalm en koude prinsesbonen met mayonaise. Ik zag immers op tegen het koken!

Op dit moment zit ik in onze werkkamer... en ik vind het er eigenlijk nog te warm! Voor morgen worden ons mildere temperaturen beloofd en daar kijk ik echt naar uit. Blijkbaar kan ik niet meer tegen de hitte!

Behalve die korte wandeling werd het eigenlijk een vrij luie dag. Veel aan onze vriend Jan zaliger gedacht uiteraard. Na de wandeling stelde Roger voor iets te gebruiken op het verruimde terras van het "Martenshof". Dat bleek helaas verdwenen (waarom?) en op hun eigenlijke terras was het veel te druk. Dus reden we maar naar huis.