We moesten voor ons doen vroeg opstaan vandaag: iets over 11 uur werden we verwacht bij mijn vriendin Jeannine in het Antwerpse. Ze schenkt immers haar droogkast aan Hendrik en Debby en wij zouden het toestel gaan ophalen.
Hendrik wachtte al op ons bij haar.
Hoewel Jeannine en ik geregeld communiceren via e-mail was het weerzien een bijzonder moment nadat we elkaar ongeveer drie jaar niet meer in levende lijve hadden ontmoet! We praatten wat bij, Hendrik en Roger brachten de droogkast naar de auto en voor we vertrokken, beloofde Hendrik dat hij ons eens samen zou uitnodigen. Dat zou heel leuk zijn!
Ik vind het vaak jammer dat ik onze enkele vrienden uit Antwerpen nog zo zelden zie maar ik vond de stad vandaag zo ontzettend druk dat ik me weer gelukkig prees dat we voor Haspengouw hebben gekozen in 1999. Zelfs toen we even parkeerden pal voor ons vroegere huis (om te telefoneren naar Hendrik en hem te vragen samen met Jeannine een parkeerplaatsje vrij te houden in de drukke straat van deze laatste) kreeg ik helemaal geen zin om terug naar Antwerpen te keren!
Jeannine had een verrassing voor ons, of beter gezegd voor onze kleinkinderen: knuffels, boeken, speelgoed, een prachtige badjas, ... Heel fel bedankt, Jeannine! De kindjes waren heel blij!
Want, dat was de tweede verrassing : ze hebben die geschenken vandaag al gekregen!
We gingen eerst boodschappen doen met Hendrik. We zouden immers bij hem en Debby eten. Hendrik kocht ontzettend veel, zo veel dat ik me vragen begon te stellen. Ik vernam dat we zouden barbecueën op hun binnenpleintje... en dat er nog ander volk zou zijn.
Toen we thuis kwamen, was Debby slaatjes aan het klaarmaken. Terwijl ik haar hielp, een biertje dronk en me afvroeg hoe Hendrik en Roger die droogkast in de badkamer op de tussenverdieping zouden krijgen, werd er aan de deur gebeld: dochterlief, schoonzoon, Elena, Matthias en Eva. Nee, Zeger kwam niet (maar ik wist dat hij het dit weekend heel druk heeft).
Blije begroetingen, de kindjes o zo blij met de verrassingen vanwege mijn vriendin (ik heb hen uitgelegd van wie ze komen hoor, lieve Jeannine), aperitief, barbecue met heel lekker vlees, bijgerechten en wijn, en daarbij nog het bezoek van twee heel toffe vrienden van Hendrik en Debby... die samen met Hendrik zorgden dat de droogkast op haar (zijn? ik voel echt niet aan of een Nederlands woord mannelijk of vrouwelijk is) plaats stond nog voor ik iets in de gaten had.
Het nieuwe huis van Hendrik en Debby heeft zijn eerste toets met glans doorstaan! Om te beginnen hebben zoon en schoondochter het heel mooi en gezellig ingericht, en ten tweede, ondanks het vrij warme weer vandaag (tot 31°C in het Antwerpse) was het er echt te doen... en op de "binnenkoer" was het supergezellig vertoeven tot heel laat!
zaterdag 31 augustus 2019
vrijdag 30 augustus 2019
Kankerbehandeling
Jawel, deze avond las ik onder andere verder in de blog die ik onlangs ontdekte. De blogster schrijft goed en de inhoud van haar schrijfsels is meestal interessant.
Als ik goed heb onthouden is ze nu (ik bedoel waar ik gekomen ben met mijn lectuur, niet op dit tijdstip want ze is overleden) al een negental keren geopereerd op twee en half jaar tijd (en ik weet dat ze binnen een dik jaar zal overleden zijn). Ze blijft vechten en... afzien van al die behandelingen, nog veel meer dan van haar eigenlijke ziekte.
En ik stelde me weer vragen bij de behandeling van kanker. Is het altijd zinvol? Was het in haar geval zinvol? Zou ze misschien langer geleefd hebben als er niets anders ondernomen werd dan desnoods pijnbestrijding?
Ik stel me de vraag omdat ik weet (eerlijker: omdat ik heb gelezen... maar waar was dat weeral?) dat kankerbehandeling vaak steunt op "experimenteren" en dat ik, toen mama (dat is mijn schoonmoeder) stierf, eigenlijk blij was dat ze niet eerder behandeld werd.
Ze overleed in 1991, op 72 jaar, aan uitgezaaide baarmoederkanker. Nee, ik lieg, ze is niet overleden aan de gevolgen van die huidkanker, wel aan de gevolgen van de operatie. Dat ze een dokter aansprak over haar problemen lag aan het feit dat een uitzaaiing haar gezicht lelijk maakte. Het was dus oorspronkelijk alleen een esthetisch probleem voor haar.
Toen werd vastgesteld dat die uitzaaiing kwam van een primaire tumor in de baarmoeder herinnerde ik me dat mama al langer dan tien jaar soms vage buikpijn had, daar nooit had willen voor consulteren... en daardoor waarschijnlijk is gevrijwaard van alle pijn en ongemakken die gepaard gaan met kankerbehandeling.
Dit is natuurlijk maar één voorbeeld van een niet behandelde kanker en echt oud is mama niet geworden. Maar als, zoals ik vermoed, die primaire kanker al van voor haar 60 jaar aanwezig was, heeft ze toch, zonder behandeling, nog langer geleefd dan de meeste mensen wier kanker behandeld wordt!
Als ik goed heb onthouden is ze nu (ik bedoel waar ik gekomen ben met mijn lectuur, niet op dit tijdstip want ze is overleden) al een negental keren geopereerd op twee en half jaar tijd (en ik weet dat ze binnen een dik jaar zal overleden zijn). Ze blijft vechten en... afzien van al die behandelingen, nog veel meer dan van haar eigenlijke ziekte.
En ik stelde me weer vragen bij de behandeling van kanker. Is het altijd zinvol? Was het in haar geval zinvol? Zou ze misschien langer geleefd hebben als er niets anders ondernomen werd dan desnoods pijnbestrijding?
Ik stel me de vraag omdat ik weet (eerlijker: omdat ik heb gelezen... maar waar was dat weeral?) dat kankerbehandeling vaak steunt op "experimenteren" en dat ik, toen mama (dat is mijn schoonmoeder) stierf, eigenlijk blij was dat ze niet eerder behandeld werd.
Ze overleed in 1991, op 72 jaar, aan uitgezaaide baarmoederkanker. Nee, ik lieg, ze is niet overleden aan de gevolgen van die huidkanker, wel aan de gevolgen van de operatie. Dat ze een dokter aansprak over haar problemen lag aan het feit dat een uitzaaiing haar gezicht lelijk maakte. Het was dus oorspronkelijk alleen een esthetisch probleem voor haar.
Toen werd vastgesteld dat die uitzaaiing kwam van een primaire tumor in de baarmoeder herinnerde ik me dat mama al langer dan tien jaar soms vage buikpijn had, daar nooit had willen voor consulteren... en daardoor waarschijnlijk is gevrijwaard van alle pijn en ongemakken die gepaard gaan met kankerbehandeling.
Dit is natuurlijk maar één voorbeeld van een niet behandelde kanker en echt oud is mama niet geworden. Maar als, zoals ik vermoed, die primaire kanker al van voor haar 60 jaar aanwezig was, heeft ze toch, zonder behandeling, nog langer geleefd dan de meeste mensen wier kanker behandeld wordt!
Glycemische index en glycemische lading
We wandelden vandaag in stilte (dat doen we meestal) de lus Klein-Gelmen, Mettekoven, Klein-Gelmen. Een groot deel van het pad was fel dichtgegroeid en er waren weer heel veel insecten.
Terwijl ik de insecten van mij afsloeg dacht ik terug aan de blog van die jong aan kanker overleden vrouw. Ze schreef op een bepaald moment dat haar oncoloog haar had aangeraden suiker, melk en "witte koolhydraten" te vermijden. Ik vermoed dat ze met dat laatste wit brood, witte pasta, rijst en aardappelen bedoelde.
En... ik vroeg me af waarom niet elke oncoloog dat zijn patiënten aanraadt. Niet dat het bij die vrouw veel heeft geholpen (het is wel zo dat al bij de ontdekking van haar tumor er uitzaaiingen aanwezig waren)... maar misschien kan het geen kwaad al die suikers preventief te vermijden, vermits een tumor zich voedt met suiker en we naar het schijnt allemaal kankercellen in ons lichaam hebben.
Daarna stelde ik me vragen over het berekenen van de glycemische lading. Ik weet ondertussen dat die belangrijker is dan de glycemische index maar had nog nergens gevonden hoe je die precies berekent.
Na het avondeten (zuurkool, waarbij we sinds lang elk nog een kleine aardappel aten) ging ik op zoek en... ik heb het gevonden. Het is een heel interessante les waarin die berekening uit de doeken wordt gedaan, alleen jammer genoeg weer in het Frans.
De formule om de glycemische lading te berekenen is: (glycemische index maal koolhydraten per portie) gedeeld door 100.
O ja, en ik vergat nog te vertellen dat ik elders (ik heb even gezocht, het was hier) las dat een glycemische lading onder de 10 laag is en dus zeker oké en een GL boven de 19 hoog is en dus te vermijden.
Terwijl ik de insecten van mij afsloeg dacht ik terug aan de blog van die jong aan kanker overleden vrouw. Ze schreef op een bepaald moment dat haar oncoloog haar had aangeraden suiker, melk en "witte koolhydraten" te vermijden. Ik vermoed dat ze met dat laatste wit brood, witte pasta, rijst en aardappelen bedoelde.
En... ik vroeg me af waarom niet elke oncoloog dat zijn patiënten aanraadt. Niet dat het bij die vrouw veel heeft geholpen (het is wel zo dat al bij de ontdekking van haar tumor er uitzaaiingen aanwezig waren)... maar misschien kan het geen kwaad al die suikers preventief te vermijden, vermits een tumor zich voedt met suiker en we naar het schijnt allemaal kankercellen in ons lichaam hebben.
Daarna stelde ik me vragen over het berekenen van de glycemische lading. Ik weet ondertussen dat die belangrijker is dan de glycemische index maar had nog nergens gevonden hoe je die precies berekent.
Na het avondeten (zuurkool, waarbij we sinds lang elk nog een kleine aardappel aten) ging ik op zoek en... ik heb het gevonden. Het is een heel interessante les waarin die berekening uit de doeken wordt gedaan, alleen jammer genoeg weer in het Frans.
De formule om de glycemische lading te berekenen is: (glycemische index maal koolhydraten per portie) gedeeld door 100.
O ja, en ik vergat nog te vertellen dat ik elders (ik heb even gezocht, het was hier) las dat een glycemische lading onder de 10 laag is en dus zeker oké en een GL boven de 19 hoog is en dus te vermijden.
donderdag 29 augustus 2019
Kermis en zoete aardappelen
We brachten vandaag eindelijk de boeken die ik wil wegdoen naar de Kringwinkel... maar Roger kocht er een nieuw tweedehandsboek. We kunnen het blijkbaar niet laten!
Daarna wandelden we wat in Sint-Truiden. Het is er kermis. Ik was het vergeten maar had het moeten weten: had onze tabakshandelaar ons niet gezegd dat hij daarom de winkel sloot deze week?
De muziek, het lawaai, het volk en de geuren haalden herinneringen op aan de Sinksenfoor in Antwerpen, elk jaar de minst aangename periode voor ons. "Minst aangenaam" is trouwens een eufemisme! Het waren telkens ronduit vreselijke weken daar in de buurt van de Zuiderdokken!
In Sint-Truiden was de kakofonie wel iets minder erg, had ik de indruk. En het viel ons op hoeveel schietkramen er stonden!
Net toen ik later thuis begon te koken, belde onze straatgenote V. (die onlangs ziek was geweest). Of we binnenkort in hun plaats haar kleinzoon van school kunnen afhalen. Gelukkig moeten we die dag niet zelf babysitten, dus dat lukt wel. We hebben die middag wel een vergadering van de werkgroep WO I-II maar dan moeten we die maar wat vroeger verlaten.
Ik kookte voort. Ik had deze avond, voor na de groentesoep, lamsvlees met spitskool voorzien. En ik zou proberen daar een zoete aardappel bij te serveren. Eerst had ik die (kleine) zoete aardappel gekookt. Ik begrijp het niet goed: de glycemische index daarvan ligt zoveel lager dan die van aardappelen en toch was die zoete aardappel veel sneller gaar... en smaakte hij mierzoet.
Te zoet voor ons, dus bedacht ik iets dat heel goed meeviel. In een wok bakte ik in koolzaadolie een in reepjes gesneden halve spitskool samen met een gesnipperde ui en twee teentjes knoflook. Daar voegde ik een koffielepel kurkuma, een koffielepel curry, vrij veel peper, een scheutje sojasaus en de gekookte zoete aardappel aan toe. En het resultaat bleek heel lekker!
Na een uurtje lectuur op papier (nog steeds Shantaram) keken Roger en ik nog naar een aflevering van "Father Brown". Ik vind die serie echt ontspannend!
Daarna, terwijl ik in de keuken een glaasje rosé ging halen, hoorde ik in de wei een uilskuiken!
Daarna wandelden we wat in Sint-Truiden. Het is er kermis. Ik was het vergeten maar had het moeten weten: had onze tabakshandelaar ons niet gezegd dat hij daarom de winkel sloot deze week?
De muziek, het lawaai, het volk en de geuren haalden herinneringen op aan de Sinksenfoor in Antwerpen, elk jaar de minst aangename periode voor ons. "Minst aangenaam" is trouwens een eufemisme! Het waren telkens ronduit vreselijke weken daar in de buurt van de Zuiderdokken!
In Sint-Truiden was de kakofonie wel iets minder erg, had ik de indruk. En het viel ons op hoeveel schietkramen er stonden!
Net toen ik later thuis begon te koken, belde onze straatgenote V. (die onlangs ziek was geweest). Of we binnenkort in hun plaats haar kleinzoon van school kunnen afhalen. Gelukkig moeten we die dag niet zelf babysitten, dus dat lukt wel. We hebben die middag wel een vergadering van de werkgroep WO I-II maar dan moeten we die maar wat vroeger verlaten.
Ik kookte voort. Ik had deze avond, voor na de groentesoep, lamsvlees met spitskool voorzien. En ik zou proberen daar een zoete aardappel bij te serveren. Eerst had ik die (kleine) zoete aardappel gekookt. Ik begrijp het niet goed: de glycemische index daarvan ligt zoveel lager dan die van aardappelen en toch was die zoete aardappel veel sneller gaar... en smaakte hij mierzoet.
Te zoet voor ons, dus bedacht ik iets dat heel goed meeviel. In een wok bakte ik in koolzaadolie een in reepjes gesneden halve spitskool samen met een gesnipperde ui en twee teentjes knoflook. Daar voegde ik een koffielepel kurkuma, een koffielepel curry, vrij veel peper, een scheutje sojasaus en de gekookte zoete aardappel aan toe. En het resultaat bleek heel lekker!
Na een uurtje lectuur op papier (nog steeds Shantaram) keken Roger en ik nog naar een aflevering van "Father Brown". Ik vind die serie echt ontspannend!
Daarna, terwijl ik in de keuken een glaasje rosé ging halen, hoorde ik in de wei een uilskuiken!
woensdag 28 augustus 2019
Naar Tongeren
Ik stelde voor onze wandeling in Tongeren te maken vandaag, de stad waar een grootvader van mij opgroeide.
We wandelden er een dik uur rond, bezochten even de mooie basiliek waar een fototentoonstelling liep maar, hoewel de temperatuur was gedaald, vond ik het nog kleverig warm. Echt onaangenaam.
Het is hier te vochtig, dat is het probleem zoals Zeger me daarstraks mailde. Hij schreef ook: 'Dat de wereld maar snel opwarmt zodat het hier een woestijn wordt, dat heb ik veel liever'.
Ja, dat is droger... maar in een woestijn groeit niet veel...
Nany, met wie ik even belde, vond het helemaal niet te warm. Wat kan zij daar toch goed tegen!
Deze avond viel ik per toeval op een blog van iemand die twee jaar geleden overleed aan kanker. Nog een jonge vrouw... die ik uiteraard niet ken maar van wie ik de blog toch uitgebreid begon te lezen. Vijf dagen voor haar overlijden postte ze nog een blog! Confronterend!
We wandelden er een dik uur rond, bezochten even de mooie basiliek waar een fototentoonstelling liep maar, hoewel de temperatuur was gedaald, vond ik het nog kleverig warm. Echt onaangenaam.
Het is hier te vochtig, dat is het probleem zoals Zeger me daarstraks mailde. Hij schreef ook: 'Dat de wereld maar snel opwarmt zodat het hier een woestijn wordt, dat heb ik veel liever'.
Ja, dat is droger... maar in een woestijn groeit niet veel...
Nany, met wie ik even belde, vond het helemaal niet te warm. Wat kan zij daar toch goed tegen!
Deze avond viel ik per toeval op een blog van iemand die twee jaar geleden overleed aan kanker. Nog een jonge vrouw... die ik uiteraard niet ken maar van wie ik de blog toch uitgebreid begon te lezen. Vijf dagen voor haar overlijden postte ze nog een blog! Confronterend!
dinsdag 27 augustus 2019
Domein Nieuwenhoven
'Maken we geen wandeling vandaag?', vroeg Roger me na enkele huishoudtaken.
'Met deze hitte gaan wandelen lijkt me geen goed idee', reageerde ik (we haalden hier immers de 34°C in de schaduw vandaag!)
'Maar... misschien in een bos. Nieuwenhove bijvoorbeeld', drong Roger aan.
Dat vond ik wel een goed voorstel.
Het was daar opvallend stil. We hoorden alleen geregeld een eikel vallen en er floten zelfs helemaal geen vogels. We herinnerden ons dat we ooit hadden gelezen dat, naarmate de zomer vordert, vogels steeds minder gaan zingen. Deze avond, na het eten, zocht ik daar nog eens wat over op en viel ik op deze interessante site.
We ontmoetten ook amper vier andere wandelaars, het was relatief fris in de schaduw van de bomen, kortom, het werd een heel aangename wandeling.
Omdat we zo weinig mensen tegenkwamen, dachten we dat het café 't Kelshof gesloten zou zijn maar na een klein uur bleek dat we ons vergisten. Daar zaten immers wel mensen.
Op het terras bestelden we een Chimay voor Roger en een witte wijn voor mij.
Daar is het dat ik besloot deze avond gevulde courgettes klaar te maken. Ik had oorspronkelijk voor vandaag vleesbrood met courgettes voorzien maar bedacht ineens dat een gegratineerd gerecht wellicht lekkerder zou zijn.
Dus aten we deze avond, na groentesoep, courgettes, eerst gevuld met gehakt, quinoa, ui, look, dragon, het gehakte vruchtvlees van de courgettes en wat gepelde tomaten, en daarna met een beetje geraspte kaas gegratineerd in de oven.
Heel lekker (maar we zijn wel wijs uit de keuken gebleven zolang de oven werkte): wat een hitte!
Ik had wel te doen met Nany en Zeger in wier flats het echt heet kan worden bij zulke temperaturen. En... ik vroeg me af of het nieuwe huis van Debby en Hendrik zulke hitte "goed verdraagt"! Misschien moet ik even informeren?
O ja, deze avond bakte Roger eindelijk nog eens speltbrood (de laatste keer dat we vers brood kochten was op de Molenfeesten in Rotselaar). Dat brood was lekker maar, vind ik, minder lekker dan wat Roger bakt.
Ik eet heel weinig brood sinds ik het boek van Verburgh en zijn raadgevingen volg. Maar... toen ik de geur van het door Roger versgebakken brood opsnoof, dacht ik er meteen aan hem morgenochtend te vragen om een eitje te bakken (wat hij graag doet en dat ik dan eet met een sneetje versgebakken brood).
Dat gaat smaken (ik besef ineens dat ik sinds de molenfeesten nog geen brood heb gegeten)!
'Met deze hitte gaan wandelen lijkt me geen goed idee', reageerde ik (we haalden hier immers de 34°C in de schaduw vandaag!)
'Maar... misschien in een bos. Nieuwenhove bijvoorbeeld', drong Roger aan.
Dat vond ik wel een goed voorstel.
Het was daar opvallend stil. We hoorden alleen geregeld een eikel vallen en er floten zelfs helemaal geen vogels. We herinnerden ons dat we ooit hadden gelezen dat, naarmate de zomer vordert, vogels steeds minder gaan zingen. Deze avond, na het eten, zocht ik daar nog eens wat over op en viel ik op deze interessante site.
We ontmoetten ook amper vier andere wandelaars, het was relatief fris in de schaduw van de bomen, kortom, het werd een heel aangename wandeling.
 |
| Eigen foto's |
Op het terras bestelden we een Chimay voor Roger en een witte wijn voor mij.
Daar is het dat ik besloot deze avond gevulde courgettes klaar te maken. Ik had oorspronkelijk voor vandaag vleesbrood met courgettes voorzien maar bedacht ineens dat een gegratineerd gerecht wellicht lekkerder zou zijn.
Dus aten we deze avond, na groentesoep, courgettes, eerst gevuld met gehakt, quinoa, ui, look, dragon, het gehakte vruchtvlees van de courgettes en wat gepelde tomaten, en daarna met een beetje geraspte kaas gegratineerd in de oven.
Heel lekker (maar we zijn wel wijs uit de keuken gebleven zolang de oven werkte): wat een hitte!
Ik had wel te doen met Nany en Zeger in wier flats het echt heet kan worden bij zulke temperaturen. En... ik vroeg me af of het nieuwe huis van Debby en Hendrik zulke hitte "goed verdraagt"! Misschien moet ik even informeren?
O ja, deze avond bakte Roger eindelijk nog eens speltbrood (de laatste keer dat we vers brood kochten was op de Molenfeesten in Rotselaar). Dat brood was lekker maar, vind ik, minder lekker dan wat Roger bakt.
 |
| Eigen foto |
Ik eet heel weinig brood sinds ik het boek van Verburgh en zijn raadgevingen volg. Maar... toen ik de geur van het door Roger versgebakken brood opsnoof, dacht ik er meteen aan hem morgenochtend te vragen om een eitje te bakken (wat hij graag doet en dat ik dan eet met een sneetje versgebakken brood).
Dat gaat smaken (ik besef ineens dat ik sinds de molenfeesten nog geen brood heb gegeten)!
maandag 26 augustus 2019
Bedelaars
Wekelijkse boodschappen vandaag. Eerst bij Lidl, voor chocolade met 85% cacao en cheddarkaas.
Voor de winkel stond een bedelaar, die in het Frans vroeg: 'Un peu d'argent pour que je puisse manger s'il vous plaît ?'
Ik ging als eerste de winkel binnen, en omdat ik nooit geld bij me heb, kon ik hem niets geven. Iets na mij kwam Roger de winkel binnen. Terwijl ik naar chocolade zocht (er was er weer geen met voldoende cacao, dus die hebben we nog eens bij Colruyt moeten kopen), vroeg ik aan Roger of hij iets had gegeven aan die bedelaar.
'Zeg, die was nog jong genoeg om fruit te gaan plukken!'
'Ja... maar je moet de weg kennen natuurlijk. Hij sprak alleen Frans en ik weet niet of ik hier, alleen die taal sprekende, zou weten waartoe ik me moet wenden'.
'Je hebt gelijk,' antwoordde Roger, 'ik zal hem iets geven in het buitengaan'.
Dat deed hij voor we naar de Aldi reden (sommige zaken uit die winkel vind ik lekkerder, in interessantere porties verkocht en/of goedkoper dan bijvoorbeeld bij Lidl, Colruyt of Delhaize).
Daar stond ook een bedelaar voor de winkel... die zei: 'Un peu d'argent pour que je puisse manger s'il vous plaît ?'
'Dat bedelen gaat dus duidelijk van een bende uit', stelden Roger en ik op hetzelfde moment hardop vast. Uiteraard kreeg die man niets.
Na onze aankopen in die winkel reden we naar Colruyt voor onder andere bittere chocola. Er stond een bedelaar in de buurt van de ingang... en de rest raden jullie wel zeker?
En dat was onze enige wandeling vandaag: we haalden 32°C in de schaduw, vrij warm dus.
Kranten en radio spreken over een derde hittegolf en doen alsof dat heel uitzonderlijk is.
Eigenaardig genoeg hoor of lees ik nergens iets over de langdurige hitte van de zomer 2018!
Voor de winkel stond een bedelaar, die in het Frans vroeg: 'Un peu d'argent pour que je puisse manger s'il vous plaît ?'
Ik ging als eerste de winkel binnen, en omdat ik nooit geld bij me heb, kon ik hem niets geven. Iets na mij kwam Roger de winkel binnen. Terwijl ik naar chocolade zocht (er was er weer geen met voldoende cacao, dus die hebben we nog eens bij Colruyt moeten kopen), vroeg ik aan Roger of hij iets had gegeven aan die bedelaar.
'Zeg, die was nog jong genoeg om fruit te gaan plukken!'
'Ja... maar je moet de weg kennen natuurlijk. Hij sprak alleen Frans en ik weet niet of ik hier, alleen die taal sprekende, zou weten waartoe ik me moet wenden'.
'Je hebt gelijk,' antwoordde Roger, 'ik zal hem iets geven in het buitengaan'.
Dat deed hij voor we naar de Aldi reden (sommige zaken uit die winkel vind ik lekkerder, in interessantere porties verkocht en/of goedkoper dan bijvoorbeeld bij Lidl, Colruyt of Delhaize).
Daar stond ook een bedelaar voor de winkel... die zei: 'Un peu d'argent pour que je puisse manger s'il vous plaît ?'
'Dat bedelen gaat dus duidelijk van een bende uit', stelden Roger en ik op hetzelfde moment hardop vast. Uiteraard kreeg die man niets.
Na onze aankopen in die winkel reden we naar Colruyt voor onder andere bittere chocola. Er stond een bedelaar in de buurt van de ingang... en de rest raden jullie wel zeker?
En dat was onze enige wandeling vandaag: we haalden 32°C in de schaduw, vrij warm dus.
Kranten en radio spreken over een derde hittegolf en doen alsof dat heel uitzonderlijk is.
Eigenaardig genoeg hoor of lees ik nergens iets over de langdurige hitte van de zomer 2018!
Crèvecoeur en Vithoulkas
Ik vergat gisteren te vertellen dat Crèvecoeur, net zoals ik, homeopathie ontdekte via een bevriende arts... en de boeken van Vithoulkas! Crèvecoeur is een wetenschapper. Hij beweert dat je homeopathie kunt verklaren aan de hand van quantumfysica.
zondag 25 augustus 2019
Jean-Jacques Crèvecoeur en Castañeda
Jean-Jacques is nog iemand die ik volg op You Tube.
Ach, ja, ik besef ineens dat jullie je afvragen of het feit dat ik zit te schrijven en van alles te bekijken compatibel is met een "gezellig" weekend "onder ons".
Jawel, want Roger en ik hebben weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen (en toen ik nog boeken schreef, moest hij het wel avonden zonder een woord van mij stellen, net zoals ik, toen hij ons Antwerpse huis verbouwde, avonden zonder een woord van hem moest doorbrengen). En toch zijn we heel graag samen!
Maar terug naar Crèvecoeur.
Ik zag en hoorde zopas, in zijn laatste vlog, dat zijn ogen werden geopend door onder andere Castañeda van wie hij de boeken las.
Helemaal aan het begin van mijn leven met Roger las ik ook verschillende boeken van die auteur. Die me ook heel veel in vraag deed stellen!
Ach, ja, ik besef ineens dat jullie je afvragen of het feit dat ik zit te schrijven en van alles te bekijken compatibel is met een "gezellig" weekend "onder ons".
Jawel, want Roger en ik hebben weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen (en toen ik nog boeken schreef, moest hij het wel avonden zonder een woord van mij stellen, net zoals ik, toen hij ons Antwerpse huis verbouwde, avonden zonder een woord van hem moest doorbrengen). En toch zijn we heel graag samen!
Maar terug naar Crèvecoeur.
Ik zag en hoorde zopas, in zijn laatste vlog, dat zijn ogen werden geopend door onder andere Castañeda van wie hij de boeken las.
Helemaal aan het begin van mijn leven met Roger las ik ook verschillende boeken van die auteur. Die me ook heel veel in vraag deed stellen!
Na 20 dagen vasten
Nee, niet ik heb 20 dagen gevast, integendeel...
Ik volg wel op You Tube iemand die ten dode was opgeschreven (terminale kanker) en die nu al maanden (jaren? Ikzelf volg hem nog maar een paar maanden) overleeft dankzij onder andere autophagie (ik weet niet of dat de juiste term is in het Nederlands, ik bedoel het Engelse autophagy) en door af en toe echt te vasten.
Vandaag hoorde ik hem zeggen dat hij het vasten opgeeft op de 21ste dag. Omdat hij heeft ingezien dat te lang vasten te veel kwalijke gevolgen met zich meebrengt, die vaak onomkeerbaar zijn.
Het is wel weer in het Frans.
Ik volg wel op You Tube iemand die ten dode was opgeschreven (terminale kanker) en die nu al maanden (jaren? Ikzelf volg hem nog maar een paar maanden) overleeft dankzij onder andere autophagie (ik weet niet of dat de juiste term is in het Nederlands, ik bedoel het Engelse autophagy) en door af en toe echt te vasten.
Vandaag hoorde ik hem zeggen dat hij het vasten opgeeft op de 21ste dag. Omdat hij heeft ingezien dat te lang vasten te veel kwalijke gevolgen met zich meebrengt, die vaak onomkeerbaar zijn.
Het is wel weer in het Frans.
Het bos in Rukkelingen
We haalden de 31°C in de schaduw vandaag. Heel warm dus. Daarom besloten we onze dagelijkse wandeling te maken in het bos van Rukkelingen.
Daar liepen we heel lang in de schaduw maar het was vrij vaak klimmen en met dit weer betekent dat zwoegen. In tegenstelling tot de vorige keren dat we daar waren, kwamen we vandaag vijf wandelaars tegen. Meestal ontmoeten we daar niemand en ik vroeg me onderweg nog af hoe het komt dat het pad niet overwoekerd is met zo weinig wandelaars.
Er waren wel heel veel insecten!
Wat ik echter vergeten was (het was heel lang geleden dat we nog daar wandelden), is dat de lus die we maakten ons verplicht een dik halfuur in volle zon te lopen.
Later, na de soep en terwijl zalm met paprika's, ui, look, rozemarijn en olijfolie in de oven gaarde, belde ik even (dat wil zeggen een halfuurtje) met mijn moeder Nany, die weer heel veel te vertellen had. Zij vond het helemaal niet te warm!
Morgen zouden we de 32°C halen in deze contreien!
Daar liepen we heel lang in de schaduw maar het was vrij vaak klimmen en met dit weer betekent dat zwoegen. In tegenstelling tot de vorige keren dat we daar waren, kwamen we vandaag vijf wandelaars tegen. Meestal ontmoeten we daar niemand en ik vroeg me onderweg nog af hoe het komt dat het pad niet overwoekerd is met zo weinig wandelaars.
Er waren wel heel veel insecten!
Wat ik echter vergeten was (het was heel lang geleden dat we nog daar wandelden), is dat de lus die we maakten ons verplicht een dik halfuur in volle zon te lopen.
Later, na de soep en terwijl zalm met paprika's, ui, look, rozemarijn en olijfolie in de oven gaarde, belde ik even (dat wil zeggen een halfuurtje) met mijn moeder Nany, die weer heel veel te vertellen had. Zij vond het helemaal niet te warm!
Morgen zouden we de 32°C halen in deze contreien!
zaterdag 24 augustus 2019
Na het leveren van mijn vertaling heb ik blijkbaar een vriendin geshockeerd
De (hopelijk voorlopig) laatste vertaling is geleverd... en we hebben vandaag zelfs tijd kunnen maken voor een wandeling in het Vinne in Zoutleeuw. Het water stond nog iets lager dan vorige keer maar, hoewel wij dachten dat het meer werd leeggepompt, las ik deze avond dat die plannen voorlopig niet doorgaan. Het lage waterpeil zou aan de droogte liggen.
Het was er wel op het randje van te warm (30°C in de schaduw en meestal liepen we in de zon). En de volgende dagen worden nog warmer naar het schijnt.
Daarna wilden we iets gaan drinken in de tuin van Stephane Malais in Heks, maar die bleek gesloten. Dan maar naar huis gereden.
'We zullen deze avond voor het eten een glas sherry drinken, met olijven', suste ik Roger voor ik de vertaalde tekst nog één keer nalas en daarna mailde naar de klant.
Helaas, dat aperitiefje vergat ik helemaal toen ik het eten had klaargemaakt. Eigenlijk aperitieven wij praktisch nooit als we onder elkaar zijn, hoewel dat wel behoorde tot de (weekend- en feest-) gewoontes van mijn ouders.
In Rogers familie werd er nog minder vaak geaperitiefd... vandaar misschien dat hij zich mijn belofte ook niet herinnerde.
Vlak voor we samen gezellig naar een film zouden kijken (jawel, met een glas Westmalle bij de hand), chatte ik even met een vriendin. Chatten is niet wat ik het liefste doe, ik vind het immers al bijna even dwingend als telefoneren, maar er zijn nu eenmaal mensen die alleen op die manier willen communiceren.
Ze klaagde dat ze al enkele dagen niets had gehoord van haar (gehuwde) zoon. Op mijn antwoord dat ik soms een paar weken niets hoor van mijn volwassen zonen en dochter, omdat die nu een eigen leven hebben en wel nog wat anders te doen hebben dan met hun mama te chatten of te bellen, reageerde ze niet meer. Waarschijnlijk heb ik haar dus weer geshockeerd!
Volwassen kinderen leren loslaten is moeilijk, dat heb ik zelf ondervonden (jawel, ik heb het "lege nest syndroom" heel bewust meegemaakt), maar ik denk dat het heel belangrijk is. Die kinderen zijn immers niet onze eigendom!
Het was er wel op het randje van te warm (30°C in de schaduw en meestal liepen we in de zon). En de volgende dagen worden nog warmer naar het schijnt.
Daarna wilden we iets gaan drinken in de tuin van Stephane Malais in Heks, maar die bleek gesloten. Dan maar naar huis gereden.
'We zullen deze avond voor het eten een glas sherry drinken, met olijven', suste ik Roger voor ik de vertaalde tekst nog één keer nalas en daarna mailde naar de klant.
Helaas, dat aperitiefje vergat ik helemaal toen ik het eten had klaargemaakt. Eigenlijk aperitieven wij praktisch nooit als we onder elkaar zijn, hoewel dat wel behoorde tot de (weekend- en feest-) gewoontes van mijn ouders.
In Rogers familie werd er nog minder vaak geaperitiefd... vandaar misschien dat hij zich mijn belofte ook niet herinnerde.
Vlak voor we samen gezellig naar een film zouden kijken (jawel, met een glas Westmalle bij de hand), chatte ik even met een vriendin. Chatten is niet wat ik het liefste doe, ik vind het immers al bijna even dwingend als telefoneren, maar er zijn nu eenmaal mensen die alleen op die manier willen communiceren.
Ze klaagde dat ze al enkele dagen niets had gehoord van haar (gehuwde) zoon. Op mijn antwoord dat ik soms een paar weken niets hoor van mijn volwassen zonen en dochter, omdat die nu een eigen leven hebben en wel nog wat anders te doen hebben dan met hun mama te chatten of te bellen, reageerde ze niet meer. Waarschijnlijk heb ik haar dus weer geshockeerd!
Volwassen kinderen leren loslaten is moeilijk, dat heb ik zelf ondervonden (jawel, ik heb het "lege nest syndroom" heel bewust meegemaakt), maar ik denk dat het heel belangrijk is. Die kinderen zijn immers niet onze eigendom!
vrijdag 23 augustus 2019
Huiselijkheid
Wat een gezellige, bijna uitsluitend huiselijke dag!
Terwijl ik verder vertaalde, maakte Roger pruimenmoes. Hij had immers te veel pruimen geplukt: als hij die niet verwerkt, kunnen we de grootste hoop wegsmijten. Ik weet het, in pruimenmoes zit suiker maar Roger voegt daar nog geen 2% suiker aan toe (en toch blijft onze moes jaren goed).
Daarna hebben we gezorgd dat Roger zijn dagelijkse beweging kreeg: in Sint-Truiden, waar we na de wandeling nog een glas witte wijn dronken in "ons" cafeetje.
Na het avondmaal (groentesoep gevolgd door rode bonen met hespenblokjes in een tomatensaus met kruiden en veel ui en look) stond ik voor een moeilijke keuze.
Ofwel werkte ik nog enkele uren voort en kunnen we morgen naar de jaarlijkse uitreiking van de Nestorprijs in Herentals, ofwel hield ik voor vandaag op met werken en gaan we er morgen niet naartoe.
Onlangs vroeg Frans Depeuter me nog in een mail of we dit jaar wel komen (vorig jaar zijn we er niet naartoe gegaan omdat we het plotse overlijden van mijn schoonbroer moesten verwerken).
Ik had geantwoord dat we er in principe zouden zijn... behalve als ik nog te veel werk had.
Ik denk dat het dat zal worden. Hadden Roger en ik ons immers niet voorgenomen enkele dagen heel egoïstisch alleen onder elkaar door te brengen? Dat ik dan enkele uren moet werken, vindt Roger immers helemaal niet erg. We zijn geen praters en genieten gewoon van het bij elkaar zijn terwijl ieder met zijn eigen zaken bezig is.
En op die manier (dus vandaag niet verder werken, morgen wel nog enkele uren besteden aan de vertaling) kunnen we straks ook nog gezellig samen naar een film kijken.
O ja, vandaag toch de tijd gevonden om even met Nany te bellen. Die zich nu al zorgen maakt over het bezoek van oom Gusty en nicht Chantal in oktober. Ze wilde gewoon een broodmaaltijd serveren maar mijn broertje leek dat niet goed genoeg te vinden. Ik eerlijk gezegd ook niet, want weer te veel granen met een hoge glycemische index (eigenlijk spreekt men nu over de "glycemische lading", wat de "glycemische index" ietsje nuanceert). Ik raadde haar aan een soep te maken (ik heb al lang de indruk dat Nany niet graag meer kookt maar een soepje is toch te doen?) en daarna eventueel brood en toespijs. Voor mensen zoals broertje en ik zal die soep waarschijnlijk wel voldoende zijn!
Terwijl ik verder vertaalde, maakte Roger pruimenmoes. Hij had immers te veel pruimen geplukt: als hij die niet verwerkt, kunnen we de grootste hoop wegsmijten. Ik weet het, in pruimenmoes zit suiker maar Roger voegt daar nog geen 2% suiker aan toe (en toch blijft onze moes jaren goed).
 |
| Eigen foto's |
Na het avondmaal (groentesoep gevolgd door rode bonen met hespenblokjes in een tomatensaus met kruiden en veel ui en look) stond ik voor een moeilijke keuze.
Ofwel werkte ik nog enkele uren voort en kunnen we morgen naar de jaarlijkse uitreiking van de Nestorprijs in Herentals, ofwel hield ik voor vandaag op met werken en gaan we er morgen niet naartoe.
Onlangs vroeg Frans Depeuter me nog in een mail of we dit jaar wel komen (vorig jaar zijn we er niet naartoe gegaan omdat we het plotse overlijden van mijn schoonbroer moesten verwerken).
Ik had geantwoord dat we er in principe zouden zijn... behalve als ik nog te veel werk had.
Ik denk dat het dat zal worden. Hadden Roger en ik ons immers niet voorgenomen enkele dagen heel egoïstisch alleen onder elkaar door te brengen? Dat ik dan enkele uren moet werken, vindt Roger immers helemaal niet erg. We zijn geen praters en genieten gewoon van het bij elkaar zijn terwijl ieder met zijn eigen zaken bezig is.
En op die manier (dus vandaag niet verder werken, morgen wel nog enkele uren besteden aan de vertaling) kunnen we straks ook nog gezellig samen naar een film kijken.
O ja, vandaag toch de tijd gevonden om even met Nany te bellen. Die zich nu al zorgen maakt over het bezoek van oom Gusty en nicht Chantal in oktober. Ze wilde gewoon een broodmaaltijd serveren maar mijn broertje leek dat niet goed genoeg te vinden. Ik eerlijk gezegd ook niet, want weer te veel granen met een hoge glycemische index (eigenlijk spreekt men nu over de "glycemische lading", wat de "glycemische index" ietsje nuanceert). Ik raadde haar aan een soep te maken (ik heb al lang de indruk dat Nany niet graag meer kookt maar een soepje is toch te doen?) en daarna eventueel brood en toespijs. Voor mensen zoals broertje en ik zal die soep waarschijnlijk wel voldoende zijn!
donderdag 22 augustus 2019
Eindelijk tijd gevonden en gemaakt om "onze zieke" te bezoeken
Deze vertaling is minder dringend dan gewoonlijk. Dus besloten we vandaag tijdens een pauze eindelijk op bezoek te gaan bij "onze" familiezieke. Ik zou haar eigenlijk niet meer zo mogen noemen, want ziek is ze niet meer: ze heeft alleen last van de gevolgen van een "ziekte".
Het werd een lange pauze: over en weer is het ongeveer anderhalf uur rijden (onder andere via die afschuwelijke E313), voeg dat bij twee uurtjes in haar gezelschap en je weet dat ik drie en half uur pauzeerde.
Maar... ze leek zo blij ons te zien dat ik me meteen schuldig voelde omdat we niet eerder waren gegaan. Ik weet dat ik voldoende excuses heb, maar in haar geval kan ik zelfs niet even bellen of mailen om te zeggen dat ik het te druk heb.
Want communicatie met haar was nog steeds enkel mogelijk via gezichtsuitdrukking en aanrakingen. Ze zegt wel meer woordjes na, je voelt dat ze van alles wil vertellen maar... we verstaan haar niet.
En toch... op de duur leer je ook die gebaren en gelaatsuitdrukkingen zo goed mogelijk interpreteren.
Haar echtgenoot, die er aan kwam toen we een halfuurtje daar waren, gaf me gelijk voor praktisch elke interpretatie. En de laatste was, nadat ik heel aandachtig had gekeken naar de gebaren en zo van "onze zieke", dat ze volgens mij wilde dat we samen met haar zouden eten. Er een "feestje" van maken dus.
Ze treuzelde trouwens om van haar eigen eten te proeven, maakte telkens opnieuw dezelfde gebaren, en op de duur dacht ik door te hebben dat ze zich zorgen maakte omdat wij geen eten kregen. Haar echtgenoot legde haar uit dat we daar niet mogen eten en ik maakte haar duidelijk dat ons eten thuis op ons wachtte, dat we zouden vertrekken en dat ik dat eten enkel in de microgolf hoefde te schuiven.
Ik beloofde wel dat we niet meer zo lang zouden wachten voor we nog eens op bezoek komen (nu was het geleden van in mei, als ik me goed herinner... ja, dat klopt, zie hier!).
We reden terug naar Haspengouw waar de magnetron voor ons avondmaal zorgde en waar ik, na nog een beetje werk, mij afvroeg of we volgende keer niet met "onze zieke" en haar echtgenoot ergens samen kunnen gaan eten. Ik zal eens moeten informeren bij haar man.
Echtgenoot die ik heel fel bewonder! Ikzelf vind het bij elk bezoek vreselijk dat ze "opgesloten is in haar lichaam", dat communiceren met die vrouw, die ik heel graag zie, zo moeilijk is, maar hij wordt daarmee elke dag geconfronteerd!
Het werd een lange pauze: over en weer is het ongeveer anderhalf uur rijden (onder andere via die afschuwelijke E313), voeg dat bij twee uurtjes in haar gezelschap en je weet dat ik drie en half uur pauzeerde.
Maar... ze leek zo blij ons te zien dat ik me meteen schuldig voelde omdat we niet eerder waren gegaan. Ik weet dat ik voldoende excuses heb, maar in haar geval kan ik zelfs niet even bellen of mailen om te zeggen dat ik het te druk heb.
Want communicatie met haar was nog steeds enkel mogelijk via gezichtsuitdrukking en aanrakingen. Ze zegt wel meer woordjes na, je voelt dat ze van alles wil vertellen maar... we verstaan haar niet.
En toch... op de duur leer je ook die gebaren en gelaatsuitdrukkingen zo goed mogelijk interpreteren.
Haar echtgenoot, die er aan kwam toen we een halfuurtje daar waren, gaf me gelijk voor praktisch elke interpretatie. En de laatste was, nadat ik heel aandachtig had gekeken naar de gebaren en zo van "onze zieke", dat ze volgens mij wilde dat we samen met haar zouden eten. Er een "feestje" van maken dus.
Ze treuzelde trouwens om van haar eigen eten te proeven, maakte telkens opnieuw dezelfde gebaren, en op de duur dacht ik door te hebben dat ze zich zorgen maakte omdat wij geen eten kregen. Haar echtgenoot legde haar uit dat we daar niet mogen eten en ik maakte haar duidelijk dat ons eten thuis op ons wachtte, dat we zouden vertrekken en dat ik dat eten enkel in de microgolf hoefde te schuiven.
Ik beloofde wel dat we niet meer zo lang zouden wachten voor we nog eens op bezoek komen (nu was het geleden van in mei, als ik me goed herinner... ja, dat klopt, zie hier!).
We reden terug naar Haspengouw waar de magnetron voor ons avondmaal zorgde en waar ik, na nog een beetje werk, mij afvroeg of we volgende keer niet met "onze zieke" en haar echtgenoot ergens samen kunnen gaan eten. Ik zal eens moeten informeren bij haar man.
Echtgenoot die ik heel fel bewonder! Ikzelf vind het bij elk bezoek vreselijk dat ze "opgesloten is in haar lichaam", dat communiceren met die vrouw, die ik heel graag zie, zo moeilijk is, maar hij wordt daarmee elke dag geconfronteerd!
woensdag 21 augustus 2019
Pauzeren
Ik nam zes pauzes vandaag. De eerste van een uur om de badkamer onder handen te nemen, de tweede om gedurende drie kwartier met Roger een wandeling te maken in Borgloon, de derde om te koken en de vierde om even wat op te ruimen in mijn deel van onze werkkamer.
Ik heb geprinte vertalingen van meer dan 25 jaar geleden weggesmeten (of bij het kladpapier gelegd - op de blanco achterkant kunnen de kindjes nog tekenen).
In die tijd hadden we al een pc maar nog geen internet. De vertalingen werden meestal op diskettes aan de klant geleverd. Als de klant geen pc had - wat toen nog vaak het geval was - werden de vertalingen gefaxt en moest ik ze dus eerst printen en werden ze na het faxen overgetypt door de klant. Ik vraag me af hoeveel fouten dat als gevolg heeft gehad!
Ik vertaalde toen ook vanuit het Engels, het Spaans en het Duits en ik herinner me hoe ik telkens op dat Duits zwoegde! Tijdens onze humaniora kregen we immers maar een uur Duits per week en later, in de romaanse filologie, was er uiteraard geen spoor van Duits. Spaans leerde ik wel aan de universiteit (ik heb zelfs een poosje avondlessen Spaans gegeven tijdens mijn licenties).
De derde pauze gebruikte ik dus om te koken (alu - of aloo - gobi, maar zonder de aloo - aardappelen dus - wat eigenlijk enorm meeviel) en de vijfde om Roger te vergezellen die nog eens pruimen wilde plukken langs de weg naar Mettekoven.
Deze keer leken ze rijp. Terwijl hij plukte, bleef ik in de auto zitten met mijn boek en... merkte ik zelfs niet dat hij op een bepaald moment van de ladder viel. Erg, vind ik dat: ik ga mee omdat ik bang ben dat er iets ergs zou gebeuren en dan, omdat ik toch niet pluk, zit ik te lezen en heb zelfs niet in de gaten dat hij problemen heeft. Gelukkig heeft hij enkel een paar schrammen opgelopen en zich niet echt bezeerd.
De zesde pauze is net voorbij: we keken samen nog naar een aflevering van "Father Brown". Heel ontspannend.
En nu ga ik nog even verder vertalen. Ik ben echt blij dat er wat werk binnenkomt, niet alleen omdat ik heel graag vertaal, ook omdat we het geld goed kunnen gebruiken.
Er is vandaag immers iemand langsgekomen van "Natuur en bos Haspengouw" om te kijken naar de bomen in onze wei (ik dacht dat ze morgen zou komen). Er werd ons afgeraden (of was het verboden? het was niet echt duidelijk) de bomen te laten kappen. Naar het schijnt zijn zulke dikke en hoge essen vrij zeldzaam... en in deze tijd ook zelden zo gezond als die van ons. Dat betekent wel dat we ze waarschijnlijk zullen moeten laten snoeien... en dat is ontzettend duur!
In feite nam ik vandaag dus zeven pauzes, besef ik, want ik heb ook even gepraat met die mevrouw van "Natuur en bos Haspengouw". Gezegd dat we het geld niet hebben om geregeld enkele duizenden euro's te besteden aan dat laten snoeien, gevraagd of we geen subsidies kunnen krijgen (eenmalig misschien wel)... en mij afgevraagd of we de wei dan misschien moeten verkopen.
Ik heb geprinte vertalingen van meer dan 25 jaar geleden weggesmeten (of bij het kladpapier gelegd - op de blanco achterkant kunnen de kindjes nog tekenen).
 |
| Eigen foto |
Ik vertaalde toen ook vanuit het Engels, het Spaans en het Duits en ik herinner me hoe ik telkens op dat Duits zwoegde! Tijdens onze humaniora kregen we immers maar een uur Duits per week en later, in de romaanse filologie, was er uiteraard geen spoor van Duits. Spaans leerde ik wel aan de universiteit (ik heb zelfs een poosje avondlessen Spaans gegeven tijdens mijn licenties).
De derde pauze gebruikte ik dus om te koken (alu - of aloo - gobi, maar zonder de aloo - aardappelen dus - wat eigenlijk enorm meeviel) en de vijfde om Roger te vergezellen die nog eens pruimen wilde plukken langs de weg naar Mettekoven.
Deze keer leken ze rijp. Terwijl hij plukte, bleef ik in de auto zitten met mijn boek en... merkte ik zelfs niet dat hij op een bepaald moment van de ladder viel. Erg, vind ik dat: ik ga mee omdat ik bang ben dat er iets ergs zou gebeuren en dan, omdat ik toch niet pluk, zit ik te lezen en heb zelfs niet in de gaten dat hij problemen heeft. Gelukkig heeft hij enkel een paar schrammen opgelopen en zich niet echt bezeerd.
De zesde pauze is net voorbij: we keken samen nog naar een aflevering van "Father Brown". Heel ontspannend.
En nu ga ik nog even verder vertalen. Ik ben echt blij dat er wat werk binnenkomt, niet alleen omdat ik heel graag vertaal, ook omdat we het geld goed kunnen gebruiken.
Er is vandaag immers iemand langsgekomen van "Natuur en bos Haspengouw" om te kijken naar de bomen in onze wei (ik dacht dat ze morgen zou komen). Er werd ons afgeraden (of was het verboden? het was niet echt duidelijk) de bomen te laten kappen. Naar het schijnt zijn zulke dikke en hoge essen vrij zeldzaam... en in deze tijd ook zelden zo gezond als die van ons. Dat betekent wel dat we ze waarschijnlijk zullen moeten laten snoeien... en dat is ontzettend duur!
In feite nam ik vandaag dus zeven pauzes, besef ik, want ik heb ook even gepraat met die mevrouw van "Natuur en bos Haspengouw". Gezegd dat we het geld niet hebben om geregeld enkele duizenden euro's te besteden aan dat laten snoeien, gevraagd of we geen subsidies kunnen krijgen (eenmalig misschien wel)... en mij afgevraagd of we de wei dan misschien moeten verkopen.
dinsdag 20 augustus 2019
Vertalingen
Om 21:40 uur heb ik die vertaling van een goede 30 bladzijden (in het Frans wordt dat altijd een paar bladzijden meer, zo breedsprakig zijn ze daar 😊) geleverd, en ondertussen heb ik nog ander (aangekondigd) werk aangekregen.
Maar daar begin ik pas morgen aan, nadat ik eindelijk nog eens de badkamer fatsoenlijk onder handen heb genomen.
Ik hoop maar dat de geleverde vertaling oké is, want er was één woord waarover ik erg heb zitten twijfelen: leggings.
Nee, de vertaling ging niet over mode maar zijdelings kwamen er termen over kleding in voor.
Een legging is iets dat ik niet kende toen ik nog Frans sprak. En ik vond via google ook niet meteen de juiste term ervoor in het Frans. Ik vond "jambières", "collants", en uiteindelijk ook gewoon "leggings". Dus gebruikte ik dat woord maar, vermits ik al heb opgemerkt dat Fransen ook steeds vaker - ondanks de Academie - Engelse termen gebruiken.
In feite vraagt elk te vertalen woord evenveel aandacht en ik ben dus heel moe (maar ik vind die vermoeidheid na een dag vertalen vrij aangenaam).
Al de energie en tijd, die ik in die vertaling stak, heeft wel tot gevolg dat onze enige gezamenlijke beweging vandaag bestond uit uitgebreide boodschappen doen.
Roger heeft daarna wel nog gewerkt in de wei, en ik heb gekookt (ons avondmaal bestond uit groentesoep, zoals praktisch elke dag, en daarna selder met gehaktballetjes op de wijze van mijn "marraine", maar deze keer zonder aardappelen, wat bleek nog lekkerder te zijn!)
Bij wijze van ontspanning beantwoordde ik eindelijk enkele mails die al lang op een antwoord wachtten, typte ik nog één bladzijde uit mijn tienerdagboeken over en keken Roger en ik samen naar een aflevering van Father Brown.
Maar daar begin ik pas morgen aan, nadat ik eindelijk nog eens de badkamer fatsoenlijk onder handen heb genomen.
Ik hoop maar dat de geleverde vertaling oké is, want er was één woord waarover ik erg heb zitten twijfelen: leggings.
Nee, de vertaling ging niet over mode maar zijdelings kwamen er termen over kleding in voor.
Een legging is iets dat ik niet kende toen ik nog Frans sprak. En ik vond via google ook niet meteen de juiste term ervoor in het Frans. Ik vond "jambières", "collants", en uiteindelijk ook gewoon "leggings". Dus gebruikte ik dat woord maar, vermits ik al heb opgemerkt dat Fransen ook steeds vaker - ondanks de Academie - Engelse termen gebruiken.
In feite vraagt elk te vertalen woord evenveel aandacht en ik ben dus heel moe (maar ik vind die vermoeidheid na een dag vertalen vrij aangenaam).
Al de energie en tijd, die ik in die vertaling stak, heeft wel tot gevolg dat onze enige gezamenlijke beweging vandaag bestond uit uitgebreide boodschappen doen.
Roger heeft daarna wel nog gewerkt in de wei, en ik heb gekookt (ons avondmaal bestond uit groentesoep, zoals praktisch elke dag, en daarna selder met gehaktballetjes op de wijze van mijn "marraine", maar deze keer zonder aardappelen, wat bleek nog lekkerder te zijn!)
Bij wijze van ontspanning beantwoordde ik eindelijk enkele mails die al lang op een antwoord wachtten, typte ik nog één bladzijde uit mijn tienerdagboeken over en keken Roger en ik samen naar een aflevering van Father Brown.
maandag 19 augustus 2019
Wat hou ik van mijn job!
Ik had na onze brunch de wasmachine laten draaien en de keuken nog eens serieus onder handen genomen (niet de binnenkant van de kasten of ik was vier uur in plaats van twee uur bezig geweest), ik had naar Nany gebeld in verband met een ontmoeting die ik wil organiseren met mijn oom Gusty en zijn dochter Chantal, ik had uiteindelijk naar die nicht gebeld die akkoord ging met de voorgestelde datum, daarna had ik de was te drogen gehangen en het was iets later dan 14 uur geworden.
Ik zei net tegen Roger dat we de wekelijkse boodschappen even zouden uitstellen omdat ik nog voldoende in huis had en dat hij maar moest nadenken over een te maken wandeling terwijl ik even mijn mails zou checken toen er een vertaalopdracht binnenkwam.
32 bladzijden deze keer! De laatste tijd waren dat een bladzijde of twee als het al niet enkele regels waren, of gewoon een reeds (automatisch) vertaalde tekst die ik even moet nalezen. Ik was dus heel blij!
En ik begon meteen te vertalen. Het was niet al te moeilijk, interessant (toch jammer dat ik daar niets mag over zeggen, want ik heb weer iets bij geleerd) en ik voelde dat ik, net zoals toen ik nog veel vertaalwerk kreeg, echt opga in dat werk. Dan kan het mij niet meer schelen dat ik in de ogen van veel vrouwen een slechte huisvrouw ben omdat ik niet graag schoonmaak, dan hoor ik zelfs niet wat Roger tegen mij zegt, dan geniet ik van elk detail in een zin en ook van de verschillende manieren om dat in het Frans weer te geven, kortom, ik voel me als een vis in het water (ik weet niet waarom net deze vergelijking bij mij opkwam! 😊).
Maar... na een paar uur vertalen voel ik wel dat ik echt even moet pauzeren. En besefte ik vandaag dat Roger zijn beweging niet had gekregen. Dus stelde ik een wandeling voor. Blijkbaar was Roger daarop aan het wachten, want hij stelde meteen voor naar Kortessem te rijden en daar een bos in te wandelen. Dat deden we dus... en, hoewel Roger beweert dat we daar al ooit waren, ik herkende niets. Na een halfuur wandelen vroeg ik al om terug naar huis te rijden, want ik wilde verder werken aan die vertaling. Roger leek dat niet zo leuk te vinden en dat begrijp ik. Maar hij had zijn beweging gekregen en ik had nog zoveel werk voor de boeg!
Toen we thuiskwamen, was het eigenlijk tijd om te koken. Ik zorgde dus eerst voor ons avondmaal (groentesoep gevolgd door lamsvlees met broccoli, ui, look, rozemarijn en basilicum).
Terwijl Roger daarna de keuken opruimde, vertaalde ik verder.
De job is ook niet echt heel gemakkelijk maar ik vertaal gewoon heel graag.
Zeggen dat ik gisteren nog dacht dat het bijna voorbij was voor mij, de "vertaalperiode" (onder andere omwille van de automatische vertalingen natuurlijk, maar ook omwille van mijn leeftijd en het feit dat ik minder beschikbaar ben dan vroeger).
Ik zei net tegen Roger dat we de wekelijkse boodschappen even zouden uitstellen omdat ik nog voldoende in huis had en dat hij maar moest nadenken over een te maken wandeling terwijl ik even mijn mails zou checken toen er een vertaalopdracht binnenkwam.
32 bladzijden deze keer! De laatste tijd waren dat een bladzijde of twee als het al niet enkele regels waren, of gewoon een reeds (automatisch) vertaalde tekst die ik even moet nalezen. Ik was dus heel blij!
En ik begon meteen te vertalen. Het was niet al te moeilijk, interessant (toch jammer dat ik daar niets mag over zeggen, want ik heb weer iets bij geleerd) en ik voelde dat ik, net zoals toen ik nog veel vertaalwerk kreeg, echt opga in dat werk. Dan kan het mij niet meer schelen dat ik in de ogen van veel vrouwen een slechte huisvrouw ben omdat ik niet graag schoonmaak, dan hoor ik zelfs niet wat Roger tegen mij zegt, dan geniet ik van elk detail in een zin en ook van de verschillende manieren om dat in het Frans weer te geven, kortom, ik voel me als een vis in het water (ik weet niet waarom net deze vergelijking bij mij opkwam! 😊).
Maar... na een paar uur vertalen voel ik wel dat ik echt even moet pauzeren. En besefte ik vandaag dat Roger zijn beweging niet had gekregen. Dus stelde ik een wandeling voor. Blijkbaar was Roger daarop aan het wachten, want hij stelde meteen voor naar Kortessem te rijden en daar een bos in te wandelen. Dat deden we dus... en, hoewel Roger beweert dat we daar al ooit waren, ik herkende niets. Na een halfuur wandelen vroeg ik al om terug naar huis te rijden, want ik wilde verder werken aan die vertaling. Roger leek dat niet zo leuk te vinden en dat begrijp ik. Maar hij had zijn beweging gekregen en ik had nog zoveel werk voor de boeg!
Toen we thuiskwamen, was het eigenlijk tijd om te koken. Ik zorgde dus eerst voor ons avondmaal (groentesoep gevolgd door lamsvlees met broccoli, ui, look, rozemarijn en basilicum).
Terwijl Roger daarna de keuken opruimde, vertaalde ik verder.
De job is ook niet echt heel gemakkelijk maar ik vertaal gewoon heel graag.
Zeggen dat ik gisteren nog dacht dat het bijna voorbij was voor mij, de "vertaalperiode" (onder andere omwille van de automatische vertalingen natuurlijk, maar ook omwille van mijn leeftijd en het feit dat ik minder beschikbaar ben dan vroeger).
zondag 18 augustus 2019
Gezellige middag met dochterlief en de kindjes
We haalden deze middag Zeger af in het Leuvense, reden daarna naar dochterlief en schoonzoon waar Roger me afzette en schoonzoon oppikte. Zij zouden Debby en Hendrik gaan helpen meubels in elkaar zetten en nog enkele spulletjes verhuizen.
Ik bleef bij dochterlief en de kindjes.
Eva en Matthias toonden me fier hun nieuwe boekentas.
Iets later bracht hun mama Matthias naar het verjaardagsfeestje van een vriendje.
Elena, Eva en ik tekenden, speelden even, tussen twee regenbuien door, verstoppertje in de tuin. Elena - 8 jaar en half - toonde me de You Tubekanalen die ze volgt, liet me naar de liedjes luisteren die ze graag hoort, maar wilde niet met Eva en mij kindermonopoly spelen: het kind in Elena is duidelijk aan het wijken.
Dochterlief ging even "mediteren" tijdens het tuinieren... en ik bedacht dat als ze het naaien geërfd heeft van mijn moeder Nany, ze de liefde voor tuinieren duidelijk van mijn vader heeft!
We aten pannenkoeken, waarna dochterlief Matthias afhaalde bij zijn vriendje.
Matthias (op de fiets), Eva en ik maakten een wandelingetje tot aan de "wei met de paarden"... waarin geen paarden stonden, terwijl dochterlief spaghetti bereidde.
Later keek Elena tv en speelden Matthias, Eva en ik nog monopoly (en het viel me op dat Eva - 3 jaar en half - al echt rekent: zo moest ze op een bepaald moment 3 euro betalen, ze had er vijf in haar hand, en zei: 'ah ja, dan moet ik er 2 wegleggen').
We aten en terwijl de kindjes daarna samen naar tv keken, had ik boeiende gesprekken met dochterlief: over de opvoeding van de kindjes, over de volgende kleren die ze plande te naaien, over haar toekomstige lessen, over hun voorbije reis.
En toen kreeg ze een telefoontje van haar echtgenoot: onze mannen waren eindelijk op komst. Er werd spaghetti bij gekookt. Roger, Zeger en schoonzoon kwamen aan en aten, we dronken nog een glas heel lekkere wijn, de mannen vertelden over het werk vandaag, over het nieuwe huis van Debby en Hendrik dat ze alle drie leken te appreciëren.
De kindjes werden te slapen gelegd en rond 22:40 uur vertrokken Roger en ik naar Haspengouw nadat we Zeger vlak bij zijn studio hadden afgezet.
Zeger had gelezen dat ik een poosje "alleen met Roger" wilde zijn en vroeg me waarom we dan niet even op reis gaan. Ik dacht er over na... maar toen herinnerde ik me dat we volgende donderdag nog een belangrijke afspraak hebben in verband met de bomen in onze wei ... én dat de gevolgen van die afspraak (kappen of snoeien) weer zoveel kosten met zich mee zullen brengen dat een reisje op dit moment jammer genoeg niet zo'n goed idee is.
Toen we hier om 23:40 uur uit de auto stapten, vond ik het echter zo koud... dat ik het niet meer zo jammer vond dat we niet op reis kunnen.
Alleen met z'n tweetjes thuis is immers ook heel gezellig!
Ik bleef bij dochterlief en de kindjes.
Eva en Matthias toonden me fier hun nieuwe boekentas.
Iets later bracht hun mama Matthias naar het verjaardagsfeestje van een vriendje.
Elena, Eva en ik tekenden, speelden even, tussen twee regenbuien door, verstoppertje in de tuin. Elena - 8 jaar en half - toonde me de You Tubekanalen die ze volgt, liet me naar de liedjes luisteren die ze graag hoort, maar wilde niet met Eva en mij kindermonopoly spelen: het kind in Elena is duidelijk aan het wijken.
Dochterlief ging even "mediteren" tijdens het tuinieren... en ik bedacht dat als ze het naaien geërfd heeft van mijn moeder Nany, ze de liefde voor tuinieren duidelijk van mijn vader heeft!
We aten pannenkoeken, waarna dochterlief Matthias afhaalde bij zijn vriendje.
Matthias (op de fiets), Eva en ik maakten een wandelingetje tot aan de "wei met de paarden"... waarin geen paarden stonden, terwijl dochterlief spaghetti bereidde.
Later keek Elena tv en speelden Matthias, Eva en ik nog monopoly (en het viel me op dat Eva - 3 jaar en half - al echt rekent: zo moest ze op een bepaald moment 3 euro betalen, ze had er vijf in haar hand, en zei: 'ah ja, dan moet ik er 2 wegleggen').
We aten en terwijl de kindjes daarna samen naar tv keken, had ik boeiende gesprekken met dochterlief: over de opvoeding van de kindjes, over de volgende kleren die ze plande te naaien, over haar toekomstige lessen, over hun voorbije reis.
En toen kreeg ze een telefoontje van haar echtgenoot: onze mannen waren eindelijk op komst. Er werd spaghetti bij gekookt. Roger, Zeger en schoonzoon kwamen aan en aten, we dronken nog een glas heel lekkere wijn, de mannen vertelden over het werk vandaag, over het nieuwe huis van Debby en Hendrik dat ze alle drie leken te appreciëren.
De kindjes werden te slapen gelegd en rond 22:40 uur vertrokken Roger en ik naar Haspengouw nadat we Zeger vlak bij zijn studio hadden afgezet.
 |
| Eigen foto's |
Toen we hier om 23:40 uur uit de auto stapten, vond ik het echter zo koud... dat ik het niet meer zo jammer vond dat we niet op reis kunnen.
Alleen met z'n tweetjes thuis is immers ook heel gezellig!
zaterdag 17 augustus 2019
Molenfeesten
Deze middag had Marieke Karel en ons nog eens uitgenodigd voor de Molenfeesten in Rotselaar. Deze keer waren ook F. en R. uit Herentals erbij, die we al jaren niet meer hadden ontmoet. Het deed deugd ze eindelijk weer te zien.
Zoals steeds had Marieke heerlijk gekookt en waren de conversaties meestal boeiend... maar ik heb voor de zoveelste keer opgemerkt dat ik de laatste tijd heel moe word van "small talk", en vooral (huis)vrouwen kennen daar iets van.
Als de conversaties over het huishouden gaan, boeien ze me zo weinig (en krijg ik toch zulke complexen omdat ik merk dat vrouwen daar nog steeds zoveel belang aan hechten en ik weet dat ik op dat gebied eigenlijk tekort schiet) dat ik mijn energie zo uit mij voel vloeien.
Het miezerde de hele dag maar toch gingen we zoals gepland naar de molen die vroeger toebehoorde aan de grootouders van Karel en zijn broer Dirk zaliger.
Terwijl Marieke, F. en R. een rondleiding volgden, bleven Karel, Roger en ik op het binnenplein zitten, en praatten er over Karels herinneringen aan zijn kinderjaren en de molen. Er was opvallend minder volk dan vorig jaar... en toch leek er mij meer ambiance te zijn dan onlangs op het feest in Sint-Truiden. Maar misschien lag dat gewoon aan het feit dat we vergezeld waren door vrienden... en dat er heel veel jong volk was.
Na nog een ijsje bij Marieke (je ontsnapt nergens aan die zoetigheden: ik kon toch niet zeggen dat ik er geen wilde?) namen F. en R. afscheid van ons met de belofte niet meer zo lang te wachten voor we elkaar terugzien, praatten Karel en wij nog even bij met Marieke en haar echtgenoot die toen net thuiskwam van een optreden met zijn muziekband.
Marieke gaf ons versgeplukte druiven en bessen uit haar tuin mee!
Ondertussen vond in het Antwerpse de eigenlijke verhuizing van Debby en Hendrik plaats. Binnenkort gaan Roger, Zeger en schoonzoon nog even helpen de laatste spullen te verhuizen en meubels in elkaar te zetten. Ik ga dan niet mee naar het Antwerpse omdat ik in het Leuvense blijf om te passen op Elena en Eva, onder andere terwijl dochterlief Matthias bij een vriendje afhaalt.
En daarna... plan ik heel egoïstisch enkele dagen alleen met Roger door te brengen: ik heb er echt nood aan!
Zoals steeds had Marieke heerlijk gekookt en waren de conversaties meestal boeiend... maar ik heb voor de zoveelste keer opgemerkt dat ik de laatste tijd heel moe word van "small talk", en vooral (huis)vrouwen kennen daar iets van.
Als de conversaties over het huishouden gaan, boeien ze me zo weinig (en krijg ik toch zulke complexen omdat ik merk dat vrouwen daar nog steeds zoveel belang aan hechten en ik weet dat ik op dat gebied eigenlijk tekort schiet) dat ik mijn energie zo uit mij voel vloeien.
Het miezerde de hele dag maar toch gingen we zoals gepland naar de molen die vroeger toebehoorde aan de grootouders van Karel en zijn broer Dirk zaliger.
Terwijl Marieke, F. en R. een rondleiding volgden, bleven Karel, Roger en ik op het binnenplein zitten, en praatten er over Karels herinneringen aan zijn kinderjaren en de molen. Er was opvallend minder volk dan vorig jaar... en toch leek er mij meer ambiance te zijn dan onlangs op het feest in Sint-Truiden. Maar misschien lag dat gewoon aan het feit dat we vergezeld waren door vrienden... en dat er heel veel jong volk was.
Na nog een ijsje bij Marieke (je ontsnapt nergens aan die zoetigheden: ik kon toch niet zeggen dat ik er geen wilde?) namen F. en R. afscheid van ons met de belofte niet meer zo lang te wachten voor we elkaar terugzien, praatten Karel en wij nog even bij met Marieke en haar echtgenoot die toen net thuiskwam van een optreden met zijn muziekband.
Marieke gaf ons versgeplukte druiven en bessen uit haar tuin mee!
Ondertussen vond in het Antwerpse de eigenlijke verhuizing van Debby en Hendrik plaats. Binnenkort gaan Roger, Zeger en schoonzoon nog even helpen de laatste spullen te verhuizen en meubels in elkaar te zetten. Ik ga dan niet mee naar het Antwerpse omdat ik in het Leuvense blijf om te passen op Elena en Eva, onder andere terwijl dochterlief Matthias bij een vriendje afhaalt.
En daarna... plan ik heel egoïstisch enkele dagen alleen met Roger door te brengen: ik heb er echt nood aan!
vrijdag 16 augustus 2019
Een mooie wandeling maar geen foto's
Vlak voor het avondeten maakten we een heel mooie wandeling... aan de rand van ons dorp. Glooiend landschap, bosjes, akkers, fazanten, rijpende vlier- en meidoornbessen, sleedoorn, er was zoveel moois te fotograferen maar....
We hadden overdag geen tijd gevonden voor een wandeling en ik dacht dat we hoogstens rondom het dorp zouden lopen. Onze mobieltjes lieten we ondertussen verder opladen in de keuken en Roger had ook zijn fototoestel niet bij.
We trokken echter een klimmend paadje in, even richting Mettekoven, en maakten dan die prachtige (en stille) lus van een dik uur.
Jammer genoeg konden we dus geen foto's maken.
We hadden overdag geen tijd gevonden voor een wandeling en ik dacht dat we hoogstens rondom het dorp zouden lopen. Onze mobieltjes lieten we ondertussen verder opladen in de keuken en Roger had ook zijn fototoestel niet bij.
We trokken echter een klimmend paadje in, even richting Mettekoven, en maakten dan die prachtige (en stille) lus van een dik uur.
Jammer genoeg konden we dus geen foto's maken.
donderdag 15 augustus 2019
Is de zomer voorbij?
We maakten nog eens een wandeling in Sint-Truiden vandaag en gingen onder andere een kijkje nemen in het Begijnhof. Daar vond vandaag immers de happening "Les couleurs de Montmartre" plaats.
Opgelet: moest je de link hierboven volgen, het is vandaag niet Hemelvaart, zoals daar beweerd wordt, maar Maria ten hemelopneming. Zelfs reporters kennen de namen van christelijke feesten blijkbaar niet meer!
Het was niet echt warm, er stond een koele wind, van de tentoongestelde "kunstwerken" spraken me er weinig aan, er was niet heel veel ambiance, maar misschien lag dat aan het feit dat we er niemand kenden. Er was wel niet te veel volk, dus liepen we er een uurtje rond.
Daarna gingen we een Bink drinken op het binnenplein van de brouwerij van Kerkom. Daar was veel veranderd: nieuwe daken, het toilet was verplaatst, de kachel was weggehaald. En er waren voorbereidingen aan de gang voor de Binkfeesten.
'Ik denk dat de zomer voorbij is,' zei Roger.
Zou hij gelijk hebben? In elk geval, ook daar was het eerder koel dan warm. We hadden wel weer heel veel geluk: het begon pas te regenen terwijl we terug naar huis reden.
Ik belde naar Nany die niet naliet me er subtiel op te wijzen dat ik vergeten was dat het vandaag "Moederdag" is in het Antwerpse. Ja zeg, vroeger vierden we dat nooit... waarom moet dat nu ineens wel? Ach, ik weet het eigenlijk: omdat de kinderen van haar vriendin tante José, echte Antwerpenaren, daar wel aandacht voor hebben.
Roger en ik vieren die commerciële feesten nog steeds niet. Op de duur ben je immers elke dag aan het feesten en, al is dat voor sommige mensen misschien het summum van geluk, ikzelf wil ook wel rustige dagen beleven, waarop ik tijd vind voor lectuur, bezinning en zo... en om zelf te schrijven uiteraard, als zal daar voortaan weinig meer van worden uitgegeven.
Voor die lectuur kreeg ik tijd na ons avondmaal, waarna ik nog enkele bladzijden overtypte uit mijn vroegere dagboeken.
En daarna, nadat ik nog enkele mails had beantwoord, keken Roger en ik gezellig samen naar een aflevering van "Father Brown".
Opgelet: moest je de link hierboven volgen, het is vandaag niet Hemelvaart, zoals daar beweerd wordt, maar Maria ten hemelopneming. Zelfs reporters kennen de namen van christelijke feesten blijkbaar niet meer!
Het was niet echt warm, er stond een koele wind, van de tentoongestelde "kunstwerken" spraken me er weinig aan, er was niet heel veel ambiance, maar misschien lag dat aan het feit dat we er niemand kenden. Er was wel niet te veel volk, dus liepen we er een uurtje rond.
Daarna gingen we een Bink drinken op het binnenplein van de brouwerij van Kerkom. Daar was veel veranderd: nieuwe daken, het toilet was verplaatst, de kachel was weggehaald. En er waren voorbereidingen aan de gang voor de Binkfeesten.
 |
| Eigen foto |
Zou hij gelijk hebben? In elk geval, ook daar was het eerder koel dan warm. We hadden wel weer heel veel geluk: het begon pas te regenen terwijl we terug naar huis reden.
Ik belde naar Nany die niet naliet me er subtiel op te wijzen dat ik vergeten was dat het vandaag "Moederdag" is in het Antwerpse. Ja zeg, vroeger vierden we dat nooit... waarom moet dat nu ineens wel? Ach, ik weet het eigenlijk: omdat de kinderen van haar vriendin tante José, echte Antwerpenaren, daar wel aandacht voor hebben.
Roger en ik vieren die commerciële feesten nog steeds niet. Op de duur ben je immers elke dag aan het feesten en, al is dat voor sommige mensen misschien het summum van geluk, ikzelf wil ook wel rustige dagen beleven, waarop ik tijd vind voor lectuur, bezinning en zo... en om zelf te schrijven uiteraard, als zal daar voortaan weinig meer van worden uitgegeven.
Voor die lectuur kreeg ik tijd na ons avondmaal, waarna ik nog enkele bladzijden overtypte uit mijn vroegere dagboeken.
En daarna, nadat ik nog enkele mails had beantwoord, keken Roger en ik gezellig samen naar een aflevering van "Father Brown".
woensdag 14 augustus 2019
Over pruimen, suiker en vet
Na een paar huishoudtaken maakten we deze middag, tussen twee regenbuien door, een wandeling in Sint-Truiden: begijnhof en Speelhof. Heel aangenaam. Tussen het begijnhof en het Speelhof merkten wij voor het eerst een heus dierenpark op!
In het teruglopen naar het begijnhof plukte Roger pruimen van een wilde boom. Heerlijk vieruurtje leverde dat!
We reden terug naar huis maar Roger wilde eerst ook nog pruimen plukken op de weg van Gutschoven naar Mettekoven. Ik weet het, we hebben onze eigen pruimelaars maar het is zoveel aangenamer elders dan in de tuin te gaan plukken hé! 😉
Die vruchten waren nog niet rijp genoeg: we zullen binnen een kleine week een nieuwe poging ondernemen, als ze dan tenminste niet allemaal zijn geplukt. Ondertussen hadden we toch weer een mooi wandelingetje gemaakt en Roger dus voldoende beweging gekregen vandaag.
Nadat ik, na het avondeten, Roger een dik uur had geholpen met de belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers (die website van de overheid is echt niet gebruiksvriendelijk) las ik iets heel interessants.
Onlangs werden me vragen gesteld over mijn herhaaldelijke bewering dat je best suiker vermijdt, zeker als je wilt vermageren. Ik verwijs dan steeds naar het boek van Verburgh... goed wetende dat daarom dat boek nog niet zal aangeschaft, laat staan gelezen worden.
Nu vond ik echter een heel interessant artikel over het onderwerp, weliswaar in het Frans (denk desnoods aan vertaaltools). De zaken zijn heel duidelijk uitgelegd en niet in té moeilijke bewoordingen. Lees zelf maar hier.
Ja, ik weet het, tot iets meer dan 5 jaar geleden dacht ik ook dat je beter vet dan suiker vermeed: vet levert immers 9 calorieën per gram en suiker slechts 4!
En ja, ik weet het ook: als we ergens bijvoorbeeld taart krijgen aangeboden, weiger ik meestal niet. Maar dat is vooral uit beleefdheid!
 |
| Eigen foto's |
We reden terug naar huis maar Roger wilde eerst ook nog pruimen plukken op de weg van Gutschoven naar Mettekoven. Ik weet het, we hebben onze eigen pruimelaars maar het is zoveel aangenamer elders dan in de tuin te gaan plukken hé! 😉
Die vruchten waren nog niet rijp genoeg: we zullen binnen een kleine week een nieuwe poging ondernemen, als ze dan tenminste niet allemaal zijn geplukt. Ondertussen hadden we toch weer een mooi wandelingetje gemaakt en Roger dus voldoende beweging gekregen vandaag.
 |
| Eigen foto's |
Nadat ik, na het avondeten, Roger een dik uur had geholpen met de belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers (die website van de overheid is echt niet gebruiksvriendelijk) las ik iets heel interessants.
Onlangs werden me vragen gesteld over mijn herhaaldelijke bewering dat je best suiker vermijdt, zeker als je wilt vermageren. Ik verwijs dan steeds naar het boek van Verburgh... goed wetende dat daarom dat boek nog niet zal aangeschaft, laat staan gelezen worden.
Nu vond ik echter een heel interessant artikel over het onderwerp, weliswaar in het Frans (denk desnoods aan vertaaltools). De zaken zijn heel duidelijk uitgelegd en niet in té moeilijke bewoordingen. Lees zelf maar hier.
Ja, ik weet het, tot iets meer dan 5 jaar geleden dacht ik ook dat je beter vet dan suiker vermeed: vet levert immers 9 calorieën per gram en suiker slechts 4!
En ja, ik weet het ook: als we ergens bijvoorbeeld taart krijgen aangeboden, weiger ik meestal niet. Maar dat is vooral uit beleefdheid!
dinsdag 13 augustus 2019
Gezelligheid troef bij dochterlief en schoonzoon
Eigenlijk waren we gewoon uitgenodigd op een etentje maar het werd zo gezellig dat het een heus (tuin en terras) feest werd, ondanks de regen en de relatieve kou.
Ik was zo blij de kindjes terug te zien na meer dan één maand, ik las met plezier een sprookje met Eva en Matthias (Elena was bij buurmeisje Anna maar kwam iets later ook thuis) maar dan werd het tijd om te "werken".
De kindjes hadden immers vriendjes uitgenodigd die samen met hen in onze Hollandse tent zouden slapen deze nacht. Ik begon dus, samen met dochterlief, Roger te helpen onze tent op te stellen... toen Zeger er aankwam. Hij nam mijn werk over en de tent stond in geen tijd recht (als we nog ooit op reis gaan met die tent vraag ik Zeger mee! 😉).
Ondertussen waren de andere kindjes ook aangekomen (de buurtjes Anna, Lionel en Millie en nog drie andere vriendjes) en het werd een drukte van jewelste in de tuin en in huis! Maar zo gezellig!
Schoonzoon kwam ook thuis, serveerde ons allemaal een drankje en chips, de kindjes hadden heel veel pret, liepen de tent in en uit terwijl wij, de "volwassenen", gezellig praatten, over onze reis wat dochterlief en ons betrof en over al zijn plannen wat Zeger betreft.
Ondertussen zorgde dochterlief voor frietjes, haalde ik sla uit de koelkast en dekte ik voor de volwassenen de tafel op het terras, begon schoonzoon te barbecueën, dekte dochterlief onze kampeertafel voor de kinderen in de tuin, vlak bij te tent... en begon het heel hevig te regenen.
De kindjes hadden nog meer pret terwijl ze schuilden onder de tent, op het terras, onder een boom en uiteraard met opzet zoveel mogelijk van schuilplaats wisselden zodat ze zo nat als mogelijk werden.
De regen hield snel op, we bewonderden een regenboog (ik heb geprobeerd er een foto van te maken maar dat is mislukt), we aten allerlei soorten vlees, sla en/of appelmoes en frieten: heel eenvoudig maar heel lekker!
Ondertussen waren de kinderen weer aan het spelen, toonde Elena me haar nieuwe YouTube-kanaal en werden de conversaties met Zeger, schoonzoon en dochterlief nog interessanter. Maar... het werd wel heel koud.
Gelukkig bestond het nagerecht (voor wie wilde, en dat deden vooral de kindjes, ik niet wegens veel te zoet) uit marshmallow: de vuurkorf verschafte ons wat gezellige warmte.
De kindjes gingen slapen in de tent (alleen één meisje van nog geen 4 jaar was opgehaald geweest door haar moeder, er bleven dus 8 kindjes over) en wij bleven nog heel lang napraten rond de vuurkorf, met nog een paar glazen heel lekkere wijn (bier voor Zeger).
Uiteraard kwam er geregeld een kindje uit de tent te voorschijn, om naar toilet te gaan of om een glas water te drinken. Maar uiteindelijk viel alles stil in de tent.
Na nog een poosje namen Roger, Zeger en ik afscheid en ik hoop maar dat de kindjes verder rustig blijven en dat schoonzoon en dochterlief een beetje zullen kunnen slapen deze nacht! 😊
Enkele sfeerbeelden:
Ik was zo blij de kindjes terug te zien na meer dan één maand, ik las met plezier een sprookje met Eva en Matthias (Elena was bij buurmeisje Anna maar kwam iets later ook thuis) maar dan werd het tijd om te "werken".
De kindjes hadden immers vriendjes uitgenodigd die samen met hen in onze Hollandse tent zouden slapen deze nacht. Ik begon dus, samen met dochterlief, Roger te helpen onze tent op te stellen... toen Zeger er aankwam. Hij nam mijn werk over en de tent stond in geen tijd recht (als we nog ooit op reis gaan met die tent vraag ik Zeger mee! 😉).
Ondertussen waren de andere kindjes ook aangekomen (de buurtjes Anna, Lionel en Millie en nog drie andere vriendjes) en het werd een drukte van jewelste in de tuin en in huis! Maar zo gezellig!
Schoonzoon kwam ook thuis, serveerde ons allemaal een drankje en chips, de kindjes hadden heel veel pret, liepen de tent in en uit terwijl wij, de "volwassenen", gezellig praatten, over onze reis wat dochterlief en ons betrof en over al zijn plannen wat Zeger betreft.
Ondertussen zorgde dochterlief voor frietjes, haalde ik sla uit de koelkast en dekte ik voor de volwassenen de tafel op het terras, begon schoonzoon te barbecueën, dekte dochterlief onze kampeertafel voor de kinderen in de tuin, vlak bij te tent... en begon het heel hevig te regenen.
De kindjes hadden nog meer pret terwijl ze schuilden onder de tent, op het terras, onder een boom en uiteraard met opzet zoveel mogelijk van schuilplaats wisselden zodat ze zo nat als mogelijk werden.
De regen hield snel op, we bewonderden een regenboog (ik heb geprobeerd er een foto van te maken maar dat is mislukt), we aten allerlei soorten vlees, sla en/of appelmoes en frieten: heel eenvoudig maar heel lekker!
Ondertussen waren de kinderen weer aan het spelen, toonde Elena me haar nieuwe YouTube-kanaal en werden de conversaties met Zeger, schoonzoon en dochterlief nog interessanter. Maar... het werd wel heel koud.
Gelukkig bestond het nagerecht (voor wie wilde, en dat deden vooral de kindjes, ik niet wegens veel te zoet) uit marshmallow: de vuurkorf verschafte ons wat gezellige warmte.
De kindjes gingen slapen in de tent (alleen één meisje van nog geen 4 jaar was opgehaald geweest door haar moeder, er bleven dus 8 kindjes over) en wij bleven nog heel lang napraten rond de vuurkorf, met nog een paar glazen heel lekkere wijn (bier voor Zeger).
Uiteraard kwam er geregeld een kindje uit de tent te voorschijn, om naar toilet te gaan of om een glas water te drinken. Maar uiteindelijk viel alles stil in de tent.
Na nog een poosje namen Roger, Zeger en ik afscheid en ik hoop maar dat de kindjes verder rustig blijven en dat schoonzoon en dochterlief een beetje zullen kunnen slapen deze nacht! 😊
Enkele sfeerbeelden:
 |
| Eigen foto's |
maandag 12 augustus 2019
We zijn oud!
Er valt niet veel te vertellen over deze dag (behalve dat het fel geregend en lichtjes geonweerd heeft).
Onze wekelijkse boodschappen gedaan en daarbij moeten we voortaan serieus nadenken, want de nieuwe koelkast (en vooral de diepvriezer dan) is zoveel kleiner dan de vorige dat we echt moeten oppassen dat we niet te veel proviand op voorhand kopen. Vroeger hadden we soms voor een paar weken diepvriesgroenten, vis en vlees in huis maar die tijd lijkt voorbij. We verbruiken wel 3 kilowattuur minder per dag, hebben we opgemerkt.
En nee, we hoeven niet vaker naar de winkel te gaan, ik moet alleen nog meer gericht mijn weekmenu opstellen en dus minder grote hoeveelheden kopen (wat betekent dat we minder bij Colruyt zullen halen, want daar zijn de verpakkingen meestal te groot voor ons tegenwoordig).
Ook naar Nany gebeld die net samen met tante José van een paar glazen witte wijn zat te genieten. Nany zal cortisone pillen moeten slikken tegen die zenuwpijn van haar. Zou ze daar van opzwellen, vroeg ze zich af... en ze herinnerde zich niet dat ze dat soort pillen jaren geleden ook had moeten slikken en dat toen haar gezicht daar enorm van opzwol. Geheugen en ouderdom lijken niet goed samen te gaan!
Na ons avondmaal - en voor mij een uurtje lectuur met bittere chocola smeltend op mijn tong nadat ik een paar mails had beantwoord - stelde Roger voor samen te kijken naar "Widows and Orphans", een aflevering van "A touch of Frost".
Boeiend! Het ging over moorden op heel oude vrouwen, van een jaar of 75!
Terwijl ik keek en genoot, besefte ik dat Roger (76 jaar in januari) en ik (70 jaar in november) ook behoren tot de categorie "oude mensen".
Eigenaardig genoeg ben ik me daar meestal niet van bewust... behalve telkens als ik bij het schoonmaken besef dat ik fysisch niet meer zoveel aankan als vroeger, of als ik de zoveelste keer vaststel dat Rogers geheugen hem in de steek heeft gelaten (zo weer deze avond: hij had de vaatwasser gevuld maar vergeten in gang te zetten; omdat het nu héél laat is, stelde ik voor dat morgen pas te doen).
We zijn dus oud en beseffen het eigenlijk niet!
Onze wekelijkse boodschappen gedaan en daarbij moeten we voortaan serieus nadenken, want de nieuwe koelkast (en vooral de diepvriezer dan) is zoveel kleiner dan de vorige dat we echt moeten oppassen dat we niet te veel proviand op voorhand kopen. Vroeger hadden we soms voor een paar weken diepvriesgroenten, vis en vlees in huis maar die tijd lijkt voorbij. We verbruiken wel 3 kilowattuur minder per dag, hebben we opgemerkt.
En nee, we hoeven niet vaker naar de winkel te gaan, ik moet alleen nog meer gericht mijn weekmenu opstellen en dus minder grote hoeveelheden kopen (wat betekent dat we minder bij Colruyt zullen halen, want daar zijn de verpakkingen meestal te groot voor ons tegenwoordig).
Ook naar Nany gebeld die net samen met tante José van een paar glazen witte wijn zat te genieten. Nany zal cortisone pillen moeten slikken tegen die zenuwpijn van haar. Zou ze daar van opzwellen, vroeg ze zich af... en ze herinnerde zich niet dat ze dat soort pillen jaren geleden ook had moeten slikken en dat toen haar gezicht daar enorm van opzwol. Geheugen en ouderdom lijken niet goed samen te gaan!
Na ons avondmaal - en voor mij een uurtje lectuur met bittere chocola smeltend op mijn tong nadat ik een paar mails had beantwoord - stelde Roger voor samen te kijken naar "Widows and Orphans", een aflevering van "A touch of Frost".
Boeiend! Het ging over moorden op heel oude vrouwen, van een jaar of 75!
Terwijl ik keek en genoot, besefte ik dat Roger (76 jaar in januari) en ik (70 jaar in november) ook behoren tot de categorie "oude mensen".
Eigenaardig genoeg ben ik me daar meestal niet van bewust... behalve telkens als ik bij het schoonmaken besef dat ik fysisch niet meer zoveel aankan als vroeger, of als ik de zoveelste keer vaststel dat Rogers geheugen hem in de steek heeft gelaten (zo weer deze avond: hij had de vaatwasser gevuld maar vergeten in gang te zetten; omdat het nu héél laat is, stelde ik voor dat morgen pas te doen).
We zijn dus oud en beseffen het eigenlijk niet!
zondag 11 augustus 2019
Over wapenwetten
De smartphone is toch een ongelooflijk nuttige uitvinding: je hebt als het ware altijd en overal de hele wereld bij je.
Telkens als ik vandaag even werkloos was, las ik. Online meestal.
Toen ik dit las, herinnerde ik me dat ik niet lang geleden ongeveer dezelfde argumenten had gebruikt tegenover iemand die pleitte voor een zo streng mogelijke wapenwet (maar ik weet niet meer wie die "iemand" was). Mijn argumenten waren slechts gebaseerd op mijn gevoel, terwijl ik hier argumenten las die op feiten steunen!
Telkens als ik vandaag even werkloos was, las ik. Online meestal.
Toen ik dit las, herinnerde ik me dat ik niet lang geleden ongeveer dezelfde argumenten had gebruikt tegenover iemand die pleitte voor een zo streng mogelijke wapenwet (maar ik weet niet meer wie die "iemand" was). Mijn argumenten waren slechts gebaseerd op mijn gevoel, terwijl ik hier argumenten las die op feiten steunen!
Helpen verhuizen (2)
Vandaag kreeg mijn moeder Nany bezoek van haar schoonzus (mijn tante-vriendin Françoise, weduwe van mijn "Nononc"), haar dochter en schoonzoon. Wat had Nany daar naar uitgekeken!
Jammer genoeg konden Roger en ik er niet bij zijn: wij gingen nog eens Hendrik en Debby helpen verhuizen. Dat wil zeggen, Roger is ettelijke keren over en weer gereden, Debby, Hendrik en een poosje ook Wiemla en Jef - de ouders van Debby - hebben gezeuld met voor mij veel te zware dozen... en ik heb geprobeerd niet in de weg te lopen, heb glazen gespoeld, zaken opgeborgen enzovoort.
Iets over 18 uur kreeg ik een berichtje van Nany dat het zo gezellig was geweest. Dat had ik wel verwacht; en ook heel emotioneel, vermoed ik.
Roger en ik waren pas iets voor 22 uur thuis waar ik nog snel een maaltijdsoep in elkaar flanste.
O ja, ik kreeg van Wiemla (die vroeger ook veel naaide) een hele hoop mooie stoffen, bedoeld voor dochterlief! Ik breng ze binnenkort mee naar jou, meisje!
Jammer genoeg konden Roger en ik er niet bij zijn: wij gingen nog eens Hendrik en Debby helpen verhuizen. Dat wil zeggen, Roger is ettelijke keren over en weer gereden, Debby, Hendrik en een poosje ook Wiemla en Jef - de ouders van Debby - hebben gezeuld met voor mij veel te zware dozen... en ik heb geprobeerd niet in de weg te lopen, heb glazen gespoeld, zaken opgeborgen enzovoort.
Iets over 18 uur kreeg ik een berichtje van Nany dat het zo gezellig was geweest. Dat had ik wel verwacht; en ook heel emotioneel, vermoed ik.
Roger en ik waren pas iets voor 22 uur thuis waar ik nog snel een maaltijdsoep in elkaar flanste.
O ja, ik kreeg van Wiemla (die vroeger ook veel naaide) een hele hoop mooie stoffen, bedoeld voor dochterlief! Ik breng ze binnenkort mee naar jou, meisje!
zaterdag 10 augustus 2019
Een bijna ideale dag
Eigenlijk vind ik ons leven over het algemeen veel te druk maar ja, wat doe je eraan? Ik kan toch niet constant uitnodigingen en afspraken afslaan? Trouwens, hoewel ik hou van een rustig leven en graag op mezelf ben, ben ik ook niet mensenschuw!
We maakten, ondanks de felle wind, een wandeling in Sint-Truiden en gingen de Decathlon binnen waar ik me een paar schoenen kocht (voor 30 euro). Eigenlijk mannenschoenen, zoals ik er lang geleden nog heb gehad (en die waren heel gemakkelijk en zijn heel lang meegegaan). Alleen blijkt de kleinste maat (die ik kocht) iets te groot voor mij. Ik zal binnenkort bij Action dikke sokken kopen om er in aan te doen, dan zullen die schoenen volgende herfst en winter perfect passen (ik heb dat uiteraard uitgeprobeerd met het enige paar dikke sokken dat ik heb). Nee, een kleinere maat kopen zou geen goed idee zijn geweest - en trouwens die was er niet - want daar zijn mijn voeten te breed voor!
Ik grap dikwijls dat mijn moeder me helemaal mismaakt heeft: brede schouders, smalle heupen, dunne armen en benen en brede handen en voeten! 😁
Roger was geneigd bij Decathlon een Quechua-tent te kopen waar je kunt in rechtstaan, voor 100 euro. Als die niet te moeilijk op te slaan is, wel interessant natuurlijk...
We twijfelden echter en hebben ze voorlopig niet gekocht.
Na onze wandeling (ik val jullie vandaag niet lastig met een relaas over de huishoudtaken😉), nog wat lectuur, en daarna een telefoontje met Nany, die echt blijkt uit te kijken naar het bezoek dat ze morgen krijgt, en eindelijk mails beantwoord.
Uiteindelijk uiteraard gezorgd voor het avondeten.
Daarna lectuur met smeltende bittere chocolade op mijn tong, enkele vroegere dagboekbladzijden overgetypt, een praatje met Roger en weer lectuur. Onder andere in boekjes die we gisteren cadeau kregen van Maj en Charlie.
Voor mij de bijna ideale dag!
"Bijna", want ik moest ook even chatten met Wiemla (moeder van Debby) van wie de zoon gisteren het slachtoffer werd van een werkongeval. Hij is niet in levensgevaar maar wel serieus toegetakeld, vernam ik!
We maakten, ondanks de felle wind, een wandeling in Sint-Truiden en gingen de Decathlon binnen waar ik me een paar schoenen kocht (voor 30 euro). Eigenlijk mannenschoenen, zoals ik er lang geleden nog heb gehad (en die waren heel gemakkelijk en zijn heel lang meegegaan). Alleen blijkt de kleinste maat (die ik kocht) iets te groot voor mij. Ik zal binnenkort bij Action dikke sokken kopen om er in aan te doen, dan zullen die schoenen volgende herfst en winter perfect passen (ik heb dat uiteraard uitgeprobeerd met het enige paar dikke sokken dat ik heb). Nee, een kleinere maat kopen zou geen goed idee zijn geweest - en trouwens die was er niet - want daar zijn mijn voeten te breed voor!
Ik grap dikwijls dat mijn moeder me helemaal mismaakt heeft: brede schouders, smalle heupen, dunne armen en benen en brede handen en voeten! 😁
Roger was geneigd bij Decathlon een Quechua-tent te kopen waar je kunt in rechtstaan, voor 100 euro. Als die niet te moeilijk op te slaan is, wel interessant natuurlijk...
We twijfelden echter en hebben ze voorlopig niet gekocht.
Na onze wandeling (ik val jullie vandaag niet lastig met een relaas over de huishoudtaken😉), nog wat lectuur, en daarna een telefoontje met Nany, die echt blijkt uit te kijken naar het bezoek dat ze morgen krijgt, en eindelijk mails beantwoord.
Uiteindelijk uiteraard gezorgd voor het avondeten.
 |
| Paprika, courgette, ui en look gegaard in olijfolie en gekruid met zout, peper, basilicum en rozemarijn |
 |
| Eigen foto's |
"Bijna", want ik moest ook even chatten met Wiemla (moeder van Debby) van wie de zoon gisteren het slachtoffer werd van een werkongeval. Hij is niet in levensgevaar maar wel serieus toegetakeld, vernam ik!
vrijdag 9 augustus 2019
Gezellige avond bij Maj en Charlie
Deze middag een telefoontje van Maj: of we geen zin hadden bij hen een wijntje of een biertje te komen drinken deze avond.
Het werd een heel gezellige avond bij Maj en Charlie, met heel lekkere wijn, meloen en hesp, koffie en taart, diepzinnige gesprekken over onder andere het ouder worden en ziektes die daarmee gepaard gaan, het leven en wonen in vroegere tijden in deze contreien, cultuur en muziek (ze hadden onder andere een optreden van "A la Rum" bijgewoond), literatuur, natuur en... over ons vroeger huis in Antwerpen.
Ik wilde deze avond nog een lange mail van vriendin Bernadette beantwoorden maar ik heb me verontschuldigd. De mail van mijn zus Bie heb ik wel nog snel beantwoord.
Het werd een heel gezellige avond bij Maj en Charlie, met heel lekkere wijn, meloen en hesp, koffie en taart, diepzinnige gesprekken over onder andere het ouder worden en ziektes die daarmee gepaard gaan, het leven en wonen in vroegere tijden in deze contreien, cultuur en muziek (ze hadden onder andere een optreden van "A la Rum" bijgewoond), literatuur, natuur en... over ons vroeger huis in Antwerpen.
 |
| Maj en Charlie, hierboven een foto van dat huis (zoals het ongeveer nu is en geplukt van het internet) |
donderdag 8 augustus 2019
Eindelijk nog eens echt gekookt!
Na onze brunch, enkele huishoudtaken en een vergadering van de werkgroep WO I-II (deze keer een heel efficiënte bijeenkomst van precies twee uur, waarop we terzijde vernamen dat het al veel beter gaat met lid Jef V. die een heupbreuk opliep na een val met zijn fiets), deden we eindelijk nog eens uitgebreide boodschappen.
Minder uitgebreid dan vroeger echter: de nieuwe koelkast is opvallend kleiner dan de vorige. Maar ze verbruikt veel minder elektriciteit hebben we al opgemerkt.
We kochten onder andere bittere chocolade (wat heb ik die gemist als toetje de vorige weken!). Deze keer in de Lidl, waar ik er nu vond met 85% cacao, 1% minder cacao dan in de dure chocolade van bij Colruyt. En diepvries broccoli, lamsvlees en zalmfilet bij Aldi (ik wilde deze avond zalm bakken). Plus diepvries soepgroenten bij Colruyt en een nieuwe lading yoghurt, look en fruit.
Daarna, toen ik thuis onze boodschappen had opgeborgen, begon ik te koken. Eindelijk nog eens!
O, niets speciaals, want ik had nog een paar wortels over die ik liever niet wegsmeet. Het werd dus, na een gewone groentesoep, zalm met wortels en erwtjes. Omdat Roger meer houdt van erwtjes dan van wortelen, volstonden de paar peeën die ik nog had. Ik heb er wel een ui, twee teentjes look, een koffielepel kurkuma en een koffielepel curry aan toegevoegd... en dat bleek heel lekker! We eten nog steeds geen aardappelen en telkens opnieuw valt me op hoeveel meer groenten we eten! Wat eigenlijk vanzelfsprekend is.
Na de maaltijd voor mij een uurtje lectuur met eindelijk nog eens bittere chocolade smeltend op mijn tong. Zalig!
Ik lees nog steeds voort in Shantaram. Nu ben ik aan het derde deel begonnen. Het gaat traag, niet omdat het niet goed is, integendeel: omdat het zo goed is dat ik van elke zin geniet.
En dan kwam er een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze wilde praten, dat is duidelijk. Vooral over het feit dat ze zich heel fel verheugt over een bezoek dat ze volgende zondag zal krijgen. Ik vertel daar later wel over. Ikzelf had even overwogen die dag ook naar Nany te gaan (omdat ik haar bezoekers ook graag zou terugzien) maar we hebben uiteindelijk een andere (volgens mij meer dringende) afspraak aanvaard. Daar vertel ik ook over na het weekend.
Nany bleek ook veel minder pijn te hebben, dat hoorde ik aan haar manier van praten.
En... ze bleek nog na te genieten van onze verrassing vorige zondag.
Daarna heb ik nog een kleinigheid veranderd aan de jongste Limburgse monografie, na een mailtje van Jan Gerits. En keken Roger en ik nog naar een aflevering van "A touch of Frost".
Eigenlijk zou ik nog enkele mails moeten beantwoorden maar ik denk dat ik dat tot morgen uitstel: er is niets dringends bij.
Minder uitgebreid dan vroeger echter: de nieuwe koelkast is opvallend kleiner dan de vorige. Maar ze verbruikt veel minder elektriciteit hebben we al opgemerkt.
We kochten onder andere bittere chocolade (wat heb ik die gemist als toetje de vorige weken!). Deze keer in de Lidl, waar ik er nu vond met 85% cacao, 1% minder cacao dan in de dure chocolade van bij Colruyt. En diepvries broccoli, lamsvlees en zalmfilet bij Aldi (ik wilde deze avond zalm bakken). Plus diepvries soepgroenten bij Colruyt en een nieuwe lading yoghurt, look en fruit.
Daarna, toen ik thuis onze boodschappen had opgeborgen, begon ik te koken. Eindelijk nog eens!
O, niets speciaals, want ik had nog een paar wortels over die ik liever niet wegsmeet. Het werd dus, na een gewone groentesoep, zalm met wortels en erwtjes. Omdat Roger meer houdt van erwtjes dan van wortelen, volstonden de paar peeën die ik nog had. Ik heb er wel een ui, twee teentjes look, een koffielepel kurkuma en een koffielepel curry aan toegevoegd... en dat bleek heel lekker! We eten nog steeds geen aardappelen en telkens opnieuw valt me op hoeveel meer groenten we eten! Wat eigenlijk vanzelfsprekend is.
Na de maaltijd voor mij een uurtje lectuur met eindelijk nog eens bittere chocolade smeltend op mijn tong. Zalig!
Ik lees nog steeds voort in Shantaram. Nu ben ik aan het derde deel begonnen. Het gaat traag, niet omdat het niet goed is, integendeel: omdat het zo goed is dat ik van elke zin geniet.
En dan kwam er een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze wilde praten, dat is duidelijk. Vooral over het feit dat ze zich heel fel verheugt over een bezoek dat ze volgende zondag zal krijgen. Ik vertel daar later wel over. Ikzelf had even overwogen die dag ook naar Nany te gaan (omdat ik haar bezoekers ook graag zou terugzien) maar we hebben uiteindelijk een andere (volgens mij meer dringende) afspraak aanvaard. Daar vertel ik ook over na het weekend.
Nany bleek ook veel minder pijn te hebben, dat hoorde ik aan haar manier van praten.
En... ze bleek nog na te genieten van onze verrassing vorige zondag.
Daarna heb ik nog een kleinigheid veranderd aan de jongste Limburgse monografie, na een mailtje van Jan Gerits. En keken Roger en ik nog naar een aflevering van "A touch of Frost".
Eigenlijk zou ik nog enkele mails moeten beantwoorden maar ik denk dat ik dat tot morgen uitstel: er is niets dringends bij.
woensdag 7 augustus 2019
Over een kaartje van Elena, "A touch of Frost" en cassoulet, onder andere
Na een doodgewone ochtend en deel van de middag, enkele huishoudtaken, een telefoontje met straatgenoten V. en T., heel interessante lectuur en een boeiende video (waar ik straks over vertel) was het eindelijk tijd om de nieuwste koelkast in gang te zetten.
Terwijl dat toestel afkoelde, besloten wij een wandeling te maken in Sint-Truiden. We kochten er onder andere e-liquids voor mij en in een warenhuis wilden we eerst eten kopen voor deze avond. Nadat we in die winkel eieren, twee hamburgers, rucola en tomaten in ons karretje hadden geladen, zei Roger ineens tegen me: 'Zouden we niet beter een blik openen? Stel je voor dat de koelkast weer niet goed werkt, dan kunnen we de rest van de groenten misschien weer wegsmijten'.
Ik gaf hem gelijk en we liepen de winkel buiten met alleen eieren.
Deze avond openden we een blik cassoulet. Ik had dat nog nooit gegeten, denk ik, en, hoewel de smaak op zich meeviel (het was een huismerk van Colruyt), onze avondmaaltijd herinnerde me eraan dat ik het eigenlijk niet heb voor witte bonen. Het is niet zozeer de smaak die me stoort als hun "textuur", het gevoel in mijn mond dus.
De koelkast blijkt fatsoenlijk te werken deze keer. We hebben er al drank in gestoken en gaan dus heel snel zorgen dat er weer een beetje proviand in huis is.
Deze avond keken Roger en ik samen naar een aflevering van "A touch of Frost": "Conclusions". Zo spannend dat we, tegen onze gewoonte in, de volledige aflevering van bijna twee uur uitkeken.
O ja, voor we de koelkast aanzetten, had ik dus dit gelezen. Over homeopathie en over onder andere waarom het zo moeilijk is wetenschappelijk te bewijzen dat die werkt. Echt interessant, al vrees ik dat wie denkt dat homeopathie zich beperkt tot suikerkorreltjes het artikel niet zal lezen. En uiteraard als excuus onder andere zal aanvoeren dat het Frans is. Ik herinner jullie eraan dat er zoiets als Deepl bestaat (al is dat niet echt in mijn voordeel!).
En ik heb ook gekeken naar dit. Over bijna doodervaringen en mediums en de houding daartegenover van een arts die vroeger heel "materialistisch" was maar nu denkt in de richting die ikzelf uitging in die roman van mij.
Hendrik, je zult toch even moeten nadenken over de mogelijkheid dat we, zoals ik denk, hersenen hebben die bewustzijn "capteren" en niet "produceren"! Een beetje zoals een televisietoestel hé!
Hoewel, deze arts had nog een mogelijke andere verklaring, waar ik ook kan inkomen. Namelijk dat ons linkerhersenhelft te veel wordt aangesproken in onze contreien en dat, omdat op het moment van overlijden, die helft wegvalt, de rechterhelft vrij spel krijgt. Maar kijk zelf eens, jongen (ik weet immers dat jouw Frans ongelooflijk goed is).
O ja, vandaag toch een ontgoocheling. Normaal gezien zou ik binnenkort op de kindjes gaan passen terwijl dochterlief en schoonzoon, samen met Roger, Hendrik en Debby nog zouden helpen verhuizen.
Ik kreeg zopas een telefoontje van onze dochter: ze zijn die dag niet vrij, ze had zich doodgewoon vergist van datum!
Dat weerzien met de kleinkinderen wordt dus even uitgesteld... maar ik troost me met een kaartje uit Dénia (Costa blanca, waar dochter, schoonzoon en kindjes onlangs waren na een korte rondreis in Spanje) dat we vandaag kregen en dat geschreven was door... Elena!
Terwijl dat toestel afkoelde, besloten wij een wandeling te maken in Sint-Truiden. We kochten er onder andere e-liquids voor mij en in een warenhuis wilden we eerst eten kopen voor deze avond. Nadat we in die winkel eieren, twee hamburgers, rucola en tomaten in ons karretje hadden geladen, zei Roger ineens tegen me: 'Zouden we niet beter een blik openen? Stel je voor dat de koelkast weer niet goed werkt, dan kunnen we de rest van de groenten misschien weer wegsmijten'.
Ik gaf hem gelijk en we liepen de winkel buiten met alleen eieren.
Deze avond openden we een blik cassoulet. Ik had dat nog nooit gegeten, denk ik, en, hoewel de smaak op zich meeviel (het was een huismerk van Colruyt), onze avondmaaltijd herinnerde me eraan dat ik het eigenlijk niet heb voor witte bonen. Het is niet zozeer de smaak die me stoort als hun "textuur", het gevoel in mijn mond dus.
De koelkast blijkt fatsoenlijk te werken deze keer. We hebben er al drank in gestoken en gaan dus heel snel zorgen dat er weer een beetje proviand in huis is.
Deze avond keken Roger en ik samen naar een aflevering van "A touch of Frost": "Conclusions". Zo spannend dat we, tegen onze gewoonte in, de volledige aflevering van bijna twee uur uitkeken.
O ja, voor we de koelkast aanzetten, had ik dus dit gelezen. Over homeopathie en over onder andere waarom het zo moeilijk is wetenschappelijk te bewijzen dat die werkt. Echt interessant, al vrees ik dat wie denkt dat homeopathie zich beperkt tot suikerkorreltjes het artikel niet zal lezen. En uiteraard als excuus onder andere zal aanvoeren dat het Frans is. Ik herinner jullie eraan dat er zoiets als Deepl bestaat (al is dat niet echt in mijn voordeel!).
En ik heb ook gekeken naar dit. Over bijna doodervaringen en mediums en de houding daartegenover van een arts die vroeger heel "materialistisch" was maar nu denkt in de richting die ikzelf uitging in die roman van mij.
Hendrik, je zult toch even moeten nadenken over de mogelijkheid dat we, zoals ik denk, hersenen hebben die bewustzijn "capteren" en niet "produceren"! Een beetje zoals een televisietoestel hé!
Hoewel, deze arts had nog een mogelijke andere verklaring, waar ik ook kan inkomen. Namelijk dat ons linkerhersenhelft te veel wordt aangesproken in onze contreien en dat, omdat op het moment van overlijden, die helft wegvalt, de rechterhelft vrij spel krijgt. Maar kijk zelf eens, jongen (ik weet immers dat jouw Frans ongelooflijk goed is).
O ja, vandaag toch een ontgoocheling. Normaal gezien zou ik binnenkort op de kindjes gaan passen terwijl dochterlief en schoonzoon, samen met Roger, Hendrik en Debby nog zouden helpen verhuizen.
Ik kreeg zopas een telefoontje van onze dochter: ze zijn die dag niet vrij, ze had zich doodgewoon vergist van datum!
Dat weerzien met de kleinkinderen wordt dus even uitgesteld... maar ik troost me met een kaartje uit Dénia (Costa blanca, waar dochter, schoonzoon en kindjes onlangs waren na een korte rondreis in Spanje) dat we vandaag kregen en dat geschreven was door... Elena!
dinsdag 6 augustus 2019
De koelkast werd vervangen
Rond 15:15 uur deden we wat boodschappen. We kochten nog steeds weinig: we kunnen nog niets koelen. Bier (we kregen van Lieve weer twee flesjes cadeau), een beetje chorizo voor de linzensoep van deze avond en, bij Action, tandpasta, tandenborstels en, voor enkele euro's, een mooi zwart vestje voor mij.
We waren nog niet lang thuis toen men de koelkast kwam ruilen. Deze keer werd ons aangeraden 24 uur te wachten voor we het apparaat in gang zouden zetten. Dat zullen we dus voor alle veiligheid maar doen. Weer een dag zonder koelkast dus. Heel vervelend, zeker voor onze brunch: ik mis al dagen mijn Griekse yoghurt.
Deze ochtend at ik vijf pruimen omdat Roger pas wilde brunchen nadat hij om 13 uur op controle bij de dokter was geweest. Alles lijkt oké.
Daarna aten we gebakken eieren met een sneetje brood. En deze avond dus linzensoep (olijfolie, ui, look, wortel, linzen, gepelde tomaten uit blik, bouillon, chorizo, zout, peper en kurkuma*). Weer zonder aardappelen. Ik wist al een hele poos dat de glycemische index van aardappelen heel hoog is, met gevaar voor diabetes dus, maar vandaag vernam ik dat aardappelen ook kunnen zorgen voor een verhoogde bloeddruk. Dat las ik hier (heel interessant maar weer in het Frans).
En weer vraag ik me af waarom in onze contreien aardappelen en brood de basis vormen van ons voedselpatroon, waarom we niet twee keer per dag groenten eten zoals in het Zuiden en waarom zelfs voor kleine kinderen nog steeds elke dag aardappelen worden aangeraden.
Morgen rond 15:45 uur mogen we dus de koelkast in gang zetten. Zouden we daarna eindelijk onze uitgebreide boodschappen doen of toch maar wachten tot overmorgen? Misschien is het veiliger te wachten... stel je voor dat deze koelkast ook blijkt niet fatsoenlijk te werken!
Maar... dat betekent voor morgen weer gerechten bedenken waarvan de ingrediënten geel koeling vergen. Weer een of ander blik opendoen?
O ja, deze avond vroeg Jan Gerits me nog een laatste aanvulling aan te brengen aan de jongste Limburgse monografie.
Dit vergat ik bijna te vertellen: vandaag kreeg Roger van de leverancier van de eerste koelkast die we bestelden en waarvan we daarna de bestelling annuleerden, eindelijk een bevredigend antwoord. Die bestelling lijkt eindelijk officieel geannuleerd!
* Kurkuma hoort eigenlijk niet bij het recept, dat is een eigen toevoeging, en wortels doe ik er meestal niet in maar vermits ik nog een paar wortels overhad die anders misschien in de groene container zouden belanden.
We waren nog niet lang thuis toen men de koelkast kwam ruilen. Deze keer werd ons aangeraden 24 uur te wachten voor we het apparaat in gang zouden zetten. Dat zullen we dus voor alle veiligheid maar doen. Weer een dag zonder koelkast dus. Heel vervelend, zeker voor onze brunch: ik mis al dagen mijn Griekse yoghurt.
Deze ochtend at ik vijf pruimen omdat Roger pas wilde brunchen nadat hij om 13 uur op controle bij de dokter was geweest. Alles lijkt oké.
Daarna aten we gebakken eieren met een sneetje brood. En deze avond dus linzensoep (olijfolie, ui, look, wortel, linzen, gepelde tomaten uit blik, bouillon, chorizo, zout, peper en kurkuma*). Weer zonder aardappelen. Ik wist al een hele poos dat de glycemische index van aardappelen heel hoog is, met gevaar voor diabetes dus, maar vandaag vernam ik dat aardappelen ook kunnen zorgen voor een verhoogde bloeddruk. Dat las ik hier (heel interessant maar weer in het Frans).
En weer vraag ik me af waarom in onze contreien aardappelen en brood de basis vormen van ons voedselpatroon, waarom we niet twee keer per dag groenten eten zoals in het Zuiden en waarom zelfs voor kleine kinderen nog steeds elke dag aardappelen worden aangeraden.
Morgen rond 15:45 uur mogen we dus de koelkast in gang zetten. Zouden we daarna eindelijk onze uitgebreide boodschappen doen of toch maar wachten tot overmorgen? Misschien is het veiliger te wachten... stel je voor dat deze koelkast ook blijkt niet fatsoenlijk te werken!
Maar... dat betekent voor morgen weer gerechten bedenken waarvan de ingrediënten geel koeling vergen. Weer een of ander blik opendoen?
O ja, deze avond vroeg Jan Gerits me nog een laatste aanvulling aan te brengen aan de jongste Limburgse monografie.
Dit vergat ik bijna te vertellen: vandaag kreeg Roger van de leverancier van de eerste koelkast die we bestelden en waarvan we daarna de bestelling annuleerden, eindelijk een bevredigend antwoord. Die bestelling lijkt eindelijk officieel geannuleerd!
* Kurkuma hoort eigenlijk niet bij het recept, dat is een eigen toevoeging, en wortels doe ik er meestal niet in maar vermits ik nog een paar wortels overhad die anders misschien in de groene container zouden belanden.
Abonneren op:
Posts (Atom)