Beste wensen!

Ik heb het al vaker gezegd: Roger en ik doen niets speciaals meer op deze laatste dag van het jaar, hoewel ik rond middernacht wel even zal bellen (van smartphone naar smartphone of gewone gsm, dus in een hoekje van de keuken van dit huis waarin dat bijna nergens lukt ) naar onze kinderen en Nany.

Mijn moeder Nany viert deze avond oudjaar bij een dochter van tante José en daar keek ze echt naar uit.
Ik weet niet of Hendrik en Debby met vrienden hebben afgesproken of iets speciaals doen onder elkaar. Maar een gewone avond zullen ze er zeker niet van maken: Debby grijpt, net als haar moeder, immers elke gelegenheid aan om feest te vieren (ze kwamen trouwens vandaag ook pas thuis van een korte reis). En Zeger zal wel afgesproken hebben met dochterlief en haar gezinnetje.

Roger heeft helemaal geen zin meer in feesten op een avond zoals deze en voor mij is het ook meer dan voldoende druk geweest de voorbije maand (zondag met Nany doorgebracht vlak na haar verhuizing, afspraak met Karel, feestje bij Seany, bezoek aan "onze zieke", bezoek aan onze vrienden in Ronse, de "warmste zaterdag", kerstfeesten, ...) en volgende maand wachten ons nog enkele andere feesten en verplichtingen (naar de allereerste afspraak kijk ik dan weer heel fel uit maar daarover later meer).

Hoewel ik dus nog weinig belang hecht aan die "jaarovergang", toch mijn oprechte en beste wensen voor twaalf zo gezond en gelukkig mogelijk nieuwe maanden aan jullie allemaal!

Te druk voor mij in de winkels

We deden vandaag onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (ik moet nog wel vlees kopen tegen dat de kleinkinderen hier logeren) maar wat een afschuwelijke drukte in de winkels!

We kozen nochtans deze dag voor onze inkopen in plaats van morgen omdat we vermoedden dat het morgen héél druk zou zijn. Heeft misschien iedereen op dezelfde manier geredeneerd?

Hoewel ik het dus veel te druk vond, heb ik wel uitgebreid mijn hobby (of toch wat dochterlief zo noemt) kunnen beoefenen.

Vooral bij Colruyt vond ik het sympathiek en soms aandoenlijk hoe klanten werd raad gegeven over te kopen wijnen voor "het feest".

En... mijn bewondering voor het winkelpersoneel steeg nogmaals! Proeven die mensen alle wijnen dat ze zo accuraat raad kunnen geven, zelfs aan klanten die nog minder dan ik (en dat betekent dus bijzonder weinig tot helemaal niets) kennen van wijn? 

Weer over een vaatwasser of niet

Deze avond hadden we het ook terloops over onze kapotte vaatwasser.

Enkel Karel en zijn zoon leken mijn mening te delen: dat we die in feite niet echt nodig hebben voor ons tweetjes.
De zoon van Karel legde zelfs uit dat alleen het fabriceren van die vaatwasser al belastender is voor het milieu dan met de hand afwassen (wat ik zelf ook al bedacht had).

Ikzelf zit echter nog steeds met de vraag: kan ik de afwas met de hand nog aan na een diner voor familie of vrienden?

Tot enkele jaren geleden had Seany geen afwasmachine, weet ik. Ik heb er vandaag niet speciaal op gelet of ze die nu wel heeft maar ik denk van niet. En zij kan dan blijkbaar die berg afwas aan?
Als ik uiteindelijk beslis geen afwasmachine meer te kopen, zullen mijn etentjes toch veel eenvoudiger worden (en dus minder afwas creëren) dan wat we vandaag kregen, hoor!

Zou het kunnen dat sommige mensen rustig worden van handmatig afwassen (net zoals sommige vrouwen rustig worden van het strijken)???

O ja, nu herinner ik me dat Marieke vandaag ook vertelde dat ze, na een feest, een deel van de vaat met de hand doet en dat met veel plezier op de tonen van klassieke muziek.

Ik probeer me te herinneren welke gevoelens ik vroeger (voor onze vaatwassers, dus in Antwerpen) had bij zulke grote afwas. En ik herinner me alleen frustratie omdat ik mijn tijd moest besteden aan iets dat mij echt niet kon boeien terwijl ik liever had gelezen bijvoorbeeld. Maar ik deed het wel...

Ach, we zullen zien hoe ik over een vaatwasser denk nadat Elena, Matthias en Eva een paar dagen hier gelogeerd hebben!

Etentje bij Seany

Vriendin Seany had ons nog eens uitgenodigd, samen met Karel en zijn zoon, Jan de fotograaf en Marieke, op een uitgebreid en heel lekker diner. Aperitief met Cava en zelfbereide hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, zelf gebakken cake et ijs. Alles was overheerlijk maar we hebben allemaal veel te veel gegeten.

Uiteraard hebben we weer herinneringen opgehaald, onder andere aan Dirk Lambrechts zaliger in wiens zog (behalve Marieke en de zoon van Karel) we elkaar allemaal hebben leren kennen. 
Veel gesproken over muziek, literatuur en film (maar, hoewel Jan daar zin leek in te hebben, niet over politiek, want dan botst het tussen hem en Seany, naar het schijnt), naar muziek geluisterd, veel gelachen, nieuwtjes uitgewisseld en uiteraard elkaar een gezond 2020 gewenst en beloofd niet te lang te wachten om elkaar nog eens te ontmoeten (Of dat zal lukken, weet ik niet: we hebben allemaal een veel te druk leven!)..

Het werd een heel gezellige dag! Jammer genoeg hebben we weer geen foto's gemaakt.

Roger en ik merkten wel (onze kinderen zeggen het ons al jaren) dat we toch iets of wat wereldvreemd zijn geworden.

Zo wisten we niet dat de "Blauwe Schuit" in Leuven sluit.
Dirk Lambrechts, Seany en ik huurden in onze studententijd een hele tijd elk een kamer (plus een ruime vierde gemeenschappelijke kamer die dienstdeed als living waar we al die Leuvense vrienden ontvingen) boven dat café-restaurant. Dirk Lambrechts kookte er, en Seany en ik dienden er om beurten op (tja, wie zijn studies zelf betaalt, is wel verplicht tegelijkertijd te werken).
Als je de link hierboven naar "De Blauwe Schuit" - de benaming kwam van Dirk zaliger - aanklikt, zie je het venster van mijn vroeger "studentenkamertje": het dakraam!

Wat we ook niet bleken te weten: "De ultieme hallucinatie", de vroegere Brusselse horecazaak van onze vriend Fred zaliger (die daarvoor ook "De Blauwe Schuit" runde) gaat dan weer wel opnieuw open!

Als ik nog Franse les gaf...

... zou ik het heel boeiend kunnen maken, denk ik soms, met al wat je tegenwoordig vindt op het internet. Zo vond ik deze avond dit en dit. En wat een interessante opdrachten zou ik kunnen geven!
'Ja maar,' zegt Roger dan, 'je gaat er wel van uit dat je hetzelfde soort leerlingen zou hebben als 30 jaar geleden'.

Een nieuwe vaatwasser kopen of niet?

Voorlopig zeker niet: we hebben nog te veel andere kosten!

Maar, na onze "wandeling" in Ikea, vroeg ik me dus af of een vaatwasser dan toch zuiniger is.

Vandaag heb ik een beetje gegoogeld... en ik kreeg de indruk dat ik op dat gebied en voor het milieu beter handmatig blijf afwassen. Te meer omdat ik niet voorspoel en zo weinig mogelijk water gebruik.

Ik heb heel veel gevonden over het verschil tussen een vaatwasser en een handmatige afwas (hier een voorbeeld) en mijn conclusie is dat we veel geld uitsparen (en het milieu sparen) als ik blijf met de hand afwassen.

Ik heb het al gezegd: als we onder ons tweetjes zijn, valt dat heel goed mee. Afwachten dus wat het geeft bij een feestje (of als, zoals binnenkort het geval is, de kleinkinderen een paar dagen hier logeren). Langs de andere kant, we hebben onze eerste vaatwasser pas gekocht toen we al een poosje in Haspengouw woonden. Daarvoor deed ik het zonder!

En nu wil ik niet meer nadenken en me zorgen maken en ga ik nog even luisteren naar de flamencomuziek, afgewisseld met fado van Alfredo Marceneiro, die Roger heeft opgezet.

Maar oei, dat is wel gevaarlijk: het roept allemaal heel veel herinneringen op, en vooral aan Dirk Lambrechts zaliger!

Shoppen

Weer donker, regenachtig, winderig en koud weer vandaag.
'Misschien kunnen we vandaag wel naar onder andere de Kringwinkel gaan', stelde ik voor.

Dat deden we en omdat je daar niet zo heel lang kunt "wandelen" gingen we daarna naar Albert Hein en naar Action waar ik een niet te duur cadeautje kocht voor de kleinkinderen: volgende week komen ze immers hun nieuwjaarsbrief voorlezen!

Dat "shoppen" is niet mijn favoriete bezigheid maar Roger doet dat heel graag... en het gaf hem wat beweging.

Vandaag kreeg Nany bezoek van (tante) Françoise. Blij dat ze was!

En... Edith Oeyen heeft me gemaild dat de KVLS geen voorwerpen mag bewaren in dat heemkundelokaal dat ze mogen gebruiken. Dus blijft het archief van de KVLS voorlopig hier.

Nog eens gaan "wandelen" in Ikea

Roger ging vandaag nog eens naar "kapper Jos"... en deze keer vond ik het resultaat echt meevallen!

Het was weer een donkere, druilerige dag. Toch wilde ik dat Roger even bewoog. Eerst stelde hij voor naar Sint-Truiden te rijden, en daar onder andere nog eens rond te lopen in de Kringwinkel. Helaas, hij ging (gelukkig) checken op het internet of de winkel open was. Hij bleek gesloten.
Dus reden we nog eens naar Ikea (nadat Roger had geverifieerd of die wel open was).

Ik hou van decors, dus voor mij is dat uurtje rondlopen in Ikea altijd heel prettig (tenminste als er niet te veel volk is). Eigenaardig genoeg ben ik nooit snel geneigd er iets te kopen maar ik doe er wel ideeën op.
De decors waren nog niet gewijzigd sinds de laatste keer dat we daar waren en ik keek uit naar een salonopstelling die me toen enorm aanstond (ik had eigenlijk een foto moeten maken zodra we die vonden: niet aan gedacht).

Het is heel raar. Als ik dit huis schoonmaak, denk ik vaak dat ik moet ophouden met alles vol te stouwen (en van Roger moet eisen dat hij niet meer alles vol rommel legt) omdat schoonmaken dan veel gemakkelijker zal zijn. En als ik salons bekijk, bij Ikea bijvoorbeeld, zijn degene die me het meest bekoren al even volgestouwd als de onze. De salon in kwestie vertoonde nog meer rode toetsen dan de onze, en ook meer donkere kleuren en zelfs meer zwart. Maar gezellig dat die leek!

Een beetje verder kwamen we een vaatwasser tegen. Te duur, zeker nu, voor ons. Maar... ik las nog eens op de informatiefiche het argument dat ik zo vaak heb gebruikt tegenover Nany telkens als die hier snel, snel, een afwasje met de hand wilde doen (dat was uiteraard toen onze vaatwasser nog werkte). Namelijk dat een vaatwasser minder water verbruikt dan afwassen met de hand. En wat las ik daar nog? Ook minder energie zou een vaatwasser verbruiken! Dat begrijp ik niet goed. Het water moet in de twee gevallen opgewarmd worden, maar daarna verbruikt de vaatwasser toch elektriciteit die mijn handen niet nodig hebben?
Als die claim exact blijkt te zijn, moeten we misschien toch aan een nieuwe vaatwasser denken zodra we minder andere kosten hebben!
Dat zal ik eens moeten onderzoeken!

Deze keer geen gratis koffie of thee voor ons: toen we merkten hoeveel mensen in het restaurant aanschoven (ook weer eigenaardig, want zoveel volk liep er niet rond in de winkel), zijn wij terug naar huis gereden.

Onderweg had ik een mail gekregen van KVLS-bestuurster Edith Oeyen. De vereniging zou een lokaal van een heemkundige kring (in Kuringen als ik me goed herinner) mogen gebruiken. Edith stelde voor daar enkele activiteiten te laten doorgaan, zoals onder ander een "schrijfsessie". Daaronder verstaat ze een bijeenkomst van auteurs die het eerste uur zouden in stilte teksten schrijven en het volgende uur elkaars schrijfsels beoordelen.
Misschien is dat een goed idee voor sommigen, voor mij echter zou dat niet werken. Zo ver rijden (dat zou dan uiteraard Roger moeten doen), op commando schrijven, verplicht worden (negatieve mag maar het moet steeds opbouwend zijn) commentaar te geven op teksten van anderen, ...
Nee, dat is niets voor mij (wat ik Edith dan ook antwoordde).

Maar... als de KVLS ook zaken mag bewaren in dat lokaal loont het misschien de moeite het hele archief naar daar te verhuizen?  Nu staan al die dozen hier, niemand anders dan Roger en ik kan er aan... en als er iets met mij gebeurt, wie denkt er dan aan dat archief te restitueren aan de KVLS?

Vandaag ook even gepraat met (een beetje zieke) buurvrouw Marie-Claire. Ik vertelde haar dat ik al een hele tijd een schoenendoos klaar had... maar dat wat ik vreesde is uitgekomen: van de doos zelf versieren kwam maar niets!
'Geen nood,' zei mijn lieve overbuurvrouw, 'breng de doos zo maar. Ik zal die zelf versieren'.
Dat zullen we dus een van deze dagen doen.

Heel gezellige kerstavond en korte kerstdag

Gisteren na de middag reden we naar Nany waar we wachtten op Hendrik en Debby. Daarna ging het samen naar het Leuvense.
Bij dochterlief en schoonzoon wachtten Zeger en alle andere "kindjes" al op ons.

Elena en Matthias toonden ons hun uitstekend rapport terwijl we genoten van heel veel (vaak originele) hapjes en een paar glazen Cava. De kinderen kregen hun cadeautjes en leken er blij mee (Nany leek het wel jammer te vinden dat er geen pakjes waren voor de volwassenen) en we hadden boeiende conversaties.

We hadden het onder andere over die bruiloft in Mexico. Voor iedereen te ver en te duur... behalve in principe voor Zeger die veel zin had om te gaan (dat heb ik ook, alleen is het te duur) en die een beetje bleek te hopen dat wij dat ook zouden doen en dat we elkaar daar zouden treffen zoals drie jaar geleden in Madrid (en inderdaad, wat was dat gezellig!).

Maar we gaan het niet doen: de reis, het huren van een auto ginder, het hotel, enzovoort, dat is allemaal veel te duur, zeker in deze al hele dure tijd - de werken zijn nog helemaal niet af, laat staan betaald én binnenkort worden de bomen in onze wei gesnoeid.

Dochterlief en (vooral, vermoed ik) schoonzoon hadden gezorgd voor een overheerlijk en gezond diner: pompoensoep, everzwijngebraad (voor Debby iets vegetarisch) met allerlei groenten plus appelmoes, veenbessen en kroketten, en om te eindigen dame blanche en koffie of thee met pralines. Daarbij dronken we weer uitstekende wijnen (niet Zeger: die drinkt liever bier).

Eva las haar nieuwjaarsbrief voor haar twee peters (Hendrik en Zeger) en de conversaties waren weer boeiend.
Op een zeker ogenblik echter waren onze drie kinderen en schoonzoon (Debby was toen al doodmoe) druk bezig over informatica-items... en dat leek Nany niet aan te staan.
'Allemaal heel interessant, vermoed ik', zei ze tegen mij, 'maar ik begrijp er niets van en dus heb ik er niets aan'.
Tja, ik begreep ook niet alles (maar stelde geregeld vragen) maar had toch geen zin om niet verder te luisteren naar de kinderen en te beginnen keuvelen met mijn moeder. Misschien heel egoïstisch. Ik zei haar echter dat ze op elk moment vragen mocht stellen: ik weet immers dat Hendrik, Zeger en hun zus die graag en zo duidelijk mogelijk beantwoorden.

Eigen foto's

Hoewel schoonzoon en twee kindjes zich een beetje ziek voelden, is het toch nog 1 uur 's morgens geworden.
Nany, Hendrik, Debby en wij waren pas rond 2 uur terug thuis.
Debby ging meteen naar bed, Nany en Hendrik wilden nog even opblijven. En dan werd er heel lang gekeuveld!

Hoewel we vandaag heel laat opstonden, hadden we dus toch heel weinig geslapen.

Na de brunch reden we naar het Antwerpse: eerst Nany afzetten (en even haar kamer tonen aan Hendrik en Debby) en daarna Debby en Hendrik naar huis brengen. Die twee ontvangen morgen immers de familie van Debby en wilden dat feest een beetje voorbereiden.

Roger en ik waren iets voor 18 uur terug thuis. We aten een bord soep en gingen daarna zitten lezen in de salon... waar we allebei in slaap vielen tot iets over 20 uur!

Daarna aten we de vegetarische burgers die voor Debby (en eventueel Hendrik) waren bedoeld (als ze zouden gebleven zijn voor het avondmaal), typte ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over, beantwoordde ik snel enkele mails en liet ik de wasmachine werken.

O nee, ik vergeet één job! Ik waste immers ook met de hand af: de glazen van deze nacht, de vaat van de brunch, de soepborden, platte borden, bestekken en een pan. En... eigenlijk viel dat nog mee (al verlangde ik wel heel even naar een vaatwasser). Gisterenavond, bij dochterlief en schoonzoon, bedacht ik echter dat ik in hun geval niet zonder vaatwasser zou kunnen! Ik denk dat die al drie keer heeft gedraaid terwijl we daar waren en dat het toestel nog zeker twee keer moest werken!

Als ik dus ooit beslis toch geen vaatwasser meer te kopen, zullen mijn diners nooit meer heel uitgebreid zijn, "kindjes" van mij (al heb ik gisteren dus ontzettend genoten van het heel gevarieerde aanbod!).

Bruiloft in Mexico

In 2019 is een van onze neven getrouwd in Mexico. Zijn moeder, de zus van Roger, vertelde ons dat er in 2020 een feest zou zijn voor de familie uit Vlaanderen.

Deze avond kregen we een telefoontje van die zus. Zij en ik praatten een klein halfuurtje voor ik de telefoon aan Roger doorgaf en ze vroeg me de datum voor dat feest in onze agenda te noteren. Wat ik dan ook meteen deed: ik kan immers echt genieten van familiereünies.

Nog iets later kreeg Roger via e-mail de uitnodiging voor dat feest en werd hem gevraagd die door te sturen naar onze kinderen. Hij deed dat (en tegelijk ook naar mij) maar waarschuwde me: 'We zullen niet naar dat feest kunnen gaan'.

Inderdaad: het is in Mexico te doen! Daar geraken wij niet (we hebben daar immers het geld niet voor).

Dat is weer een voorbeeld van gebrekkige communicatie: omdat het feest bedoeld was voor de Vlaamse familieleden, ging ik er van uit dat het in Vlaanderen (of minstens in België) zou plaatsvinden en als schoonzus me aan telefoon had gezegd waar dat feest is gepland, had ik onmiddellijk geweten dat ik die datum niet moest vastpinnen!
Jammer!

Hubris

Roger liet me nog dit lezen deze avond, het gaat vooral over hubris (lees ook de reacties: die zijn vaak heel interessant).

Hoewel ikzelf, naar het schijnt, soms arrogant overkom (maar men vergist zich: ik ben alleen nogal rebels soms), ga ik grotendeels akkoord met wat daar beweerd wordt!

Gemiste ontmoeting!

Weer regen vandaag! En zelfs de enkele wenskaarten, die ik nog wilde posten, niet op de post gedaan! In ons dorp hebben we immers geen postbus meer, dus moeten we ofwel twintig minuten lopen naar een postbus ofwel de auto nemen.

Eigenlijk een rustige zondag dus... ik vrees zelfs te rustig voor Roger. Ikzelf heb hopelijk voldoende beweging gekregen dankzij enkele huishoudtaken... en telefoneren (ik wandel altijd rond tijdens een telefoongesprek).

Het eerste was met mijn moeder Nany. Wat klinkt die ongelooflijk enthousiast over dat rusthuis! Over het eten, de activiteiten, de mensen die ze er ontmoet, het feit dat ze weer veel leest. Deze keer verstonden we elkaar heel goed en Nany legde mij uit dat een verzorger op een knopje van haar vast toestel had gedrukt waarna alles in orde bleek!

Ze vroeg me of we haar na het kerstfeest op tijd terug konden brengen om het avondmaal in het rusthuis te gebruiken (blijkbaar heeft de heel sociale Nany daar weer een vriendin gemaakt).

Dat betekent dus, lieve Debby en Hendrik, dat we die dag hier nog uitgebreid zullen brunchen en daarna terug naar het Antwerpse rijden.

Ik had eigenlijk alles in huis gehaald voor een avondmaal, waaronder "nepvlees" voor jou, Debby. Maar vermits alles, behalve die vleesvervanger, nog in onze (tegenwoordig vrij kleine) diepvriezer zit, is dat voor ons geen enkel probleem... behalve voor die "veggie-burger". Maar kom, ofwel serveer ik die bij de brunch, ofwel eten Roger en ik een van de volgende dagen vegetarisch.

Vlak nadat Nany had ingelegd, kreeg ik een telefoontje van vriendin Liliane. En dat deed me ontzettend veel plezier!

Liliane, je zegt dat je weet dat ik niet graag telefoneer maar mijn verhouding tot de telefoon is eigenlijk ingewikkelder dan dat.
Om te beginnen ben ik altijd heel bang mensen lastig te vallen als ik zelf telefoneer voor een praatje. Voor een zakelijk telefoontje vertoon ik dus veel minder schroom.

Ten tweede ben ik destijds in Antwerpen in bepaalde periodes elke dag verplicht geweest minutenlang aan telefoon te hangen met klagende mensen uit de buurt. Toen hadden we nog geen toestel waarmee je kon rondwandelen, dus ik hing daar in ons "telefoonhoekje" vast, luisterde en kon meestal geen oplossing geven voor de problemen waarover ze me spraken maar blijkbaar was mijn luisteren genoeg.
Ondertussen liep mijn huishouden (in dat immense huis) enorm veel vertraging op...en later ook mijn lesvoorbereidingen en zo.
Zeg me niet dat ik die personen gewoon had moeten negeren: dat kan ik blijkbaar niet!

Als echter een goede vriend me tegenwoordig belt, en het past echt niet voor mij, durf ik dat nu echt te zeggen, hoor! En een ander tijdstip voor te stellen om even bij te praten via dat toestel!

Dus, echt, Liliane, ik was heel blij dat je belde: ik heb al zo vaak met de telefoon in mijn handen gestaan... en dan gezegd tegen Roger: 'Nee, nu zijn Paul en Liliane zeker aan het eten', of  'Nee, ik vermoed dat ze nu televisie kijken'.

Liliane vertelde me dat de twee laatste nonnen uit het klooster in Sint-Truiden (die we soms samen bezochten, omdat zij er verschillende kent en "mijn" zuster Godwine zaliger uit Congo ook daar verbleef) eind dit jaar naar een rusthuis in Bertem verhuizen. Sic transit weer...

Ze vertelde me ook dat ze gisteren ook op de "Warmste zaterdag" was in Batsheers! Dat vond ik pas heel erg (niet dat zij er was, integendeel. Ze heeft zelfs taarten gebakken voor het evenement!) maar dat we elkaar gewoon niet opgemerkt, noch ontmoet hebben!

Eigenlijk was het dus te druk gisteren (maar dat was uiteraard de bedoeling: heel veel volk lokken!).

De warmste zaterdag in Batsheers

Vandaag organiseerden Maj, Charlie en enkele vrienden nog eens "De warmste zaterdag" in Batsheers, ten gunste van Wiric.
Uiteraard gingen Roger en ik naar de hoeve Karrehof waar het evenement plaatsvond.

Er waren weer kraampjes en optredens. En heel veel volk.
Op een zeker ogenblik zegt Maj me echter dat er in het restaurant (dat vorig jaar niet gebruikt werd) gedichten voorgelezen zullen worden. Roger en ik dus daarheen, waar we, bij een biertje, luisterden naar gedichten van Anke De Vrij, voorgedragen door Lydia.
Ik heb er echt van genoten maar Maj zei me later dat het experiment niet voor herhaling vatbaar is: te weinig mensen luisterden echt (en hielden dus even op met babbelen). Jammer!

Dit was dus de eerste en de laatste keer? (foto Roger)

Roger en ik vonden het zo gezellig zitten in dat restaurant dat we er bleven in plaats van naar de optredens te gaan kijken. We ontmoetten er enkele kennissen (onder andere Jos V. en Jan Leus) maar vooral...

We waren heel toevallig naast Frans Vandueren terechtgekomen en voor de eerste keer had ik een echt gesprek met hem. Hij trakteerde Roger en mij trouwens op een tweede biertje! Waarna Roger en ik nog een uitstekende uiensoep bestelden.

Eigen foto

Dit zijn geen huizen in de mist (er was geen mist) maar een weerspiegeling in het raam waarnaast Roger zat (foto Roger)

Terwijl Roger later toch nog wat rondliep in de schuur (waar de optredens plaatsvonden) en op het binnenplein sprak ik nog wat met Frans. Het is eigenaardig: we hebben elkaar al vaak ontmoet maar hadden nog nooit echt geconverseerd. Deze keer vertelde hij me over zijn vriendschap met Maj en Charlie, over het feit dat hij het restaurant, waar we in zaten, zelf had ontworpen en over zijn gezondheidsproblemen. Allemaal zaken die ik al wist... wat hem verwonderde.

Foto's Roger

Rond 18:30 uur zijn wij naar huis gereden. Wat een volk in de schuur en op het binnenplein (en wat een contrast met het restaurant waar het vrij rustig was)! Ik heb in het voorbijgaan soms in de verte een bekend gezicht ontwaard maar met niemand meer gesproken.

Maj en Charlie (en medewerkers), het was weer geslaagd! Bedankt voor de mooie middag en ik hoop dat er veel is bijgedragen voor dat mooie goede doel!

O ja... en de voorspelde regen, die kregen we pas deze avond laat!

Communicatie

Vrij veel telefoontjes gekregen en gepleegd vandaag. Dat geeft me gelukkig wat beweging (ik loop altijd rond terwijl ik telefoneer). Alleen doe ik ondertussen weinig in het huishouden.

Ik belde onder andere met Jan Gerits die enthousiast vertelde over alle monografieën en de biografie over zijn vrouw die hij nog wil schrijven (bewonderenswaardig vind ik dat, zoveel plannen maken op 87 jaar!), mijn vriendin uit Ronse die even wilde bijpraten, en Nany (daar heb ik zelf naar gebeld) die vertelde over onder andere weer een feest in het rusthuis.

Mijn vriendin uit Ronse belde op mijn gsm. Vlak nadat ik had opgenomen, viel de verbinding weer weg. Ik belde haar terug op haar vaste telefoon en dan hebben we een klein halfuur gepraat.

Nany belde ik dus zelf op. In het begin verstonden we elkaar goed, ze vertelde uitgebreid over al haar activiteiten... maar tegen dat ik ook even iets wilde zeggen, viel de verbinding met haar vaste telefoon zo goed als weg, verstond zij helemaal niets meer van wat ik zei en kwam wat zij vertelde met horten en stoten over. Ik "riep" haar dat ik het voornaamste dat ik wilde zeggen, wel zou sms'en. Wat ik dan ook deed, waarna ik weer een hoekje in huis moest opzoeken van waaruit mijn berichtje zou vertrekken.

Er waren nog meer telefoongesprekken maar ik ga niet over alles uitweiden!

Qua "uitstappen" ging het vandaag enkel naar Action en AD-Delhaize.
Ik verstuur nog maar enkele papieren wenskaarten rond deze tijd... maar ik was toch al door de wenskaarten heen die ik nog in huis had. Dus wilde ik een pakje wenskaarten kopen. Eerst gezocht in de Action maar daar vond ik er geen. Dus reden we naar de AD-Delhaize in Heers. Daar bleken ze (na navraag) nog enkel dure kaarten te verkopen. Rond de 4 euro betalen voor één kaartje (waar je dan nog een postzegel van ongeveer 1 euro moet op kleven) vind ik echt te veel.

'Waar ga je er dan vinden?' vroeg Roger.
'Online,' antwoordde ik.

En inderdaad, ik heb er 50 online besteld. Ze worden volgende dinsdag geleverd, ik betaal geen verzendkosten en ze kosten ongeveer 0,25 euro per stuk.
Zeger zegt het al langer: fysieke winkels zullen ooit verdwijnen.

Weer regen en een onaangename wind vandaag maar wel heel mooie luchten. Jammer genoeg had ik weer mijn gsm niet bij de hand (hij bengelde aan mijn riem, maar die stak onder mijn dikke - en dichte - jas), want ik had graag kiekjes gemaakt van die hemel!

Kerstfeestje in het rusthuis en ASMR

Vandaag werd Zeger 38 jaar! We wensen je heel veel geluk in het nieuwe levensjaar, "zoontje" van ons!

Deze avond, na onze wekelijkse uitgebreide boodschappen, belde ik naar mijn moeder Nany... die niet antwoordde. Een uurtje later kreeg ik een berichtje van haar. Dat er een kerstfeestje was geweest in het rusthuis, dat ze nu pas op haar kamer was, dat het heel plezierig was geweest en dat er morgen weer een feest op het programma staat. Nany houdt van feesten, dus op dit moment zit ze daar zeker goed!

Voor ons voorlopig nog geen feest (die volgen elkaar weldra meer dan snel genoeg op!) maar ik heb wel iets ontdekt vandaag.

Ik kende het gevoel, niet de benaming: ASMR (de link voert deze keer naar een Engelse uitleg maar ikzelf las er de eerste keer over hier - weer in het Frans dus). De Engelse uitleg heeft het over allerlei triggers, de Franse uitleg vooral over auditieve triggers. Ikzelf ben niet zo gevoelig voor auditieve triggers (behalve het fluisteren of het spreken op een zeer monotone manier, en daar haal ik hieronder even een herinnering over op). O ja, en dankzij het Franse artikel begrijp ik beter waarom veel jongeren en minder jonge mensen rondlopen met een koptelefoon op hun oren!

Wat ik ook niet wist: er bestaan tegenwoordig video's die dat gevoel proberen op te wekken (door gefluister en/of bepaalde repetitieve zachte geluiden).

Over dat fluisteren of heel monotoon spreken nog even. Ik heb een heel levendige herinnering aan de "mondelinge examens" in de lagere school in Congo. We zaten daar met twee leerjaren in één klas, en de examens werden tijdens de les afgenomen. Alle leerlingen moesten om beurten naast de "juffrouw" gaan staan en vragen, die op fluisterende toon werden gesteld, beantwoorden, ook al fluisterend.
Ikzelf wachtte bij elk mondeling examen ongeduldig mijn beurt af, want ik wist dat ik tijdens dat overhoringskwartiertje een ongewone zaligheid zou ervaren (ik was een goede leerling en maakte me dus geen zorgen over mijn antwoorden). Toen al, ik bedoel dus rond mijn 6 of 7 jaar, besefte ik dat het zalige gevoel lag aan het fluisteren... en het is niet echt verwonderlijk dat ik later werd bekoord door voorgedragen gedichten... tenminste als die op een vrij monotone manier werden gebracht.

Over vrouwen, de pil, hormonen en zo

Ik las deze avond een heel interessant artikel over die zaken. Je vindt het hier.

Jawel, het is weer in het Frans maar klik rechts op de muis, daarna op "vertalen" in het menu en kies de taal waarin je het wilt laten vertalen. Ikzelf heb geprobeerd met Nederlands en daarna diagonaal gelezen: op het eerste gezicht lijkt de vertaling vrij goed.

Echt, mannen (of vrouwen) die te maken hebben met een vrouw, lees het!

Straks wordt onze jongste, Zeger, 38 jaar! Wat een geluk voor hem dat ik negen maanden vroeger niet aan de pil was! 😉 (ik ben aan het "zwanzen", jongen, ik heb jou er altijd bij gewild - hoewel ik uiteraard niet wist wie je zou zijn of worden!).

Publieke dansles

Vlak voor we deze ochtend naar de school van de kindjes zouden vertrekken, kwam de aannemer aan.

Het was weer lang geleden: zodra Roger en ik op de speelplaats verschenen, kwam Elena enthousiast naar ons toegelopen, onmiddellijk gevolgd door Eva en Matthias. Weer moesten we ons haasten en aten de kindjes hun lunch in de auto.

In de dansschool stond hun papa ons al op te wachten. Ik hielp de meisjes zich om te kleden terwijl Roger een parkeerplaats zocht voor de auto. Elena vertelde me fier dat ze nu in het schoolkoor zingt.

Er was wel een probleem. Eva én Elena hadden tegelijk een publieke dansles ("kijkles" werd dat genoemd). We zouden ons dus moeten verdelen.

Schoonzoon ging kijken naar Elena, Matthias en ik naar Eva. Roger, zodra hij aankwam, keek eerst (door het raam) even naar Eva, samen met dochterlief die toen ook net was aangekomen, en daarna, weer samen met onze dochter, naar Elena.

De les van Eva duurt een kwartier korter dan de balletles van Elena, dus het laatste kwartier van die les konden Matthias, Eva en ik nog volgen door het raam terwijl Matthias en Eva respectievelijk een Fanta en een chocomelk dronken.

De meisjes hebben dat heel goed gedaan. Eva danste heel enthousiast en vrolijk, Elena was ernstiger maar leek me al een bepaald niveau te hebben bereikt. Jammer genoeg werd ons gevraagd geen foto's te publiceren.

En dan reed schoonzoon terug naar zijn werk en ging het voor ons naar "huis" waar Eva en Matthias begonnen te spelen nadat ze me de geschenken van Sinterklaas hadden getoond.

Elena las delen uit haar kinderbijbel en stelde vragen over religie en geloof. Wat stelt dat meisje zich veel vragen! Ze knutselde daarna iets voor haar beste vriendin (en dat blijkt tegenwoordig iemand anders te zijn dan Anna), vertelde me uitgebreid over haar vriendjes en over het feit dat ze soms nood heeft aan alleen zijn (van wie zou ze dat hebben? 😊)
Ze vertelde me ook dat er binnenkort weer een "kijkles" is, deze keer van jazzballet maar dat dan haar andere grootouders komen kijken. En daarna moesten ze samen nog kerstcadeau's kopen.

Dochterlief heeft het blijkbaar nog veel drukker dan wij (want Elena vertelde dan nog niet over de verjaardagsfeestjes, de repetities van het koor en andere activiteiten waar dochterlief of schoonzoon de kinderen naartoe moeten rijden).  Ik zou zo'n leven niet meer aankunnen, vrees ik (maar bij het overtypen van mijn vroegere dagboeken valt me op dat ik als kind en puber ook een heel druk leven leidde! Maar dan wel vooral in functie van familie en vrienden van onze ouders).

Terwijl dochterlief lessen voorbereidde, maakte ik een stoofschotel en broccoli klaar. Dochterlief wees me er echter op dat ik vergat aardappelen te koken! De macht der gewoonte (wij eten immers geen aardappelen meer)! 😉
Het eten werd duidelijk geapprecieerd, ook door de kindjes, dus dat is voor herhaling vatbaar (en jawel hoor, uiteindelijk heb ik wel aardappelen klaargemaakt).

Toen het tijd was voor het avondritueel vertrokken Roger en ik naar Haspengouw. 'Nu al?' vroegen Elena en Matthias, waarop ik beloofde dat we deze keer heel gauw zouden terugkomen.

Wat hou ik van zulke rustige avonden!

Deze avond samen met Roger naar Mexicaanse muziek geluisterd, mails beantwoord terwijl hij (denk ik toch) over het wereldnieuws las en hoorde op zijn scherm, bladzijden uit mijn jeugddagboeken overgetypt, geluisterd naar een discussie over God, tijd en eeuwigheid op "Closer to Truth" (bedankt dat je me dat kanaal hebt leren kennen, Hendrik!) en gekeken naar de bereiding van stroganoffsaus op "De keuken van Sofie" (ze doet er meer groenten in dan ik van Dirk Lambrechts destijds heb geleerd).

En dan, ineens, vraagt Roger me of ik "marinara"-saus ken (blijkbaar keek hij dus ook naar andere zaken dan naar politieke items).

Wel, toen ik de naam van die saus hoorde, kreeg ik een vage herinnering aan een saus die destijds werd klaargemaakt in de "Sole Mio", een restaurantje in Leuven waar ik tijdens mijn studies geregeld opdiende.

Ik vond er meteen voldoende recepten van online (hier is een voorbeeld), dus ja, Roger, ik wil die saus zeker eens klaarmaken!

Bruno ontmaskerd?

Over deze dag valt niet veel te vertellen. Onze beweging beperkte zich tot een beetje huishouden (onder andere de kamer van Zeger in orde brengen, want binnenkort slaapt Nany daar even) en een beetje rondlopen in de AD-Delhaize en de Action in Heers. Geen tijd voor een echte wandeling. Roger kreeg onderweg een telefoontje van de aannemer: morgen wordt er verder gewerkt.

Ik wilde het echter even hebben over Bruno, het "medium".

De laatste keer dat we bij onze vrienden in de "Ardenne profonde" waren, spraken we nog over hem en vroegen we ons af of Bruno misschien een mentalist was.
Later hoorde ik Bruno zelf dat ontkennen in een video.

Nog later vernam ik toevallig dat een zekere Samuel Buisseret van plan was Bruno te "ontmaskeren" als zijnde een mentalist die zich uitgeeft voor een medium.

Gisteren viel ik op een video van Bruno die een belangrijke mededeling had: hij zag zich verplicht één bepaalde video te verwijderen van You Tube omdat bepaalde mensen hem beet hadden genomen met de bedoeling zijn integriteit in vraag te stellen.

Ik dacht meteen aan die Mr. Sam, ging vandaag naar zijn kanaal en ja hoor: daar vond ik meteen een video waarin Samuel vertelt hoe ze Bruno "ontmaskerd" hebben.

Is Bruno toch een mentalist? Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Nogmaals op bezoek

Geen werklieden vandaag. Blijkbaar was er een communicatiestoornis.

Nu vertelde Roger me dat de aannemer aan telefoon had gezegd: 'De arbeiders komen volgende week terug maar ik waarschuw je nog wel'. En dat had Roger naar mij toe "vertaald" als: 'Ze komen maandag terug'.
Vermits de aannemer echter niet had gewaarschuwd, moesten we ze vandaag feitelijk niet verwachten. Het regende wel nog vrij vaak: had dat er iets mee te maken?

Toen rond de middag duidelijk werd dat ze niet zouden komen (hoewel we niet hoeven thuis te blijven: ze hebben de sleutel van het poortgebouw) besloten we nog eens "onze familiezieke" te bezoeken.

Vlak naast het rusthuis werd de laatste maanden een nieuw gebouw opgetrokken, waar onze zieke onlangs is naar verhuisd. Veel moderner, veel ruimere kamer, veel meer licht. De bouwwerken zijn nog niet helemaal rond maar ik denk dat het daar voor haar gezelliger zal zijn. In tegenstelling tot in het vroegere gebouw, zijn ze daar verdeeld in leefgroepen en elke leefgroep heeft zijn eigen leefkamer met salonhoek, centrale keuken en eethoek. Zodra het oude gebouw zal afgebroken zijn en er terrassen en tuinpaden zullen aangelegd zijn, zal het er nog aangenamer worden.

Onze zieke kan helaas met niemand communiceren tenzij door mimiek, gebaren en knuffels. En die gaf ze ons overvloedig! Je merkt duidelijk dat ze blij is dat je er bent... maar praten gaat dus niet (en vermits Roger en ik geen praters zijn, worden dat altijd vrij stille ontmoetingen met veel zoenen en handjes vastpakken).

Haar echtgenoot kwam iets na ons aan. Samen gingen we naar de heel ruime cafetaria, via brede gangen, waar, vermoed ik, later ook zithoekjes zullen ingericht worden, net zoals in het rusthuis waar Nany verblijft.

Iets over 17 uur reden we terug naar huis.
We hadden gisteren duidelijk veel te veel gegeten voor ons doen: Roger heeft vandaag gewoon niets gegeten voor het avondmaal, ik amper een yoghurt en een mandarijntje. Zo vol voelden we ons nog.

Ons avondmaal bestond uit groentesoep gevolgd door weer een kliekje kalfsvlees met groenten en daarna zure haring met veldsla en kerstomaatjes. Roger (die weliswaar meer vlees at dan ik) had helemaal geen honger meer voor de haring. Ik at er wel een beetje van.

Het is opvallend hoe we (en vooral Roger) tegenwoordig niet meer eten louter "uit goesting" ("omdat we zin hebben" voor wie geen Vlaams begrijpt) maar enkel als we honger hebben!

Ik was nog steeds met de hand af.
En... ik weet echt niet of we een vaatwasser moeten kopen (wat Roger wel wil doen, weliswaar zodra we iets minder kosten hebben). Uiteraard zou die goed van pas komen nadat we mensen te eten hebben gehad, maar zolang we onder ons tweetjes zijn, gaat het handmatig afwassen eigenlijk heel snel!

Plus... dat ik me daarstraks, bij "onze zieke" en haar echtgenoot, iets herinnerde in verband met hun vaatwasser.

Lang geleden besloten zij er geen meer te kopen. Omdat met de hand afwassen eigenlijk even snel ging, zeker als je na elke vaat ook de vaatwasser een beetje schoonmaakt (wat zij dus deden - in die tijd hadden wij nog geen vaatwasser).

Het idee om telkens de vaatwasser schoon te maken stond me niet aan maar toch kochten we na een poosje ook zo'n toestel. Roger zou wel zorgen voor het vullen en ledigen.
En, dacht ik, naïef als ik ben, voor het schoonmaken van dat toestel.

En inderdaad, ik kreeg veel meer vrije tijd: ik hoefde de tafel niet meer af te ruimen, Roger vulde en maakte de vaatwasser leeg, ik kon af en toe zonder zorgen een uitgebreid etentje bereiden voor pakweg 10 personen: daarna zouden Roger en dat toestel wel voor de vaat zorgen.

Helaas, Roger had blijkbaar niet door, in tegenstelling tot "onze zieke" en haar man, dat die vaatwasser ook moest onderhouden worden!

Dus weet ik het nog niet. Ik ga eerst kijken wat het geeft als we mensen op bezoek krijgen.

Ik herinner me ook dat "onze zieke" en haar man van dat met de hand afwassen een "praatmoment" maakten. Maar of Roger daarin geïnteresseerd is? 😉

Ik bedacht ook, tijdens ons bezoek vandaag, dat praten nu helemaal niet meer aan de orde is voor "onze zieke" en haar man, en dat hij nu in zijn eentje afwast, zonder vaatwasser.

Maar genoeg gezeverd over huishoudtaken!

Deze avond viel ik (niet echt toevallig: Jean-Jacques Crèvecoeur had erover gesproken in een vlog) op dit.

"Pilots fort 9/11 Truth" is blijkbaar een website van onder andere piloten die de officiële uitleg over 9/11 in twijfel trekken. Ik heb de link hierboven geplaatst nadat ik de website automatisch had laten vertalen (ik vond de vertaling wel ondermaats) maar jullie lezen wel Engels als je erop klikt.

Bezoek

Vandaag waren we op bezoek bij onze vrienden uit Ronse.

Heel lekker gegeten, uitstekende wijnen gedronken, gezellig bijgepraat, veel gelachen, herinneringen opgehaald, over politiek en onderwijs gesproken (vriendin heeft ook lesgegeven).

En, voor de kaasschotel, een lange wandeling door Ronse. Gelukkig hadden we veel beter weer dan de laatste dagen.
Ik had jammer genoeg mijn gsm niet meegenomen en kon dus geen foto's maken tijdens de wandeling... want we hebben heel mooie gebouwen gezien.
Ronse lijkt me een aangename, interessante en mooie stad.

Vlak voor we zouden vertrekken, kwamen de oudste zoon en zijn vrouw er aan, met hun kinderen die een poosje zouden logeren bij hun opa en oma.

En dan zijn Roger en ik terug naar Haspengouw vertrokken. Net geen twee uur rijden.
Ik kreeg heimwee naar de tijd dat onze vrienden en wij in Antwerpen woonden en we te voet naar elkaar konden.

Een boeiende man

Roger zei me daarstraks: 'Luister eens naar dit interview. Ik vind die man heel sympathiek overkomen'.

Ik keek dus.
En gaf Roger gelijk.

Die man, hoewel alles behalve knap, kwam heel lief, intelligent, erudiet en eerlijk over, had veel zin voor humor, leek heel menselijk, beschikte, denk ik, over een flinke dosis zelfkennis, en over een stem die ik heel mooi vind... en zei dat hij veel respect voor vrouwen heeft (en vermits mijn intuïtie zegt dat hij eerlijk is...).

Ik schreef het vorige in de verleden tijd omdat het interview in 2011 werd afgenomen.

Maar... nu vragen jullie je nog steeds af over wie ik het heb, niet?

Wel (hang me niet op, linkse vrienden van mij): het gaat over Donald Trump!

Hier is het interview te zien. Slechte filmkwaliteit, dat wel... maar het Engels van Trump begreep zelfs ik! Nog een pluspunt dus voor die boeiende man!

Op een bepaald moment vroeg ik aan Roger: 'Is het mogelijk dat iemand die zo verstandig is* zo'n slechte smaak heeft?' (ik bedoel niet op gebied van vrouwen😉, maar ik heb ooit foto's gezien van zijn vroegere woonst: pronkerig, "nouveau riche"-achtig: in één woord, in mijn ogen toch, smaakloos en lelijk).
'Jawel,' antwoordde Roger me, 'smaak en verstand zijn twee heel aparte zaken'.

* Ik zei, terwijl ik keek naar dat interview met die boeiende man, tegen Roger: 'Ik heb het gevoel dat die heel verstandig is!' waarop Roger antwoordde: 'Dat zal wel, hij heeft een IQ van meer dan 150!'.

Over "fasting" onder andere

Weer een heel koude wind en veel regen vandaag. Het houdt maar niet op!

Nadat ik het "washok" (waar ook onze vaatwasser staat) een beetje - hoewel, ik heb daar toch een paar uur aan besteed - had onder handen genomen (ik weet het, schoonmaken heeft nu niet veel zin, maar dat kamertje was weer ontzettend vuil) besloten we nog eens wat te "wandelen" in de Action. In feite om afwasmiddel te kopen.

Ik gebruikte dat de laatste jaren haast nooit meer en gisteren had ik, nadat de vaatwasser het had begeven, ons laatste restje opgebruikt. We kochten er ook een afdruiprek, zodat, als ik echt met de hand zou blijven afwassen, ik de borden en zo niet meer hoef af te drogen.

Daarna besloten we wat in de Kringwinkel rond te hangen. Niets gekocht deze keer.
Uiteindelijk brachten we lege bokalen en flessen naar de glascontainer. Die akelige wind waaide me bijna omver!

Thuisgekomen heb ik de wasmachine nog twee keer laten draaien, was te drogen gehangen en voor soep gezorgd (voor het hoofdgerecht was er nog een kliekje kalfsstoofvlees).

Ik heb ook naar Nany gebeld. Deze keer verstond ze me vrij goed.  Ze klaagde ook over het slechte weer maar was nog steeds heel tevreden over het leven in het rusthuis. Ze had er vandaag genoten van een muziekoptreden en van "heel lekker Chinees eten".

Deze avond enkele mails beantwoord... en daarna toevallig (?) gevallen op dit over "fasting".
In feite is dat wat broertje ook doet, bovenop koolhydraatarm eten (hij ontbijt immers niet meer).

En Roger en ik... doen het ook zonder het te beseffen: we eten normaal niets tussen 19 uur 's avonds en ongeveer 11:30 uur 's ochtends.  Roger eet daarna zelfs niets meer tot ongeveer 18 uur! Ik wel een stuk fruit of een beetje kaas en noten.

Ikzelf weeg me nooit (maar ik voel wel dat mijn broeken steeds maar losser zitten rond mijn middel) maar Roger (die zich wel soms weegt) zegt me geregeld dat de weegschaal weer een kilo minder aanwijst.

Tijd te veel?

Roger belde vandaag toch maar naar de aannemer: de arbeiders komen maandag terug. Dus had beginnen schoon te maken geen zin!

Dat gaf ons de tijd, voor we de bestelde niertjes zouden afhalen, nog een bezoek te brengen aan Rogers nicht Jeannine (het regende weer praktisch de hele dag).

Bij een kopje koffie of thee en een koekje hebben we wat bijgepraat, heeft zij nog oorlogsherinneringen opgehaald en verteld over de oom van Guy Missotten  die burgemeester van Gutschoven was tijdens de oorlog.

Roger had toen wel de conversatie een beetje in die richting gestuurd, om, vermoedde ik - en hoop ik zelfs, want anders moet Guy Missotten nog weken op een antwoord van Roger wachten - bepaalde details te weten te komen voor zijn (eindelijk!) antwoord op de mail van Guy.
Tja, Roger is geen briefschrijver, daar kan ik van getuigen (en misschien vertel ik daar ooit eens meer over).

Jeannine gaf me een boek cadeau plus een paar kilo's versgeplukte appelen (court pendu en sterappeltjes) die ik heel graag aanvaardde, want onze eigen appelbomen hebben dit jaar vrij weinig opgebracht.

Eigen foto's

Daarna gingen we de niertjes kopen die ik deze avond voor Roger klaarmaakte.

De niertjes "al Jerez" zijn bijna klaar (eigen foto)

Ikzelf lust dat niet maar ik had gelukkig nog voldoende eten over van gisteren (ik krijg mijn bord zelden leeg op restaurant).

Terwijl Roger na het avondeten de vaatwasser vulde, was ik van plan nog eens naar Nany te bellen. Helaas, nog voor ik haar nummer had gevormd, kwam Roger me vertellen dat de vaatwasser het niet deed.

Nu dat weer! Het is niet de moment om een nieuw toestel te kopen: we hebben te veel kosten de laatste tijd.

Ik begon dus, net als vroeger, met de hand af te wassen (Roger droogde af) en feitelijk ging dat heel snel. Maar ja, we waren maar met z'n tweeën en ons avondmaal was heel eenvoudig geweest. Als bijvoorbeeld de kinderen en kleinkinderen hier zijn en ik iets ingewikkelder klaarmaak, zal die karwei veel meer tijd eisen.

Deze avond vond er een activiteit van de KVLS plaats maar we hadden geen zin meer om daar naartoe te gaan... en ik vergat zelfs naar Nany te bellen na mijn uurtje lectuur!

Gesprekken met vriend Karel

We haalden rond de middag Karel af aan zijn flat in het Leuvense en reden samen naar De Brug in Herent.
Zoals telkens aten we daar heel lekker aan een schappelijke prijs.

Eigen foto's

Na nog een ijsje voor Karel, koffie voor Roger en thee voor mij verplaatsten we ons naar de Engelenburcht in Tildonk waar Roger en ik onder andere genoten van een Orval. Karel nam achtereenvolgens weer een ijsje, koffie en water.

Eigen foto

Terwijl de zon langzaamaan plaatsmaakte voor wolken, wind en regen, hebben we daar uren zitten praten.

Uiteraard over vroeger, over overleden vrienden en familieleden (waaronder vriendin Colette en Karels broer Dirk Lambrechts), over politiek, literatuur en schilderkunst, over de eenzaamheid die veel mensen wacht aan het einde van hun leven en... over het feit dat Karel echt gediend zou zijn van een tablet. 

Het is niet de eerste keer dat we Karel een tablet aanbevelen maar telkens stelt hij de aankoop ervan en  eventuele lessen (of alleszins het er leren mee omgaan) uit. Deze keer hebben we echt aangedrongen: nieuwsgierig en erudiet als hij is, zou er een hele wereld voor hem opengaan. Hoewel ik vrees dat het constant bereikbaar zijn hem minder zou aanstaan, hoop ik dat hij deze keer onze raad opvolgt!

Na uren palaveren, brachten we deze avond onze vriend terug naar zijn flat (waar hem nog enkele eenzame uren wachtten, ik weet het) waarna wij naar huis reden.

Waar de werklieden weer niet waren opgedaagd vandaag.

Wel vervelend dat we niet weten wanneer er verder wordt gewerkt: is het de moeite een beetje te beginnen schoonmaken (binnenkort logeren Nany, Debby en Hendrik even hier) of niet? Als de arbeiders bijvoorbeeld terugkomen de dag nadat ik rond ben met de schoonmaak, heeft al dat werk weinig zin gehad!

Weer te koud en te nat

Weer veel wind en regen vandaag.
Roger stelde dus voor nog eens in Ikea te "wandelen".
Een dik uur liepen we er rond tussen de decors waarna we genoten van een gratis kopje koffie of thee.

Eigen foto's

Voor onze "wandeling" had ik eindelijk nog eens gebeld naar straatgenote V. Geluisterd naar het relaas van haar gezondheidsproblemen waar deze winterse temperaturen geen deugd aan doen.

En deze avond, vlak voor ons avondeten (een kalfsstoofschotel met onder andere uien, look, wortelen, champignons en kikkererwten) een telefoontje gepleegd naar mijn moeder Nany.
Op haar vaste telefoon... die niet veel waard blijkt te zijn. Ikzelf begreep alles wat ze me vertelde (over het bezoek van gisteren, het bezoek van tante José vandaag, het lekkere eten,...) maar zij verstond niets van wat ik zei.
Het was zelfs zo erg dat ik haar een berichtje moest sturen met het weinige dat ik haar absoluut wilde vertellen!

Uiteraard heb ik er al aan gedacht een andere soort prepaidkaart te nemen bij Mobile Vikings,  deze keer meer gericht op telefoongesprekken dan op dataverkeer. Dan zit ik echter nog met het probleem dat mijn gsm bijna nergens in huis bereik heeft!

Nog steeds geen werklieden gezien!

Kerstmis

Ik schreef daarnet dat we vandaag kerstgeschenkjes hadden gekocht voor de kleinkinderen (en ook de geschenken die mijn moeder hun zal overhandigen, want, zeker met dit weer, kan zij moeilijk op zoek gaan naar geschikt speelgoed).

De laatste weken vraag ik me vaak af wat de mensen tegenwoordig eigenlijk vieren met Kerst. Jawel, ik weet dat het oorspronkelijk een heidens feest was, dat overgenomen werd door het christendom.
Maar volgens mij denkt niemand in deze periode meer aan de zonnewende of aan de geboorte van Christus (sorry, aan dat laatste denken misschien nog enkele christenen).

Maar wat vieren de mensen dan? De kerstman is hier nog niet echt ingeburgerd, denk ik (te veel gelijkenis met Sinterklaas). Viert men dan het feit dat families proberen samen te komen (soms tot ergernis van sommige familieleden)? Of een pakjesfeest? Of een soort magisch feest vol lichtjes midden in de winter (wat nog het meeste verwijst naar het oorspronkelijke feest)?

Ik vrees echter dat de meeste mensen het gewoon niet weten. Ik heb het ooit in het Frans gevraagd aan mijn 15 cursisten tijdens een les Franse conversatie, en... al weet ik dat ik het antwoord, dat ik kreeg, niet mag veralgemenen: in feite wist immers niemand wat er gevierd werd. Het meest frequente antwoord was: traditie.

Hoewel ik Pasen nog steeds het belangrijkste feest (de overwinning van het leven op de dood) vind, vier ik ook Kerstmis. Sinds enkele jaren bij dochterlief én met enkel pakjes voor de kleinkinderen.

Maar er was een tijd dat we eerst kerstavond vierden bij Nany, waar iedereen iedereen een geschenk gaf (dure toestanden en voor mij veel - in mijn ogen - verloren "shop"-uren); dat we op 25 december met de hele schoonfamilie samen kwamen bij oma, de moeder van Roger, en we daar ook allemaal geschenken gaven aan elkaar.
En dat er geen tijd meer was voor de nachtmis waar ik zo graag naartoe ging in mijn kinderjaren en puberjaren.

Stilletjes aan heb ik verkregen dat we niet meer voor iedereen een cadeau moesten kopen maar het bleef toch op de twee achtereenvolgende feesten, voor Roger en mij, één duur cadeau kopen voor een persoon waarvan we de naam "getrokken" hadden, plus een cadeau voor elk kind (en ik vrees dat mijn gebrekkig inpaktalent vaak voor hilariteit heeft gezorgd).

Later, toen oma was overleden en nadat het feest niet meer werd ingericht door de broer of zus van Roger, nadat broertje het had overgenomen van Nany en uiteindelijk besloot het niet verder te organiseren, besloot dochterlief de organisatie over te nemen.

Ze zei dat het haar goed paste omdat ze dan de kleinkinderen in bed kon leggen als ze moe waren. Mij kwam dat natuurlijk ook goed uit. Roger en ik zouden nog wel alle kosten voor onze rekening nemen maar we moesten voor niets meer anders zorgen dan voor cadeautjes.

En... ik bekwam dat er nog enkel cadeautjes (zelfs niet verplicht) voor de kleinkinderen zouden gekocht worden (en vanaf toen echt geen dure geschenken meer).

Zus Bie is nooit naar het feest bij dochterlief en schoonzoon gekomen (ze reden niet graag zo ver zo laat in de winter). Broertje en schoonzusje wel... maar ik voelde  dat ze de vroegere traditie - heel veel geschenken - misten.

Een paar jaar later bleven broertje en schoonzusje al weg van het feest bij dochterlief en schoonzoon. Hun uitleg was dat hun studerende dochters tussen de verschillende feestgerechten door wilden studeren... maar misschien verkozen ze toch een feest met heel veel pakjes.
Ik kreeg immers die indruk nadat moeder Nany, die vanaf toen Kerstmis opnieuw bij hen vierde, telkens een duur cadeau kreeg.

Dit jaar is broertje van wacht met kerst. Wij gaan dus Nany (en, vermits we dan in het Antwerpse zijn, tegelijk ook Hendrik en Debby) ophalen voor het feest bij dochterlief en schoonzoon. Nany zal geen geschenk krijgen maar zal er wel een geven aan Elena, Matthias en Eva. We zullen lekker eten en ik zal genieten van het samenzijn (want zo vaak zie ik onze kinderen niet... maar ik heb het al uitgelegd: als ik ze ook veel vaker zou opeisen, hebben ze geen eigen leven meer).

Tijd voor de middernachtmis zal er echter niet zijn... en ik blijf me afvragen wat we dan eigenlijk vieren?

Oké, het samen zijn en, zoals ik al zei, ik zal daar enorm van genieten... maar dat kan toch ook op een andere datum?

En dat herinnert me weer aan de geboorte van Zeger.

Ik wilde toen zo graag dat oma (de moeder van Roger) of Nany (mijn moeder dus) bij ons thuis voor Hendrik en Elvira zouden komen helpen zorgen. Roger moest immers een paar dagen na de geboorte weer gaan werken.

Nany had daar helemaal geen tijd voor. Zeger is geboren op 19 december (jawel, hij wordt heel binnenkort 38 jaar!) en in die tijd zou ik met Kerstmis nog in het ziekenhuis verblijven.
Op kerstavond echter organiseerde Nany haar traditionele feest (waar toen Nononc zaliger, Françoise en hun kinderen nog aan deelnamen) en dat vroeg heel wat voorbereiding!

Oma integendeel lastte meteen haar kerstfeest af en kwam, samen met de oudste zus van Roger, een weekje voor onze kinderen zorgen.

Blijkbaar had zij dus wel door dat het kerstfeest een "ontmoetingsfeest" was geworden (ze organiseerde immers een uitgesteld "kerstfeest" in januari van het volgend jaar)?

O ja, ik herinner me ook dat een deel van Rogers sibbe me dat een beetje kwalijk heeft genomen, dat ik oma had "gemobiliseerd" met kerst!

Ik echter ben haar altijd heel dankbaar gebleven! En het is niet zo dat we haar verplicht hadden hé!

IJskoude wind

Wekelijkse uitgebreide boodschappen vandaag. Heel uitgebreid, want we moesten ook kerstgeschenken kopen (alleen voor de kindjes). Dat deden we in Action en bij het later inpakken van het speelgoed werd ik weer geconfronteerd met mijn legendarische onhandigheid. Eigenaardig genoeg kon de handige Roger er ook geen mooie pakjes van maken.

Daarna bestelden we niertjes in de AD-Delhaize in Heers. Die wilde ik eerst deze avond klaarmaken (voor Roger, ik lust dat niet) maar we zullen ze pas vrijdag hebben. Dus werd mijn weekmenu aangepast en aten we deze avond, na een rijke groentesoep, inktvisjes met veldsla en tomaten.

Dan deden we nog twee winkels aan voor de rest van onze aankopen en uiteindelijk gingen we bier kopen. Lieve gaf ons weer twee flesjes cadeau!

Hopelijk gaven al die boodschappen Roger voldoende beweging, want voor een wandeling was er geen tijd meer. Trouwens, ook als er tijd was geweest, we zouden niet gewandeld hebben, vrees ik: er stond immers de hele dag een ijskoude wind. Nu nog hoor ik hem loeien rondom het huis en voel ik geregeld de kou door de kieren dringen.

Nany kreeg vandaag bezoek van mijn vriendin Denise en haar partner. Het was heel gezellig naar het schijnt.

En hier zijn de werklieden weer niet komen opdagen. Te koud waarschijnlijk... maar eigenlijk had ik dan een telefoontje verwacht van de aannemer. Uiteraard konden we hem zelf opbellen... maar ik wacht liever af om te zien wanneer we iets gaan vernemen over die afwezigheid.

Regen en wind

De hele dag regen en wind. Daar gaan onze goede voornemens.

De werklieden zijn niet opgedaagd. Omdat het te fel regende? Of omdat er elders ander dringender werk is? Hopelijk zullen ze in dat geval niet eerst weken daaraan besteden!

Ikzelf heb (onder andere) eindelijk nog eens gestreken en mij voor de zoveelste keer afgevraagd wat veel vrouwen ontspannend vinden aan die karwei.

En deze avond aten we nog eens "bakharing" met uienringen. Heerlijk, al ruikt de keuken nu naar vis!

Gedurfd

Ik zou willen dat Roger opnieuw elke dag wat beweging krijgt. Dus trotseerden we vandaag een heel koude wind.

In Heers was een soort kerstmarkt aan de gang (maar ze noemen het nu "winterdorp"... om het woord "kerst" te vermijden?) maar daar hadden we geen zin in.
We reden dan maar naar Sint-Truiden waar we, goed ingeduffeld, een klein uur rondliepen.

Toen we aan het museum "De Mindere" kwamen, besloten we de tentoonstelling "Gedurfd" (over de ontmoeting tussen Sint Franciscus en de sultan Al Kamil in 1219) te bezoeken (eigenlijk vooral om ons even op te warmen).

We zijn er niet lang gebleven. Om te beginnen waren er vooral teksten te lezen (en dat doe ik liever op mijn gemak in een boek of zo) en ten tweede, ik vond de tentoonstelling opvallend belerend (maar misschien is ze vooral voor kinderen bedoeld?) en zeker niet "gedurfd", eerder politiek correct.

Daarna ging het terug naar de auto aan de rand van de stad, deze keer tegen de wind in. Onaangenaam koud!

Marie-Josée Neuville en nostalgie

Deze avond zorgde Roger eindelijk nog eens voor muziek.
Vaak heel mooie muziek maar voor mij "op de achtergrond" omdat ik met andere zaken bezig was.

Tot ik ineens Marie-Josée Neuville hoorde zingen: ik stopte met alles waar ik mee bezig was.

Neuville herinnert me immers altijd aan Soyo (Matadi), waar ik als kind, in onze slaapkamer (die ik dus deelde met  zus Bie),  vaak  naar die liedjes luisterde (die vanuit de salon doorklonken naar onze slaapkamer) en daardoor (vermoed ik toch) heel rustig in slaap viel.

Nostalgie tot en met! En ik ben al zo nostalgisch van aard!

Kalfsfricassee zoals bij marraine vroeger

Vandaag ging de tijd ook vrij traag.

Roger voelde zich veel beter, we kochten in Heers het nodige voor de "kalfsfricassee" die Roger me wilde zien klaarmaken deze avond. En voor de rest, een heel korte wandeling in Borgloon. Het was veel minder koud dan gisteren.

En dan begon ik aan dat recept dat ik van mijn grootmoeder marraine heb geërfd (Nany lust, net zoals Zeger, geen gekookt vlees, dus bij mijn ouders werd dat zelden of nooit gegeten; en hetzelfde geldt voor marraine haar recept voor selder met vleesballetjes). Op een feest met de kinderen zal ik het ook nooit klaarmaken, want Zeger lust dat dus niet en Debby eet helemaal geen vlees.

Hoewel het recept van marraine heel eenvoudig is, is het vrij bewerkelijk maar, terwijl alles pruttelde in afwachting dat ik de saus zou maken op basis van het kookvocht, kon ik nog bladzijden uit vroegere dagboeken overtypen en verder werken aan die monografie.

Wij hebben wel gesmuld deze avond, en er blijft voldoende over voor morgen! Nogmaals bedankt, marraine!

De snelheid van de tijd

Veel wind en regen vandaag en het was heel koud.

Deze ochtend vertoonde Roger griepachtige symptomen (loomheid, slaperigheid, spierpijnen): het werd dus - ook al omwille van het weer - een luie dag.

Ik ben de volgende Limburgse monografie beginnen nalezen (nadat ik nog een aantal bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt) en Roger heeft vooral gedoezeld en gelezen. Deze avond had hij geen spierpijn meer, dus ik vermoed dat er toch geen griep op komst is.

Ik heb het al gezegd, ik hou van zulke dagen: de tijd lijkt dan trager te gaan.

Voor mijn moeder geldt blijkbaar het tegenovergestelde.
Ik belde haar nog eens op vandaag en weer klonk ze bijzonder enthousiast. Er gebeurt van alles in dat rusthuis en haar dagen zijn zo gevuld dat de tijd lijkt te vliegen.

Ontdekking en herinneringen

Nadat ik deze avond laat, na de lezing, enkele mails had beantwoord, viel ik op dit.

Korte filmpjes (sorry, weer in het Frans) over de bijbel.
En... wie mij een beetje kent, weet dat de bijbel mij fascineert.

Voor sommige mensen wil ik wel preciseren dat de meeste religies volgens mij niet veel meer te maken hebben met die bijbel.

Dus keek ik naar één filmpje, dan naar nog een en nu ben ik me aan het afvragen of ik er nog eentje zou bekijken.

Maar eerst dit.
Een van de mails, die ik deze avond beantwoordde, kwam van onze zoon Hendrik.

Hij herinnerde zich een winkel die we vrij vaak bezochten toen hij klein was, herinnerde zich zelfs de naam van de collega van Roger die we daar ontmoetten (een broer van de uitbater) maar herinnerde zich de naam van de winkel niet. Het gaat over Ravago. Roger en ik hebben een beetje gegoogeld: we vinden geen Ravago meer in Antwerpen.

Maar Hendrik heeft gelijk: we gingen vaak naar die winkel... waar de kinderen, zoals Hendrik zich terecht herinnert, praktisch elke keer een (voet)bal kregen. En waar ze heel graag verstoppertje speelden tussen de tapijten (Vlaams woord voor vloerkleden).

Ikzelf herinner me wel niet echt waarom we zo vaak naar die winkel gingen.

We hebben er zelden iets gekocht, dus ik vermoed dat Roger het gewoon prettig vond in het weekend te praten met die collega... die zijn broer in het weekend ging helpen in die winkel.

Heemkunde

Praktisch heel deze dag stond in het teken van Heemkunde.

Na de middag een vergadering van de werkgroep WO I-II (Roger is net op tijd klaar geraakt met zijn werk). We hebben wel weer "gezondigd": Koen trakteerde met taart.

En deze avond, kort na het avondeten, een lezing van Rombout Nijssen en Mario Raeymaekers over metaaldetectoren en (hobby-) archeologie. Heel boeiend maar ik denk dat ik geen goede "metaaldetectorist" zou zijn. Om te beginnen is die bezigheid heel fel gereglementeerd maar vooral: ik zou er het geduld niet voor hebben. En die metaaldetectors zijn duur!!!

Geen mist deze avond in het terugkomen... maar wat was het koud! Nee, ik hou echt niet van de winter!

Enthousiasme

Ik denk dat ik Nany nog nooit zo enthousiast heb horen klinken als deze ochtend aan telefoon. Het eten is lekker, ze eet zelfs te veel, ze ontmoet veel mensen, de activiteiten zijn boeiend, en ze had veel plannen voor vandaag.
Dat is uiteraard goed nieuws maar wat als over een aantal maanden dat tijdelijk verblijf niet kan overgaan in een definitief verblijf?

Nadat de werklieden ons na een kopje koffie hadden verlaten wegens veel te koud buiten, stelde Roger voor te gaan "wandelen" in Ikea.

Het was de eerste keer sinds het begin van de werken dat ik het huis verliet langs het poortgebouw (omdat er op andere dagen een container stond). En... ik werd heel aangenaam verrast. Niet alleen had Roger dat poorthuis zo ongelooflijk goed leeggemaakt (in functie van die containers uiteraard) maar bovendien hadden de werklieden het helemaal geveegd!

We reden dus naar Ikea waar we een dik uur rondliepen en van de decors genoten alvorens een gratis kopje koffie of thee te nuttigen. Het bleef deze keer bij één kopje: Roger herinnerde me eraan dat hij deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde ging. En dus moest ik dringend  beginnen te koken toen we weer thuiskwamen.

Toen Roger terug thuiskwam, leek hij helemaal niet enthousiast: blijkbaar hangt er heel veel mist en was het vrij moeizaam rijden vanuit Heks naar hier.

Ik hoop zo dat die mist niet zal aanhouden. We hebben binnenkort immers afgesproken met onze vrienden uit Ronse.

En kort daarna is het kerstmis: stel je voor dat Roger moet passen om voor het kerstfeest bij dochterlief en schoonzoon Nany af te halen (en tegelijk, vermits we dan toch in het Antwerpse zijn, ook Hendrik en Debby)!

Dat herinnert me aan de kerst van 2010. Het was toen zo koud en slecht weer dat schoonzoon en dochterlief even eraan dachten niet naar het kerstfeest bij mijn broertje te gaan. En Roger, die pas geopereerd was, had het ons ten stelligste afgeraden.

Maar we gingen toch.

Toen was het schoonzoon die besliste over de te nemen risico's. En toen was hij nog heel jong. Ik weet niet of hij vandaag nog dezelfde risico's zou durven te nemen, maar ik merk wel dat Roger, met het vorderen van de leeftijd, (gelukkig) veel minder roekeloos wordt.

Mijn moeder Nany

Veel vrienden vragen me hoe het nu gaat met mijn moeder Nany, of ze went aan het rusthuis enzovoort.

Wel, ze had tot nog toe enkel haar gsm bij zich om (naar) te bellen... en dat zorgt in dit huis echt voor problemen. Onze smartphone heeft hier zelden voldoende bereik.
Ik heb haar twee keer tevergeefs proberen te bellen. Zij heeft me deze avond gebeld... en dat lukte heel even. Ze had echter amper gezegd dat ik iets moest noteren of de verbinding viel weg.*

Oké, ik zou haar op haar gsm kunnen bellen via onze vaste telefoon, of zij mij via haar gsm op onze vaste telefoon. Maar dat kost te veel, rekening gehouden met de abonnementen die we respectievelijk hebben en de tijd die Nany en ik meestal besteden aan een telefoongesprek.

Dus hebben we vooral berichten gestuurd naar elkaar (dat is van hieruit ook een probleem maar ik begin de plekken in huis te kennen van waar een sms gemakkelijk vertrekt).

Tot hiertoe lijkt Nany tevreden. Het eten is lekker, ze heeft al bezoek gehad, gisteren is ze met broertje, zus en een nichtje nog spullen gaan halen in haar flat, ze heeft al een uitstapje gemaakt naar de bank en vandaag had ze een optreden meegemaakt.

En... deze avond sms'te ze me het nummer van de vaste telefoon (dat was wat ze me mondeling wilde vragen te noteren bij dat mislukte telefoontje) die ze vanaf morgen zal hebben.

Morgen bel ik haar dus op dat vaste toestel.

* Dus, als mijn gsm onlangs aan mijn riem had gehangen, had ik waarschijnlijk de oproep van Ludo D. ook niet gehoord maar was ik er bovendien niet van op de hoogte gebracht dat hij ons probeerde te bellen! Ons huis is duidelijk "ouderwets"!

Eva is 4 jaar geworden!

Het was koud vandaag. Toch wilde ik een wandeling voorstellen tot ik begreep dat Roger niet zo maar eender wat deed op zijn pc. Blijkbaar moest hij nog een heel aantal soldatendossiers uitpluizen tegen de volgende vergadering van de werkgroep WO I-II (ik dacht dat hij daarmee klaar was).

Ik liet hem dus werken, bracht zelf de tijd door met heel veel lectuur (schoonmaken heeft nu geen zin) maar stipt om 16 uur belde ik naar dochterlief. Ik kreeg meteen Eva aan de lijn. Ik kon haar amper een gelukkige verjaardag wensen, zoveel had ze te vertellen over de viering van haar 4 jaar in de klas en het gebak dat ze straks zouden eten.

Terwijl ik de vorige zin schreef, vroeg ik me af of het moet zijn "zo veel" of "zoveel". Vandaag las ik immers toevallig ergens online dat je soms "ten slotte" en soms "tenslotte" schrijft, naargelang de betekenis. Dat wist ik helemaal niet (maar, ik heb het al gezegd, ik heb dan ook nooit een degelijke cursus Nederlands gehad)!

Deze avond wilde Roger mosselen kopen (en klaarmaken). Maar wat een mist hing er al rond 17 uur! Naar de plaatselijke AD-Delhaize rijden ging nog net maar, bedacht ik, als er vorige zondag zoveel (zo veel?) mist was geweest, hadden we ons bezoek aan Nany moeten afzeggen.

Over Oostland onder andere

De werken vorderen... soms met vallen (letterlijk, met gelukkig enkel gekneusde ribben tot gevolg) en opstaan (soms moeizaam).

De werklieden komen af en toe even koffie drinken en dan praten we... met degene die Nederlands spreekt. Hij vertaalt dan zo goed als mogelijk voor de anderen (Russen, Palestijnen enz. die elkaar afwisselen). Vriendelijke mensen, en harde werkers!

Tijdens de koffiepauze vandaag zagen we een eekhoorntje huppelen van tak tot tak in de tuin.
David (de Tiense Armeniër die Nederlands spreekt) riep uit: 'Kijk daar, een squirrel!'
En vroeg me daarna hoe je dat diertje noemt in het Nederlands. Hij herhaalde het woord enkele keren voor zichzelf. Ik kreeg ineens zin om op al die mensen mijn vroegere lessen "initiatie Nederlands" uit te proberen. Maar daar was uiteraard geen tijd voor.

Roger klaagde over het feit dat eekhoorns zijn noten stelen, waarop de Armeniër toegaf dat hij ook enkele noten had "gestolen".
Roger en ik antwoordden hem dat hij en zijn kompanen zoveel noten mochten meenemen als ze willen. David (de Nederlands sprekende werkman dus) nam echter geen enkele noot mee. Hij wilde er wel kopen, zei hij me... maar ikzelf wil ze dan weer niet verkopen.
Misschien moeten we ons toch even aanpassen aan de maatschappij en morgen die noten te koop aanbieden voor bijvoorbeeld 0,50 euro per kilo? Oei, nee, gezien de prijs van noten in de winkels, klinkt die prijs belachelijk. 3 euro voor noten à volonté dan maar? Wij krijgen ze toch niet op! Voorwaarde zal dan wel zijn dat ze er voldoende overlaten voor Roger.

Voor ons was het vandaag boodschappendag. Hopelijk gaf dat Roger voldoende beweging... want daarna heb ik uren besteed aan het nalezen van het volgende nummer van Oostland, een publicatie van de KVLS.

Ik heb immers nog eens nagedacht over wat Hendrik en  Zeger zeiden op 24 november. Ik kan dat niet, weigeren Oostland na te lezen. Ik heb ooit beloofd dat ik het zou doen... en of er nu maar 200 mensen dat blaadje lezen of veel meer, dat verandert niets aan mijn belofte!

Ik geef toe, als er te veel fouten in staan (en vooral als die duidelijk te wijten zijn aan het feit dat auteurs hun teksten niet één keer nalezen), erger ik me daar mateloos aan. De laatste tijd merk ik echter een serieuze beterschap op dat gebied.

Roger heeft al een boeiend antwoord op zijn mail gekregen van Guy Missotten. Ik hoop zo dat Roger de tijd zal nemen om opnieuw te antwoorden in plaats van zijn (interessante) antwoorden tegenover mij te formuleren. Ik vrees echter dat ik een beetje achter hem aan zal moeten zitten: Roger is niet echt een brief- of mailschrijver.

Ik heb een mail gekregen van mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise. Een achternicht van haar woont op dezelfde verdieping als Nany. Ik heb het Nany gemeld en uiteraard beloofde ze me dat ze naar die vrouw zou uitkijken.

Nany verhuizen

Het eigenlijke verhuizen, daar zorgde zus Bie deze ochtend voor. Wij vertrokken hier om 10 uur en via een niet te drukke 313 reden we naar het rusthuis in het Antwerpse.
Bie en Nany wachtten er op ons (broertje moest werken).

Het rusthuis is een vrij aangename residentie met veel zithoekjes, een ruime cafetaria, enkele eetkamers, een terras (waar we nu niet konden van genieten) maar weliswaar vrij kleine kamers. Nany (die me nochtans had gewaarschuwd dat de kamers vrij krap waren) leek ze nog kleiner te vinden nadat ze haar gerief had opgeborgen. Tja, ze komt dan ook van een vrij grote flat.

Nadat zusje, die andere verplichtingen had, ons verliet, gingen wij samen eten in de cafetaria.
De waterkerssoep en het varkensgebraad met tijmsaus en knolselderie waren heel lekker (al proefde ik de tijm niet en was Roger deze avond zo boosaardig om de soep te vergelijken met de soep die wij maken)😏. De yoghurt die we als toetje kregen heb ik niet geproefd (want aan Nany gegeven).

Dat eten viel dus al heel goed mee. Het was ook opvallend hoeveel mensen van buiten het rusthuis daar zaten te eten, en hoeveel Nany er van kende!

Ik stelde daarna voor te rijden naar het allereerste huis dat we in het Antwerpse bewoonden. In Schoten, op de grens van Sint-Job, aan de rand van een bos.

Daar was niet veel veranderd... behalve dat wij de weg niet meer vonden naar een kapel midden in de bossen, waar we destijds naar de mis gingen.

Van daar reden we naar onze Matadi-vrienden Beeckman die jammer genoeg niet thuis waren. Dan maar naar de begraafplaats waar mijn vader rust.

En daarna naar het appartement van Nany, want ze had er enkele spullen vergeten. Onder andere drie fotoalbums die ze aan mij wilde geven. Over de bruiloften van Nononc zaliger met (tante) Françoise, van mijn oom Ludo zaliger met mijn pas overleden tante Mathilde en van mijn aangetrouwde oom Paul met mijn tante "Bibi" zaliger (Béatrice is de echte naam van die zus van mijn vader).

Omdat het toch te koud was voor een wandeling, besloten we daarna iets te gebruiken in de cafetaria van het rusthuis. Helaas, daar was het een ware overrompeling. Alle tafels bezet en ook alle zithoekjes waren ingenomen door drinkende en druk pratende bezoekers en bewoners. Dus reden we maar terug richting flat van Nany om daar vlakbij, in brasserie Ciconia, iets te gebruiken.

Om 17 uur moest Nany terug in het rusthuis zijn voor het avondeten... En dat vindt ze eigenlijk veel te vroeg. Ze drong aan om samen ergens anders (en later) te gaan eten. Roger en ik vonden dat echter iets te veel van het goede, twee keer per dag op restaurant gaan. Plus dat, naar onze mening, Nany zo snel mogelijk moet wennen aan het ritme van het rusthuis.

Ik vrees echter dat dit tijdelijk verblijf niet definitief zal worden. Behalve dat ze er veel mensen kent en dat het eten lekker is, vindt Nany nog te veel gebreken aan het rusthuis: te kleine kamer, het verplicht om 17 uur avondeten, het op voorhand moeten waarschuwen als je niet komt eten, ...

Plus dat ze eigenlijk nog "te goed" is om opgenomen te worden. Blijkbaar moet je al echt dement zijn of helemaal niet meer voor jezelf kunnen zorgen voor je de toelating krijgt om (veel) te betalen voor een kamertje.

We waren maar net op tijd terug voor dat avondeten en, nadat we Nany hadden geïnstalleerd in de eetzaal, namen we afscheid van haar.

In het naar huis rijden, deze keer via een héél drukke 313, viel ik in slaap in de auto. Ik was echt moe. En toch heb ik van de hele middag praktisch geen woord moeten zeggen!
Maar... ik kreeg de hele middag te maken met veel drukte... en daar word ik blijkbaar heel moe van!