Weer een feestje!

Gisteren, na het middageten, brachten we de kindjes terug naar huis. Elena vertelde er uitgelaten over haar logeerpartij en de Sinterklaasgeschenken en Matthias gaf al kraaiend een demonstratie stokpaard rijden.

Terwijl de anderen een wandeling maakten, zorgde ik voor de soep en het hoofdgerecht en rond 18 uur gingen Roger en ik Hendrik afhalen aan het station van Leuven.

Hendrik had een verrassing bij voor mij: een pakje van mijn (in Antwerpen wonende) vriendin Jeannine, bevattende een leuke kaart, een lief briefje, twee boekjes van Niels Holgersson (om voor de kindjes uit voor te lezen), 2 pakjes zwarte chocolade én een knutselwerkje (ik vermoed gemaakt door een van haar kleinkinderen). Zo lief allemaal! Heel fel bedankt, vriendin Jeannine!

We waren pas terug bij onze dochter en schoonzoon toen Zeger eraan kwam op zijn fiets. Onze schoonzoon had ondertussen lekkere hapjes klaargemaakt (onder andere gegrilde gamba’s en patatas bravas) waar we bij het haardvuur van smulden met een paar glaasjes Cava. Elena en Matthias genoten duidelijk van de heel knusse sfeer. Elena speelde nog eens voor Sinterklaas en zij en Matthias konden maar niet van de chips afblijven!

Het eten was heel lekker, de wijn aan tafel uitstekend en de conversaties soms “plezant”, soms ernstig, maar altijd boeiend. Rond 21:30 uur gingen de kindjes naar bad en naar bed. Wij bleven nog napraten tot ongeveer 23:45 uur en namen dan afscheid van Zeger, zijn zus en schoonbroer.

Hendrik vergezelde ons. Uiteraard wilde hij nog niet naar bed toen we rond 0:30 uur hier aankwamen: we dronken nog een paar glazen Westmalle en praatten gezellig na tot diep in de nacht. Hij ook vond ons familie“feestje” enorm gezellig.

Deze ochtend sliepen we eindelijk nog eens uit (Roger stond wel voor mij op): gisterenochtend hadden de kindjes ons toch weer voor 8 uur wakker gemaakt. Daarna volgde een luie dag met toch een vrij korte wandeling. Het schemerde al, het was heel koud maar alles was zo vredig stil! Tot we ineens een uil hoorden roepen in het kasteelbos.

Na ons avondmaal hebben we Hendrik naar het station van Tongeren gebracht waar we hem om 19:45 uur op de trein naar Antwerpen zetten.

Ik heb genoten van de voorbije week en van het weekend… Maar nu ben ik wel heel moe!

Er wacht al werk voor de KVLS op mij. Ik heb deze avond het voorwoord voor het volgende nummer van Oostland nagelezen en ondertussen kwamen de tekst en de foto’s voor de volgende Limburgse monografie binnen op mijn PC. Daar zal ik morgen proberen tijd voor te vinden!

De taal van de kleinkinderen

We stonden gelukkig iets later op dan gisteren deze ochtend. Na het ontbijt werd het weer spelen, vertellen en nog eens spelen. Tot het tijd was voor de boodschappen. Elena weigerde een jas aan te trekken: ‘Die heb ik niet nodig in de winkel’. Wel trok ze boven haar gewone kleding haar “prinsessenjurk” aan en zag ik haar telkens glunderen als iemand opmerkte: ‘O, een prinses!’. Bij de biersteker pronkte ze niet alleen met die (bijna tot op de draad versleten )jurk maar ook met haar nieuwe horloge!  

Dat leverde haar en Matthias van de uitbaatster elk een mini “Kerstmanbeertje” cadeau op waarmee we daarna druk “toneel” gespeeld hebben (op een van de twee nieuwe speeltapijten).

Na het middageten ging Matthias uitgeput dutten. Elena probeerde in slaap te vallen op de sofa maar dat lukte haar niet.

Ze bleek dan ook vrij moe toen ik na een snel vieruurtje een wandeling voorstelde en toch heeft ze het de hele tijd volgehouden. Vanuit zijn buggy wees Matthias weer naar alles op vragende toon: ‘Kijk!’ waarop hij lijkt te verwachten dat wij de naam ervan zeggen. Alleen van de koeien en huizen zei hij zelf de naam.

Met Elena speelden we onderweg “Ik zie wat jij niet ziet” dat ze heel leuk leek te vinden. Plezier dat ze had! En Matthias lachte mee hoewel ik vermoed dat hij niet echt wist waarover het ging. Op een zeker ogenblik zag Elena iets dat “bruin is”. Ik vroeg: ‘Een boom?’ Dat was bijna juist. ‘Een boomstam, oma!’, verbeterde ze me.

 Eigen foto

 Foto Roger

Ik herinner me niet echt wat onze eigen kinderen op welke leeftijd zegden maar ik heb de indruk dat zij veel woorden kent voor haar leeftijd. Zo zei ze bij het avondtoilet ineens van iets in onze badkamer dat het “zeepachtig” is en we hebben al opgemerkt dat ze zelf nieuwe woorden construeert, op een vrij logische manier. Voortgaande op “dommerik” of “stouterik” spreekt zij bijvoorbeeld over een “lieverik”  en zelfs over een “badderik” (iemand die graag een bad neemt). Matthias blijft afwachten (afijn, ik hoop het) en zegt (dus?) nog niet veel. Wel valt het mij deze dagen op dat hij Roger gewoon “papa” noemt en mij “mama”.

Ook ‘s avonds aten de kindjes heel goed (zelfde soep als gisteren en worst met appelmoes). Zo goed zelfs dat ze geen ijsje meer wilden als dessert: ‘Ik heb helemaal geen honger meer’, zei Elena en Matthias antwoordde gewoon: ‘Nee’ op mijn voorstel.

Daarna zette ik de kindjes even voor de pc: ik wilde immers mijn pijnlijke rug wat laten rusten. Elena koos een filmpje dat ze kende (ik kan me zelfs niet herinneren wat het was, alleszins iets met varkentjes) maar wat we vonden was Portugees gesproken. Toen ik dat merkte, stelde ik haar voor een ander filmpje te zoeken maar nee, ze wilde absoluut dit filmpje uitzien (ze leek het verhaal goed te kennen). Matthias hield het minder lang vol (omdat hij zo zijn taal niet kan oefenen in zichzelf?). Dat werd dus weer met hem spelen!

 Foto’s Roger

Na hun avondtoilet en vlak voor ze in bed kropen, wilden de kindjes nog een verhaaltje uit een boek. Het werd “Sneeuwwitje” – ‘Hoewel dat wel een beetje eng is met die boze koningin, hé oma’, zei Elena letterlijk.

Nu slapen ze als roosjes en ik hoop (voor ons) tot minstens 8 uur morgenochtend!

Vragen bij Sinterklaas

Gisteren was Elena constant aan het praten over Sinterklaas. Ze stelt zich vragen: hoe het komt dat hij soms zaken brengt die je niet gevraagd hebt. Of, zoals vandaag (want hij was deze nacht langs geweest): hoe weet hij wat je hebt gevraagd als je de kans niet gehad hebt om hem jouw briefje te overhandigen? En later: hoe komt hij dan wel binnen? En hoe geraken sommige grote stukken (zoals de stokpaarden die zij en Matthias kregen) wel in zijn zak? Het sprookje zal niet lang duren, vermoed ik!

Maar kom, gisteren stelde ze zich ook al vragen, en uiteindelijk besliste ze dat ze haar brief (lees: tekening), de wortel en het pintje pas deze avond zou klaarzetten. Ik vermoed dat ze het “allemaal een beetje eng vindt” zoals ze tegenwoordig vaak zegt bij een sprookje.

Wat moest ik doen? De spullen lagen klaar in de bibliotheek (waar de kindjes niet binnengaan zonder mij, zeker niet als ik op voorhand heb gezorgd dat hun speelgoed in de salon ligt) maar je weet nooit…

Omdat het laat was geworden, kleedde ik dus de kindjes om in de salon (ik zou ze deze ochtend fatsoenlijk wassen – en die regeling leken zij heel prettig te vinden) en legde achteloos hun schoentje naast een sofa en de tekening van Elena “liet ik rondslingeren” op de salontafel.

Elena werd vandaag wakker iets voor zes uur (voor Roger en mij is dat nog volop nacht), maakte haar broertje wakker, ze kropen bij ons in bed en het lukte ons ze tot halfzeven te bedaren maar niet echt te doen slapen.

We stonden dus op. Dochter van mij, de kindjes aten meer bij het ontbijt dan wat ik zei aan telefoon: ik was toen vergeten dat Roger voor elk van ons een licht gekookt ei klaarmaakte. Elena informeerde naar haar tekening voor Sinterklaas maar die vond ik nergens terug!

Daarna speelden we. Omdat ik een zwierige frambooskleurige rok van mij (die ik toch niet meer draag) wilde smaller maken voor Elena (ze speelt altijd prinses en die rok kan daar ook voor dienen) moest ik mijn naaigerief hebben en dat ligt in een van de laden in de bibliotheek. Zodra ik daar binnentrad, riep ik naar de kindjes: ‘Kom nu toch eens kijken!’.

Matthias was één en al verwondering: zijn “hoho’s!” volgden elkaar op. Elena was ook verwonderd, ontdekte alles met zichtbaar plezier, maar vroeg zich meteen af hoe het kwam dat zij hier nog niets had besteld bij de Sint en dat hij toch bijhad wat zij en haar broertje wilden… en zoveel meer bracht.

Daarna werd het spelen… en snoepen. Geen wonder dat de kindjes niet veel aten deze middag! Elena blijft zich wel vragen stellen. Zou Zwarte Piet (jawel, hier is hij nog zwart) misschien haar tekening hebben gevonden (vermits ik die op de tafel had laten rondslingeren)? En hun schoentjes stonden daar immers vlakbij! Maar ja, ze hadden er wel geen wortel of zo in gelegd: wat nu? Om dat goed te maken hebben we deze avond (Elena, Matthias en ik) ontzettend veel Sinterklaasliedjes gezongen!

Matthias ging dutten en dat wilde ik ook doen. Elena was er mee eens haar poppen, van wie we er pas een gestraft hadden omdat die nooit gehoorzaam is, bij zich te nemen op de sofa en hen de les te lezen. En Elena viel in slaap, zoals ik verwachtte.

Het vieruurtje hebben de kindjes verorberd en daarna wilden ze nog wat van die chocolade gebracht door de Sint.

Weer werd het spelen en vertellen (het heeft de hele dag geregend: geen wandeling, maar Roger heeft voldoende beweging gekregen, vermoed ik).

Het avondmaal (tomatensoep met balletjes en zalm met gebakken krieltjes en courgettes) ging er heel vlot in. Daarna nog een verhaaltje voor de kindjes, en na hun toilet werden ze naar bed gebracht. Ze waren overduidelijk heel moe (en ik hoop dat ze iets langer slapen morgen) maar Elena vroeg zich in het naar boven gaan af waarin Sinterklaas zaken als hun stokpaarden vervoert!

Voor het slapengaan (van de kindjes) ruimden we op en het viel me op dat Matthias dat ontzettend goed doet: hij legt niet eender wat in eender welke speelgoeddoos, maar sorteert echt! Wat ik niet van Elena kan zeggen!

Maar blijkbaar heeft ze deze avond voor de eerste keer willen toegeven dat ze wat kan leren van haar broertje: nadat ze voor de zoveelste keer een speeltje in een verkeerde doos had gesmeten, vroeg ze mij om meer uitleg. Terwijl ik uitlegde: de legoblokjes hier, de auto’s daar, de Barbiepoppen in deze box, … deed Matthias iets eigenaardigs voor zijn leeftijd: hij gaf telkens het voorbeeld en haalde iets dat in de doos hoort waarover ik sprak en smeet het daarin! Slim ventje!

Dat vandaag trouwens al verschillende keren het woord “huis” heeft uitgesproken (in verband met onder andere een speeltapijt, gekregen van Sinterklaas). Ik heb steeds meer de indruk dat hij ons, net zoals onze eigen Zeger, eens gaat verrassen doordat hij ineens van “bijna niets zeggen” zal overstappen naar “volledige zinnen zeggen”.

Nu slapen de kindjes en ik ga het ook niet lang meer trekken: wie weet slaap ik weer zo weinig uren volgende nacht!

Geen tijd gevonden om mails te beantwoorden vandaag maar wel één mail gestuurd naar mijn tante Fran9oise: Nononc lag nog steeds onder het mes!

Wel een vertaling gemaakt. Die kwam binnen rond het slapengaan van de kindjes en moet maandag geleverd worden.  De tekst was echter zo kort dat ik er mij maar meteen aan zette.

Foto’s van gisteren

Hieronder een selectie uit de foto’s die we gisteren maakten:

 Foto’s Roger

 Eigen foto

Feest!

Vandaag was het grootouders dag in de school van Elena. We werden er al verwacht om 9:30 uur en moesten voor ons doen dus heel vroeg opstaan. Ik heb mij echter niet beklaagd. Samen met Elena en haar andere grootouders (moeke en vake, en liefst in die volgorde noemen, want “vake en moeke” is volgens Elena verkeerd! ) de klasgenoten van onze grote meid en haar juf maakten we een lange boswandeling. Onderweg ontmoetten we sprookjesfiguren die ons telkens een opdracht gaven (raadsels, zingen, dansen, …) en moesten we zoeken naar bosvreemde objecten die we allemaal vonden (een klok, een plastic vis, een reuze potlood, enzovoort). We maakten een lus terug naar de school waar we lekkere pompoensoep aten.

En we hebben weer veel geluk gehad: pas na de wandeling begon het te regenen.

Voor ons was het feest daarna nog niet voorbij: omdat onze dochter vandaag 35 jaar wordt, volgde, nadat moeke en opa Matthias waren gaan halen bij Lutti, een feestje “thuis”: als aperitief Cava (voor de kinderen “kinderwijn” zijnde vlierbessensiroop aangelengd met water) en heel lekkere hapjes en daarna een vleesfondue met frietjes en allerlei slaatjes (en lekkere wijn). Om te eindigen, vlak voor onze dochter ging lesgeven, taart.

Roger en ik brachten Elena en Matthias mee naar hier. Ze hebben nog langer dan een uur gespeeld, Matthias dronk nog wat melk, Elena wilde een yoghurtje, ze keken naar een filmpje over het lelijke eendje, ik vertelde nog een laatste verhaaltje en ze gingen naar bed waar ze als een blok in slaap vielen.

Ik heb zo’n vermoeden dat Sinterklaas wel eens zou kunnen langskomen deze nacht!

Roger en ik hebben veel foto’s gemaakt vandaag maar nog geen tijd gevonden om die op te laden. Een selectie ervan serveer ik dus later.

Nadat de kindjes in bed lagen, kreeg ik de tijd om de binnengekomen mails te lezen. Antwoord volgt later, vrienden!

Ikzelf heb wel even naar mijn oom Nononc gemaild, die morgen wordt geopereerd.

Wie heeft dat wel vertaald?

Ik lees zopas dit. Wie heeft dat wel vertaald? ‘Bied jouw diensten aan’, zegt Roger. Daar is het jammer genoeg te laat voor!

Hectische dag

Roger had via email iets besteld in een winkel in Hasselt. Dus reden we, na enkele huishoudtaakjes,  naar Hasselt met de bus. Ik voor de eerste keer gratis.

Dat wil zeggen, vriendin Marie-Louise die de vraag stelt in een mail die ik voorlopig niet kan beantwoorden bij gebrek aan tijd, ik betaalde wel 5 euro voor mijn elektronische buskaart die zogezegd vijf jaar geldig zou zijn, maar die waarschijnlijk, gezien de nieuwe regeling, het nog geen jaar zal doen.

In Hasselt was het koud en even druk als altijd, wat ik deze keer  hinderlijk vond. Nadat we Roger zijn bestelling hadden afgehaald, liepen we nog even de C&A binnen (om ons wat op te warmen) en weer viel mij op hoe goedkoop kleren daar zijn. Roger wilde natuurlijk naar de herenafdeling (zijn laatste tweedjas loopt op zijn eind en ik zou hem graag een nieuwe zien kopen). Jassen genoeg, maar geen tweed. Twee verkopers aan wie we vroegen of er tweedjassen waren, bleken niet te weten wat tweed is!?

Daarna gingen we de Standaard binnen. Ik zocht naar het boek dat we pas besteld hebben bij Amazon: het was er niet. Als zelfs een boekhandel als de Standaard niet kan zorgen voor een service zoals je online vindt, vraag ik me echt af hoe lang “fysische” winkels nog zullen bestaan!

Uiteindelijk liepen we door de kou terug naar de bushalte waar we de bus namen van 15:39 uur. Ik had er niet aan gedacht: dat is het uur waarop alle scholieren ook de bus nemen! Geen zitplaats dus, een meer dan overvolle bus die na elke halte nog voller werd, een huilend geprangd kindje dat maar niet kon getroost worden door zijn oma, en geen enkele scholier die zijn zitplaats afstond aan deze (pas)65-jarige “dame”!

Daarna moesten we nog boodschappen doen: dat gebeurde in heel snel tempo.

Thuis, terwijl ik voor het avondeten zorgde, belde ik even met Nany (het was al een poosje geleden en volgende dagen worden te druk: ik vrees dat ik er dan geen tijd voor vind). 

Vlak na het eten, net toen ik wilde beginnen “lezen op papier”, een telefoontje van een Antwerpse vriendin. Ik telefoneer niet graag en toch was ik blij haar stem te horen: we bleven meer dan een half uur “kletsen”.

Daarna enkele mails beantwoord (van mensen van wie ik weet dat ze deze blog niet volgen: de anderen weten waarom ze nog geen antwoord hebben gekregen) en uiteindelijk toch nog een uurtje gelezen in “Expiation”. 

Nog was opgeplooid en weggelegd (nee, niet gestreken: ik strijk bijna niets), een beetje opgeruimd, en nu ga ik slapen: de volgende dagen worden heel druk! Maar daarover later meer!

Om de dag te eindigen

Na ons avondmaal (een groentesoepje en daarna een wokschotel met veel groenten en vis) heb ik, zoals altijd als we onder ons tweetjes zijn, een uurtje gelezen in de relax;  in “Expiation”, een Franse vertaling van “Atonement” van Ian Mc Ewan, een boek dat ik vorig weekend cadeau kreeg (ik vergat te vertellen dat onze gasten ook nog een boek bijhadden voor mij, én dat, zodra ze doorhadden dat ik verjaarde, ze mij 20 euro gaven om de Goncourtprijs “Pas pleurer” te kopen, wat wij nog gisterenavond bestelden bij Amazon).

Ik geniet van “Expiation” ondanks de heel aparte stijl: zoals in een sprookje wordt het verhaal verteld vanuit een Godstandpunt, en toch krijg je de indruk dat je echt in het hoofd van elk personage geraakt. Dat kan ikzelf niet bereiken in mijn schrijfsels, vermoed ik!

Daarna nog gekeken naar End Game en er ontzettend van genoten.

En, net voor ik wilde naar bed gaan, nog dit gelezen. Ik heb dan de neiging om te zeggen: ‘Moeders, blijf toch bij je kinderen’, maar tja, als dat financieel echt niet mogelijk is!?

En ik dacht weer aan die vroegere cursisten van mij. Die vrouwen én die mannen konden wel thuis blijven én samen voor de kinderen zorgen. Waarom is dat tegenwoordig praktisch onmogelijk voor autochtone vrouwen die zich geroepen voelen om hun kinderen zelf op te voeden? (hoewel weinig vrouwen van bij ons die “job” nog ambiëren, vermoed ik)

Van Haren naar Piringen en terug

Na wat opruimwerk en nadat de wasmachine enkele keren had gedraaid, maakten we tijd voor een dik uur wandelen: van Haren naar Piringen en terug. Heel rustgevend: bosjes, appel- en perenplantages (er hingen nog veel appelen aan de bomen), holle wegen, roofvogels, een koppel fazanten, weiden, koeien en slechts één andere wandelaar. En prachtig herfstweer!

 Foto Roger

 

 Eigen foto’s

 Foto’s Roger

 Eigen foto

 Foto’s Roger

Weerzien

Het was moeilijk een weekend te vinden dat voor ons alle zes paste! Uiteindelijk werd dat het voorbije weekend, toevallig op mijn 65ste verjaardag. Ik vertelde dat echter niet aan onze vrienden en we vierden oorspronkelijk enkel ons samenzijn, tot de vele telefoontjes, berichtjes en kaartjes hun iets deden vermoeden.

Toen vroeg ik hun daar niet te veel aandacht aan te besteden (ik had niet veel zin om deze verjaardag te vieren, en zeker niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan). Trouwens één van ons zessen (de dochter van de collegevriend van mijn vader zaliger) is pas grootmoeder geworden en ik vond dat dit veel meer aandacht verdiende. Het is een prachtig babymeisje geworden!

Het werd een zonnig weekend vol vriendschap. Wandelingen, lekker eten (jawel, van mijn eigen gerechten) en smullen van de paté, de humous, de zelfgebakken citroencake en de “waste” die ze ons hadden gegeven, lekkere wijnen proeven (ook voor een deel door hen meegebracht) en veel bijpraten, lachen en filosoferen.

 Eigen foto’s

 

“Restjes” van de vorige dagen (Foto’s Roger)

 Pas nu zagen we in het veld boven Mettekoven dat er twee laarzen hingen aan die boom! (Foto Roger)

Het werden nog eens onvergetelijke dagen!

Nany

Ik vergat vandaag nog te vertellen over een telefoontje met mijn moeder Nany: de vriend van mijn vriendin Denise (die een buur is van mijn moeder) helpt haar de laatste tijd met heel veel klusjes.

Mijn mama lijkt in de wolken én ik ben jouw vriend zo dankbaar, Denise!

Van een vrij rustige dag naar een drukke avond

Vandaag wilde ik nog de keuken onder handen nemen (jaja, we krijgen bezoek overmorgen, maar daarover meer na het weekend). Ik stelde vast dat de keuken vrij snel weer in orde was… Maar dat de  badkamer (die ik enkele dagen geleden grondig schoonmaakte) al een nieuwe beurt nodig had.

Maar kom, dat ging ook vrij snel en daarna wandelden we van het klooster van Colen naar hartje Kerniel en terug: een dikke drie kwartier met veel klimmen.

Na het avondeten (een mislukt recept) moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers.

Maar eerst over mijn mislukt avondrecept. Ik wilde weer iets in elkaar flansen met de ingrediënten die ik in huis had: een gratin van schelvishaasjes en broccoli. Omdat ik met zoveel andere zaken tegelijk bezig was, vergat ik de vis voldoende te laten ontdooien en gaf die veel te veel vocht af in mijn bereiding!

Dat zal me leren niet meer constant met allerlei zaken tegelijk bezig te zijn! 

Roger ging deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ondertussen nam ik de tijd om gezellig te liggen lezen, te zoeken naar kinderfilmpjes voor Elena en Matthias die binnenkort hier komen logeren en ik vond dit vrij interessant voor hen.

Toen Roger thuiskwam van de vergadering, was ik  aan het chatten met een van onze kinderen.

Roger had werk bij voor mij: Heemkunde Groot Heers zoekt een locatie voor het nieuwjaarsetentje en… Wij moeten daarvoor zorgen.

Ik heb dan een poosje (want ik weet dat je lang op voorhand moet reserveren in de Horeca) afwisselend gechat en gewerkt aan een offertevraag (ik leer het blijkbaar niet af: met allerlei zaken tegelijk bezig te zijn) . Roger heeft voor de verzending ervan gezorgd.

Wat een drukke avond!