Over euthanasie

Nadat ik de vorige post schreef, keek ik verder naar Van Gils & Gasten, onder andere over euthanasie (nogmaals: ik denk dat de link hiervoor niet lang zal werken).

En... ik hoorde daar iets zeggen dat mij al heel lang dwarszit (omdat Roger en ik ook al oud zijn en we nog niet meteen afscheid willen nemen van het leven): 'Euthanasie gaat de ethiek binnen enkele jaren beïnvloeden, gezien de vergrijzing'.

Nee, echt, ik ben tegen "politisering" van zulke zaken!

Over orka's en mensen

Deze avond laat op mijn computerscherm nog even gekeken naar Van Gils & Gasten, onder andere over orka's.
Ongelooflijk boeiend wat ik leerde over de "maatschappij" van die dieren! Zoals bijvoorbeeld over orka-moeders die rond hun 40 jaar in de menopauze gaan, zodat ze samen met dochters en zonen kunnen zorgen voor de opvoeding van de "kleinkinderen". Orka-vaders hebben minder geluk: zij zouden rond hun 40ste sterven (Ik vrees wel dat de link die ik hierboven plaatste binnenkort niet meer zal werken).

Ik vroeg me daarna iets af: hoe komt het dat we wel tot op zekere hoogte kunnen communiceren met een dier of met een baby die nog niet kan spreken en dat het zo moeilijk gaat met een volwassene die niet meer kan spreken?

Lectuur

Nog steeds geen drukproeven aangekregen! Maar tja, het is weekend: waarschijnlijk zal het voor maandag zijn.

Veel regen en vrij koud vandaag. Toch maakten we tussen twee buien door nog een wandeling, weer in Sint-Truiden. Er zijn daar voor ons nog veel straatjes en hoekjes te ontdekken, en daar hou ik van.

Voor de rest vooral gelezen, op papier en op scherm, en onder andere gevallen op dit, over Griet Op de Beeck, dat ongeveer zegt wat ik ook voel bij al die interviews, recensies en artikels de laatste dagen.

Laatste mooie nazomerdag?

Dat beweren onze smartphone, de tabakshandelaar in Sint-Truiden waar ik vandaag enkele e-liquids ging kopen (nadat we eerst wat hadden rondgelopen in de Kringwinkel met als buit weer een boek van Nicci French én een tweedjas voor Roger... maar die rode sofa was er niet meer) én buren die we later ontmoetten op onze wandeling terug naar de auto aan de rand van de stad.

Ach, als het ook een mooie herfst wordt, is het voor mij oké.

Vandaag ook nog eens het poorthuis onder handen genomen. Normaal doe ik dat met een bezem maar Roger stelde vandaag voor een stofzuiger te gebruiken. Als er gestofzuigd wordt, biedt Roger altijd zijn hulp aan, wat maakte dat terwijl hij zorgde voor het poortgebouw, ik me kon bezig houden met ons terras: onkruid wieden en vegen, waarbij ik onder een buitenmat een heel grote mierenkolonie aantrof. Ik heb de beestjes maar gerust gelaten: we zullen de volgende maanden waarschijnlijk niet vaak meer op dat terras zitten.

Na ons avondmaal dat bestond uit gazpacho, inktvisjes, latuw en aardappelsla (ik had eerst groentesoep, zalm, wortels en erwtjes voorzien maar we hadden allebei zin in iets echt zomers) nog even gezellig iets gaan drinken in een cafeetje in Sint-Truiden.

Nog steeds geen "laatste" drukproeven aangekregen!

Ziekenbezoek

Ik had verwacht dat we de laatste aanpassingen van de zetter (in verband met het boek over WOI) ten laatste deze avond zouden aankrijgen, wat niet is gebeurd. Eigenlijk ben ik er niet kwaad om, al betekent dat waarschijnlijk morgen of overmorgen weer tegen de klok werken.

We bezochten deze middag immers onze "familiezieke" en ik kwam vol frustratie terug naar huis. Ik voel me zo onmachtig: begrijp niet wat de zieke me probeert duidelijk te maken, de zieke voelt dat en probeert nog nadrukkelijker duidelijk te maken wat er scheelt, en weer begrijp ik het niet... Zelfs de verpleegkundigen die ik erbij haalde, begrepen niet wat er werd bedoeld. De zieke wordt dan echt boos, wijst iedereen af  (al moet ik zeggen dat ikzelf gespaard bleef: vaak zocht ze integendeel naar mijn hand).

Ik zou het beter niet doen, maar ik probeer (proberen is niet het juiste woord: het gebeurt gewoon) me altijd te verplaatsen in het hoofd van de mensen die ik graag zie, met als gevolg dat  ik vaak te veel gevoelens "oplaad" en deze middag waren dat vooral negatieve, frustrerende gevoelens.

Nog een beetje huishouden na een mooie maar zware dag

Deze ochtend vergadering van de werkgroep WOI, die Roger en ik al moesten verlaten om 11 uur.
We hadden het vooral over het lespakket over de Eerste Wereldoorlog, dat we de lokale scholen willen aanbieden, en over de presentatie van ons boek.
O ja, het bleek dat van de twee leden, die geen opmerkingen naar mij hadden doorgestuurd, één gewoon geen opmerkingen had. De tweede verscheen gewoon niet op de vergadering.

Om 12:10 uur Elena en Matthias in het Leuvense van school afgehaald en daarna Eva gaan halen bij onthaalmoeder Lutti.

De hele middag hebben we (ik bedoel de kindjes en ik, want Roger ging even zijn tweede oudste  zus bezoeken) gespeeld (ook in de tuin: het was zo mooi weer!), verteld, heeft Elena nog een verhaaltje getekend, praatte Eva heel veel (ze zegt opvallend veel woordjes).

Tegen de avond begon ik te koken. Dochterlief had kip voorzien (varkensvlees voor Roger😉) en ik dus blij: Roger lust geen kip met als gevolg dat we dat favoriete vlees van mij thuis praktisch nooit eten.

Broek en topje van Elena zijn creaties van haar mama

Eigen foto's

Na het avondeten, terwijl schoonzoon verder voor de kindjes zorgde, reden Roger en ik naar huis.

Ons eerste werk hier was de tekst van het lessenpakket nalezen terwijl de wasmachine draaide.
Zopas heb ik die was te drogen gehangen. Roger is nog steeds bezig met die tekst.

Wereldoorlog I en Brustem

Vandaag nog heel veel uren besteed aan het boek van de werkgroep WOI.
De bedoeling was dat elk lid van de werkgroep 40 bladzijden zou nalezen en zijn opmerkingen naar mij sturen. Ik moest dan de nodige verbeteringen noteren in het PDF-bestand en er een lijst van maken. Kort na de middag verwachtten we nog de opmerkingen van twee leden.

We besloten dan maar eerst te gaan wandelen in Brustem. Een aangenaam, rustig dorp, vind ik.

Daarna wilden we iets gaan drinken op het terras van De Kluizenaar (het was prachtig weer) maar dat café was gesloten (hadden weer even vergeten dat het dinsdag is). Dus maar geopteerd voor het binnenplein van een hoeve, daar schuin tegenover, "Heirbaan 66". Ook gezellig maar wel duurder dan De Kluizenaar.

Eigen foto's

Toen we thuiskwamen was het tijd om te zorgen voor het avondmaal (al begon ik me zorgen te maken omdat we nog steeds niets hadden aangekregen van die twee werkgroepleden).

Na ons eten (heel lekker: na een soep in elkaar geflanst met restjes van sla, selder en bloemkoolbladeren, spruitjes en aardappelen met look gebakken in olijfolie en spek uit de oven) besloten Roger en ik, vermits we nog steeds geen bericht van hen hadden gekregen, maar zelf de delen voorbehouden aan die twee leden na te lezen: morgen wil Elie immers alles terug naar de zetter sturen.

Het resultaat is dat ik doodmoe ben! 😊
En dat ik zo snel mogelijk "inhaalwerk" moet verrichten in het huishouden!

Boeiend!

Niet alleen de inhoud van het boek, waar Roger en ik vandaag, buiten onze boodschappen en zo, de meeste tijd aan besteedden, is interessant. Ook de hololens.

Hendrik had er ons tijdens een van de voorbije lange avonden over gesproken en het fascineerde me zo fel dat ik deze avond laat, bij wijze van ontspanning, nog meer opzocht daarover.

Ongelooflijk boeiend!

Prachtig herfstweekend met Hendrik

Hendrik kwam vrijdagavond aan en trof het: wat een prachtig herfstweer kregen we!

Uiteraard werden het weer lange praatavonden en/of filmavonden na telkens lekker eten en overdag wandelingen (gisteren in Vechmaal, vandaag in Batsheers) en terrasjes (gisteren bij Stephane Malais en vandaag De Kluizenaar, omdat op het "Herfstfeest" in Batsheers alle terrasjes compleet waren).

Hendrik en Roger bij Stephane Malais

Wandeling in Batsheers 

Eigen foto's

Op het terras van De Kluizenaar (foto Hendrik)

Ondertussen was de nieuwe versie van de lay-out van het boek over de Eerste Wereldoorlog aangekomen en deze avond, nadat we Hendrik naar het station van Sint-Truiden hadden gebracht, waren Roger en ik daar nog enkele uren mee zoet.

Netwerkmoment

Elie had Roger en mij gevraagd deze avond als afgevaardigden van de werkgroep WO I naar het "Netwerkmoment Erfgoed Zuid-Limburg" in de stroopfabriek van Borgloon te gaan.

Dat hebben we gedaan, na een dag verder werken aan "ons" boek, en een wandeling van Borgloon naar Kuttekoven en terug.

Foto's Roger

Het werd een aangenaam weerzien in de stroopfabriek (met onder andere Ludo D., Jos V. en nog een paar andere leden van Heemkunde, Johnny C., Kim en Jelle, Rombout Nijssen) maar aan de presentatie van de verschillende erfgoedorganisaties heb ik niets gehad. Ze gebeurden tegelijkertijd op twee momenten, in verschillende hoeken van de zaal (je koos de presentatie die je wilde volgen) en ik zat telkens zo dat ik langs mijn beide oren twee verschillende sprekers hoorde. Ik hoor al niet te best maar nu  was het ronduit een ramp voor mij.

Daarna zijn we niet al te lang meer gebleven: ik wilde nog een laatste keer "ons" boek overlopen voor ik de proefdrukken terugstuurde naar Elie.

Morgen begint de herfst!

Deze ochtend verlieten we de vergadering van de werkgroep WOI weer om 11 uur.

Stipt om 12:05 uur parkeerden we de auto in de buurt van de school van de "groten" en toen we de speelplaats opliepen, ging de bel.

Kort daarop kwamen Elena en Matthias te voorschijn, beladen met verhalen (en dan moet je heel diplomatisch zijn om te zorgen dat Matthias soms eerst aan het woord komt) én een tekening als cadeau voor ons.

Matthias moest pipi doen en troonde ons in een labyrint van gangen en klaslokalen mee naar de toiletten. Onderweg in dat "doolhof" kwamen we voorbij de klas van Elena waar Roger en ik uiteraard een kijkje moesten nemen.

Het viel ons op dat de wc's voor kleuters geen deuren vertonen. De reden daarvoor is nogal duidelijk (zelfs Elena kwam erop toen we haar erop attent maakten) maar ik herinnerde me mijn kleuterjaren: toen al vond ik het alles behalve leuk als op school iemand toekeek terwijl ik mijn gevoeg deed (gelukkig voor mij waren onze toiletten wel voorzien van een deur). En ik begreep ineens hoe het komt dat als Elena, Matthias, Anna, Lionel of Millie "thuis" naar wc gaan, ze de deur openlaten.

Uiteindelijk reden we naar onthaalmoeder Lutti waar Eva mij met open armen ontving (Elena en Matthias bleven in de auto zitten, en Roger bleef bij hen) en, na voor mij nog een praatje met Lutti, heel fier aan mijn hand naar de auto liep.

Roger was klaar geraakt met de reparatie van Matthias' sinterklaasstaf en na het middagmaal deed Matthias meteen zijn sinterklaaskleren aan. Eva leek moe maar wilde niet naar bed, wat ik begrijp, want het leven is toch zo boeiend: tekenen (ze vertelt me dan gelukkig wat ze "tekent"), spelen met haar broer, zus en Anna, onder andere in de tuin.

Eigen foto's

Waar we de eerste herfsttekenen zagen: veel paddenstoelen en al vrij veel bladeren op de grond. Ik herinnerde Elena eraan dat we, toen ze nog heel klein was, zo fel hadden genoten van het knisperende bladerentapijt in de tuin, en ineens besloten de kindjes de tot nu gevallen bladeren te verzamelen om er een bescheiden bladerentapijt van te maken. Alle vier gingen ze zo enthousiast op in die bezigheid dat ik uiteindelijk gewoon meedeed.

Daarna besloten de kindjes dat het iets later "bladerenfeest" oftewel "herfstfeest" zou zijn. En vroeg Elena me wanneer het echt herfst zou zijn. Toen realiseerde ik me pas dat de herfst morgen begint!

Na het "herfstfeest" (gewoon genieten van en spelen in de tuin onder een late herfstzon) was het voor mij tijd om te koken. Ondertussen keken de kindjes naar filmpjes. Matthias en Eva naar "Thomas de trein" en Elena (op een ander tablet) naar sprookjes. Sprookjes die ik niet kende: ik vroeg haar of die misschien van Grimm waren, ze wist het eerst niet maar na het eerste filmpje kwam ze mij in de keuken vertellen dat ze wel degelijk 'van de gebroeders Grimm' waren. Dat heeft ze dus gelezen vermoed ik? En dan zou ze al veel meer kunnen lezen dan wat ze op school heeft geleerd (wat mij eigenlijk niet zou verwonderen).

Na het avondeten, terwijl Matthias en Eva verder keken naar "Thomas de trein", toonde Elena me hoe ze (niet verplicht) oefent op "Bingel". Een leuk schoolinitiatief!

Vlak daarna vertrokken Roger en ik naar huis (uiteraard was onze schoonzoon thuis om voort voor de kindjes te zorgen - dochterlief gaf les) waar Roger verder de drukproeven van "ons" boek heeft nagelezen. Hij is nu geraakt aan bladzijde 265 van de 315.

Een uitstapje en een overlijden

Nee, ik ga het niet hebben over de nieuwe voedingsdriehoek. Hoewel ik die al veel beter vind dan de vorige, zou hij misschien meer rekening moeten houden met de soorten plantaardige vetten... Maar kom, ik wilde het niet daarover hebben.

We wachtten op de drukproeven vandaag, en omdat ze maar niet aankwamen, besloten we te gaan wandelen in het tweetalig dorpje Herstappe.

Het moest weer lukken: pas waren we daar aangekomen of ik voelde op mijn smartwatch de drukproeven aankomen.
Toch hebben we genoten van een mooie wandeling van iets minder dan een uur voor we terug naar huis keerden.

Foto's Roger

Waar ik uiteraard meteen de drukproeven begon na te lezen.

Tijdens een korte pauze deze avond las ik op Facebook dat de Nederlandse auteur Martin Wings gisteren is overleden. Hij was enkele maanden ouder dan ik (van 11 maart 1949) en schreef heel goed. Ik had onlangs van hem vernomen dat hij serieus ziek "was geweest" (waardoor ik dacht dat hij voorlopig genezen was), dat hij hoopte nog enkele mooie jaren te mogen beleven en dat hij niet bang was voor de dood (ik wist dat hij zijn overleden vrouw enorm miste).

Martin, ik hoop zo dat je nu opnieuw met haar verenigd bent!

Over dialecten en literatuur op een rustige regenachtige dag

Buiten onze uitgebreide boodschappen niet veel gedaan vandaag. Om te beginnen regende het regelmatig pijpenstelen. En daarbij: ik was aan het wachten op de verbeterde versie van het boek over WOI.  Die moet immers nog eens nagelezen worden.

Helaas, geen mail gekregen van de zetter vandaag.

Dan maar, na een telefoontje met Nany, de nieuw aangekochte en gekregen boeken (die gelezen waren of waarvan ik dacht dat ik ze pas veel later zou lezen) opgeruimd en opgemerkt dat we veel te weinig planken hebben! 😉

Een boek, waar ik destijds al meteen te veel fouten in vond, ontsnapte aan het opruimen omdat ik het nog één kans wilde geven (Boudewijn Knevels heeft zijn jongste schrijfsel toevertrouwd aan dezelfde uitgever, vandaar). En... terwijl ik er nog even in bladerde, merkte ik op dat zelfs de vormgeving serieus te wensen overlaat (bladzijden met maar één regel bijvoorbeeld). Ik hoop maar dat Boudewijn een beetje, nee serieus, opvolgt wat er met zijn typoscript gebeurt!

Ook gelezen, onder andere in "Het Weerzien" van Nicci Gerrard (deel van Nicci French, en als je dit boek - door haar alleen geschreven dus - leest, herken je meteen haar inbreng in de boeken die ze samen met haar echtgenoot schrijft). Eerst wilde ik "Black Venus" van Jef Geraerts herlezen (ik had het in de jaren 70 gelezen) maar dat boek legde ik snel terzijde en staat nu op een plank bij de "opgeruimde" boeken. Het kon me echt niet meer bekoren: seks, seks en nog eens seks en een gebrek aan interpunctie dat maakt dat het heel onaangenaam leest.

Deze avond laat, na het beantwoorden van een paar mails, en omdat ik nog steeds geen bericht had ontvangen van de zetter, op mijn pc gekeken naar "Van Gils & Gasten", onder andere over Limburgse dialecten.

Ik vroeg me weer af vanwaar tegenwoordig die interesse, die bewondering zelfs voor dialecten. Ik heb het al vaker gezegd maar ik herhaal het nog even: dat vasthouden aan dialecten is nefast voor Vlamingen. Een Franstalige die Nederlands leert en daarna geconfronteerd wordt met een dialect waar hij niets van begrijpt, heeft geen respect meer voor de Vlaming in kwestie en beslist steevast dat de conversatie best verder gaat in het Frans (zeker als de Vlaming blijk geeft van zijn talenkennis).

Maar uiteindelijk hoorde ik in die uitzending hetzelfde zeggen als wat mijn mening is: dialecten zijn een deel van ons patrimonium dat moet bewaard worden, maar een dialect gebruiken doe je nu enkel tussen vrienden of in gezinsverband.
En het liefst enkel sporadisch, zou ik daar aan toevoegen, want wij Vlamingen moeten leren correct Nederlands te spreken (desnoods met een accent, dat kon en kan me als Franstalige absoluut niet schelen).

En.. al is het bewaren van die dialecten in allerhande "dictionnaires" ("diksjenêr" lees ik op de kaft van zo'n woordenboek dat wij in huis hebben) een vrij goed idee, ik vraag me af waarom niemand op het idee van Roger komt, of in het Heerse zijn idee uitwerkt (want hij heeft het daar al vaak over gehad): vermits het schriftelijk fonetisch weergeven van een dialectuitspraak heel moeilijk is, waarom niet werken met geluidsopnames?

Binnenkort wordt dat wel onmogelijk: de generatie voor ons is stilaan aan het verdwijnen en hun kinderen (zoals Roger - ikzelf heb nooit enig dialect gesproken) spreken dat dialect niet meer heel zuiver uit.

Dag van de landbouw en Heks

Dag van de landbouw vandaag. In Heers deden drie moderne landbouwbedrijven hun poort open: in Gutschoven, Mechelen-Bovelingen en Vechmaal.

Wij dus naar Gutschoven waar we het veel te druk vonden en daarna naar Vechmaal waar het even druk was. Niets voor ons: we besloten niet nog eens naar Mechelen-Bovelingen te rijden maar een wandeling te maken in Heks.

Het werd een mooie lus langs de in de steigers staande kerk, de nu verlaten molen, velden en (minder mooie) villawijken.

Foto's Roger

Er heerste een aangename herfsttemperatuur maar eigenaardig genoeg zat er niemand in de tuin van Stephane Malais... waarschijnlijk zat iedereen in een van die voor ons vandaag te drukke landbouwbedrijven?

We zijn dan maar iets gaan drinken in een cafeetje in Sint-Truiden.

Welgekomen hulp van onze achterbuur

Onze stoep zag er weer niet uit: vol mos en onkruid. Roger kan het wieden niet bijhouden, de veelvuldige regens hadden ons nog geen kans gegeven de onlangs gekochte (toegelaten) herbicide te gebruiken en ikzelf had wel wat anders te doen.

Vandaag zouden we echter die stoep aanpakken. Roger wilde eerst het grootste deel mos en onkruid wieden om daarna eindelijk nog eens te spuiten. Ikzelf had niets speciaals op mijn programma staan, dus wilde ik hem wel helpen (al zag mijn rug er tegen op: onze stoep is enkele tientallen meters lang).

Terwijl we daarmee bezig waren, kwam onze achterbuur (de echtgenoot van onze Italiaanse buurvrouw) voorbijgereden. Hij stopte even voor een babbeltje en raadde ons aan herbicide te gebruiken in plaats van onze rug zo te martelen.

Hoewel... al pratend kwam hij tot de conclusie dat we inderdaad best het grootste deel mos verwijderden alvorens te spuiten. 'Ik kom seffens even langs met een blazer en blaas jullie "oogst" bij elkaar zodat je het onkruid alleen nog moet opscheppen,' beloofde hij.

Inderdaad, een half uurtje later, wij waren pas klaar met ons werk, verscheen hij weer.
En... hij blies ! Ik stond echt in bewondering voor dat (heel oude, legde hij uit) blaastoestel van hem!

Hadden wij maar zoiets... maar het is heel duur, zegt Roger dan weer, die vreest dat een tweedehandstoestel niet even performant is.

In een mum van tijd was onze achterbuur klaar en kon Roger het hoopje mos en onkruid in de groene container scheppen. Buurman drong aan: 'En nu meteen spuiten met herbicide, en binnen een paar dagen spuiten met javel.'

Ik had ondertussen even de buienradar op mijn smartphone geraadpleegd: het was toen 15:00 uur en het zou om 16:15 uur beginnen lichtjes te regenen. Dat zei ik tegen buurman. Hij keek op zijn eigen smartphone en besliste: 'Die paar druppels kunnen geen kwaad: spuit maar!'

Wat Roger dus deed.

Daarna vond ik dat we een Orval hadden verdiend op het terras van De Kluizenaar...  waar we geen regen hebben gezien. Als het hier al enkele druppels heeft geregend, was daar niets van te merken toen we thuiskwamen.

Eva steelt koekjes uit de keukenkast

Nee we gingen niet babysitten zoals de titel van deze post laat vermoeden. Integendeel: ik heb wat schoongemaakt terwijl Roger in zijn atelier probeerde Matthias' sinterklaasstaf (onlangs gebroken door een te heftig gebruik) te herstellen. Ook geen wandeling wegens te vaak regen vandaag.

Ik kreeg wel een grappig mailtje van dochterlief: ze betrapte kleine Eva op het stelen van (blijkbaar chocolade-) koekjes uit de keukenkast:

Foto van dochter

Over regen, familie en communicatie

Het heeft praktisch de hele dag geregend. Vlak na de middag hield het even op en ik stelde Roger voor onze dagelijkse wandeling te maken in Herk de Stad voor we "onze" zieke zouden bezoeken. Ik was pas uitgesproken of het begon hier weer pijpenstelen te regenen en op mijn computerscherm zag ik dat het in Herk de Stad al even erg was.

Geen wandeling dus. Rond 16 uur reden we de parking van het revalidatiecentrum op en in de gietende regen liepen we naar de ingang.

Ons familielid leek nogal vermoeid door het drukke revalidatieprogramma maar ook heel blij ons te zien. Ze sprak al enkele woorden heel verstaanbaar uit maar, ik merkte het wel, dat vroeg van haar een heel zware inspanning.  Antwoorden op onze vragen via een of ander gebaar lukte nog niet.

Vreselijk, vind ik dat, niet kunnen communiceren (jawel, dat zeg ik, die niet graag telefoneer en zelfs niet zo heel graag 'babbel', maar die heel graag brieven schrijf - brieven die tegenwoordig praktisch altijd worden vervangen door mails).

Dat herinnert me aan een uitlating van Diane De Keyzer gisteren: ze vreest dat, door al die mails in plaats van brieven, geschiedkundigen later minder materiaal zullen vinden voor hun boeken. Ik dacht even te reageren maar uiteraard deed ik het uiteindelijk niet.

Ik wilde toen eigenlijk dit zeggen: mensen die nu mails meteen wegsmijten nadat ze gelezen en beantwoord zijn,  zijn te vergelijken met mensen die vroeger alle beantwoorde brieven meteen wegsmeten.
Mensen die vroeger het liefst geen enkele brief wegsmeten, zullen nu ook geen enkele (beetje belangrijke) mail wegsmijten... en het grote verschil is dat de mails die ze zelf hebben geschreven ook bewaard blijven, terwijl je vroeger - ik heb het enkele keren meegemaakt, onder andere  na een overlijden - nog zoveel brieven van correspondenten kunt bijhouden als je wilt, het is de correspondent die beslist wat er gebeurt met die handgeschreven  brieven die jij naar hem stuurde.

Sorry voor deze lange parenthese!

Onze familiezieke leek onze communicatie via aanrakingen, lachen en oogcontact te appreciëren, want toen ik de eerste keer aanstalten maakte om afscheid te nemen, klampte ze zich aan mijn hand vast.
Op een zeker ogenblik had ik de indruk dat ze hoofdpijn had.
Heel lang geleden, toen onze kinderen nog kindjes waren (en eigenlijk daarvoor ook sporadisch bij vrienden), had ik opgemerkt dat ik iemands hoofdpijn kon wegnemen door de palm van mijn hand op de pijnlijke plek te drukken.

Dat deed ik nu dus ook, al was ik niet zeker van die hoofdpijn. De reacties van "onze" zieke waren sprekend: eerst pakte ze mijn hand vast, en terwijl ik dacht dat ze die van haar voorhoofd zou wegduwen, zorgde ze integendeel dat ik mijn hand iets feller tegen haar voorhoofd aandrukte. Na ongeveer vijf minuten duwde ze zachtjes mijn hand weg en gaf ze ons een zo lieve glimlach!

Ik hoop zo dat ze me ooit kan vertellen wat in deze periode door haar hoofd gaat! Ik heb zo'n vermoeden dat ze zich gevangen voelt in haar eigen defecte lichaam!😓

Boeiende dag

Deze ochtend vergadering van de werkgroep WO I. Alles is nagelezen en deze avond mailt Elie de tekst terug naar de zetter.

Roger en ik verlieten de vergadering al om 11 uur: om 12:10 uur zouden we Elena en Matthias in het Leuvense van school afhalen.
Elena kwam als eerste naar ons gelopen, nestelde zich in mijn armen en we wachtten tot Matthias op de speelplaats zou verschijnen. Hij verscheen echter niet... en stilaan werden Roger en ik ongerust tot we hem na een poosje zoeken vonden achter een muurtje aan de ingang. Hij had ons niet opgemerkt, dacht dat we nog niet waren aangekomen en wachtte daar braafjes op ons.

Eva was al thuis bij onze dochter. We aten, Anna kwam spelen en eigenlijk had ik een hele poos geen ander werk dan af en toe tussen te komen bij een zeldzame ruzie. Wel maakte ik enkele foto's:

Eigen foto's

Op een zeker ogenblik, nadat Elena met haar mama naar de zwemles was en Matthias even buiten speelde met Anna, wilde Eva het rustiger aan doen: op mijn of opa's schoot zitten en in een boekje kijken.

Eigen foto

Later, toen haar mama was gaan lesgeven en terwijl haar grote broer en zus naar een filmpje keken en ik voor het avondeten zorgde, begon Eva ineens weer te spelen met de Legoblokjes enzovoort.  Ik weet wel niet of Elena, Matthias en Anna zullen appreciëren wat ze van hun constructie heeft gemaakt! 😊

Eigen foto's

Roger en ik zijn vlak na het avondeten (gebakken aardappelen, bloemkool en worst) vertrokken en lieten het slaapritueel over aan schoonzoon: we reden naar Gingelom om een lezing bij te wonen van Diane De Keyzer. Echt boeiend!

Daarna was er uiteraard nog een receptie! 😉

Broekom

Nadat ik gisteren nog uren had gewerkt aan de drukproeven, verwachtte ik vandaag de laatste toe te voegen opmerkingen/correcties. Omdat ik vermoedde dat ik daar weer veel tijd zou in steken, hadden we beslist onze uitgebreide boodschappen op een latere dag te doen.

Ik was echter zo snel klaar met die verwerking dat we besloten toch vandaag onze inkopen te doen. Deze keer reden we niet langs de Kringwinkel. We wilden niet nog eens bekoord worden door die rode sofa. We hadden immers pas beslist dat we hem niet zouden kopen. Nadat we enkele facturen hadden betaald voor een bedrag ongeveer gelijk aan de prijs van die canapé zagen we in dat het waanzinnig zou zijn nog eens zoveel geld (dat echt niet op onze rug groeit) te besteden aan iets dat we helemaal niet nodig hebben.  

Na de boodschappen (het weer was iets minder regenachtig en koud geworden) wilden we een wandeling maken in Heks om daarna iets te drinken in de tuin van Stephane Malais... en toen beseften we dat het dinsdag was en dus de meeste cafés gesloten zijn.

Het werd Broekom waar we een lus maakten van de kerk naar de molen en terug: een heel aangename, rustgevende wandeling onder  mooie herfstluchten.

Eigen foto

Monumentendag

Hoewel ik vandaag weer uren heb gewerkt aan die proefdrukken maakten we toch even tijd om op deze Monumentendag naar de hoeve de Naveau te rijden, waar we Maj en Charlie ontmoetten. Eerlijk gezegd - en hoewel ik daar zelf niet voor te vinden zou zijn bij ons - had ik gehoopt meer van die monumentale hoeve te kunnen zien.

Daarna reden we naar Alken waar we een wandeling maakten langs de vele vakwerkhuizen en op het binnenplein van een vroegere vakwerkhoeve een heel interessante uitleg kregen van Marleen Oris.

Deze avond, voor en na het avondeten, nog gewerkt voor de werkgroep WOI. Ik moet nog de opmerkingen van twee personen krijgen.

Roger kreeg deze avond een berichtje van zijn verre nicht Joyce. Zij en haar echtgenoot zijn geëvacueerd. Ze vertelt ons binnenkort of hun huis heeft standgehouden.

Orkaan

Nog snel voor het slapengaan: ik wilde het vandaag tijdens de "koffietafel" niet hebben over Rogers verre nicht Joyce (hoewel, ik heb er toch even over gesproken, terwijl het nieuws opstond in de auto, maar het was duidelijk dat toen niemand echt luisterde, noch naar mij, noch naar de radio. "te ver van mijn bed" zeker?).

Wel, nu wil ik het wel even over haar hebben (en ik heb Roger gevraagd haar dringend te mailen: ook al is ze geëvacueerd, ze zal wel een smartphone bij zich hebben?).

Want zij woont in Florida, op de Keys!
En daar gaan ze die orkaan voelen!

Uitvaart in Hoksem

Net zoals gisteren (dag die ik praktisch volledig besteedde aan het verwerken van opmerkingen over de drukproeven) regende het vandaag bijna constant.
Om 10 uur haalden we mijn oom "Nononc" en (tante) Françoise af aan het station van Tienen waar ze gisterenavond een B&B hadden genomen. Samen reden we in de gietende regen naar Hoksem (dat ook in Haspengouw ligt).

Hoewel we naar een uitvaart gingen, kreeg ik weer die typische, aangename "nostalgische" rillingen bij het benaderen van het schilderachtig dorpje met zijn heel mooi kerkje waar ik in mijn prille kinderjaren zo vaak vertoefde bij "Moeke" (de moeder van mijn grootmoeder Marraine), mijn grootoom en groottante en hun kinderen, Nany haar neef en nicht (in de betekenis van "cousin") E. en G.
G. staat qua leeftijd dichter bij mij dan bij mijn moeder: ze is van 1942, ik van 1949 en mijn moeder Nany van 1931. E. is twee jaar ouder dan Nononc (12 jaar ouder dan ik dus). En zijn vrouw Fina was van 1920 (17 jaar ouder dan hij).

E. heeft vorige maandag zijn echtgenote Fina verloren. Vandaag namen we afscheid van haar. Veel volk in de kerk, een mooie, serene dienst en daarna de koffietafel.

Het is altijd leuk herinneringen aan het verleden ophalen bij zulke gelegenheden maar als de sfeer te uitgelaten wordt, doet het me telkens een beetje pijn: het lijkt dan alsof de genodigden helemaal zijn vergeten waarom ze daar zijn. Althans, zo heb ik het zelf ervaren de paar keren dat ikzelf heel dicht bij de overledene stond.

We hoorden dat na de crematie, rond 14:30 uur, de urne naar de begraafplaats zou gebracht worden en waren eerst van plan rond dat uur E. en G. naar daar te vergezellen. Toen we echter merkten dat iedereen begon afscheid te nemen, en G. een paar keer herhaalde dat we echt niet zo lang hoefden te wachten, kreeg ik de indruk dat zij en E. die wandeling naar de begraafplaats liever onder elkaar deden (wat ik heel goed begreep) en besloten we rond 14:15 uur te vertrekken.

We brachten Nononc en Françoise terug naar het station van Tienen en reden daarna naar huis waar ik even belde met onze Matadi-vrienden Beeckman en na drie pogingen ook Nany aan de lijn kreeg.

Ik verwachtte nog opmerkingen over de drukproeven maar die zijn er niet gekomen vandaag. Morgen?

Dus heb ik nog wat gelezen: "C'est tout un roman" van Madeleine Chapsal, een boek dat bij mij eigenaardig genoeg veel reminiscenties oproept aan onze vriend Dirk Lambrechts zaliger.

Heemkunde en een cadeautje

Nadat Roger op controle was gegaan bij de cardioloog (alles blijkt in orde, bedankt!) wilde hij nog langs de Kringwinkel rijden. De rode sofa stond er nog, Roger leek hem te willen kopen maar ik herinnerde hem eraan dat er echt geen plaats is in de salon! We kochten er wel weer enkele boeken.

We reden nog langs een Aveve om er een geautoriseerde herbicide te kopen (Roger kan het handmatig wieden van onkruid op de stoep onmogelijk bijhouden).

Daardoor was het tijd om te koken toen we thuiskwamen.

Na het avondmaal werkte ik voort aan de drukproeven tot ik een lang telefoontje kreeg van Nany. Om 19:45 uur moesten we naar Heks rijden (interessante lezing georganiseerd door Heemkunde Groot Heers) maar vermits ik achterstond op mijn programma liet ik Roger alleen gaan. Daar kreeg ik spijt van, want een kleine drie kwartier later was ik helemaal klaar met het verwerken van Rogers opmerkingen: ze bleken deze keer wel meestal dezelfde te zijn als de mijne. Als er dat telefoontje niet was geweest, was ik dus nog voor 19:45 uur klaar geweest met mijn werk!

Maar kom, ik profiteerde er dan maar van om nog een wasmachine te laten draaien, enkele mails te beantwoorden en te lezen... en Roger kwam terug van de lezing met een cadeautje voor mij van Ludo D.: vruchten van de papegaaiplant, een plant die ik niet kende maar die wel prachtige vruchten voortbrengt:

Eigen foto

Deze avond al de correcties van Jef V. en van Elie M. aangekregen. Die probeer ik morgen te verwerken: ze zijn veel minder talrijk dan ik had verwacht.

Goed gevulde dag

Tijdens ons ontbijt (nee, geen brunch vandaag: we moesten naar de vergadering van WO I) zag ik een eekhoorntje rondhuppelen. Ik wilde er nog een foto van maken maar de tijd ontbrak. Roger wil die diertjes liever niet in de tuin (omdat ze zijn noten stelen), ik vind ze zo mooi... en vermits we geen noten zullen hebben dit jaar zijn ze welkom!

Zware vergadering maar iets korter dan normaal. Alle resterende affiches nagekeken en afgesproken dat iedereen me toch lang voor 15 september zijn opmerkingen bij het boek doorstuurt: er moeten echt nog te veel aanpassingen gebeuren.

Rond 11:45 uur waren Roger en ik terug thuis en, nadat ik een eerste wasmachine liet draaien, werkte ik voort aan "ons" boek, terwijl ik toch wat kaas en een sinaasappel at bij wijze van middagmaal.

Tegen 13:30 uur - ik had eerst de was te drogen gehangen -  vertrokken we naar Herk de Stad. "Onze zieke" revalideert daar nu.

Ze sliep zo diep en vredig toen we aankwamen... dat we besloten haar te laten slapen. Zelf wandelden we naar het centrum (via een kleine omweg zodat Roger toch enige beweging zou hebben) en dronken een biertje op een terras terwijl we herinneringen ophaalden aan een uit het oog verloren kameraad die vroeger daar vlakbij woonde.

Eigen foto

Tegen 16 uur liepen we terug naar het revalidatiecentrum. Nu lag "onze zieke" niet meer op haar kamer... maar we troffen haar, met dochter, kleinkinderen en echtgenoot in de tuin waar we nog een hele poos vertoefden, genietend van de laatste spaarzame zonnestralen (je voelt echt de herfst aankomen).

Ik vond dat ze er veel beter uitzag. Oké, de revalidatie zal waarschijnlijk maanden in beslag nemen maar echt, ik merkte al een meer dan subtiel verschil met vorige keer.

Iets voor 17 uur zijn we vertrokken. Roger zou vandaag voor het avondmaal zorgen en dus wilden we mosselen kopen.

Terwijl Roger die klaarmaakte, heb ik een tweede wasmachine laten draaien, verder gewerkt aan "ons" boek, en een heel oude Limburgse monografie gezocht voor Hector Van Oevelen (die ik niet persoonlijk ken) die me er in een mail had naar gevraagd. Ik veronderstel dat hij mijn adres had van Jan Gerits.

Na de lekkere mosselen en het te drogen hangen van de was, voortgewerkt aan die drukproeven waarmee ik rond 22:30 uur klaar was.

Daarna kreeg ik al de correcties van Roger doorgestuurd. Ik heb er, op iets meer dan een dik uur tijd, nog maar een derde kunnen van verwerken maar het valt op: hij merkt fouten op die ik niet opmerk en vice versa.

Als ik dus ongeveer 4 uur uur nodig heb om de correcties van één lid te verwerken, betekent dat 8 maal 4 uur voor ik alle bemerkingen heb doorgenomen. Vier overvolle werkdagen dus!

En onze andere verplichtingen zijn echt nog niet achter de rug! 😓

Over onder andere Haspengouw en spinnen

Terwijl Roger nog aan de brunch zat, heb ik eindelijk nog eens gestreken zodat we na onze uitgebreide boodschappen tijd zouden overhouden voor een wandeling.

Het werd een mooie, lange wandeling rond Engelmanshoven: fel klimmen en dalen langs velden en bosjes met af en toe het geroep van een roofvogel boven ons. Wat is het hier toch mooi!

Eigen foto

Na ons avondmaal, net toen ik wilde beginnen aan mijn uurtje lectuur op papier, een telefoontje van Nany over de begrafenis van onze aangetrouwde nicht. Nany zal niet kunnen aanwezig zijn (tenzij wij haar de dag voordien afhalen, naar hier brengen, meenemen naar de uitvaart en daarna terug naar het Antwerpse voeren, maar daar hebben we deze week geen tijd voor). Roger en ik zullen er wel proberen naartoe te gaan.

Daarna was het tijd om de drukproeven van het boek van de werkgroep WO I verder na te lezen. Ik ben vandaag geraakt aan bladzijde 260 maar dan voelde ik me ineens echt te moe.

Dan maar geluisterd naar dit, dit interessant stukje gelezen waar Roger me had over gesproken en... .
gekeken naar een filmpje dat onze vriend René mij had doorgestuurd. Over de laatste reis met zijn broer, zussen, mama en papa die kort daarna overleed. Pakkend!

O ja, en toen ik een Trappist wilde halen, zag ik dit op een muur van de salon:

Eigen foto's

Roger zei: 'Je gaat die foto's toch niet posten?'
Natuurlijk wel: in elk huis zitten immers spinnen, alleen durven ze zich hier te vertonen, want ze weten dat ik ze niet doodtrap!😊

Nieuw schooljaar

Ook voor onze dochter is het nieuwe schooljaar begonnen en vandaag "moesten" we de eerste keer "babysitten".

Eerst hadden we alleen te doen met Eva die opvallend veel woordjes begint te zeggen.

Daarna gingen we samen Elena en Matthias afhalen in de school (te voet, met Eva in de buggy).

De twee groten hadden heel veel te vertellen en waren van plan thuis nog heel veel te spelen, en, wat Elena betreft, te tekenen... want, na een boekje over Assepoester, wil ze nu een boekje over Sneeuwwitje maken.
Ze tekent dan zelf de prentjes en haar mama, papa of ik moeten opschrijven wat zij erover (in prachtige zinnen) vertelt.

In haar volgende boekje zou ze eerst zorgen voor een kaft of titelblad, vertelde Elena me en ze vroeg me of het erg was dat ze daar niet had aan gedacht in "Assepoester"! Uiteraard heb ik haar gerustgesteld!

Eigen foto's

Buurmeisje Anna kwam spelen maar ik merkte wel dat Elena liever voort had getekend.

Matthias, die een poosje met Eva had gespeeld, besloot dan maar Anna te volgen naar haar huis.

Eigen foto

Eva deed dan een beroep op mij: ik moest met haar op de sofa kijken in een boekje maar deze keer moest ik niet vertellen: zij vertelde me wat ze allemaal zag!

Toen ik begon te koken, wilde Elena naar een filmpje kijken en het was schattig om te zien hoe Eva zich naast haar nestelde.

Eigen foto

Het avondeten was ongeveer klaar toen dochter en schoonzoon aankwamen en na de maaltijd zijn Roger en ik meteen naar huis vertrokken: we wilden immers voort proefdrukken nalezen (ik ben deze avond aan bladzijde 200 geraakt).

O ja, deze ochtend, voor we naar het Leuvense vertrokken, een telefoontje van Nany: Fina, de echtgenote van haar "kozijn" E. is overleden.