 |
| Eigen foto |
En dan deze ochtend: in een bomvolle kerk namen we afscheid van Tony. Zo triest!
maandag 31 december 2018
Een lach en een traan
Gisteren waren we uitgenodigd bij Seany. Ze had ontzettend lekker gekookt en wat allemaal! Ik vind koken geen straf, integendeel, maar een hele dag werken aan een diner is voor mij wel te veel. Zij had het gedaan: heel de zaterdag had ze eraan besteed! Chapeau, echt!
We waren met z'n zessen en het was heel gezellig: heel lekker eten, heel lekkere wijn, veel gelachen, herinneringen opgehaald, over onze lectuur gesproken, enzovoort.
En dan deze ochtend: in een bomvolle kerk namen we afscheid van Tony. Zo triest!
En dan deze ochtend: in een bomvolle kerk namen we afscheid van Tony. Zo triest!
zaterdag 29 december 2018
Wachten op een online besteld pakje
Het werd een verplicht rustige dag: ik kreeg 's ochtends een mail van B-post, meldend dat een pakje (online besteld cadeautje voor Eva's verjaardag) vandaag zou geleverd worden tussen 11:47 uur en 14:47 uur. Die precisie vond ik eigenaardig: waarom niet meer afgeronde uren? Dus besloten we thuis te blijven tussen 11:47 uur en 14:47 uur. En te lezen enzovoort.
Om 14:50 uur was er nog geen pakje aangekomen. We besloten naar Sint-Truiden te rijden om daar een uurtje rond te wandelen.
De temperatuur was te doen maar wat een volk in Sint-Truiden! Ik vroeg me hardop af waarom er net vandaag zoveel mensen rondliepen waarop Roger antwoordde dat we zelden in Sint-Truiden zijn op een zaterdag en dat het waarschijnlijk aan de dag van de week ligt. Misschien... Of heeft het iets te maken met het naderen van nieuwjaar? Want de enkele winkels waar we binnenliepen, werden ook heel druk bezocht.
Ja, we liepen dus weer enkele winkels binnen, eigenlijk een beetje tegen mijn zin maar... ik bedacht wel dat het misschien dat shoppen is dat Nany en haar vriendinnen zo jong houdt? Zonder het te merken lopen die mensen immers soms uren rond.
Trouwens, om helemaal eerlijk te zijn: in twee winkels werd ik bekoord door een paar kledingstukken die echt niet te duur waren. Nee, ik heb ze niet gekocht: deze periode is al veel te duur.
Iets over 17 uur kwamen we weer thuis aan. Het pakje was niet aangekomen (er lag geen briefje in de bus dat ik het vanaf dan en dan mocht afhalen).
Ik vroeg me af wanneer ik het dan wel zou krijgen, keek opnieuw naar de mail die ik deze ochtend ontving van B-post en merkte nu pas dat die een link bevatte naar "track-b-post". Uiteraard klikte ik daarop en wat bleek? Daar stond te lezen (sinds wanneer?): "onze verontschuldigingen, je pakje zal een dag later geleverd worden ten gevolge van een intern probleem". Die vaagheid vergeleken met de preciesheid van de mail vond ik heel opvallend!
Om 14:50 uur was er nog geen pakje aangekomen. We besloten naar Sint-Truiden te rijden om daar een uurtje rond te wandelen.
De temperatuur was te doen maar wat een volk in Sint-Truiden! Ik vroeg me hardop af waarom er net vandaag zoveel mensen rondliepen waarop Roger antwoordde dat we zelden in Sint-Truiden zijn op een zaterdag en dat het waarschijnlijk aan de dag van de week ligt. Misschien... Of heeft het iets te maken met het naderen van nieuwjaar? Want de enkele winkels waar we binnenliepen, werden ook heel druk bezocht.
Ja, we liepen dus weer enkele winkels binnen, eigenlijk een beetje tegen mijn zin maar... ik bedacht wel dat het misschien dat shoppen is dat Nany en haar vriendinnen zo jong houdt? Zonder het te merken lopen die mensen immers soms uren rond.
Trouwens, om helemaal eerlijk te zijn: in twee winkels werd ik bekoord door een paar kledingstukken die echt niet te duur waren. Nee, ik heb ze niet gekocht: deze periode is al veel te duur.
Iets over 17 uur kwamen we weer thuis aan. Het pakje was niet aangekomen (er lag geen briefje in de bus dat ik het vanaf dan en dan mocht afhalen).
Ik vroeg me af wanneer ik het dan wel zou krijgen, keek opnieuw naar de mail die ik deze ochtend ontving van B-post en merkte nu pas dat die een link bevatte naar "track-b-post". Uiteraard klikte ik daarop en wat bleek? Daar stond te lezen (sinds wanneer?): "onze verontschuldigingen, je pakje zal een dag later geleverd worden ten gevolge van een intern probleem". Die vaagheid vergeleken met de preciesheid van de mail vond ik heel opvallend!
vrijdag 28 december 2018
Zou het bewustzijn er toch eerst zijn?
Weer een relatief luie dag vandaag. Dat wil zeggen: na het schoonmaken van de keuken (telkens een heel karwei) wilden we even wandelen in Sint-Truiden. Weer stond er zulke koude wind dat we uiteindelijk naar de Kringwinkel trokken.
Jawel, ik ben weer met een tweedehandsboek thuis gekomen!😉
Voor de rest veel gelezen en gegoogeld vandaag (en dat vinden sommige mensen dus "heel lui zijn"). In feite wilde ik enkele vlogs volgen maar ik kreeg (weer toevallig?) iets voorgesteld dat me heel interessant leek. Namelijk dit.
Ik keek ernaar en vernam dat er wetenschappelijke onderzoek wordt verricht naar de mogelijkheid dat - zoals mijn intuïtie me al lang zei - het bewustzijn als eerste bestaat en niet wordt voortgebracht door ons brein.
Dat gaat uiteraard in tegen het huidige materialistisch wetenschappelijk model maar, volgens de meeste wetenschappers en artsen die aan bod kwamen, zal het nog hoogstens een paar decennia duren voor wetenschappers afstand doen van dat model "want al is er nu nog geen echt wetenschappelijk bewijs, er is wel al veel evidentie".
Zouden we toch, zoals ik al lang vermoedde, geïncarneerde spirituele wezens zijn?
Oei, ik besef dat het weer een Franse documentaire is. Toch zou ik aanraden het te bekijken: zo moeilijk was het niet en het is echt heel boeiend!
Jawel, ik ben weer met een tweedehandsboek thuis gekomen!😉
Voor de rest veel gelezen en gegoogeld vandaag (en dat vinden sommige mensen dus "heel lui zijn"). In feite wilde ik enkele vlogs volgen maar ik kreeg (weer toevallig?) iets voorgesteld dat me heel interessant leek. Namelijk dit.
Ik keek ernaar en vernam dat er wetenschappelijke onderzoek wordt verricht naar de mogelijkheid dat - zoals mijn intuïtie me al lang zei - het bewustzijn als eerste bestaat en niet wordt voortgebracht door ons brein.
Dat gaat uiteraard in tegen het huidige materialistisch wetenschappelijk model maar, volgens de meeste wetenschappers en artsen die aan bod kwamen, zal het nog hoogstens een paar decennia duren voor wetenschappers afstand doen van dat model "want al is er nu nog geen echt wetenschappelijk bewijs, er is wel al veel evidentie".
Zouden we toch, zoals ik al lang vermoedde, geïncarneerde spirituele wezens zijn?
Oei, ik besef dat het weer een Franse documentaire is. Toch zou ik aanraden het te bekijken: zo moeilijk was het niet en het is echt heel boeiend!
donderdag 27 december 2018
Zarzuela binnenkort?
Ik heb het niet over het operagenre, wel over de Catalaanse vissoep.
Vandaag ruimden we, na enkele andere huishoudtaken, eindelijk nog eens het poorthuis op (Roger heeft de neiging dat vol te stouwen: horror vacui?).
Daarna wilden we even wandelen in Borgloon en weer vonden we het koud. Hoewel het niet echt koud was (tot 5°C vandaag) speelde de wind ons parten.
'Zouden we niet in de Aldi gaan wandelen?' stelde Roger voor.😏
Daar herinnerde Roger me eraan dat we nog een restje mosselen van gisteren hadden. Dat gaf me een idee: ik kocht gamba's in die Aldi.
En deze avond bereidde ik als voorgerecht een lichte vissoep met mosselen, gamba's, pladijs die ik nog in de diepvriezer had liggen, tomaten, uien, look, sherry, saffraan en kurkuma.
Het was echt bedoeld als eerste gerecht: daarna had ik immers lamsvlees en spitskool voorzien. Maar... blijkbaar eten we steeds minder: na een paar borden soep hadden we helemaal geen honger meer.
Dus eten we dat lamsvlees morgen.
Terwijl we genoten van mijn geïmproviseerde vissoep besloten we binnenkort nog een zarzuela klaar te maken. Vroeger aten we dat geregeld maar sinds we in Limburg wonen, veel minder vaak. Misschien omdat je hier veel minder gemakkelijk vis vindt dan in Antwerpen?
Toen ik dat recept vroeger (in Antwerpen dus) klaarmaakte, bestond er nog geen internet en zat Roger vlak bij mij met zijn krant of een boek. Nu zit hij praktisch de hele tijd aan zijn pc (wat ik begrijp, want zo krijgt hij meer te lezen dan in boeken of kranten) maar zijn pc (een tablet weigert hij te gebruiken) staat twee kamers ver van onze keuken. Misschien is dat ook een van de redenen waarom ik geen gerechten meer klaarmaak die bijna letterlijk uren werk vragen?
O ja, en tijdens dat schoonmaken van het poorthuis heb ik weer een rib gekneusd. Dat is blijkbaar mijn zwakste plek!
Vandaag ruimden we, na enkele andere huishoudtaken, eindelijk nog eens het poorthuis op (Roger heeft de neiging dat vol te stouwen: horror vacui?).
Daarna wilden we even wandelen in Borgloon en weer vonden we het koud. Hoewel het niet echt koud was (tot 5°C vandaag) speelde de wind ons parten.
'Zouden we niet in de Aldi gaan wandelen?' stelde Roger voor.😏
Daar herinnerde Roger me eraan dat we nog een restje mosselen van gisteren hadden. Dat gaf me een idee: ik kocht gamba's in die Aldi.
En deze avond bereidde ik als voorgerecht een lichte vissoep met mosselen, gamba's, pladijs die ik nog in de diepvriezer had liggen, tomaten, uien, look, sherry, saffraan en kurkuma.
Het was echt bedoeld als eerste gerecht: daarna had ik immers lamsvlees en spitskool voorzien. Maar... blijkbaar eten we steeds minder: na een paar borden soep hadden we helemaal geen honger meer.
Dus eten we dat lamsvlees morgen.
Terwijl we genoten van mijn geïmproviseerde vissoep besloten we binnenkort nog een zarzuela klaar te maken. Vroeger aten we dat geregeld maar sinds we in Limburg wonen, veel minder vaak. Misschien omdat je hier veel minder gemakkelijk vis vindt dan in Antwerpen?
Toen ik dat recept vroeger (in Antwerpen dus) klaarmaakte, bestond er nog geen internet en zat Roger vlak bij mij met zijn krant of een boek. Nu zit hij praktisch de hele tijd aan zijn pc (wat ik begrijp, want zo krijgt hij meer te lezen dan in boeken of kranten) maar zijn pc (een tablet weigert hij te gebruiken) staat twee kamers ver van onze keuken. Misschien is dat ook een van de redenen waarom ik geen gerechten meer klaarmaak die bijna letterlijk uren werk vragen?
O ja, en tijdens dat schoonmaken van het poorthuis heb ik weer een rib gekneusd. Dat is blijkbaar mijn zwakste plek!
woensdag 26 december 2018
Lectuur
Roger voerde me vandaag online naar twee interessante artikels over onder andere de "gele hesjes".
Het eerste was weer in het Frans maar het loont de moeite het te proberen te begrijpen (desnoods met een vertaaltool). Het tweede is in het Nederlands. En dat moet je zeker lezen! Ongelooflijk!
Het begint zo:
"Stel je voor dat in Den Haag wordt betoogd, bijvoorbeeld tegen het pact van Marrakesh. Daar staat iemand met een groot bord: ‘RUTTE ROT OP!’ En stel je voor dat de NOS daar in het journaal een foto van laat zien, maar eerst ROT OP van het bord af photoshopt, zodat er alleen nog RUTTE staat. Ok, we zijn wel wat gewend van de NOS met hun agenda — regering, migranten en islam uit de wind houden. Maar dit? Nee.
Het eerste was weer in het Frans maar het loont de moeite het te proberen te begrijpen (desnoods met een vertaaltool). Het tweede is in het Nederlands. En dat moet je zeker lezen! Ongelooflijk!
Het begint zo:
"Stel je voor dat in Den Haag wordt betoogd, bijvoorbeeld tegen het pact van Marrakesh. Daar staat iemand met een groot bord: ‘RUTTE ROT OP!’ En stel je voor dat de NOS daar in het journaal een foto van laat zien, maar eerst ROT OP van het bord af photoshopt, zodat er alleen nog RUTTE staat. Ok, we zijn wel wat gewend van de NOS met hun agenda — regering, migranten en islam uit de wind houden. Maar dit? Nee.
In Frankrijk gebeuren die dingen wel."
Waarom zou dat bij ons niet gebeuren? (denk aan de subsidies en aan "wiens brood men eet...")
Te druk?
Nee, vandaag zeker niet voor ons: wij deden vooral onze uitgebreide boodschappen terwijl ik weet dat andere mensen (ook familieleden), net zoals wij vroeger, gisteren en zelfs vandaag weer aan een feestdis zaten. Voor mij hoeft dat dus echt niet meer!
Ik herinner me hoe we vroeger eerst kerst vierden bij Nany, 's anderendaags bij Rogers mama, een week later nieuwjaar vierden bij Nany en de volgende dag naar Rogers moeder reden. En tussendoor waren er kerstfeestjes op het werk en zo. Toen vond ik dat ook al veel te druk.
Dus nee, voorlopig is het hier even rustig. We hebben deze maand nog een afspraak met vriendin Seany en de volgende dag gaan we naar de begrafenis van Tony.
Begin januari komen de kindjes een paar dagen logeren. Nieuwjaar vieren we zelf al lang niet meer (gelukkig!) maar in januari hebben we een etentje van Heemkunde (zonder Tony deze keer😢) en vieren we de verjaardag van Elena, Matthias en Eva bij dochterlief, waarna normaal gezien Nany hier een nachtje zal logeren. Tussendoor verjaart Roger, moet ik uiteraard nog uitkijken naar geschenken voor de kleintjes en zorgen dat ik hier wat heb schoongemaakt tegen dat de kindjes komen en tegen dat Nany hier blijft slapen. Nany zullen we dan 's anderendaags naar huis brengen. Er is bovendien nog een receptie van de gemeente, een activiteit van de KVLS, we zullen nog enkele mensen moeten bezoeken en enkele keren babysitten.
In het terugkomen van onze boodschappen dacht ik aan al die "verplichtingen" en zei ik tegen Roger: 'Ik vind ons leven eigenlijk te druk geworden.'
Waarop Roger antwoordde: 'Tony is van al die drukte verlost!'
Ik herinner me hoe we vroeger eerst kerst vierden bij Nany, 's anderendaags bij Rogers mama, een week later nieuwjaar vierden bij Nany en de volgende dag naar Rogers moeder reden. En tussendoor waren er kerstfeestjes op het werk en zo. Toen vond ik dat ook al veel te druk.
Dus nee, voorlopig is het hier even rustig. We hebben deze maand nog een afspraak met vriendin Seany en de volgende dag gaan we naar de begrafenis van Tony.
Begin januari komen de kindjes een paar dagen logeren. Nieuwjaar vieren we zelf al lang niet meer (gelukkig!) maar in januari hebben we een etentje van Heemkunde (zonder Tony deze keer😢) en vieren we de verjaardag van Elena, Matthias en Eva bij dochterlief, waarna normaal gezien Nany hier een nachtje zal logeren. Tussendoor verjaart Roger, moet ik uiteraard nog uitkijken naar geschenken voor de kleintjes en zorgen dat ik hier wat heb schoongemaakt tegen dat de kindjes komen en tegen dat Nany hier blijft slapen. Nany zullen we dan 's anderendaags naar huis brengen. Er is bovendien nog een receptie van de gemeente, een activiteit van de KVLS, we zullen nog enkele mensen moeten bezoeken en enkele keren babysitten.
In het terugkomen van onze boodschappen dacht ik aan al die "verplichtingen" en zei ik tegen Roger: 'Ik vind ons leven eigenlijk te druk geworden.'
Waarop Roger antwoordde: 'Tony is van al die drukte verlost!'
dinsdag 25 december 2018
Slecht nieuws met Kerstmis
Gisterenavond haalden we Debby en Hendrik af aan het station van Leuven en reden we samen naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger ook net aankwam op zijn fiets.
Het werd weer een gezellig kerstfeest onder ons tienen, met alleen geschenkjes voor de kleintjes, heel lekker eten (na een overvloed aan hapjes, pompoensoep, everzwijngebraad, witloof, veenbessen, appelmoes, champignons, kroketten, tiramisu en ijs ) en uitstekende wijn, spelletjes, interessante conversaties en veel humor.
Langs een kant vind ik het jammer dat mijn familie tegenwoordig zo versnipperd Kerst viert (Nany was bij mijn broertje, zus Bie bij haar zoon en schoondochter), langs de andere kant, we waren inderdaad een beetje te talrijk aan het worden.
Iets over 24 uur fietste Zeger terug naar huis en zijn Roger, Hendrik, Debby en ik naar Haspengouw gereden.
Deze middag brachten we de "kinderen" terug naar het station; ze werden vandaag immers verwacht op een groot feest (met meer dan 40 mensen!) langs Debby's kant. Debby had Roger en mij erbij gevraagd maar dat hebben we niet aangenomen: twee opeenvolgende feesten vinden we wat te veel van het goede (al kan het soms echt niet anders).
Thuis gekomen haalt Roger zijn mails op... en vindt er een van de voorzitter van Heemkunde Groot Heers die het onverwachte overlijden aankondigt van secretaris Tony Ruison.
We waren er echt niet goed van!
Het werd weer een gezellig kerstfeest onder ons tienen, met alleen geschenkjes voor de kleintjes, heel lekker eten (na een overvloed aan hapjes, pompoensoep, everzwijngebraad, witloof, veenbessen, appelmoes, champignons, kroketten, tiramisu en ijs ) en uitstekende wijn, spelletjes, interessante conversaties en veel humor.
Langs een kant vind ik het jammer dat mijn familie tegenwoordig zo versnipperd Kerst viert (Nany was bij mijn broertje, zus Bie bij haar zoon en schoondochter), langs de andere kant, we waren inderdaad een beetje te talrijk aan het worden.
 |
| Dochterlief heeft haar jurk zelf gemaakt en zelf de stof ontworpen! |
 |
| Eigen foto's |
Iets over 24 uur fietste Zeger terug naar huis en zijn Roger, Hendrik, Debby en ik naar Haspengouw gereden.
Deze middag brachten we de "kinderen" terug naar het station; ze werden vandaag immers verwacht op een groot feest (met meer dan 40 mensen!) langs Debby's kant. Debby had Roger en mij erbij gevraagd maar dat hebben we niet aangenomen: twee opeenvolgende feesten vinden we wat te veel van het goede (al kan het soms echt niet anders).
Thuis gekomen haalt Roger zijn mails op... en vindt er een van de voorzitter van Heemkunde Groot Heers die het onverwachte overlijden aankondigt van secretaris Tony Ruison.
We waren er echt niet goed van!
zondag 23 december 2018
Stille zondag
We hebben vandaag, denk ik, geen tien zinnen uitgewisseld, Roger en ik.
Nee, uiteraard zijn we niet boos op elkaar: we zijn gewoon geen praters en als er niets te zeggen valt, zeggen we ook niets.
Nany zou dat niet begrijpen, vrees ik!
We hebben niet gewandeld (het regende praktisch de hele dag), wel (een beetje en oppervlakkig) schoongemaakt, ik heb twee keer pompoensoep bereid voor het kerstfeest (mét en zonder balletjes), ik heb veel gelezen, een poos over en weer gemaild met zus Bie (omdat we gisteren toch niet voldoende met elkaar konden praten), ik heb enkele andere mensen beantwoord in een mail, ik heb gekookt (heel weinig: van restjes groenten en "speltrijst" - in feite graankorrels - maakte ik een heel lekkere* soep en daarna aten we de rest van gisteren die Nany ons had meegegeven), ik heb meer dan een half uur aan telefoon gehangen met Nany en ik heb - op het randje van boos zijnde - Hendrik in een mail gevraagd hoe laat precies we hem en Debby binnenkort moeten afhalen aan een bepaald station.
Ik had het hem al drie keer gevraagd maar kreeg nooit antwoord. Het antwoord dat ik vandaag eindelijk kreeg was ook niet echt bevredigend: in feite weet ik nog steeds niet hoe laat precies we afspreken!
Debby, als je dit leest, zeg eens tegen jouw lief - zijnde mijn zoon - dat hij wat vaker en sneller antwoordt op mijn vragen! Ik wil niet zijn tijd inpalmen door te chatten of zo, ik wil gewoon goede afspraken maken! Want zelf heb ik het ook meestal heel druk!
En dan, aan het einde van deze toch vrij rustige en stille zondag, stelt Roger me voor dit te lezen. In feite wist ik al lang dat kranten meewerken aan die "ontkenning"... maar wat maakt me dat boos!
* Die "speltrijst" had ik al een paar keer proberen te gebruiken maar telkens vond ik de bereiding te lang duren. Deze keer heb ik voldoende geduld gehad en het resultaat, na drie kwartier sudderen tegen het kookpunt aan, was echt lekker!
Nee, uiteraard zijn we niet boos op elkaar: we zijn gewoon geen praters en als er niets te zeggen valt, zeggen we ook niets.
Nany zou dat niet begrijpen, vrees ik!
We hebben niet gewandeld (het regende praktisch de hele dag), wel (een beetje en oppervlakkig) schoongemaakt, ik heb twee keer pompoensoep bereid voor het kerstfeest (mét en zonder balletjes), ik heb veel gelezen, een poos over en weer gemaild met zus Bie (omdat we gisteren toch niet voldoende met elkaar konden praten), ik heb enkele andere mensen beantwoord in een mail, ik heb gekookt (heel weinig: van restjes groenten en "speltrijst" - in feite graankorrels - maakte ik een heel lekkere* soep en daarna aten we de rest van gisteren die Nany ons had meegegeven), ik heb meer dan een half uur aan telefoon gehangen met Nany en ik heb - op het randje van boos zijnde - Hendrik in een mail gevraagd hoe laat precies we hem en Debby binnenkort moeten afhalen aan een bepaald station.
Ik had het hem al drie keer gevraagd maar kreeg nooit antwoord. Het antwoord dat ik vandaag eindelijk kreeg was ook niet echt bevredigend: in feite weet ik nog steeds niet hoe laat precies we afspreken!
Debby, als je dit leest, zeg eens tegen jouw lief - zijnde mijn zoon - dat hij wat vaker en sneller antwoordt op mijn vragen! Ik wil niet zijn tijd inpalmen door te chatten of zo, ik wil gewoon goede afspraken maken! Want zelf heb ik het ook meestal heel druk!
En dan, aan het einde van deze toch vrij rustige en stille zondag, stelt Roger me voor dit te lezen. In feite wist ik al lang dat kranten meewerken aan die "ontkenning"... maar wat maakt me dat boos!
* Die "speltrijst" had ik al een paar keer proberen te gebruiken maar telkens vond ik de bereiding te lang duren. Deze keer heb ik voldoende geduld gehad en het resultaat, na drie kwartier sudderen tegen het kookpunt aan, was echt lekker!
zaterdag 22 december 2018
Naar Nany
We gingen deze middag eindelijk nog eens eten bij mijn moeder Nany en zouden er mijn zus Bie ontmoeten. We waren van plan na het eten onze Matadi-vrienden Lily en Roger Beeckman te bezoeken. Als er daarna nog tijd overbleef, wilde ik even bellen naar vriendin en vroegere klasgenote Denise en/of Matadi-vriend Lieven (we hadden voor allebei iets bij ons).
Bij mama bleek Bie volop aan het koken (broccolisoep, prinsesboontjes en varkenshaasje - heel lekker). Bie schonk me ook vier mooie handtassen die ze niet meer gebruikt. In het terug naar huis rijden zei ik tegen Roger dat ik voortaan zou proberen (zoals een normale vrouw😓), geregeld van handtas te wisselen! Ja, ik moet dat echt proberen. Tot voor kort bezat ik immers "slechts" vier handtassen (wat ikzelf, die de neiging heb constant dezelfde te gebruiken, eigenlijk al heel veel vond), onlangs maakte dochterlief er twee voor mij, wat betekent dat ik er nu tien heb!
Tijdens de maaltijd en nog een poosje daarna wisselden Bie en ik nieuwtjes uit (voor zover dat mogelijk was, want Nany had ook weer heel veel te vertellen😉).
Nany en Bie bekeken ook met veel interesse én emotie de fotoalbums van Nononc die (tante) Françoise mij via de post heeft opgestuurd. De foto's zijn nog steeds niet gescand, dus heb ik de albums mee terug naar huis gebracht na zus en moeder beloofd te hebben dat ze na dat scannen de foto's (digitaal of op papier) zullen krijgen. Ik heb gevraagd aan Roger of ik de foto's niet zelf kan scannen maar de scanner is verbonden met zijn pc!
Tegen 15 uur vertrokken Nany, Roger en ik naar Beeckman (die op de hoogte waren van ons bezoek). Het werd een heel hartelijk weerzien. Bij een glas wijn of bier praatten we over de ziekte van onze Matadi-vriend, over Nononc en schoonbroer zaliger, over het overlijden van de moeder van vriendin Martine, over de broosheid van het leven, over de televisiereeks "Kinderen van de kolonie", over ons leven in Matadi en over onze vroegere Matadi-reünies.
Voor we het beseften, was het eigenlijk al te laat om nog bij iemand anders op bezoek te gaan.
Toch belde ik nog even naar Denise (ze woont niet ver van Nany) terwijl we terug reden naar de flat van mijn moeder. Denise gaf niet thuis. Dan heb ik maar wat ik voor haar bij me had bij Nany gelaten.
In het naar huis rijden kreeg ik een oproep van mijn vriendin die me beloofde het te gaan ophalen bij Nany. Naar jou heb ik niet meer gebeld, Lieven: met jullie spreken we eventueel af de volgende keer dat we mijn moeder bezoeken!
En dan reden we uiteindelijk terug naar Haspengouw waar ik nog twee keer de wasmachine in mijn plaats liet werken.
Bij mama bleek Bie volop aan het koken (broccolisoep, prinsesboontjes en varkenshaasje - heel lekker). Bie schonk me ook vier mooie handtassen die ze niet meer gebruikt. In het terug naar huis rijden zei ik tegen Roger dat ik voortaan zou proberen (zoals een normale vrouw😓), geregeld van handtas te wisselen! Ja, ik moet dat echt proberen. Tot voor kort bezat ik immers "slechts" vier handtassen (wat ikzelf, die de neiging heb constant dezelfde te gebruiken, eigenlijk al heel veel vond), onlangs maakte dochterlief er twee voor mij, wat betekent dat ik er nu tien heb!
Tijdens de maaltijd en nog een poosje daarna wisselden Bie en ik nieuwtjes uit (voor zover dat mogelijk was, want Nany had ook weer heel veel te vertellen😉).
Nany en Bie bekeken ook met veel interesse én emotie de fotoalbums van Nononc die (tante) Françoise mij via de post heeft opgestuurd. De foto's zijn nog steeds niet gescand, dus heb ik de albums mee terug naar huis gebracht na zus en moeder beloofd te hebben dat ze na dat scannen de foto's (digitaal of op papier) zullen krijgen. Ik heb gevraagd aan Roger of ik de foto's niet zelf kan scannen maar de scanner is verbonden met zijn pc!
Tegen 15 uur vertrokken Nany, Roger en ik naar Beeckman (die op de hoogte waren van ons bezoek). Het werd een heel hartelijk weerzien. Bij een glas wijn of bier praatten we over de ziekte van onze Matadi-vriend, over Nononc en schoonbroer zaliger, over het overlijden van de moeder van vriendin Martine, over de broosheid van het leven, over de televisiereeks "Kinderen van de kolonie", over ons leven in Matadi en over onze vroegere Matadi-reünies.
Voor we het beseften, was het eigenlijk al te laat om nog bij iemand anders op bezoek te gaan.
Toch belde ik nog even naar Denise (ze woont niet ver van Nany) terwijl we terug reden naar de flat van mijn moeder. Denise gaf niet thuis. Dan heb ik maar wat ik voor haar bij me had bij Nany gelaten.
In het naar huis rijden kreeg ik een oproep van mijn vriendin die me beloofde het te gaan ophalen bij Nany. Naar jou heb ik niet meer gebeld, Lieven: met jullie spreken we eventueel af de volgende keer dat we mijn moeder bezoeken!
En dan reden we uiteindelijk terug naar Haspengouw waar ik nog twee keer de wasmachine in mijn plaats liet werken.
vrijdag 21 december 2018
"Laat hem binnen"
Wat een felle wind vandaag!
We reden na de middag naar de post, ik stapte even uit de auto om enkele kaartjes in de postbus te steken en werd bijna omvergeblazen door een windstoot.
'Gaan we nu nog even wandelen,' stelde Roger voor toen ik weer in de auto stapte (en het portier van de auto bijna losraakte door een windstoot). Waarop ik: 'Nee zeg, die wind is niet te doen!'
Dat betekent dat Roger veel te weinig beweging kreeg vandaag... maar ik vermoed dat een dakpan of een tak van een boom op je hoofd krijgen veel erger is voor zijn gezondheid!
Nu, ik heb ook een groot deel van de dag aan mijn pc doorgebracht en ik las op mijn scherm onder andere dat in Antwerpen een stelling dreigde om te vallen (door de wind?) en dat enkele mensen uit de Montignystraat geëvacueerd werden. Dat is niet zo ver van waar Debby en Hendrik wonen!
Maar ik had het eigenlijk over kerstkaartjes die we op de post brachten. Hier beginnen ze (later dan andere jaren) ook aan te komen. Minder dan andere jaren ook: steeds meer mensen sturen hun wensen via het internet, wat ik normaal vind (en ook geneigd ben te doen: postzegels worden veel te duur).
En toch: er lag in onze brievenbus deze ochtend een kaartje dat me bijzonder blij maar ook nostalgisch maakte. Het kwam van buurvrouw Marie-Claire, ze had het zelf in onze bus gestoken (misschien had ze zelfs gebeld maar waren de laatslapers die we zijn nog niet op?). Op het kaartje had ze geschreven: "Moge de ware betekenis van Kerst niet verloren gaan. Laat Hem binnen."
Het deed me terugdenken aan de sobere kerstfeesten van lang geleden (in Leuven, met marraine en Nononc, en in Matadi, met onze vrienden Lily en Roger Beeckman en hun kinderen) toen het nog ging over de geboorte van Jezus en er nog geen sprake was van een kerstman, rendieren, enzovoort.
Ik zal Hem binnenlaten, lieve Marie-Claire, maar ik vrees dat over het algemeen de ware betekenis van de (christelijke) kerst al voor goed verloren is!
Ik vraag me de laatste tijd zelfs af wat de mensen tegenwoordig eigenlijk vieren op 25 december? Op 31 december en 1 januari kan ik me nog voorstellen dat ze afscheid nemen van het oude jaar en het nieuwe jaar verwelkomen.
Maar op 24 en 25 december? De winterzonnewende ? Ik geloof niet dat de meeste mensen dát vieren. Is het gewoon een familiereüniefeest geworden? (Dat op zich is al niet slecht uiteraard).
O ja, ik vernam ook dat de moeder van vriendin Martine (Tine) Delcol is overleden!
We reden na de middag naar de post, ik stapte even uit de auto om enkele kaartjes in de postbus te steken en werd bijna omvergeblazen door een windstoot.
'Gaan we nu nog even wandelen,' stelde Roger voor toen ik weer in de auto stapte (en het portier van de auto bijna losraakte door een windstoot). Waarop ik: 'Nee zeg, die wind is niet te doen!'
Dat betekent dat Roger veel te weinig beweging kreeg vandaag... maar ik vermoed dat een dakpan of een tak van een boom op je hoofd krijgen veel erger is voor zijn gezondheid!
Nu, ik heb ook een groot deel van de dag aan mijn pc doorgebracht en ik las op mijn scherm onder andere dat in Antwerpen een stelling dreigde om te vallen (door de wind?) en dat enkele mensen uit de Montignystraat geëvacueerd werden. Dat is niet zo ver van waar Debby en Hendrik wonen!
Maar ik had het eigenlijk over kerstkaartjes die we op de post brachten. Hier beginnen ze (later dan andere jaren) ook aan te komen. Minder dan andere jaren ook: steeds meer mensen sturen hun wensen via het internet, wat ik normaal vind (en ook geneigd ben te doen: postzegels worden veel te duur).
En toch: er lag in onze brievenbus deze ochtend een kaartje dat me bijzonder blij maar ook nostalgisch maakte. Het kwam van buurvrouw Marie-Claire, ze had het zelf in onze bus gestoken (misschien had ze zelfs gebeld maar waren de laatslapers die we zijn nog niet op?). Op het kaartje had ze geschreven: "Moge de ware betekenis van Kerst niet verloren gaan. Laat Hem binnen."
Het deed me terugdenken aan de sobere kerstfeesten van lang geleden (in Leuven, met marraine en Nononc, en in Matadi, met onze vrienden Lily en Roger Beeckman en hun kinderen) toen het nog ging over de geboorte van Jezus en er nog geen sprake was van een kerstman, rendieren, enzovoort.
Ik zal Hem binnenlaten, lieve Marie-Claire, maar ik vrees dat over het algemeen de ware betekenis van de (christelijke) kerst al voor goed verloren is!
Ik vraag me de laatste tijd zelfs af wat de mensen tegenwoordig eigenlijk vieren op 25 december? Op 31 december en 1 januari kan ik me nog voorstellen dat ze afscheid nemen van het oude jaar en het nieuwe jaar verwelkomen.
Maar op 24 en 25 december? De winterzonnewende ? Ik geloof niet dat de meeste mensen dát vieren. Is het gewoon een familiereüniefeest geworden? (Dat op zich is al niet slecht uiteraard).
O ja, ik vernam ook dat de moeder van vriendin Martine (Tine) Delcol is overleden!
donderdag 20 december 2018
Even verwarring in Sint-Truiden
Roger had een afspraak in Borgloon deze middag. Eerst was ik van plan hem te vergezellen om daarna even rond te wandelen in het stadje.
Omdat ik echter een (weer dringende) vertaling had aangekregen, bleef ik thuis.
Toen Roger terugkwam, was de vertaling geleverd en besloten we tussen twee regenbuien nog even naar Sint-Truiden te rijden. We zouden de auto aan het station parkeren... maar geraakten de parking niet meer op wegens "veranderde verkeerssituatie".
Dus reden we terug naar de rand van de stad en liepen naar het station om te zoeken hoe je dan wel die parking oprijdt (stel je voor dat we vandaag niet gewoon wilden parkeren maar bijvoorbeeld Debby en Hendrik moesten afhalen aan het station!) maar... we vonden het niet.
We waren op een zeker ogenblik wel vlakbij de parking maar vonden niet langs waar we er op moesten geraken met de auto.
Uiteindelijk is Roger de frituur bij het station binnengestapt en heeft daar gevraagd hoe je dat deed. Bleek dat we ergens een aanwijzing hebben gemist (we waren te voet, dus zonder koplampen en wat is het vroeg donker in dit seizoen!).
Hopelijk vinden we wel de weg de volgende keer dat er iemand op ons wacht aan het station!
Roger heeft daardoor wel voldoende beweging gekregen vandaag... maar ik vond dat deel van Sint-Truiden niet echt aangenaam: veel te druk verkeer!
Vandaag onder andere ook een mail gekregen van Luis Ruiz (over een uitgeverij die ik hem had aangeraden). Blijkt dat hij uit het bestuur van de KVLS is gestapt en dat Valere Gijbels hem opvolgt als penningmeester. Daar wist ik niets van!
Omdat ik echter een (weer dringende) vertaling had aangekregen, bleef ik thuis.
Toen Roger terugkwam, was de vertaling geleverd en besloten we tussen twee regenbuien nog even naar Sint-Truiden te rijden. We zouden de auto aan het station parkeren... maar geraakten de parking niet meer op wegens "veranderde verkeerssituatie".
Dus reden we terug naar de rand van de stad en liepen naar het station om te zoeken hoe je dan wel die parking oprijdt (stel je voor dat we vandaag niet gewoon wilden parkeren maar bijvoorbeeld Debby en Hendrik moesten afhalen aan het station!) maar... we vonden het niet.
We waren op een zeker ogenblik wel vlakbij de parking maar vonden niet langs waar we er op moesten geraken met de auto.
Uiteindelijk is Roger de frituur bij het station binnengestapt en heeft daar gevraagd hoe je dat deed. Bleek dat we ergens een aanwijzing hebben gemist (we waren te voet, dus zonder koplampen en wat is het vroeg donker in dit seizoen!).
Hopelijk vinden we wel de weg de volgende keer dat er iemand op ons wacht aan het station!
Roger heeft daardoor wel voldoende beweging gekregen vandaag... maar ik vond dat deel van Sint-Truiden niet echt aangenaam: veel te druk verkeer!
Vandaag onder andere ook een mail gekregen van Luis Ruiz (over een uitgeverij die ik hem had aangeraden). Blijkt dat hij uit het bestuur van de KVLS is gestapt en dat Valere Gijbels hem opvolgt als penningmeester. Daar wist ik niets van!
woensdag 19 december 2018
The gods must be crazy
Vandaag werd Zeger 37 jaar! Amai, zoals ze zeggen in Antwerpen, dat is al een hele leeftijd en Roger en mij maakt dat ook niet jonger (maar we beseffen wel dat we oude mensen zijn geworden). Zeger had het heel druk op zijn werk: ik vrees dat er niet veel verjaardag vieren bij was!
Zoals we onszelf gisteren beloofd hadden, keken we deze avond samen naar een film in de "bibliotheek". Het werd "De gods must be crazy" die we lang geleden al hadden gezien. Heel spannend, grappig en zelfs leerrijk: we hebben er echt van genoten!
Daarvoor (eigenlijk nog voor het avondeten maar het schemerde al) maakten we een wandeling in Sint-Truiden nadat we weer even hadden "gekuierd" in de Kringwinkel.
Aangenaam (ik hou van die stad) ondanks het feit dat Roger absoluut wilde rondkijken naar schoenen voor mij (ik heb er niet "echt" nodig en vind het aanbod te duur).
O ja, ik was heel fier op mezelf bij het kijken naar die film. Deze keer kregen we enkel Engelse onderschriften... en ik bleek er absoluut geen Nederlandse of Franse nodig te hebben. Die Engelse heb ik echter wel steeds nodig: ik begrijp gesproken Engels veel minder goed dan geschreven Engels!
Zoals we onszelf gisteren beloofd hadden, keken we deze avond samen naar een film in de "bibliotheek". Het werd "De gods must be crazy" die we lang geleden al hadden gezien. Heel spannend, grappig en zelfs leerrijk: we hebben er echt van genoten!
Daarvoor (eigenlijk nog voor het avondeten maar het schemerde al) maakten we een wandeling in Sint-Truiden nadat we weer even hadden "gekuierd" in de Kringwinkel.
 |
| Foto Roger |
O ja, ik was heel fier op mezelf bij het kijken naar die film. Deze keer kregen we enkel Engelse onderschriften... en ik bleek er absoluut geen Nederlandse of Franse nodig te hebben. Die Engelse heb ik echter wel steeds nodig: ik begrijp gesproken Engels veel minder goed dan geschreven Engels!
dinsdag 18 december 2018
Over een film en mijn "Nononc"
Deze avond wilden Roger en ik samen naar een bepaalde film kijken. We herinnerden ons echter de titel, de regisseur en de acteurs niet meer! Wel enkele scènes, bepaalde liedjes maar zelfs niet het plot (het moet zijn dat vooral de sfeer ons bijzonder had aangesproken). We hebben gezocht, online en tussen onze eigen films, maar begin daar eens aan met zo weinig gegevens!
Dus hebben we het maar opgegeven... maar wel beslist morgen samen naar een andere film te kijken waar we deze avond toevallig op vielen.
Voor de rest valt er niet veel te melden over deze dag die vooral werd besteed aan onze uitgebreide boodschappen.
Wel heb ik me de hele dag heel blij gevoeld. En dat komt door een droom die ik vorige nacht had.
Wat ik er me van herinner.
Iemand (ik weet echt niet wie) zei me: 'Ga toch even op bezoek bij jouw Nononc!'.
'Die is toch overleden,' antwoordde ik.
'En wat zou dat? Hij verwacht je!'
Ik volgde dus die persoon (ik weet echt niet wie het was) naar een gebouw of een soort huis (daaromtrent is mijn herinnering heel vaag) waar ik Nononc ontmoette die me duidelijk verwachtte. We kusten elkaar en Nononc zei me met twinkelende ogen: 'Ik ben hier echt heel gelukkig, zeg dat maar aan iedereen daar bij jullie!'.
Toen werd ik wakker met een ongelooflijk blij gevoel!
Dus hebben we het maar opgegeven... maar wel beslist morgen samen naar een andere film te kijken waar we deze avond toevallig op vielen.
Voor de rest valt er niet veel te melden over deze dag die vooral werd besteed aan onze uitgebreide boodschappen.
Wel heb ik me de hele dag heel blij gevoeld. En dat komt door een droom die ik vorige nacht had.
Wat ik er me van herinner.
Iemand (ik weet echt niet wie) zei me: 'Ga toch even op bezoek bij jouw Nononc!'.
'Die is toch overleden,' antwoordde ik.
'En wat zou dat? Hij verwacht je!'
Ik volgde dus die persoon (ik weet echt niet wie het was) naar een gebouw of een soort huis (daaromtrent is mijn herinnering heel vaag) waar ik Nononc ontmoette die me duidelijk verwachtte. We kusten elkaar en Nononc zei me met twinkelende ogen: 'Ik ben hier echt heel gelukkig, zeg dat maar aan iedereen daar bij jullie!'.
Toen werd ik wakker met een ongelooflijk blij gevoel!
maandag 17 december 2018
Nog eens over rolgordijnen
Een vriendin vroeg me in een mail waarom ik onze gordijnen al 20 jaar niet gewassen heb.
Heel eenvoudig: je mag rolgordijnen niet wassen, naar de "droogkuis" (zoals we hier zeggen) brengen of strijken!
Een heel aantrekkelijk alternatief voor gewone gordijnen wat mij betreft (jullie weten toch dat ik een hekel heb aan het huishouden?)!😉
Maar inderdaad, ze waren waarschijnlijk heel vuil!
Heel eenvoudig: je mag rolgordijnen niet wassen, naar de "droogkuis" (zoals we hier zeggen) brengen of strijken!
Een heel aantrekkelijk alternatief voor gewone gordijnen wat mij betreft (jullie weten toch dat ik een hekel heb aan het huishouden?)!😉
Maar inderdaad, ze waren waarschijnlijk heel vuil!
Luie maandag
Buiten de noodzakelijke huishoudtaken niet veel "gedaan" vandaag. Tenzij je vindt dat lezen en kijken ook vallen onder de noemer "doen".
Ik keek onder andere naar een Chinese vlogster (als ik goed begrepen heb, gehuwd met een Nederlander) die Chinese recepten bereidt op het internet. Hoeveel suiker gebruikt die wel! Nee, ik ga geen link plaatsen naar haar vlog, ik schrok echt van de hoeveelheid suiker en zout in bijna elk recept! Ik googelde naar "gezondheid en Chinese keuken" en blijkbaar is die (zeker voor wat ons hier wordt geserveerd) niet echt aan te bevelen. Lees zelf maar. De Indiase keuken zou veel gezonder zijn, las ik hier.
Roger voerde me dan weer naar een reactie op dit artikel. Het ging over de reactie van Krist met de video "Wouter Beke over de Marrakesh coalitie". Uiteraard wilde Roger mijn aandacht trekken op de subsidies die kranten en VRT krijgen (en je weet: "wiens brood men eet...") maar het artikel zelf vond ik ook heel interessant!
Als avondmaal aten we, na een rijke groentesoep, gebakken appels uit onze eigen tuin met witte pens. Ik weet het, witte pens bevat wit brood en melk: niet echt gezond... maar zo lekker, vind ik!
Om deze "luie" dag af te sluiten, wilden we eerst samen naar een film kijken maar nadat ik enkele mails had beantwoord, was het te laat geworden. Morgen misschien?
Ik keek onder andere naar een Chinese vlogster (als ik goed begrepen heb, gehuwd met een Nederlander) die Chinese recepten bereidt op het internet. Hoeveel suiker gebruikt die wel! Nee, ik ga geen link plaatsen naar haar vlog, ik schrok echt van de hoeveelheid suiker en zout in bijna elk recept! Ik googelde naar "gezondheid en Chinese keuken" en blijkbaar is die (zeker voor wat ons hier wordt geserveerd) niet echt aan te bevelen. Lees zelf maar. De Indiase keuken zou veel gezonder zijn, las ik hier.
Roger voerde me dan weer naar een reactie op dit artikel. Het ging over de reactie van Krist met de video "Wouter Beke over de Marrakesh coalitie". Uiteraard wilde Roger mijn aandacht trekken op de subsidies die kranten en VRT krijgen (en je weet: "wiens brood men eet...") maar het artikel zelf vond ik ook heel interessant!
Als avondmaal aten we, na een rijke groentesoep, gebakken appels uit onze eigen tuin met witte pens. Ik weet het, witte pens bevat wit brood en melk: niet echt gezond... maar zo lekker, vind ik!
Om deze "luie" dag af te sluiten, wilden we eerst samen naar een film kijken maar nadat ik enkele mails had beantwoord, was het te laat geworden. Morgen misschien?
zondag 16 december 2018
Waarom ik geen romans meer schrijf
Deze middag praatte ik een hele tijd met Christiane Henry die me ook voorstelde aan een andere, mooie en lieve politica (sorry, ik heb haar naam niet goed begrepen met al dat geroezemoes).
Uiteraard vertelde Christiane haar onder andere dat ik boeken had geschreven... en dan komt meteen de vraag of ik er nog meer zal uitgeven (afijn, eerlijk gezegd, dat is wat ik meende te verstaan, met al dat lawaai).
Wel, ik vermoed van niet.
Ten eerste ben ik ontgoocheld over de uitgeverijen. Bij een grote uitgeverij geraak ik immers nooit binnen zolang ik niet bekender word.
En die kleine uitgeverijen... ofwel gaan ze over kop, ofwel vragen ze je zoveel exemplaren zelf af te nemen dat je moet leuren met je eigen boeken, ofwel laten ze jouw boek in het Engels vertalen en blijkt het achteraf over een Googlevertaling te gaan, ofwel laten ze fouten staan in jouw tekst (uiteraard omdat ze de middelen niet hebben om een serieuze redacteur in dienst te nemen).
Ten tweede wil ik niet in eigen beheer uitgeven (ik weet het, deze blog is in feite een "uitgave in eigen beheer", maar het is geen boek). Nederlands is mijn "tweede"* taal en ik weet dat ik het niet volledig beheers.
Ten derde, ik wil niet bekend worden! Wat dus een probleem is in verband met mijn eerste reden om misschien geen romans meer te schrijven. Ik wil gelezen worden, dat is alles!
Ik wil niet opdraven in interviews (ik ben geen prater, ik ben eerder verlegen... en vind zelf nogal snel dat ik onbelangrijke praat verkoop), ik wil geen lezingen geven, ik wil niet "herkend" worden omdat ik een "schrijfster" ben wanneer ik ergens verschijn, ik wil niet dat mensen mij "interessant" vinden omdat ik boeken heb uitgegeven, ik wil gewoon dat de mensen die me sympathiek vinden, dat doen omwille van mezelf. En die boeken van mij, daar zou ik dan tegen die mensen wel eens terloops over vertellen, en als ze die willen lezen, des te beter maar...
Nu stel ik vast dat je als (zelfs plaatselijke) "schrijver" (ik spreek nu echt niet meer over mezelf, want ik probeer zulke situaties te vermijden) overal (in de streek uiteraard: "wereldberoemde" Limburgse schrijvers zijn meestal volledig onbekend in pakweg Antwerpen) gevraagd wordt, maar dat de mensen, die je vragen overal op te draven, jouw boeken meestal zelfs niet lezen!
En wat is je grootste verlangen als je een boek uitgeeft? In mijn geval zeker niet "boeken verkopen die toch niet gelezen worden"!
* Mijn moedertaal was wel Nederlands (afijn, Vlaams) maar ik ben in Congo helemaal verfranst en heb Nederlands opnieuw moeten leren. Dus Nederlands is in feite mijn "derde" taal.
Uiteraard vertelde Christiane haar onder andere dat ik boeken had geschreven... en dan komt meteen de vraag of ik er nog meer zal uitgeven (afijn, eerlijk gezegd, dat is wat ik meende te verstaan, met al dat lawaai).
Wel, ik vermoed van niet.
Ten eerste ben ik ontgoocheld over de uitgeverijen. Bij een grote uitgeverij geraak ik immers nooit binnen zolang ik niet bekender word.
En die kleine uitgeverijen... ofwel gaan ze over kop, ofwel vragen ze je zoveel exemplaren zelf af te nemen dat je moet leuren met je eigen boeken, ofwel laten ze jouw boek in het Engels vertalen en blijkt het achteraf over een Googlevertaling te gaan, ofwel laten ze fouten staan in jouw tekst (uiteraard omdat ze de middelen niet hebben om een serieuze redacteur in dienst te nemen).
Ten tweede wil ik niet in eigen beheer uitgeven (ik weet het, deze blog is in feite een "uitgave in eigen beheer", maar het is geen boek). Nederlands is mijn "tweede"* taal en ik weet dat ik het niet volledig beheers.
Ten derde, ik wil niet bekend worden! Wat dus een probleem is in verband met mijn eerste reden om misschien geen romans meer te schrijven. Ik wil gelezen worden, dat is alles!
Ik wil niet opdraven in interviews (ik ben geen prater, ik ben eerder verlegen... en vind zelf nogal snel dat ik onbelangrijke praat verkoop), ik wil geen lezingen geven, ik wil niet "herkend" worden omdat ik een "schrijfster" ben wanneer ik ergens verschijn, ik wil niet dat mensen mij "interessant" vinden omdat ik boeken heb uitgegeven, ik wil gewoon dat de mensen die me sympathiek vinden, dat doen omwille van mezelf. En die boeken van mij, daar zou ik dan tegen die mensen wel eens terloops over vertellen, en als ze die willen lezen, des te beter maar...
Nu stel ik vast dat je als (zelfs plaatselijke) "schrijver" (ik spreek nu echt niet meer over mezelf, want ik probeer zulke situaties te vermijden) overal (in de streek uiteraard: "wereldberoemde" Limburgse schrijvers zijn meestal volledig onbekend in pakweg Antwerpen) gevraagd wordt, maar dat de mensen, die je vragen overal op te draven, jouw boeken meestal zelfs niet lezen!
En wat is je grootste verlangen als je een boek uitgeeft? In mijn geval zeker niet "boeken verkopen die toch niet gelezen worden"!
* Mijn moedertaal was wel Nederlands (afijn, Vlaams) maar ik ben in Congo helemaal verfranst en heb Nederlands opnieuw moeten leren. Dus Nederlands is in feite mijn "derde" taal.
Televisie en reizen
Na ons avondmaal vandaag een telefoontje van mijn moeder Nany gekregen.
Ze was naar een interessante uitzending aan het kijken en of wij die streken in Spanje kenden.
Dus maar even zelf gekeken. Inderdaad boeiend. Uiteraard kennen we die streken maar toch heb ik nog veel bijgeleerd.
En wat ook heel leuk was: die Spanjaarden probeerden duidelijk te spreken én ik begreep alles!
Zeggen dat ik op reis in Spanje altijd heel beleefd aan de mensen moet vragen: 'Por favor, quiere usted hablar más despacio?'
Ze was naar een interessante uitzending aan het kijken en of wij die streken in Spanje kenden.
Dus maar even zelf gekeken. Inderdaad boeiend. Uiteraard kennen we die streken maar toch heb ik nog veel bijgeleerd.
En wat ook heel leuk was: die Spanjaarden probeerden duidelijk te spreken én ik begreep alles!
Zeggen dat ik op reis in Spanje altijd heel beleefd aan de mensen moet vragen: 'Por favor, quiere usted hablar más despacio?'
Benefietmiddag
Maj en Charlie (en anderen) organiseerden vandaag van 13 tot 19 uur in het Karrehof in Batsheers een benefietmiddag ten voordele van het Steunpunt Kinderepilepsie, opgericht door onder anderen hun dochter.
Kraampjes, taart, bier, (lekkere) wijn, frisdranken, (heel lekkere) soep, optredens (en nog eens kunnen luisteren naar de kristalheldere stem van Christiane Henry): het was heel gezellig.
We hebben veel kennissen ontmoet. Echt een geslaagde middag dus... maar er was zoveel volk dat ik mijn gesprekspartners amper begreep (omwille van het geroezemoes rondom mij).
Tegen het einde zouden er nog broodjes met worst te verkrijgen zijn maar wij zijn iets voor 17 uur vertrokken.
Ik had immers zalm uit de diepvriezer gehaald en wilde die klaarmaken met courgette, ui, look, curry, kurkuma, sojasaus en sherry. En dat bleek heel lekker!
Kraampjes, taart, bier, (lekkere) wijn, frisdranken, (heel lekkere) soep, optredens (en nog eens kunnen luisteren naar de kristalheldere stem van Christiane Henry): het was heel gezellig.
We hebben veel kennissen ontmoet. Echt een geslaagde middag dus... maar er was zoveel volk dat ik mijn gesprekspartners amper begreep (omwille van het geroezemoes rondom mij).
Tegen het einde zouden er nog broodjes met worst te verkrijgen zijn maar wij zijn iets voor 17 uur vertrokken.
Ik had immers zalm uit de diepvriezer gehaald en wilde die klaarmaken met courgette, ui, look, curry, kurkuma, sojasaus en sherry. En dat bleek heel lekker!
zaterdag 15 december 2018
De eerste sneeuw
Ik hoop dat een uurtje helpen schoonmaken en in Heers haring gaan kopen Roger voldoende beweging verschafte voor vandaag... want het is echt te koud.
Op dit ogenblik is het hier -1°C maar volgens mijn gsm (en mijn gevoel) voelt het veel kouder aan! Mijn smartphone spreekt van een gevoelstemperatuur van -9°C in Heers!
En... zopas begon het lichtjes te sneeuwen.
We gingen vandaag inderdaad haring kopen (hadden er geen gevonden tijdens onze wekelijkse boodschappen). Lang geleden dat we dat nog hadden gegeten: gebakken haring en uien. Maar wat is dat lekker en... haring zit boordevol omega 3 vetzuren!
Op dit ogenblik is het hier -1°C maar volgens mijn gsm (en mijn gevoel) voelt het veel kouder aan! Mijn smartphone spreekt van een gevoelstemperatuur van -9°C in Heers!
En... zopas begon het lichtjes te sneeuwen.
 |
vrijdag 14 december 2018
Gezellige "stilteavond" van de KVLS
Deze avond woonden we eindelijk nog eens een activiteit van de KVLS bij. Het werd een "stilteavond" in De Ploeg in Diepenbeek.
Bij een drankje, aangeboden door Gaston Vandereyken ter gelegenheid van zijn 88ste verjaardag, vertelde Willy Nelissen over het tot stand komen van de bundel "Gehakt".
Daarna, bij hapjes aangeboden door de Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers, lazen om beurten Edith Oeyen, Ingrid Lenaerts, Jeannette Funk en (voor mij) twee onbekende leden, Valere Gijbels (tevens nieuw bestuurslid) en Denise Manteleers gedichten voor.
De avond werd afgesloten met nog een drankje en Gastons gebruikelijke grappen (hij nodigde ons allemaal ook uit op zijn uitvaart, liefst niet te gauw!).
Het was wel een gezellige avond!
Bij een drankje, aangeboden door Gaston Vandereyken ter gelegenheid van zijn 88ste verjaardag, vertelde Willy Nelissen over het tot stand komen van de bundel "Gehakt".
 |
| Gaston, Raimond, Jeannette en twee voor mij onbekenden |
 |
| Ingrid en Willy |
 |
| Edith |
 |
| Valere |
 |
| Gaston en Raimond |
 |
| Foto's Roger (hij vindt ze niet goed... en ik eigenlijk ook niet zo....) |
donderdag 13 december 2018
Schoonmaak salon weer uitgesteld
Het vriest en daar hou ik niet van!
Roger heeft vandaag het tweede zwarte rolgordijn opgehangen en was daar uren mee zoet! Geregeld dacht hij zelfs dat het niet zou lukken.
Omdat hij daarna nog enkele werkjes uitvoerde in de salon heb ik de schoonmaak ervan nog even uitgesteld (ik maak niet schoon om de tijd te doden en ga dat dus zeker geen twee keer vlak na elkaar doen).
Ik ga er van uit dat Roger voldoende beweging kreeg (ladder op en af onder andere) maar voor mij was het een luie dag met veel lectuur.
Hoewel... ik heb ook langer dan een half uur met Nany gebeld en ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl ik telefoneer! 😊
Roger heeft vandaag het tweede zwarte rolgordijn opgehangen en was daar uren mee zoet! Geregeld dacht hij zelfs dat het niet zou lukken.
Omdat hij daarna nog enkele werkjes uitvoerde in de salon heb ik de schoonmaak ervan nog even uitgesteld (ik maak niet schoon om de tijd te doden en ga dat dus zeker geen twee keer vlak na elkaar doen).
 |
| Eigen foto |
Hoewel... ik heb ook langer dan een half uur met Nany gebeld en ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl ik telefoneer! 😊
woensdag 12 december 2018
Lichaamstaal
Ik hecht daar heel veel belang aan, voel zelf heel dikwijls het verschil aan tussen "woorden" en "houdingen" maar ik ben uiteraard geen expert op dat gebied.
Toen ik me eerst ongemakkelijk voelde bij de toespraak van Macron en daarna (volgens mij toch) daar een antwoord op vond, was ik zo gefascineerd door dat "antwoord" dat ik naar nog een ander "optreden" van die "mentalist" keek.
Ongelooflijk! Kijk zelf maar! O jee, het is weer in het Frans, sorry!
Zou ik eigenlijk geen cursus "lichaamstaal" moeten volgen en minder op mijn gevoel steunen?
Toen ik me eerst ongemakkelijk voelde bij de toespraak van Macron en daarna (volgens mij toch) daar een antwoord op vond, was ik zo gefascineerd door dat "antwoord" dat ik naar nog een ander "optreden" van die "mentalist" keek.
Ongelooflijk! Kijk zelf maar! O jee, het is weer in het Frans, sorry!
Zou ik eigenlijk geen cursus "lichaamstaal" moeten volgen en minder op mijn gevoel steunen?
Winterse dag
Het was koud vandaag! 4°C maximum maar het voelde kouder aan. Dat gaf me hetzelfde onaangename gevoel als tijdens mijn eerste winter hier na ons zesjarig verblijf in Matadi. Het temperatuurverschil met de voorbije zomer is dan ook vergelijkbaar.
Daarom vond ik onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (die telkens toch een paar uur duren) vandaag voldoende beweging voor Roger.
Ikzelf had daarna eigenlijk de salon moeten schoonmaken (na Rogers werk van gisteren) maar... omdat ik uiteindelijk toch heb beslist Roger te vragen het tweede zwarte rolgordijn op te hangen, had nu schoonmaken geen zin (ik moet immers morgen of overmorgen, nadat dat tweede gordijn er hangt, toch herbeginnen).
Terwijl Roger de kranten online doornam, luisterde ik (onder andere) naar de jongste toespraak van Macron. Ik kreeg er een onaangenaam gevoel bij en vermoedde dat het lag aan zijn lichaamstaal. Daarom zocht ik na het avondmaal online naar "iets" dat mijn gevoel zou verklaren en... ik viel op dit. Ik ben beginnen kijken, vind het boeiend en ga nu dus voort kijken! O, sorry, mensen, het is weer in het Frans!
O ja, nog even dit. Ik maakte deze avond een gehaktbroodje klaar. Toen ik de ingrediënten bestudeerde, stelde ik vast dat er dextrose in het gemengd gehakt zat! Weer suiker dus! Een mens zou dus al zijn eigen vleesmolen moeten hebben!
Daarom vond ik onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (die telkens toch een paar uur duren) vandaag voldoende beweging voor Roger.
Ikzelf had daarna eigenlijk de salon moeten schoonmaken (na Rogers werk van gisteren) maar... omdat ik uiteindelijk toch heb beslist Roger te vragen het tweede zwarte rolgordijn op te hangen, had nu schoonmaken geen zin (ik moet immers morgen of overmorgen, nadat dat tweede gordijn er hangt, toch herbeginnen).
Terwijl Roger de kranten online doornam, luisterde ik (onder andere) naar de jongste toespraak van Macron. Ik kreeg er een onaangenaam gevoel bij en vermoedde dat het lag aan zijn lichaamstaal. Daarom zocht ik na het avondmaal online naar "iets" dat mijn gevoel zou verklaren en... ik viel op dit. Ik ben beginnen kijken, vind het boeiend en ga nu dus voort kijken! O, sorry, mensen, het is weer in het Frans!
O ja, nog even dit. Ik maakte deze avond een gehaktbroodje klaar. Toen ik de ingrediënten bestudeerde, stelde ik vast dat er dextrose in het gemengd gehakt zat! Weer suiker dus! Een mens zou dus al zijn eigen vleesmolen moeten hebben!
dinsdag 11 december 2018
Hoewel...
Ik heb zopas aan Roger gezegd dat hij toch even mag wachten met het ophangen van het tweede nieuwe rolgordijn.
Die verschillende kleur voor elk raam is heel ongewoon maar eigenlijk vind ik dat contrast iets hebben. Ik ga dus even afwachten om te zien wat mijn ogen er na een poosje van vinden.
Nu denk ik soms "ja", soms "nee": dan is het beter even te wachten, niet?
Ik beloof dat de "schots en scheefheid" van onze muren geen rol zullen spelen in mijn besluit!😇
Die verschillende kleur voor elk raam is heel ongewoon maar eigenlijk vind ik dat contrast iets hebben. Ik ga dus even afwachten om te zien wat mijn ogen er na een poosje van vinden.
Nu denk ik soms "ja", soms "nee": dan is het beter even te wachten, niet?
Ik beloof dat de "schots en scheefheid" van onze muren geen rol zullen spelen in mijn besluit!😇
Nieuwe rolgordijnen
De thermometer haalde vandaag amper 5°C!
Wij reden nog eens naar de Ikea in Hognoul voor een "binnenwandeling" gevolgd door een gratis kopje koffie of thee. Daarna kochten we er rolgordijnen. We hebben er zwarte gevonden aan bijna de helft van de prijs van die andere winkel waar er geen zwarte waren.
Terwijl ik later voor ons avondeten zorgde, heeft Roger een dik uur besteed aan het ophangen van een eerste gordijn (dat heeft te maken met de scheven muren in dit oude huis).
Toen hij eindelijk kwam eten, stelde ik voor het andere rolgordijn pas morgen op te hangen, met daglicht (al opgemerkt dat het al voor 16 uur begint te schemeren?).
'En als we nu eens het andere gordijn lieten hangen?' vroeg Roger.
Ik begrijp zijn voorstel: dat bordeaux en dat zwart passen goed bij elkaar, maar toch ga ik hem morgen vragen het tweede bordeaux gordijn te vervangen door een zwart. Als we bijvoorbeeld vier ramen hadden in de salon, zou ik het aandurven, gordijnen in verschillende kleuren, nu vind ik het niet echt geslaagd.
Hoewel, bij weinig licht merk je het verschil in kleur amper!
Wij reden nog eens naar de Ikea in Hognoul voor een "binnenwandeling" gevolgd door een gratis kopje koffie of thee. Daarna kochten we er rolgordijnen. We hebben er zwarte gevonden aan bijna de helft van de prijs van die andere winkel waar er geen zwarte waren.
Terwijl ik later voor ons avondeten zorgde, heeft Roger een dik uur besteed aan het ophangen van een eerste gordijn (dat heeft te maken met de scheven muren in dit oude huis).
Toen hij eindelijk kwam eten, stelde ik voor het andere rolgordijn pas morgen op te hangen, met daglicht (al opgemerkt dat het al voor 16 uur begint te schemeren?).
'En als we nu eens het andere gordijn lieten hangen?' vroeg Roger.
Ik begrijp zijn voorstel: dat bordeaux en dat zwart passen goed bij elkaar, maar toch ga ik hem morgen vragen het tweede bordeaux gordijn te vervangen door een zwart. Als we bijvoorbeeld vier ramen hadden in de salon, zou ik het aandurven, gordijnen in verschillende kleuren, nu vind ik het niet echt geslaagd.
Hoewel, bij weinig licht merk je het verschil in kleur amper!
 |
| Eigen foto's |
maandag 10 december 2018
Rolgordijnen, savooi met paprika en Limburgse monografieën
In de salon hebben we rolgordijnen hangen voor de ramen. Zelf vind ik gewone gordijnen mooier... maar ze wassen vind ik alles behalve prettig. Dus vond ik het goed toen Roger lang geleden opteerde voor dit soort gordijnen: 'als ze te vuil worden, vervangen we ze gewoon'.
Ondertussen hangen ze al wel 20 jaar (en werden ze uiteraard nooit gewassen). Deze ochtend echter kreeg Roger een van de twee gordijnen niet omhoog.
De hele dag zaten we dus in een halve duisternis. Roger wilde er meteen andere kopen... maar er waren voor mij ook twee vertaaljobs aangekomen, dringend zoals altijd.
Dus heb ik eerst een paar uur vertaald. Daarna stelde ik als pauze voor: in Sint-Truiden wandelen van de rand van de stad naar de tabakswinkel (ik had immers gemerkt dat de coil van mijn damptoestel moet worden vervangen) en terug naar de auto. Daarmee zou Roger een minimum aan beweging krijgen vandaag (en ik mijn coil😉).
In Sint-Truiden (waar we een poosje in de regen moesten lopen) stelde Roger voor ineens ook te kijken naar rolgordijnen... maar daar was ik niet op voorbereid. Gelukkig had hij wél de maat van de ramen opgenomen: we reden dus naar een interieurwinkel... en vonden er alleen gordijnen in kleuren die hier niet passen (nu hebben we bordeaux gordijnen). Zwart zou eventueel ook oké zijn, zei ik tegen Roger, maar zelfs zwarte gordijnen waren er niet in die winkel.
We reden dan maar terug naar huis waar ik eerst het eten in gang zette en terwijl dat gerecht sudderde, anderhalf uur werkte aan de tweede vertaling.
Ik had net de vertaling geleverd en was ons avondmaal aan het afwerken, toen Roger mij naar de salon riep. Hij had op zolder één zwart rolgordijn gevonden (ooit gekocht maar niet gebruikt, en jammer genoeg te breed voor de ramen van ons salon). We hingen dat gordijn voor het raam... en ja, volgens mij past zwart hier ook.
Dat wordt dus een van de volgende dagen ergens twee zwarte rolgordijnen vinden en kopen (tenzij we toch iets in bordeaux vinden, en ja, twee en niet één, want dat gordijn, dat Roger heeft teruggevonden, is veel te breed).
O ja, deze avond aten we eindelijk dat gerecht met varkensvlees, savooikool en paprika's (eigen "creatie"). Weer vond Roger het heel lekker (ik ook). De combinatie van savooikool en paprika is heel ongewoon maar het resultaat valt geweldig mee: probeer zelf maar eens!
Na ons avondmaal vond ik een mail van Jan Gerits: of ik nog enkele monografieën wilde verzenden. Die Limburgse monografieën van de KVLS lijken steeds meer succes te hebben!
Ondertussen hangen ze al wel 20 jaar (en werden ze uiteraard nooit gewassen). Deze ochtend echter kreeg Roger een van de twee gordijnen niet omhoog.
De hele dag zaten we dus in een halve duisternis. Roger wilde er meteen andere kopen... maar er waren voor mij ook twee vertaaljobs aangekomen, dringend zoals altijd.
Dus heb ik eerst een paar uur vertaald. Daarna stelde ik als pauze voor: in Sint-Truiden wandelen van de rand van de stad naar de tabakswinkel (ik had immers gemerkt dat de coil van mijn damptoestel moet worden vervangen) en terug naar de auto. Daarmee zou Roger een minimum aan beweging krijgen vandaag (en ik mijn coil😉).
In Sint-Truiden (waar we een poosje in de regen moesten lopen) stelde Roger voor ineens ook te kijken naar rolgordijnen... maar daar was ik niet op voorbereid. Gelukkig had hij wél de maat van de ramen opgenomen: we reden dus naar een interieurwinkel... en vonden er alleen gordijnen in kleuren die hier niet passen (nu hebben we bordeaux gordijnen). Zwart zou eventueel ook oké zijn, zei ik tegen Roger, maar zelfs zwarte gordijnen waren er niet in die winkel.
We reden dan maar terug naar huis waar ik eerst het eten in gang zette en terwijl dat gerecht sudderde, anderhalf uur werkte aan de tweede vertaling.
Ik had net de vertaling geleverd en was ons avondmaal aan het afwerken, toen Roger mij naar de salon riep. Hij had op zolder één zwart rolgordijn gevonden (ooit gekocht maar niet gebruikt, en jammer genoeg te breed voor de ramen van ons salon). We hingen dat gordijn voor het raam... en ja, volgens mij past zwart hier ook.
Dat wordt dus een van de volgende dagen ergens twee zwarte rolgordijnen vinden en kopen (tenzij we toch iets in bordeaux vinden, en ja, twee en niet één, want dat gordijn, dat Roger heeft teruggevonden, is veel te breed).
O ja, deze avond aten we eindelijk dat gerecht met varkensvlees, savooikool en paprika's (eigen "creatie"). Weer vond Roger het heel lekker (ik ook). De combinatie van savooikool en paprika is heel ongewoon maar het resultaat valt geweldig mee: probeer zelf maar eens!
Na ons avondmaal vond ik een mail van Jan Gerits: of ik nog enkele monografieën wilde verzenden. Die Limburgse monografieën van de KVLS lijken steeds meer succes te hebben!
zondag 9 december 2018
Eindelijk nog eens samen naar een film gekeken!
Sinds Hendrik het mogelijk heeft gemaakt naar films te kijken op het televisietoestel vraag ik geregeld aan Roger wanneer we nog eens samen naar een film kijken. Helaas, we hebben het allebei zo druk dat het er maar niet van kwam.
Deze avond (al vrij laat) was het eindelijk zover. Geen van ons beiden had nog iets speciaals op zijn programma staan (hoewel ik zopas heb vastgesteld dat ik één dag achtersta met het overtypen van mijn vroegere dagboeken: daar ga ik waarschijnlijk nog voor zorgen voor het slapengaan).
We installeerden ons in de bibliotheek voor het televisietoestel, met een biertje en een plaid (het is daar minder warm dan in de rest van het huis) en kozen "The 40 Year Old Virgin".
Dat kiezen ging echter niet vanzelf: de afstandsbediening, die Hendrik op mijn gsm had geïnstalleerd, bleek niet verbonden te geraken en de zoekfunctie op de gewone afstandsbediening verbonden met het televisiescherm bleek niet echt handig. Op de duur verbond Roger een muis met de televisie en toen geraakten we snel aan de film.
Het was gezellig, zo dicht naast elkaar, in fauteuils in plaats van op onze bureaustoelen, samen naar dezelfde film kijken... maar uiteindelijk vonden we de film, hoewel leuk in het begin, wat langdradig.
Jammer!
Deze avond (al vrij laat) was het eindelijk zover. Geen van ons beiden had nog iets speciaals op zijn programma staan (hoewel ik zopas heb vastgesteld dat ik één dag achtersta met het overtypen van mijn vroegere dagboeken: daar ga ik waarschijnlijk nog voor zorgen voor het slapengaan).
We installeerden ons in de bibliotheek voor het televisietoestel, met een biertje en een plaid (het is daar minder warm dan in de rest van het huis) en kozen "The 40 Year Old Virgin".
Dat kiezen ging echter niet vanzelf: de afstandsbediening, die Hendrik op mijn gsm had geïnstalleerd, bleek niet verbonden te geraken en de zoekfunctie op de gewone afstandsbediening verbonden met het televisiescherm bleek niet echt handig. Op de duur verbond Roger een muis met de televisie en toen geraakten we snel aan de film.
Het was gezellig, zo dicht naast elkaar, in fauteuils in plaats van op onze bureaustoelen, samen naar dezelfde film kijken... maar uiteindelijk vonden we de film, hoewel leuk in het begin, wat langdradig.
Jammer!
zaterdag 8 december 2018
Vraagje
Ik ga het niet hebben over het (im)migratiepact (al heb ik er delen van gelezen die me persoonlijk helemaal niet aanstaan, ik weet veel te weinig over politiek om mij met het debat te moeien) maar ik heb wel een vraag die nog niemand heeft kunnen beantwoorden, namelijk deze:
Als dat pact geen juridische verbintenis is, waarom moet het dan worden ondertekend?
Als dat pact geen juridische verbintenis is, waarom moet het dan worden ondertekend?
Slecht weer vandaag!
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik nog steeds de wind gieren in de tuin.
Deze middag stelde Roger voor nog eens naar de Ikea in Hognoul te rijden, het leek hem immers te slecht weer (regen, felle wind) voor een gewone wandeling.
Ik ging akkoord maar eens bij Ikea aangekomen, vonden we het er te druk.
'Waarom lopen we niet even rond in Hognoul?, stelde ik voor. 'We kennen dat dorp immers niet.'
Ondertussen was de regen even opgehouden en ik dacht dat het te doen zou zijn qua temperatuur (11°C).
Helaas, onze wandeling heeft geen halfuur geduurd! De wind maakte dat het veel kouder aanvoelde dan de 11°C die de thermometer aangaf... en na een kwartiertje begon het opnieuw te regenen.
Maar... ik had me vergist: we hadden al wel gewandeld in Hognoul, alleen herinnerde ik het me niet. Nu, zo interessant vond ik dat dorp niet!
Toen we thuis kwamen, belde ik naar Nany die ook even het slechte weer had getrotseerd om een vriendin te bezoeken. Een half uur praatte ze over al haar bezigheden en over haar leven in Matadi destijds. Ze had spijt dat ze niet zoveel mogelijk had opgeschreven van wat ze daar beleefde. En ineens vroegen we ons af waar de brieven zijn gebleven die ze heel regelmatig stuurde naar haar moeder (mijn "marraine") en haar broer (mijn "Nononc"). In die brieven vertelde ze immers veel over haar leven in Congo! Jammer dat we die niet meer hebben!
En... ondertussen blijft de wind maar huilen!
Deze middag stelde Roger voor nog eens naar de Ikea in Hognoul te rijden, het leek hem immers te slecht weer (regen, felle wind) voor een gewone wandeling.
Ik ging akkoord maar eens bij Ikea aangekomen, vonden we het er te druk.
'Waarom lopen we niet even rond in Hognoul?, stelde ik voor. 'We kennen dat dorp immers niet.'
Ondertussen was de regen even opgehouden en ik dacht dat het te doen zou zijn qua temperatuur (11°C).
Helaas, onze wandeling heeft geen halfuur geduurd! De wind maakte dat het veel kouder aanvoelde dan de 11°C die de thermometer aangaf... en na een kwartiertje begon het opnieuw te regenen.
Maar... ik had me vergist: we hadden al wel gewandeld in Hognoul, alleen herinnerde ik het me niet. Nu, zo interessant vond ik dat dorp niet!
Toen we thuis kwamen, belde ik naar Nany die ook even het slechte weer had getrotseerd om een vriendin te bezoeken. Een half uur praatte ze over al haar bezigheden en over haar leven in Matadi destijds. Ze had spijt dat ze niet zoveel mogelijk had opgeschreven van wat ze daar beleefde. En ineens vroegen we ons af waar de brieven zijn gebleven die ze heel regelmatig stuurde naar haar moeder (mijn "marraine") en haar broer (mijn "Nononc"). In die brieven vertelde ze immers veel over haar leven in Congo! Jammer dat we die niet meer hebben!
En... ondertussen blijft de wind maar huilen!
vrijdag 7 december 2018
Over bedelbrieven...
... zoals wij dat noemen.
Brieven van instellingen die geld vragen voor allerlei hulpvaardigheidsdoelen: voor blinden, mucoviscidose-patiënten, straatkinderen, enzovoort.
We hebben een paar keer geld gegeven aan zo'n organisatie en sindsdien krijgen we soms tot drie keer per week zulke bedelbrief. Telkens is er een "geschenkje" bij: postkaarten, een speelgoedbeertje, een pen, ...
En telkens bedenk ik dat al het geld voor die geschenkjes, het opstellen en opsturen van de brief en de betaalde medewerkers, komt van de mensen die betalen voor "het goede doel".
Ik moet altijd terugdenken aan wat ik heb meegemaakt met Oxfam!
Conclusie: voor mijn part reageren we niet meer op die bedelbrieven.
Dat de (r)overheid ons belastinggeld maar beter verdeelt!
Brieven van instellingen die geld vragen voor allerlei hulpvaardigheidsdoelen: voor blinden, mucoviscidose-patiënten, straatkinderen, enzovoort.
We hebben een paar keer geld gegeven aan zo'n organisatie en sindsdien krijgen we soms tot drie keer per week zulke bedelbrief. Telkens is er een "geschenkje" bij: postkaarten, een speelgoedbeertje, een pen, ...
 |
| Deze opmerkelijke pen kregen we vandaag bij zo'n bedelbrief |
Ik moet altijd terugdenken aan wat ik heb meegemaakt met Oxfam!
Conclusie: voor mijn part reageren we niet meer op die bedelbrieven.
Dat de (r)overheid ons belastinggeld maar beter verdeelt!
We kochten een toestel om water te filteren
Wat een grijze dag vandaag! Niet echt koud maar heel veel regen en wind. Ik hield me bezig met enkele kleine huishoudtaken, wilde eerst ook strijken maar besefte toen dat één hemd niet droog was en dat ik dus beter wachtte tot ik dat samen met de rest kon strijken, en vroeg me af hoe ik Roger zou kunnen overhalen even te bewegen.
Het was hijzelf die ineens voorstelde naar de Kringwinkel te rijden en daar wat rond te lopen. 'Goed idee én,' antwoordde ik, 'dan kunnen we meteen stoofvlees kopen voor morgen.'
We liepen rond in de Kringwinkel maar kochten niets, liepen nog in een andere winkel rond, kochten vlees... en bedachten dat we misschien een "waterfilter" moesten kopen. Ik had het gisteren over het vieze water aan de overkant van onze straat (waar wij voorlopig geen last van hebben) maar we hebben wel heel veel kalk in ons kraantjeswater.
Vroeger dacht ik dat kalkrijk water goed is voor de botten enzovoort, nu weet ik dat zonder voldoende vitamine K2, die kalk zich eerder nestelt in de bloedvaten (met alle gevolgen van dien voor onder andere het hart en de hersenen) dan in de botten. We eten wel kaas en, wat mij betreft, yoghurt (vitamine K2-bronnen) maar of ons dat voldoende vitamine K2 geeft?
Dochterlief en schoonzoon hebben een toestel om hun water te filteren. Vorige dinsdag vroeg ik hen of daarmee ook de kalk werd gefilterd en dat bleek het geval.
Dus kochten we ook zulk toestel.
Thuis wilde ik eerst beginnen te koken terwijl Roger de waterfilter begon te installeren maar uiteindelijk heb ik in zijn plaats de gebruiksaanwijzing gelezen die hij te ingewikkeld vond. Ik heb immers al heel veel gebruiksaanwijzingen vertaald en weet hoe je diagonaal het voornaamste moet lezen, zeker als het, zoals in dit geval, gaat over een gebruiksaanwijzing voor verschillende types van toestel.
Vandaag wilde ik iets klaarmaken in de wok, met veel groenten en zalm, en morgen zou ik een stoofschotel bereiden voor twee dagen, met varkensvlees en savooikool.
Toen ik echter merkte hoeveel kliekjes er nog in de koelkast stonden, heb ik die geserveerd (we aten elk anderhalve bord groentesoep, koude mosselen met mayonaise en een restje zuurkool), het wokgerecht naar morgen verdaagd en de stoofschotel (die ik deze keer wel niet in de snelkoker ga klaarmaken) opgeschoven naar zondag.
Ondertussen werd ons nieuw toestel in gebruik gesteld:
Na het avondeten is het Roger die de keuken opruimt en de vaatwasser vult. Ik heb echter de gewoonte nog even te gaan kijken of er nog wat moet opgeruimd worden, en deze avond zag ik deze eigenaardige pen rondslingeren:
Daarover vertel ik echter straks meer in een volgende post!
Het was hijzelf die ineens voorstelde naar de Kringwinkel te rijden en daar wat rond te lopen. 'Goed idee én,' antwoordde ik, 'dan kunnen we meteen stoofvlees kopen voor morgen.'
We liepen rond in de Kringwinkel maar kochten niets, liepen nog in een andere winkel rond, kochten vlees... en bedachten dat we misschien een "waterfilter" moesten kopen. Ik had het gisteren over het vieze water aan de overkant van onze straat (waar wij voorlopig geen last van hebben) maar we hebben wel heel veel kalk in ons kraantjeswater.
Vroeger dacht ik dat kalkrijk water goed is voor de botten enzovoort, nu weet ik dat zonder voldoende vitamine K2, die kalk zich eerder nestelt in de bloedvaten (met alle gevolgen van dien voor onder andere het hart en de hersenen) dan in de botten. We eten wel kaas en, wat mij betreft, yoghurt (vitamine K2-bronnen) maar of ons dat voldoende vitamine K2 geeft?
Dochterlief en schoonzoon hebben een toestel om hun water te filteren. Vorige dinsdag vroeg ik hen of daarmee ook de kalk werd gefilterd en dat bleek het geval.
Dus kochten we ook zulk toestel.
Thuis wilde ik eerst beginnen te koken terwijl Roger de waterfilter begon te installeren maar uiteindelijk heb ik in zijn plaats de gebruiksaanwijzing gelezen die hij te ingewikkeld vond. Ik heb immers al heel veel gebruiksaanwijzingen vertaald en weet hoe je diagonaal het voornaamste moet lezen, zeker als het, zoals in dit geval, gaat over een gebruiksaanwijzing voor verschillende types van toestel.
Vandaag wilde ik iets klaarmaken in de wok, met veel groenten en zalm, en morgen zou ik een stoofschotel bereiden voor twee dagen, met varkensvlees en savooikool.
Toen ik echter merkte hoeveel kliekjes er nog in de koelkast stonden, heb ik die geserveerd (we aten elk anderhalve bord groentesoep, koude mosselen met mayonaise en een restje zuurkool), het wokgerecht naar morgen verdaagd en de stoofschotel (die ik deze keer wel niet in de snelkoker ga klaarmaken) opgeschoven naar zondag.
Ondertussen werd ons nieuw toestel in gebruik gesteld:
 |
| Eigen foto |
Na het avondeten is het Roger die de keuken opruimt en de vaatwasser vult. Ik heb echter de gewoonte nog even te gaan kijken of er nog wat moet opgeruimd worden, en deze avond zag ik deze eigenaardige pen rondslingeren:
 |
| Eigen foto |
Daarover vertel ik echter straks meer in een volgende post!
donderdag 6 december 2018
Lezing over grondverzakkingen en "mergelgrotten"
Deze avond organiseerde Heemkunde Groot Heers een lezing over grondverzakkingen in onze streek en hun verband met "mergelgrotten", zoals men ze hier noemt (in feite ondergrondse kalksteengroeven).
Deze keer zou de lezing in een lokaal van het administratief centrum van Heers doorgaan. Deze middag gingen Michel M., Ludo D. en wij dat lokaal in orde brengen (al moet ik toegeven dat ik zelf niets te doen kreeg).
Uiteraard heb ik (daarna) thuis rond 16 uur even naar de kleinkinderen gebeld om te vragen of Sinterklaas vorige nacht was gekomen. Dat was het geval en vooral Eva begon weer razendsnel en overenthousiast te vertellen... zodat ik niets begreep van wat ze zei!😄
Rond 19 uur gingen we terug naar Heers waar we hadden afgesproken met Michel, Ludo en Jos V. om de laatste voorbereidingen te treffen.
Al gauw kwamen er andere leden van Heemkunde aan, iets later professor Jean Poesen, van de KU-Leuven, die de lezing zou geven, en weldra nog een twintigtal andere mensen waaronder Jos V.D.B. en Maj en Charlie die we met veel plezier eindelijk terugzagen.
Iets over 19:30 uur begon Jean Poesen zijn heel interessante (hoewel ik vrees voor sommigen soms op het randje van te wetenschappelijke) en goed gestructureerde lezing. Maar... weer miste mijn slecht auditief geheugen een schriftelijke samenvatting!
Tijdens de pauze ben ik met Maj in de gang gaan praten: te veel geroezemoes in dat lokaal en dan begrijp ik niets meer van de gesprekken (en dat ligt niet enkel aan het ouder worden, daar heb ik al sinds de jaren 80 van vorige eeuw last van).
Deze middag en deze avond tijdens de pauze wandelde ik dus wat rond in de gangen van het administratief centrum en ik zag op elke deur een briefje hangen: "Gelieve geen water van de kraan te gebruiken voor (sic) te koken, te drinken of koffie te maken. Het probleem wordt zo snel mogelijk opgelost" met daarbij een pijltje naar "drinkbaar water" dat wees naar een kraantje in de gang waarboven weer een briefje hing: "Drinkbaar water".
Er is dus duidelijk een waterprobleem in de gemeente.
Dat herinnerde me eraan dat buurvrouwen Marie-Claire en V., allebei wonend aan de overkant van onze straat, ook problemen hebben gehad met hun kraantjeswater dat er heel vies uitzag.
De watermaatschappij had beloofd de zaak zo snel mogelijk in orde te brengen maar ze hebben toch maanden last gehad (ik weet niet of het nu in orde is). Hoe vervelend moet dat zijn, geen water uit de kraan te mogen gebruiken om te koken!
Deze keer zou de lezing in een lokaal van het administratief centrum van Heers doorgaan. Deze middag gingen Michel M., Ludo D. en wij dat lokaal in orde brengen (al moet ik toegeven dat ik zelf niets te doen kreeg).
Uiteraard heb ik (daarna) thuis rond 16 uur even naar de kleinkinderen gebeld om te vragen of Sinterklaas vorige nacht was gekomen. Dat was het geval en vooral Eva begon weer razendsnel en overenthousiast te vertellen... zodat ik niets begreep van wat ze zei!😄
Rond 19 uur gingen we terug naar Heers waar we hadden afgesproken met Michel, Ludo en Jos V. om de laatste voorbereidingen te treffen.
Al gauw kwamen er andere leden van Heemkunde aan, iets later professor Jean Poesen, van de KU-Leuven, die de lezing zou geven, en weldra nog een twintigtal andere mensen waaronder Jos V.D.B. en Maj en Charlie die we met veel plezier eindelijk terugzagen.
Iets over 19:30 uur begon Jean Poesen zijn heel interessante (hoewel ik vrees voor sommigen soms op het randje van te wetenschappelijke) en goed gestructureerde lezing. Maar... weer miste mijn slecht auditief geheugen een schriftelijke samenvatting!
Tijdens de pauze ben ik met Maj in de gang gaan praten: te veel geroezemoes in dat lokaal en dan begrijp ik niets meer van de gesprekken (en dat ligt niet enkel aan het ouder worden, daar heb ik al sinds de jaren 80 van vorige eeuw last van).
Deze middag en deze avond tijdens de pauze wandelde ik dus wat rond in de gangen van het administratief centrum en ik zag op elke deur een briefje hangen: "Gelieve geen water van de kraan te gebruiken voor (sic) te koken, te drinken of koffie te maken. Het probleem wordt zo snel mogelijk opgelost" met daarbij een pijltje naar "drinkbaar water" dat wees naar een kraantje in de gang waarboven weer een briefje hing: "Drinkbaar water".
Er is dus duidelijk een waterprobleem in de gemeente.
Dat herinnerde me eraan dat buurvrouwen Marie-Claire en V., allebei wonend aan de overkant van onze straat, ook problemen hebben gehad met hun kraantjeswater dat er heel vies uitzag.
De watermaatschappij had beloofd de zaak zo snel mogelijk in orde te brengen maar ze hebben toch maanden last gehad (ik weet niet of het nu in orde is). Hoe vervelend moet dat zijn, geen water uit de kraan te mogen gebruiken om te koken!
woensdag 5 december 2018
Kinderen van de kolonie
Gisteren was ik vergeten naar "Kinderen van de kolonie" te kijken maar vandaag haalde ik mijn schade in (op mijn pc-scherm).
Deze keer vond ik het echt interessant.
Vooral omdat mijn moeder, mijn zus Bie en ik al op 17 juni 1960 Matadi verlieten (mijn vader bleef daar) en ik dus geen persoonlijke herinneringen heb aan de "Onafhankelijkheid van Congo" (in tegenstelling tot vriend Lieven die toen veel meer heeft meegemaakt dan ik: ik zou zo graag willen dat hij al zijn herinneringen opschrijft - ik weet het, hij is ermee bezig).
In Leuven (waar we toen bij mijn "marraine" - zijnde mijn grootmoeder van moederskant - woonden) kreeg ik als kind van 10 jaar en half weinig te horen over de evenementen in Congo. Af en toe ving ik wel een bang gesprek op (dat eigenlijk niet voor mijn oren was bestemd) over het lot van mijn papa.
En dan, ik denk in augustus 1960, kregen we, via onze Matadi-pastoor pater Inghels het bericht dat papa (samen met vele andere Matadiciens) in september in Brussel zou aankomen.
Ik weet dat de meeste blanken niets moesten hebben van Lumumba... maar mijn vader leek daarop een uitzondering.
Hij vertelde ons, na zijn aankomst in Brussel (met een trein vanuit Marseille), dat, toen hij, met veel andere bedienden van Otraco, gevangen zat in het "Hôtel métropole" in Matadi, Lumumba daar aankwam en hen voorstelde meteen een boot naar Pointe-Noire te nemen (zonder over huis te gaan en dus absoluut zonder bagage) en van daar een boot naar Marseille.
De reis heeft vrij lang geduurd en papa had zelfs geen propere onderbroek bij zich! Maar mijn vader heeft van die bootreis genoten... en bleef Lumumba heel zijn leven dankbaar voor de kans die hem gegeven werd vrouw en kinderen ongedeerd te vervoegen.
Deze keer vond ik het echt interessant.
Vooral omdat mijn moeder, mijn zus Bie en ik al op 17 juni 1960 Matadi verlieten (mijn vader bleef daar) en ik dus geen persoonlijke herinneringen heb aan de "Onafhankelijkheid van Congo" (in tegenstelling tot vriend Lieven die toen veel meer heeft meegemaakt dan ik: ik zou zo graag willen dat hij al zijn herinneringen opschrijft - ik weet het, hij is ermee bezig).
In Leuven (waar we toen bij mijn "marraine" - zijnde mijn grootmoeder van moederskant - woonden) kreeg ik als kind van 10 jaar en half weinig te horen over de evenementen in Congo. Af en toe ving ik wel een bang gesprek op (dat eigenlijk niet voor mijn oren was bestemd) over het lot van mijn papa.
En dan, ik denk in augustus 1960, kregen we, via onze Matadi-pastoor pater Inghels het bericht dat papa (samen met vele andere Matadiciens) in september in Brussel zou aankomen.
Ik weet dat de meeste blanken niets moesten hebben van Lumumba... maar mijn vader leek daarop een uitzondering.
Hij vertelde ons, na zijn aankomst in Brussel (met een trein vanuit Marseille), dat, toen hij, met veel andere bedienden van Otraco, gevangen zat in het "Hôtel métropole" in Matadi, Lumumba daar aankwam en hen voorstelde meteen een boot naar Pointe-Noire te nemen (zonder over huis te gaan en dus absoluut zonder bagage) en van daar een boot naar Marseille.
De reis heeft vrij lang geduurd en papa had zelfs geen propere onderbroek bij zich! Maar mijn vader heeft van die bootreis genoten... en bleef Lumumba heel zijn leven dankbaar voor de kans die hem gegeven werd vrouw en kinderen ongedeerd te vervoegen.
Ziekenbezoek
We bezochten eindelijk nog eens onze familiezieke deze middag. We troffen daar haar dochter met haar twee kinderen die ons fier hun mooie tekeningen voor Sinterklaas toonden. Wat zal de goede Sint blij zijn met al die kunstwerkjes als hij vannacht bij hen langskomt!
Met onze zieke ging het niet veel beter... hoewel, enkele keren heeft ze met gebaren duidelijk gemaakt wat ze wilde... en het viel me ook op hoe goed ze sinterklaasliedjes meezong met haar kleinkinderen!
Waarom gaat zingen wel en praten niet?
Toen de dochter vertrok, bleven wij nog even wachten op de echtgenoot van onze zieke. Haar dochter had ons wel verteld dat hij verplichtingen had die waarschijnlijk zouden maken dat hij wat later dan gewoonlijk aankwam.
Toen het tijd werd voor het avondmaal en de echtgenoot nog niet was aangekomen, reden wij onze zieke naar de eetzaal, smeerden haar boterhammen en schonken haar koffie in. Ze at met lange tanden, en amper twee van de vier sneetjes brood met kaas (meer kreeg ze niet aangeboden).
Ik weet dat onze zieke liever iets anders eet dan brood met toespijs en voor de zoveelste keer vroeg ik me af waarom in ons land zo ongezond wordt gegeten, zelfs in ziekenhuizen en andere instellingen. Ik weet niet of dat nu in Frankrijk nog het geval is in de gezinnen (in het ziekenhuis wel, heb ik kunnen vaststellen in Bourges in 2014), maar vroeger at men daar twee keer warm, met veel groenten, een beetje vlees, vis of omelet, een beetje kaas, een stuk fruit, geen aardappelen maar wel een klein beetje brood. Veel gezonder dan al dat brood met toespijs dat wij hier eten!
We brachten, op haar verzoek (met gebaren dus), onze zieke terug naar haar kamer, deden voor haar de televisie aan en namen afscheid. Haar echtgenoot kwam iets later aan, vernamen we deze avond.
Veel was er dus niet gebabbeld geweest (Roger en ik zijn geen praters) maar ik heb toch één anekdote verteld die ik gisteren was vergeten te noteren.
Elena vertelde me gisteren dat ze in de klas bezoek hadden gekregen van een Afrikaans meisje dat nog geen Nederlands kent maar dat volgende week wel in haar klas komt zitten.
'Is het een zwartje?' vroeg ik.
En Elena: 'Oma, waarom zeg je dat nu? Ja, ze heeft een bruine huid, maar je zegt dan toch niet "een zwartje"!'
Oei, ik zal moeten op mijn taal letten blijkbaar!
Met onze zieke ging het niet veel beter... hoewel, enkele keren heeft ze met gebaren duidelijk gemaakt wat ze wilde... en het viel me ook op hoe goed ze sinterklaasliedjes meezong met haar kleinkinderen!
Waarom gaat zingen wel en praten niet?
Toen de dochter vertrok, bleven wij nog even wachten op de echtgenoot van onze zieke. Haar dochter had ons wel verteld dat hij verplichtingen had die waarschijnlijk zouden maken dat hij wat later dan gewoonlijk aankwam.
Toen het tijd werd voor het avondmaal en de echtgenoot nog niet was aangekomen, reden wij onze zieke naar de eetzaal, smeerden haar boterhammen en schonken haar koffie in. Ze at met lange tanden, en amper twee van de vier sneetjes brood met kaas (meer kreeg ze niet aangeboden).
Ik weet dat onze zieke liever iets anders eet dan brood met toespijs en voor de zoveelste keer vroeg ik me af waarom in ons land zo ongezond wordt gegeten, zelfs in ziekenhuizen en andere instellingen. Ik weet niet of dat nu in Frankrijk nog het geval is in de gezinnen (in het ziekenhuis wel, heb ik kunnen vaststellen in Bourges in 2014), maar vroeger at men daar twee keer warm, met veel groenten, een beetje vlees, vis of omelet, een beetje kaas, een stuk fruit, geen aardappelen maar wel een klein beetje brood. Veel gezonder dan al dat brood met toespijs dat wij hier eten!
We brachten, op haar verzoek (met gebaren dus), onze zieke terug naar haar kamer, deden voor haar de televisie aan en namen afscheid. Haar echtgenoot kwam iets later aan, vernamen we deze avond.
Veel was er dus niet gebabbeld geweest (Roger en ik zijn geen praters) maar ik heb toch één anekdote verteld die ik gisteren was vergeten te noteren.
Elena vertelde me gisteren dat ze in de klas bezoek hadden gekregen van een Afrikaans meisje dat nog geen Nederlands kent maar dat volgende week wel in haar klas komt zitten.
'Is het een zwartje?' vroeg ik.
En Elena: 'Oma, waarom zeg je dat nu? Ja, ze heeft een bruine huid, maar je zegt dan toch niet "een zwartje"!'
Oei, ik zal moeten op mijn taal letten blijkbaar!
dinsdag 4 december 2018
Kinderpraat
Elena, Matthias en Eva begonnen door elkaar te praten toen we ze van school afhaalden deze middag. Daarbij was er zoveel geroezemoes (en ook geroep) op de speelplaats dat ik geen van de drie verstond.
Later, in de auto, begreep ik dat Eva het had over haar verjaardag (het is de eerste keer dat ze bewust "verjaart"), over speculaas die ze in de klas had gemaakt (de juffrouw had die wel zelf in een "warmmaakmachine" gebakken - ik weet niet meer zeker of ze het woord "machine" gebruikte, maar begreep wel dat ze een "oven" bedoelde en dat beaamde ze), dat Matthias en Elena het hadden over de komst van Sinterklaas overmorgen.
Eva noch Matthias hadden zin om mee naar de dansles te gaan. Ze bleven dus bij hun mama terwijl Roger en ik Elena naar de dansles vergezelden. Onderweg vertelde Elena heel veel, spraken we over dromen en nachtmerries, over mijn kinderjaren enzovoort.
Na de les moesten we ons haasten, want dochterlief moest om 18 uur vertrekken. We kwamen om 1 minuut voor 18 uur aan. Wat een verkeer overal !
We gingen praktisch meteen aan tafel (ik moest nog alleen het vlees bakken) en kort daarna kwam schoonzoon eraan.
De kinderen hebben opvallend goed gegeten (onder andere prinsesboontjes: ik moet onthouden dat ze dat lusten) en kregen als dessert de rest van de chocoladetaart van gisteren. Ze hebben gesmuld!
Vlak voor we vertrokken, legde Elena een tekening, bedoeld als geschenk voor Sinterklaas, bij de haard. 'Denk je dat hij deze nacht al zal langskomen?' vroeg ik. 'Jawel, dat zal hij zeker doen,' antwoordde Elena.
Later, in de auto, begreep ik dat Eva het had over haar verjaardag (het is de eerste keer dat ze bewust "verjaart"), over speculaas die ze in de klas had gemaakt (de juffrouw had die wel zelf in een "warmmaakmachine" gebakken - ik weet niet meer zeker of ze het woord "machine" gebruikte, maar begreep wel dat ze een "oven" bedoelde en dat beaamde ze), dat Matthias en Elena het hadden over de komst van Sinterklaas overmorgen.
Eva noch Matthias hadden zin om mee naar de dansles te gaan. Ze bleven dus bij hun mama terwijl Roger en ik Elena naar de dansles vergezelden. Onderweg vertelde Elena heel veel, spraken we over dromen en nachtmerries, over mijn kinderjaren enzovoort.
Na de les moesten we ons haasten, want dochterlief moest om 18 uur vertrekken. We kwamen om 1 minuut voor 18 uur aan. Wat een verkeer overal !
We gingen praktisch meteen aan tafel (ik moest nog alleen het vlees bakken) en kort daarna kwam schoonzoon eraan.
De kinderen hebben opvallend goed gegeten (onder andere prinsesboontjes: ik moet onthouden dat ze dat lusten) en kregen als dessert de rest van de chocoladetaart van gisteren. Ze hebben gesmuld!
Vlak voor we vertrokken, legde Elena een tekening, bedoeld als geschenk voor Sinterklaas, bij de haard. 'Denk je dat hij deze nacht al zal langskomen?' vroeg ik. 'Jawel, dat zal hij zeker doen,' antwoordde Elena.
maandag 3 december 2018
Over lectuur en zo...
Ik ben "Dood van een non" aan het herlezen... en vind het even boeiend als toen ik dat boek las als puber.
Maar tegelijk blijf ik geïnteresseerd in wat er nu in (onder andere) Frankrijk gaande is en wat mij herinnert aan de revolutie van 1789.
Ik ben ook wel geïnteresseerd in het leven van die "elite" van de 18de eeuw (en van nu) en daardoor viel ik deze avond op deze documentaire. Echt heel interessant en boeiend.
Ik zou soms heel graag bij die "elite" met "dienaren" horen (hoewel, mijn kop eraf vind ik daarvoor weer een te strenge straf!).
Maar het is een feit dat "rijke" mensen ook nu meestal niet beseffen hoe moeilijk de meeste mensen het hebben om de eindjes aan elkaar te knopen!
Maar tegelijk blijf ik geïnteresseerd in wat er nu in (onder andere) Frankrijk gaande is en wat mij herinnert aan de revolutie van 1789.
Ik ben ook wel geïnteresseerd in het leven van die "elite" van de 18de eeuw (en van nu) en daardoor viel ik deze avond op deze documentaire. Echt heel interessant en boeiend.
Ik zou soms heel graag bij die "elite" met "dienaren" horen (hoewel, mijn kop eraf vind ik daarvoor weer een te strenge straf!).
Maar het is een feit dat "rijke" mensen ook nu meestal niet beseffen hoe moeilijk de meeste mensen het hebben om de eindjes aan elkaar te knopen!
Eva wordt drie jaar!
Toen ik haar opbelde na onze boodschappen deed ze zo overenthousiast aan telefoon dat ze struikelde over haar woorden en ik heel veel moeite had om haar te begrijpen. Ze wist niet over wat ze eerst wilde vertellen: over de gele kroon die ze van de juf had gekregen, over een liedje dat voor haar werd gezongen in de klas of over de chocoladetaart die ze straks zou eten, 'Want ik ben nu al drie jaar hé, oma!'.
zondag 2 december 2018
Luie zondag
Vandaag bijna niets "gedaan" (zouden veel mensen zeggen na zulke dag).
Inderdaad, het was een heel "luie" zondag!
We hebben, na een late brunch, gelezen (heel veel), gepraat (heel weinig); wat Roger betreft, kranten online gelezen; wat mij betreft, bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt, mails beantwoord, naar een interview met Christian Bobin - mij doorgemaild door de schenker van dat boek - geluisterd, gekookt (heel weinig, want na een heel rijke groentesoep - ineengeflanst met restjes - hadden we helemaal geen honger meer) en voor de rest vooral "genikst". Zelfs geen wandeling: foei!😉
Maar... ik vond dat heel aangenaam en rustgevend, zo'n luie dag!
Inderdaad, het was een heel "luie" zondag!
We hebben, na een late brunch, gelezen (heel veel), gepraat (heel weinig); wat Roger betreft, kranten online gelezen; wat mij betreft, bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt, mails beantwoord, naar een interview met Christian Bobin - mij doorgemaild door de schenker van dat boek - geluisterd, gekookt (heel weinig, want na een heel rijke groentesoep - ineengeflanst met restjes - hadden we helemaal geen honger meer) en voor de rest vooral "genikst". Zelfs geen wandeling: foei!😉
Maar... ik vond dat heel aangenaam en rustgevend, zo'n luie dag!
zaterdag 1 december 2018
Een arts reageert op de "gilets jaunes"
Bij wijze van ontspanning keek ik zopas naar dit. Een Franse dokter die Macron terechtwijst!
En niet enkel in verband met de brandstofprijzen!
En niet enkel in verband met de brandstofprijzen!
Moedige Roger
Het regende en er stond een koude wind. Hoewel ik praktisch elke dag Roger verwijt dat hij te lang aan zijn pc zit en herhaal dat hij elke dag een wandeling zou moeten maken, besloot ik vandaag niet te "zagen" en stelde ik geen wandeling voor.
Maar Roger deed het wel!
We wandelden in Borgloon en het was koud en nat! Niet heel aangenaam! Roger had geen kou, zei hij. Misschien omdat hij een hoed op had? Want het was vooral mijn gezicht dat afzag van de wind. Morgen trek ik een muts aan!
Deze avond, na het avondmaal, heb ik enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van het volgende nummer van Oostland (publicatie van de KVLS). Boeiend nummer.
Daarna nog een uurtje eigen dagboeken overgetypt en nu ben ik moe! Ik zou nog een paar mails moeten beantwoorden maar dat ga ik uitstellen tot morgen!
Maar Roger deed het wel!
We wandelden in Borgloon en het was koud en nat! Niet heel aangenaam! Roger had geen kou, zei hij. Misschien omdat hij een hoed op had? Want het was vooral mijn gezicht dat afzag van de wind. Morgen trek ik een muts aan!
Deze avond, na het avondmaal, heb ik enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van het volgende nummer van Oostland (publicatie van de KVLS). Boeiend nummer.
Daarna nog een uurtje eigen dagboeken overgetypt en nu ben ik moe! Ik zou nog een paar mails moeten beantwoorden maar dat ga ik uitstellen tot morgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)