Toevallig gelezen…

Maar er niets over gehoord op de radio (tv kijken we niet): volg de link!

Een doodgewone dag

Weer goed vertaald vandaag en toch tijd gemaakt voor een korte wandeling, deze keer in Vechmaal. Het weer was nog steeds heel mooi, maar ik vond dat het al een beetje naar de herfst geurde. Ik heb niet voor het eten moeten zorgen: we aten mosselen en die kookt Roger altijd. Ze waren lekker!

Na het eten, met een stukje chocolade en mijn boek een uurtje (nee, iets meer, “De wereld van Sofie” was te boeiend) in de relax gezeten.

Nu ga ik nog wat verder lezen, met een Westmalle Trappist binnen handbereik. Heel mijn vroegere kennis van de filosofie wordt op een speelse en duidelijke manier opgefrist, je krijgt echt aanschouwelijke voorbeelden en het bovenliggend verhaal is zelfs spannend!

Herinnering aan een mooie dagdroom

Ik dacht deze avond terwijl ik aan het koken was (heel eenvoudig avondmaal, wegens gebrek aan tijd) aan een dagdroom die ik had rond mijn 15 jaar (heel precies weet ik het niet meer, maar het was na de geboorte van mijn broertje in april 1963, maar voordat we van Schoten naar ‘s Gravenwezel verhuisden, ik denk  einde 1965).

Mijn moeder was huisvrouw en deed dat werk goed, ontzettend veel beter dan ik. Mijn vader ging uiteraard uit werken. Als hij ‘s avonds thuiskwam, stond de tafel al mooi gedekt, mocht hij, na een aperitiefje, meteen genieten van een zorgvuldig bereide maaltijd en een lekker glas wijn of bier in een goed opgeruimd en schoongemaakt huis. Na de koffie kon hij kiezen: een beetje knutselen in zijn garage-atelier, of in de salon, in de winter bij de door mijn moeder aangestoken haard, gaan zitten en met nog een door mijn moeder (die ondertussen afwaste, met de hulp van mijn zus en mij) ingeschonken glas wijn genieten van het een of ander boek, of de ene of andere film.

Wij, de meisjes genoten niet van die privilegies: na school (én helpen de tafel dekken, afwassen, enzovoort) moesten we nog huistaken maken en lessen leren.

Op een avond, het moet in de zomer zijn geweest, want we aperitiefden in de tuin, vergat ik in mijn dagdromen (ik ben altijd al een dromer geweest) helemaal wie ik was. Ik “voelde” mezelf ook na een dagtaak thuiskomen in een netjes onderhouden huis, een glaasje drinken in de wetenschap dat ik daarna aan een mooi gedekte tafel zou kunnen aanschuiven, goed wetende dat ik achteraf zou mogen lezen zoveel ik wilde (en dus geen lessen meer hoefde te leren of zou moeten afwassen). Papa – die dagdromen niet gezond vond - haalde mij uit mijn dromerij: ‘Ben je weer aan het dromen?’

En ik besefte ineens weer dat ik van het vrouwelijke geslacht ben en dus nooit de zaligheid zou genieten waarvan ik aan het dromen was!

Werkdagen

Er valt niet veel te melden over de laatste dagen. Ik ben heel gedisciplineerd geweest: heb hard gewerkt aan de vertaling met slechts pauzes om het allernoodzakelijke huishoudelijk werk te doen en even te wandelen (gisteren in Kerniel, vandaag in Heks). En natuurlijk om na het avondeten een uurtje te lezen met bittere chocolade smeltend op mijn tong.

We kregen vandaag een geboortekaartje: het tweede kindje van de dochter van Anny zaliger is er. Jammer dat Anny dat niet meer kon meemaken! Ze had er zo naar uitgekeken de weken voor haar overgaan!

Elena

Vandaag heb ik ook niet verder kunnen werken aan de vertaling: we gingen babysitten. Elena leek me weer veranderd sinds ze de laatste keer hier was. En ze had weer een hele hoop woordjes bijgeleerd. Zodra we aankwamen, begon ze druk te vertellen, ons al haar speelgoed te tonen en vroeg ze ons haar te helpen haar “auto’s” zoals ze haar tractor (van Nany gekregen) en haar vliegtuig noemt, en haar duwkarretje mee naar het terras te rijden en daar netjes in een hoekje te parkeren. Want ze wil het liefst constant “buiten” zijn. Dat woord zegt ze heel duidelijk. Op een zeker ogenblik, na haar dutje, stond ze als eerste aan de gesloten hordeur tussen de keuken en het terras en ze riep verontwaardigd, terwijl ze tevergeefs de deur probeerde te openen: ‘Buiten! Buiten!’.

Nu, we verbleven praktisch de hele tijd buiten. Ze reed rond op haar “auto’s”, gaf eten aan haar poppen (ik merkte dat ze haar verbeelding aan het werk zette: een bordje en een lepel volstonden, er hoefde geen eten te zijn), ze liet ze “drinken” uit een beker (waar wel water in zat, maar de poppen hebben een mond die niet opengaat – Elena heeft het onderzocht – en werden  dus “nat”, zei ze mij) en zette ze op het “potje” – en ik moest daarvoor de poppen helpen uitkleden. Ze tekende met stoepkrijt op het terras (en ik moest natuurlijk ook tekenen), maar toen ze vond dat het tijd was om uit een boekje voor te lezen, moest dat op de sofa van de salon gebeuren.

We kregen de kans niet om te gaan wandelen, maar ik vermoed dat we voldoende beweging hebben gehad: we moesten een kraaiende Elena lopend achtervolgen, met haar dansen, huppelen, enzovoort. Nu maakt ze heel goed duidelijk wat ze wil doen. Als ik al eens een woord niet begrijp, toont ze het mij wel.

Ze heeft wel verschillende keren gevraagd wanneer mama thuis zou zijn. Dan zegt ze op een speciale toon: “Mama thuis?” terwijl toen haar papa thuis kwam, haar toon helemaal anders klonk om te zeggen: “Papa thuis!”. Helaas kwam haar mama pas thuis nadat Elena  al naar dromenland was vertrokken.

Wat ik grappig en schattig vind, is dat ze mij “Moma” noemt. Ik vind het nogal origineel en ben aan het twijfelen of ik haar ga aanmoedigen die benaming verder te gebruiken of haar toch maar ga leren “oma” te zeggen. “Grootva”, zoals Roger graag wil genoemd worden, lijkt nog te moeilijk voor haar.

We kwamen heel laat thuis, dus lieve e-mailcorrespondenten, een antwoord krijgen jullie pas morgen avond na mijn vertaaldag.

O ja, ik had “De wereld van Sofie” meegenomen, maar heb er amper vijf bladzijden kunnen in lezen!

Merken onze politici deze dingen dan niet?

Dit las ik deze avond. Omdat Roger mij daarop wees natuurlijk (ikzelf was eigenlijk aan het proberen de voor mijn vertaling  gisteren “verloren tijd” in te halen).

Zien onze regeringen dat nu echt niet in? Zijn die politici dan dommer dan gewone mensen (die bijna allemaal inzien dat zal gebeuren wat in dat stukje staat)?

En mijn talrijke “linkse” vrienden… Merken die ook niet wat er  gaande is???

Naarmate onze decadentie toeneemt, neemt de islamisering immers ook toe!

Bidprentjes in de Graethemkapel (Borgloon) en een oude speelkameraad

Het heeft bijna de hele dag geregend, maar tussen twee buien door maakten we toch een korte wandeling in Borgloon. We wisten dat er in de Graethemkapel een tentoonstelling van oude bidprentjes aan de gang was, gingen er even binnen (het was de moeite) en geraakten in gesprek met de verzamelaar. We vernamen dat hij van Kerniel afkomstig is, Roger vertelde dat hij daar gewoond had, en hij en die man bleken voor 1956 speelkameraadjes te zijn geweest! Uiteraard werden er tal van herinneringen opgehaald!

Nestoruitreiking… en ontmoeting met Kristien en Roger

We hadden ons voor vandaag ingeschreven op de jaarlijkse Nestor-uitreiking in Herentals (zie voor de namen die ik ga vermelden ook mijn post van vorig jaar), en dat was een van de  afspraken/verplichtingen die we niet wilden afzeggen omwille van die omvangrijke vertaling waar ik aan bezig ben. Deze keer was de Nestor voor Ludo Simons en Jo Gisekin, en de Strangers.

We zouden de academische zitting volgen, één glaasje drinken op de receptie en daarna huiswaarts rijden zodat ik nog wat kon werken. De uitreiking zelf vond ik over het algemeen nog geslaagder dan vorig jaar.

 Ingrid Ryker

 De Strangers

 Ludo Simons

 Jo Gisekin

 Foto’s Roger

Op de receptie werden we ineens aangesproken door Reinhilde Van Grieken, die ons erop wees dat Kristien (die we, samen met haar man, de schilder Roger Modamske, hebben leren kennen in Vresse) er ook was. Kristien, met wie we een babbeltje begonnen, belde haar man op die na zijn werk naar de bijna aflopende receptie kwam en we hebben nog lang staan praten met hen en hun vrienden. Roger en Kristien drongen aan: we moesten bij hen komen eten. Ik aarzelde even maar aanvaardde de uitnodiging: we hadden elkaar al jaren niet meer ontmoet. Na nog wat drankjes en (eindelijk!) een korte conversatie met Frans Depeuter, vertrokken we naar hun huis waar Roger (niet de mijne dus) voor een ongelooflijk lekker etentje zorgde.

Modamske is niet alleen een getalenteerde kunstschilder – we hebben weer enkele prachtige werken van hem mogen bewonderen - maar ook een uitstekende kok: met de ingrediënten, die voor hen twee waren voorzien, en restjes uit de koelkast en de diepvriezer improviseerde hij een succulente maaltijd voor vier. Daarbij dronken we de beste wijnen. We zaten in hun heel mooie tuin en bleken elkaar heel veel te vertellen hebben: het werd heel laat!

En uiteraard heb ik niet meer vertaald deze avond!

Vertaling, Limburgse monografie, wandeling, ziekenbezoek en lectuur

Het werd vandaag echt een “vertaaldag” nadat ik de tekst van de volgende Limburgse monografie had doorgestuurd naar de bestuurster van de KVLS. Jan Gerits had me deze ochtend immers zijn fiat gegeven.

Wel gingen we een dik half uur wandelen in Batsheers (deelgemeente van Heers), waar een ezelboerderij/fokkerijj te vinden is. Toen we de ezels in een wei tegenkwamen, waarschuwde Roger: ‘Laat je niet verleiden hé! Ezels vragen heel veel zorg!’ Hij heeft gelijk. En we kunnen ze niet meenemen als we bijvoorbeeld op reis gaan!

Na ons avondeten gingen we onze familiezieke bezoeken, en we verschoten (ja, ik weet het, dat is Vlaams, maar we “schrokken” niet, integendeel, dus, taalunie, neem dat woord maar op in jullie woordenlijst!). De zieke krijgt geen Xanax meer, maar wel beter aangepaste medicatie en het verschil was ongelooflijk! We hebben voor de eerste keer weer (want we waren nog een paar keer op visite geweest na de post waar de link hierboven naar leidt) samen gekeuveld en gelachen! Waarom duurt het zo lang voor er een correcte diagnose wordt gesteld?

Daarna heb ik thuis gelezen in “De wereld van Sofie”. Dat boek is heel boeiend en zit echt goed in elkaar!

Twee rijke vakantiedagen met mijn oom Frans en tante Françoise

Gisteren middag gingen we “Nononc” en Françoise afhalen aan het station van Borgworm. Eerst hadden we nog wat boodschappen gedaan voor ons avondeten.

Ik had hen op het hart gedrukt geen presentje mee te brengen, en toch werden we onder de cadeautjes bedolven: bittere chocolade (ze volgen mijn blog! ), een Bongo-bon voor een bierdegustatie (daar zullen we werk van maken zodra ik klaar ben met mijn vertaling) én het boek “ De wereld van Sofie” van Jostein Gaarder!

Na een drankje en een eenvoudige broodmaaltijd op ons terras (het weer was zalig zomers, echt niet meer zo heet als vorig weekend), besloten we naar Alden Biesen te rijden toen bleek dat ze het kasteel nog niet hadden gezien. Terwijl we er rondliepen en alles bekeken, vertelde ik over mijn overgrootvader (van vaders kant, dus niet de grootvader van Nononc die de broer van mijn moeder is) die daar pachter was geweest en dat mijn grootmoeder (dus niet de moeder van Nononc, marraine) daar was getrouwd. Nononc haalde (niet altijd fraaie, maar ik kende ze al en had ze al gedeeltelijk verwerkt in mijn boek “Marraine”) herinneringen op aan die andere grootmoeder van mij die hij af en toe heeft ontmoet. We bewonderden, keken onze ogen uit, keuvelden en lachten vaak. We wandelden naar het Apostelhuis, waar Nononc en Françoise ons een biertje en een hapje offreerden op het terras.

 Foto Roger

Rond 18:30 uur waren we weer thuis waar ik “Alu Gobi” heb klaargemaakt terwijl we (nog steeds op het terras) van een aperitief genoten. Onze gasten leken het recept heel lekker te vinden. Daarna bleven we nog tot heel laat buiten keuvelen en filosoferen (en daarna, toen het toch wat te fris werd, in de keuken). Ik kreeg herinneringen voorgeschoteld aan mijn prille jaren (hoe bijvoorbeeld Nononc die mij voor het eerst ontmoette, tijdens een weekend na een week kostschool, dacht dat hij die baby van zijn zus en van een franskiljon in het Frans moest sussen als die huilde – Nononc is 10 jaar ouder dan ik, en, zoals ik schreef  in “Marraine”, ik heb lang gedacht dat hij mijn broer was); herinneringen onder andere ook aan ons vertrek naar Congo, maar dan gezien vanuit zijn standpunt; maar ook gesprekken over religie, reïncarnatie,  materialisme, enzovoort. Afijn, een gedenkwaardige avond!

We gingen “deze ochtend vroeg” slapen en ik was bang dat ik niet spontaan zou wakker worden op het afgesproken uur. Maar dat was rekenen zonder mijn innerlijke wekker! Ondanks het vroege uur voor ons doen, had ik geen externe wekker nodig!

‘s Ochtends was het nog fris en we ontbeten dus in de leefkeuken. Daarna besloten we even in het dorp rond te wandelen.   Rond 13 uur dronken we weer iets op het terras, met een hapje natuurlijk en aten we een heel eenvoudige koude schotel. 

Tijdens ons eten werden we opgeschrikt door hulpgeroep. Ik ging kijken en zag dat onze overbuurvrouw Lis (80 jaar) op weg naar haar dochter en schoonzoon gevallen was. Ze geraakte niet recht, zei ze me. En niemand had haar geroep gehoord. Roger en een toevallige buur die voorbijreed hebben haar terug op haar benen gekregen en ze bleek niets gebroken te hebben. Wat een geluk, achteraf gezien, dat wij buiten zaten te eten. Binnen hadden we waarschijnlijk niets gehoord!

Daarna maakten we de beloofde wandeling in Mulken, rond het kasteel van Betho. Ik vermoed dat iedereen er evenveel van genoten heeft als ik!

 

 Foto’s Roger

Om te eindigen gingen we iets drinken op een terras aan de rand van het Begijnhof van Tongeren (waar we eerst nog wat rondwandelden). Heel aangenaam café (en minder duur dan de meeste): dat adres moeten we onthouden.

 Eigen foto’s

Daar kreeg ik, terwijl wij zaten herinneringen op te halen enzovoort, een mailtje van Jan Gerits: of ik nog iets kon veranderen aan de foto’s van de volgende monografie.

We brachten uiteindelijk Nononc en Françoise naar het station van Tongeren, reden naar huis waar we wat overschotjes aten, en toen vroeg ik aan Roger of hij dat fotoprobleem voor mij kon oplossen (ik ken daar niets van).

En ik… Ik ben even in de relax gaan zitten, met wat chocolade… en “De wereld van Sofie”. Boeiend! En, in tegenstelling tot mijn oom Frans – hij heet eigenlijk François officieel -  geloof ik wel dat een meisje van 14 jaar zich zulke vragen stelt!  Ik stelde me op die leeftijd immers dezelfde vragen. Ik weet nu al dat ik al mijn filosofische studies van aan de unief weer ga opgediend krijgen, maar dan op veel speelser wijze!

Na een poosje waren de foto’s echter klaar en moest ik verder zorgen voor die monografie (en ik hoop dat nu alles oké is).

Morgen staat weer vertalen op het programma: de mini-vakantie is voorbij!

Over vertalen, hitte en Overbroek

Vandaag heb ik voornamelijk zitten vertalen. Roger heeft de salon wat gestofzuigd en ik heb tijdens een van mijn korte pauzes snel de lakens verwisseld van de logeerbedden. Hoewel het buiten nu wat frisser is dan tijdens het hete weekend, druip ik nog steeds van het zweet terwijl ik op de pc werk! 

Daarom wilde ik tijdens een wat langere pauze naar een bos. Het werd  “Overbroek”,  eigenlijk meer een beemd dan een bos. In het begin van de wandeling leek het daar veel frisser, maar na een poosje kregen we allebei toch weer dat zweterig gevoel. Tja, de beloofde regen is dan ook nog niet gevallen! En ik hoop dat die niet voor morgen is, want dan neem ik een volledige vrije dag, met onze gasten!

Overbroek is een heel mooi (maar vrij klein) natuurgebied (alleen het feit dat we bijna constant het gevoel hadden dat we door spinnenwebben liepen was niet zo aangenaam). Jammer genoeg heeft Roger geen foto’s genomen (ik dacht er zelfs niet aan: ik was parfums aan het opsnuiven, naar de vogels aan het luisteren, aan het genieten van de vele groentinten en andere kleuren en aan het luisteren naar dierengeluiden). Maar het eekhoorntje dat Roger het pad heeft zien oversteken, heb ik dan weer gemist.

Op een zeker ogenblik hoorde ik in het struikgewas opvallend luid geschuifel. Ik dacht eerst zelfs dat daar een mens verscholen zat. Maar het zal wel een vrij groot dier zijn geweest.  Maar welk? Het gebied is niet echt uitnodigend voor bijvoorbeeld dassen, denk ik.

O ja, en tijdens een volgende korte pauze heb ik even gebeld met onze dochter (lees: eigenlijk met Elena) en met mijn moeder Nany. De laatste klaagde dat het nog steeds net geen 30°C was op haar appartement. Niet te doen inderdaad voor iemand van haar leeftijd (afijn, dat merk ik toch bij mezelf. In 1976, toen mijn vader stierf, was het maanden zo warm en toen kon ik er nog wel tegen; in 1994 – ik weet het nog omdat ik dan de hele maand juli aan een belangrijke vertaling heb gewerkt – hebben we een hele maand juli een hittegolf gekregen, en toen kon ik dat ook nog net aan.Nu is 30°C voor mij echt de grens)!

Elena (mijn tweede telefoontje) was deze keer minder spraakzaam dan Nany (meestal kunnen ze rivaliseren). Ze vertelde vooral over het feit dat ze pas een dutje had gedaan (ik herkende duidelijk het woord “slapen”), dat ze “appel” ging eten, dat haar papa niet thuis was, maar was gaan werken met de “fiets”! En nog iets over een badje.

Probleem met Word opgelost

Ik vergat te vertellen dat ik dit weekend sprak over het rare (en verontrustend) bericht van Word dat ik onlangs op mijn scherm kreeg. Onze “experten” legden mij uit  dat Word tegenwoordig niet veel meer dan 200 bladzijden aankan in één bestand en dat ik dus mijn vertaling best in twee kon delen.

En toen herinnerde ik me iets. De klant dacht eerst dat de word-bestanden nog bestonden. Als hij me die zou moeten opsturen (dat had ik het liefst, in plaats van het PDF-bestand dat ik nu heb gekregen) dan zouden ze dat in “stukken” hebben moeten doormailen (om dezelfde reden?) . Maar de word-bestanden bleken niet meer te bestaan! Het  PDF-bestand daarentegen kon wel in één stuk worden toegevoegd aan de e-mail.

Ik maak de vertaling wel in Word, maar blijkbaar kan dat programma inderdaad niet zoveel bladzijden aan!

Eigenaardig: vroegere boeken van mij, die nog omvangrijker waren, zorgden niet voor dat probleem!

Onverwachts (tropisch) verlengd weekend

Vorige zaterdag kwam Elena rond 15 uur als eerste aan met haar ouders, maar zonder Zeger die moest werken tot 18:30 uur. Iets later arriveerden Anneke en Hendrik. We zaten op het terras, maar zeggen dat we genoten van het mooie weer, zou liegen zijn. Althans ik genoot niet: het was 35°C in de schaduw, en de laatste tijd vind ik dat veel te warm! Anneke niet, zij genoot zichtbaar!

Tegen dat Zeger aan het station van Borgworm zou afgehaald worden, heb ik spaghetti klaargemaakt. Ik had immers zitten vertalen tot wanneer de “kindjes” aankwamen en dus geen tijd gevonden voor een ingewikkelder gerecht.  Nu, ik had er, met die hitte, ook de moed niet voor gehad. Nu al droop het zweet zo van mij terwijl ik aan het fornuis stond.
Elena had weer veel te vertellen, bleek nog steeds een beetje bang van onze schapen Boris en Pamfiel. Wel genoot ze zichtbaar van mijn  simpel gerecht!  

 Foto’s Roger

Terwijl wij na het eten nog wat keuvelden op het nu iets frissere terras, ging zij liever in de keuken spelen, eerst met haar nonkel Zeger en daarna ook met haar grootva (Roger dus).

 Eigen foto

Elena, haar ouders en nonkel Zeger zijn rond 22:30 uur terug naar het Leuvense gereden (en Elena was nog steeds klaarwakker!), Hendrik en Anneke bleven logeren.

Zondag werd een superluie dag. De thermometer wees nog steeds rond de 35°C in  de schaduw aan, wat ik veel te warm vond voor een wandeling. Ik heb letterlijk niets anders gedaan dan gekookt! Anneke had gelukkig al de rommel van zaterdag opgeruimd (en ook de vaatwasser die Roger had ingeladen, leeggemaakt). Buiten werd het niet warmer dan zaterdag, ondanks de voorspellingen (en gelukkig!) maar nu was ons anders relatief koele huis fel opgewarmd. Tja, de buitendeuren bleven zaterdag en zondag meestal open.

 Hendrik luiert op het terras (foto Roger)

Ik belde wel even met mijn moeder (Nany) die ook zat te puffen naast een ventilator in haar flat. En we bekeken de foto’s die Anneke en Hendrik hebben gemaakt tijdens hun week Barcelona. Voor mij vaak herinneringen en nostalgie naar een lang vervlogen tijd (1971 en 1972).

En verder hebben we weer zitten filosoferen tot het eindelijk wat frisser werd (tot heel laat dus).

Vandaag was het ineens veel koeler (rond de 24°C en Anneke vond dat nogal “fris”). We deden samen boodschappen voor ons avondeten (en dat van de volgende dagen: we verwachten woensdag bezoek waar ik ook naar uitkijk, en daar wilde ik ook al enkele dingen voor in huis halen). Ik heb nog een beetje aan de vertaling gewerkt (maar nu is het echt te warm in onze werkkamer) en ik kreeg een “belangrijk” telefoontje van Elena (eigenlijk van onze dochter dus, maar zij kan zelf niet veel zeggen als Elena erbij is): Elena had al twee keer haar gevoeg gedaan op haar potje! Schattig hoe onze grote meid me dat probeerde uit te leggen en hoe blij ze reageerde toen ik haar prees! Stel je voor dat we als volwassenen ook nog op die manier zouden handelen!  

Na onze koude schotel van deze avond bleven Hendrik, Anneke, Roger en ik nog wat gezellig napraten op het terras, en daarna vertrokken de laatste “kindjes”,  richting Antwerpen.

Roger heeft de vaatwasser gevuld en ik heb nog vertaald tot 22 uur. Druipend van het zweet!

Normaal gezien stond op mijn programma van vandaag en morgen ook wat schoonmaken en opruimen (voor een groot deel van dat laatste heeft Anneke al gezorgd), maar van dat schoonmaken zal niet veel komen (ik moet voor die vertaling immers mijn planning volgen als ik op tijd wil klaar geraken)! Onze bezoekers zijn gewaarschuwd en vinden het gelukkig niet erg! 

Ik kopieer weer!

17-8-2012 In Libelle, mijn lievelingsblad, las ik de volgende zin: "Veel ouderen zijn eenzaam, net als veel huisdieren van werkende mensen". Knap dat die schrijver/schrijfster zo kan doordringen in de psyche van dieren. Zijn huisdieren van niet werkende mensen dan niet eenzaam? Moet er een praatgroep komen voor eenzame cavia's? Zit uw konijn ook eenzaam te verpieteren? Zwemt uw vis ook eenzaam en zonder duidelijk doel in zijn kom? Moeten er geen ontmoetingscentra komen voor eenzame huisdieren? Zijn onze psychiaters voldoende geschoold om dit dierenleed te verzachten? En wie bekommert zich om de baasjes? Die kunnen ook eenzaam zijn. Mijn hondje bijvoorbeeld, praat niet meer met mij. Maar kom, genoeg gepraat, ik moet mijn varkenshaasje gaan omdraaien voor het te laat is.

Martin Wings, ik hou van jouw humor!!!

Luie dag, of toch niet?

Ik voelde me lui deze ochtend. Toch wilde ik met de vertaling geraken tot waar ik voor mezelf had beslist te komen, en dat ging vrij vlot.

Na de middag maakten we een wandeling van precies 56 minuten in het bos van Rukkelingen. We hadden immers schaduw opgezocht, want het was echt warm! Daar hoorden we het roepen van een roofvogel, maar we konden hem niet zien.

Daarna heb ik eindelijk speelgoedautootjes uit die kist, die al jaren staat te verkommeren, gehaald en die in een sopje gelegd. Nog geen tijd gevonden om het speelgoed echt schoon te maken!

Ik heb ook gezorgd voor de laatste toevoegingen aan die monografie (vooral de foto’s) en de tekst doorgestuurd naar Jan Gerits. En gekookt, maar persoonlijk vond ik onze maaltijd niet geslaagd. Roger leek er anders over te denken!

Vlak voor dat koken had ik nog een half uur Nany aan telefoon. Over al haar bezigheden van de vorige dagen.

En… deze avond, Hendrik aan de lijn, die, met Anneke,  net geland was na hun reis.

Heel binnenkort zijn ze weer eens allemaal hier, de “kindjes”. Ze zullen weer veel te vertellen hebben!

Deze avond heb ik mezelf er moeten van weerhouden verder te werken aan die vertaling. Ik ben immers weer verder geraakt dan waar ik wilde geraken!

Het probleem bij vertalingen is voor mij dat ik in het begin wat last heb om van het denken in de ene taal over te gaan naar het denken in de andere, maar dat naarmate het werk vordert, dat steeds gemakkelijker gaat. En dan is het echt moeilijk om een geplande pauze na te leven, want je wilt voortwerken omdat alles zo uit je vingers vloeit! Maar tegelijk is het heel uitputtend werk voor je hersenen!

Ben ik nu dus wel of niet lui geweest?

Roger Janssen over Louis Heere

Hoewel ik al heel moe was rond 22:30 uur heb ik nog even tijd gemaakt om de volgende Limburgse monografie van de KVLS na te lezen op fouten. Dat hoort immers ook tot mijn “bevoegdheden” (ik besef dat mijn terminologie beïnvloed wordt door de vertaling waar ik mee bezig ben) en ja, ik ben blijkbaar “multi-inzetbaar” (idem! ).

Mijn lichaam is jammer genoeg minder multi-inzetbaar, en ik voelde me al heel moe toen ik aan dat nalezen begon.

Maar het moest wel, want tijdens een half uur durende telefoongesprek met Jan Gerits werd afgesproken dat ik tegen zondag avond de hele lay-out,  ook met invoeging van de foto’s dus,  klaar zou hebben.

Nu, die lectuur was heel interessant en ik heb er dus van genoten. Roger Janssen schrijft echt heel goed!

Deze middag even bezoek gehad van Ingrid Lenaerts (bestuurslid van de KVLS) om onze Oostland- en monografiestock aan te vullen (want, ja, zelfs daarvoor zorgen wij! Echt multi-inzetbaar hé! ) en een hoop vroegere nummers mee te nemen voor de toekomstige culturele beurs in Hasselt.

Na een echt korte wandeling in het natuurdomein Overbroek, verder vertaald,  en na het avondeten waren we op Skype met Elena en haar ouders. Wat is een kleinkind toch schattig in dit stadium! Elena vertelde honderduit over… Ja, over wat eigenlijk? Ik had soms de indruk dat ik haar brabbeltaaltje begreep, probeerde nogal gericht antwoord te geven, en blijkbaar lukte dat soms, want Elena begon daarna nog meer te “vertellen”.

Daarna heb ik nog verder vertaald tot voorbij mijn “doelstelling” voor vandaag (ik heb de indruk dat ik spontaan toepas wat ik allemaal aan het vertalen ben) en toen ik echt te moe werd, nadat ik snel enkele mails had beantwoord, heb ik dus die monografie nagelezen, van Roger Janssen over Louis Heere.

Maar dat was dus wel echt heel interessant!  

Gelezen op de website van Martin Wings

16-8-2012 Bij het begin van het nieuwe schooljaar wil ik u er op wijzen dat er leraren Nederlands zijn die alleen een telefoonboek in huis hebben. Dat er leraren bouwkunde zijn die nog geen spijker in een muur kunnen slaan. Dat er leraren Engels zijn die nog nooit in Engeland zijn geweest. Ze kunnen wel allemaal vergaderen. Ze kunnen geen disciplinaire maatregelen nemen omdat ze niet in de rug gedekt worden door de schooldirectie.

Martin, neem me niet kwalijk dat ik dat hier even kopieerde. Ik vond het zo “tot the point”!

O ja, voor de Vlamingen: in Nederland is het nieuwe schooljaar alvast begonnen, las ik onlangs ergens. Hier gelukkig nog niet!

Eindelijk regen op “Maria tenhemelopneming” dag !

Deze ochtend, nog voor ik begon te werken, een telefoontje van Nany (mijn moeder dus). Over haar plannen, maar ook over het feit dat het vandaag in het Antwerpse Moederdag is. Al haar vriendinnen waren dus bezet, behalve één, afkomstig uit Limburg, en met haar kon ze gelukkig uit gaan eten.
Ik heb, toen ik nog kind was, thuis nooit echt Moederdag weten vieren, en later, met onze kinderen deden we het ook niet. In feite is het toch alleen maar “commercie”!

Na dat lang telefoontje heb ik enkele uren vertaald en toen was het tijd voor onze wandeling. Deze keer liepen we van Schalkhoven naar Sint-Huibrechts-Hern - dus in de omgekeerde richting van vorige zondag - en terug. Het was vreselijk warm en in plaats van een lus te maken door de velden, verkozen we op onze stappen terug te keren via de vroegere, lommerrijke trambedding.

De drukkende temperatuur van rond de 30°C  deed me echt verlangen naar regen of zelfs onweer!  

Daarna werkte ik verder, maar ineens verscheen op mijn scherm de boodschap: “Het aantal woorden dat Word kan verwerken is overschreden”. En ik kon gewoon niets meer doen. Even paniek dus! Ik heb dan maar mijn pc herstart met alle tijdverlies die dat meebrengt, maar daarna leek alles gelukkig weer in orde.

Na ons eenvoudig avondeten nog even gelezen en daarna nog een drietal uren vertaald. Ook snel, snel, enkele mails beantwoord en de kranten gelezen.  Overal lees en hoor ik dat het vandaag “Maria’s hemelvaart dag” is. Volgens mij is dat verkeerd, en is de officiële benaming “tenhemelopneming”.

En… daarna moest ik iets naar de vuilnisbak buiten brengen, en merkte ik dat het eindelijk geregend heeft!  Het voelde dan ook opvallend frisser aan!

Roger heeft al de hele dag prachtige muziek opgezet, en op dit moment hoor ik voor de zoveelste keer vandaag   “Tir na nog” van Van Morrison, een lied dat mijn spiritualiteit  altijd een heel felle boost geeft!

Overrepen en Limburgse monografie

Ik ben vandaag met de vertaling geraakt waar ik wilde, maar niet verder. Wel heb ik nog het poorthuis onder handen genomen (voor zover dat mogelijk is met al onze rommel) en gezorgd voor de lay-out van de volgende monografie van de KVLS. Eerst dacht ik dat het heel eenvoudig zou zijn omdat de auteur, Roger Janssen, de tekst al ongeveer in de juiste lay-out had gegoten. Maar toen merkte ik dat ik (om bepaalde zaken in te voegen) weer zou moeten werken met sectie-einden… en eerlijk gezegd, ik wist niet meer hoe ik dat moest doen.

Ik heb de zaak dan maar laten rusten en we zijn een goed uur gaan wandelen in Overrepen. Eigenlijk een mooi dorp,  jammer genoeg in twee gesneden door een heel drukke steenweg (Tongeren-Hasselt).
Onze wandeling van een goed uur was mooi, maar de nabijheid van die weg maakte dat we constant lawaai hoorden.

Toch kreeg ik tijd om te mijmeren en na te denken, want het is na de wandeling dat ik ineens een (waarschijnlijke niet orthodoxe) oplossing bedacht voor mijn lay-outprobleem. De laatste keer dat ik een monografie van Roger Janssen moest lay-outen, hadden onze dochter en een lid van Heemkunde Groot Heers mij geholpen. Als ik nu eens deze tekst gewoon kopieerde in dat vroegere bestand zodat het de vorige tekst zou vervangen en daarna de nodige zaken  aanpaste? Dat lukte, maar ik denk dat als ik op een examen op die manier was tewerk gegaan, ik een nul  zou behaald hebben!

Nu moet ik nog alleen de afbeeldingen invoegen (ik hoop dat Jan Gerits snel mijn mail vindt waarin ik vraag welke afbeelding op welke bladzijde moet komen).

Het was broeierig warm vandaag, maar de beloofde regen is nog steeds niet gevallen!

Enkele impressies van Overrepen:

 Foto’s Roger

Nieuwe buren

Toen we eind juni terugkwamen van onze reis, bleken we nieuwe overburen te hebben. Ze wonen vlak naast Marie-Claire in een huurhuis, waarvan het OCMW de huur betaalt.
Jullie hebben het al begrepen, ze zijn vreemdelingen en (zogezegd?) vluchtelingen. Die wel met een dure auto rijden.

Volgens Marie-Claire zijn het Kroaten. De buren klagen: de nieuwkomers vallen hen constant lastig met allerlei vragen om sommige (nee, veel) zaken uit te lenen, die ze daarna maar met veel vertraging en na aandringen teruggeven. En het gaat zelfs verder: ze palmen  gewoon in wat hen interessant lijkt in de tuin van hun buren.

Ik klaag ook: terwijl het in onze straat zo rustig was tot nog toe, worden we nu geregeld gewekt door heel luide Turkse muziek. Zijn ze wel Kroaten?

Van waar ze komen heeft eigenlijk geen belang, wel het feit dat ze zich niet aanpassen. En dat ze van ons profiteren! Als ze werkelijk alleen van het OCMW leven, zouden ze zich niet zulke auto kunnen permitteren!

Ben ik nu racistisch? Misschien wel als ik toegeef dat ik niet hou van profiteurs!

Er zijn bij onze eigen mensen zoveel daklozen, mensen die in armoede leven, die het moeilijk hebben: krijgen die een gratis huis ter beschikking? Natuurlijk niet! Krijgen die gratis een televisietoestel (jawel, mijn vroegere cursisten, die bijna allemaal van het OCMW leefden, hadden allemaal een tv gekregen!), natuurlijk niet! 

In een huis is maar plaats voor een welbepaald aantal mensen, zou hetzelfde niet gelden voor een land?

Maar ik heb de nieuwe buren nog niet ontmoet, dus wil ik geen oordeel vellen over hen persoonlijk!

En maar werken!

Onze wandeling bestond vandaag uit boodschappen doen. Voor de rest heb ik alleen gewerkt aan de vertaling terwijl Roger onze kamer en die van onze dochter (ik zou die nu beter “die van Elena” noemen), die nu ook dienst doet als logeerkamer, onder handen nam. Bedankt, Roger! Je hebt mij veel tijd doen uitsparen!

En… We hebben even geskyped met Elena en haar ouders tussen de middag. Alleen kregen zij ons niet te zien! Jongens, jullie zullen daar toch eens moeten naar kijken! Via mijn pc gaat het al helemaal niet meer en nu weigert die van Roger ons te tonen!  

Elena (die, waarschijnlijk omdat ze ons alleen hoorde en niet zag, een link leek te leggen met de telefoon en herhaaldelijk ‘hallo!’ zei) vertelde over een “boek” dat ze “bos” noemt (omdat het over 2 kindjes gaat die in een bos wandelen), over haar “papa” die “thuis'” was, over  het feit dat hij straks ging werken met de “fiets”, dat ze “appel” ging eten, en nog zoveel meer. Ik hoorde haar op een zeker ogenblik duidelijk ‘oma’ zeggen! Haar taalverwerving gaat er goed op vooruit!

Mijn eigen kappertjessaus

Ik maakte een roux met heel weinig olie (olijf en koolzaad) en bloem, die ik daarna al roerend aanlengde met groentebouillon. Vervolgens voegde ik daar 3 eetlepels vrij dikke kappertjes en een beetje vocht uit de bokaal aan toe, plus een scheutje sherryazijn.  Om te eindigen kwam er nog een goede scheut sojaroom bij, zout en peper.

Mooie warme rustdag

Ik hield mijn belofte aan mezelf, bekeek vandaag geen seconde de vertaling en we maakten er een prachtige, rustige zondag van.
Het weer zat geweldig mee (rond de 26°C) en na onze brunch reden we naar Sint-Huibrechts-Hern (deelgemeente van Hoeselt). We waren daar al geweest (we hebben het opgezocht: in 2007), maar ik herinnerde het me niet. Tot ik de kerk zag! Daar is een heel modern gedeelte aan gebouwd en wij vinden het persoonlijk geen verbetering.

 De kerk zoals ze vroeger was (foto Roger)

 De kerk zoals ze nu is (foto Roger, van 21/7/2007)

Aan de vroegere tramhalte sloegen we een padje in dat ons naar Schalkhoven voerde.

 

 De vroegere tramstatie nu en vroeger (foto’s Roger)

 Foto’s Roger

In Schalkhoven bewonderden we het kasteel en nog een paar opmerkelijke gebouwen (waaronder de kasteelhoeve).

 

 

 Foto’s Roger

We stapten daarna een lus tot aan de auto, en reden nog wat rond in de streek.  Mooi, maar ze wordt jammer genoeg steeds meer ontsierd door villawijken!

Het was warm en ik vond dus dat we aan een terras toe waren. In De Horne (Vechmaal) was er nog één tafel vrij in de tuin, en daar heb ik, bij een lekkere Bink (Roger verkoos een Adelardus) mijn hobby uitgeoefend.

 Foto Roger

Thuis had ik nog even onze dochter aan de lijn. Naar het schijnt had Elena ons deze middag willen opbellen maar natuurlijk gaven we niet thuis. Ik begreep het niet goed: een peuter van anderhalf jaar die weet wie ze wil opbellen? ‘Wel ja,’ zei de mama van Elena, ‘ze was met de telefoon bezig en toen we haar vroegen wie ze wilde bellen, hadden we de indruk dat ze jou bedoelde!’. Jammer genoeg was ze toen net aan het slapen, anders had ik nog even “gekeuveld met onze grote meid”!

En dan heb ik gekookt. Er stond komkommersoep,  zalm, broccolistamppot en kappertjessaus op het menu. Alleen waren alle recepten die ik vond voor de saus veel te vet. Ik heb dan mijn eigen intuïtie gevolgd en ondanks het feit dat wat ik opdiende paste in het dieet van Roger, was het ontzettend lekker! Recept van mijn eigen kappertjessaus krijgen jullie in een volgende post.

Na nog een beetje lectuur (met smeltende chocolade op mijn tong) kreeg ik een telefoontje van onze vriendin uit Deurne die heel goed begreep dat ik haar en haar echtgenoot voorlopig niet te eten kon vragen wegens te veel werk.