Zeger gidst in Madrid

Vandaag spraken we nog eens af met Zeger die ons zou rondleiden in Madrid. Hij is er de laatste jaren immers enkele keren naartoe gereisd terwijl het voor ons geleden was van, denk ik, 1984.

De plaza del Sol, de plaza Santa Ana, in de buurt waarvan Roger en ik logeerden in de jaren 70 van vorige eeuw, de drukke straatjes, de Retiro, met onder andere het Kristallen paleis, waar ik zo vaak naartoe trok vanuit het Prado in 1971, het Prado dat verhuisd bleek, de Plaza de España waar we zochten naar de plek waar morgen een bus op ons wacht om ons naar een bruiloft te brengen: allemaal goede herinneringen, al leek het me nu wel veel drukker dan toen. Als kers op de taart voerde Zeger ons naar een Egyptische tempel die ik helemaal niet kende. En op het plein daarvan keken we naar een prachtige zonsondergang. Alleen keken ontzettend veel mensen mee met ons.

Tussendoor uiteraard de nodige terrasjes voor een drankje, een hapje en een etentje. En die haltes had ik nodig: ik had fel pijn aan mijn voeten die tevergeefs probeerden het snelle ritme van Zeger (die mij mijn "slenteren" durfde te verwijten!) en Roger te volgen.

Madrid is een prachtige stad, inderdaad. Maar o zo druk!

Even lichte paniek in Madrid

Vanuit ons hotel in Miranda de Ebro (foto's Roger)

Toen we gisteren naar Miranda reden, hoopte ik dat we langs Roncevalles zouden gaan (en ik dus mijn portie bergen zou krijgen) maar helaas, de GPS stuurde ons via Bayonne.

Vandaag kreeg ik echter wel bergen onderweg. Eerst de indrukwekkende grillige rotsen van de Desfiladero de Pancorbo en later, na enkele bergpassen en hoogvlakten, rees aan de horizon de Sierra Guadarrama op. We klommen tot een hoogte van 1400 meter. Er was heel weinig verkeer... tot we in de buurt van Madrid kwamen. Toen werd het ineens echt onaangenaam druk. En het bleef zo tot en in de buurt waar we logeren: Leganès.
Het gereserveerde hotel vonden we gelukkig gemakkelijk en de auto mocht in een ondergrondse garage.

Nadat we geïnstalleerd waren en we de buurt wat hadden verkend (en gemerkt dat er vlakbij een trein naar centrum Madrid  rijdt) belde ik naar Zeger die al een poosje in Madrid is. Ik vroeg hem of hij zin had om met die trein naar hier te komen (Roger zag er tegenop om naar Madrid te rijden).
Zeger wilde wel maar vond niet meteen waar hij die trein kon nemen in het station van Atocha. Na veel over en weer bellen en sms'en, besloten Roger en ik zelf de trein naar Atocha te nemen. Daar aangekomen herkende ik het station helemaal niet... en vond zelfs eerst de uitgang niet: wat een monstergedoe is dat wel geworden! En Zeger, die ons zou opwachten, vonden we ook al niet. Dat werd weer over en weer telefoneren tot Zeger inzag dat we ons in een ander gebouw bevonden dan hij.  Het was dan ook hij die ons uiteindelijk vond (gelukkig, want ik geraakte al lichtjes in paniek) en hij bracht ons eerst naar het gebouw waar hij op ons had gewacht: volgens mijn herinneringen het vroegere Atochastation. Met midden in het gebouw een prachtig mini-oerwoud!

Samen zijn we gezellig iets gaan drinken en daarna, bij wijze van avondmaal, enkele tapa's gaan eten.
Zeggen dat ik ooit heb geschreven dat we nooit meer in Madrid zouden komen wegens te druk geworden! Zeger heeft gelijk als hij zegt dat het centrum nog te doen is.

Naar Miranda de Ebro

We kwamen al kort na de middag in Miranda de Ebro aan, vonden meteen een niet te duur hotel aan de rand van de stad, lieten er onze spullen achter en gingen wandelen in de oude stad.
Weer herinneringen aan vroeger terwijl we de mooie gebouwen met vaak opvallende balkons bewonderden. Na een biertje in een volkscafé en daarbij gratis chips waar ik niet kon van afblijven, en later nog een wijntje, ging het terug naar het hotel na een paar boodschappen.
Hier hebben we wel gratis wifi: we reserveerden een nog goedkoper hotel in Madrid voor de volgende dagen.
Daarna wandelden we naar de nieuwe stad waar we enkele uurtjes kuierden.

Foto's Roger

We kwamen eten in het hotel. Voor alles te samen 30 euro kregen we een voorgerecht (gerookte zalm met groenten voor Roger, een soort heel dikke groentesoep voor mij), een hoofdgerecht (kalfsvlees met paprika"s voor mij, varkensvlees met kaassaus voor Roger), een dessert (geflambeerde banaan voor mij en ijstaart voor Roger), een fles wijn, en koffie. Uiteraard was het weer veel te veel voor mij: ik heb meer dan de helft laten liggen. Volgende keer neem ik een enkel gerecht!
Lekker was het wel.

Nu zitten we op onze kamer die echt oké is, maar heel gezellig vind ik dat toch niet...

Dinsdag 27 september 2016

We stonden vrij laat op, zodat het na onze brunch te laat was om 's ochtends nog eens naar het “Office du tourisme' te gaan. We hadden gisteren immers beslist niet in een keer naar Madrid te rijden maar een tussenstop te maken in Miranda de Ebro en we wilden adressen van hotels opzoeken. Echt vervelend is dat tegenwoordig, niet online kunnen gaan op jouw kamer!

Om de tijd te doden keken we even naar tv, naar een aflevering van “Friends”. Uiteraard (slecht) gedubd. Maar ik kreeg heimwee naar de tijd dat ik samen met Zeger naar die serie keek.

Uiteindelijk gingen we weer even wandelen in Saint-Jean en een biertje drinken. Het was nog vrij koel en het regende zelfs lichtjes.

Stipt om 14 liepen we het “Office du tourisme” binnen, deden er het nodige opzoekingswerk, wandelden nog wat rond, bekeken enkele winkels en bewonderden een echte “makila” (een baskische wandelstok) met aan een uiteinde een soort speerpunt tegen wolven en zo, kregen van een verkoper de nodige, boeiende uitleg over het prachtige voorwerp. Maar de makila was veel te duur voor ons: rond de 360 euro!

We luisterden nog naar een doedelzakspeler, ergerden ons een beetje aan zoveel toeristen, stelden vast dat ik in deze stad niet uit de toon val met mijn wandelstokken (en niet alleen pelgrims gebruiken ze) en gingen nog een witte wijn drinken voor we onze boodschappen deden.

Ondertussen was de temperatuur weer opgelopen tot 24°C en regende het niet meer.

We aten nog eens in onze mobilhome, ik ruimde op en maakte schoon (want morgen vertrekken we naar Miranda) en we keken naar het journaal.

Maandag 26 september 2016

Heel mooi weer vandaag! Erg warm zelfs voor de tijd van het jaar: ik denk dat we gemakkelijk de 27°C haalden.

Na onze brunch en het observeren van een arend die cirkelde boven de bergen, gingen we wandelen in Saint-Jean-Pied-de-Port. Prachtig stadje, maar het is ongelooflijk hoeveel volk daar nu rondloopt in vergelijking met 41 jaar geleden.

We gingen het Office du tourisme binnen waar we gratis online konden. We zochten er naar adressen van hotels en campings in Madrid (het einddoel van deze reis).

Uiteraard dronken we ook een biertje op een terras, en deden we daarna onze boodschappen. Het viel ons op dat je nog steeds Baskisch hoort spreken.

Foto's Roger

Deze avond aten we in ons huisje en na de afwas zetten we de televisie aan! Jaren was het geleden dat ik nog een avond voor de tv doorbracht! Een boeiende serie bekeken (ongeloofwaardig maar spannend).

Dit zal ik dus pas later kunnen posten: 8 euro per dag voor wifi vind ik veel te duur!

Zondag 25 september 2016

Grijze lucht tijdens ons ontbijt deze ochtend. Ik hoorde mensen zeggen:'Hopelijk krijgen we geen regen, maar kom, morgen zal het opnieuw mooi weer zijn.”

Wij reden naar Saint-Jean-Pied-de-Port en kregen regen onderweg.Eventjes stortregen zelfs. Het werd geen al te saaie reis, ondanks de (dure) tolwegen. Herinneringen aan vroeger kwamen vanzelf bij de afritten naar Montpezat, Antonin Noble Val, Caussade, enzovoort.

En onderweg luisterde ik naar een eigenaardig programma over poëzie, vliegtuigcrashes, geloof, kannibalisme en film.

We kwamen aan in Saint-Jean-Pied-de-Port om 16:45 uur. De stad, die ik in 1975, tijdens mijn eerste reis met Roger, leerde kennen, lijkt heel toeristisch geworden!

De camping die ik gisteren online had opgezocht, vonden we gemakkelijk. Een norse Bask verhuurde ons een mobilhome (veel duurder dan in Aubigny, maar dan ook bedoeld voor 4 personen, en er staat een televisietoestel in). Die man wilde ook nog “une caution” voor het geval we iets zouden kapotmaken, maar dat heb ik beleefd maar resoluut geweigerd.

Hij deed niet eens de moeite ons persoonlijk naar ons huisje te brengen, en wij hebben zeker een kwartier moeten zoeken (hij gaf ons het nummer van het huisje, maar de mobilhome zelf droeg geen nummer).

Online zullen we niet gaan zolang we hier verblijven: voor wifi betaal je nog eens 8 euro extra per dag.

De regen hield op en we reden terug naar de stad waar we een poosje rondliepen en rillettes van eend aten op de plek waar, meen ik me te herinneren, 41 jaar geleden ons hotel stond.

Op dit moment hoor ik weer de regen tokkelen op het dak van onze mobilhome. Hopelijk wordt het morgen inderdaad beter weer.

Souillac en Sarlat

Na ons ontbijt (typisch Frans: veel zoetigheden maar gelukkig ook fruit en yoghurt) reden we naar Sarlat. We wisten dat het er feest was vandaag maar hadden niet zoveel volk verwacht! Al van ver zagen we dat je er over de koppen kon lopen. Niets voor ons! We besloten dus naar Souillac te rijden, waar we zo vaak gekampeerd hebben. Die camping bleek zelfs nog open en ik vroeg me af waarom ik daar gisteren niet aan gedacht had. Ha ja, natuurlijk: het was al laat en we dachten vandaag eindelijk nog eens rustig rond te lopen in Sarlat. Wat dus niet gebeurde.

In Souillac liepen we enkele uren rond in de smalle straatjes van de oude stad, bezochten we een tentoonstelling, het belfort en de abdijkerk die nu een parochiekerk is (en waar we een Nederlandse folder vonden met uitleg over de architectuur ervan, over abdijen enzovoort - we ontmoeten veel Nederlanders in deze streek) en uiteindelijk dronken we een biertje op een caféterras. Het was immers prachtig weer: tot 28°C. Wel viel het me op dat de platanen hun bladeren beginnen te verliezen.

Daarna reden we terug naar ons hotel, waar we een beetje rustten en besloten nog een kort uitstapje te maken naar Beynac et Cazenac. Het werd een mooie, duizelingwekkend dalende rit tot aan dat dorpje dat zich vastklampt aan de flank van een berg waar bovenop een indrukwekkend kasteel pronkt.   Helaas was het daar al bijna even druk: wij verbleven er maar heel even.

Ik had dorst, en ons hotel is eerder wat men vroeger een motel noemde: voordeel is dat je niet via een receptie hoeft te gaan, dat elke (gelijkvloerse) kamer dag en nacht bereikbaar is, dat de auto vlak bij de kamer staat, nadeel is dat er geen restaurant of café aan verbonden is. Dus gingen we een biertje drinken in de bar van een ander hotel hier vlakbij: "Les Arcades". En we besloten ook daar ons avondmaal te gebruiken.

Voor dat avondmaal ga ik wel even reclame maken. In de tuin van het hotel koos Roger voor tartare met risotto en bestelde ik een magret de canard met een groentepotje. Daarbij een halve liter rode wijn en als afsluiter voor Roger koffie en voor mij thee. De magret met sinaasappel-gembersaus was succulent, en ik kreeg voor 2,50 euro een hele liter thee. Het geheel kostte 41 euro.

Ik heb me bij ons al vaak afgevraagd waarom, als je thee bestelt, je enkel één kopje krijgt. En daar amper minder voor betaalt dan ik deze avond betaalde voor mijn liter thee.

Foto's Roger

Naar Sarlat la Caneda

Philippe was toch iets vroeger dan 11 uur op de receptie en wijzelf waren ook al vroeger klaar. Dus vertrokken we vandaag rond 10:40 uur uit Aubigny. Philippe vertelde ons dat gisteren een Nederlander zijn caravan, die hij maanden op de camping had geparkeerd, was komen terughalen, er meteen mee vertrokken was, zonder te betalen en zelfs zonder die badge die nog steeds dient om de slagboom te openen, terug te geven. Waarom doet iemand dat toch??

Het werd eerst een vrij eentonige reis. Eerst loodrechte wegen langs de bossen met, ondanks het mooie weer, al herfstkleuren, in de buurt van Aubigny. Daarna een hele tijd langs de A20, richting Limoges. Opvallend weinig verkeer onderweg.
Een paar haltes, onder andere om te picknikken met brood, kaas en fruit. Maar voor mij constant de neiging om in slaap te vallen.

Uiteindelijk verlieten we de snelweg ter hoogte van Périgueux en Brive la Gaillarde en toen werd het landschap boeiender.

In Salignac reden we naar de camping "Le temps de vivre" met de bedoeling ook daar een bungalow of iets dergelijks te huren. Na een kwartier tevergeefs wachten op de receptie besloten we verder te rijden. We vonden nog een andere camping en daar werden we wel te woord gestaan: de camping was gesloten. Waarschijnlijk was dat ook het geval in Salignac?

Dus reden we naar het mooie Sarlat (Dordogne). We zochten er naar de "Office de Tourisme" en terwijl we daarna van een wijntje genoten, bestudeerden we het hotelaanbod.

UIteindelijk opteerden we voor een van de goedkopere hotels aan de rand van de stad. Weliswaar nog steeds meer dan 10 euro per nacht duurder dan ons minihuisje van de voorbije dagen, en zonder mogelijkheid om te eten deze avond (alleen ontbijt wordt aangeboden).

Dat verplichtte ons om ergens uit te gaan eten, en het werd een eethuisje in Sarlat zelf. We aten er heel lekker (al vond ik mijn omelet te veel aardappelen bevatten, maar ze lijken hier een voorkeur voor aardappelen te hebben).

Weer ga ik hier geen foto's aan toevoegen. Het is echt te lastig: thuis maak ik dat wel goed.

En... al zitten we hier nog een glas wijn te drinken, en al is de kamer echt oké, nee, het is niet wat je gezelliig noemt, zulke hotelkamer.

Gisteren in Aubigny en omstreken

We zitten nu in  Sarlat la Caneda, maar daar heb ik het later over. Gisteren waren we nog in Aubigny waar  ik geen tijd vond om te schrijven.

Na een paar boodschappen hebben we een hele tijd op ons terras gezeten, en de reigers geobserveerd die landden op de vijvers in het park. Daarna maakten we een lange wandeling in datzelfde park. Het viel me op hoe opvallend stil het daar was (zoals op de hele camping trouwens) ondanks het feit dat die stilte werd onderbroken door werklui die bomen aan het snoeien waren (of misschien omdat het geluid van de zagen zo afstak tegen de stilte).

Toen we later nog eens naar het "chateau de la Verrerie" reden en in het kasteelpark wandelden, viel me daar weer het felle ruisen van de plataanbladeren op.

Foto's Roger

Om de dag te eindigen wandelden we nog een poosje in Aubigny zelf, bezochten er een kunsttentoonstelling en dronken er een Sancerre op het terras van ons "stamcafé".

In onze stacaravan aten we de couscous op die we gisteren hadden overgelaten... en vonden dat kant en klare gerecht echt niet zo lekker.

We kregen ook even bezoek van Philippe, de campinguibater. Normaal gezien moet je voor 10 uur vertrokken zijn uit zulke stacaravan maar vermits hij vandaag veel te doen had en niet voor 11 uur op de receptie zou kunnen zijn,  kregen wij tijd tot dan... en 10% korting.
Hij vertelde ook dat vanaf volgend jaar de slagboom aan de ingang van de camping niet meer bediend wordt door een badge maar door een telefoonoproep. Waarbij ik me de vraag stel of dat niet heel duur zal worden, als je telkens met je mobieltje zogezegd naar het buitenland moet bellen. Gisteren zouden we immers zes keer hebben moeten bellen!

Ik heb gisterenavond ook verder gelezen in Inferno. Het boek nadert zijn einde, maar ineens slaat de plot helemaal om. Het lijkt er wel op dat de auteur zijn lezers de hele tijd om de tuin heeft geleid en dat vind ik persoonlijk niet zo leuk.
Eigenaardig genoeg is er bij het begin van die "plotomslag" sprake van "positieduizeligheid". Daarover kan ik mee spreken... en auteur  overdrijft echt in zijn uitleg over de "ziekte".

Rustige dag in Aubigny

Na ons ontbijt op het terras van ons mini-huisje (zie foto hierboven) wandelden we naar de stad via het park.

Na die wandeling van iets meer dan een half uur en een uurtje kuieren in de stad zelf was het rond de middag tijd voor een biertje op een terras. Het was immers prachtig weer.
En het was dus vrij druk op dat terras: ik kreeg mijn bezigheid.
Daarna ging het terug naar de camping, waar we op ons terras iets zouden eten en drinken (fruitsap, brood met kikkererwtenbloem onlangs gebakken door Roger, fruit en chorizo). Maar eerst geraakten we nog een poosje in gesprek met Philippe. Hij is een keuken aan het bouwen: een van zijn plannen is een restaurantje toevoegen aan de camping. Hij vertelde ons over zijn kookkunst, over zijn verwezenlijkingen (onder andere een gemeenschappelijke moestuin en een levensgroot dambord) en al zijn plannen.

 Na onze broodmaaltijd en een paar uurtjes lectuur deden we onze boodschappen in de Aldi. Daarna besloten we even naar La Chapelotte te rijden, een stadje (of een dorp) dat we nog niet kenden.

Het ging langs velden en bosjes richting Sancerre. La Chapelotte is een schattig dorpje, met een imposante kerk en nog een wasplaats.

Rond 19:30 uur reden we terug naar de camping waar we in onze mobilhome een glaasje Pineau de Charente dronken bij enkele Griekse olijven en daarna enkele glazen gazpacho dronken. De bedoeling was daarna kant en klare couscous op te warmen maar noch Roger noch ik hadden nog honger.

We zitten hier bijna even gezellig als in onze tent... Maar de verbinding met Internet is heel slecht.

Foto's Roger behalve de laatste twee

Een piepklein huisje in Aubigny sur Nère

'Waar rijden we naartoe,' vroeg Roger toen we om 10:30 uur het huis verlieten, 'nog eens naar Aubigny?'
Want dat was het wat ik gisteren deed: inpakken.
'Ja, waarom niet,' antwoordde ik, 'we kennen er wel alles van buiten, maar ik wil er geen ontdekkingsreis van maken, gewoon even geen verplichtingen meer hebben.'

De reis verliep perfect langs de ons bekende wegen. Heel weinig verkeer zelfs buiten de tolwegen; amper even regen toen we bijna hier waren, maar het was relatief fris, zeker na de hitte van vorige week: we haalden amper 19°C.

We kwamen hier aan om 18:15 uur. De receptie was gesloten maar er hing een briefje dat we een badge mochten nemen en ons installeren. Helaas, we hebben geen tent bij: we wilden een bungalow huren.
Na een kwartier wachten maakten we ons klaar om terug naar de stad te rijden en daar een hotel te zoeken maar net op dat moment kwam campinguitbater Philippe aangereden.
Hij had geen tijd om ons in te schrijven (moest naar een vergadering) dus dat doen we morgen. Maar we hebben wel een mooi piepklein huisje gekregen waar we nu een glas wijn drinken en ik het nieuwe nummer van "Alternatif Bien-être" online ga lezen (het heeft wel wat geduurd voor ik online geraakte).

Batsheers en duizeligheid

Goed gewerkt vandaag (waaraan vertel ik morgen als ik er de tijd voor vind) ondanks een aanval van positieduizeligheid (BPPD).

Af en toe heb ik daar immers last van (maar dit is de eerste keer dat ik lees dat zo'n aanval tot 4 weken kan duren: bij mij duurde het tot nog toe hoogstens een paar dagen en dat vind ik al meer dan akelig genoeg).
Eigenlijk heb ik de eerste lichte symptomen zaterdag al gevoeld maar deze ochtend bij het opstaan waren ze op hun hoogtepunt.
Na mijn uurtje lectuur op papier deze avond (onze dochter had "Inferno", dat ik dinsdag bij haar was vergeten, zaterdag meegebracht) ging het dan weer ineens veel beter met de duizeligheid.

Ondanks mijn duizelig hoofd maakten we vandaag een wandeling in Batsheers. Mooi vind ik dat dorpje met al zijn ezeltjes...

Foto Roger

... al zou ik twee keer nadenken alvorens daar een stuk grond te kopen: je zit er erg afgelegen.

Foto's Roger

Deze avond, voor het avondmaal, nog een enthousiast telefoontje van Nany gekregen. Ze gaat "verder feesten". Vandaag al vierde ze iets te vroeg de verjaardag van tante José mee en morgen gaat ze mosselen eten met Lily en Roger. Woensdag heeft ze weer een ander feestje voor de boeg en donderdag heeft ze ook iets te doen.

Ik ben echt blij voor haar, want menselijk contact, wat ze blijkbaar echt nodig heeft, zal ze niet missen de volgende dagen!

Stilte

Roger en ik hebben altijd nood aan stilte na een periode met veel sociale contacten. En de laatste weken waren op dat gebied vrij druk.

Het werd vandaag voor ons dus bewust een rustige, stille zondag.

Maar... de stilte werd even onderbroken door een telefoontje met Nany. Zij vond haar stille zondag blijkbaar niet zo leuk. Ze had nog met niemand gepraat vandaag (ik ook niet, maar ik vond dat niet erg, integendeel) en ze leek voor de zoveelste keer een beetje jaloers op vriendinnen van haar die elke (zon)dag bezoek krijgen van een van hun kinderen.

Wij wonen te ver van Nany om zomaar even bij haar langs te rijden. Nany denkt dat, als wij dichter bij haar zouden wonen, ze ons vaker zou zien. Misschien iets vaker inderdaad, maar ik weet echt niet of het veel vaker zou zijn. Jammer genoeg verschillen wij nogal van Nany die het liefst van al elke dag (overvloedig) met mensen wil praten, terwijl Roger en ik dikwijls proberen niet te hoeven praten.

Maar... ik vraag me vaak af hoe egoïstisch ik ben als ik op deze manier denk!

Toneel spelen

Elena vertelde me vandaag over de eerste toneelles die ze vorige woensdag had bijgewoond. Als ik het allemaal goed begrepen heb, was ze een beetje ontgoocheld omdat ze verwachtte dat ze ineens rollenspelletjes zou mogen doen, terwijl ze in feite de "juf" moest nadoen en met mimiek en gebaren bepaalde gemoedstoestanden uitbeelden.

Veel later (Elena was al vertrokken, met haar broertje, zusje en ouders) kreeg ik de tijd om even langer met Zeger te praten. Ik wilde weten vanaf welke leeftijd kinderen konden "ingelijfd" worden in een improvisatietroep zoals de Reizende Reiger. Zeger vertelde me over de regels van het improvisatietoneel, en eigenlijk kwam het neer op één regel (waaruit al de rest voortvloeit): "accepteren".

'Elena is te jong om die regel te aanvaarden,' argumenteerde Zeger. Nadat hij enkele voorbeelden had gegeven om de "regel" te illustreren, gaf ik hem gelijk.
En toch bedenk ik deze avond dat kinderen in feite niets anders doen in hun rollen- of fantasiespel.
Er is er altijd tussen de kinderen een natuurlijke leider. En dat kind zegt dan: 'We zeggen dat...'.
De andere kinderen aanvaarden dat en dan kan het (rollen- of fantasie-) spel beginnen.

Of redeneer ik hier verkeerd, Zeger?

Feestje voor Nany

Vandaag vierden we eindelijk de 85 jaar van Nany.

Roger en ik haalden eerst Zeger af in Leuven en reden daarna naar Nany die we samen met tante José meenamen naar De Bist in Ekeren. Daar stonden mijn zus, mijn broertje en hun respectievelijke (gedeeltelijke, want onze drie nichtjes konden niet komen) gezinnen, Nononc, Françoise, Lily en Roger ons al op te wachten. Onze dochter kwam iets later aan, samen met haar echtgenoot en de drie kindjes, en nog even later verscheen Hendrik. Elena en Matthias hebben zich tussen hun spaghetti en het kinderijsje goed geamuseerd in de speeltuin, en Eva lachte bijna de hele tijd (hoewel, ze heeft ook even gehuild: ze werd te moe en geraakte niet in slaap).

Tante José en Eva (foto's Roger)

Ik was echt blij iedereen nog eens te ontmoeten, het etentje was heel lekker, de sfeer prima, kortom een geslaagd feestje.

Foto's Roger

Voor meer foto's zie bij (tante) Françoise.

Maar ik stelde vast dat Roger en ik bijna meer verwend werden dan Nany. Hendrik had voor mij zwarte chocolade bij vanwege mijn vriendin Jeannine. Bedankt Jeannine! En van neef Anton en zijn vriendin kregen we een pompoen en drie dikke courgettes van eigen kweek cadeau!

Deze keer ben ik niet buiten gaan roken (dampen kun je heel discreet zodat het niet hoeft op te vallen als je dat doet waar het eigenlijk niet mag) en ik heb dus praktisch de hele middag gezeten. Wel, ik merkte dat mijn knieën daar niet van gediend waren!

En... ik blijk steeds moeilijker conversaties te kunnen volgen als er veel geroezemoes is.

Ballerina's, Decathlon en Klein Gelmen

Een goede vriendin van mij reageerde deze ochtend in een mail op mijn voorlaatste post. Dat je bij Decathlon ballerina's vindt voor geen geld (en dat zij soms nog oudere kleren durft aan te trekken dan ik.:-)

Daarna gingen Roger en ik heel even buurten bij Marie-Claire. Toen ik zag welke schoenen ze aan haar voeten had, zei ik spontaan tegen Roger: 'Zulke schoenen moet ik hebben!'.
'Decathlon,' zei Marie-Claire.
We praatten een poosje met onze buurvrouw (die het nog drukker heeft dan wij: ik schaam me soms als ik klaag over ons te drukke leven. Maar echt, ik heb het liever wat rustiger... en Marie-Claire ook blijkbaar) voor we een paar boodschappen gingen doen in Sint-Truiden.

Sint-Truiden heeft sinds kort zijn Decathlon, dus stelde Roger voor die winkel even binnen te gaan. 'Helaas, in deze winkel verkopen we dat type schoenen niet,' kregen we als antwoord op onze vraag. Bij gelegenheid zullen we eens naar de Decathlon in de buurt van Luik rijden.

Voor ik daarna aan het avondeten begon, maakten we nog de ons welbekende wandeling van Klein Gelmen naar Mettekoven en terug.
Het is een aangename, heel rustgevende lus, langs weiden, akkers, bosjes en zelfs bijenkorven. Met een hutje in het bos en langs het pad heel veel meidoornstruiken die nu met hun rode bessen pronken. En -  ik heb het wel gevoeld telkens als ik er door liep - heel veel spinnenwebben op dit moment.

De temperatuur was veel aangenamer dan vorige dagen.

Over familiefilmpjes en heel oude kleren

Deze avond laat heb ik nog gekeken naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes.
Onder andere het verrassingsfeest voor de 65 jaar van mijn moeder Nany en een familiereünie van Rogers kant.
Hendrik, ik ben echt heel blij dat je dat werk hebt verricht: de filmpjes vallen heel goed mee en ik geraak bij het bekijken ervan in mijn natuurlijke (echt!) nostalgische staat.

Roger keek even mee en had als opmerking op een fragment door Hendrik opgenomen en waarop hijzelf (Roger dus) voorkwam: 'Ik zag er toen beter uit dan nu.'

Uiteraard, we zijn nu 20 jaar ouder en er zijn trouwens al veel mensen verdwenen die in die filmpjes voorkomen!

Ikzelf merkte iets anders op, weer typisch voor mij. In de twee filmpjes draag ik dezelfde kleding... en precies dezelfde kleren droeg ik ook onlangs bij Nany, tijdens onze ontmoeting met Roger, Lily, Rachel en Sabine. Ik weet nog dat ik het bloesje in kwestie gekocht heb voor de bruiloft van mijn broertje in, tja, was dat nu 1994 of 1995?
Wat betekent dat ik nu verschijn in kleren van meer dan 20 jaar oud. Eigenaardig dat modebewuste Nany daar nog geen opmerking heeft over gemaakt! :-)

Shoppen in Hasselt

Ik stond vandaag op om 9 uur met de bedoeling te voet naar de redactievergadering van de werkgroep WOI te gaan.
Toen ik echter merkte dat er al een job wachtte, heb ik mij via mail verontschuldigd bij Elie.
Ik had immers de keuze tussen
- naar de vergadering gaan en de vertaling na de middag maken waardoor ik Roger, die naar Hasselt zou rijden, niet kon vergezellen
- of meteen zorgen voor de vertaling en na de middag Roger vergezellen naar Hasselt.
Vermits ik wel zou horen welke beslissingen werden genomen op de vergadering, koos ik voor dat laatste.

Het was warm, net geen 30°C en er liep weer ontzettend veel volk rond op straat en in de enkele winkels die we binnengingen (deze keer niet de Mediamarkt, wel De Standaard, A.S. Adventure, enkele schoenwinkels en Oil &Vinager). Ik merkte voor de zoveelste keer dat shoppen mij echt niets zegt. Ik heb, bijvoorbeeld, ballerina's nodig. Roger moedigde mij aan schoenwinkel na schoenwinkel binnen te gaan maar na twee of drie winkels was ik het al kotsbeu. Wat ik veel liever deed, was daarna mensen observeren op een caféterras of in het terugkomen met de bus (veel scholieren die, het viel me weer op, veel rustiger waren dan mijn vrienden en ik op hun leeftijd).

Thuis was het hoogtijd om een wasmachine te doen draaien en voor het avondeten te zorgen.

Suikerindustrie en voedingsaanbevelingen

Mijn goeroe, zoals Roger hem noemt,beweert al een hele tijd dat de voedingsindustrie de voedingsaanbevelingen beïnvloedt.

Deze avond vond Roger een stukje dat dit lijkt te bewijzen: lees zelf maar hier.

Afscheid van J.

Het was een mooie uitvaart voor J., maar zo triest!
Nog nooit heb ik zoveel jonge mensen zien huilen in een kerk.

Lodderoog

Ik vond geen tijd de laatste dagen om te schrijven over het feit dat ik weer last heb gehad van mijn "lodderoog".

Het was heel lang geleden maar toen Hendrik me vorige vrijdag vroeg hoe lang geleden, kon ik hem geen precies antwoord geven (ik vergeet het telkens te noteren).

Feit is dat ik vorige vrijdag weer was wakker geworden met een vreselijke pijn aan mijn oog en dat, ondanks het betten met onder andere kamillethee, de pijn aanhield tot wanneer we Hendrik afhaalden van het station. In zulke omstandigheden kan ik echt niets doen op de pc, laat staan lezen in een papieren boek. Eigenaardig dat ik deze voorbeelden aanhaal, want in feite ben ik dan zo goed als blind en kan ik gewoon niets doen waarbij ik mijn ogen moet gebruiken.

Gelukkig gaat de pijn telkens over tegen het einde van de dag.

Dat antwoordde ik aan Hendrik die zich zorgen maakte vorige vrijdag. En tegen dat ik moest koken was alles weer in orde (en Hendrik opgelucht). Ik zei: 'Daar ben ik weer voor enkele maanden, misschien jaren van af.'
'Ben je zeker?', vroeg Hendrik.
En ik: 'Ja, heel zeker!'

Maar... Gisteren werd ik weer wakker met het gevoel dat ik "iets" had in mijn oog (weliswaar ging het nu over het andere oog).

De pijn duurde veel minder lang dan de vorige keren en was iets minder intens: misschien ging het deze keer echt over een stofje in mijn oog?
Dat stofje zorgde dan wel dat ik me weer even blind voelde.

Jong en oud

Eerst was het heel rustig vandaag: Eva afhalen bij onthaalmoeder Lutti, voor Eva zorgen, middagmalen met dochter, Eva en Roger, Eva te slapen leggen, lezen in "Inferno".
Ondertussen zorgde Roger voor het traphekje dat eerder een trappoortje is geworden. Het lijkt me perfect en nu zal Eva tenminste niet meer riskeren de trap af te donderen bij het rondkruipen.

Toen het tijd was om de andere kinderen van school af te halen, bleef ik thuis zodat we Eva niet hoefden te wekken.
Maar daarna werd ik zowaar geconfronteerd met een kleine halve kleuterklas. Eva werd wakker en kreeg haar fruitpap. Ondertussen moesten Elena, Matthias, buurtjes Lionel en Millie ook voorzien worden van drank en een koekje. En kwam buurmeisje Anna er ook bij. Werd er gespeeld, geruzied, beroep op mij gedaan; speelde Matthias even te wild met Eva die begon te huilen toen hij bijna op haar viel; viel Lionel Elena in de rede terwijl zij mij van alles wilde vertellen; wilden Lionel, Millie en Elena een toneelstukje voorbereiden, wilde Elena dat ik meteen kwam kijken, vond Lionel dat ze eerst nog veel moesten oefenen en kwam daar weer ruzie van; eiste Anna van Elena dat ze mee zou komen springen op de trampoline; speelden Matthias en Millie rustig met de autootjes maar wilden ze ineens grenadine hebben; moest Matthias naar toilet, gevolgd door Lionel die ook dringend moest.

Uiteindelijk had ik me in de tuin geïnstalleerd, in de schaduw van een boom (het was weer vreselijk warm) met Eva naast mij op een plaid. De grotere kinderen wisten dat ze me daar konden vinden. Geen kwestie van verder te lezen echter: Eva steekt echt alles in haar mond, tot grassprieten en blaadjes toe.
Elena en haar mama kwamen bij mij zitten. Elena om te tekenen (ik heb enkele mooie tekeningen meegekregen), haar mama om wat uit te rusten van het lessen voorbereiden.

Om 17:30 uur namen Roger en ik afscheid van iedereen: We hadden in het Begijnhofhotel van Leuven afgesproken met vriend Karel.

In de tuin van het hotel zochten we ook de schaduw op. En het was de eerste keer dit jaar dat ik met zoveel wespen te maken kreeg.

We aten, dronken, praatten (en weer eens over het oud worden) en, hoewel ik eerst van plan was rond 21 uur naar huis te rijden, werd het weer bijna 22 uur voor we eindelijk Karel naar huis reden en zelf terug naar Limburg keerden.

Waar ik vaststelde dat ik "Inferno" bij onze dochter ben vergeten!:-(

Evangelie volgens

Op de uitreiking van de Nestorprijs beloofde Frans Depeuter mij een exemplaar op te sturen van zijn"Evangelie volgens".
Dat boek is vandaag aangekomen.

Gelukkig deden we vandaag geen boodschappen noch maakten we een wandeling (het was veel te warm en Roger moest een traphekje fabriceren voor onze dochter), zodat, dacht ik, ik veel tijd zou krijgen om te lezen. Akkoord, ik moest eigenlijk ook schoonmaken, maar dat heb ik niet gedaan (veel te warm).

Ik wilde "Inferno" uitlezen (tijdens het weekend was er niet veel tijd voor lectuur) om daarna te beginnen aan "Evangelie volgens". Een korte vertaalopdracht verplichtte me echter mijn lectuur te onderbreken. Daarna was het tijd om te koken.

Na het avondeten en een uurtje verder lezen in "Inferno" moest ik dringend enkele mails beantwoorden, vond ik op Google Drive nieuwe na te lezen teksten voor de werkgroep WOI en overliep ik even de kranten online.
Resultaat: ik moet nog 200 bladzijden lezen in "Inferno" voor ik aan "Evangelie volgens" kan beginnen.

Familiefilmpjes

Hendrik had dit weekend, zoals zo vaak, een heel pak gedigitaliseerde familiefilmpjes bij, die ik deze avond, na zijn vertrek, heb bekeken.

Deze lading filmpjes bevatte vooral de laatste herinneringen aan Antwerpen (ons huis, de buurt, het inpakken en verhuizen) en de eerste opnames hier. Wat word ik daar toch vreselijk nostalgisch van!

En toch, heel fel bedankt, Hendrik: ik vreesde al een hele tijd dat we al die filmpjes nooit meer zouden kunnen bekijken!

Doemscenario

Na een mooie wandeling achter en rond de Staeyenmolen gingen we vorige vrijdag Hendrik afhalen aan het station van Sint-Truiden.

Foto's Roger

Na enkele snelle boodschappen, een paar wasmachinebeurten en een uurtje koken, aten we gevulde paprika's voor we begonnen aan onze lange praatavond.

Zaterdag wandelden we een poosje in Sint-Truiden zelf (en vonden daar een eenzaam schoentje).

Foto Roger

's Avonds zorgde ik voor osso bucco op mijn manier (met runderschenkel) waarna we samen naar een film keken.

Vandaag maakten we een korte uitstap naar Lanaken, gemeente die ons niet echt inspireerde. 'Zouden we niet iets gaan drinken in Heks, bij Stephane Malais?' stelde Hendrik voor.
Dat deden we dus. Het was er vrij druk maar we vonden nog gemakkelijk een vrij tafeltje in de tuin.

Foto Roger

Ons avondeten was eenvoudiger dan dat van de vorige dagen: na de traditionele groentesoep, zalm, worteltjes en erwtjes.

Rond 21 uur brachten we Hendrik terug naar het station.

Een druk maar gezellig weekend... alleen liet Hendrik me eergisteren een "doemscenario" lezen dat me nogal bang maakt. Hopelijk zit die blogger er volledig naast!