Deze middag hebben we met enkele leden van de werkgroep WO I-II verder gewerkt aan die opzoekingen over de tweede Wereldoorlog.
We hebben heel hard gewerkt en ik vermoed dat er nog maar enkele uurtjes nodig zijn om alle informatie, die we in de gemeente kunnen vinden, verzameld te hebben.
We kwamen deze keer de vader en andere familieleden van Roger tegen in de geraadpleegde documenten.
Het lokaaltje, waarin we zaten, is hetzelfde als waar ik, de eerste jaren dat we in Haspengouw woonden, al lang geleden dus, vaak (omdat we soms van lokaal wisselden) lessen initiatie Nederlands gaf: herinneringen!
Het is een vrij knusse kamer waar de zon volop door de grote ramen schijnt. Vandaag weer: hoewel er regen was voorspeld, hadden wij het soms te warm in onze "serre".
Op een zeker ogenblik vroegen Elie M., Benny P., Roger, Georges V. en Michel M. zich af hoe het leger was georganiseerd in 1940. 'Zoek jij dat eens op tegen volgende vergadering?', vroeg Elie me.
Daar googelde ik dus een poosje naar na ons avondmaal en een telefoontje met Nany die weer wat gezondheidsprobleempjes lijkt te hebben. Ik denk dat ik een bruikbare pagina heb gevonden maar het schrijven erover laat ik toch maar doen door een van de mannen (de tekst daarna redigeren wil ik wel). Ik ken immers veel te weinig over het leger enzovoort.
Ondanks de voorspellingen was het een heel zonnige dag (maar we hebben er niet echt kunnen van genieten) maar deze avond is de voorspelling uitgekomen: het regent weer!
maandag 30 september 2019
zondag 29 september 2019
Herfstzondag
Het is herfst! Vandaag heel veel wind en vrij veel regen. Geen wandeling dus maar een gezellige rustige zondag.
Een paar telefoontjes, en hoewel telefoneren niet mijn favoriete bezigheid is, deed het deugd. Het eerste gesprek was met mijn moeder Nany die, hoewel ze alleen was en haar tv nog niet in orde is, zich helemaal niet verveelde: ze was aan het "prutsen" en leek dat heel gezellig te vinden. Die indruk kreeg ik toch na haar dik halfuur praten.
Het tweede was met Wiemla, de mama van Debby. Die me onder andere vertelde dat zij en haar man Jef vandaag weer naar het Antwerpse zouden rijden om Debby en Hendrik te helpen hun allerlaatste spullen te verhuizen. Wel... ik (als moeder van Hendrik) wist zelfs niet dat er nog wat te verhuizen viel! En toch heb ik Hendrik gisteren nog even aan de lijn gehad!
Als je onze hulp nodig had, je hoefde het maar te vragen hé, zoontje!
Voor de rest onder andere veel lectuur, uiteraard. Voor mij onder andere "Shantaram". Ik ben nu aan bladzijde 576 van de bijna 900 in heel kleine druk (zo klein dat één bladzijde volgens mij zeker overeenkomt met anderhalve à twee bladzijden in een gewoon boek). Het blijft boeiend, heel mooi geschreven, leerrijk en heel interessant. Ik doe er (voor een deel bewust) heel lang over maar ik weet nu al dat dit een van de boeken zal zijn die ik me op m'n doodsbed nog zal herinneren.
Natuurlijk heb ik ook uren aan mijn pc gezeten. Enkele mails beantwoord (onder andere van zusje Bie) en gelezen plus gekeken naar commentaren over Greta Thunberg. Dat meisje intrigeert me en eerlijk gezegd, ikzelf denk dat ze gemanipuleerd wordt. Ik keek onder andere naar dit en las onder andere dat.
Uiteraard moest ik vandaag ook koken (eigenlijk ook wassen, afijn, eigenlijk de wasmachine laten draaien maar dat vond ik te slaafs werk voor een zondag, zelfs voor de wasmachine).
We hadden van een vorige maaltijd champignons in een soort bechamelsaus over. Ik zeg wel een "soort", want ik had die saus klaargemaakt met onder andere een blik cocosmelk dat bijna over tijd was. Deze avond warmde ik, na onze groentesoep, die saus (met de resterende champignons) op in de magnetron terwijl ik een paar sneeën van Rogers vers gebakken speltbrood roosterde. De champignons met saus serveerde ik bovenop onze toast. Eigenlijk zoals onze grootmoeders lang geleden soms deden als ze al eens een voorgerechtje wilden opdienen, behalve dat ik geen koemelk had gebruikt.
Roger herhaalde dat hij die saus heel lekker vond (ik trouwens ook). De volgende keer dat ik die cocosmelk gebruik, moet ik echter weer experimenteren. In het begin vond ik de saus immers veel te zoet en het is pas na het met mate geregeld toevoegen van zout, peper, nootmuskaat en zelfs een half bouillonblokje dat ik eindelijk dacht dat het resultaat eetbaar zou zijn. Dat was het en het zal dus de moeite lonen eens opnieuw te proberen en dan te noteren of minstens te onthouden hoe ik het precies heb bereikt, dat resultaat.
Deze avond nog gekeken naar deze vlogster. Ik ben niet echt een fan van Halloween noch van Disneyland (dacht ik, maar voor dat laatste geldt misschien vooral dat ik het geld er niet voor heb én dat ik bang ben dat het er te druk is) maar deze vlog vond ik echt heel "plezant". Onder andere de maquillage die de vlogster en haar dochtertje kregen in dat pretpark plus natuurlijk de feeërieke decors en het magische!
Een paar telefoontjes, en hoewel telefoneren niet mijn favoriete bezigheid is, deed het deugd. Het eerste gesprek was met mijn moeder Nany die, hoewel ze alleen was en haar tv nog niet in orde is, zich helemaal niet verveelde: ze was aan het "prutsen" en leek dat heel gezellig te vinden. Die indruk kreeg ik toch na haar dik halfuur praten.
Het tweede was met Wiemla, de mama van Debby. Die me onder andere vertelde dat zij en haar man Jef vandaag weer naar het Antwerpse zouden rijden om Debby en Hendrik te helpen hun allerlaatste spullen te verhuizen. Wel... ik (als moeder van Hendrik) wist zelfs niet dat er nog wat te verhuizen viel! En toch heb ik Hendrik gisteren nog even aan de lijn gehad!
Als je onze hulp nodig had, je hoefde het maar te vragen hé, zoontje!
Voor de rest onder andere veel lectuur, uiteraard. Voor mij onder andere "Shantaram". Ik ben nu aan bladzijde 576 van de bijna 900 in heel kleine druk (zo klein dat één bladzijde volgens mij zeker overeenkomt met anderhalve à twee bladzijden in een gewoon boek). Het blijft boeiend, heel mooi geschreven, leerrijk en heel interessant. Ik doe er (voor een deel bewust) heel lang over maar ik weet nu al dat dit een van de boeken zal zijn die ik me op m'n doodsbed nog zal herinneren.
Natuurlijk heb ik ook uren aan mijn pc gezeten. Enkele mails beantwoord (onder andere van zusje Bie) en gelezen plus gekeken naar commentaren over Greta Thunberg. Dat meisje intrigeert me en eerlijk gezegd, ikzelf denk dat ze gemanipuleerd wordt. Ik keek onder andere naar dit en las onder andere dat.
Uiteraard moest ik vandaag ook koken (eigenlijk ook wassen, afijn, eigenlijk de wasmachine laten draaien maar dat vond ik te slaafs werk voor een zondag, zelfs voor de wasmachine).
We hadden van een vorige maaltijd champignons in een soort bechamelsaus over. Ik zeg wel een "soort", want ik had die saus klaargemaakt met onder andere een blik cocosmelk dat bijna over tijd was. Deze avond warmde ik, na onze groentesoep, die saus (met de resterende champignons) op in de magnetron terwijl ik een paar sneeën van Rogers vers gebakken speltbrood roosterde. De champignons met saus serveerde ik bovenop onze toast. Eigenlijk zoals onze grootmoeders lang geleden soms deden als ze al eens een voorgerechtje wilden opdienen, behalve dat ik geen koemelk had gebruikt.
Roger herhaalde dat hij die saus heel lekker vond (ik trouwens ook). De volgende keer dat ik die cocosmelk gebruik, moet ik echter weer experimenteren. In het begin vond ik de saus immers veel te zoet en het is pas na het met mate geregeld toevoegen van zout, peper, nootmuskaat en zelfs een half bouillonblokje dat ik eindelijk dacht dat het resultaat eetbaar zou zijn. Dat was het en het zal dus de moeite lonen eens opnieuw te proberen en dan te noteren of minstens te onthouden hoe ik het precies heb bereikt, dat resultaat.
Deze avond nog gekeken naar deze vlogster. Ik ben niet echt een fan van Halloween noch van Disneyland (dacht ik, maar voor dat laatste geldt misschien vooral dat ik het geld er niet voor heb én dat ik bang ben dat het er te druk is) maar deze vlog vond ik echt heel "plezant". Onder andere de maquillage die de vlogster en haar dochtertje kregen in dat pretpark plus natuurlijk de feeërieke decors en het magische!
zaterdag 28 september 2019
Censuur
Ik volg online nog steeds die terminale kankerpatiënt die nu toch al een jaar overleeft door heel fel op zijn voeding te letten en af en toe zelfs te vasten (en "autophagy").
Deze avond zag en hoorde ik hem zeggen dat hij, die absoluut tegen censuur is, toch de reacties van een bepaalde persoon gaat censureren. Omdat die zijn "medewerksters" (mensen die hem willen helpen een boek te schrijven over zijn ervaringen) uitscholden.
Eigenlijk geef ik hem gelijk (omdat ik weet dat hij voor alle ideeën en zelfs kritiek openstaat).
Ikzelf voel soms ook dat mensen een drempel overschrijden. Als je niet akkoord gaat met iemand zijn denken of doen, spreek of discussieer je erover, maar scheld je die persoon niet uit en vel je zeker niet meteen een oordeel over hem/haar. Althans zo denk ik daarover.
Ik vond het weer een heel eigenaardig toeval dat, vlak voor ik die vlog had bekeken, ik een mail kreeg van "Crèvecoeur". Zijn Facebook-pagina werd gecensureerd en hij verwacht dat weldra hetzelfde zal gebeuren met zijn You Tubekanaal. Omdat hij zaken zegt die niet altijd overeenkomen met wat ons officieel wordt verteld (zo had hij het onder andere ook over die aluminium in vaccins).
Hij heeft echter een eigen kanaal online kunnen aanmaken en in die mail stuurde hij naar al zijn volgers de URL ervan (trouwens, als het iemand van jullie interesseert, ik mag de URL doorgeven).
Het is wel weer in het Frans (nogmaals sorry maar ik moet die taal echt onderhouden): Jean-Jacques Crèvecoeur is immers een Franstalige Belg die al een hele tijd in Canada woont.
Deze avond zag en hoorde ik hem zeggen dat hij, die absoluut tegen censuur is, toch de reacties van een bepaalde persoon gaat censureren. Omdat die zijn "medewerksters" (mensen die hem willen helpen een boek te schrijven over zijn ervaringen) uitscholden.
Eigenlijk geef ik hem gelijk (omdat ik weet dat hij voor alle ideeën en zelfs kritiek openstaat).
Ikzelf voel soms ook dat mensen een drempel overschrijden. Als je niet akkoord gaat met iemand zijn denken of doen, spreek of discussieer je erover, maar scheld je die persoon niet uit en vel je zeker niet meteen een oordeel over hem/haar. Althans zo denk ik daarover.
Ik vond het weer een heel eigenaardig toeval dat, vlak voor ik die vlog had bekeken, ik een mail kreeg van "Crèvecoeur". Zijn Facebook-pagina werd gecensureerd en hij verwacht dat weldra hetzelfde zal gebeuren met zijn You Tubekanaal. Omdat hij zaken zegt die niet altijd overeenkomen met wat ons officieel wordt verteld (zo had hij het onder andere ook over die aluminium in vaccins).
Hij heeft echter een eigen kanaal online kunnen aanmaken en in die mail stuurde hij naar al zijn volgers de URL ervan (trouwens, als het iemand van jullie interesseert, ik mag de URL doorgeven).
Het is wel weer in het Frans (nogmaals sorry maar ik moet die taal echt onderhouden): Jean-Jacques Crèvecoeur is immers een Franstalige Belg die al een hele tijd in Canada woont.
Ikea
Het poortgebouw is zo goed als opgeruimd. De meeste spullen zijn verhuisd naar Rogers houtbewerkingsatelier en je kunt tenminste nergens meer over struikelen of vallen.
'Schoonmaken heeft wel geen zin op dit moment,' zei Roger, 'we kunnen beter naar Ikea rijden'.
Hij had gelijk: de felle wind zou al snel weer bladeren en vuil het poortgebouw (dat open is) ingejaagd hebben... en de frequente regenbuien nodigden niet uit tot wandelen.
Wij dus naar de Ikea in Hognoul bij Luik. Dat was lang geleden en ik verheugde me. Ik hou niet van shoppen over het algemeen maar in die winkel loop ik graag rond: binnenhuisinrichting en decors spreken me wel aan.
Onze "wandeling" in Ikea was vrij aangenaam... maar te veel volk was op hetzelfde idee gekomen deze dag (tja, het was dan ook zaterdag en heel regenachtig). Te veel volk eigenlijk (en wat een "diversiteit"!). We hebben er zelfs geen koffie of thee gedronken: veel te druk in het restaurant.
Maar kom, Roger heeft vandaag weer voldoende beweging gekregen.
Nany even aan de lijn gehad vandaag. Ze klaagde over problemen met haar tv...en over haar ogen die achteruitgaan. Tja, oud worden... (en daar kan ik al over meespreken)!
'Schoonmaken heeft wel geen zin op dit moment,' zei Roger, 'we kunnen beter naar Ikea rijden'.
Hij had gelijk: de felle wind zou al snel weer bladeren en vuil het poortgebouw (dat open is) ingejaagd hebben... en de frequente regenbuien nodigden niet uit tot wandelen.
Wij dus naar de Ikea in Hognoul bij Luik. Dat was lang geleden en ik verheugde me. Ik hou niet van shoppen over het algemeen maar in die winkel loop ik graag rond: binnenhuisinrichting en decors spreken me wel aan.
Onze "wandeling" in Ikea was vrij aangenaam... maar te veel volk was op hetzelfde idee gekomen deze dag (tja, het was dan ook zaterdag en heel regenachtig). Te veel volk eigenlijk (en wat een "diversiteit"!). We hebben er zelfs geen koffie of thee gedronken: veel te druk in het restaurant.
Maar kom, Roger heeft vandaag weer voldoende beweging gekregen.
Nany even aan de lijn gehad vandaag. Ze klaagde over problemen met haar tv...en over haar ogen die achteruitgaan. Tja, oud worden... (en daar kan ik al over meespreken)!
vrijdag 27 september 2019
Getuigen van Jehova
Om de avond te eindigen, ging ik nog even naar een YouTube-kanaal waar ik op ben geabonneerd. Van een vroegere getuige van Jehova.
Het is weer in het Frans: sorry, maar, zoals ik al eerder vertelde, ik spreek die taal veel te zelden de laatste tijd.
De getuigenis van die ex "getuige van Jehova" vind ik echter zo interessant dat ik er heel graag naar verwijs.
Het is weer in het Frans: sorry, maar, zoals ik al eerder vertelde, ik spreek die taal veel te zelden de laatste tijd.
De getuigenis van die ex "getuige van Jehova" vind ik echter zo interessant dat ik er heel graag naar verwijs.
Rommel!
Ons poortgebouw werd nog steeds niet onder handen genomen! Het probleem is dat ik daarvoor de hulp van Roger nodig heb. Om te beginnen parkeren we daar de auto. En vermits ik geen rijbewijs heb, moet Roger die buiten rijden.
Daarbij komt dat de meeste rommel van Roger is en dat ik ofwel niet weet waar hij die naartoe wil brengen ofwel de spullen niet zelf kan verplaatsen wegens te zwaar voor mij. Jawel hoor, ik klaag en zaag genoeg over het opruimen en schoonmaken van dat poorthuis!
Terwijl ik deze middag weer klaagde vlak voor we boodschappen zouden doen, dacht ik bij mezelf dat ik wel weer heel onaangenaam moest overkomen.
En dan... open ik de koffer van de auto om er een koeltas in te leggen, doe ik een stap achteruit zodat ik de achterklep niet tegen mijn gezicht zou krijgen, struikel ik over de Hollandse tent (die dus nog steeds niet is opgeruimd sinds Roger die had opgebroken bij dochterlief - en die tent is veel te zwaar voor mij), verlies ik mijn evenwicht en val ik achterover, half over de tent heen, om ernaast terecht te komen, eerst op mijn staartbeen en daarna op mijn rug. Ik had eerst geprobeerd mijn val af te remmen met mijn linkerelleboog en hand, daarna met mijn rechterelleboog, maar tevergeefs.
'Wat krijg jij wel?', vroeg Roger die net op dat moment ook naar de auto kwam. En weer begon ik af te geven op zijn rommel (en weer zal hij dat alles behalve leuk hebben gevonden).
Terwijl we naar de winkel reden (en ik pijn begon te voelen in mijn rug, armen en benen) bedacht ik dat het nog een geluk is dat ik niet aan de andere kant van de tent ben terechtgekomen of ik was op een oude petroleumkachel of op een transpalet van Roger beland en dat had nog meer pijn gedaan!
'Morgen nemen we dat poortgebouw echt onder handen', besloot ik een beetje boos toen we aankwamen bij de winkel.
'Ja ja', antwoordde Roger.
We hebben vandaag het jongste nummer van Oostland en van de Limburgse monografieën gevonden in de brievenbus. Jan Gerits blijkbaar ook, want ik kreeg een heel lieve mail van hem waarin hij me bedankte en feliciteerde voor de opmaak enzovoort van de monografie. Dat deed echt deugd!
Daarbij komt dat de meeste rommel van Roger is en dat ik ofwel niet weet waar hij die naartoe wil brengen ofwel de spullen niet zelf kan verplaatsen wegens te zwaar voor mij. Jawel hoor, ik klaag en zaag genoeg over het opruimen en schoonmaken van dat poorthuis!
Terwijl ik deze middag weer klaagde vlak voor we boodschappen zouden doen, dacht ik bij mezelf dat ik wel weer heel onaangenaam moest overkomen.
En dan... open ik de koffer van de auto om er een koeltas in te leggen, doe ik een stap achteruit zodat ik de achterklep niet tegen mijn gezicht zou krijgen, struikel ik over de Hollandse tent (die dus nog steeds niet is opgeruimd sinds Roger die had opgebroken bij dochterlief - en die tent is veel te zwaar voor mij), verlies ik mijn evenwicht en val ik achterover, half over de tent heen, om ernaast terecht te komen, eerst op mijn staartbeen en daarna op mijn rug. Ik had eerst geprobeerd mijn val af te remmen met mijn linkerelleboog en hand, daarna met mijn rechterelleboog, maar tevergeefs.
'Wat krijg jij wel?', vroeg Roger die net op dat moment ook naar de auto kwam. En weer begon ik af te geven op zijn rommel (en weer zal hij dat alles behalve leuk hebben gevonden).
Terwijl we naar de winkel reden (en ik pijn begon te voelen in mijn rug, armen en benen) bedacht ik dat het nog een geluk is dat ik niet aan de andere kant van de tent ben terechtgekomen of ik was op een oude petroleumkachel of op een transpalet van Roger beland en dat had nog meer pijn gedaan!
'Morgen nemen we dat poortgebouw echt onder handen', besloot ik een beetje boos toen we aankwamen bij de winkel.
'Ja ja', antwoordde Roger.
We hebben vandaag het jongste nummer van Oostland en van de Limburgse monografieën gevonden in de brievenbus. Jan Gerits blijkbaar ook, want ik kreeg een heel lieve mail van hem waarin hij me bedankte en feliciteerde voor de opmaak enzovoort van de monografie. Dat deed echt deugd!
donderdag 26 september 2019
Mislukt kooksel?
Sinds we die nieuwe koelkast hebben, vind ik eten klaarmaken een veel grotere uitdaging dan vroeger.
Vroeger had ik immers meestal veel groenten, vlees en vis in voorraad in de diepvriezer maar daar heb ik nu niet meer de plaats voor.
Diepvriesgroenten (die even gezond blijken te zijn als verse groenten en zelfs gezonder dan "verse" groenten die dagen in de winkel en daarna in de koelkast wachten om bereid te worden) zijn niet altijd even lekker als verse, knapperige groenten maar in sommige recepten proef je het verschil niet of amper, vind ik.
Ik heb echter geen plaats meer voor veel groenten (noch voor veel vlees of vis) in onze diepvriezer en soms, zoals vandaag bijvoorbeeld, vind ik het een beetje moeilijk om iets lekkers te verzinnen met het relatief - echt héél relatief, daar ben ik me goed van bewust! - weinige dat we in huis hebben.
Deze avond, na nog eens een wandeling in Borgloon (dat wordt ook eentonig, hoor ik jullie denken, maar het heeft vrij lang geregend en daarna was Roger zoveel interessants over politiek online aan het lezen dat hij geen zin leek te hebben om even te bewegen - ook niet als ik hem even aanporde - en toen hij er eindelijk aan dacht dat hij nog maar weinig had bewogen vandaag, was het voor mij bijna tijd om te koken, waardoor we eigenlijk maar weinig tijd hadden) werd ik weer met dat probleem geconfronteerd.
In de koelkast lag nog één courgette en één rode paprika, in de diepvriezer een beetje lamsvlees, kabeljauw, een heel pak soepgroenten en soepballetjes. Lamsvlees hadden we echter gisteren al gegeten en vis stond eergisteren op het menu.
Na wat nadenken over wat ik kon doen met wat ik in huis had, herinnerde ik me een recept waar mijn vriendin Denise onlangs had over gesproken.
Na (weer) een rijke groentesoep met balletjes en een half blik kikkererwten bakte ik in olijfolie een ui, twee lookteentjes, die courgette en die paprika, voegde ik daar de rest van de kikkererwten, veel rozemarijn, peper en zout aan toe, brak ik later bovenop het bijna klare gerecht drie eieren (één voor mij en twee voor Roger), zette er een deksel op, in de hoop dat er bovenop mijn ineengeflanst gerecht een mooi "spiegelei"-landschap zou ontstaan.
Helaas, het wit en het geel van ei liepen door elkaar waardoor je meer het effect kreeg van een omelet gemengd met groenten (wat ik persoonlijk heel lekker vind).
Maar Roger vindt dat niet lekker (zegt hij). Hij merkte meteen dat de eieren niet waren zoals wanneer hij ze klaarmaakt, ik zei hem: 'Volgende keer dat ik iets dergelijks klaarmaak, vraag ik jou om de eieren te bakken'. Waarop hij antwoordde: 'Dan bak ik ze apart'. Wat ikzelf weer niet zo'n goed idee vond...
Na dat korte gekibbel begonnen we te eten... en, hoewel het gerecht er niet zo mooi uitzag als bedoeld, het bleek heel lekker en dat gaf Roger ook toe die er opvallend veel van at!
Vroeger had ik immers meestal veel groenten, vlees en vis in voorraad in de diepvriezer maar daar heb ik nu niet meer de plaats voor.
Diepvriesgroenten (die even gezond blijken te zijn als verse groenten en zelfs gezonder dan "verse" groenten die dagen in de winkel en daarna in de koelkast wachten om bereid te worden) zijn niet altijd even lekker als verse, knapperige groenten maar in sommige recepten proef je het verschil niet of amper, vind ik.
Ik heb echter geen plaats meer voor veel groenten (noch voor veel vlees of vis) in onze diepvriezer en soms, zoals vandaag bijvoorbeeld, vind ik het een beetje moeilijk om iets lekkers te verzinnen met het relatief - echt héél relatief, daar ben ik me goed van bewust! - weinige dat we in huis hebben.
Deze avond, na nog eens een wandeling in Borgloon (dat wordt ook eentonig, hoor ik jullie denken, maar het heeft vrij lang geregend en daarna was Roger zoveel interessants over politiek online aan het lezen dat hij geen zin leek te hebben om even te bewegen - ook niet als ik hem even aanporde - en toen hij er eindelijk aan dacht dat hij nog maar weinig had bewogen vandaag, was het voor mij bijna tijd om te koken, waardoor we eigenlijk maar weinig tijd hadden) werd ik weer met dat probleem geconfronteerd.
In de koelkast lag nog één courgette en één rode paprika, in de diepvriezer een beetje lamsvlees, kabeljauw, een heel pak soepgroenten en soepballetjes. Lamsvlees hadden we echter gisteren al gegeten en vis stond eergisteren op het menu.
Na wat nadenken over wat ik kon doen met wat ik in huis had, herinnerde ik me een recept waar mijn vriendin Denise onlangs had over gesproken.
Na (weer) een rijke groentesoep met balletjes en een half blik kikkererwten bakte ik in olijfolie een ui, twee lookteentjes, die courgette en die paprika, voegde ik daar de rest van de kikkererwten, veel rozemarijn, peper en zout aan toe, brak ik later bovenop het bijna klare gerecht drie eieren (één voor mij en twee voor Roger), zette er een deksel op, in de hoop dat er bovenop mijn ineengeflanst gerecht een mooi "spiegelei"-landschap zou ontstaan.
Helaas, het wit en het geel van ei liepen door elkaar waardoor je meer het effect kreeg van een omelet gemengd met groenten (wat ik persoonlijk heel lekker vind).
Maar Roger vindt dat niet lekker (zegt hij). Hij merkte meteen dat de eieren niet waren zoals wanneer hij ze klaarmaakt, ik zei hem: 'Volgende keer dat ik iets dergelijks klaarmaak, vraag ik jou om de eieren te bakken'. Waarop hij antwoordde: 'Dan bak ik ze apart'. Wat ikzelf weer niet zo'n goed idee vond...
Na dat korte gekibbel begonnen we te eten... en, hoewel het gerecht er niet zo mooi uitzag als bedoeld, het bleek heel lekker en dat gaf Roger ook toe die er opvallend veel van at!
woensdag 25 september 2019
Nogmaals over aluminium in vaccins
Buiten wat huishoudwerk, een telefoontje met Nany (die heel enthousiast deed over het feest voor tante José's 90 jaar vorige zondag en een etentje bij broertje gisteren) en een wandeling in Sint-Truiden (met uiteraard een bezoek aan de Kringwinkel waar Roger weer een boek kocht!), heb ik vandaag heel veel tijd besteed aan het bekijken van een film van bijna anderhalf uur die echter zo wetenschappelijk was dat ik er zeker drie uur heb over gedaan.
(Oei, dat was weer een veel te lange zin voor Nederlands!).
Het ging weer over aluminium (in vaccins maar ook over de invloed op ons lichaam van aluminium in het algemeen).
Ik plaats seffens een link maar eerst wil ik even herhalen dat ik in principe niet tegen inentingen ben, integendeel. Alleen ben ik ooit toevallig (nee, echt toevallig was het niet) te weten gekomen dat men in Frankrijk baby's negen vaccins tegelijk wil geven, waarin dan nog, volgens sommige experts, te veel aluminium als hulpstof, zou zitten.
Ik herhaal dat ik niet weet hoe het zit met aluminium en vaccinatie hier in België. Eigenaardig genoeg kom ik daar nooit "toevallig" iets over tegen.
Ik had een mail gekregen die me voerde naar dit artikel. Ik weet het, weer in het Frans, maar rechts klikken op de muis en daarna in het menu kiezen voor "vertalen" en de taal kiezen waarin je het vertaald wilt zien (voor Nederlandstaligen zal normaal gezien, denk ik, meteen "Nederlands" voorgesteld worden) zorgt voor een heel verstaanbare vertaling. Ik heb het zelf uitgeprobeerd en dacht daarna weer bij mezelf: 'Hoe komt het toch dat ik nog vertalingen krijg?' (even tussen haakjes: de onlangs aangekondigde grote vertaling is trouwens nog steeds niet aangekomen!).
In dat artikel wordt verwezen naar deze "film". Weer in het Frans en ik weet niet of het al mogelijk is een gesproken tekst in een film automatisch te laten vertalen. Maar van minuut 36 tot 42, 45 tot 46, 47 tot 49, 50 tot 51 en van 1 uur 04 tot 1 uur 08, wordt er Engels (met Franse vertaling eronder) gesproken en dat zijn eigenlijk de interessantste delen.
Waarin onder andere een "aluminiumexpert" vertelt dat nooit is bewezen dat aluminium ongevaarlijk is, dat er aanwijzingen zijn dat het wel nefast is maar dat met die studies geen rekening werd gehouden voor die vaccins, dat men niet precies weet onder welke drempel men moet blijven voor die hulpstof in vaccins, dat er duidelijk een verband bestaat tussen bijvoorbeeld aluminium en alzheimer, al is men nog absoluut niet zeker dat het laatste door het eerste wordt veroorzaakt, enz.
Ik meen me ook (mijn slecht auditief geheugen hé!) te herinneren dat in die Engelse delen werd gezegd dat vaccins die aluminium bevatten "misschien" over het algemeen niet gevaarlijk "zouden zijn" (hoewel men de gevolgen op lange termijn nog niet heeft kunnen bestuderen, vandaar mijn voorwaardelijke wijze) behalve voor een vrij groot deel van de mensen die er wel blijvend last van ondervindt
En dan denk ik terug aan de nieuwe verplichting in Frankrijk waar baby's dus al die vaccins tegelijk moeten krijgen. En... aan onze kleinkinderen (omdat ik niet weet hoe het in ons land is gesteld met de vaccinatie).
Die film is gemaakt door E3M, een Franse vereniging van mensen die ten gevolge van vaccinatie ernstig ziek zijn geworden.
(Oei, dat was weer een veel te lange zin voor Nederlands!).
Het ging weer over aluminium (in vaccins maar ook over de invloed op ons lichaam van aluminium in het algemeen).
Ik plaats seffens een link maar eerst wil ik even herhalen dat ik in principe niet tegen inentingen ben, integendeel. Alleen ben ik ooit toevallig (nee, echt toevallig was het niet) te weten gekomen dat men in Frankrijk baby's negen vaccins tegelijk wil geven, waarin dan nog, volgens sommige experts, te veel aluminium als hulpstof, zou zitten.
Ik herhaal dat ik niet weet hoe het zit met aluminium en vaccinatie hier in België. Eigenaardig genoeg kom ik daar nooit "toevallig" iets over tegen.
Ik had een mail gekregen die me voerde naar dit artikel. Ik weet het, weer in het Frans, maar rechts klikken op de muis en daarna in het menu kiezen voor "vertalen" en de taal kiezen waarin je het vertaald wilt zien (voor Nederlandstaligen zal normaal gezien, denk ik, meteen "Nederlands" voorgesteld worden) zorgt voor een heel verstaanbare vertaling. Ik heb het zelf uitgeprobeerd en dacht daarna weer bij mezelf: 'Hoe komt het toch dat ik nog vertalingen krijg?' (even tussen haakjes: de onlangs aangekondigde grote vertaling is trouwens nog steeds niet aangekomen!).
In dat artikel wordt verwezen naar deze "film". Weer in het Frans en ik weet niet of het al mogelijk is een gesproken tekst in een film automatisch te laten vertalen. Maar van minuut 36 tot 42, 45 tot 46, 47 tot 49, 50 tot 51 en van 1 uur 04 tot 1 uur 08, wordt er Engels (met Franse vertaling eronder) gesproken en dat zijn eigenlijk de interessantste delen.
Waarin onder andere een "aluminiumexpert" vertelt dat nooit is bewezen dat aluminium ongevaarlijk is, dat er aanwijzingen zijn dat het wel nefast is maar dat met die studies geen rekening werd gehouden voor die vaccins, dat men niet precies weet onder welke drempel men moet blijven voor die hulpstof in vaccins, dat er duidelijk een verband bestaat tussen bijvoorbeeld aluminium en alzheimer, al is men nog absoluut niet zeker dat het laatste door het eerste wordt veroorzaakt, enz.
Ik meen me ook (mijn slecht auditief geheugen hé!) te herinneren dat in die Engelse delen werd gezegd dat vaccins die aluminium bevatten "misschien" over het algemeen niet gevaarlijk "zouden zijn" (hoewel men de gevolgen op lange termijn nog niet heeft kunnen bestuderen, vandaar mijn voorwaardelijke wijze) behalve voor een vrij groot deel van de mensen die er wel blijvend last van ondervindt
En dan denk ik terug aan de nieuwe verplichting in Frankrijk waar baby's dus al die vaccins tegelijk moeten krijgen. En... aan onze kleinkinderen (omdat ik niet weet hoe het in ons land is gesteld met de vaccinatie).
Die film is gemaakt door E3M, een Franse vereniging van mensen die ten gevolge van vaccinatie ernstig ziek zijn geworden.
dinsdag 24 september 2019
De omgekeerde wereld
Na wat (dagelijks) opruimwerk en nadat we spullen naar het containerpark hadden gebracht, wilde ik het poortgebouw eindelijk onder handen nemen.
Het regende al de hele tijd en ik (die normaal elke dag aandring op een wandeling) vond dat reden genoeg om vandaag niet te eisen dat Roger een beetje beweging zou nemen (trouwens, als hij me een beetje hielp schoonmaken, zou hij vanzelf wat bewegen).
Maar nee, Roger bij wie ik anders vaak moet aandringen opdat hij van achter zijn pc zou komen, drong nu zelf aan: 'Ach, zo fel regent het niet, kom we gaan even stappen in Borgloon'.
We liepen er een dik halfuur in de regen. Roger met een paraplu boven zijn hoofd en ik met een regenjas aan. Een oude regenjas... die niet meer waterdicht bleek te zijn: ik kwam kletsnat en verkleumd terug thuis.
'Zie je wel, zo fel regende het niet', zei Roger terwijl ik mijn kleren uitwrong na de (niet zo leuke) wandeling!
Het poortgebouw hebben we niet meer schoongemaakt: ik wilde me enkel wat opwarmen. Gelukkig was Bart Mignolet deze ochtend komen kijken naar onze verwarming, heeft hij het probleem kunnen oplossen en was het lekker warm in huis!
Het regende al de hele tijd en ik (die normaal elke dag aandring op een wandeling) vond dat reden genoeg om vandaag niet te eisen dat Roger een beetje beweging zou nemen (trouwens, als hij me een beetje hielp schoonmaken, zou hij vanzelf wat bewegen).
Maar nee, Roger bij wie ik anders vaak moet aandringen opdat hij van achter zijn pc zou komen, drong nu zelf aan: 'Ach, zo fel regent het niet, kom we gaan even stappen in Borgloon'.
We liepen er een dik halfuur in de regen. Roger met een paraplu boven zijn hoofd en ik met een regenjas aan. Een oude regenjas... die niet meer waterdicht bleek te zijn: ik kwam kletsnat en verkleumd terug thuis.
'Zie je wel, zo fel regende het niet', zei Roger terwijl ik mijn kleren uitwrong na de (niet zo leuke) wandeling!
Het poortgebouw hebben we niet meer schoongemaakt: ik wilde me enkel wat opwarmen. Gelukkig was Bart Mignolet deze ochtend komen kijken naar onze verwarming, heeft hij het probleem kunnen oplossen en was het lekker warm in huis!
maandag 23 september 2019
Onverwacht feestgedruis
We hadden afgesproken met Boudewijn Knevels en zijn vrouw Ilonka, om 14 uur, in het enige café van Mettekoven. Dat café bleek echter gesloten en Boudewijn stelde voor om in een "rustig" café in Groot-Gelmen iets te drinken en wat van gedachten te wisselen.
"Rustig" was het helemaal niet in dat "Berkeshof" dat Roger en ik niet kenden. Heel veel volk (Ilonka zei: 'Ik heb hier nog nooit zoveel volk gezien') en een opvallende feeststemming. We werden verwelkomd met een glas Cava en een gebakje: bleek dat men de verjaardag van de uitbaatster vierde.
Na een poosje konden we luisteren naar het optreden van een plaatselijke zanger die wij ook niet kenden: Phil Kevin. Leuke liedjes, toffe sfeer, de mensen (vooral vrouwen) begonnen te dansen maar van bijpraten met Boudewijn en Ilonka kwam natuurlijk niets.
Tot we (na de korte regen) besloten op het terras te gaan zitten. Binnen ging het feestgedruis voort maar wij verstonden elkaar tenminste en konden eindelijk wat van gedachten wisselen.
Boudewijn vertelde onder andere over alle cafés die hij kent in de streek, over de bezoekers ervan, over de optredens en andere evenementen die er plaatsvinden, over het wisselen van eigenaars en uitbaters... en ik stelde hem voor daarover te schrijven. Dat kan toch interessant zijn voor onze kinderen en kleinkinderen, lezen over hoe "volksmensen" zich vermaakten in onze tijd? Boudewijn vond dat helemaal geen slecht idee.
Natuurlijk belde Bart Mignolet net terwijl we op café zaten! Hij wilde even langskomen om te zien wat er scheelt aan onze verwarming. Hij belt morgen opnieuw voor een andere afspraak.
Als het van mij afhangt, gaan we nog eens naar het "Berkeshof". Maar dan op een dag dat er niet opgetreden en gedanst wordt: Roger danst (jammer genoeg) niet graag, in tegenstelling tot Boudewijn en Ilonka die ons vertelden dat ze geregeld wel aan het dansen gaan bij zulke gelegenheden.
Maar ik vond het er heel tof, pretentieloos, vriendelijk... en de cafégangers met wie we op dat terras in gesprek geraakten waren allemaal heel hartelijk (zoals alle mensen die we hier in Haspengouw hebben leren kennen trouwens)!
Met dat alles heb ik weer geen tijd gevonden om schoon te maken!
"Rustig" was het helemaal niet in dat "Berkeshof" dat Roger en ik niet kenden. Heel veel volk (Ilonka zei: 'Ik heb hier nog nooit zoveel volk gezien') en een opvallende feeststemming. We werden verwelkomd met een glas Cava en een gebakje: bleek dat men de verjaardag van de uitbaatster vierde.
Na een poosje konden we luisteren naar het optreden van een plaatselijke zanger die wij ook niet kenden: Phil Kevin. Leuke liedjes, toffe sfeer, de mensen (vooral vrouwen) begonnen te dansen maar van bijpraten met Boudewijn en Ilonka kwam natuurlijk niets.
 |
| Eigen slechte foto's |
Boudewijn vertelde onder andere over alle cafés die hij kent in de streek, over de bezoekers ervan, over de optredens en andere evenementen die er plaatsvinden, over het wisselen van eigenaars en uitbaters... en ik stelde hem voor daarover te schrijven. Dat kan toch interessant zijn voor onze kinderen en kleinkinderen, lezen over hoe "volksmensen" zich vermaakten in onze tijd? Boudewijn vond dat helemaal geen slecht idee.
Natuurlijk belde Bart Mignolet net terwijl we op café zaten! Hij wilde even langskomen om te zien wat er scheelt aan onze verwarming. Hij belt morgen opnieuw voor een andere afspraak.
Als het van mij afhangt, gaan we nog eens naar het "Berkeshof". Maar dan op een dag dat er niet opgetreden en gedanst wordt: Roger danst (jammer genoeg) niet graag, in tegenstelling tot Boudewijn en Ilonka die ons vertelden dat ze geregeld wel aan het dansen gaan bij zulke gelegenheden.
Maar ik vond het er heel tof, pretentieloos, vriendelijk... en de cafégangers met wie we op dat terras in gesprek geraakten waren allemaal heel hartelijk (zoals alle mensen die we hier in Haspengouw hebben leren kennen trouwens)!
Met dat alles heb ik weer geen tijd gevonden om schoon te maken!
zondag 22 september 2019
Spinner en Osama...
... zijn, van de vele katten die we gehad hebben, diegenen waar ik het meeste van hield.
Spinner hebben we tijdens een wandeling in het veld gevonden en mee naar huis gebracht omdat hij nog zo jong was dat hij niet op zichzelf zou kunnen overleven. In feite had hij mij eerst opgemerkt en kwam hij naar mij toegelopen vanuit die akker.
Dat was in de heel warme zomer van 1994.
We verbleven hier tijdens de vakantie... maar voor mij was het geen vrije tijd, integendeel: ik was toen bezig met mijn eerste heel grote opdracht: 150 A4-bladzijden te vertalen op één maand tijd.
Er was hier geen internet toen, ik moest gewoon op de pc (die we wel hadden meegebracht voor onze "vakantie" hier in Haspengouw) heel die vertaling overtypen van een tekst op papier gedrukt. Ik herinner me dat ik probeerde aan 12 bladzijden per dag te geraken, en elke zondag mijn tekst van de vorige week nalas. Tussendoor moest ik ook koken, een beetje schoonmaken, zorgen dat de kinderen zich niet verveelden, ...
Ik herinner me zelfs dat ik op een avond ben beginnen wenen (dat doe ik niet snel, toch niet als er getuigen zijn) omdat ik die dag niet aan mijn 12 bladzijden was gekomen en ik toch mijn vertaling moest onderbreken, eerst om te koken, en nadat ik heel snel gegeten had, om af te wassen en de keuken op te ruimen... omdat niemand anders dacht aan die karwei.
Maar, sinds Spinner bij ons was, bleef die constant naast mij of op mijn schoot liggen. En hij zorgde ervoor dat ik me veel rustiger voelde, ook wanneer ik bang was dat ik niet mijn 12 bladzijden per dag zou halen.
We namen hem mee terug naar Antwerpen na de vakantie... en ook daar bleef hij mij zijn liefde betuigen, die lieve Spinner!
Maar nadat we voor goed naar hier zijn verhuisd (in 1999), heeft hij duidelijk genoten van de vrijheid die hij hier kreeg als volwassen kater. Soms bleef hij enkele dagen weg, om daarna terug te komen, zich naast mij of op mijn schoot te nestelen, of zich naast mijn pc te vleien als ik aan het vertalen was.
Hij kreeg concurrenten, heb ik opgemerkt aan zijn doen in de tuin, voor de poezen die hem interesseerden. Maar telkens leek Spinner die katers weg te kunnen jagen en na een poosje kwam hij weer naast mijn pc zitten.
Tot hij ineens niet meer opdaagde na een van zijn ontdekkingstochten.
Spinner, de zo trouwe kater, waren we kwijt.
Osama was, als ik me niet vergis (Hendrik, kom me ter hulp als ik me vergis), de kleinzoon van onze katten Spinner en Tibert ( Tibert vergt een heel ander verhaal: misschien maak ik daar eens tijd voor) en de zoon van Mormel en Minkel. Mormel en Minkel (katten die leefden bij Hendrik en Anneke) zijn nu overleden. Osama is bij ons beland omdat Hendrik en Anneke geen drie katten aankonden in hun flat.
Osama kweekte dezelfde gewoontes aan als Spinner: hij zat constant naast mij, desnoods naast mijn pc als ik aan het vertalen was.
Maar ook hij genoot hier van de vrijheid die hij in Antwerpen niet kreeg en ook hij verdween op een dag voor goed.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik deze avond zo fel moest terugdenken aan Spinner en Osama?!
Spinner hebben we tijdens een wandeling in het veld gevonden en mee naar huis gebracht omdat hij nog zo jong was dat hij niet op zichzelf zou kunnen overleven. In feite had hij mij eerst opgemerkt en kwam hij naar mij toegelopen vanuit die akker.
Dat was in de heel warme zomer van 1994.
We verbleven hier tijdens de vakantie... maar voor mij was het geen vrije tijd, integendeel: ik was toen bezig met mijn eerste heel grote opdracht: 150 A4-bladzijden te vertalen op één maand tijd.
Er was hier geen internet toen, ik moest gewoon op de pc (die we wel hadden meegebracht voor onze "vakantie" hier in Haspengouw) heel die vertaling overtypen van een tekst op papier gedrukt. Ik herinner me dat ik probeerde aan 12 bladzijden per dag te geraken, en elke zondag mijn tekst van de vorige week nalas. Tussendoor moest ik ook koken, een beetje schoonmaken, zorgen dat de kinderen zich niet verveelden, ...
Ik herinner me zelfs dat ik op een avond ben beginnen wenen (dat doe ik niet snel, toch niet als er getuigen zijn) omdat ik die dag niet aan mijn 12 bladzijden was gekomen en ik toch mijn vertaling moest onderbreken, eerst om te koken, en nadat ik heel snel gegeten had, om af te wassen en de keuken op te ruimen... omdat niemand anders dacht aan die karwei.
Maar, sinds Spinner bij ons was, bleef die constant naast mij of op mijn schoot liggen. En hij zorgde ervoor dat ik me veel rustiger voelde, ook wanneer ik bang was dat ik niet mijn 12 bladzijden per dag zou halen.
We namen hem mee terug naar Antwerpen na de vakantie... en ook daar bleef hij mij zijn liefde betuigen, die lieve Spinner!
Maar nadat we voor goed naar hier zijn verhuisd (in 1999), heeft hij duidelijk genoten van de vrijheid die hij hier kreeg als volwassen kater. Soms bleef hij enkele dagen weg, om daarna terug te komen, zich naast mij of op mijn schoot te nestelen, of zich naast mijn pc te vleien als ik aan het vertalen was.
Hij kreeg concurrenten, heb ik opgemerkt aan zijn doen in de tuin, voor de poezen die hem interesseerden. Maar telkens leek Spinner die katers weg te kunnen jagen en na een poosje kwam hij weer naast mijn pc zitten.
Tot hij ineens niet meer opdaagde na een van zijn ontdekkingstochten.
Spinner, de zo trouwe kater, waren we kwijt.
Osama was, als ik me niet vergis (Hendrik, kom me ter hulp als ik me vergis), de kleinzoon van onze katten Spinner en Tibert ( Tibert vergt een heel ander verhaal: misschien maak ik daar eens tijd voor) en de zoon van Mormel en Minkel. Mormel en Minkel (katten die leefden bij Hendrik en Anneke) zijn nu overleden. Osama is bij ons beland omdat Hendrik en Anneke geen drie katten aankonden in hun flat.
Osama kweekte dezelfde gewoontes aan als Spinner: hij zat constant naast mij, desnoods naast mijn pc als ik aan het vertalen was.
Maar ook hij genoot hier van de vrijheid die hij in Antwerpen niet kreeg en ook hij verdween op een dag voor goed.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik deze avond zo fel moest terugdenken aan Spinner en Osama?!
Tajine
Het is dus pas na ons avondeten dat ik las dat vandaag in Batsheers de oogstfeesten plaatsvonden. Een blik op het gemeentelijk infoblad bevestigde dat... en ik heb in mijn dagboeken teruggevonden dat die feesten vroeger ook al soms in september waren gepland. In mijn herinneringen was het echter altijd oktober tot enkele jaren geleden. Stom, maar kom...
Ik wilde het nu echter hebben over dat avondmaal.
Eindelijk maakte ik iets klaar in die teruggekregen tajine. Ik had enkele recepten gevonden (online natuurlijk) maar die echt volgen deed ik niet (doe ik zelden trouwens).
Met wat ik in huis had en geïnspireerd door die lectuur, heb ik echter iets klaargemaakt dat Roger en ik heel lekker vonden (hieronder zal ik me proberen te herinneren wat ik allemaal in die tajine had gedaan).
Ik stelde me onlangs de vraag of een tajine beter keukengerei is dan een stoofpot. Wel, ik had deze avond de indruk dat het stoofvlees, dat ik onder andere gebruikte, sneller gaar was dan in onze stoofpot. Hoewel Roger en ik vonden dat het ietsje langer had mogen garen... dus zou ik eigenlijk eens ongeveer hetzelfde moeten klaarmaken in onze gewone stoofpot.
Ik schreef hierboven "ongeveer", want ik heb de gebruikte ingrediënten niet meteen opgeschreven. Even nadenken.
Er was uiteraard stoofvlees, gegaard (samen met al de rest) in olijfolie, plus rode paprika, ui, look, gedroogde abrikozen, kikkererwten, zout, peper, kaneel, komijn, honig en kruidnagel.
De volgende keer dat ik iets dergelijks klaarmaak, doe ik het in onze stoofpot!
Ik wilde het nu echter hebben over dat avondmaal.
Eindelijk maakte ik iets klaar in die teruggekregen tajine. Ik had enkele recepten gevonden (online natuurlijk) maar die echt volgen deed ik niet (doe ik zelden trouwens).
Met wat ik in huis had en geïnspireerd door die lectuur, heb ik echter iets klaargemaakt dat Roger en ik heel lekker vonden (hieronder zal ik me proberen te herinneren wat ik allemaal in die tajine had gedaan).
Ik stelde me onlangs de vraag of een tajine beter keukengerei is dan een stoofpot. Wel, ik had deze avond de indruk dat het stoofvlees, dat ik onder andere gebruikte, sneller gaar was dan in onze stoofpot. Hoewel Roger en ik vonden dat het ietsje langer had mogen garen... dus zou ik eigenlijk eens ongeveer hetzelfde moeten klaarmaken in onze gewone stoofpot.
Ik schreef hierboven "ongeveer", want ik heb de gebruikte ingrediënten niet meteen opgeschreven. Even nadenken.
Er was uiteraard stoofvlees, gegaard (samen met al de rest) in olijfolie, plus rode paprika, ui, look, gedroogde abrikozen, kikkererwten, zout, peper, kaneel, komijn, honig en kruidnagel.
De volgende keer dat ik iets dergelijks klaarmaak, doe ik het in onze stoofpot!
Oogstfeesten in Batsheers gemist
Ik lees elk infoblad van de gemeente... en toch was ik vergeten dat dit jaar de oogstfeesten in Batsheers op 22 september gepland waren en niet in oktober zoals gewoonlijk.
Wij maakten onze dagelijkse wandeling nog eens in Borgloon en gingen daarna genieten van het lauwe weer, luisteren naar de kikkers en kijken naar de mooie wolkenhemel bij een glas Chimay voor Roger en een witte wijn - door Stephane Malais gemaakt - voor mij, in zijn tuin. Heel gezellig.
Het is pas veel later, na ons avondeten, dat ik in de krant online las over de oogstfeesten. Stom!
Wij maakten onze dagelijkse wandeling nog eens in Borgloon en gingen daarna genieten van het lauwe weer, luisteren naar de kikkers en kijken naar de mooie wolkenhemel bij een glas Chimay voor Roger en een witte wijn - door Stephane Malais gemaakt - voor mij, in zijn tuin. Heel gezellig.
 |
| Op de achtergrond de flessen die de nieuwe wijn van Stephane zullen bevatten (eigen foto's) |
zaterdag 21 september 2019
Een schoonmaakster nemen?
Ik kreeg zopas (ik vermoed naar aanleiding van vorige post) een mail van een vriendin met de vraag: 'Waarom neem je geen poetsvrouw?'.
Omdat ik haar niet kan betalen... en ze dit huis niet zou schoon krijgen op enkele uren.
Ik heb in Antwerpen even een poetsvrouw gehad. In die tijd gaf ik voltijds les en verdiende ik dus voldoende om haar te betalen. Er was wel een probleem: ze kreeg op vier uur tijd (en meer uren betalen was voor mij echt niet te doen) nog niet de helft van ons grote huis schoon.
Uiteraard: ikzelf was daar veel meer uren mee bezig.
Hier, in Haspengouw, heb ik ook heel even een werkvrouw gehad. Toen ik nog heel veel vertalingen kreeg. Er stelde zich echter net hetzelfde probleem. Ons huis is vrij groot en je krijgt het niet schoon op pakweg 4 uur.
Ikzelf ben echt geen goede huisvrouw noch schoonmaakster maar ik weet dat ik, zelfs op mijn leeftijd, nog steeds sneller (en eigenlijk beter, al vind ik mezelf echt geen expert) werk dan de twee poetsvrouwen die ik ooit heb gehad. En dan nog krijg ik op 4 uur tijd ons hele huis absoluut niet proper!
Ik weet natuurlijk niet of ik die twee keer op bijzonder trage huishoudhulpen was gevallen, maar ik denk dat huizen zoals de onze gewoon te groot zijn om een poetshulp in te schakelen voor amper 4 uur.
En vergeet niet dat het halve schoonmaakwerk bestaat uit opruimen (én dat is hier een heel groot probleem met mijn lieve maar rommel genererende Roger). Als de rommel is opgeruimd, gaat het schoonmaken veel sneller. Alleen kun je een schoonmaakster moeilijk vragen in jouw plaats de rommel op te ruimen!
Wat zou ik soms graag een man zijn!
Omdat ik haar niet kan betalen... en ze dit huis niet zou schoon krijgen op enkele uren.
Ik heb in Antwerpen even een poetsvrouw gehad. In die tijd gaf ik voltijds les en verdiende ik dus voldoende om haar te betalen. Er was wel een probleem: ze kreeg op vier uur tijd (en meer uren betalen was voor mij echt niet te doen) nog niet de helft van ons grote huis schoon.
Uiteraard: ikzelf was daar veel meer uren mee bezig.
Hier, in Haspengouw, heb ik ook heel even een werkvrouw gehad. Toen ik nog heel veel vertalingen kreeg. Er stelde zich echter net hetzelfde probleem. Ons huis is vrij groot en je krijgt het niet schoon op pakweg 4 uur.
Ikzelf ben echt geen goede huisvrouw noch schoonmaakster maar ik weet dat ik, zelfs op mijn leeftijd, nog steeds sneller (en eigenlijk beter, al vind ik mezelf echt geen expert) werk dan de twee poetsvrouwen die ik ooit heb gehad. En dan nog krijg ik op 4 uur tijd ons hele huis absoluut niet proper!
Ik weet natuurlijk niet of ik die twee keer op bijzonder trage huishoudhulpen was gevallen, maar ik denk dat huizen zoals de onze gewoon te groot zijn om een poetshulp in te schakelen voor amper 4 uur.
En vergeet niet dat het halve schoonmaakwerk bestaat uit opruimen (én dat is hier een heel groot probleem met mijn lieve maar rommel genererende Roger). Als de rommel is opgeruimd, gaat het schoonmaken veel sneller. Alleen kun je een schoonmaakster moeilijk vragen in jouw plaats de rommel op te ruimen!
Wat zou ik soms graag een man zijn!
We zijn niet op het dorpsfeest
Het is feest op het dorpsplein deze avond maar we zijn er niet naartoe gegaan: geen tijd (een eigenlijk ook geen zin, ondanks het mooie weer).
Mijn vertalingen zijn geleverd, we hebben voor volgende week afgesproken met Boudewijn Knevels, ik heb mails beantwoord, Roger heeft een afspraak kunnen regelen met onze verwarmingsinstallateur en we hebben gezorgd voor de wekelijkse boodschappen.
Daarvoor ging het eerst naar de tabakswinkel in Sint-Truiden voor e-liquids. We mochten het centrum niet binnenrijden (Trudofeesten, legde onze tabaksleverancier ons uit). Dus moesten we de auto aan de rand van de stad achterlaten en te voet verder gaan. Daardoor kreeg Roger ongeveer drie kwartier beweging... en voelde ik aan mijn gewrichten dat ik gisteren te weinig heb gelopen.
In een andere winkel (aan de andere rand van de stad, waar we dus wel met de auto naartoe reden) kwamen we onze achterbuur P., zijn Italiaanse vrouw M. en hun zoon L. (die we onlangs van school afhaalden) tegen.
We hebben heel lang gezellig staan keuvelen en ze vertelden ons onder andere dat V., moeder van P. en onze straatgenote, weer sukkelt met enkele gezondheidsproblemen.
Later, thuis, ik was net klaar met koken (groentesoep met vleesballetjes en kikkererwten gevolgd door zalm met knolselderpuree), een telefoontje van straatgenote V. die bevestigde wat haar zoon had verteld in die winkel en die zich afvroeg wanneer we nog eens zouden langskomen. Ik beloofde dat zo snel mogelijk (proberen) te doen.
Daarna - we gingen net aan tafel gaan - belde mijn moeder Nany. Om te zeggen dat ik haar morgen niet kan bereiken: ze gaat dan naar een buurtfeest ter gelegenheid van de 90 jaar van tante José. Het lijkt wel alsof het overal feest is!
Maar wij gingen dus niet naar het dorpsfeest (ik hoor op dit uur nog steeds muziek): ik wilde nog een uurtje lezen en enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken overtypen.
Weer geen tijd gevonden om te schoonmaken vandaag, en toch wordt het echt nodig, vooral wat het poortgebouw en de keuken betreft! Gelukkig heb ik een man die daar niet zo veel belang aan hecht.
Het was heel mooi weer vandaag (we haalden de 26°C) maar op een paar dagen warmt ons huis niet echt op: binnen blijven we nog steeds onder de 19°C.
Dat is te doen... behalve als je uit de douche komt!😉
Ik zal dus heel blij zijn als Bart Mignolet binnenkort zorgt dat we de verwarming kunnen aanzetten!
Mijn vertalingen zijn geleverd, we hebben voor volgende week afgesproken met Boudewijn Knevels, ik heb mails beantwoord, Roger heeft een afspraak kunnen regelen met onze verwarmingsinstallateur en we hebben gezorgd voor de wekelijkse boodschappen.
Daarvoor ging het eerst naar de tabakswinkel in Sint-Truiden voor e-liquids. We mochten het centrum niet binnenrijden (Trudofeesten, legde onze tabaksleverancier ons uit). Dus moesten we de auto aan de rand van de stad achterlaten en te voet verder gaan. Daardoor kreeg Roger ongeveer drie kwartier beweging... en voelde ik aan mijn gewrichten dat ik gisteren te weinig heb gelopen.
In een andere winkel (aan de andere rand van de stad, waar we dus wel met de auto naartoe reden) kwamen we onze achterbuur P., zijn Italiaanse vrouw M. en hun zoon L. (die we onlangs van school afhaalden) tegen.
We hebben heel lang gezellig staan keuvelen en ze vertelden ons onder andere dat V., moeder van P. en onze straatgenote, weer sukkelt met enkele gezondheidsproblemen.
Later, thuis, ik was net klaar met koken (groentesoep met vleesballetjes en kikkererwten gevolgd door zalm met knolselderpuree), een telefoontje van straatgenote V. die bevestigde wat haar zoon had verteld in die winkel en die zich afvroeg wanneer we nog eens zouden langskomen. Ik beloofde dat zo snel mogelijk (proberen) te doen.
Daarna - we gingen net aan tafel gaan - belde mijn moeder Nany. Om te zeggen dat ik haar morgen niet kan bereiken: ze gaat dan naar een buurtfeest ter gelegenheid van de 90 jaar van tante José. Het lijkt wel alsof het overal feest is!
Maar wij gingen dus niet naar het dorpsfeest (ik hoor op dit uur nog steeds muziek): ik wilde nog een uurtje lezen en enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken overtypen.
Weer geen tijd gevonden om te schoonmaken vandaag, en toch wordt het echt nodig, vooral wat het poortgebouw en de keuken betreft! Gelukkig heb ik een man die daar niet zo veel belang aan hecht.
Het was heel mooi weer vandaag (we haalden de 26°C) maar op een paar dagen warmt ons huis niet echt op: binnen blijven we nog steeds onder de 19°C.
Dat is te doen... behalve als je uit de douche komt!😉
Ik zal dus heel blij zijn als Bart Mignolet binnenkort zorgt dat we de verwarming kunnen aanzetten!
vrijdag 20 september 2019
Huisvlijt
Wat haat ik dat "minachtend" woord dat heel vaak uit de mond van mannen, die zichzelf heel belangrijk vinden, komt!
Deze middag heeft Karel het ook gebruikt, en uiteraard over vrouwen!
Karel is een heel goede vriend (én de broer van Dirk zaliger) en dus aarzelde ik niet om meteen te reageren en mijn mening te geven over wat iemand als Jeroen Brouwers als "huisvlijt" bestempelt.
Pas op, ik heb heel veel bewondering voor Brouwers als auteur: zelden iemand gelezen die zo goed schrijft! Maar wat haat ik zijn minachting voor Vlaamse schrijvers in zijn "Vlaamse leeuwen" (ik ben niet helemaal zeker van de titel) en zijn neerkijken op wat hij "huisvlijt" noemt in hetzelfde boek!
Karel vroeg me deze middag of ik mijn oranje tas zelf had gemaakt waarop ik eerlijk antwoordde dat dochterlief de "schepper" is. Waarop Karel spontaan antwoordde: 'A ja, huisvlijt!' en ik eigenlijk heel boos werd (omdat ik me spontaan dat boek van Brouwers herinnerde waarin de auteur zo minachtend deed over "huisvlijt" en vooral "huisvrouwen").
Uiteraard kreeg ik niet meteen de kans om verder te praten (onze dikwijls sarcastische vriend Karel vergeleek nog eens het "kakken van boeken" door vrouwelijke auteurs met het vroegere "bakken van koeken" door huisvrouwen - let op de humor!) maar uiteindelijk kon ik hem uitleggen dat hij volledig verkeerd is.
Als een vrouw een kledingstuk voor hem naait (of zelfs maar herstelt), is dat dan huisvlijt alleen omdat ze een vrouw is? Als ze een lekkere koek voor hem bakt of een lekker etentje kookt, is dat dan "huisvlijt" omdat ze geen restaurant runt? Als ik ergens een heel mooi gedicht ontdek dat niet is gepubliceerd en dat geschreven werd door een vrouw tussen het schoonmaken, de kinderen van school halen en eten klaarmaken, is dat dan "maar huisvlijt"?
Ik weet het (Roger wees me er weer op): het woord heeft pas sinds kort zo'n slechte, minachtende connotatie.
Maar... Karel gaf me uiteindelijk volledig gelijk. 😃 En dat... was fijn!
Deze middag heeft Karel het ook gebruikt, en uiteraard over vrouwen!
Karel is een heel goede vriend (én de broer van Dirk zaliger) en dus aarzelde ik niet om meteen te reageren en mijn mening te geven over wat iemand als Jeroen Brouwers als "huisvlijt" bestempelt.
Pas op, ik heb heel veel bewondering voor Brouwers als auteur: zelden iemand gelezen die zo goed schrijft! Maar wat haat ik zijn minachting voor Vlaamse schrijvers in zijn "Vlaamse leeuwen" (ik ben niet helemaal zeker van de titel) en zijn neerkijken op wat hij "huisvlijt" noemt in hetzelfde boek!
Karel vroeg me deze middag of ik mijn oranje tas zelf had gemaakt waarop ik eerlijk antwoordde dat dochterlief de "schepper" is. Waarop Karel spontaan antwoordde: 'A ja, huisvlijt!' en ik eigenlijk heel boos werd (omdat ik me spontaan dat boek van Brouwers herinnerde waarin de auteur zo minachtend deed over "huisvlijt" en vooral "huisvrouwen").
Uiteraard kreeg ik niet meteen de kans om verder te praten (onze dikwijls sarcastische vriend Karel vergeleek nog eens het "kakken van boeken" door vrouwelijke auteurs met het vroegere "bakken van koeken" door huisvrouwen - let op de humor!) maar uiteindelijk kon ik hem uitleggen dat hij volledig verkeerd is.
Als een vrouw een kledingstuk voor hem naait (of zelfs maar herstelt), is dat dan huisvlijt alleen omdat ze een vrouw is? Als ze een lekkere koek voor hem bakt of een lekker etentje kookt, is dat dan "huisvlijt" omdat ze geen restaurant runt? Als ik ergens een heel mooi gedicht ontdek dat niet is gepubliceerd en dat geschreven werd door een vrouw tussen het schoonmaken, de kinderen van school halen en eten klaarmaken, is dat dan "maar huisvlijt"?
Ik weet het (Roger wees me er weer op): het woord heeft pas sinds kort zo'n slechte, minachtende connotatie.
Maar... Karel gaf me uiteindelijk volledig gelijk. 😃 En dat... was fijn!
Pech na een fijne middag met vriend Karel
We haalden deze middag vriend Karel af aan zijn flat in het Leuvense en reden samen naar "De Brug" in Herent (ik dacht vroeger dat het eethuis zich in Wijgmaal bevond maar het ligt op de grens Herent-Wijgmaal, aan de vaart).
Daar aten we, zoals altijd, eenvoudige maar heel lekkere en tegelijk niet te dure gerechten. Met op de achtergrond mooie muziek uit de jaren 60 van vorige eeuw: nostalgie stak weer zijn kop op!
Van daar reden we naar "Café Maritime" waar we ons installeerden op het tuinterras. Bij een Orval (voor mij, Roger nam ander bier en Karel bestelde koffie) en in het gezelschap van drie schapen keuvelden we, haalden we herinneringen op en genoten we van de najaarszon.
Er kwam een mail van Boudewijn Knevels aan op mijn smartphone. Of we deze avond, morgenavond of ergens volgende week konden afspreken. Vlak daarna kwam er een vertaling aan. Niet de lange vertaling die me beloofd was, wel een (minder lange) andere met de vraag om die nog morgen te leveren. Ik mailde dus snel terug naar Boudewijn dat we volgende week zouden afspreken en de klant beloofde ik morgenavond te leveren.
Daarom vertrokken Roger iets over 18 uur al terug naar Haspengouw, nadat we Karel bij hem thuis hadden afgezet. Karel drong deze keer niet aan om elders nog samen iets te drinken: hij zou deze avond naar een film over Turner kijken.
Terwijl we van "Café Maritime" terug naar de auto liepen, kwamen we de kraai tegen die we, bij het aankomen, aan de rand van het pad zagen zieltogen. De vogel was dood nu.
Thuis aten Roger en ik nog een paar borden groentesoep en begon ik aan de vertaling. Het ging vrij vlot... maar ik had het echt koud.
Hoewel we het eigenlijk te vroeg op het jaar vinden, besloot Roger de verwarming aan te zetten (we halen nog geen 18°C in huis).
Na een poosje kwam hij terug naar onze werkkamer en zei me dat de verwarming niet wilde aanslaan. Dat betekent morgen of ten laatste maandag de installateur bellen. En ondertussen verder kou lijden (ik heb zopas, bovenop een dikke trui, een body aangetrokken). Plus uiteraard weer onverwachte kosten (die niet zullen gedekt zijn door wat ik deze dagen verdiend heb met mijn vertalingen).
De jongste vertaling is klaar op een derde keer nalezen na. Dat doe ik morgen, vlak voor ik lever.
Daar aten we, zoals altijd, eenvoudige maar heel lekkere en tegelijk niet te dure gerechten. Met op de achtergrond mooie muziek uit de jaren 60 van vorige eeuw: nostalgie stak weer zijn kop op!
 |
| Steak friet voor Karel en stoofvlees voor mij |
 |
| Russisch ei voor Roger (eigen foto's) |
 |
| Eigen foto |
Daarom vertrokken Roger iets over 18 uur al terug naar Haspengouw, nadat we Karel bij hem thuis hadden afgezet. Karel drong deze keer niet aan om elders nog samen iets te drinken: hij zou deze avond naar een film over Turner kijken.
Terwijl we van "Café Maritime" terug naar de auto liepen, kwamen we de kraai tegen die we, bij het aankomen, aan de rand van het pad zagen zieltogen. De vogel was dood nu.
Thuis aten Roger en ik nog een paar borden groentesoep en begon ik aan de vertaling. Het ging vrij vlot... maar ik had het echt koud.
Hoewel we het eigenlijk te vroeg op het jaar vinden, besloot Roger de verwarming aan te zetten (we halen nog geen 18°C in huis).
Na een poosje kwam hij terug naar onze werkkamer en zei me dat de verwarming niet wilde aanslaan. Dat betekent morgen of ten laatste maandag de installateur bellen. En ondertussen verder kou lijden (ik heb zopas, bovenop een dikke trui, een body aangetrokken). Plus uiteraard weer onverwachte kosten (die niet zullen gedekt zijn door wat ik deze dagen verdiend heb met mijn vertalingen).
De jongste vertaling is klaar op een derde keer nalezen na. Dat doe ik morgen, vlak voor ik lever.
donderdag 19 september 2019
Al wachtend op werk
Er was me een vertaling aangekondigd voor vandaag.
Ik herinner me dat, voor ik mijn eerste smartphone kreeg van de kinderen met Kerstmis 2010, ik nooit lang ver van huis durfde weg te gaan. Er kon immers op elk moment werk (vaak dringend) binnenkomen.
Vanaf 2011 voelde ik me veel vrijer op dat gebied. Zelfs als ik heel ver van huis was, kon ik desnoods onderhandelen met de klant.
Vandaag ging ik dus ook met een gerust gemoed wandelen in Mettekoven. Het landschap begint herfstachtig te worden maar daar hou ik van, net als van de schuine lichtinval. We klommen, we daalden, in de zon was het aangenaam lauw, in de schaduw vrij koel (ook in huis trouwens), maar we gingen niets drinken op het terras van het enige café van Mettekoven.
Ondertussen was de vertaling nog steeds niet aangekomen.
Na nog wat opruimen (eigenlijk zou ik dringend weer moeten beginnen schoonmaken), begon ik ons avondmaal klaar te maken (soep met heel veel groenten, lamsvlees en een sausje met heel veel champignons).
We aten maar nog steeds geen vertaling daarna.
Die job mag ik vergeten, vrees ik. Uiteraard kan die morgen nog aankomen... maar dan zijn we niet echt vrij. Gelukkig heb ik nu wel een smartphone en kan ik desnoods onderhandelen met de klant: of ik in het weekend nog de job mag klaren?
En, als dat niet gaat, of de tekst komt helemaal niet aan, tja, dan ben ik de job kwijt... en dan ga ik nog maar een keer minder vaak naar de kapper zeker? 😏
Deze avond nog een telefoontje van broertje. Uiteraard over de belangrijke veranderingen die op til zijn (daar vertel ik later uitgebreid over). Eigenlijk vind ik een telefoontje van broertje wel tof: hij heeft veel gevoel voor humor... en, hoewel hij altijd zakelijk veinst te doen, heel veel gevoel "tout court" (hoe zeg je "tout court" in het Nederlands?).
Op een kerstfeest, lang geleden (nee, ik denk niet dat het in 2010 was), gaven we onze schoonzoon een "tajine" cadeau.
Hij en dochterlief hebben sinds kort een nieuwe keuken met een inductievuur... en die "tajine" bleek niet te werken op inductie, vertelden ze ons gisteren.
We kregen dus het kookgerei terug.
Ik zocht deze avond nog online naar gerechten (ik lust ze meestal!) voor de tajine... maar stel me weer dezelfde vraag als ik mezelf stelde op het moment dat schoonzoon jaren geleden ons "pakje" opendeed en die tajine ontdekte: "Zorgt daarin koken wel voor een ander resultaat dan koken in een goede stoofpan?"
Eigenlijk zou ik dat eens moeten onderzoeken: twee dagen na elkaar hetzelfde klaarmaken, de eerste keer in de "tajine", de tweede keer in een stoofpan.
Deze avond laat nog een poosje over en weer gemaild met zus Bie. Over vrij triviale zaken maar desondanks heel aangenaam. Je moet weten, Bie is een typische "vis" en die zijn zo lief en meelevend!
Eigenlijk was vandaag dus rijk ondanks het tevergeefs wachten op werk!
Ik herinner me dat, voor ik mijn eerste smartphone kreeg van de kinderen met Kerstmis 2010, ik nooit lang ver van huis durfde weg te gaan. Er kon immers op elk moment werk (vaak dringend) binnenkomen.
Vanaf 2011 voelde ik me veel vrijer op dat gebied. Zelfs als ik heel ver van huis was, kon ik desnoods onderhandelen met de klant.
Vandaag ging ik dus ook met een gerust gemoed wandelen in Mettekoven. Het landschap begint herfstachtig te worden maar daar hou ik van, net als van de schuine lichtinval. We klommen, we daalden, in de zon was het aangenaam lauw, in de schaduw vrij koel (ook in huis trouwens), maar we gingen niets drinken op het terras van het enige café van Mettekoven.
Ondertussen was de vertaling nog steeds niet aangekomen.
Na nog wat opruimen (eigenlijk zou ik dringend weer moeten beginnen schoonmaken), begon ik ons avondmaal klaar te maken (soep met heel veel groenten, lamsvlees en een sausje met heel veel champignons).
We aten maar nog steeds geen vertaling daarna.
Die job mag ik vergeten, vrees ik. Uiteraard kan die morgen nog aankomen... maar dan zijn we niet echt vrij. Gelukkig heb ik nu wel een smartphone en kan ik desnoods onderhandelen met de klant: of ik in het weekend nog de job mag klaren?
En, als dat niet gaat, of de tekst komt helemaal niet aan, tja, dan ben ik de job kwijt... en dan ga ik nog maar een keer minder vaak naar de kapper zeker? 😏
Deze avond nog een telefoontje van broertje. Uiteraard over de belangrijke veranderingen die op til zijn (daar vertel ik later uitgebreid over). Eigenlijk vind ik een telefoontje van broertje wel tof: hij heeft veel gevoel voor humor... en, hoewel hij altijd zakelijk veinst te doen, heel veel gevoel "tout court" (hoe zeg je "tout court" in het Nederlands?).
Op een kerstfeest, lang geleden (nee, ik denk niet dat het in 2010 was), gaven we onze schoonzoon een "tajine" cadeau.
Hij en dochterlief hebben sinds kort een nieuwe keuken met een inductievuur... en die "tajine" bleek niet te werken op inductie, vertelden ze ons gisteren.
We kregen dus het kookgerei terug.
Ik zocht deze avond nog online naar gerechten (ik lust ze meestal!) voor de tajine... maar stel me weer dezelfde vraag als ik mezelf stelde op het moment dat schoonzoon jaren geleden ons "pakje" opendeed en die tajine ontdekte: "Zorgt daarin koken wel voor een ander resultaat dan koken in een goede stoofpan?"
Eigenlijk zou ik dat eens moeten onderzoeken: twee dagen na elkaar hetzelfde klaarmaken, de eerste keer in de "tajine", de tweede keer in een stoofpan.
Deze avond laat nog een poosje over en weer gemaild met zus Bie. Over vrij triviale zaken maar desondanks heel aangenaam. Je moet weten, Bie is een typische "vis" en die zijn zo lief en meelevend!
Eigenlijk was vandaag dus rijk ondanks het tevergeefs wachten op werk!
woensdag 18 september 2019
Haast en spoed... bieden soms voordelen
Eerst dacht ik "Wat een hectisch gedoe" deze middag!
Elena, Matthias en Eva om 12:15 uur van school afgehaald.Tegen dat we de kindjes verzameld hadden en we terug bij de auto waren, was het bijna 12:30 uur.
Roger installeerde ze in de auto terwijl ik hun lunchdozen uit hun boekentassen haalde. En, onderweg naar de dansschool, aten ze. Elena liet haar boterhammen vallen en wilde er niet meer van eten (zo proper is de vloer van onze auto immers niet!). Eva vond eten in de auto niet heel gemakkelijk en Matthias had meer zin in de gekookte eitjes die ik bij me had. Hij kreeg er later twee terwijl zijn zussen dansten.
Vlak voor het begin van de les kwamen we in de dansschool aan. De meisjes gingen zich omkleden (Elena bleek haar maillot verloren te hebben en Eva had haar dansattributen op school vergeten).
Roger en Matthias installeerden zich aan een vrije tafel, ik ging afwisselend kijken naar de twee zalen waar de meisjes hun dansles volgden, speelde een gezelschapsspel met Matthias, we aten alle drie gekookte eitjes.... en ineens was de les afgelopen.
Tegen 14 uur waren we terug "thuis". En daar besefte ik dat haast en spoed soms voordelen bieden: er stond ons nog een lange middag te wachten.
We hebben soep klaargemaakt en gegeten én veel gespeeld. Elena wilde even naar Anna maar kon door omstandigheden niet bij haar buurmeisje blijven spelen; we lazen (voor), vertelden en speelden weer (en dochterlief, die klaar was met haar lesvoorbereidingen, deed mee). Ze toonde me ook een mooie jurk die ze zelf had genaaid, liet ze me passen en beloofde me ook voor mij zulke jurk te maken. De kindjes aten een vieruurtje, af en toe was het wel even ruzie maar het werd alles bij elkaar een heel gezellige middag.
Weer viel me op hoe goed Eva (4 jaar op 3 december) al telt... en zelfs "rekent" zonder te beseffen dat ze rekent.
Maar wat haar vader ons vertelde na het avondmaal, terwijl wij nog wat keuvelden en de kindjes even tv keken, is nog meer bijzonder (en grappig):
Tot een poosje geleden "maakte" Eva geregeld "boodschappenlijstjes". Uiteraard kan ze nog niet schrijven maar ze "krabbelde" maar wat.
Op een dag was ze weer heel druk bezig met zo'n boodschappenlijstje en ze zei er telkens bij wat ze "opschreef": 'Appelen (krabbel), peren (krabbel), broccoli (krabbel), fruitsap (krabbel), aardbeien... o nee, ik weet niet hoe je dat schrijft!' 😁
Thuis nog even met Nany gebeld, want ik vrees dat ik daar morgen weer geen tijd voor zal vinden: er werd me deze ochtend een nieuwe, lange vertaling voor heel binnenkort aangekondigd.
Elena, Matthias en Eva om 12:15 uur van school afgehaald.Tegen dat we de kindjes verzameld hadden en we terug bij de auto waren, was het bijna 12:30 uur.
Roger installeerde ze in de auto terwijl ik hun lunchdozen uit hun boekentassen haalde. En, onderweg naar de dansschool, aten ze. Elena liet haar boterhammen vallen en wilde er niet meer van eten (zo proper is de vloer van onze auto immers niet!). Eva vond eten in de auto niet heel gemakkelijk en Matthias had meer zin in de gekookte eitjes die ik bij me had. Hij kreeg er later twee terwijl zijn zussen dansten.
Vlak voor het begin van de les kwamen we in de dansschool aan. De meisjes gingen zich omkleden (Elena bleek haar maillot verloren te hebben en Eva had haar dansattributen op school vergeten).
Roger en Matthias installeerden zich aan een vrije tafel, ik ging afwisselend kijken naar de twee zalen waar de meisjes hun dansles volgden, speelde een gezelschapsspel met Matthias, we aten alle drie gekookte eitjes.... en ineens was de les afgelopen.
Tegen 14 uur waren we terug "thuis". En daar besefte ik dat haast en spoed soms voordelen bieden: er stond ons nog een lange middag te wachten.
We hebben soep klaargemaakt en gegeten én veel gespeeld. Elena wilde even naar Anna maar kon door omstandigheden niet bij haar buurmeisje blijven spelen; we lazen (voor), vertelden en speelden weer (en dochterlief, die klaar was met haar lesvoorbereidingen, deed mee). Ze toonde me ook een mooie jurk die ze zelf had genaaid, liet ze me passen en beloofde me ook voor mij zulke jurk te maken. De kindjes aten een vieruurtje, af en toe was het wel even ruzie maar het werd alles bij elkaar een heel gezellige middag.
 |
| Eigen foto's |
Maar wat haar vader ons vertelde na het avondmaal, terwijl wij nog wat keuvelden en de kindjes even tv keken, is nog meer bijzonder (en grappig):
Tot een poosje geleden "maakte" Eva geregeld "boodschappenlijstjes". Uiteraard kan ze nog niet schrijven maar ze "krabbelde" maar wat.
Op een dag was ze weer heel druk bezig met zo'n boodschappenlijstje en ze zei er telkens bij wat ze "opschreef": 'Appelen (krabbel), peren (krabbel), broccoli (krabbel), fruitsap (krabbel), aardbeien... o nee, ik weet niet hoe je dat schrijft!' 😁
Thuis nog even met Nany gebeld, want ik vrees dat ik daar morgen weer geen tijd voor zal vinden: er werd me deze ochtend een nieuwe, lange vertaling voor heel binnenkort aangekondigd.
dinsdag 17 september 2019
Koken
De vertaling is geleverd en ik heb bij wijze van ontspanning nog even gekeken naar "Je t'aime etc.".
Rond 17 uur had ik het vertaalwerk even onderbroken om te koken. Ik doe dat graag maar deze keer had ik toch weer het gevoel dat ik als vrouw nooit kan "doorwerken" omdat ik ook voor die huishoudelijke taken moet zorgen. Maar kom, het was koken en niet schoonmaken.
Wat ik heb klaargemaakt is het gevolg van een vraag van Roger vorige donderdag bij dochterlief. We aten toen wortels en erwtjes. Roger vroeg ineens: 'Zouden wortels en kikkererwten bij elkaar passen?'
Wat mij eraan herinnerde dat bij de groenten die je geeft bij couscous vaak wortelen, courgette, paprika, enzovoort... en kikkererwten horen.
Dat bracht me op een idee: deze avond liet ik een paprika, een dikke wortel, een ui, twee teentjes knoflook, een beetje gezeefde tomaten en 250 gram stoofvlees sudderen met wat kruiden. Heel gemakkelijk, want terwijl het eten gaarde, kon ik verder vertalen.
Eerst wilde ik er couscous bij serveren maar dat bleek overbodig.
We aten eerst een restje van gisteren (dat nog lekkerder bleek dan gisteren) en besloten geen couscous klaar te maken omdat we dan waarschijnlijk het gerecht van vandaag niet zouden op krijgen.
Terwijl ik ons "voorgerecht" at (dus het kliekje van gisteren) viel me weer op dat in die bereiding die zoete aardappel helemaal niet meer te zoet proefde. Misschien moet ik nog meer gerechten proberen klaar te maken met zoete aardappelen?
Rond 17 uur had ik het vertaalwerk even onderbroken om te koken. Ik doe dat graag maar deze keer had ik toch weer het gevoel dat ik als vrouw nooit kan "doorwerken" omdat ik ook voor die huishoudelijke taken moet zorgen. Maar kom, het was koken en niet schoonmaken.
Wat ik heb klaargemaakt is het gevolg van een vraag van Roger vorige donderdag bij dochterlief. We aten toen wortels en erwtjes. Roger vroeg ineens: 'Zouden wortels en kikkererwten bij elkaar passen?'
Wat mij eraan herinnerde dat bij de groenten die je geeft bij couscous vaak wortelen, courgette, paprika, enzovoort... en kikkererwten horen.
Dat bracht me op een idee: deze avond liet ik een paprika, een dikke wortel, een ui, twee teentjes knoflook, een beetje gezeefde tomaten en 250 gram stoofvlees sudderen met wat kruiden. Heel gemakkelijk, want terwijl het eten gaarde, kon ik verder vertalen.
Eerst wilde ik er couscous bij serveren maar dat bleek overbodig.
We aten eerst een restje van gisteren (dat nog lekkerder bleek dan gisteren) en besloten geen couscous klaar te maken omdat we dan waarschijnlijk het gerecht van vandaag niet zouden op krijgen.
Terwijl ik ons "voorgerecht" at (dus het kliekje van gisteren) viel me weer op dat in die bereiding die zoete aardappel helemaal niet meer te zoet proefde. Misschien moet ik nog meer gerechten proberen klaar te maken met zoete aardappelen?
Toetsenbordperikelen
Gisterenavond had ik mijn glas omgestoten. Een deel van de inhoud viel op mijn (heel oud) toetsenbord dat nu "naar de vaantjes is".
Vandaag zouden we dus een nieuw toetsenbord kopen. Helaas, we vonden er geen meer met een DIN-stekker. Uiteindelijk kochten we er een met een USB-stekker plus een adapter.
Net op het moment dat we vaststelden dat het niet bleek te werken, kwam er een (dringende) vertaling aan. Uiteraard wilde ik de job niet weigeren, het geld kunnen we immers goed gebruiken (we hebben vernomen, dankzij de afrekeningsfactuur voor elektriciteit en gas, dat we vanaf oktober 50 euro meer betalen per maand - en toch hebben we niet meer verbruikt).
Roger stelde voor dat ik op zijn pc zou werken... maar zonder toetsenbord kon ik de mail en de te vertalen tekst niet naar zijn pc doorsturen. Dat deed ik dan maar met mijn smartphone.
En ik begon te vertalen op de pc van Roger... Maar wat ergerde ik me aan zijn rommel! Mijn schrijftafel is ook niet leeg maar die van Roger slaat echt alles!
Ik was zo fel aan het grommelen op die rommel dat Roger besloot het nieuwe toetsenbord direct op een USB-poort van mijn pc aan te sluiten... En toen werkte het wel.
Ik mailde de al gedeeltelijk vertaalde tekst terug naar mijn pc. En typte daarna verder op mijn nieuwe toetsenbord. De vertaling is niet echt moeilijk maar de tekst is nogal lang en morgen hebben we een afspraak, waardoor ik nu toch nog een klein uurtje verder moet werken als ik de tekst op tijd wil leveren.
We moeten nu wel zo snel mogelijk een poortsplitter kopen, want ik heb geen enkele USB-poort meer vrij op mijn pc!
Ik werk nog even voort!
Vandaag zouden we dus een nieuw toetsenbord kopen. Helaas, we vonden er geen meer met een DIN-stekker. Uiteindelijk kochten we er een met een USB-stekker plus een adapter.
Net op het moment dat we vaststelden dat het niet bleek te werken, kwam er een (dringende) vertaling aan. Uiteraard wilde ik de job niet weigeren, het geld kunnen we immers goed gebruiken (we hebben vernomen, dankzij de afrekeningsfactuur voor elektriciteit en gas, dat we vanaf oktober 50 euro meer betalen per maand - en toch hebben we niet meer verbruikt).
Roger stelde voor dat ik op zijn pc zou werken... maar zonder toetsenbord kon ik de mail en de te vertalen tekst niet naar zijn pc doorsturen. Dat deed ik dan maar met mijn smartphone.
En ik begon te vertalen op de pc van Roger... Maar wat ergerde ik me aan zijn rommel! Mijn schrijftafel is ook niet leeg maar die van Roger slaat echt alles!
Ik was zo fel aan het grommelen op die rommel dat Roger besloot het nieuwe toetsenbord direct op een USB-poort van mijn pc aan te sluiten... En toen werkte het wel.
Ik mailde de al gedeeltelijk vertaalde tekst terug naar mijn pc. En typte daarna verder op mijn nieuwe toetsenbord. De vertaling is niet echt moeilijk maar de tekst is nogal lang en morgen hebben we een afspraak, waardoor ik nu toch nog een klein uurtje verder moet werken als ik de tekst op tijd wil leveren.
We moeten nu wel zo snel mogelijk een poortsplitter kopen, want ik heb geen enkele USB-poort meer vrij op mijn pc!
Ik werk nog even voort!
maandag 16 september 2019
"De premier" onder andere
Roger wilde naar de "Action" vandaag. Voor grote afsluitbare dozen, om er in het poortgebouw de nieuwe notenoogst in te bewaren zodat er geen eekhoorns, muizen (of ratten?), motten of welke dieren dan ook aan geraken.
Hoewel ik over het algemeen niet graag shop, kom ik graag in die winkel. En... in het voorbijgaan zag ik er deze keer, voor enkele euro's, een zwarte blouse liggen die ik meteen in ons mandje legde. Ik wilde immers al lang zoiets kopen... maar er naar op zoek gaan was dan weer te veel voor mij!
Daarna maakten we, ondanks de dreigende lucht, onze dagelijkse wandeling in Borgloon. Waar steeds meer winkels verdwijnen. Jammer, want het is een aangenaam stadje om te kuieren.
Weer hadden we heel veel geluk: het begon pas te regenen toen we terug thuis waren.
Na ons avondeten en nog een beetje lectuur was het tijd om verder te kijken naar "De premier".
Maar misschien moet ik eerst noteren wat we aten. Ik had immers weer iets in elkaar geflanst met zaken die we nog in huis hadden en - hoewel het iets te veel vocht bevatte: volgende keer doe ik er minder bouillon in - bleek het resultaat weer heel lekker. Ik bakte een venkelknol, een ui, een zoete aardappel (alle drie in blokjes verdeeld), 200 gram spekblokjes en twee teentjes look aan in olijfolie en liet alles daarna een poosje sudderen in een beetje bouillon waar ik peper, kurkuma en koriander aan toevoegde.
En dan "De premier". Spannend, akelig (ik heb af en toe in mezelf moeten herhalen: het is maar film, Jessy!) maar het einde vond ik wat te abrupt.
Roger zei: 'Alsof het geld op was'. Ik dacht: 'Alsof de tijd op was, want anders hadden ze er een televisieserie moeten van maken'.
Hoewel ik over het algemeen niet graag shop, kom ik graag in die winkel. En... in het voorbijgaan zag ik er deze keer, voor enkele euro's, een zwarte blouse liggen die ik meteen in ons mandje legde. Ik wilde immers al lang zoiets kopen... maar er naar op zoek gaan was dan weer te veel voor mij!
Daarna maakten we, ondanks de dreigende lucht, onze dagelijkse wandeling in Borgloon. Waar steeds meer winkels verdwijnen. Jammer, want het is een aangenaam stadje om te kuieren.
Weer hadden we heel veel geluk: het begon pas te regenen toen we terug thuis waren.
Na ons avondeten en nog een beetje lectuur was het tijd om verder te kijken naar "De premier".
Maar misschien moet ik eerst noteren wat we aten. Ik had immers weer iets in elkaar geflanst met zaken die we nog in huis hadden en - hoewel het iets te veel vocht bevatte: volgende keer doe ik er minder bouillon in - bleek het resultaat weer heel lekker. Ik bakte een venkelknol, een ui, een zoete aardappel (alle drie in blokjes verdeeld), 200 gram spekblokjes en twee teentjes look aan in olijfolie en liet alles daarna een poosje sudderen in een beetje bouillon waar ik peper, kurkuma en koriander aan toevoegde.
En dan "De premier". Spannend, akelig (ik heb af en toe in mezelf moeten herhalen: het is maar film, Jessy!) maar het einde vond ik wat te abrupt.
Roger zei: 'Alsof het geld op was'. Ik dacht: 'Alsof de tijd op was, want anders hadden ze er een televisieserie moeten van maken'.
zondag 15 september 2019
Dag van de landbouw
Tijdens een telefoontje met mijn moeder Nany deze middag vond ik het ineens jammer dat we zo ver van elkaar vandaan wonen.
Wij waren immers van plan een wandeling te maken in de buurt van de kapel van Helshoven, daar ook een hoeve te bezoeken, die haar poorten opende in het kader van "Dag van de landbouw", en er misschien iets te drinken.
Nany had geen enkel plan voor vandaag en zou niemand ontmoeten, wat zij heel onaangenaam vindt. Als ze in de buurt woonde, hadden we haar even kunnen oppikken, met een glas wijn installeren aan een tafeltje op een van de geïmproviseerde terrassen van die hoeve (ze zou er wel in gesprek zijn geraakt met andere bezoekers) terwijl wij even wandelden en daarna, na nog een gezamenlijk glaasje, haar terug naar huis kunnen brengen.
Maar we gingen dus met z'n tweetjes naar die hoeve. Alleen het rondlopen op de fruitplantages ervan verschafte Roger voldoende beweging... en we kregen daar bovenop een uitleg over fruitteelt, gegeven door een stadsgids van Borgloon. Heel interessante uitleg over bijvoorbeeld de problemen van de fruitsector, het bestrijden van schadelijke insecten door het inzetten van"goedaardige" insecten, het gebruiken van netten of kanonnetjes tegen de hagel, enzovoort. Jammer dat ik zo'n slecht auditief geheugen heb: ik had er liever een tekst over gelezen.
Daarna wilden we er iets drinken maar ten eerste was er zoveel volk dat er weinig plaats overbleef, ten tweede vonden we er een glas wijn nogal duur. We besloten naar Stephane Malais in Heks te rijden (en onderweg stelde ik nogmaals vast in welke mooie regio we wonen), waar we in de tuin genoten van het prachtige weer, een biertje (voor Roger) en een witte wijn (voor mij).
Dan was het tijd om te komen koken (een geïmproviseerd wokgerecht met kabeljauw, paprika, ui, look, broccoli, kurkuma, curry, sojasaus, sherry en quinoa).
Na het avondmaal (mijn gerecht bleek heel lekker) en een uurtje lectuur voor mij begonnen we samen te kijken naar "De premier". We hebben de helft van de film gezien: de andere helft is voor morgen. Ik moet immers even bekomen, zo eng, zo akelig! Zo spannend ook, dat wel, daarom kijken we morgen voort.
Ik weet het, ik moet leren me niet te vereenzelvigen met personages uit een film of een boek. Maar als het boek goed geschreven of een film goed gemaakt, kan ik niet anders.
Nu moet ik nog een paar mails beantwoorden en zou ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken willen overtypen.
Wij waren immers van plan een wandeling te maken in de buurt van de kapel van Helshoven, daar ook een hoeve te bezoeken, die haar poorten opende in het kader van "Dag van de landbouw", en er misschien iets te drinken.
Nany had geen enkel plan voor vandaag en zou niemand ontmoeten, wat zij heel onaangenaam vindt. Als ze in de buurt woonde, hadden we haar even kunnen oppikken, met een glas wijn installeren aan een tafeltje op een van de geïmproviseerde terrassen van die hoeve (ze zou er wel in gesprek zijn geraakt met andere bezoekers) terwijl wij even wandelden en daarna, na nog een gezamenlijk glaasje, haar terug naar huis kunnen brengen.
Maar we gingen dus met z'n tweetjes naar die hoeve. Alleen het rondlopen op de fruitplantages ervan verschafte Roger voldoende beweging... en we kregen daar bovenop een uitleg over fruitteelt, gegeven door een stadsgids van Borgloon. Heel interessante uitleg over bijvoorbeeld de problemen van de fruitsector, het bestrijden van schadelijke insecten door het inzetten van"goedaardige" insecten, het gebruiken van netten of kanonnetjes tegen de hagel, enzovoort. Jammer dat ik zo'n slecht auditief geheugen heb: ik had er liever een tekst over gelezen.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto |
Na het avondmaal (mijn gerecht bleek heel lekker) en een uurtje lectuur voor mij begonnen we samen te kijken naar "De premier". We hebben de helft van de film gezien: de andere helft is voor morgen. Ik moet immers even bekomen, zo eng, zo akelig! Zo spannend ook, dat wel, daarom kijken we morgen voort.
Ik weet het, ik moet leren me niet te vereenzelvigen met personages uit een film of een boek. Maar als het boek goed geschreven of een film goed gemaakt, kan ik niet anders.
Nu moet ik nog een paar mails beantwoorden en zou ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken willen overtypen.
zaterdag 14 september 2019
De Premier
Ik keek nog naar een "Father Brown" samen met Roger deze avond. Roger herinnerde zich dat we de boeken ook hebben (ik wist het niet). Hij zocht ze en blijkbaar hebben we alle verhalen, soms zelfs dubbel. Als ik er ooit de tijd voor vind, lees ik ze.
Daarna heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt (wat ben ik blij dat ik dat dagboek al die jaren heb bijgehouden: niet alleen herinneren die bladzijden me aan hoe ik me voelde als meisje van bijna 17 jaar, maar ik krijg ook prachtige herinneringen te lezen aan Marraine en Nononc).
Jammer dat ik als kind in Congo nog geen dagboek kon bijhouden. Ik heb wel, zodra ik als kind kon schrijven, sommige zaken genoteerd en voor de rest geprobeerd zoveel mogelijk te onthouden, en dat allemaal verwerkt in mijn eerste roman (Zoals de zee een zandkasteel) die jammer genoeg uitverkocht is (en de uitgeverij bestaat niet meer).
Na een poosje typen had ik echter zin in wat anders (ik word immers te nostalgisch van die dagboeken). Ik herinnerde me dat Hendrik me de film "De premier" had aangeraden... en begon ernaar te kijken op mijn pc-scherm (ik wist immers dat Roger geen zin had om nog naar een film te kijken).
Na ongeveer 20 minuten tot en met suspense vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was... en hij kreeg zin om mee te kijken.
Dat doen we dan maar morgen (ik vind het niet erg om die 20 minuten film opnieuw te zien en veel gezelliger als we samen kijken).
Daarna heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt (wat ben ik blij dat ik dat dagboek al die jaren heb bijgehouden: niet alleen herinneren die bladzijden me aan hoe ik me voelde als meisje van bijna 17 jaar, maar ik krijg ook prachtige herinneringen te lezen aan Marraine en Nononc).
Jammer dat ik als kind in Congo nog geen dagboek kon bijhouden. Ik heb wel, zodra ik als kind kon schrijven, sommige zaken genoteerd en voor de rest geprobeerd zoveel mogelijk te onthouden, en dat allemaal verwerkt in mijn eerste roman (Zoals de zee een zandkasteel) die jammer genoeg uitverkocht is (en de uitgeverij bestaat niet meer).
Na een poosje typen had ik echter zin in wat anders (ik word immers te nostalgisch van die dagboeken). Ik herinnerde me dat Hendrik me de film "De premier" had aangeraden... en begon ernaar te kijken op mijn pc-scherm (ik wist immers dat Roger geen zin had om nog naar een film te kijken).
Na ongeveer 20 minuten tot en met suspense vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was... en hij kreeg zin om mee te kijken.
Dat doen we dan maar morgen (ik vind het niet erg om die 20 minuten film opnieuw te zien en veel gezelliger als we samen kijken).
Kerniel
Het was prachtig weer vandaag! We besloten nog eens rond te wandelen in Kerniel. Niet de lus kerk-klooster, maar gewoon rondlopen in het dorp. Terwijl Roger vertelde over zijn kinderjaren daar, wat ik altijd boeiend vind. Kon ik zelf maar eens terug naar Matadi en Soyo!
In het terug naar huis gaan, wilde Roger toch even langs het klooster rijden om iets te gebruiken in "De Vallei van Colen". Helaas, dat bleek sinds begin september gesloten. 'Geen goed teken," zei Roger, 'als ze al in september sluiten'. Ik vrees dat hij gelijk heeft!
We hebben jammer genoeg geen foto's gemaakt.
In het terug naar huis gaan, wilde Roger toch even langs het klooster rijden om iets te gebruiken in "De Vallei van Colen". Helaas, dat bleek sinds begin september gesloten. 'Geen goed teken," zei Roger, 'als ze al in september sluiten'. Ik vrees dat hij gelijk heeft!
We hebben jammer genoeg geen foto's gemaakt.
vrijdag 13 september 2019
Zo laat nog?
Het was een rustige dag (wat hou ik daarvan!) met veel huishoudtaken (wat haat ik dat!) maar geen wandeling (geen tijd).
Ook een lang telefoongesprek met Nany aan wie ik vertelde wat er gaande was in de streek van Dénia, waar haar kleinzoon verbleef, wat ze tijdens ons gesprek niet leek te horen of te begrijpen, maar, zoals ik later las in een mail van zus Bie, naderhand wel door leek te hebben.
Dochterlief, naar wie ik ook mailde na het bericht dat mijn neef me gisteren stuurde, heeft nog niet geantwoord... Ik veronderstel dus dat haar schoonouders niet te veel schade hebben geleden (ik weet dat dochterlief na haar lessen haar pc, smartphone en het internet graag helemaal uitschakelt maar als Maria en Michel echt problemen hebben ondervonden ten gevolge van het noodweer, had dochterlief er wel iets over gehoord, vermoed ik).
Ik merkte vandaag dat in de tuin heel veel kweeperen aan het rijpen zijn. Zo jammer dat we er niets meer mee doen! Ik heb veel zin om ze gratis weg te geven... maar ik vrees dat, net zoals vorig jaar, niemand van onze vrienden de moeite zal doen om ze te komen halen (onze vrienden wonen bijna allemaal te ver van hier vandaan en wij kunnen ze niet aan huis leveren). De vrienden uit deze streek zijn meestal ook niet geïnteresseerd, want ofwel hebben ze zelf een kweepeerboom, ofwel vinden ze, zoals wij, het bereiden van kweepeergelei veel te bewerkelijk. Ik weet dat er andere bereidingen bestaan maar altijd komt er suiker aan te pas. Jammer, want we hebben vorig jaar honderden kilo's kweeperen moeten wegsmijten! We hebben immers nog heel veel bokalen kweepeergelei (heel lekker maar ik eet er heel weinig van tegenwoordig).
Na ons avondeten (gegratineerde venkel met spekblokjes na een groentesoep) waren we, na voor mij een uurtje lectuur op papier, elk met onze eigen zaken bezig op onze pc. Rond 22 uur vroeg ik aan Roger of hij naar een film of zo wilde kijken en hij antwoordde me dat hij op zijn pc een of ander politiek debat ging volgen. Dat vond ik oké en ik hield me verder met mijn eigen zaken bezig (lectuur, dagboeken overtypen, mails beantwoorden, en natuurlijk even op You Tube rondhangen).
Het werd 01:15 uur (dus zijn we eigenlijk 14 september), ik wilde net naar bed gaan maar ineens vraagt Roger me: 'Kijken we nog samen naar een aflevering van "Father Brown"?
'Zo laat nog?' antwoordde ik.
'Oké, je hebt duidelijk geen zin,' zei Roger, 'dan zullen we maar gaan slapen zeker?'
De ontgoocheling droop zo af van zijn antwoord (en eigenlijk had ik ook wel zin om samen met hem naar Father Brown - heel ontspannend! - te kijken) dat ik hem bijna dwong alles klaar te zetten in de bibliotheek voor een korte televisieavond. En uiteraard moesten we na die aflevering nog even napraten!
Wat heb ik toch een eigenaardige echtgenoot! Overdag praat hij bijna niet en om 1 uur 's nachts wordt hij spraakzaam.
Maar ja, ik heb Roger in 1969 op een nacht ontmoet en meteen viel me op dat die vriend (hij is tot 1975 een gewone vriend gebleven) afwisselend heel stil kon zijn en heel spraakzaam.
Ook een lang telefoongesprek met Nany aan wie ik vertelde wat er gaande was in de streek van Dénia, waar haar kleinzoon verbleef, wat ze tijdens ons gesprek niet leek te horen of te begrijpen, maar, zoals ik later las in een mail van zus Bie, naderhand wel door leek te hebben.
Dochterlief, naar wie ik ook mailde na het bericht dat mijn neef me gisteren stuurde, heeft nog niet geantwoord... Ik veronderstel dus dat haar schoonouders niet te veel schade hebben geleden (ik weet dat dochterlief na haar lessen haar pc, smartphone en het internet graag helemaal uitschakelt maar als Maria en Michel echt problemen hebben ondervonden ten gevolge van het noodweer, had dochterlief er wel iets over gehoord, vermoed ik).
Ik merkte vandaag dat in de tuin heel veel kweeperen aan het rijpen zijn. Zo jammer dat we er niets meer mee doen! Ik heb veel zin om ze gratis weg te geven... maar ik vrees dat, net zoals vorig jaar, niemand van onze vrienden de moeite zal doen om ze te komen halen (onze vrienden wonen bijna allemaal te ver van hier vandaan en wij kunnen ze niet aan huis leveren). De vrienden uit deze streek zijn meestal ook niet geïnteresseerd, want ofwel hebben ze zelf een kweepeerboom, ofwel vinden ze, zoals wij, het bereiden van kweepeergelei veel te bewerkelijk. Ik weet dat er andere bereidingen bestaan maar altijd komt er suiker aan te pas. Jammer, want we hebben vorig jaar honderden kilo's kweeperen moeten wegsmijten! We hebben immers nog heel veel bokalen kweepeergelei (heel lekker maar ik eet er heel weinig van tegenwoordig).
Na ons avondeten (gegratineerde venkel met spekblokjes na een groentesoep) waren we, na voor mij een uurtje lectuur op papier, elk met onze eigen zaken bezig op onze pc. Rond 22 uur vroeg ik aan Roger of hij naar een film of zo wilde kijken en hij antwoordde me dat hij op zijn pc een of ander politiek debat ging volgen. Dat vond ik oké en ik hield me verder met mijn eigen zaken bezig (lectuur, dagboeken overtypen, mails beantwoorden, en natuurlijk even op You Tube rondhangen).
Het werd 01:15 uur (dus zijn we eigenlijk 14 september), ik wilde net naar bed gaan maar ineens vraagt Roger me: 'Kijken we nog samen naar een aflevering van "Father Brown"?
'Zo laat nog?' antwoordde ik.
'Oké, je hebt duidelijk geen zin,' zei Roger, 'dan zullen we maar gaan slapen zeker?'
De ontgoocheling droop zo af van zijn antwoord (en eigenlijk had ik ook wel zin om samen met hem naar Father Brown - heel ontspannend! - te kijken) dat ik hem bijna dwong alles klaar te zetten in de bibliotheek voor een korte televisieavond. En uiteraard moesten we na die aflevering nog even napraten!
Wat heb ik toch een eigenaardige echtgenoot! Overdag praat hij bijna niet en om 1 uur 's nachts wordt hij spraakzaam.
Maar ja, ik heb Roger in 1969 op een nacht ontmoet en meteen viel me op dat die vriend (hij is tot 1975 een gewone vriend gebleven) afwisselend heel stil kon zijn en heel spraakzaam.
donderdag 12 september 2019
Babysittten.
We gingen vandaag nog eens "babysitten" (het woord dekt echt de lading niet meer).
Elena, Eva en Matthias hadden alle drie evenveel te vertellen toen we ze in het Leuvense van school haalden.
Roger wilde meteen onze tent (die nog steeds in de tuin stond opgesteld) afbreken maar ik vroeg hem te wachten tot dochterlief zou thuiskomen, zodat ik hem kon helpen. Nu wilde ik eerst met de kindjes bezig zijn.
Ze aten wat fruit en een koekje, dronken wat, we speelden, Matthias maakte zijn huistaak, ze vertelden me over school, Elena toonde me de mooie rok die haar mama had genaaid van een stofje dat ze van Wiemla had gekregen. Dat rokje zou Elena morgen aandoen: ze is dan uitgenodigd op een "fuif".
Toen de kindjes buiten gingen spelen (het weer is opvallend zacht, zelfs deze avond nog, met een zuiderbriesje) stelde ik vast dat Roger in zijn eentje de tent had afgebroken.
Dochterlief kwam thuis, we zorgden voor het avondeten, ik vertelde haar dat ik deze middag van Hendrik had vernomen dat zijn vroegere (hij woonde niet meer bij Hendrik) lieve kater Mormel vandaag overleden is.
Schoonzoon kwam thuis, we aten, wisselden wat nieuwtjes uit en Roger en ik namen uiteindelijk afscheid om terug naar Haspengouw te rijden.
Thuis kreeg ik een berichtje van mijn neef, de zoon van zus Bie. Hij en zijn Sarah zitten momenteel in Dénia... en daar zou een tornado serieus huis hebben gehouden. Eigenaardig dat schoonzoon daar niets had over gezegd: zijn ouders verblijven op dit moment ook in Dénia.
Maar ja, we hadden vandaag geen tijd om kranten of wat dan ook te lezen: pas na het berichtje van mijn neef las ik online dat die streek inderdaad geteisterd wordt door noodweer!
Elena, Eva en Matthias hadden alle drie evenveel te vertellen toen we ze in het Leuvense van school haalden.
Roger wilde meteen onze tent (die nog steeds in de tuin stond opgesteld) afbreken maar ik vroeg hem te wachten tot dochterlief zou thuiskomen, zodat ik hem kon helpen. Nu wilde ik eerst met de kindjes bezig zijn.
Ze aten wat fruit en een koekje, dronken wat, we speelden, Matthias maakte zijn huistaak, ze vertelden me over school, Elena toonde me de mooie rok die haar mama had genaaid van een stofje dat ze van Wiemla had gekregen. Dat rokje zou Elena morgen aandoen: ze is dan uitgenodigd op een "fuif".
 |
| Eigen foto's |
Dochterlief kwam thuis, we zorgden voor het avondeten, ik vertelde haar dat ik deze middag van Hendrik had vernomen dat zijn vroegere (hij woonde niet meer bij Hendrik) lieve kater Mormel vandaag overleden is.
Schoonzoon kwam thuis, we aten, wisselden wat nieuwtjes uit en Roger en ik namen uiteindelijk afscheid om terug naar Haspengouw te rijden.
 |
| Eigen foto's |
Maar ja, we hadden vandaag geen tijd om kranten of wat dan ook te lezen: pas na het berichtje van mijn neef las ik online dat die streek inderdaad geteisterd wordt door noodweer!
woensdag 11 september 2019
Astrologie
Astrologie heeft me altijd geboeid... al moet ik toegeven dat ik er bijna niets van ken.
Nu viel ik deze avond (na een doodgewone dag: huishouden, wandeling, halfuurtje strijken, telefoontje met moeder en broertje én mails over en weer met zus over die veranderingen die op til zijn, filmpje - "Meet the parents" - met Roger, lectuur, enzovoort) toch op een vlog van een astroloog.
Ik keek naar een eerste vlog, was zo geboeid dat ik naar een tweede keek, dan naar een derde. En ik heb me geabonneerd.
Alleen ben ik nu al op zoveel YouTube-kanalen geabonneerd dat ik de tijd niet meer vind om ze allemaal te volgen! 😕
Nu viel ik deze avond (na een doodgewone dag: huishouden, wandeling, halfuurtje strijken, telefoontje met moeder en broertje én mails over en weer met zus over die veranderingen die op til zijn, filmpje - "Meet the parents" - met Roger, lectuur, enzovoort) toch op een vlog van een astroloog.
Ik keek naar een eerste vlog, was zo geboeid dat ik naar een tweede keek, dan naar een derde. En ik heb me geabonneerd.
Alleen ben ik nu al op zoveel YouTube-kanalen geabonneerd dat ik de tijd niet meer vind om ze allemaal te volgen! 😕
dinsdag 10 september 2019
Glycatie
Ik kwam die term al vaak tegen in Franstalige teksten.
Hoewel ik doorhad dat het een heel ongezond fenomeen is, begreep ik tot nu niet heel goed waar het over ging. Ik wist wel dat het een resultaat was van te veel suiker, frieten of chips eten of zelfs barbecueën (maar, zo had ik ergens gelezen, het vlees eerst een poosje laten marineren, zou helpen tegen die glycatie).
Vandaag moest ik er weer wat over opzoeken (jawel, soms moet ik geneeskundige termen - en zelfs meer dan "enkele woorden" - vertalen). Uiteraard zocht ik weer in het Frans.
Deze avond echter besloot ik eindelijk eens naar de Nederlandse term te googelen.
En weet je wat? Ik kwam allereerst terecht op de site van de apotheek van broertje. Daar las ik dit.
Dat me niet echt bevredigde om eerlijk te zijn, waardoor ik verder googelde en op deze vrij interessante uitleg viel. Ik las er over hoe glycatie (een chemische reactie) ontstaat en hoe het zorgt voor onder andere een snellere veroudering, eventuele vaatproblemen en zelfs kan uitmonden in diabetes (maar dat had ik uiteraard al vaker op Franstalige sites gelezen).
Wat ik op die laatste site niet las, was hoe bijvoorbeeld frieten eten ook kan leiden tot glycatie (wat ik vroeger al wel had gelezen, maar dan weer in het Frans). Ik weet dat het iets te maken heeft met acrylamide maar het fijne ervan ken ik niet. En heb ik niet meteen gevonden deze avond (en nu zoek ik niet verder: ik moet nog enkele mails van vrienden beantwoorden).
Maar eerst nog even dit. Ik moest, na al dat opzoeken, terugdenken aan het laatste bezoek van broertje. Toen legde hij mij uit hoe hij op zes maanden tijd 20 kilo was vermagerd zonder honger te lijden.
Hij vertelde me toen ook dat hij nog maar zelden bier dronk omdat de glycemische index van bier vrij hoog ligt. Dat klopt, heb ik onlangs ergens gelezen, maar de glycemische lading ervan is zo laag dat, ondanks de hoge glycemische index, bier weinig invloed zou hebben op de bloedsuikerspiegel (ik hoop het, want ik drink graag bier). Broertje vertelde me toen ook dat hij categoriek weigert suiker in al zijn vormen te eten als hij bij mensen op bezoek is. Hij weigert gewoon aardappelen, brood, rijst, deegwaren, gebak, ... te eten.
En ik bewonder hem daarvoor. Zelf durf ik dat niet. Vorige zondag heb ik bijvoorbeeld weer een beetje rijst gegeten, net zoals de dag ervoor in onze gevulde paprika's. Maar kom, ik hoef geen 20 kilo te vermageren...
En nu ga ik echt naar mijn mailbox!
Hoewel ik doorhad dat het een heel ongezond fenomeen is, begreep ik tot nu niet heel goed waar het over ging. Ik wist wel dat het een resultaat was van te veel suiker, frieten of chips eten of zelfs barbecueën (maar, zo had ik ergens gelezen, het vlees eerst een poosje laten marineren, zou helpen tegen die glycatie).
Vandaag moest ik er weer wat over opzoeken (jawel, soms moet ik geneeskundige termen - en zelfs meer dan "enkele woorden" - vertalen). Uiteraard zocht ik weer in het Frans.
Deze avond echter besloot ik eindelijk eens naar de Nederlandse term te googelen.
En weet je wat? Ik kwam allereerst terecht op de site van de apotheek van broertje. Daar las ik dit.
Dat me niet echt bevredigde om eerlijk te zijn, waardoor ik verder googelde en op deze vrij interessante uitleg viel. Ik las er over hoe glycatie (een chemische reactie) ontstaat en hoe het zorgt voor onder andere een snellere veroudering, eventuele vaatproblemen en zelfs kan uitmonden in diabetes (maar dat had ik uiteraard al vaker op Franstalige sites gelezen).
Wat ik op die laatste site niet las, was hoe bijvoorbeeld frieten eten ook kan leiden tot glycatie (wat ik vroeger al wel had gelezen, maar dan weer in het Frans). Ik weet dat het iets te maken heeft met acrylamide maar het fijne ervan ken ik niet. En heb ik niet meteen gevonden deze avond (en nu zoek ik niet verder: ik moet nog enkele mails van vrienden beantwoorden).
Maar eerst nog even dit. Ik moest, na al dat opzoeken, terugdenken aan het laatste bezoek van broertje. Toen legde hij mij uit hoe hij op zes maanden tijd 20 kilo was vermagerd zonder honger te lijden.
Hij vertelde me toen ook dat hij nog maar zelden bier dronk omdat de glycemische index van bier vrij hoog ligt. Dat klopt, heb ik onlangs ergens gelezen, maar de glycemische lading ervan is zo laag dat, ondanks de hoge glycemische index, bier weinig invloed zou hebben op de bloedsuikerspiegel (ik hoop het, want ik drink graag bier). Broertje vertelde me toen ook dat hij categoriek weigert suiker in al zijn vormen te eten als hij bij mensen op bezoek is. Hij weigert gewoon aardappelen, brood, rijst, deegwaren, gebak, ... te eten.
En ik bewonder hem daarvoor. Zelf durf ik dat niet. Vorige zondag heb ik bijvoorbeeld weer een beetje rijst gegeten, net zoals de dag ervoor in onze gevulde paprika's. Maar kom, ik hoef geen 20 kilo te vermageren...
En nu ga ik echt naar mijn mailbox!
The Egg
Hendrik stuurde me het filmpje waar ik gisteren over sprak: https://www.youtube.com/watch?v=h6fcK_fRYaI&feature=youtu.be
Veel kijkplezier!
Veel kijkplezier!
maandag 9 september 2019
Opzoekwerk
Na wat opruimwerk terwijl de wasmachine draaide, reden we tegen 13 uur naar de gemeentelijke administratie van Heers.
Daar zouden we, samen met Elie, Michel, Georges en Benny (leden van de werkgroep WO I - II) de gemeentelijke militiedossiers van 1933 tot en met 1944 uitpluizen.
We hebben gewerkt tot iets voor 17 uur, het was boeiend werk en Roger is zelfs het dossier van zijn vader en zijn oom tegengekomen. Ikzelf zag in het voorbijgaan het dossier van een Renwa uit Horpmaal uit 1916. Omdat dat jaar ons niet aanbelangde, kon ik er niet lang bij stilstaan en ik ben zelfs de voornaam van die soldaat vergeten (jammer, anders kon ik hem opzoeken in de stamboom) maar dat betekent dus wel dat in 1916 al een Renwa in Horpmaal woonde (Renwa is de familienaam van mijn grootmoeder van vaderskant).
We zoeken naar mogelijke oud-strijders van Wereld Oorlog II. Uiteraard zijn we nog helemaal niet klaar: we werken binnenkort verder. Het is echt aangenaam werken: om te beginnen brengen Georges, Elie en Benny een scanner met zich mee, wat maakt dat we niets hoeven over te typen. De mannen werken goed door, en, al worden er tussendoor soms plaatselijke nieuwtjes uitgewisseld, roddelen heb ik ze nooit horen doen!
Thuis zorgde ik daarna voor een eenvoudig avondmaal (seldersoep met noten - ik had een rest selder over van onze osso bucco van vrijdag, gevolgd door een gehaktbroodje - rest van zaterdag - met broccoli).
Na nog wat lectuur op papier gekeken naar het wekelijks praatje van Crèvecoeur. Ik weet het, weer in het Frans.
Maar... ik ben wel verplicht mijn Frans te onderhouden! De laatste tijd praat ik die taal met bijna niemand meer (zelfs met moeder, broertje en zus Bie zijn we overgestapt van Frans naar Nederlands).
Deze keer bood Crèvecoeur een eerste middel aan om conditionering (door bijvoorbeeld de overheid) te doorgronden. Hij raadde aan het basispostulaat (een niet bewezen ponering - ik weet niet of dat woord bestaat, ik bedoel het "poneren"dus) van een redenering altijd in vraag te stellen.
Hij gaf enkele voorbeelden van postulaten die (soms pas na eeuwen) fout zijn gebleken:
- De aarde is het centrum van het universum (nu weten we dat het niet zo is)
- De observator heeft geen invloed op het geobserveerde (tegengesproken door de kwantumfysica).
- Het bewustzijn is een product van onze hersenen (men begint zich af te vragen of onze hersenen niet delen van een algemeen bewustzijn capteren - een vraag die ik me al lang stel)
- Er bestaat maar één God (als er al een god bestaat uiteraard: eigenlijk een ander postulaat).
Dat laatste deed me terugdenken aan een heel interessant tekenfilmpje waar Hendrik ons liet naar kijken, ik denk vorige vrijdag. Ik had hem gevraagd mij de link ernaar door te sturen maar dat is hij blijkbaar vergeten. Jongen, als je dit leest, zorg je daar nog even voor? Alvast heel fel bedankt!
Uiteindelijk keken Roger en ik naar de voorlaatste aflevering van Bancroft. Spannend!
Het was opvallend fris vandaag (ik heb een trui aangetrokken, en sokken) maar men belooft ons opnieuw enkele warmere dagen binnenkort.
Daar zouden we, samen met Elie, Michel, Georges en Benny (leden van de werkgroep WO I - II) de gemeentelijke militiedossiers van 1933 tot en met 1944 uitpluizen.
We hebben gewerkt tot iets voor 17 uur, het was boeiend werk en Roger is zelfs het dossier van zijn vader en zijn oom tegengekomen. Ikzelf zag in het voorbijgaan het dossier van een Renwa uit Horpmaal uit 1916. Omdat dat jaar ons niet aanbelangde, kon ik er niet lang bij stilstaan en ik ben zelfs de voornaam van die soldaat vergeten (jammer, anders kon ik hem opzoeken in de stamboom) maar dat betekent dus wel dat in 1916 al een Renwa in Horpmaal woonde (Renwa is de familienaam van mijn grootmoeder van vaderskant).
We zoeken naar mogelijke oud-strijders van Wereld Oorlog II. Uiteraard zijn we nog helemaal niet klaar: we werken binnenkort verder. Het is echt aangenaam werken: om te beginnen brengen Georges, Elie en Benny een scanner met zich mee, wat maakt dat we niets hoeven over te typen. De mannen werken goed door, en, al worden er tussendoor soms plaatselijke nieuwtjes uitgewisseld, roddelen heb ik ze nooit horen doen!
Thuis zorgde ik daarna voor een eenvoudig avondmaal (seldersoep met noten - ik had een rest selder over van onze osso bucco van vrijdag, gevolgd door een gehaktbroodje - rest van zaterdag - met broccoli).
Na nog wat lectuur op papier gekeken naar het wekelijks praatje van Crèvecoeur. Ik weet het, weer in het Frans.
Maar... ik ben wel verplicht mijn Frans te onderhouden! De laatste tijd praat ik die taal met bijna niemand meer (zelfs met moeder, broertje en zus Bie zijn we overgestapt van Frans naar Nederlands).
Deze keer bood Crèvecoeur een eerste middel aan om conditionering (door bijvoorbeeld de overheid) te doorgronden. Hij raadde aan het basispostulaat (een niet bewezen ponering - ik weet niet of dat woord bestaat, ik bedoel het "poneren"dus) van een redenering altijd in vraag te stellen.
Hij gaf enkele voorbeelden van postulaten die (soms pas na eeuwen) fout zijn gebleken:
- De aarde is het centrum van het universum (nu weten we dat het niet zo is)
- De observator heeft geen invloed op het geobserveerde (tegengesproken door de kwantumfysica).
- Het bewustzijn is een product van onze hersenen (men begint zich af te vragen of onze hersenen niet delen van een algemeen bewustzijn capteren - een vraag die ik me al lang stel)
- Er bestaat maar één God (als er al een god bestaat uiteraard: eigenlijk een ander postulaat).
Dat laatste deed me terugdenken aan een heel interessant tekenfilmpje waar Hendrik ons liet naar kijken, ik denk vorige vrijdag. Ik had hem gevraagd mij de link ernaar door te sturen maar dat is hij blijkbaar vergeten. Jongen, als je dit leest, zorg je daar nog even voor? Alvast heel fel bedankt!
Uiteindelijk keken Roger en ik naar de voorlaatste aflevering van Bancroft. Spannend!
Het was opvallend fris vandaag (ik heb een trui aangetrokken, en sokken) maar men belooft ons opnieuw enkele warmere dagen binnenkort.
zondag 8 september 2019
Druk weekend met onder andere Hendrik
We haalden Hendrik vrijdagavond af aan het station van Sint-Truiden. Debby was naar haar eigen ouders.
Na onze osso bucco regelde Hendrik nog allerlei zaken op onze pc's en daarna volgde een heel lange en boeiende praatavond en -nacht (of toch een gedeelte ervan).
Zaterdag maakten we een korte wandeling in Sint-Truiden, kochten nog het een en ander, bereidde ik gevulde paprika's en keken we 's avonds samen naar "I, robot". Ik vond die film heel goed.
Tussendoor kreeg ik nog telefoontjes van Nany en broertje. Er zijn belangrijke veranderingen op til maar daarover later.
Deze middag reden we samen naar de ouders van Debby waar we de verjaardag van haar vader Jef zouden vieren. Veel volk: buiten Wiemla, Jef en Debby, de twee broers en de schoonzus van Debby, een zus, een nicht en een aangetrouwde neef van Jef, een groot deel van de (zeer uitgebreide) familie van Wiemla. En twee o zo schattige baby's van ongeveer dezelfde leeftijd: een vijf maanden oud neefje van Debby (in de betekenis van "cousin": een zoontje van haar oom) en haar zes maanden oude nichtje (in de betekenis van "niece": het dochtertje van haar broer).
We konden nog een hele poos in de tuin zitten waar alleen enkele wespen de pret probeerden te bederven. Rond 17 uur trokken we naar binnen waar we lekker aten en dronken. En praatten en veel lachten. Een heel gezellig feest.
Rond 20 uur brachten we Debby en Hendrik naar het station van Heist op de Berg, van waaruit zij naar het Antwerpse zouden sporen, en reden wij terug naar huis.
Waar we nu gaan genieten van een heel rustige avond na al die gezellige drukte! Op ons programma staat geen film of televisieserie deze keer, wel wat lectuur en nog enkele bladzijden uit mijn jeugddagboeken overtypen. En vooral stilte! 😉Mails beantwoorden stel ik ook even uit tot morgen, vrienden!
Na onze osso bucco regelde Hendrik nog allerlei zaken op onze pc's en daarna volgde een heel lange en boeiende praatavond en -nacht (of toch een gedeelte ervan).
Zaterdag maakten we een korte wandeling in Sint-Truiden, kochten nog het een en ander, bereidde ik gevulde paprika's en keken we 's avonds samen naar "I, robot". Ik vond die film heel goed.
Tussendoor kreeg ik nog telefoontjes van Nany en broertje. Er zijn belangrijke veranderingen op til maar daarover later.
Deze middag reden we samen naar de ouders van Debby waar we de verjaardag van haar vader Jef zouden vieren. Veel volk: buiten Wiemla, Jef en Debby, de twee broers en de schoonzus van Debby, een zus, een nicht en een aangetrouwde neef van Jef, een groot deel van de (zeer uitgebreide) familie van Wiemla. En twee o zo schattige baby's van ongeveer dezelfde leeftijd: een vijf maanden oud neefje van Debby (in de betekenis van "cousin": een zoontje van haar oom) en haar zes maanden oude nichtje (in de betekenis van "niece": het dochtertje van haar broer).
We konden nog een hele poos in de tuin zitten waar alleen enkele wespen de pret probeerden te bederven. Rond 17 uur trokken we naar binnen waar we lekker aten en dronken. En praatten en veel lachten. Een heel gezellig feest.
 |
| Foto van Debby |
Waar we nu gaan genieten van een heel rustige avond na al die gezellige drukte! Op ons programma staat geen film of televisieserie deze keer, wel wat lectuur en nog enkele bladzijden uit mijn jeugddagboeken overtypen. En vooral stilte! 😉Mails beantwoorden stel ik ook even uit tot morgen, vrienden!
donderdag 5 september 2019
Je t'aime etc.
Om deze avond te eindigen met veel plezier weer eens gekeken naar dit televisieprogramma.
Het is in het Frans, het gaat over liefde en seks maar ik word daar vrolijk van! En dus geniet ik ervan!
Het is in het Frans, het gaat over liefde en seks maar ik word daar vrolijk van! En dus geniet ik ervan!
Rugpijn
Ik heb al een poosje rugpijn (gevolg van schoonmaken uiteraard). Toch wilde ik vandaag de kamer van Hendrik onder handen nemen (met de hulp van Roger, gelukkig). Onze oudste logeert binnenkort immers weer even hier. Zonder Debby die dan bij haar ouders zal zijn.
Nadat mijn rug even gerust had (nee, niet bij een wandeling, want het regende vrij vaak, wel bij het kopen van vlees voor het weekend), wilde ik het poortgebouw (oppervlakkig) onder handen nemen.
'De stoep is dringender', zei Roger. 'Dat zien de buren, het poorthuis zien ze niet'.
Dit is de allereerste keer tijdens mijn leven met Roger dat ik hem hoor rekening houden met wat anderen zouden denken! Ikzelf vond het poorthuis veel dringender, maar ja, het werd dus de stoep (wat Roger voldoende beweging gaf!).
Uiteraard zorgde de felle rugpijn daarna dat ik niet meer de moed opbracht om nog verder schoon te maken!
Volgde dus een beetje lectuur, een telefoontje met Nany en een over en weer reageren op een vroegere post van mij. Mijn laatste reactie heb ik geformuleerd in de post hiervoor.
Ik vraag me wel nog steeds af wie het was die anoniem reageerde op die post over vaccinaties (ik denk aan bepaalde mensen die ik ken hoewel de stijl niet echt overeenkomt met hun manier van schrijven). Ik kan moeilijk geloven dat een voor mij onbekende lezer zo tekeer gaat over en zich zoveel aantrekt van een onwetenschappelijk, eigenlijk vrij onbenullig en niet zo heel interessant artikeltje!
"Anoniem" is dus, denk ik, iemand die ik ken (en dat vind ik persoonlijk erg: "anoniem" had me gewoon kunnen mailen in dat geval! Maar ja, dan gaf hij/zij - ik denk aan een "zij" - haar of zijn identiteit prijs. En dat wilde "anoniem" duidelijk niet).
Na het avondmaal nog een telefoontje van V. om ons te bedanken voor het ophalen van L. gisteren. Een heel aangenaam gesprek werd het!
En daarna uiteraard verder gekeken naar Bancroft. Echt spannend!
Nadat mijn rug even gerust had (nee, niet bij een wandeling, want het regende vrij vaak, wel bij het kopen van vlees voor het weekend), wilde ik het poortgebouw (oppervlakkig) onder handen nemen.
'De stoep is dringender', zei Roger. 'Dat zien de buren, het poorthuis zien ze niet'.
Dit is de allereerste keer tijdens mijn leven met Roger dat ik hem hoor rekening houden met wat anderen zouden denken! Ikzelf vond het poorthuis veel dringender, maar ja, het werd dus de stoep (wat Roger voldoende beweging gaf!).
Uiteraard zorgde de felle rugpijn daarna dat ik niet meer de moed opbracht om nog verder schoon te maken!
Volgde dus een beetje lectuur, een telefoontje met Nany en een over en weer reageren op een vroegere post van mij. Mijn laatste reactie heb ik geformuleerd in de post hiervoor.
Ik vraag me wel nog steeds af wie het was die anoniem reageerde op die post over vaccinaties (ik denk aan bepaalde mensen die ik ken hoewel de stijl niet echt overeenkomt met hun manier van schrijven). Ik kan moeilijk geloven dat een voor mij onbekende lezer zo tekeer gaat over en zich zoveel aantrekt van een onwetenschappelijk, eigenlijk vrij onbenullig en niet zo heel interessant artikeltje!
"Anoniem" is dus, denk ik, iemand die ik ken (en dat vind ik persoonlijk erg: "anoniem" had me gewoon kunnen mailen in dat geval! Maar ja, dan gaf hij/zij - ik denk aan een "zij" - haar of zijn identiteit prijs. En dat wilde "anoniem" duidelijk niet).
Na het avondmaal nog een telefoontje van V. om ons te bedanken voor het ophalen van L. gisteren. Een heel aangenaam gesprek werd het!
En daarna uiteraard verder gekeken naar Bancroft. Echt spannend!
Ik denk of ben niet anders...
dan anderen, en het is waar, ik ben de eerste om het te betreuren, ik heb weinig wetenschappelijke kennis. (Als je de link volgt, lees dan vooral de reacties).
En dus heb ik, net zoals anderen nood hebben aan informatie op een ander gebied, vooral nood aan informatie op dat gebied. Dat homeopathie bijvoorbeeld niet wetenschappelijk bewezen is, neemt voor mij niet weg dat ik er graag over lees... omdat het eigenaardig genoeg toch soms (onder andere bij mij) werkt. Placebo-effect? Mogelijk maar dan wil ik weer graag meer lezen over het placebo-effect.
Dat de aluminium in de vaccins niet gevaarlijk is, zoals de "reageerder" me liet lezen, wil ik wel geloven... maar dan lees ik weer bij de Franse dokter Joyeux dat (in Frankrijk althans) de hoeveelheid aluminium in vaccins voor baby's wel een probleem zou kunnen stellen.
Vermits ik zelf geen wetenschappelijke scholing heb gekregen (jammer dat je in de Grieks-Latijnse zo weinig uren wetenschap kreeg) vind ik het normaal dat ik niet meteen dit of dat geloof maar verder zoek.
Heb ik het recht om dat allemaal op te zoeken of moet ik, zoals men mij in deze reacties "vriendelijk" aanraadt, maar "bij mijn leest" blijven? En dus liefst alleen "zeveren over Franse literatuur"? Ten eerste is dat niet echt mijn "leest", want mijn eindverhandeling ging over taalkunde, ten tweede zou dat heel nefast zijn voor mijn vertalingen, als ik alleen daarover zou lezen en/of schrijven.
Ik beslis dus dat ik mag blijven lezen en kijken naar alles wat me interesseert en daarover mag zeveren als ik dat wil vermits ik niet pretendeer wetenschappelijke teksten te schrijven en ik niemand verplicht mijn gezever te lezen.
En dus heb ik, net zoals anderen nood hebben aan informatie op een ander gebied, vooral nood aan informatie op dat gebied. Dat homeopathie bijvoorbeeld niet wetenschappelijk bewezen is, neemt voor mij niet weg dat ik er graag over lees... omdat het eigenaardig genoeg toch soms (onder andere bij mij) werkt. Placebo-effect? Mogelijk maar dan wil ik weer graag meer lezen over het placebo-effect.
Dat de aluminium in de vaccins niet gevaarlijk is, zoals de "reageerder" me liet lezen, wil ik wel geloven... maar dan lees ik weer bij de Franse dokter Joyeux dat (in Frankrijk althans) de hoeveelheid aluminium in vaccins voor baby's wel een probleem zou kunnen stellen.
Vermits ik zelf geen wetenschappelijke scholing heb gekregen (jammer dat je in de Grieks-Latijnse zo weinig uren wetenschap kreeg) vind ik het normaal dat ik niet meteen dit of dat geloof maar verder zoek.
Heb ik het recht om dat allemaal op te zoeken of moet ik, zoals men mij in deze reacties "vriendelijk" aanraadt, maar "bij mijn leest" blijven? En dus liefst alleen "zeveren over Franse literatuur"? Ten eerste is dat niet echt mijn "leest", want mijn eindverhandeling ging over taalkunde, ten tweede zou dat heel nefast zijn voor mijn vertalingen, als ik alleen daarover zou lezen en/of schrijven.
Ik beslis dus dat ik mag blijven lezen en kijken naar alles wat me interesseert en daarover mag zeveren als ik dat wil vermits ik niet pretendeer wetenschappelijke teksten te schrijven en ik niemand verplicht mijn gezever te lezen.
woensdag 4 september 2019
Vaccinaties
Gefragmenteerde vergadering
Vandaag om 14 uur vergadering van de werkgroep WO I-II.
Roger en ik moesten jammer genoeg al om 14:30 uur de vergadering verlaten.
Gisterenavond kregen we immers een telefoontje van straatgenoot T.
Hij vertelde ons dat hij zich had vergist: de bedoeling was niet dat we zijn kleinzoon L. om 15:55 uur zouden afhalen zoals hij ons eerst had gevraagd, wel om 14:55 uur.
We reden naar Tongeren waar we op het immense terrein van die school (Pibo) meteen een parkeerplaats vonden, we gingen naar het onthaal waar ons werd verteld dat de leerlingen pas om 15:05 uur zouden vrij zijn en besloten ondertussen een wandelingetje te maken op het terrein.
We herinnerden ons dat we jaren geleden al eens in die school waren beland tijdens een wandeling. Weer vonden we het gebouwencomplex enorm uitgebreid en boeiend.
Iets over 15:05 uur kwam L. eraan, die ons meteen herkende. We reden met hem naar Heers en zetten hem af bij zijn grootouders. Onderweg was L. vooral bezig met zijn smartphone maar ik vroeg hem toch of hij dan geen vrije middag had op woensdag. Blijkbaar niet.
Nadat we nog even naar L. en zijn oma V. hadden gewuifd, reden we terug naar de vergadering waar we om 15:30 uur aankwamen.
Elie was zo vriendelijk voor ons de voornaamste genomen beslissingen door te nemen. Vanaf volgende week maandag verrichten we vooral opzoekingswerk, wat wel boeiend wordt, vermoed ik.
Iets over 16 uur was de vergadering afgelopen. We reden naar huis waar ik eerst een mail van zus Bie beantwoordde en daarna even belde met mijn moeder Nany (mijn vader is 43 jaar geleden overleden op 4 september). Nany had het echter vooral over haar vermoeidheid van de laatste dagen... en over de trappen naar haar flat die haar beginnen parten te spelen. Ze moet nu op de eerste verdieping even op adem komen voor ze verder naar haar tweede verdieping klimt. Ze hoopte dat het voorbijgaand zou zijn maar ik begin te vrezen dat ze echt te oud wordt voor een flat zonder lift!
Ook nog even gechat met Wiemla. Jef, haar echtgenoot, verjaart vandaag.
Ze vertelde me echter ook dat een jeugdvriend van haar kinderen (dus ook van Debby) zelfmoord had gepleegd ten gevolge van zijn echtscheiding. Vreselijk!
Na ons avondmaal (groentesoep, courgette met ui, look, basilicum en rozemarijn en lamsvlees), nog een wasje en een uurtje lectuur keek ik met Roger naar de eerste aflevering van "Bancroft". Spannend: ik denk dat we morgen verder zullen kijken!
Roger en ik moesten jammer genoeg al om 14:30 uur de vergadering verlaten.
Gisterenavond kregen we immers een telefoontje van straatgenoot T.
Hij vertelde ons dat hij zich had vergist: de bedoeling was niet dat we zijn kleinzoon L. om 15:55 uur zouden afhalen zoals hij ons eerst had gevraagd, wel om 14:55 uur.
We reden naar Tongeren waar we op het immense terrein van die school (Pibo) meteen een parkeerplaats vonden, we gingen naar het onthaal waar ons werd verteld dat de leerlingen pas om 15:05 uur zouden vrij zijn en besloten ondertussen een wandelingetje te maken op het terrein.
We herinnerden ons dat we jaren geleden al eens in die school waren beland tijdens een wandeling. Weer vonden we het gebouwencomplex enorm uitgebreid en boeiend.
Iets over 15:05 uur kwam L. eraan, die ons meteen herkende. We reden met hem naar Heers en zetten hem af bij zijn grootouders. Onderweg was L. vooral bezig met zijn smartphone maar ik vroeg hem toch of hij dan geen vrije middag had op woensdag. Blijkbaar niet.
Nadat we nog even naar L. en zijn oma V. hadden gewuifd, reden we terug naar de vergadering waar we om 15:30 uur aankwamen.
Elie was zo vriendelijk voor ons de voornaamste genomen beslissingen door te nemen. Vanaf volgende week maandag verrichten we vooral opzoekingswerk, wat wel boeiend wordt, vermoed ik.
Iets over 16 uur was de vergadering afgelopen. We reden naar huis waar ik eerst een mail van zus Bie beantwoordde en daarna even belde met mijn moeder Nany (mijn vader is 43 jaar geleden overleden op 4 september). Nany had het echter vooral over haar vermoeidheid van de laatste dagen... en over de trappen naar haar flat die haar beginnen parten te spelen. Ze moet nu op de eerste verdieping even op adem komen voor ze verder naar haar tweede verdieping klimt. Ze hoopte dat het voorbijgaand zou zijn maar ik begin te vrezen dat ze echt te oud wordt voor een flat zonder lift!
Ook nog even gechat met Wiemla. Jef, haar echtgenoot, verjaart vandaag.
Ze vertelde me echter ook dat een jeugdvriend van haar kinderen (dus ook van Debby) zelfmoord had gepleegd ten gevolge van zijn echtscheiding. Vreselijk!
Na ons avondmaal (groentesoep, courgette met ui, look, basilicum en rozemarijn en lamsvlees), nog een wasje en een uurtje lectuur keek ik met Roger naar de eerste aflevering van "Bancroft". Spannend: ik denk dat we morgen verder zullen kijken!
Abonneren op:
Posts (Atom)