Het was nog een beetje koel in huis, Roger was hout aan het kappen en ik zocht op het terras een plekje pal onder de zon op, om er even te niksen. Ik kan dat heel goed en heb daar dus meer dan twee uur gezeten. Ik had wel mijn gsm bij, had Nany twee keer proberen op te bellen, tevergeefs (ze bleek in de binnentuin te zijn geweest). Later belde ze me zelf op en we praatten een half uurtje.
'Je zult weer jouw kinderen kunnen ontmoeten,' zei ze (omdat elk gezin vanaf 10 mei vier mensen in huis mag ontvangen). En ik: 'Maar nee, kinderen, kleinkinderen en schoonkinderen, dat zijn immers acht personen! Ik kan toch niet slechts een deel van hen hier vragen? En daarbij, dan mogen zij, volgens die nieuwe maatregel, weer niemand anders bezoeken. En je kunt je wel inbeelden dat als ze naar hier zouden komen, ze ook naar de andere ouders zouden willen gaan, en naar sommige vrienden!'
'Dan moeten Debby en jouw schoonzoon misschien hun eigen ouders bezoeken en kunnen Hendrik, Zeger en hun zus naar jullie komen. Als jouw schoonzoon de kleinkinderen meeneemt naar zijn ouders, zijn die precies met z'n vieren!' (tja, Nany was het weer aan het regelen!)
'Maar dat heeft geen zin, mama,' legde ik uit, 'de schoonouders van onze dochter hebben nog andere kinderen en kleinkinderen. Dus die kunnen niet zo maar alleen hun zoon en zijn drie kinderen ontvangen zonder de andere leden van de familie tekort te doen.'
'Ha ja, inderdaad. Maar misschien kan Hendrik al eens een weekend bij jullie doorbrengen terwijl Debby naar haar ouders gaat?' stelde Nany voor.
En ik weer: 'Besef je wel dat Hendrik in dat geval nog enkel hier op bezoek mag komen en Debby enkel bij haar ouders? Nee hoor, dan gun ik de kinderen liever wat contact met enkele vrienden die ze geregeld kunnen ontmoeten.'
Dat vond Nany maar eigenaardig: 'Ik zou heel blij zijn als men zou beslissen dat ik bijvoorbeeld de ene week bezoek van jullie mocht krijgen, de volgende week van jouw broertje en de week daarop van jouw zus!'
Weer moest ik uitleggen dat het niet zo zou werken, dat als ze al bezoek zou mogen krijgen, het van één en dezelfde persoon zou zijn (die hopelijk nog andere mensen mag ontmoeten?).
Ik weet niet of Nany het begrepen heeft. En ik ben blij dat ze in dat rusthuis zit waar ze heel veel sociale contacten heeft, want dat is héél belangrijk voor haar.
Zij beweert dat als ze nog op haar flat zou wonen, ze als vaste vriendin, om mee te wandelen en zo, tante José zou hebben gekozen maar om te beginnen wandelt tante José al jaren niet meer... en heeft zij wel geregeld en intens contact met haar twee dochters die in haar buurt wonen. Ik denk dat Nany niet begrijpt dat het de bedoeling is dat we zo weinig mogelijk mensen ontmoeten! Zo vertelde ze me vandaag ook dat haar buurman in quarantaine zit maar dat ze vandaag toch even zijn kamer is binnengegaan om hem met iets te helpen.
Ik zei haar dat ze toch maar moest oppassen, dat als men verbood een kamer binnen te gaan, ze dat beter niet deed. 'Tja, ik weet het...,' antwoordde ze, 'maar ik ben onlangs getest en ik heb daar nog niets van gehoord, dus ik vermoed dat ik het niet zitten heb. En daarbij... ik ben aan het einde van mijn leven hé!'
Ze wordt volgende zondag inderdaad 89 jaar... normaal gezien zouden we haar bezocht hebben, maar dat kan nu dus niet.
'Pas toch maar op,' drong ik aan, 'want ik denk niet dat het een aangename dood is!'
Ze zou oppassen.
Daarna heb ik nog heel lang zitten niksen in de zon!
