Zeger had ons al vaak gesproken over de improvisatietoneelgroep De Reizende Reiger waar hij lid van is. Deze avond waren we uitgenodigd op een voorstelling in het Leuvense.
Roger en ik vielen wel wat uit de toon tussen al die jeugd maar dat trok ik me niet aan. Ik heb me reuze geamuseerd en letterlijk tranen gelachen. Het was gewoon schitterend! Hieronder enkele foto’s:
Deze middag een wandeling van ruim drie kwartier in Mechelen-Bovelingen nadat ik eerst met Nany had gebeld. Niet de mooiste wandeling die we ooit maakten maar de zon kwam geregeld piepen en dat deed deugd! Net zoals de verborgen specht die we vaak hoorden!
Na het avondeten zijn we praktisch meteen vertrokken naar Hasselt waar de opening van de tentoonstelling “Wereldoorlog I in Woord en Beeld” (van de KVLS) plaatsvond in het stadsmus.
Vrij veel volk, veel kennissen teruggezien (Emmy Swerts en haar dochter, kunstschilder Modamske en zijn Kristien, Luis Ruiz en zijn Erika, Boudewijn, Raymond en zijn Joke, Willy Nelissen, en uiteraard Jeannette Funk en haar echtgenoot, Ingrid Lenaerts en Edith Oeyen – en dan vergeet ik er zeker nog), naar de nodige toespraken geluisterd en daarna een receptie.
Zoals altijd vonden de meeste mensen de schilderijen van Modamske prachtig!
Vrij gezellige receptie dus. Ik zeg “vrij”, want we waren weer eens in Hasselt en op die receptie (geoffreerd door de stad) kregen we zoals gewoonlijk in dat geval alleen jenever, water en fruitsap (en geen hapjes). ‘Jenever drinken wij niet’, vertelden Kristien en Roger (Modamske) ons. En hetzelfde geldt voor mijn Roger en mij. Water is oké als je echt dorst hebt, en industrieel fruitsap is eigenlijk zuiver suiker!
Wat een verschil met de receptie van gisteren!
Deze avond gingen we in Borgloon naar de voorstelling van bovengenoemd boek, een uitgave van Erfgoed Haspengouw.
We kregen van Jo Billen een heel interessante lezing over limonadefabriekjes in Haspengouw! En daarna een gezellige receptie, met onder andere kaasblokjes, Binkbier en, uiteraard, limonade. Waar ik niet van proefde: nu weet men pas hoe nefast suiker is!
Veel bekenden ontmoet (onder anderen de schoonzoon van Marie-Claire, leden van Heemkunde Groot Heers, mensen die we leerden kennen op vorige lezingen die werden opgenomen in dat boek en ook de Borgloonse auteur van die mooie wandelblog).
Thuis onze nieuwe aanwinst al even bekeken: mooi uitgegeven en interessant boek voor een heel schappelijke prijs!
Daarna even een tekst nagelezen (nog een bijdrage voor dat boek over Dirk Lambrechts zaliger) en iemand die treurde proberen te troosten via chat.
En natuurlijk weer geen tijd gevonden om mails te beantwoorden. Sorry, mensen, maar ik ben heel moe!
Gisterenavond laat mailde Zeger nog dat Roger die schijf even moest loskoppelen en dan weer aankoppelen. Gisteren lukte dat niet, deze ochtend wel: Roger kon terug aan zijn foto’s. Ondertussen had Hendrik de pc van Roger nog eens gescand en hij vond wel iets verdachts dat waarschijnlijk wel niets te maken heeft met die verloren foto’s. Dat zou liggen aan een defect van de schijf.
Dus gingen we vandaag een nieuwe externe schijf kopen in Hasselt. Onze enige wandeling vandaag bestond dus uit van hier naar de bushalte lopen, van de bushalte in Hasselt naar de Mediamarkt (ikzelf hou niet van die winkel, maar tja, van welke winkel hou ik wel?), rondlopen in de Mediamarkt en teruglopen naar de bushalte.
In het terug naar huis rijden (in een nogal volle bus, maar een vriendelijk meisje stond voor ons op) zag ik ineens een rookontwikkeling naast de bus en rook ik een brandgeur. Bleek dat de remmen oververhit waren. De chauffeur reed voorzichtig verder tot Borgloon en daar moesten we overstappen op een andere bus.
We waren pas laat thuis en ik moest nog koken (het werd iets heel eenvoudigs), een douche nemen etc. Want om 20 uur moesten we al terug in Borgloon zijn.
Terwijl we daar naartoe reden, liet Roger nog eens een virusscanner los op zijn pc. Toen we iets over 22 uur terug thuiskwamen, was die scanner nog steeds niet klaar!
Ik zag Elena zoeken toen ze vanuit de klas de speelplaats op kwam lopen, en haar gezichtje opklaren toen ze ons zag staan. Na 14 dagen werd het een innig, heel blij weerzien! Ze had ons zoveel te vertellen!
We reden naar Lutti om Matthias af te halen. Hij wilde ons dan weer al het speelgoed tonen. Na een beetje aandringen van onzentwege en een kusje aan de andere kindjes ging hij eindelijk gewillig mee naar “huis”.
De kindjes zijn de hele middag ontzettend actief geweest (ik dus ook 
Ze hadden al gegeten en zaten in bad toen hun papa thuiskwam. En toen kwam er ook een vertaling aan op mijn smartphone.
Na ons avondmaal lieten we het naar bed brengen van de kindjes over aan hun papa en reden we zelf naar huis.
Het was één enkele bladzijde die ik moest vertalen, dus deed ik dat meteen. Ondertussen zou Roger de foto’s die hij vandaag maakte op zijn pc laden.
En toen… Merkte hij dat al zijn fotomappen leeg zijn. Geen enkele foto meer! Ook andere mappen op dezelfde schijf bleken zonder inhoud te zijn. Uiteraard dachten we meteen aan een virus. Roger schakelde een virusscanner in maar die vond niets verdachts (nu, volgens mij zijn die computervirussen altijd iets voor op de virusscanners).
Gelukkig hebben we kinderen die er meer van afweten dan wij: op dit ogenblik is Roger aan het bellen met Hendrik die, vermoed ik, even Roger zijn pc vanop afstand zal overnemen, zoals hij al een paar keer voor mij deed. Het gaat hier dus even “echt spoken”, Matthias en Elena! Maar dat is ons geheimpje hé!
Hopelijk vindt Hendrik de oplossing: het gaat over duizenden foto’s!
We gingen deze middag op bezoek bij de nicht Jeannine van Roger. We wisselden familienieuwtjes uit, praatten met veel nostalgie over haar moeder, “tante Laure” zaliger... En hadden het uiteraard ook over euthanasie.
Ik weet dat Jeannine altijd goede bedoelingen heeft gehad en toch blijf ik me vragen stellen. Zijzelf geeft toe dat ze al verschillende keren haar wilsverklaring heeft gewijzigd. Eerst wilde ze bijvoorbeeld niet gereanimeerd worden, tot ze later meemaakte dat het leven van een vriendin op die manier werd gered. Ze wilde ook niet kunstmatig beademd worden, tot ze hetzelfde meemaakte met een andere kennis. Prompt veranderde ze telkens haar wilsverklaring in verband met euthanasie.
Ik ben ook heel bang dat euthanasie op de duur ouderen aangepraat zal worden. Uiteraard beweert Jeannine (en mijn zus, ex-verpleegkundige) dat zoiets in geen geval gebeurt. Toch lijkt me het mogelijk dat dit wel het geval is, maar dan op een meer slinkse manier. Bekijk dit maar en dan vooral het verhaal van Adelin!
Het was ongelooflijk hoe de honden van Jeannine rond mij hingen (we waren al maanden niet meer daar geweest). ‘Denk je dat ze mij echt nog herkennen?’ vroeg ik aan onze nicht en zij: ‘Zeker!’. Ja, het leek inderdaad wel zo!
Het was mooi weer tijdens onze brunch: we dachten, na de wasmachine die ik in gang had gezet, snel onze boodschappen te doen en daarna een wandeling te maken. Maar toen kwam er een dringende vertaling van iets meer dan 6 bladzijden binnen. Tegen morgen.
We deden dus snel de allernoodzakelijkste boodschappen, passeerden even langs de bank (binnenkort moet ik facturen schrijven en de campinguitbater uit Aubigny vraagt voor zijn betaling mijn RIB - relevé d’identité bancaire). Op de bank werd mij verzekerd dat iets dergelijks in ons land niet bestaat. Ik hoop maar dat we niet dezelfde problemen tegemoet gaan als toen we vorig jaar de ambulance in Aubigny moesten betalen. Het heeft toen nogal voeten in de aarde gehad voor ik een overschrijving kon maken! En… Deze keer ben ik het die moet betaald worden hé!
Daarna begon ik aan de vertaling (weer boeiend)… En begon het te regenen!
Roger is eindelijk begonnen aan het sorteren van zijn kranten, tijdschriften, reclameblaadjes etc. Nee, nog niet alles is opgeruimd, integendeel, nu ligt alles in hoopjes her en der verspreid (terecht, geef ik toe: hoe kun je anders sorteren?).
Daarna stelde hij voor zelf te zorgen voor de uien en de paar aardappelen voor onze avondlijke uienstamppot “op de wijze van zijn moeder”. Graag natuurlijk! Bij mijn ouders aten we immers, voor zover ik me herinner, nooit stamppot!
Hij kookte de aardappelen, stoofde de uien in koolzaadolie, voegde uiteindelijk alles bij elkaar, deed er nog mosterd, peper en wat boter bij. Ik bakte ondertussen ons lamsvlees.
Wat werd het smullen tijdens ons avondmaal: na een rijke soep de, eerlijk gezegd, heerlijke stamppot! Voor mij echt een revelatie! Dat zullen we vaker eten (dit betekent: Roger zal dat vaker mogen klaarmaken!
Ondertussen is mijn vertaling klaar en al drie keer nagelezen. Morgenochtend nog één keer nakijken en dan leveren.
Ik was deze avond even op de website van de camping uit Aubigny en merkte dat een deel van mijn vertaling er al op staat. Maar… er staan nog fouten in die ik echt niet zelf heb gemaakt. Ik kreeg de indruk dat delen van mijn teksten zijn overgetypt. Zo lees je er bijvoorbeeld over “kasteleen” in plaats van “kastelen”, of “praktische” waar ik “praktisch” had geschreven. Die details rechtzetten via e-mail lijkt me nogal moeilijk (daarbij, ze zijn niet echt hinderlijk, behalve voor mijn eigen fierheid dan, moest ik daar al veel belang aan hechten).
Hopelijk geraken we dit jaar nog eens in Aubigny en dan wil ik graag met de campinguitbater praten over die kleine mankementen!
Hé, dat is wel een prettig vooruitzicht!
Vroeger vierden we heiligen, nu zijn er de secretaresse-, de dikke trui-, de zonder vlees-, en vandaag dus de “heilige” wandeldag.
Het was een vriendin die me erop attent maakte (bedankt, ML, en sorry dat ik jouw mail deze avond nog niet heb beantwoord!): ik wist er weer niets van! Wat ben ik soms toch wereldvreemd!
Wat een geluk trouwens dat ik het niet wist, of ik had misschien aan Roger voorgesteld vandaag voor één keer, ondanks het mooie maar koude weer, niet te gaan wandelen.
Roger en ik houden immers niet van dat soort wandelingen. Eens, jaren geleden, kregen we, voor de jaarlijkse bloesemwandeling van de KVLS, rond de honderd wandelaars bij elkaar. Dat vonden we zo overdreven dat we sindsdien geen reclame meer maken in kranten etc.
Waarom willen mensen het liefst in massa wandelen? 
Ikzelf verkies echt een eenzame wandeling (Roger mag er wel altijd bij zijn
Ik weet het, we hebben een vriend die af en toe een wandeling organiseert voor al zijn vrienden tegelijk. En daar geniet ik telkens van, maar dan vooral van het feit dat we die verre vriend (een vroegere buur en iemand die ons heel veel weet te vertellen over de planten en de beestjes die we ontmoeten onderweg) terugzien, én van het weerzien met sommige gemeenschappelijke kennissen. De ongeveer andere 70 mensen rondom ons kunnen me dan echt gestolen worden.
Ik wist dus niets van die nationale wandeldag: Roger en ik gingen wel wandelen. Vandaag gewoon een lus rond ons dorp via de velden (ongeveer 45 minuten). Het was koud en winderig (maar mijn hoed bleef nu op mijn hoofd hé
Alleen hebben we in dat open veld weer zwerfvuil ontmoet. Een onderbroek (echt!)
… en een ventilator!
Waarom doen mensen dat toch?
Het waait hier vreselijk sinds ons avondmaal (een heel lekker wok gerecht, met restjes en de nodige kruiden klaargemaakt).
Zonnig weer tijdens onze brunch: we besloten dat we, nadat ik de wasruimte onder handen had genomen en we oud glas naar de container gebracht hadden, een wandeling zouden maken in Groot-Gelmen (iemand had ons verteld dat daar een nieuwe wandeling werd uitgestippeld).
Maar eerst die wasruimte dus (eigenlijk meer een bijkeuken: ook onze vaatwasser staat daar, evenals de schoonmaakproducten, het schoenpoetsgerief, de dweilen, de emmers, de borstels etc.). Aan die 4 m² heb ik bijna een uur besteed (ik moet toegeven: die plaats schiet vaak over bij de schoonmaak).
Dan ons oud glas weggebracht en ik merkte al meteen dat Roger een goed idee had toen hij gisteren dat lint aan mijn hoed naaide.
Daarna reden we naar Groot Gelmen. De aanbevolen wandeling bleek niet zo nieuw: die hadden we al lang geleden ontdekt en ze stelde niet heel veel voor. Dan maar een half uur in het dorp zelf (dat Roger en ik niet echt mooi vinden) rondgewandeld en inderdaad, het was nog vrij koud en er stond een vrij sterke wind: leve mijn “lint”!
Roger wilde daarna iets gaan drinken in de Kluizenaar, maar ten eerste begon het plotseling te regenen en ten tweede herinnerden we ons dat het café rond deze tijd zou ophouden te bestaan.
Dus reden we maar naar huis waar ik nog even met Nany belde (ze is nog steeds niet helemaal in orde) en daarna aan het avondeten begon.
Veel werk had ik daar niet aan. Ik had immers beslist alles, wat binnenkort op moet, te serveren. Het werd dus, bij een glas sherry, wat men een “apéritif dinatoire” kan noemen (een hapjesmaaltijd dus): inktvissen, ansjovissen, gedroogde tomaten, een spread van tuinbonen, tomaten, ui, olijfolie en kruiden (het enige wat ik echt klaarmaakte) die mij niet echt smaakte (buiten linzen en kikkererwten, zijn peulvruchten niet mijn favoriete kost), een restje van gisteren voor Roger, artisjokharten, etc., en wat speltbrood.
Terwijl Roger de vaatwasser vulde, las ik voort in “L’agneau”. Ongelooflijk goed geschreven… Wat mij opvalt is dat de auteur er voor zorgt dat we het verhaal telkens vanuit één standpunt te lezen krijgen (hij verandert dus soms wel, maar dan op een heel subtiele maar herkenbare manier voor de lezer, van standpunt). Dat is een van de bezwaren die ik telkens heb tegen romans van hedendaagse Vlaamse schrijvers: dat ze tijdens het schrijven, en vooral het “herschrijven”, te weinig rekening houden met dat standpunt.
Maar… Ik had deze avond ook het volgend nummer van “Alternatif Bien-être” (in pdf-formaat) aangekregen in mijn elektronische brievenbus. Met de lectuur daarvan beëindigde ik dus de avond.
Ontzettend interessant! Ik ga hier natuurlijk niet het hele nummer vertalen of overnemen maar voor sommigen van mijn vrienden: ik heb gelezen dat (buiten kurkuma in combinatie met olie), 6 zaadjes uit de pit van een abrikoos of een aantal appelpitten per dag kan helpen kanker te voorkomen, echt! Alleen, zoiets brengt niets op aan de farmaceutische industrie natuurlijk!
Ik kopieer hieronder een deel van dat ene artikel (een deeltje, want ten eerste is de pdf zo opgesteld dat kopiëren – terecht – bijna onmogelijk wordt gemaakt en ten tweede omdat jullie maar zelf een abonnement op het tijdschrift moeten nemen als het jullie interesseert):
Uit Alternatif Bien-être van maart 2015:
“Il s’agit de Jason Vale, atteint d’un cancer dans les années 1990
et à qui ses médecins prédisaient un décès à court terme. Ne
pouvant s’y résigner, Jason se lança dans une recherche approfondie
et il apprit que des malades obtenaient des résultats
en consommant des pépins de pomme et les graines de
noyaux d’abricots, puis il sut que c’était parce que ces graines
contenaient de la vitamine B17 en grande quantité. Il se mit
donc à en consommer quotidiennement et bientôt se sentit
mieux. Il persévéra et peu après on constata que son cancer
avait complètement disparu.
Cette histoire extraordinaire fut diffusée à la télévision et eut
un tel retentissement que le reportage fut rediffusé la semaine
suivante. Jason Vale fut alors submergé d’appels téléphoniques,
ce qui l’incita à secourir toutes ces personnes en organisant sur
son site web la diffusion de laétrile extrait des graines d’abricots.
Et au cours des années suivantes, il put aider des milliers
de malades à traiter eux-mêmes leur cancer avec succès.
Mais il avait oublié que la FDA avait fait interdire le laétrile sur
tout le territoire des États-Unis. Aussi fut-il arrêté et traîné en
justice. Un tribunal du district Est de New-York le condamna,
le 18 juin 2004, à 63 mois de prison et
3 ans de liberté surveillée, au motif qu’il
avait, sur son site Internet, mis en vente
et vanté les propriétés curatives d’un produit
interdit. Après avoir purgé près de 4
ans de prison, Jason Vale fut libéré au début
de 2008. Il créa en 2009 un nouveau
site web, situé hors des USA, sur lequel
il poursuit son combat pour la vitamine
B17, qu’il continue de consommer régulièrement
lui-même, en précisant qu’il
est toujours là après avoir été diagnostiqué
cancéreux en phase terminale il y
a… 27 ans !”
(uit, en dus gratis reclame voor: Alternatif Bien-être ).
Nog even dit antwoord op enkele vrienden: nee, Roger heeft zijn rommel in de keuken nog niet opgeruimd! Zo ken ik hem wel en zo heb ik met hem leren leven!
Vandaag was de schoonmaak van de keuken aan de beurt en dat is hier echt geen sinecure! Omdat we daar vrij vaak verblijven (het is een leefkeuken), heeft Roger de neiging er zijn kranten, tijdschriften, enzovoort op te stapelen en, doordat hij de gewoonte heeft alles te laten liggen waar hij het gebruikt heeft, er heel veel rommel te genereren. Dus moet ik eerst opruimen voor ik aan het eigenlijke grondig (dat woord is heel relatief: voor de binnenkant van de kasten vind ik meestal geen tijd) schoonmaken kan beginnen. Ik heb me weer geërgerd en hem een paar keer gezegd dat die plaats mijn eigen “atelier en zelfs laboratorium” is en dat ik verwacht dat hij zoiets respecteert: ik leg mijn rommel toch ook niet in een van zijn twee werkplaatsen?
Ik had alle kranten, tijdschriften, reclame, publiciteitsbladeren enzovoort, die hij nog wil sorteren, opgestapeld op zijn plaats aan tafel… En tijdens het avondeten zag ik dat die weer enkele stoelen “sierden”!
Ik vergelijk de keuken vaak met een laboratorium omdat ik er soms experimenteer. Zo ook deze avond. We hadden enkele mosselen over van gisteren: met het mosselvocht en de vele groenten die daarin zitten had ik een saus gemaakt die ik goot over de resterende mosselen, twee zalmfilets en twee kleine, flinterdun gesneden, aardappelen. Ik strooide er geraspte kaas over en liet het geheel een halfuur gratineren. Het resultaat vond ikzelf veel te zout (hoewel ik geen zout had toegevoegd) maar Roger heeft er letterlijk van gesmuld!
Terwijl ik kookte, heeft Roger (hij is zoveel handiger dan ik) een lint vastgenaaid aan mijn hoed zodat ik die niet meer constant zou verliezen als het te fel waait
Geen wandeling vandaag: het regende de hele dag! Ikzelf heb mijn beweging gekregen in het huishouden maar ik twijfel eraan of Roger voldoende bewoog (zelfs zijn rommel in de keuken heeft hij dus niet opgeruimd
Om deze avond eindelijk te ontspannen, las ik eerst in “L’agneau” van Mauriac (heel goed! Ik denk dat schrijvers van mijn allooi daar nog veel van kunnen leren) en keek ik daarna naar een aflevering (een poosje wachten tot na de publiciteit als je op de link hierboven klikt) van Star Trek die me ongelooflijk boeide!
Ondanks de constante regen, alles bij elkaar een fijne dag dus!
