We komen net thuis van bij Elena. Moe maar tevreden!
Wat heeft ze mij doen “spelen”! Zodra we bij haar thuis kwamen van bij Lutti, de onthaalmoeder, haalde ze weer haar schoteltjes uit en begon er “muziek” mee te maken, net zoals vorige zondag. En natuurlijk moest ik weer meedoen. Haar bedoeling is echt “muziek maken”, denk ik, want ze haalde er op een zeker ogenblik haar trommeltje en haar fluitje bij. Ze gierde weer van plezier. En af en toe maakte ze enkele danspasjes (later deed ze dat nog: ik vermoed dat ze dat van Lutti heeft geleerd). Ik zat op de vloer, met mijn rug naar de glazen wand en had dus niet meteen door waarom ze ineens heel enthousiast, “cimbalen” in de hand, naar de glazen deur liep. Ze had gemerkt dat haar mama de trap opkwam!
Na het middageten hebben we het even rustiger aan gedaan. We hebben “gelezen”, “getekend” en zijn in de tuin gaan kijken naar de werken die haar grootva (Roger dus) aan het uitvoeren was.
Daarna wilde ze weer muziek, of althans toch “handjes draaien”, maar haar ouders hebben iets veranderd aan de geluidsinstallatie, haar moeder was druk aan het werken voor school, en ik wist echt niet hoe ik een CD moest opzetten.
Het was Elena die er iets op vond: ze trok aan het koordje van haar muzikale uil (gekregen van “tante Izzy”) die nu aan haar bijna nooit meer gebruikte box hangt en begon weer te dansen en met haar handjes te draaien op de muziek.
Maar dan werd ze moe. Ze kwam op mijn schoot zitten en ik moest alleen nog vertellen. Ik legde haar in bed voor een (lang) dutje.
Twee uur later werd ze wakker (en ik had ondertussen wat gerust, al lezend… Want we hadden veel meer gespeeld dan wat ik hierboven vertelde: ik heb ook moeten lopen, kruipen, zoeken naar haar “verborgen” speelgoed, en dat doet ze het liefst onder banken en stoelen, en natuurlijk enkele keren op de trappen moeten oefenen).
Na haar fruitpapje, dat ze op het terras at (nu eet ze praktisch helemaal alleen) terwijl Roger en haar mama bij ons waren komen zitten, bleek ze weer heel levendig. Ze speelde met een bal, ging met mij haar mama uitwuiven toen die les ging geven… en begon daarna een groot deel van haar ander speelgoed uit te halen. Alles toont ze me dan, en sommige zaken moet ik in ontvangst nemen. Daarna wilde ze “opruimen”. Het viel me op dat ze nu niet meer dwars door al haar uitgestalde speelgoed loopt, maar eerst kijkt langs waar de gemakkelijkste weg gaat. En soms betekent dat een hele omleiding. Zo wilde ze iets in een van de speelgoeddozen leggen, maar zag ze dat er onder weg obstakels lagen. Ze maakte een hele omweg om eindelijk terecht te komen op amper 1 meter van waar ze eerst stond.
Dat “opruimen” houdt ze echter niet lang vol: ondertussen ontmoet ze ander speelgoed en pakt dat dan weer vast. Uiteindelijk moet ik nog altijd zorgen voor het opruimen na haar slapengaan.
Terwijl ik voor het avondeten zorgde, hield Roger, haar “grootva”, zich met haar bezig. Ik weet niet precies wat ze gedaan hebben, maar ik hoorde ze geregeld lachen.
Na het eten gingen we weer op het terras zitten (het was vandaag ongelooflijk warm!). En daar speelde ze met ons voor de eerste keer “verstoppertje”. Het begon met “kiekeboe”. Ze hurkte achter mijn stoel en kwam geregeld te voorschijn terwijl ze iets uitkraaide als “Koekoek”. De derde keer dat ze zo achter mijn stoel ging schuilen, bedacht ik dat ik eens wat anders zou uitproberen. Ik deed alsof ik haar zocht op het terras. En vermits ze “onder” al een poosje in verband brengt met “zoeken”, keek ik onder de tafel, onder de stoelen, en vroeg aan Roger: ‘Waar is Elena toch?’. Blijkbaar begreep ze dat, want ik hoorde haar gniffelen achter mij. Maar ik “vond” haar telkens pas als ze te voorschijn kwam met een luide, vrolijke “Kiekeboe” (of toch iets dat daar op leek 
). Dat spelletje leek ze heel spannend te vinden, want ze kreeg er maar niet genoeg van. Weliswaar koos ze altijd dezelfde plek: gehurkt achter mijn stoel!
Na een poosje werd ze duidelijk moe en ik gaf haar nog een flesje melk. Ik dacht dat ze daarna aan bed toe was, maar nee, ineens werd ze weer klaarwakker.
Nu wilde ze weer “lezen”. Ze troonde me mee naar haar “boekenplank”, haalde er twee (jawel, twee!) boekjes uit, en gaf mij er een. Daarna deed ze teken dat ik op de vloer moest gaan zitten, kwam zich tegen mij nestelen, legde haar boekje voor zich en begon van alles aan te wijzen en te “vertellen”. Dan wees ze naar “mijn” boek en het was duidelijk dat ik op mijn beurt moest vertellen. En dat herhaalde zich enkele keren. We vonden het allebei zo gezellig dat we onbewust nog dichter tegen elkaar aankropen… En dat ik vergat dat ik Elena vandaag geen kus wilde geven: ik ben immers snipverkouden.
Ik kreeg een zoentje terug, zo’n nat “hondenzoentje”! Schattig!
Maar dan was het echt wel bedtijd. Ik vroeg: ‘Zullen we naar bed gaan?’ en eigenaardig genoeg stond ze meteen op en liep, gevolgd door Roger en mij rechtstreeks naar haar slaapkamer.
Daar wees ze me alles aan, zoals haar tandenborstel en tandpasta, en natuurlijk het verhalenboek waaruit voor het slapengaan nog voorgelezen wordt.
Ze kreeg dus nog een verhaaltje voor ze zonder problemen in slaap viel.
Schattig meisje toch? Ach, dat zeggen waarschijnlijk alle oma’s?
