Mijn moeder (die we Nany noemen dus), en anderen die ik hier niet ga noemen, vinden het eigenlijk niet normaal dat ik tijdens het babysitten zoveel speel met de kinderen in plaats van onze dochter een beetje te helpen in haar huishoudelijke werk.
Ik antwoord altijd dit: om te beginnen wist onze dochter (die trouwens een werkvrouw heeft) dat ik nooit zinnens ben geweest voor haar huishouden te zorgen, op welke manier dan ook: ik krijg mijn eigen huishouden al niet gedaan, wat zou ik dan tijd steken in dat van iemand anders? Nu, moest ze ooit zo ziek worden dat ik haar echt even moet vervangen, mag ze (en zij niet alleen, jongens van mij!) op mij rekenen voor de dagelijkse huishoudelijke karweitjes (dat zou sowieso minder werk zijn dan in dit huis).
Maar... als ik ga babysitten, weiger ik in principe te strijken, ramen te lappen, schoon te maken, enzovoort. Onze dochter weet dat ik veel liever echt met de kinderen bezig ben (koken wil ik er graag bijnemen, maar ik moet toegeven dat het echt leuk was vandaag al mijn tijd te kunnen besteden aan Elena, Matthias en Eva).
Vandaag toch even over dat alles gesproken met dochterlief (misschien verwachtte ze van mij wel enige hulp in het huishouden?) maar ja hoor, ze denkt zoals ik!😊
woensdag 28 februari 2018
Over "Erfgoed plus" en de kindjes
Deze ochtend vergadering van de werkgroep WOI: we kregen uitleg van "Erfgoed plus" (en dus niet "erfgoed Haspengouw" zoals ik eerst dacht) over het "ontsluiten" van alle voorwerpen die we voor ons boek hebben gebruikt. Daar zullen we nog een hele tijd mee bezig zijn!
Iets over 11 uur reden Roger en ik naar het Leuvense. We parkeerden de auto zo dicht mogelijk bij de school: het was veel te koud voor zelfs een korte wandeling. Elena en Matthias wachtten ons op aan de schoolpoort en ontvingen ons heel enthousiast. Samen gingen we Eva halen bij de onthaalmoeder.
Drie weken hadden we de kindjes niet meer gezien en Eva vonden we ongelooflijk veranderd. Ze praat ook steeds beter.
Na het middageten ging Elena bij buurmeisje Anna spelen (nadat ik had beloofd dat we later een gezelschapsspel zouden spelen).
Eva ging een dutje doen en voor Matthias las ik een heel verhaal voor. Daarna wilde Matthias met zijn auto's en zijn helikopter spelen, Elena kwam terug van bij Anna en ging met haar mama naar de zwemles, Eva werd wakker en wilde druiven eten.
Samen met haar broer keek ze ondertussen even televisie en daarna ging ze tekenen. Later begon ze rollenspelletjes te spelen: koken, de poppen verzorgen, ze een voor een eten geven, boodschappen doen, de poppen te slapen leggen. Matthias en ik speelden een poosje verstoppertje.
Ik moest niet voor eten zorgen. Schoonzoon had immers onlangs heel lekkere soep (met courgette, wortelen, uien en kruiden) klaargemaakt, die ik maar uit de diepvriezer hoefde te halen, en als hoofdgerecht was er een overschot (even heerlijke) spinazie-aardappelen-gehaktschotel dat we in de magnetron opwarmden. Ik had dus alle tijd om met Elena het beloofde spel te spelen toen ze terugkwam van het zwembad.
Na het avondeten nog even voorgelezen uit een "Nijntje" voor Eva (Matthias luisterde mee en stelde vragen die Eva allemaal correct beantwoordde). Ondertussen keek Elena naar een kinderfilm.
Ondertussen was dochterlief gaan lesgeven en schoonzoon thuis gekomen. Tegen dat hij zou beginnen aan het avondritueel reden wij terug naar Haspengouw.
Grappig detail: telkens als onze dochter ons aanspreekt met "papa" of "mama" wijst Eva haar terecht: wij zijn "opa" en "oma", niet "papa" en "mama": dat zijn haar eigen papa en mama. We hebben het haar al proberen uit te leggen, maar blijkbaar begrijpt ze het nog niet!
Ik heb enkele foto's gemaakt maar stel vast dat er jammer genoeg geen enkele van Elena bij is.
Iets over 11 uur reden Roger en ik naar het Leuvense. We parkeerden de auto zo dicht mogelijk bij de school: het was veel te koud voor zelfs een korte wandeling. Elena en Matthias wachtten ons op aan de schoolpoort en ontvingen ons heel enthousiast. Samen gingen we Eva halen bij de onthaalmoeder.
Drie weken hadden we de kindjes niet meer gezien en Eva vonden we ongelooflijk veranderd. Ze praat ook steeds beter.
Na het middageten ging Elena bij buurmeisje Anna spelen (nadat ik had beloofd dat we later een gezelschapsspel zouden spelen).
Eva ging een dutje doen en voor Matthias las ik een heel verhaal voor. Daarna wilde Matthias met zijn auto's en zijn helikopter spelen, Elena kwam terug van bij Anna en ging met haar mama naar de zwemles, Eva werd wakker en wilde druiven eten.
Samen met haar broer keek ze ondertussen even televisie en daarna ging ze tekenen. Later begon ze rollenspelletjes te spelen: koken, de poppen verzorgen, ze een voor een eten geven, boodschappen doen, de poppen te slapen leggen. Matthias en ik speelden een poosje verstoppertje.
Ik moest niet voor eten zorgen. Schoonzoon had immers onlangs heel lekkere soep (met courgette, wortelen, uien en kruiden) klaargemaakt, die ik maar uit de diepvriezer hoefde te halen, en als hoofdgerecht was er een overschot (even heerlijke) spinazie-aardappelen-gehaktschotel dat we in de magnetron opwarmden. Ik had dus alle tijd om met Elena het beloofde spel te spelen toen ze terugkwam van het zwembad.
Na het avondeten nog even voorgelezen uit een "Nijntje" voor Eva (Matthias luisterde mee en stelde vragen die Eva allemaal correct beantwoordde). Ondertussen keek Elena naar een kinderfilm.
 |
| Foto Roger |
Grappig detail: telkens als onze dochter ons aanspreekt met "papa" of "mama" wijst Eva haar terecht: wij zijn "opa" en "oma", niet "papa" en "mama": dat zijn haar eigen papa en mama. We hebben het haar al proberen uit te leggen, maar blijkbaar begrijpt ze het nog niet!
Ik heb enkele foto's gemaakt maar stel vast dat er jammer genoeg geen enkele van Elena bij is.
 |
| "Koning" Matthias en Eva kijken naar een filmpje terwijl ze druiven eten |
 |
| Eva tekent |
 |
| Eva had één koekje gekregen. Stiekem ging ze in de keuken een tweede halen... en toen ze merkte dat ik het had gezien, zei ze: 'Dat mag!' |
 |
| Eigen foto's |
dinsdag 27 februari 2018
"Positieduizeligheid"
Ik heb het sinds deze ochtend weer zitten! Daarbij komt ook dat ik mijn pc-scherm ervaar als te verblindend en ook daar een beetje duizelig van word: een symptoom van cataract? Zeker een begin daarvan heb ik, dat heeft mijn oogarts me al gezegd maar hij vindt het nog te vroeg voor een operatie.
Gelukkig moest ik vandaag bijna niets vertalen... en de schoonmaak heb ik uitgesteld. Boodschappen doen ging net wel (maar wat is het koud!).
Ik weet dat het onaangename gevoel, net zoals de vorige keren, hoogstens een paar dagen zal aanhouden (afijn, ik hoop het, want ik lees steeds meer dat zulke toestand soms tot maanden kan aanslepen). Geduld oefenen dus maar!
Gelukkig moest ik vandaag bijna niets vertalen... en de schoonmaak heb ik uitgesteld. Boodschappen doen ging net wel (maar wat is het koud!).
Ik weet dat het onaangename gevoel, net zoals de vorige keren, hoogstens een paar dagen zal aanhouden (afijn, ik hoop het, want ik lees steeds meer dat zulke toestand soms tot maanden kan aanslepen). Geduld oefenen dus maar!
maandag 26 februari 2018
De heerlijke geur van vers gebakken speltbrood
Misschien ligt het aan luiheid bij Roger maar de twee laatste weken kochten we telkens een brood (ja: één, want we eten samen amper één brood per week) in plaats van zelf brood te bakken.
We wilden eigenlijk vandaag onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen en op ons lijstje stond onder andere weer: brood.
Voor mij was dat oké (ik eet tegenwoordig amper één à twee sneetjes brood per dag, dus dacht ik: maakt het zoveel verschil, gekocht of zelfgebakken brood?) maar heimelijk begon ik toch Rogers zelfgebakken brood te missen!
De "industriële" sneeuw van deze ochtend maakte een einde aan onze boodschappenplannen maar...
Toen ik deze avond een Trappist ging halen in de keuken, snoof ik er de heerlijke geur op van versgebakken brood. Ja hoor, Roger heeft stiekem speltbrood laten bakken door onze broodmachine!
Heerlijk: morgenochtend eet ik nog eens een beetje brood!
We wilden eigenlijk vandaag onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen en op ons lijstje stond onder andere weer: brood.
Voor mij was dat oké (ik eet tegenwoordig amper één à twee sneetjes brood per dag, dus dacht ik: maakt het zoveel verschil, gekocht of zelfgebakken brood?) maar heimelijk begon ik toch Rogers zelfgebakken brood te missen!
De "industriële" sneeuw van deze ochtend maakte een einde aan onze boodschappenplannen maar...
Toen ik deze avond een Trappist ging halen in de keuken, snoof ik er de heerlijke geur op van versgebakken brood. Ja hoor, Roger heeft stiekem speltbrood laten bakken door onze broodmachine!
Heerlijk: morgenochtend eet ik nog eens een beetje brood!
Industriële sneeuw
Deze ochtend een verrassing: een laagje sneeuw van enkele centimeters. Helemaal niet voorspeld. Ik las in de kranten dat het gaat om "industriële sneeuw" (ik had daar nog nooit van gehoord).
We stelden onze boodschappen dus maar uit (het kon wel eens glad zijn) en bleven weer binnen wegens veel te koud (op dit moment -5°C). In dit oude huis vol kieren is het met deze temperatuur zelfs binnen redelijk koud op bepaalde plekken. Wat snak ik naar de lente!
We stelden onze boodschappen dus maar uit (het kon wel eens glad zijn) en bleven weer binnen wegens veel te koud (op dit moment -5°C). In dit oude huis vol kieren is het met deze temperatuur zelfs binnen redelijk koud op bepaalde plekken. Wat snak ik naar de lente!
zondag 25 februari 2018
Huurprijzen in Frankrijk: schandalig!
We bleven weer de hele dag binnen (veel te koud). Ik keek onder andere naar Franstalige tv-reportages op mijn pc-scherm.
Ik vond altijd al de huurprijzen bij ons veel te hoog... maar nu verneem ik dat je in Frankrijk (Parijs) een meidenkamer van 9 m² (!) huurt voor 400 euro per maand en een studio van 30 m² voor 1000 euro per maand. En naar het schijnt leven steeds meer mensen op zulke kleine oppervlaktes! Echt schandalig. Kijk zelf maar!
Elena is ondertussen genezen en komt dus niet logeren. Deze middag had ik daarover dochterlief aan telefoon, en ze zei me: 'Het zal dus wel geen griep zijn geweest'. Waarop Elena, een beetje boos: 'Ik heb wel griep gehad!'. Tja, als de dokter had gezegd dat ze griep had, zal het wel zo zijn, redeneert ze uiteraard! En dan moet haar moeder dat niet ontkennen! 😉
Ik vond altijd al de huurprijzen bij ons veel te hoog... maar nu verneem ik dat je in Frankrijk (Parijs) een meidenkamer van 9 m² (!) huurt voor 400 euro per maand en een studio van 30 m² voor 1000 euro per maand. En naar het schijnt leven steeds meer mensen op zulke kleine oppervlaktes! Echt schandalig. Kijk zelf maar!
Elena is ondertussen genezen en komt dus niet logeren. Deze middag had ik daarover dochterlief aan telefoon, en ze zei me: 'Het zal dus wel geen griep zijn geweest'. Waarop Elena, een beetje boos: 'Ik heb wel griep gehad!'. Tja, als de dokter had gezegd dat ze griep had, zal het wel zo zijn, redeneert ze uiteraard! En dan moet haar moeder dat niet ontkennen! 😉
zaterdag 24 februari 2018
SDF
Sans Domicile Fixe dus. Of: moderne landlopers of clochards.
Ik weet niet waarom ik me door hen zo aangetrokken voel, al heel mijn leven (misschien omdat mijn - zelf betaalde - studies er niet zo ver van af stonden?).
Maar... deze avond viel ik (toeval of "Google die alles van me weet"?) op dit. En dan vraag ik me af of ik dat echt zou aankunnen?
En jij, Zeger? Lijkt je dat niet nog moeilijker dan alleen gewoon "onder een brug slapen"? 😏
Ik weet niet waarom ik me door hen zo aangetrokken voel, al heel mijn leven (misschien omdat mijn - zelf betaalde - studies er niet zo ver van af stonden?).
Maar... deze avond viel ik (toeval of "Google die alles van me weet"?) op dit. En dan vraag ik me af of ik dat echt zou aankunnen?
En jij, Zeger? Lijkt je dat niet nog moeilijker dan alleen gewoon "onder een brug slapen"? 😏
Oostland
Nadat onlangs Boudewijn Knevels en ik de drukproeven van de volgende Oostland hadden nagelezen, stuurde Boudewijn ineens nog een tekst naar Edith Oeyen, onze voorzitter, om zijn docu-roman over Gezelle iets meer aan te prijzen.
Het verwonderde me: Boudewijn is nog steeds lid van het bestuur en zou dus moeten weten dat je geen teksten meer moet aanbieden nadat de drukproeven zijn nagelezen. Ik antwoordde hem meteen dat niet ik beslis over wat er in Oostland komt en dat hij dus maar moest afwachten wat Edith zou beslissen.
Vlak daarna kreeg ik een bericht van Edith die blijkbaar verveeld zat met de zaak. Ik heb haar geantwoord dat volgens mij een te laat ingediende tekst niet meer moet opgenomen worden... maar, dat als zij dat, gezien de omstandigheden (namelijk dat in dat nummer van Oostland sowieso gesproken wordt over Boudewijns jongste boek) nodig achtte, ze mocht zorgen voor een uitzondering.
Waarna Edith mij mailde dat ze het volgend nummer van Oostland al in -pdf had opgeslagen en op het punt stond om het naar de drukker te sturen, én dus die tekst van Boudewijn niet zou opnemen.
Daarin geef ik haar volledig gelijk: mensen van de KVLS, als jullie toevallig dit zouden lezen: bied jullie teksten op tijd aan. Voor de redactieraad en vooral voor Edith is dat niet te doen, telkens de hele lay-out aanpassen omwille van te laat ingezonden teksten!
Het verwonderde me: Boudewijn is nog steeds lid van het bestuur en zou dus moeten weten dat je geen teksten meer moet aanbieden nadat de drukproeven zijn nagelezen. Ik antwoordde hem meteen dat niet ik beslis over wat er in Oostland komt en dat hij dus maar moest afwachten wat Edith zou beslissen.
Vlak daarna kreeg ik een bericht van Edith die blijkbaar verveeld zat met de zaak. Ik heb haar geantwoord dat volgens mij een te laat ingediende tekst niet meer moet opgenomen worden... maar, dat als zij dat, gezien de omstandigheden (namelijk dat in dat nummer van Oostland sowieso gesproken wordt over Boudewijns jongste boek) nodig achtte, ze mocht zorgen voor een uitzondering.
Waarna Edith mij mailde dat ze het volgend nummer van Oostland al in -pdf had opgeslagen en op het punt stond om het naar de drukker te sturen, én dus die tekst van Boudewijn niet zou opnemen.
Daarin geef ik haar volledig gelijk: mensen van de KVLS, als jullie toevallig dit zouden lezen: bied jullie teksten op tijd aan. Voor de redactieraad en vooral voor Edith is dat niet te doen, telkens de hele lay-out aanpassen omwille van te laat ingezonden teksten!
Familie
Weer geen wandeling vandaag: veel te koud (we zullen hier tot -10°c gaan dit weekend) en daarbij die ijzige noordoostenwind!
Wel een lang telefoongesprek met Nany... en eindelijk nog eens een bezoek aan "onze zieke".
Ze zegt twee woorden meer dan de laatste keer dat we haar zagen (dat was nog in 2017) maar gebruikt ze te pas en te onpas. Het werd weer een moeilijke communicatie dus, al spreekt haar gezicht vaak boekdelen. Je merkt aan haar gezichtsuitdrukking dat ze je herkent, dat ze blij is je te zien, je leest van haar gezicht dat ze het beu wordt tevergeefs te proberen zich uit te drukken, je merkt ook dat ze blij is als haar echtgenoot ons foto's toont van de kleinkinderen...
Maar het blijft allemaal zo intriest!
We probeerden nicht Jeannine te bereiken (ze wilde immers meekomen als we nog eens op bezoek gingen bij ons zieke familielid): tevergeefs belde ik gisterenavond drie keer op haar vaste telefoon, twee keer op haar gsm, stuurde ik haar een sms en belde ik deze ochtend opnieuw op haar vaste telefoon. Ik begin me uiteraard zorgen te maken.
Deze avond, na het eten en nadat ik had gekeken naar een reportage over heel grote gezinnen (10 kinderen en meer) op een Franse zender (inderdaad, we hebben geen tv meer: ik keek op mijn pc-scherm), een lang telefoongesprek met de moeder van Debby. We ontmoeten elkaar heel binnenkort... en ik kijk daar echt naar uit!
Wel een lang telefoongesprek met Nany... en eindelijk nog eens een bezoek aan "onze zieke".
Ze zegt twee woorden meer dan de laatste keer dat we haar zagen (dat was nog in 2017) maar gebruikt ze te pas en te onpas. Het werd weer een moeilijke communicatie dus, al spreekt haar gezicht vaak boekdelen. Je merkt aan haar gezichtsuitdrukking dat ze je herkent, dat ze blij is je te zien, je leest van haar gezicht dat ze het beu wordt tevergeefs te proberen zich uit te drukken, je merkt ook dat ze blij is als haar echtgenoot ons foto's toont van de kleinkinderen...
Maar het blijft allemaal zo intriest!
We probeerden nicht Jeannine te bereiken (ze wilde immers meekomen als we nog eens op bezoek gingen bij ons zieke familielid): tevergeefs belde ik gisterenavond drie keer op haar vaste telefoon, twee keer op haar gsm, stuurde ik haar een sms en belde ik deze ochtend opnieuw op haar vaste telefoon. Ik begin me uiteraard zorgen te maken.
Deze avond, na het eten en nadat ik had gekeken naar een reportage over heel grote gezinnen (10 kinderen en meer) op een Franse zender (inderdaad, we hebben geen tv meer: ik keek op mijn pc-scherm), een lang telefoongesprek met de moeder van Debby. We ontmoeten elkaar heel binnenkort... en ik kijk daar echt naar uit!
vrijdag 23 februari 2018
Belasting op de toegevoegde waarde (btw)
Weer te weinig beweging voor Roger vandaag: het was veel te koud (-4°C om 23:30 uur, volgens mijn gsm aanvoelend als -6°C)!
Hij ging wel naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Besprekingen in verband met het bekendmaken in het Belgisch Staatsblad van een statutenwijziging van de vereniging.
Ik wist (omdat ik iets dergelijks jaren geleden had meegemaakt bij de KVLS) dat zulke bekendmaking veel geld kost... en het bleek nu nog duurder te zijn geworden. Roger vertelde me bij zijn thuiskomst het huidige bedrag en preciseerde: 'btw van 21% inbegrepen'.
Ik vind die belasting op de toegevoegde waarde op zich al een schande... maar welke toegevoegde waarde heeft zulke bekendmaking dan wel?
O ja, Roger ging vandaag ook op dokterscontrole. Dat hij nog steeds lichtjes hoest blijkt normaal te zijn en de dokter had geen bezwaar tegen een bezoek aan onze "familiezieke": Roger zou niet meer besmettelijk zijn. Dus heb ik deze avond voor heel binnenkort een bezoek aan "onze zieke" geregeld!
Hij ging wel naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Besprekingen in verband met het bekendmaken in het Belgisch Staatsblad van een statutenwijziging van de vereniging.
Ik wist (omdat ik iets dergelijks jaren geleden had meegemaakt bij de KVLS) dat zulke bekendmaking veel geld kost... en het bleek nu nog duurder te zijn geworden. Roger vertelde me bij zijn thuiskomst het huidige bedrag en preciseerde: 'btw van 21% inbegrepen'.
Ik vind die belasting op de toegevoegde waarde op zich al een schande... maar welke toegevoegde waarde heeft zulke bekendmaking dan wel?
O ja, Roger ging vandaag ook op dokterscontrole. Dat hij nog steeds lichtjes hoest blijkt normaal te zijn en de dokter had geen bezwaar tegen een bezoek aan onze "familiezieke": Roger zou niet meer besmettelijk zijn. Dus heb ik deze avond voor heel binnenkort een bezoek aan "onze zieke" geregeld!
donderdag 22 februari 2018
Orgaandonatie (4)
Om onze dag af te sluiten, keek ik (omdat Roger geen zin had in een filmpje of zo) naar dit. Weer over hetzelfde, ik weet het, maar deze keer weer volledig in het Nederlands.
Hier hebben ze het wel vooral over de binnenkort misschien nieuwe wet in Nederland (die hier al van toepassing is - en ik moet echt eens tijd vinden om naar de gemeente te gaan om te zeggen dat ik geen donor wil zijn na mijn "dood"!) en over de nabestaanden.
Er wordt niets gezegd over de "toestand" van het "dode" lichaam. En echt, als die transplantatie zonder anesthesie gebeurt en het "stoffelijk overschot" nog iets voelt, mondt dat uit in een gruwelijke dood!
Het dagelijkse leven
Ik vergat het te vertellen maar het is weer in orde met de elektriciteit. Ik weet niet precies wat Roger gedaan heeft maar ik ben heel blij dat ik een man als hij in huis heb! 👍
Vandaag stond er zo'n koude Noord-Oostenwind dat we weer niet wandelden (en ik het schoonmaken van het poorthuis uitstelde: te koud en vergeefs werk met die wind). Ik moest terugdenken aan de lente 2013! Hoewel... we zijn nog maar februari, terwijl het toen koud bleef tot ver in maart.
Omdat ik opperde dat Roger te weinig beweging kreeg, stelde hij voor naar de Kringwinkel te rijden. Daar hebben we een poosje rondgelopen. Deze keer lieten we ons door niets verleiden... en dat was moeilijk, want ik zag een jurk hangen die me wel aanstond, een grote pop zoals ik van droomde toen ik kind was, Roger liep opvallend vaak terug naar een canapé (die niet zou staan bij ons, vond ik) en er waren ook enkele boeken van Zola die we nog niet hebben!
Daarna kochten we nog vlees voor de zuurkool die ik deze avond zou klaarmaken.
Na het avondeten kreeg ik een mail van dochterlief. Nu is Elena ziek. Schoonzoon kan morgen thuiswerken maar of Elena naar hier mag gebracht worden moest ze zondagavond nog ziek zijn. Uiteraard!
Roger belde vandaag ook met de man die onze stallen zou afbreken en die niets meer van zich had laten horen. Die man beweerde een architect (die we blijken te moeten inschakelen) naar ons gestuurd te hebben maar die architect hebben wij nooit gezien. Dat is iets dat wij al vaak hebben opgemerkt sinds we hier wonen: vakmensen die beloven langs te komen maar achter wie je moet aanzitten. Afijn, de afbreker zou nog eens contact opnemen met de architect en ons daarna opbellen.
Vandaag stond er zo'n koude Noord-Oostenwind dat we weer niet wandelden (en ik het schoonmaken van het poorthuis uitstelde: te koud en vergeefs werk met die wind). Ik moest terugdenken aan de lente 2013! Hoewel... we zijn nog maar februari, terwijl het toen koud bleef tot ver in maart.
Omdat ik opperde dat Roger te weinig beweging kreeg, stelde hij voor naar de Kringwinkel te rijden. Daar hebben we een poosje rondgelopen. Deze keer lieten we ons door niets verleiden... en dat was moeilijk, want ik zag een jurk hangen die me wel aanstond, een grote pop zoals ik van droomde toen ik kind was, Roger liep opvallend vaak terug naar een canapé (die niet zou staan bij ons, vond ik) en er waren ook enkele boeken van Zola die we nog niet hebben!
Daarna kochten we nog vlees voor de zuurkool die ik deze avond zou klaarmaken.
Na het avondeten kreeg ik een mail van dochterlief. Nu is Elena ziek. Schoonzoon kan morgen thuiswerken maar of Elena naar hier mag gebracht worden moest ze zondagavond nog ziek zijn. Uiteraard!
Roger belde vandaag ook met de man die onze stallen zou afbreken en die niets meer van zich had laten horen. Die man beweerde een architect (die we blijken te moeten inschakelen) naar ons gestuurd te hebben maar die architect hebben wij nooit gezien. Dat is iets dat wij al vaak hebben opgemerkt sinds we hier wonen: vakmensen die beloven langs te komen maar achter wie je moet aanzitten. Afijn, de afbreker zou nog eens contact opnemen met de architect en ons daarna opbellen.
Orgaandonatie (3)
Ik heb het uiteraard steeds over orgaandonatie na de "dood", niet over orgaandonatie bij leven!
Vandaag viel ik weer op deze korte getuigenis. Het is duidelijk: de lichamen die men opensnijdt (blijkbaar zonder verdoving) zijn niet dood!
Vandaag viel ik weer op deze korte getuigenis. Het is duidelijk: de lichamen die men opensnijdt (blijkbaar zonder verdoving) zijn niet dood!
woensdag 21 februari 2018
Schoonmaken
Na onze brunch belde ik naar Nany (deze keer ben ik het niet vergeten!). Nadat ze een klein halfuur had verteld over al haar bezigheden, zei ik haar dat ik ging inhaken omdat ik onze werkkamer wilde schoonmaken.
'Neem toch een werkvrouw', was haar antwoord. Ik probeerde haar uit te leggen dat we geen werkvrouw kunnen betalen die, zoals ik, wekelijks 10 à 12 uur aan het schoonmaken besteedt.
Mijn moeder Nany zocht allerlei tegenargumenten, zoals dat niet elke kamer elke week hoeft schoongemaakt te worden...
En ik antwoordde dat zoiets hier nu ook al niet het geval is: aan het ritme van één kamer per dag geraak ik helemaal niet rond op één week! Integendeel, als ik na 9 dagen eindelijk aan het poortgebouw toe ben, zijn we al twee weken of meer verder (ik maak immers niet schoon op zaterdag, zondag, babysitdag, noch wanneer we een afspraak hebben voor de hele dag) en wordt het echt tijd om de eerste kamer weer onder handen te nemen.
Kleiner gaan wonen? Ik weet het, Nany zou heel graag hebben dat we ons huis verkopen en een appartement kopen in haar buurt. Maar... wij wonen zo graag in Haspengouw, we vinden de meeste mensen hier zo vriendelijk en op een appartement zouden we (en zeker Roger) maar moeilijk gedijen. En het laatste waar we aan denken is opnieuw naar het Antwerpse te verhuizen.
Dit alles gezegd zijnde, ik blijf toch een hekel hebben aan dat schoonmaken!
'Neem toch een werkvrouw', was haar antwoord. Ik probeerde haar uit te leggen dat we geen werkvrouw kunnen betalen die, zoals ik, wekelijks 10 à 12 uur aan het schoonmaken besteedt.
Mijn moeder Nany zocht allerlei tegenargumenten, zoals dat niet elke kamer elke week hoeft schoongemaakt te worden...
En ik antwoordde dat zoiets hier nu ook al niet het geval is: aan het ritme van één kamer per dag geraak ik helemaal niet rond op één week! Integendeel, als ik na 9 dagen eindelijk aan het poortgebouw toe ben, zijn we al twee weken of meer verder (ik maak immers niet schoon op zaterdag, zondag, babysitdag, noch wanneer we een afspraak hebben voor de hele dag) en wordt het echt tijd om de eerste kamer weer onder handen te nemen.
Kleiner gaan wonen? Ik weet het, Nany zou heel graag hebben dat we ons huis verkopen en een appartement kopen in haar buurt. Maar... wij wonen zo graag in Haspengouw, we vinden de meeste mensen hier zo vriendelijk en op een appartement zouden we (en zeker Roger) maar moeilijk gedijen. En het laatste waar we aan denken is opnieuw naar het Antwerpse te verhuizen.
Dit alles gezegd zijnde, ik blijf toch een hekel hebben aan dat schoonmaken!
dinsdag 20 februari 2018
Telefoneren
Omdat ik al een poosje niets meer hoorde van onze vrienden Liliane en Paul (naar de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente zijn wij dit jaar niet gegaan omdat toen de kleintjes hier waren) belde ik vandaag toch zelf vriendin Liliane op (nadat ik eerst tevergeefs Nany had proberen te bereiken en Oostland helemaal had nagelezen).
De (begrijpelijke) reactie van Liliane was: 'Wat bel jij ons op, jij die een hekel hebt aan telefoneren!'
Misschien moet ik wat minder rondbazuinen dat ik een hekel heb aan de telefoon? Want het is in feite genuanceerder dan dat: ik ben bang mensen lastig te vallen... en word zelf soms lastig gevallen terwijl ik al mijn aandacht nodig heb voor bijvoorbeeld een vertaling.
Maar kom, we hingen toch een half uurtje aan de lijn en spraken af elkaar volgende week te ontmoeten.
Daarna, na onze boodschappen en een korte vertaling, nog even contact gehad met de moeder van Debby. Ze lijkt me heel sympathiek!
Maar... ik vergat daarna (uiteraard, want typisch voor mij) nog eens te proberen Nany te bereiken...
De (begrijpelijke) reactie van Liliane was: 'Wat bel jij ons op, jij die een hekel hebt aan telefoneren!'
Misschien moet ik wat minder rondbazuinen dat ik een hekel heb aan de telefoon? Want het is in feite genuanceerder dan dat: ik ben bang mensen lastig te vallen... en word zelf soms lastig gevallen terwijl ik al mijn aandacht nodig heb voor bijvoorbeeld een vertaling.
Maar kom, we hingen toch een half uurtje aan de lijn en spraken af elkaar volgende week te ontmoeten.
Daarna, na onze boodschappen en een korte vertaling, nog even contact gehad met de moeder van Debby. Ze lijkt me heel sympathiek!
Maar... ik vergat daarna (uiteraard, want typisch voor mij) nog eens te proberen Nany te bereiken...
maandag 19 februari 2018
Dubbelgangster
Toen we daarstraks bij de ouders van onze schoonzoon waren, kregen onze gastheren tijdens het aperitief even bezoek van een buurvrouw (die kwam vertellen dat ze grootmoeder was geworden). Wel, toen die buurvrouw binnenkwam, dacht ik even onze lieve buurvrouw Marie-Claire te herkennen!
Later, aan tafel, vertelde ik dat en Roger bleek het ook meteen opgemerkt te hebben ('Daar kon je niet naast kijken hé', zei hij).
Later, aan tafel, vertelde ik dat en Roger bleek het ook meteen opgemerkt te hebben ('Daar kon je niet naast kijken hé', zei hij).
Elektriciteitperikelen
De schoonouders van dochterlief hadden ons vandaag bij hen thuis uitgenodigd. Het werd een aangename, heel lekkere en gezellige middag in hun smaakvol ingerichte huis. Veel gepraat uiteraard (natuurlijk vooral over Elena, Matthias en Eva) en bijzonder fijne gerechten gegeten!
Rond 20 uur kwamen we thuis, waar er weer een elektriciteitspanne bleek te zijn. Het lag blijkbaar aan de badkamer, net als ongeveer een maand geleden. We sloten de elektriciteit in de badkamer af (Roger zal morgen weer moeten onderzoeken wat er aan de hand is) en na een telefoontje van de moeder van Debby (die ons binnenkort ook bij haar thuis uitnodigt) begon ik Oostland verder na te lezen.
Iets na 22 uur gingen alle lichten weer uit. Mijn pc eveneens trouwens. Op straat bleek ook geen licht meer te zijn, noch bij buren. We haalden zaklampen en kaarsen boven, Roger stak de kachel aan (de verwarming was ook uitgevallen) en ik zocht via mijn smartphone het telefoonnummer van Infrax. We belden ernaar (ook met de gsm) en kregen te horen dat hun technische ploeg een elektriciteitspanne in enkele deelgemeenten van Heers probeerde op te lossen.
Dat hebben ze blijkbaar gedaan om 23 uur: alle lichten gingen toen weer aan. Alleen was ik nu te moe om Oostland verder na te lezen. Ik heb wel nog gauw gecheckt of er geen verbeteringen verloren zijn gegaan en dat bleek niet het geval.
Morgen lees ik verder na...
Rond 20 uur kwamen we thuis, waar er weer een elektriciteitspanne bleek te zijn. Het lag blijkbaar aan de badkamer, net als ongeveer een maand geleden. We sloten de elektriciteit in de badkamer af (Roger zal morgen weer moeten onderzoeken wat er aan de hand is) en na een telefoontje van de moeder van Debby (die ons binnenkort ook bij haar thuis uitnodigt) begon ik Oostland verder na te lezen.
Iets na 22 uur gingen alle lichten weer uit. Mijn pc eveneens trouwens. Op straat bleek ook geen licht meer te zijn, noch bij buren. We haalden zaklampen en kaarsen boven, Roger stak de kachel aan (de verwarming was ook uitgevallen) en ik zocht via mijn smartphone het telefoonnummer van Infrax. We belden ernaar (ook met de gsm) en kregen te horen dat hun technische ploeg een elektriciteitspanne in enkele deelgemeenten van Heers probeerde op te lossen.
Dat hebben ze blijkbaar gedaan om 23 uur: alle lichten gingen toen weer aan. Alleen was ik nu te moe om Oostland verder na te lezen. Ik heb wel nog gauw gecheckt of er geen verbeteringen verloren zijn gegaan en dat bleek niet het geval.
Morgen lees ik verder na...
zondag 18 februari 2018
Over bijna doodervaringen en bewustzijn
Tja, als je naar één bepaald interview hebt gekeken, serveert YouTube je automatisch filmpjes die je ook zouden kunnen interesseren. Maar daarover seffens meer.
Zoon Hendrik en ik hadden het al vaak over "bewustzijn" en dat de wetenschap zegt dat onze hersenen ons bewustzijn produceren. Ikzelf opperde dan dat onze hersenen misschien een soort ontvangststation (een soort interface, of gaat die vergelijking mank?) zijn waardoor ons lichaam contact kan krijgen met ons bewustzijn - dat dus buiten ons lichaam zou bestaan.
Ik ging zelfs iets verder: ik denk dat we allemaal een deel zijn van één groot (bewust?) geheel en dat onze hersenen zijn geprogrammeerd om slechts een deeltje van dat geheel te kunnen opvangen.
Zelf dacht ik daarbij ("dacht", want ik kreeg de kans nooit om mijn theorie verder uit de doeken te doen, wegens te "onwetenschappelijk") dat het daardoor komt dat (zoals wordt beweerd) mensen die een bijna doodervaring hebben gehad, spreken van een "verbreed bewustzijn" tijdens die ervaring.
Wel (daartoe wilde ik dus komen), ik wilde deze avond even uitrusten en ontspannen met enkele scenes uit de onlangs ontdekte en "plezante" "Scènes de ménages" en zodra ik naar YouTube ging, viel ik op dit. Een cardioloog die ongeveer hetzelfde zegt als wat ik denk! Heel boeiend, kijk zelf maar!
Zoon Hendrik en ik hadden het al vaak over "bewustzijn" en dat de wetenschap zegt dat onze hersenen ons bewustzijn produceren. Ikzelf opperde dan dat onze hersenen misschien een soort ontvangststation (een soort interface, of gaat die vergelijking mank?) zijn waardoor ons lichaam contact kan krijgen met ons bewustzijn - dat dus buiten ons lichaam zou bestaan.
Ik ging zelfs iets verder: ik denk dat we allemaal een deel zijn van één groot (bewust?) geheel en dat onze hersenen zijn geprogrammeerd om slechts een deeltje van dat geheel te kunnen opvangen.
Zelf dacht ik daarbij ("dacht", want ik kreeg de kans nooit om mijn theorie verder uit de doeken te doen, wegens te "onwetenschappelijk") dat het daardoor komt dat (zoals wordt beweerd) mensen die een bijna doodervaring hebben gehad, spreken van een "verbreed bewustzijn" tijdens die ervaring.
Wel (daartoe wilde ik dus komen), ik wilde deze avond even uitrusten en ontspannen met enkele scenes uit de onlangs ontdekte en "plezante" "Scènes de ménages" en zodra ik naar YouTube ging, viel ik op dit. Een cardioloog die ongeveer hetzelfde zegt als wat ik denk! Heel boeiend, kijk zelf maar!
Hoepertingen
Vandaag onder andere een (vrij korte, want onze - Roger klaagde er nu ook over - gewrichten moeten er weer aan wennen) wandeling in Hoepertingen. In het dorp zelf en op het terrein van het kasteel Mariagaarde. Op het binnenplein liep vrij veel volk rond dat op een zeker ogenblik de gebouwen in trok: was er een of ander congres aan de gang?
Jammer genoeg was het kasteelpark niet toegankelijk wegens opruiming van stormschade.
Deze avond ben ik beginnen het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) na te lezen en ik lees daarin dat Geert Verbeet eind vorig jaar is overleden.
Jammer genoeg was het kasteelpark niet toegankelijk wegens opruiming van stormschade.
 |
| Foto's Roger |
Orgaandonatie (2)
zaterdag 17 februari 2018
Orgaandonatie
Het lijkt wel of Google weet wat ik in mijn diepste denk (hoewel, ik weet echt wel dat waar ik naar zoek op Google enzovoort bepaalt waar ik op val als ik even naar YouTube ga). Maar deze keer was het toch echt opvallend.
Ik stel me al lang vragen bij orgaandonatie. Ik had het vermoeden dat de donor niet echt volledig dood mocht zijn: dode organen dienen immers voor niets meer. Anders kon men evengoed organen weghalen uit dode lichamen vlak voor de crematie of de begrafenis. Maar zo gaat het niet in z'n werk, wellicht precies omdat die organen nog moeten "leven".
Ik las ook onlangs - ik weet echt niet meer waar - dat men bij het overplanten van organen het "dode" lichaam geen narcose toedient ("het is toch dood"), maar wel een verlammingsmiddel omdat het "dode" lichaam wel eens met felle bewegingen kan reageren op de operatie!
(Op de pijn, denk ik dan... want ikzelf ben ook eens wakker geworden van een niet uit te houden pijn omwille van te weinig anesthesie tijdens één van mijn zeldzame operaties... en toen ik wilde duidelijk maken dat ik niet meer "in slaap" was, werd ik geconfronteerd met mijn lichaam waarin ik zelfs mijn kleinste teen niet meer kon bewegen - omwille van de verlammende curare die men toen - nu nog? -tijdens operaties toediende, heb ik later vernomen).
Als dus die nog niet volledig dode lichamen hetzelfde moeten meemaken, wordt dat een afschuwelijke dood!
Maar kom, ik dacht er niet echt meer aan, al had ik wel al aan Roger gezegd dat ik (na mijn dood) geen donor wil zijn (en dat zeg ik nu ook even aan jullie, kindjes, en sorry als dat heel egoïstisch is, maar dat soort pijn zonder te kunnen reageren wil ik nooit meer meemaken) en dan val ik deze avond op dit op YouTube.
Het is wel een beetje moeilijk te volgen, omdat die Nederlandse tekst over het beeld hindert. Maar ik hoorde daar iets (in het Engels, en las het in het Nederlands): "Doodgaan is een transformatie". En dat geloof ik ook en dus is mijn beslissing om na mijn dood geen donor te zijn voor mij oké!
Oei, nu moet ik dat zeker nog laten registreren op de gemeente?
Ik stel me al lang vragen bij orgaandonatie. Ik had het vermoeden dat de donor niet echt volledig dood mocht zijn: dode organen dienen immers voor niets meer. Anders kon men evengoed organen weghalen uit dode lichamen vlak voor de crematie of de begrafenis. Maar zo gaat het niet in z'n werk, wellicht precies omdat die organen nog moeten "leven".
Ik las ook onlangs - ik weet echt niet meer waar - dat men bij het overplanten van organen het "dode" lichaam geen narcose toedient ("het is toch dood"), maar wel een verlammingsmiddel omdat het "dode" lichaam wel eens met felle bewegingen kan reageren op de operatie!
(Op de pijn, denk ik dan... want ikzelf ben ook eens wakker geworden van een niet uit te houden pijn omwille van te weinig anesthesie tijdens één van mijn zeldzame operaties... en toen ik wilde duidelijk maken dat ik niet meer "in slaap" was, werd ik geconfronteerd met mijn lichaam waarin ik zelfs mijn kleinste teen niet meer kon bewegen - omwille van de verlammende curare die men toen - nu nog? -tijdens operaties toediende, heb ik later vernomen).
Als dus die nog niet volledig dode lichamen hetzelfde moeten meemaken, wordt dat een afschuwelijke dood!
Maar kom, ik dacht er niet echt meer aan, al had ik wel al aan Roger gezegd dat ik (na mijn dood) geen donor wil zijn (en dat zeg ik nu ook even aan jullie, kindjes, en sorry als dat heel egoïstisch is, maar dat soort pijn zonder te kunnen reageren wil ik nooit meer meemaken) en dan val ik deze avond op dit op YouTube.
Het is wel een beetje moeilijk te volgen, omdat die Nederlandse tekst over het beeld hindert. Maar ik hoorde daar iets (in het Engels, en las het in het Nederlands): "Doodgaan is een transformatie". En dat geloof ik ook en dus is mijn beslissing om na mijn dood geen donor te zijn voor mij oké!
Oei, nu moet ik dat zeker nog laten registreren op de gemeente?
Loretokapel, Eva en onbevlekte ontvangenis
Eindelijk gingen we nog eens wandelen vandaag: een lus van de begraafplaats in Hendrieken naar de Loretokapel en terug. Het was mooi zonnig weer... maar inderdaad: al mijn gewrichten deden pijn en ik kon Roger amper volgen! Ik merkte wel dat mijn heupen en knieën mettertijd iets soepeler werden: hopelijk wil Roger, hoewel hij nog steeds hoest, nu opnieuw elke dag een wandeling maken!
Ik had ook even Eva aan de lijn. Ik moest immers nog iets vragen aan dochterlief en Eva wilde ook aan telefoon komen. Ze vertelde me dat ze aan het spelen was met broer en zus, dat ze nog ging tekenen en dat ze boterhammen met choco had gegeten.
Nadat ik deze avond nog enkele bladzijden uit mijn vroegere, papieren dagboeken had overgetypt, las ik op de blog van Johan Sanctorum: "Nu is Maria altijd een buitenbeentje geweest in de Christelijke heiligenverering. Ze is weliswaar de moeder van Jezus, maar diende daarvoor een biologisch ronduit absurde prijs te betalen, te weten de “onbevlekte ontvangenis”: Maria alias de Mater immaculata heeft nooit seks gehad en is bevrucht door de Heilige Geest."
Hoe is dat mogelijk? Het dogma van de "onbevlekte ontvangenis" heeft niets te maken met de bevruchting! Hoe komt het toch dat zoveel mensen (en niet van de minsten) steeds opnieuw die vergissing begaan?
Ik had ook even Eva aan de lijn. Ik moest immers nog iets vragen aan dochterlief en Eva wilde ook aan telefoon komen. Ze vertelde me dat ze aan het spelen was met broer en zus, dat ze nog ging tekenen en dat ze boterhammen met choco had gegeten.
Nadat ik deze avond nog enkele bladzijden uit mijn vroegere, papieren dagboeken had overgetypt, las ik op de blog van Johan Sanctorum: "Nu is Maria altijd een buitenbeentje geweest in de Christelijke heiligenverering. Ze is weliswaar de moeder van Jezus, maar diende daarvoor een biologisch ronduit absurde prijs te betalen, te weten de “onbevlekte ontvangenis”: Maria alias de Mater immaculata heeft nooit seks gehad en is bevrucht door de Heilige Geest."
Hoe is dat mogelijk? Het dogma van de "onbevlekte ontvangenis" heeft niets te maken met de bevruchting! Hoe komt het toch dat zoveel mensen (en niet van de minsten) steeds opnieuw die vergissing begaan?
vrijdag 16 februari 2018
Matthias
Ik vergat te vertellen dat toen ik deze avond naar onze dochter belde, Matthias de telefoon opnam. En wat deed hij dat met stijl, zeg!
Eerst stelde hij zichzelf voor en dan vroeg hij met wie hij te maken had. Hij vertelde (op mijn vraag) een poosje over de bijna voorbije vakantie, om me uiteindelijk te vragen of ik met zijn papa of zijn mama wilde spreken! Proficiat, jongen!
Eerst stelde hij zichzelf voor en dan vroeg hij met wie hij te maken had. Hij vertelde (op mijn vraag) een poosje over de bijna voorbije vakantie, om me uiteindelijk te vragen of ik met zijn papa of zijn mama wilde spreken! Proficiat, jongen!
Sint-Truiden, familie en vrienden
We reden nog eens naar Sint-Truiden om er e-liquids te kopen. De winkeleigenaar vertelde ons dat de winkels en de horeca op de Grote Markt het beu zijn dat er om de haverklap niet kan geparkeerd worden op de Markt en in de omgeving ervan en dat ze het serieus beginnen te voelen aan hun omzet!
In het naar huis rijden (de zon scheen, en toch vond Roger het te koud voor een - zelfs korte - wandeling) belde ik naar Rogers nicht (in de betekenis van "cousin") Jeannine. We mochten langskomen (en ik beval Roger zeker geen zoen te geven aan zijn nicht).
We werden ontvangen met taart, koffie of thee, we kregen nog het gezelschap van een nicht (in de betekenis van "niece") van Jeannine en we praatten heel veel. Hoewel de onderwerpen van ons gesprek niet allemaal even leuk waren (het ging over ziekte, oud worden en sterven maar er werden ook herinneringen aan overleden familieleden opgehaald) bleven Roger en ik er veel langer dan gepland.
Jeannine wil graag meekomen de volgende keer dat we "onze zieke" bezoeken. Daarvoor zullen we dus afspreken zodra Roger wat minder hoest.
Gelukkig hoefde ik niet meer te koken deze avond: er waren nog voldoende kliekjes.
Nog voor ik die opwarmde, zette ik een wasmachine aan het werk en belde ik naar dochterlief.
Ik zat immers met een probleem. Op het verjaardagsfeestje in januari, besloten haar schoonouders en wij af te spreken in februari. De dag werd vastgesteld maar het was nog niet zeker of we op restaurant zouden gaan of bij hen zouden eten. Daar zouden ze ons later over bellen. Sindsdien kreeg ik daar echter niets meer over te horen. Omdat de afspraak voor heel binnenkort is, begon ik me de laatste dagen af te vragen of zij het vergeten waren. En ze opbellen vond ik in dat geval eerder opdringerig. Dochterlief wist me te zeggen dat ze haar schoonouders vandaag nog had gezien en dat die hadden verteld dat ze ons bij hen thuis verwachten op de afgesproken datum. Een klein misverstand dus!
In het naar huis rijden (de zon scheen, en toch vond Roger het te koud voor een - zelfs korte - wandeling) belde ik naar Rogers nicht (in de betekenis van "cousin") Jeannine. We mochten langskomen (en ik beval Roger zeker geen zoen te geven aan zijn nicht).
We werden ontvangen met taart, koffie of thee, we kregen nog het gezelschap van een nicht (in de betekenis van "niece") van Jeannine en we praatten heel veel. Hoewel de onderwerpen van ons gesprek niet allemaal even leuk waren (het ging over ziekte, oud worden en sterven maar er werden ook herinneringen aan overleden familieleden opgehaald) bleven Roger en ik er veel langer dan gepland.
Jeannine wil graag meekomen de volgende keer dat we "onze zieke" bezoeken. Daarvoor zullen we dus afspreken zodra Roger wat minder hoest.
Gelukkig hoefde ik niet meer te koken deze avond: er waren nog voldoende kliekjes.
Nog voor ik die opwarmde, zette ik een wasmachine aan het werk en belde ik naar dochterlief.
Ik zat immers met een probleem. Op het verjaardagsfeestje in januari, besloten haar schoonouders en wij af te spreken in februari. De dag werd vastgesteld maar het was nog niet zeker of we op restaurant zouden gaan of bij hen zouden eten. Daar zouden ze ons later over bellen. Sindsdien kreeg ik daar echter niets meer over te horen. Omdat de afspraak voor heel binnenkort is, begon ik me de laatste dagen af te vragen of zij het vergeten waren. En ze opbellen vond ik in dat geval eerder opdringerig. Dochterlief wist me te zeggen dat ze haar schoonouders vandaag nog had gezien en dat die hadden verteld dat ze ons bij hen thuis verwachten op de afgesproken datum. Een klein misverstand dus!
donderdag 15 februari 2018
Verkoudheid en zo
Roger hoest nog steeds! Af en toe maak ik me daar zorgen over (als het nu eens iets ergers was dan een verkoudheid?) maar dan besef ik weer dat, als een verkoudheid gemiddeld zeven dagen duurt (en oké amper gemiddeld één week als je medicijnen neemt😉), acht dagen nog normaal zijn.
Ik mag immers niet vergeten dat dit zijn tweede verkoudheid dit jaar is, die hij vlak na de eerste kreeg!
Ik vind het wel heel jammer dat we onder andere daardoor niet meer wandelen... want ik voel dat mijn gewrichten aan oefening toe zijn!
Ik weet het nu al: de dag dat we opnieuw aan het wandelen zullen gaan, zal ik Roger weer niet kunnen volgen. Zijn gewrichten zijn ook oud maar blijkbaar minder versleten dan mijn knieën en heupen. Ik zal dus weer achter hem aan moeten strompelen!
Oud worden!😒
Ik mag immers niet vergeten dat dit zijn tweede verkoudheid dit jaar is, die hij vlak na de eerste kreeg!
Ik vind het wel heel jammer dat we onder andere daardoor niet meer wandelen... want ik voel dat mijn gewrichten aan oefening toe zijn!
Ik weet het nu al: de dag dat we opnieuw aan het wandelen zullen gaan, zal ik Roger weer niet kunnen volgen. Zijn gewrichten zijn ook oud maar blijkbaar minder versleten dan mijn knieën en heupen. Ik zal dus weer achter hem aan moeten strompelen!
Oud worden!😒
woensdag 14 februari 2018
Recepten als werelderfgoed
Op zich heb ik er niets tegen dat Unesco de beste recepten uitzoekt maar... dat Franse recepten op de erfgoedlijst staan verwondert me een beetje.
Oké, ze eten daar lekkere dingen, ze koken goed, maar ik heb al jaren de indruk dat wij Vlamingen nog lekkerdere recepten hebben (en misschien ook de Walen, want dat is iets wat me al lang bezighoudt: we zijn zo verschillend maar we eten ongeveer hetzelfde, de Walen en wij Vlamingen - hoewel ik toch ook verschillen merk: ik weet bijvoorbeeld dat ze in de buurt van Luik graag zuurkool eten; Roger en ik ook, maar de meeste Vlamingen houden er niet van voor zover ik weet).
Ik denk hier (zonder rekening te houden met het gezondheidsgehalte van de recepten) onder andere aan onze Vlaamse karbonaden (met of zonder pruimen), onze bloemkool met bechamel- of kaassaus, spruitjes, selder met gehaktballetjes, worst en rode kool met appeltjes, wortels en erwtjes, prinsesboontjes met een scheutje azijn, onze konijnenbereidingen, ons spek, kip met appelmoes of sla, onze frieten, gestoofd witloof of witloofsla, spinazie met licht gekookte eieren, onze vleesbereidingen in het algemeen... en onze pannenkoeken en wafels, zonder (onder andere) onze "Limburgse vlaaien" en "verloren brood" te vergeten.
Ik som hier enkel de Vlaamse "specialiteiten" op die spontaan bij mij opkomen. Er zijn er immers zo veel meer... Waarom krijgen die geen aandacht van Unesco?
Oké, ze eten daar lekkere dingen, ze koken goed, maar ik heb al jaren de indruk dat wij Vlamingen nog lekkerdere recepten hebben (en misschien ook de Walen, want dat is iets wat me al lang bezighoudt: we zijn zo verschillend maar we eten ongeveer hetzelfde, de Walen en wij Vlamingen - hoewel ik toch ook verschillen merk: ik weet bijvoorbeeld dat ze in de buurt van Luik graag zuurkool eten; Roger en ik ook, maar de meeste Vlamingen houden er niet van voor zover ik weet).
Ik denk hier (zonder rekening te houden met het gezondheidsgehalte van de recepten) onder andere aan onze Vlaamse karbonaden (met of zonder pruimen), onze bloemkool met bechamel- of kaassaus, spruitjes, selder met gehaktballetjes, worst en rode kool met appeltjes, wortels en erwtjes, prinsesboontjes met een scheutje azijn, onze konijnenbereidingen, ons spek, kip met appelmoes of sla, onze frieten, gestoofd witloof of witloofsla, spinazie met licht gekookte eieren, onze vleesbereidingen in het algemeen... en onze pannenkoeken en wafels, zonder (onder andere) onze "Limburgse vlaaien" en "verloren brood" te vergeten.
Ik som hier enkel de Vlaamse "specialiteiten" op die spontaan bij mij opkomen. Er zijn er immers zo veel meer... Waarom krijgen die geen aandacht van Unesco?
Sint-Valentijn of Aswoensdag?
Roger en ik doen niet mee aan de hetze rond Sint-Valentijn (mag die "Sint" er nog wel bij geschreven worden?). Alsof liefde tot deze ene dag moet beperkt blijven!
Dat het vandaag ook Aswoensdag is, daar heb ik weer niets over gehoord, behalve vanwege Nany tijdens een telefoongesprek.
Dus nee, we gingen niet op restaurant (over het algemeen eten we liever thuis), en nee, we gaven elkaar geen bloemen of plastic hartjes. We doen in principe niet mee aan al die commercie!
Aswoensdag was vroeger een dag waarop je heel sober at. Dat hebben wij wel gedaan op deze 14 februari: na een groentesoep, zure haring met rauwkost en hardgekookte eieren. Oergezellig, heel lekker... en heel sober dus!
Dat het vandaag ook Aswoensdag is, daar heb ik weer niets over gehoord, behalve vanwege Nany tijdens een telefoongesprek.
Dus nee, we gingen niet op restaurant (over het algemeen eten we liever thuis), en nee, we gaven elkaar geen bloemen of plastic hartjes. We doen in principe niet mee aan al die commercie!
Aswoensdag was vroeger een dag waarop je heel sober at. Dat hebben wij wel gedaan op deze 14 februari: na een groentesoep, zure haring met rauwkost en hardgekookte eieren. Oergezellig, heel lekker... en heel sober dus!
dinsdag 13 februari 2018
Weten of kennen (2)
Er gebeurt niet veel. Over de vertalingen mag ik niets vertellen, over het huishouden valt weinig te vertellen...
Wandelen doen we nog steeds niet (tenzij onze boodschappen daarvoor kunnen doorgaan). Boodschappen waarbij ik me trouwens serieus ergerde vandaag. Ik wilde onder andere nieuwe e-liquids kopen maar ten eerste kon je in Sint-Truiden de Grote Markt weer niet oprijden en ten tweede kon je nergens in de buurt parkeren!
Toch valt er iets te melden. Gisteren kreeg ik een mail van Matadi-vriend Lieven. Over "weten" en "kennen". Hij schreef:
'Wat denk je van deze :
Ik weet wel enkele parkjes, maar kennen doe ik de meeste niet, want ik ben er nog nooit geweest. Dus, als ik ze zou kennen, moet ik ze ook weten, zo niet zou ik ze nooit gevonden hebben, tenzij met de gps .
Of zoals Wikipedia het omschrijft (ik zou het niet kunnen)
qq
Weten is kennis hebben van de bekende en onbekende omgeving, door middel van eigen waarneming of overdracht van informatie. Kennis wordt opgeslagen in het geheugen. Weten is het bewust zijn van bepaalde gegevens omtrent je eigen leven of de omringende wereld. Het weten is een gemoedstoestand, die exclusief aan de mens of dieren met een hoger bewustzijn wordt toegekend. Begrippen als "weten", "kennis" en "ervaring" liggen heel dicht bij elkaar en worden in de praktijk vaak door elkaar gebruik.qq"
Wel, dat deed me weer nadenken. Blijkbaar is het allemaal veel genuanceerder dan ik dacht.
Dus zocht ik verder en viel ik onder andere op dit.
Daarmee krijg ik een soort regel die me echter nog niet helemaal bevredigt. Kent iemand de precieze regel?
Wandelen doen we nog steeds niet (tenzij onze boodschappen daarvoor kunnen doorgaan). Boodschappen waarbij ik me trouwens serieus ergerde vandaag. Ik wilde onder andere nieuwe e-liquids kopen maar ten eerste kon je in Sint-Truiden de Grote Markt weer niet oprijden en ten tweede kon je nergens in de buurt parkeren!
Toch valt er iets te melden. Gisteren kreeg ik een mail van Matadi-vriend Lieven. Over "weten" en "kennen". Hij schreef:
'Wat denk je van deze :
Ik weet wel enkele parkjes, maar kennen doe ik de meeste niet, want ik ben er nog nooit geweest. Dus, als ik ze zou kennen, moet ik ze ook weten, zo niet zou ik ze nooit gevonden hebben, tenzij met de gps .
Of zoals Wikipedia het omschrijft (ik zou het niet kunnen)
Weten is kennis hebben van de bekende en onbekende omgeving, door middel van eigen waarneming of overdracht van informatie. Kennis wordt opgeslagen in het geheugen. Weten is het bewust zijn van bepaalde gegevens omtrent je eigen leven of de omringende wereld. Het weten is een gemoedstoestand, die exclusief aan de mens of dieren met een hoger bewustzijn wordt toegekend. Begrippen als "weten", "kennis" en "ervaring" liggen heel dicht bij elkaar en worden in de praktijk vaak door elkaar gebruik.qq"
Wel, dat deed me weer nadenken. Blijkbaar is het allemaal veel genuanceerder dan ik dacht.
Dus zocht ik verder en viel ik onder andere op dit.
Daarmee krijg ik een soort regel die me echter nog niet helemaal bevredigt. Kent iemand de precieze regel?
zondag 11 februari 2018
Zalig weekend
Nee, ik vind het niet fijn dat Roger verkouden is (het is bijna over), dat hij pijn heeft aan zijn knie (het gaat al wat beter) en ik vind dat we te weinig bewegen de laatste tijd. Maar wat vond ik ons weekend gezellig. Geen verplichtingen, niet van hier naar daar hollen (of rijden) omdat Roger er beter aan deed thuis te blijven; wel een beetje lezen (voor mij "Elisabeth van België" van Evrard Raskin), een beetje werken aan de volgende Limburgse monografie (Jan Gerits wilde nog enkele kleinigheden wijzigen), een beetje niets doen, een beetje koken, een klein beetje praten.
Zalig!
Zalig!
vrijdag 9 februari 2018
Weten of kennen?
Een van de laatste mails die ik kreeg van het KVLS-bestuur had het over parkjes in Limburg. Er werd gevraagd over onbekende of verborgen parkjes te schrijven en dat schrijfsel op te sturen voor publicatie in Oostland.
Ik had heel fel de indruk de stijl van Boudewijn Knevels te herkennen in dat schrijven dat uitging van het "bestuur".
En daarom (omdat ik weet dat Boudewijn zijn taal kent) vond ik het raar dat ik las: "als je zo'n parkje weet, schrijf er dan iets over".
Je "weet" immers geen parkje, je "kent" het. Wel kun je "weten waar zo'n parkje ligt" of "zo'n parkje weten liggen".
Ik vond het zo eigenaardig als fout, toch vanwege iemand (als de tekst inderdaad van Boudewijn komt) die vaak heeft bewezen zijn taal goed te kennen, dat ik deze avond de zaak even onderzocht via het internet (waarvoor een luie dag goed is!).
Wel ja, "kennen" en "weten" blijken (foutief) door elkaar gebruikt te worden in het Nederlands - wellicht onder invloed van het Engels waarin de twee werkwoorden worden vertaald door "to know".
Ik heb echter als vadertaal Frans en daar merk ik wel de nuance: "je sais" is "ik weet" en "je connais" is "ik ken".
Ik had heel fel de indruk de stijl van Boudewijn Knevels te herkennen in dat schrijven dat uitging van het "bestuur".
En daarom (omdat ik weet dat Boudewijn zijn taal kent) vond ik het raar dat ik las: "als je zo'n parkje weet, schrijf er dan iets over".
Je "weet" immers geen parkje, je "kent" het. Wel kun je "weten waar zo'n parkje ligt" of "zo'n parkje weten liggen".
Ik vond het zo eigenaardig als fout, toch vanwege iemand (als de tekst inderdaad van Boudewijn komt) die vaak heeft bewezen zijn taal goed te kennen, dat ik deze avond de zaak even onderzocht via het internet (waarvoor een luie dag goed is!).
Wel ja, "kennen" en "weten" blijken (foutief) door elkaar gebruikt te worden in het Nederlands - wellicht onder invloed van het Engels waarin de twee werkwoorden worden vertaald door "to know".
Ik heb echter als vadertaal Frans en daar merk ik wel de nuance: "je sais" is "ik weet" en "je connais" is "ik ken".
Kwaaltjes en pijntjes
Het was een luie dag. Roger hoest dus weer fel (mijn niezen gisteren lag dan weer duidelijk aan het stof hier in huis) en hij heeft (al een beetje sinds gisteren) pijn aan zijn knie. Erge pijn. Ik dacht eerst aan artrose maar gaandeweg leek het meer op jicht.
Hij kon bijna niet meer stappen. Kon, want na een medicijn tegen jicht gaat het nu iets beter.
Ik ben beginnen schoonmaken (terwijl de wasmachine haar werk deed) maar weer moest ik ophouden na één kamer (in dit geval de salon) wegens te fel pijn in mijn rug. Ik merkte wel dat mijn niezen afnam naar mate het stof verdween.
Nany gebeld die me met hese stem en al kuchend en hoestend vertelde over al haar bezigheden. En voor de rest dus een luie dag. Enkele mails beantwoord (Eva lijkt inderdaad volledig genezen), stukje oude dagboeken overgetypt en veel gelezen.
Ik wil het echter geen verloren dag noemen: voor mij mag het leven echt af en toe veel trager gaan. Alleen jammer dat daar soms pijn moet mee gepaard gaan!
Hij kon bijna niet meer stappen. Kon, want na een medicijn tegen jicht gaat het nu iets beter.
Ik ben beginnen schoonmaken (terwijl de wasmachine haar werk deed) maar weer moest ik ophouden na één kamer (in dit geval de salon) wegens te fel pijn in mijn rug. Ik merkte wel dat mijn niezen afnam naar mate het stof verdween.
Nany gebeld die me met hese stem en al kuchend en hoestend vertelde over al haar bezigheden. En voor de rest dus een luie dag. Enkele mails beantwoord (Eva lijkt inderdaad volledig genezen), stukje oude dagboeken overgetypt en veel gelezen.
Ik wil het echter geen verloren dag noemen: voor mij mag het leven echt af en toe veel trager gaan. Alleen jammer dat daar soms pijn moet mee gepaard gaan!
donderdag 8 februari 2018
Over Eva en vrienden
Schattige Eva werd deze ochtend wakker om 8:15 uur, een heel deftig uur voor een peuter! Als ontbijt wilde ze geen melk, geen brood, alleen een soja-vanillepudding, een mandarijntje, een koekje en een beker water. Roger mat haar temperatuur: ze had helemaal geen koorts meer.
Tot 11 uur ging ze spelen, tekenen en tateren. Wat spreekt ze opvallend goed en wat is ze een gemakkelijk kind (tenminste zolang je haar begrijpt: ze krijgt alles gezegd wat ze wil zeggen maar soms begrijp ik haar taaltje niet en dan geraakt ze vreselijk gefrustreerd)!
Daarna wilde ze een dutje doen 'bij de beertjes en het uiltje' dat ze nog eens in gang trok voor ze in slaap viel.
Om 12 uur maakten we haar wakker, want we moesten ten laatste rond 13 uur in het Leuvense zijn. Haar mama zou dan thuiskomen van lesgeven en wij hadden iets over 13 uur afgesproken met vriend Karel.
Dochterlief bleek geen les te zijn gaan geven: nu was zij weer haar stem kwijt. Ik heb de indruk dat de virussen zich goed vermaken de laatste tijd; trouwens deze avond is Roger ook weer feller aan het hoesten.
Rond 13:15 uur haalden we vriend Karel af aan zijn flat en samen reden we naar de "Engelenburcht" in Tildonk. Daar kregen we weldra het gezelschap van vriendin Marieke die het heel druk bleek te hebben met grieperige kleinkinderen en haar man met een beenbreuk.
We aten samen. Konijn met pruimen en witloof voor mij, konijn met witloofbier voor Marieke en Karel en een chateaubriand voor Roger. Heel lekker (ik had al zo lang zin in konijn!) en niet duur.
Marieke moest ons al vrij snel verlaten om weer een paar kleinkinderen te gaan oppassen. Karel en wij bleven bij een Orval keuvelen, filosoferen, herinneringen ophalen, spreken over onze recente lectuur, kunst, politiek en literatuur in het algemeen.
Na een poosje reden we naar het Begijnhofhotel in Leuven voor een laatste Orval. Het was er ook heel gezellig... met als gevolg dat wij pas rond 23:30 uur thuis waren...waar het 4°C kouder bleek te zijn dan in Leuven (hier -4°C, daar 0°C).
En, zoals ik al zei, Roger is opnieuw feller aan het hoesten... en ik aan het niezen! Hopelijk hebben we weer geen nieuwe virus opgedaan!
Nu, mijn niezen ligt waarschijnlijk aan al het stof hier in huis: het wordt echt tijd dat ik weer een beetje opruim en schoonmaak!😒
Tot 11 uur ging ze spelen, tekenen en tateren. Wat spreekt ze opvallend goed en wat is ze een gemakkelijk kind (tenminste zolang je haar begrijpt: ze krijgt alles gezegd wat ze wil zeggen maar soms begrijp ik haar taaltje niet en dan geraakt ze vreselijk gefrustreerd)!
Daarna wilde ze een dutje doen 'bij de beertjes en het uiltje' dat ze nog eens in gang trok voor ze in slaap viel.
Om 12 uur maakten we haar wakker, want we moesten ten laatste rond 13 uur in het Leuvense zijn. Haar mama zou dan thuiskomen van lesgeven en wij hadden iets over 13 uur afgesproken met vriend Karel.
Dochterlief bleek geen les te zijn gaan geven: nu was zij weer haar stem kwijt. Ik heb de indruk dat de virussen zich goed vermaken de laatste tijd; trouwens deze avond is Roger ook weer feller aan het hoesten.
Rond 13:15 uur haalden we vriend Karel af aan zijn flat en samen reden we naar de "Engelenburcht" in Tildonk. Daar kregen we weldra het gezelschap van vriendin Marieke die het heel druk bleek te hebben met grieperige kleinkinderen en haar man met een beenbreuk.
We aten samen. Konijn met pruimen en witloof voor mij, konijn met witloofbier voor Marieke en Karel en een chateaubriand voor Roger. Heel lekker (ik had al zo lang zin in konijn!) en niet duur.
 |
| Eigen foto's |
Na een poosje reden we naar het Begijnhofhotel in Leuven voor een laatste Orval. Het was er ook heel gezellig... met als gevolg dat wij pas rond 23:30 uur thuis waren...waar het 4°C kouder bleek te zijn dan in Leuven (hier -4°C, daar 0°C).
En, zoals ik al zei, Roger is opnieuw feller aan het hoesten... en ik aan het niezen! Hopelijk hebben we weer geen nieuwe virus opgedaan!
Nu, mijn niezen ligt waarschijnlijk aan al het stof hier in huis: het wordt echt tijd dat ik weer een beetje opruim en schoonmaak!😒
woensdag 7 februari 2018
Wat voelen en denken kinderen?
Ik kan me natuurlijk heel fel vergissen, maar daarstraks had ik even de indruk dat Eva dacht (voelde) dat, omdat ze een beetje ziek is, ze nu bij ons moet komen wonen.
Dat ik dat dacht is niet zo gek: ik herinner me, alsof het gisteren gebeurde, dat ik in februari of maart 1953, vlak voor de geboorte van mijn zus Bie, voor de eerste keer vrij lang bij mijn grootouders van vaderskant moest logeren, dat ik daar naar school werd gestuurd en dat ik, omdat het zo lang duurde voor ik mijn andere grootmoeder (die ik "marraine" noemde) en mijn oom "Nononc" terugzag, dacht dat als er een tweede kindje komt, het eerste altijd ergens anders wordt uitbesteed. Ik had het helemaal niet slecht bij Nany en Dady, maar ik vond het zo vreselijk dat ik marraine en Nononc niet meer zag!
En hetzelfde heeft onze Hendrik meegemaakt. Toen zijn zus werd geboren, is hij eerst naar Nany gebracht en iets later (in die tijd verbleef ik langer dan één week in de kraamkliniek en kreeg Roger maar een paar dagen vrij) naar de mama van Roger. Hendrik heeft me (heel lang geleden: hij was nog vrij klein) verteld over zijn herinneringen aan die tijd: hij dacht ook dat je ergens anders naartoe moest zodra er een tweede kind kwam.
Ik herinner me trouwens heel goed de gezichtsuitdrukking van Hendrik toen hij, met oma, de moeder van Roger, de eerste keer op kraambezoek kwam. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, hij kroop bij mij in bed, het was me duidelijk dat hij opgelucht leek.
Wel, ongeveer hetzelfde dacht ik te herkennen vandaag bij Eva. Ze is ziek (of was ziek), ze beseft al heel goed (denk ik toch, want ze lijkt me heel verstandig) dat ze dan niet naar de onthaalmoeder kan, en ook dat haar ouders niet kunnen thuis blijven. Zou het kunnen dat ze ook dacht: 'Ik ben ziek, dus hoor ik hier niet meer thuis en moet ik naar opa en oma'?
Ik had echt die indruk...
Tot ik haar duidelijk zei dat we haar morgen terug naar huis zouden brengen, vertelde over al wat we samen zouden doen en ik samen met haar onze schoonzoon 'tot morgen' wuifde. Toen leek ze echt gerustgesteld en deze avond, hier dus, was dat overduidelijk.
Maar misschien extrapoleer ik wel mijn eigen gevoelens van heel lang geleden?
Dat ik dat dacht is niet zo gek: ik herinner me, alsof het gisteren gebeurde, dat ik in februari of maart 1953, vlak voor de geboorte van mijn zus Bie, voor de eerste keer vrij lang bij mijn grootouders van vaderskant moest logeren, dat ik daar naar school werd gestuurd en dat ik, omdat het zo lang duurde voor ik mijn andere grootmoeder (die ik "marraine" noemde) en mijn oom "Nononc" terugzag, dacht dat als er een tweede kindje komt, het eerste altijd ergens anders wordt uitbesteed. Ik had het helemaal niet slecht bij Nany en Dady, maar ik vond het zo vreselijk dat ik marraine en Nononc niet meer zag!
En hetzelfde heeft onze Hendrik meegemaakt. Toen zijn zus werd geboren, is hij eerst naar Nany gebracht en iets later (in die tijd verbleef ik langer dan één week in de kraamkliniek en kreeg Roger maar een paar dagen vrij) naar de mama van Roger. Hendrik heeft me (heel lang geleden: hij was nog vrij klein) verteld over zijn herinneringen aan die tijd: hij dacht ook dat je ergens anders naartoe moest zodra er een tweede kind kwam.
Ik herinner me trouwens heel goed de gezichtsuitdrukking van Hendrik toen hij, met oma, de moeder van Roger, de eerste keer op kraambezoek kwam. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, hij kroop bij mij in bed, het was me duidelijk dat hij opgelucht leek.
Wel, ongeveer hetzelfde dacht ik te herkennen vandaag bij Eva. Ze is ziek (of was ziek), ze beseft al heel goed (denk ik toch, want ze lijkt me heel verstandig) dat ze dan niet naar de onthaalmoeder kan, en ook dat haar ouders niet kunnen thuis blijven. Zou het kunnen dat ze ook dacht: 'Ik ben ziek, dus hoor ik hier niet meer thuis en moet ik naar opa en oma'?
Ik had echt die indruk...
Tot ik haar duidelijk zei dat we haar morgen terug naar huis zouden brengen, vertelde over al wat we samen zouden doen en ik samen met haar onze schoonzoon 'tot morgen' wuifde. Toen leek ze echt gerustgesteld en deze avond, hier dus, was dat overduidelijk.
Maar misschien extrapoleer ik wel mijn eigen gevoelens van heel lang geleden?
Beroepen
Terwijl we daarstraks van de school naar huis reden, vroeg Elena mij ineens welk beroep ik het liefst zou uitoefenen. Ik moest niet lang nadenken: 'Het beroep dat ik nu uitoefen', antwoordde ik.
'Vertaler dus,' zei Elena, 'maar welke andere beroepen heb jij gehad?'
En ik begon op te sommen... om tot de conclusie te komen dat waar ik de meeste tijd aan besteed, is wat ik met de meeste tegenzin doe: huisvrouw zijn!
'Vertaler dus,' zei Elena, 'maar welke andere beroepen heb jij gehad?'
En ik begon op te sommen... om tot de conclusie te komen dat waar ik de meeste tijd aan besteed, is wat ik met de meeste tegenzin doe: huisvrouw zijn!
Eva kwam mee naar hier
Weer stond Elena ons op te wachten aan de schoolpoort! Matthias kwam iets later naar buiten en samen liepen we naar de auto. Eva hoefden we niet af te halen, die was immers thuis wegens een beetje ziek.
We troffen haar slapend in de salon.
Iets later echter, ik was onze dochter aan het helpen de tafel te dekken voor de lunch, hoorde ik Eva achter mij 'Kiekeboe oma!' roepen. Ze was wakker geworden en volop aan het spelen.
Veel at ze wel niet en toen haar mama haar koorts mat, bleek ze nog meer dan 38°C te hebben. We besloten dat wij haar deze avond mee naar hier zouden brengen (dochterlief moet morgen ochtend les geven).
Eva ging een kort dutje doen, ik speelde een gezelschapsspel met Elena en Matthias, ik las voor, buurmeisje Anna kwam spelen (en samen met Elena lezen), Eva werd weer wakker.
En dan heeft ze heel druk gespeeld en is ze op de schoot van Roger gekropen met een boekje om uit voor te lezen.
Daarna wilde ze opruimen.
En terwijl ik voor het avondeten zorgde (Elena en haar mama waren naar de zwemles), wilde ze me helpen.
Elena en onze dochter kwamen terug thuis, we aten en weer at Eva niet zo heel veel. Daarna gingen de kindjes tv kijken, onze dochter ging lesgeven, en ik begon de spullen van Eva in te pakken. Eva kreeg door dat wat ik kort daarvoor had gezegd, namelijk dat ze mee naar hier zou komen, waar was... en vond dat in eerste instantie niet zo'n goed idee. Ze wilde thuis blijven. Toen ik haar vertelde wat we allemaal samen zouden doen, werd ze echter enthousiast en ze liet zich gewillig naar onze auto dragen nadat haar papa haar pyjama had aangedaan.
Voor we vertrokken, wuifde ze blij gezind naar haar papa : 'Tot morgen, papa!' (we brengen haar morgen al terug).
Ze verzamelde haar knuffels rond zich... en viel prompt in slaap.
Hier aangekomen, wilde ze nog een flesje melk drinken. Dat gaf ik haar maar ze dronk het maar half op. Ik vroeg haar of ze nog wilde tekenen of spelen maar nee, ze wilde slapen. Ik had de opdracht gekregen haar een koortswerend middel toe te dienen voor het slapengaan... maar Roger mat eerst haar temperatuur. Ze bleek nog slechts 36,5°C te hebben. Het drankje tegen de koorts hebben we dus niet gegeven: dat is voor als deze nacht haar temperatuur weer zou stijgen.
Ze ging nog op het potje voor Roger haar in bed legde. Weer verzamelde ze haar knuffels rond zich, vertelde me dat ze de beertjes en het konijntje die in het bed op haar wachtten (vroegere knuffels van haar mama en haar ooms) zo mooi vond, trok aan het koordje van een muzikaal uitje gekregen van tante Izzy (we hebben een van de drie uiltjes, die ze voor de kindjes maakte, geërfd omdat Eva er zo graag naar luistert - en er toch nog twee andere voorradig zijn bij hen thuis) en gaf ons een zoen.
Als ik de babyfoon mag geloven, is ze vlak na het muziekje van het uiltje in slaap gevallen!
We troffen haar slapend in de salon.
Iets later echter, ik was onze dochter aan het helpen de tafel te dekken voor de lunch, hoorde ik Eva achter mij 'Kiekeboe oma!' roepen. Ze was wakker geworden en volop aan het spelen.
Veel at ze wel niet en toen haar mama haar koorts mat, bleek ze nog meer dan 38°C te hebben. We besloten dat wij haar deze avond mee naar hier zouden brengen (dochterlief moet morgen ochtend les geven).
Eva ging een kort dutje doen, ik speelde een gezelschapsspel met Elena en Matthias, ik las voor, buurmeisje Anna kwam spelen (en samen met Elena lezen), Eva werd weer wakker.
En dan heeft ze heel druk gespeeld en is ze op de schoot van Roger gekropen met een boekje om uit voor te lezen.
Daarna wilde ze opruimen.
En terwijl ik voor het avondeten zorgde (Elena en haar mama waren naar de zwemles), wilde ze me helpen.
Elena en onze dochter kwamen terug thuis, we aten en weer at Eva niet zo heel veel. Daarna gingen de kindjes tv kijken, onze dochter ging lesgeven, en ik begon de spullen van Eva in te pakken. Eva kreeg door dat wat ik kort daarvoor had gezegd, namelijk dat ze mee naar hier zou komen, waar was... en vond dat in eerste instantie niet zo'n goed idee. Ze wilde thuis blijven. Toen ik haar vertelde wat we allemaal samen zouden doen, werd ze echter enthousiast en ze liet zich gewillig naar onze auto dragen nadat haar papa haar pyjama had aangedaan.
Voor we vertrokken, wuifde ze blij gezind naar haar papa : 'Tot morgen, papa!' (we brengen haar morgen al terug).
Ze verzamelde haar knuffels rond zich... en viel prompt in slaap.
Hier aangekomen, wilde ze nog een flesje melk drinken. Dat gaf ik haar maar ze dronk het maar half op. Ik vroeg haar of ze nog wilde tekenen of spelen maar nee, ze wilde slapen. Ik had de opdracht gekregen haar een koortswerend middel toe te dienen voor het slapengaan... maar Roger mat eerst haar temperatuur. Ze bleek nog slechts 36,5°C te hebben. Het drankje tegen de koorts hebben we dus niet gegeven: dat is voor als deze nacht haar temperatuur weer zou stijgen.
Ze ging nog op het potje voor Roger haar in bed legde. Weer verzamelde ze haar knuffels rond zich, vertelde me dat ze de beertjes en het konijntje die in het bed op haar wachtten (vroegere knuffels van haar mama en haar ooms) zo mooi vond, trok aan het koordje van een muzikaal uitje gekregen van tante Izzy (we hebben een van de drie uiltjes, die ze voor de kindjes maakte, geërfd omdat Eva er zo graag naar luistert - en er toch nog twee andere voorradig zijn bij hen thuis) en gaf ons een zoen.
Als ik de babyfoon mag geloven, is ze vlak na het muziekje van het uiltje in slaap gevallen!
 |
| Anna en Elena lezen een sprookje |
 |
| Eva is aan het opruimen |
 |
| Eva helpt me koken (eigen foto's) |
dinsdag 6 februari 2018
Nieuw damptoestel
Eigenlijk is het enkel een nieuwe batterij maar voor mij voelt het aan als een gloednieuw toestel.
Ongeveer anderhalf jaar geleden kocht ik het rode damptoestel dat ik het liefst en dus ook het vaakst gebruik.
Gisteren viel mij op dat het constant uitging. Dus vroeg ik aan Roger om vandaag langs de tabakswinkel in Sint-Truiden te rijden (met het idee daarna even rond te wandelen in de stad). Ik dacht dat ik een nieuwe coil nodig had maar de winkeluitbater vermoedde dat de batterij van mijn toestel versleten was. Normaal gaat die maximum een jaar mee, vertelde hij ons. Daar zit ik dus al een poosje over. Hij stelde voor nog even te wachten (omdat het rode toestel af en toe nog een poosje werkt) en ondertussen mijn ander toestel te gebruiken...
Ik was echter al lang van plan een blauw toestel te kopen, en, vermits dat omhulsel eigenlijk de batterij is, besloot ik toch een nieuwe batterij te kopen. Een blauwe dus deze keer.
De vroegere, rode batterij werkt inderdaad af en toe nog even en ik ben van plan die te gebruiken tot ze definitief de geest geeft maar ik ben wel blij dat ik er nu de gewenste blauwe bij heb zonder dat ik een volledig nieuw toestel moest kopen.
O ja, uiteindelijk hebben we toch geen wandeling gemaakt in Sint-Truiden: het sneeuwde, het was koud (en Roger hoest nog steeds te veel).
Deze avond een mail van dochterlief: nu is Eva ziek.
Ongeveer anderhalf jaar geleden kocht ik het rode damptoestel dat ik het liefst en dus ook het vaakst gebruik.
Gisteren viel mij op dat het constant uitging. Dus vroeg ik aan Roger om vandaag langs de tabakswinkel in Sint-Truiden te rijden (met het idee daarna even rond te wandelen in de stad). Ik dacht dat ik een nieuwe coil nodig had maar de winkeluitbater vermoedde dat de batterij van mijn toestel versleten was. Normaal gaat die maximum een jaar mee, vertelde hij ons. Daar zit ik dus al een poosje over. Hij stelde voor nog even te wachten (omdat het rode toestel af en toe nog een poosje werkt) en ondertussen mijn ander toestel te gebruiken...
Ik was echter al lang van plan een blauw toestel te kopen, en, vermits dat omhulsel eigenlijk de batterij is, besloot ik toch een nieuwe batterij te kopen. Een blauwe dus deze keer.
 |
 |
| Eigen foto's |
O ja, uiteindelijk hebben we toch geen wandeling gemaakt in Sint-Truiden: het sneeuwde, het was koud (en Roger hoest nog steeds te veel).
Deze avond een mail van dochterlief: nu is Eva ziek.
 |
| Binnenkort moet ik dus echt afscheid nemen van dit mooi toestelletje (eigen foto gemaakt op 1 september 2016) |
maandag 5 februari 2018
Vertalingen
Bijna de hele dag heb ik eraan besteed (en jammer genoeg mag dat niet elke dag gebeuren of we verliezen een deel van ons vaste inkomen) maar wat heb ik ervan genoten (ook van het feit dat ik zelfs geen uur kon besteden aan het huishouden: geen tijd gehad daarvoor😁).
Ik heb veel bijgeleerd (Nederlandse woorden, Franse woorden, technische termen), soms moeten gissen naar wat er bedoeld werd maar blijkbaar heb ik alles goed begrepen en zoals het hoort vertaald (de enige opmerking die ik kreeg, was dat ze in dat bedrijf zeggen "nacelle élévatrice" tegen wat ik vertaalde als "élévateur à nacelle": een klein nuanceverschil dus - maar meer mag ik er zeker niet over vertellen!😉).
Wat hou ik van die job!
Ik heb veel bijgeleerd (Nederlandse woorden, Franse woorden, technische termen), soms moeten gissen naar wat er bedoeld werd maar blijkbaar heb ik alles goed begrepen en zoals het hoort vertaald (de enige opmerking die ik kreeg, was dat ze in dat bedrijf zeggen "nacelle élévatrice" tegen wat ik vertaalde als "élévateur à nacelle": een klein nuanceverschil dus - maar meer mag ik er zeker niet over vertellen!😉).
Wat hou ik van die job!
zondag 4 februari 2018
Een kleine duizend man!
zaterdag 3 februari 2018
Recepten
Thuis blijven heeft voor mij ook zijn charme, zeker met deze kou en na de, voor mijn doen toch, iets te drukke maand januari. Ik hoop dat de "Kasteel Nocturne" een succes was maar ikzelf heb op een andere manier genoten deze avond.
Uiteraard heb ik veel gelezen (op papier), de laatste Limburgse monografie grondig nagelezen, enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt... maar ik viel ook online op deze reeks: kloosterrecepten!
Oké, vaak te rijk en met te veel "snelle" koolhydraten, maar ze lijken zo lekker!😋
Uiteraard heb ik veel gelezen (op papier), de laatste Limburgse monografie grondig nagelezen, enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt... maar ik viel ook online op deze reeks: kloosterrecepten!
Oké, vaak te rijk en met te veel "snelle" koolhydraten, maar ze lijken zo lekker!😋
Geen "Nocturne" voor ons
Eerst was ik zinnens deze avond naar de nocturne aan het kasteel van Heers te gaan...
Maar het is koud, het regent zo vaak, Roger hoest nog steeds: ik denk dat we beter braafjes thuisblijven, lekker warm, met lectuur, bij de kachel.
Maar het is koud, het regent zo vaak, Roger hoest nog steeds: ik denk dat we beter braafjes thuisblijven, lekker warm, met lectuur, bij de kachel.
 |
| Eigen foto |
vrijdag 2 februari 2018
Het spookte weer op mijn pc
Ik had al een hele poos problemen met de back up van mijn pc en had aan Hendrik gevraagd me nog eens vanop afstand te helpen.
Hij had me beloofd dat te doen voor het weekend en dus was ik bang dat het zou gebeuren terwijl ik bijvoorbeeld deze ochtend aan een vertaling bezig was, of dat hij het zou willen doen tijdens onze boodschappen later. Ik moet hem daarvoor immers toegang geven tot mijn computer die ik daarna een poosje niet zelf kan gebruiken.
Hendrik had het echter perfect getimed. Ik had net, op aanvraag van Jan Gerits, gezorgd voor enkele aanpassingen aan de nieuwe Limburgse monografie en wilde die net een tweede keer beginnen grondig nalezen, toen Hendrik me duidelijk maakte dat hij klaar was om mijn pc vanop afstand over te nemen.
Meer dan drie uur heeft het geduurd. Drie uur die ik gebruikte om eindelijk eens rustig verder te lezen in "Het huis met de geesten" van Allende. Ik weet het, romans lees ik vrij traag. Dat komt omdat ik aan zoveel zaken aandacht besteed: het verhaal (uiteraard), de stijl, de woordkeuze, de onderliggende boodschappen, ...
Daardoor heb ik in feite heel weinig aan af en toe een vrij halfuurtje om te lezen, net zoals ik ook geen roman meer kan schrijven op verloren ogenblikken (maar, moet ik toegeven, ik doe het ook niet meer omdat ik steeds meer de indruk krijg dat ik, zoals zovele schrijvers die ik ken, toch maar een amateurschrijver ben).
Hendrik gaf me dus deze avond drie uur "vrije tijd" (ik moet straks nog wel een paar mails beantwoorden) en ik heb genoten van mijn lectuur. In het begin deed de stijl en het verhaal van Isabel Allende me een beetje denken aan "Cien años de soledad" dat ik (in het Spaans) had gelezen tijdens mijn studies. Gaandeweg vond ik dit boek echter iets minder magisch-realistisch maar tegelijk meer spiritueel en tegelijk meer politiek geëngageerd.
Kortom, ik heb genoten terwijl ik toch geregeld keek naar wat er buiten mijn wil gebeurde op mijn scherm: echt spookachtig!
O ja, en de volgende Limburgse monografie, die lees ik morgen dan wel grondig na.
Hij had me beloofd dat te doen voor het weekend en dus was ik bang dat het zou gebeuren terwijl ik bijvoorbeeld deze ochtend aan een vertaling bezig was, of dat hij het zou willen doen tijdens onze boodschappen later. Ik moet hem daarvoor immers toegang geven tot mijn computer die ik daarna een poosje niet zelf kan gebruiken.
Hendrik had het echter perfect getimed. Ik had net, op aanvraag van Jan Gerits, gezorgd voor enkele aanpassingen aan de nieuwe Limburgse monografie en wilde die net een tweede keer beginnen grondig nalezen, toen Hendrik me duidelijk maakte dat hij klaar was om mijn pc vanop afstand over te nemen.
Meer dan drie uur heeft het geduurd. Drie uur die ik gebruikte om eindelijk eens rustig verder te lezen in "Het huis met de geesten" van Allende. Ik weet het, romans lees ik vrij traag. Dat komt omdat ik aan zoveel zaken aandacht besteed: het verhaal (uiteraard), de stijl, de woordkeuze, de onderliggende boodschappen, ...
Daardoor heb ik in feite heel weinig aan af en toe een vrij halfuurtje om te lezen, net zoals ik ook geen roman meer kan schrijven op verloren ogenblikken (maar, moet ik toegeven, ik doe het ook niet meer omdat ik steeds meer de indruk krijg dat ik, zoals zovele schrijvers die ik ken, toch maar een amateurschrijver ben).
Hendrik gaf me dus deze avond drie uur "vrije tijd" (ik moet straks nog wel een paar mails beantwoorden) en ik heb genoten van mijn lectuur. In het begin deed de stijl en het verhaal van Isabel Allende me een beetje denken aan "Cien años de soledad" dat ik (in het Spaans) had gelezen tijdens mijn studies. Gaandeweg vond ik dit boek echter iets minder magisch-realistisch maar tegelijk meer spiritueel en tegelijk meer politiek geëngageerd.
Kortom, ik heb genoten terwijl ik toch geregeld keek naar wat er buiten mijn wil gebeurde op mijn scherm: echt spookachtig!
O ja, en de volgende Limburgse monografie, die lees ik morgen dan wel grondig na.
donderdag 1 februari 2018
Algemene vergadering Heemkunde Groot Heers
Er was bijzonder weinig volk deze avond op de algemene vergadering van heemkunde in Heks. Omdat het te koud was of omdat, zoals Martine opperde, die boekhouding (voornaamste deel van de vergadering) weinig mensen interesseert? Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben... Ikzelf was er ook niet helemaal bij met mijn gedachten.
Ik had gehoord dat het vroegere schoolhuis met woonst voor de schoolmeester, waarin ons lokaal gevestigd is, verkocht zou worden en in gedachten was ik dat huis al aan het inrichten (nadat ik eerst aan Tony had gevraagd waar de trap naar de verdieping zich bevindt, een vraag die ik mezelf al jaren stel, waar ik nu een antwoord op kreeg waardoor ik besefte dat we altijd via een zijingang binnenkomen, niet via de hoofdingang).
Ik was het huis dus in gedachten druk aan het inrichten om uiteindelijk te beseffen dat het voor ons te klein zou zijn, zelfs met dat ene vrij grote klaslokaal erbij! Roger zou immers geen plaats hebben voor zijn twee ateliers!
Ik had gehoord dat het vroegere schoolhuis met woonst voor de schoolmeester, waarin ons lokaal gevestigd is, verkocht zou worden en in gedachten was ik dat huis al aan het inrichten (nadat ik eerst aan Tony had gevraagd waar de trap naar de verdieping zich bevindt, een vraag die ik mezelf al jaren stel, waar ik nu een antwoord op kreeg waardoor ik besefte dat we altijd via een zijingang binnenkomen, niet via de hoofdingang).
Ik was het huis dus in gedachten druk aan het inrichten om uiteindelijk te beseffen dat het voor ons te klein zou zijn, zelfs met dat ene vrij grote klaslokaal erbij! Roger zou immers geen plaats hebben voor zijn twee ateliers!
Abonneren op:
Posts (Atom)