Manshoven

Na een uurtje werken in de tuin (al is het een wilde tuin, de vegetatie moet af en toe een heel klein beetje in toom worden gehouden) en verder teksten nalezen (voor mij vandaag vooral de volgende Limburgse monografie van de KVLS: boeiende lectuur en slechts enkele tikfouten moeten verbeteren) besloten we nog eens in Heks te gaan wandelen. Deze keer opteerden we echter voor de buurt van Manshoven. Ik dacht vroeger dat Manshoven bij Heks hoorde maar blijkbaar hoort het bij Borgloon (zie link hiervoor). Afijn, het ligt alleszins op de grens.

Weer was het daar zo rustig en... de kerselaars staan in volle bloei!

Foto's Roger

De rust zal daar echter in juli even serieus verstoord worden, merkten we aan het einde van onze wandeling op:

Foto Roger

Zomertijd

Toen mijn inwendige klok mij iets voor 7 uur wekte, vond ik dat helemaal niet prettig. Maar toch aangenamer dan wakker geschrikt te worden door de wekker die afliep net nadat ik was opgestaan.
Toen bekeek ik mijn horloge en besefte ik weer dat het officieel 8 uur was.

Om 9 uur zomertijd, vergadering van de werkgroep WO I (in feite waren alleen Elie M., Benny P., Roger en ik aanwezig) tot 11 uur, gelukkig met de nodige koffie of thee (een vriendelijke schoonmaakster toonde me waar ze hun theebuiltjes bewaren op de gemeente) om een beetje fatsoenlijk wakker te worden.
In feite is het grote werk nu klaar, en ook de meeste detailproblemen zijn uitgeklaard.

Roger en ik reden daarna snel over huis om het een en andere op te halen en daarna naar onthaalmoeder Lutti.

Weer wilde Eva in eerste instantie niet mee. In de auto echter begon ze heel veel te lachen en te babbelen. Idem "thuis" waar ze tijdens ons middagmaal in haar kinderstoel wilde zitten en kaas eten.
Daarna moest ik uiteraard voorlezen en rond 14 uur leek ze me zo moe dat we haar in bed legden.
Ze viel deze keer niet in slaap: we hoorden via de babyfoon dat ze haar muzikaal uiltje aan de gang trok, telkens weer. Tja, bedacht ik toen: voor die peuter haar inwendige klok is het nog maar 13 uur! We haalden haar dus weer op. Ze speelde, liep met mij naar buiten, maar werd boos op mij toen ik weigerde haar regenlaarzen aan te trekken (het was zo mooi weer!). Ze zocht troost bij Roger en... viel in slaap in zijn armen. Gelukkig zat Roger stevig in een fauteuil, want hijzelf viel ook in slaap! 😊

Om 15:15 uur maakte ik Roger wakker, we legden Eva op de sofa en ik ging naast haar zitten lezen. Roger vertrok.
Rond 15:30 uur kwam hij terug met Elena en Matthias. Eva werd wakker van hun stemgeluid, liet zichzelf op de vloer glijden en liep naar het traphekje om broer en zus te verwelkomen.

Na, voor Elena en Matthias, een drankje, enkele heerlijke aardbeien (ik heb ervan geproefd!) en een stukje chocola, en nadat Eva een heel klein beetje fruitpap at, liepen we allemaal naar buiten, Eva deze keer met aan haar voeten toch die begeerde laarsjes (die nog iets te groot bleken).

Weldra kwamen de buurtjes spelen, liepen daarna Matthias en Elena zelf naar de buurtjes en werd er uiteindelijk over en weer gelopen tussen de drie tuinen. Alleen Eva moest van ons in de eigen tuin blijven (tussen de  tuinen zijn er hoogteverschillen die ze nog niet aankan en daarbij: ik hou ze nog graag in het oog en kan dat uiteraard moeilijk gaan doen in een burentuin).  Dat vond Eva eerst niet zo leuk, maar toen we samen met de bal gingen spelen, genoot ze weer volop.
Stilaan echter merkten Roger en ik dat ze weer heel moe leek. Ze struikelde over haar eigen voeten, ze wankelde, viel soms om.

Om 17:30 uur (zomertijd) legde Roger haar toch maar terug in bed: ze leek ons doodmoe te zijn.

De buurtjes - die ondertussen allemaal bij "ons" waren - gingen terug naar huis, ik schilde aardappelen, zette bloemkool op, hielp Elena met het invullen van een "vriendenboek" van een vriendinnetje en dekte de tafel. Schoonzoon kwam thuis, maakte bechamelsaus klaar en bakte worst, en besloot, rond 18:30 uur en vlak voor we aan tafel gingen, Eva wakker te maken.

Eva at een heel klein beetje (ze wilde absoluut zelfstandig eten).
Elena en Matthias keken na de maaltijd nog even naar tv, en Eva, die weer rondliep, zag er echt niet uitgeslapen uit.

Terwijl Elena en Matthias later door hun papa werden geholpen bij hun slaapritueel, gaf ik Eva een fles waar ze amper van dronk. Ze maakte me daarna wel duidelijk dat ik nog wat moest voorlezen.

Rond 20:15 uur zijn Roger en ik naar huis vertrokken, na nog een kusje gekregen te hebben van Eva en Matthias en Elena te zijn gaan goede nacht kussen in hun kamer (ze hadden zich voor de gelegenheid onder de dekens verborgen 😊).

En... onderweg naar hier ben ik in een diepe slaap gevallen! Ik heb echt veel last van dat "knoeien met de tijd"!

Fort van Lantin

Voor zijn dagelijkse wandeling wilde Roger vandaag graag nog eens naar het fort van Lantin. Voor mij was dat oké: als hij maar voldoende beweegt. Ik besef uiteraard dat de vele verhalen, die hij nu aan het herlezen en soms aan het herschrijven is voor het boek over de Grote Oorlog, een rol speelden in zijn keuze.

Foto's Roger

Zo'n fort vind ik eigenlijk deprimerend. Gelukkig maakten we daarna nog een iets prettigere wandeling in een park in Ans.

Ook deprimerend was de televisie-uitzending waar Hendrik me een link naar stuurde en waar ik deze avond, ondanks veel ander werk, naar keek. Ik mag er niet aan denken dat onze kleindochters waarschijnlijk zulke toekomst wacht! 😒

Heks

Ik wilde  vandaag het poortgebouw opruimen, wat niet gemakkelijk is. Roger houdt immers alles bij "wat ooit kan dienen" en stapelt dat op waar hij maar een lege plek vindt. Als ik dan begin op te ruimen en hij komt erbij, moet 99% van de spullen die ik had klaargezet voor het containerpark weer naar die "voorlopige" plek van waaruit Roger belooft de spullen ooit te verhuizen naar zijn atelier (maar ik weet dat het nooit zal gebeuren). Ik erger mij aan zijn verzamelwoede, elk jaar een beetje meer (tja, elk jaar ligt er dan ook een beetje meer rommel).
Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd ons met een overvolle auto rommel naar het containerpark te laten rijden.

Ik was dus weer eens niet zo erg goed gezind, ondanks het mooie lenteweer. In het containerpark moest ik echter met mezelf lachen en veranderde mijn humeur daardoor op slag! We hadden onder andere flessen frituurolie bij (nee, over zoiets zegt Roger niet dat hij het wil bijhouden, maar hij vergeet wel maanden aan een stuk dat hij die flessen ooit "ergens op een lege plek" in het poorthuis heeft gedeponeerd😄).
De opzichter van het containerpark zei me: 'Zet die flessen maar in die zwarte container daar'. Maar ik zag geen zwarte container. Driemaal wees hij me die container aan, driemaal zag ik hem niet staan. Toen hij mij er uiteindelijk vriendelijk bij het handje naartoe bracht, moest ik toegeven dat ik die container "grijs" vond omdat er een plastic over hing. Had ik beter gekeken, had ik wel gezien dat hij zwart was!😊

We maakten daarna een mooie wandeling van één uur in en rond Heks. Er is daar praktisch een heel bosje gekapt in de beemd waar we vroeger doorwandelden!

In de verte wat er nu overblijft van de vroeger beboste beemd

Vroeger vertrok hier een vlonderpad dwars door de beemd, nu wandelden we er om heen

Gelukkig werden sommige bomen niet geveld

Hoewel we nog veel werk hadden, besloten we daarna nog iets te drinken in de tuin van Stephane Malais.

Foto's Roger

Deze avond verder gewerkt aan "het" boek: nog maar enkele verhalen na te lezen.

Nany

Ik maakte me toch een beetje zorgen om mijn moeder Nany en probeerde haar vandaag dus nog op te bellen tussen allerlei andere bezigheden (onder andere voor de werkgroep WOI) door. Ze was deze ochtend noch deze middag te bereiken op haar vaste telefoon (en naar elkaars mobieltje bellen we, volgens een soort stilzwijgend akkoord, enkel als het echt nodig is).

Deze avond, tussen onze uitgebreide boodschappen en het koken, nam ze eindelijk op. Ze vertelde uitbundig over haar vele contacten die haar een drukke zondag en maandag hadden bezorgd.
En ze klonk veel opgewekter dan vorige zaterdag. Sociale contacten fungeren duidelijk als een medicijn voor haar! 😉

Ik vraag me dikwijls af hoe haar leven zou zijn verlopen als mijn vader was blijven leven. Hijzelf apprecieerde immers maar enkele contacten en kon echt genieten van het "alleen zijn".

Boekenruilkastje in Vechmaal en zomertijd

Tijdens onze wandeling, vandaag in Vechmaal, kwamen we een van de "boekenruilkastjes" tegen die de gemeente Heers in verschillende deelgemeenten heeft geïnstalleerd (onder andere in Mettekoven, in Heers zelf en dus blijkbaar ook in Vechmaal).

Wij deponeerden al vaak boeken, die we dubbel hebben, in zulk kastje. Deze keer vond ik daar zelf vijf sprookjesboekjes die ik prompt in mijn rugzak stak: cadeautje voor Elena, Matthias en Eva!

Het werd een aangename lentewandeling, ondanks de Noord-Oostenwind die soms echt koud aanvoelde. Jammer genoeg hebben we weer geen foto's gemaakt.

Nee, geen cafeetje daarna: het was "officieel" veel later dan wat mijn innerlijke klok zei en we hadden nog zoveel te doen (onder andere werken aan "ons" boek en, wat mij betreft, tussendoor ook aan het nieuwe nummer van de Limburgse monografie dat pas was aangekomen).

Wat heb ik toch een hekel aan dat geknoei met de tijd! Bij het wakker worden deze ochtend hield mijn innerlijke klok absoluut geen rekening met de zomertijd... maar mijn smartwatch en smartphone hadden zichzelf al aangepast en herinnerden mij er constant aan dat mijn gevoel niet meer "klopte".
Roger en ik hoeven gelukkig niet naar "ons werk" morgenochtend, maar ik herinner me hoe zwaar ik dat destijds vond.

Roger zei me: 'Doe toch zoals je vroegere jaren deed: geen rekening houden met dat nieuwe uur en gewoon jouw innerlijke klok volgen'. Misschien moet ik dat inderdaad opnieuw doen (maar dan wel, zoals toen, een afspraak om bijvoorbeeld 9 uur beschouwen als een voor mij heel onaangename afspraak om 8 uur).

Tja, maar nu heb ik horloges (rond mijn pols en in mijn zak - mijn gsm dus) die me constant herinneren aan die "zomertijd" die niet overeenkomt met "mijn" tijd. Vroeger, toen het nog handmatig moest, veranderde ik niets aan mijn polshorloge!

Ik weet het, iets dergelijks krijg je vaak voor op reis. Maar dan ben je wel op reis (en voor mij betekent dat: zonder dringende verplichtingen).

Eerste lenteterras

Zachte temperatuur vandaag maar weer een felle Noord-Oostenwind. Goed ingeduffeld wandelden we na de middag, nadat we eerst speltbloem hadden gekocht in het  Karrehof, van de kapel van Helshoven naar de Tjenneboom en terug, en naargelang de richting waarin we stapten, was het afwisselend iets te koud en iets te warm.

Daarna besloten we dat we een biertje hadden verdiend. Op het terras van De Kluizenaar, goed beschut tegen de wind, kregen we een eerste echt lentegevoel: zalig!

Foto's Roger

Thuis belde ik lang met Nany die vandaag jammer genoeg niet uit huis was geweest: ze voelde zich niet 100% goed. We hebben heel lang gebabbeld en aan haar stem hoorde ik dat het haar deugd deed: voelde ze zich daarvoor niet 100% omdat ze nog geen sociaal contact had gehad vandaag? Voor haar is dat immers heel belangrijk!

Na ons avondmaal en mijn uurtje lectuur op papier was het tijd om samen verder te werken aan de verhalen voor het boek van de werkgroep WOI. Deze keer ging het vrij vlot: niet te veel fouten gevonden.

Tijdens de wandeling stelde Roger vast dat we heel wat plaatselijke historische onderzoeken zouden kunnen verrichten aan de hand van alle voor dat boek verzamelde gegevens. Misschien moeten we dat idee eens voorleggen aan Heemkunde Groot Heers?

Lente?

Het lijkt wel lente, zeker als je, zoals aan het einde van onze wandeling van vandaag, richting Zuid-West loopt. In tegengestelde richting voelde het nog heel koud aan door de wind. Ik hoop maar dat we geen lente krijgen zoals in 2013!

We wandelden in Velm: wilden nog eens de twee kastelen aldaar bewonderen. We vertrokken vanuit het "centrum van het dorp" en dat was niet slim: de kastelen hebben we niet gevonden. Ik heb het over "Triamant" (waar de moeder van schrijfster en KVLS-lid Patsy Claes een van de eerste bewoners van was) en een ander kasteel waar, de laatste keer dat we het zagen, een taalschool was gevestigd.
We hadden beter geparkeerd telkens aan één kasteel (de GPS had ons daarbij wel geholpen) en vandaar een poosje gewandeld.

Maar kom, Roger heeft voldoende beweging gekregen (na enkele schoonmaakbezigheden waarbij hij mij hielp en dus ook niet stilzat) en we hebben enkele bijzondere boerderijen en gebouwen ontdekt.

Voor de rest vandaag nog uren gewerkt en ons soms geërgerd aan historische en andere fouten in het boek over de eerste wereldoorlog.

Uiteraard had ik gelezen over de aanslag in Londen onlangs, de zogezegd verijdelde aanslag in Antwerpen gisteren (ik geloof niet echt dat het over een aanslagpoging ging) en over het mishandelen van varkens in een slachthuis.

Maar wat ik in de bestanden lees die Roger en ik voor het boek van de werkgroep WOI aan het bewerken zijn, is soms even gruwelijk!
Ik zal nooit begrijpen waarom oorlog zoveel mannen fascineert!

Werkgroep Wereld Oorlog I en babysitten

Het werd weer veel te vroeg opstaan voor ons doen deze ochtend! We moesten immers om 9 uur op de vergadering zijn van de werkgroep WOI! Zeggen dat volgend weekend we weer overstappen naar de zomertijd: dan zal mijn lichaam 8 uur 's ochtends aanvoelen als zijnde 7 uur!

Om 11 uur namen we afscheid van de andere leden om Eva bij onthaalmoeder Lutti af te halen.
In eerste instantie wilde Eva niet mee: te gezellig bij Lutti?
Uiteraard kregen we haar uiteindelijk wel in de auto waar ze genoot van het feit dat ze niet meer in haar maxi-cosi zit en  dus veel meer ziet.

Terwijl Roger en ik aten, vroeg ze constant stukjes kaas en na het middagmaal speelde ze onder andere met het kookvuurtje of... dat ze mij eten gaf zoals een moeder dat doet met haar peuter. Ik zei tegen Roger: 'Als dat meisje niet aan het eten is, speelt ze dat ze eet of eten geeft!'😊.

Foto Roger

Uiteindelijk maakte ze me duidelijk dat ik moest gaan zitten en bracht ze me weer boekje na boekje. Ik moest vertellen.
Iets voor 15 uur brachten we haar naar bed waar ze vrij meteen in slaap viel.

Rond 15:15 uur ging Roger de "grote" kinderen aan school afhalen. Na een koekje, een appel en een poosje schilderen met "modderverf" wilden ze met mij verstoppertje spelen. 'Ik hoor in de tuin de babyfoon niet,' opperde ik,'en ik moet echt weten wanneer jullie zusje wakker wordt'.
'Je kunt de babyfoon toch meenemen,' antwoordde Elena. Dat deed ik dus.
Buurmeisje Anna kwam meespelen en we hebben ons geamuseerd!

Om 16:40 uur wilden de drie kinderen bij Anna gaan spelen. Rond 17 uur kwamen Elena en Matthias terug en speelden thuis nog rollenspelletjes.

Foto Roger

Daarna mocht de televisie aan, werd Eva wakker die haar fruitpap bijna helemaal opat en dan duidelijk genoot van de aanwezigheid van haar broer en zus.

Foto Roger

Nog iets later kwam hun mama eraan die vrij meteen voor het eten begon te zorgen.

Elena en Matthias hadden me al gezegd dat we pesto zouden eten maar ik geloofde ze niet: normaal merk ik dan basilicumplantjes op in de keuken, en vandaag was dat niet het geval. En toch kregen de kinderen gelijk, al had onze dochter deze keer, bij gebrek aan tijd, een kant en klaar potje pesto (veel minder lekker dan haar eigen saus) en "koelkast-basilicum" gekocht. De combinatie daarvan viel mee: zelfs de kinderen aten er gretig van maar... ik heb dus weer een beetje (zo weinig als mogelijk) pasta gegeten (het gerecht heet niet voor niets "pasta con pesto").

Kort na het avondmaal zijn Roger en ik weer naar Limburg vertrokken waar we samen nog heel veel tijd besteedden aan de teksten voor het boek over de Grote Oorlog.

Snel even tussendoor over onze samenwerking

Vandaag werkte Roger voor het boek over de Grote Oorlog nog tal van bestanden af. Soms heeft hij per bestand een uur nodig, soms gaat het vrij snel, al naargelang hoe goed de oorspronkelijke schrijver zijn bronnen raadpleegde.

Toch vond Roger de tijd om mij te helpen eindelijk nog eens de kamer van Zeger onder handen te nemen. Misschien hebben we die kamer immers nodig met Pasen en eerlijk gezegd: ik kom er heel zelden en dan nog alleen maar om de sfeer van het verleden op te snuiven.
Ook voor zijn dagelijkse (korte vandaag) wandeling maakte Roger zich vrij.

Voor de rest heeft hij zijn tijd dus besteed aan "ons" boek - en heeft hij zich al te vaak geërgerd aan het gebrek aan precisie van sommige schrijvers.

Ikzelf werd verondersteld hem te "volgen" (tja, dat heb ik destijds natuurlijk ook beloofd toen we trouwden 😉) en telkens zijn bewerkte bestand na te lezen op taalfouten. Soms kreeg ik daarvoor tijd genoeg, soms (bij bestanden waar Roger praktisch niets aan veranderde) kon ik hem bijna niet volgen.

Op dit moment staan we ongeveer gelijk... en terwijl ik wacht op een "fiat" voor het nalezen van een volgend bestand, schrijf ik even deze woorden.
Eigenlijk omdat ik wilde zeggen dat ik enorm geniet van onze samenwerking!💕

Afspraak met vriend Karel

We haalden hem af aan het station van Sint-Truiden rond 12 uur, reden daarna naar het Begijnhof van waar we via het Speelhof naar het gehucht Melveren en terug wandelden.

Aangename wandeling van ongeveer een uur: niet te koud meer, een streepje zon,de sleedoornstruiken in bloei, een zwarte zwaan en herinneringen, onder andere aan onze gemeenschappelijke vriend M. van wie de ouders een huis hadden in dat Begijnhof en die nu in Ierland woont (mijn enige maar prachtige reis naar Ierland, in 1971, met Karels broer Dirk Lambrechts zaliger, Mieke, Leo R. en Paul V. stond in het teken van het huwelijk van die M. in Dublin).

Foto's Roger

Daarna reden we naar Nieuwenhove. Het is de eerste keer dat Roger en ik daar binnen zitten! Het viel heel goed mee. We hadden een tafel in een hoekje bemachtigd: apart van de rest maar toch met uitzicht op de open haard. Wijzelf konden niet echt in het oog gehouden worden maar zelf konden we wel de mensen observeren. Onder andere twee vriendinnen die aan het bijpraten waren. De ene babbelde aan één stuk door, de andere luisterde en gaf heel af en toe haar mening. De pratende vrouw had het altijd over een zekere "Roger" en dat vonden Karel en ik heel grappig (op een zeker moment zei Karel: 'Wil ik hen eens zeggen dat Roger achter hen zit?').

Na een Westmalle voor Karel en een Bink voor Roger en mij aten we spek en eieren. Daar kregen we heel veel groenten bij: dat heel eenvoudig maal was meer dan voldoende voor mij (en ik vond het lekker: meer of "fijner" hoef ik echt niet).

Na een koffie dronken we nog wat bier en rond 18 uur reden we terug naar het station, waar Karel de trein nam van 18:45 uur.

Thuis zette ik eerst een wasmachine aan de gang en daarna hebben Roger en ik (in mijn geval wel met een onderbreking om was te drogen te hangen) nog uren gewerkt aan het boek van de werkgroep WOI.
Daar is nog heel veel werk aan, merkte ik op terwijl ik nu gewoon in elk afzonderlijk bestand de spelling van een fout geschreven medaillenaam aanpaste.

Over de Grote Oorlog en spelling

We blijven er intens mee bezig sinds Roger eindredacteur is benoemd voor het boek van de werkgroep WOI!

Terwijl ik na onze uitgebreide boodschappen het een of ander deed in het huishouden of snel iets vertaalde, was hij al aan het nalezen. Vrijwel in elk bestand vindt hij inconsistenties of verkeerd gebruikte woorden (tja, leger- en oorlogstermen zijn me helemaal vreemd). Als hij dan dat bestand onder handen heeft genomen, moet ik het nog eens nalezen, want op taalgebied ben ik meestal ietsje beter dan hij (niet altijd: soms begrijp ik woorden verkeerd of gebruik ik ze in een verkeerde context).

Ondanks die drukke bezigheid maakten we tijd voor een wandeling: van Klein-Gelmen naar Mettekoven en terug. Relatief veel wind, veel spechten horen "lachen", niemand ontmoet behalve snoeiers in een plantage.

Foto's Roger

Het deed deugd maar niet aan mijn gewrichten.
Eigenlijk ben ik toch vaak te inconsequent. Ik was een van de eersten die Glucosamine slikte tegen gewrichtspijn... maar zodra bijna elke artrose-patiënt dat middeltje begint te slikken, vergeet ik het! Met alle gevolgen van dien, zeker als ik tijdens een wandeling Roger probeer bij te houden.😅
Ik merkte tijdens onze wandeling dat de sleedoorn begint te bloeien en te geuren.

Terwijl ik voor ons avondmaal zorgde, las Roger weer verder teksten na. Persoonlijk vind ik dat hij de zaken te fel uitrafelt: hij besteedt soms bijna één uur aan één bestand.

Maar ach, ik begrijp hem wel. Roger is een perfectionist (nee, dochtertje, je hebt het dus niet van vreemden!) - waardoor trouwens sommige van zijn werken in huis nooit af geraakten: voor hem geldt "beter niet af dan oppervlakkig af" terwijl voor mij eerder geldt: "desnoods decormatig af" - en hij voelt zich echt ongelukkig als er nog een historische fout staat in een relaas.
Eigenlijk heeft hij daarbij dus hetzelfde gevoel als ik bij taalfouten (als ik ze al opmerk natuurlijk: ik herhaal dat ik de Nederlandse spelling heel onlogisch vind).

Na mijn uurtje lectuur op papier (nog steeds Clem Schouwenaars, maar nu meer autobiografische boeken van hem die ik vond in onze eigen "bibliotheek"), het te drogen hangen van was, het beantwoorden van een paar mails en een poosje chatten met Hendrik, was het mijn beurt om in de bestanden, die Roger had nagelezen, nog eens taalfouten op te sporen.

Ik heb er weer enkele gevonden (en toch vind ik van Roger dat hij "zonder fouten schrijft": het ligt volgens mij alleen aan de vele spellingwijzigingen die de laatste jaren werden doorgevoerd).😟

Weekendje met Hendrik

Gisteren een telefoontje van Hendrik: of hij welkom was. Uiteraard! En of we e-liquids wilden kopen voor hem.
Voor we hem afhaalden aan het station in Sint-Truiden reden we dus naar de tabakswinkel waar de uitbater zijn beklag deed over het vele werk dat de wetgeving hem bezorgt en over het feit dat hij zijn e-liquids niet meer mag laten proeven in de winkel. Ik krijg steeds meer een hekel aan de bemoeienissen van de overheid!

Na het avondeten en het te drogen hangen van de ondertussen gewassen kleren van Hendrik keken we samen naar Alice in Wonderland.

Vandaag werd het na onze brunch een luie dag (behalve voor Roger: hij heeft nog wat verder gewerkt aan de teksten voor de werkgroep WOI): gekookt, gegeten, veel gebabbeld, bijna een uur getelefoneerd met Nany en een korte wandeling gemaakt in het dorp.

De KVLS organiseerde deze ochtend een literair ontbijt in Hasselt. De locatie stond Roger en mij niet echt aan maar daarbij komt nog dat 9 uur voor ons veel te vroeg zou zijn geweest na een avondje "Hendrik". 😉

Stukje nagelezen, eindelijk!

Met maxima van 11 à 12°C, een vrij felle wind en grijze luchten leken we vandaag weer in de winter te zijn beland na die korte lenteachtige periode.

De dag was niet bijster interessant: nog een paar uur schoongemaakt, bier gaan kopen en van uitbaatster Lieve (zus van Maj) niet zo aangenaam nieuws vernomen.

Ook even rondgelopen in Sint-Truiden, in de kringwinkel weer enkele boeken gekocht (we kunnen er blijkbaar niet aan weerstaan) en bij Colruyt wijn, kaas, fruit en een visbereiding geproefd (ondanks al die proeverijen zal ik maar denken dat Roger daardoor voldoende bewoog: het voelde buiten zo koud aan vandaag... en mijn voet deed weer eens pijn!)

Voor ik aan het avondeten zou beginnen, een telefoontje met Hendrik. Eerst waren we van plan elkaar morgen in Antwerpen te ontmoeten - en we zouden dan een verrassingsbezoekje aan Nany hebben gebracht - maar dat gaat niet door.
Ik zei tegen Hendrik: 'Dat is niet erg, zo kunnen Roger en ik morgen eindelijk die tekst nalezen voor het boek van de werkgroep WOI'.

Na ons avondeten wilde ik uiteraard een uurtje gewoon lezen.

Maar daarna heb ik toch maar die tekst aandachtig nagelezen en daarna geredigeerd. Waarna Roger zich bereid toonde hem op zijn beurt "onder handen" te nemen. Op zijn manier: zeer kritisch en met de nodige opzoekingen. Daarna las ik weer zijn versie na... en vond nog enkele onvolmaaktheden (in feite staan we dus voor op ons programma vermits ik dat eerst morgen wilde doen).

En ineens werd ik me er weer van bewust dat ikzelf vaak (zoals nu) een te corrigeren tekst tot vijf* keer nalees terwijl de auteur ervan die duidelijk niet één keer heeft nagelezen. Aan deze korte tekst van drie bladzijden hebben Roger en ik samen enkele uren besteed en ik weet dat weinige mensen zich daarvan bewust zijn: ondankbaarheid lijkt wel ons loon!😉

* Nee, de publicaties van de KVLS lees ik geen vijf keer na: er zijn daar andere correctors voor en ik vertrouw(de) erop dat ook zij hun werk met hart en ziel doen!

P.S. Ondertussen is het hier ook nog eens pijpenstelen aan het regenen!

Lange dag

Deze ochtend van 9 tot 11 uur (voor ons toch, de anderen zijn iets langer gebleven) vergadering van de werkgroep WOI. Het is in orde: de tekst waar ik het gisteren over had, wordt opgenomen... maar ik heb nog geen tijd gevonden om hem te herschrijven.

Roger en ik reden immers naar onthaalmoeder Lutti om er Eva af te halen. Eva kwam naar ons toe gelopen en herhaalde steeds iets als "raks" of "laks" (ik dacht dat ze "straks" wilde zeggen) terwijl ze wees naar vlaggetjes die de speelruimte sierden. Lutti legde uit dat ze de verjaardag van Lars hadden gevierd. Waarschijnlijk was het dat wat Eva ons wilde duidelijk maken.

"Thuis", na ons middageten, bracht ze me weer boekje na boekje: ik moest vertellen. Om 14:45 uur leek ze me zo moe dat we haar naar bed brachten. Maar ze deed er niets dan babbelen, haar muzikaal uiltje in gang trekken... en uiteindelijk wenen. Dus gingen we haar weer halen vlak voordat Roger Elena en Matthias zou afhalen.

Rond 15:30 uur verwelkomde Eva haar broer en zus uitbundig, aten ze alle drie een beetje fruit, gingen we buiten spelen en kwamen Anna, Lionel en Millie ook spelen. We hebben verstoppertje gespeeld. Eva heeft op de "babyschommel" gezeten, Matthias speelde in de zandbak. Elena heeft poppenkast gespeeld voor ons als toeschouwers (ik had opgemerkt dat het "huisje", het "kamp" of het "kasteel", of hoe ze het ook noemen, boven de zandbak zich daar perfect toe leende en ze wilde dat meteen uitproberen met gewone poppen - voor een volgende geschenkgelegenheid misschien zorgen voor eventueel zelfgemaakte handpoppen? - de kinderen liepen naar de tuin van Anna en van Lionel en Millie en terug, Eva liep al kraaiend en "babbelend" rond, bestudeerde takjes en grassprietjes, wees naar vogels, vlinders en bijen: het was een drukke maar heel plezierige bedoening.
Rond 17 uur merkten we dat Eva wankelde van vermoeidheid: we brachten haar weer naar bed. Deze keer sliep ze tot ongeveer 18:30 uur.

Ondertussen was onze schoonzoon thuisgekomen (dochterlief gaf les deze avond), hadden hij en ik samen voor het eten gezorgd en waren Elena en Matthias weer binnengekomen.
Eva at mee met ons en heel goed!

Na het avondmaal vroeg schoonzoon aan Roger of hij hem wilde helpen een kast te verplaatsen van de garage naar de werkkamer van onze dochter.
Ondertussen zat ik met de kindjes voor tv nadat ik de vaatwasser had gevuld. Afijn, dat wil zeggen dat Elena en Matthias naar ik weet niet meer wat keken (ik herinner me alleen dat ik en ook Roger die er op een bepaald moment even bijkwam, vaststelden dat die kinderprogramma's "toevallig" heel indoctrinerend kunnen zijn: het ging onder andere over de verkiezingen in Nederland) en dat Eva af en toe meekeek maar vooral rondliep, rollebolde, haar broer en zus soms het zicht op het scherm ontnam en geregeld op mijn schoot kroop.
Rond 19:30 uur was het tijd voor een summier avondtoilet waarna de groten naar hun kamer trokken en in bed kropen nadat ik had verteld over Alice in wonderland.
Eva kreeg nog een zuigfles die ze weigerde, zat nog even in te dommelen op mijn schoot totdat haar papa haar ook naar bed bracht.

Ik maakte de tafel verder leeg (niet alles was in de al halfvolle vaatwasser geraakt),veegde de keuken en rond 21:30 uur meldden de mannen me dat ze klaar waren met de "verhuizing".
Na nog een babbeltje vertrokken Roger en ik naar huis... waar het veel te laat was om nog te werken aan "ons" boek.
Morgen dan maar?

Overvolle dag

Weer zo'n mooie lentedag.

Nadat ik onze keuken eindelijk nog eens een (vrij, want voor de ruiten had ik weer geen tijd) grondige beurt had gegeven (en dat vergt voor die leefkeuken toch enkele uurtjes werk: wat heb ik een hekel aan dat huishouden!), maakten we onze wandeling in Borgworm (Waremme in het Frans). Lang geleden dat we nog daar waren. We ontdekten er een tempel van de "Culte Antoiniste" waar ik nog nooit had van gehoord.
Het was kermis in Waremme en ik vond dat die veel minder lawaai produceerde dan de Sinksenfoor destijds in Antwerpen. 'Misschien geldt dat ook voor de huidige Sinksenfoor,' zei Roger... en ik vroeg me af of we nog in Antwerpen zouden wonen als die lawaaioverlast er niet was geweest tijdens die jaarlijkse kermis.

Thuis moesten we nog enkele teksten nalezen, belde ik (eindelijk) onder andere naar onze Matadi-vriendin met de gebroken pols, kreeg ik een telefoontje van onze vriendin uit Ronse (ja, om eindelijk nog eens af te spreken en daar kijk ik naar uit), beantwoordde ik enkele mails (een vriendin uit Leuven wil een terrasje doen met mij: wanneer vind ik daar de tijd voor?) en moest Roger zich klaarmaken om op dokterscontrole te gaan (alles blijkt in orde, bedankt).

Na het avondeten (preisoep met veel kurkuma en daarna voor Roger niertjes "al Jerez", voor mij een ontdooid stoofschotelrestje en sla) wilde ik uiteraard eindelijk wat voor mezelf lezen.

Roger begon meteen weer teksten na te lezen.
Ik moet eigenlijk ook nog een tekst redigeren voor de werkgroep WOI maar eerlijk gezegd, ik ben er te moe voor! Misschien vind ik daar morgenavond laat (want die dag zal ook vrij druk zijn) de tijd voor?
Een excuus om het niet vandaag te doen heb ik wel: morgen is het vergadering en misschien beter eerst vragen of iedereen akkoord gaat met de opname van die tekst in "ons" boek? Zodat ik weer geen overbodig werk verricht!😉
Nu nog even een mail beantwoorden die al lang daarop wacht!

Geconserveerde woorden en Piringen

Toen het vandaag tijd was voor onze wandeling stelde ik voor naar "Geconserveerde Woorden" te gaan kijken in de Velinx (Tongeren). KVLS-lid Micheline Cuypers had ons vorige maand op de opening van die tentoonstelling uitgenodigd maar die avond waren we niet vrij.
Enkele mooie gedichten gevonden, onder andere van KVLS-leden!

Daarna wandelden (en dat was vaak flink klimmen) we een dik uur in en rond Piringen, langs akkers, weiden en bosjes. Ongelooflijk hoeveel vogels je hoorde zingen! Ik zou eigenlijk eens tijd moeten vinden om vogels te leren herkennen!😊

Foto's Roger

Over de Grote Oorlog (onder andere)

Uitgebreide boodschappen vandaag. We wilden onder andere boterbonen kopen. We deden drie winkels aan en pas in de laatste (Aldi) vonden we die boterbonen!

Weliswaar in blik (Roger had ze daardoor eerst niet opgemerkt, hoewel ze bij de "aanbiedingen" stonden).

Ik beschouwde onze boodschappen dus maar als zijnde voldoende beweging voor Roger.

Deze avond is hij heel druk bezig geweest met het nalezen (en soms herschrijven) van soldatenverhalen voor het boek over de Grote Oorlog.

Ik bleef dus in zijn buurt: ik had die teksten alleen qua taal nagelezen en blijkbaar had Mieke (die haar ontslag gaf) niet meer dan dat gedaan. Maar Roger kijkt alle dossiers grondig na. En geniet daar duidelijk van (soms vertelt hij me zelfs complete, zelfs grappige, verhalen die ik ook de moeite waard vind om te bewaren).
Maar hij vindt ook veel historische fouten in de "verhaaltjes".

En dan, op eender welk moment, heeft hij mij nodig om het door hem verbeterd bestand na te lezen.
En moet ik soms online zoeken naar de definitie van woorden (tja, Nederlands is jammer genoeg ooit mijn tweede taal geworden).

En dan merkt Roger dat ik sommige woorden verkeerd gebruik of verkeerdelijk heb laten staan in mijn correcties.
Daar lachen we dan wel samen om (zelfkritiek is ons niet vreemd).
Maar daarna voel ik me weer zo dom!

Rustgevend lenteweekend

Gisteren, op de verjaardag van mijn zus, genoten we van de lentezon tijdens een korte wandeling in Neerheilissem.

Foto's Roger

Van daar ging het naar Opheilissem waar we van de kerk naar het kasteel (de vroegere abdij) stapten.

Daar was de "Salon des artisans d'art et des produits du terroir" aan de gang. Dus gingen we er binnen.

Foto Roger

Foto's Roger

Onder andere de minivitrines bekoorden mij!

Aan de stand "Apereiff" geraakten we in gesprek: hun kweepeergelei  was veel zoeter dan de onze maar hun kweepeerwijn was zo heerlijk dat we ons lieten bekoren: we kochten er een fles van.

Vandaag was het nog mooier weer. We maakten een lange wandeling in de buurt van Kerniel, langs veldwegen, akkers, plantages, een pas aangeplante hoogstamboomgaard en een vroegere zandgroeve.

In deze vroegere zandgroeve kwamen Roger en zijn kameraadjes als kind spelen

Foto's Roger

Pril lentegevoel

Ik stond deze ochtend op met het idee dat ik eens contact moest opnemen met auteur Martin Wings. Ik had immers al zo lang niets meer gehoord van hem dat ik me zorgen begon te maken.
Na onze brunch ging ik even online, en naar Facebook: het eerste wat ik zag, was een bericht van Martin Wings, met een (niet zo leuke) uitleg voor zijn lange "afwezigheid". Toeval weer?

Toen we onlangs naar Rogers nicht Jeannine reden, hadden we een wegje opgemerkt dat we niet kenden. We besloten dat vandaag te verkennen en verwachtten ons aan een aangename wandeling: de zon scheen immers krachtig en dat gaf een lentegevoel.
We kwamen uit op een visvijver.

Foto Roger

Waar je, volgens het reglement, jammer genoeg de gevangen vis terug in het water moet gooien.

Foto Roger

We wandelden verder de beemd in maar vonden het er uiteindelijk te drassig (tja, al die recente regens hé). Dus besloten we naar de kapel van Helshoven te rijden en daar te wandelen in de richting van de Tjenneboom. We maakten een lus door fruitplantages en merkten op dat perelaars en appelbomen beginnen te botten: de lente is echt op komst!

Foto's Roger

Daarna was het tijd om thuis nog enkele teksten na te lezen en te koken.

Ik ontving ook een mail van KVLS-lid en schrijver Luis Ruiz, gestuurd naar alle redactieleden van Oostland. Er blijken enkele problemen te zijn met het voorwoord van het jongste nummer, dat Luis vandaag had aangekregen (hier is het nog niet aangekomen). Dat voorwoord heb ik nooit ter nalezing gekregen (ik weet niet of dat ook het geval is voor de andere redactieleden) en ik had al het vermoeden dat dit zou zorgen voor problemen! 😒
Eigenlijk vind ik dat heel erg, want onder dat voorwoord staat alleen "de redactie" en niet de naam van wie het heeft geschreven. Dus wordt de redactieraad verantwoordelijk geacht voor alles wat misloopt met dat tekstje.

Langer dan drie uur vergaderd vandaag!

Eindelijk brak de zon door vandaag. We reden naar Sint-Truiden, liepen van de rand van de stad naar het centrum en kochten in een Indische winkel kurkuma en gember. Een wandeling van iets meer dan een uur (en vol hindernissen: bijna overal in Sint-Truiden zijn er straatwerken aan de gang). Maar Roger heeft zijn dagelijkse beweging gekregen.

En dan was er nog de vergadering van de werkgroep WOI. We vernamen onder andere van een gemeenteambtenaar dat we voor het zetwerk tekst en afbeeldingen apart moeten leveren. Er werd daarna (iets te lang naar mijn zin) gepalaverd over hoe we dat zouden doen zonder het risico te lopen dat de verkeerde foto op de verkeerde bladzijde terechtkomt. Nu bestaat ons werk nog uit verschillende bestanden: ik vermoed dat we ofwel er eerst één groot bestand moeten van maken en de foto's, die we eruit halen, moeten nummeren; ofwel de bestanden zelf een volgnummer geven en telkens met bijbehorende bestand met foto's in een gezamenlijke map steken? De tekstzetter zelf kon ons niet te woord staan, dus stelde ik een paar keer (tevergeefs) voor om te wachten tot hij ons daarover richtlijnen gaf.
We stelden ook vast dat Roger, als eindredacteur, ook de door Mieke afgewerkte bestanden zal moeten nakijken zodat elk soldatenverhaal volledig volgens hetzelfde stramien wordt opgesteld: nog veel meer werk voor de boeg dan we dachten. Er werd onlangs ook nog één tekst aangeboden maar die hebben alleen Roger en ik al (diagonaal) gelezen. Er komen meestal gegevens in voor die al in andere stukjes aan bod komen maar de tekst bevat ook enkele nieuwe details. Dat betekent dus weer redigeren en nagaan bij welk hoofdstuk we de delen, die we ervan behouden, invoegen.

Tussendoor nog even de wasmachine laten draaien en gezorgd voor het avondeten. Omdat ik niet veel tijd had, heb ik weer iets in elkaar geflanst dat heel lekker bleek; na onze groentesoep had ik in de oven geschoven: een schotel met in veel olijfolie gemengde groenten en 2 aardappeltjes, met daarboven zalm en rozemarijn plus geraspte kaas.

Overbodig werk

Regen, regen, regen: het houdt niet op!
Vandaag afwisselend gewerkt aan die tekst voor het boek over de Grote Oorlog en aan twee dringende vertalingen (niet heel lange maar vrij moeilijke wegens zeer technisch). Tussendoor wilde Roger even op bezoek bij zijn nicht Jeannine Leduc. Haar broer, die onlangs weduwnaar werd, maakt het relatief goed.
Tijd voor het huishouden kreeg ik niet (behalve voor het klaarmaken van riñones al Jerez en het laten draaien van een wasmachine plus was te drogen hangen).
Wandelen deden we evenmin: die regen hé!

En dan, deze avond na het eten, terwijl ik enkele andere meer algemene teksten voor dat boek nalas, besef ik ineens dat het lange stuk, dat ik aan het herschrijven ben, overbodig is omdat het te veel elementen herneemt uit die andere algemene teksten.
Dus heb ik uren voor niets gewerkt!
Ach, troost ik dan mezelf, in het huishouden is dat constant zo: je kunt nog zoveel opruimen en schoonmaken als je wilt, altijd moet je herbeginnen!😒

Liever thuis of niet?

Deze keer wilde Eva niet bij onthaalmoeder Lutti blijven, dat was duidelijk! Ze liep vrolijk naar ons toe, wilde ons wel al het speelgoed tonen maar heel snel deed ze teken dat ze haar jasje aan wilde hebben.
Na het middageten (met haar mama erbij) moest ik uiteraard voorlezen uit kinderboekjes maar na een poosje werd ze moe.
Roger en ik legden haar in bed.

Hij en dochterlief reden met twee auto's naar de school: buiten Elena en Matthias moesten vandaag immers ook de buurtjes Lionel, Millie en Anna worden afgehaald. Eva werd heel even wakker (ik hoorde het aan haar muzikaal uiltje) maar gelukkig viel ze weer in slaap en hoefde ik haar niet op te tillen.
Zelfs toen heel de bende binnenkwam, bleef ze slapen.

Na een kusje, koekjes en een fruitsapje begonnen alle kinderen druk met elkaar te spelen en Roger en ik te lezen (ik heb daar "Cresus" van Schouwenaars eindelijk uitgelezen: weer prachtig... en ik begrijp sommige andere boeken van hem daardoor beter!).
Ik bedacht echter dat het misschien verstandiger was geweest de tekst die ik nu voor de werkgroep WOI aan het redigeren ben (eigenlijk volledig aan het herschrijven) mee gebracht te hebben zodat ik daar kon aan voortwerken.

Na een poosje merkten onze dochter en ik dat Lionel het niet echt gezellig vond. Hij gaf het toe: het waren weer de meisjes (vooral Elena en Anna) die het voor het zeggen hadden. 'Ik wil liever bij oma zijn of thuis,' herhaalde hij.

We raadden hem aan samen met Matthias in de tuin te gaan spelen (en als Matthias iets doet, volgt zijn vriendin Millie, de zus van Lionel, en dus ook Lionel).

Elena en Matthias moesten om 17:30 uur naar de oogarts met hun mama. Eigenaardig genoeg,vond Lionel het daarna helemaal niet meer saai... want toen zijn moeder hem en Millie kwam halen, smeekte hij om nog even te mogen blijven.

Eva, die ondertussen wakker was geworden, fruitpap had gegeten en rondliep, was "huilerig" en heeft een paar "ongelukken" gehad: ze liep tegen de rand van een glazen deur en kort daarna viel ze met haar voorhoofd tegen de rand van de salontafel.

Tijdens ons avondmaal kreeg ik een berichtje van Nany: ze had gebeld naar mijn tante Mathilde.

Thuis (rond 21:30 uur) heb ik met Nany getelefoneerd en ze leek zo blij dat ze, dankzij mijn zus Bie, weer contact kreeg met haar schoonzus. Tante Mathilde vertoeft nu in een rusthuis verbonden aan haar vroegere serviceflat. Weer verhuisd dus! Nany begreep wel niet hoe mijn zus onze neef (kozijn in het Vlaams) heeft teruggevonden en sprak over een telefoontje met haar broer, mijn "Nononc", dat gisteren bijna eindigde in ruzie omdat, gaf ze mij toe, "ze niets verstond van zijn uitleg over Internet, tablets, Facebook enzovoort".

Daarna hebben Roger en ik eindelijk verder gewerkt aan onze opdracht voor het boek over WOI. Roger heeft zich de hele tijd geërgerd aan een gebrek aan opzoekingswerk (als je je daarvoor opgeeft, doe het dan fatsoenlijk, mensen!)
En... ik ben nog maar aan bladzijde 8 van (nadat ik veel overbodige tekst heb weggegooid) 21 A4-bladzijden.

Het blijft regenen

En dus weer geen wandeling vandaag. Wel enkele boodschappen gedaan.
Voor de rest heel hard gewerkt aan "ons" boek over de eerste wereldoorlog, want we waren echt achterop geraakt door het feit dat de Limburgse monografie even voorrang kreeg... en dat we meer dan de helft van vorige week "bezet" waren.

Deze avond even buurmeisje Nele op bezoek. Terwijl ik haar hielp met haar taak Frans, leerde zij mij een andere vertaalsite kennen: vertaal.nu. Lijkt me helemaal niet slecht!

En mijn zus Bie heeft onze tante Mathilde teruggevonden (via haar kinderen)!

Voor Roger en mij dus, ondanks de regen, een rijke en boeiende dag.

Kroniek van twee dagen

Het werd uiteraard weer heel vroeg de nacht van vrijdag op zaterdag. En dat switchen tussen heel vroeg opstaan en heel laat gaan slapen is niet in mijn koude kleren gekropen: ik was heel moe dit weekend.

Hendrik wilde zaterdagavond osso bucco (op mijn manier klaargemaakt) eten, dus gingen we op zoek naar runderschenkel. Nergens te vinden (we hebben verschillende winkels aangedaan - en in één daarvan vond Hendrik voor mij chocolade met 99% cacao!) tot we bij de Aldi van Borgloon onze gading vonden.

Terwijl ons gerecht stond te sudderen (geen wandeling gisteren wegens weer bijna constant regen) werkte ik verder aan de monografie (Jan Gerits wilde nog iets veranderd zien). Hendrik kwam mij even helpen en vond dat ik beter Publisher zou gebruiken om een Word-document op te maken. Hij toonde me hoe dat in zijn werk gaat maar, eerlijk gezegd, hoewel ik de resultaten veel mooier vond, het leek me allemaal veel bewerkelijker. Misschien omdat ik dat programma niet ken. Als ik ooit wat meer tijd vind, moet ik dat toch eens bestuderen!

De osso bucco was heel lekker, de monografie is nu bij de drukker, en gisterenavond keken we samen naar de prachtig gerenderde film "The adventures of Tintin".

De chocolade met 99% cacao, waarvan ik een blokje liet smelten op mijn tong na het avondeten, stond me eerst niet aan: ik miste een zoete toets. Hendrik leek dat grappig te vinden: 'Ha, eindelijk iets dat je te bitter vindt!'
Maar, eigenaardig genoeg, smaakte een tweede blokje lekkerder, en vandaag vond ik een derde stukje van die chocola heerlijk!Jammer dat die zo duur is!

Vandaag weer (te?) lang geslapen (heel laat opgebleven vorige nacht - en ik was al zo moe!). Na de brunch hielp Hendrik Roger enkele meubels te verplaatsen. Ondertussen belde ik onder andere met Nany die weer veel had te vertellen.

Daarna hielp Hendrik mij bij het indienen van mijn BTW-listing (en dit jaar ging dat vanzelf: bedankt, jongen!).

Na onze alu gobi van deze avond reden we Hendrik naar het station van Sint-Truiden waar zijn trein weer meer dan een kwartier vertraging had.

Thuis stortte ik me op de nieuw geschreven en na te lezen teksten voor het boek van de werkgroep WOI. Na twee teksten (weliswaar van meer dan 10 bladzijden elk) ging het echter niet meer. Ik voel me uitgeput!

Na het vertrek van de kindjes, aankomst van Hendrik

Vrijdag 3 maart 2017

Vandaag maakte Eva ons "pas" om 6:45 uur wakker en kon ik de kindjes in bed houden tot een uur later. Slapen kwam er echter niet meer van.
Bij het ontbijt weigerde Eva weer melk te drinken maar ze at 2 potjes yoghurt, een boterhammetje en dronk water.
Er werd gespeeld, gezongen (Roger moest weer "de bedboot" opzetten), getekend en naar een filmpje gekeken.
Rond 10:30 uur werd Eva weer moe. We legden haar in bed en ze sliep tot 13 uur.

Tijdens het middagmaal (ik had nog eens boekweitpannenkoeken gebakken) stelde Elena zich veel vragen over de paasklokken, de paashaas en de "paasvos" die tot de folklore behoort in de streek waar haar andere grootouders wonen. Ze leek al die gewoontes serieus in vraag te stellen en vroeg zelfs: 'Wie heeft dat allemaal verzonnen?'
Matthias stelde zich geen vragen, dacht gewoon dat én de klokken én de haas én de vos zorgden voor de paaseieren.
Elena vertelde me uitgebreid over die paasvos-traditie: 'Dan gaan vake, en papa, en wij, en oom D, en mijn neefjes het bos in om de vos te vangen - door zout op zijn staart te leggen, wat nooit lukt. En als we terugkomen, hebben moeke, mama en tante H, die thuis zijn gebleven, zelfs niet opgemerkt dat die vos ondertussen eieren is komen leggen in de tuin! Dat kan toch niet, dat ze niets hebben opgemerkt?'

Ik ken het huis van vake en moeke een beetje en antwoordde: 'Misschien zaten ze in die eethoek waar je minder zicht hebt op de tuin?'
'Nee, daar zitten ze bijna nooit,' redeneerde Elena. 'Maar,' vervolgde ze, 'is die vos nu slecht of goed? Want hij gaat eieren stelen en brengt ze naar de kindjes.'
Dat vond ik een even moeilijke vraag als zij (ik kende dat verhaal niet).

Om 13 uur at Eva (ze wilde absoluut zelf eten) amper enkele lepels groente. Ik gaf haar dan ook maar een pannenkoek en een stukje kaas.

We hebben daarna nog gespeeld, Eva ging weer even dutten, en om 17 uur (Eva was weer wakker, had haar fruitpap helemaal opgegeten en ik ging net beginnen koken) kwamen onze dochter en schoonzoon aan.
Rond 18 uur zaten we aan tafel en rond 20 uur vertrokken de kindjes met hun ouders.
Een uur later haalden Roger en ik Hendrik af aan het station van Sint-Truiden.

Terwijl Hendrik zorgde voor zijn was, zorgde ik voor zijn eten. Pas om 22:45 uur zaten we samen in de salon met een glas bier of wijn.

Blij maar zo moe!!!

Om zes uur deze ochtend maakte Eva haar broer, zus en mezelf wakker. Ik kon de kindjes nog een uurtje in bed houden maar van echt slapen kwam niets meer.

Voor het ontbijt bakte Roger (die ondertussen ook wakker was geworden) eitjes. Eva dronk amper van haar fles melk, maar wilde wel een yoghurt, wat brood en water. Ook deze avond weigerde ze zo goed als haar fles te drinken: ik heb de indruk dat ze liever wat anders krijgt dan melk.

De kindjes (en ik) hebben daarna heel goed gespeeld. Alleen moet je Eva op haar leeftijd letterlijk constant in het oog houden. Ze loopt bijvoorbeeld graag van de salon naar de keuken en terug maar die drie trappen kan ze nog niet af. Uiteraard konden we de deur dichtdoen, wat Roger dan ook deed toen het even zijn beurt was om op de kindjes te letten (hij wilde zo graag de krant lezen, vandaar dus die gesloten deur). Wel, hij had niet opgemerkt dat Elena iets was komen halen in de keuken en de deur had opengelaten. En dat ik (ik was toen aan het bellen met Jan Gerits over de volgende Limburgse monografie) ineens Eva bovenaan die drie trappen zag staan.

Jan Gerits had weer slecht nieuws en even was ik bang dat we de monografie niet op tijd zouden afkrijgen. Ik beloofde echter ze deze avond na het slaapritueel van de kindjes nog na te lezen, en hijzelf beloofde, ondanks zijn eveneens vele maar wel minder aangename verplichtingen, me zo snel mogelijk nog eventuele opmerkingen door te sturen.
Ik ben trouwens net klaar met dat nalezen en echt, het wordt weer een boeiend boekje!

Ik weet dat Eva bij de onthaalmoeder twee dutjes doet. Maar hier leek ze voor de middag maar niet moe te worden... tot ze ineens, tegen 11 uur, toch bijna omviel van de slaap.
En ze heeft echt lang geslapen: tot na 14 uur!

Ondertussen hebben de twee groten boekweitpannenkoeken gegeten, en Roger en ik ...achteraf gezien niets (ik was zo druk aan het bakken, dat ik letterlijk vergat te eten... en dus ook vergat dat we vandaag veel vroeger op waren gestaan dan gewoonlijk, wij die meestal alleen brunchen en avondmalen - tenminste sinds ik koolhydraten met een hoge glycemische index vermijd, want daarvoor kreeg ik om de twee à drie uur honger - ik moet er wel bij zeggen dat ik toen - en ook nu eigenlijk - telkens heel weinig at).

Ik kreeg nog even bezoek van buurmeisje Nele. Of ik haar kan helpen met een huistaak Frans. Graag: we hebben volgende maandag afgesproken.
Elena, die als allereerste werd geconfronteerd met ons buurmeisje, toonde zich eerst heel verlegen maar na een poosje begon ze toch heel uitbundig te vertellen over klasgenootjes en zichzelf. Nele kan blijkbaar (maar dat wist ik al lang intuïtief) heel goed om met kinderen!

Eva werd wakker, begon gretig aan haar groentepapje (dat haar voor een deel door Elena werd gevoerd) maar ze had de helft ervan nog niet op, of ze wilde er niets meer van hebben (ik was toen in de badkamer met Matthias die naar toilet moest -  om de een of andere reden vinden Elena en Matthias de trap en de gang naar de badkamer een beetje mysterieus en durven ze niet goed alleen naar boven - en ik heb het dus niet zien gebeuren).
Maar Elena en Roger vertelden me dat Eva ineens alles wegsmeet en zichzelf, haar stoel en de vloer smerig maakte - Roger had het meeste al schoongemaakt toen Matthias en ik in de keuken aankwamen.

Om 15:30 uur stelde ik al een vieruurtje voor. Voor Elena en Matthias waren dat partjes appel, peer en mandarijn en een paar koekjes in een schoteltje (zonder aan te dringen op het nu en hier opeten ervan), voor Eva een fruitpap dat ze praktisch helemaal opat... tot ze ons duidelijk maakte dat ze ook liever appel, peer, mandarijn en koek wilde.

Daarna werd er nog gespeeld maar Eva leek me na een poosje weer hangerig. Rond 16:45 uur bracht Roger haar toch maar weer naar bed en ze sliep meteen in.

Elena en Matthias (en ik) waren toen druk rollenspelletjes aan het spelen. Zij was een mishandelde prinses en hij en ik waren de "slechten". Als mishandelde prinses moest Elena voor het huishouden zorgen (daar heb je het weer, en deze keer komt het niet van mij!) en ze speelde haar rol heel goed: ze heeft praktisch al het speelgoed opgeruimd. Matthias en ik gaven haar af en toe een boos order ('om te spelen, hé, Elena!') en ik maakte gebruik van mijn rol om "ziek te zijn en even te moeten rusten".
Warempel, ik viel toen echt in een halve slaap: ik herinner me dat ik "droomde" dat Elena een hele uitleg gaf over elfen... en dat ik ineens "wakker werd" en haar iets hoorde vertellen over elfen.
Alles wat een beetje "magisch" lijkt, intrigeert haar immers: nu zijn het bijvoorbeeld weer de Paasklokken en de Paashaas (en de traditie van de "Paasvos" in de Kempen, bij haar Vake en Moeke).

Tegen het avondeten ging Roger Eva halen die volgens hem net wakker was aan het worden. We aten eerst broccolisoep. Eva wilde dat zelf eten (met alle gevolgen van dien😉), Matthias en Elena lustten geen soep.
'Oké, we gaan daar geen ruzie over maken,' zei ik, 'maar als je na het hoofdgerecht, zijnde wortelpuree en worst, nog honger zou hebben, dan krijgen jullie gezonde soep in plaats van een ijsje'.
Op slag wilden allebei toch "een beetje soep".
Eva kreeg, met de hulp van Roger en terwijl ze haar kinderstoel en de vloer tot en met "versierde" bijna al haar soep op en at daarna nog met veel smaak van het hoofdgerecht.

Elena en Matthias keken naar een filmpje op de pc van Roger en Eva kon nu aan al het speelgoed zonder gehinderd te worden. Elk stuk speelgoed wilde ze bekijken, bracht ze me, bracht ze daarna terug (meestal naar de juiste doos) en lachen dat ze deed! Uiteraard bracht ze me nog steeds enkele spullen in haar mond in plaats van in haar hand: je mag haar echt nooit uit het oog verliezen.

Het filmpje was uit, Elena en Matthias doodmoe (gaven ze toe), Eva dronk nog niet de helft van haar laatste fles, en we trokken allemaal naar de badkamer en daarna naar de vroegere kamer van onze dochter.
Ik hoorde Elena tegen Matthias zeggen dat we naar de "torenkamer" gingen (en ergens begrijp ik dat ze aan de torenkamers uit sprookjes denken als ze onze trap opklimmen).

Nog veel gerollebold, een verhaaltje over vleermuizen verteld, en na een kusje vielen ze alle drie praktisch meteen in slaap.

We hebben opgeruimd, Roger heeft de vaatwasser gevuld en ik heb de jongste monografie nagelezen.
En nu ben ik doodmoe!!!

Naar Train World met de kindjes en "complimentendag"

Deze middag hadden we in het Leuvense afgesproken met onze dochter, schoonzoon en de kindjes. Samen namen we de trein naar Train World.
We hebben een dikke twee uur rondgelopen in dat heel boeiend museum en genoten volop (jammer genoeg maakte Roger geen foto's).
Tegen het einde kregen de kindjes honger en dorst. Gelukkig had ik een banaan en gedroogde abrikozen bij me. Eva kreeg haar fruitpap in het stationsbuffet van Schaarbeek. Mooi buffet maar zo vreselijk trage obers!
Het duurde zo lang voor we bediend waren dat we een trein later dan voorzien terug hebben moeten nemen.

Elena, Matthias en Eva vergezelden ons naar huis, waar we pas iets voor 19 uur aankwamen.
Terwijl Roger op de spelende kinderen lette, zorgde ik voor het avondmaal: zalm, pasta, pesto en courgette (ikzelf heb geen pasta gegeten, de kinderen wilden geen courgette) gevolgd door vanillepudding voor Elena en Matthias en een koekje voor Eva.

Er werd daarna nog gespeeld, Eva kreeg een fles die ze maar half opdronk, ik las verhaaltjes voor en de kinderen gingen naar bed. Elena en Matthias gaven toe dat ze heel moe waren, Eva begon te wenen telkens als ik de kamer verliet. Uiteindelijk heb ik haar in slaap moeten wiegen of ze verhinderde haar zus en broer in slaap te vallen.

Nadat Eva eindelijk in slaap viel, heb ik snel de keuken wat opgeruimd (Roger had de vaatwasser gevuld) en daarna heb ik me bezig gehouden met de opmaak van de jongste Limburgse monografie die Jan Gerits me had gemaild.
Nalezen doe ik later: nu is het even tijd voor ontspanning voor ik zelf ga slapen.

Kleine anekdote:
tijdens het avondeten liet Elena haar vork vallen. 'Ik raap die maar op en eet verder hé, oma,' zei ze, 'want het lijkt me hier niet vuil;'
'Ik heb gisteren wat schoongemaakt, dus ja, doe maar!', antwoordde ik.
'Waarom poets jij zoveel, oma?' vroeg Elena daarop.
En ik (die helemaal niet vaak poets): 'Omdat af en toe schoonmaken nodig is. En wie anders zou dat anders doen?'
Tegelijk antwoordden Elena en Matthias (ik had al opgemerkt dat hij aandachtig luisterde naar de conversatie): 'Ha, de poetsvrouw hé.'
'Maar ik heb geen poetsvrouw!'
'Vind je poetsen misschien leuk?' vroeg Elena.
'Helemaal niet!' was ik zo eerlijk te antwoorden. Ik verwachtte eigenlijk een respons als "Ben je dan arm?", maar dat kwam er gelukkig niet:
'Ik denk dat eigenlijk niemand dat graag doet, schoonmaken,' besloot Elena.

Ik heb maar niet gezegd dat ik een buurvrouw heb (nee hoor, niet Marie-Claire) die daar echt in opgaat.
Eigenlijk zou ik iemand moeten vinden die hier met hart en ziel wil komen schoonmaken en voor wie ikzelf iets anders in ruil (én ook met hart en ziel) kan doen.Alleen weet ik niet echt op welke wederdienst van mijnentwege er één vrouw te wachten staat.😕

Vlak nadat ik de vorige zinnen schreef, las ik hier dat het vandaag "complimentendag" is. Wel, voor mijn part, volledig akkoord: ik complimenteer iemand die hier gratis komt schoonmaken, en ik, in ruil... ha ja, weer hetzelfde probleem: wat kan ik doen voor die persoon, zodat die mij ook complimenteert? 😏