Worst en kip

We waren deze middag door Kim en Jelle uitgenodigd op een barbecue, net zoals vorig jaar. Alleen waren er vandaag geen van onze "kindjes" bij en was het zo slecht weer dat het allemaal binnen moest gebeuren.

Ik had twee stukken vlees voor elk van ons beiden besteld (je kon er ook drie bestellen) maar ter plekke bleek dat je dan alleen recht had op worst en kip. Roger lust geen kip en wilde liever een brochette! Die was echter niet voorzien voor hem maar het "kippenprobleem" heb ik snel opgelost: ik at twee keer kip (het tweede stuk kreeg ik bijna niet op) en Roger twee keer worst (al is dat absoluut niet het gezondste vlees voor hem!).

Alles bij elkaar viel het dus iets minder mee dan vorig jaar! En ik stel zelfs vast dat ik in feite meer dan genoeg zou hebben gehad met één stuk vlees (maar dat kon je alleen voor kinderen bestellen).

Omdat we te weinig beweging hadden gekregen, wandelden we later nog van Borgloon naar Kuttekoven. Van waar we langs de kortste weg terug naar de in Borgloon geparkeerde auto liepen: niet alleen stond er een te felle wind maar het begon ook opnieuw te regenen. Wat een eigenaardige lente weer dit jaar!:-(
Jammer wel, want het was een mooie wandeling met die bloemrijke bermen!

Ondertussen had ik van De Horne een voorstel gekregen voor onze volgende (en waarschijnlijk allerlaatste) Matadi-reünie en deze avond heb ik de uitnodigingen klaargemaakt (en de meeste al via e-mail opgestuurd).

Nu ga ik nog even kijken naar een aflevering van Star Trek.

Paul en Lut op bezoek

Vandaag hadden we eindelijk afgesproken met onze Leuvense vrienden Paul en Lut. Ze kwamen aan rond 15:30 uur en ondanks de dreigende lucht reden we vrij meteen naar Kerniel waar we een korte wandeling maakten rond het klooster van Colen. Daarna ging het naar Jesseren, waar we de vroegere spoorwegzate volgden tot in Overrepen en van daaruit een lus maakten tot aan het vroegere station van Jesseren.

Het was gezellig wandelen: onderweg bewonderden we de vele veld- en andere bloemen, genoten we van de lentegeuren en van de stilte die soms door een fazant werd onderbroken. En we haalden herinneringen op, vooral aan onze gemeenschappelijke vriend Dirk Lambrechts zaliger.

Voor we terug naar huis reden, maakten we een omweg langs Heks waar we op het tuinterras van Stephane Malais een glas van zijn zelfgemaakte witte wijn dronken. Ondertussen was de zon door de wolken gebroken: het was zalig zitten in die tuin.

Terwijl we thuis een Oloroso dronken, warmde ik de gisteren bereide broccoli-groene groentesoep en de venkelovenschotel op. Weer werd er veel over onze vriend Dirk gesproken en ook over het liber amicorum over hem dat binnenkort zal verschijnen. Paul vindt, net als ik, dat enkele auteurs het vooral over zichzelf hebben en dat leek hem serieus te hinderen. Mij niet: als dat hun ijdelheid streelt, ze doen maar! :-)

Foto's Roger

Ons avondeten was heel lekker, al zeg ik het zelf.

Eigen foto

America Star Books blijft aandringen!:-)

Ik krijg wel elke dag een aanbieding voor het promoten van de slechte vertaling van "In de schaduw van de moerbeiboom" en vandaag was het in deze trant:

"Uw boek wordt vertaald in het Spaans.

Er wonen 47 miljoen mensen in Spanje. In Amerika wonen 54 miljoen Spaanstalige Amerikanen. In ons buurland Mexico wonen 122 miljoen Spaanstalige lezers. In de hele wereld spreken een half miljard mensen Spaans.

Om het bereik van uw boek aanzienlijk te vergroten, vertalen we uw boek nu ook in het Spaans. Voor het onwaarschijnlijk lage tarief van € 79.

Onze uitgeverij heeft duizenden boeken vertaald van vreemde talen in het Engels, en andersom . We zijn inmiddels de toonaangevende experts in Noord Amerika als het gaat om het vertalen van grote aantallen boeken.

Ga naar (...). (...) en breng uw tarief drastisch omlaag van €499 naar €79. We vertalen uw boek in het Spaans, en maken het prompt beschikbaar voor alle boekwinkels in Amerika die Spaanstalige lezers bedienen, inclusief Barnes and Noble en Books-A-Million, en via Amazon ook voor hun Spaanse online winkel, Amazon.es. Bovendien presenteren we uw Spaanse vertaling ook tijdens 's werelds grootste Spaanstalige boekenbeurs, de Guadalajara International Book Fair in november, in Mexico. U krijgt vanzelfsprekend uw eigen exemplaar van de Spaanse vertaling thuisbezorgd".

 Vanitas!!!

Vechmaal

Nadat ik vandaag de keuken onder handen had genomen, was het tijd voor een wandeling. We reden naar Vechmaal en maakten daar een lus van een klein uur die ons voorbij de waterkuil bracht.

Eigen foto

Helaas bleken daar al vandalen aan het werk te zijn geweest!

Foto's Roger

Er stond een vrij felle en koude wind die herfstachtig aandeed maar daar bleek de natuur zich niet veel van aan te trekken.

Foto Roger

Eigen foto

Foto's Roger

Daarna was het tijd om te koken voor deze avond en voor morgenavond, want dan krijgen we bezoek. Maar daarover later meer.

Kapper

Na wat schoonmaakwerk reden we vandaag naar Sint-Truiden. We zouden in de stad rondwandelen, kwestie van Roger zijn dagelijkse beweging te geven.

Roger zegt al een poosje dat hij weer eens dringend naar de kapper moet, alleen vinden we er de tijd niet voor. Deze middag had hij wel gebeld met onze dorpskapper maar die kon hem niet ontvangen voor midden volgende week. Dus werd er aan elk kapperssalon in Sint-Truiden (ongelooflijk hoeveel er daar zijn) even halt gehouden, maar overal vond Roger ofwel de prijs te hoog ofwel dat er te veel volk zat of moest je een afspraak maken.

En dan vielen we op een goedkoop (12 euro per knipbeurt) Marokkaans (denken we toch aan het accent van de twee coiffeurs en aan de naam van het salon te oordelen) kapperssalon, waar je zonder afspraak terechtkunt. Roger ging binnen. Ik wilde eerst ondertussen rondwandelen, maar besloot uiteindelijk mee binnen te gaan om eventueel in te grijpen als ik vond dat er te veel zou geknipt worden. En, eerlijk gezegd, ook omdat ik eens mannen onder elkaar wilde horen keuvelen.

Dat werd een revelatie: na een dik half uur (hoewel er twee wachtenden waren voor Roger - en na ons kwamen er nog drie mannen binnen) stapten we al terug naar buiten, Rogers haar werd veel beter geknipt dan al de vorige keren en we hebben een heel leuk half uurtje beleefd.

Er werd daar nogal wat afgelachen door die mannen (uiteraard kwamen daar verhalen over vrouwen aan te pas). Zo zei de man die Rogers haar snoeide onder andere dat hij had gelezen dat mannen in België voortaan ook drie vrouwen mogen hebben, net zoals zijn religie hem toeliet. :-) (tja, ik heb nog altijd niet gevonden hoe ik hier smileys moet toevoegen) En hij legde lachend uit dat het best te doen was als je met elke vrouw even lief was en zorgde dat die vrouwen graag samenwoonden! (hier hoort weer een smiley: kan iemand mij vertellen hoe je dat doet in dit programma?)

Bij het betalen kregen we een klantenkaart en de kapper zei: 'Wacht niet te lang om weer eens langs te komen hé. Zelfs als je haar niet moet geknipt worden, kom even binnen om goeiendag te zeggen!'. Heel prettig allemaal!:-)

Daarna wandelden we nog een klein uur verder en we hebben een paar steegjes ontdekt die we nog niet kenden. Mijn dag is goed, ondanks de lage temperatuur voor de tijd van het jaar!

Foto's van 27 mei 2015

Misschien hebben jullie het al opgemerkt: er hapert iets aan mijn "Live Writer" en dus probeer ik opnieuw te posten via "Blogger", die veel minder gebruiksvriendelijk is (vind ik toch).

Ik wilde bij de vorige post al enkele foto's publiceren, maar durfde niet goed: ik heb een herinnering aan foto's die via deze "oplaadfunctie" nooit echt op hun plaats stonden.

Maar, oké, ik probeer!

Foto's Roger

Het is me min of meer gelukt (echt min of meer). Roger zei: 'je zult er moeten leren mee omgaan', en ik zei "Live Writer was toch veel gebruiksvriendelijker!' (ik vind hier zelfs niet meteen hoe ik een smiley kan invoegen! :-)

En ook niet hoe ik een opmerking kan schrijven bij een foto, wat ik wilde doen bij  de voorlaatste foto hierboven: ik vind die niet alleen heel mooi maar ook heel veel "vertellen".:-(

Over babysitten, lectuur en toevalligheden

We gingen vandaag babysitten, tot, dachten we, ongeveer 20 uur. Daarna zou ik thuis nog enkele belangrijke mails moeten beantwoorden (vooral in verband met de KVLS, een literaire avond in Heers georganiseerd door de bezige bij Maj en de presentatie van dat boek over Dirk Lambrechts binnenkort).

Het was weer druk maar ‘plezant” en deze keer hebben de kindjes (en buurmeisje Anna) heel veel onder elkaar gespeeld, waardoor ik tijd kreeg om dat boek “Dieu est un pote à moi” uit te lezen. Nu weet ik waarom ik vergeten was dat ik het al gelezen had: het einde is ontgoochelend en verschilt fel van “Een ongewoon gesprek met God”. Ontgoochelend vooral, ondanks de mooie filosofie erachter, omdat ik er niet van hou als in een boek een ik-personage zijn eigen dood vertelt. Dat lijkt me zo ongeloofwaardig!

Op een zeker moment dacht ik (blijkbaar zonder reden) aan Moemoe, de andere overgrootmoeder van Elena en Matthias (ik vergat te vertellen dat die grote jongen zo goed als zindelijk is geworden de voorbije dagen! ) en vroeg aan onze dochter hoe Moemoe het maakt. ‘Vrij goed voor haar leeftijd (bijna 97 jaar)!’, was het antwoord.
Nog geen 10 minuten later kwam er een telefoontje van onze schoonzoon: het gaat helemaal niet goed met Moemoe!

Dat zal natuurlijk wel toeval zijn, hé, Hendrik?  Bij  iemand van die leeftijd is het immers normaal dat je denkt aan slijtage en dood. Alleen was ik niet aan Moemoe aan het denken (ik zat in gedachten eerder bij Elena en Matthias, en, jawel, jullie, mijn eigen kindjes dus) en drong die gedachte (en de vraag) zich zomaar ineens op.

‘Willen jullie wat langer blijven zodat wij naar Moemoe kunnen rijden?’, vroeg onze dochter.  Ik had geen werk thuis wachten, alleen die mails (en zelfs al had er werk gewacht, had ik geprobeerd uit te leggen waarom dat moest wachten), dus was het oké.

De kindjes werden dus door ons naar bed gebracht en hoewel ik een van de “beste vriendinnen” ben van Elena, vond ze dat eerst niet zo fijn: ‘Mama moest toch niet werken deze avond?’. Ik heb haar uitgelegd wat er aan de hand was en dat ik begreep dat ze had gehoopt op een avond met mama, enzovoort. Ze leek het allemaal goed te begrijpen, genoot van een laatste verhaaltje en zei weer dat ik haar beste vriendin ben.

Matthias is te jong om door te hebben gehad dat zijn mama normaal gezien thuis zou zijn gebleven en genoot zoals elke avond van zijn badje, het verhaaltje en zijn bed.

Iets voor 22 uur waren hun ouders terug (en het gaat inderdaad niet zo goed met Moemoe) en wij waren iets voor 23 uur thuis, waar ik al die mails beantwoordde.

Lectuur en films

Lectuur en films

26/5/2015

Uiteraard heb ik vandaag meer gedaan dan lezen en naar filmpjes kijken, maar het relaas over onze boodschappen en het schoonmaken van de salon (Roger heeft voor het stofzuigen gezorgd) zal jullie niet echt interesseren, vrees ik .

Terwijl Roger stofzuigde, las ik verder in “Dieu est un pote à moi” van Massarotto. Eigenaardig: ik had dat boek jaren geleden al gelezen, vond het toen heel goed, maar vergat blijkbaar toch dat ik het gelezen had. En nu vind ik het nog steeds even goed! Het vertelt het “Godsgevoel” wel helemaal anders dan “Een ongewoon gesprek met God” (maar de “basis” is dezelfde).
Hier gaat het immers over een roman. Waarin weinig gebeurt eigenlijk, al zijn een kind krijgen en jouw vrouw weten overlijden voor mij al “peripetieën” genoeg: ik lees liever boeken over gevoelens.

Na een telefoontje van Jan Gerits (over de Limburgse monografieën en het leveren van de resterende voorraad van de mono over Louis Brans zaliger aan Oud-Rekem) begon ik het avondmaal klaar te maken.
Mijn avondlectuuruurtje (nog steeds in “Dieu est mon pote”) was kort, want ik wilde een paar filmpjes bekijken online.
Ik weet immers nog maar pas dat je bij een film online ondertitels kunt instellen. En, zelfs als dat maar ondertitels zijn in de taal van de film, helpen ze mij  gesproken Engels en Spaans beter te begrijpen!
Tegenwoordig lijkt de wereld wel omgedraaid: ik leer zoveel van onze kinderen!

Om de avond te eindigen keek ik naar een aflevering van Sar Trek.

Bevingen

Nadat ik vandaag het terras en het poortgebouw onder handen  had genomen (voor het poortgebouw kwam er wel een stofzuiger aan te pas), reden we naar Bevingen. Het was van 2007 geleden dat  we nog in dat dorpje waren (ik lees dat het eigenlijk een gehucht is van Sint-Truiden).

Een korte wandeling in het dorp zelf (met een jasje aan: ik begon eraan zonder jas, maar dat was echt te koel).

 Foto Roger

Daarna voerde Roger mij zoals gewoonlijk buiten het dorp en liepen we een soort bosje in dat zich strekt langs een vroeger militair domein. En daar ontwaarden we, verscholen tussen al dat groen, vervallen paviljoenen. Jammer dat de toegang tot het domein verboden is!

 Foto Roger

Later reden we naar Kerkom waar we een Bink dronken op het binnenplein van de brouwerij. Ook daar was heel veel volk en kon ik dus mijn “hobby” uitoefenen!

 Foto’s Roger

Piringen, Lauw, Heks en Ulbeek

We maakten vandaag een vrij lange, heel aangename, wandeling in en rond Piringen.

 Foto’s Roger

 Eigen foto

Daarna reden we naar Lauw. We wilden gaan kijken of de vroegere uitbaters van de “Kluizenaar” hun nieuwe café al hadden geopend. Dat bleek het geval te zijn,stelden we vast tijdens een korte wandeling in het dorp.

 Foto Roger

Vermits er geen plaats meer was op het (vrij kleine) terras, besloten we naar Heks te rijden en iets te gebruiken bij bakker/wijnbouwer Stephane.

 Foto Roger

Het was daar echt een overrompeling, nooit heb ik er zoveel mensen gezien. Des te beter voor Stephane natuurlijk! En, eerlijk gezegd, het hinderde me niet. We werden er even persoonlijk ontvangen als altijd en de sfeer was even huiselijk als de vorige keren.

Ik herinnerde Roger eraan dat het vandaag Pinksteren is (ik heb in 1960, op pinksterdag mijn vormsel ontvangen en dat werd meteen ons laatste feest in Matadi). ‘Ha, dan spelen de Patton Drivers weer soldaatje in Ulbeek’, wist Roger.

Wij dus na ons bier/wijntje naar Ulbeek. Waar we een poosje rondliepen en Roger algauw hardop zei wat ik zelf dacht: ‘Het is eigenlijk elk jaar hetzelfde’.

 Foto’s Roger

Na het avondmaal en mijn uurtje lectuur op papier eindelijk nog wat gewerkt voor de Werkgroep WOI. Nog drie soldaten te gaan!

Naar de Tjenneboom na de regen

We wilden wandelen in Mettekoven deze middag maar daar was de lucht zo dreigend dat we besloten naar Vechmaal te rijden. Eens we er waren aangekomen, stapelden de donkergrijze wolken zich daar ook op en nog voor we goed en wel uit de auto waren gestapt, begon het pijpenstelen te regenen.

Dan maar naar huis teruggekeerd, waar ik enkele huishoudelijke taken uitvoerde terwijl Roger onder andere een deel van het gras afreed (hier was de lucht even dreigend, maar het regende nog niet).

 Foto’s Roger (met een fototoestel van Zeger)

Ondertussen was het tijd om te koken en stelden we vast dat het hier nog steeds niet regende, en dat de lucht zelfs iets opklaarde.

Na het avondmaal stelde Roger alsnog een wandeling voor. Hij wilde gaan kijken naar de Tjenneboom. Vroeger stond daar een plaatje met wat uitleg over die plek en de datum van de aanplanting van de derde boom (degene die we nu bezochten is immers niet de eerste).

 Foto van Roger uit 1989

Roger was er zeker van dat het plaatje verdwenen is en wilde zich daarvan vergewissen.

We reden dus om 20:30 uur terug naar Mettekoven, wandelden vanuit het dorp naar de Tjenneboom via plantages, velden en boomgaarden. Ik genoot ervan: volledige rust, mooie landschappen, zoete, soms bedwelmende geuren (Gelderse roos, wilde rozen, vlier, meidoorn), een jong hertje (we kregen de kans niet om er een foto van te maken) én een “konijnenreünie” die we jammer genoeg verstoorden.

 Foto’s Roger

Na bijna een half uur (veel klimmen was het) bereikten we de Tjenneboom en Roger kreeg gelijk: het plaatje is (waarschijnlijk al sinds lang geleden) verdwenen.

 Foto Roger

We keerden terug naar Mettekoven en reden naar huis waar Roger de vaatwasser vulde terwijl ik even las in “Dieu est un pote à moi” van Cyril Massarotto. Dat me vaag doet denken aan “Een ongewoon gesprek met God”

Zonnige dag met Elena en Matthias

Weer maakte Elena mij (en daarna dus ook Roger en Matthias) wakker om 6 uur ‘s ochtends. En weer kon ik de kindjes tot 8 uur in bed houden, waarbij zij en Roger af en toe voor een poosje insliepen. Alleen ik kreeg daar de kans niet toe. Onnodig te vertellen dat ik, na een heel mooie maar drukke dag, heel moe ben!

Tijdens het ontbijt hoorden we dat Dimitri van Toren  is overleden. De zoveelste van onze vroegere vrienden en kennissen die al op 74 jaar heengaat!

Ons eerste werk was mijn bril te gaan halen (ik had gisteren een sms gekregen dat hij klaar was). ‘Hij valt mee, jouw nieuwe bril’, oordeelde Elena terecht (het is dus wel geen nieuwe, alleen de veren – “poten” of “benen” in de volksmond -  zijn vervangen). Daarna reden we naar de kringwinkel en liepen daar rechtstreeks naar de speelgoedafdeling. Daar staken een tent en een speelgoedstrijktafel  de kindjes (ja, ook Matthias) de ogen uit. Ze mochten ze hebben en kozen er nog vier auto’s of poppetjes bij.

En dan werd het de hele dag buiten spelen met de auto’s en de poppen, “kamperen”, eten, geheimpjes vertellen, luisteren en kijken naar een paar winterkoninkjes (‘Grappig, koning van de winter en nu is het bijna zomer’, was de commentaar van Elena), met opa de schapen voederen, boterbloemen plukken (en uitleggen waarom je die niet mag opeten),  uitleggen waarom onze (opgeschoten) rabarber zulke mooie bloemen heeft en rollenspelletjes spelen.

Het was heel warm, dus liet ik Elena in onderbroek en hemdje rondlopen en, na een poosje, ook  Matthias in zijn “pamperbroek” en T-shirt. Hij is immers aan zindelijkheidstraining toe en op deze manier is dat veel gemakkelijker dan wanneer je telkens een spijkerbroekje moet uittrekken. Ik had om die reden trouwens ook het potje naar buiten gebracht.

 Eigen foto’s

 Foto’s Roger

Toen het tijd was om te koken (een gewone maar lekkere spaghetti bolognaise), kreeg ik een vertaling aan. Dat betekent dat,  nadat onze dochter en schoonzoon met de kindjes terug naar huis waren gereden na het avondmaal, ik in plaats van neer te ploffen in de relax, nog moest werken. Het ging wel veel vlotter dan gisteren toen ik dat moest doen met mijn zonnebril op mijn neus!

Nu is de vertaling geleverd maar ben ik wel héél moe!

O ja, nog even dit: Elena zei op een bepaald moment dat ze wel eens graag naar die lieve vriendin van mij wilde gaan: ‘Hoe heet ze nu weer?’  ‘Bedoel je die mevrouw die hier even op bezoek kwam de laatste keer dat je hier was?’, vroeg ik. ‘Ja! En nu weet ik het, ze heet Liliane, een beetje zoals “Jan”! Gaan we daar niet eens naartoe?’

Liliane en Paul,  het heeft niet veel gescheeld of we belden bij jullie aan… Alleen is die zindelijkheidstraining zo veel omvattend dat ik dat nu te lastig vond, voor jullie en voor ons.