Begraafplaatsen

Roger is nog steeds bezig met het uitpluizen van die soldatendossiers (ik had beloofd er vanaf volgende week ook nog even aan te werken, maar deze avond vertelde hij mij dat hij klaar is). En… Hij wilde graag het graf van een paar soldaten opzoeken. Voor mij was dat in orde: dat gaf een doel aan onze dagelijkse wandeling.
We reden naar Grandville, vroegen er aan een bewoner die we ontmoetten waar de begraafplaats zich bevindt (nadat we hadden opgemerkt dat er geen kerkhof meer is rond de kerk) en hij verwees ons naar Bergilers, even verder. De begraafplaats bevindt zich inderdaad op de weg naar die gemeente en blijkt voor de twee gemeentes dienst te doen. Het werd een wandeling (heen en terug) van een dik half uur (voor een deel met ijzige tegenwind) maar Roger vond niet wat hij zocht.

Ik vond er wel een heel grappig opschrift:

 (Vertaald: aan mijn betreurd oud kippetje, vanwege de oude haan), foto Roger

In Horpmaal (nog een wandeling, in de kou, van bijna een half uur) vonden we wel de begraafplaats van een ander van “Rogers soldaten”.

 Foto Roger

Het is ondertussen middernacht geworden en ik heb even Nany (die druk aan het feesten is bij tante José) en de kinderen opgebeld.

Uiteraard wens ik jullie allemaal ook het allerbeste voor 2015!

Bijna Nieuwjaar…

… en dat hebben we gevoeld tijdens onze boodschappen (we moesten nog een paar zaken kopen in Heers): veel te veel volk in die winkel! Natuurlijk, iedereen gaat morgen aan het feesten!

Wij niet. Het is Roger, ik geef het toe, die mij duidelijk gemaakt heeft dat feesten op commando niet echt feesten is.  Uiteraard zal ik morgen zorgen voor een lekker etentje, maar, nogmaals, Roger zegt daarop: ‘Dat krijgen we toch elke dag?’

Ik heb vandaag wel gezorgd dat Rogers zijn dagelijkse beweging kreeg en dat gebeurde weer in Borgloon. Maar wat was het koud! Wel opvallend veel roofvogels gezien onderweg.

Ik heb ook de laatste facturen voor de KVLS klaargemaakt  en gepostdateerd op 1/1/2015 (maar ze worden ook pas die dag geprint!).  Ik heb echt alles zo geautomatiseerd dat een factuur aanmaken kwestie is van een paar namen en cijfers invoegen. Maar dat soort werk blijkt echt niets voor mij te zijn: zelfs daarvan werd ik nerveus! Geld en ik!!!

Ik heb vandaag (of was het gisteren?) ook even gebeld met onze dochter en kreeg Elena aan de lijn die heel veel te vertellen had (maar dat zijn “geheimpjes tussen ons”) en die nu ook inziet dat het echt winter is: het heeft gesneeuwd!

Mijn jaar volgens Google +

Ik vind het heel goed gemaakt! 

Verkeerde datum

We bekeken vroegere foto’s, Roger en ik, en vielen nog eens op deze uit 2007:

 Foto Roger

Geboren in 1853 (klik op de foto om te vergroten) en oud-strijder 1914-1918? En geleefd tot 1968?

Ik ben op pensioen, hoera!!!

Gisteren geen wandeling. Roger voelde zich een beetje griepachtig en ik heb dus niet aangedrongen. Het was dan ook zo vreselijk koud!  Toch kregen we de eerste sneeuw pas deze nacht. Het dunne witte tapijt was wel mooi deze ochtend, maar ik was blij dat het al verdwenen was toen we boodschappen zouden doen.

Nog voor die boodschappen kregen we het bezoek van de facteur! Met mijn eerste pensioenuitkering (vanaf volgende maand wordt dat bedrag rechtstreeks op mijn bankrekening overgeschreven en hoeft die postbeambte dus niet meer speciaal voor mij de kou te trotseren).  48 euro en 42 eurocent krijg ik nu elke maand!

Als ik mijn kleine gezinsbijdrage (via mijn vertalingen) dus laat vallen, missen we heel veel inkomsten, want Rogers pensioen werd verminderd met ongeveer de helft van wat ik nu als pensioenuitkering krijg!

De facteur die me het geld overhandigde, vroeg: ‘Dat is zeker een achterstallig bedrag?’ En ik: ‘Nee, dat is echt mijn pensioen! Ik zal er eens mee uit gaan eten, wat denk je?’.

En toch heb ik ooit heel veel geld betaald aan “sociale bijdragen”. Alleen, ik geef het toe, stelde ik na enkele jaren heel hard werken vast dat ik moest zorgen dat ik niet te veel verdiende met mijn vertalingen, want bijna al mijn verdiensten gingen naar de belastingen! En… nam ik sindsdien minder werk aan, betaalde ik dus geen sociale bijdragen meer, en bouwde dus ik geen “pensioenrechten” meer op.

We komen niet echt iets te kort, Roger en ik, maar als ik mijn vertaalwerk zou stopzetten, zouden we dat serieus voelen! Ik hou niets over van het geld dat ik met die jobs verdien (bijna alles wordt uitgegeven aan de gebruikelijke kosten: verwarming, verlichting, telefoon, enzovoort – en voor de rest vooral aan cadeautjes) maar als we dat zouden missen, we zouden het voelen!

En… Ik moest weer denken aan al die cursisten van mij destijds, toen ik nog “Initiatie Nederlands” gaf op de gemeente, die soms klaagden omdat ze te weinig geld kregen! Oei, nu ben ik weer een racist zeker?

Eigenlijk wilde ik over iets heel anders schrijven (maar tja, dat ging ook over geld, dus dwaalde ik blijkbaar spontaan af): Ik heb deze avond voor een groot deel van de facturen van de KVLS gezorgd en ik werd daar weer zo nerveus van!

Hier nog geen “sneeuwellende”

De kranten (online) stonden er deze ochtend vol van: sneeuwellende in het Antwerpse en in Limburg. Later las ik op Facebook (interessante site om nieuwtjes te vernemen: ik vernam dat het tweede petekind van Roger een dochtertje verwacht en dat ons lief buurmeisje een vriendje heeft ) dat het begon te sneeuwen in het Leuvense. Tussendoor een telefoontje van Nany: ‘Is het mooi in Limburg met die sneeuw?’
Maar… Bij ons is helemaal geen sneeuw gevallen vorige nacht en vandaag ook niet tot… helemaal aan het einde van onze dagelijkse wandeling. En dan was het nog maar smeltende sneeuw.

Ik waagde weer een experimentje vandaag: ik zou niet aandringen en wel zien hoe laat Roger er eindelijk zelf aan dacht dat hij dagelijks wat moet bewegen. Om 16:20 uur, net toen ik bedacht dat ik de volgende dagen weer de strenge echtgenote zou moeten uithangen, stelde hij voor naar Heers en terug te wandelen. Het schemerde al, het was  heel koud, vooral in het tweede deel van de drie kwartier durende lus (tegenwind), maar ook heel stil (geen eenden gehoord in de vijvers van het kasteel van Heers) en rustig en dus rustgevend. Alleen een jogger ontmoet en een wandelaar met zijn hond; en we kregen dus een beetje sneeuw om te eindigen.

Deze avond laat viel er nog wat sneeuw, die heel even bleef liggen, maar die nu (23:10 uur) al lang gesmolten is en ik hoop dat het zo blijft, al geef ik toe dat een sneeuwlandschap mooi is.

Ik heb wel gezorgd dat vogels op het terras een voedselvoorraad vinden… en toen merkte ik dat ik de weinige planten, die naar binnen moeten gebracht worden in de winter, was vergeten binnen te halen: ze zijn allemaal dood! Schande!

Ik heb deze avond “Pas pleurer” uitgelezen en jawel, het is heel goed!

Borgloon

Ik heb me voor onze brunch een heel lekkere en reuze “milkshake” klaargemaakt (amandelmelk, sojamelk, appel, banaan en rode vruchtjes) en dat was, buiten nog een banaan en een meer consistente sojabereiding, mijn enige voedsel tot ons avondmaal (broccolisoep gevolgd door savooikool met gerookte zalm, pesto, een beetje cappellini en geraspte kaas). Ongelooflijk: sinds ik “snelle koolhydraten” probeer te vermijden, is mijn “bibberhonger” bijna volledig verdwenen!

En we hebben een dik uur gewandeld in Borgloon. Vooral in achterbuurten en door steegjes. Het was heel koud (er wordt sneeuw verwacht) maar heel aangenaam.

 In deze vroegere viswinkel (op de grond van het vroegere huis van Rogers grootouders) komt er dus binnenkort een zoveelste traiteurszaak.

 Een echte “Johnny”?

 Vanuit het “Kattensteegje”

 In een achtertuin (alle foto's zijn van Roger)

O ja, ik heb vandaag ook mijn laatste vertaaljob nagelezen en geleverd: een vruchtbare dag!

Oorlog

Nadat ik het vorige schreef, merkte ik dat Roger weer een soldatendossier aan het uitpluizen was op zijn PC. Blijkbaar geniet hij meer dan ik van dat werk!

Al geeft hij toe dat ik (altijd ik, ik, ik?) heb gezorgd dat hij “erin” geraakte en dat ik (altijd maar ik?) zorgde dat hij het “werk” dat we kregen, doorhad.

Hij geniet er duidelijk van, ik minder… Ik wil eigenlijk het minst mogelijk herinnerd worden aan oorlogen!

Rustige Kerstdag

Na onze brunch en een heel poosje lezen in mijn nieuwe aanwinst wilden we gaan wandelen maar net toen kwam er een telefoontje van Nany. Mijn zus was haar rond de middag komen helpen opruimen, en toch leek mijn moeder niet zo goed geluimd: mijn zus had nog heel veel werk gehad! We hadden de vloerkleden heel fel (onder andere met kruimels) besmeurd en waren vergeten haar zilveren lepels in een zeepsopje te leggen waardoor zijzelf, nog voor de komst van Bie, daar enorm veel poetswerk aan had gehad. En er waren meer flessen wijn en Cava opgedronken dan ze voorzien had. En van de twee flessen Porto die ze van Sam had gekregen, was er al één bijna leeg (ik heb alleen Sam en Zeger daarvan zien drinken, maar volgens Roger zijn het meer mensen geweest; die Porto – ik heb even geproefd maar ikzelf durfde niet van gewone wijn op Porto overstappen – was dan ook bijzonder lekker). En ze zou vandaag geen bezoek moeten verwachten. Ik zei haar dat ze wist dat haar flat overhoop zou liggen na zulk feest en dat ze toch van mijn zus bezoek had gekregen. Ja, maar dat was “werkbezoek”!

Toch herhaalde ze dat ze het gisteren heel gezellig vond, al vindt ze een diner aan tafel toch “ordelijker” (wegens plaatsgebrek en om niet Nany al haar meubels te verplaatsen hadden we dus geopteerd voor dat hapjesfeest en zaten we in de sofa’s en op stoelen in een kring bij elkaar in  haar living). Het is duidelijk dat zo’n feest bij haar thuis te zwaar wordt voor haar en dat stelt ons voor problemen.

Een tiental jaar geleden hadden mijn broertje en zijn echtgenote het Kerstfeest overgenomen maar door omstandigheden was het dit jaar niet mogelijk bij hen, en dat zal volgend jaar ook niet kunnen. Ikzelf wilde het (dit jaar dus al) graag overnemen en, hoewel niemand van de familie (denk ik toch) zich ergert aan ons huis dat nog steeds niet in orde is, bleek de afstand voor sommigen een obstakel.

Onze dochter en schoonzoon hadden dan hun huis voorgesteld (ongeveer op gelijke afstand voor de “Antwerpenaren” en de “Limburgers”)  uiteraard in de wetenschap dat zij dan met de rommel bleven zitten. Wel, zo argumenteerden ze, zou het voor hen veel gemakkelijker zijn (ondanks die overlast) omdat de kindjes in hun eigen bed konden gelegd worden als ze moe waren.

Maar ook die afstand bleek voor sommigen uit het Antwerpse onoverbrugbaar (ik heb mijn eigen argumenten niet laten gelden, maar er komt een tijd dat die wel meetellen: nu moet Roger telkens bijna drie uur besteden aan dat over en weer rijden op kerstavond en mag hij dus van de hele avond praktisch niets drinken).

Wat dan volgend jaar? Toch maar mijn intuïtie volgen: onze dochter helpen alles klaar te maken bij haar thuis? En hopen dat sommige mensen hun afstandsvrees overwinnen? Er is immers slaapgelegenheid  én wie de afstand te groot vindt om zelf te rijden, kan de trein nemen (zoals Hendrik en Nany sowieso moeten doen in dat geval) en wordt aan het station van Leuven opgehaald.

Afijn, nadat mama (Nany dus) eindelijk haar telefoon neerlegde, begonnen wij eindelijk aan onze dagelijkse beweging… En kregen we praktisch meteen regen waardoor onze wandeling maar van heel korte duur werd!

Deze avond, voor ik begon aan de maaltijdbereiding, mijn nieuwe blender al eens uitgeprobeerd en (omdat we niet veel anders in huis hadden) appelsap gemaakt van onze eigen appelen (met hun vezels en schil!). Veel lekkerder (en véél minder zoet) dan alle appelsap dat ik tot nog toe heb gedronken! Morgen maak ik als ontbijt voor mij een milkshake klaar: met een sojabereiding, een appel, een banaan en diepgevroren rode vruchten die nu liggen te ontdooien in de mengbeker.

Kerstavond bij Nany

We komen net thuis (3:45 uur, dus eigenlijk 25/12) van een heel gezellige kerstavond (nacht?) bij Nany (hoewel het kerstgebeuren niet echt ter sprake kwam). Heel lekkere (maar te veel) hapjes, de meeste bereid door neef Anton, uitstekende wijn en sfeer en door iedereen gesmaakte cadeaus. Elena en Matthias leken echt in de wolken met alle gekregen geschenken, en Roger en ik  niet minder. Roger kreeg van Zeger een Borsalinohoed, en ik werd door nichtje Nadia overstelpt met een blender voor het maken van groenten- en fruitsapjes (waarvan de twee mengbekers – een grotere en een kleinere – ook kunnen gebruikt worden als meeneemfles: ideaal om mee te nemen op onze wandelingen), een receptenboek met aanwijzing voor welke aandoening welk sapje helpt, twee flessen Cider mét glas, en een prachtig, schattig “One Line a Day Five Year Memory Book” dat ik zopas invulde voor vandaag. Nogmaals bedankt, Nadia, voor dat heel mooie en attente cadeau!

Er werd dit jaar opvallend veel drank geoffreerd: bier, wijn, en cider dus.

Een hapjesmaaltijd biedt voor mij het grote voordeel dat ik me niet hoef te overeten, wat mijn ingewanden zeer appreciëren (en, terloops gezegd, mijn “verkoudheid” van gisteren bleek slechts een allergische reactie te zijn, ik vermoed op al het stof hier in huis: ik moet eens dringend weer grondig dat eeuwenoude stulpje beginnen schoonmaken).

Ik heb echt genoten van het eindelijk nog eens samenzijn met heel mijn familie (afijn, wel zonder mijn ooms en tantes), van onze gesprekken, van de humor die geregeld zijn kop opstak… En van sommige grappige uitlatingen van Elena.

Toen ze bijvoorbeeld in het grote bed van Nany mocht gaan slapen (Matthias lag in zijn reisbedje naast haar) vroeg Elena voor wie dat tweede hoofdkussen in dat grote bed bedoeld was. ‘Voor iemand die naast Nany komt slapen, zoals ik als kind toen ik bij Nany, mijn oma dus, logeerde’, antwoordde haar mama. En Elena: ‘En waar sliep papa dan?’

Het is wel weer eens héél laat geworden! En toch ga ik nog een sigaret opsteken: het enige dat mij altijd verveelt op feestjes tegenwoordig is het buiten of op terras moeten gaan roken. Ik doe dat dan met Hendrik en/of mijn zus, we praten daar wel gezellig onder ons, maar er blijft een afzonderingsgevoel.

Nu weer een verkoudheid?

Na nog enkele voorbereidingen voor het kerstfeest wandelden we vandaag een dik half uur rond in het mooie Borgloon. Kwestie van voor Roger zijn dagelijkse beweging te zorgen natuurlijk!

Ik had mijn nieuwe hoed op (ik had er weer eens niet aan gedacht dat op ons binnenpleintje een microklimaat heerst en werd dus weer verrast door de felle wind op straat). Die hoed heb ik het grootste deel van de wandeling moeten afzetten of ik was hem kwijtgeraakt!  

En… Koud dat die wind aanvoelde zonder hoed!

Deze avond, terwijl ik verder las in “Pas pleurer” (mooi, maar  een heel eigenaardige stijl!) heeft Roger nog 1 soldatendossier uitgepluisd, dat hij eerst vereenvoudigd had (een vijftigtal pdf-bestanden herleid tot één enkel): aan dat ritme geraken we zeker op tijd klaar met dat werk!

Ikzelf had geen zin om er nog dat werk bij te nemen deze avond en zocht, na het kijken naar een aflevering van Star Trek, naar één bepaald liedje van Françoise Hardy dat we hoorden tijdens de uitvaart van mijn oom Ludo (de oudste broer van mijn vader, aan wie ik, ik weet niet waarom, heel vaak dacht vandaag) en dat ik, evenals hij, heel mooi vind: Mon amie la rose.

En daarna begon ik onbedaarlijk te niezen: nu weer een verkoudheid? Of een allergie aan het een of ander?

Zo heb ik Walter ook gekend…

Maar dan met zijn eerste vrouw, die ikzelf heel graag had. Hoe ze,  voor Walter en zijn vrienden, waaronder wij dus, die thuiskwamen na een slapeloze nacht, zo lekker konijn klaarmaakte is een van mijn gezelligste herinneringen! En, wat vond ik hun kinderen mooi en intelligent!

En… Eigenlijk heb ik na die nachten en dagen altijd verlangd naar de buiten!

Ik kan me niet herinneren waar hij precies woonde: hijzelf bracht ons na zo’n “dronkensmansnacht” naar zijn huis. Maar ik herinnerde me telkens wel (ondanks mijn toen door alcohol beneveld brein) dat het geen echt stadshuis was: een houtkachel, veel dieren in de enorme tuin, prachtige kinderen, en zijn vrouw die doodgemoedereerd verder ging met het klaarmaken van die lekkere konijnschotel waardoor we allemaal weer nuchter werden.

O ja, de titel vraagt een verwijzing, en die kan ik niet in de titel zelf plaatsen, dus hier maar: http://www.hln.be/hln/nl/944/Celebrities/article/detail/2159324/2014/12/21/Brief-aan-Walter-de-schoonste-vent-van-Gent.dhtml

Nostalgie!

RIP, Walter!

Over organendonatie

Uit het e-magazine “Alternatif bien-être” dat ik nu aan het lezen ben:

“L’avis du docteur Jean-Jacques Charbonier,
Médecin anesthésiste-réanimateur à Toulouse et
auteur d’ouvrages sur les expériences de mort
imminente, Jean-Jacques Charbonier a une longue expérience
d’observateur des états aux frontières de la
mort.
« Dans les 15 à 20 secondes qui suivent un arrêt cardiaque,
il se produit une cessation des fonctions corticales
vérifiable par un électroencéphalogramme plat.
Ceci correspond à l’état de mort clinique. Avec les
progrès de la réanimation, il est possible d’en revenir.
Cependant, lorsque la personne est sous assistance
respiratoire, on la considère comme en état de mort
cérébrale irréversible si, après avoir vérifié l’absence
de certains réflexes, on constate soit l’absence de circulation
sanguine dans le cerveau par artériographie,
soit deux électroencéphalogrammes plats espacés de
2 heures pendant une durée de 20 minutes. Ce n’est
qu’à ce moment que l’on a le droit de proposer un don
d’organes. J’ai reçu des témoignages de personnes qui
étaient passées par l’état de mort clinique et qui avaient
entendu des discussions de réanimateurs au sujet d’un
éventuel don d’organes avant de revenir à elles. Avait-on
déjà pratiqué l’ensemble des tests au moment de
la discussion ? C’est peu probable. Personnellement,
je n’ai jamais vu personne revenir à la vie après avoir
été positif à ces tests. Cela semblerait donc être une
sécurité documentée et objective. En revanche, si tous
les tests ne sont pas faits, par exemple si on laisse le
diagnostic à l’appréciation du médecin, c’est la porte
ouverte à des erreurs ou des abus. En France, il semble
que l’on soit à l’abri de telles dérives. En revanche,
en Belgique où la permissivité sur l’euthanasie active
a eu pour conséquence une augmentation exponentielle
des morts provoquées, le danger est à mon avis
réel. Plutôt que de rejeter en bloc le principe du don
d’organes, il vaut mieux mettre en place des gardefous
pour éviter les erreurs et surtout les abus. Les dons
d’organes sauvent des vies. C’est le cas par exemple
quand une mère donne un rein à son enfant. »

Ik had daar al over gelezen en was om die reden altijd wat recalcitrant in deze materie. Pas hierboven lees ik echter een fatsoenlijke uitleg en dus ook argumenten voor mijn blijkbaar terechte vrees voor sommige orgaandonaties.

Over soldaten en zuster Godwine

‘Je zou eens moeten bellen naar zuster Emilia,’ herhaalde Roger constant de laatste dagen, ‘om te vragen hoe het gaat met zuster Godwine’. Hij heeft natuurlijk gelijk. Naar zuster Godwine zelf bellen heeft niet veel zin meer, heb ik de indruk gekregen tijdens onze laatste visite, dus is haar overste, zuster Emilia, de aangewezen persoon om mij nieuws over haar te bezorgen.

Ik zou dat dus vandaag of morgen doen, als ik het niet uitstelde natuurlijk, want voor ik een telefoon vastneem…

Vandaag deden we onze boodschappen en wie ontmoetten we bij Colruyt die we daar nog nooit hebben ontmoet? Zuster Emilia! Zuster Godwine maakt het fysisch goed, maar krijgt bijna niets meer gezegd. Na nieuwjaar zullen we haar nog eens gaan opzoeken.

Deze avond eindelijk die dossiers over de Grote Oorlog beginnen uitpluizen. We hebben samen meer dan twee uur gewerkt aan één dossier: er wachten er nog vijf!

Ik wist het al: ik ben introvert!

Het gaat al beter met mij (normaal gezien moet ik morgen of overmorgen van al die vervelende kwaaltjes verlost zijn, jawel, Hendrik, via homeopathie!)

Dus surfte ik een beetje op het Internet, en ja hoor, volgens deze test ben ik absoluut introvert. Maar dat wist ik eigenlijk al!

Hoegaarden en nostalgie

Omdat Roger dacht op een van de foto’s, die we onlangs van Nany kregen, het gemeentehuis van Hoegaarden te herkennen, wilde hij vandaag daar naartoe. Hij vergiste zich: binnenkort zie ik Nany terug en zal ik haar vragen waar die foto van haar en mijn vader dan wel gemaakt is.

We wandelden toch een poosje rond in die mooie gemeente.

 Foto’s Roger

Alleen… Ik vond het er vreselijk koud! De temperatuur op zich viel anders mee, het was de wind die mij hinderde en het feit dat ik stilaan alle symptomen van buikgriep voelde opkomen.

Nany heeft een “kozijn” (neef in het Nederlands) en een nicht (in de betekenis van “cousine”) in de buurt van Hoegaarden wonen en Roger stelde voor daar even naartoe te gaan, maar dat heb ik afgewezen: ik wilde zo snel mogelijk naar huis.

Waar ik amper at van het avondeten dat ik klaarmaakte: ik blijk inderdaad de buikgriep, die onlangs bij onthaalmoeder Lutti rondwaarde, te hebben overgekregen.

Toen ik, na het liggen lezen (en vooral slapen) in de relax, eindelijk weer aan mijn pc zat, las ik dat Walter De Buck is overleden en werd ik weer overweldigd door nostalgie naar de tijd toen we hem met Dirk Lambrechts zaliger geregeld ontmoetten in Gent, en naar de eerste Gentse feesten. Sic transit…

In het voorjaar wil ik wel eens terug naar Hoegaarden, en dan even op bezoek bij mijn achternicht en –neef!

Foto’s van eergisteren

Vandaag heb ik voornamelijk vertaald: de laatst binnengekomen job (20 A4-bladzijden) is klaar op een laatste nalezing na. Voor het avondeten had ik bijna geen werk (genoeg overschot van de stoofschotel van gisteren na een snel in elkaar geflanste tomaten-groentesoep).

Wel de tijd genomen voor een wandeling van een dik half uur in Mettekoven waar het heel winderig en koud was, maar ook heel rustig. Jammer genoeg geen foto’s gemaakt.

Onderweg naar Mettekoven voorbereidingen gezien voor weer een Kerstmarkt. Eerlijk gezegd, ik begrijp niet dat iemand graag in de kou gaat staan spullen verkopen. En op zulke markt spullen gaan kopen, is al helemaal niets voor mij!

Deze avond eindelijk wel gekeken naar de foto’s van eergisteren.

 Foto’s Roger

Vertalingen bij de vleet!

Deze ochtend gingen we keizersbroodjes bestellen voor het nakende  kerstfeest bij Nany. Het waaide vreselijk en het regende pijpenstelen!

Kort nadat we weer thuis waren, kwam er veel vertaalwerk aan. Aan een wandeling dacht ik niet meer, hoewel… Roger moet  wel elke dag voldoende beweging krijgen!

Rond 16 uur hield het op met regenen en waagden we het er  toch op: een wandeling rondom ons dorp, in de velden. Drie kwartier liepen we zonder iets anders te horen dan een roofvogel: heel rustgevend voor mij.

 Foto Roger

Daarna gaf ik Roger richtlijnen voor de bereiding van ons avondmaal. Maar uiteindelijk merkte ik op dat je een “niet kok” niet met zulke zaken mag opzadelen!

Ik zorgde dus grotendeels verder voor het avondmaal (Roger schilde de aardappelen) en terwijl onze stoofschotel opstond, vertaalde ik voort en genoot ervan (jammer dat ik daar niets mag over vertellen).

Na het avondeten en mijn uurtje lectuur op papier, vertaalde ik voort. Soms zijn de te vertalen teksten zo boeiend dat ik maar voort blijf vertalen en geen rekening meer houd met het uur!

Maar… ik stopte toch even met werken, en vond toen dit.

Bijna Kerstmis en dus een mooi kerstverhaal

33 jaar geleden lag ik in de kraamafdeling van Middelheim (ziekenhuis in het Antwerpse). Zeger werd daar immers geboren (proficiat met jouw verjaardag, jongen!).
Ik verbleef er nog met Kerstmis en miste wel de gezelligheid van het kerstfeest (maar in het ziekenhuis kregen we ook een soort feestje en er stond een kerstboom met als versieringen al de geboortekaartjes van de in de loop van de vorige week geboren baby’s: ik heb er geen slechte herinneringen aan, integendeel).

Alleen stond er geen kerststal. En steeds vaker valt mij op dat het Bijbelse gehalte van het kerstfeest achterwege blijft.

Oké, ik weet het, de kerk(en) hebben veel kwaad op hun geweten (dat viel me deze avond nog eens op tijdens mijn uurtje lectuur in “Pas pleurer” van Salvayre, dat voornamelijk gaat over de Spaanse burgeroorlog).

En toch mis ik de laatste tijd een echte kerstsfeer. Zoals vroeger, in Matadi bijvoorbeeld, toen wij kinderen tegen middernacht uit ons bed werden gehaald voor de nachtmis en daarna een toneelstukje rond het kerstverhaal mochten opvoeren op het pleintje voor de kerk, en uiteindelijk, vlak voor we weer naar bed moesten, mochten proeven van Glühwein.

Gisteren vertelde Elena me: ‘Binnenkort is het kerstmis hé, oma! Dan mag ik “kindje Jezus” in de kribbe leggen en krijgen we weer cadeautjes!’

Daar komt het dus op neer in onze tijd!

Maar deze avond, na een zware werkdag (onder andere vertalingen, maar daar vertel ik straks over) vond ik dit. Een kerstverhaal (of eerder “relaas”) vol symboliek en toch zo eenvoudig verteld dat ik wilde dat ik dat kon navertellen aan onze kleinkinderen!

Als je zin hebt, geniet ervan!

Over de kindjes en vriend Maurice

Onze vriend uit het Leuvense Maurice is een cursist van onze dochter en wist via haar dat we vandaag zouden babysitten. Hij mailde me: of we niet even konden afspreken. Vandaag was dat niet echt mogelijk… Tenzij hij na het slapengaan van de kindjes naar “hun huis” zou komen (het was onze dochter die mij aan telefoon op het idee bracht).

Matthias had een infectie van de bovenste luchtwegen: we moesten hem niet afhalen bij Lutti. Hij sliep in zijn eigen bedje toen we aankwamen deze middag. Vlak voor zijn ouders vertrokken, werd hij wakker. Hij leek aan de beterhand, heeft vrij goed gegeten en druk gespeeld met zijn treintje, zijn autootjes, enzovoort.

Omdat hij na een dik uurtje wat hangerig werd, legden we hem terug in bed waar hij prompt in slaap viel om weer wakker te worden vlak voor Roger Elena zou gaan afhalen. Elena bracht al haar  tekeningen mee van de school en (gelukkig!) herkende ik meteen wat ze had getekend: Sinterklaas en zwarte Piet, Goudlokje, een egel, een stoomboot enzovoort.

Ze wilde geen fruit als vieruurtje (‘ik heb in de school al fruit gegeten’), maar wel een koekje en vooral: spelen, luisteren naar verhaaltjes en filmpjes bekijken. We speelden verstoppertje (ook Matthias deed enthousiast mee), ik las voor, en, terwijl ik voor het eten zorgde, zaten de kindjes voor de tv.

Na het avondeten (pasta  met pesto en zalm) leek Matthias heel moe (hij at niet veel van het gerecht maar verorberde wel zijn ijsje). Roger en ik zorgden voor het avondtoilet van de kindjes, we legden Matthias in bed na nog een verhaaltje, ik moest nog even voor prins spelen terwijl Elena rondliep in haar nieuwe prinsessenjurk (van Sinterklaas gekregen), en terwijl ik de tafel afruimde, keek ze nog even tv. Nog tandjes poetsen (ze toonde me fier haar nieuwe muzikale tandenborstel), nog een laatste verhaal en Elena ging ook slapen.

Vlak daarna belde Maurice aan (met een lekkere fles wijn – Roger had zelf een fles wijn meegebracht om ons  weerzien te vieren, maar we dronken die van onze vriend op). Zijn echtgenote Vera kon  er jammer genoeg niet bij zijn: ze had andere, nogal vermoeiende, verplichtingen gehad vandaag.

Terwijl we gezellig herinneringen ophaalden en nieuwtjes wisselden, moest ik Matthias, die huilde, even uit zijn bed halen. Hij bleek koorts te hebben.

Maurice was pas weer vertrokken toen onze dochter en schoonzoon aankwamen en Matthias (die ondertussen opnieuw als een roos was in slaap gevallen) weer begon te huilen. Ik hoop maar dat hij zijn ouders niet de hele nacht wakker houdt!

We waren om 23:45 uur thuis, waar ettelijke mails wachtten op antwoord, maar waar ik toch eerst Zeger een mailtje heb gestuurd: hij wordt op 19/12/2014  33 jaar!

Er zijn foto’s gemaakt vandaag maar ik heb ze nog niet bekeken. Dat doe ik nadat ik de voornaamste berichten heb beantwoord!

Gebedswake

Na enkele huishoudelijke karweitjes deden we vandaag de rest van de boodschappen. Het regende de hele dag: we hebben weer geluk gehad gisteren! Met een weer als dit waren we bijna verplicht geweest al die uren in de garage te wachten!

Deze avond een gebedswake voor het overleden familielid van Marie-Claire en Frans. Een mooie, heel sobere dienst, niet te lang en zonder het aframmelen van zinloze “rozenhoedjes” zoals ik hier al enkele keren heb meegemaakt!

Eigenaardig dat ik zulke gebedswaken nergens anders dan in Limburg ooit heb meegemaakt!

Wachten…

Toen we de laatste keer onze Subaru voor onderhoud naar de garage brachten, kregen we te horen dat er binnenkort een nogal duur stuk moest vervangen worden. Ik stelde voor te wachten tot volgend jaar: het is nu immers zo’n dure periode! Roger echter besliste dat hij dat vandaag zou laten doen (‘Het is duur, inderdaad, maar een nieuwe auto is nog veel duurder!’).

Dus reden we naar de garage in Hasselt. Nadat we de auto daar hadden achtergelaten, liepen we naar de bushalte waar we onlangs die jonge dakloze hebben ontmoet (hij lag er niet meer) en wachtten we er bijna een half uur op de bus naar het centrum (‘We waren beter te voet gegaan’, zei Roger).

Twintig minuten zaten we op de bus. In Hasselt gingen we, na een poosje lopen, het “Stadsmus” binnen. Ik had daarvan gehoord op de jongste KVLS-vergadering en ik vroeg toen nog: ‘Wat is dat?’.

Het blijkt een afkorting te zijn voor “stadsmuseum”! Waarom dan niet gewoon het woord “museum” gebruiken, vraag ik me af!

We hadden nog maar twee zalen van dat museum bezocht toen ik Roger waarschuwde: als onze auto zoals beloofd om 15 uur klaar is, moeten we nu al terug naar de bushalte lopen!

De bus liet weer op zich wachten: pas 12 minuten na de aangekondigde tijd kwam hij aan.
In de garage bleek onze auto nog helemaal niet klaar te zijn.

En ik had honger: het is de eerste keer sinds ik probeer minder “snelle koolhydraten” te eten dat ik me nog zo flauw, bibberig en wankel voelde! Ik had natuurlijk van de hele dag nog enkel een sojabereiding en één banaan op: ik dacht immers dat we rond 15 uur de Subaru terug zouden krijgen en daar had ik proviand in steken !

Terwijl we in de garage wachtten tot bijna 16:30 uur kwamen er enkele berichten binnen op mijn GSM, waaronder een dringende vertaling. En… de banaan die in de auto op mij wachtte, bleek rot: bananen kunnen nog minder dan ik tegen de kou!

Onze bedoeling was oorspronkelijk vandaag ook boodschappen te doen en Roger stopte dus nog even aan de Aldi in Borgloon, waar ik onder andere broccoli (voor onze kerstsoep) wilde kopen: ik vond er  geen meer!

Ik zag letterlijk scheel van de honger terwijl ik thuis onze boodschappen opborg, Roger zorgde voor het opwarmen van de rest van de soep van gisteren en daarna moest hij even wachten: ik moest immers dringend aan die vertaling beginnen.

Pas rond 20 uur kreeg ik de tijd om voor de rest van ons avondmaal te zorgen, nadat mijn vertaling geleverd was. Ik improviseerde een woksel met onder andere vis.

Lezen en reizen

Het was heel koud vandaag: ik vroeg me af welke wandeling ik kon verzinnen om Roger voldoende beweging te geven. Omdat we na de middag iets moesten afhalen in een winkel op de weg naar Tongeren stelde ik voor verder naar Tongeren te rijden en daar wat rond te lopen. De stad staat ons wel niet echt aan (wat hebben wij toch tegen Limburgse steden? Ik zeg namelijk al vaak hetzelfde over Hasselt, en dat terwijl we de dorpen hier zo aangenaam vinden), dus, en ook omdat het zo koud was, liepen we het grootste deel van de tijd rond in het Culturele Centrum (De Velinx – geen idee vanwaar die benaming komt). Daar liep een interessante tentoonstelling: Tongeren, een kleine stad in een grote oorlog. Terwijl we alles bekeken, bedacht ik dat we dringend moeten beginnen die dossiers uit te pluizen!

In het naar huis rijden, kregen we een Bob-controle, politiecontrole dus. We hadden niets gedronken, dus er was geen probleem… Alleen vind ik heel dat Bob-gedoe zo neerbuigend! Omdat we met alles in orde waren, kregen we een “Bobsleutelhanger”, stel je voor! We worden behandeld als peuters!

Net toen ik thuis de poort opendeed, sprak Marie-Claire mij aan (ik had haar niet zien aankomen: het is winter en al heel vroeg donker! Jawel, Elena, ik denk dat het winter is, al vind jij dat grappig omdat het niet sneeuwt en jouw juf zegt dat het nog herfst is! )

Marie-Claire had pas een doodsbrief in onze bus geschoven: haar familielid is vorige zaterdag overleden!

Na ons avondmaal (tomatensoep met linzen gevolgd door een eenvoudig Vlaams gerecht: wortels met erwtjes en een hamburger) las ik voort in “Pas pleurer”. En nu stelde ik me toch enkele vragen bij de Goncourtprijs voor dat boek.

Dat boek bevat namelijk veel lange passages in het Spaans, zonder vertaling. Eerst stond ik daar niet bij stil (Spaans is mijn “derde taal”) maar vandaag vroeg ik me af of Fransen (wetende hoe slecht zij vreemde talen kennen) niet al dat Spaans overslaan, en dus een groot deel van het boek niet begrijpen.

Een tweede eigenaardigheid is dat er nergens aanhalingstekens worden gebruikt, wat zelfs mij soms in de war doet geraken (ik wil hier niet verwaand overkomen:  ik bedoel dat ik meer lees dan een doorsneevrouw en dus dat zelfs ik, met mijn ervaring, daar soms moeite mee heb).

Ikzelf ga met veel plezier het boek uitlezen, maar ik heb dus vragen bij die Goncourtprijs! Roger zei: ‘Zulke prijzen zijn toch te danken aan “ons kent ons”, dat weet je toch?’

Ja, dat had ik moeten weten, inderdaad!

Ik heb de avond geëindigd met het (prettig leesbaar) reisrelaas van mijn schoolvriendin Denise. Boeiend, maar zulke reizen zijn niet aan mij besteed: ik reis liever veel langzamer!