Deze middag crashte mijn pc. Omdat alt/ctrl/ delete geen oplossing bood, sloot ik hem manueel af. Maar... ik kon hem niet meer herstarten. Het zal hier dus een poosje stil zijn.
Nany en haar medebewoners werden vandaag getest en moeten voorlopig binnen blijven. Donderdag wordt het resultaat verwacht.
Vriendin Liliane is al onze kweeperen (dat waren er maar weinig dit jaar) komen halen. Zij hadden er immers geen enkel dit jaar.
Daarvoor had ze ons opgebeld. En we praatten vrij lang aan telefoon. Zij vindt de houding van Nany tegenover het virus bewonderenswaardig. Ik heb daar meer gemengde gevoelens tegenover. Uiteraard hebben Nany én Liliane gelijk als ze zeggen dat sterven van Corona of van iets anders niet veel verschil maakt. Maar, zoals ik al zei tegen Nany, het gaat niet alleen over haar eigen gezondheid, maar ook over die van haar medebewoners en, ja, die van haar bezoekers.
Het feit dat ik geen massa's mensen rondom mij nodig heb om te genieten van het leven maakt natuurlijk het grote verschil. Nany kan moeilijk zonder gezelschap. En nee, hoor, toch ben ik niet mensenschuw!
Liliane verkondigt al lang een complottheorie in de trant van die van Crèvecoeur (die ze nochtans niet kent, vermoed ik). Zelf heb ik ook de indruk dat er iets niet pluis is met dat virus maar een complot op wereldschaal lijkt me onwaarschijnlijk. Liliane verwees me naar deze video, waarin een Spaanse arts in een interview beweert dat het in Madrid allemaal niet zo erg is als de media rondbazuinen. Eigenaardig, maar net voor haar telefoontje, verwees Roger me naar deze website. In het Nederlands deze keer, en ongeveer dezelfde "complot"-theorie als Crèvecoeur (Crèvecoeur noemt het een hypothese) verkondigt. Toch wel eigenaardige toevalligheden allemaal (lees maar even!). 'We zullen zien,' zei ik tegen Liliane, 'of binnenkort een vaccin verplicht wordt!'
Maar eigenlijk, bedacht ik daarna, is een verplichte vaccinatie niet echt nodig als iedereen vaccineren het doel is: het volstaat mensen zo ver te brengen dat ze niets anders willen dan gevaccineerd worden, dat ze er zelfs om smeken!
Later op de dag vernamen we via zus Bie dat er voor het eerst besmettingen werden vastgesteld in het rusthuis waar Nany verblijft. Alle bewoners worden morgen getest. Misschien zullen we ons voor binnenkort gepland bezoek weer moeten uitstellen.
Na het avondmaal wilde ik eindelijk nog één brief van mijn vader overtypen. Toen ik merkte dat hij daarin alle havensteden opsomt die de boot aandeed, en ik sommige namen echt niet kon ontcijferen, heb ik eerst meer dan een halfuur rondgehangen op Google Maps. Ik heb alle steden gevonden, maar soms was het echt moeilijk omdat ik in de brief van mijn vader iets helemaal anders las dan de naam van de stad! Dat onmogelijke geschrift van hem hé!
Daarna was ik het beu: het overtypen wordt weer even uitgesteld.
We gingen Nany vandaag niet bezoeken. Normaal gezien zou ze alweer een andere kennis ontmoeten... maar die afspraak werd afgezegd, vertelde ze me aan telefoon.
Voor ons werd het een luie zondag waar ik eigenlijk heel fel heb van genoten. Een beetje lectuur, enkele huishoudtaken (vooral de wasmachine laten draaien en was te drogen gehangen), koken (witloofsoep gevolgd door lamsfilet met champignonsaus) en, voor Roger, noten rapen in de tuin. Het wordt een rijke oogst! Kweeperen zijn er minder dit jaar maar dat is niet erg vermits we er zelf niets meer mee doen en we geen liefhebbers meer vinden aan wie we ze kunnen uitdelen.
Ik wilde ook de voorlaatste brief van mijn vader overtypen maar, toen ik hem begon te herlezen, was ik helemaal ontmoedigd! Hoewel ik hem onlangs met veel moeite had ontcijferd, bleek hij nog steeds moeilijk leesbaar!
Te lastig voor een luie zondag: die karwei wordt weer uitgesteld!
Vandaag een uurtje rondgelopen in Sint-Truiden. Hoewel we gisteren weinig bewogen hebben, deden mijn heupgewrichten helemaal geen pijn!
Ik heb niet naar Nany gebeld: ze zei me gisteren dat ik dat niet hoefde te doen omdat ze de middag bij mijn broertje zou doorbrengen. Eigenlijk was ik blij dat mijn armen/polsen een beetje telefoonrust kregen... maar 's avonds kwam er een oproep van de moeder van Debby.
Weer probeerde ik handenvrij te bellen en zij leek me wel te verstaan (Nany helemaal niet als ik niet rechtstreeks in de hoorn praat). Het werd een lange conversatie maar niet overdreven vermoeiend.
Roger raadde mij daarstraks aan te kijken naar dit interview met Johan Sanctorum. Ik vond het boeiend (het gaat onder andere over politieke correctheid, democratie, censuur en de pers). Eigenlijk zou ik zijn boek willen kopen (ach, er zijn nog zoveel andere boeken die ik zou willen kopen, onder andere het recente boek van Perronne… maar er zijn nog zoveel kosten op komst!).
Maar kom, het was interessant, kijk zelf maar even!
Veel regen vandaag, dus geen wandeling, wel enkele huishoudtaken... en een lang telefoongesprek met Nany (zo lang dat ik daarna mijn pols wilde laten rusten en nog niet verder heb gewerkt aan die brieven van mijn vader). Na ons telefoontje zou Nany op stap gaan met weer een andere vriendin.
Iemand had haar verweten dat ze eigenlijk wat (te) veel mensen ontmoet. 'Tja, eigenlijk is dat wel waar hé', antwoordde ik.
'Te veel? En wat te zeggen dan van al die mensen die gaan werken en de kinderen op school? Die ontmoeten heel veel mensen! En mijn vriendinnen ook, behalve Lily en Roger, die volgen braaf alle opgelegde maatregelen.'
'Inderdaad! Maar je leest en hoort toch dat er steeds meer besmettingen zijn?'
Maar zij dan weer: 'Weet je wat? Ik denk altijd, op mijn leeftijd, of ik nu van dat virus sterf of van iets anders, welk verschil maakt dat? Zolang ik leef, wil ik ook genieten van dat leven.'
Een redenering die ik herken omdat sommige (weinige) van onze kennissen die ook houden. 'Ja maar,' zei ik nog, 'het gaat niet alleen over jou, het gaat ook over de mensen die jij zou kunnen besmetten.'
Hoe kon zij iemand besmetten zolang zij niet ziek is? Weer legde ik uit dat ze het virus te pakken kon hebben zonder symptomen te vertonen, en dan toch het beestje doorgeven aan anderen.
'Je bedoelt dat ik, ook al ben ik niet ziek, jullie zou kunnen ziek maken als jullie me bezoeken?' 'Inderdaad!'
Haar conclusie vond ik wel heel merkwaardig: 'Weet je wat, als jullie dat vrezen, is het misschien beter dat we enkel via telefoon contact houden?'
'Heb je dan liever dat we je niet meer komen bezoeken?' vroeg ik nog. 'Nee, natuurlijk niet maar als jullie bang zijn daardoor ziek te worden...'
Wat ikzelf niet goed begrijp: waarom "genieten van het leven" synoniem zou zijn van "veel verschillende mensen ontmoeten"?
Uieraard geniet ik ook van het gezelschap van mensen die ik graag zie maar, eerlijk gezegd, ik heb niet de indruk dat ik nu minder van mijn leven geniet omdat ik ze niet mag ontmoeten. En ook niet dat ik daarom aan het vervreemden ben van al die mensen!
Misschien zou ik me wel goed voelen in een klooster?
Toen we gisteren aan het graf van Marraine en Nononc stonden met Matthias, vertelde ik hem onder andere over de zalige dagen die ik bij hen doorbracht als kleuter en puber (daartussen verbleef ik immers zes jaar in Matadi).
In mezelf dacht ik echter ook terug aan iets dat mijn Nononc mij had gezegd voor zijn overlijden. Dat mijn moeder van hem ooit een juweel had gekregen waarin delen van een vroeger juweel van Marraine zijn verwerkt en dat ik dat juweel zou erven. Alleen gaf hij niet meer uitleg en ik wist dus echt niet over welk juweel hij het had.
Vermits Nany nooit over zo'n juweel sprak, durfde ik er niet zelf over te beginnen (misschien was ze de opdracht van haar broer vergeten en had ze het al aan iemand anders gegeven). Het is pas gisteren dat ik, na lange tijd, serieus terugdacht aan de woorden van Nononc! Op zich interesseren juwelen me niet echt, maar een juweel komende van Nononc en bevattende een souvenir van Marraine zou voor mij immers een hoge gevoelswaarde hebben.
Deze middag, vlak voor onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (er hangt echt herfst in de lucht!), pleeg ik mijn dagelijks telefoontje met Nany. We hebben het onder andere over de nieuwe Corona-richtlijnen en deze keer leek zij ze beter te begrijpen: 'Mogen we dan echt nog maar met vijf personen per maand op stap gaan?'
Nadat ze nog wat verteld heeft over haar laatste ontmoetingen, zegt Nany ineens: 'Volgende keer dat jullie naar hier komen, geef ik jou een ring van mij. Lang geleden van jouw Nononc gekregen en ik moest die aan jou doorgeven.'
Dat is dus het juweel waarover Nononc het had!
Ik kreeg vandaag ruim de kans om met Matthias te praten (hij is een stille jongen, zal er zelden tussenkomen als zijn zussen mijn aandacht opeisen maar ik heb al vaak opgemerkt dat hij even veel als ik geniet van onze babbeltjes als we onder elkaar zijn).
Vandaag dus weer veel kunnen praten met Matthias. Buiten mijn verhaaltjes over vroeger (over Nononc en Marraine dus, waar hij gretig naar luisterde) hadden we het ook over de lessen "programmeren" die hij binnenkort zal volgen. Hij had er vorige zondag al over gesproken en zijn "nonkel" Zeger had hem gezegd dat, ook als de lessen een beetje saai zouden lijken, hij moest doorzetten omdat het eigenlijke programmeren, en dus zoeken naar oplossingen van problemen, heel boeiend is. Dat herinnerde Matthias zich duidelijk, viel mij vandaag op. Hij vertelde trouwens over buurjongen Lionel die ook zulke lessen volgt en hem ook had verteld dat het zoeken naar oplossingen het "plezantst" was.
Ik ken uiteraard niets van programmeren maar op een bepaald moment hadden we het over mijn vertalingen en over het feit dat (zoals ik het gebrekkig uitdrukte) "de computer dat al bijna even goed en soms zelfs beter kan dan ik". Dat vond Matthias fascinerend. We hadden het ook over het feit dat hij tot voor kort treinbestuurder wilde worden maar dat zijn ouders hem hadden gezegd dat, tegen dat hij groot is, treinen geen bestuurder meer nodig zullen hebben.
'Misschien moet jij dan leren te zorgen dat die treinen correct rijden?' stelde ik voor. 'Want dat is toch ook een probleem dat moet opgelost worden?' Waarop Roger: 'Tegen dat jij volwassen bent, wordt dat door robots gedaan!'
Dat bood natuurlijk geen oplossing voor Matthias' toekomstig beroep, maar het fascineerde de jongen nog meer! En mij eigenlijk ook!
En... deze avond laat, dus thuis al, kreeg ik per toeval een mail van Hendrik met een "boeiende" link. Waar ik meteen op klikte. Het ging over artificiële intelligentie. Het was in het Engels maar ik klikte op de rechtermuisknop en koos in het menu dat verscheen "vertalen in het Frans" (tja, sorry, Vlamingen, maar dat is mijn eerste taal - hoewel, eigenlijk niet echt: ik heb tot 4 en half jaar Vlaams gesproken, daarna ben ik "verfranst"!). De vertaling was zo goed dat ik de heel interessante tekst heel vlot kon lezen!
Ontzettend boeiend, de toekomst die ons wacht... maar, vragen de kinderen en wij ons al een poosje af: welk beroep kun je dan als mens nog uitoefenen?
We zouden vandaag opnieuw Elena en Eva van en naar de dansles rijden. Zelfde scenario als twee weken geleden maar deze keer vergezelde Matthias ons terwijl zijn mama les ging geven.
Deze keer ook geen bezoek aan Rogers zus tussen het afzetten en ophalen van Eva, maar een bezoek aan het graf van mijn als het ware grote broer Nononc (mijn oom in feite dus), zijn moeder (Marraine) en vader. Ik vertelde er Matthias over die betovergrootmoeder van hem en mijn logeerpartijen bij haar en Nononc.
Tussen het thuiskomen met Eva en het afhalen van Elena speelden de kinderen met mij "Levensweg" terwijl Roger de krant las.
Na het afhalen van Elena was het tijd voor het vieruurtje, de huistaken en het bereiden van het avondeten. Onze dochter en schoonzoon aten met ons waarna dochterlief opnieuw les ging geven en schoonzoon rond 19 uur naar een afspraak ging. Terwijl ik de keuken opruimde, las Roger verder de krant en keken de kindjes tv of speelden ze computerspelletjes.
Na de thuiskomst van hun vader vertrokken Roger en ik naar huis... nadat we de kindjes een dikke knuffel hadden gegeven. Ze klaagden immers al lang over het niet meer mogen knuffelen en ik had besloten dat het mocht, vermits wij in de "bubbel" van hun ouders zitten en we in feite zo goed als niemand anders ontmoeten. Een beetje verkeerde redenering, ik weet het, want dat virus houdt geen rekening met zogenaamde "bubbels". Dat gebrek aan knuffels begon de kindjes echter tegennatuurlijk te lijken.
In het naar huis rijden vernamen we dat die zogenaamde "bubbel" wordt afgeschaft maar dat voortaan elke persoon buiten zijn gezinsleden slechts met 5 personen per maand dicht contact mag hebben. Voor Roger en mij zal dat niet veel verschil maken... maar voor Nany?
Deze nacht nog eens wakker geworden van pijn aan mijn oog. Dat was geleden van februari 2019! Al bij de brunch heb ik een zonnebril opgezet, want licht kon ik helemaal niet verdragen. Mijn wazig zicht, tranende lodderoog en de pijnscheuten verhinderden me veel te doen maar ik belde wel naar Nany.
In april begon mijn linkerarm pijn te doen van het vele telefoneren (en rondlopen met de hoorn in mijn hand), ik heb dan overgeschakeld op de hoorn in mijn rechterhand. Kort daarop begon ook mijn rechterarm pijn te doen. Ik besloot te blijven zitten terwijl ik telefoneer en mijn armen te laten rusten op mijn schrijftafel. De laatste tijd deed mijn rechterpols wat pijn nadat ik lang aan de lijn had gehangen: ik hield vandaag de hoorn de hele tijd in mijn linkerhand. En... na dat halfuurtje keuvelen met Nany deed mijn linkerpols plotseling zo pijn dat ik er praktisch niets meer kon mee doen. Alsof ik die pols verstuikt had!
Hoewel ik me nu helemaal gehandicapt voelde, stelde ik voor wat in Sint-Truiden rond te wandelen. Dat deden we een dik uur: winkels kijken (vooral Roger dus), ik aan zijn arm, want met momenten zag ik nog steeds zo goed als niets. Het viel mij op hoeveel mensen daar wel rondliepen, allemaal met een mondkapje op. Blijkbaar geraken de mensen het gewoon!
Maar.. mijn gewrichten deden helemaal geen pijn meer. Het is duidelijk: ik zou elke dag tenminste een halfuurtje moeten lopen. Eigenlijk deed ik dat vroeger, voor ik te veel telefoneerde omwille van dat Corona-virus, elke keer als ik aan de lijn hing: rondlopen terwijl ik telefoneerde!
Tegen dat we terug naar de auto wandelden, begonnen de pijnscheuten in mijn oog af te nemen en wist ik dat het weldra helemaal over zou zijn. Eens thuisgekomen kon ik het ook doen zonder zonnebril. Mijn pols deed wel nog steeds pijn (nu nog).
Uiteraard heb ik niet veel gedaan vandaag. Wel een dik uur besteed aan het (nog niet volledig) ontcijferen van de twee laatste brieven van mijn vader. Overgetypt heb ik ze nog niet: ik wil die pols wat laten rusten (en mijn zicht is trouwens nog steeds een beetje wazig).
Morgen is hopelijk alles weer in orde!
Na enkele huishoudtaken en een telefoontje met Nany (daarover hieronder meer) besloten we nog eens naar Jesseren te rijden. Omdat er op veel plaatsen werken aan de gang waren, deden we dat via heel mooie veldwegen. Op een zeker ogenblik zien we ergens (al in Jesseren) een aanwijzing naar een Romeinse site. We parkeerden er de auto, kwamen na een brugje en een trap terecht op iets dat leek op een vroegere spoorwegzate, volgden die een twintigtal minuten, kwamen uit op een straat maar hadden onderweg geen Romeinse site gezien!
In die straat bracht een zijweg ons op vijf minuten terug naar de auto.
We reden naar het vroegere station van Jesseren en begonnen daar aan de lange lus die we zo vaak hebben gemaakt. Helaas, mijn heupgewrichten deden zo pijn (gisteren weer te weinig bewogen) dat we na 20 minuten rechtsomkeer maakten. We hebben dus vandaag alles bij elkaar wel meer dan een uur gelopen maar blijkbaar zou ik beter elke dag een halfuur lopen (wat ik eigenlijk al wist).
Na nog een paar boodschappen in Borgloon reden we naar huis waar ik voor het avondeten zorgde (soep van courgette, sla, ui, look en kervel - een heel lekkere combinatie - gevolgd door sla en witloof met mayonaise en worst). Daarna nog een uur besteed aan het overtypen van één brief van mijn vader en enkele mails beantwoord.
Onder andere een mail van zus Bie, die zich dezelfde vragen stelt als ik wat Nany betreft. Onze moeder klinkt de laatste tijd heel vrolijk aan telefoon, en met reden: elke dag ontmoet ze een andere kennis die haar mee uit neemt. Maar... wij hebben uitgerekend dat Nany op één week tijd een veertiental mensen van buiten het rusthuis ontmoet. Is dat echt de bedoeling in deze Corona-tijd? Zijn ze dan echt van het ene uiterste in het andere gevallen in dat rusthuis? Nany vertelde me dat ze jammer genoeg geen bezoek zal krijgen (zoals eerder aangekondigd) van haar goede Matadi-vrienden Lily en Roger. Lily had dat beslist omdat het nog te gevaarlijk lijkt! Ik kan me voorstellen dat Lily, als ze Nany aan telefoon hoort vertellen over haar vele contacten, inderdaad besluit nog even afstand te houden!
Bie vertelde me (in een mail dus) dat het rusthuis in feite wel het begrip "bubbels" hanteert maar dat onze moeder dat helemaal niet begrijpt - wat ik ook al doorhad. Waarom houden ze Nany daar dan niet wat in toom? Ze merken toch ook dat ze elke dag met iemand anders op stap gaat? En waarom vertelde Nany me dat ze in het rusthuis geen rekening meer houden met die "bubbels" (wat ik eigenlijk al heel eigenaardig vond)?
Om deze post te eindigen nog heel even iets over de KVLS: vandaag een uitnodiging gekregen voor de algemene vergadering in oktober! Wat bezielt die vereniging wel? Zelfs Sabam zorgde voor een virtuele algemene vergadering en de KVLS wil haar leden samen brengen rond een tafel binnen een restaurant?
Ik weet het, gisteren waren wij in feite ook in overtreding!
Ik heb het al vaker gezegd: ik probeer de kinderen niet te dikwijls op te eisen. Wel organiseer ik graag elk jaar enkele bijeenkomsten, waaronder, meestal in november, een feestje om al onze verjaardagen samen te vieren. Dit jaar was dat wel een probleem, omwille van het virus.
Toen stelde onze dochter voor de bijeenkomst vandaag al op hun terras te houden, in de hoop nog een beetje mooi weer te hebben.
En dat (heel) mooie weer was zeker van de partij! We hebben ervan genoten nog eens allemaal samen te zijn, er was allerlei lekkers te eten en te drinken, we hebben veel gelachen en interessante conversaties gevoerd, de kindjes hebben gespeeld met hun nonkel Zeger en dochterlief had voor het dessert heel lekkere appeltaart gebakken.
Jammer genoeg kreeg ik rond 19 uur een dringende vertaalopdracht (eigenlijk een vervolg op de laatste tekst die ik vertaald heb)… tegen morgen!
Rond 20 uur brachten we Hendrik en Debby naar het station van Leuven (met mondkapjes aan en de ramen van de auto groot open) en reden wij daarna terug naar huis waar ik meteen begon te vertalen. Ik weet het, het is niet mijn gewoonte op zondag te werken (toch niet voor geld) maar de tekst moest morgen voor de middag geleverd, dus moest ik er ofwel nu ofwel morgenochtend heel vroeg voor zorgen. En ik ben absoluut geen ochtendmens!
De vertaling is nu geleverd, ik zit na te genieten van onze ontmoeting en me tegelijk zorgen te maken over het kerstfeest! Weinig kans immers dat we in december nog op het terras van dochter en schoonzoon kunnen gaan zitten!
O ja, nog een eigenaardig toeval. Met Zeger praatten we over het overlijden van onze vriend Jan die immers een buur was van onze zoon (en ik herinner jullie eraan dat het Zeger was die me waarschuwde dat er iets loos was met onze vriend). Ik vertelde Zeger de details die ik had vernomen (van de zus van Jan via Ria Voet) over het overlijden van Jan.
In het naar huis rijden deze avond herinnerde ik me dat ik Ria op de hoogte had gebracht van het overlijden van onze vriend, maar dat acht jaar geleden, zij mij op de hoogte bracht van het overlijden van onze vriend Barney.
En dan begin ik thuis dus aan die vertaling. Zodra de tekst geleverd was, ging ik naar YouTube (eigenlijk wilde ik zien of enkele vloggers die ik volg iets nieuws hadden gepost)… en ik val op dit. Over het overlijden van vriend Barney! Mijn computer kan toch nog niet weten waar ik aan denk, of wel?
Het is nog steeds prachtig weer!
Na mijn praktisch dagelijks telefoontje naar Nany, enkele boodschappen voor morgen (daarover later meer) en het afwerken plus leveren van de vertaling besloten we te gaan wandelen in Borgloon.
Dat deden we net geen uur, rondom het stadje en doorheen de begraafplaats. Toen we in het centrum aankwamen (en eventueel iets zouden gebruiken op een terras) beseften we dat we geen mondkapje bij ons hadden. Geen terrasje dus en voor alle zekerheid maar via de begraafplaats terug naar de auto gelopen.
Na het avondmaal en de afwas nog een brief (uit 1960 dus) van mijn vader overgetypt (en ook een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken).
Nu ga ik nog een paar mails beantwoorden en daarna... misschien naar een film kijken?
O ja, ik voelde aan mijn gewrichten dat ik gisteren te weinig had bewogen! Blijkbaar zou ik echt elke dag een korte wandeling moeten maken!
Bij het opstaan een vertaalopdracht gevonden en uiteraard meteen aanvaard. De tekst was heel technisch en ik heb er dus ettelijke uren aan besteed (morgen nog even afwerken voor de levering).
Dat werk, plus een paar telefoontjes (Nany en Lily) en een paar mails beantwoorden was voldoende voor mijn armen: geen volgende brief van mijn vader overgetypt.
Terwijl ik al die uren aan mijn pc zat, heeft Roger nog eens het gras afgereden. Hij heeft zeker voldoende beweging gekregen! En genoten van het aangename nazomer weer, zei hij mij!
O ja, vandaag onder andere ook een mail gekregen van Matadi-vriendin Sabine die me vertelde dat ze haar moeder Rachel binnenkort verhuist naar een serviceflat omdat ze heel ontevreden is over de volgens haar te strenge Corona-maatregelen in het rusthuis waar haar moeder nu verblijft.
Vrienden van Matadi, als jullie het nieuwe adres van Rachel willen kennen, mail me even!
We gingen op dokterscontrole vandaag, weer in het ziekenhuis in Sint-Truiden. Pijltjes volgen, handen ontsmetten, enz.
In de wachtzaal zaten enkele jonge moeders met hun baby (ik vermoed te wachten op wegen, inenten enzoverder). Ze waren aan het keuvelen en elkaars kindje aan het bewonderen en vergelijken en ze giechelden veel. Dat ging van 'Hoe schattig! Hoe oud is hij? Is het een meisje? Wat kan ze al? Gaat ze al naar de crèche? Is het uw eerste kindje? Ik heb er al eentje van bijna vier jaar...'
Ineens zegt Roger me daar, op dezelfde toon als die fiere jonge moeders en ook al giechelend, vrij luid: 'En ik heb er al drie van rond de 40 jaar!'
Ik hoop dat de jonge moeders hem niet gehoord hebben (ik vermoed van wel) en niet doorhadden waarom ik ineens in een luide lach schoot!
Met Roger was alles oké en we wandelden daarna nog een klein uur rond in Sint-Truiden.
Deze avond weer anderhalf uur besteed aan het overtypen van een vierde brief (van 11 juli 1960) van mijn vader. Nu is hij met anderen gevlucht naar Pointe-Noire. Het overtypen vraagt ontzettend veel tijd maar het resultaat is wel boeiend!
O ja, ik heb vandaag een vertaling gemist! We zaten in onze werkkamer toen Roger mijn gsm hoorde rinkelen in de keuken. Ik ging kijken: ik had een oproep van een klant gemist. Ik blij natuurlijk, want sinds heel die Coronacrisis is het maar pover op het gebied van vertalingen. Het geld dat ik daarmee verdien komt anders altijd goed van pas voor geschenken! En... binnenkort begint immers het geschenkenseizoen: verjaardagen, Sinterklaas (die we toch moeten helpen), Kerstmis.
Ik bel dus meteen (dacht ik maar blijkbaar was het niet zo direct) terug naar de klant die me zegt dat het een super dringende opdracht betrof en dat ze ondertussen al een andere vertaler hebben gevonden.
Er valt eigenlijk elke dag veel te vertellen (in dit geval over een telefoontje met Nany die elke dag meer lijkt op te fleuren, een telefoontje met Hendrik deze avond nadat ik even problemen had met mijn pc, over deze prachtige nazomerdagen, de twee uur die ik vandaag besteedde aan een derde brief van mijn vader, en zoveel meer).
Ik wil het echter vooral hebben over een eigenaardige droom die ik had deze nacht. En die de hele dag door mijn hoofd bleef spoken.
Ik was op de dool in een stad in Turkije (geen idee welke stad of waarom in dat land). Ik was verloren gelopen, was Roger kwijtgeraakt, herinnerde me de naam van ons hotel niet, was me pijnlijk bewust van het feit dat ik geen Turks spreek, en vond de weg naar het centrum van de stad niet. Want ik bevond me dus ergens aan de rand van de stad (eigenaardig genoeg soms op een strand en soms op een berg... en toen vroeg ik me al even af in mijn slaap of ik aan het dromen was).
Ik was helemaal niet in paniek, maar vond het wel raar dat iedereen rondom mij met mondkapjes voor zijn gezicht rondliep. Mijn enige zorg was (Roger in) dat hotel terug te vinden... en, vermits mijn e-liquids zo goed als opgebruikt waren, een winkel vinden waar ik er zou kunnen kopen. Desnoods zou ik zelfs sigaretten hebben gekocht! Ik herinnerde me immers (in mijn droom dus) dat een studie (in het echte leven maar waar geen ruchtbaarheid is aan gegeven) zo goed als bewezen heeft dat Covid-19 niet tegen nicotine kan.
Ik kom uiteraard mensen tegen maar vermits ik me noch de naam noch het adres van ons hotel herinner, kan ik moeilijk de weg vragen. Ik vraag wel aan iemand (en dat is heel eigenaardig: eerst in het Frans, dan in het Spaans, en uiteindelijk in mijn beste Engels, vermits - zo redeneer ik in mijn droom - ik geen Turks spreek, zal ik maar in het Engels proberen) naar een winkel waar ze tabak verkopen. Ik krijg een antwoord in het Turks maar - weer eigenaardig genoeg - ik begrijp daar alles van, tenminste zodra ik me geen zorgen meer maak over het feit of ik het wel zal begrijpen.
Er wordt mij uitgelegd dat er vroeger overal winkeltjes waren waar je sigaretten, tabak en zelfs e-liquids kon kopen maar dat die verkoop onlangs aan banden werd gelegd en dat de winkels heel vroeg moeten sluiten. Dan stel ik vast dat de duisternis inderdaad al begint in te vallen.
Oké, denk ik, ik zal nog wel ergens een winkel open vinden en ik loop in wat ik denk de richting van het centrum te zijn. Ik maak me nog enkel zorgen over het feit dat Roger, in dat hotel, zich waarschijnlijk zorgen maakt om mij!
En dan verschijnen ineens Hendrik en Zeger op mijn weg. Ze blijken daar ook samen (dat gebeurt enkel in mijn dromen, denk ik! Ha nee, ik herinner me dat ze ooit samen naar Spanje reisden) op reis te zijn en kennen de naam van mijn hotel. Ik denk eerst: 'Wat een geluk, nu zal ik dat hotel wel heel gemakkelijk terugvinden!' en vlak daarna: 'Er klopt hier iets niet, ik denk dat ik inderdaad aan het dromen ben!'
En dat was zo, stelde ik vast toen ik wakker werd nog voor ik het hotel had gevonden! En... eigenlijk vond ik het jammer dat ik doorhad dat ik droomde! De droom was immers niet akelig en het enige dat er niet prettig aan was, zou weldra opgelost geweest zijn als ik niet ineens had beseft dat ik droomde.
Na onze boodschappen, bezoek van de aannemer. We moesten immers nog wat bespreken over de werken. Ik had de keukendeuren groot open gezet (32°C en geen schaduw op het "koertje": veel te warm vandaag om buiten te zitten) en automatisch begon onze bezoeker over de Corona-maatregelen. Dat die slecht opgevolgd worden en dat hij het virus liever niet krijgt, en dat het vervelendste is dat, ook als je zelf voorzichtig bent, je niet weet hoeveel mensen jouw enkele contacten hebben ontmoet.
Ik zit al lang aan hetzelfde probleem te denken maar eigenlijk is de enige oplossing daarvoor een nieuwe lockdown en daar wil niemand van horen!
Na het vertrek van de aannemer naar Nany gebeld die me heel blij vertelde dat ze donderdag wordt opgehaald door een zoon van "tante José" om enkele uren bij die vriendin door te brengen. Ik ben heel blij voor Nany maar ik moet toegeven dat ik de houding van het rusthuis niet begrijp. Tot vorige donderdag golden daar heel strenge maatregelen en sinds vrijdag krijgen de bewoners praktisch volledige vrijheid wat betreft hun contacten! Net nu ons gevraagd wordt ons te houden aan de "sociale bubbel van vijf" omdat het aantal besmettingen zo drastisch stijgt. Straks betekent Nany (die haar contacten buiten het rusthuis immers niet zal beperken tot vijf!) een gevaar voor ons in plaats van wij een gevaar voor haar!
En dan.... deze avond gelezen dat leden van de KVLS bij elkaar zijn gekomen in een kasteel in Hasselt om daar samen aan hun teksten te schrijven. En dat ze nog tal van gezamenlijke activiteiten plannen! In deze periode??? Eigenlijk is dat een eigenaardige keuze in deze omstandigheden voor mensen (ik bedoel "schrijvers" dus) die van nature graag alleen zijn.
Wij blijven heel braaf (maar nogmaals, welk nut heeft dat als niemand anders zich iets aantrekt van de maatregelen?).
Ik heb deze avond nog één brief van mijn vader overgetypt. Weer heel veel werk wegens praktisch onleesbaar. Maar zeer interessant. Hij vertelt over zijn leven in Matadi na ons vertrek en vlak voor de onafhankelijkheid van Congo. Wat een geluk dat daar toen geen Coronavirus rondwaarde, want je merkt meteen hoe al die eenzame mannen steun zochten bij elkaar!
We haalden vandaag precies 30°C in de schaduw, en dat was heel aangenaam (meestal vind ik het boven de 30°C te warm beginnen worden). Roger stelde voor nog eens naar Het Vinne te rijden. Dat was geleden van vorig jaar in augustus, meldde mijn gsm me zodra we daar aankwamen!
Ik herinnerde me dat er werken aan de gang waren... en nu stond het meer volledig droog. Een eigenaardig gezicht!
Na een wandeling van een dik halfuur wilden we iets gebruiken in het café... maar de Corona-maatregelen werden daar heel strikt opgevolgd en, hoewel er maar een vijftal gezelschappen zaten op het terras, was er geen beschikbare tafel meer vrij. We hadden ons al geregistreerd (dat moest je daar doen nog voor je aan een tafel ging zitten) en toch verlieten we het café om nog wat te wandelen in het heel mooie Zoutleeuw zelf.
En daar hebben we uiteindelijk nog een biertje/wijntje gedronken op een gezellig terras (waar we ons eigenaardig genoeg niet moesten registreren, wel "onze handen ontsmetten met onze elleboog", wat we niet deden omdat ik niet begreep hoe we dat wel moesten doen en we geen ontsmettingsproduct vonden in de buurt). Maar wees gerust, kinderen, ik heb altijd een ontsmettingsproduct in mijn handtas zitten sinds de Corona-crisis!
Ondertussen praatten we wat, onder andere over de jongste monografie die vandaag met de post was aangekomen. Ik had het boekje een beetje doorbladerd... en je gelooft het niet: ik viel al meteen op een fout die ik heb laten staan! Er stond ergens "langs" (dat is Limburgs) in plaats van "naast".
'Zo erg is die fout niet,' troostte Roger me, 'dat wordt hier immers constant gebruikt.' Ja maar, het is fout: een huis staat niet "langs" een kerk maar "naast" een kerk! Onvergeeflijk! Ik weet het, we waren gehaast (de tekst moest tegelijkertijd met Oostland bij de drukker aankomen), Jan Gerits had grondig nagelezen en ik heb slechts snel nagelezen nadat ik voor de opmaak heb gezorgd.
Roger heeft het boekje deze avond gelezen en vond het echt boeiend. Maar... hij struikelde dan weer over een andere fout, die ik niet aanvoel. "Om ongekende redenen" moet volgens Roger "om onbekende redenen" worden. Ik heb, na ons avondmaal ("ajuinstoemp" - uienpuree dus - en worst na gazpacho) en de afwas, zitten zoeken naar het verschil in betekenis maar geen enkele uitleg kon me overtuigen dat "ongekend" verkeerd was in die context! Eigenlijk zou de KVLS over een germanist moeten beschikken (ik ben romanist en daarbij, Nederlands is nog steeds mijn tweede taal).
Nadat ik enkele mails had beantwoord besloot ik eindelijk te beginnen die brieven van mijn vader over te typen. We denken immers dat het belangrijker is de originele documenten leesbaar te maken dan ze te vertalen. Voor de vertaling kan later een tool zorgen (of ikzelf als ik eens veel tijd heb). Ik heb wel één uur besteed aan één brief!
Met Hendrik hadden we het ook even over die Chloroquine deze middag. Heel kort, want we wilden Nany niet te veel buiten onze gesprekken sluiten (ik heb wel even aan Nany uitgelegd dat Chloroquine hetzelfde is als de Nivaquine die wij tijdens onze tweede termijn in Congo slikten).
Nadat we Nany hadden aan het rusthuis afgezet, reden Roger en ik terug naar Haspengouw. Thuis had ik nog restjes van de vorige dagen die zouden fungeren als avondmaal: linzensoep en gegratineerde venkel. Roger en ik zijn allebei heel zwijgzaam en dus kreeg ik weer alle tijd om na te denken tijdens en na het eten.
En dan... het lijkt echt of het internet mijn gedachten kan lezen tegenwoordig: ik surf wat online voor ik vorige post schrijf... en ik val meteen op een interview met professor Perronne.
Ik heb al langer van Perronne gehoord, maar als ik deze keer jullie een link naar zijn verhaal wil doorsturen, val ik op dit. Houdt Big Brother zich ook al bezig met Wikipedia?
Dokter Perronne zegt (rustig zoals altijd) dat de overheid de Fransen heeft belogen tot en met, dat de media kritiekloos de overheidsbeweringen overnamen. Hij heeft het over Chloroquine dat hij heel veel heeft gebruikt en waarmee hij levens heeft gered, hij vertelt dat in Duitsland, maar ook in veel andere landen, dat goedkope medicijn veel levens heeft gered, en op een zeker moment zegt hij: 'La gestion de cette crise n'est plus médicale mais politique'. Uiteraard spreekt hij over Raoult die hij bewondert ondanks zijn een beetje goeroe-aspect (zoals lang haar).
En dan, terloops, verwijst hij ook naar dat incident waar ikzelf ook naar verwees op Facebook (ik doe dat heel zelden op FB): https://leblogdejeannesmits.blogspot.com/2020/09/australie-une-femme-enceinte-arretee.html
Wat is er allemaal gaande?
We kwamen iets voor 14 uur aan bij Nany die ons fier haar definitieve kamer toonde (stel je voor: wij hadden die nog niet gezien!) en daarna met ons naar de uitgang liep. Met een mondkapje aan! Dat ze eerst constant onder haar neus duwde tot ik begreep dat ze zo'n zwaar stoffen masker droeg, het model dat ik ook slecht verdraag. Ik gaf haar in de auto een lichter, wegwerpmodel en dat droeg ze zoals het hoorde tot wanneer we om 14:30 uur aan onze tafel gingen zitten.
Dat was op datzelfde ruime terras dichtbij Hendrik en Debby. Ze wachtten er al op ons.
Na onze brunch plus wat opruimwerk naar Nany gebeld vandaag. Ze wachtte op mijn oproep, zei ze, want daarna wilde ze even in haar eentje gaan wandelen (met de rollator). Die uitspraak deed me eraan denken dat ik in het vervolg Nany moet verwittigen als ik 's anderendaags niet zal kunnen telefoneren. Ja, maar wat als ik wel van plan ben haar te bellen maar er iets tussenkomt? Dan zal ik haar een berichtje moeten sturen, want blijkbaar heb ik haar te fel gewend aan een dagelijks telefoontje! Eigenaardig genoeg zijn broertje, zus en ik (ik wel in mindere mate omwille van de afstand) meer met haar bezig sinds ze in dat rusthuis woont!
Daarna gingen wij wandelen. Eerst in de buurt van het klooster van Colen (Kerniel). Daar kwamen we een vijftal wandelaars tegen. We weten nog steeds niet wat er gaat gebeuren met de gebouwen (of hebben we iets gemist? Het laatste wat ik erover las is dit).
Van daar ging het naar Borgloon waar we nog wat rondwandelden voor we van de najaarszon en een biertje genoten op een terras.
We praatten een beetje maar ik heb vandaag weer vooral lopen en zitten mijmeren. Deze keer onder andere over onze vroegere katten, over het hondje dat ik even had in Matadi... en over Bruce, de kat van mijn zus, waar we samen een boek over schreven. En ook over hoe sommige mensen niet begrijpen dat je echt kunt rouwen omdat een huisdier je verlaat.
En dan, deze avond, terwijl ik eigenlijk naar een film wil kijken maar toch eerst heel even rond surf, val ik meteen op dit betoog over dieren van een medium! Wat een raar toeval weer! Het internet kan toch nog niet weten wat er in mijn hoofd omgaat? Of wel?
Klik eens op de link, zusje! Het zal je deugd doen. Het is wel weer in het Frans maar dat is voor jou toch geen probleem!
Dat probleem met de bubbels in het rusthuis is opgelost (ik ga daar hier niet verder over uitweiden) en dus kunnen Roger en ik Nany heel binnenkort met een gerust geweten gaan bezoeken. We hebben die dag ook met Hendrik en Debby afgesproken op datzelfde ruime terras als waar we nog eens zaten. Zo ziet mama hen ineens ook even terug.
Ik weet het, we zouden zo weinig mogelijk contacten moeten hebben! Daarstraks wandelden we (nog eens in Sint-Truiden, en wat kan Roger toch treuzelen als hij schoenenetalages ziet!) en we zagen overal aan de bushaltes scholieren op elkaar gepakt op hun bus wachten.
Ik bedacht toen dat er tegenwoordig zoveel intermenselijke contacten zijn dat we niet anders kunnen dan zoveel mogelijk in open lucht afspreken. Want elke persoon die we ontmoeten zal al wel in contact zijn gekomen met iemand die iemand ontmoet heeft die het virus heeft zitten!
Vandaag als voornaamste beweging onze boodschappen (en eerst een afspraak in de garage voor een onderhoud van de Subaru).
En daarna een lang telefoongesprek met Nany. Ik vertelde haar dat we heel binnenkort nog eens afkomen omdat de maatregelen in het rusthuis versoepelen vanaf morgen en een bezoek voor ons dus te doen is. Weliswaar wordt het waarschijnlijk een "wandeling" naar een of ander caféterras in de buurt waar we een poosje gezellig zullen keuvelen en genieten van het aangekondigde mooie weer.
Meteen begon Nany plannen te maken om ik weet niet hoeveel vrienden te ontmoeten!
Helaas, ze begrijpt nog steeds het nieuwe begrip "sociale bubbels" niet. Ik weet het, de meeste mensen houden daar al lang geen rekening meer mee (wij gisteren ook niet) en de meeste vriendinnen van Nany al helemaal niet.
In het rusthuis echter houdt men daar wel serieus rekening mee...
Op dit moment bestaat de "sociale bubbel" van Nany enkel uit mijn broertje en zus. Maar als wij ons registreren als "bezoekers" behoren we meteen tot haar bubbel... en dan is er wel een probleem. Wij kunnen immers niet wekelijks op bezoek gaan bij haar. Maar... als wij in haar "bubbel" zitten, mag zij officieel nog maar één andere persoon kiezen voor haar "bubbel"... terwijl ze met meer dan 10 mensen zou willen afspreken!
Ik moet haar daar morgen over spreken aan telefoon (maar dat is dan weer zo moeilijk, Nany naar mij te laten luisteren!).
Ik vind de "toevallige" gebeurtenissen in mijn leven altijd heel raar! Ik weet nu wel dat YouTube en zo bepaalde algoritmes gebruiken... maar hoe komt het, dat, terwijl ik deze avond even terugdacht aan onze vriend Barney zaliger (ik weet echt niet waarom!) ik, bij het surfen, ineens viel op dit?
Het leek ingewikkeld zoals dochterlief het ons uitlegde tijdens het middagmaal, het Corona-scenario in de dansschool! Maar in feite viel het enorm mee!
Zij had zelf de kindjes van school gehaald ('veel te druk rond die school!') maar wij zouden de meisjes naar en van de danslessen rijden. Matthias zou thuis blijven met een vriendje dat op bezoek was.
Het liep ongelooflijk gesmeerd in de dansschool: Elena om 13:15 uur afgezet aan een zijingang die onmiddellijk toegang verschaft naar de zaal waar ze moest zijn. Eva om 13:30 uur afgezet op het terras van waaruit ze rechtstreeks naar "haar" danszaal rechts van het terras kon.
Daarna hadden we een uurtje vrij. En Roger stelde voor zijn oudste zus (die niet ver daar vandaan woont) te bezoeken. 'Ze zit wel niet in onze bubbel', zei ik nog... maar Roger leek er zoveel zin in te hebben dat we toch even bij haar aanbelden. We konden niet lang blijven, want om 14:30 uur moesten we Eva afhalen, die via een andere deur het terras op kwam. Ik merkte dat ze me eerst niet zag staan (Roger wachtte in de auto) tussen al die gemaskerde mensen die allemaal zo ver uit elkaar stonden dat ze het hele terras inpalmden. Dus trok ik heel even mijn mondkapje naar beneden en Eva kwam meteen heel enthousiast op mij afgelopen.
Nog vlak voor Eva verscheen, had ik even Elena ontmoet die om 14:15 uur van haar eerste dansles naar de tweede was gelopen. Daarvoor moest ze rond het gebouw gaan en vanop het terras de "terraszaal" links binnengaan. Maar op dat moment wachtte ze nog, samen met een vriendin, op het begin van haar tweede les, om 14:45 uur.
Met Eva reden we naar "huis". Vieruurtje met hun mama, Matthias en zijn vriendje en tegen 15:45 uur weer Elena ophalen. Zij herkende me meteen, ondanks dat masker.
Thuis wat fruit en koekjes voor Elena en kort daarop buurmeisje Anna die ook kwam spelen.
Na een poosje begonnen dochterlief en ik het eten voor te bereiden (met de hulp van Eva... die zich onder andere afvroeg waarom ik haar mama soms nog "meisje" noem hoewel ze een vrouw is).
In het naar huis rijden, 's avonds laat, bedacht ik dat, hoe gesmeerd en voorzichtig het ook liep in de dansschool en misschien in de gewone scholen, Covid-19 bijna niet meer te ontwijken is nu het gewone leven min of meer wordt hervat. Schoonzoon werkt meestal thuis maar één enkele vergadering zoals vandaag kan bepalend zijn. De kinderen passen op (en durven Roger en mij nog niet te knuffelen), maar één klasgenootje, dat in contact is gekomen met een neefje dat het virus zitten heeft, en daarna zelf ziek werd (zoals Elena me vertelde: 'Ze moet wel nog getest worden hé, oma! Maar als ze inderdaad Corona heeft, zal ze even niet naar school mogen komen) is voldoende om het virus (via Elena en ons, zelfs als we geen symptomen hebben) tot in ons dorp te verspreiden!
Wij weten niet wie de zus van Roger heeft ontmoet de laatste dagen, en nog minder of mijn neef, die ons gisteren verraste, onlangs contact had met een besmette persoon.
Ach, Roger en ik zullen voorlopig zo voorzichtig mogelijk blijven en nog maar even wachten om met vrienden af te spreken!
Met Nany daarentegen spreken we heel binnenkort af: de regels worden vanaf morgen serieus versoepeld in het rusthuis!
O ja, het is opnieuw heel mooi weer en... ik heb enkele vervelende muggenbeten opgedaan bij dochterlief (Elena ook trouwens). Terwijl ik probeerde er niet aan te krabben, dacht ik terug aan mijn kinderjaren in Congo. Waar elke muggenbeet kon uitmonden in malaria! Eigenlijk was het in die tijd en daar veel gevaarlijker dan hier nu!
Nog voor het bezoek van mijn neef deze avond hebben we gewandeld, weer in Sint-Truiden (we hebben die stad graag).
Maar (ik voel het al enkele dagen) ik heb weer last van mijn rechtervoet die "doorgezakt" is. Bijna overal in die oude steden kom je immers kasseien tegen, en daar kan die voet blijkbaar niet tegen! Het was wel heel lang geleden dat ik daar nog last van had!
Dus weer een pijntje meer voor mij! Nee, lieve (tante) Françoise, zeg weer niet dat ik speciale zolen moet kopen, want dat betekent veel geld besteden aan consultaties, steunzolen en nieuwe schoenen waar die zolen in passen! En dat geld hebben we niet!
O ja, over schoenen gesproken: tijdens onze wandeling vandaag bleef Roger praktisch voor elke schoenetalage staan (en er zijn er veel in Sint-Truiden). Ongelooflijk die man van mij: ik denk dat ik hem binnenkort samen met Nany de winkelstraten in stuur terwijl ik op hen wacht op een terrasje!
Deze avond onverwacht bezoek van neef A., de zoon van zus Bie. Degene die ons onlangs niet thuis vond. Weer was ik blij verrast, al bleven kusjes uit bij de begroeting en hielden we meer dan voldoende afstand van elkaar. Hij bracht nog enkele spullen van Nany die bij mijn zus lagen maar voor mij waren bedoeld. Onder andere een heel dik (houten!) fotoalbum dat mijn vader nog zelf in Matadi had gemaakt. Met foto's van onder andere nog voor ons vertrek naar Congo.
Helaas, het album is zo dik, het bladert zo moeilijk, de kiekjes kleven zo fel: die foto's kunnen onmogelijk gescand worden! Tenzij, besloten Roger en ik, we de bladen uit het album halen (knippen, want je kunt ze er niet gewoon uithalen en terugzetten). Het album, waar ik mijn papa nog zie aan werken, "verminken" dus. En toch... ik denk dat het de enige oplossing is (wel heel veel werk) om de foto's voor iedereen toegankelijk te maken.
Er is nog maar een beetje werk aan, nadat de aannemer vandaag een groot deel heeft laten herstellen!
Ik belde uiteraard nog eens met Nany die deze keer veel optimistischer leek. Ze had gisteren, na mijn telefoontje, nog enkele menselijke contacten gehad en dat is blijkbaar heel belangrijk voor haar! Maar kom, ze begrijpt nu ook waarom de maatregelen voorlopig niet versoepeld worden en ik heb haar beloofd dat, zodra het weer mogelijk is, wij op bezoek komen.
Wij maakten een korte wandeling, nog eens in Borgworm (Waremme). Dat stadje staat ons echt aan.
Onderweg had ik het met Roger over het literaire ontbijt van de KVLS gisteren. Wij zijn er niet naartoe gegaan: om te beginnen vinden we zulke bijeenkomsten niet aangeraden in deze Corona-periode, en trouwens, al om 9 uur 's ochtends in Hasselt ontbijten is veel te vroeg voor ons om gezellig te zijn. Plus dat ik het nogal duur vond (15 euro als ik me goed herinner). Dat is oké als je veel broodjes en croissants enzoverder eet, maar vermits ik meestal enkel een yoghurt of een eitje tot mij neem en Roger het doet met anderhalf sneetje speltbrood en wat kaas, ligt die prijs veel te hoog voor ons. Daar hadden we het echter niet over, wel of het aangewezen was of niet om zulke bijeenkomst te organiseren in deze periode.
Er wordt immers gevraagd je te houden aan een bubbel van vijf personen en enkel met die mensen op café of restaurant te gaan. Ik weet het, Roger en ik waren ook "in overtreding" toen we Hendrik en Debby ontmoetten op dat terras... maar dat is toch nog heel wat anders dan af te spreken met een tiental leden van een vereniging!
Vandaag weer een wandeling in Sint-Truiden en opvallend weinig volk op straat. Zou de verplichting om een mondkapje te dragen in de drukste straten daar de oorzaak van zijn?
Weer viel me op dat Roger veel meer naar etalages kijkt dan ik: het is hier echt de omgekeerde wereld! Als ik al eens blijf staan voor een uitstalraam, schrik ik gewoon van de prijzen!
Voor onze wandeling uiteraard naar Nany gebeld. Die klaagt! Ze lijkt het beu te zijn enkel dezelfde "medebewoners" te zien (buiten een kort bezoek van broertje en zus). Haar kennende, vermoed ik zelfs dat ze niet zozeer treurt omdat wij niet kunnen langskomen zolang de richtlijnen in dat rusthuis niet versoepelen: ze wil gewoon opnieuw vrij zijn om haar vrienden te ontmoeten, te kunnen gaan shoppen (hoewel ik vermoed dat ze daar begeleiding zal voor nodig hebben! Zal ik aan Roger vragen haar eens te vergezellen zodra er versoepelingen worden afgekondigd?), een terrasje te doen, op restaurant te gaan, enzoverder.
Nany lijkt niet te begrijpen dat wij ook geconfronteerd worden met allerlei beperkingen. 'Mijn vriendinnen en hun kinderen houden daar helemaal geen rekening mee', zegt ze me (ze vergeet blijkbaar dat haar Matadi-vrienden Lily en Roger zich wel houden aan de maatregelen). Ik probeer haar dan uit te leggen dat wat anderen doen niet kan dienen als argumentatie... maar daar heeft ze geen oren naar. Waarom kan zij niet opnieuw ontmoeten wie ze wil?
Ze had gelezen (ik ook uiteraard) dat de richtlijnen voor rusthuizen zouden versoepelen. Waar zij verblijft is dat voorlopig nog niet aan de orde, omdat het virus te veel besmettingen heeft veroorzaakt in die gemeente en om te beginnen al het personeel moet getest worden, eventueel gevolgd door alle bewoners.
'Zou het kunnen dat het zo streng moet blijven omdat iedereen in jouw gemeente doet zoals jouw vriendinnen, namelijk zich niets aantrekken van de maatregelen?' vroeg ik haar nog. Daar had ze uiteraard geen antwoord op!
Deze avond nog een poosje gebeld met onze dochter (en even Matthias en Eva aan de lijn gekregen). We proberen iets te regelen voor ons jaarlijks "verjaardagen vieren" (dus al onze verjaardagen samen vieren maar eigenlijk gewoon nog eens allemaal samen zijn). Dochter en schoonzoon willen hun vrij goed beschut terras ter onzer beschikking stellen en nu is het zaak een niet te late (en dus ook niet te koude) datum te vinden waarop iedereen vrij is zodat we eindelijk kunnen samenkomen... in open lucht!
Na onze brunch en wat opruimwerk, weer een telefoontje met Nany. Ik sprak haar over die brieven van mijn vader... maar daar herinnerde ze zich niets van. Maar dan echt helemaal niets, en zelfs niet of zij ooit op die brieven had geantwoord (wat wel het geval is, lees ik in die schrijfsels van mijn vader). Dat haar korte termijngeheugen achteruit gaat, hadden we al lang opgemerkt, maar dit gaat over het lange termijngeheugen... en volgens mij toch over belangrijke herinneringen!
Daarna gingen Roger en ik bier kopen waarna we een wandeling maakten in Kortessem. Daar staan vrij veel mooie gebouwen... maar toch staat die gemeente mij minder aan dat het mooie Borgloon.
Waar we daarna nog heel even rondliepen om uiteindelijk iets te drinken op het terras van café Hasbania op het Speelhof.
Wat een eigenaardige periode toch: eerst keken we uit of er voldoende ruimte was tussen de tafels op dat terras! Want, tussen haakjes, in Kortessem was ons opgevallen dat ze nogal dicht bij elkaar staan!
Het was daar heel aangenaam zitten in de herfstzon, met een biertje voor Roger en een glas witte wijn voor mij!
O ja, daar konden we ons registreren via het internet. Daar hadden we het trouwens onder andere over: die registratieplicht op café. Vlak voor we besloten iets te gebruiken op dat terras had Roger nog gezegd dat die registratieplicht hem remde om op café te gaan. Omdat, zo redeneerde hij terecht, als iemand, die op hetzelfde moment daar zat, besmet geraakt, je het zitten hebt: dan krijg je controle en misschien de verplichting je te laten testen. Ik vroeg me weer af of Crèvecoeur niet gelijk heeft, die beweert dat we naar een maatschappij gaan waarin iedereen maximaal gecontroleerd wordt.
Thuis gevulde courgettes klaargemaakt en niets vergeten deze keer! 😉
Ik keek deze avond nog even naar het "gezever" van Crèvecoeur en onder anderen Tal Schaller. Op YouTube en volgens mij kreeg het gesprek die titel om censuur zo lang mogelijk uit te stellen.
Wat ze vertellen lijkt wel Science Fiction hoor, maar ik bleef toch luisteren.
Ze denken dat we binnenkort allemaal verplicht gevaccineerd zullen worden tegen Covid-19. Echt verplicht niet maar je zou bijna niets meer kunnen ondernemen als je niet gevaccineerd bent (en ik die al van plan was me niet te laten vaccineren!). En, voegen ze daar aan toe: in dat vaccin zullen nanopartikels zitten die van ons lichaam een soort antenne maken waardoor we afhankelijk worden van de overheid (dat zijn we al voor een groot deel maar het zou dan nog meer lijken op slavernij).
Te gek om los te lopen, denk je dan automatisch! En toch... ik ben benieuwd of er inderdaad een (zo goed als) verplichte vaccinatie zit aan te komen?
Na weer een wandeling in Sint-Truiden (en daarvoor een uurtje strijken, och arme mijn arm!), aten we een restje groentesoep. Daarna bereidde ik schorseneren in kaassaus en liet ik dat gerecht even gratineren. Op het moment van serveren had ik de indruk dat er iets mankeerde maar ik wist niet wat...
Tor Roger me vroeg: 'Je ging er toch worst bij geven?' Inderdaad, ik was gewoon vergeten vlees klaar te maken!
'Oei, als dat geen begin van Alzheimer is!' klaagde ik en Roger:'Maar nee, dat is gewoon verstrooidheid!' Ik hoop het!
We wandelden vandaag eindelijk nog eens in Borgworm (Waremme).Wat was dat lang geleden! Vroeger gingen we er geregeld de ene of de andere bezoeker afhalen aan het station (ik denk dat we de laatste keer mijn Nononc en Françoise afhaalden, ongeveer een jaar voor het overlijden van mijn oom Nononc) maar tegenwoordig rijden we zelden naar dat stadje.
De wandeling deed deugd, er was weinig veranderd, behalve natuurlijk dat iedereen er met een masker rondliep. Onderweg was ik aan het mijmeren. Ik herinnerde me dat de laatste keer dat we Hendrik en Debby ontmoetten, we nog even spraken over mijn (en niet alleen mijn) idee dat ons bewustzijn niet wordt voortgebracht door ons brein maar dat ons brein een deel van een universeel bewustzijn capteert.
Thuis zorgde ik voor het avondmaal; aten we, wasten we af en daarna ging ik aan mijn pc zitten. Per toeval (!) viel ik op een interview van het medium Bruno met een ingenieur die, na bepaalde ervaringen, ook medium is geworden.
Jammer, mensen, het is weer in het Frans maar probeer toch eens te luisteren! De ingenieur-medium is er ook van overtuigd dat ons bewustzijn een deel is van een universeel bewustzijn. Ze heeft het onder andere over wetenschappelijke dogma's en over het feit dat wetenschap zichzelf constant in vraag moet stellen. En over het gebrek daaraan bij de huidige wetenschap. Ze (de ingenieur dus) geeft ook een korte maar duidelijke uitleg over quantumfysica en spreekt over de verhouding wetenschap/spiritualiteit. Echt boeiend!
Eigenaardig: tijdens ons avondmaal trokken we allebei een truitje aan, hoewel het 22°C was in de keuken. En daarvoor wandelden we in Sint-Truiden met elk een vest aan, hoewel ik vermoed dat we daar ruim 23°C haalden. Is het zo dat normale temperaturen veel koeler aanvoelen na een hittegolf?
Ik moet wel zorgen dat we opnieuw elke dag een beetje wandelen, want mijn heupen deden pijn tijdens ons klein uur rondlopen!
Ik heb al die brieven van mijn vader ontcijferd (met moeite) maar... nu is het zaak ze te beginnen overtypen! Wanneer zal ik daar de tijd (en de moed) voor vinden?
Vandaag enkel (lang) gebeld met Nany en straatgenote V.... en eigenlijk was dat voldoende voor mijn armen!
Vandaag naar de kindjes gebeld om te horen hoe de eerste schooldag is verlopen. Ik kreeg alleen Elena en Eva aan telefoon, Matthias was aan het spelen met de buurtjes. De meisjes waren heel enthousiast, dat zal dus waarschijnlijk ook voor hun broertje gelden.
Hun mama sprak me nog over enkele problemen met de aanpassing van onder andere lokalen (in verband met de huidige sanitaire maatregelen) waar zij binnenkort les geeft: wat lijkt het me moeilijk veilig les te geven in deze Corona-periode! En... ik vraag me eerlijk gezegd af hoe ze dat allemaal hebben opgelost in de gewone scholen!
Rond de middag een bezoekje van de aannemer en een dakmaker. In de keuken, waarvan de deur groot open stond (niet omdat het zo warm was!), bespraken we de uit te voeren werken.
En vlak daarna vond ik een mail van Matadi-vriend Lieven P. die mijn vorige post had gelezen. Ik vermoedde het al nadat hij mij ooit over zijn repatriëring uit Congo had verteld maar nu las ik het bevestigd in de brieven van mijn vader: ze zaten op dezelfde boot bij hun repatriëring! Mijn vader kende hem echter niet (Lieven was in Matadi mijn speelkameraadje, dat wel, maar daarom kenden onze ouders elkaar nog niet).
De brieven van mijn vader blijven heel moeilijk te ontcijferen. Daarnet hebben we al de helft ervan gescand, zodat ik de tekst kan vergroten... maar dan nog blijft het vaak gissen aan de hand van in de context iets of wat leesbare woorden.
En toch, het zou heel interessant zijn de impressies te vergelijken van een volwassen man (mijn vader dus) met die van een jonge puber (Lieven, die heel levendige herinneringen overhoudt aan die reis) die met dezelfde boot werden gerepatrieerd.
Waarom schreef je toch zo onleesbaar, papa? En weet je wat? Zijn collegevriend, die nu een van mijn beste vrienden is, schrijft al even onleesbaar! Ach, we gaan er toch werk van maken, Lieven!
Ook onze wekelijkse boodschappen gedaan vandaag. Dat ging vroeger nooit zo snel als sinds we een mondkapje moeten dragen! En dan hoeven wij dat masker nog niet de hele dag op te zetten!
Eigenlijk was ik van plan vandaag ook even naar V. te bellen, maar een telefoontje met Nany en daarna met de kindjes was voldoende voor mij. Per toeval ontmoetten we de schoondochter van straatgenote V. toen we terugkwamen van onze boodschappen. Ze was op weg naar haar schoonouders V. en T. Dus vroeg ik haar hen de groeten te doen en te zeggen dat ik morgen even zou bellen.
