Ondanks de bijna constante regen een mooie zondag

Eerst was ik zinnens niets te schrijven over vandaag. Het heeft immers praktisch de hele dag gestortregend. Toch maakten we tijdens een korte droge periode een wandeling van een halfuur in Sint-Truiden (heel mooi stadje) maar dan begon het weer te regenen!

Ik heb dus vooral gelezen deze dag. Nog steeds in “Green Dolphin Country”. Zoals ik al zei, vind ik het nu minder goed dan de eerste keren dat ik dat boek las, omdat het mij (ikzelf ben veranderd) nu te langdradig lijkt.

En toch ontmoet ik geregeld in dat boek zinnen die ik me al herinner sinds mijn eerste lectuur van dat boek, en waar ik achter sta. Vandaag was het deze zin (sorry, ik lees het boek dus wel in een Franse vertaling): “Quand vous avez appris à vénérer (…) vous ne désirez rien d’autre. Quand vous pouvez adorer le caractère divin (…) dans le froissement d’une feuille ou dans la joue (…) d’un enfant, vous n’avez plus aucune ambition”.

Een zin die me dus was bijgebleven sinds de eerste keer dat ik dat boek las. Die zin terugvinden was voor mij voldoende om deze natte zondag goed te maken!

En zelfs een berichtje van mijn zus Bie (het lijkt weer iets beter te gaan met Bruce) over iemand die haar flagrante leugens vertelde over mij, waar Bie gelukkig niet “intrapte”, kon niet maken dat ik me ongelukkig voelde: daarvoor was deze zondag alles bij elkaar te mooi.

Enkele ontdekkingen op een doodgewone dag

We maakten vandaag een wandeling in Romershoven, deelgemeente van Hoeselt. Het was koud en de lucht was dreigend (wat een eigenaardige zomer toch: gisteren bleef het heel lang lekker weer!) maar we hebben weer geluk gehad: de regen begon pas na ons avondeten uit de lucht te vallen.

Ikzelf vond de wandeling weinig inspirerend. Voor een groot deel liep het langs (in mijn ogen toch) lelijke villa’s en soms bedrijfjes met een parkeerplaatsje voor de gevel. Op een van die parkings wordt blijkbaar enkel “Uitzonderlijk cliënteel” toegelaten (klik op de foto hieronder om te vergroten)!

  Foto Roger

Het enige gebouw dat ikzelf wel mooi vond, was een nu vervallen boerderijtje.

 Foto’s Roger

Roger zou niet Roger zijn als hij niet toch een paadje had gevonden dat een bosje introk. Eigenaardig genoeg heeft hij in dat stukje wandeling geen enkele foto gemaakt. Was hij te druk bezig met mij te kalmeren?

Op een zeker ogenblik liepen we immers een vlonder op. In het begin had ik het zelfs niet door: zoveel vegetatie! Maar ineens keek ik naast het paadje, besefte dat ik omringd werd door “diepte” en daar had je mijn hoogtevrees weer. Roger moest mij verder het “smalle loopbrugje” helpen over te steken, en mij leek het of daar maar geen einde aan kwam. Beven dat ik aan de andere kant deed!

In het terug naar huis rijden, zagen we in een perenplantage een ons onbekend voertuigje:

 Foto Roger

Roger kwam te weten (terwijl hij enkele foto’s maakte, praatte hij met de plukkers) dat die dienen om paloxen te vervoeren tussen de rijen fruitbomen tijdens het plukken.

Thuis was het hoog tijd om voor het avondeten te zorgen (en vlak daarna begon het dus te regenen).

Roger stuurde me deze avond, nadat hij de vaatwasser had geladen en na mijn “lectuuruurtje op papier”, naar een website waar ik een heel interessant stukje las over IS, de Islam in het algemeen, religies, enzovoort. Heel boeiend, ook de verwijzingen (volg de links in de tekst) naar onder andere een onverwachte bijdrage van Kristien Hemmerechts voor de Standaard (maar zij maakt volgens mij wel de fout religie te vereenzelvigen met “kerk”).

Boeiend stukje, alleen zou de auteur zijn kennis van het Frans niet mogen tentoonspreiden zolang hij nog fouten maakt in die taal: het is immers niet “Les excuses sont fait pour s’en servir” maar “Les excuses sont faites pour s’en servir”! Ach, ik ben misschien te streng?

Daarna nog genoten van een aflevering van Star Trek en teksten nagelezen die ik maandagochtend moet leveren.

Nacht van de vleermuis: onthulling van de kunstige afsluiting van de Waterkuil

Overdag geen wandeling vandaag: te veel werk dat af moest voor we deze avond naar de Waterkuil zouden gaan.

Wel even bezoek gehad van de boomkapper. Die es in de schapenwei is heel oud (tussen de 150 en 200 jaar) maar helemaal niet ziek volgens hem. Alleen, zo legde hij mij uit, zijn takken van essen heel bros en vallen ze gemakkelijk af. Hij stelt voor de boom (en ook andere bomen in de wei) te snoeien en niet te kappen. Goed nieuws dus.

Deze avond (Nacht van de vleermuis) wandelden we dus van centrum Vechmaal naar de Waterkuil oftewel mergelgroeven in Vechmaal waar de afsluiting, ontworpen door Frans Vandueren, zou onthuld worden (want tussen eergisteren en vandaag werd de toegang naar die afsluiting ontoegankelijk gemaakt).

Het werd een heel gezellige avond. Toespraken, bewonderen van de prachtige afsluiting (die dient vooral om mensen uit de kuil te houden: ze zouden kunnen verdwalen… En ze storen de winterslaap van de vele vleermuizen), eventjes met al dat volk rondlopen in die “grotten” zoals de mensen hier die groeve noemen, een receptie in open lucht (en weer vrij veel bekenden tegengekomen) en tussendoor, in kleine groepjes, een avondwandeling in de buurt, op zoek naar vleermuizen. Een gids gaf ons onderweg deskundige uitleg over die diertjes (die we zelf heel vaak zien rondfladderen in ons poortgebouw). Het gaf me heel veel “goesting” om meer te lezen over die dieren.

Gelukkig maakte Roger enkele foto’s.

 Eigen foto

 Rechts vooraan Frans Vandueren

 Toespraak Charlie (van Natuurpunt)

 Foto’s Roger

Een heel geslaagde avond, Maj en Charlie (ik weet dat jullie daar enorm veel energie in hebben gestoken). Enorm bedankt: we hebben genoten!

Ontspannende avond na een drukke vertaaldag

Weer dringend en  boeiend vertaalwerk aangekregen vandaag. Dat ik slechts wat langer onderbrak voor een wandeling van een goed uur (van Borgloon naar Kerniel en terug). Het was mooi weer maar alles doet al herfstachtig aan: de geuren, de kleuren en zelfs het licht.

 Foto’s Roger

Tijdens een tweede wat langere onderbreking zorgde ik voor het avondmaal (bestaande uit de rest van de linzensoep van gisteren gevolgd door konijn met pruimen) terwijl Roger nog een houten dolk vervaardigde voor dat toneelstuk.

 Foto Roger

Daarna ging Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik las mijn werk nog één keer na, leverde het, en  installeerde me dan voor mijn lectuuruurtje “op papier”.

Gisteren hadden Maj en Charlie hopen boeken bij maar één boek beval Maj me in het bijzonder aan: “Spiraal” van Anne Philipe (auteur die ik helemaal niet kende: weer een groot gat in mijn cultuur dat gedicht wordt ). Daar heb ik dus in liggen lezen: echt een parel! Ik zou het “poëtische mijmeringen” noemen maar hier hoor je haar er zelf over praten. 

Toen Roger terugkwam, was ik net aan het kijken naar een aflevering van Star Trek en besefte ik ineens hoe laat het al wel was: ik heb weer jullie mails niet beantwoord, vrienden: sorry!

Maj en Charlie

Vandaag – het was prachtig weer: wat een eigenaardige zomer! – maakten we een wandeling van bijna anderhalf uur in Vechmaal en gingen daar uiteraard even kijken naar de nieuwe kunstige afsluiting van de waterkuil (volgens jouw uitnodiging, Charlie, wordt die prachtige afsluiting pas binnenkort onthuld en dus hebben wij “vals gespeeld”).

Maar het “vals spelen” was de moeite waard:

  Foto’s Roger

Na die heel aangename, rustige en stille (alleen roofvogels gehoord) wandeling zorgde ik voor het avondeten (nog eens linzensoep op z’n Spaans). En daarna kwam waar ik al de hele dag naar uitkeek: een bezoekje van Maj en haar man Charlie.

Ze hadden een hoop boeken bij waar ze van af willen: en wij kunnen moeilijk boeken weigeren. Terwijl ik die nieuwe “oogst” even bekeek, kreeg ik al meteen zin om te lezen!

Natuurlijk deed ik dat (net) niet: ik wilde vooral praten met Maj en Charlie. En dat hebben we gedaan, heel diep,  tot bijna 24 uur. Met een drankje en een hapje. Een prachtige avond, vond ik!

Ebola: weer leugens?

Ik las vandaag dit over Ebola. Roger dacht al een poosje in die richting, ikzelf had moeite om te geloven dat alle media ons zomaar de stuipen op het lijf jagen zonder eerst te onderzoeken of alles wat ze vertellen wel klopt. Maar Roger had weer eens gelijk, zo blijkt!

Stortregens

Het heeft de hele dag gestortregend. Deze keer sijpelde er water binnen boven een raam in de keuken (vraag me geen technische details: hoewel ik vaak technische teksten vertaal en er veel van leer, kan ik echt niet uitleggen hoe het komt dat de regen via het Veluxraam op de kamer van Zeger, vlak boven de keuken, binnendringt, daar slechts een kleine plas veroorzaakt en niets beschadigt, maar wel via de muur vlak boven ons keukenraam binnen sijpelt en daar veel meer schade aanricht aan het raamkozijn). 

‘Zolang het regent kan ik er niets aan doen’, zei Roger en het bleef inderdaad maar stortregenen. Met toch een heel korte onderbreking rond 17 uur. Toen zat ik midden in een (weer boeiende) vertaling die ik wel bereid was te onderbreken om met Roger, al was het maar rond het dorp, te wandelen. Eerst wilde ik echter de zin, waar ik mee bezig was, afmaken. En echt, tegen dan, dus een minuut of zo later, begon de stortregen opnieuw.

Geen wandeling dus vandaag. Roger heeft echter wel wat beweging gekregen. Hij heeft me onder andere geholpen de badkamer schoon te maken (de rest van het huis is daar ook aan toe, maar daar heb ik nog geen tijd voor gevonden), hij is verschillende keren gaan kijken of er echt geen schade was in Zegers kamer; hij heeft de vaatwasser gevuld na het avondeten en hij heeft ook een beetje hout staan (oei, staan is wel niet bewegen!) zagen onder het afdak voor de schapenwei.

Na ons avondmaal en een uurtje lectuur heb ik voortgewerkt aan die vertaling (morgen nog even nalezen) en ik heb daarna de avond beëindigd met een aflevering van Star Trek. 

O ja, uiteraard pauzeer ik ongeveer om de twee uur als ik aan het vertalen ben. Vandaag heb ik van een van die pauzes gebruik gemaakt om even met Nany te bellen; tijdens een volgende pauze las ik onder andere dit. Dat ontslaat me van wat ik mezelf verplichtte ooit te schrijven over dat fenomeen, want ik denk daar ongeveer hetzelfde over.

Een laatste pauze werd besteed aan koken. Ik doe dat heel graag maar toch voelde ik deze avond de karweiverdeling aan als onrechtvaardig. Waarom wordt er van mij, als werkend lid van onze kleine gemeenschap (oké, we zijn maar met zijn tweeën maar toch blijft het een gemeenschap, of niet?), verwacht dat ik mijn (betalend) werk staak om te koken?

Uiteraard zei ik dat ook tegen Roger die meteen bereid was een handje toe te steken. Helaas wist ikzelf dan weer niet meer waarmee hij me kon helpen bij het bereiden van onze heel eenvoudige maaltijd (groentesoep, een paar in olijfolie gebakken aardappelen, tomaten met feta, basilicum en een dressing op basis van notenolie, en een biefstukje).

Vertalingen

Over vandaag valt niet veel te vertellen dat jullie kan interesseren, vrienden. Na het snel opruimen en oppervlakkig schoonmaken van de keuken en onze boodschappen (in de regen die de hele dag - en nu nog - aanhield) heb ik praktisch alleen nog vertaald.

Maar wat geniet ik van die job!  De teksten die ik vertaal (ik mag er jammer genoeg niets over vertellen)  zijn meestal veel beter geschreven dan de teksten van sommige “schrijvers” die ik nalees.

Het is dan voor mij echt een uitdaging om ongeveer hetzelfde te verwoorden in het Frans (het waren vertalingen Nederlands- Frans) en ik kan het niet nalaten: zelfs tijdens het bekijken van een aflevering van Star Trek (zoals deze avond), ga ik even terug naar mijn eigen tekst om mijn vertaling te “fignoleren” (zoals ze zeggen in het Frans) omdat een beter woord mij te binnen viel.

Toen ik vorige zaterdag vertelde aan Frans De Peuter (die me vroeg of ik nog druk aan het schrijven was) dat ik buiten deze blog vooral – op taalgebied – bezig was met vertalingen, was zijn spontane vraag: ‘Met literaire vertalingen?’

Nee dus, meestal zijn het geen “literaire” vertalingen. Maar… Hoe komt het dan dat ik de beste teksten lees (en vertaal) als ze niet “literair” zijn?

Zijn de meeste zelfverklaarde “schrijvers” eigenlijk amateurs?

Zalige zondag

Terwijl Roger voortwerkte aan die afgewaaide tak in de wei (jaja, ik weet het, op zondag proberen we normaal gezien zo weinig mogelijk te werken) heb ik enkele van zijn foto’s van gisteren gepubliceerd; en een reisverslag gelezen van een heel goede vriendin. Heel boeiend om te lezen maar ikzelf hou niet van dat soort reizen. Het deed me denken aan onze reis naar Turkije. Je “moest” toen dit en dat zien en op de duur verwarde ik alles. Ikzelf  heb veel tijd nodig om mij te laten doordringen door de sfeer van een stad of dorp (uiteraard lukt ook ons dat niet altijd maar dan weet ik op voorhand dat die plek niet echt in mijn geheugen is opgeslagen).

Eerlijk gezegd, als ik niet zo sentimenteel was en dus de “kindjes”, familie en vrienden niet te fel zou missen, en als Roger daarmee akkoord ging (ik denk van niet), ik zou het liefst altijd op reis zijn, maar dan héél traag.

We maakten vandaag ook tijd voor een wandeling, nog eens in Mettekoven. Waar we deze keer heel veel andere wandelaars tegenkwamen. Tja, het is vandaag dan ook zondag en de streek wordt steeds meer toeristisch.

Na onze wandeling van bijna één uur (en veel klimmen) dronken we respectievelijk een Mottebier en een Duvel op het terras van Chateau de la Motte bij een zalige herfsttemperatuur.

 Eigen foto

 Foto Roger

Daar zat ook heel veel volk: wordt Haspengouw (te) toeristisch?

Thuis heb ik Roger nog geholpen die zesde aanhangwagen af te laden voor ik aan de bereiding van ons eenvoudig avondmaal begon.

Wat een zalige zondag!

Nestor 2014

We hadden een uitnodiging gekregen voor de uitreiking van de Nestorprijs 2014 in Herentals maar, omdat ik dacht dat Elena en Matthias dit weekend hier zouden logeren, had ik ons niet ingeschreven.

Toen bleek dat ik me vergiste in verband met het verblijf van de kleinkinderen, en deze zaterdag dus vrij werd, sprak ik af met mijn moeder.

Een paar dagen geleden kreeg ik een mail van Frans Depeuter: of we  de uitnodiging wel hadden aangekregen. Voor alle zekerheid stuurde hij die opnieuw op en vooral: we mochten ons nog steeds inschrijven.

Na een telefoontje met Nany werd op Rogers voorstel besloten met ons drieën naar Herentals te rijden deze middag (nadat wij Nany af zouden halen). Het werd een schitterende middag (ook letterlijk, want tijdens een groot deel van de receptie hebben we buiten kunnen vertoeven, in de zon)!

Dit jaar waren de laureaten Eric Antonis en Paul Michiels. Weer werden we verwelkomd door de schepen van cultuur met haar opvallende mooie stem en uitspraak. Weer bracht Erik Goris een monoloog: deze keer delen uit “Boudewijn, le roi triste” van Frans Depeuter.  En hij deed dat prachtig!

 Foto’s Roger

De toespraak van Eric Antonis, na zijn laudatio en het ontvangen van zijn prijs, begreep ik echter niet zo goed. Is hij nu voor of tegen subsidies?

 Foto Roger

Later, op de receptie, vertelde Frans Depeuter ons dat Antonis is voor subsidies aan elitaire culturele gezelschappen. Jawadde, zeggen ze dan in Antwerpen!

Nadat hij zijn prijs in ontvangst had genomen, zong Paul Michiels  drie fel gesmaakte liedjes.

 Foto’s Roger

Frans Depeuter sloot de zitting af met een woordje over het verengelsen van onze taal. Iets waar ikzelf ook zo tegen ben, terwijl ik er toch vaak onbewust aan meedoe: zeg ik bijvoorbeeld ook niet dat ik niet graag “shop” omdat ik een hekel heb aan “winkelen”?

 Foto Roger

Nany heeft duidelijk genoten, ook op de aansluitende receptie waar we weer Kristien en Reinhilde ontmoetten en een vrouw met wie we twee jaar geleden ook lang hebben gepraat (ik denk dat ze Leen heet).

 Foto’s Roger

Vlak voor we moesten vertrekken (Nany moest nog boodschappen doen) kwam daar ook Roger (Modamske, de man van Kristien) aan.

Nany haar boodschappen in de Colruyt moesten in vliegende vaart gebeuren, net voor de winkel sloot. We reden daarna naar haar flat waar we samen soep en tomaatgarnaal aten en waar ik haar hielp de vragenlijst in te vullen van die dame (Dominique De Mets) die onlangs contact met mij had opgenomen in verband met een boek dat ze wil schrijven over vrouwen in Congo.

Een heel gezellige dag!

Regen en een kinderroman

Terwijl ik enkele uren met vertaalwerk bezig was en daarna  nog een dik uur aan het huishouden besteedde, werkte Roger in de schapenwei. Je weet wel, aan die afgewaaide tak.

 Foto Roger

Ik hou niet van huishoudelijke taken en toch hebben ze één voordeel: je hoeft er je hoofd niet bij te houden. Je kunt ondertussen dromen, herinneringen ophalen, plannen maken enzovoort. Alleen heb je geen tijd om vast te leggen waar je aan denkt! En voor mij, met mijn heel gebrekkig geheugen, is dat weer een minpunt 

 Foto Roger

Vandaag herinner ik me echter heel goed dat ik tijdens het opruimen  van ons salon terugdacht aan iets wat onze vriendin uit de Ardenne profonde me ooit zei. Als heel jonge puber, tijdens de tweede wereldoorlog dus, had ze een “roman” geschreven, vertelde ze me: ‘Het ging over een pas getrouwd koppel. De man moest naar het front. Toen hij zijn vrouw weerzag na vier jaar had zij een heel grote verrassing voor hem: ze had elk jaar een baby gekregen. En blij dat die man was met zijn kroost!’  

Ik schoot in de lach na haar verhaal en zij, tranen lachend: ‘Tja, ik had dan ook nooit seksuele voorlichting gekregen!’.

Ik was pas klaar met mijn klein beetje huishoudwerk toen Roger moe van zijn werk binnenkwam. Het regende en dat heeft het gedaan tot na het avondeten: geen wandeling. Ik durf echter te hopen dat Roger voldoende beweging kreeg in de wei.