Oudjaar

Ik heb het al gezegd: Roger en ik vieren deze dag niet meer. Ik zou deze avond een ietsje uitgebreider maal bereiden (niet zozeer omwille van de datum, maar omdat ik veel restjes wilde verwerken in nieuwe gerechten).

Daar kon ik echter maar vrij laat aan beginnen, want ik stond deze ochtend op met een tranend, brandend oog. Sinds jaren heb ik daar om de enkele maanden last van; de oogarts wijt het aan het feit dat ik mijn ogen nooit helemaal zou sluiten tijdens het slapen, wat op de duur een brandend effect heeft op de pupil. De laatste tijd komt het echter vaker voor, vooral als ik de dag ervoor heel lang naar het computerscherm heb gekeken. Ik vraag me dus af of het geen CVS is. Gisteren had ik immers ook uren voor de pc doorgebracht, niet alleen voor mijn werk, maar ook om opdrachtfilmpjes van onze dochters cursisten te bekijken en te evalueren.

Kortom, vandaag deed mijn oog de hele dag vreselijk pijn en voelde ik me zo goed als blind (dat lijkt me het ergste wat je kan overkomen!).

Afijn, deze avond ging het beter, onder andere dankzij kompressen van kamille, en ik ging dus aan het koken. Helaas, na ons glas Oloroso met toastjes humus en olijven, de broccolisoep en daarna de gratin van peulvruchten als tussengerecht, voelden Roger en ik ons zo voldaan dat ik het voorziene hoofdgerecht niet meer heb bereid. Een dessert maak ik voor ons beiden sowieso nooit klaar, alleen eet ik meestal een uur of twee na ons avondmaal nog een stuk fruit.

Daarna heb ik nog naar één (niet naar meer om mijn oog toch een beetje te ontzien) aflevering van Star Trek gekeken (en ervan genoten)… en over één minuut is het tijd voor mijn enige toegeving aan dit “feest”: telefoneren naar Nany en de “kindjes”.

Later

Die telefoontjes zijn ondertussen gebeurd (terwijl buiten alle honden blaften: vuurwerk ergens in de buurt), dus kan ik straks de avond rustig afsluiten, met een gierende wind als achtergrondgeluid.

Aan al mijn bezoekers, mama, “kindjes”, zus, broer en vrienden, toch een heel gelukkig, spannend en liefdevol 2013 gewenst!

Wandeling, wetenschap en taalkunde

Het regende vandaag eindelijk eens niet! En het weer was heel zacht. We maakten een wandeling in de buurt van Piringen en ik heb er echt van genoten: het was zo lang geleden! Een hele poos zag het ernaar uit dat we helemaal alleen zouden zijn tijdens de hele lus, maar ineens kwamen er twee mannen aan een vrij hoog tempo achter ons aan gewandeld.

Omdat Roger net een foto aan het maken was van de ruïne van de burcht van Kolmont die je in de verte zag, haalden ze ons in en sprak een van de wandelaars (die ook Roger bleek te heten) ons aan: ‘Jullie zijn niet van de streek, veronderstel ik?’

 Foto Roger

We geraakten in gesprek. Hij dacht dat we niet van hier waren omdat mensen uit de streek niet zo gauw foto’s maken. Hij en zijn maat bereidden een wandeling van ettelijke kilometers voor: morgen zou het college van Tongeren (hij bedoelde leerlingen, ouders, grootouders, …) dezelfde wandeling maken (ik hoop dat ze geen regen zullen hebben). Die Roger vertelde ons ook over zijn vele wandelingen in de buurt en over de mooie kastelen en gebouwen die hij dan ontmoet (die we trouwens ook al ontdekt hebben).

 Foto Roger

Deze avond, na het eten, toen ik in de relax lag te lezen in “Het vreemde van de aarde” van Gerard Bodifée (jawel, Nononc en Françoise, met de gebruikelijke zwarte chocola smeltend op mijn tong), dacht ik terug aan een discussie met mijn broertje op Kerstavond. Hij is bijna veertien jaar jonger dan ik, en “mocht” van onze ouders de richting Latijn-Wetenschappen volgen. Ik, zoveel jaren vroeger, mocht dat niet toen ik het vroeg. Omdat ik Grieks  (amper) aankon, moest ik verder “Latijn-Grieks” volgen. Dat vond mijn vader immers het summum.  Helaas, van dat Grieks ben ik bijna alles vergeten, en van wetenschappen ken ik bijzonder weinig. Broertje vond dat papa gelijk had vermits ik later voor Romaanse filologie zou kiezen. Daarvoor was echter alleen mijn kennis van het Latijn nuttig. En van wetenschappen ken ik nu zo goed als niets. Dat schept soms moeilijkheden als ik een wetenschappelijke tekst moet vertalen… en van het boek van Bodifée begrijp ik minder dan de helft! Desondanks blijft het mij boeien (ik veronderstel wel dat het tegenwoordig op wetenschappelijk gebied gedateerd is).

Roger wees mij vandaag ook op een onlangs verschenen boek over die tussentaal  waar ik me zo kan aan ergeren: “De manke usurpator”.  Eigenlijk zou ik dat moeten kopen! Maar we hebben al zoveel kosten gehad de laatste weken: nog even wachten dus!

Ik heb de avond beëindigd met het kijken naar een aflevering van Star Trek en een gedachte voor de, op een onbegrijpelijke wijze, in Heers pas verongelukte dokter Mairiaux. Nee, hij was niet onze huisarts (wel van veel mensen uit onze straat), maar ik heb hem vaak ontmoet toen ik lessen “initiatie Nederlands” gaf op de gemeente.

Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams (39)

Thuis in Limburg

Ik voelde me heel snel thuis in ons dorp hier in Limburg. Mijn voornaamste gemis was alleen de typische Antwerpse manier van converseren, vol kwinkslagen.

Ik heb het al gezegd: de mensen spreken hier een mooier AN dan in Antwerpen, maar ik heb niet de indruk dat ze echt fier zijn op hun Nederlands zoals Fransen dat kunnen zijn op hun taal. Hoewel ze eigenaardig genoeg (want op de taalgrens wonend) slechter Frans spreken dan de meeste Antwerpenaren, hebben ze sneller de neiging om Franssprekenden in het Frans te beantwoorden.

En, hoewel ze het niet spreken met ons, merkte ik al gauw dat een deel van onze dorpsgenoten echt heimwee heeft naar zijn vroegere dialect!

Roger en ik werden lid van de vereniging voor heemkunde, en werkten zelfs een poosje mee in de werkgroep "dialecten".   Aan onze samenwerking kwam echter snel een einde: terwijl het onze bedoeling was het vroegere dialect vast te leggen voor latere generaties (als een deel van ons verdwenen patrimonium) wilden de anderen net dat dialect weer promoten. Daar kon ik me dus niet in vinden, en na enkele aanvaringen besloot ik niet meer mee te doen. Ik vind het al erg genoeg dat we met dat verkavelings-Vlaams zitten opgescheept! Meer diversificatie vond ik helemaal uit den boze!

Nu, misschien is die evolutie niet tegen te houden... Daarover las ik in die tijd een reactie op een van de stukjes van LVB:

“Johan Vandepopuliere, woensdag, 2 maart, 2011 - 15:49:

Het Vlaams heeft zich als culturele identiteit gedissocieerd van het Nederlands in de jaren 80 en 90 onder invloed van het massamedium televisie en in het bijzonder de twee vaandeldragers van de televisie-cultuur VTM en Woestijnvis. Door de vrije marktwerking is het televisie-aanbod geëxplodeerd, kwantitatief maar ook kwalitatief, of in elk geval met een amplitude die de Vlaming heeft weggelokt van de Nederlandse zenders. Daar vond die voorheen asiel als de staatsomroep te belerend, ouderwets, ernstig of eenzijdig was.

Soaps en BV-panels werden de norm en daarin werd meer en meer dialect gesproken, of de tussentaal, het vermaledijde verkavelingsvlaams. Intussen stond het Hollands Nederlands ook niet stil. Luister naar Boudewijn de Groot of bekijk programma's van de jaren 70: het Nederlands op de radio's en TV's van beide landen verschilde niet zo erg veel. Nederlanders gebruikten nog niet "Hun hebben ..." om maar een voorbeeld te geven.

Zelfs het nationale niveau staat onder druk door de globalisering. Opnieuw is technologie het Internet) de drijvende kracht van de sociologische evolutie. Engels is nu de lingua franca voor economie en zelfs voor veel cultuurvormen. De ruimte die overblijft, met name het fysieke verkeer, wordt ingevuld door dialect of lokale varianten van de standaardtaal. Westvlaamse varianten verschillen veel meer van Belgisch Limburgse, dan varianten aan weerskanten van de Maas onderling. Politiek is er echter wel een reactionaire, nationalistische reflex, die zich onder meer uit in een claim op de "Vlaamse taal".

Het duurt langer dan ik had gedacht, maar mettertijd zal het nationale niveau onvermijdelijk verdampen. Het Engels zal vrijwel alle functionele niveaus bezetten. De volkstaal wordt weer wat hij was: een omgangstaal voor het fysiek bevattelijke niveau, niet gehinderd door standaarden. Op termijn valt het niet uit te sluiten dat het Engels ook dat niveau overneemt. Men ziet nu al dat de werkvloer in technologiebedrijven zich de moeite besparen alles in het Nederlands om te zetten. "Fetcht maai is dat deejta model".  Vlaamse managers delven het onderspit in de concurrentiestrijd om managementpostjes of commerciële onderhandelingen. De survival of the fittest zal er wel voor zorgen dat ook hier native speakers worden gekweekt (bemerk de vele bastaardwoorden in mijn betoog)”

Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams (38)

Naar Limburg

Roger heeft het geluk gehad heel jong op "brugpensioen" te kunnen gaan. Terwijl ik het woord opschrijf, ben ik me ervan bewust dat Nederlanders dat "overgangspensioen" noemen! Waarom "brugpensioen" niet opnemen in de standaardtaal? Dat klinkt toch mooier?

Kort na dat op "brugpensioen" gaan, toen de kinderen alle drie aan universiteitsstudies toe waren en dus "op kot" zouden gaan, verhuisden wij naar Limburg, naar Roger zijn geboortestreek Haspengouw.
Hier werd ik dagelijks geconfronteerd met weer een andere tongval. Maar, wat mij wel opviel, was dat ondanks het zangerige accent van mijn nieuwe buren, ik bijna nooit te maken kreeg met echt dialect. Tenminste niet wanneer de mensen tegen mij spraken. Onder elkaar hoorde ik ze soms andere woorden gebruiken dan ik gewend was, maar telkens vroegen ze mij dan of ik ze wel begreep. Wat een contrast met Antwerpen!

Ik vernam dat de gemeente iemand zocht om Nederlandse les te geven aan inwijkelingen en ik stelde mijn kandidatuur. Zo kwam het dat ik vanaf het eerste jaar dat we in Haspengouw woonden twee avonden per week les gaf aan volwassenen en kinderen: Walen, Russen, Albanezen, Indiërs, enzovoort. Ik probeerde al die cursisten standaard Nederlands te leren, en liet ze zelfs spreken met "jij" en "jou" (wat ik dus zelf nooit deed in de omgangstaal, ik bleef immers halsstarrig vasthouden aan het Vlaamse "gij" en "u"). In feite, dacht ik, zou die vorm in deze regio geen probleem mogen betekenen, vermits Limburgers niet de Vlaamse "gij" en "u" gebruiken. Dat was rekenen zonder de stijgende invloed van het zogenaamde verkavelings-Vlaams dat ze op radio en televisie hoorden: 'Ja, maar mijn baas zegt het anders!' wierpen mijn cursisten, tenminste degene die al aan het werk waren, vaak op.

Weer viel het mij op hoe moeilijk Franstaligen het hadden om onze klanken uit te spreken. Echt, hun klankrepertorium blijkt veel minder breed dan dat van de anderen (Russen en Albanezen deden het prima)! Meteen begreep ik waarom ik zelf zo veel moeite heb om Engels te spreken. Ook de Nederlandstalige zinsvorming is veel moeilijker dan de Franse, dat was me al meteen opgevallen toen ik deze taal opnieuw begon te leren. En die inversies en gescheiden werkwoorddelen aanleren aan Franstaligen was geen sinecure!

Ook hadden die mensen alle moeite van de wereld om afstand te nemen van sommige van hun eigen begrippen. Eens had ik het verschil tussen "familie" en "gezin" uitgelegd. Dat wilde er maar niet ingaan bij een groepje Franssprekenden: een vrouw met haar vriend, haar twee dochters en haar kleinzoon. Tja, in het Frans bestaat er dan ook maar één woord voor de twee begrippen! Tenzij je gaat werken met het meervoudswoord "parents" (dat nu eens "ouders" en dan weer "verwanten" betekent).

Ik keek hier (in Limburg dus) naar de serie "Katarakt" die zich grotendeels in onze nieuwe gemeente afspeelt. En toen was ik echt getuige van de verspreiding van het (Antwerps) verkavelings-Vlaams over heel Vlaanderen. Roger heeft de eerste aflevering zelfs niet willen uitkijken, omdat hij al meteen gehinderd werd door de gehanteerde taal. Daarin moest ik hem wel gelijk geven: die "taal" werd hier in Limburg immers (nog) niet (constant) gebruikt. Integendeel, de meeste mensen spraken AN, met weinig accent maar soms wel met een typische intonatie. En als ze thuis nog dialect spreken, is het zeker geen Brabants.

Waarom heeft men in de serie niet geopteerd voor dit soort Nederlands? Te moeilijk om aan te leren voor de meestal uit het Antwerpse afkomstige acteurs?

Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams (37)

Ik weet het, het is ontzettend lang geleden dat dit nog eens aan bod kwam. Ik had het te druk natuurlijk, maar ook: het lijkt niet heel veel mensen te interesseren. Vandaag was echter een bijzonder rustige, weer regenachtige, dag, en daarom voor de enkele bezoekers die ooit wel naar het vervolg hebben gevraagd:

Een correcte taal hanteren

Een zo correct mogelijke spelling lijkt me heel belangrijk. Ik zeg “zo correct mogelijk” want sinds voor het Nederlands de spelling ongeveer om de tien jaar wordt aangepast, lijkt het me zelfs voor een Germanist moeilijk om te volgen. Als je jarenlang “produKten” hebt geïmporteerd en dan ineens, van het ene jaar op het andere, “produCten” moet exporteren, is de overgang niet vanzelfsprekend. Als je altijd “pannekoeken” bakte voor je kinderen en ineens moeten ze “panneNkoeken” eten, dan sta je als moeder toch even versteld, niet?

Dat soort fouten vind ik dus niet zo erg. Maar wel DT-fouten, foute zinsconstructies, en, jawel, zeker in een Vlaamse tekst, de verwarring tussen “jij, jou, jouw” en “gij, u en uw”.

Ik heb opgemerkt dat heel veel mensen de DT-regel maar niet kunnen onthouden. Mij lijkt het de gemakkelijkste grammaticaregel die ik ooit leerde.

Hebben Vlamingen (ik weet niet hoe het zit met Nederlanders, maar als ik op fora van het Internet mag voortgaan, schrijven ze nog meer fouten dan wij) echt niet geleerd logisch te redeneren?

Nu, om helemaal eerlijk te zijn, de meeste Franstaligen doen het ook niet zo goed meer op fora, Facebook enzovoort. Daar lees ik ook geregeld zaken als “Vous désirer me contacté?” voor “Vous désirez me contacter?”.  Of nog “Pour évitez une grippe…” waar moet staan “pour éviter une grippe”. Fouten die er op wijzen dat veel mensen niet doorhebben hoe een taal functioneert!

Dialect, of eerder door dialect gekleurd Nederlands, duikt hier ook steeds vaker op in reclame op tv of radio, in tv-series. Ik heb er gemengde gevoelens bij: het is pittoresk, maar het helpt (leert) de mensen niet correct Nederlands spreken.

Franstalige intellectuelen hechten in principe veel belang aan een correcte taal en die houding mis ik in Vlaanderen.

Hoe vaak hoor ik tegenwoordig weer zeggen (zelfs door zogenaamde intellectuelen én op de radio!): ‘Voor te overleven moet een mens werken’ en ‘Men moet werken om de kost’; of nog, en dan vooral  sinds we  in Limburg wonen: ‘Hij woont langs mij’ of ‘Hoe laat komt ge mij uithalen?’. En natuurlijk hoor ik steeds vaker in een reclametekst: ‘Zijde klaar?’ (ben je klaar?) zoals dat in Antwerpen  (en dus tegenwoordig in verkavelings-Vlaams) klinkt.

In plaats van verder te evolueren naar AN, lijken Vlamingen steeds meer op te schuiven naar die tussentaal (‘verkavelings-Vlaams’). Jammer!

Eindelijk boodschappen gedaan!

Weer regen vandaag, praktisch de hele dag!

Tijdens onze inkopen van vorige zaterdag kochten we alleen wat nodig was voor de vissoep die ik als eerste gerecht zou klaarmaken voor onze familiereünie (de afspraak met Kerstmis is dat mijn broer, zus en ik elk één gerecht klaarmaken). Roger en ik wilden toen immers zo snel mogelijk van die boodschappen af zijn, zo druk was het in de winkels.

Dus was het vandaag hoog tijd voor echte boodschappen. Die we deden bij Aldi en Colruyt in Sint-Truiden.

In de twee winkels viel me hetzelfde gezelschap op: een autochtone, vrij jonge en enthousiaste vrouw met een vijftal jonge allochtonen. Ze vertelde haar “mannen” over de aangeboden spijzen, legde hen constant van alles uit, en de jongelingen volgden haar gedwee.

Ik vroeg me af of ze misschien een medewerkster was van Fedasil in Sint-Truiden, en misschien zelfs een leerkracht Nederlands? Want haar manier van doen deed me ten eerste denken aan een lesgeefster (die fel op haar leek) van de provincie die ik ooit heb geobserveerd door een half openstaande deur toen ik zelf “Nederlandse initiatie” gaf op de gemeente, en ten tweede aan wat ik zelf deed met mijn cursisten: de lessen aanpassen aan heel praktische, alledaagse zaken, en liefst “op de juiste plek” in plaats van in een leslokaal.

Ik zou mezelf niet zijn als ik die vrouw en haar gevolg niet de hele tijd – zo onopvallend mogelijk - had geobserveerd. Als ze is wat ik vermoed, deed ze dat perfect! De jonge mannen die haar volgden, spraken al heel goed Nederlands. En zij gaf haar uitleg heel gericht, terwijl ze hen terloops iets nieuws aanleerde.

Ik bleef aan haar denken en heb deze avond (na onze mosselmaaltijd, wat betekent dat Roger heeft gekookt) even gegoogeld naar “Fedasil Sint-Truiden”.

Amai (zeggen ze in Antwerpen): wat hebben de mensen het daar relatief goed! (volg de link hierboven en klik dan op “brochure Nederlands”).

Maar nergens las ik over lessen Nederlands (wat toch geen slecht idee zou zijn, niet?)!

Wie was die vrouw dan wel?

O ja, ik ga nog even de zogenaamde racistische toer op (al ben ik helemaal niet racistisch, dat kan Roger beamen), maar ik wil nog even opschrijven dat mijn moeder Nany het veel minder gemakkelijk heeft dan die asielzoekers! En dat lijkt me niet normaal!

Heel luie regendag!

Maar wat kan ik genieten van het niets doen! Nu, “niets”  is niet helemaal juist. Ik heb even met Nany gebeld, we hebben gelezen, genoten van de vele vogels op het terras (nadat we een hele tijd vreesden dat er geen enkele vogel op onze vetbollen zou afkomen, kregen ze vandaag plotseling het bezoek van merels, boomklevers, meesjes, mussen en roodborstjes), mails beantwoord, naar een aflevering van Star Trek gekeken (maar vond deze  niet zo denderend: het leek wel een verplichte anti-drugaflevering) en genoten van een hartverwarmend filmpje dat een vriendin mij opstuurde:

Kerstsfeer zoals ik me herinner!

 

Waarschijnlijk had mijn (Matadi-) vriendin door dat ik de sfeer uit onze kinderjaren miste?

En deze avond heb ik gekookt met wat ik in huis had (zelfs om boodschappen te doen, waren we te lui): tongfilets en courgette (met look en ui in olijfolie gegaard), met weer eens een mosterdsausje op basis van sojaroom. Je zou denken dat die zaken niet bij elkaar passen, maar niets is minder waar: het was heerlijk, zei ook Roger!

Eergisteren had ik voor één keer geluisterd naar de volledige Kerstboodschap van de koning van België en heb ik me er heel erg aan geërgerd. De kranten staan er vol van (heb ik vandaag gemerkt), dus ga ik mijn vredig gevoel niet op het spel zetten door er hier en nu nog eens op in te gaan!

Toch eventjes een echte Kerstsfeer!

Ik las vandaag nog even dit. Een Kerstmirakel?

Kerstavond

Gisteren vierden we Kerstmis bij mijn broertje en zijn vrouw Ingrid. Ik noem het liever een familiereünie, want ik mis de laatste tijd de spirituele en ook een beetje sprookjesachtige kerstsfeer uit mijn kinderjaren.

Ik heb echter genoten van ons samenzijn, van de lekkere dranken en spijzen, van de gesprekken en van de (soms hoog oplaaiende) discussies, vooral tussen onze jongens, van Elena die probeerde ieders naam na te zeggen. Telkens als ze een cadeautje kreeg (want er werden natuurlijk ook pakjes uitgedeeld), vroeg ze mij om dat te helpen openen. En vaak zei ze dan – tot ieders hilariteit - dat oma daarbij moest gaan zitten  ‘met (haar) dikke poep op (de) stoel’.

Ik moet hierbij uitleggen dat “poep” bij ons Vlamingen is wat in Nederland een “kont” wordt genoemd; en dat ik een poosje geleden, toen ze mij wilde laten zitten op een heel smal stoeltje van haar, zei dat ik daarvoor te dik ben. Het begrip “dikke buik” kende ze al, en ze vroeg me toen: ‘Oma dikke poep?’.

Op een zeker ogenblik reageerde Roger gisteren daarop plagend met: ‘Nu hoor je het eens van je eigen kleindochter!’. Ik weet dat ik geen dikke “poep” heb, dus kon ik daar smakelijk om lachen, maar toen de papa van Elena mij vertelde dat onze grote meid die uitdrukking tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt (ze zegt soms zo maar in een winkel, als ze achter iemand staat: ‘dikke poep!’) voelde ik me toch lichtjes schuldig!

 Zeger, Geert, schoonbroer Paul, Anneke en Hendrik (foto Roger)

 Anneke en Hendrik (foto Roger)

 Nadia (dochter van mijn zus Bie) en Nany (foto Roger)

Zeger (foto Roger)

We werden bij mijn broertje en Ingrid allemaal aangenaam verrast door de nieuwe aanwinst in zijn gezinnetje: hun lieve hondje Louise!

 Stephanie en Nathalie (dochters van broertje en Ingrid) met Louise (foto Roger)

 Louise (foto Roger)

Dit jaar moest mijn zus een geschenk voor mij kopen. En het was weeral bingo! Ik kreeg een prachtig okerkleurig vest… dat toevallig perfect paste bij mijn eenvoudige outfit van die avond… en bij de okerkleurige sjaal (onlangs van onze dochter gekregen) die ik bijhad. Vest en sjaal werden geregeld aangetrokken om tussen de gerechten samen met Anneke, Hendrik, Bie, haar man Paul (en soms niet rokers die graag bij ons vertoefden) buiten een sigaret te gaan opsteken. Warmere kleding was niet nodig: de avond was ongelooflijk zacht.

 Een heel klein deel van het gezelschap: mijn broertje, Nadia, Anton en hun moeder Bie (foto Roger)

Roger en ik waren wel pas om 3:30 uur thuis. Terwijl het in het Antwerpse aan het regenen was, merkten we dat hier alles droog was.

Roger had, als goede chauffeur, praktisch niets gedronken en wilde thuis dus wel nog minstens één glaasje wijn drinken. Ik denk dat we pas rond 5 uur deze ochtend in bed lagen. Vandaag was dus een echt heel luie dag!

Regen en nog eens regen! Maar ook filmpjes en lectuur.

Toen ik deze ochtend opstond, regende het en nu ik bijna ga slapen, regent het nog steeds. Tussendoor heeft het niet opgehouden! In Matadi hield ik van de (vaak zeldzame) regen, maar hier word ik er mistroostig van! Roger houdt er nog minder van dan ik: van wandelen kwam weer niets op deze regenzondag.

Ik heb gestreken, gelezen (onder andere in een boek van Gerard Bodifée), gekookt en wensmails beantwoord: ik heb nog geen tijd gevonden om de met kerst gebruikelijke wenskaarten te schrijven en te versturen. Wat een geluk dat de meeste mensen tegenwoordig die postkaarten vervangen door een e-mail!

Roger heeft me ook een stukje doorgestuurd van een zekere PDW over Sanctorum.  En daarna wees hij mij op de geschiedenisfouten in de geschriften van die Sanctorum! Ik heb het allemaal opgezocht (geschiedenis is niet mijn sterkste vak!), en… Roger heeft gelijk!

Ik heb de dag verder gevuld met filmpjes kijken op You Tube. Onder andere gekeken (op VTM) naar mijn aangetrouwde nicht Pascale die leerde van Piet Huysentruit “Merveilleux” te bereiden (veel te zoet en te vet voor ons, dat wel, maar ik vond het leuk, en, Christophe, Nononc en Françoise, Pascale kwam heel natuurlijk en tof over! ). Oei, kozijn (neef in het AN) Christophe, ik bedenk pas dat jij niet houdt van de woorden “leuk” en “tof”! Ik bedoelde dus dat jouw vrouw echt lief overkwam!

Ik heb de dag beëindigd (na ons avondeten, een beetje verder lezen in Bodifée en weer mails van vrienden beantwoord te hebben) met te kijken naar nog een aflevering van Star Trek (die ik deze keer niet  zo goed vond).

Een doodgewone dag dus!

Natte drukte vlak voor Kerstmis en lectuur

Weer regen vandaag, deze keer echt onophoudelijk. Koud was het  niet, integendeel. We moesten nog een paar boodschappen doen voor Kerstmis. In feite had ik die gisteren willen doen omdat ik de drukte van dit weekend vreesde, maar daar bleef toen geen tijd voor over. Dus moesten we de massa wel trotseren.

Het was niet te doen! Wat een volk! Winkelkarretjes hadden alle moeite om niet tegen elkaar te botsen in de supermarkten, overal ellenlange files, vreselijk dus voor ons! Op een zeker ogenblik was het manoeuvreren met dat karretje zo moeilijk geworden dat Roger mij op een beetje kalmere plek liet wachten terwijl hij zelf uit de rekken haalde wat we nodig hadden (we hebben de inkopen echt beperkt tot het hoogstnodige). Ondertussen bekeek ik de mensen rondom mij: allemaal al even druipend nat, drukdoende en nerveus. En het wriemelde allemaal zoals in een mierennest! Op dat ogenblik zag ik een man, die me vaag bekend voorkwam, naar mij lachen. Jawel, ik kende hem, maar van waar? Hij zag me twijfelen en stelde zich voor: een journalist die me lang geleden is komen interviewen. Terwijl ik hem herkende, herinnerde ik me ook zijn naam (die ik hier niet ga prijsgeven natuurlijk).  Ik kreeg de indruk dat hij en zijn vrouw dezelfde strategie volgden als Roger en ik om een beetje aan de drukte te ontkomen (maar in zijn geval stonden hij en zijn dochtertje bij het karretje te wachten).

Eigenlijk was het onze eigen fout dat we in die massa zijn terechtgekomen: we hadden die boodschappen donderdag moeten doen (hoewel, sommige zaken wilde ik echt niet te lang op voorhand kopen). Ik heb echt te doen met mensen die niet anders kunnen dan op zulke dagen hun inkopen doen! Wat een hel!

Eindelijk thuis heb ik nog even gebeld met mijn moeder (die ook net  van haar boodschappen terugkwam, samen met Roger en Lily Beeckman). En daarna hebben Roger en ik  nog enkel zitten lezen… aan onze pc.
Roger verwees me naar dit stukje. Van daaruit voerde een link (in een reactie van Johan Sanctorum) mij naar dit. En van daaruit voerde een andere link mij naar dit stukje. En zo ging dat maar door met mijn lectuur, die me weer eens bewees dat om in de Vlaamse literaire wereld door te breken, je de juiste personen moet kennen, en vooral heel politiek correct moet zijn*: iets wat veel leden van de KVLS niet lijken te beseffen (tijdens de laatste vergadering merkte ik bij sommigen een soort bewondering voor Kristien Emmerrechts). Ikzelf heb van enkele van haar boeken genoten (ja, ze kan schrijven)… tot aan een bepaalde bladzijde en dan legde ik haar boek meestal opzij omdat het te banaal werd.

Eigenlijk is lezen op het scherm vaak veel boeiender dan op papier… en ik begrijp dus wel dat, als ik niet aandring op bijvoorbeeld een wandeling, Roger aan zijn pc wil blijven zitten! 

Op een bepaald uur moest ik echter voor eten zorgen, en na de maaltijd en mijn uurtje lezen “op papier” (tja, toch heb ik nog die geur van papier soms nodig) in de relax, heb ik nog naar een aflevering van Star Trek gekeken. Ik geniet er eigenaardig genoeg heel fel van!

Ondertussen regent het nog steeds: ik voel me helemaal niet schuldig omdat we vandaag niet gewandeld hebben!

* Vaak zijn het de grote uitgeverijen die eisen dat je politiek correct bent, zodat ze hun entree zouden hebben bij bepaalde kranten en radiozenders. Onze vriend Dirk Lambrechts zaliger bijvoorbeeld hemelt in zijn eerste boek “Fado, de tranen van de Taag”, uitgegeven bij Epo,  de fadozangeres Amalia Rodrigues op als beste fadovertolkster, terwijl hij daarvoor altijd verkondigde dat ze absoluut niet de beste fado’s zong. De laatste keer dat we Dirk ontmoetten, stelden we hem een vraag daarover en hij gaf toe dat de redactie van de uitgeverij dat had geëist: ‘Wiens brood men eet, diens woord men spreekt’.

Huishoudwerkjes terwijl Roger een vroegere cursist van mij helpt

Deze ochtend leek mijn rug weer helemaal in orde. Roger vertrok iets over twaalven naar Tongeren, waar hij een vroegere cursist van mij (uit de tijd dat ik nog lessen initiatie Nederlands gaf op de gemeente) zou helpen puin naar het containerpark te brengen. Mijn ex-cursist, zijn vrouw en kinderen, die nu nog in Heers wonen, verhuizen inderdaad binnenkort. Mentor heeft in Tongeren maanden aan de renovatie van hun nieuwe huis gewerkt, en zocht nu iemand om hem te helpen al het puin, dat daar het resultaat van is, weg te brengen. En in zulke gevallen denken oud-leerlingen nog even aan hun oude lerares! Alleen kon ondergetekende hem echt niet helpen, dus sprong de lieve Roger in.

Ondertussen heb ik eindelijk ons bureau én de salon schoongemaakt (en mij nog maar eens geërgerd aan alle rommel die Roger en ik genereren!) en dat voelde ik daarna weer serieus in mijn rug!

Toen Roger rond 16:20 uur nog niet terug was, maakte ik me klaar om te voet naar het postkantoor (in het centrum van Heers, een half uur stappen) te lopen: ik moest immers dringend zaken versturen voor de KVLS. Ik schreef een briefje voor Roger, deed mijn oude wandelschoenen aan (degene die ik meestal draag lagen in onze auto) en toen… begon het weer eens te regenen. Niet heel fel, dus in feite was dat geen excuus om niet tot dat postkantoor te lopen. Maar… ineens kreeg ik toch weer zo’n felle rugpijn! En vroeg ik me af of Roger zijn sleutels wel bijhad (hij vergeet die nogal eens). Dat waren excuses genoeg om het pas geschreven briefje te verscheuren en verder op Roger te wachten. Achteraf gezien heel dom van mij: ik weet dat stappen de pijn verlicht, en als Roger voor een gesloten deur was komen te staan, had hij toch wel gewoon even gewacht?

Uiteindelijk was Roger toch op tijd terug zodat we net voor sluitingstijd op de post waren.

Deze avond, na het eten, terwijl ik in de relax lag te lezen met smeltende bittere chocolade op mijn tong, werd ik gestraft voor mijn luiheid: rugpijn tot en met!!!

Ik wilde verder lezen in dat boek van Adriaan Van Dis (ik weet het, ik schreef in de post waar de link naar voert “Dis”: dikke fout, en ik weet niet hoe dat gekomen is) maar, hoewel ik het begin ervan heel goed vond… begon ik het boek na een poosje langdradig te vinden! Ik stel vast dat ik met steeds minder “goesting” verder lees… en heb dus besloten die lectuur stop te zetten: er wachten hier immers nog honderden boeken!

Vertaling, KVLS, telefoontjes en… rugpijn

Eigenlijk stond vandaag onder andere op mijn programma ons bureau schoonmaken. Maar ik had zo’n felle rugpijn (Elena te vaak opgetild gisteren?) dat ik dat naar morgen heb verdaagd. Ik begon de dag dus met werk voor de KVLS (jawel, het soort werk dat ik liever aan een opvolger wil doorgeven). Dat was niet zo’n goed idee: door dat zitten aan de PC werd mijn rugpijn alleen maar erger. We moesten even naar de post en onder weg, in de auto,  dacht ik dat ik de pijn niet meer lang zou uithouden zonder een pijnstiller te slikken – die we wel niet in huis hebben, dus dan zouden we eerst nog langs een apotheker  moeten rijden.

Terwijl ik van onze geparkeerde auto naar het postgebouw liep, voelde ik echter de pijn verminderen. Ik heb al vaker opgemerkt dat lumbagopijn vervaagt bij het stappen. Helaas, het regende weer eens pijpenstelen, dus een wandeling zat er niet in!

Thuis wachtte weer een heel dringende vertaling. Toch heb ik eerst enkele mensen opgebeld, en tijdens dat telefoneren liep ik constant rond. Het stappen deed deugd aan mijn rug! Straks word  ik nog een telefoonadept, ik die eigenlijk niet zo graag telefoneer!

Nadat ik met mijn moeder Nany had gekeuveld en nog iemand uit Matadi had opgebeld, heb ik langer dan 3 kwartier met zuster Godwine gepraat. Ze had me zoveel te vertellen! 

Ik hoorde haar wel eerst vragen aan de aanwezige schoonmaakster of die haar zou helpen met weer recht te staan nadat ze zich comfortabel had neergezet om “even te praten met een heel goede vriendin”! Zuster Godwine wordt 90 jaar op 7 januari!

Daarna was mijn rugpijn zo goed als over en kon ik eindelijk aan die vertaling beginnen. Voor ons avondeten was een Vlaamse stoofschotel voorzien, wat me dus de kans gaf af en toe rond te lopen en ondertussen ook verder te werken aan de vertaling. Die op tijd geleverd werd!

Drukke dagen… en Zeger wordt 31 jaar vandaag!

Vandaag werd Zeger 31 jaar! Dikke proficiat, jongen! Wij waren deze dag nog eens bij Elena, maar Zeger kon deze avond niet komen eten: hij had een andere afspraak. Eigenlijk normaal… Elena heeft wel naar hem gevraagd en deze keer zei ze niet “Eger” maar weer iets dat veel meer op “Nonkel Zeger” leek! Ze bleek echt een beetje ontgoocheld toen ik haar zei dat Nonkel Zeger vandaag niet zou komen (en ik kon haar natuurlijk niet uitleggen waarom dat was, daarvoor is ze nog te klein).

Lutti, de onthaalmoeder, bleek praktisch zonder stem te zitten! Hoe is ze die kindjes dan de baas gebleven heel de voormiddag?

Toen Elena Roger en mij zag binnenkomen bij Lutti, liet ze deze keer al het speelgoed vallen, rende ze naar ons en sprong ze bijna in mijn armen. Ik smolt!

Het was druk met Elena: de laatste tijd is ze heel uitgelaten, lacht ze vaak, speelt en babbelt ze veel, en bewondert ze alles: ze lijkt het leven heel boeiend te vinden! We hebben voornamelijk met haar dierentuin gespeeld, maar ook gezongen, gedanst, en uiteraard gekookt: zij op haar kookvuurtje, ikzelf daar vlakbij op het grote fornuis. Elena heeft weer opvallend veel gegeten, en met veel smaak. Op een zeker ogenblik, tijdens de boodschappen, proefden Roger en ik van aangeboden pikante “snoepjes” op basis van onder andere gember. Ik gaf er een klein stukje van aan Elena die telkens om meer vroeg. Ze is duidelijk geen zoetekauw! Terwijl ik tegen Roger zei: ‘Nee, veel te pikant voor mij!’, smeekte onze grote meid om nog meer!

O ja, dat vergat ik bijna te vertellen: Lutti heeft het mysterie van het “klikhuisje” opgelost: het gaat over een speeltafel die bij haar staat, die je moet openklikken om daarboven een huisje te doen verschijnen.

Roger en ik kregen ook de kans nog eens onze zieke te gaan bezoeken. Ze maakt het weer opvallend beter, is zich nu goed bewust van hetgeen er allemaal gebeurd is, al beseft ze ook dat ze zich grote delen van de voorbije maanden niet meer herinnert! Ik hoop zo dat het eindelijk de goede weg opgaat!

Gisteren was al even druk: onder andere een flinke, koude wandeling in de velden rond Borgloon (waarbij we weer langs de mooie transparante kerk kwamen).

 Foto’s Roger

En ‘s avonds eindelijk nog eens een bestuursvergadering van de KVLS. Ik hoopte iemand te vinden die mij wil opvolgen als penningmeester. Ik heb die job destijds enkel aangenomen met de bedoeling alles te digitaliseren zodat mijn opvolger minder werk zou hebben. Aan de “omgang met geld” zelf heb ik immers een onverklaarbare hekel. Omdat ik het tegenwoordig veel te druk heb, hoopte ik dat iemand anders die nu fel vereenvoudigde taak zou willen overnemen (zodat ik zelf wat meer tijd zou overhouden voor andere zaken en dus ook om weer voor mezelf te schrijven). Maar niemand hapte toe!

Nu, we waren maar met vier  bestuursleden. Volgende keer lukt het misschien wel?

De vergadering verliep heel vlot, was gezellig en liep toch niet uit, hoewel Edith trakteerde met taart ter gelegenheid van Kerstmis. Boudewijn Knevels was mij komen oppikken en bleef nog even iets drinken nadat hij mij weer naar huis had gebracht.

Een van mijn boeken gaat tweedehands voor een ongelooflijke hoge prijs!

Weer praktisch de hele dag regen vandaag: ik word het beu!

Gelukkig moesten we in verschillende winkels zijn (maandag is voor ons immers boodschappendag) zodat Roger toch voldoende beweging heeft gehad. We winkelden onder andere in de  Lidl van Wellen, waar we onze vriendin Liliane tegenkwamen. Dat werd dus een poosje babbelen voor we eindelijk aan onze boodschappen toe waren. Liliane vroeg ons hoe het ging met zuster Godwine en daarmee besefte ik dat ik heb vergeten te vertellen dat ik onlangs in Sint-Truiden haar overste, zuster Emilia, heb ontmoet, dat die vertelde dat het met zuster Godwine soms goed, soms wat slechter gaat. En dat zuster Godwine vorige zaterdag naar mij belde. Ze viel echter op Roger: ik stond net onder de douche! Ik moet morgen echt proberen tijd te vinden om haar zelf nog eens op te bellen. Liliane en ik beloofden elkaar dat we begin 2013 samen onze “nonnetjes” zouden bezoeken. Dat hadden we eigenlijk al afgesproken in oktober, maar daarna werd het voor ons beiden zo druk: zieken in onze familie, onder andere kleinkinderen.

‘s Avonds heb ik uiteraard gekookt (onder andere een heel lekkere spinaziestamppot met kikkererwten), nog met veel plezier gekeken naar een aflevering van Star Trek, en daarna deed ik iets wat ik al jaren niet meer had gedaan: zoeken op Google waar mijn boeken zoal verkocht worden. Ik weet echt niet waarom ik het deed: een ingeving zeker? Maar ik kwam wel op iets heel eigenaardigs terecht. Op Bol.Com in Nederland vond ik mijn dun boekje “Een boom voel ik mij” te koop (tweedehands) voor 25 euro!!!

Zeggen dat ik voor dat boekje (dat oorspronkelijk veel goedkoper was!) nooit royalty's heb ontvangen, wegens “te weinig interesse voor dat schrijfsel van mij”!

Ik heb er hier nog enkele exemplaren van liggen! Zou ik ze voorstellen aan Bol.Com? En wat krijg ik er dan zelf voor???

“Klikhuisje”?

Deze avond, na ons Ikeawandeling, kregen we een telefoontje van onze dochter en al gauw nam Elena de hoorn over. Ze bleek me heel veel te vertellen hebben (maar sorry, grote meid  die dit later hopelijk zult lezen, ik had moeite om je te begrijpen! Je babbelde zo druk, zo heftig, en zoals je weet, sprak je op die leeftijd niet alle klanken uit. Niet gemakkelijk te begrijpen zonder beeld! ).

Ik hoorde onze dochter enkele keren vragen: ‘Geef je mij de telefoon even terug?’ en Elena antwoorden: ‘Nee, Elena (ver)tellen (aan) oma!’

Ik begreep wel dat het ging over haar poppenhuisje en een poes die moe was en daar nu in sliep, over iets dat ze “gekookt had”, over hun bezoek aan de dierentuin gisteren, en over papegaaien, over hun bezoek vandaag aan de ouders van haar papa waar ze heeft kunnen spelen met neven en achterneven (‘kindjes, oma!’, en die heeft ze jammer genoeg niet in onze familie) en over een “klikhuisje”.

Wat ze met dat “klikhuisje” bedoelde was me echt een raadsel! Ik herhaalde het woord, en ja, ze wilde echt “klikhuisje” zeggen, dat was duidelijk! (Gelukkig vond ze het niet erg toen ik een paar keer moest passen en zeggen: ‘Elena, ik begrijp het niet!’). Ze begon dan telkens heel fel te lachen. Weer een grapje? Nee, ik denk echt dat ze iets bedoelde dat ik niet begreep.

Toen ik uiteindelijk weer haar moeder aan de lijn kreeg, vroeg ik haar of ze wist wat “klikhuisje” kon betekenen. Zij wist het ook niet. Ik dacht nog even dat haar Duplohuisje (ook van de Sint gekregen) misschien weer in elkaar “geklikt” was (het lag vorige woensdag helemaal uit elkaar), maar onze (hoogzwangere: Roger en ik zijn ook in “blijde verwachting”!) dochter antwoordde me letterlijk: ‘Nee, dat is nog steeds een puinhoop!’.

“Klikhuisje” blijft dus voorlopig een mysterie!

Regen, Ikea en Star Trek

Het heeft deze zondag bijna onophoudelijk geregend! Toch zou ik willen dat Roger (praktisch) elke dag voldoende beweegt. Op het Internet had ik gelezen dat Ikea in Hognoul vandaag open was en ik stelde dus voor nog eens daar naartoe te rijden.  We waren wel even bang dat het er te druk zou zijn maar het viel erg mee. De Ikea van Hognoul vind ik veel aangenamer dan die in de buurt van Antwerpen destijds (men zegt me wel dat die in Antwerpen ook veel beter is geworden na de renovatie).

We hebben in Hognoul anderhalf uur goed doorgestapt (en ondertussen natuurlijk genoten van de vele tentoongestelde interieurs): dat volstaat ruimschoots. Vlak voor we de kassa zouden passeren, had ik vreselijk honger en ik stelde voor een kleinigheid te eten in het Ikea-restaurant. Het werd één Zweeds buffet en één gemengde sla (samen voor 4,95 euro) voor ons beiden. Wat een geluk dat we geen twee porties van elk hadden genomen, want die twee enkele porties waren zo copieus dat we er allebei voldoende mee gegeten hadden. Ik hoefde deze avond dus niet meer te koken! Dat gaf me de gelegenheid nog eens naar een paar afleveringen van Star Trek (the next generation) te kijken.

Hendrik had ons immers een poosje geleden een zeventiental afleveringen van Star Trek geleend: hij wil zo graag dat we die serie ook zouden bekijken. Roger heeft al bijna alle afleveringen gezien (tja, hij heeft meer vrije tijd dan ik):  ik ben nog maar aan aflevering 12. Als ik er een begin te bekijken, waarschuwt Roger meestal: ‘Die vond ik niet zo goed!’. Ik was trouwens ook een beetje bang dat ik er niets zou aan vinden: science fiction is niet bepaald mijn ding… En toch geniet ik er met volle teugen van, net zoals ik (nog steeds) van sprookjes kan genieten.

En het kijken ernaar herinnert me er ook aan hoe ik de laatste maanden dat we in Antwerpen woonden elke woensdag naar een of twee afleveringen van Blake’s 7 keek met de “kindjes”. Wat heb ik daar ook van genoten! En toch, eerlijk, Hendrik (ik weet dat je nog steeds een grote fan bent van Blake’s 7), deze serie vind ik nog veel beter!

Massa of individu?

Ik las daarnet dit op een van mijn favoriete blogs.

Het boek waarover sprake is, interesseert me. En het stukje vond ik ook aangenaam lezen. Maar… ik blijf me de vraag stellen of we echt allemaal “ego’s” zijn, of mensen die denken dat we los van elkaar bestaan maar eigenlijk allemaal deel uitmaken van één groot geheel.

“Ikzelf” (tja, hoe zou ik anders over mijn huidig “ik-gevoel” kunnen spreken zonder het woord “ik” te gebruiken?) neig naar de tweede uitleg. Dat komt natuurlijk doordat ik me vaak zo fel in iemand anders kan inleven dat het soms voor andere mensen vervelend wordt (ooit vertelde ik bijvoorbeeld aan een vriendin – die me onder andere daarom heeft laten vallen - dat ik begreep wat er omging in Michelle Martin, en dat was de waarheid! In haar man, Dutroux, kon ik me veel moeilijker inleven, dat wel!)

Massa of individu???

“Kerstsfeer” in Tongeren

Het was mooi weer deze middag en ik weet dat Roger soms graag in een stad rondloopt. Dus stelde ik voor naar Tongeren te rijden en daar een uurtje of zo rond te stappen. Normaal gezien vind je daar nog vrij veel rustige plekjes en de echte winkelstraten zou ik er even bijnemen om Roger plezier te doen.

Ik dacht er echter niet aan dat het zaterdag was en dat we vlak voor kerstmis staan: er liep dikwijls “te veel volk in onze weg” zoals ik het op een zeker ogenblik oneerbiedig uitdrukte toen we door al die drukte verplicht werden te slenteren.

Al bij het binnenrijden in Tongeren werden we de zogenaamde “kerstsfeer” gewaar: overal lichtjes, Kerstmannen en andere versieringen. Maar de koe hieronder sloeg toch alles (ik vermoed wel dat het als grap bedoeld is):

 Foto Roger

Eerst voerde onze wandeling ons nog langs vrij rustige plekken zoals de watertoren en  het Onze Lieve Vrouw-college.

 Foto’s Roger

Gaandeweg echter kwamen we in meer bevolkte en soms dus naar mijn zin te drukke straten terecht.

 Foto’s Roger

Na bijna anderhalf uur stappen, zochten we de rust en de stilte van de basiliek op, waar ik stilletjes genoot van een heel ander soort kersttaferelen.

 

  Foto’s Roger

Toen we de kerk buitenkwamen, was de zon verdwenen en de lucht heel grijs geworden, zo grijs dat we dachten dat we sneeuw zouden krijgen (maar blijkbaar vergisten we ons). We liepen terug naar de auto en onder weg ontmoetten we dit (Franstalig!) plaatje aan de ingang van een tuin:

 Foto Roger

Is die hond inderdaad zo vreselijk dom dat men het nodig vond daar op te wijzen?

Over fauteuils, herfstweer en erfgoedfoto’s

Vrij veel vertaalwerk vandaag. Toch bleef er wat tijd over voor een wandeling. Er was regen voorspeld, maar die hadden we nog niet gezien toen we rond 14 uur – tussen mijn twee vertalingen door – in de auto stapten. We zouden eerst naar het containerpark rijden met een afgedankte fauteuil die al jaren op de kamer van onze dochter had gestaan. Dat was een van de laatste stoelen uit de reeks die Roger destijds in elkaar knutselde (de enkele die nu nog overblijven, staan te niksen in onze slaapkamer en in die van de jongens): onze eerste salonstoelen! Roger had ze gefabriceerd met autostoelen die hij vond op autokerkhoven (die bestaan nu niet meer). Daaronder bouwde hij een houten onderstel met een lade en wieltjes! Toen we uit Antwerpen naar hier verhuisden, hebben we de meeste verkocht (en voor één keer leken we wel zakenmensen: we kregen er meer geld voor dan wat we ervoor hadden betaald op dat autokerkhof ).

We hadden toen immers dit huis al,  hadden hier al twee tweedehandssofa’s gekocht, en in dit huis stonden ook al, in wat onze “bibliotheek” zou worden, twee luie stoelen die ik had geërfd van mijn grootmoeder van vaders kant. Die autostoelen zouden we dus nergens kunnen plaatsen. Maar ik miste ze al snel: praktischer en meer comfortabele fauteuils dan die constructies van Roger heb ik nog niet ontmoet… Hoewel, een bekend merk (ik kan even niet op de naam komen) heeft later (dure) fauteuils gefabriceerd volgens hetzelfde concept.

Terwijl we naar het containerpark reden, begon het te gieten: daar ging onze wandeling! Jammer, want  het was echt herfstachtig vandaag: (niet overdreven) veel wind en niet echt koud meer.

We reden dus maar terug naar huis waar ik verder vertaalde en geregeld het weer in het oog hield: het is blijven regenen (het regent trouwens nog steeds).

De laatste tijd krijgen we veel e-mails met als bijlage een pps met oude foto’s. Wel plezierig als ze verwijzen naar plaatsen waar je gewoond hebt. Deze avond kregen we een gelijksoortige e-mail doorgestuurd van de secretaris van Heemkunde Groot Heers, maar deze keer met een link naar Flickr. Mooie foto’s, dat wel, maar te weinig naar mijn zin: ik hoop dat er nog meer zullen op gezet worden!

En daarna las ik dit: waar gaat onze wereld toch naartoe?

Foto’s van Elena en haar opa

Vandaag was een luie dag, zou mijn Marraine zaliger gezegd hebben! Zij begreep inderdaad niet dat lezen ook zijn nut heeft!

Ik heb vandaag dus inderdaad niet veel anders gedaan (onder andere met heel veel plezier in Heibel)!

Deze avond ging ik wel even kijken of Roger “zijn” foto’s van gisteren al had opgeladen…  en herinnerde me dat alleen ik foto’s had gemaakt.  Tijdens het koken, toen Elena niet alleen haar poppen eten wilde serveren, maar ook mij. Ik had toen echt geen tijd, raadde haar aan opa uit te nodigen, wat ze dan ook deed… en toen ik ze beiden bezig zag, heb ik toch heel even mijn kookpotten verlaten om volgende foto’s te maken (ik weet het, ze zijn niet zo goed als die van Roger):

 Eigen foto’s met het toestel van Roger

Elena, Zeger en ziekenbezoek

We gingen deze middag Elena afhalen bij Lutti. Weer toonde ze me al het speelgoed en ook de “tekeningen” die ze er maakt en die Lutti daarna ophangt. Het lijkt daar bijna een kleuterschooltje! En wat bewonder ik die onthaalmoeder!

Nadat we “thuis” samen met haar moeder hadden gegeten, ging Elena vrij gemakkelijk een dutje doen. Dat gaf Roger en mij de gelegenheid om nog eens onze zieke te bezoeken. Die echt veel beter leek! Ze herinnert zich wel niet veel van de voorbije weken…

We reden daarna terug naar “huis” waar Elena weldra wakker werd. En toen werd het weer spelen na haar vieruurtje (veel fruit en kaas). Haar keukentje – dat in de keuken is geïnstalleerd – boeit haar nog steeds. Maar we speelden ook met de dierentuin die ze ook van Sinterklaas heeft gekregen, en vooral, ze reed vrij veel rond op haar “auto” (eigenlijk een vliegtuigje).

Ik had haar erop voorbereid dat haar nonkel Zeger ‘s avonds zou komen, en geregeld vroeg ze naar hem. Ze zei dan iets als: ‘Eger komen pelen?’. Maar telkens moest ik haar aanmanen nog even te wachten.

En toen werd er uiteindelijk gebeld. ‘Eger?’, vroeg ze mij en ze trok me mee naar de trap die uitgeeft op de hall (haar mama was pas gaan les geven en Roger was even niet bij ons). Ja, het was Zeger.

We aten samen en daarna wilde Elena absoluut met haar oom spelen: dat gaf me de kans de keuken op te ruimen. Na een laatste flesje en een verhaaltje ging Elena zonder probleem slapen.
Zeger en ik keken nog naar enkele afleveringen van “Friends” en het viel me op dat Roger deze keer vrij graag meekeek!

“Schoon volk in de hemel?” van Thierry Deleu

Dat boek (van Thierry Deleu) heb ik besteld en verwacht ik een van deze dagen in onze brievenbus te vinden. Ik ben echt heel benieuwd!

En zeker nadat ik het onderstaande las:

“In een interview voor El Paĩs (24.01.2004) zegt Saul Bellow, Amerikaanse Nobelprijswinnaar literatuur (1976), op de vraag “Wat denkt u dat er zal gebeuren na de dood?”: “Dat weet ik niet, maar ik geloof niet dat met de vernietiging van het lichaam alles is opgelost. Ik ben van mening dat wat de wetenschap ons zegt, niet voldoet en niet bevredigt.”

In het januarinummer 2004 van Streven schrijft S.W. Couywenberg, oud-hoogleraar staats- en bestuursrecht aan de Erasmus-Universiteit Rotterdam: “Wat stelt het atheïsme als levensbeschouwing voor? De belangrijkste pijler ervan is iets negatiefs, met name de ontkenning van God, wat atheïsten evenmin kunnen bewijzen als gelovigen het bestaan van God.”

Ik wil niets bewijzen en niemand overtuigen. De twijfel is mijn werktuig. “Nescio,” is mijn antwoord. “Ik weet het niet.” Ik vraag mij wel af waar al die Kerkse gelovers en stramme atheïsten hun absolute zekerheden vandaan halen.

(De auteur)

“Veel mensen hebben behoefte aan inspiratie en zingeving. Het lijkt erop dat er ondanks alle welvaart ook iets verloren is gegaan. Daarom zoeken mensen naar een beter evenwicht tussen materiële welvaart en geestelijk en lichamelijk welzijn.”

(Thierry Deleu)

***

Als uitgever was het geen sinecure om te beslissen dit essay uit te geven. De auteur heeft mij echter overtuigd van de waarde van dit geschrift.

Mensen zijn willend, voelend, denkend of gelovend. Tussen deze menselijke activiteiten kan harmonie bestaan. Gevoel en verstand kunnen met elkaar samengaan. Hetzelfde geldt voor geloven en denken.

Dit boek van Thierry Deleu gaat in op de wederzijdse relatie tussen geloven (religie) en denken (rede). De auteur is erin geslaagd het thema op een creatieve en boeiende manier uit te werken. In het boek neemt hij geen stelling, hij maakt hoogstens een voorzichtige overweging of vergelijkt zijn mening met die van zijn bron, maar hij reikt wel een vocabularium aan om te komen tot prikkelende discussies.

De auteur noemt het boek zijn filosofisch testament. Als uitgever laat ik mij in met het attractief-zijn van het essay of met de kansberekening voor veelvuldig lezen en discussiestof. Indien het boek ook de vorm van een afrekening aanneemt, - waar ik niet van overtuigd ben, - dan distantieer ik mij van deze (strikt persoonlijke) bedoeling.

Schoon volk in de hemel? is veeleer een arbitrair boek om tot een harmonieus samengaan te komen tussen religie en wetenschap. Daar is iedereen, van welke overtuiging ook, mee gebaat. En dat kan voor niemand een struikelblok zijn!

De uitgever

Thierry Deleu, geboren op 11 februari 1940, woont op de Zandzeggelaan 18 te 8670 Oostduinkerke

Hij is eredirecteur secundair onderwijs van de Middenschool van het Gemeenschapsonderwijs in Tielt (1988-2000).

Van 1962 tot 1988 was hij leraar Nederlands en intern pedagogisch begeleider aan de Middenschool van het Gemeenschapsonderwijs te Harelbeke. In 1973 werd hij voor een periode van twee jaar de eerste gedetacheerde leerkracht bij Humanistische Jongeren Service.

Van 1970 tot 2000 is hij politiek actief geweest als copywriter, campagneleider en parlementair medewerker. Van 1995 tot 1999 was hij attaché op het onderwijskabinet van Vlaams minister Luc Van den Bossche en Eddy Baldewijns.

Sinds 1982 is hij voorzitter van de (slapende) confrérie "Orde van het Zwarte Schaap". Sinds 1 september 2004 is hij ridder in “The Order of the Razorblades”, de enige online ridderorde in Vlaanderen. Sinds 2011 is hij lid van de “Orde Driekoningen” (Beauvoorde).

Hij is co-auteur van enkele leerboeken Nederlands ten behoeve van het beroepsonderwijs, onder de titel Ons Taalboek (1968-1972).

Thierry Deleu geniet bekendheid als medeoprichter van het tijdschrift “Kreatief” (1966), hoofdredacteur van het tijdschrift "Boulevard" (1970-1980), als uitgever van de reeks Schaap Boeken (in hoofdzaak poëzie) en als samensteller van enkele bloemlezingen voor het kunstonderwijs. Vooral is hij echter bekend als dichter en romancier. Liefde, dood, erotiek en natuur zijn de voornaamste thema’s in zijn werk. De Westhoek en spec. De Moeren zijn meestal het decor van zijn gedichten.

Hij is eveneens auteur van de biografie Marc Bourry, man van het volk (1986) en de essays Verslag van een literaire ontmoeting met André Velghe (1998), Ik zou liegen als ik het anders zei (2001), Guy van Hoof, dichter zonder kroon ( 2001), à titre Personnel (brievenboek, 2004) en Dichters dromen lucide (essay) (2010).

Bij het Pablo Nerudafonds verscheen in 1986 een essay over zijn poëzie van de hand van de Antwerpse auteur Guy van Hoof, onder de titel Aan wat overblijft heb ik genoeg. In 2004 gaf de VWS in de reeks Bibliotheek van West-Vlaamse Schrijvers de monografie Als een jager in zijn grondgebied uit (auteur Guy van Hoof).

T.g.v. zijn 60^ste verjaardag (in 2000) werd hij gehuldigd door de Stad Harelbeke en publiceerde De Gebeten Hond een selectie van zijn beste gedichten, onder de titel In de weelde van de liefde. Hij werd toen ook Culturele Figuur van de Stad Harelbeke.

In 2002 verscheen zijn debuutroman Eindterm. Het eerste deel van de Creuse Trilogie, waarvan in 2003 Amélie Laforêt verscheen en in 2004 de historische roman Arsène du Frêne, heer van La Vallade. Ook deze boeken werden uitgegeven door De Gebeten Hond Harelbeke.

Ook de gedichtenbundel De kiemjaren en de vierde roman, Klamme handen, werden in 2006 voorgesteld in de stadsbibliotheek van Harelbeke. Beide zijn uitgaven van Razor’s Edge Editions Gent.

Magisch alfabet (gedichten & foto’s), speciale editie, verscheen in 2007 bij dezelfde uitgeverij.

Vanaf 2008 worden zijn boeken voorgesteld op het gemeentehuis van Koksijde.

De politieroman De doden zwijgen niet (zelfde uitgever) in 2008.

In datzelfde jaar werd daar ook het eerste jaarboek van “De 50 Meester-dichters van de Lage Landen bij de zee” voorgesteld.

Thierry Deleu is voorzitter van dit Vlaams-Nederlands dichterlijk genootschap. Op 7 (binnen drie dagen) wordt op dezelfde locatie het 2^de jaarboek van dit Nederlands-Vlaams dichtersgenootschap gepresenteerd.

In 2009 verscheen zijn zesde roman, Liefde en dood op Sint-André.

In 2011 werd de verzamelbundel Strandjutter (n.a.v. zijn 70^ste verjaardag) voorgesteld in het gemeentehuis van Koksijde. Een uitgave van Demer Uitgeverij.

Datzelfde jaar verscheen zijn zevende roman, Niets is wat het lijkt, bij Boekscout (Nederland).

In 2011 kwam ook het tweede jaarboek uit van “De 50 Meester-dichters van de Lage Landen bij de zee”.

In december 2011 werd de familiekroniek 1661 - Dum spiro, spero in Cinema Koksijde voorgesteld. Het boek kwam uit onder het coauteurschap van burgemeester Marc Vanden Bussche en Thierry Deleu.

In april 2012 werd zijn essay Een gelukkig, gedroomd Arcadia (essay over de poëzie van Fernand Florizoone) voorgesteld op het gemeentehuis van Koksijde.

Inmiddels verschenen zes gedichtenbundels als netbook bij Het Prieeltje Online Diest en De Geletterde Mens Uitgevers, resp. Bourgondische suite, Helvetiaanse verzen, Wulpen, in nevel van tijd, Eb en vloed en Chaos.

In voorbereiding: Meeuwen in bloot onderlijf (Oostduinkerkse gedichten), Job boven beenhouwerij (roman).

Thierry Deleu publiceerde sinds 1965 tot op heden 23 gedichtenbundels, stelde 4 bloemlezingen samen, schreef 7 romans, 6 essays, 2 taalboeken Nederlands voor het beroepsonderwijs. Poëzie van hem werd geplaatst in 52 bloemlezingen.

Dankbetuigingen

Voor mij was het schrijven van dit boek een geweldige ervaring, herscheppend - hét motief! - maar ook lastig. Het was een onderneming die ik niet had kunnen voltooien zonder de hulp en de steun van mijn vrouw, al ruim dertig jaar mijn levensgezellin. Zij is de positieve “centrale persoon” in mijn leven. Zij heeft mij niet alleen tot een beter schrijver gemaakt, maar ook tot een beter mens. Zij is de inspirerende en leidende kracht geweest toen ik mijn eigen leven van binnenuit (her)schiep.

Haar geloof in mij heeft me de moed gegeven om opnieuw te beginnen en mijn weg terug te vinden naar mijn authentieke ik, terug naar wie ik echt ben, in plaats van wat anderen zouden willen wie ik was. Ze verspreidde geen boodschappen van schuldgevoelens, ze trok geen lang gezicht over de lange uren. Dat was enorm belangrijk. Zo kon ik mij concentreren op de dingen die voor mij echt belangrijk waren. Ik vroeg mij dikwijls af: “Wat steekt er achter al dat geworstel in het leven?” Eerlijkheidshalve moet ik wel vermelden dat zij het niet altijd eens is met mijn hypotheses, visies en standpunten.

Ik dank ook alle informanten voor hun inspanningen met betrekking tot de inhoud van het boek. Dank - veel dank - aan de sponsors voor hun mecenaat. Door hen is het mij gelukt om mijn boodschap aan “iedereen die kan lezen” over te brengen.

(De auteur)

Recensie over Schoon volk in de hemel

Een wijs boek!

Dit essay is een bravade, soms irriterend, provocerend, maar altijd eerlijk. Het doet denken aan een handboek, een handleiding, ruim bemeten en met veel passie geschreven.

De auteur brengt de “weters” en de “gelovers” graag met beide voeten op de grond. Onvoorwaardelijk geloven of fanatiek negeren van het mysterie is vaak oorzaak van onderdrukking.

Iemand de mond snoeren is een arrogante bezigheid en leidt tot stiekeme reacties waarmee onderdrukten hun gram halen. Wat onderdrukt wordt, keert terug in de vorm van barbarij.

De auteur houdt een vurig pleidooi voor respect en verzoening. Hij huivert van extreem vasthouden aan primitieve machtsinterpretaties.

Hij is niet pessimistisch en gelooft in een revival van de tolerantie. Hij ijvert voor coöperatie en verzet zich tegen polarisering die door het eigen “grote gelijk” wordt gevoed. Polarisatie van het eigen blikveld leidt tot verarming van lijf en geest, van doen en denken.

In modale taal: “Ander Geloof”, “Andere Overtuiging” hanteren als een leiband om de mensen te manipuleren is verfoeilijk! Elk weten, elk niet-weten, een vermoeden, kan deel uitmaken van een discussie, maar is geen vrijgeleide voor superioriteit.

Dit essay vergt aandacht en inspanning, maar het is een moedig pleidooi dat tot nadenken oproept, tot zelfreflectie en tot kritisch handelen stemt.

De auteur geeft via lijnen van geleidelijkheid uiting aan een vrijmoedig spreken, hij wil vrij-denkend zijn, zijn gedachten moeten vrij zijn. Dit betekent dat hij er zich van bewust is dat hij bij alle kennis en objectiviteit in fine slechts zijn eigen biografie overhoudt.

De auteur opteert voor een samenleven van “gelovers” en “niet gelovers” waarin beiden resoluut en onvoorwaardelijk nalaten hun gelijkhebberigheid door de strot van de anderen te rammen.

Steeds meer wordt de burger “opgevoed” met pakketjes extreem individualistische godsdienstigheid of extreem atheïstische gedragscode dat hem zowel van het verleden als van de toekomst afsluit. De betweterij van deze “denkers” stoort de auteur, zij belemmeren discussie en vraagstelling.

Zij hemelen op of veroordelen de almacht van het religieuze en het klerikale, maar houden zich fanatiek enkel met het verleden bezig. Daardoor moet het debat iedere keer opnieuw worden gevoerd.

In het essay is slechts heel sporadisch retorisch getracht om de andere om te praten, de auteur heeft zich gehoed voor hooghartig gebabbel.

Of dogmatisch geloof en rationeel ongeloof verenigbaar zijn? Zijn zij complementair? Dit laatste zou de auteur wel willen. Hij opteert voor een filosofie waar niet alleen “het geloof” zich aanpast aan de bevindingen van de wetenschap, maar ook omgekeerd. Is dit realistisch? Lees het essay.

Aanbevolen!

(Joris Dewolf)

Thierry Deleu heeft zijn nieuw boek de ondertitel Essay over wetenschap, religie en spiritualiteit meegegeven. Of het grensverleggend is, kan alleen de lezer ons vertellen. Hij vraagt zich niet alleen af hoe het heelal zich gedraagt, maar ook waarom het zich zo gedraagt. Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? In Schoon volk in de hemel legt hij aangenaam eenvoudig uit hoe de kennis over het heelal zich heeft ontwikkeld. Het vormt een verrassend essay waarin ogenschijnlijk ondoorgrondelijke zaken doorgrondelijk zijn gemaakt.

(Georges de Courmayeur)”

Na al die uitleg ben ik dus nog meer benieuwd!

Koud vandaag!

Dus maakten we maar een vrij korte wandeling (van precies 30 minuten) op de grens van Bommershoven en Grootloon. Het was er vreselijk modderig (en in het beklimmen van een bermpje schoof ik telkens weer naar beneden: Roger heeft me moeten naar boven trekken), daarom stroopte ik mijn pantalon op.

Daarna gingen we bier kopen. De verkoopster had het over het omzetverlies voor de handelaars door de laatste wegenwerken in Heers, die nu eindelijk voltooid blijken. En over het feit dat zij het nu, na het einde van die werken, ineens weer heel druk had. En toen besefte ik dat ik mijn modderwandelschoenen was vergeten te verwisselen voor andere schoenen: ik zorgde dus voor nog meer (schoonmaak-) werk.

Thuisgekomen dacht ik er wel aan: ik trok een paar warme sloffen aan. Mijn vader zaliger zou zijn wenkbrauwen hebben opgetrokken: pantoffels vond hij altijd uit den boze!

Ze voelden echter lekker warm aan! Ik kookte, werkte een beetje (oei, wat zeg ik nu: alsof koken niet werken is!), belde onder andere met een van onze kinderen, las een beetje, enzovoort.

En ineens zei Roger tegen mij: ‘Hoe loop jij wel rond?’

 Foto Roger

Ik had er al die tijd niet meer aan gedacht dat ik  tijdens die wandeling mijn broekspijpen had opgestroopt en dat was inderdaad geen gezicht boven die sloffen!