Naar “La maison du souvenir” en “Stephane Malais” maar wel de “Reizende Reiger” gemist

De werkgroep WOI zou vandaag een bezoek brengen aan het museum “La maison du souvenir” in Hermalle sous Argenteau, deelgemeente van Roupeye. De afspraak was om 12:30 uur aan de achterkant van het gemeentehuis van Heers. Van daar zouden we met enkele auto’s naar Hermalle rijden. Roger en ik kwamen aan stipt op het afgesproken uur en… Er was niemand meer.

Onze GPS leidde ons dus naar het museum… Waar we nog een poosje op de anderen moesten wachten. Bleek dat zij op ons hadden gewacht aan de voorkant van het gemeentehuis. De mail zei anders heel duidelijk: achterkant.

We kregen een interessante rondleiding met veel verhalen uit de eerste en tweede Wereldoorlog, echt boeiend gebracht. Alleen heb ik geen auditief geheugen en heb ik er dus niet veel van onthouden. Het bezoek duurde wel iets te lang: bijna twee uur en half.

 Foto Roger

Daarna werden we door de gemeente Heers (de werkgroep gaat van de gemeente uit) getrakteerd bij Stephane Malais in Heks. Daar brachten we nog een paar aangename uurtjes door, sommigen met taart en koffie, anderen (zoals ik) met thee en een frisse pint. Het was dan ook mooi weer en ik vond het een beetje jammer dat het gezelschap niet in de tuin ging zitten.

Deze avond was er in het Leuvense een optreden van de Reizende Reiger. Uiteraard had Zeger ons uitgenodigd maar jammer genoeg te laat: we hadden al die afspraak gemaakt met de werkgroep WOI.

‘Als we op tijd terug thuis zijn, kunnen we misschien toch naar Leuven rijden en Zeger verrassen’, had ik Roger voorgesteld (in feite waren we om 17 uur ook uitgenodigd op een vernissage in Ulbeek, maar dat hadden we nog niet toegezegd).

Helaas, we waren pas na 18:30 uur thuis… Waar ik nog moest koken. Op het menu stond, na groentesoep, een stoofschotel met varkensvlees. Ik heb gewoon een van de Vlaamse recepten toegepast maar de pruimen heb ik vervangen door kweeperenmoes. Heel lekker was dat!

Een fijne dag dus maar ik vind het jammer dat we niet konden gaan kijken naar de Reizende Reiger. Zeger, in het vervolg moet je ons vroeger uitnodigen, oké?

Over religies

Tja, het lijkt wel een “lectuurdag” vandaag. Deze avond nog deze interessante getuigenis gelezen die een vergelijking maakt tussen de Islam en het Christendom.

Beschamend!

Ik heb destijds niet veel aandacht geschonken aan de hetze rond de slechte Franse vertaling van de beleidsnota van Elke Sleurs.

Vandaag las ik (eindelijk) het jongste nummer van Heibel en viel ik op een tekst van Frans Depeuter over die nota en vooral over die vertaling.

Beschamend, zelfs als de doorgestuurde Franse versie inderdaad maar een eerste ruwe vertaling was! Zeggen dat ik op het laatste feestje bij Seany nog tegen Bernadette zei dat Vlamingen zo goed zijn in talen!

Spelen op een tapijt van roestkleurige en rode bladeren

‘Elena, jouw oma en opa zijn daar!’, hoorde ik Anna (het buurmeisje van Elena en Matthias) roepen toen Roger en ik de speelplaats op kwamen gelopen. ‘Hey Anna,kom je straks spelen?’, vroeg ik.

Zij keek op naar haar papa en ik zag hem ja knikken.

Roger en ik moesten nog een hele tijd wachten voor Matthias en Elena op de speelplaats aankwamen (door de uitroep van Anna had ik de indruk gekregen dat onze kleinkinderen er al waren en ik was maar – tevergeefs  - aan het turen).

Matthias had een “boot met Jules” gemaakt (pas later begreep ik dat Jules de “klaspop” is) en Elena had twee egels gefabriceerd.

“Thuis” gingen we vrij meteen naar de tuin: een tapijt van knisperende bladeren nodigde uit om te lopen en te rollebollen. Anna kwam er weldra bij en, ondanks het feit dat de meisjes uiteindelijk weer “prinses” wilden zijn, hebben we lang gespeeld in die bladeren.

 Dit is eigenlijk een paardenbloem, zei Anna, maar ik noem dat een windbloem

 Eigen foto’s

Rond 17:15 uur kwam onze dochter thuis, rond 17:30 uur moest Anna naar huis (jawel, er waren enkele ruzies geweest waarbij ik streng had moeten optreden) en hielp ik onze dochter bij het koken. Ondertussen hadden we het natuurlijk over de nakende geboorte van Matthias’ en Elena’s zusje.

Na een lekker avondmaal (zonder de papa van de kindjes die een Spaanse les volgde) was het bedtijd.

Terwijl Roger en ik naar huis reden, vroeg ik me af waarom volwassenen niet meer uit de bol kunnen/durven gaan zoals kinderen die een prachtig herfsttapijt ontdekken. Vandaag kon ik me permitteren mee te spelen met de kindjes maar hoe lang duurt het nog voor ze zich daar zelf te groot voor vinden?

Van handigheid gesproken!

Ik eet zelden zoetigheden maar gisterenavond had ik echt zin in een stukje marsepein met donkere chocolade. Ik wil een stukje van die snoep afsnijden… maar snij een heel klein stukje van mijn linker wijsvinger af. Hoe onhandig weer! Gelukkig hoefde ik de rest van de avond niet meer te typen.

Vandaag deden we eindelijk onze boodschappen.  Onderweg zegt Roger ineens: ‘Kom, we rijden naar Tongeren en gaan daar eerst even naar die tentoonstelling in de Velinx. Daar wilde je toch naartoe?’

Daar wilde ik inderdaad naartoe voor de tentoonstelling “Blauw”. We parkeerden de auto in de buurt van de cafetaria en gingen langs daar naar binnen: ‘Je zult wel van daar naar de tentoonstellingsruimte kunnen zeker’, zei ik tegen Roger. Ik vergiste me. Dus keerden we op onze stappen terug en ik botste met de wreef van mijn voet tegen een klein podium dat ik niet had opgemerkt.  Al strompelend liepen we naar de hoofdingang.

Er waren enkele mooie schilderijen te bewonderen… en mooie gedichten van KVLS-lid Micheline Cuypers.

Daarna was het boodschappentijd. En dat was wel voldoende gewandeld voor vandaag!

De rest van de dag heb ik besteed aan de archieven van de KVLS. En dat is ook voldoende getypt voor vandaag!

Waarom ben ik toch zo onhandig?

Weer geen wandeling vandaag, ondanks het prachtige herfstweer.

Ik kreeg dus wel ongeveer 2 uur vrije tijd extra cadeau. Meestal is dat immers de gemiddelde tijd die we dagelijks besteden aan het heen en terug rijden naar een bepaalde plek en een uurtje of zo stappen.

Na een beetje huishoudwerk , een halfuurtje vertaalwerk (op dat gebied was het echt niet vet deze maand), wat lectuur (vaak heel interessante teksten maar soms ontgoochelend als je iets leest dat echt op niets trekt van iemand die het hoog in zijn bolletje heeft!), een kwartiertje wieden van onkruid (dat door de zwarte plasticfolie heen groeit in wat vroeger de kruidentuin was en waarvan ik al twee jaar een verlenging van het binnenplein wil  maken wegens geen tijd meer voor een kruidentuin), het beantwoorden van enkele mails die al te lang wachtten en een telefoontje met Nany (die weer heel veel te vertellen had), kreeg ik ineens een heel goed idee. Tenminste, dat dacht ik.

De vroegere Barbiepoppen van onze dochter, waarmee Elena nu heel graag speelt, missen kleren. En poppenkleertjes zijn vreselijk duur. Ik heb al een hele tijd stofrestjes verzameld en een patroon natekenen op basis van bestaande poppenkleertjes is niet zo moeilijk.

Waarom zou ik dus het extra uurtje dat ik cadeau kreeg voor ik aan het avondeten moest beginnen niet besteden aan zelf poppenkleertjes maken?

Daar begon ik dus aan. De stofrestjes waren snel versneden volgens heel eenvoudige patronen voor een lange broek, een rok en een bloesje. Toen begon ik te naaien maar na nog geen 5 minuten gaf ik het op. Ik had eerst gesukkeld om de draad door het oog van een naald te krijgen, daarna brak de draad en dan de naald en uiteindelijk kreeg ik een grondige hekel aan dat “prutswerk” zoals ik dat naaien noemde in mijn ontgoocheling over mijn onhandigheid die ik voor de zoveelste keer ervoer (jawel, we hebben een naaimachine maar daar kan ik niet mee om: ik ben te onhandig).

Waarom ben ik toch zo onhandig? Mijn vader was heel handig, Nany is heel handig en hetzelfde geldt voor mijn zusje, voor Roger en onze kinderen. Alleen ik lijk twee linkerhanden te hebben!

Toen ik ontmoedigd heel de boel opborg vlak voor het koken, lachte Roger mij vriendelijk uit: ‘Haha, je wilt wel ontwerpen maar het eigenlijke werk moet iemand anders voor jou doen dus!’

Rust

Omdat Roger zich niet echt goed voelde vandaag heb ik niet aangedrongen op een wandeling. Zelf kon ik trouwens ook genieten van deze – hoewel vrij grijze - mooie, rustige zondag thuis. Veel gelezen, en onder andere dit. Ik val in herhaling maar echt, wat ben ik blij dat ik niet meer naar die boekenbeurs hoef te gaan. Een paar films bekeken. Mails beantwoord (eindelijk, sommige wachtten al meer dan een week!). Beetje gekookt en een heel klein beetje huishoudtaken verricht.

En… Roger heeft vooral gerust.

Onthoofding

Ik vergat daarnet te vertellen dat vorige donderdag, nog voordat Hendrik zich bezighield met mijn pc en ik zorgde voor zijn eten en de was, we samen naar een filmpje keken dat me was doorgestuurd door onze vriend Roger Beeckman.

De titel van deze post zegt al genoeg, denk ik: het was een heel realistische weergave van een serieonthoofding door IS.  Hier is een link ernaar: http://videos.videopress.com/2bvZPwin/syrian-soldiers-beheaded_hd.mp4 , al vrees ik dat het filmpje snel zal verdwijnen van het Internet. In de mail stond trouwens dat je het best zo snel mogelijk downloadde, precies daarom.

Wat Hendrik dan ook voor mij deed (ikzelf was er niet toe in staat. Op een zeker ogenblik heb ik trouwens niet meer verder gekeken: ik vond het te gruwelijk).

Kroniek van drie goed gevulde dagen

Elena glunderde vorige donderdag toen ik haar nieuwe roze-paarse brilletje bewonderde. ‘Ja, mooi hé, oma! Gaan we thuis verstoppertje spelen?’

‘Ja, ik ook’, riep Matthias die ons ondertussen ook een knuffel had gegeven.

Heel lang konden we helaas niet spelen: ik moest immers op tijd het avondeten beginnen te bereiden, want vlak na de maaltijd zouden Roger en ik Hendrik gaan afhalen aan het station van Leuven.

Eenmaal thuis reed Roger meteen door naar een vergadering van de werkgroep WOI (waar hij mij zou verontschuldigen) en terwijl Hendrik het een en ander op mijn pc installeerde, zette ik de wasmachine in gang, warmde ik een restje soep op en bakte ik een omelet met groentjes voor Hendrik.

Iets over 22 uur – ik had pas de was te drogen gehangen - kwam Roger thuis, hij vertelde over de verdere plannen voor “ons boek” over de Grote Oorlog, en we begonnen met Hendrik aan een lange avond naar muziek luisteren, praten, filosoferen en discussiëren.

Gisteren reden we naar Sint-Truiden na onze brunch. We deden er een paar boodschappen en wandelden een klein uur in het Speelhof. Daar hoorde ik twee vertalingen binnenkomen. Zoals altijd heel dringend. Terwijl later ons avondmaal stond te sudderen en Roger zorgde voor verse soep, begon ik aan de eerste tekst. Na de levering ervan aten we. Terwijl Roger en Hendrik later de tafel afruimden, vertaalde ik de tweede tekst. En daarna volgde weer een lange praatavond met Hendrik. Het was toen al overduidelijk dat Roger op zijn beurt snipverkouden was geworden.

Vandaag wilde Roger een paar dingen kopen in de Media Markt. We namen dus de bus naar Hasselt waar Hendrik de trein terug naar het Antwerpse zou nemen.

Wat was het weer druk in Hasselt! We liepen eerst de Standaard binnen waar een optreden aan de gang was maar bleven er niet lang. Roger had duidelijk last van zijn verkoudheid. In de Media Markt (waar ook een muziekbandje optrad) vonden we snel Roger zijn gerief en we besloten daarna iets te gaan drinken op de Grote Markt. Eerst vonden we weer geen vrij tafeltje maar uiteindelijk konden we er eentje bemachtigen op een van de verwarmde terrassen. Na een Orval (voor mij), een Westmalle Triple (voor Roger) en een warme chocomelk (voor Hendrik) namen we de bus naar het station (Roger had echt last van zijn verkoudheid en allebei hadden we pijn in onze gewrichten) waar we een half uur te vroeg aankwamen. Ik geraakte er even in gesprek met een opa die daar met zijn kleinzoon Mats zat te kijken naar voorbijrijdende treinen en ik bedacht dat we dat ook eens moeten doen met Matthias.

Nadat we Hendrik hadden uitgewuifd, hebben Roger en ik nog een klein half uur zitten wachten op de bus naar huis. We waren hier pas iets over 19 uur en ik begon meteen te koken. 

Na het avondeten, tijdens mijn lectuuruurtje op papier… viel ik in slaap!

Louis Brans en Oud Rekem

Ik weet niet waarom ik deze avond zo fel dacht aan Louis Brans van de KVLS. Maar… het toeval (?) wilde wel dat ik, na al mijn “avondwerk”, denkend aan toen onze dochter meewerkte aan opgravingen in Oud-Rekem, terugviel op deze post. En daarna dit vond.

Louis is al lang vertrokken uit deze wereld. Ik heb nooit veel met hem gesproken (had zelfs de indruk dat hij mij bij de KVLS maar een minderwaardige schrijfster vond!) maar ikzelf ben Louis en zijn “schrijfsels” altijd blijven bewonderen.

Zijn dialect ten spijt.

Snoepen na een lus Gors-Opleeuw-Zammelen

‘Zullen we naar het kasteel van Leut rijden?’ stelde Roger voor op deze weer grijze dag. Hij heeft immers graag een doel voor zijn dagelijkse wandeling. ‘Oké, maar laten we eerst die kweeperen wegbrengen die we aan Liliane beloofd hebben voor haar vriendin,’ antwoordde ik, ‘en misschien willen Liliane en Paul wel meekomen’.

Ze hadden geen tijd. Liliane was cake aan het bakken en ze pasten op hun twee kleinzonen. ‘Maar kom na de wandeling mee van de cake proeven’, stelden ze voor.

Onderweg naar Leut veranderde Roger van gedacht: ‘Leut is nogal ver, we zullen dat doen op een lentedag. Laten we naar Gors-Opleeuw rijden’.

‘Heb je daar dan een doel?’ plaagde ik hem. ‘Jawel, we gaan kijken of er in Zammelen nog van die zwarte walnoten liggen’.

Op een uurtje klommen we dus van Gors-Opleeuw naar Zammelen via de Mombeekvallei, raapten daar enkele zwarte walnoten in hun groene, naar citroen ruikende, bolsters en maakten een lus terug naar Gors-Opleeuw.

 Foto’s Roger

We kwamen net op tijd aan voor de cake bij onze vrienden (en ik vermoed dat Roger daarvoor dichterbij wilde wandelen . Hij weet immers dat Liliane heel goed kan bakken).

De schattige kleinkinderen waren druk aan het spelen op het binnenplein en ik ging even kijken waar ze mee bezig waren. Toen ik na een kort praatje zei dat ik naar binnen ging om een stukje cake te eten, antwoordde de oudste me: ‘Kom maar terug als jouw cake op is hé!’ Zo lief!

Roger en ik lieten ons verleiden tot het eten van twee stukken cake, zo lekker was die inderdaad! Ondertussen zaten we gezellig bij te praten en uiteraard ging ik daarna nog even naar de jongetjes. Nu wilden ze mij de kippen tonen… En lieten een kip ontsnappen uit het kippenren. Omdat we ze niet meer naar binnen kregen, moest ik hulp vragen aan Paul die dat op één, twee, drie klaarspeelde.

En toen was het ineens laat: we moesten echt naar huis, want ik moest nog koken (deze avond, na de heerlijke butternutsoep, weer niertjes voor Roger, voor mij een omelet met champignons, uien, look en tomaten).

Roger is tevreden

We zijn vandaag eerst de nieuwe nummerplaten gaan halen en namen daarna de bus naar Hasselt. Onze enige wandelingen waren dus van hier naar de bushalte aan de kerk en van de bushalte in Hasselt naar de garage.

Subaru 2 werd uitgedost met de nummerplaten en Roger begon te rijden. In de stad, op de autosnelweg, in de regen en uiteindelijk naar huis. Roger is tevreden en ik dus ook.

Enkele foto’s van gisteren

Vandaag was het vooral boodschappendag. Buiten de gewone boodschappen zorgden we nog voor de verzekering van Subaru 2.

Deze ochtend had ik bij mijn ontbijt een van de twee kweeperenconfituren van Bernadette geproefd en die viel heel goed mee (normaal gezien maakt Roger gelei van onze kweeperen). Daarom besloot ik deze avond een experiment te wagen.

Na onze butternutsoep (moet je nu schrijven “butter nut” of “butternut”?) die ik serveerde met wat geraspte kaas (ontzettend lekker!) aten we fazantenfilet met champignons en kweeperencompote die ik zonder suiker in de magnetron klaarmaakte. Gewoon enkele kweeperen in stukjes gesneden en zonder suiker maar wel met een bodempje water 15 minuten in de microgolf gezet. Ook bijzonder lekker!

En na het eten, terwijl ik verder las in een boek van Simenon, laadde Roger zijn foto’s van gisteren op. Ik serveer er enkele hieronder als herinnering aan een bijzonder vriendschapsfeest.

 Met Seany, Koen en Paul S. Foto Roger

 Dirk A., Marieke, Karel en Roger. Eigen foto

 Jopie, Bernadette, Peter en Dirk A.

Met Liliane, Karel en Dirk A.

 De muzikanten stemmen hun  instrumenten

 Vlak voor het optreden van Koen, Jopie en Juan: met Bernadette, de vrouw van Juan

 Toen genoten we!

 Liliane en Karel

 Met Koen, Jopie, Juan en Bernadette (foto’s Roger)

Feest bij Seany

Gisteren was het 9 jaar geleden dat Dirk Lambrechts overleed. Vandaag kwamen een zestiental van zijn vrienden samen bij Seany. Om het verleden te herdenken maar vooral om gewoon nog eens samen te zijn onder het alziend oog van Dirk van wie een foto uit zijn heel jonge jaren prijkte op het televisiescherm.

Heeft hij vanuit die andere dimensie ook kunnen zorgen voor het mooie weer dat we hadden? We aperitiefden immers buiten, in de zon.

Er werden oogsten uitgewisseld: wij kregen van Juan Masondo en Bernadette nog een patisson, tomaten, druiven en twee soorten confituren die ze hadden klaargemaakt met onze kweeperen. Wijzelf hadden voor Dirk A. een twintigtal kilo kweeperen bij en, voor wie het wilde, noten. Er werden ook recepten uitgewisseld: ik zal veel werk hebben in de keuken de volgende dagen.

En vooral: er werd lekker gedronken en gegeten.

Koen, Jopie en Juan zorgden met hun gratis optreden voor de muzikale en nostalgische toets. Beeldhouwer Peter Van Eyck (die ik tot hiertoe niet persoonlijk kende: blijkbaar is hij pas bevriend geworden met Dirk Lambrechts nadat ik Leuven had verlaten) nodigde ons uit op zijn volgende presentatie (maar we zijn die dag niet vrij). Bert en Liliane herinnerden ons aan verschillende fratsen van Dirk zaliger. Karel (de broer van Dirk) glunderde naast zijn nieuw lief. Paul Van Nevel en zijn Duitse partner kwamen wel iets te laat aan. Paul S.  was er zonder zijn Lut die niet houdt van “massabijeenkomsten”, maar dat belette hem niet heel veel aandacht te schenken aan de andere aanwezigen.

Met Liliane had ik het vaak over literatuur; met Seany wisselde ik nogal intieme herinneringen aan Dirk uit; met Dirk A. herinnerde ik me de lessen flamenco die hij heel lang geleden bij Dirk Lambrechts volgde. Ik probeerde ook zoveel mogelijk van de Nederlandstalige conversaties te vertalen voor Bernadette (die, ik merkte het wel, daarvan genoot).

Er ontbraken enkele vrienden en ook Ivo Hermans was er niet. Jopie had onlangs hetzelfde telefoontje als ik van hem gekregen. Allebei zorgden we ervoor dat we, volgens zijn richtlijnen aan telefoon, Seany erop attent maakten dat na 19 uur, als hij toen nog niet op het feestje was verschenen, ze “zijn” wijnflessen (uit “De koerier van Navarra” dus) mocht openmaken .

En… Mijn verkoudheid lijkt voorbij!

Erfgoedjaarmarkt Haspengouw

Dit jaar was het te doen in het Paenhuis in Riemst. Eerst had ik niet veel zin om te gaan (te koud, te verkouden) maar ik merkte dat Roger veel zin had en ik trotseerde de kou. En het viel enorm mee.

Wel hebben we dit jaar bewust een vinger op de knip gehouden: er liggen te veel verleidelijke boeken en publicaties!

Mensen van Heemkunde ontmoet, mooie en interessante zaken gezien, een praatje met de auteurs van deze blog en een lekker Grottenbiertje gedronken.

 Jos V. en Ludo D. van Heemkunde Groot Heers (foto Roger)

 Oude foto’s van het vroegere station van Kerniel en Borgloon (foto’s Roger)

 Prachtige lappendekens gemaakt van lapjes uitgevoerd met telkens verschillende technieken (foto Roger)

 Roodkapje en de boze wolf waren ook aanwezig (foto Roger)

 Foto Roger

Een geslaagde dag dus.

Ik snak naar tijd voor mezelf

Vandaag wandelden we eindelijk nog eens. In Gelinden. Misschien ligt het aan het feit dat ik al zo lang niet meer ben gaan wandelen maar, ondanks de felle kou (ik had me ertegen beschermd met een muts, een sjaal en handschoenen) heb ik genoten. Vooral van de geuren. Trouwens, toen we thuiskwamen na die wandeling en ik de poort opendeed, troffen mij ook de lekkere geuren in het poortgebouw: van vers geplukte appelen en kweeperen.

Ik moest de wandeling wel bekopen: niet alleen hingen mijn wandelschoenen vol modder maar ik begon weer mijn longen uit mijn lijf te hoesten.

Ik wilde net het avondeten beginnen te bereiden toen we een telefoontje van de garage kregen. Of we de papieren voor de verzekering van Subaru 2 kwamen halen (en de nieuwe “oude auto” betalen natuurlijk).

Wij dus naar Hasselt met Subaru 1 (met de bus zou niet meer te doen zijn: dan haalden we nooit de laatste bus terug).

We hebben Subaru 2 dus nog niet echt in ons bezit, maar dat moment komt dichterbij en ik merk wel dat Roger ernaar uitkijkt. Hij wilde trouwens eerst naar de verzekeringsmaatschappij rijden, om eventueel die papieren af te geven, maar die bleek al gesloten.

Eigenlijk wilden we deze avond naar de opening van een tentoonstelling in “De Velinx” in Tongeren: schilderijen en gedichten – onder andere van de KVLS-leden Micheline Cuypers, Tilly Gielen en Guido Massonnet. Die vernissage begon om 19:30 uur en wij waren pas klaar met eten rond 20 uur. We gingen dus niet maar zullen een van de volgende dagen een bezoek aan de tentoonstelling combineren met een deugddoende wandeling.

Omdat ik nog steeds hoestte en het snotteren toenam, wachtte ik niet te lang om aan mijn uurtje lectuur (met chocolade) te beginnen terwijl Roger de vaatwasser vulde.

En toen… weer een telefoontje van iemand die ik moest troosten.

Het ergste is dat ik de slechte gevoelens van al die mensen, die een beroep op mij doen, overneem en me daarna dus ook niet zo goed meer voel.

Ik heb met heel veel moeite de belangrijkste mails beantwoord tussen het telefoneren en het chatten door.

En ondertussen heb ik gemerkt (tja, tijdens het telefoneren loop ik meestal rond en liefst in de keuken) dat onze keuken weer aan een grote schoonmaakbeurt toe is.

Wanneer krijg ik toch nog eens tijd om echt voor mezelf te schrijven????

Over Nederlandse tussentaal

Ik heb vandaag, ondanks mijn luiheid te wijten aan mijn een beetje ziek zijn, ook enkele kranten online doorgenomen en dit vond ik een heel verkeerde zienswijze. Leerlingen leren van leerkrachten niet alleen de eigenlijke leerstof maar ook correct spreken en schrijven. En zoiets geldt des te meer voor anderstaligen.

Als ik – ondanks het platte Antwerps van mijn vriendinnetjes – destijds op school niet zo goed mogelijk Algemeen Nederlands had geleerd van mijn leerkrachten, waar stond ik nu dan wel?

Goed les geven kan ook en moet volgens mij zelfs (zo goed als mogelijk, want ik weet dat Vlamingen daar nog veel moeite mee hebben) in de standaardtaal.

Dat is immers precies wat Franstaligen ons verwijten hier in België: dat Vlamingen zo fel hun dialect blijven hanteren!

Winters koud!

Ik had zo gehoopt dat de herfst nog even zou duren, maar zie, het lijkt wel winter. Regen, een ijskoude wind en voor mij daar nog bij: rillingen, hoesten en niezen. Ik vind dat niet leuk!

Gelukkig werd het een rustige dag en kon ik het grootste gedeelte ervan liggen lezen in de relax (Simenon: ontspannend, niet te moeilijk en toch heel goed geschreven).

Wel nog even gebeld met Nany terwijl Roger nog eens noten raapte (het houdt niet op!) en daarna doorweekt weer naar binnen kwam. Het is goed dat hij ook beweegt als ik helemaal geen zin heb in een wandeling maar ik hoop zo dat hij ook niet ziek zal worden.

En, buiten enkele mails, een heel lieve brief gelezen die met de post was aangekomen. Van mijn Antwerpse vriendin Jeannine. Ik weet dat zij (in tegenstelling tot mijn Matadi-vriendin die me ook nog steeds gewone brieven schrijft) deze blog volgt: Jeannine, ik antwoord je zo snel mogelijk, maar wel via een mail hé!

O ja, en deze avond heb ik voor de eerste keer romanesco klaargemaakt, met noten en eendenborst.

 Foto Roger

Ik ga nog even lezen!

Een roze bril

Deze ochtend, voor we naar onze dochter reden, een telefoontje van Ivo Hermans (met een boodschap voor  het nakende feestje bij Seany). Ik vond het wel wat eigenaardig dat hij mij koos voor die boodschap, want ik ken hem amper terwijl Seany hem veel beter kent.

Daarna reden we naar het Leuvense, langs een heel drukke snelweg. Op de speelplaats vonden we de kindjes eerst niet: het was er echt een overrompeling. Uiteindelijk is het Elena die ons als eerste zag en terwijl ik haar een zoen gaf, merkte ik dat ze pas had gehuild. ‘Omdat ik jullie niet vond’, legde ze uit. Matthias kwam iets later onze kant uit, aan de hand van zijn juf. Hij zag er helemaal niet ongerust uit maar gaf ons toch verschillende lieve zoenen voor we naar de auto stapten.

Het was koud en het regende. Na het middageten zou Elena bij Anna gaan spelen. Eerst maakte ze een tekening voor haar. Na een kleine 10 minuten zagen we haar wenend terugkomen, zonder de tekening. Na een poosje wilde ze wel wat uitleg geven over haar verdriet. De oma van Anna had de tekening aangenomen maar had gezegd dat Anna een beetje ziek was en moest rusten. ‘Ik heb gezegd dat mama, oma en ik ook een verkoudheid hebben, dat ik dus wel met Anna mocht spelen,’ vertelde Elena, ‘maar haar oma zei dat spelen nu niet ging’.

We konden haar troosten, ze maakte voor mij ook een mooie tekening (het is opvallend hoe ze elke week meer details opneemt in haar kunstwerken). Matthias speelde met zijn trein en keek naar “Tjoek tjoek trein”, ik moest vertellen uit een boekje. Matthias viel in slaap op de sofa, Elena probeerde wat te slapen maar het lukte haar niet en we gingen uiteindelijk naar de oogarts.

Daar duurde het heel lang; gelukkig lagen er voldoende kinderboeken.

Elena zal een bril moeten dragen (Matthias voorlopig nog niet).

‘Ik ga zaterdag een roze bril kopen’, kondigde Elena aan tijdens het avondeten.

Iets voor 18 uur waren we terug “thuis”. Onze schoonzoon hielp me bij het koken, we aten en onmiddellijk daarna zijn Roger en ik vertrokken: hier wachtte immers een dringende (gelukkig niet zo grote) vertaling.

Om de avond te eindigen

Deze avond nog even gelezen en vooral dit vond ik heel interessant. Je moet weten: ik hou enorm van de teksten van Brassens.

En daarna gekeken naar dit. Ervan genoten maar ik werd onderbroken.

Mijn leven is immers niet alleen zonneschijn. Ik krijg nog vaak telefoontjes van mensen met problemen die denken dat ik ze kan helpen. Wat ik meestal niet kan: ik kan alleen goed luisteren.

En ik mag daar natuurlijk niets over vertellen!

Een verjaardag, een verkoudheid en Butter nuts

Vandaag wordt Hendrik 38 jaar. Maak er een heel mooi nieuw levensjaar van, jongen!

38 jaar geleden was het een prachtige, warme, zonnige herfstdag. Vandaag integendeel leek het wel winter. Ik denk niet dat de thermometer meer dan 4°C heeft bereikt.

Na enkele huishoud- en andere werkjes terwijl Roger nog noten raapte en kweeperen plukte, vroeg ik me af of ik zou aandringen op een wandeling. Ach, Roger zal met al dat oogsten wel voldoende beweging hebben gekregen, suste ik mijn geweten, en ikzelf kan met mijn verkoudheid beter binnen blijven.

Want ja, ik het het sinds gisterenavond zitten: snotteren, hoesten en rillen.

Wat een geluk dat ik zo lui was: kort daarop werd er gebeld. Paul en Liliane brachten ons een vracht Butter nutpompoenen en paprika’s van eigen teelt. Wat een weelde! Roger haastte zich koffie te zetten, ik was blij dat ik nog frangipanes en wafels overhad van toen de kindjes hier waren en er werd gezellig gekeuveld rond de keukentafel.

Verstrooidheid

Het was vandaag boodschappendag. We gingen onder andere naar Colruyt en aan de ingang van de winkel laadden we een stuk of zeven kartonnen dozen in ons karretje (die zullen dienen om noten en kweeperen in uit de delen en om boeken alfabetisch te sorteren). Ons van bij de aanvang overvol karretje viel dus goed op.

Roger (die het karretje duwde) heeft de gewoonte dat geregeld te laten staan terwijl we onze proviand uitzoeken.

Op zulk een moment, in de versafdeling, zien we een man achteloos ons karretje vastgrijpen en er mee verder rijden terwijl hij links en rechts naar de etenswaren keek. Gelukkig liep hij in dezelfde richting als wij, dus lieten we hem begaan en lachten we stilletjes naar elkaar. We legden zelfs nog een pakje boter in de bovenste kartonnen doos (waarin ook al onze andere aankopen lagen) zonder dat de vreemde man het opmerkte.

Toen hij echter een andere richting dan wij dreigde uit te gaan, maakten we hem er wel op attent dat hij met ons karretje aan de gang was.  Toen pas bekeek hij de inhoud van het karretje en schoot hij in de lach terwijl hij zich verontschuldigde. En wij durfden eindelijk zelf ook echt in de lach te schieten.

Bilzen, eventjes

Ik dacht dat we net als gisteren boeken zouden sorteren vandaag maar het is zondag en in principe werken we dan niet (Roger heeft wel nog noten geraapt en ik uiteraard gekookt: van de rest van de osso bucco en een blik kikkererwten soep gemaakt en daarna gezorgd voor een wokgerecht met oestersaus).

‘Rijden we nog eens naar Bilzen?’ stelde Roger voor na de brunch.  Dat vond ik een goed idee. Ik hoopte vooral nog eens in het park rond te lopen… En eventueel – moest ze open zijn – de kerk te bezoeken.

De prachtige hallenkerk was open. Ik werd er zo fel door bekoord dat ik dacht: geef me zulke kerk en een pastoor als pater Inghels in Matadi of pater Soetewey in Antwerpen en ik ga weer elke zondag naar de mis. Roger had zijn groot fototoestel vergeten (hoe is dat mogelijk? ), heeft wel een paar foto’s gemaakt met zijn kleine toestel maar die zijn natuurlijk niet zo geslaagd.

 Foto’s Roger

Na nog een korte wandeling wilde Roger nog eens de Borreberg bestijgen. Ik ging eerst een stukje mee maar besloot dan op mijn stappen terug te keren: te veel pijn aan mijn heup- en kniegewrichten… en hoogtevrees. ‘Ga maar alleen verder,’ zei ik nog tegen Roger, maar hij verkoos met mij terug naar de auto te lopen.

De Noord-Oostenwind maakte dat het heel koud aanvoelde ondanks de stralende zon: geen wandeling in het park daarna.

Eerst wilde Roger nog even langs De Horne in Vechmaal (we kregen nog steeds geen antwoord in verband met dat etentje voor Heemkunde Groot Heers) maar we besloten naar huis te rijden. Stijn van De Horne zou het vandaag toch te druk hebben om ons te woord te staan en het was zo koud dat we toch niet op het tuinterras zouden kunnen zitten.

Morgen moeten we dus bellen naar Stijn en naar de andere gelegenheid die we hebben aangesproken in Heers (en van wie we ook nog geen nieuws hebben ontvangen).

We worden echt oud!

Vandaag hielp ik Roger de nieuwe boekenkast naar onze bibliotheek  dragen. Dat wil zeggen: hij droeg ze en ik zorgde ervoor dat hij nergens tegen stootte. Ze staat nog niet op haar plaats: er moet nog een of andere afwerking gebeuren ter plaatse. De vroegere kast is wel al leeggemaakt en van haar plaats gehaald maar staat voorlopig nog in de bibliotheek: ‘Die moet naar boven en dat kan ik niet alleen,’ legde Roger uit (en voor mij is die karwei te zwaar).

De boeken die uiteindelijk op de nieuwe kast zullen moeten, liggen “voorlopig” op de eettafel.

 Eigen foto’s

Ik hoop dat “voorlopig” echt voorlopig zal zijn, want binnen ongeveer een maand krijgen we zes vrienden op bezoek die ik graag in de “bibliotheek” en niet in de leefkeuken eten wil serveren.

‘We worden echt oud hé,’ zei ik tegen Roger. ‘Vind jij dat niet een raar gevoel? Twintig jaar geleden zou ik je nog geholpen hebben de vorige kast naar boven te dragen en zouden we meteen de nieuwe boekenkast hebben gevuld!’.

Wat we vandaag dus niet deden. We brachten wel de oogst van mijn opruimwoede van de laatste dagen naar het containerpark, zochten in de Delhaize van Heers naar kartonnen dozen die we er niet vonden (Roger zou nog noten rapen en appelen plukken), reden naar de winkel GMG in Klein Gelmen met hetzelfde doel, ontmoetten er Marie-Claire met wie we een babbeltje maakten, vonden er ook geen dozen en besloten onze dagelijkse wandeling in de buurt te maken.

Er is daar een abrupt hoogteverschil waarvan ik me steeds afvraag hoe die gevormd werd. Naar mijn weten loopt er geen enkele rivier door het dorp waarvan veel huizen aan de voet van die “langgerekte berg” liggen. 

 De geit staat op een boomstronk in de tuin van een huis gebouwd tegen die eigenaardige “bergflank” (klik om te vergroten). Foto Roger

Wij liepen rond de “berg” omhoog (en dat voelde ik weer in mijn gewrichten, ondanks de glucosamine die ik opnieuw aan het slikken ben) om daarna weer te dalen (een verademing voor mijn gewrichten!) naar het dorp.

 Foto’s Roger

Na het avondeten (zuurkool) en mijn lectuur op papier, nog  een mail van mijn zus en eentje van Bernadette beantwoord.

Bernadette en ik blijken veel gemeen te hebben en ze schrijft me heel regelmatig.  Ze schrijft heel goed en in zo’n prachtig Frans dat ik mijn voornemen om haar Nederlands aan te leren volledig uit het oog aan het verliezen ben: ik leer van haar!

Op dit moment zijn er heel veel problemen in verband met ziektes en overlijdens in haar familie en, eigenaardig genoeg (of misschien toch niet? Zij wordt immers op 23 november 70 jaar en ik op 22 november 66 jaar), ben ik daar heel fel mee begaan.

Rustgevende dag

Hoewel ik graag mensen ontmoet, heb ik heel geregeld nood aan alleen zijn (enkel Roger is dan toegelaten in mijn nabijheid) en na de drukke voorbije weken heb ik echt genoten van een dag als deze, ondanks de frequente regen.

Na wat lectuur en opruimwerk voor mij, appels plukken en houtbewerking voor Roger (hij heeft een bijkomende boekenkast klaar voor de bibliotheek) profiteerden we van een droge periode om nog eens te gaan wandelen in Mettekoven.

Stilte, rust, braambessen, sleedoorn, herfstgeuren- en kleuren: mijn ziel voelde zich zalig!

 Foto’s Roger

Aan de rand van een spruitjesveld ontmoetten we weer die hallucinogene doornappel!

 Foto’s Roger

Na het avondeten (ik had nog eens osso bucco op mijn manier klaargemaakt) en nog een uurtje lectuur op papier, viel ik op deze tekst en dat filmpje over statines (jammer genoeg voor sommigen weer in het Frans). Waarom blijven artsen toch die gevaarlijke en nutteloze medicijnen voorschrijven (jawel, Roger slikt die ook!)?