Leven in Borgloon in 1842

Deze avond gingen we naar Borgloon. Daar werd in de (mooie) kapel van het Brigittijnenklooster (uit de 17de eeuw) een tentoonstelling geopend over ‘Wonen, werken, eten, leren en bidden in Borgloon in 1842’, met aansluitend een lezing over het onderwerp door Rombout Nijssen. Veel volk, zeer interessante lezing, die de tentoonstelling dus belichtte. Tentoonstelling die ik trouwens nog eens wil gaan bezoeken, als er minder volk is.
Na de lezing een originele receptie in de gang en op het binnenplein van het klooster: donker en blond Binkbier, wijn uit de streek, fruitsap uit de streek, radijsjes, donkere boterhammetjes met gerookt spek of hoofdkaas. Ik heb zo’n boterham met spek genomen en vond het deeg vrij zoet (wat in combinatie met het spek heel lekker was). Ik vroeg me af of dat brood misschien leek op het speculaasbrood dat Zeger soms bakt. Hij heeft er al vaak over verteld, maar ik heb het nog niet geproefd.

En iedere aanwezige kreeg het boekje met dezelfde titel als de tentoonstelling, uitgegeven door ‘Erfgoedraad Borgloon’, met de hulp van Rombout Nijssen. Het boekje heb ik deze avond doorgenomen: het bevat een schat aan informatie over die tijd (ik moest vaak terugdenken aan de verhalen van marraine. Waarschijnlijk was het leven in haar jonge jaren toch al iets minder precair, maar gemakkelijk was het zeker nog niet en bepaalde gegevens uit het boek en de tentoonstelling komen nog overeen met wat zij mij vertelde).

We hebben, buiten enkele mensen uit Borgloon die we vaag van ziens kennen, ook vrij veel leden van Heemkunde Groot Heers ontmoet.

De zusters die nu in het klooster leven, zijn zusters van Liefde. Waarschijnlijk kent Zuster Godwine het klooster goed? Zij is immers ook (en dat weet ik nog van toen we in Congo woonden) een ‘soeur de charité’ zoals wij ze toen noemden!

Publieke les van René Steurs in Antwerpen

René Steurs is onze vroegere buurjongen, van Bie en mij. Hij, zijn broer en twee zussen waren meer als zussen en broers van ons dan vrienden. Dat was toen we in Schoten woonden, kort na onze terugkeer uit Congo. De ouders van onze buurtjes noemden mijn zus en ik (en later ook mijn broertje – die vandaag 48 jaar wordt!) tante José en nonkel Ludo. Nonkel Ludo is bijna 4 jaar geleden overleden. René was tot vandaag hoogleraar bij Artesis. Nu gaat hij op pensioen, en daar ging een publieke les mee gepaard.

Roger en ik gingen dus naar Antwerpen. Omdat hij vreesde dat in de stad de parkeerplaatsen schaars zouden zijn, liet Roger de auto achter in Merksem en vandaar namen we de tram naar ‘het stad’ (zoals ze daar zeggen).

Onderweg probeerde ik Hendrik telefonisch te bereiken maar hij gaf geen respons.

Toen we later naar de Ossenmarkt en de Paardenmarkt stapten, kreeg ik een raar gevoel. Antwerpen leek zo anders geworden. De ‘diversiteit’ is serieus toegenomen, en je ziet ontzettend veel ‘gesluierde’ vrouwen. En het was nog drukker dan toen wij daar woonden. Ik weet niet of ik er nog zou kunnen wennen.

We kwamen iets te laat aan in de les (hadden enkele files gehad onderweg op de autosnelweg en vrij lang moetenwachten op een tram, plus nog vrij ver moeten lopen). De buurt van de Ossenmarkt en de Paardenmarkt was minder druk en aangenamer. Veel studenten. Hendrik is in die buurt geboren, en die kraamkliniek is nu een rust- en verzorgingstehuis geworden, waar Anneke werkt.

De les was uiterst boeiend. Het ging over wetenschap en filosofie, hun geschiedenis, hun interactie.

René (foto Roger)

Na de les werden er bonnetjes uitgedeeld: voor een etentje en/of een drankje op de Ossenmarkt.

Terwijl Roger en ik daar naartoe liepen, kwamen we langs het begijnhof, waar we meer dan 30 jaar geleden af en toe wandelden.

 (Foto’s Roger)

Op de Ossenmarkt kwamen Nany, tante José, haar zus ‘tante Poe’, haar schoonzus ‘tante Betsy’ (die vroeger geregeld op Hendrik als baby heeft gepast), een van de zussen van René, zijn broer, zijn jongste zoon, hijzelf en wij in hetzelfde café terecht.

 (Foto Roger)

Daar bleek dat René maar bonnetjes bleef uitdelen: het werd echt bier à volonté. Roger en ik hebben ons beperkt tot 2 typisch Antwerpse ‘bollekes’ (lekker!), want ik moest deze avond verder vertalen, en Roger moest uiteraard nog terug naar hier rijden. We hebben nog eens geprobeerd Hendrik en Anneke te bereiken. Ze gaven geen gehoor. Deze avond sms-te Hendrik wel dat hij zijn GSM niet bij zich had. Jammer voor hem (en voor ons: Nany en ook tante Betsy hadden gehoopt dat ze erbij zouden zijn, wij ook trouwens).

De sfeer was typisch Antwerps, althans zoals ik me die herinner. Zeer geanimeerde, vlotte gesprekken, met geregeld een kwinkslag. Toen wij rond 17 uur vertrokken, voelde ik wel dat de anderen (die allemaal met de bus waren gekomen) absoluut nog niet aan naar huis gaan toe waren! En dan spreek ik onder andere over drie vrouwen van en om de 80 jaar hé!

Roger en ik hebben nog een ‘hamburger’ geruild voor bonnetjes, en eens we in Merksem waren (rond 18 uur pas) stelde Roger voor snel nog iets te gaan eten in de Lunchgarden. Wat een geluk dat we dat gedaan hebben: weer files op de autosnelweg en dus waren we vrij laat thuis. Maar vermits we geen honger meer hadden, kon ik meteen beginnen vertalen. Wat ik heb gedaan tot nu (23:30 uur).

Tortelduiven, babysitten, telefoneren en vertalingen

Elvira moest vandaag weer weg (onder ander nog zaken regelen voor het doopsel van Elena), dus zijn Roger en ik gaan babysitten.

Elena was vandaag echt een voorbeeldige baby. Na het eerste flesje dat ik haar gaf (weliswaar in twee keer, en tussen die twee ‘hapjes’ speelde en kraaide ze druk in haar box, met mij als toehoorder, maar een hele tijd ook alleen), sliep ze vredig in. Toen ging ik een sigaret roken op terras, terwijl Roger in de salon de kranten doornam.

Ik, die eigenlijk niet zo graag telefoneer, had ineens heel veel zin om Hendrik op te bellen. Iets deed me eerst kijken naar Google maps en latitude (op mijn smartphone) en ik zag dat die Hendrik en Anneke precies op dezelfde plek in Antwerpen situeerde. Ik bedacht toen dat ik die tortelduifjes beter niet lastig viel. Ik zal morgen wel bellen.

Toen Elvira thuiskwam, sliep Elena nog steeds. Elvira belde even naar Zeger (ik durf alleen naar hem bellen als het echt nodig is, want ik weet dat hij net als ik een ‘telefoonfobie’ heeft). Ze vroeg hem of hij deze avond mee kwam eten. Maar Zeger was niet vrij.

Elvira en Roger zijn dan boodschappen gaan doen terwijl ik bleef babysitten. En dat werd pas echt leuk! Om 15:45 werd Elena wakker. Elvira had me gezegd dat ze rond 16 uur mocht eten, dus de timing klopte ongeveer. We hebben even samen ‘gespeeld’, dat wil zeggen dat zij van alles vastgreep (soms nog niet echt ‘vast’) en dat ik dan een verhaaltje vertelde over de knuffels. Ze leek aandachtig te luisteren, lachte heel veel, brabbelde terug, gilde soms al lachend, en keek dan heel ‘fier’ van ‘hoor eens wat voor een stem ik heb!’. Maar na 10 minuutjes begon ze te jengelen. Ik ging haar flesje klaarmaken en begon haar dat te geven. Ze dronk weer gretig bijna de helft ervan op, maar tegelijk was ze druk aan het werken met haar ander uiteinde: het begon echt ernaar te ruiken. Eerst dacht ik ‘Ik zal haar maar verder voeden, want ze drinkt nu juist zo goed’. Inderdaad, het was raar: afwisselend dronk ze en drukte ze overduidelijk. Maar het begon zo fel te ruiken dat ik het voeden heb gestaakt om haar te verschonen. Amai (zoals ze in Antwerpen zeggen), ze was vuil van beentjes tot rug! Ik heb haar helemaal uitgekleed, haar gewassen, haar een nieuwe pamper aangedaan, maar toen moest ik op zoek naar andere kleren voor haar. Ik wikkelde haar in een handdoek, zocht, en vond iets dat me voor haar leeftijd leek. Al die tijd bleef ze lachen en ‘babbelen’. Nu, ik vertelde haar natuurlijk wat ik allemaal deed en waarschijnlijk vond ze gewoon mijn gebabbel leuk? (En zeggen dat ik niet echt graag babbel!)

De tweede helft van haar flesje wilde ze daarna niet meer. Maar we hebben wel heel leuk samen gespeeld terwijl ze in haar box lag. Ongelooflijk hoe ze nu ‘feed back’ geeft!

Dan kwamen Roger en Elvira thuis, werkte Roger nog aan een kastje dat moest hersteld worden, kwam Geert van zijn werk en presenteerde ons allemaal een glaasje wijn, en aten we op terras een wokschotel die Elvira en ik hadden bereid.

Maar ondertussen had mijn smartphone mij erop attent gemaakt dat er weer vertalingen waren aangekomen. Voor ‘tegen dit weekend’. Ik antwoordde dat ik ze aanvaardde, maar mijn bericht geraakte niet opgestuurd: ‘geen contact met de server’.

Rond 20:30 stelde ik aan Roger voor te vertrekken: gezien alle afspraken die we nog hebben dit weekend, wilde ik deze avond al een deel van de vertalingen maken. Toen ik vroeg aan Elvira, die ondertussen Elena weer eten gaf, of ze het erg vond, floepte  ze er eerlijk uit: ‘Niet echt!’ Zij en wij begonnen te lachen maar ik bedacht dat ik daar toch meer rekening moet mee houden: zorgen dat zij en Geert soms nog onder elkaar zijn. Zij zijn immers ook ‘tortelduiven’!

Onderweg naar huis begon het te hagelen, wat voor vertraging zorgde. Ik begon me zenuwachtig te maken: ik wilde bevestigen dat ik de vertalingen aannam, en nog werken. Maar we waren toch thuis rond 21:45 uur. En hier zag ik dat mijn moeder '(Nany) had gebeld. Ik belde haar terug. Ze wist dat ik het druk zou hebben deze week en vroeg zich af waarom we dan vandaag niet thuis waren. Ik legde het uit en zij vertelde waarom ze belde: om hetzelfde te zeggen dat ze gisteren, terwijl ik met Edith en Boudewijn een ‘triootje’ deed, al aan telefoon aan Roger had verteld. Ik vrees dat ik nogal kort was aan telefoon. Maar ja, ik zei het al, ik telefoneer niet zo graag, ik wist alles al van wat ze mij vertelde, en ik wilde echt even werken, of ik kan al die afspraken met Nany gewoon niet nakomen!

En daarna heb ik gewerkt (want het bleken grote bestanden te zijn, die vertalingen), tot nu (01 uur).

De mooie kerk van Veulen binnenkort een restaurant?

In de auto vertelde Boudewijn mij vandaag dat hij las dat Heers enkele van haar 12 kerken wilt sluiten en verkopen. Omdat ze te duur zijn, en dat wil ik wel geloven voor zulke kleine gemeente (klein wat inwoners betreft, niet qua oppervlakte).

Ikzelf had door mijn drukke bezigheden vandaag zelfs de tijd niet om één krant te raadplegen. Maar deze avond, na mijn thuiskomst, haalde ik dat even in, en ja, Boudewijn blijkt gelijk te hebben:

http://www.hbvl.be/limburg/heers/heers-wil-aantal-kerken-sluiten.aspx

Nu, als ontmoetingsruimte zal de kerk evenveel kosten, vrees ik. Als restaurant of wat dan ook gerund door een particulier, lijkt de kerk me slecht gelegen.

En wat met al die oude mensen in al die dorpen die nog graag naar de mis gaan en niet in staat zijn tot een ander dorp te lopen?

Vertaling en correctie

Vandaag geen tijd om te wandelen: eerst uren zitten vertalen (terwijl de wasmachine geregeld draaide), daarna bij Edith Oeyen de laatste correcties aangebracht aan het ledenboek dat de KVLS uitgeeft ter gelegenheid van haar 75 jaar.
Nu, zelf als we tijd hadden gehad, het weer leende zich niet echt tot een wandeling: veel regen.

Vermits Boudewijn Knevels deze keer zou rijden, vond Roger het niet nodig mee te komen. Er was nog wat overschot van ons avondmaal van gisteren en ik raadde hem aan dat op te warmen. Edith, Boudewijn en ik moesten samen immers meer dan 200 bladzijden nalezen, en het zou dus wel eens laat kunnen worden.

Boudewijn heeft nu ook een GPS en onderweg vergeleken we die met degene die ik op mijn smartphone (cadeau van de ‘kindjes’ met Kerstmis) heb. Ze lijken elkaar waard, alleen gaf de Tomtom van Boudewijn op voorhand de files aan.

Files die maakten dat we om 18:25 uur, een klein half uur te laat, aankwamen. Bleek dat Edith een etentje had voorzien: een heerlijke koude schotel met daarbij een uitstekende Sauvignon.

Voor de correcties verdeelden we het werk, wat maakt dat we toch op 2 uur 30 klaar waren. Maar we hebben nog veel fouten gevonden! Ik merkte speels op dat we een uitstekend trio vormden!

Toen we vertrokken, vroeg Edith me de groetjes te doen aan Roger. En ik: ‘Ja, en ik zal hem jaloers maken!’ (ik dacht aan ons etentje waar ik zo had van genoten, en aan die uitstekende wijn).
Edith antwoordde al lachend: ‘Op ons triootje zeker?’

Rond 22:25 uur zette Boudewijn me weer af voor onze deur. En… Ik was echt blij dat ik niet meer voor eten moest zorgen!

Netels, stoelen, ruggen en vertalingen

Elvira vertelde me vandaag aan telefoon dat ze volgende zondag 15 stoelen nodig heeft. Toen herinnerde ik me dat wij nog een aantal goedkope stoelen van metaal en plastic op zolder hadden staan. Elvira (die de stoelen kent: we gebruikten ze als we heel veel volk over de vloer kregen in Antwerpen) vond die geschikt. Maar na al die jaren op zolder verdienden ze wel een serieuze poetsbeurt. Daar zijn Roger en ik wel enkele uren mee bezig geweest!

Vorig weekend was me opgevallen dat onze tuin weer stilaan overwoekerd wordt door netels. En ik bedacht dat eens Elena zou kruipen of lopen, ze op die manier niets zou hebben aan de tuin. Ik vroeg aan Roger of we niet konden spuiten; hij antwoordde dat je dat pas in juni kunt (mag?) doen. Maar… Als wij zo lang wachten, dan is de tuin één netelbos! Dus begon ik zelf handmatig zoveel mogelijk van die planten uit te trekken. Roger kwam me helpen, maar gevolg voor mij: ik ben geneteld tot en met. Mijn armen en mijn benen staan vol met nu nog prikkende rode vlekjes.

En natuurlijk voelde ik mijn rug na al dat werk! Ik ben, na het koken en het eten, even gaan liggen lezen in de relax. Daarna ging het beter en kon ik werken aan een vertaling die tegen morgen af moest. Er volgt waarschijnlijk een andere van dezelfde klant, tegen zondag. Dat wordt weer schipperen met mijn tijd!

Ik belde deze avond nog even met mijn broertje: de hernia-operatie van zijn vrouw was goed verlopen. En mijn zus mailde me dat ze ook serieus last had van haar rug na een bepaalde (verkeerde?) beweging bij het verzorgen van een van haar patiënten (Bie is verpleegkundige).

Oud worden!!!

Zomers Paasweekend

Vorige zaterdag vond de bloesemwandeling van de KVLS plaats. Ik denk dat ik het hele evenement niet beter kan samenvatten dan deze deelnemer op zijn blog. Wat hij niet schrijft (omdat hij het niet weet waarschijnlijk), is dat het initiatief van mij kwam destijds en dat Roger en ik Boudewijn elk jaar helpen de wandeling voor te bereiden. Merk ook zijn prachtige foto’s op!

In tegenstelling tot vorig jaar waren we maar met 24, maar dat maakte het eigenlijk veel gezelliger. Maar helaas, de meeste fruitbomen, zelfs degene die vorige vrijdag nog bloeiden, waren zo goed als uitgebloeid.

Onze voorzitster Edith Oeyen (foto Roger)

 (Foto Roger)

(Eigen foto)

Micheline Cuypers (foto’s Roger)

 (Foto’s Roger)

De fruitbomen waren nu wel uitgebloeid, maar de meidoornstruiken stonden bijna overal in bloei. Je rook hun parfum al van op grote afstand.

Na iets meer dan anderhalf uur kwamen we terug in Mettekoven aan, waar we met z’n allen nog onze dorst lesten met een biertje op het enige caféterras.

Roger en Jules Geraerts (eigen foto)

Edith Oeyen, Erika en Luis Ruiz (foto Roger)

Daarna ging Roger Hendrik en Anneke afhalen aan het station van Tongeren terwijl ik voor ons feestmaal zorgde. Rond 19:45 uur kwamen ook Zeger, Geert, Elvira en Elena bij ons aan.
Het weer was zo zomers dat we op ons terras konden aperitieven, maar voor de eigenlijke maaltijd verhuisden we toch maar naar de eetkeuken. Onze terrastafel is immers niet zo ruim.

Dit is de eerste keer dat Elena hier is, en je zag ze verwonderd rondkijken. Ze liet zich anders niet intimideren en iedereen mocht haar oppakken. Ze heeft ontdekt dat ze een ‘stem’ heeft en krijst nu soms heel hard, gewoon voor het plezier van haar eigen geproduceerd geluid te horen.

Elena en Anneke (foto Roger)

Het viel me ook op hoe goed ze deze keer haar flesjes leegdronk en hoe lang ze wel dutte zondag.

Uiteraard zijn we allemaal, behalve Elvira en Geert, weer veel te laat gaan slapen.

Tegen dat we zondag opstonden, waren zij al in de buurt aan het wandelen met hun dochtertje. Toen ze weer thuiskwamen, hebben we uitgebreid  gebruncht.

Eerst was ik van plan een wandeling voor te stellen, maar mijn voet deed een beetje pijn van de bloesemwandeling. Nu is het wel de andere voet dan vorig jaar: waarschijnlijk heb ik die te veel belast omdat ik de eerste (die ik al een poosje voel pijn doen) wilde ontzien. Omdat ik liever niet weer met een gezwollen voet zit op het doopsel van Elena stelde ik dus maar geen wandeling voor. Zeger liet goed blijken dat hij dat pas een uitstekend idee vond!

Zondag avond, na nog een gezamenlijk etentje, zijn Zeger, Elvira, Geert en Elena weer naar Leuven vertrokken. Hendrik en Anneke zijn gebleven tot deze avond. Weer hebben we de dag buiten doorgebracht. Hendrik en Anneke zijn wel drie kwartiertjes gaan wandelen. 

Zaterdag, gisteren en vandaag heb ik telkens even gebeld naar Nany. Zij leek het niet erg te vinden dat ze er niet bij was, en ik bedacht dat het misschien allemaal te druk wordt voor haar (tja, het kan er druk aan toe gaan als ons vroeger gezinnetje plus ‘aanhangsels’ samen is!).

Al ben ik deze avond behoorlijk moe (je moet als mama zoveel aandacht besteden aan al dat volkje - en liefst evenveel aan iedereen –, koken, opruimen, en ook al krijg je hulp, jij moet aan alles denken), was ik heel blij dat we weer eens samen waren. En dat Anneke er weer bij was!

Zomerse Goede Vrijdag

Vandaag hebben we uitgebreid boodschappen gedaan. Morgen komen immers eindelijk al onze ‘kindjes’. En dan vieren we Pasen, voor mij het belangrijkste Christelijke feest.
Andere jaren was Nany vandaag al hier van rond 15:30 uur. Maar dit jaar wilde ze liever overslaan. Ik voelde het al van in het begin toen ik haar belde om af te spreken voor deze dag. Om de een of andere reden, die ze niet opgaf, vroeg ze zich af of we het feest niet beter een weekje uitstelden. Toen ik daarna (nogal enthousiast) vertelde dat ze zou mogen deelnemen aan de voorbereiding van onze KVLS-bloesemwandeling, en morgen aan de eigenlijke wandeling, greep ze dat aan om dit jaar niet te komen. Ze zou de wandelingen niet aankunnen, en als ze al probeerde mee te stappen, zou ze alleen in de weg lopen. Ik heb niet aangedrongen, want ik voelde wel dat ze liever niet kwam. Ze zei zelf trouwens: ‘Ik ga je dat niet kwalijk nemen hoor! Ik zie je toch al op 29 april (publieke les van mijn vroegere buurjongen René Steurs), daarna op 1 mei (doopsel van Elena) en dan blijf ik zelfs bij jullie slapen. En dan zien we elkaar weer op 29 mei (feest voor haar 80 jaar)’.

Misschien – waarschijnlijk – wordt dat allemaal te zwaar voor haar. Maar haar kennende, zal ze dat nooit toegeven!

Tijdens dat telefoongesprek stelde ik zelfs even voor om overmorgen met z’n allen naar haar te komen (en ik zou daar dan koken), maar daar ging ze niet op in. Enfin, het wordt dus, voor de eerste keer sinds jaren, een Pasen zonder Nany.

Roger en ik hebben vandaag ook, samen met Boudewijn Knevels, de jaarlijkse bloesemwandeling van de KVLS in Mettekoven voorbereid.

(Foto Roger)

Volgens Boudewijn is dit al het vijfde jaar. Ik weet het niet meer, maar wat ik me wel herinner, is dat ik ooit die activiteit heb voorgesteld,  geïnspireerd op  l’Art au fil de l’eau in Vresse.

We hebben dus meer dan een uur door plantages gewandeld, moesten een paar keer op onze stappen terugkeren omdat we ineens voor een afsluiting stonden (en we mogen niet verwachten dat de wandelaars morgen, zoals Roger zo vaak doet, over of onder prikkeldraad zullen kruipen!) En hier en daar hingen we een gedicht van een onze leden op. 

 (Foto Roger)

De bloesems waren er heel vroeg bij dit jaar, en bijgevolg hebben we echt moeten zoeken naar plekken waar de fruitbomen nog niet uitgebloeid waren (hoewel, zelfs zonder bloesems is het hier mooi: dat zei ook Paul – van Liliane, die even niet thuis was – toen we hen deze avond even iets gingen brengen). Maar we hebben toch nog echt mooi bloeiende plantages gevonden (vooral krieken en appelen).

(Foto Roger)

Het was warm! Echt zomers! Zozeer dat ik helemaal bezweet was na de wandeling!

En deze avond, na het avondmaal en voor het opruimen, heb ik naar Nany gebeld: ze gaf niet thuis! Dat stelde me wel gerust: ze kan dit weekend dus terugvallen op een van haar vele vrienden en vriendinnen!

Familie en KVLS

Omdat Elvira deze middag bezoek kreeg van Roger zijn broer en schoonzus had ze ons ook gevraagd: ze vermoedde dat wij dat wel gezellig zouden vinden.

Het werd een heel aangename middag op het terras. Koffie, thee, een cake, een pintje, zalig weer (rond de 26°C) en gezellige gesprekken. Elena bleek heel goed gezind (en nu kan ze echt nog ‘gerichter’ van alles vastgrijpen, wat ze dan ook heel intens oefent).

Het viel echter op dat toen ik haar een flesje mocht geven, ze weinig ervan dronk, terwijl eens Elvira mijn taak overnam, ze het flesje helemaal opdronk. Een andere keer begon ze te huilen toen ze van Elvira’s armen naar de mijne verhuisde. En een derde keer was het echt opvallend dat ze constant bij haar mama wil zijn.
Elvira en ik gingen haar samen verschonen. Zolang Elena op haar luiertafel lag, lachte ze naar ons allebei. Enfin, misschien toch een beetje meer naar haar moeder, want op een zeker ogenblik viel het mij echt op en zei ik haar: ‘Mama is toch de beste hé!’ waarop ze tegen mij begon te ‘babbelen’. Zodra ik haar zelf van de luiertafel opnam en met haar naar het terras liep, begon ze echter weer te wenen, en opvallend te ‘trekken’ naar Elvira die naast mij liep. Dat ze haar ouders herkent is dus duidelijk. Dat ze mij minder graag ziet dan haar mama ook! En op zich is dat natuurlijk ‘zoals het hoort’! Alleen hoop ik  dat ze haar oma ook een beetje graag ziet!

Deze avond moest ik naar een bestuursvergadering van de KVLS  in Diepenbeek. Normaal zouden we dus niet blijven eten bij Elvira en Geert, maar ons meisje drong aan opdat we dat toch (snel) zouden doen. Het werd een heerlijke koude schotel met veel groenten, eieren, hesp en chorizo, én een glaasje rosé. We hebben gesmuld terwijl Elena in haar relax druk oefende met haar speeltjes.

En dan zijn we naar Diepenbeek gereden. Drukke vergadering, want onder andere gaande over de laatste voorbereidingen van de feestelijkheden ter gelegenheid van 75 jaar KVLS. Voorzitster Edith was onlangs even Raymond gaan bezoeken, die het naar het schijnt beter maakt (hij is terug thuis).

Om 22:30 waren wij thuis, waar ik nog enkele opdrachten voor de KVLS moest uitvoeren, een telefoontje kreeg van Nany, en onder andere een sms van mijn schoonzusje, die ik tijdens de vergadering had aangekregen, heb beantwoord (ze wordt volgende week geopereerd van een hernia).

Mooie liedjes duren niet lang

Mijn lievelingsoom ‘Nononc’ schreef in een reactie op mijn post van gisteren dat van dat liedje van Marie Laforêt een Nederlandse versie bestaat. En inderdaad, ik heb die versie ooit gehoord, maar weet niet wie dat zingt.

Vandaag moest ik voortwerken, want volgend weekend hebben we de kinderen (en kleinkind) op bezoek (Pasen) en dan wil ik volledig vrij zijn. Dus werd het weer slechts een korte wandeling, in Vechmaal, langs  de ‘mergelgrotten van Hinnisdael’.

Op een zeker ogenblik dacht Roger meidoorn te zien bloeien. Maar die struik geurde helemaal niet naar meidoorn.

 (Foto Roger)

De bloemetjes leken er wel op. Deze avond (terwijl ik nog een poosje vertaalde) heeft Roger het op het Internet opgezocht. Volgens hem was het echt een soort meidoorn. Maar nogmaals, ik snoof helemaal niet het parfum van meidoorn op. Een beetje verder rook ik trouwens, nog voor ik het zag, wel meidoorn. En op die struiken stonden nog enkel knoppen.

De echt mooie (en wat een zalig weer vandaag: tot zeker 25°C was het!) wandeling duurde te kort naar mijn zin, maar ja, het werk wachtte.

Omdat ik onderweg ook seringparfum had opgesnoven, vroeg ik thuis aan Roger om onze eigen sering te vereeuwigen. Dat deed hij, en ook de beginnende bloesems van onze kweepeerboom staan op het plaatje!

 (Foto Roger)

Cadeau van Marie Laforêt

Bij wijze van ontspanning ging ik voor het slapen gaan nog eens luisteren naar Marie-Josée Neuville en kwam ik daarna op enkele liedjes van de (volgens mij) heel mooie Marie Laforêt terecht.

Vooral volgend verhalend lied vind ik echt ontroerend! Kindjes, (en vooral Elvira, want jij kunt nu over de twee kanten van de zaak spreken), ik hoop dat jullie de woorden verstaan!

Liefde is een cadeau!

Ordingen en Ulbeek

Wat een prachtige lentedag vandaag! En jammer dat ik niet zo heel veel tijd had om te wandelen.

Toch reden we even naar Ordingen. Roger vertelde me dat we daar al waren geweest, ik herinnerde het mij niet… Tot ik de kerk zag. Toen kwamen alle herinneringen terug. De site van de kerk vond en vind ik wel mooi, de rest van het dorp inspireert me weinig. Maar tijdens een korte wandeling naar de velden toe ontmoetten we wel deze mooie kapel…

 (Foto Roger)

en aangezien het nog steeds Paasvakantie is, enkele fietsers.

De kerselaars zijn bijna uitgebloeid, toch vond ik hun aanblik, en zeker dat van de paardenbloemen die weelderig bloeien aan hun voet, nog prachtig.

(Foto Roger)

Van Ordingen reden we nog naar Ulbeek, waar in 1998 Elvira en haar vriendin Ine opgravingen deden in de kerk. Kerk die nu in de steigers staat.

 (Foto Roger)

Op dat kerkhof liggen een oom, een tante en  een ‘kozijn’ van mijn vader begraven. Zijn nichten – de zussen van die neef – wonen nog steeds in Ulbeek, maar voor een bezoekje aan hen hadden we geen tijd.

 Ulbeek (Foto Roger)

Omdat ik vandaag in mijn ‘vrije tijd’ moest kiezen tussen wandelen en koken, aten we deze avond heel eenvoudig: eieren en tomaten. Maar eigenlijk is dat een van mijn favoriete recepten!

 (Foto Roger)

Gewone werkdag, Marie-Josée Neuville en herinnering aan Dirk Lambrechts

Vandaag was het weer druk door vertalingen. Toch zijn we even gaan wandelen, in de buurt van Gelinden.

(Foto Roger)

En deze avond, nadat ik uren had gewerkt, zette Roger onder andere liedjes op van Marie-Josée Neuville, die mijn kinderjaren al had opgefleurd! Hoezeer genoot ik als kind in Congo van haar liedjes, waarbij ik me toch ook afvroeg of volwassen worden dan zo onaangenaam was. Want de meeste liedjes (die ze zelf schreef rond haar 16-17 jaar) gaan daarover.

Toen ik Roger leerde kennen, vernam ik dat hij al haar liedjes had, en dat in tegenstelling tot alle andere mannen die ik ooit had ontmoet!  

Jeugdherrinneringen!

Terwijl ik dit schrijf, heeft Roger fado opgezet: een lied dat  gezongen werd op de uitvaart van Dirk Lambrechts in Amsterdam. Maar ik mag niet toegeven aan mijn heimweegevoelens: ik moet gaan slapen, want morgen moet ik verder vertalen.

Toerisme en parvenu’s

We zullen het op deze zonnige palmzondag geweten hebben dat we in Haspengouw wonen! Horden toeristen in alle deelgemeenten van Heers en Borgloon! Op de fiets, te voet, op de scooter!

We zochten in de  buurt van Kerniel een pad op waarvan we dachten dat die bezoekers het nog niet zouden ontdekt hebben. Jawadde! Al was het heel wat minder druk dan elders, toch ontmoetten we groepjes fietsers en wandelaars, wandelkaart in de hand.

Nu, ik gun het hen! Al zou ik zelf, moest ik nog in Antwerpen wonen, net niet op een dag als vandaag naar Haspengouw rijden.

De perelaars en de kerselaars zijn zo goed als uitgebloeid, maar nu staan de appelbomen in al hun roze en witte pracht. We zagen weer enkele roofvogels cirkelen boven velden, en ook een reiger door de lucht zweven. Hebben al die toeristen daar ook oog voor gehad?

 (Foto Roger)

Het was wel een mooie wandeling, maar rustig is wat anders!

Onlangs hadden we het met Elvira over parvenu’s en nieuwe rijken. Delicate kwestie: is mijn moeder Nany – dochter van een boerendochter, gehuwd met een Franstalige ‘bourgeois’ -  een parvenu? Is iemand die een florissante handel opbouwt  een ‘nieuwe rijke’? Mijn grootvader van vaders kant was zeker geen ‘nieuwe rijke’. Maar mijn grootmoeder Renwa? Ik vermoed dat haar familie (die toch ook uit boeren bestond) welgesteld was, in tegenstelling tot die van marraine (moeder van Nany). Maar waren mijn grootouders van vaders kant dan parvenu’s? Zij verlieten Limburg voor Brussel waar ze verfransten en zich nestelden (en aanvaard werden) in het bourgeois-milieu.

Is het een schande een nieuwe rijke te zijn? Je hebt dan toch je fortuin zelf opgebouwd, wat toch wijst op een werkzaam en volhardend karakter? Is het een schande om een parvenu (= gearriveerde) te zijn? Ik zou zeggen van niet, want dat wijst ook op een vorm van ambitie. Alleen word je dan soms uitgelachen door de mensen die al langer behoren tot het milieu waartoe jij pas bent ‘gearriveerd’. Als je er al in aanvaard werd natuurlijk.

Het komt misschien door mijn eigen gebrek aan ambitie, maar zelf vertoef ik het liefst in het bijzijn van mensen die geen te hoge dunk van zichzelf hebben, of ze nu rijk of arm zijn, boer, arbeider, kunstenaar of academicus.

Toevallig las ik vandaag op een van de blogs die ik geregeld bezoek een interessant stukje over dat onderwerp: http://www.schrijverinfrankrijk.nl/?p=136#more-136

Pieterkeshoeve

Vandaag gingen we buurten… bij onze vrienden uit Ronse! Samen met drie van hun kleinkinderen logeerden ze immers in de ‘Pieterkeshoeve’ (Vechmaal).

Een waar paradijs, zowel voor (groot)ouders als kinderen. Ik merkte hoezeer Marie, Tuur en Wouter genoten van de vele speelmogelijkheden en van de activiteiten. Schattig was het hoe Marie haar eerste ‘rolschaats-stappen’ zette op het immense binnenplein, de poes en de hond (voorzichtig) aaide, haar broertjes volgde op ‘avontuur’: de weide, de tuin, de varkenstallen, de eenden- en kippenren, alles is toegankelijk voor de kinderen. Die al spelend heel veel bijleren! En boer Bart en zijn vrouw lijken echte kindervrienden. Ik weet niet waar ze de energie halen om buiten hun vele werk nog met zoveel plezier en zoveel geduld al die tijd te steken in die gastjes. Ze organiseren echt van alles. Deze avond bijvoorbeeld, kort nadat wij onze vrienden verlieten, zou er een voetbalmatch plaatsvinden voor de kinderen. In de weide waar vlak daarvoor pony’s stonden te grazen.

Terwijl de kinderen (er zijn drie flats die uitgeven op het binnenplein, dus het waren wel meer dan 3 kinderen alles tezamen) reuze pret hadden, toonden onze vrienden ons de stallen, de weiden, de konijnen, de kippen en eenden, de geiten. En hun appartement: echt heel ruim, comfortabel en gezellig. Daarna dronken we samen een glas wijn op de binnenplaats, al keuvelend. Mijn vriendin opperde dat die ‘boeren’ echt goede onderwijzers zouden zijn. En gelijk heeft ze!

Roger en ik hebben echt genoten van de rustige middag (jaja, zelfs met al die spelende kinderen was het enorm rustgevend).

Ik heb ook enorm genoten van de ‘filosofie’ van kleine Marie! Natuurlijk viel ze een paar keer terwijl ze (echt op zichzelf) leerde rolschaatsen – al dat speelgoed wordt door de uitbaters ter beschikking van de kinderen gesteld. En dan kwam ze ons dat vertellen. ‘Deed het pijn?’ vroeg ik. Nee, niet echt, dus, conclusie van haar: het is niet erg.
Ze viel een laatste keer terwijl ze vlak bij ons was en ik zag haar gezicht even vertrekken. Ik zei: ‘Oei, dat deed precies wel een beetje pijn hé?’ En mijn vriendin lachte breed naar haar. Waarop kleine Marie zei: ‘Ja, een beetje, maar dat is niet erg!’

Ik was echt gecharmeerd door de boerderij! Ik weet het, nu ben ik gratis reclame aan het maken… maar Bart en zijn vrouw Ilse verdienen het: kijk eens naar deze foto’s op de website van Pieterkeshoeve: http://www.pieterkeshoeve.be/Pieterkeshoeve%20mooie%20herinneringen/jaar%202010/An%20en%20Pieter/album/index.html

Parels! Maar verboden te lachen!

Niet iedereen vindt dat grappig, maar ik wel!

http://www.amsterdampost.nl/igias-de-poolse-violist/

De toren van Babel

Roger stuurde me pas dit artikel door: http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704547604576262572791243528.html?mod=fox_australian, erbij zeggend dat het nogal interessant was maar nogal oppervlakkig.

Ikzelf vond het heel interessant. En oppervlakkig alleen in de mate waarin samenvattingen dat per definitie zijn.

En het deed me aan de Bijbel denken, waarin ook sprake is van één enkele oorspronkelijke taal!

Avondje Frans spreken en Vangheluwe

Deze avond bezochten we mijn aangetrouwde oom (hij viert overmorgen zijn 83 jaar) en zijn tweede vrouw. Heel vriendelijke mensen, lekker eten, uitmuntende wijn, prachtige muziek en leuke conversaties… In het Frans. Normaal: we waren bij hen en zij zijn Franstalig. Alleen… als zij hier op visite komen, spreken we… Frans. Sinds zijn vrouw niet meer rookt, worden mijn oom en ik naar hun tuintje gestuurd om onze sigaret op te steken!  Maar, ondanks zijn hoge leeftijd, heeft hij dat er nog steeds voor over (vandaag was het niet koud, maar we hebben daar al echt in de kou staan roken).

Eigenaardig genoeg hebben we het niet over de zaak Vangheluwe gehad. Ik weet dus niet hoe zij daarover denken, maar ik heb een vermoeden dat ze als verstandige mensen wel ongeveer zouden moeten akkoord gaan met dit stukje dat ik vandaag las.

Dagje met Elvira en Elena, en ‘s avonds Geert erbij

Vandaag moest Elvira weg van 11:30 tot 13:30 uur, en ‘s avonds, samen met Geert, van 20:00 tot 21:30 uur. Roger en ik mochten dus nog eens babysitten.

Wat was Elena veranderd op die twee weken (vandaag werd ze 3 maand)! Ik vond haar letterlijk ‘gegroeid’! Toen ik dat tegen haar zei, leek het wel of ze het begreep. Ze begon te ‘babbelen’ en heel fel te lachen.

Maar… Elvira was pas weg of ze begon te huilen. Daarvoor had ze druk liggen spelen in haar box. Ze had nog niet zo lang geleden gegeten, dus ik dacht niet dat ze honger had. En haar pamper had ze ook niet bevuild. Dus besloot ik dat ze waarschijnlijk doodmoe was en legde haar in haar wieg waar ze eerst een tijdje heel fel tekeer ging. Maar zodra ze het deuntje hoorde van het uiltje van tante Izzy, werd ze rustig. Na nog een paar aaitjes en enkele rustgevende woordjes, sliep ze in tot bijna 13 uur. Maar de hele tijd zoog ze op haar duim (dat is nieuw voor mij!).

En dan was het weer van dat! Maar, bedacht ik, nu kon ze wel honger hebben gekregen. Ik warmde haar flesje dus op en ze dronk er bijna  de helft van. Heel gretig in het begin, daarna aarzelend: begon ze door te hebben dat het ‘maar’ een flesje was?
Inderdaad, zodra haar mama terugkwam, vroeg ze de borst (ik denk dat het spenen niet gemakkelijk zal verlopen!)

En ze viel daarna weer in slaap in mijn armen (Elvira had ze aan mij doorgegeven zodat zij zelf iets kon eten – ik had daarvoor mijn honger al gestild).

Elvira stelde voor samen naar Ikea in Zaventem te rijden. Ze wilde al lang een speeltje kopen voor de baby: een soort brug met hebbedingentjes, die je over de relax plaatst. Ik was een beetje bang dat we met dat reisje Elena zouden wakker maken, maar Elvira verzekerde me dat ze graag in de auto zit. En Elena is inderdaad blijven slapen – zelfs terwijl we haar naar haar autostoeltje verhuisden – tot wanneer we bij Ikea waren.

Daar werd ze klaarwakker. Ik had ondertussen op een discrete manier al aan Roger gevraagd of het geen goed idee zou zijn dat speeltje te betalen, als geschenk voor haar doopsel. Ik wilde immers graag een cadeautje in die aard kopen, en vermits onze dochter al zo lang precies dat op het oog had… Roger vond het een goed idee.

Bij Ikea kun je niet anders dan de hele winkel doorlopen (althans, ik heb nog geen andere manier gevonden om daar te winkelen). Elena bleef heel de tijd wakker, lachte heel veel, kraaide soms heel fel en ‘babbelde’ veel met mij (ik mocht haar kinderwagen duwen!) en leek dus heel blij. Tot ze op een zeker ogenblik weer heel fel en luid begon te wenen. Moe van al die indrukken? Last van de vaccinatie die ze gisteren had gekregen? Honger weer misschien? Ik zei nog tegen onze dochter dat Elena misschien zou worden zoals ik: ik heb om de 2 à 3 uur een vreselijke honger!

Onderweg naar huis viel de baby weer in slaap in de auto. Roger en Elvira deden enkele boodschappen terwijl ik bij wagen en slapende baby bleef (en ondertussen een sigaret rookte – buiten de auto: zoveel respect heb ik wel voor niet rokers!).

Elena werd pas goed wakker toen we thuis waren, en werd meteen aan de borst gelegd: ze bleek inderdaad weer honger te hebben.
Daarna verhuisde ze naar haar relax, en ze leek heel blij met ons cadeau!

 (Foto’s Roger)

Ondertussen waren Elvira en ik aan het koken. Omdat Zeger niet had geantwoord op de invitatie van zijn zus via sms, belde ik hem even op op het ogenblik waarop (dacht ik toch) hij zijn werk verlaat. Hij was helaas niet vrij deze avond, en had trouwens het sms-je niet aangekregen.

Geert kwam thuis en opende een uitmuntende fles wijn voor bij het avondeten.

(Foto Roger)

En, nadat we gesmuld hadden (en Elvira toch nog even de borst had gegeven), vertrokken Geert en Elvira naar de doopselvoorbereiding, terwijl Elena vredig sliep. Helaas, zij dachten waarschijnlijk dat ze zo rustig zou blijven slapen tot aan hun terugkeer! Ze kregen ongelijk! Nog geen kwartier later begon het meisje weer te krijsen! Telkens lijkt het dan of ze lijdt vreselijke pijnen! Ze stampt, ze zwaait met haar armen, ze strekt haar rug, en ze krijst, krijst! Ik heb alles geprobeerd (nadat ik eerst controleerde of ze niet nat of erger was): oppakken en met haar rondlopen, rustig zitten met haar op mijn schoot, wiegen, weer in haar bedje leggen en haar uiltje in gang zetten, aaien, rustig spreken, op haar buik leggen,over haar buikje wrijven, niets hielp. En toen dacht ik van tja, Elvira zegt dat ze zo vaak en telkens zo weinig eet, dus waarom niet de rest van dat flesje opwarmen?
Nee, daar wilde ze ook niet van!

En dan, ineens, zo heel plotseling, begon ze te babbelen, te lachen (en dat vooral tegen Roger die bij mij was komen staan). Maar het duurde niet lang: toen Geert en Elvira thuis kwamen, weende ze weer.

Geert nam haar in zijn armen… En ze zweeg en leek heel gelukkig! Maar later moest Elvira nog even inspringen met haar borsten!

En terwijl onze beide meisjes genoten van die toestand, zijn Roger en ik weer naar huis gereden!

Heks, Monnikenhof en voorbereidingen voor Palmzondag

Gisteren avond heb ik verder gewerkt aan mijn vertaling en vandaag heb ik de tekst een aantal keren nagelezen (dat is wel nodig!).

Daarna had ik tijd voor onze dagelijkse wandeling. We reden naar Heks, waar we de auto parkeerden aan het kerkhof, niet ver van het kasteel. De andere keren dat we daar waren, ontmoetten we niemand, maar deze keer was het vrij druk (dat is relatief, hé, Zeger! Er waren misschien vijf gezelschappen!). Op mijn verwondering daarover antwoordde Roger dat het binnenkort Palmzondag is. En inderdaad, hier is het de gewoonte tegen die dag de graven schoon te maken omdat men die dag, na de mis, ‘palmtakjes’ op de rustplaatsen gaat ‘steken’.

Maar wij gingen deze keer de begraafplaats niet op. Integendeel, we klommen een weide in, vlak ernaast, om zo op een wandelweg uit te komen die ons naar het Monnikenhof zou leiden.

(Foto Roger)

De sleedoornstruiken zijn bijna uitgebloeid! Ik denk echt dat de KVLS dit jaar de bloesemwandeling te laat heeft gepland!

 (Foto Roger)

Na een poosje liepen we op een vroegere trambedding, met fel begroeide bermen. De stilte werd alleen onderbroken door vogelgezang.

Gisteren had ik nog naar mijn zus Bie, die me een prachtige foto van een eekhoorn in hun tuin had opgestuurd, en naar een vriendin gemaild dat hier weinig eekhoorns te zien waren. Het toeval wil dat we er vandaag drie zagen op die route!

Na een wandeling van een klein halfuur kwamen we aan de enorme boerderij Monnikenhof.

(Foto Roger)

Daarna zijn we maar op onze stappen teruggekeerd: een lus maken zou een paar uur gevraagd hebben. En Roger wilde zelfs de wandeling inkorten door, nadat we de trambedding hadden verlaten, een berm op te klimmen naar de wei waarvandaan we vertrokken waren. Dat werd me een beklimming voor mij!  Ik zakte constant naar beneden (vond geen houvast voor mijn voeten) en mijn haren en rugzak geraakten vol takjes en blaadjes. Gelukkig hielp Roger mij zodat ik niet telkens weer naar beneden gleed!

Het was vandaag vrij koud als je niet in de zon liep! Maar (hier althans) heeft het niet geregend.

Vandaag wordt Geert (echtgenoot van Elvira) 38 jaar! Proficiat, lieve schoonzoon!

O ja, Roger heeft deze avond nog het gras in de tuin afgereden! Ik was al bang dat het heel de lente en zomer heel hoog zou staan! En terwijl hij daarmee bezig was, was ik dan weer bang dat dat werk te belastend zou zijn voor zijn hart. Maar dat bleek niet zo!