Wat bezielt de mensen?

Ik belde deze avond nog eens met onze dochter die net gezellig aan het aperitieven bleek te zijn. Een van de eerste zaken die ze mij vroeg was: 'Waarom laten ze die lockdown pas maandag ingaan?' 

Later (toen ik op mijn scherm keek naar het "journaal") begreep ik waar ze het over had (hoewel ik me al dezelfde vraag had gesteld omdat ik vreesde voor wat ik nu zag gebeuren): massa's mensen in de straten en winkels in Antwerpen, Hasselt, Brussel, Gent, enz. Allemaal moesten ze nog dringend gordijnen, een paar kledingstukken, meubels of cadeautjes kopen voor de winkels zouden sluiten. Waanzinnig vond ik het: je kon over de koppen lopen! Dat had niets meer te maken met wat ik soms noem "veel volk" bijvoorbeeld in Sint-Truiden (al moet ik toegeven dat ik niet weet of het vandaag wel of niet druk was daar).

Ik begrijp de mensen niet meer! Ook al zou er sprake zijn van een of ander complot, er is daar een virus dat echt willekeurig toeslaat en het lijkt me in deze omstandigheden helemaal geen pretje om in het ziekenhuis te belanden! En dan heb ik het nog niet over de verzorgers die het bijna niet meer aankunnen! 

O ja, Nany wist me te vertellen dat niet alleen "tante" José maar ook haar (en onze) andere vriendin uit het ziekenhuis zijn ontslagen. Maar zelfs Nany leek niet goed te begrijpen wat de nieuwe lockdown inhoudt. Zo vroeg ze me wanneer we weer zouden babysitten en schrok ze echt toen ik antwoordde dat het niet voor midden december zou zijn, omwille van de lockdown! 

Een zus van Roger zit in quarantaine omdat haar kleindochter (een kleuter) besmet is. En Nany vertelde me aan telefoon dat in de familie van "tante" José ook een paar mensen in quarantaine zitten. 

Vandaag nog even over en weer gemaild met (tante) Françoise. Naar aanleiding van mijn post van gisteren waar ze trouwens op antwoordde met enkele pittige details! Ze had op Google gevonden dat Brian in 2013 op 69 jaar is overleden. 

Brian

Eerst dacht ik dat het niet de moeite was daarover te schrijven, hoewel wat ik deze avond (echt, weer per toeval) tegenkwam heel mooie herinneringen opriep. Ik voelde me ineens weer zo nostalgisch dat ik het "gevondene" mailde naar (tante) Françoise en zij mij antwoordde dat ze het ook een heel mooie herinnering vond.

Het was in 1967 of 1968. Nononc had de zanger Brian geïnterviewd voor de plaatselijke radio waarvoor hij werkte en bracht daarna Brian mee naar huis. Thuis, dat was bij mijn oma "marraine" waar Françoise en Nononc toen inwoonden en waar ik als studente ook een kamer had. We aten allemaal samen en daarna gingen we uit, Nononc, zijn kersverse echtgenote Françoise, Brian en ik.

Eerlijk gezegd, ik kende de zanger toen niet (bij mijn ouders luisterden we enkel naar Franse chansons). Wij met z'n vieren dus naar een dancing (zelf ging ik nooit naar een dancing)... waar men, toen men Brian zag binnenkomen, het ene liedje na het andere van hem opzette. En ik... tot grote jaloezie van enkele studiegenoten die ik daar ontmoette, de hele avond met Brian danste op zijn eigen liedjes.

Brian bleef bij ons slapen en de volgende dag, toen ik tegen de middag van de eerste lessen terug naar huis kwam met mijn vriend Marc (nee, niet in de huidige betekenis, gewoon een vriend) en we hoorden dat  Brian pas naar het station was om de trein terug te nemen naar zijn hotel in Brussel, stelde die vriend me voor hem achterna te lopen om hem zijn handtekening te vragen, voor zijn zus. Weer verschoot ik: ik besefte nog steeds niet dat die Brian zo bekend was!

We troffen Brian in het station, hij gaf mijn vriend een gesigneerde foto van hemzelf (en vroeg me nog of Marc mijn "boyfriend" was) en mij gaf hij zijn tijdelijke adres in Brussel (ik weet nog dat het in de Dansaertstraat was). We wisselden later enkele brieven maar uiteindelijk verloren we elkaar uit het oog.

Nononc en Françoise hadden me een mooie avond bezorgd en ik heb daarna nog even verwonderd genoten van de aandacht die ik ineens kreeg van veel studiegenoten maar uiteindelijk hechtte ik daar allemaal niet zo veel belang aan.

En deze avond val ik per toeval op dit! Zoveel herinneringen weer!

Lockdown

Het is beslist: zes weken lockdown vanaf zondagnacht. Maar een heel schappelijke deze keer en eerlijk gezegd, ik hoop dat iedereen er zich zal aan houden en geen achterpoortjes zal zoeken (hoewel ik daar aan twijfel). Wie weet kunnen we dan toch de kinderen en kindjes ontmoeten met Kerst (hoewel ik daar ook nog fel aan twijfel).

En voor Sinterklaas vinden we wel een oplossing (nee, we gaan niet foefelen maar ons echt houden aan wat toegelaten is).

Tijdens onze laatste boodschappen had ik in een warenhuis in Sint-Truiden een goedkoop shirt gekocht dat, toen ik het thuis paste, te groot bleek te zijn. We brachten het vandaag terug en ik was blij dat ik enkel langs de kassa moest passeren. Zoveel volk! Zijn de mensen aan het hamsteren?

Daarna nog wat rondgewandeld in Sint-Truiden en daar liep ook opvallend veel volk rond! 

Complottheorieën

Ik keek deze avond op mijn scherm met een dag vertraging naar de uitzendingen "Pano" en "De afspraak" op tv, waar het (onder andere) ging over complottheorieën in verband met het coronavirus. Ik had enkele bedenkingen bij hun aanpak maar voelde me letterlijk te lui om er iets over te schrijven en vooral om eerst allerlei zaken op te zoeken.

En dan val ik iets later weer toevallig op een antwoord van Sanctorum op de uitzending van Pano. Ongeveer wat ik ook wilde zeggen maar veel beter geformuleerd en gedocumenteerd! 

Het lijkt nu wel zeker dat we heel binnenkort opnieuw opgesloten worden. Waarschijnlijk is het inderdaad nodig en dat denk ik trouwens al lang. Maar... hoe zullen we aan de kindjes uitleggen dat Sinterklaas omwille van de lockdown misschien niet bij opa en oma kan langskomen dit jaar? 

Covid-19 en vaccinatie

Ik stelde me onlangs (toen ik las dat er volgens bepaalde officiële cijfers in Frankrijk geen oversterfte valt te betreuren naar aanleiding van het Covid-19 virus) de (misschien domme) vraag of verschillende virussen wel tegelijk kunnen toeslaan en of, als dat niet het geval zou zijn, dat het gebrek aan oversterfte kon verklaren (minder griep maar meer covid-19 zouden samen immers evenveel doden kunnen veroorzaken). 

En dan val ik deze avond toevallig op dit. Lees eens (en zo lees je ook waarom ik zulke gemengde gevoelens heb tegenover vaccins), plak de tekst desnoods in dit en laat automatisch vertalen door die volgens mij uitstekende tool.  

Je zult ergens tegen het einde (maar lees echt tot het einde), daar waar staat: "Le Covid est-il en train de remplacer la grippe ??",  lezen dat auteur zich afvraagt of het coronavirus misschien het influenzavirus (griepvirus) aan het vervangen is! Wat eigenlijk een begin van antwoord is op wat ik me afvraag!

Weer een rustige dag

Heel winderige, regenachtige en rustige dag met als enige beweging onze boodschappen. Woensdag is niet onze vaste boodschappendag en ik was een beetje bang dat het te druk zou worden (vrije middag in de scholen) maar weer viel me op dat er heel weinig volk op stap was.

In het rusthuis waar Nany verblijft zijn er nu al 4 bewoners besmet, waarvan een op haar afdeling. Normaal gezien zouden wij volgende zondag of de zondag daarop op bezoek zijn gegaan maar dat bezoek valt weer in het water ten gevolge van de verstrengde corona-maatregelen. Nany begrijpt het en brengt blijkbaar het grootste deel van haar tijd door met vriendinnen opbellen. Zelfs "tante" José had ze vandaag al twee keer aan de lijn.

Een antwoord gekregen van mijn "chatvriendin". Ze had mijn berichtje (waarin ik vroeg of ik haar gisteren moest telefoneren) ontvangen maar het gaat beter met haar: ik hoefde dus niet meer te bellen! 

Weten jullie nog dat ik begin deze maand zei dat ik op veel Franse sites en vlogs las en hoorde dat men tegen het einde van de maand in Frankrijk een nieuwe lockdown voorspelde (en daar plakte Crèvecoeur zelfs een precieze datum op: 28/10)? Wel, zopas gehoord dat Macron inderdaad een nieuwe lockdown heeft afgekondigd! Stevenen wij daar ook op af?

C.S. Lewis

Er valt niets speciaals te vertellen over deze dag... behalve dat ik deze avond naar een heel interessante documentaire keek. 

Jawel, in het Engels en vermits ik die taal dikwijls moeilijk begrijp als ze gesproken wordt, heb ik er vrij lang over gedaan. Maar het was echt boeiend!

O ja, ik vertelde gisteren dat ik iemand zou opbellen vandaag (ik bedoel niet Nany, hoewel ik haar ook heb gesproken - en o ja, het zou veel beter gaan met "tante" José, vertelden me haar dochter én Nany).  Ik heb die vriendin uiteindelijk toch niet opgebeld... omdat ik geen antwoord heb gekregen op mijn (schriftelijke) vraag of het goed was als ik haar opbelde deze avond.  

Professor Raoult klaagt: we mogen onze zieken niet meer verzorgen

Om de avond te eindigen, keek ik nog naar dit. Professor Raoult die klaagt over het uiteindelijke verbod op het heel goedkope Chloroquine ten voordele van het dure medicijn Remdesivir. Een ontzettend duur medicijn, moeilijk toe te dienen en met veel bijwerkingen, vooral voor de nieren.

Daar zit toch toch iets niet pluis? En nee, begin weer niet over het feit dat er geen gerandomiseerde studie is gebeurd over die Chloroquine, anoniemen! 

Kon Raoult het zich immers veroorloven in een crisissituatie de helft van zijn patiënten ten dode op te schrijven door zulke studie de voorrang te geven, terwijl de praktijk hem bewees (kom, we zullen een toegeving doen aan de wetenschap en het woord "tonen" gebruiken in de plaats van "bewijzen") dat hij praktisch iedereen kon genezen met zijn goedkoop medicijn dat al bijna even lang als ikzelf bestaat en praktisch niemand heeft kwaad gedaan?

Geef toe, dat is toch niet normaal?   

Sorry, anoniemen, maar ik blijf me vragen stellen (en toch oppassen, want... als ik besmet geraak, mag ik dat eenvoudige, goedkope medicament misschien niet meer toegediend krijgen, en Roger al zeker niet vermits dat medicijn bij een hartpatiënt niet is aangewezen... en dat weet Raoult ook!)

Ik keek deze avond ook nog naar de fysicus Crèvecoeur. Hij beweert dan weer dat er dit jaar echt geen oversterfte te betreuren valt in Frankrijk. Dat was de vraag die ik me al in het begin van de corona-crisis stelde en waar ik nog nooit een antwoord heb op gekregen. Crèvecoeur haalde er geloofwaardige statistieken bij (en nogmaals, sinds hij uit "You Tube" werd gezwierd, kan/mag ik geen link meer plaatsen naar zijn privévlog - ik mag wel zijn mondeling betoog kopiëren maar dat vind ik te omslachtig).

Ik sprak er wel even over met Roger die me zei dat een (Amerikaanse?) vlogger die hij volgt ooit ongeveer dezelfde redenering hield als Crèvecoeur. 

Die vlogger, die Roger volgt, zegt dat in Duitsland de mensen die sterven nadat ze besmet werden door het Covid-19 virus maar eigenlijk "versneld doodgingen" aan een co-morbiditeit, niet worden meegerekend bij de corona-doden, terwijl dat hier (en in Frankrijk?) wel gebeurt.

Dat is dus nog iets waar ik me in het begin van de crisis vragen over stelde: waarom gebeurt de telling niet overal (en zeker in Europa) op dezelfde manier? 

Ik herinner me dat toen een anoniem reageerde met te zeggen dat hij/zij vermoedde dat ik niet zo pro Europa ben. Inderdaad: niet als "Europa" zich enkel bezighoudt met onnozele richtlijnen (waar ik veel aan verdiend heb als vertaler, dat wel, maar die heel veel kostten aan bedrijven) en niet met meer essentiële zaken zoals deze crisis!

Weer lang aan telefoon gehangen vandaag

Met Nany uiteraard maar ook met straatgenote V. die geen pc heeft. 

V.  had veel te vertellen, vond het erg dat we elkaar niet kunnen ontmoeten, want ze zou me graag haar laatste schilderijen tonen. Het werd echt een aangenaam gesprek. 

Daarna wilde ik bellen naar de kennis die me gisteren verweet dat ik "nooit tijd heb om te bellen" (vooral omdat ik bij het opstaan een chatbericht van haar vond: dat ze mij eigenlijk dringend had willen spreken en dat mijn constante dralen bij het beantwoorden van een chatbericht ooit tot gevolg zou kunnen hebben dat een wanhopige afzender ondertussen al zelfmoord heeft gepleegd... en ik me dus serieus zorgen maakte). Maar ze gaf niet thuis en vertelde me later (in weer een chatbericht) dat ze gezellig was gaan winkelen in Antwerpen. 

Voor de rest die tekst verder nagelezen en echt, ik vind hem heel goed! Wel valt me weer op dat de auteur (zoals veel Vlamingen) "jij" en "gij" door elkaar gebruikt. Uiteraard heb ik hem daarop gewezen alsook op enkele andere minieme schoonheidsfoutjes. Maar, ik herhaal het, het verhaal is boeiend, goed geschreven, auteur hanteert een brede woordenschat en gebruikt originele beelden!

Deze avond heeft Hendrik mijn pc nog even overgenomen om de laatste details te regelen. Ondertussen praatten we een  beetje (handenvrij, via de gsm van Roger - en dat deed mijn armen deugd, die dat lange telefoneren niet zo fel hadden geapprecieerd). 

Morgen bel ik opnieuw naar die "chatvriendin" en probeer ik haar duidelijk te maken dat, als het echt zo dringend is, ze eender wanneer mag telefoneren, en, wat mij betreft, in zulk geval beter dat doet dan een chatbericht te sturen!

Over chatberichten en telefoneren

Eigenlijk haat ik chatberichten, tenzij ze echt een dringende oproep vervangen. En dan nog, want ik merk ze niet steeds op! Als ik aan het (na)lezen, schrijven of met iets anders bezig ben dat mij boeit (en zelfs tijdens huishoudtaken die me echt niet boeien), kijk ik niet meteen naar een bericht dat binnenkomt. Je zult zeggen: op de smartwatch zie je toch onmiddellijk van wie en waarover, maar... eigenlijk ga ik via daar alleen in op een bericht dat me heel dringend lijkt. Zoals een aanvraag voor een vertaling bijvoorbeeld.

Maar... dat wordt me dan verweten in de volgende chatberichten, samen met het feit dat ik niet snel  zal telefoneren (wat die mensen blijkbaar "veel socialer" vinden) als ik ook via een schrijfsel kan reageren/communiceren. 

Blijkbaar begrijpt bijna niemand dat ik liever schrijf dan praat. En dat ik vind dat je aan telefoon vaak heel veel tijd verliest aan overbodige "small talk". 

'Trek je dat toch niet aan,' zegt Roger die denkt zoals ik en er ook naar handelt. Hij heeft gelijk maar... ik maak me dan weer zorgen, want blijkbaar heb ik door mijn manier van doen weer iemand, die graag chat en praat, gekwetst deze avond!

Winteruur

Ik heb lang weinig last gehad van de overgang naar het zomer- of winteruur. Dat kwam uiteraard doordat ikzelf me niet aanpaste aan het zomeruur. Als we een afspraak hadden om bijvoorbeeld 10 uur, betekende dat voor mij 9 uur.
De laatste jaren echter passen onze uurwerken zichzelf aan (dat deed ik vroeger dus ook niet: zo kon ik rustig verder leven volgens het winteruur) zodat ik sindsdien in de zomer na een poosje toch leef volgens het zomeruur, na een periode van heel moeilijke aanpassing. En dat ik op een dag als vandaag heel veel last heb van de overgang naar het winteruur. Honger op het verkeerde uur, moe of slaperig op het verkeerde uur! En dan hebben wij nog geen speciale verplichtingen, zeker niet in deze corona-periode!

Vrij luie dag dus. Verder die (heel goed geschreven) tekst nagelezen, naar Nany gebeld die wist dat ze niet is besmet en die vertelde over een andere vriendin die, na "tante" José, in het ziekenhuis werd opgenomen. 

En naar de laatste aflevering van "Tabula rasa" gekeken. Het was een mooie, akelige en droevige serie. Maar ik heb ervan genoten!

Opvallend weinig volk op straat!

Na nog enkele uren werken (onder andere, wat mezelf betreft, weer een tekst nagelezen) besloten we even te wandelen in Borgloon. Opvallend weer hoe weinig volk daar rondliep. Beginnen de mensen echt op te passen?

Roger kreeg dus zijn dagelijkse beweging, ondanks de kou die vooral veroorzaakt werd door een vrij felle wind. Maar... eigenlijk beschermt dat verplichte mondkapje je wel tegen die kou!

Aan telefoon vertelde Nany me dat ze de dagen lang begint te vinden: ze moet op haar afdeling in het rusthuis blijven zolang er geen resultaat is van de testen, bezoek wordt weer beperkt, wandelingen en cafébezoek zijn uitgesloten en dus ontmoet ze relatief weinig mensen. Gelukkig telefoneert Nany wel graag en krijgt ze veel oproepen van vriendinnen, die haar helpen de dag door te brengen!

Ik ga nu, om de avond te eindigen, kijken naar de voorlaatste aflevering van "Tabula rasa"!

Goed gewerkt vandaag

Nog een vertaling gekregen (juridisch en slechts 4 A4bladzijden maar alle teksten zijn welkom), die gemaakt en geleverd, de drukproeven van de jongste Limburgse monografie een laatste keer nagelezen: ik heb vandaag goed gewerkt!

Tussendoor nog de wasmachine laten werken en zo en met Nany gebeld. Dat moest via de gsm, want haar vaste telefoon werkte niet, en dus deed ik dat in de keuken. Ze is getest maar zal pas binnen enkele dagen het resultaat kennen. Ze vertelde me dat het niet zo goed gaat met "tante" José. Tante José is nu 91 jaar en dan maakt zulk nieuws me altijd bang! 

Deze avond gevallen op dit interview met onze nicht Nadia (dochter van zus Bie). Echt boeiend, lees zelf maar!

En nu ga ik nog een paar mails beantwoorden en daarna kijken naar nog een aflevering van "Tabula rasa". 

Weer cadeautjes

Ik belde deze middag zoals praktisch elke dag naar Nany. Ze vertelde me dat er op haar afdeling in het rusthuis iemand besmet is door het virus Weer zal ze een test moeten ondergaan! Ik vermoed dat ze weer negatief zal reageren maar ze gaf toe dat het er een beetje te los aan toe ging de laatste weken in het rusthuis.

Daarna werkte ik voort aan de vertaling en dat ging heel vlot! Ik besloot pas na onze boodschappen een laatste keer na te lezen. Net toen we wilden vertrekken, kwam vriendin Liliane hier aan met twee zelfgekweekte Butter nut pompoenen... en een potje kweeperengelei door Paul gemaakt Eigenlijk handig hé: we geven haar kweeperen en haar echtgenoot en zij voorzien ons van gelei en pompoenen! Heel fel bedankt voor het cadeau, Liliane en Paul!

Na onze boodschappen heb ik de vertaling nagelezen en geleverd (de klant beloofde me een volgende job voor heel binnenkort en die is welkom!) en zorgde ik voor het avondmaal. En daarna, na de afwas, heb ik de jongste Limburgse monografie nog even onder handen genomen. Morgen daar nog een paar uur aan besteden en die is ook klaar. Nogmaals bedankt voor de hulp, dochter van ons!

En dan, deze avond, net toen ik wilde beginnen te kijken naar een volgende aflevering van "Tabula rasa", meldde Hendrik zich via de gsm van Roger. Er moesten immers nog enkele zaken geregeld worden op mijn nieuwe pc. Hij heeft die weer van op afstand overgenomen en daar twee en half uur aan besteed! Ondertussen praatten we (handenvrij) een beetje, via de gsm van Roger dus en onder andere over artificiële intelligentie. Een veelbelovend en fascinerend iets!

Wat bof ik dat onze kinderen ons zo spontaan helpen als we problemen hebben op gebied van informatica! Heel fel bedankt dat je ons jouw tijd cadeau gaf, Hendrik!

Wat minder leuk is: ook Hendrik is ervan overtuigd dat ons kerstfeest in het water zal vallen als er eerst geen echte lockdown komt (en ik begin het ook echt te geloven). 

Maar kom, nu ga ik me daar even niets meer van aantrekken en heel egoïstisch genieten van die volgende aflevering! 

Over toeval en virtualiteit

Hoe meer ik nadenk over onze toevallige ontmoeting met Zeger vandaag, hoe eigenaardiger ik het vind! 

Ik liep aan de arm van Roger (mijn armen hebben het niet meer echt nodig maar... sinds we dat doen, geniet ik ervan en ik heb de indruk Roger ook). Ik was in gedachten verzonken. Ik dacht aan mijn Nononc, aan vroeger, aan de restricties van tegenwoordig, aan onze kinderen en aan het feit dat ik Zeger al lang niet meer had ontmoet en niet zo gauw zou weerzien. 

En dan zie ik daar een heel mooie man aankomen... die fel lijkt op Zeger. Ik twijfel even, hij komt dichterbij en ik herken onze zoon. En (echt!) ik vraag me even af of ik niet aan het dromen ben (tja, als je soms lucide dromen hebt, vraag je je in het echte leven soms ook af of je niet aan het dromen bent). Ik zeg tegen Roger (die blijkbaar nog meer in gedachten verzonken was dan ik en die nog niets had opgemerkt): 'Kijk wie we daar hebben!' 

Toen herkende Zeger ons ook (was hij ook in gedachten verzonken?) en echt, ik was zo ongelooflijk blij en ik denk Roger en Zeger ook!

Op de korte tijd die we met elkaar konden doorbrengen, hadden we het onder andere over "virtuele werelden". Roger vroeg zich af of de (eventuele) bedenker van "onze  virtuele wereld" dan had gezorgd voor onze ontmoeting! 'Nee, dat is gewoon toeval', wist Zeger. 

Wat een prettige ontmoeting!

Het was weer danslesdag. We brachten Elena en Eva naar de les, Matthias was bij een vriendje. Tussen het begin en het einde van Eva's les besloten we nog eens naar de abdij van 't Park te gaan. Bezoekje aan het graf van marraine, mijn opa en Nononc en daarna een korte wandeling. 
En je gelooft het niet... ineens zien we daar Zeger aankomen! Hij was blijkbaar nog meer verrast dan wij, want hij wist niet dat we vandaag in het Leuvense zouden zijn. Hijzelf had een dagje vrij. Iets verder zagen we een houten tafel met banken waar we even konden bijpraten (en afstand houden). Echt, wat een prettige verrassing! Ik was zo blij! Zeger denkt dat ons kerstfeest in het water zal vallen (en ik vrees dat hij gelijk zal krijgen).

Jammer genoeg konden we niet heel lang praten: het werd tijd om Eva af te halen. Daarna reden we naar "huis". Nog spelletjes gespeeld met Eva, later Elena afgehaald, haar een beetje geholpen met haar huistaken. Iets later kwam Matthias thuis, kort daarna gevolgd door zijn mama. Nog voor we aan het avondeten begonnen, heeft ze die monografie onder handen genomen. Het problemen is opgelost (heel fel bedankt, meisje!) maar ze heeft ook een beetje moeten zoeken. Blijkbaar had Jan Gerits een deel van de tekst in een (verborgen) kolom gestoken, waardoor mijn opmaak maar niet wilde lukken! 

Na het avondeten (we probeerden afstand te houden en ik heb zelfs de kindjes geen kusje meer gegeven!) reden Roger en ik terug naar Haspengouw waar ik nog een dik uur heb besteed aan de jongste vertaling. Die krijg ik morgen gemakkelijk klaar!

En nu... tijd voor een volgende aflevering van "Tabula rasa"!

Fictie

Na een bezoek aan de oogarts (lang uitgesteld maar uiteindelijk toch gebeurd en alles lijkt oké met mijn ogen) en de aankoop van onder andere bakharing in Tongeren weer lang gebeld met Nany. Die uiteraard niet opgetogen is met de nieuwe maatregelen. Naar het schijnt zijn veel van haar medebewoners ronduit ontevreden. Zijzelf lijkt te begrijpen dat het er de laatste tijd wat te losjes aan toe ging. Hoewel ze weer  de maatregelen verwarde. Ze dacht dat ze elke dag van de week telkens een andere persoon op bezoek mocht krijgen. Terwijl we samen de maatregelen doornamen, gaf ze toe dat het steeds dezelfde persoon moest zijn (en hield ze vol dat ze nooit iets anders had beweerd!).

Daarna nog naar een discours van Crèvecoeur geluisterd. Op een privé plek, dus heeft het geen zin dat ik er een link naar plaats. Sorry voor de mensen die vinden dat ik niet meer moet luisteren naar die "charlatan": ik doe dat wel. En deze keer gaf hij me hoop... omdat hij de spirituele toer opging. In feite is Crèvecoeur een fysicus maar hij lijkt mijn idee te delen dat onze hersenen bewustzijn capteren en niet voortbrengen. 

Terwijl we deze avond gebakken haring met uien aten, kwam er weer een dringende, lange vertaling aan. Ik ben daar even aan begonnen na de afwas maar uiteindelijk heb ik toch verder gekeken naar "Tabula rasa". Opnieuw in mijn eentje: Roger had geen zin meer. 

Al jaren leest Roger geen fictie meer en ikzelf begin dezelfde weg op te gaan. Hoe een mens kan veranderen! Wel kijk ik af en toe nog graag naar fictie, terwijl Roger zelfs dat verloren tijd begint te vinden. 

In feite was het voor mij inderdaad "verloren tijd" deze avond: morgen hebben we enkele verplichtingen die maken dat ik niet verder zal kunnen vertalen, dus moet ik donderdag dringend al dat werk inhalen. Langs de andere kant: vermits het heel goed mogelijk is dat ik binnen enkele jaren ook niet meer geniet van zulke series, kan ik er beter nog van genieten zolang het mogelijk is. En dat deed ik, al vond ik het een beetje akelig verhaal. Zou ik trouwens voor het slapengaan niet nog naar een aflevering kijken? 

Strengere corona-maatregelen

Na een (veel langer dan gisteren) telefoongesprek met Nany en daarna een vertaling (eindelijk weer!) stelde ik een wandeling voor. 

Het werd weer Sint-Truiden, waar we (eigenlijk Roger, ik liep gewoon mee) "winkels keken". Weinig volk in de stad en alle cafés dicht: dat was echt een raar gezicht (tijdens de lockdown zijn we niet naar Sint-Truiden geweest vermits we onze gemeente niet mochten verlaten behalve voor essentiële verplaatsingen). Ik vraag me af hoeveel horecazaken nu weer failliet zullen gaan? Wat ons ook opviel: veel minder verkeer dan anders onderweg. Omdat er opnieuw veel mensen telewerken?

Later kreeg ik, via zus Bie, de strengere maatregelen van het rusthuis te lezen. Roger en ik moeten ons volgend gepland bezoek aan Nany weer uitstellen!

Voorlopig zijn Roger en ik nog in orde wat die strengere maatregelen betreft. Elk gezin mag vier vaste contacten thuis ontvangen, maar afstand houden. Wij ontvangen niemand. Dochterlief ontvangt ons en haar schoonouders, dat zijn precies vier personen. Je mag echter nog maar één persoon knuffelen buiten je huisgenoten en dat zal wel voor een probleem zorgen. De laatste weken waren mijn knuffels nog enkel voor de kleinkinderen, maar die zijn met drie! 

Vandaag ook een telefoontje gehad van mijn vriendin uit Ronse. Zij en haar echtgenoot hebben tot nog toe zo mogelijk de maatregelen nog strikter opgevolgd dan wij.

Deze avond besliste Roger dat hij wel wilde kijken naar "Tabula rasa" (ik had er nogal enthousiast over gedaan) en dus keek ik een tweede keer naar de eerste aflevering, deze keer naast Roger gezeten.

Ik hoor en lees op Franstalige sites en video's steeds vaker voorspellingen over een nieuwe lockdown in Frankrijk vanaf het einde van deze maand, schaarste en toekomstige serieuze rellen. Benieuwd of die voorspellingen zullen uitkomen!

Tabula rasa

Vandaag gingen Roger en ik elk zozeer op in onze eigen bezigheden dat we er zelfs niet aan dachten even te gaan wandelen... en nog geen tien zinnen tegen elkaar hebben gezegd. Nee, we zijn niet boos maar we hebben niet de gewoonte te babbelen om te babbelen. Iets wat mijn moeder Nany trouwens niet begrijpt!

Wel was ik van plan deze avond samen met Roger naar de eerste aflevering van "Tabula rasa" te kijken. Hendrik had ons die serie aangeraden, ik had er lovende commentaren over gelezen en ik wilde vandaag echt naar die eerste aflevering kijken. Roger bleek echter geen zin te hebben! Dus heb ik maar in mijn eentje gekeken en ik vond het echt goed, boeiend zelfs! Als Roger (die ondertussen, weet ik, ook het een en ander heeft opgezocht over die serie) morgen mee wil kijken, zal ik zonder morren die eerste aflevering een tweede keer bekijken. Als Roger toch liever niet meekijkt, tja, dan kijk ik maar in mijn eentje verder.

Virtueel reizen

Het is zo ver: ik ga tegenwoordig vaak virtueel op reis! Deze avond was dat een poosje in de Sologne (Frankrijk, in de buurt van Aubigny sur Nère waar we dit jaar niet naartoe gingen). En nu zit ik in Lissabon, waar ik maar twee keer ben geweest en waar ik waarschijnlijk nooit meer zal geraken. Gelukkig kan ik daar nu virtueel naartoe! Ik geniet verder, zodat ik niet hoef te denken aan alle miserie waar we tegenwoordig mee geconfronteerd worden. En dan denk ik niet alleen aan dat virus maar ook aan die afschuwelijke aanslag in Parijs gisteren!  

Handenvrij bellen

Vandaag slechts een tiental minuten gebeld (hoorn in de linkerhand) met Nany. Ze had blijkbaar niet veel te vertellen. Deze middag wel lang gebeld met onze dochter (en schattige Eva)  maar dan handenvrij. Dat ging vlot!

En... helemaal geen pijn meer in mijn rechterpols en (nog?) geen pijn in mijn linkerpols!

Filip van België... en Nany

Deze avond gekeken naar aflevering 2 en 4. Uiteindelijk bleek dat niet nodig... ik deed het immers vooral om met Nany te kunnen praten over haar tv-avonden, maar vandaag zei ze aan telefoon dat ze niet meer had gekeken naar aflevering 4: ze vond het niet meer interessant.

Ikzelf vond het wel interessant (daarom keek ik toch maar verder) en ik vind het jammer dat Nany afhaakte toen ik daarover begon aan telefoon, terwijl ze de vorige dagen vaak over die documentaire sprak. Het is wel zo dat ze het toen vooral had over de scheve schaats van koning Albert én zijn buitenechtelijke dochter.  Eigenlijk over het meest sensationele dus. 

Ikzelf vond het wel heel interessant en ik geef toe: ik had daar nooit naar gekeken als Nany niet was beginnen te vertellen over die serie. Maar, langs de andere kant, ik moet echt ophouden mijn tijd te besteden aan zaken die andere mensen plezieren. Er waren immers nog zoveel andere zaken die ik veel liever had gedaan, bekeken of gelezen gisteren en vandaag!  

Nany vertelde me aan telefoon dat ze deze middag pannenkoeken zouden eten in het rusthuis en daar keek ze naar uit.  Misschien zoek ik het altijd te ver en moet ik meer op zulke zaken focussen? 

Pijnlijke polsen en telefoneren

Nadat eerst mijn armen (eerder schouders en ellebogen) lang pijn hebben gedaan van dat vele telefoneren in deze coronaperiode zijn het mijn polsen die ervan begonnen af te zien. 

Gisteren heb ik met niemand getelefoneerd. Nany had me immers gezegd dat het niet hoefde vermits ze het gezelschap van mijn zus zou krijgen. Wel, dat voelde ik deze ochtend duidelijk aan mijn rechterpols. Om de linkerpols te ontzien gebruik ik de laatste tijd immers opnieuw de rechterhand... met als gevolg dat het opnieuw die pols was die pijn begon te doen. Bij het opstaan was die pijn volledig verdwenen. 

Maar later op de dag heb ik wel weer lang met Nany gebeld... en daarna, onder andere tijdens mijn wandeling met wandelstokken, voelde ik weer dat mijn rechterpols pijn deed. Zelfs te veel typewerk is pijnlijk (ik wilde daarnet beginnen die laatste brieven van mijn vader over te typen nadat ik een paar mails had beantwoord, maar ik heb het niet lang volghouden). 

Ik moet vanaf morgen dus absoluut weer de hoorn in mijn linkerhand houden. En na een poosje zal die pols weer pijn doen! 

Vandaag heb ik weer even geprobeerd handenvrij te bellen met Nany. Ze verstaat me gewoon niet! 'Je spreekt veel te stil', herhaalt Roger. Waarschijnlijk heeft hij gelijk...

Eigenlijk hang ik niet graag aan telefoon, dat weten jullie. Soms heb ik zin om de mensen te zeggen dat ik een week lang geen enkel telefoongesprek zal voeren (en dat zou niet alleen mijn armen deugd doen) maar... ik besef dat zoiets ongepast zou zijn. 

Met Nany vroegen we ons af of de horeca zou dicht moeten binnenkort. Zopas de jongste coronamaatregelen gelezen en inderdaad. 'Wat doen we dan als jullie nog eens op bezoek komen?' vroeg Nany zich af. Tja, dat vraag ik me ook af. Twee uur en half op haar kamer zitten, met een mondkapje aan, lijkt me al te saai en te lastig. Ik had eigenlijk gehoopt dat we weer op dat verwarmde terras zouden kunnen zitten. Helaas... 

Ha, ik heb een idee. We kunnen die dag misschien samen een "uitstapje" maken naar de begraafplaats waar mijn vader zaliger ligt! 

Filip van België, de lange weg naar de troon

We hebben en kijken (normaal gezien) geen televisie. Maar... de laatste dagen spreekt mijn moeder Nany aan telefoon zo vaak heel enthousiast over die serie dat ik dacht: ik ga ook eens kijken, maar online dan. Ik keek deze avond naar de eerste en de derde aflevering (ik heb de tweede overgeslagen, misschien kijk ik daar later nog naar) zodat ik morgen aan telefoon even echt kan meepraten met haar! En... eigenlijk was het allemaal best interessant!

Luie dag

Het werd voor mij een heel luie dag terwijl buiten hard werd gewerkt: nog aan die daken, en in de wei takken gehakseld. Buiten een paar boodschappen, heb ik nog wel geprobeerd die monografie in orde te krijgen. Tevergeefs.

In feite voelde ik me de hele dag weemoedig: vandaag is het immers twee jaar geleden dat mijn Nononc (mijn oom) ons verliet. 

Schattenjacht

Terwijl ik deze middag verder prutste aan de monografie (ik krijg iets niet in orde, probleem dat waarschijnlijk te wijten is aan de nieuwe software: volgende week even hulp vragen aan onze dochter), ging Roger met vijf andere mannen van de werkgroep WO I-II in de bossen van Heks op zoek naar resten van vroegere loopgraven. Er wordt immers beweerd dat die er ooit waren, al vragen Roger en ik ons af waarom er zouden geweest zijn in deze regio. Maar kom, de mannen wilden absoluut op zoek, met onder andere een metaaldetector.  

Ze deden me denken aan kinderen die in de bossen naar een denkbeeldige schat zoeken. Maar...het zou Roger ook meteen veel beweging geven in de open lucht.  Toen hij terugkwam, stelde ik hem spontaan twee vragen: of ze voldoende afstand van elkaar hadden gehouden.... en met hoeveel "jongens" ze precies waren. Ik gebruikte dus spontaan het woord "jongens" in de plaats van "mannen". Ik legde toen aan Roger uit dat ik hun zoektocht in mezelf had vergeleken met een avontuurlijk spelletje "schattenjacht".  'Inderdaad', lachte Roger. 

Het roodborstje hangt hier nog altijd rond maar beukt niet meer tegen het raam (dat nog steeds is afgeplakt met kranten). 

Hendrik verjaart!

43 jaar wordt hij vandaag! Ik hoop dat, ondanks de opgelegde coronabeperkingen, je het een beetje hebt kunnen vieren met Debby en jullie vriendenbubbel, jongen! 

Vandaag nog veel uren (waaronder een lang telefoongesprek met de auteur Jan Gerits) besteed aan de Limburgse monografie... en nog is het niet in orde! Gelukkig hebben we nog tijd genoeg. 

In de keuken zagen/hoorden we geregeld een roodborstje tegen het raam bonken. Ik vroeg me af of het binnen wilde komen en niet zag dat er een obstakel is. Maar zo proper zijn onze ruiten nu ook weer niet! Roger deed wat opzoekwerk. Naar het schijnt ziet de vogel zijn eigen weerkaatsing in de ruit aan voor een rivaal en wil hij die uit de weg ruimen. We kleefden een stuk krant aan de buitenkant van de ruit (mooi hoor!😀) en inderdaad, het roodborstje vloog er niet meer tegen aan!

Limburgse monografie

Na de dagelijkse huishoudtaken en mijn telefoontje met Nany wilde ik verder werken aan die brieven van mijn vader terwijl buiten verder werd gewerkt aan de daken. Maar toen kwam de volgende Limburgse monografie aan (van de hand van Jan Gerits over Paul Kenis, echt boeiend). Daar heb ik uren aan besteed en nu heb ik helemaal geen zin meer om wat dan ook te typen!😀

Nieuwe pc halen

Tegen 14 uur zetten we mijn vroegere pc af bij Hendrik, samen met de back-upschijf en enkele boeken van hem die nog hier lagen.

Rond 15 uur waren we bij Nany die voorstelde iets te gaan drinken op een verwarmd terras (de naam van het café ontsnapt me).

In feite was die verwarming echt niet nodig, zo mooi en zacht weer was het in het Antwerpse. We dronken er wat, praatten wat bij en rond 16:15 uur brachten we Nany terug naar het rusthuis. 

Iets over 17 uur waren we terug bij Hendrik. De pc had nog wat werk en Hendrik stelde voor ondertussen samen iets te drinken op dat ruime terras in zijn buurt. We dronken er een "bolleke". Debby was er jammer genoeg niet bij, die bezocht haar ouders.

Iets over 18:30 uur was mijn nieuwe pc klaar en reden Roger en ik terug naar Haspengouw. Ik was blij dat ik in de auto zat: ik was immers verkleumd, want ondertussen was de temperatuur heel fel gedaald. 

Thuis, na een snel avondmaal, begon Roger de pc te instalelleren. Bleek dat mijn scherm niet kon worden aangesloten. Weer telefoneerden we naar Hendrik die ons van op afstand hielp het probleem op te lossen: het volstond dat Roger en ik onze schermen omwisselden.

Nogmaals heel fel bedankt voor al dat werk, Hendrik en jij voor al dat rijden en het installeren, Roger!

En nu... moet ik werk beginnen in te halen: die brieven van mijn vader verder overtypen, evenals mijn vroegere dagboeken, én zorgen voor de opmaak van de volgende monografie. 

Hoewel ik al die dagen zonder pc online kon via mijn gsm en naar ettelijke documentaires, interviews en andere video's heb gekeken, heb ik een computer echt gemist. Zelfs mijn eigen dagboek bijhouden was onmogelijk vermits ik niet aan mijn documenten kon! Ik hoor jullie al zeggen: 'Deed dat dan op papier, net zoals vroeger!' maar dat vond ik geen goed idee: dan moest ik dat later ook weer overtypen! Gelukkig kan ik de voorbije dagen min of meer reconstrueren aan de hand van onze agenda waar ik wel aan geraakte via de smartphone of desnoods via de pc van Roger. 

Vrij veel werk voor de boeg dus maar ik ben zo blij! Eigenlijk ongelooflijk hoe afhankelijk we geworden zijn van die informatica! 

Interpretatie van de jongste maatregelen

Tijdens mijn telefoontje met Nany werd vandaag duidelijk dat ze een heel eigen interpretatie geeft aan de nieuwe Coronamaatregelen. Ze gaat er van uit dat we dagelijks nauw contact mogen hebben met vier verschillende mensen (in de plaats van 3 dezelfde nauwe contacten een maand lang). Ik vroeg me af of de persoon die onlangs boos werd omdat ik voorlopig niet wilde afspreken op dezelfde manier redeneerde!

Wandeling in Sint-Truiden vandaag. Aangenaam weer en aangename stad!

Mijn pc is klaar

Nu nog afspreken wanneer we hem gaan afhalen bij Hendrik en dat misschien combineren met een bezoek aan Nany terwijl Hendrik de gegevens van mijn vroegere pc recupereert.

Ik hoop zo dat Roger hem gemakkelijk zal kunnen installeren hier. Eigenlijk hebben we heel veel geluk dat onze kinderen ons kunnen helpen op dat gebied. De pc die het heeft begeven werd 10 jaar geleden door Zeger letterlijk zelf samengesteld, geconfigureerd en geïnstalleerd. Daar had hij ontzettend veel uren in gestoken en ook Hendrik heeft nu heel veel tijd besteed daaraan (en zal dat nog moeten doen). Wat zou ik doen zonder hen?

Deze avond even gechat met een kennis die het me leek kwalijk te nemen dat ik niet meteen wilde afspreken met haar! Ik vind dat erg maar we ontmoeten zelfs onze eigen vrienden en familieleden niet in deze coronaperiode: waarom zou ik een uitzondering maken voor haar?

Onlangs hoorde ik een ambulance. In ons dorp is dat absoluut geen alledaagse kost. Eergisteren hoorden we de doodsklokken luiden. En vandaag kregen we een doodsbrief: de echtgenoot van dorpsgenote Paula M. is eergistern overleden op 88 jaar.

Drukte

We brachten de meisjes naar en van de dansles. Ongeveer  hetzelfde scenario als twee weken geleden. Alleen vertelden zij en Matthias nu uitvoerig over al hun buitenschoolse activiteiten. Danslessen, muzieklessen voor Elena, leren programmeren voor Matthias, leren zwemmen voor Eva, samen goed voor minstens 9 uur per week. Ik gaf toe dat ikzelf zulk leven te druk zou vinden.

"Had jij dan geen hobby als kind, oma?' vroeg Elena. 'O jawel, meer dan één, maar ik hoefde daarvoor niet naar lessen gebracht te worden!'

Dat leken de kindjes niet te begrijpen!

Mijn nieuwe pc

Hij is vandaag bij Hendrik aangekomen (we lieten hem daar leveren). Hendrik zal hem nu configureren (en niet "installeren" zoals ik vroeger verkeerdelijk schreef ). Daarna spreken we af wanneer wij hem gaan halen. om hem in onze werkkamer te installeren. 

Dat zal niet de eerste dagen zijn: we hebben eerst nog enkele verplichtingen.

Vandaag werden de bomen in de wei gesnoeid. 

Nany bezoeken

Vlak voor we bij haar aankwamen was haar buur en tafelgenoot M., met wie ze goed overeenkwam, overleden op bijna 94 jaar.  We hadden het verwacht, want de laatste week ging hij snel achteruit. Ondanks haar verdriet wilde Nany graag naar Ciconia (de vroegere "Den Horst").  Daar reden we dus naartoe nadat we even hadden bijgepraat op haar kamer... en Nany mij de (mooie) beloofde ring had gegeven.

We zaten er binnen: het was al vrij koud. Gelukkig was het er niet te druk.Wel was er veel geroezemoes zodat ik moeite had alles wat Nany vertelde te begrijpen. Ik vermoed dat Roger er zelfs bijna niets van begrepen heeft.

Maar kom, het was gezellig en Nany genoot zichtbaar.

Terwijl ik dit opschrijf, is Roger aan het telefoneren met Hendrik: het is beslist, ik bestel een desktop die we bij Hendrik laten leveren en hij zal die voor mij installeren.

Laptop of desktop?

Hendrik raadde me een laptop en een desktop aan. Tot nu heb  ik altijd gewerkt op een desktop maar misschien heeft een laptop  wel zijn voordelen? Om te beginnen zou ik die mee op reis kunnen nemen (als we nog ooit op reis gaan natuurlijk... en het gevaar bestaat dat hij dan gemakkelijker gestolen wordt). Een laptop is wel duurder en we moeten echt op onnze centen letten: te veel kosten de laatste tijd (volgende week worden de essen in de wei eindelijk gesnoeid, dat kost weer heel veel).

Vandaag lang getelefoneerd met Jan Gerits. Hij wilde me het typoscript van de  volgende monografie mailen ter nalezing en opmaak en ik heb hem gevraagd te wachten tot ik een nieuwe pc heb. Eventuele vertalingen zal ik jammer genoeg ook moeten weigeren... ik mag dus niet te lang wachten om een beslissing te nemen!

Pensioen

Ik heb deze avond op mijn minuscuul gsm-scherm gekeken naar uitzendingen over de nieuwe regering  (waabij je je afvraagt waarom je eigenlijk gaat stemmen).

Er was één zaak die me persoonlijk heel kwaad maakte. Een pensioen van 1500 euro voor wie 40 jaar gewerkt heeft! Oké maar...

Ik heb altijd moeten zwoegen: werken tijdens mijn studies (om die te betalen; en daarvoor heel veel moeten helpen thuis bij mijn ouders, maar kom...), minstens 80 uur per week werken toen ik enkel "huisvrouw met kinderen" was in ons immense huis in Antwerpen, en inderdaad iets minder de keren dat ik een werkvrouw nam omdat ik ook buitenhuis en dus "officieel" werkte. 

Ik weet het, en ik heb daar ooit een post over geschreven: als ik het huishouden had gedaan van een buurvrouw en zij het mijne, en we betaalden elkaar daarvoor, hadden we wel officieel "gewerkt".

Maar nu heb ik al die jaren zogezegd niet gewerkt en, als Roger voor mij vertrekt, heb ik recht (zo meen ik  het te begrijpen) op een aalmoes om te overleven? Omdat ik te weinig gewerkt zou hebben!

Ik zal maar goed blijven zorgen voor mijn liefje! ;-)

Dom geweest

Nany (en de hele afdeling) reageerde negatief  op de Corona-test: we kunnen haar binnenkort bezoeken.

Dat ik hier ben, betekent niet dat ik een nieuwe pc heb. Ik wacht op raadgevingen van de kinderen. Eens de beslissing zal genomen zijn, zit ik trouwens nog met het probleem van de installatie: tot nog toe hebben de kinderen daarvoor gezorgd.

Geen nieuwe pc dus maar ik doe zoals wanneer we op reis zijn: klein toetsenbord en muis - geleend van Hendrik - aangesloten op mijn smartphone. Zo geraak ik wel online en aan deze blog maar uiteraard niet aan mijn eigen documenten.

Ik ben echter heel dom geweest.Mijn gsm staat op mijn schrijftafel en ik keek er op neer vanop mijn bureaustoel. Die ik gisteren vergat lager te zetten. Gevolg: opgestaan met een heel pijnlijke lumbago!

Nu zit ik lager maar het kwaad is geschied!