Ik las zopas dit. Uiteraard heb ik het gevolgd, het nieuws over "de gele hesjes".
Ik las echter tot nu vooral Franstalige berichten daarover en eigenlijk vond ik dat ik hier al te vaak linken serveerde naar Franse sites. Plus dat het over politiek gaat en ik niet echt heel onderlegd ben op dat gebied.
Ik heb wel begrepen dat het in Frankrijk met een modaal inkomen bijna onmogelijk is fatsoenlijk te wonen in de steden wegens veel te dure huurprijzen, en dat vanuit de dorpen in de steden geraken bijna onmogelijk is zonder (veel te dure) auto (dat heb ik zelf ondervonden in 2014). Wat dus voor serieuze problemen zorgt.
Maar... hier is het niet veel beter, bedacht ik onlangs. De huizenprijzen in bijvoorbeeld Antwerpen, Brussel, Leuven zijn veel te hoog... en om van (bijvoorbeeld) hieruit in Brussel, Leuven of Antwerpen te geraken heb je echt een auto nodig of je bent uren langer onderweg dan met eigen vervoer.
Daarstraks vertelde Ludo D. ons echter dat hij als jonge man om 16:30 uur in Haspengouw moest vertrekken om met bus, tram en trein rond 23 uur op zijn avondwerk in Brussel aan te komen. Ik weet niet of je er nu ook nog zo lang over doet (in 2010 heb ik wel 4 uur gereisd van hier naar het ziekenhuis in Leuven, waar Roger lag, maar dat was tijdens een heel strenge winter én vier uur is toch iets minder dan van 16:30 tot 23 uur).
Dus, ja, hier lijkt de situatie toch iets verbeterd maar zo praktisch is het nu ook weer niet geworden!
En in Frankrijk leek het mij in 2014 dus nog veel moeilijker. Dus, ja, ik begrijp de "gilets jaunes".
Trouwens, ik vind al veel langer dat de "roverheid" gewone mensen uitbuit!
vrijdag 30 november 2018
Bezoek
Deze middag bezochten we (eventjes, was de bedoeling) Ludo D. in Heks.
Hij had speciaal voor ons Orval (ons favoriete bier) klaargezet en de gesprekken waren zo interessant dat we uren zijn gebleven!
Ludo D. en Jos V. (die er even later ook aankwam) weten zoveel over het verleden van hun dorp (en van sommige overleden familieleden van Roger die in Heks woonden)! Het zou echt interessant zijn als ze dat ter boek wilden stellen!
Het was 18 uur voorbij toen we terug naar huis reden... met een cadeau: vier griffels die Ludo nog had van toen zijn ouders een winkel runden. Ik hou ze bij tot ik ergens een ouderwetse lei vind en dan geef ik er één aan elk kleinkind (en hou ik er een voor mij als herinnering aan een lang vervlogen tijd). Ik vermoed dat onze kleinkinderen nog nooit een griffel hebben gezien!
Hij had speciaal voor ons Orval (ons favoriete bier) klaargezet en de gesprekken waren zo interessant dat we uren zijn gebleven!
Ludo D. en Jos V. (die er even later ook aankwam) weten zoveel over het verleden van hun dorp (en van sommige overleden familieleden van Roger die in Heks woonden)! Het zou echt interessant zijn als ze dat ter boek wilden stellen!
Het was 18 uur voorbij toen we terug naar huis reden... met een cadeau: vier griffels die Ludo nog had van toen zijn ouders een winkel runden. Ik hou ze bij tot ik ergens een ouderwetse lei vind en dan geef ik er één aan elk kleinkind (en hou ik er een voor mij als herinnering aan een lang vervlogen tijd). Ik vermoed dat onze kleinkinderen nog nooit een griffel hebben gezien!
 |
| Eigen foto |
donderdag 29 november 2018
Een doodgewone dag, hoewel...
Een dag zoals alle andere vandaag: huishouden (dat houdt immers nooit op!😞), een wandeling (in Gors-Opleeuw en het was koud!), een telefoongesprek met Nany, koken, wassen, een uurtje lectuur, mails beantwoorden, vroegere dagboeken overtypen.
Ondertussen bleef ik denken aan onze overledenen (en uiteraard het vaakst aan Nononc, vooral omdat ik zulke "broederlijke band" had met die oom van mij).
Deze avond, vrij laat, nadat ik als laatste taak weer enkele dagen uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, zocht ik naar een korte ontspanning voor het slapengaan. Ik ging naar YouTube en het eerste wat mij werd voorgesteld was dit.
Eerst wilde ik iets anders zoeken (ik krijg tegenwoordig zoveel van dat soort interviews voorgesteld) maar uiteindelijk keek ik wel... en ik raad het jullie (en zeker mijn zus en tante Françoise) ook aan!
Het gaat weer over een "bijna doodervaring" en het is boeiend... en lijkt een heel klein beetje op de enkele "mystieke" ervaringen die ik heb gehad. Kijk zelf maar! Oei, ik besef ineens dat het weer in het Frans is. Sorry!
Ondertussen bleef ik denken aan onze overledenen (en uiteraard het vaakst aan Nononc, vooral omdat ik zulke "broederlijke band" had met die oom van mij).
Deze avond, vrij laat, nadat ik als laatste taak weer enkele dagen uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, zocht ik naar een korte ontspanning voor het slapengaan. Ik ging naar YouTube en het eerste wat mij werd voorgesteld was dit.
Eerst wilde ik iets anders zoeken (ik krijg tegenwoordig zoveel van dat soort interviews voorgesteld) maar uiteindelijk keek ik wel... en ik raad het jullie (en zeker mijn zus en tante Françoise) ook aan!
Het gaat weer over een "bijna doodervaring" en het is boeiend... en lijkt een heel klein beetje op de enkele "mystieke" ervaringen die ik heb gehad. Kijk zelf maar! Oei, ik besef ineens dat het weer in het Frans is. Sorry!
woensdag 28 november 2018
Over onder andere vlees
Ik was vergeten te vertellen dat toen we deze middag bij Rogers nicht (in de betekenis van "cousin") Jeannine waren, ze net bezoek had van haar eigen nichtje (in de betekenis van "nièce" in het Frans, het vrouwelijke van "neveu", in het Engels, "nephew") Nathalie en haar kinderen.
Nathalie was pas rondgegaan met een petitie tegen de inplanting in Haspengouw van een enorme stal met op korte tijd vet te mesten kippen en varkens die op een heel beperkte ruimte zouden geteeld worden.
Toen ik las waarover het ging (en de petitie had getekend) vroeg ik me serieus af welk vlees we nog mogen kopen en eten (die kippen, bijvoorbeeld, zouden drie keer per dag een dosis antibiotica krijgen!).
Ik weet het, ik ga hier voorbij aan het feit dat die dieren geslacht worden en ik zou echt niet graag in hun plaats zijn!
Wij, mensen, hebben echter (een beetje) vlees nodig: onder andere voor onze ijzerhuishouding, voor bepaalde vitaminen, voor de eiwitten die veel gemakkelijker worden opgenomen dan eiwitten van plantaardige oorsprong.
In onze buurt zijn er boeren die vlees verkopen. Maar... lang geleden had ik gehoord dat je dan een "half of een kwart dier" moet kopen, en die hoeveelheid krijgen Roger en ik zelfs op één jaar niet gegeten.
Ach, eigenlijk is het erg dat je dieren moet slachten om gezond te overleven... maar dieren doen uiteindelijk hetzelfde of niet?
Nathalie was pas rondgegaan met een petitie tegen de inplanting in Haspengouw van een enorme stal met op korte tijd vet te mesten kippen en varkens die op een heel beperkte ruimte zouden geteeld worden.
Toen ik las waarover het ging (en de petitie had getekend) vroeg ik me serieus af welk vlees we nog mogen kopen en eten (die kippen, bijvoorbeeld, zouden drie keer per dag een dosis antibiotica krijgen!).
Ik weet het, ik ga hier voorbij aan het feit dat die dieren geslacht worden en ik zou echt niet graag in hun plaats zijn!
Wij, mensen, hebben echter (een beetje) vlees nodig: onder andere voor onze ijzerhuishouding, voor bepaalde vitaminen, voor de eiwitten die veel gemakkelijker worden opgenomen dan eiwitten van plantaardige oorsprong.
In onze buurt zijn er boeren die vlees verkopen. Maar... lang geleden had ik gehoord dat je dan een "half of een kwart dier" moet kopen, en die hoeveelheid krijgen Roger en ik zelfs op één jaar niet gegeten.
Ach, eigenlijk is het erg dat je dieren moet slachten om gezond te overleven... maar dieren doen uiteindelijk hetzelfde of niet?
Kinderen van de kolonie
Vandaag Rogers nicht Jeannine bezocht en contact opgenomen met Matadi-vriendin Anne. Haar broer Yves is er inderdaad slecht aan toe, hij ligt sinds 13 oktober in het ziekenhuis en het ziet er niet naar uit dat hij binnenkort ontslagen zal worden.
Na het avondmaal (vandaag eindelijk weer gekookt: gisteren en eergisteren aten we kliekjes van het weekend, vandaag selder met balletjes op de manier van mijn "marraine") en nog een wasje, net op tijd gedacht aan de tweede aflevering van "Kinderen van de kolonie".
Ik keek op mijn pc-scherm (het lijkt Roger niet echt te interesseren).
Ik vond de aflevering vrij interessant, wel te eenzijdig en veel te weinig rekening houden met de tijdsgeest. Jammer!
Na het avondmaal (vandaag eindelijk weer gekookt: gisteren en eergisteren aten we kliekjes van het weekend, vandaag selder met balletjes op de manier van mijn "marraine") en nog een wasje, net op tijd gedacht aan de tweede aflevering van "Kinderen van de kolonie".
Ik keek op mijn pc-scherm (het lijkt Roger niet echt te interesseren).
Ik vond de aflevering vrij interessant, wel te eenzijdig en veel te weinig rekening houden met de tijdsgeest. Jammer!
dinsdag 27 november 2018
Alles in dit oude huis is schots en scheef!
Maar dat wisten we al lang! Hoeveel spieën heeft Roger niet moeten gebruiken bij zijn renovatiewerken!
Dit oude huis zit ook vol kieren. Vandaag hadden we, tijdens de boodschappen, een gordijn gekocht om te zorgen dat de warmte niet vanuit de salon naar de hal (ook vol kieren) zou verdwijnen.
Roger hing het gordijn op aan de deur naar de hal...
En ik vind het geen gezicht!
Maar... Roger heeft gelijk: het was ofwel het gordijn parallel met de deuromlijsting ophangen en een scheef hangend gordijn krijgen (nu, het gordijn op zich vind ik ook niet echt mooi, maar kom...) of het gordijn recht hangen en dus niet parallel met de deuromlijsting.
Echt tevreden was ik dus niet (maar Roger had weer gelijk: we worden ouder - hij binnenkort 75 en ik 69 sinds kort - en zullen steeds minder tegen de koude kunnen).
Roger merkte echter dat ik niet echt content was met zijn werk en beloofde me er een oplossing voor te vinden.
Ik hou jullie daarvan op de hoogte!
Dit oude huis zit ook vol kieren. Vandaag hadden we, tijdens de boodschappen, een gordijn gekocht om te zorgen dat de warmte niet vanuit de salon naar de hal (ook vol kieren) zou verdwijnen.
Roger hing het gordijn op aan de deur naar de hal...
En ik vind het geen gezicht!
 |
| Eigen foto's |
Echt tevreden was ik dus niet (maar Roger had weer gelijk: we worden ouder - hij binnenkort 75 en ik 69 sinds kort - en zullen steeds minder tegen de koude kunnen).
Roger merkte echter dat ik niet echt content was met zijn werk en beloofde me er een oplossing voor te vinden.
Ik hou jullie daarvan op de hoogte!
Heeft ons brein inderdaad een "filterfunctie"?
We deden vandaag onze uitgebreide boodschappen en dat was onze enige "wandeling": het is te koud!
De hele dag dacht ik aan onze overledenen. Ik geloof dat ze verder leven in een andere dimensie en dat we ze moeten loslaten (wat een van de moeilijkste taken is in ons leven, maar eigenlijk ben je van jongs af aan verplicht je daarin te oefenen), maar ik zou ook graag weten waar zij zijn, hoe zij zich voelen...
Wel, "toevallig" viel ik - na de huishoudtaken, ons avondmaal en mijn uurtje lectuur op papier - op dit interview met dokter Charbonnier.
Wat hij zegt lijkt fel op wat ik denk. Hij beweert immers dat ons bewustzijn onafhankelijk van ons brein bestaat, dat het zelfs beter werkt zonder het brein dat een "ontvanger" lijkt te zijn van informatie afkomstig uit ons bewustzijn en een soort filterfunctie lijkt te hebben (zodat het slechts een deel van dat bewustzijn opvangt). Dokter Charbonnier zegt ook dat hij denkt dat de materialistische wetenschap ten dode is opgeschreven.
Helaas, misschien wel ten dode opgeschreven maar voorlopig nog helemaal niet dood!
Het was een heel interessant interview, kijk zelf maar! O ja, sorry, het is weer in het Frans.
Deze avond ook een telefoontje van mijn moeder Nany gekregen. Matadi-vriend Yves (die Bouboule werd genoemd in Matadi) zou een serieus ongeluk gehad hebben en ligt in het ziekenhuis. De zus Anne van Bouboule had Nany op de hoogte gebracht. Morgen moet ik eens contact opnemen met Anne!
De hele dag dacht ik aan onze overledenen. Ik geloof dat ze verder leven in een andere dimensie en dat we ze moeten loslaten (wat een van de moeilijkste taken is in ons leven, maar eigenlijk ben je van jongs af aan verplicht je daarin te oefenen), maar ik zou ook graag weten waar zij zijn, hoe zij zich voelen...
Wel, "toevallig" viel ik - na de huishoudtaken, ons avondmaal en mijn uurtje lectuur op papier - op dit interview met dokter Charbonnier.
Wat hij zegt lijkt fel op wat ik denk. Hij beweert immers dat ons bewustzijn onafhankelijk van ons brein bestaat, dat het zelfs beter werkt zonder het brein dat een "ontvanger" lijkt te zijn van informatie afkomstig uit ons bewustzijn en een soort filterfunctie lijkt te hebben (zodat het slechts een deel van dat bewustzijn opvangt). Dokter Charbonnier zegt ook dat hij denkt dat de materialistische wetenschap ten dode is opgeschreven.
Helaas, misschien wel ten dode opgeschreven maar voorlopig nog helemaal niet dood!
Het was een heel interessant interview, kijk zelf maar! O ja, sorry, het is weer in het Frans.
Deze avond ook een telefoontje van mijn moeder Nany gekregen. Matadi-vriend Yves (die Bouboule werd genoemd in Matadi) zou een serieus ongeluk gehad hebben en ligt in het ziekenhuis. De zus Anne van Bouboule had Nany op de hoogte gebracht. Morgen moet ik eens contact opnemen met Anne!
maandag 26 november 2018
Over lectuur, schrijvers en de KVLS
Vorige zondag organiseerde de secretaris van de KVLS een mini-boekenbeurs in de Bottelarij (Ulbeek, deelgemeente van Wellen). Ze vroeg me langs te komen maar dat was voor mij onmogelijk die dag.
Vandaag las ik dat het een succes is geworden... maar op de foto's zie ik weinig auteurs die lid zijn van de KVLS. Wel, onder anderen, en buiten een paar bestuursleden van de KVLS, onze dorpsgenote Danièle Houbrechts (die geen lid is van de KVLS).
Dus stelde ik me een serieuze vraag. Een van de doelen van de Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers (de KVLS dus) is zorgen dat de leden een beetje bekendheid verwerven en dat hun schrijfsels gelezen worden. Waarom werden ze dan niet allemaal aangeschreven en uitgenodigd om (als ze tijd en zin hadden) deel te nemen aan dat boekenbeursje?
Deze avond, nadat ik verder mijn vroegere dagboeken had overgetypt (ik ben weer bij voor het jaar 1965), eindelijk "La folle allure" van Bobin uitgelezen. Zo mooi!
Aan zulke mooie stijl geraakt, volgens mij, niemand van de KVLS (ik dus ook niet)!
Vandaag las ik dat het een succes is geworden... maar op de foto's zie ik weinig auteurs die lid zijn van de KVLS. Wel, onder anderen, en buiten een paar bestuursleden van de KVLS, onze dorpsgenote Danièle Houbrechts (die geen lid is van de KVLS).
Dus stelde ik me een serieuze vraag. Een van de doelen van de Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers (de KVLS dus) is zorgen dat de leden een beetje bekendheid verwerven en dat hun schrijfsels gelezen worden. Waarom werden ze dan niet allemaal aangeschreven en uitgenodigd om (als ze tijd en zin hadden) deel te nemen aan dat boekenbeursje?
Deze avond, nadat ik verder mijn vroegere dagboeken had overgetypt (ik ben weer bij voor het jaar 1965), eindelijk "La folle allure" van Bobin uitgelezen. Zo mooi!
Aan zulke mooie stijl geraakt, volgens mij, niemand van de KVLS (ik dus ook niet)!
Shoppen
Nadat we keuken, salon en bibliotheek hadden opgeruimd en gedweild (en mijn rug weer serieus had afgezien) besloten we tussen twee regenbuien te gaan wandelen.
We reden naar Sint-Truiden en liepen er langer dan een uur rond, bekeken etalages, liepen enkele winkels binnen (Veritas, Kruidvat, Hema, ...).
Roger heeft dus voldoende beweging gekregen en het lopen deed mijn rug deugd maar...
Wat zijn de meeste kleren in die boetieks duur! Ik vraag me af wie zich een jurk van 600 euro en laarzen van bijna 900 euro kan permitteren? Ik zeker niet!
En wat is het warm in die winkels! En koud als je weer buitenkomt!
In de Kringwinkel liet ik me wel verleiden door... boeken. Maar eigenlijk is dat shoppen niet echt mijn ding!
O ja, vandaag wordt dochterlief 39 jaar! Uiteraard was mijn eerste werk haar een gelukkige verjaardag te wensen!
We reden naar Sint-Truiden en liepen er langer dan een uur rond, bekeken etalages, liepen enkele winkels binnen (Veritas, Kruidvat, Hema, ...).
Roger heeft dus voldoende beweging gekregen en het lopen deed mijn rug deugd maar...
Wat zijn de meeste kleren in die boetieks duur! Ik vraag me af wie zich een jurk van 600 euro en laarzen van bijna 900 euro kan permitteren? Ik zeker niet!
En wat is het warm in die winkels! En koud als je weer buitenkomt!
In de Kringwinkel liet ik me wel verleiden door... boeken. Maar eigenlijk is dat shoppen niet echt mijn ding!
O ja, vandaag wordt dochterlief 39 jaar! Uiteraard was mijn eerste werk haar een gelukkige verjaardag te wensen!
zondag 25 november 2018
Verjaardagen en Sinterklaas
Vandaag vierden we de verjaardag van Hendrik (hij verjaart in oktober), van dochterlief en mij (in november), van Eva en Zeger (in december), van Elena, Matthias en Roger (in januari) - schoonzoon verjaart in april en Debby in juni.
Hendrik en Debby kwamen vorige vrijdag al aan, vrij laat. Na het avondmaal zorgde Hendrik dat we op het televisietoestel kunnen kijken naar onze films, luisteren naar onze muziek en kijken naar onze foto's. Dat duurde tot na middernacht: we zijn weer heel laat gaan slapen.
Gisteren dus lang geslapen, nog wat boodschappen gedaan en daarna gekookt: een wokschotel en voor vandaag osso bucco op mijn manier (dat gerecht suddert uren).
's Avonds laat keken we samen naar "El laberinto del fauno". Prachtige film, vond ik. Uiteraard werd er nog wat nagepraat maar het werd niet zo laat als eergisteren.
Vandaag haalden we 's middags Zeger af aan het station van Sint-Truiden. Om 13 uur kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes aan. De tafel in de bibliotheek had ik nog niet kunnen dekken, want Sinterklaas had daar vannacht allerlei speelgoed en snoep op gelegd.
Nadat Elena, Matthias en Eva alles bewonderd en gekeurd hadden, dekte ik de tafel, werd er geaperitiefd en daarna gegeten. Terwijl het buiten miezerde, werd er nog nagepraat. De kindjes speelden, tekenden, keken naar filmpjes op Rogers pc, snoepten (veel te) veel, wij bekeken oude foto's op het televisietoestel, we luisterden naar muziek en dronken limonade, wijn of bier en koffie. Heel gezellig!
Het avondeten zou bestaan uit soep, broodjes en toespijs maar bijna niemand heeft daar nog van gegeten. Rond 19 uur vertrokken de kindjes en hun ouders en een uurtje later brachten we Zeger, Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden.
Toen we terug thuis waren, hebben Roger en ik de tafel afgeruimd en ineens voelde ik me doodmoe. Het opruimen stel ik uit tot morgen!
Hendrik en Debby kwamen vorige vrijdag al aan, vrij laat. Na het avondmaal zorgde Hendrik dat we op het televisietoestel kunnen kijken naar onze films, luisteren naar onze muziek en kijken naar onze foto's. Dat duurde tot na middernacht: we zijn weer heel laat gaan slapen.
Gisteren dus lang geslapen, nog wat boodschappen gedaan en daarna gekookt: een wokschotel en voor vandaag osso bucco op mijn manier (dat gerecht suddert uren).
's Avonds laat keken we samen naar "El laberinto del fauno". Prachtige film, vond ik. Uiteraard werd er nog wat nagepraat maar het werd niet zo laat als eergisteren.
Vandaag haalden we 's middags Zeger af aan het station van Sint-Truiden. Om 13 uur kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes aan. De tafel in de bibliotheek had ik nog niet kunnen dekken, want Sinterklaas had daar vannacht allerlei speelgoed en snoep op gelegd.
Nadat Elena, Matthias en Eva alles bewonderd en gekeurd hadden, dekte ik de tafel, werd er geaperitiefd en daarna gegeten. Terwijl het buiten miezerde, werd er nog nagepraat. De kindjes speelden, tekenden, keken naar filmpjes op Rogers pc, snoepten (veel te) veel, wij bekeken oude foto's op het televisietoestel, we luisterden naar muziek en dronken limonade, wijn of bier en koffie. Heel gezellig!
 |
| Eigen foto's |
Toen we terug thuis waren, hebben Roger en ik de tafel afgeruimd en ineens voelde ik me doodmoe. Het opruimen stel ik uit tot morgen!
donderdag 22 november 2018
Radicale islam bestaat niet!
Deze avond, na ons "diner" 😊, nog een beetje lectuur (mijn dag is niet compleet als ik niet gelezen heb) en daarna toevallig op dit gevallen.
Deze keer in het Engels en zelfs ik begreep alles, dus zeker kijken!
Blijkbaar bestaat er geen "radicale islam" naast een andere islam, maar is de islam op zich radicaal. Althans, dat zeggen ze zelf!
Deze keer in het Engels en zelfs ik begreep alles, dus zeker kijken!
Blijkbaar bestaat er geen "radicale islam" naast een andere islam, maar is de islam op zich radicaal. Althans, dat zeggen ze zelf!
Origineel verjaardagsdiner!
Terwijl we na onze brunch samen de keuken schoonmaakten, kreeg ik veel berichtjes, enkele telefoontjes (onder andere een onverwachte oproep van straatgenote V. die me heel veel plezier deed), en enkele kaartjes. Ik word vandaag immers 69 jaar en veel vrienden en familieleden hebben aan mij gedacht.😊
Roger had voorgesteld deze avond op restaurant te gaan. Ik had zin in Indische gerechten, wilde liever thuis eten en dus besloten we bij "Welkom India", in Borgloon, een paar gerechten af te halen.
Ik checkte online of het restaurantje open was: jawel. Dus vertrokken we rond 17 uur naar Borgloon. We zouden er eerst onze bestelling plaatsen, een klein uur wandelen en daarna thuis komen eten.
Helaas, het restaurant bleek gesloten wegens "het overlijden van de papa van mijn papa". Ik hoop eerlijk gezegd (want dat was niet duidelijk) dat de sluiting niet definitief is (stel je voor dat die grootvader de kok was!).
Toch wandelden we wat rond in het mooie Borgloon en praatten ondertussen over wat we dan wel zouden eten.
Wat was het koud! Ik zei tegen Roger dat ik absoluut moest proberen meer te genieten van het "shoppen" zodat we in de winter wat vaker "binnen" konden "wandelen". Dat bracht ons op het idee naar de Aldi te rijden: misschien zou ik daar ideeën opdoen voor een zelf te bereiden maaltijd (ik had niets voorzien voor deze avond en in afhaalchinees had ik geen zin).
We "wandelden" rond in de Aldi maar ik kreeg geen inspiratie. Eigenlijk had ik voor één keer zelfs helemaal geen zin om te koken. De kant en klare maaltijden stonden me niet aan, of hun ingrediënten leken me niet oké (ik moet toegeven dat je op restaurant ook niet weet welke olie ze bijvoorbeeld gebruiken).
'Als we nu toch eens op restaurant gingen,' stelde Roger voor en hij noemde een restaurant op de weg naar Sint-Truiden waar we nog nooit zijn geweest. Ik stemde toe en we reden eerst terug naar huis.
Thuis surfte Roger naar de website van die eetgelegenheid: gesloten vandaag. Hij stelde nog een ander restaurant voor, maar dat leek me veel te duur (het is al zulke dure periode) en je kon er enkel menu's krijgen, wat voor mij steeds te veel is.
Uiteindelijk besloot ik een rest soep van gisteren op te warmen en aten we daarna wat (zelfgebakken) speltbrood met toespijs (niet zo gezond, ik weet het). Een heel origineel diner voor ons doen: andere dagen zorgen we voor voldoende groenten, wat nu niet het geval was!
Knus was het echter wel, dus nee, ik klaag absoluut niet!
Roger had voorgesteld deze avond op restaurant te gaan. Ik had zin in Indische gerechten, wilde liever thuis eten en dus besloten we bij "Welkom India", in Borgloon, een paar gerechten af te halen.
Ik checkte online of het restaurantje open was: jawel. Dus vertrokken we rond 17 uur naar Borgloon. We zouden er eerst onze bestelling plaatsen, een klein uur wandelen en daarna thuis komen eten.
Helaas, het restaurant bleek gesloten wegens "het overlijden van de papa van mijn papa". Ik hoop eerlijk gezegd (want dat was niet duidelijk) dat de sluiting niet definitief is (stel je voor dat die grootvader de kok was!).
Toch wandelden we wat rond in het mooie Borgloon en praatten ondertussen over wat we dan wel zouden eten.
Wat was het koud! Ik zei tegen Roger dat ik absoluut moest proberen meer te genieten van het "shoppen" zodat we in de winter wat vaker "binnen" konden "wandelen". Dat bracht ons op het idee naar de Aldi te rijden: misschien zou ik daar ideeën opdoen voor een zelf te bereiden maaltijd (ik had niets voorzien voor deze avond en in afhaalchinees had ik geen zin).
We "wandelden" rond in de Aldi maar ik kreeg geen inspiratie. Eigenlijk had ik voor één keer zelfs helemaal geen zin om te koken. De kant en klare maaltijden stonden me niet aan, of hun ingrediënten leken me niet oké (ik moet toegeven dat je op restaurant ook niet weet welke olie ze bijvoorbeeld gebruiken).
'Als we nu toch eens op restaurant gingen,' stelde Roger voor en hij noemde een restaurant op de weg naar Sint-Truiden waar we nog nooit zijn geweest. Ik stemde toe en we reden eerst terug naar huis.
Thuis surfte Roger naar de website van die eetgelegenheid: gesloten vandaag. Hij stelde nog een ander restaurant voor, maar dat leek me veel te duur (het is al zulke dure periode) en je kon er enkel menu's krijgen, wat voor mij steeds te veel is.
Uiteindelijk besloot ik een rest soep van gisteren op te warmen en aten we daarna wat (zelfgebakken) speltbrood met toespijs (niet zo gezond, ik weet het). Een heel origineel diner voor ons doen: andere dagen zorgen we voor voldoende groenten, wat nu niet het geval was!
Knus was het echter wel, dus nee, ik klaag absoluut niet!
woensdag 21 november 2018
Huishouden, vertalingen, lectuur en televisie
Roger en ik hebben vandaag samen de bibliotheek onder handen genomen en op anderhalf uur was de klus geklaard!
Ik zag nog een hele dag voor mij liggen, droomde van een korte wandeling ondanks de kou, wilde wat lezen enzovoort.
Maar... toen kwam er een job binnen. En niet zo aangenaam werk: ik kreeg een Nederlandse en een Franse tekst, moest ze vergelijken, eventuele niet vertaalde delen in het Frans omzetten, nagaan of de reeds vertaalde delen oké waren, eventuele fouten verbeteren, ...
Prutswerk dus, dat ik weer per uur aanrekende, waar ik enkele uren aan besteedde maar dat me niet echt voldoening gaf.
Daarna was het tijd om voor het avondeten te zorgen en na het avondmaal kon ik eindelijk nog een beetje lezen in het heel mooie boek van Christian Bobin.
Deze avond kon ik wel online kijken naar "Kinderen van de kolonie". Interessant maar voor mij te weinig gestructureerd.
Ik zag nog een hele dag voor mij liggen, droomde van een korte wandeling ondanks de kou, wilde wat lezen enzovoort.
Maar... toen kwam er een job binnen. En niet zo aangenaam werk: ik kreeg een Nederlandse en een Franse tekst, moest ze vergelijken, eventuele niet vertaalde delen in het Frans omzetten, nagaan of de reeds vertaalde delen oké waren, eventuele fouten verbeteren, ...
Prutswerk dus, dat ik weer per uur aanrekende, waar ik enkele uren aan besteedde maar dat me niet echt voldoening gaf.
Daarna was het tijd om voor het avondeten te zorgen en na het avondmaal kon ik eindelijk nog een beetje lezen in het heel mooie boek van Christian Bobin.
Deze avond kon ik wel online kijken naar "Kinderen van de kolonie". Interessant maar voor mij te weinig gestructureerd.
dinsdag 20 november 2018
Jules et Jim
Deze avond laat nog gekeken naar "Jules et Jim". Ik dacht dat mijn ouders die film in Matadi hadden gezien maar dat blijkt niet mogelijk te zijn: zie hier.
Dus hebben ze die waarschijnlijk kort na onze terugkeer naar België gezien. Wat er ook van zij, ze waren er heel enthousiast over en ikzelf wilde dus ook ooit naar die film kijken.
Daar heb ik enkele jaren geleden (ik weet echt niet meer hoe lang geleden) de kans toe gekregen en eigenlijk vond ik die film toen niet echt heel goed wegens heel langdradig (ondanks het thema dat ik wel heel interessant vond).
Ik had vernomen dat vandaag op de VRT de serie "Kinderen van de kolonie" zou van start gaan. Vriendin Martine had me destijds aangeraden me daarvoor aan te melden, liefst met mijn eerste boek, "Zoals de zee een zandkasteel", dat inderdaad, onder andere, op een geromantiseerde wijze vertelt over mijn kinderjaren in Congo.
Ik heb toen geaarzeld, uitgesteld en uiteindelijk niets gedaan: ik vond mijn leven al meer dan druk genoeg.
Maar, nu de serie is begonnen, had ik wel zin om ernaar te kijken op mijn pc-scherm (ik herhaal: wij hebben geen tv-aansluiting). Helaas, blijkbaar was dat nog niet mogelijk (misschien morgen?).
Wel viel ik, terwijl ik zocht naar "Kinderen van de kolonie", op de film "Jules et Jim". En ik keek dan maar daar naar. Nog veel langdradiger dan ik me herinnerde maar tegelijk veel interessanter qua inhoud dan ik me herinnerde. De film doet heel ouderwets aan qua montage en beelden, maar het thema lijkt me nog steeds heel actueel.
Ik was wel vergeten dat er zoveel oorlogsscènes in voorkwamen!
Dus hebben ze die waarschijnlijk kort na onze terugkeer naar België gezien. Wat er ook van zij, ze waren er heel enthousiast over en ikzelf wilde dus ook ooit naar die film kijken.
Daar heb ik enkele jaren geleden (ik weet echt niet meer hoe lang geleden) de kans toe gekregen en eigenlijk vond ik die film toen niet echt heel goed wegens heel langdradig (ondanks het thema dat ik wel heel interessant vond).
Ik had vernomen dat vandaag op de VRT de serie "Kinderen van de kolonie" zou van start gaan. Vriendin Martine had me destijds aangeraden me daarvoor aan te melden, liefst met mijn eerste boek, "Zoals de zee een zandkasteel", dat inderdaad, onder andere, op een geromantiseerde wijze vertelt over mijn kinderjaren in Congo.
Ik heb toen geaarzeld, uitgesteld en uiteindelijk niets gedaan: ik vond mijn leven al meer dan druk genoeg.
Maar, nu de serie is begonnen, had ik wel zin om ernaar te kijken op mijn pc-scherm (ik herhaal: wij hebben geen tv-aansluiting). Helaas, blijkbaar was dat nog niet mogelijk (misschien morgen?).
Wel viel ik, terwijl ik zocht naar "Kinderen van de kolonie", op de film "Jules et Jim". En ik keek dan maar daar naar. Nog veel langdradiger dan ik me herinnerde maar tegelijk veel interessanter qua inhoud dan ik me herinnerde. De film doet heel ouderwets aan qua montage en beelden, maar het thema lijkt me nog steeds heel actueel.
Ik was wel vergeten dat er zoveel oorlogsscènes in voorkwamen!
Cadeau!
Vlak voor we eindelijk op bezoek zouden gaan bij onze straatgenoten V. en T. vond ik een pakje in de brievenbus. Een geschenk van die Franstalige vriend J.P. die ik slechts eenmaal ontmoet heb in Vresse: het boek "La folle allure" van Christian Bobin.
Nadat ik J.P. een bedankmail had gestuurd, trokken we naar onze buren.
We bleven er iets langer dan twee uur, kregen lekkere wafels aangeboden en praatten over alles en nog wat. Ik vernam dat V. zo goed als precies 11 jaar ouder is dan ik!
Daarna moest ik, volgens mijn programma, de bibliotheek schoonmaken. Ik begon echter te bladeren in mijn cadeau... en vergat de tijd. Het is echt een heel mooi verhaal, in een schitterende stijl geschreven!
Toen ik besefte dat het tijd was om te koken, besloot ik de schoonmaak van de bibliotheek naar morgen op te schuiven en overmorgen dan maar te zorgen voor de keuken. Normaal gezien zou ik donderdag "vrij" hebben genomen (dan verjaar ik) maar dat is dus niet meer mogelijk, tenzij ik op één dag twee kamers onder handen neem, wat dan weer een slecht idee is voor mijn rug.
Ach, niet zo erg, want het is toch heel koud en onaangenaam weer. En als Roger wat helpt bij het schoonmaken, heeft hij ook zijn beweging.😉
En nu lees ik nog even voort!
Nadat ik J.P. een bedankmail had gestuurd, trokken we naar onze buren.
We bleven er iets langer dan twee uur, kregen lekkere wafels aangeboden en praatten over alles en nog wat. Ik vernam dat V. zo goed als precies 11 jaar ouder is dan ik!
Daarna moest ik, volgens mijn programma, de bibliotheek schoonmaken. Ik begon echter te bladeren in mijn cadeau... en vergat de tijd. Het is echt een heel mooi verhaal, in een schitterende stijl geschreven!
Toen ik besefte dat het tijd was om te koken, besloot ik de schoonmaak van de bibliotheek naar morgen op te schuiven en overmorgen dan maar te zorgen voor de keuken. Normaal gezien zou ik donderdag "vrij" hebben genomen (dan verjaar ik) maar dat is dus niet meer mogelijk, tenzij ik op één dag twee kamers onder handen neem, wat dan weer een slecht idee is voor mijn rug.
Ach, niet zo erg, want het is toch heel koud en onaangenaam weer. En als Roger wat helpt bij het schoonmaken, heeft hij ook zijn beweging.😉
En nu lees ik nog even voort!
maandag 19 november 2018
Over ondernemingen in Haspengouw
Vandaag probeerde Roger nog eens de architect te bereiken die we nodig hebben voor we die varkensstallen kunnen laten afbreken. Tevergeefs. Daarna belde hij enkele keren naar een schouwveger die geen tijd had maar beloofde terug te bellen... en het niet deed.
Wat is hier in Haspengouw gaande? Sinds we hier wonen, vallen we telkens op "ondernemers" die geen tijd hebben, veel beloven maar daarna niets meer van zich laten horen!
Ik herinnerde Roger er daarstraks aan dat als ik een aanvraag krijg voor een vertaling en ik niet binnen de vier uur antwoord, de klant een andere vertaler zoekt.
Waarom doen wij eigenlijk niet net zo?
Wat is hier in Haspengouw gaande? Sinds we hier wonen, vallen we telkens op "ondernemers" die geen tijd hebben, veel beloven maar daarna niets meer van zich laten horen!
Ik herinnerde Roger er daarstraks aan dat als ik een aanvraag krijg voor een vertaling en ik niet binnen de vier uur antwoord, de klant een andere vertaler zoekt.
Waarom doen wij eigenlijk niet net zo?
Over kleren kopen
Onlangs wilde Roger voor mij een kledingstuk kopen. Ik antwoordde hem dat ik voorlopig niets nodig heb maar dat hij zich misschien moet voorbereiden op het kopen van een nogal dure outfit voor mij ter gelegenheid van Elena's eerste communie in mei volgend jaar.
Vandaag was ik kleren aan het sorteren voor de wasmachine (ik heb dus toch wat meer gedaan in het huishouden dan wat ik daarstraks beweerde) en bedacht ik ineens dat ik eigenlijk echt nog spullen genoeg heb die kunnen dienen voor op een feest.
Een rok moet ik dan zeker niet meer dragen, heb ik al vastgesteld op het doopsel van Matthias: mijn panty's gingen toen al in de kerk stuk omdat Elena erin bleef haken met de gesp van haar schoen (daarom draag ik sindsdien bij voorkeur een pantalon op familiefeestjes).
Dus zal ik in mei 2019 best opteren voor een beetje geklede lange broek, en zo heb ik er een paar. Daarbij een zwierige chemisier en een zwart (nep-)lederen vest: dat zal wel feestelijk genoeg zijn zeker? Waarom dan nieuwe kleren kopen?
Voor het shopplezier? Mij geeft dat soort shoppen helemaal geen plezier!
En, lieve Roger, dat is weer zoveel geld uitgespaard: krijg ik dan misschien in ruil binnenkort enkele boeken cadeau? 😏
Vandaag was ik kleren aan het sorteren voor de wasmachine (ik heb dus toch wat meer gedaan in het huishouden dan wat ik daarstraks beweerde) en bedacht ik ineens dat ik eigenlijk echt nog spullen genoeg heb die kunnen dienen voor op een feest.
Een rok moet ik dan zeker niet meer dragen, heb ik al vastgesteld op het doopsel van Matthias: mijn panty's gingen toen al in de kerk stuk omdat Elena erin bleef haken met de gesp van haar schoen (daarom draag ik sindsdien bij voorkeur een pantalon op familiefeestjes).
Dus zal ik in mei 2019 best opteren voor een beetje geklede lange broek, en zo heb ik er een paar. Daarbij een zwierige chemisier en een zwart (nep-)lederen vest: dat zal wel feestelijk genoeg zijn zeker? Waarom dan nieuwe kleren kopen?
Voor het shopplezier? Mij geeft dat soort shoppen helemaal geen plezier!
En, lieve Roger, dat is weer zoveel geld uitgespaard: krijg ik dan misschien in ruil binnenkort enkele boeken cadeau? 😏
Is het al winter?
Vandaag stonden op ons programma enkel uitgebreide boodschappen en eventueel een wandeling. Het was echter ijskoud (weer die noord-oostenwind) en van de wandeling kwam dus niets.
Wel even over en weer gemaild met zus Bie, die onder andere vertelde dat het bij haar hagelde, en bepaalde blogs (onder andere die van tante Françoise die met gezondheidsproblemen blijkt te kampen) gelezen.
En... een keukenlade willen opruimen. Ik ergerde me immers al maanden aan allerlei laders (voor fototoestellen, gsm's, damptoestellen, smartwatch, ...) die op het aanrecht rondslingeren. Ik wilde ze in een lade steken maar de enige die normaal gezien nog beschikbaar was, bleek ingenomen door Rogers rommel. Die spullen zou ik in dozen doen (het zijn zaken die echt niet in een keuken thuishoren) zodat ik de laders in die schuif kon wegbergen. Helaas, toen ik zag wat Roger daarin allemaal heeft verzameld, heb ik het opgegeven: het is onbegonnen werk! 😟
Buiten koken heb ik vandaag dus niet veel gedaan in het huishouden.
Ik heb wel nog gekeken naar een documentaire over grootwarenhuizen (in het Frans) en bedacht voor de zoveelste keer dat nu Franse les geven heel fijn moet zijn met wat je allemaal online vindt. Het was wel een documentaire van in 2008, maar ik zag me al mijn leerlingen als taak geven een mini-enquête uit te voeren naar de toestand nu in verschillende warenhuizen en daar (in het Frans uiteraard) een presentatie over te geven. Zou boeiend kunnen zijn! Had ik vroeger maar al die mogelijkheden gehad!
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de wind gieren in de tuin achter mij en voel ik door alle kieren van dit oude huis de kou naar binnen komen. Is het echt al winter? Dat zou zo plotseling zijn na die mooie, lange herfst!
Wel even over en weer gemaild met zus Bie, die onder andere vertelde dat het bij haar hagelde, en bepaalde blogs (onder andere die van tante Françoise die met gezondheidsproblemen blijkt te kampen) gelezen.
En... een keukenlade willen opruimen. Ik ergerde me immers al maanden aan allerlei laders (voor fototoestellen, gsm's, damptoestellen, smartwatch, ...) die op het aanrecht rondslingeren. Ik wilde ze in een lade steken maar de enige die normaal gezien nog beschikbaar was, bleek ingenomen door Rogers rommel. Die spullen zou ik in dozen doen (het zijn zaken die echt niet in een keuken thuishoren) zodat ik de laders in die schuif kon wegbergen. Helaas, toen ik zag wat Roger daarin allemaal heeft verzameld, heb ik het opgegeven: het is onbegonnen werk! 😟
Buiten koken heb ik vandaag dus niet veel gedaan in het huishouden.
Ik heb wel nog gekeken naar een documentaire over grootwarenhuizen (in het Frans) en bedacht voor de zoveelste keer dat nu Franse les geven heel fijn moet zijn met wat je allemaal online vindt. Het was wel een documentaire van in 2008, maar ik zag me al mijn leerlingen als taak geven een mini-enquête uit te voeren naar de toestand nu in verschillende warenhuizen en daar (in het Frans uiteraard) een presentatie over te geven. Zou boeiend kunnen zijn! Had ik vroeger maar al die mogelijkheden gehad!
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de wind gieren in de tuin achter mij en voel ik door alle kieren van dit oude huis de kou naar binnen komen. Is het echt al winter? Dat zou zo plotseling zijn na die mooie, lange herfst!
zondag 18 november 2018
De winter komt eraan!
Vandaag scheen de zon maar was het echt koud, vooral dankzij een ijzige noord-oostenwind. We maakten toch een vrij lange wandeling in Borgloon en dronken daarna een wijntje in "ons" cafeetje in Sint-Truiden.
Deze avond heb ik, na een groentesoep, voor het eerst sinds heel lang spruitjes met look klaargemaakt. Ik serveerde er lamsvlees bij en dat heeft gesmaakt!
Voor de rest was het eerder een "luie" zondag (met veel lectuur) en daar kan ik echt van genieten!
Deze avond heb ik, na een groentesoep, voor het eerst sinds heel lang spruitjes met look klaargemaakt. Ik serveerde er lamsvlees bij en dat heeft gesmaakt!
Voor de rest was het eerder een "luie" zondag (met veel lectuur) en daar kan ik echt van genieten!
zaterdag 17 november 2018
Sinterklaas is in het land
Ik vergat daarnet te vertellen dat ik vandaag mijn belofte aan de "kindjes" hield en eigenlijk vooral daardoor die wandeling vergat!
Ik heb dus gekeken naar de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen. Eigenlijk moet ik op zulke momenten altijd even de moeite doen om me weer kind te voelen. Het lukte deze keer weer... maar af en toe vroeg ik me toch serieus af of je als kind het zo leuk vindt om zo "voor de zot" te worden gehouden!
Ik had echt het gevoel dat ikzelf, vanaf een jaar of vijf-zes, heel die bedoening nogal nep zou gevonden hebben: een "professor in de Sinterklaaskunde" die niet kan vermenigvuldigen, Sinterklaas die slecht kan lezen en daarvoor moet worden bijgestaan door Zwarte Piet, ...
Maar misschien vergis ik me en word ik echt te oud?
Ik heb dus gekeken naar de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen. Eigenlijk moet ik op zulke momenten altijd even de moeite doen om me weer kind te voelen. Het lukte deze keer weer... maar af en toe vroeg ik me toch serieus af of je als kind het zo leuk vindt om zo "voor de zot" te worden gehouden!
Ik had echt het gevoel dat ikzelf, vanaf een jaar of vijf-zes, heel die bedoening nogal nep zou gevonden hebben: een "professor in de Sinterklaaskunde" die niet kan vermenigvuldigen, Sinterklaas die slecht kan lezen en daarvoor moet worden bijgestaan door Zwarte Piet, ...
Maar misschien vergis ik me en word ik echt te oud?
Lectuur vooral
Vandaag nog gewassen en verder schoongemaakt (je weet wel, één kamer per keer) en... vergeten dat we waren uitgenodigd op een wandeling in Borlo. Nu, ik had niet echt toegezegd (en het was vrij koud) maar toch...
Voor de rest vooral veel lectuur, op papier en op gsm-scherm (de koran onder andere). En... op het grote scherm van mijn pc op twee boeken gevallen die ik graag zou lezen. Het eerste was me al voorgesteld in een ander interview (en echt, ik zocht er niet naar: dit interview werd me zomaar voorgesteld). Het tweede boek kende ik niet maar benadert, denk ik, mijn visie over euthanasie en abortus.
Voor de rest vooral veel lectuur, op papier en op gsm-scherm (de koran onder andere). En... op het grote scherm van mijn pc op twee boeken gevallen die ik graag zou lezen. Het eerste was me al voorgesteld in een ander interview (en echt, ik zocht er niet naar: dit interview werd me zomaar voorgesteld). Het tweede boek kende ik niet maar benadert, denk ik, mijn visie over euthanasie en abortus.
vrijdag 16 november 2018
Et puis voilà...
Ze kunnen het niet laten, de Fransen, hun gesprek te doorspekken met "et puis voilà".
Het was een vrij rustige dag: nog wat schoongemaakt (je weet wel: één kamer per keer omwille van mijn rug), getelefoneerd met Nany die me vertelde dat er bij haar een hardnekkige mist hing (terwijl hier de zon scheen), een wandelingetje in Sint-Truiden voor het avondmaal.
Na dat avondmaal beantwoordde ik enkele mails en daarna keek ik naar deze vlog. Op zich een interessante vlog die meestal gaat over kinderopvoeding, grotendeels steunend op de Montessori-methode.
Maar... wat kunnen Franstaligen toch breedsprakig zijn! En... als ze niet meer weten hoe ze hun zinnen nog langer kunnen maken, dan voegen ze er hier en daar "et puis voilà" aan toe!
Roger vergelijkt dat met wat zijn ouders soms deden als ze "op z'n Frans" wilden praten: dan zeiden ze vaak "Qu'est-ce que je vous".
Ikzelf heb ooit, via de telefoon, lessen conversatie Nederlands gegeven aan een Franstalige nicht (in de betekenis van "cousin"). Telkens debiteerde ze me van die ellenlange zinnen met heel veel overbodige woorden, en als ik haar zei dat het veel eenvoudiger mocht, vroeg ze me: 'Is dat dan niet onbeleefd, zo direct zijn?'
Het was een vrij rustige dag: nog wat schoongemaakt (je weet wel: één kamer per keer omwille van mijn rug), getelefoneerd met Nany die me vertelde dat er bij haar een hardnekkige mist hing (terwijl hier de zon scheen), een wandelingetje in Sint-Truiden voor het avondmaal.
Na dat avondmaal beantwoordde ik enkele mails en daarna keek ik naar deze vlog. Op zich een interessante vlog die meestal gaat over kinderopvoeding, grotendeels steunend op de Montessori-methode.
Maar... wat kunnen Franstaligen toch breedsprakig zijn! En... als ze niet meer weten hoe ze hun zinnen nog langer kunnen maken, dan voegen ze er hier en daar "et puis voilà" aan toe!
Roger vergelijkt dat met wat zijn ouders soms deden als ze "op z'n Frans" wilden praten: dan zeiden ze vaak "Qu'est-ce que je vous".
Ikzelf heb ooit, via de telefoon, lessen conversatie Nederlands gegeven aan een Franstalige nicht (in de betekenis van "cousin"). Telkens debiteerde ze me van die ellenlange zinnen met heel veel overbodige woorden, en als ik haar zei dat het veel eenvoudiger mocht, vroeg ze me: 'Is dat dan niet onbeleefd, zo direct zijn?'
donderdag 15 november 2018
Een heel ontroerende verrassing na de boodschappen
Uitgebreide boodschappen vandaag en dat vergt toch enkele uurtjes: ik hoop dus dat Roger voldoende beweging kreeg.
In de winkels lagen zoveel aantrekkelijke, niet te dure kant en klare wildgerechten dat ik zin kreeg om er een te kopen. Helaas, een blik op de ingrediënten deed me snel van gedacht veranderen: overal zat te veel glucose, dextrose en andere suikers in, plus de verkeerde vetten (maïs-, zonnebloem- of palmolie). Al die olies bevatten immers, in verhouding tot omega-3 vetzuren, te veel omega-6 vetzuren en dat is nefast voor onder andere onze bloedvaten. Ik weet het, commentaargevers: roken (niet tabak op zich) heeft hetzelfde effect!
Toen we na enkele uren weer thuis kwamen, vonden we (na het wegbergen van de gekochte waren) in de brievenbus een briefje: op de post wachtte een "pakje" op ons.
Wij dus naar de post, heel nieuwsgierig, want we hadden niets besteld. De postbeambte overhandigde ons een groot pak, komende van (tante)Françoise.
Toen had ik al een vermoeden (omdat ik iets in die richting gelezen had op haar blog).
En ja hoor, het waren twee dikke fotoalbums. Fotoalbums van Nononc met praktisch allemaal foto's van voor hij Françoise kende (en ook foto's die mijn moeder Nany hem destijds had opgestuurd vanuit Congo).
Ik was zo ontzettend ontroerd! Ik heb de foto's verschillende keren bekeken.
In tegenstelling tot mijn vader (Roger heeft die zijn foto's allemaal gescand maar voor data en locaties moest hij een beroep doen op mijn oudste en dus niet altijd betrouwbare herinneringen omdat er niets bij de foto's stond en dat ze ook al niet chronologisch waren ingeplakt), schreef Nononc er telkens een datum en een locatie bij. Wat een schat aan herinneringen doet Françoise mij daar cadeau!
Roger heeft beloofd al die foto's ook te scannen en, gezien de aanwijzingen waar Nononc ze al van heeft voorzien, zal het "benoemen" van de foto's veel minder werk vragen dan destijds met onze foto's uit Congo.
Dus, zus Bie, broertje en zelfs jij, lieve Françoise, binnenkort kun je elke foto (terug)krijgen die je interesseert (ik zal het geheel tegen dan wel delen via dropbox of iets dergelijks).
Maar... ondertussen, mondje dicht tegenover Nany hé! De volgende keer dat we haar bezoeken, reserveer ik haar die verrassing: albums van Nononc met oude foto's van haar broer en moeder zaliger (en zelfs een paar van haar heel jong verongelukte vader), van haarzelf, mijn zus en ik als baby, al lang geleden overleden familieleden en zoveel meer (de jongste album eindigt met een paar foto's van het huwelijk van Nononc en Françoise)!
Bedankt, Françoise ! Je kunt niet beseffen hoe blij je mij hebt gemaakt!
In de winkels lagen zoveel aantrekkelijke, niet te dure kant en klare wildgerechten dat ik zin kreeg om er een te kopen. Helaas, een blik op de ingrediënten deed me snel van gedacht veranderen: overal zat te veel glucose, dextrose en andere suikers in, plus de verkeerde vetten (maïs-, zonnebloem- of palmolie). Al die olies bevatten immers, in verhouding tot omega-3 vetzuren, te veel omega-6 vetzuren en dat is nefast voor onder andere onze bloedvaten. Ik weet het, commentaargevers: roken (niet tabak op zich) heeft hetzelfde effect!
Toen we na enkele uren weer thuis kwamen, vonden we (na het wegbergen van de gekochte waren) in de brievenbus een briefje: op de post wachtte een "pakje" op ons.
Wij dus naar de post, heel nieuwsgierig, want we hadden niets besteld. De postbeambte overhandigde ons een groot pak, komende van (tante)Françoise.
Toen had ik al een vermoeden (omdat ik iets in die richting gelezen had op haar blog).
En ja hoor, het waren twee dikke fotoalbums. Fotoalbums van Nononc met praktisch allemaal foto's van voor hij Françoise kende (en ook foto's die mijn moeder Nany hem destijds had opgestuurd vanuit Congo).
Ik was zo ontzettend ontroerd! Ik heb de foto's verschillende keren bekeken.
In tegenstelling tot mijn vader (Roger heeft die zijn foto's allemaal gescand maar voor data en locaties moest hij een beroep doen op mijn oudste en dus niet altijd betrouwbare herinneringen omdat er niets bij de foto's stond en dat ze ook al niet chronologisch waren ingeplakt), schreef Nononc er telkens een datum en een locatie bij. Wat een schat aan herinneringen doet Françoise mij daar cadeau!
Roger heeft beloofd al die foto's ook te scannen en, gezien de aanwijzingen waar Nononc ze al van heeft voorzien, zal het "benoemen" van de foto's veel minder werk vragen dan destijds met onze foto's uit Congo.
Dus, zus Bie, broertje en zelfs jij, lieve Françoise, binnenkort kun je elke foto (terug)krijgen die je interesseert (ik zal het geheel tegen dan wel delen via dropbox of iets dergelijks).
Maar... ondertussen, mondje dicht tegenover Nany hé! De volgende keer dat we haar bezoeken, reserveer ik haar die verrassing: albums van Nononc met oude foto's van haar broer en moeder zaliger (en zelfs een paar van haar heel jong verongelukte vader), van haarzelf, mijn zus en ik als baby, al lang geleden overleden familieleden en zoveel meer (de jongste album eindigt met een paar foto's van het huwelijk van Nononc en Françoise)!
Bedankt, Françoise ! Je kunt niet beseffen hoe blij je mij hebt gemaakt!
woensdag 14 november 2018
De test
Deze ochtend uitvaart van de moeder van een buur. Een mooie, serene ceremonie.
Na het middageten en het schoonmaken van onze werkkamer (vorige week had ik immers praktisch niets gedaan in het huishouden) wandelden we een beetje op begraafplaatsen in de buurt. Ze zijn mooi versierd in deze periode en de herfstkleuren maken ze nog meer rustgevend.
Terwijl we op die kerkhoven rondwandelden (en Roger de overledenen telde die dezelfde familienaam droegen als hij - het zijn er veel), dacht ik aan wat ik onlangs ergens gelezen had over het boek "Le test" van Stéphane Allix.
Blijkbaar herinnerde Google zich dat ik dat onlangs met veel interesse had gelezen, want, toeval of niet, zonder te zoeken, viel ik na het avondeten meteen op dit interview met de auteur.
Heel interessant interview met een journalist die zichzelf heel rationeel noemt. Zijn visie over wat er gebeurt na de dood verschilt enigszins van de mijne maar zijn houding tegenover de dood lijkt fel op de mijne.
O ja, sorry, maar het is weer in het Frans.
Na het middageten en het schoonmaken van onze werkkamer (vorige week had ik immers praktisch niets gedaan in het huishouden) wandelden we een beetje op begraafplaatsen in de buurt. Ze zijn mooi versierd in deze periode en de herfstkleuren maken ze nog meer rustgevend.
Terwijl we op die kerkhoven rondwandelden (en Roger de overledenen telde die dezelfde familienaam droegen als hij - het zijn er veel), dacht ik aan wat ik onlangs ergens gelezen had over het boek "Le test" van Stéphane Allix.
Blijkbaar herinnerde Google zich dat ik dat onlangs met veel interesse had gelezen, want, toeval of niet, zonder te zoeken, viel ik na het avondeten meteen op dit interview met de auteur.
Heel interessant interview met een journalist die zichzelf heel rationeel noemt. Zijn visie over wat er gebeurt na de dood verschilt enigszins van de mijne maar zijn houding tegenover de dood lijkt fel op de mijne.
O ja, sorry, maar het is weer in het Frans.
dinsdag 13 november 2018
Over dagboeken onder andere
Ik heb deze avond verder vroegere dagboeken van mij zitten overtypen en nalezen.
Ik vind het zelf heel verwonderlijk maar ik herlees (en overtyp) die dagboeken graag, al doen de herinneringen dikwijls pijn.
Ik heb het bijvoorbeeld in die dagboeken heel vaak over mijn "Nononc" (nu zaliger), veel vaker dan over de jongens die "achter mij liepen" zoals we toen zeiden (én waar ik me toen helemaal niet bewust van was).
Ja, voor mij was die oom als een grote broer! En wat mis ik hem! Uiteraard hadden we niet meer elke dag contact met elkaar nadat hij, samen met (tante) Françoise naar de andere kant van het land verhuisde, maar hij was er nog via internet als je wilde communiceren!
Nu is dat niet meer mogelijk, want hij zit aan de overkant!
Wat mis ik je, mijn lieve Nononc!
Ik vind het zelf heel verwonderlijk maar ik herlees (en overtyp) die dagboeken graag, al doen de herinneringen dikwijls pijn.
Ik heb het bijvoorbeeld in die dagboeken heel vaak over mijn "Nononc" (nu zaliger), veel vaker dan over de jongens die "achter mij liepen" zoals we toen zeiden (én waar ik me toen helemaal niet bewust van was).
Ja, voor mij was die oom als een grote broer! En wat mis ik hem! Uiteraard hadden we niet meer elke dag contact met elkaar nadat hij, samen met (tante) Françoise naar de andere kant van het land verhuisde, maar hij was er nog via internet als je wilde communiceren!
Nu is dat niet meer mogelijk, want hij zit aan de overkant!
Wat mis ik je, mijn lieve Nononc!
Elena, Matthias, Eva en Sinterklaas
Om 15:15 uur haalden we de kindjes af aan de school. Onderweg naar "huis" hadden ze me van alles te vertellen, onder andere dat Sinterklaas volgende zaterdag in het land aankomt.
Elena vertelde me ook dat Eva tijdens de middagspeeltijd in slaap was gevallen op de speelplaats en dat ze nadien door een leerkracht naar de klas moest worden gedragen!
Thuis deed Elena haar danstenue aan, pakte ik fruitsap, koekjes en gezelschapsspelletjes in, gingen de kindjes snel naar toilet en daarna vertrokken we naar de dansles.
Terwijl Elena danste, kregen wij het gezelschap van Warre die blijkt een goede vriend geworden te zijn van Matthias. De koekjes werden verdeeld maar de gezelschapsspelen werden niet uitgehaald. De kindjes verkozen de hele tijd naar de dansende meisjes te kijken (we hadden dan ook een heel strategische plek daarvoor gevonden). Af en toe riep schattige Eva wel heel luid: 'Ik hou van jou, oma!'
Na de les reden we terug naar "huis" waar Elena haar huiswerk maakte terwijl de anderen even speelden en naar televisie keken. Matthias had zich uiteraard weer verkleed in Sinterklaas.
En... Eva had zich comfortabel geïnstalleerd in haar poppenwagen.
Dochterlief kwam thuis nadat de kindjes, hun papa en wij al hadden gegeten... en bleek een verrassing voor mij te hebben genaaid: een vroeg verjaardagscadeau, namelijk een prachtige, praktische, grote tas vol onderverdelingen.
We verlieten de kindjes nadat ik hen had beloofd te proberen via het internet de aankomst van de Sint bij te wonen volgende zaterdag.
Elena vertelde me ook dat Eva tijdens de middagspeeltijd in slaap was gevallen op de speelplaats en dat ze nadien door een leerkracht naar de klas moest worden gedragen!
Thuis deed Elena haar danstenue aan, pakte ik fruitsap, koekjes en gezelschapsspelletjes in, gingen de kindjes snel naar toilet en daarna vertrokken we naar de dansles.
Terwijl Elena danste, kregen wij het gezelschap van Warre die blijkt een goede vriend geworden te zijn van Matthias. De koekjes werden verdeeld maar de gezelschapsspelen werden niet uitgehaald. De kindjes verkozen de hele tijd naar de dansende meisjes te kijken (we hadden dan ook een heel strategische plek daarvoor gevonden). Af en toe riep schattige Eva wel heel luid: 'Ik hou van jou, oma!'
Na de les reden we terug naar "huis" waar Elena haar huiswerk maakte terwijl de anderen even speelden en naar televisie keken. Matthias had zich uiteraard weer verkleed in Sinterklaas.
 |
| Goed gevonden, dat "gedichtje" over "ei". Ik herinner me niet dat onze eigen kinderen ooit zoiets hebben gehad |
En... Eva had zich comfortabel geïnstalleerd in haar poppenwagen.
Dochterlief kwam thuis nadat de kindjes, hun papa en wij al hadden gegeten... en bleek een verrassing voor mij te hebben genaaid: een vroeg verjaardagscadeau, namelijk een prachtige, praktische, grote tas vol onderverdelingen.
 |
| Eigen foto's |
maandag 12 november 2018
Afspraak in het Leuvense met vriend Karel
We haalden Karel rond 12 uur af en gingen samen iets eten in The Lodge (Heverlee). Lekker, niet te duur maar weer te veel voor mij (ik had een menu à 17 euro genomen, kwestie van voldoende groenten te krijgen).
Daarna hadden we veel geluk: de regen hield een dik uur op en wij konden een lange wandeling maken in het park van het kasteel van Arenberg. Roger en ik waren vroeger al vaak in dat park maar ik wist niet dat het zo groot was.
Het was niet koud en de herfstkleuren waren prachtig: ik heb echt genoten van onze wandeling!
Daarna praatten we nog een paar uur bij in de "Oude Kantien" bij twee consumpties.
Een heel aangename dag... maar we hebben wel een vergadering van de werkgroep WO I gemist: onze afspraak met Karel lag immers al lang vast toen we een bericht kregen over de vergadering.
Daarna hadden we veel geluk: de regen hield een dik uur op en wij konden een lange wandeling maken in het park van het kasteel van Arenberg. Roger en ik waren vroeger al vaak in dat park maar ik wist niet dat het zo groot was.
Het was niet koud en de herfstkleuren waren prachtig: ik heb echt genoten van onze wandeling!
 |
| Ik word binnen 10 dagen 69 jaar en dat merk je! (Foto's Roger) |
Een heel aangename dag... maar we hebben wel een vergadering van de werkgroep WO I gemist: onze afspraak met Karel lag immers al lang vast toen we een bericht kregen over de vergadering.
zondag 11 november 2018
Non worden?
Meer dan 50 jaar geleden, hoewel ik een vriendje had (maar dat mocht niet van mijn ouders, dus ontmoetten we elkaar in het geheim en heel zelden), enkele pretendenten (van wie er één thuis welkom was... omdat hij Frans sprak en mijn ouders zijn franskiljonse ouders kenden), veel vrienden en vriendinnen, vroeg ik me soms af of ik niet beter non zou worden.
Het kloosterleven heeft me immers altijd aangetrokken (eigenaardig genoeg, want daar zou het voor goed gedaan zijn geweest met roken, bier of wijn en seks).
Ik was deze avond laat nog mijn vroegere dagboeken aan het overtypen maar na een poosje werd het weer te confronterend. Het was te laat geworden om nog iets zinnigs te beginnen lezen maar ik zocht op YouTube naar iets kort en ontspannend.
Raad eens wat ik voorgesteld kreeg? Dit. Toeval? Het lijkt wel of Google weet aan wat ik denk!
Het filmpje was wel heel ontroerend!
Het kloosterleven heeft me immers altijd aangetrokken (eigenaardig genoeg, want daar zou het voor goed gedaan zijn geweest met roken, bier of wijn en seks).
Ik was deze avond laat nog mijn vroegere dagboeken aan het overtypen maar na een poosje werd het weer te confronterend. Het was te laat geworden om nog iets zinnigs te beginnen lezen maar ik zocht op YouTube naar iets kort en ontspannend.
Raad eens wat ik voorgesteld kreeg? Dit. Toeval? Het lijkt wel of Google weet aan wat ik denk!
Het filmpje was wel heel ontroerend!
Interview met Eben Alexander
Weer veel regen vandaag.
Na een lang telefoongesprek met Nany maakten we tussen twee buien door een korte wandeling in Sint-Truiden en dronken we een biertje in "ons" cafeetje.
Toen was het tijd om voor het avondeten (linzensoep) te komen zorgen.
Daarna wilde ik nog zoeken naar filmpjes van Zeger (die ik ook vond) maar ineens viel ik op dit.
Een interview met Eben Alexander (waar ik dus helemaal niet naar zocht).
Interessant (al vind ik dat de interviewster hem wat minder vaak mocht onderbreken): kijk zelf maar!
Wat hij vertelt over ons bewustzijn en het "hiernamaals" staat heel dicht bij mijn eigen overtuiging.
Uiteraard is me vandaag niet ontgaan dat het 11 november is, honderd jaar na 1918!
Na een lang telefoongesprek met Nany maakten we tussen twee buien door een korte wandeling in Sint-Truiden en dronken we een biertje in "ons" cafeetje.
Toen was het tijd om voor het avondeten (linzensoep) te komen zorgen.
Daarna wilde ik nog zoeken naar filmpjes van Zeger (die ik ook vond) maar ineens viel ik op dit.
Een interview met Eben Alexander (waar ik dus helemaal niet naar zocht).
Interessant (al vind ik dat de interviewster hem wat minder vaak mocht onderbreken): kijk zelf maar!
Wat hij vertelt over ons bewustzijn en het "hiernamaals" staat heel dicht bij mijn eigen overtuiging.
Uiteraard is me vandaag niet ontgaan dat het 11 november is, honderd jaar na 1918!
zaterdag 10 november 2018
Regen...
Iets over 14 uur was de vertaling geleverd, had ik de wasmachine laten draaien en was te drogen gehangen. We wilden even gaan wandelen maar geregeld viel er regen uit de lucht. Dus zijn we maar thuis gebleven. Wat gelezen, wat gegrasduind op You Tube en weer gevallen op enkele filmpjes van Zeger.
We waren eerst van plan geweest vandaag in Hasselt een lezing (georganiseerd door de KVLS) van Jan Gerits over heemkunde bij te wonen maar een paar dagen geleden berichtte Jan me dat de lezing niet doorging. Eigenlijk kwam me dat goed uit: zo kon ik vandaag mijn tekst nalezen.
Deze avond las ik echter op Facebook dat Edith Oeyen zelf een lezing heeft gegeven, over "Hoe schrijf ik een gedicht". Was waarschijnlijk interessant geweest... hoewel ik vermoed dat het onderwerp Roger slechts matig zou hebben geboeid.
En... eigenlijk was dat wel gezellig, zo'n luie middag onder ons tweetjes.
We waren eerst van plan geweest vandaag in Hasselt een lezing (georganiseerd door de KVLS) van Jan Gerits over heemkunde bij te wonen maar een paar dagen geleden berichtte Jan me dat de lezing niet doorging. Eigenlijk kwam me dat goed uit: zo kon ik vandaag mijn tekst nalezen.
Deze avond las ik echter op Facebook dat Edith Oeyen zelf een lezing heeft gegeven, over "Hoe schrijf ik een gedicht". Was waarschijnlijk interessant geweest... hoewel ik vermoed dat het onderwerp Roger slechts matig zou hebben geboeid.
En... eigenlijk was dat wel gezellig, zo'n luie middag onder ons tweetjes.
vrijdag 9 november 2018
Een lange pauze genomen vandaag
Ik ben dus klaar met de vertaling, op het nalezen (van het tweede deel dus) na, maar dat doe ik morgen (het is altijd beter even te wachten zodat je enige afstand hebt genomen van een zelf geredigeerde tekst en dus objectiever bent).
Dat betekent dat we vandaag tijd hadden voor een pauze en dus ook een wandeling vlak voor de schemering. Het werd weer eens een lus van het klooster van Colen naar de kerk van Kerniel en terug via de spoorwegzate.
Wat hebben we toch een mooie herfst dit jaar! Roger maakte enkele foto's:
Na de wandeling kreeg ik een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze zei dat ze al heel de week wilde bellen maar het heeft uitgesteld omdat ze wist dat ik het heel druk zou hebben (ik had vorige zondag, bij Hendrik en Debby, verteld over de vertaling).
Weer had ze veel te vertellen, onder andere over haar vriendin van bijna 103 jaar!
Ik vertelde haar dat wijzelf deze ochtend het overlijden vernamen van de moeder van een van onze buren. Ze was 91 jaar en half (uiteraard plannen we naar de uitvaart te gaan: we lijken de laatste tijd wel een abonnement op uitvaarten te hebben!).
Nany vroeg zich af of het aangenaam is "zo oud te worden" (ze voelt zich, ondanks haar 87 jaar, amper een klein beetje ouder worden de laatste tijd😉).
Wat dat betreft, stel ik me heel andere vragen. Als ik gelijk heb wanneer ik denk dat ons bewustzijn slechts een deel is van een "algemeen" bewustzijn, "verliezen" we na onze overgang ons "ik-gevoel" om op te gaan in dat "hele bewustzijn".
En... is het niet dat "ik-gevoel" of "zelfbewustzijn" dat we in dit leven zoveel mogelijk koesteren?
De enkele keren dat ik een "mystieke" ervaring had (en dus het gevoel op te gaan in een "algemeen" bewustzijn), vond ik dat echter ongelooflijk aangenaam. En, al voelde ik me boom, grassprietje, kikker, koe, hond, kat, paard, mensen in oorloggebieden, mijn eigen ouders, kinderen, Roger, enzovoort, toch bleef ik bewust van mezelf.
Echter op een andere manier dan in gewone tijden. Ik was bewust van mezelf maar die "ik" maakte maar een heel klein deel uit van mijn bewustzijn.
Die "mystieke" momenten duurden telkens heel kort maar waren heel intens: waarschijnlijk omdat het met ons beperkt bewustzijn (nog steeds volgens mijn theorie) niet mogelijk is zoveel te vatten.
Deze avond had ik ook meer tijd om te koken: na een tomaten-groentesoep aten we nog eens "coliflor rebosada" met zalm. Heel lekker!
Dat betekent dat we vandaag tijd hadden voor een pauze en dus ook een wandeling vlak voor de schemering. Het werd weer eens een lus van het klooster van Colen naar de kerk van Kerniel en terug via de spoorwegzate.
Wat hebben we toch een mooie herfst dit jaar! Roger maakte enkele foto's:
 |
| Foto's Roger |
Weer had ze veel te vertellen, onder andere over haar vriendin van bijna 103 jaar!
Ik vertelde haar dat wijzelf deze ochtend het overlijden vernamen van de moeder van een van onze buren. Ze was 91 jaar en half (uiteraard plannen we naar de uitvaart te gaan: we lijken de laatste tijd wel een abonnement op uitvaarten te hebben!).
Nany vroeg zich af of het aangenaam is "zo oud te worden" (ze voelt zich, ondanks haar 87 jaar, amper een klein beetje ouder worden de laatste tijd😉).
Wat dat betreft, stel ik me heel andere vragen. Als ik gelijk heb wanneer ik denk dat ons bewustzijn slechts een deel is van een "algemeen" bewustzijn, "verliezen" we na onze overgang ons "ik-gevoel" om op te gaan in dat "hele bewustzijn".
En... is het niet dat "ik-gevoel" of "zelfbewustzijn" dat we in dit leven zoveel mogelijk koesteren?
De enkele keren dat ik een "mystieke" ervaring had (en dus het gevoel op te gaan in een "algemeen" bewustzijn), vond ik dat echter ongelooflijk aangenaam. En, al voelde ik me boom, grassprietje, kikker, koe, hond, kat, paard, mensen in oorloggebieden, mijn eigen ouders, kinderen, Roger, enzovoort, toch bleef ik bewust van mezelf.
Echter op een andere manier dan in gewone tijden. Ik was bewust van mezelf maar die "ik" maakte maar een heel klein deel uit van mijn bewustzijn.
Die "mystieke" momenten duurden telkens heel kort maar waren heel intens: waarschijnlijk omdat het met ons beperkt bewustzijn (nog steeds volgens mijn theorie) niet mogelijk is zoveel te vatten.
Deze avond had ik ook meer tijd om te koken: na een tomaten-groentesoep aten we nog eens "coliflor rebosada" met zalm. Heel lekker!
donderdag 8 november 2018
Foto's van de tentoonstelling
Roger heeft de foto's die hij maakte op de tentoonstelling opgeladen. Ze zijn mooi en eigenlijk vind ik het jammer dat ik er niet bij was, want er waren blijkbaar onder andere prachtige schilderijen bij.
Ik serveer enkele foto's hieronder:
Ik serveer enkele foto's hieronder:
 |
| Foto's Roger |
Vertaling en Alden Biesen
Deze ochtend een mail van de klant. Of ik de delen, die al vertaald zijn, al wil opsturen. Dus hield ik op met vertalen en begon ik de reeds vertaalde bladzijden na te lezen om ze daarna op te sturen.
Eigenlijk hou ik niet van die werkwijze: het gebeurt dat ik bijvoorbeeld pas op het einde van een tekst doorheb waarvoor sommige afkortingen staan (dat was nu weer het geval, er waren in het begin geregeld verwijzingen naar een PC en pas drie hoofdstukken verder begreep ik dat die letters stonden voor "paritair comité").
Maar kom, klant is koning.
Deze avond zouden we met Heemkunde Groot Heers in Alden Biesen naar een tentoonstelling over Borgloon gaan. Ik keek er naar uit, omdat het me een interessante tentoonstelling leek maar ook omdat Alden Biesen bij mij herinneringen oproept aan mijn grootmoeder van vaderskant die de dochter was van de pachter aldaar en... omdat we daar ooit naartoe gingen met Nononc en Françoise.
Toen ik deze avond merkte hoeveel werk ik nog had, besloot ik echter niet mee te gaan.
Roger ging wel.
Het was interessant, vertelde hij mij maar ze waren met te veel waardoor ze elkaar voor de voeten liepen.
En het was vrij duur: misschien is het goed dat ik niet meeging. Ik onthou toch weinig van zulke tentoonstellingen. Liever zou ik er een boek over lezen.
Er was een catalogus te koop, vertelt Roger me. Maar ja, eerst de toegang tot de tentoonstelling betalen om dan pas de catalogus te kunnen kopen, dat zou echt te duur geworden zijn.
Gelukkig maakte Roger foto's (ik heb ze wel nog niet gezien).
En ik werkte ondertussen voort. Alles, behalve een tiental bladzijden, is nagelezen en opgestuurd en de rest is al vertaald. Dat gedeelte lees ik morgen na.
Eigenlijk hou ik niet van die werkwijze: het gebeurt dat ik bijvoorbeeld pas op het einde van een tekst doorheb waarvoor sommige afkortingen staan (dat was nu weer het geval, er waren in het begin geregeld verwijzingen naar een PC en pas drie hoofdstukken verder begreep ik dat die letters stonden voor "paritair comité").
Maar kom, klant is koning.
Deze avond zouden we met Heemkunde Groot Heers in Alden Biesen naar een tentoonstelling over Borgloon gaan. Ik keek er naar uit, omdat het me een interessante tentoonstelling leek maar ook omdat Alden Biesen bij mij herinneringen oproept aan mijn grootmoeder van vaderskant die de dochter was van de pachter aldaar en... omdat we daar ooit naartoe gingen met Nononc en Françoise.
Toen ik deze avond merkte hoeveel werk ik nog had, besloot ik echter niet mee te gaan.
Roger ging wel.
Het was interessant, vertelde hij mij maar ze waren met te veel waardoor ze elkaar voor de voeten liepen.
En het was vrij duur: misschien is het goed dat ik niet meeging. Ik onthou toch weinig van zulke tentoonstellingen. Liever zou ik er een boek over lezen.
Er was een catalogus te koop, vertelt Roger me. Maar ja, eerst de toegang tot de tentoonstelling betalen om dan pas de catalogus te kunnen kopen, dat zou echt te duur geworden zijn.
Gelukkig maakte Roger foto's (ik heb ze wel nog niet gezien).
En ik werkte ondertussen voort. Alles, behalve een tiental bladzijden, is nagelezen en opgestuurd en de rest is al vertaald. Dat gedeelte lees ik morgen na.
woensdag 7 november 2018
Ik herhaal het: ik ben weinig actief op Facebook maar sommige mensen volg ik daarop heel trouw. Zo iemand was mijn "Nononc" zaliger.
En... nu vind ik niets meer van hem op Facebook!
Toch heel jammer!
Op het feestje bij Hendrik en Debby hadden we het over het afsluiten van Facebook-accounts. We vroegen ons af of het wel of niet een goed idee is na een overlijden... en Wiemla (de moeder van Debby) toonde ons de Facebook-pagina van een nicht van haar die enkele jaren geleden is overleden. En dat vond Wiemla duidelijk heel troostgevend.
Ik ben geneigd akkoord te gaan met Wiemla: ik zou zo graag nu nog kunnen zien wat mijn "Nononc" ooit postte!
En... nu vind ik niets meer van hem op Facebook!
Toch heel jammer!
Op het feestje bij Hendrik en Debby hadden we het over het afsluiten van Facebook-accounts. We vroegen ons af of het wel of niet een goed idee is na een overlijden... en Wiemla (de moeder van Debby) toonde ons de Facebook-pagina van een nicht van haar die enkele jaren geleden is overleden. En dat vond Wiemla duidelijk heel troostgevend.
Ik ben geneigd akkoord te gaan met Wiemla: ik zou zo graag nu nog kunnen zien wat mijn "Nononc" ooit postte!
Dagje vrij
Dat wil zeggen, bijna vrij, want we gingen op de "groten" passen.
We haalden ze af van school en weer kregen Matthias en Eva bijna geen kans over hun dag te vertellen: Elena was onderweg constant aan het woord.
Na het middageten ging ze spelen met buurmeisje Anna en toen konden haar broer en zus volop over hun eigen avonturen vertellen.
Matthias werkte lang aan een nieuwe mijter, Eva puzzelde (samen met Roger) en toen Roger even op bezoek ging bij zijn zus speelden we samen (met Elena die was teruggekomen) een piratenspel.
Elena was bezig geweest een verhaal te schrijven over een gestolen ring en las ons dat voor. Eva wilde ook lezen, nam een "grote mensenboek", bladerde erin en vertelde tegen zichzelf en Matthias een zelfverzonnen verhaal.
Rond 17 uur, kort nadat Roger was teruggekomen, hielp ik dochterlief (die ondertussen was thuisgekomen) het avondmaal klaar te maken. En na die maaltijd speelden dochterlief, Matthias, Elena en ik nog even een kaartspel: "1000 kilometer".
Eigenlijk was ik vandaag ook van plan geweest met de kindjes naar twee begraafplaatsen in het Leuvense te gaan maar het heeft bijna de hele middag geregend.
Roger en ik zijn terug thuis sinds 21 uur. Eerst wilde ik nog een uurtje verder werken aan de vertaling maar ik heb het niet gedaan. Ik denk dat het beter is morgen met een frisse kop weer aan de slag te gaan.
We haalden ze af van school en weer kregen Matthias en Eva bijna geen kans over hun dag te vertellen: Elena was onderweg constant aan het woord.
Na het middageten ging ze spelen met buurmeisje Anna en toen konden haar broer en zus volop over hun eigen avonturen vertellen.
Matthias werkte lang aan een nieuwe mijter, Eva puzzelde (samen met Roger) en toen Roger even op bezoek ging bij zijn zus speelden we samen (met Elena die was teruggekomen) een piratenspel.
Elena was bezig geweest een verhaal te schrijven over een gestolen ring en las ons dat voor. Eva wilde ook lezen, nam een "grote mensenboek", bladerde erin en vertelde tegen zichzelf en Matthias een zelfverzonnen verhaal.
Rond 17 uur, kort nadat Roger was teruggekomen, hielp ik dochterlief (die ondertussen was thuisgekomen) het avondmaal klaar te maken. En na die maaltijd speelden dochterlief, Matthias, Elena en ik nog even een kaartspel: "1000 kilometer".
Eigenlijk was ik vandaag ook van plan geweest met de kindjes naar twee begraafplaatsen in het Leuvense te gaan maar het heeft bijna de hele middag geregend.
 |
| Eigen foto's |
Roger en ik zijn terug thuis sinds 21 uur. Eerst wilde ik nog een uurtje verder werken aan de vertaling maar ik heb het niet gedaan. Ik denk dat het beter is morgen met een frisse kop weer aan de slag te gaan.
dinsdag 6 november 2018
Over werken en bezoldigingen
Omdat de klant (ik heb het over mijn vertaling) allerlei stukjes reeds vertaalde teksten mee bezorgde, ikzelf ook veel al zelf vertaalde stukjes terugvond, ik omwille van dat puzzelwerk mijn vertaalgeheugen niet heb ingeschakeld en dus moeilijk kon berekenen met hoeveel nieuwe tekst en "oude tekst" ik te maken heb (die worden immers volgens een ander tarief aangerekend), heb ik besloten mijn werk deze keer per uur aan te rekenen, niet per vertaalde regel zoals gewoonlijk.
Ik schreef dus telkens precies op hoe laat ik begon en hoe laat ik stopte, zelfs als tussen dat "begin" en "einde" slechts een kwartier lag en ik een pauze nam van amper 5 minuten (om bijvoorbeeld naar toilet te gaan).
Deze avond heb ik al die stukjes tijd opgeteld en ik kwam aan "amper" 7 uur echt (maar heel intensief) vertalen
Uiteraard gaat het er zo niet aan toe op een kantoor. Daar word je per uur of dag betaald, ook al babbel je tussendoor (zelfs als ik even ophield met werken om iets tegen Roger te zeggen, noteerde ik het) of al ga je even naar toilet of een sigaret opsteken (ikzelf had mijn damptoestel binnen handbereik en in tegenstelling tot kantoorbedienden mocht ik "dampen" zoveel ik wilde tijdens het ontleden van een zin).
Uiteindelijk echter blijk ik dus "slechts" 7 uur echt te hebben vertaald. En toch ben ik doodmoe!
Daaruit besluit ik ten eerste dat langer dan 6 uur heel geconcentreerd werken bijna niet te doen is, ten tweede dat je mensen beter zou betalen per product dan per uur (tenminste waar dat mogelijk is), ten derde dat je beter de mensen wat minder lang per dag zou moeten doen werken maar dan eisen dat ze echt doorwerken... en ten vierde (en dat is heel persoonlijk) dat ikzelf in het vervolg weer per regel zal aanrekenen. Ik werk blijkbaar zo snel dat ik op die manier meer mag vragen.
Tenzij (misschien) als ik doe alsof ik op kantoor zit, en niet "uitlog" voor het minste!
Ik schreef dus telkens precies op hoe laat ik begon en hoe laat ik stopte, zelfs als tussen dat "begin" en "einde" slechts een kwartier lag en ik een pauze nam van amper 5 minuten (om bijvoorbeeld naar toilet te gaan).
Deze avond heb ik al die stukjes tijd opgeteld en ik kwam aan "amper" 7 uur echt (maar heel intensief) vertalen
Uiteraard gaat het er zo niet aan toe op een kantoor. Daar word je per uur of dag betaald, ook al babbel je tussendoor (zelfs als ik even ophield met werken om iets tegen Roger te zeggen, noteerde ik het) of al ga je even naar toilet of een sigaret opsteken (ikzelf had mijn damptoestel binnen handbereik en in tegenstelling tot kantoorbedienden mocht ik "dampen" zoveel ik wilde tijdens het ontleden van een zin).
Uiteindelijk echter blijk ik dus "slechts" 7 uur echt te hebben vertaald. En toch ben ik doodmoe!
Daaruit besluit ik ten eerste dat langer dan 6 uur heel geconcentreerd werken bijna niet te doen is, ten tweede dat je mensen beter zou betalen per product dan per uur (tenminste waar dat mogelijk is), ten derde dat je beter de mensen wat minder lang per dag zou moeten doen werken maar dan eisen dat ze echt doorwerken... en ten vierde (en dat is heel persoonlijk) dat ikzelf in het vervolg weer per regel zal aanrekenen. Ik werk blijkbaar zo snel dat ik op die manier meer mag vragen.
Tenzij (misschien) als ik doe alsof ik op kantoor zit, en niet "uitlog" voor het minste!
Erfgoed Haspengouw
Roger is deze avond naar een bijeenkomst van Erfgoed Haspengouw, zo'n informele bijeenkomst waar je spreekt over heemkundige projecten enzovoort.
Interessant maar ik kon niet meegaan.
Heb weer ettelijke uren aan die vertaling besteed en merk dat de bladzijden vanaf nu zo vol zijn dat ze bijna voor twee bladzijden kunnen tellen.
Nu, dat soort werk doe ik heel graag en ik klaag dan ook niet over de job, wel over de weinige tijd die ik ervoor krijg!
Interessant maar ik kon niet meegaan.
Heb weer ettelijke uren aan die vertaling besteed en merk dat de bladzijden vanaf nu zo vol zijn dat ze bijna voor twee bladzijden kunnen tellen.
Nu, dat soort werk doe ik heel graag en ik klaag dan ook niet over de job, wel over de weinige tijd die ik ervoor krijg!
maandag 5 november 2018
Eerste afspraak afgezegd deze week
Vandaag had Elie de leden van Werkgroep WO I uitgenodigd om het planten van de eerste van de vredes-lindebomen bij te wonen in Rukkelingen. Roger is gegaan, ik niet. Dat is dus de eerste afspraak die ik deze week niet kan nakomen omwille van die vertaling. Nog een geluk dat wij met z'n tweeën zijn!
De vertaling vlot goed, ik ben zelfs al aan bladzijde 24. Maar dit is nog maar een eerste "worp" en nadat ik de andere helft klaar zal hebben, moet ik nog alles minstens twee keer nalezen. Gelukkig kwam ik vandaag veel reeds vertaalde delen tegen (die ik dus kon kopiëren en plakken, wat niet betekent dat je die stukjes klakkeloos kunt overnemen uiteraard: je moet echt nagaan of elk detail van elke zin klopt) maar (ik heb al een beetje verder gescrold) ik vrees dat ik de volgende dagen met moeite aan mijn 10 bladzijden minimum per dag zal geraken.
Langs de andere kant: de tekst is boeiender dan ik had verwacht!
Het was prachtig weer vandaag maar ik had echt geen tijd voor een wandeling. Hopelijk kreeg Roger voldoende beweging daar in Rukkelingen! Hij vertelde me dat hij op de terugweg (hij ging vlees kopen voor deze avond) Boudewijn Knevels en Ilonka, en overbuurvrouw Marie-Claire heeft ontmoet.
Uiteraard heb ik vandaag praktisch niets gedaan in het huishouden. Ik liet de wasmachine één keer draaien, hing die was te drogen, ruimde de keuken wat op na onze brunch en zorgde deze avond voor het eten.
Omdat ik dus weinig tijd had, flanste ik weer iets in elkaar met restjes.
Ik had twee aardappeltjes en een kwart savooikool (tja, als wij één savooikool kopen, eten we er minstens 4 keer van) laten koken. Daarna legde ik alles in een ovenschotel met tussen de twee ingrediënten 200 gram gehakt licht aangebakken in olijfolie met vrij veel look, bestrooide alles met geraspte kaas en liet mijn gerecht een poosje gratineren. Heel lekker bleek dat te zijn na onze groentesoep!
De vertaling vlot goed, ik ben zelfs al aan bladzijde 24. Maar dit is nog maar een eerste "worp" en nadat ik de andere helft klaar zal hebben, moet ik nog alles minstens twee keer nalezen. Gelukkig kwam ik vandaag veel reeds vertaalde delen tegen (die ik dus kon kopiëren en plakken, wat niet betekent dat je die stukjes klakkeloos kunt overnemen uiteraard: je moet echt nagaan of elk detail van elke zin klopt) maar (ik heb al een beetje verder gescrold) ik vrees dat ik de volgende dagen met moeite aan mijn 10 bladzijden minimum per dag zal geraken.
Langs de andere kant: de tekst is boeiender dan ik had verwacht!
 |
| Foto's die Roger maakte tijdens het planten van de "vredesboom" |
Het was prachtig weer vandaag maar ik had echt geen tijd voor een wandeling. Hopelijk kreeg Roger voldoende beweging daar in Rukkelingen! Hij vertelde me dat hij op de terugweg (hij ging vlees kopen voor deze avond) Boudewijn Knevels en Ilonka, en overbuurvrouw Marie-Claire heeft ontmoet.
Uiteraard heb ik vandaag praktisch niets gedaan in het huishouden. Ik liet de wasmachine één keer draaien, hing die was te drogen, ruimde de keuken wat op na onze brunch en zorgde deze avond voor het eten.
Omdat ik dus weinig tijd had, flanste ik weer iets in elkaar met restjes.
Ik had twee aardappeltjes en een kwart savooikool (tja, als wij één savooikool kopen, eten we er minstens 4 keer van) laten koken. Daarna legde ik alles in een ovenschotel met tussen de twee ingrediënten 200 gram gehakt licht aangebakken in olijfolie met vrij veel look, bestrooide alles met geraspte kaas en liet mijn gerecht een poosje gratineren. Heel lekker bleek dat te zijn na onze groentesoep!
zondag 4 november 2018
Feest bij Debby en Hendrik
Na de middag haalden we Zeger af in Leuven, reden daarna naar Nany die we ook oppikten om samen naar Hendrik en Debby te gaan.
Daar wachtten de ouders en de broer van Debby al op ons (en ik merkte dat mijn hoogtevrees verminderd is op de steile trap).
Bij heel lekkere hapjes en drankjes, en afwisselende muziek (Hendrik had rekening gehouden met al onze smaken: Roger en ik kregen zelfs The Dubliners, Georges Brassens en Jean-Jacques Goldman - die ik destijds mijn aan mijn leerlingen leerde kennen - voorgeschoteld) werd er gezellig gekeuveld, gelachen, gekeken naar een paar filmpjes van Zeger en zelfs vrolijk gerapt (door Debby) tot we aan tafel mochten.
Debby en Hendrik hadden een hele boel gerechten klaargemaakt: tortilla, vegetarische paella, erwtjes, patatas bravas, champignons met look, gebakken spekjes, vegetarische balletjes en nog veel meer. Dat heeft zo gesmaakt dat ik eigenlijk wat te veel at.
Daarna nog chocomousse of pannenkoeken!
Iets over 21 uur verlieten we onze kinderen (de ouders en broer van Debby waren al iets eerder vertrokken), brachten we Nany naar huis en reden we daarna via Leuven om Zeger af te zetten.Om 23:45 uur waren we thuis.
Nee, dochterlief, schoonzoon en hun kindjes waren er niet bij vandaag: die kwamen deze avond laat pas thuis van een reisje.
Daar wachtten de ouders en de broer van Debby al op ons (en ik merkte dat mijn hoogtevrees verminderd is op de steile trap).
Bij heel lekkere hapjes en drankjes, en afwisselende muziek (Hendrik had rekening gehouden met al onze smaken: Roger en ik kregen zelfs The Dubliners, Georges Brassens en Jean-Jacques Goldman - die ik destijds mijn aan mijn leerlingen leerde kennen - voorgeschoteld) werd er gezellig gekeuveld, gelachen, gekeken naar een paar filmpjes van Zeger en zelfs vrolijk gerapt (door Debby) tot we aan tafel mochten.
Debby en Hendrik hadden een hele boel gerechten klaargemaakt: tortilla, vegetarische paella, erwtjes, patatas bravas, champignons met look, gebakken spekjes, vegetarische balletjes en nog veel meer. Dat heeft zo gesmaakt dat ik eigenlijk wat te veel at.
Daarna nog chocomousse of pannenkoeken!
Iets over 21 uur verlieten we onze kinderen (de ouders en broer van Debby waren al iets eerder vertrokken), brachten we Nany naar huis en reden we daarna via Leuven om Zeger af te zetten.Om 23:45 uur waren we thuis.
Nee, dochterlief, schoonzoon en hun kindjes waren er niet bij vandaag: die kwamen deze avond laat pas thuis van een reisje.
zaterdag 3 november 2018
Boekenbeurs
Eigenlijk had ik er geen aandacht aan geschonken, maar het journaal op de radio herinnert me er elke dag aan: de boekenbeurs is bezig in Antwerpen.
Wij gaan daar dus niet meer naartoe en ik hoop echt dat ik daartoe nooit meer zal verplicht worden!
Ik merk dat ik jaren geleden al ongeveer hetzelfde schreef! Ik val dus weer in herhaling, sorry!
Wij gaan daar dus niet meer naartoe en ik hoop echt dat ik daartoe nooit meer zal verplicht worden!
Ik merk dat ik jaren geleden al ongeveer hetzelfde schreef! Ik val dus weer in herhaling, sorry!
De vertaling is aangekomen
Omdat we er volgende week weinig tijd zullen voor overhouden, deden we vandaag onze wekelijkse uitgebreide boodschappen.
Ondertussen kwam de beloofde vertaling al aan. Ik heb er, na enkele huishoudtaken (onder andere koken uiteraard) al ettelijke uren aan gewerkt. Het is een juridische tekst, niet een van mijn favoriete dus, maar kom, al is het niet echt héél boeiend, het is toch vrij interessante stof... en het zijn moeilijke zinnen (al van in de lagere school doe ik dat graag, zinnen ontleden).
Ik denk dat ik ongeveer het equivalent van een gewone (zeker voor vertalers in dienst bij de overheid) dag vertalen heb ingehaald: waarschijnlijk krijg ik de opdracht zonder al te veel moeite op tijd klaar, ondanks de vele verplichtingen van volgende week (al zal ik me voor sommige afspraken misschien toch moeten verontschuldigen).
Vlak voor ik dit begon te schrijven, wilde ik bij wijze van ontspanning naar de Facebook-pagina van mijn "Nononc" gaan. Ik ben zelf weinig actief op FB maar hij was dat wel.
Helaas, ik vind hem niet meer. Waarschijnlijk is zijn account afgesloten. Jammer, want daarmee zijn ineens ook al die herinneringen verdwenen!
Maar misschien redeneer ik verkeerd. Zijn plaats is nu niet meer hier en wij moeten hem leren loslaten. Wat ik zeker niet doe als ik naar zijn FB-pagina ga!
Ondertussen kwam de beloofde vertaling al aan. Ik heb er, na enkele huishoudtaken (onder andere koken uiteraard) al ettelijke uren aan gewerkt. Het is een juridische tekst, niet een van mijn favoriete dus, maar kom, al is het niet echt héél boeiend, het is toch vrij interessante stof... en het zijn moeilijke zinnen (al van in de lagere school doe ik dat graag, zinnen ontleden).
Ik denk dat ik ongeveer het equivalent van een gewone (zeker voor vertalers in dienst bij de overheid) dag vertalen heb ingehaald: waarschijnlijk krijg ik de opdracht zonder al te veel moeite op tijd klaar, ondanks de vele verplichtingen van volgende week (al zal ik me voor sommige afspraken misschien toch moeten verontschuldigen).
Vlak voor ik dit begon te schrijven, wilde ik bij wijze van ontspanning naar de Facebook-pagina van mijn "Nononc" gaan. Ik ben zelf weinig actief op FB maar hij was dat wel.
Helaas, ik vind hem niet meer. Waarschijnlijk is zijn account afgesloten. Jammer, want daarmee zijn ineens ook al die herinneringen verdwenen!
Maar misschien redeneer ik verkeerd. Zijn plaats is nu niet meer hier en wij moeten hem leren loslaten. Wat ik zeker niet doe als ik naar zijn FB-pagina ga!
vrijdag 2 november 2018
Woningsschaarste in Frankrijk
Nog net voor het slapengaan keek ik op mijn computerscherm naar dit.
Ik vermoed dat de titel van mijn post niet helemaal juist is. Woningen zijn er blijkbaar voldoende, alleen zijn ze te duur, waardoor bijvoorbeeld sommige mensen in Parijs moeten leven in een "studio" van 8 m²! "Studio" die ze veel meer betalen per maand dan wij hier een studio van pakweg 24 m².
Ik besef blijkbaar niet voldoende hoezeer we ons gelukkig mogen prijzen dat we een (weliswaar heel oud) huis hebben dat meer dan groot genoeg is!
Ik vermoed dat de titel van mijn post niet helemaal juist is. Woningen zijn er blijkbaar voldoende, alleen zijn ze te duur, waardoor bijvoorbeeld sommige mensen in Parijs moeten leven in een "studio" van 8 m²! "Studio" die ze veel meer betalen per maand dan wij hier een studio van pakweg 24 m².
Ik besef blijkbaar niet voldoende hoezeer we ons gelukkig mogen prijzen dat we een (weliswaar heel oud) huis hebben dat meer dan groot genoeg is!
Zorgen opgelost na een "wandeling" in Ikea
Ik had vandaag zin om nog eens te "wandelen" in Ikea en Roger ging akkoord.
Heel lang geleden had ik plannen gemaakt voor de herinrichting van onze slaapkamer op het gelijkvloers maar Roger verkoos toen te verhuizen naar een van de kinderkamers die nu toch leegstaan op de verdieping.
Wel, ik trof bij Ikea een kamerinrichting die identiek was met die plannen van mij. Jammer genoeg heeft Roger nu helemaal geen zin meer om die eerste kamer (die ondertussen een rommelkamer is geworden) nog in orde te brengen.
We dronken bij Ikea uiteraard onze gratis koffie/thee voor we terug naar huis reden onder een beloftevolle zonsondergang.
Onderweg maakte ik me wat zorgen: er komen nog zoveel uitgaven tegen het einde van het jaar... en als gepensioneerden hebben we het echt niet zo breed meer als vroeger.
En dan, na het avondeten, krijg ik een bericht van een klant: of ik volgende week tijd heb om 58 A4-bladzijden te vertalen.
Volgende week wordt erg druk en toch heb ik de job aanvaard. Desnoods gaat Roger zonder mij naar bepaalde afspraken!
Heel lang geleden had ik plannen gemaakt voor de herinrichting van onze slaapkamer op het gelijkvloers maar Roger verkoos toen te verhuizen naar een van de kinderkamers die nu toch leegstaan op de verdieping.
Wel, ik trof bij Ikea een kamerinrichting die identiek was met die plannen van mij. Jammer genoeg heeft Roger nu helemaal geen zin meer om die eerste kamer (die ondertussen een rommelkamer is geworden) nog in orde te brengen.
We dronken bij Ikea uiteraard onze gratis koffie/thee voor we terug naar huis reden onder een beloftevolle zonsondergang.
 |
| Eigen foto |
Onderweg maakte ik me wat zorgen: er komen nog zoveel uitgaven tegen het einde van het jaar... en als gepensioneerden hebben we het echt niet zo breed meer als vroeger.
En dan, na het avondeten, krijg ik een bericht van een klant: of ik volgende week tijd heb om 58 A4-bladzijden te vertalen.
Volgende week wordt erg druk en toch heb ik de job aanvaard. Desnoods gaat Roger zonder mij naar bepaalde afspraken!
donderdag 1 november 2018
Luie dag...
... althans voor mij, want Roger heeft hard gewerkt (aan die deuren nog steeds: in dit oude huis kan hij immers geen kant en klare deuren of omlijstingen plaatsen: alle muren staan schots en scheef) en dus ook voor elk detail "op maat" gewerkt.
Geen wandeling (ook al omdat het heel regenachtig was) maar ik vermoed dat Roger voldoende beweging heeft gekregen.
Ik echter niet echt (hoewel, huishoudtaken vergen ook wat beweging), want ik heb vooral veel gelezen.... en verder gekeken/geluisterd naar dit. Ik vind het ontzettend boeiend!
Ik weet, het is Allerheiligen en we zijn naar geen enkele begraafplaats gegaan. Te veel regen, te veel werk voor Roger en vooral de vrees dat het overal te druk zou zijn.
Maar aan "onze" overledenen denk ik elke dag, dus...
Geen wandeling (ook al omdat het heel regenachtig was) maar ik vermoed dat Roger voldoende beweging heeft gekregen.
Ik echter niet echt (hoewel, huishoudtaken vergen ook wat beweging), want ik heb vooral veel gelezen.... en verder gekeken/geluisterd naar dit. Ik vind het ontzettend boeiend!
Ik weet, het is Allerheiligen en we zijn naar geen enkele begraafplaats gegaan. Te veel regen, te veel werk voor Roger en vooral de vrees dat het overal te druk zou zijn.
Maar aan "onze" overledenen denk ik elke dag, dus...
Abonneren op:
Posts (Atom)