Over Grootloon, schrijven en/of vertalen

Grootloon zonder foto’s deze keer, want Roger heeft er maar twee (eentje van een bijenhotel) gemaakt en nog niet geüpload.

Ik heb gezorgd dat mijn vertaling afgeraakte vandaag maar heb zoals meestal toch tijd gemaakt voor een wandeling. Voor Roger is het immers belangrijk dat hij elke dag voldoende beweging krijgt, en ikzelf vaar er ook goed bij: ik word daar heel rustig van.

We reden naar Grootloon, waar we voor één keer vrij veel volk ontmoetten. Voor de wandeling, mensen die pas een huwelijk in het mooie kerkje hadden bijgewoond; na de wandeling, mensen die zochten naar de transparante kerk. Je kunt er inderdaad aan geraken via het wandelpad dat wij (wilden, want we hebben een heel ander pad gevolgd) volgen, maar die mensen hadden iemand in een rolstoel bij, en dat leek ons niet te doen via die paadjes. Er werd hen aangeraden (door ons maar ook door de koster die net uit het kerkje kwam) hun auto te parkeren in Borgloon en daar een ruilverkavelingsweg te volgen.

Wij wilden eerst onze gewone wandeling maken, maar vonden al snel een padje dat we vroeger nooit hadden opgemerkt en dat een heel andere kant uitging. Uiteraard volgden we het… Maar we kwamen in een enorme weide/boomgaard terecht waar we wat in het rond liepen en geen uitgang vonden. Uiteindelijk zijn we op onze stappen teruggekeerd (nadat we als vieruurtje van enkele vers geplukte pruimen hadden gesmuld).

Thuis was het druk: ik koken, Roger voortwerken aan de bibliotheek – die is nu echt bijna in orde! En voor mij ook nog eens voortwerken aan die vertaling. En uiteraard wilde ik daarna mijn tekst nalezen en “fignoleren” zoals men zegt in het Frans (ik ken geen enkel Nederlands woord dat precies dezelfde nuance weergeeft, al heeft het inderdaad iets te maken met “verfijnen” zoals Google vertalen voorstelt).

Dat “fignoleren'” vraagt heel veel tijd en terwijl ik soms even pauzeerde dacht ik terug aan al de teksten die ik al heb nagelezen, aan de enkele boeken die ik heb geredigeerd… Telkens viel mij daarbij op dat de auteurs hun tekst niet hadden “gefignoleerd”, dat ze het gewoon lieten bij wat ik een “eerste worp” noem.

En eigenlijk vind ik dat heel erg jammer! Als je je schrijver noemt, probeer dan de beste schrijver te zijn. Een loodgieter die zijn werk maar zus en zo doet in de hoop dat iemand anders zijn fouten zal verbeteren, en dat hij zal geloofd worden omdat hij het was die de goede ideeën had, is volgens mij geen goede loodgieter!

Uiteraard beweer ik niet dat ik het perfect doe, integendeel: onlangs heeft Roger me nog gewezen op een gallicisme dat ik veel te vaak gebruik (maar helaas was dat terwijl ik aan het werken was, heeft hij het niet opgeschreven, en heb ik het dus niet onthouden).

Oei, ik lijk wel een beetje boos deze avond… en eigenlijk ben ik dat inderdaad: Vlamingen, als jullie een beetje respect willen krijgen, verzorg dan jullie taal! En schrijvers, maak een beetje meer tijd om je eigen werk te “fignoleren”!

Wie het schoentje past, trekke het aan! Jawel, ik weet dat ik als eerste dat schoentje kan aantrekken!

Borgloon

20 A4 bladzijden te vertalen kwamen er deze ochtend binnen, en uiteraard ben ik daar nog niet mee klaar! Het werd dus een bezige dag (ik zou moeten schoonmaken, maar vind er de tijd niet voor – en misschien is dat wel beter voor mijn rug die nog steeds de gevolgen voelt van de belastende voorbije weken).

Voor onze dagelijkse wandeling maakte ik wel een uurtje vrij.

Uiteraard zochten we het niet te ver: we wandelden in de velden en weiden rondom Borgloon. Weer eens niemand ontmoet maar wel beetgenomen: ik dacht eerst dat we een grote roofvogel zagen rondcirkelen boven een plantage, maar het was een vlieger in de vorm van een vogel, die dienst deed als vogelverschrikker.

 Foto Roger

Onderweg snoepten we van aan kerselaars overgebleven kersen en snoven we fruitgeuren op (onder andere rijpende peren) die al aan de herfst doen denken. Ik werd er echt rustig van. En zeker toen we op een hoogte een mooi uitzicht kregen op het  stadje:

 Foto’s Roger

Daarna moest ik voortwerken, tot nu (met weliswaar een onderbreking om te koken en om te eten). O ja, Ik heb ook nog even getelefoneerd met Nany die zich niet heel goed voelt. Ik vrees dat ze een maagzweer heeft, al heeft haar arts daarover geen uitsluitsel kunnen geven.

Is het verwonderlijk dat ik me doodmoe voel hoewel ik bijna geen huishoudelijk werk heb verricht (behalve -  ook dat nog -  een wasmachine in gang zetten en die was daarna te drogen hangen)?

Schots en scheve graven in Vreren

Ik heb bijna de hele dag besteed aan vertaalwerk. Eigenaardig genoeg deed ik het vrij graag hoewel  het weer een juridische tekst was. De taal was dan ook veel minder oubollig dan vorige keer! Misschien een jongere advocaat?

Toch wilde ik een uurtje tijd maken voor een wandeling. Roger koos voor Vreren, om, nadat we daar een poosje zouden rondgelopen  hebben, even bij zijn onlangs 80 jaar geworden nicht binnen te springen met foto’s. Ze gaf echter niet thuis. We ontmoetten wel haar overbuur die ons beloofde haar te vertellen dat we daar waren geweest.

Wat mij (en dat is jaren geleden nog gebeurd in die gemeente) opviel tijdens de wandeling die ons uiteraard ook naar het kerkhof bracht, was de schots en scheve grafzerken. Het leek wel of daar een aardbeving had plaatsgevonden! Of is de ondergrond daar zo onstabiel?

 Foto’s Roger

Daarna heb ik voortgewerkt (en ons huis is uiteraard nog steeds niet schoongemaakt na de vele bezoeken van de laatste weken: geen tijd) en daarna snel gezorgd voor het avondeten: na een groentesoep, tomaten, koude boontjes en aardappelen, en maatjes.

Ik nam wel nog even de tijd om mama op te bellen. Ze klaagt over erge maagpijn en gaat morgen naar de dokter.

Elena, Matthias en Karel

We gingen deze middag Elena ophalen bij Lutti. Het is haar voorlaatste dag bij haar: volgende maandag gaat ze naar school. Morgen blijft ze thuis en vrijdag gaat ze dus voor de laatste keer naar de onthaalmoeder… met een heel mooi presentje dat ze heeft geknutseld samen met haar moeder.

Er waren vandaag maar drie kindjes bij Lutti en het was duidelijk dat ze met z’n vieren een heel prettige voormiddag achter de rug hadden. Ik hoop dat Elena het even fijn zal vinden op school (hoewel ik er zeker van ben dat ze die geweldige onthaalmoeder zal missen!).

Bij Elena thuis zijn er verbouwingen aan de gang… die heel veel lawaai met zich meebrengen. Om daaraan te ontsnappen, maakten Roger en ik na het middageten met de kinderen een wandeling van ruim 2 uur. Voor de eerste keer sinds heel lang passeerden we nog eens langs de Bereklauw.

 Foto Roger

Het duwen van de twee buggy’s op die oneffen,  heuvelachtige paden in die beboste streek was wel zwoegen: mijn knieën hebben afgezien! En de kindjes, die zijn uiteraard in slaap gevallen.

Thuisgekomen zorgden we met hun mama voor het vieruurtje (zij had taart gebakken met de pruimen uit onze wei).

 Foto Roger

Terwijl zij daarna met Roger ging boodschappen doen, heb ik een uurtje gespeeld met Matthias en Elena op het speeltapijt. Matthias schuift nu echt (op zijn buik of op zijn achterwerk) naar het speeltje dat hij wil vastgrijpen. Elena wilde vooral met haar poppen spelen en ik moest die constant hun pyjama (oude pyjama’s van haar die nu ook te klein zijn voor Matthias) helpen aan- en uitdoen: in haar fantasie zijn de nachten van haar poppen zo voorbij! En veel werk dat ze had (zei ze zelf): haar “kindjes” in bed leggen, weer ophalen, eten geven, verschonen… Daarom besloot ze op een bepaald moment dat ze liever een toren wilde bouwen met Lego Duplo-blokjes. Aangezien die blokjes in haar slaapkamer lagen, moesten we alle drie naar daar verhuizen.  Matthias zat daar op de vloer met wat knuffels te spelen terwijl zijn zus een hele hoge toren bouwde. En toen kwamen Roger en onze dochter thuis.

We bleven niet bij hen eten deze avond: we hadden rond 18 uur afgesproken met onze vriend Karel, in het Begijnhofhotel van Leuven.

Daar wachtte Karel op ons met mijn verloren gewaande fotoalbum. Wat was ik daar blij mee! Het bevat immers de enige foto’s die ik heb van de periode 1967-1971!

Het werd nog een heel aangename maar ook nostalgische avond: lekkere Orval gedronken, voor de eerste keer een Caesarsalade geproefd en veel herinneringen opgehaald. Dat alles in de mooie rustgevende tuin van het hotel.

Ondertussen maakte mijn smartphone er mij op attent dat er een vrij grote vertaling was aangekomen: ik weet weer wat te doen morgen!

Rustige dag

En wat kan ik daarvan genieten! Geen verplichtingen, geen vertalingen, geen drukgedoe. En ook niet schoongemaakt zoals ik eigenlijk al weer zou moeten beginnen doen, maar genoten van de rust. Even bij mijn lieve overbuurvrouw Marie-Claire gaan buurten en haar mee naar hier gebracht om samen pruimen te plukken nadat ik hoorde dat ze zo graag die vruchten eten, zij en haar gezin. Helaas, terwijl ik zondag avond er nog een massa zag hangen, bleken er nu heel veel ofwel van de boom gevallen, ofwel gewoon aan de takken gerot. Schande eigenlijk, niet? Afijn, ik denk dat ze er toch enkele kilo’s van mee naar huis heeft kunnen nemen.

Daarna een wandeling. In Borgloon, eigenlijk omdat we daar in het voorbijrijden merkten dat de viswinkel gesloten is en dat het pand te huur staat. En dat pand staat op de locatie van het vroeger huis van Roger zijn grootouders van moederskant: daar moest dus een foto van gemaakt worden (helaas: de foto is nog niet geüpload en trouwens, ik denk dat die niemand echt zal interesseren).

Na een klein uurtje rondlopen, terug naar huis gereden waar ik op mijn gemak heb gekookt (Roger had wel voorgesteld eerst iets te drinken op een terras in Borgloon, maar ik had echt geen zin: het was daar marktdag en vrij druk).

Tussendoor heeft Roger nog verder gewerkt aan de “bibliotheek”: het is toch allemaal veel meer werk dan ik me voorstelde toen ik hem vertelde hoe ik zag dat het moest gebeuren! En hij is ook bezig geweest met foto’s op een CD te zetten voor enkele van zijn nichten, zoals onlangs beloofd.

Na het avondeten, liggen lezen in de relax. Roger beweert dat hij de vaatwasser veel efficiënter kan vullen dan ik en daar profiteer ik van!

Wel nog even gebeld naar mama. Ze lijkt nu echt te gaan voor zo’n alarmpje. Ik wilde de rust in mijn hoofd niet verstoren, maar nu, terwijl ik dit schrijf, vraag ik me wel af waarom ze jarenlang mijn advies heeft genegeerd, en nu dat broertje en zus er ook op aandringen, ze ineens er wel mee akkoord gaat. Aanvaardt ze geen advies van mij en wel van hen? Of is ze (met reden, zeker op haar leeftijd) toch wat bang geworden na haar valpartij? Nu, het blijkt wel duurder dan ik dacht, zulk toestel!

De dag beëindigd met het kijken naar een aflevering van Star Trek. En weer eens bedacht wat ik vroeger vaak dacht, toen de kinderen nog “kindjes” waren: jammer dat ik toen de tijd niet vond om samen met hen ernaar te kijken.

En meteen dacht ik dat moeders het nu nog moeilijker zullen hebben dan ik toen: zij werken allemaal buitenhuis. Ik had nog het geluk dat ik fulltime voor hen kon zorgen tot Zeger naar de “lagere school” ging!

Hoewel, “geluk” is een verkeerd woord, want ik verving ook de nu bijna alomtegenwoordige poetsvrouw en de onthaalmoeder (ik weet wel niet of ik het even goed deed als Lutti). En tijdens dat schoonmaken – wat ik haatte - had ik ook weinig tijd voor de “kindjes”!

Inhaalwerk

Vlak voordat Hendrik vorige donderdag aankwam, kreeg ik twee jobs binnen, zoals altijd “ASAP” en ten laatste tegen deze ochtend. Ik heb echter kunnen verkrijgen dat ik die vertalingen deze avond of ten laatste morgenochtend mocht leveren.

Ze zijn geleverd, maar dat betekent dat ik nog geen tijd heb gehad om hier fatsoenlijk op te ruimen (het speelgoed ligt wel al weer in de respectievelijke dozen, maar de twee sofa’s in onze salon vormen nog steeds een “bedboot”). Tussen twee vertalingen door hebben we snel boodschappen gedaan (en onderweg Liliane ontmoet) en daarna heb ik – weer heel snel – gekookt.

Roger heeft voor mij de eerste vertaling (juridische tekst) nagelezen, want ik vind dat jargon en die zinswendingen zo verwarrend (terwijl ik meestal geniet van de te vertalen teksten, zijn juridische vertalingen voor mij een kwelling – gelukkig is Roger jurist) en heeft eindelijk nog eens kunnen werken aan onze “bibliotheek” (daar kreeg hij de vorige dagen absoluut de tijd niet voor) terwijl ik met de tweede – veel aangenamere - vertaling bezig was. Na ons avondmaal, terwijl ik tijd maakte voor een klein uurtje lectuur op papier (met een blokje pure chocolade uiteraard), vulde hij de vaatwasser.

O ja, om helemaal eerlijk te zijn: ik ben de dag niet begonnen met dat vertaalwerk. Eerst heb ik – na de brunch, want we hebben gezorgd dat we eindelijk nog eens uitgeslapen waren – naar Nany gebeld.

Mijn zus Bie had me immers gemaild dat onze moeder gevallen was. Hoe het is gebeurd, is niet duidelijk. Nany weet alleen nog dat ze in haar relax zat toen de telefoon overging,  dat ze opstond en een poosje later op de grond lag. Ze heeft geen herinnering aan enige duizeligheid, maar ook niet aan de val zelf, wat mij dan weer doet vermoeden dat ze een bloeddrukval heeft gehad en heel even buiten westen is geweest. Ze heeft er wel pijnlijke en blauwe kaaksbeen en knie aan overgehouden, vertelde ze me. Ze leek er echter niet veel belang aan te hechten, vocht een beetje terug toen ik – zoals ik al jaren doe, maar nu geruggesteund door zus en broer – aandrong op het feit dat ze moest zorgen voor een alarmapparaatje. Want stel je voor dat ze niet  was recht geraakt en dus niemand kon waarschuwen!

Nany echter vond het veel belangrijker te vertellen over het feest waar ze gisteren te gast was!

Vier prachtige maar zware dagen!

Prachtig omdat we alle “kindjes” en de kleinkinderen teruggezien hebben, zwaar omdat… Als Hendrik hier is, komt er geen vroeg gaan slapen aan te pas en als Elena en Matthias hier zijn dat wel betekent vroeg opstaan, en omdat mijn rug nog “opspeelde” na mijn laatste schoonmaakbeurt. Gelukkig was Hendrik hier al van donderdag, zodat hij en Roger mijn rug geregeld konden ontlasten!

Omdat de kleinkinderen pas vrijdagavond zouden gebracht worden, konden we vrijdagochtend nog uitslapen van onze nachtelijke conversaties.

Vrijdagavond waren we bijna compleet: Zeger was immers meegekomen met zijn zus en schoonbroer (alleen Anneke kon er weer eens niet bij zijn). Elena kwam binnengelopen met een mooi koffertje dat ze achter zich aan sleepte en verkondigde me  fier dat zij en Matthias hier kwamen logeren. Matthias lachte alleen maar luid.

 Foto Roger

Het werd een heel gezellige avond, maar uiteraard slaagde Hendrik erin Roger en mij nog te laat op te houden na het vertrek van zijn broer, zus en schoonbroer. 

En hij maakte tijdens die conversatie met zijn GSM deze foto van zijn ouders :

Foto Hendrik

Roger en ik sliepen in dezelfde kamer als de kleinkinderen en gisteren om halfzes uur ‘s morgens hoorde ik Elena stilletjes praten in haar bedje. Om niemand anders wakker te maken, stond ik muisstil op, bracht haar naar ons bed waar ze me vroeg waar haar mama was. Ik legde haar uit dat die morgen (zijnde vandaag) zou komen, vertelde haar wat we allemaal zouden doen die dag (gisteren dus) als ze nu eerst nog wat zou slapen. Dat deed ze heel gewillig met mijn arm rond haar middel. Om 8 uur werd Matthias wakker, ik haalde hem erbij en tot 8:30 uur hebben we nog gespeeld en gebabbeld in bed.
Daarna begon een echt volle dag (gisteren dus). Eten geven, spelen (Elena met de popjes en met Lego Duploblokjes, Matthias ook met blokjes maar vooral met knuffels), de kinderen op tijd een dutje laten doen (en daarvan heb ik geprofiteerd om zelf even te dutten), en veel gerollebold in de “bedboot”.

 Deze foto is gemaakt toen de mama van de kinderen ook even in de “bedboot” lag (foto Roger)

En uiteraard Matthias geregeld een nieuwe Pamper aandoen en Elena op het potje zetten, wat nu heel goed lukt: ze heeft een hoop stickers mogen plakken in haar “dierentuin”.

Tijd voor een wandeling was er niet, maar we hebben wel samen enkele boodschappen gedaan: we gingen onder andere bier kopen. Daar vroeg Elena of ze in die mooie winkel ook wortels verkochten!

Ze praat nu heel goed, maakt prachtige zinnetjes… En gebruikt de taal zelfs om mij te imponeren. Zo had ik haar iets verboden en ze vond dat niet leuk, zei ze… Iets later (dat verbod lag duidelijk op haar maag) zegt ze tegen mij, terwijl ze me niet aankijkt en ogenschijnlijk druk bezig is met haar poppen: ‘Ik vind het echt niet leuk dat ik dat niet mag doen…Ik vind het echt niet zo leuk hier!’ (merk de nuances!) En daarna, omdat ik niet antwoordde (ze wist goed dat ik achter haar  aan het koken was en dus alles hoorde wat ze zei) herhaalde ze: ‘Ik vind het eigenlijk niet zo leuk hier. Ik ben liever bij papa en mama!’.

Toen heb ik even getwijfeld: voelde ze zich echt niet gelukkig hier, of was het wat ik dacht? Ik heb dus wel geantwoord (even uitgelegd waarom soms zaken echt niet mogen en verteld dat haar ouders weldra zouden komen). Het bleek inderdaad een soort “emotionele chantage” te zijn: ze keek me nu wel aan, lachte breed en voor de rest van de dag waren we weer de beste vriendjes.

Het valt me ook op dat ze “jij” en “je” gebruikt. Haar ouders, aan wie ik al lang de vraag stel of ik haar moet aanspreken met “jij” of het Vlaamse “gij”, lieten me carte blanche, maar nu ik haar heb horen zeggen: ‘Wat doe je, Oma?’ of  (echt waar!): ‘Ik denk van wel, wat denk jij, Oma?’ denk ik dat het beter is als ikzelf ook verder jij en jou gebruik. En dat lijkt me niet zo’n slechte evolutie!

Vandaag was al even druk, eigenlijk nog drukker, want de kinderen geraakten maar niet aan een dutje toe (te fel bezig met hun herinneringen  - onder andere een kasteel, paarden, kippen en zelfs een trein – te ordenen in hun hoofdje?) en toen ze er eindelijk aan toe waren, was het voor mij tijd om te beginnen koken. Elena en Matthias werden deze avond immers opgehaald.

Na het avondeten gingen we nog even pruimen plukken in de wei. Elena bleek heel bang van onze schapen (wat ik begrijp: ook ik voel me niet meer op mijn gemak bij hen, zelfs niet meer bij Pamfiel). Maar ze vond het wel belangrijk dat haar mama die pruimen mee naar huis mocht nemen (ze heeft er hier dan ook tot en met van gesmuld).

Matthias (die veel babypraat uit de laatste tijd)  lachte weer zo breed toen hij zijn ouders zag… En toonde hen wat hij dit weekend heeft bereikt! Nee, hij kan nog niet echt kruipen, maar in de “bedboot” “schuift” hij nu echt naar waar hij wil. Daarin durf ik hem geen seconde meer alleen te laten.

 Foto Roger

Over de “kindjes” en de kleinkinderen

We zouden vandaag babysitten, maar in feite leek het meer op een gewoon bezoek aan onze dochter. Uiteraard zijn we veel met Elena en Matthias bezig geweest, maar meestal was hun mama erbij. Ze heeft maar een paar uurtjes gewerkt voor school.
Tijdens het dutje van Elena (en terwijl Roger bij haar bleef) heb ik Matthias en zijn moeder vergezeld naar “Kind en gezin”, waar de  baby werd gemeten, gewogen enzovoort (hij gedijt heel goed). Het verwonderde me hoe weinig die babycontrole was veranderd sinds onze “kindjes”! Dezelfde soort oefeningen… En dezelfde slaafsheid: nu bleek dat Europa heeft aangeraden alle kinderen vitamine D-supplementen te geven, en dat wordt dan opgedragen aan de moeders zonder verdere uitleg: Europa schrijft het immers voor. Ik weet wel dat het waarschijnlijk een goed idee is in een land met ons klimaat, maar ik had toch liever gezien dat er wat meer uitleg werd verstrekt.

Er was een oefeningetje waarbij Matthias een blokje werd aangereikt. De bedoeling was natuurlijk dat hij dat zou vastgrijpen. Maar dat weigerde hij resoluut, want… vlak voor de oefening pakte men hem het boekje af dat hij spontaan had vastgegrepen!  

Na Elena haar dutje (Matthias heeft alleen in de auto wat geslapen), het vieruurtje en een wandeling tot waar Elena ons paarden wilde laten zien,  hebben we veel gespeeld. Elena wilde met de bal spelen in de tuin. Matthias had ik in zijn relax vlak bij ons geïnstalleerd en hij volgde ons lopen en lachen zo aandachtig dat hij soms heel rechtop op het puntje van zijn zitje zat en wiebelde tot en met. En lachen dat hij deed! Maar opa en oma werden wel behoorlijk moe van al dat lopen!

Daarna volgde nog een fantasiespelletje voor Elena en mij, terwijl opa en Matthias vanop het terras toekeken. Elena heeft iets met haar knuffelvarken “Knorretje” tegenwoordig. Ze behandelt het diertje als een baby, zegt zelfs dat het een babyvarkentje is. En met die baby (in de poppenwagen)  moest er gewinkeld worden; hij moest op tijd verschoond worden; op tijd naar bed na een flesje, een schone Pamper en een verhaaltje (schattig hoe Elena dan “voorleest” uit een boekje) en hij werd natuurlijk vrij meteen weer wakker, want “het was dan de volgende dag”.

Ondertussen was onze schoonzoon thuisgekomen en was hij samen met onze dochter beginnen koken. Ineens zagen we “Nonkel Zeger” op het terras verschijnen en Elena was niet te houden. ‘Kom, Oma’, riep ze en ze spurtte de trappen naar het terras op (ze doet dat nu prima, en zonder hulp).

De volgende uren (behalve terwijl we samen – heel lekker - aten) moest Zeger met haar spelen, hoewel ik nog even werd ingeschakeld voor een “wandelingetje” en om Knorretje en alle spulletjes die werden gebruikt voor zijn verzorging terug naar binnen te brengen.

Matthias speelde ondertussen aan tafel met zijn bekertje water (hij drinkt er nu heel fier zelf uit én doet verwoede pogingen om te kruipen).  Het was vrij warm vandaag en dat frisse water dat soms op zijn beentjes terechtkwam, vond hij heel prettig!

We kwamen iets over 22 uur thuis, waar ik, denkend aan de bezoekjes die ons voor weldra werden beloofd – en waar ik later wel over vertel, maar ik wil wel al kwijt dat ik deze middag ook een telefoontje van Hendrik kreeg – ons huis een beetje kritisch opnam. In feite zou ik al opnieuw moeten schoonmaken: het vorige weekend heeft zijn tol geëist! Dat ga ik echter niet doen, want ten eerste zal ik er de tijd niet voor vinden, ten tweede zou ik mijn rug veel te fel belasten en het vooruitzicht Elena en Matthias even te logeren te krijgen geeft me eerder zin mijn rug op voorhand te ontzien. Ze zullen het moeten doen met ons huis zoals het is, de “kindjes” en kleinkinderen! Nu, na die spontaan beloofde bezoeken, zal het hier toch weer smerig zijn!

Lectuur na het wachten op “De voedselzandloper”

Gisteren brachten we dat boek van Kris Verburgh terug naar de bibliotheek (‘net op tijd’, kregen we te horen van de bibliothecaris) maar ‘s avonds laat bestelden we het al bij bol.com. Deze ochtend heel vroeg kreeg ik een berichtje dat het boek al onderweg was. Na wat gewerkt te hebben (onder andere huishoudwerk voor mij en werk aan onze “bibliotheek” voor Roger) wilde Roger gaan wandelen. Ik had op de website van bol.com gezien dat het boek waarschijnlijk al vandaag zou worden geleverd en wilde liever nog even wachten. Ik kreeg gelijk: vlak voor 14:30 uur werd het geleverd! Wat een service!

Ik wilde het boek kopen om het gemakkelijk af en toe te kunnen raadplegen. Ik weet dat er veel kritiek op gekomen is maar het eigenaardige is dat in elke kritiek die ik al heb gelezen (soms zelfs op wat ik meende serieuze websites te zijn) de criticus blijkt  het boek niet echt (of niet aandachtig) te hebben gelezen!

We maakten daarna maar een korte (maar vrij aangename) wandeling, in de buurt van Rukkelingen. Langs een (gedeeltelijk) holle weg geraakten we in het “Keustersteegje” dat ons tot in het centrum van het dorp bracht, van waaruit we op een tiental minuten weer naar onze auto stapten.

Deze avond nog even gelezen in “De voedselzandloper” en daarna wat gesurft. Ik viel onder andere op dit over Egypte. Hoe komt het dat ik daar nooit iets over hoor op de radio (televisie kijken we sowieso niet)?

Mario Vargas Llosa

Roger heeft me dit interview met die grote schrijver doorgemaild. Heel interessant… en wat spreekt die goed Engels! Ik ben jaloers!

We hebben de Bilzermolen gevonden

Tussen al ons werk door reden we vandaag nog eens naar Bilzen. We hadden onszelf immers beloofd foto’s te maken van de Bilzermolen die we vorige donderdag niet hadden gevonden.

Roger parkeerde de auto in het centrum en voerde me zonder aarzelen naar het park. Wat een richtinggevoel heeft hij toch: dat deed hij nadat hij donderdag avond gewoon even op Google Maps naar die molen had gezocht.

Dat (heel grote) park bleek hetzelfde te zijn als waar we donderdag uitkwamen na onze wandeling in dat bosje. We liepen een poosje langs de Demer, zagen vijvers, veel brugjes,  een mooi huis aan de rand van het park en zoveel paadjes dat ikzelf niet meer wist welk daarvan ik nu moest volgen.

 Foto’s Roger

Maar geen nood: ik wist dat Roger zou vinden wat we zochten. Feilloos voerde hij mij naar de molen:

 

 

 Foto’s Roger

We wandelden verder en kwamen aan het begin van het bosje van waaruit we vorige donderdag het park inwandelden. Onderweg merkten we, aan weer een brugje, dit plaatje op:

 Foto Roger

Blijkbaar loopt de Camino dus langs dat mooie park!

We liepen niet het bosje in, maar keerden op onze stappen terug tot aan de molen.

 Foto Roger

En daar liepen we over een mooi bruggetje dat ons voerde naar een steegje dat ons weer naar het centrum van de gemeente bracht… En vlak bij onze auto!  Wat betekent dat we dichter bij de molen geparkeerd stonden dan we dachten!

We wandelden nog wat rond in de gemeente, onder andere langs de Demer (met weer een mooi parkachtig gedeelte).

 

 Foto’s Roger

Daarna stelde Roger voor iets te drinken op een terras. Ik nam een bier dat ik  niet kende en dat enorm meeviel (Roger had Tongerlo blond besteld, maar dat was veel minder lekker):

 Foto Roger

We zaten daar een uurtje te genieten, mensen te observeren (er was onder andere een ouder koppel met, veronderstel ik, hun kleinkind: schattig!) en te praten. Roger en ik gingen akkoord: we vinden Bilzen  een heel aangename gemeente. Mooi, veel groen, heel levendig, maar niet te druk.

Wasté

Enkele mensen vroegen me wat wasté (ik schreef gisteren verkeerdelijk waste) is. Het is dit.

Drie dagen “feest”!

Vorige vrijdag, rond 15:00 uur kwamen onze vrienden André en Chantal, uit de Ardennen, hier aan. Weer met taarten, Waste en een lekkere fles wijn. Het was prachtig weer en we maakten eerst een vrij lange wandeling in Berlingen. Telkens weer verwondert het me hoe fit die mensen nog zijn (zij wordt 81, hij is er 86). Thuisgekomen aten we van de taarten (oei, mijn dieet weer!) en  ‘s avonds, bij en na ons eten, en met de nodige glazen wijn, werd er veel geconverseerd: over boeken, filosofie en zelfs over politiek (een gevaarlijk onderwerp, maar hoewel onze vrienden en wij vaak niet akkoord gaan, kan daar zonder ruzie over gesproken worden). Uiteraard wisselden we ook familienieuwtjes uit. 

We gingen pas rond 1:30 uur slapen, en toch waren we gisteren middag op tijd klaar met ons eten om hun dochter Nanou en haar echtgenoot te ontvangen. Het is wel zo dat we de gewoonte hebben samen te koken (terwijl we van een aperitiefje genieten) en dat scheelt heel wat in tijd.

Hun (oudste, met wie ik de meeste affiniteiten heb) dochter en haar echtgenoot kwamen gisteren aan rond 12:30 uur,  met twee flessen heel dure wijn (die ze had gekregen van haar baas, verklapte ze me ) , zelfgemaakte humous, en allerlei hapjes. Na een uitgebreid aperitief aten we (op het terras, want het was nog steeds prachtig weer) linzensoep. Dat serveer ik zelden aan mijn gasten, maar van hen wist ik dat ze dat heerlijk vinden. Een vrij lange wandeling in Manshoven zorgde daarna voor de nodige  calorieënverbranding  zodat we na onze thuiskomst nog een stukje taart konden eten. En ondertussen maar praten: weer over boeken, religie en geloof, politiek en  uiteraard, vermits de man van Nanou vertaler is, over vertalingen en talen.  Ons avondmaal bestond uit slaatjes, kaas, en brood voor degenen die daar nood aan hadden. Ikzelf vond dat ik al meer dan voldoende taart (koolhydraten) had gegeten de laatste dagen.  Nanou verliet ons rond 23:30 uur, nadat ze me beloofd had me vandaag nog de filmpjes door te sturen die werden gemaakt op de bruiloft van haar zoon (van haar eerste echtgenoot) in Israël. De bruid is inderdaad een Joodse (dat lijkt mijn vriend André niet echt te appreciëren) en de bruidegom heeft zich tot het Jodendom bekeerd. Na hun vertrek ging Chantal vrij meteen slapen, maar André en wij bleven nog vrij lang napraten.

Vandaag kwamen onze dochter, haar echtgenoot, Elena en Matthias aan rond 13:30 uur. Weer hadden we samen gekookt rond een glaasje Montilla of Oloroso, en onze “kindjes” konden meteen aan tafel aanschuiven. Niet op terras deze keer, want het regende, en dus was het echt krap in onze leefkeuken. Maar wel gezellig. Eerst kreeg ik de indruk, aan zijn pruillip te zien, dat Matthias me weer niet herkende…  Maar, besefte ik ineens, ik had mijn haar opgestoken. Ik maakte het los  en ja, hoor: dat was het! Hij begon daarna meteen te lachen en heeft van de hele middag niets anders gedaan dan glimlachen, het uitproesten en de mensen aandachtig observeren. Chantal mailde me deze avond, toen ze thuis waren aangekomen, dat zijn doordringende blik en aanstekelijke glimlach hen meteen hadden ingepalmd.  En over Elena waren ze ook vol lof. Oké, ik weet dat mensen dat soms zeggen uit beleefdheid, maar van deze vrienden weet ik dat ze altijd eerlijk zijn, zelfs als het kwetst. En zoiets stel ik echt op prijs!

We aten deze middag kip (nee, Roger niet, die verkoos een hamburger), slaatjes, appelmoes en gebakken aardappelen. Heel eenvoudig maal dus omdat ik rekening hield met Elena.  Die inderdaad gesmuld heeft en op een zeker ogenblik vroeg om te gaan dutten in “haar klein bed, met de vele zachte knuffels”. Wat ze dan ook een uurtje deed na een verhaaltje, een poosje zitten op het potje (dat heeft haar vandaag twee stickers opgeleverd) en nog lang rondkijken op de vroegere kamer van haar mama.

Daarna maakten we een wandeling in Batsheers (we hadden geluk: het regende niet meer, het was zelfs heel zacht weer). Ik had Elena immers verteld over een ezeltje en ze zei me dat ze dat dier nog nooit in het echt had gezien (haar ouders beweren van wel, maar blijkbaar herinnert ze het zich niet). Ik had haar dus beloofd dat we na haar dutje zouden gaan kijken naar ezels. En die zijn er in overvloed in Batsheers, in de weiden rond de hoeve waar die dieren worden gekweekt.

 Foto Roger

Elena genoot duidelijk van de wandeling. Ze heeft gelachen, gelopen, tikkertje gespeeld met haar ouders, terwijl de “oudjes”, zijnde wij en onze vrienden, achteraan slenterden, ik met de kinderwagen van Matthias. Die ook de hele tijd lachte.

In Batsheers  gingen we even het kerkhof op. Elena vroeg wie er woonde in die tomben! Ik zei haar dat het mensen waren die al bij Jezus waren (ik heb een enorme bewondering voor Jezus) maar ze bleek die nog niet te kennen. Toen vertelde haar mama een mooi verhaaltje over mensen die naar Jezus gaan en dan gaan wonen rond de kerk. Heel mooi gevonden, maar… Tegenwoordig liggen de begraafplaatsen niet meer rond de kerk!

Onze dochter wilde na de wandeling meteen naar huis rijden, maar toen ik André en Chantal nog een stuk van hun eigen taart voorstelde, wilde Elena er ook eentje, en haar vader volgde haar voorbeeld. Onze dochter en Roger verkozen een stukje Waste. En ik ook. En dat beschouwde ik maar als mijn avondmaal!

Elena wilde nog de beer Japy van haar oma (van mij dus) erbij halen, wat maakte dat we nog meer op elkaar geprangd zaten in onze keuken. Nu, gezellig was het wel…

André, Chantal en onze “kindjes” zijn samen vertrokken, rond 19:30 uur. En, eerlijk gezegd, ik was moe! Ik had de hele tijd staan koken en opdienen, opruimen en vegen (nee, “de hele tijd” is overdreven, ik kan tegen veel vuil, maar ik wilde wel zorgen dat ons - op twee weken tijd! -  “passchoongemaakt” huis er niet te vuil uitzag bij elk nieuw bezoek) en Roger heeft ocharmen de vaatwasser tijdens die drie dagen wel acht keer gevuld en leeggehaald. Maar gezellig dat het was!

Deze avond, na het opruimen, vond ik in mijn mailbox de beloofde filmpjes van Nanou. Daar heb ik toch nog bijna een uurtje naar gekeken (maar ik mag ze jammer genoeg niet delen, want ze zijn niet van mij): een  Joodse bruiloft is helemaal anders dan bij ons. Veel uitbundiger en met veel meer symbolen!

Bilzen

Na ons werk (terwijl Roger voortwerkte aan de bibliotheek, geraakte ik eindelijk klaar met de schoonmaak, al is deze keer ons bureau eraan ontsnapt en zijn de ramen weer niet gelapt! Nononc, je zult toch eens moeten langskomen met spons en zeem!) reden we naar Bilzen. Daar wilde Roger een foto maken van het oorlogsmonument dat zich eigenlijk in deelgemeente Martenslinde bleek te bevinden.

 Foto Roger

We wandelden er een beetje rond, maar vonden er (behalve een paar gebouwen) geen van beide veel aan (Roger weet me te zeggen, dankzij zijn foto’s, dat we daar al waren in 2008: dat herinner ik me helemaal niet).

 Foto’s Roger

En… er was zelfs geen café, beseften we toen ik ineens dringend naar toilet moest! Dus reden we maar naar Bilzen zelf, waar we eerst een biertje dronken op een druk bezocht terras.

 Foto Roger

Vermits we nu in Bilzen waren, zochten we daarna naar de Bilzermolen. Waar hij zou staan volgens onze gegevens zagen we alleen een gesloten hek met daarachter een oprijlaan. We wandelden verder, in de hoop dat we eromheen zouden kunnen stappen en minstens het rad zouden zien, maar daalden een heel mooi bosje in dat uitkwam op een soort park.

 Foto’s Roger

Jammer genoeg was het toen echt tijd om terug naar de auto te lopen (ik moest immers nog koken), maar we besloten dat we binnenkort wat langer op die plek zouden gaan wandelen.

Terwijl ik ons avondeten bereidde, zocht Roger op Google Maps of en hoe we misschien toch aan die molen konden geraken en hij heeft het gevonden! Op het programma van ons volgend bezoek aan Bilzen staan dus een wandeling in de zijpaadjes van dat bosje, dat park, en de molen!