Famille, je vous aime

Het was een leuk, rijk, maar ook vermoeiend weekend voor mij. Ik begin nu pas te beseffen dat ik 60 jaar ben. Dat vond ik 30 jaar geleden toch zooo oud, en blijkbaar is dat inderdaad al een beetje oud!:-)

Vrijdag avond kwam Hendrik met de trein aan in Tongeren waar we hem gingen afhalen. Thuisgekomen zorgde ik meteen voor ons avondmaal (en ik moet van Hendrik en Zeger altijd horen dat ik daar te vroeg aan begin: zij houden er meer zuiderse gewoonten op na wat dat eten betreft). Ik heb (weer een eigen recept en Hendrik vond het zichtbaar heel lekker) spiesjes met zalm, courgette en ui, bestrooid met basilicum, klaargemaakt, met gepofte aardappelen en kruidenboter.

Daarna hebben we nog lang zitten babbelen in de salon. Herinneringen opgehaald (en dan is Anneke nooit ver weg), filosofische discussies gehouden, naar muziek geluisterd.

Zaterdag begon met mooi weer, en we zijn dus gaan wandelen in het bos van Rukkelingen. Rond half vier zijn we naar Borgworm gereden om daar Zeger van de trein af te halen. Hij had die dag immers vrij en zou dus iets vroeger afkomen dan normaal. Ik dacht dat de Colruyt in Sint-Truiden een degustatie van barbecueproducten en wijnen organiseerde en vermits we nog vlees moesten kopen voor onze barbecue van vandaag, zijn we daar naartoe gereden. Ik had me echter vergist: de degustatie is gepland voor volgend weekend. En onze boodschappen duurden heel lang: zoveel volk in de winkel! Waarschijnlijk wegens zijnde zaterdag: normaal gezien vermijden we het die dag boodschappen te doen.

Nadat we gevulde paprika’s hadden gegeten, gingen we weer in de salon babbelen, naar muziek luisteren enzovoort. Er volgde een discussie over geloof (dat Hendrik een zeer naïef gedoe vindt), over religies en de Bijbel. Maar het was duidelijk dat Hendrik die de Bijbel  constant afbrak als zijnde een ‘eeuwenoude woestijnboek’, het boek nog nooit echt gelezen heeft. Wat ik wel vermoedde: de lessen godsdienst stellen de laatste dertig jaar niet meer veel voor. Maar Zeger is heel interessant uit de hoek gekomen. Die lijkt alvast grote delen van het evangelie wel gelezen te hebben én kon dat in enkele woorden samenvatten. En legde daarbij de nadruk op de ‘geest’ van het boek. Daar had Hendrik niet van terug, tenzij constant herhalen dat het ging over een eeuwenoud woestijnboek. En mijn spirituele ervaringen, daar durfde ik niet over te spreken, want die zouden alleen op gehoon ontvangen geworden zijn gisteren, denk ik.

En ondertussen was het beginnen regenen.

We zijn gisteren wel heel laat gaan slapen. En toen ik deze ochtend tegen 11 uur opstond, regende het nog steeds.

Ekvira en Geert kwamen aan rond 14: 45 uur. En net toen scheen de zon weer even. Ik stelde dus voor om taart te gaan eten in het klooster van Coolen in Kerniel, en daarna een wandeling te maken.
Zodra we in Kerniel aankwamen, begon het weer te regenen en we gingen dus onze consumptie gebruiken in de cafetaria en niet op het binnenplein van het klooster. Roger was aan het vertellen over zijn vader die destijds verhuisd was van Kerniel naar Heverlee, en die daar een slagerij had. En toen werd hij aangesproken door de nieuwe uitbaters van de cafetaria: zij hadden een hele tijd in Heverlee gewoond en kenden de slagerij en Roger zijn vader heel goed. Nu wonen ze in Kerniel, vlakbij het klooster. Maar de man heeft vroeger nog in Borgloon gewoond en herinnerde zich de tabakswinkel van Roger zijn grootvader aan moederskant. Wat is de wereld toch klein!

Het bleef regenen: geen wandeling, en de barbecue werd een fondue! Ik denk dat het zeker 20 jaar geleden is dat wij nog een ‘fondue Bourguignonne’ hebben gegeten!:-) Lekker was het wel, maar ik wist meteen waarom ik dat zo lang niet meer geserveerd heb: veel te vet en te veel vlees.

We hebben nog even naar mijn moeder gebeld (ze wordt Nany genoemd door de ‘kinderen’ dus in het vervolg zal ik met die naam naar haar refereren) om bepaalde zaken af te spreken.

Rond 21 uur hebben Geert en Elvira Zeger mee naar Leuven genomen en hebben wij Hendrik naar de trein in Tongeren gebracht.

Ik heb echt genoten van het weekend. Alleen zat ik van vrijdagochtend al weer eens met het spit, en dat heb ik al die dagen wel gevoeld! Dus… Ik voel me moe! En een beetje oud.

Pasta con pesto

Een overbekend en eenvoudig recept! Ik maak het vaak klaar omdat het heel weinig tijd vraagt en gezond is. Toen ik nog een kruidentuintje met veel basilicum had, maakte ik de pesto zelf klaar, maar ik heb ondertussen pestobereidingen gevonden die even lekker zijn als wat ik toen in elkaar flanste!

Deze avond hebben we het nog eens gegeten. Maar ik voeg er toch nog iets aan toe.  Namelijk in reepjes gesneden en in olijfolie of op bakvel (als we tevoren al te vet hebben gegeten) gebakken courgette of savooikool, en sliertjes gerookte zalm.

De pesto en de pasta (en wij verkiezen capellini) worden vermengd met de courgette of savooikool, er worden reepjes gerookte zalm aan toegevoegd en het geheel wordt bestrooid met geraspte kaas.

Het resultaat is gewoon heerlijk! En het gerecht is echt in een mum klaar!

Regen, regen en Matadi

Het heeft vandaag de hele dag geregend! En koud dat het was! Ongelooflijk wat een temperatuurschommelingen we hier meemaken. Maar… Die hebben we de laatste jaren zelfs in het binnenland van Spanje, waar het vroeger niet uit te houden was door de warmte, meegemaakt. Ik weet nog dat we daar voor twee jaar echt kou hebben geleden; en dat Zeger, Hendrik en Anneke die dat jaar ook naar Spanje zijn gegaan, in Avila zelfs hagel hebben gekregen. De aarde warmt blijkbaar echt op!:-)

Geen wandeling dus vandaag. Na onze uitgebreide boodschappen heb ik me bezig gehouden met de Matadi-reünie die ik samen met mijn Roger en onze vriend Roger Beeckman elk jaar in september organiseer, in navolging van onze pastoor uit Matadi (Congo) die dat heeft gedaan van 1961 tot 2001.

Vanaf 2002 heb ik de organisatie overgenomen. ‘Onze’ Marcel Inghels (de pastoor in kwestie dus) kon het echt niet meer aan. Hij is trouwens overgegaan (gestorven) in 2005. Maar ik kon dan weer zijn grote ‘meute’ van zeker 200 mensen niet aan en sinds 2002 gebeurt de reünie ‘en petit comité’.

Een klein gezelschap dat elk jaar weer aangroeide.

Dit jaar rijst echter een serieus probleem! Het restaurant (Chateau de la Motte: http://chateaudelamotte.com/) waar we de laatste jaren vergaderden blijkt zijn prijzen met 40% te hebben verhoogd. En alle andere restaurants lijken even fel te zijn gestegen in prijs. Hoe kan dat toch, net nadat het btw-tarief voor de horeca verminderd werd?

We zijn dus naar een andere locatie aan het zoeken, Roger Beeckman, zijn lieve vrouw en wij…

O ja, een beetje uitleg bij Matadi: ik heb daar de (bijna) mooiste jaren van mijn leven doorgebracht, mijn kinderjaren! Zie http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=marraine,herinneringenaanmijngrootmoeder.txt en http://www.congo-1960.be/hetfeest.htm

België uitgelegd aan de Fransen

Een vriendin stuurde me een link naar een Franstalig nieuwsbericht waarin de staatsstructuur van  ons land wordt uitgelegd aan de Fransen. Als mij op reis wat wordt gevraagd over wat nog België heet, maakt de ingewikkeldheid van ons land dat ik meestal met mijn mond vol tanden sta (wat een eigenaardige uitdrukking: het is pas als hij geen tanden meer bevat dat je moeilijk kunt spreken). Maar wat ik hier dus zag heeft het zelfs voor mij een beetje duidelijker gemaakt. Ik denk wel dat wat er verteld wordt, strookt met de werkelijkheid.

Deze avond kreeg ik een mail van Zeger: hij is goed aangekomen in Leuven. Wat bewonder ik hem: doordat hij via het fietsroutenetwerk zou rijden, en nog even Diest wilde aandoen, zou hij ongeveer 100 km moeten fietsen om in Leuven te geraken van hieruit! Zijn foto’s heb ik nog niet gezien, maar dat komt nog wel! :-)

Pinkstermaandag

Vandaag gingen Zeger, Roger en ik wandelen in Rullingen. Het was zo warm dat ik spijt had dat ik mijn strooien hoed niet bijhad! Wij kennen de site al vrij goed en konden dus een wandeling uitstippelen die Zeger toch min of meer zou appreciëren (ik weet dat hij eigenlijk liever in een stad rondloopt). Hoeveel foto’s heeft die trouwens wel gemaakt!!! Elk detail merkt hij op! Ik ben echt benieuwd naar zijn kiekjes, maar ik zal die ten vroegste morgen avond te zien krijgen, als hij weer in Leuven is geraakt op zijn fiets. Hoewel, het zal waarschijnlijk pas overmorgen zijn, want hij zal morgen avond wel heel moe zijn van zijn lange fietstocht.

Ik merkte tijdens de wandeling dat hier en daar de meidoorn uitgebloeid is (hoewel sommige exemplaren nog hun volle pracht ontplooien) en dat nu de vlierstruiken beginnen te bloeien en te geuren. Het is een vanille-achtig aroma dat je opsnuift, jammer genoeg met een duffe toets die Zeger onmiddellijk opmerkte.

In Rullingen zagen we geregeld een reiger opvliegen of landen, vlak voor we in het Jachthuis van het kasteel van Rullingen iets gingen gebruiken. Uiteraard maakte Zeger een foto van een van die reigers.

Dat Jachthuis heeft enkele jaren geleden andere uitbaters gekregen. En alles loopt er sindsdien in het honderd. Je moet langer dan een kwartier wachten om je bestelling te plaatsen, dan moet je op voorhand betalen, daarna nog bijna een half uur wachten voor je bestelling wordt gebracht! Roger had een Duvel besteld. En hij kreeg een vochtig glas. Bier van hoge gisting vraagt echter om geschonken te worden in een droog glas. Roger meldde dat aan de kelner… die gewoon het glas even uitschudde! :-)

‘Nee,’ zei Roger, ‘het moet echt een droog glas zijn!’ En op dat echt droge glas hebben we nog een minuut of tien moeten wachten. Ondertussen hebben we wel vier gezelschappen het zien afstappen voor ze nog een bestelling konden plaatsen. Ik vermoed dus dat de locatie het moet hebben van de vele toevallige wandelaars, maar niet van habitués!

Wat ik hier allemaal verwijt aan de locatie (Roger zei: ‘hier komen we nooit meer’) is niet aan de ober gericht: hij werkte hard genoeg. Dat hij niet wist dat bier van hoge gisting in een echt droog glas moest geserveerd worden lag aan zijn opleiding. En… er is daar veel te weinig personeel. En dat ligt dan weer aan de belastingen op het werk, denk ik. De staat plundert ons gewoon! Hebben jullie al uitgerekend hoeveel van jullie geld naar de staat gaat???

En deze avond hebben Zeger en ik gekeken naar een animatiefilm: Chicken Little. Ik heb er wel van genoten, en voelde me weer een kind. En droomde weer van kleinkinderen! :-)

Pinksterweekend

Gisteren kregen we het bezoek van Roger zijn universiteitsvriend. Eigenlijk zijn beste vriend, denk ik, al zien ze elkaar zelden en al was het zelfs jaren geleden dat die vriend samen met zijn echtgenote bij ons op bezoek kwam. Tja, de wisselvalligheden van het leven…

Wat mij echter opviel, was dat Roger en zijn vriend de draad weer opvingen alsof ze elkaar gisteren nog  hadden ontmoet (de laatste keer, na vele jaren, was in werkelijkheid op het kerkelijk huwelijk van Elvira).

En de geest was er! Roger, zijn vriend en diens vrouw zijn ongelooflijk erudiet, dus vanaf het aperitief (in de tuin, het was immers heerlijk weer) tot aan de koffie na, in de salon, gingen de gesprekken over politiek (en in het bijzonder over het immigratiebeleid in wat nog België heet), geschiedenis (vooral over de Anglo-boeren oorlog in Zuid-Afrika), en literatuur. Heel interessante gesprekken, maar wat voel ik me toch soms dom in vergelijking met al die erudiete Vlamingen!

En vandaag was het voor mij bang wachten op Zeger. Hij had me gemaild dat hij op de fiets zou komen, vanuit Leuven. Ik meende dus dat hij onder andere via de steenweg van Sint-Truiden naar Luik zou fietsen, en die lijkt me heel gevaarlijk. Hij heeft echter het fietsennetwerk gevolgd en kwam dus, via kleinere wegen, behouden en wel aan. Het leek wel een hele onderneming, maar ik denk een aangename tocht.

Deze avond, na het eten, was het dan weer eens X-files-tijd. De laatste aflevering! Die eigenlijk onder andere een soort samenvatting was van de reeks (die ik heel interessant vond, vooral omwille van haar filosofische achtergrond). Spannend, meeslepend, zelfs romantisch, en… Wat een prachtige landschappen!

Zeger heeft me daarna nog getoond hoe je foto’s bewerkt, en het viel mij op dat bij een bepaald stadium je leek te maken te hebben met een ‘pointillisme’-schilderij. En daar hou ik wel van, wat Zeger heel raar scheen te vinden. 

Gecensureerde blogs in Tunesië

Ik ging nog eens naar een van mijn geliefkoosde blogs en wat merkte ik? Die wordt in Tunesië gecensureerd. De auteur heeft wel een middel gevonden om haar blog door een omleiding toch toegankelijk te maken voor de meeste lezers: https://sbo3343ammar.appspot.com/massir.blogs.psychologies.com/mon_massir/

Hier http://jessymaesen.blogspot.com/2010/04/virtueel-islam-terrorisme.html  sprak ik voor het eerst over die blog. Ik weet dat de auteur al meermaals bedreigd werd, zelfs met de dood, maar nu lijkt de zaak echt ernstig te worden. Wat hoop ik dat het niet uit de hand zal lopen!

Automatische vertalingen en juridische vertalingen

Ik schreef onlangs dat ik denk dat wij, vertalers, weldra zullen vervangen worden door vertaalprogramma’s. Maar dat klopt niet voor juridische vertalingen (die ik het minst graag doe): dat soort vertalingen moet heel juist zijn, mag geen ‘à peu près’ bevatten, en moet alles precies op dezelfde wijze in de doeltaal weergeven.

Maar waarom vertrouwen boekhoudingexperten dan wel op zulke vertaalprogramma’s?

Dat ze het doen, weet ik, van een vroegere klant.

Maar ik denk dus dat juridische vertalingen nog een heel poosje zullen toevertrouwd worden aan menselijke krachten.

Speurtocht naar de kapel van Klein Jeuk

Vandaag vond Roger dat ik maar niet snel genoeg klaar was met onze salon schoonmaken (en daarom hielp hij mij, wat ik zeer apprecieerde) want hij wilde ‘wandelen’. Eigenaardig (of niet?) hoe ik met slecht weer moet aandringen voor een korte wandeling en hoe bij mooi weer hij geen geduld heeft. Dus leve het mooie weer!

Maar ook iets anders speelde mee in zijn ijver! Hij dacht al een hele tijd terug aan de kapel die we in 2003 toevallig tegenkwamen, op de hoek van een zekere Rampariestraat.

(Foto van Roger uit 2003)

En hij wilde die wel graag terugvinden. In feite stonden onze laatste wandelingen, in Borlo en omstreken, ook in functie van die zoektocht.

Toen we de kapel in 2003 ontdekten (tja, voor ons was dat een ontdekking: daarom verkies ik geen voorgekauwde wandelingen, want dan weet je immers op voorhand wat je zult zien), vonden we ze gesloten, maar we waren zo nieuwsgierig dat we door het sleutelgat keken.

(Op bovenstaande foto van Roger uit 2003 zie je van links naar rechts Zeger, mijn achterwerk, Anneke die toen nog deel uitmaakte van onze ‘clan’, en Hendrik)

En Roger maakte toen zelfs een paar foto’s door het sleutelgat.

(Foto Roger uit 2003)

Naar die kapel zochten we dus de laatste dagen. Roger dacht eerst dat ze in Niel bij Sint-Truiden stond, maar toen we ze daar nergens vonden, dacht hij dat het in Jeuk was (let op de beeldrijke dorpsnamen!) en uiteindelijk vonden we ze vandaag, dankzij Roger zijn maîtresse Eva (ik bedoel onze GPS, vermits Roger die meestal wel gehoorzaamt…).

De mooie kapel staat in Klein-Jeuk, een gehucht van Gingelom.

 (Foto Roger)

Ze was niet veranderd op al die jaren, alleen had de heemkundige kring van Gingelom er een plaatje met wat uitleg bij geplaatst (zie foto). Maar… wat een taaltje was dat wel! Zou ik toch niet voortwerken aan dat boek over taal?

Ikzelf had een heel eigenaardig gevoel toen ik de kapel weerzag.

(Foto Roger)

Nee, deze keer voelde ik niets mystieks, wel een aardse heimwee naar de tijd dat Hendrik en Anneke nog een koppel waren!

Maar we hadden nog niet echt gewandeld, dus deden we dat eerst via die Rampariestraat om dan de velden in te gaan. We kwamen in een fruitplantage terecht en merkten dat de kerselaars en de perenbomen heel vruchtbaar zullen zijn, ondanks de kou van de laatste weken!

 

(Foto’s Roger)

Dit was niet onze mooiste wandeling, hoewel je weer op sommige plekken veel kerktorens kon zien, en Roger me weer vertelde welke toren tot welk dorp behoorde. Hoe doet hij dat toch: heeft hij een landkaart in zijn hoofd?

En weer geurden de meidoorn en zagen we een roofvogel cirkelen.

En merkten we hier en daar de windturbines waar Roger nog niet zo lang geleden naar zocht, en zagen dus vrij mooie vergezichten.

KVlS en Borlo

Gisteren was een vreselijk drukke dag. ‘s Ochtends vond ik nog een vergeten deeltje van die grote vertaling, de foto’s die ik moest inlassen in het volgend nummer van de Limburgse monografieën, en een na te lezen nummer van Oostland (het tijdschrift van de KVLS) in mijn mailbox. Na al het werk dat die mails met zich meebrachten, wilde ik absoluut even gaan wandelen met Roger, uiteraard koken enzovoort;  en ‘s avonds moest ik naar een bestuursvergadering van de KVLS. Gisteren avond was ik dan ook echt uitgeteld.

Vandaag was het veel rustiger. Ik ben beginnen schoonmaken (op mijn gemakje, want ik krijg tegenwoordig nogal snel het spit bij het stofzuigen, vegen enzovoort: ik word oud). En we zijn gaan wandelen rond Borlo. We kenden het dorpje al, maar hadden de omringende velden nog niet ontdekt.  De toeristen al evenmin, dacht ik, want wat was het daar stil en rustig!

(Foto Roger)

In de buurt van een enorme hoeve uit de 17de eeuw, liepen we de velden in. Voor het eerst dit jaar ontmoetten we op de bermen klaprozen (een van mijn lievelingsbloemen).

(Foto’s Roger)

Aanvankelijk leek de veldweg nogal eentonig (hoewel, juist die eenvormigheid, en dan ineens die roofvogel die de lucht doorsneed, gaf me weer bijna mystieke gevoelens).

(Foto Roger)

En we zagen geen enkele zijweg om een lus te maken. Even dachten we dus dat we op onze stappen zouden moeten terugkeren. Gelukkig hield Roger vol. We stapten even langs de rand van een veld en kwamen verder weer op de landweg terecht die uitgaf op een verharde weg, maar nog steeds door de velden.
Aan die kruising ontmoetten we een jonge vrouw met een rottweiler. Roger vroeg haar of we via die weg weer in het dorp konden geraken en ze legde ons uit hoe dat mogelijk was. We praatten nog even over de opvoeding van honden die als gevaarlijk worden bestempeld. En ze vertelde dat de mensen van hier meestal niet inzien hoe mooi hun streek is: ‘We zien soms mensen rondlopen met een kodak en foto’s maken van die bloesems die wij niet opmerken. Maar dan gaan we zelf eens van dichterbij kijken wat die wandelaars aan die bloesems vinden, en ja, dan zien we pas hoe mooi die bloemetjes zijn.’

En ik vroeg me dus af of de toeristen de plek dan toch al wel hadden ontdekt?

De weg die ze ons had aangewezen was prachtig, want voor een groot deel hol (ik heb al geschreven hoeveel ik van holle wegen hou), en op beide bermen omzoomd door bedwelmende meidoornstruiken.

(Foto’s Roger)

Automatische vertalingen van Google

Ik heb er lang niet in geloofd, maar ze lijken steeds beter te werken, dankzij de inbreng van vele vertalers, uiteraard. Maar ook van informatici die eigenaardig genoeg ook veel voeling hebben met syntaxis.

Deze avond deed ik een test met mijn eigen blog. Ik zocht hem via Google (in het Frans) en klikte op ‘traduire’. Wat ik te lezen kreeg was wel heel gebrekkig Frans, maar het resultaat was toch veel beter dan wat ik enkele jaren geleden ontmoette bij een vorige poging!

Ik vermoed dat dat soort vertalingen weldra de plaats gaat innemen van ons, menselijke vertalers. Voor mijzelf vind ik dat niet zo erg. Maar voor de nieuwe lichting vertalers???

Dit is de URL van de vertaalde versie van mijn blog:

http://translate.google.be/translate?hl=fr&sl=nl&u=http://jessymaesen.blogspot.com/&ei=zsvxS7OBDtTe-Qbt4r3MCQ&sa=X&oi=translate&ct=result&resnum=1&ved=0CBoQ7gEwAA&prev=/search%3Fq%3DJessy%2BMaesen%26hl%3Dfr%26safe%3Doff%26sa%3DG

Geniet ervan! :-))

Fair trade

http://www.psychologies.com/Planete/Eco-attitude/Ecocitoyen/Articles-et-Dossiers/Pourquoi-j-achete-equitable/3Partager

Deze avond heb ik mijn grote vertaling geleverd en ik kon daarna eindelijk mijn tijd weer een beetje besteden aan lectuur. Onder andere ook aan e-magazines. Zo kwam ik terecht op de website van ‘Psychologies’ een blad dat ik op papier ook wel graag lees. Of las, want wat ik daar deze avond las op die ‘e-magazine’ (zie link hierboven) deed me denken aan wat ik ooit meemaakte met Oxfam.

Een van mijn klanten (een vertaalbureau) kreeg een opdracht van die NGO. Het betrof de vertaling van een boek over de uitbuiting van werkvolk in de derdewereld. Ik kreeg de opdracht doorgemaild met de vraag of ik aan de helft van mijn gewone (en al zeer lage) prijs wilde werken. Nu, voor Oxfam wilde ik dat wel. Toen toch nog.

Het was een moeilijke job, want de schrijfster van het boek gebruikte voor die tijd nogal ongewone zinswendingen, zoals bijvoorbeeld ‘asseoir un projet dans la durée’ in plaats van ‘faire durer un projet’ (sindsdien valt het me wel op dat het Frans steeds meer evolueert naar een taal die veel woorden gebruikt om weinig te zeggen).

En het moest uiterst snel gaan. Maar dat ben ik gewend. Eens de auteur klaar is met zijn tekst, zou de vertaler die tekst liefst nog de dag ervoor vertaald moeten hebben.

Ik heb dus echt gezwoegd, maar de tekst was op tijd klaar en werd in boekvorm uitgegeven. Maar…
Om te beginnen zou mijn naam niet onder de Nederlandse vertaling staan, wat ik al gewend was. Als er al een aanwijzing zou komen naar de vertaler, zou de naam van het vertaalbureau daar staan. Dat gebeurde echter ook niet. De opdrachtgever (Oxfam dus) vertelde aan het vertaalbureau dat de officiële vertaalster een van hun medewerkers was, en alléén haar naam zou vermeld worden.

Het nieuwe boek werd met veel luister gepresenteerd (de presentatiedatum lag al vast, vandaar dat ik me zo had moeten haasten), maar noch het vertaalbureau, noch ik werden uitgenodigd.

En wat nog erger is: toen Oxfam de factuur voor de vertaling werd gepresenteerd, vroegen ze ons of we de BTW niet konden laten vallen… Waren die mensen dan zo wereldvreemd? Die BTW moeten wij zelf betalen aan de staat! Dat cadeau konden noch het vertaalbureau noch ik hun schenken! :-(

En dit is nog niet het einde van ons avontuur! Het vertaalbureau (en ik dus ook) heeft zes maanden moeten wachten op de betaling van de factuur.

Sindsdien stel ik me heel veel vragen bij zulke NGO’s. Waar gaat het geld van hun subsidies en dat we hen geven eigenlijk echt naartoe?

O ja, en het toeval wil dat ik vlak voor de uitgave van de Nederlandse versie van dat boek deze bespreking las: http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=modedeshabillee.txt

Otrange, Lauw en Kerniel

Het is zondag vandaag, dus zou ik niet werken. Ik vind dat de schepper het goede voorbeeld gaf: minstens 1 dag per week zouden we moeten staken. Hoewel dat als huisvrouw niet echt mogelijk is: er wordt van jou verwacht dat je toch minstens voor het eten zorgt.

Uiteraard gingen we even wandelen. Vanuit Otrange (in Wallonië) volgden we de loop van de Jeker, door beemden, richting Lauw (dat ligt dan weer in Limburg). Wat een rustige, zalige site! We snoven het bedwelmend parfum op van de meidoorn en  we hoorden niets dan vogels: wilde eenden en ganzen, mussen, merels, enz.

 

 

(Foto’s Roger)

We kwamen enkele opvallende natuurlijke ‘kunstwerken’ tegen, zoals bijvoorbeeld een boom die een band, die hem had moeten beschermen vlak na zijn aanplanting, in zijn stam geïntegreerd had.

(Foto Roger)

En, je gelooft het niet: weer een laars!

(foto Roger)

 

Toen we bijna in Lauw waren, zijn we teruggekeerd naar Otrange (waar onze auto stond) via de velden, een bosje, en uiteindelijk een landweg.

(Lauw, Foto Roger)

Het was vrij warm en we vonden dat we als beloning een Trappist hadden verdiend. Dus reden we nog eens naar Kerniel. http://jessymaesen.blogspot.com/2010/03/kerniel.html

We hadden onlangs van een buurvrouw gehoord dat het klooster van Coolen zijn cafetaria weer had geopend. Dat zouden we dus even ‘onderzoeken’. Het woord ‘cafetaria’ is een beetje misleidend: vroeger kon je er ook Trappist drinken. De cafetaria bleek inderdaad open, je kon er opnieuw Trappist drinken, en er stonden, zoals vroeger, ook tafeltjes op het binnenplein van het klooster.

En daar hebben we nog genoten van dat lekkere bier, terwijl Roger herinneringen ophaalde aan zijn kinderjaren in Kerniel, en aan ‘het prille begin van zijn loopbaan’ zoals hij dat noemt: hij heeft zijn kleuterschool in dat klooster gelopen. Inderdaad, vroeger herbergde dat een schooltje.

(foto Roger)

Gouwdag

Via Heemkunde Groot Heers waren we vandaag uitgenodigd op de Gouwdag van Heemkunde Limburg.
De eerste keer dat we zulke dag meemaakten was voor twee jaar in Zelem. Deze keer was het te doen in het Cultureel Centrum van Heusden-Zolder (waar we vorig jaar ook het huwelijk vierden van ons nichtje Sofie).

Een memorabele dag! Vanaf 9 uur 30 werden we verwelkomd met koffie, thee en gebak. Rond 10 uur, na een verwelkoming door de voorzitter van Heemkunde Zolder, Hugo Beerten, en door de voorzitter van Heemkunde Limburg, Raymond  Lambie,  begonnen de lezingen. Een eerste heel interessante lezing, gegeven door E.P. Herman Janssens, archivaris van de abdij van Averbode, ging over de invloed van die abdij tussen de 12de en 18de eeuw, en dan vooral door de aanstelling van Norbertijnen als pastoor in vele parochies.

Na een stukje cello gespeeld door Bert Maesen (mooi!) kwam Rombout Nijssen, rijksarchivaris in Hasselt, aan de beurt. Hij had het over macht en gezag in het Ancien Régime. Nijssen, dat wisten we al van vroegere lezingen, spreekt heel vlot, en zonder geheugensteuntje.

Wel heb ik weer een korte schriftelijke samenvatting gemist.

Daarna volgde een uitstekend middagmaal, met drank à volonté. Aangename gesprekken aan tafel waar we zaten er met onder andere Raymond Lambie, E.P. Herman Janssens, en Hugo Beerten. Ik ontmoette er ook Lode Franssen, een vroegere penningmeester van de KVLS die de drukproeven van zijn nieuw boek bijhad.

In de namiddag ging het naar het museum Woutershof.

(Eigen foto)

Dat ligt in een voormalige pastorie en herbergt verschillende themakamers met vooral gebruiksvoorwerpen van rond de eeuwwisseling.

 

 

 

 

 

 

 

 

(Foto’s Roger)

‘s Avonds, vlak voor de afsluitende receptie, werd nog het boek ‘Limburg feest’ gepresenteerd (toespraken door Raymond Lambie, Isabelle Thielemans, schepen van cultuur van Heusden-Zolder, en Gilbert Van Baelen, gedeputeerde van Cultuur).

Een rijke dag dus… en eindelijk was de zon weer van de partij!

Op de receptie dronken we eerst een glaasje Cava (niet de beste) en daarna een glas fruitsap. Het was een sappenmix van Oxfam. Echt niet lekker! :-)

En deze avond heb ik mijn vertaalwerk een beetje ingehaald, want uiteraard is dat nog helemaal niet klaar.

Vertalingen en vertaalbureaus

Vandaag heb ik weer ettelijke uren zitten vertalen. En tussendoor nog gekookt, enzovoort. Ik denk dat die grote vertaling (http://jessymaesen.blogspot.com/2010/05/over-vertalingen-en-trambeddingen.html )goed op tijd zal klaar zijn. Na mijn ‘dagtaak’ zocht ik even naar de URL van een vertaalbureau waar ik vroeger heel veel vertaalwerk van kreeg, maar waarvan ik sinds zeker 7 jaar niets meer van hoor.

Ik denk dat ik dat laatste niet aan mezelf mag wijten (al heb ik dat natuurlijk in het begin wel even gedacht): geregeld moest ik voor dat vertaalbureau hun stagiair beoordelen. En de laatste met wie ik te maken kreeg, was zelfs beter dan ik. Nadat ik dat eerlijk had geraporteerd, kreeg ik geen vertalingen meer te maken van hen.

Die stagiair is dus zeer waarschijnlijk een bediende geworden (ze hielden er altijd één bediende-vertaler op na).

Ik vind het echt niet tof dat het vertaalbureau mij daarover niets gezegd heeft. Maar hun site blijft interessant en zeker de boeken die ze uitgeven over hun reizen: http://www.anthologie.be/index.htm!

Nee, haatdragend ben ik niet!

Korte wandeling rond Engelmanshoven

Mijn werk laat ons niet veel tijd om te gaan wandelen. Toch proberen we nog elke dag minstens een half uurtje te stappen. Vandaag was dat rond  Engelmanshoven (mooie naam, niet?) waar we konden vaststellen dat nu de meidoorn in volle pracht staat. Je ruikt hem al van ver geuren.
In een bosje vlak bij het dorp zag Roger een eigenaardige doorgang tussen de bomen. Er waren (versleten) stenen trappen en een padje. En wat bleek? Tussen het struikgewas en de bomen lag een piepklein huisje verscholen (onbewoond en in vervallen staat).

 

 

 

 

 

(Foto’s Roger)

In het dorp zelf zagen we een pauw boven op een dak van een huis. Roger heeft er proberen een foto van te maken, maar die bleek niet gelukt.

Over vertalingen en trambeddingen

Ik kreeg vandaag een dringend (gaat het ooit anders?) vertaalverzoek binnen. 150 bladzijden, zo snel mogelijk. Even heb ik getwijfeld: ik heb nog zoveel ander werk voor de boeg. Het minste plezante daarvan is hier een beetje schoonmaken, want met Pinksteren krijgen we eindelijk bezoek van de studievriend van Roger en van diens vrouw. (http://jessymaesen.blogspot.com/2010/03/bruiloft.html ).

Uiteindelijk heb ik de job toch aangenomen. En gemerkt dat door de vele afbeeldingen over vloerverwarming (want daarover gaat het), de tekst toch wat ingekort wordt (goed voor mijn tijd natuurlijk, maar niet voor mijn portefeuille).

En ik dacht terug aan mijn prille  begin als vertaalster. Ik had al een aantal jaren les gegeven, nadat ik eerst veel jaren alleen voor de kinderen had gezorgd.  Toen mijn laatste interim als leerkracht ten einde liep, bedacht ik dat ik misschien beter weer thuis zou werken (onze kinderen lieten me heel duidelijk merken dat ze mij graag thuis hadden).

Ik ging dus vertalen.

Het was nog de tijd van vertalingen die per fax werden opgestuurd, en dus moesten overgetypt worden. Maar kort daarna hadden zeker wij vertalers Internet, en werkten we met Word Perfect (dat uiteindelijk niet zo perfect bleek).

Mijn eerste klanten eisten van mij dat ik het aantal aanslagen (60 per aangerekende regel) handmatig zou tellen!

Hendrik vond dat in die tijd al echt belachelijk en maakte voor mij en mijn klanten een programma waarmee automatisch het aantal aanslagen uit een bestand werd geteld, op voorwaarde dat je jouw tekst eerst omzette in .ascii.

Ik stelde natuurlijk dat programma voor aan mijn klanten, die er niets van wilden weten: ze eisten dat ik verder handmatig zou tellen. Wat ik natuurlijk niet deed!:-)

Maar eens vergat ik mijn tekst in .ascii om te zetten, en ik kreeg van de opdrachtgeefster de opmerking dat zij handmatig twee regels minder telde (hoeveel tijd heeft ze wel verspeeld om dat te kunnen vaststellen?).

Ik merkte meteen wat ik verkeerd had gedaan, zette mijn tekst om en kwam… tot één regel minder dan wat klant had berekend.

Sindsdien heeft klant natuurlijk nooit meer geklaagd over mijn regelberekening (maar jammer genoeg voor Hendrik heeft Word een serieuze en gemakkelijkere manier van woorden en aanslagen tellen geïntroduceerd).

Vandaag hebben we dus niet gewandeld. Veel te veel regen, en te druk met andere zaken! Maar deze avond vond Roger op het internet een stuk van zijn neef (kozijn) Louis Leduc, over trambeddingen!!!

http://users.telenet.be/vswg/html/de_tram_in_groot-heers__1_.html

De meidoorn staat bijna in volle bloei

En dat is laat. Ik herinner me dat een tiental jaren geleden die struiken al van begin mei volop stonden te geuren. Nu ruik je hun parfum al wel van op afstand, maar ze beginnen echt nu pas hun pracht aan bloesems te openen.

(Foto Roger)

Bovenstaande foto is gemaakt op de vroegere trambedding in Heks. Deze keer zijn we vertrokken aan het Monikkenhof en hebben we bijna tot in Vechmaal gestapt. Het is echt een mooi pad maar na een poosje kom je weer op een gewone landweg uit. Tja, alles is hier toch zo kleinschalig!

Toch heb ik ervan genoten, en ook van de wilde bloemetjes (ik ken hun naam niet) die we onderweg ontmoetten.

(Foto Roger)

We zagen tijdens onze wandeling enkele wilde ganzen én een reiger (geen foto kunnen maken). Het valt ons op hoeveel roofvogels (tja, die zijn beschermd, dat is waarschijnlijk de verklaring), wilde eenden, ganzen enzovoort we de laatste tijd opmerken!  Heeft dat, en het feit dat het zo koud blijft voor de tijd van het jaar, misschien ook iets te maken met de ‘opwarming van de aarde’ die politici ons opdringen om nog wat meer geld uit onze zakken te halen?

Hoax

‘Goeiedag, ik ben een jonge papa van 29 jaar. Mijn vrouw en mezelf hebben samen een schitterend leven gehad. We hebben een kind. Haar naam is Rachel en ze is 10 jaar. Onlangs heeft de dokter een hersenkanker in haar kleine lichaam gedetecteerd. Er is slechts 1 manier om haar te redden: een operatie. Spijtig genoeg hebben we niet voldoende geld om dit te AOL en ZDNET steunen ons. Het enige wat ze kunnen doen is het volgende: ik stuur u deze email en u stuurt hem door naar andere personen. AOL zal deze email volgen en tellen hoeveel personen hem ontvangen hebben. Elke persoon die deze email opent en hem naar tenminste 3 personen doorstuurt, schenkt ons 32 eurocent. Alsjeblief, help ons. Neem de tijd om dit te lezen want op een dag zal de muziek ophouden. Het leven is zo kort. Omdat je zo snel door het leven holt, mis je de helft van het plezier van je bestaan. Omdat je bezorgd bent en je je de dag door zorgen maakt is het net als een ongeopend cadeau dat je wegwerpt...
Het leven is geen koers, je moet je levensritme vertragen. De tijd nemen om naar de muziek te luisteren alvorens het liedje ten einde is. AUB stuur dit door zodat je een klein meisje steunt. AUB stuur dit door naar iedereen die je kent... Het is de vraag van een klein meisje die weldra deze wereld zal verlaten omdat ze een slachtoffer is van een verschrikkelijke ziekte: KANKER.
Bedankt voor de moeite, dit is geen kettingbrief, maar een keuze voor ieder van ons om een klein meisje, dat aan een serieuze en fatale vorm van kanker lijdt, te redden. Dit kleine meisje, dat slechts 6 maand meer te leven heeft, zou graag een brief sturen aan iedereen met de boodschap om je leven zo vol mogelijk te beleven want zij zal nooit afstuderen... Zij zal nooit trouwen, noch kind(eren) krijgen. Door dit bericht naar zoveel mogelijk personen te sturen, kan je haar en haar familie een beetje hoop geven. Iemand heeft deze brief naar 500 personen gestuurd!!! Ik weet dat je dit zeker naar 5-6 personen kan sturen. Een kleine inspanning... En ben je te egoïstisch om 10-15 minuten van je tijd te spenderen om dit bericht naar enkele personen door te sturen, wel dan ben je een zieke geest. Denk dan gewoon aan het feit dat dit JOU of je kind ook kan overvallen!Dank je, vernietig deze getuigenis niet, laat ze rondcirkelen.’

Hebben jullie bovenstaande mail ook ontvangen? Niet laten rondcirkelen, beste vrienden! Dit is een hoax! Zie Rachel Hoax:

http://wittesokken.blogspot.com/2005_03_01_archive.html

Foto’s

We zochten vandaag een vroegere trambedding in Heks, en denken dat we ze gevonden hebben.

(Foto Roger)

Het wandelpad voert langs de ene kant naar het Monnikenhof , langs de andere kant naar Vechmaal. We zijn tot aan het Monnikenhof gegaan en dan terug naar Heks. De andere richting onderzoeken we een van de volgende dagen.
Roger maakte van op afstand een mooie foto van het kasteel van Heks:

(Foto Roger)

En toen we na een goed uur stappen weer thuis waren, heeft Roger eindelijk een foto gemaakt van onze bloeiende sering, van de appelbloesems in onze tuin en van de bloesems op de kweepeerboom:

 

 

 

 

(Foto’s Roger)

Ik heb gisteren van mijn neef Anton schelpen gekregen (clams). Deze avond hebben we recepten opgezocht op het internet, maar ze leken allemaal nogal ingewikkeld. Morgen zullen we selder kopen en ik ga ze proberen gewoon klaar te maken zoals je dat doet met mosselen. Dat kan toch niet slecht zijn?

Dus heb ik vandaag gekookt met restjes (een overschotje Italiaanse groentemix, 1 zalmfilet, een restje mozarella, een blik tomatenpulp, een beetje tagliatelle en wat kruiden), zoals ik eigenlijk van plan was. Ik vond het resultaat maar zozo, maar blijkbaar vond Roger het helemaal niet slecht vermits hij zelfs een foto heeft gemaakt van het gerecht, en er verschillende keren van heeft genomen.

(Foto Roger)

Laatste communiefeest?

Vandaag werd de jongste dochter van mijn broer gevormd. En dus hadden we nog eens een familiefeest tegoed.

We vertrokken goed op tijd naar Ekeren (bij Antwerpen) en zouden volgens Eva (dat is dus de GPS) een paar minuutjes voor de afgesproken tijd aankomen. Ik weet dat de beleefdheid vraagt om iets later aan te komen dan op het afgesproken uur, maar de tijd die nodig is om een parkeerplaats te vinden, naar het huis van mijn broer te lopen, enzovoort, zou dat wel goedmaken.

Helaas, ter hoogte van Herentals waren er werken bezig en daar hebben we iets meer dan 3 kwartier in de file gestaan. Vermits we sowieso al te laat zouden zijn, wilde ik de mensen daarvan verwittigen. Ik heb even geaarzeld naar wie ik zou bellen (ik ken alleen de nummers van onze kinderen uit m’n hoofd: mijn GSM oftewel mobieltje gebruik ik bijna nooit). Het werd Hendrik: vermits hij in Antwerpen woont, was er de meeste kans dat hij, van de kinderen, al ter plaatse zou zijn. En ik had gelijk. Ik had hem pas gevraagd de familie te zeggen dat we veel te laat zouden aankomen, of mijn mobieltje ging over. Zeger was aan de lijn:  
in de auto van Elvira en Geert reed hij van Leuven naar Ekeren én zij zaten ook in een monsterfile! Ik raadde hem aan even Hendrik te bellen vermits die al ter plaatse was.
We kwamen ongeveer tegelijkertijd aan, Geert, Elvira en Zeger én Roger en ik. Mijn pas gevormd nichtje kwam opendoen. Wat zag ze er mooi uit!

Binnen troffen we onze familie, inbegrepen mijn Nononc en zijn vrouw (http://jessymaesen.blogspot.com/2010/04/eindelijk-bezoek-van-mijn-lieve-oom-en.html ) en natuurlijk de hele familie van mijn schoonzusje.

Nononc en echtgenote waren vanuit Oostende met trein en bus gekomen, en even vroeg ik me af of we met het openbaar vervoer ook niet eerder ter plaatse zouden zijn geweest.

Het werd een prachtige middag en avond. Omdat het niet echt warm was (integendeel) had mijn broer de terrasverwarming aangezet, en dat maakte dat wij (ik bedoel mijn zus en haar gezin, mijn moeder, onze kinderen en wij, plus Nononc en zijn vrouw) heel lang buiten hebben kunnen zitten.  Het is een feit, zoals mama even opmerkte, dat we een beetje apart zaten van de familie van mijn schoonzus… Maar tja, het deed zo’n deugd elkaar allemaal weer te zien van onze kant.

We kregen zoals altijd uitzonderlijk lekker eten en drank in overvloed, en de (jonge) kinderen hebben zich goed geamuseerd, vooral op de trampoline die in de tuin staat.

(Foto Roger)

(Foto Roger, en de springster is de vormelinge)

Dat nichtje van mij is de jongste van onze familie. Dus voorlopig geen communiefeesten meer in het vooruitzicht, tenzij, misschien binnen enkele jaren voor een eerste communie? Maar daar gaat dan toch eerst een doopsel aan vooraf, hé, Geert en Elvira?:-)

(Foto Roger)

Speurtocht

Hoe vaak heb ik vroeger, hier in Veulen en daarvoor in Roosendael ( http://www.roosendael.be/NL/ ) waar we tijdens de Antwerpse Sinksenfoor het lawaai ontvluchtten, speurtochten en schattenjachten georganiseerd voor de kinderen en hun vriendjes! Ik genoot er evenveel van als zij!

Vandaag had ik weer dat blije, kinderlijke gevoel. We reden terug naar Heks. Een beetje verder dan het wachtbekken liepen we een wandelweg in die we goed kennen. Maar deze keer wilden we niet de bekende wandeling door de beboste beemd maken. We zochten naar de achterkant van het wachtbekken dat we gisteren met Heemkunde Groot Heers bezochten. Nog voor het wandelpad het bos inliep, verlieten we het in de richting van het wachtbekken. We liepen een poosje aan de rand van een akker, door een wirwar van uitgebloeide sleedoornstruiken die een van de aftakkingen van de beek omzomen. En ineens zagen we de gezochte site. Een beetje verder lag er een plank over de kleine waterloop, en wat bleek: langs die kant is het domein helemaal niet afgesloten.

Wat een stilte en rust, zo dicht bij het dorp! We hoorden alleen de kikkers van de amfibieënpoel en de eenden. En zagen weer een blauwe reiger opvliegen

Hoewel het niet echt mooi weer was, heeft Roger toch mooie foto’s kunnen schieten!

 

 

(Eigen foto’s)

 

 

 

 

 

(Foto’s Roger, met op de twee laatste kiekjes een zicht op Heks vanaf het wachtbekken)