Jammer

Roger is naar bed (hij was doodmoe na al zijn werk en dat is een goed teken), ik trek nog enkele keren aan mijn damptoestel (nog niet zo lang geleden zou ik een nieuwe sigaret hebben opgestoken), drink mijn laatste glas (volgens de niet-wijnkenner die ik ben) heel lekkere Chileense wijn uit.

Ondertussen keek ik verder naar die documentaire over armoede in Frankrijk.
Hoewel ik me er niet goed bij voelde, bleef ik maar kijken (waarschijnlijk omdat ik sommige omstandigheden herkende uit mijn eigen heel moeilijke en armoedige periode toen ik op eigen kosten mijn studies had hervat).

Ikzelf echter viel toen constant op mensen die ongeveer in dezelfde situatie zaten en nooit heb ik meer solidariteit ervaren dan in die tijd.

Eigenlijk kreeg ik deze avond zelfs een soort nostalgie naar die (toch echt heel moeilijke) tijd.

Toen ik dat even zei tegen Roger voor hij naar bed trok, vroeg hij me of ik hem verweet zulke situaties zelf nooit te hebben meegemaakt. Natuurlijk niet!

Maar toch... eigenlijk vind ik het wel jammer dat hij nooit heeft ervaren wat echte armoede is.

Rustige dag

Vandaag wilden we even langsgaan bij onze straatgenoten T. en V. Ze waren echter niet vrij, dus wordt ons bezoekje weer minstens twee weken uitgesteld wegens te veel verplichtingen volgende week.
Even naar mijn moeder gebeld maar die had deze keer eigenlijk tijd noch zin om te keuvelen met mij: ze had een vriendin op bezoek.

Roger begon de dag zoals meestal met lectuur en ging daarna timmeren (en dat deed hij tot nu - 23 uur - met alleen enkele onderbrekingen om te eten).

Ikzelf bracht de dag grotendeels al lezend door.
Ik ben nog steeds de koran aan het lezen maar ik moet toegeven dat ik mezelf daartoe moet verplichten: ik vind het echt niet boeiend... en de god die tot Mohamed spreekt, staat me niet echt aan.
Ter vergelijking was ik opnieuw de bijbel beginnen lezen (veel boeiender; eigenaardig, want in de chronologische verzen van de koran die ik tot nog toe heb gelezen, is zogezegd God aan het woord, terwijl wat ik in de bijbel lees, geschreven werd door - weliswaar "geïnspireerde" - mensen).

Ik ben begonnen met het nieuwe testament, omdat dat me altijd meer heeft aangesproken... en vond (toevallig?) deze origineel "geïllustreerde" bijbel online. Jammer dat het weer in het Frans is (niet jammer voor mij uiteraard!).

Deze avond, terwijl Roger nog steeds aan het werken was (de twee deuren staan er nu, hij moet alleen nog klinken plaatsen, en daarna voor de afwerking zorgen uiteraard... wat altijd een probleem is voor de perfectionist die hij is en daarom vaak op de lange baan wordt geschoven) bekeek ik online documentaires over armoede in Frankrijk. Ik vraag me af of de toestand in ons land even schrijnend is!

Seldersoep met noten en savooikool met look

Het was vrij koud en regenachtig vandaag: geen wandeling. Wel moesten we onze wekelijkse boodschappen doen, dus kregen we toch een beetje beweging.

Deze avond heb ik voor een groot deel met resten gekookt en het werd zo lekker dat ik even voor mezelf (en voor jullie als het jullie interesseert) noteer wat ik weer in elkaar heb geflanst.

Met een halve selder, een beetje (diepvries) prei, look, olijfolie, zout, peper, kurkuma en een bouillonblokje maakte ik een soep die we mixten, en waar we gehakte walnoten aan toevoegden vlak voor het opdienen.

Voor het hoofdgerecht sneed ik een dik kwart van een grote savooikool in reepjes, liet die stoven in olijfolie met enkele teentjes look, vrij veel basilicum en uiteraard wat zout en peper. Af en toe moest ik wel een heel klein beetje water toevoegen. Ondertussen kookte ik twee kleine aardappelen bijna gaar, om ze uiteindelijk volledig te laten garen in dezelfde pot als de kool.
Ik had twee zalmfilets (met een beetje peper, zout en een scheutje olijfolie) in de oven geschoven... en de combinatie zalm en savooi bleek ontzettend lekker!

Wintertijd

We zijn gisteren weer overgeschakeld op de wintertijd... en dat voel ik.
Ik leg uit waarom, want eigenlijk heb ik een voorkeur voor die wintertijd.

Tot enkele jaren geleden paste ik mijn polshorloge nooit aan en leefde ik het hele jaar door alsof het  wintertijd was. Wat mij soms niet in dank werd afgenomen, omdat ik bijvoorbeeld net te laat aankwam op vergaderingen (9 uur betekende voor mij immers 8 uur).

Ikzelf daarentegen bleef leven op het "winterritme". Een afspraak om 20 uur was voor mij eigenlijk een afspraak om 19 uur en dan wist ik dat ik iets vroeger dan gewoonlijk moest eten.

Op mijn smartwatch (verjaardagscadeau van Zeger enkele jaren geleden) en mijn gsm past het uur zich automatisch aan en sinds een paar jaar word ik dus geconfronteerd met het "officiële" uur op mijn horloge.

Het gevolg is dat ik mezelf ook stilaan heb aangepast aan de zomertijd... en dat ik sinds gisteren moe word als het nog maar 23 uur is (omdat het volgens mijn "zomertijdgevoel" al 24 uur is) en 's avonds honger krijg rond 18 uur is (omdat ik me zo fel heb aangepast aan die zomertijd dat het voor mij aanvoelt als 19 uur).

Voor mij liever geen zomertijd! Zeker niet als onze horloges zich automatisch aanpassen! 😊

Nogmaals over orgaandonatie

Ik viel vandaag weer op informatie over orgaandonatie die me boos maakt. Kijk maar hier (en deze keer is het in het Nederlands). Waarom vertelt de overheid ons niet de waarheid?

Over schoenen

Onlangs merkte ik dat de schoenen, die ik het vaakst droeg, lek zijn en ik vermoed dat ze niet te herstellen zijn.

Dus had ik vandaag mijn oude, lompe maar nog niet versleten wandelschoenen opnieuw bovengehaald voor onze korte wandeling in Veulen. Korte, want het was ijzig koud (dankzij onder andere een Noord-Oostenwind) en omdat ik mij ineens herinnerde waarom ik die wandelschoenen destijds opzij had gezet.  De schacht doet immers pijn aan mijn enkel en ze wegen te veel. Daarom vroeg ik al na een klein halfuurtje aan Roger om de wandeling in te korten (op de wandeling van gisteren droeg ik mijn enkellaarsjes die eigenlijk niet bedoeld zijn voor onze soort wandelingen - vaak buiten de begane paden).

Thuis ging ik op zoek naar de schoenen die ik in 2013 had gekocht, die Roger nooit graag heeft gezien, die nu oud, vuil en versleten zijn maar niet kapot. Ik heb ze gevonden in een kast in het poortgebouw (bij ons een typische tussenstop voor weg te gooien spullen: gelukkig had ik ze nog niet weggedaan).

Ik denk dat ik die opnieuw ga aantrekken voor onze wandelingen: die vond ik immers vanaf de eerste dag heel comfortabel!

Na de wandeling gingen we nog iets drinken in "ons" klein café in Sint-Truiden. Daarvoor trok ik wel opnieuw mijn enkellaarsjes aan.

Frustratie

Ik heb het al gezegd: ik ben heel onhandig. Ideeën heb ik daarentegen heel veel en de meeste veranderingen die werden aangebracht aan dit huis en aan ons vroeger huis in Antwerpen waren het gevolg van een ingeving die ik kreeg. Gelukkig is Roger veel handiger dan ik zodat hij de meeste van mijn ideeën kon realiseren.

Alleen: Roger wordt ouder, heeft duidelijk minder zin in dat soort bezigheden (hoewel hij nu toch weer bezig is aan die deuren) en er is veel minder geld sinds we "gepensioneerd" zijn (aanhalingstekens, want ik "werk" - lees "vertaal" - nog steeds). Verbouwen kost immers ook veel.

Wat zou ik willen wat handiger zijn! Ik kijk geregeld naar dit soort uitzendingen (op mijn pc-scherm) en wat een frustratie telkens (en toch blijf ik kijken!): het lijkt allemaal zo eenvoudig, waarom kan ik dat dan niet?

Thys

We wandelden vandaag eindelijk nog eens in Thys. Jaren geleden dat we nog daar waren! Ik weet niet of het echt al zo lang geleden is als waar de link hierboven naartoe voert, maar veel zal het niet schelen.

Het werd weer een rustgevende wandeling in dat beetje rommelig dorp dat ik wel mooi vind.

In de verte de kerk van Otrange en rechts de Sint-Pieterkapel (foto's Roger)

Het was vrij koud: de zomer lijkt echt voorbij!

Vorderingen

Vandaag gingen we wel onze familiezieke bezoeken. Ze leek heel blij ons te zien... en sprak enkele woorden meer uit dan de laatste keer. Ook probeerde ze enkele keren iets duidelijk te maken met gebaren.
Er is dus duidelijk enige vooruitgang, en dat doet plezier! Haar echtgenoot, die iets later aankwam, beaamde dat. Hopelijk blijft ze vorderingen maken, hoe traag ook.

Na een telefoontje met T. en V. uit onze straat (ik beloofde te proberen volgende week langs te komen) geprobeerd mijn moeder Nany te bereiken: tevergeefs!

Proof of Heaven

Ik heb de laatste tijd vrij veel contact met mijn zus Bie, al kan ik haar uiteraard niet echt helpen haar verlies te verwerken. Ik begrijp immers ook niet hoe het mogelijk is dat op het ene moment iemand er nog is en dat op het volgende moment, die er niet meer is.

Gisteren, na de uitreiking van de "gouden weckpot", viel ik (toevallig?) op een e-magazine waarin ik een interview las met neurochirurg Eben Alexander, die ten gevolge van een hersenvliesontsteking in coma zou zijn geraakt en een "bijna dood-ervaring" zou hebben gehad.

Mijn eerste reactie was die magazine als troost door te sturen naar mijn zus en naar (tante) Françoise. Ik las daar immers over een theorie die ikzelf (afijn, min of meer zelf, want eigenlijk na veel lectuur) had bedacht, namelijk dat ons bewustzijn niet voortkomt uit ons brein, maar dat onze hersenen ons toegang geven tot een (deel van een) algemeen bewustzijn.

Als ik over zulke zaken spreek met bijvoorbeeld Hendrik, krijg ik meteen kritiek, want "de wetenschap zegt net het tegenovergestelde". Ik denk echter dat de wetenschap absoluut nog niet alles weet! Gelukkig trouwens, of wetenschappers zouden niet meer weten wat te doen!😉

Maar kom, vandaag, deze avond dus, bij wijze van ontspanning, heb ik gegoogeld naar die Eben Alexander.

Ik vond onder andere dit.
Er staat veel kritiek over zijn stelling en over zijn boeken... maar lees tot het einde!
O ja, sorry, mensen: het is weer in het Frans!

Mijn plannen vallen in het water

Toen ik gisteren een bepaald nieuwsitem hoorde, vermoedde ik meteen dat ik binnenkort een vertaling in verband daarmee zou krijgen.
Die kwam er deze ochtend al aan en was meer dan dringend.

Eigenlijk was ik eerst van plan geweest vandaag aan Roger te vragen om eindelijk nog eens onze zieke te bezoeken maar ik gaf die job de voorrang: het verdiende geld is welkom.
Roger kwam dat ook vrij goed uit: zo kon hij verder werken aan zijn deuren.

Nadat de vertaling was geleverd, maakten we nog een heel korte wandeling en daarna zorgde ik voor het avondmaal (linzensoep).
En deze avond heb ik eindelijk gestreken (gedurende drie kwartier: iets langer dan normaal, al valt die duur nog heel goed mee als je bedenkt dat de vorige strijkbeurt al meer dan twee maand geleden plaatsvond).

Tussendoor vandaag ook gemaild en zelfs getelefoneerd met dochterlief in verband met bestellingen bij Sinterklaas: je voelt dat de drukke (en dure: vandaar dat ik blij ben dat er vrij veel jobs binnenkomen) eindejaarsperiode in aantocht is!

Gouden weckpot van Erfgoed Haspengouw

Nadat we Nany, Lily en tante José terug hadden afgezet aan het station van Leuven reden Roger en ik naar Haspengouw. Deze avond waren we om 19 uur als leden van de werkgroep WO I in Bilzen uitgenodigd door Erfgoed Haspengouw voor de uitreiking van de "gouden weckpot" (in feite een weckpot uit keramiek).

In een prachtig gerestaureerde schuur gedurende twee uur exquise hapjes, lekkere dranken, muziek, veel bekenden (maar ik had eigenlijk niet veel zin om te praten: sorry als ik iemand daardoor heb gekwetst, vrienden) en daarna de uitreiking.

Voor Heers zijn wij de winnaars. Bedankt, iedereen die voor ons gestemd heeft (en daar horen Françoise en Nononc bij, weet ik)!

Vaarwel Nononc!

Deze ochtend haalden we mijn moeder Nany en haar vriendinnen Lily (wier echtgenoot Roger het niet aankon) en tante José af aan het station van Leuven. Samen reden we daarna naar Overijse waar we zouden afscheid nemen van Nononc.

Een prachtige dienst, met dezelfde spreekster als bij het afscheid van de echtgenoot van Bie, en deze keer heb ik haar naam onthouden: Wanda Joosten. Prachtige stem, prachtige dictie en heel mooie, emotievolle teksten, onder andere van de kinderen en kleinkinderen.

Na de koffietafel reden we allemaal naar de abdij van 't Park in Leuven waar de assen van Nononc werden bijgezet in het graf van mijn marraine.

Ik ben blij dat Nononc niet aan de andere kant van het land rust: nu weet ik dat ik zijn graf af en toe zal kunnen bezoeken.

Weer die dubbele gevoelens tijdens de koffietafel: droefheid en tegelijk blij nicht G uit Hoksem, neef E. uit Hoegaarden, nog achternichten, en volle neven en nichten terug te zien. We spraken af dat we een reünie zullen organiseren, in minder droevige omstandigheden.

Frans Philips

Frans (hij heet eigenlijk François, grappig hé, want zijn echtgenote heet Françoise) is die Nononc zaliger van mij.

Vandaag kreeg ik niet, zoals de vorige dagen, door het lot herinneringen aan hem voorgeschoteld.

Dacht ik, want deze avond, heel laat, ging ik nog eens naar Facebook (waar ik echt niet erg actief op ben, en als ik er kom, eigenlijk meestal alleen maar kijk naar mogelijke berichten van mensen die niet via e-mail communiceren).

Deze keer echter wilde ik nog eens zien wat ik zelf ooit heb gepubliceerd. Ik weet echt niet waarom, want eigenlijk heb ik daar nooit veel aandacht en/of belang aan gehecht.

En terwijl ik zo maar wat scrolde op mijn FB-pagina, bleef ik haperen bij het filmpje dat "onze" Zeger ooit heeft gemaakt voor "Stadswacht". Daar nog even naar gekeken en dan voelde ik me "verplicht" om terug te gaan naar mijn eigen FB-pagina. Daar merkte ik dat Frans Philips dat had geliket!

Het zal wel weer toeval zijn zeker?

Weer niet gestreken

Vandaag eerst onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Dat vergt enkele uren tijd. In een van de winkels kwamen we onze buurvrouw Marie-Claire tegen, met wie we wat nieuwtjes uitwisselden.

Daarna nog een wasje, en nee, zeg me niet dat ik ondertussen had kunnen strijken. Ten eerste moest ik wat opruimen, ten tweede kun je in dit oude huis weinig elektrische toestellen tegelijk laten draaien of aanzetten. Zo kan ik bijvoorbeeld ook niet iets laten garen in de oven en tegelijk frieten bakken (trouwens, dat zou nu helemaal onmogelijk zijn: we hebben geen friteuse meer).

Nadat ik nog een paar mails had beantwoord, wilde Roger nog een wandeling maken. Dat deden we in Borgloon gedurende een klein uur.
Gisteren merkte ik tijdens onze wandeling dat ik natte voeten kreeg: de schoenen, die ik het vaakst draag, blijken stuk en ik vrees dat ze niet meer te repareren zijn. Ik heb geen hopen schoenen zoals de meeste vrouwen. Voor onze boodschappen had ik dus weinig keuze qua schoeisel en ik trok schoenen aan met een nogal dunne zool. Ik was vergeten die voor de wandeling te vervangen door het enige paar (heel lompe) wandelschoenen dat ik nog heb. Resultaat: ik heb weer mijn voet bezeerd op de kasseien van de Borgloonse straten.

Deze avond zorgde Roger voor het eten: het waren immers mosselen (ze waren lekker en ik at er meer van dan gewoonlijk). Tijdens zijn bereiding heb ik eindelijk de kranten een beetje doorgenomen (online).

Na het avondeten had ik helemaal geen zin meer om te strijken. En morgen zal ik daar ook geen tijd voor vinden!

Federatie en confederatie

Onlangs, tijdens een wandeling, probeerde Roger me het verschil tussen federatie en confederatie uit te leggen.
Ik ben echt niet onderlegd op politiek vlak, maar na zijn uitleg vroeg ik hem of de Europese Unie dan een goed voorbeeld was van confederalisme.
'Eigenlijk wel,' antwoordde Roger, 'alleen zullen ze dat daar niet graag horen, want ze willen er juist een federatie van maken.'
Geraak daar maar eens aan uit!

Manshoven en vakwerkbouw

Roger zei me al enkele keren dat hij eens een aardappeloogst zou willen meemaken.

Vandaag had hij geluk. We besloten deze middag (nadat Roger me naar dit liet kijken - over die vermoorde journalist) een wandeling te maken van Heks naar Manshoven en terug en aan het einde van de lus merkten we dat er aardappelen werden geoogst. Roger maakte enkele foto's: 

Na het avondeten reden we naar Alken om een lezing van Coen Eggen over vakwerkbouw en -restauratie bij te wonen. Heel boeiend maar weer miste mijn gebrekkig auditief geheugen een samenvatting op papier.

We kwamen er enkele bekenden tegen (onder andere de mensen die we ooit onderweg ontmoetten tijdens een wandeling in Kerniel met Nononc zaliger en Françoise: het lijkt wel of de omstandigheden me elke dag herinneren aan mijn "oom-grote broer" die nu naar de overkant is gegaan) maar de lezing duurde zo lang dat er jammer genoeg geen gelegenheid meer was om daarna even bij te praten.

Nee... ik heb toch weer niet gestreken! Van uitstel komt afstel, zegt men, maar ik zal het ooit moeten doen. Alleen vrees ik dat er morgen weer geen tijd zal voor overschieten!

Een zondag enkel voor ons

Nee, toch niet helemaal: deze ochtend een lang telefoontje van Nany.

Maar daarna, na de brunch, een lange wandeling in Sint-Truiden. Aangename stad (ik val in herhaling) en veel volk dat genoot van de zonnige terrasjes.

Wij verkozen daarna naar Stephane Malais in Heks te rijden. Daar ook veel volk. We installeerden ons in de tuin en genoten er van een biertje in de zon.

Eigen foto

Ondertussen haalden we onder andere herinneringen op aan de keren dat we daar met mijn "Nononc" zaliger en (tante) Françoise waren.

Deze avond heb ik weer gekookt met kliekjes en het was heel lekker: na een groentesoep aten we een wokschotel die ik in elkaar flanste met restjes selder, broccoli en kerstomaten aangevuld met ui, look, roodbaars, 100 gram speltspaghetti, curry, kurkuma en sojasaus.

Natuurlijk hebben we een beetje gepraat deze dag (we zijn geen praters en kunnen vaak uren stilzwijgend naast elkaar zitten genieten). Roger had het onder andere over die verdwenen/vermoorde journalist Jamal Khashoggi en vertelde me over de complottheorie die hij hier had gelezen. Akelig!

Nee, ik heb niet gestreken. Morgen misschien?

Strijken

Eigenlijk stond vandaag strijken op mijn huishoudprogramma maar dat was ik rats vergeten!
Typisch voor mij, in tegenstelling tot veel vrouwen die ik ken, die rust vinden in die bezigheid.
Ik hou daar echt niet van, ik word rustig van heel andere bezigheden... en heb dus de neiging het weinige strijkwerk dat ik heb op de lange baan te schuiven...

Maar... nu was het eigenlijk echt nodig, want de stapel wordt maar al te hoog en straks wordt mijn ongeveer maandelijks "strijk-halfuurtje" uitgebreid tot één uur!

Maar... nogmaals: hoe komt het dat ik op reis geen nood heb aan gestreken kleding?

Zou ik misschien beter mijn kleren opbergen zoals ik op reis doe? Dat betekent: alles oprollen in plaats van op te plooien en ontrollen een poosje voor het dragen. Je krijgt dan wel niet de indruk van pas gestreken kleren, maar wel van kleren die onlangs gestreken werden maar al een paar uur gedragen zijn.
Misschien moet ik het hier toch ook zo proberen?

Mechelen-Bovelingen

Roger heeft vandaag lang voortgewerkt aan die deuren (en één al geplaatst: de bedoeling is zijn voor het moment heel toegankelijk boekbindatelier af te sluiten zodat de kindjes daar niet in terechtkomen nu ze vrij in huis beginnen rond te lopen).

Eigen foto

Toch maakten we tijd voor onze dagelijkse wandeling. Ik wilde graag nog eens naar Mechelen-Bovelingen, om te zien of er veel veranderd was aan 't Sjokkelpjaat. We liepen er naartoe via de nieuwe wijk die ik helemaal niet vind passen in zulk dorp. En nee, er was praktisch niets veranderd aan 't Sjokkelpjaat. Eigenlijk niet zo'n mooie noch interessante wandeling dus.

Foto's Roger

Maar kom, Roger had zijn beweging gekregen.

Terwijl hij verder werkte in zijn houtbewerkingsatelier zorgde ik voor het avondeten: na een groentesoep, selder met gehaktballetjes zoals mijn marraine ze klaarmaakte en zoals mijn "Nononc" zaliger en ik vaak aten bij haar. Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus. Marraine kookte de selder, aardappelen en gehaktballetjes samen en met het kookvocht, bloem en boter maakte ze een witte saus waarin ze het gerecht nog even opwarmde. Ik heb de boter vervangen door koolzaadolie (omwille van de omega 3 vetzuren) en de tarwebloem door kikkererwtenmeel. Lekker!

Grand gala du disque 1963

Terwijl ik vandaag, nadat we veel te vroeg werden gewekt door lawaai van drilboren in de straat (wat zijn ze aan het repareren?), lang met mijn moeder Nany belde, hoorde ik Roger geregeld lachen aan zijn pc.
Na mijn telefoongesprek vroeg ik hem wat hem zo fel deed lachen en toen hij het mij vertelde, vroeg ik hem het mij door te sturen.

Het ging over dit televisieprogramma uit 1963. Ik schoot ook geregeld in de lach terwijl ik het bekeek: Godfried Bomans die prijzen overhandigt op de "Grand gala du disque" in 1963! Eén prijs ging naar Françoise Hardy die ik zelf ook altijd heel fel bewonderde!

Vandaag geen wandeling: vlak daarna kreeg ik werk aan en Roger werkte in zijn houtbewerkingsatelier aan twee nieuwe deuren voor de verdieping, waarover misschien later meer.

Mijn smartphone vergist zich

Ik werd wakker gebeld door een klant. Of ik tegen de middag enkele bladzijden kon vertalen.
Daar begon ik aan nog voor mijn ontbijt en om 11:15 uur leverde ik de tekst.

Na de brunch besloten we te gaan wandelen in Sint-Truiden (en eerst even via de kringwinkel te rijden, waar ik een boek van Diderot kocht).
Na de wandeling wilden we genieten van waarschijnlijk een van de laatste mooie dagen op een terras. Stephane Malais was weer gesloten, zei mijn smartphone, maar De Horne zou open zijn. Wij dus naar De Horne... die ook gesloten bleek.

Toen was het al 16:20 uur en Roger had om 17:15 uur een afspraak met zijn arts (gewone controle, alles blijkt oké, bedankt!), dus zijn we maar naar huis gereden.

Rustige dag

Niet dat we niets gedaan hebben, integendeel. Eerst waren er de boodschappen (nee, eigenlijk pas na een wasje, de vierde wasmachine al deze week, en na een lang telefoontje van Nany die al meer wist over de uitvaart van "Nononc" - maar vlak daarna vond ik zelf  de nodige gegevens online).

Na de boodschappen heb ik uren (met veel plezier) gewerkt aan de nieuwe Limburgse monografie van de KVLS (weer geschreven door Jan Gerits en over Lode Franssens: echt boeiend!).

Geen wandeling dus vandaag (ondanks het nog steeds heel mooie weer) maar ik ging er van uit dat Roger voldoende beweging had gekregen door die boodschappen en het rapen van walnoten in de tuin en de wei. Hij vertelt me dat er nu geen noten meer te vinden zijn maar... nu zou hij moeten beginnen kweeperen te plukken.
Vorig jaar hadden we er geen enkele, nu zijn het er te veel. Alleen hebben wij zelf nog voldoende kweepeergelei... en heeft nog niemand zich gemeld die graag kweeperen wil. Bij deze, vrienden, als je er wilt hebben, laat iets horen voor ze aan de boom rotten!

We eten zelf heel weinig van onze (toch wel lekkere en weinig gezoete) kweepeergelei. Ik probeer sinds juni immers zo veel mogelijk voedingswaren met een hoge glycemische index te vermijden en ik vermoed dat gelei daarbij hoort. Hoewel, er zit volgens mij pectine in en dat zou dan weer heel gezond zijn.

Over het vermijden van dat soort voedingswaren (aardappelen, brood, rijst, deegwaren, melk - omwille van de lactose die ook een soort suiker is, jam, frisdranken en uiteraard alles wat gewone suiker bevat): ik geraakte vorig weekend terug in een zeker tien jaar oude lange broek die me te smal was geworden (rare uitdrukking: eigenlijk was mijn middel te breed geworden voor die broek😉). Mijn huidige manier van eten heeft dus blijkbaar vruchten afgeworpen! Alleen is het moeilijk in die zin dat, zodra je buitenhuis eet, je niet meer zelf kunt beslissen welke ingrediënten je gebruikt.

Het was dus voor mij een heel rustige dag: deze avond wel nog enkele mails beantwoord en enkele bladzijden uit mijn dagboeken overgetypt (en daarin komt Nononc vaak voor!) maar dat soort werk geeft me ook rust, in tegenstelling tot huishoudelijke taken!

Matthias bouwt een politiebureau, Elena danst en Eva heeft succes

We gingen "babysitten" vandaag.

Om 16:30 uur had Elena dansles. Of opa en oma haar wilden brengen... en blijven kijken. Dat deed ik heel graag. Dochterlief zou ondertussen koken. Matthias verkoos thuis te blijven: hij zou een politiebureau bouwen met legoblokjes (toen we thuiskwamen van de dansles toonde hij mij het resultaat en dat mocht er zijn; jammer genoeg nam ik geen foto omdat het toen te druk was met dochterlief die moest gaan werken en schoonzoon die ons aan tafel riep).

Eva wilde wel mee. We namen voor haar wat koekjes en appelsap mee (en ter plaatse kreeg ze nog chocomelk omdat ze nog honger en dorst had).

De les begon en Eva, Roger en ik gingen op het terras zitten van waar we de (grote) vorderingen van Elena goed konden gadeslaan. Eva keek heel aandachtig naar de dansende meisjes en probeerde zorgvuldig sommige bewegingen na te bootsen.

Eigen foto's

Al vrij snel kwam er een jongetje van ongeveer haar leeftijd rond ons hangen. Hij bleef daar gedurende de hele les en kwam op een zeker ogenblik naast mij zitten, zo dicht mogelijk bij Eva (zij zat aan mijn linkerkant, met Roger vlak naast haar). Zij schonk hem in het begin geen aandacht maar nadat ik het jongetje naar zijn naam had gevraagd (hij heet Warre), wendde ze haar blik geregeld af van de dansende meisjes en keek hem verlegen aan. Tot Warre een boekje vastgreep dat ze bij zich had. 'Nee, dat is van mij,' riep Eva. En ik: 'Warre wil dat gewoon bekijken, hij geeft het wel terug'.
Warre gaf inderdaad het boekje terug... en toen werd hij geroepen door zijn mama en verliet hij ons om samen met haar zijn zus af te halen.

Wijzelf moesten trouwens ook Elena gaan afhalen, want de les liep op zijn einde.

Foto's van april 1976

We hebben vandaag weliswaar de plek niet teruggevonden waar Roger en ik als prille verliefden voor de eerste keer in een heel klein tentje kampeerden, maar...

Terwijl ik zocht naar foto's van vroeger in Rogers map "afbeeldingen" (daar heb ik toegang toe) en in feite zocht naar foto's van mijn "Nononc", viel ik (toevallig?) op deze foto's van die kampeerpartij in april 1976:

Ongelooflijk dat we ooit in zulk klein tentje sliepen!

Foto's Roger (behalve die waar hij zelf op staat, die heb ik gemaakt)

Ik weet waarom ik niet onmiddellijk op foto's van Nononc viel (maar niet waarom ik wel op deze foto's terechtkwam). De foto's van mijn oom zitten uiteraard in veel vroegere of latere mappen... maar in welke? Daarbij komt dat die niet in één enkele map zitten. Morgen (nee, dan zal ik daar geen tijd voor hebben) of overmorgen moet ik eens serieus zoeken.
Ik ga hem immers zo fel missen!

Nostalgie

Mijn gsm heeft heel weinig bereik hier in huis.
Toen we deze ochtend na het ontbijt naar het poortgebouw gingen om eindelijk al die vrijdag ontvangen exemplaren van Oostland en Limburgse monografieën te sorteren, kwamen er tegelijk drie berichtjes binnen: van Françoise, van mijn broertje en van mijn zus. Nononc is deze ochtend overleden.

We wisten dat het zou gebeuren maar toch gaf het nog een schok. Hij is dus voor goed vertrokken naar die andere kant.

De hele dag kwamen herinneringen aan hem in mij op. Aan toen ik nog heel klein was, aan toen ik een puber was, na ons verblijf in Matadi, aan onze gezellige avonden in het huis van zijn moeder, mijn "marraine", aan de keren dat we samen gingen schaatsen in Schoten, aan zijn huwelijk met Françoise, aan de geboorte van zijn kinderen, aan de kerstfeestjes in Leuven en in 's Gravenwezel, aan de keren dat hij met Françoise hier kwam logeren. Ik verlies als het ware mijn grote broer en een van mijn beste vrienden. Lieve Nononc, hopelijk werd je aan de overkant uitbundig onthaald door marraine, jouw te jong overleden papa, en door al jouw reeds overgegane vrienden en familieleden.

Roger leek ook in een nostalgische bui! Hij stelde immers voor naar Lommel te rijden en daar te zoeken naar de plek waar we samen in 1976 gekampeerd hebben.
Wij daar dus naartoe (voor mij geldt: als Roger maar elke dag zijn beweging krijgt) al vond ik dat wat ver... en was ik praktisch zeker dat we die plek niet zouden terugvinden. Ik kreeg gelijk trouwens.
Dan maar wat rondgewandeld in Lommel zelf maar ik vond het geen mooie stad. Alleen de neogotische kerk vond ik indrukwekkend.

Dus reden we terug naar huis. Dat werd weer een lange rit na eigenlijk maar een korte wandeling!
Thuis moest ik zorgen voor het avondeten en kreeg ik een telefoontje van Nany die zich afvroeg hoe ze op de uitvaart van haar broer zou geraken (dat probleem lijkt nu opgelost).

Gelukkig hadden we deze ochtend die boekjes toch verder gerangschikt, want nu moet ik dringend voortwerken aan de volgende Limburgse monografie.

Feest en verdriet

Hendrik werd gisteren 41 jaar. Normaal gezien geef ik één  feestje voor al onze verjaardagen maar ik vond deze verjaardag een goede gelegenheid om de ouders van Debby uit te nodigen (er volgt dus nog een gemeenschappelijk feestje in november).

Hendrik en Debby kwamen vrijdag aan, vrij laat. Omdat hun wasmachine stuk is, hadden ze was bij, dus werd er gewassen, gegeten, was te drogen gehangen, en daarna lang geconverseerd in de salon.

Eigen foto

Toen ik zaterdag (vrij laat) opstond, moest ik de salon, de keuken en de badkamer nog snel in orde brengen en na onze brunch maakten we een mooie wandeling in Mettekoven. Weer was het heel warm voor de tijd van het jaar (tot 26°C).

Rond 18 uur kwamen de ouders en de broer van Debby aan. We dronken wat en maakten nog een korte wandeling door het dorp.
Tegen 20 uur voegden Zeger, zijn zus, schoonbroer en Eva zich bij ons (Elena en Matthias logeerden bij Millie en Lionel).
Rond 20:30 uur haalden Roger, schoonzoon en Hendrik bestelde gerechten af bij de chinees. Helaas, Hendrik lustte niet wat hij had besteld en lustte zogezegd ook niets van de andere gerechten. Dat was voelbaar aan zijn humeur. Voor de rest werd het een aangename kennismaking tussen onze kinderen en de familie van Debby.
Tegen 23 uur vertrokken de genodigden (Eva had ondertussen enkele uren geslapen). Alleen Debby en Hendrik bleven hier. Hendrik mokte nog even maar uiteindelijk warmde hij toch enkele kliekjes (van andere gerechten) op en het einde van de avond werd weer heel aangenaam.

Alleen gingen we weer te laat slapen en deze ochtend mistten Debby en Hendrik bijna hun trein (die gelukkig een beetje vertraging had).
In het terugkomen uit Sint-Truiden gingen Roger en ik stemmen.

We waren pas terug thuis toen ik een telefoontje kreeg van (tante) Françoise. Mijn "Nononc" zou deze avond gesedeerd worden.

In de loop van de middag maakten Roger en ik nog een lange wandeling in de groene buurt achter het station van Sint-Truiden. Het was heel mooi weer en er liepen opvallend veel mensen rond. Ikzelf was in gedachten bij Nononc. Ik heb het al vaker gezegd, voor mij was hij als een grote broer.
Na de wandeling stelde Roger voor een terrasje te doen. Ik vond dat een goed idee... al werden het uiteindelijk maar stille momenten.

Deze avond, vlak voor we aan tafel zouden gaan, weer een berichtje van Françoise: mijn "Nononc" is in slaap gedaan. We mogen dus verwachten dat hij binnenkort zal overgaan. Zo moeilijk te aanvaarden!
En zeggen dat we van plan waren hem volgende week nog eens te gaan bezoeken.

Vorige vrijdag, nog voor Debby en Hendrik aankwamen in Sint-Truiden, bracht Ingrid Lenaerts (auteur en bestuurslid van de KVLS) ons de stock van Oostland en de Limburgse monografieën. Die staat voorlopig in het poorthuis (ik had echt geen tijd om de boekjes te sorteren). Daar moet ik morgen dus tijd voor maken.

Deze middag stuurde Jan Gerits me de tekst van de nieuwe monografie van de KVLS. Hoewel ik daar oorspronkelijk pas woensdag dacht aan te werken (nalezen en opmaak) heb ik deze avond al gezorgd voor de opmaak (meer dan twee uur aan besteed). Ik had immers geen zin in lectuur en zelfs niet in een film (hoewel ik heel moe was na dit weekend).
Constant zit ik te denken aan "Nononc", aan Françoise en (jawel, nog steeds) aan mijn zus Bie.
Uiteraard heb ik wat opzoekingen verricht in verband met sedatie maar een echt antwoord op de vragen die ik me stel, vind ik niet. Ik heb onder andere gelezen dat men het overlijden onder sedatie soms vergelijkt met het overlijden onder narcose... en mijn eigen ervaringen met narcose zijn niet bepaald positief.

Drukke hersftdag

Deze ochtend hielp Roger me de verdieping een beetje schoon te maken. In feite kregen alleen de badkamer, de kamer waar onze logés morgen zullen slapen, de gang, de trap en de hal een beurt. Voor de andere slaapkamers en Roger zijn boekbindersatelier boven en voor onze werkkamer op het gelijkvloers was er geen tijd meer.
Ikzelf moest immers dringend beginnen werken aan een nieuwe job (weer een correctie) die  ondertussen was binnengekomen en ik vermoed dat Roger zijn rug evenveel pijn deed als de mijne.

Ondertussen kreeg ik ook een bericht van mijn tante-vriendin Françoise. Het gaat nog steeds niet goed met mijn "Nononc".

Rond 14 uur stelde Roger me voor mijn werk te onderbreken voor een wandeling in de buurt van Kortessem... maar onderweg besloten we eerder langs zijn nicht Jeannine te rijden. Die was thuis, bleek heel blij ons te zien, en we babbelden meer dan twee uur bij een kopje koffie of thee.

In het terug naar huis rijden, besloten we toch nog even halt te houden in Borgloon waar we te voet een lus maakten naar het klooster van Colen en terug.

Aangename wandeling van net een uur, met 25°C, veel zon en prachtige herfstkleuren, maar de "Vallei van Colen" waar we iets wilden gebruiken, bleek gesloten sinds eind september.

Foto's Roger

Heel erg vond ik dat niet, want ik had nog veel werk voor de boeg.

Thuis zorgde ik snel voor een heel eenvoudig avondmaal (groentesoep, zalm en sla) en na het avondeten heb ik tot nu (bijna 24 uur) verder teksten gecorrigeerd. Ik heb weliswaar mijn werk even onderbroken voor een snelle mail naar mijn zus en naar Bernadette en een berichtje naar Françoise.

Barney

Toeval?

Ik wilde deze avond nog even ontspannen na een toch vrij drukke dag.
Geen film, dat zou veel te lang duren, geen boek: ik had al voldoende gelezen vandaag (ik heb het over die correctie: het was heel interessant maar ik mag er niets over vertellen, uiteraard). Dus ging ik naar Google en YouTube.

En je raadt nooit wat me werd voorgesteld door You Tube: dit. Onze vroegere heel goede vriend Barney zaliger, banjo spelend. Wat een virtuoos was hij!

Lieve Barney, al vertoef je nu in andere sferen, wij vergeten je nooit!

Even naar Batsheers

Na onze brunch stelde Roger voor dat ik voort zou werken aan de correctie van die Franse tekst terwijl hij ons kookvuur onder handen zou nemen.
Daarna staakte ik even mijn werk om de rest van de keuken schoon te maken... en toen ik daar aankwam stond ik paf: ons kookvuur had nog nooit zo fel geblonken. Voor mijn part mag Roger die taak elke keer overnemen! 😊

Nadat ik de keuken verder onder handen had genomen, las ik nog een keer het eerste gedeelte van de tekst na en daarna stelde Roger voor een wandeling te maken (het was weer prachtig weer). Helaas, hij was vergeten dat hij de vaatwasser had in gang gezet, en wij verlaten niet graag het huis als er een elektrisch toestel aanstaat.
Dus besloot ik maar meteen aan het tweede deel van de correctie te beginnen. Waarbij ik moeilijkheden ondervond: ik kreeg de tekst (in Word-formaat; het eerste deel was een pdf-bestand) maar heel gedeeltelijk te zien. Dus heb ik even over en weer gemaild met de klant, gemaild naar onze dochter, enzovoort, allemaal zonder resultaat.
Om 17:30 uur was de vaatwasser klaar maar was ik nog steeds niet in dat bestand geraakt, en was het hoog tijd om te beginnen koken.

Toch besloten we eerst een korte wandeling te maken in Batsheers. Heel kort: precies een half uur.

Eigen foto

Daarna heb ik gezorgd voor ons avondmaal.

Tussen de soep en de rauwkost besefte ik dat ik was vergeten naar Nany te bellen zoals beloofd. Dat deed ik dus meteen - een dik halfuur, waardoor we nog later gedaan hadden met eten.

Terwijl Roger later de vaatwasser leegmaakte en weer vulde, heb ik verder gezocht hoe ik aan die tekst kon geraken. Tot ik plotseling een ingeving kreeg: ik heb geklikt op "lezen in volledig scherm" en ineens kon ik alles zien.

Na nog iets meer dan twee uur werk (het tweede deel was veel korter dan het eerste) kon ik mijn volledige correctie leveren. Gelukkig, want er is me tegen morgen of overmorgen al een volgende beloofd.
Ik vraag me af of dit de voorlopige toekomst is voor vertalers: teksten nalezen... want ik had echt de indruk dat het ging om een automatische vertaling.

Over werk, familie en vrienden

Sinds ik een nieuwe simkaart heb gestoken in mijn smartphone, komen Messengerberichten daar niet meer aan. Op zich vond ik dat niet zo erg: zo was ik, toch terwijl we op stap zijn, verlost van al die chataanvragen.
Maar af en toe krijg ik een bericht via Messenger dat wel belangrijk is.

Vandaag was ik de salon aan het schoonmaken terwijl mijn gsm aan het opladen was in de keuken. Ineens voel ik mijn horloge trillen: een e-mail van mijn zus. Mijn "Nononc" werd deze ochtend weer opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ging naar mijn pc en inderdaad, ik had een Messengerbericht daarover gekregen van zijn echtgenote, (tante) Françoise. Meteen geantwoord en mij verontschuldigd omdat ik het bericht zo laat vond.
Dat is geen goed nieuws!

Na nog een paar telefoontjes (onder andere van Koen De Cauter. We vroegen ons af wanneer we elkaar nog eens zouden ontmoeten: we wonen zo ver van elkaar) stelde Roger voor naar Neerrepen te rijden.

In dat mooie dorpje zijn mijn overgrootouders Louis Renwa- Béatrix Crommen begraven:

Foto Roger

Na een wandeling van bijna één uur in en rond het dorp, wilden we iets gaan gebruiken bij Stephane Malais (het is prachtig nazomerweer) maar die bleek gesloten.

Foto Roger

Thuis kwam er werk aan terwijl ik voor het avondeten zorgde. Deze keer geen vertaling maar het nalezen van een (automatische?) vertaling van bijna 130 bladzijden.

Na het eten ben ik daar dus meteen aan begonnen. Hoewel dat werk een beetje ongelegen komt (ik heb nog veel huishoudwerk voor de boeg en vrijdag en zaterdag krijgen we bezoek) ben ik blij. Ik was immers al bang dat we te lang waren weggebleven en dat mijn klanten een betere vertaler hadden gevonden.

O ja, vandaag ook een tekst aangekregen van Luis Ruiz. Eventueel voor het volgend nummer van Oostland van de KVLS (ik zit in de redactieraad). Prachtige tekst! Als hij niet weerhouden zou worden, vraag ik Luis of ik hem hier mag publiceren!

Emmenez-moi au bout de la terre

Uiteraard was ik aangedaan door het overgaan van Charles Aznavour maar ik had het de laatste tijd te druk met eigen en familiezaken om er iets over te schrijven. Aznavour behoort tot mijn kinderjaren en mijn jeugd, toen ik nog niet volledig vervlaamst was.

Deze avond had ik wat meer tijd voor mezelf en als eerbetoon aan Charles vond ik dit. Een afscheid van Charles op de tonen van een prachtig, heel poëtisch lied van hem dat hijzelf echter veel beter zong.

Ik vind hem een groot man.
Ik wilde eerst schrijven "grote man" maar Roger herinnerde me eraan dat Charles Aznavour klein van gestalte was en dat je dus moet schrijven "groot", precies omdat je het niet hebt over die gestalte. Wat een moeilijke taal toch, dat Nederlands!

Heks

Na een lang telefoongesprek met mijn moeder en onze uitgebreide boodschappen wilde Roger vandaag nog een wandeling maken in Heks. Ik stemde toe en het was zalig lopen in het bosje aldaar.

Eigen foto's

Vanaf morgen doe ik verder met de schoonmaak: de verdieping, de salon en de keuken... al zou het poorthuis eigenlijk al bijna een nieuwe beurt moeten krijgen. Maar ja, ik herhaal het altijd: aan het ritme van één kamer per dag, moet ik al meteen herbeginnen als ik eindelijk rond ben.

Kerniel

Vandaag wandelden we nog eens in Kerniel. Deze keer geen lus naar het klooster en terug, maar, op mijn aanvraag, gewoon in het dorp. Ik hou daarvan, omdat het een mooi, rustgevend dorp is maar ook omdat Roger dan gezellig en uitvoerig vertelt over zijn kinderjaren aldaar.
We liepen ook een hele tijd rond op het kerkhof waar Roger ook veel te vertellen had over overledenen die hij heeft gekend.

Eigen foto

Eben-Emael

Vandaag liet ik mijn rug rusten: ik voelde goed dat ik wat had overdreven vorige week. Roger stelde een wandeling voor rond en bovenop het fort van Eben-Emael. Zeker tien jaar dat we er niet meer  waren en ik herinnerde me dat je daar heel mooi kunt wandelen. Ik ging dus meteen akkoord, ook al omdat lopen deugd doet aan mijn rug.

We reden er naartoe via Tongeren en onderweg stelde ik voor de zoveelste keer vast hoe mooi deze streek wel is.

Eigen foto's

Toen we aan het fort aankwamen, bleek dat je het bewegwijzerde pad via steile trappen moest bereiken (trappen die ik me helemaal niet herinnerde van de vorige keer). Ik besloot dat ik Roger niet zou vergezellen. Hij vertrok dus alleen nadat hij me beloofd had op de paden te blijven (we zijn in die buurt ooit verloren gelopen) en mij op te bellen als er zich een probleem voordeed.

Ik zou ondertussen in de zon verder lezen in de koran. Ik zit nog steeds in de Mekka-periode en ik vind de verzen (die in deze vertaling dus chronologisch geserveerd worden) heel eigenaardig. Ze hernemen verhalen uit het oude testament, verteld door God (die naar zichzelf vaak verwijst met "wij") aan Mohamed, maar uit hun context getrokken en kriskras door elkaar. Veel herhalingen ook (wat eigenlijk normaal is vermits de tekst bedoeld was om gereciteerd te worden).

Kortom geen wandeling voor mij vandaag. Roger echter, die een dikke drie kwartier later terugkwam, leek van zijn eenzame wandeling genoten te hebben:

In de verte de toren van Eben-Ezer

Foto's Roger

Alvorens terug naar huis te rijden, dronken we een biertje op het terras van de Loverix-molen.

Foto Roger

Rukkelingen

Het was prachtig weer vandaag maar daar konden we pas laat van genieten: te veel werk in huis en daarna voor Roger een afspraak met de kapper.
Rond 16:30 uur reden we naar Rukkelingen waar we deze keer niet in het bos gingen wandelen maar in en aan de rand van het dorp.
Mooie wandeling dankzij onder andere een prachtig herfstlicht.

Foto's Roger

Na het avondeten nog eens mijn uurtje lectuur overgeslagen om te bellen naar mijn zus. Ik zou echt niet graag in haar plaats zijn!