Naar de kindjes

We waren heel droevig toen we bij dochterlief aankwamen, dat merkten zij, haar man en de kindjes meteen. Er werd dan ook vrij vaak over onze vriend Jan de fotograaf gesproken, hoewel alleen onze dochter hem een paar keer heeft ontmoet.

En toch, ondanks die droefheid, de telefoontjes die Roger en ik pleegden, en zelfs ondanks het vreselijk hete weer, werd het een prachtige middag en avond. 

Bijgepraat en heel interessante conversaties gevoerd, onder andere over hun en onze reizen en over Corona uiteraard. 

Monopoly gespeeld met de kindjes (bedankt voor het speelgoed, Boudewijn!) en gezellig geaperitiefd in de schaduw voor we daarna op hun terras tot heel laat genoten van een barbecue en uitstekende wijn.

O ja, en dit moet ik onthouden. Schoonzoon vertelde ons dat ze op een van hun reizen naar Spanje hadden genoten van een heel eenvoudig maar lekker recept: met veel look gebakken doperwtjes en spek. 

Dat wil ik ook eens klaarmaken! 

Vriend Jan heeft ons verlaten

De nacht van donderdag op vrijdag kreeg ik om 1 uur een mailtje van Zeger, die vlak bij onze vriend Jan de fotograaf woont. Hij had pas Jan door de brandweer uit zijn huis zien dragen.
Ondanks het late uur heb ik naar vriendin Seany  gemaild en Karel een sms gestuurd.

Deze ochtend een antwoord van Seany gevonden: onze vriend Jan is overleden. Hartinfarct.
We (en daarmee bedoel ik Roger, ik maar ook al onze Leuvense vrienden) zijn er echt niet goed van! Ik heb ook meteen (tante) Françoise verwittigd, want zij heeft Jan ook heel goed gekend.

Vandaag, voor en tijdens ons bezoek aan dochterlief (daar vertel ik seffens meer over), veel aan telefoon gehangen, onder andere met Seany. 

Seany sprak ook over het heengaan van Guy Missotten onlangs en over het contrast tussen de twee overlijdens: het eerste gewild en het tweede zo onverwacht. En ze betreurde terecht dat we in deze eigenaardige periode niet echt afscheid kunnen nemen van onze overleden vrienden.

Zeggen dat de eerste mensen die ik wilde uitnodigen na de Coronacrisis Jan en Seany waren! 

Rust zacht, lieve vriend Jan!

Het wespennest is verwijderd

Deze ochtend kreeg Roger een mail van de brandweer: dat ze zijn formulier hadden verwerkt en ons zouden per telefoon waarschuwen van hun komst.
We durfden dus niet weg te gaan. Hoewel, tegen 17 uur dachten we "nu komen ze niet meer" en we zijn een half uur gaan wandelen in Heks.

Na het avondeten en de afwas begon Roger nog eens het gras in het nieuwe stuk tuin af te rijden terwijl ik onder andere mijn mails (waaronder ééntje van Elena!) doornam. En toen rinkelde onze vaste telefoon. De brandweer van Tongeren. Of ze nog mochten komen.

Om 20:35 uur waren ze er. Ik ben niet gaan kijken naar de verdelging maar na de operatie ging ik even naar het "koertje" en zag daar honderden wespen als in paniek rondvliegen. Ik kreeg tegelijk een angst- en schuldgevoel. 

'Nu zoeken ze naar het nest en de koningin,' vertelde Roger me, 'maar vermits ze die niet zullen vinden, gaan ze uiteindelijk dood.'

Om 22 uur ben ik nog eens gaan kijken. Er vloog geen enkele wesp meer rond. Ik was gerustgesteld... maar eigenlijk is het erg, want, zoals Roger opmerkte: we hebben een hele "volksstam" laten uitroeien! 

O ja, dat heeft ons 25 euro gekost.

Wespen vernietigen?

Uiteindelijk besloten we het toch te doen!
Vandaag, terwijl ik aan telefoon hing met onze dochter en Roger buiten was maar de keukendeur had opengelaten, kreeg ik ineens een wesp op bezoek in onze werkkamer. Volgens mij zit ze er nog trouwens maar ik weet niet waar!

Ik vroeg Roger dat wespennest toch te laten weghalen, hij vulde dat formulier in... maar het duurde zo lang om "onze aanvraag te verwerken" dat Roger het uiteindelijk opgaf. Benieuwd of we iets gaan horen van de brandweer!

Ikzelf begon opnieuw te twijfelen. Maar ik ben toch zo ziekelijk bang van wespen!

Opnieuw bubbels

Normaal gezien zouden we vandaag met vriend Karel in het Leuvense zijn geweest. We hebben de afspraak echter afgezegd zodat we misschien toch een "sociale bubbel" kunnen vormen met een of meer van onze kinderen. 

Volgens de nieuwe Corona-maatregelen mag de sociale bubbel opnieuw slechts 5 personen bevatten (kinderen onder de 12 niet inbegrepen) en eigenlijk zou dat aantal voor ons ideaal zijn... als de kinderen van hun kant geen rekening moesten houden met schoonfamilie en vrienden waarmee ze al iets belangrijks hebben afgesproken. Eigenlijk verwachtte ik er dus niet veel van.

Deze avond echter een telefoontje van dochterlief gekregen (en tussen onze conversatie door eindelijk nog heel even kunnen praten met de kleinkinderen). Zij en schoonzoon hebben nog plaats voor twee mensen in hun "bubbel": of we binnenkort eens afkomen?
Heel graag natuurlijk.
Of ze dan ook Zeger mogen vragen, vroeg onze dochter me. En ik: 'Uiteraard, ik zou hem er heel graag bij hebben!  Vermits de kindjes niet meetellen, zitten wij nog maar aan twee personen in onze "bubbel" én ik weet dat Zeger zich aan de regels houdt.'
'Oei, voor ons gaat dat niet meer, besef ik ineens,' antwoordde ze, 'dan zitten wij boven het maximum in onze "bubbel"!'

Het is toch niet gemakkelijk, die bubbels! 

Hendrik en Debby zullen we al zeker niet ontmoeten de volgende vier weken. Ze wonen in het Antwerpse en Hendrik is wel zo verstandig en heeft voldoende burgerzin om nu niet met hartpatiënt Roger af te spreken. En Zeger? Wanneer zien we hem weer? Als dat Corona-gedoe eindelijk achter de rug is?

Langs de andere kant, ik veronderstel dat de kinderen niet echt op ons gewacht hebben om hun eigen "bubbel" samen te stellen!

Over Liek, wespen en Mohamed

Vandaag wandelden we eindelijk nog eens in Oleye (Liek). Heel lang geleden was dat en, hoewel ik me herinnerde dat ik dat dorp heel gezellig vond, ik was vergeten dat het er de hele tijd serieus klimmen en dalen is! 

Onderweg praatten we over de wespen in ons poortgebouw. Nu blijven ze niet meer braafjes daar maar ze beginnen rond te vliegen op het binnenplein. Ik vroeg aan Roger of we ze toch niet zouden laten wegdoen. 

Helaas, zoals we bespraken, gebeurt dat niet zoals met een zwerm bijen (die hebben we ook ooit in huis gehad): de wespen worden niet naar een ander nest gestuurd/gebracht, ze worden allemaal vernietigd. Eigenaardig maar ineens vroeg ik me af of ik dat op mijn geweten wilde hebben.
Langs de andere kant: ik maak het poorthuis niet schoon zolang die beestjes daar rondvliegen!

We hebben dus nog geen beslissing genomen. 

Roger heeft me wel nog eens een bijzonder interessant gesprek doorgestuurd, deze keer tussen Eddy Daniels en Etienne Vermeersch, over Mohamed. 

Twijfels

Ik keek deze avond laat nog eens naar een video van Jean-Jacques Crèvecoeur. Die onder andere vertelt dat keer na keer zijn video's worden gecensureerd op You Tube.  En die blijft beweren dat heel dat Corona-gedoe een mondiaal complot is. Om ons onder de knoet te houden.

Dat is, volgens mij, ook ongeveer wat de meeste mensen denken of aanvoelen. Daarom zijn ze al die maatregelen beu. 

Soms denk ik dat alleen goedgelovige zielen, zoals wij, alles geloven en heel voorzichtig zijn (al weten we ook dat we, al zij het maar over details, belogen werden). 

In die video herhaalt Crèvecoeur veel van wat hij vroeger al had verteld maar deze keer herinnerde hij me ook aan het in Frankrijk (en elders?) toegediend medicijn Rivotril aan oude mensen met serieuze ademhalingsproblemen. Om ze meteen naar de andere dimensie te sturen dus!

Ik blijf twijfelen dus en tegelijk blijf ik ontzettend voorzichtig (en schaapachtig?).

Eigenlijk weet ik niet meer wat ik moet geloven. 

Luister eens zelf naar Crèvecoeur (sorry, weer in het Frans). Oei, misschien werkt de link al niet meer... want volgens hem worden zijn video's praktisch onmiddellijk gecensureerd... en zoiets ruikt wel naar dictatuur volgens mij! 

Vandaar mijn twijfels!

Over Lyme en Corona onder andere

We deden vandaag onze wekelijkse boodschappen. Dat is niet onze gewone dag maar ik vermoedde dat het vanaf morgen weer verboden zou zijn met z'n tweeën winkels binnen te gaan. Blijkt dat ik me vergiste: het zal pas vanaf overmorgen zijn. 

Ik ben aan het wachten op de strengere maatregelen voor (de provincie?) Antwerpen (ik zal na deze post nog eens gaan kijken): ik hoop zo dat Debby weer van thuis uit mag werken en niet elke dag op een overvolle tram moet zitten!

Zeger zal sowieso wel moeten verder naar de Fnac fietsen elke dag. Hij woont weliswaar niet in het Antwerpse maar ik lees dat eigenlijk heel Vlaanderen er slecht aan toe is op Corona-gebied? Hendrik en zijn zus hebben nog een maand vakantie. Hopelijk kan het virus-tij gekeerd worden tegen september?!

Roger stuurde me deze avond dit interessante interview over de ziekte van Lyme door. 

Ik heb er pas naar gekeken. Heel boeiend hoewel iets te lang naar mijn zin. Je hoort er over die door teken overgebrachte ziekte van Lyme, over het falen van de reguliere geneeskunde en over het feit dat slachtoffers vaak wel gebaat zijn bij alternatieve geneeskunde. Maar, zo hoor ik daar weer, die empirische genezingen zijn anekdotisch, en gelden dus niet als bewijs.

Morgen wordt er afscheid genomen van Raymond Lambie, die onlangs plotseling overleed. Of we daar naartoe zouden gaan, vroeg Roger zich af. We hebben Lambie vaak ontmoet maar een vriend was hij niet, eerder een verre kennis. En... ik vind het, gezien de omstandigheden, niet wijs om naar een uitvaart te gaan als het niet echt hoeft. Roger gaf me uiteindelijk gelijk (hij beseft ook wel welke risico's hij loopt).

Al kregen we echt een schok toen we het onverwachte overlijden van Raymond vernamen, want we hadden veel bewondering voor hem!

De Kevie

Wandeling in de buurt van Tongeren vandaag. In de Kevie. 

Niet heel lang, want mijn armen deden nog steeds wat pijn van te veel schoonmaken onlangs. 

Mijn gewrichten daarentegen heb ik zo goed als niet gevoeld!👍

Nee, ik wandel nog steeds niet op mijn armen, maar ik gebruikte wel wandelstokken die blijkbaar mijn armen weer te  fel belastten. 

Helaas, heel veel wandelaars tegengekomen. Minder volk dan als je in een stad rondloopt, oké, maar toch te veel naar mijn zin.

Toen we terug aan de auto kwamen, begon het te regenen: we hebben weer geluk gehad.

Thuis meteen naar Nany gebeld die weer klaagde. Vandaag had ze "niemand" gezien. "Niemand van buiten het rusthuis" preciseerde ze uiteindelijk wel tijdens ons gesprek. Ik zei dat ik ook niemand had ontmoet buiten mijn "medebewoner", dat er mensen zijn die geen enkele "medebewoner" hebben en herinnerde haar eraan dat ik gisteren zelfs een afspraak met een van onze kinderen had moeten afzeggen. Maar ze bleef klagen dat ze te weinig mensen ontmoette. Tja, mama heeft altijd heel veel sociaal contact nodig gehad, hoewel ze dat niet wil toegeven en zelfs beweert dat ze heel goed tegen eenzaamheid kan!

Ons avondmaal bestond weer uit kliekjes: een restje gazpacho, een restje gratin van groene peulvruchten en een restje rundstoofschotel met wortelen, uien, look en champignons.

En... deze avond heeft Roger eindelijk nog eens speltbrood gebakken. 

Het ruikt zo lekker dat ik zin krijg in een (niet zo gezond) Frans ontbijt morgen: brood met abrikozenmoes (ik heb al enkele dagen geen brood meer gegeten, gewoon omdat Roger telkens vergat brood te bakken, hij dan maar roggebeschuiten at maar mijn ingewanden geen rogge verdragen)!

Weer verandering van programma

Gisteren werd ons bezoek aan Nany, broertje en zusje afgelast maar rond 16 uur hadden we vandaag ook een afspraak met Hendrik en Debby. Op datzelfde caféterras als drie weken geleden. Ook de ouders van Debby zouden van de partij zijn.

Deze ochtend een mailtje van Hendrik gekregen met deze link en de vraag "Wat doen we?"

Na een paar berichten en telefoontjes besloten we onze afspraak ook af te gelasten.

In plaats van een vrij drukke zaterdag werd het dus een heel rustige zaterdag voor Roger en mij... maar, hoewel ik rustige dagen echt kan appreciëren, vond ik het deze keer eerder triestig!

Afgelaste afspraak

Het was een rustige dag en dat hadden mijn armen nodig. 

Een wandeling van iets meer dan een half uur in Batsheers. Zalig lauw weer met een aangenaam windje, enkele ezels in de weiden, kleurrijke veldbloemen en... mijn heupen die al na enkele minuten gesmeerd liepen. Blijkbaar voel ik het wel meteen als ik ze een dag niet mee laat oefenen!

En dan een berichtje van (tante) Françoise, de weduwe van mijn Nononc. Ze had op Face Book gelezen dat de maatregelen in het rusthuis, waar mama zit, plotseling strenger zijn geworden.

Thuis las ik die nieuwe "Corona-regels". Uitstap mag nog maar één uur duren, moet in de buurt van het rusthuis plaatsvinden, mag slechts met één persoon.

En je moet weten dat wij het volgende voor morgen hadden afgesproken met Nany, broertje en zusje Bie. Broertje haalt mama af om 14 uur, Roger en ik gaan rond 13:45 uur even langs bij Bie (om onder andere nog een paar fotoalbums van Nany op te halen), daarna rijden we naar broertje en schoonzusje waar broertje mama al naartoe heeft gebracht. We drinken er samen wat en praten wat bij tot wanneer Nany terug naar haar rusthuis moet worden gebracht, 

Broertje en zusje wonen in een andere gemeente dan mama. Ik belde met broertje die meteen (nee, eigenlijk pas nadat hij ook de nieuwe maatregelen had gelezen) eerst grapte: 'Onze gemeente is "in de buurt" van haar gemeente hé' (al bedoelt het rusthuis zeker iets helemaal anders met "in de buurt") maar verder ook beaamde: 'Ik denk dat je gelijk hebt als je niet afkomt. Tegen dat mama hier is moet ik ze al bijna weer naar het rusthuis brengen!'

Uiteraard belde ik daarna met Nany (zeggen dat ik mijn armen wilde laten rusten vandaag!) die al op de hoogte was gebracht door broertje en het eigenlijk niet zo heel erg leek te vinden dat we niet afkomen morgen... maar zich heel veel zorgen maakte over het binnenkort misschien weer "opgesloten" zitten en "eenzaam" zijn.

Ik legde haar uit dat, buiten die enkele dagen dat ze in quarantaine heeft gezeten, zij meer mensen had ontmoet tijdens de lockdown dan bijvoorbeeld zusje en zelfs wij. Dat wil mama maar niet geloven!

Daarna nog een telefoontje. We hebben binnenkort immers ook een afspraak met onder andere Hendrik. En die had laten voelen dat Antwerpen zo gevaarlijk is (wat ik ook heb gelezen). Die afspraak (in open lucht) gaat wel door maar daar vertel ik later over.

En nu laat ik mijn armen rusten voor de rest van de avond!

Keuken

Vandaag hebben we eindelijk samen de keuken onder handen genomen en daar hebben we uren aan besteed!

Ik heb ze niet geteld, want regelmatig hielden we een korte pauze, ik om mijn armen te laten rusten, Roger waarschijnlijk omdat hij gewoon moe was.
En nu zijn mijn armen heel moe! Ze hebben zelfs een poosje vrij fel pijn gedaan. 

In feite wilde ik eerst morgen het poortgebouw een beurt geven maar ik denk dat ik daar beter nog even mee wacht... als ik het al doe, want met die wespen! Hoewel, ze lijken inderdaad opvallend weinig agressief. 

Vandaag contact (via e-mail) gehad met een kennis die dat "gezeik" in België beu is. Te veel restricties, te veel maatregelen, te veel bemoeienissen, Dat is waar... maar als het virus inderdaad weer zo fel opflakkert, is het misschien geen slecht idee weer restricties in te voeren? 

Ik herhaal: als we worden belogen en als dat alles bedoeld is om ons onder de knoet te houden, is het zo goed en gesmeerd gebeurd dat ik uiteindelijk niet meer geloof in die theorie. Dan zou er een ongelooflijk goed scenario aan de basis ervan liggen! 

Als inderdaad een virus ons bedreigt, ga ik akkoord met veel van die restricties. Onder andere omdat Roger tot twee risicogroepen behoort, al vind ik het heel jammer dat, door de familiesamenstellingen, onze kinderen nooit tot "onze" bubbel konden behoren. 

Ik heb, sinds de "versoepelingen", altijd gedacht: ofwel gaan we nu weten wat er echt van is, ofwel gaat de ziekte weer opflakkeren! Het tweede is blijkbaar gebeurd!

Wespen

Ik heb een wespenfobie, dat is gekend! 

Sinds enkele dagen weten we dat er ergens in het poortgebouw een wespennest is (we weten niet waar). Vandaag belde Roger eindelijk naar de brandweer.
We moesten online een formulier invullen... en er werd aangedrongen het nest niet te laten verwijderen als het ons niet hindert.

'Mij hinderen ze niet,' zei Roger spontaan. Ze zijn inderdaad veel minder agressief dan wespen gewoonlijk zijn... en ik weet nu ook wel dat wespen nuttige diertjes zijn. Maar toch...

'Ik maak dat poorthuis niet schoon zolang die wespen daar rondvliegen,' zei ik.

'Ach, ze zijn echt niet lastig, geef toe!' antwoordde Roger

Inderdaad... maar het poorthuis is wel smerig en echt, ik ga daar niet poetsen met wespen rond mijn hoofd!

Niet gedaan wat ik wilde doen vandaag

Ik had de keuken opgeruimd met de bedoeling die daarna grondig schoon te maken. 

Helaas, na dat opruimen, enkele mails beantwoorden en nogal lang met mijn moeder bellen, voelde ik weer dat mijn armspieren voldoende hadden gewerkt. De keukenschoonmaak werd weer uitgesteld en daar was ik blij om toen ik deze avond moest koken en afwassen!

Blijkbaar zijn ze nog een beetje "broos", die armen van mij!

Ik moest die mails wel beantwoorden: ze kwamen van mensen die me hun problemen vertelden (waar ik in feite niets kan aan doen, behalve "luisteren" of beter, in dit geval, "lezen", en antwoorden om te bewijzen dat ik gelezen heb). 

Er was ook een soort ruzie bij tussen twee KVLS-leden (en ze stuurden elk hun mails ook naar mij, alsof ik een rechter zou zijn!). 

Ik begreep al gauw dat het probleem was dat ze elkaars mails niet aandachtig genoeg lazen! En toch ben ik er niet tussengekomen. Als ze ooit expliciet naar mijn mening vragen, zal ik hen wel uitleggen waar ze verkeerd zijn maar nu wil ik die zaken echt even van mij afzetten.  

Het is immers heel vermoeiend constant geconfronteerd te worden met de problemen, gevoelens en frustraties van iedereen!

O ja, ook dat nog: Nany klonk een beetje verward aan telefoon. Ze haalde namen door elkaar, zocht naar haar woorden, Tja, ze gaat dan ook stilaan naar de 90 toe!

Geen wandeling op deze "feestdag". Het was al druk genoeg voor mij! 

Maar Roger heeft gisteren, na het avondeten, nog eens het gras afgereden. Ik vermoed dat hij tegenwoordig voldoende beweging krijgt!

Korte wandeling in Sint-Truiden

Tijdens nog eens een wandeling in Sint-Truiden vandaag viel mij ineens op dat mijn gewrichten van in het begin gesmeerd leken. 

Uiteraard weet ik dat ze zo pijn deden de laatste tijd omdat we een hele poos te weinig hadden bewogen. Zouden onze dagelijkse wandelingen van de laatste dagen al beginnen vruchten af te werpen?

Nog eens enkele straten ontdekt die ik niet kende... en op de Grote Markt de indruk gekregen dat de tafels op de caféterrassen verder uit elkaar staan!

Over een uitstapje en hydroxychloroquine nogmaals

'Zullen we even gaan wandelen in Bilzen?' stelde Roger voor na onze brunch. 

Dat vond ik een goed idee... tot we in Bilzen aankwamen. Ik weet niet wat daar gaande was of wat ze vierden maar het krioelde er van het volk. Terwijl Roger toch probeerde een parkeerplaats te vinden, zei ik hem dat ik niet daartussen wilde rondlopen. 

In de misnoegde Roger kwam even weer het kind naar boven: 'Goed. Dan rijden we terug naar huis.'

'Maar nee! Ik weet het, je wilde in Bilzen rondlopen maar je ziet toch zelf dat het niet veilig is. Maar we kunnen toch ergens in de buurt wandelen?'

Het werd Alden Biesen, waar er veel minder volk was. Er een poosje rondgelopen en, wat mij betreft, herinneringen opgehaald aan mijn grootmoeder van vaders kant die daar in de pachterswoning is opgegroeid, mijn grootvader heeft ontmoet voor de ingang van het domein en die daar is getrouwd.

Het caféterras aan de ingang van het domein zat weer boordevol. Als ik al die mensenmassa's zie, vind ik het niet verwonderlijk dat er steeds meer besmettingen zijn!

We reden terug naar huis via Tongeren... waar het al even druk was in het centrum! 

Roger stelde voor iets te gebruiken in de tuin van Stephane Malais (daar is het immers altijd te doen, qua veilige afstand). We reden dus naar Heks.

En bij Stephane dronken we allebei een wit wijntje.

Ondertussen praatten we over onder andere de pandemie. Wie heeft er gelijk? Het volk dat zich niets meer aantrekt van het virus of mensen zoals wij die nog steeds op onze hoede zijn?  

Later, na ons avondmaal (gevulde paprika's), stuurde Roger me een heel interessant interview/gesprek door. 

Deze keer is het in het Nederlands, vrienden, en het zegt of, beter, resumeert alles wat ik jullie ooit in het Frans heb geserveerd. 

Het duurt wel een uur maar ik raad jullie aan toch even te klikken op de link. Het gaat onder andere over het feit dat een werkend geneesmiddel verboden werd omdat er andere en duurdere remedies moesten gefabriceerd worden, over de complottheorieën, over de binnenkort misschien verplichte vaccinaties (dat is naar het einde toe, en er wordt zelfs verteld op welke basis je eventueel een verplichte vaccinatie mag weigeren)... 

Maar vooral, ze lijken het volk dat zich niets meer aantrekt van het virus gelijk te geven! 

Worden we belogen? 

'We kunnen het gewoon niet weten, want we weten niet meer wie te geloven,' zei Roger daarstraks bij Stephane Malais.

Hij heeft gelijk en dat vind ik heel erg!

Wat een luxe!

Op mijn gemakje kunnen vertalen, een excuus hebben om niet te veel tijd aan het huishouden te besteden en toch een wandelingetje kunnen maken: wat een luxe!

Ik weet het, dat huishoudelijk werk moet ooit ingehaald worden maar daar denk ik even niet aan.

Het was heel mooi weer vandaag. We wandelden nog eens in Sint-Truiden (ja, ik hou van die stad). Niet heel veel volk maar voor alle zekerheid heb ik toch de hele tijd mijn mondkapje gedragen. Roger heeft wel de neiging het af te zetten, hoezeer ik hem dat ook afraad.

Weer merkte ik dat mijn gewrichten (heupen, knieën) ongeveer een halfuur nodig hebben voor ze gesmeerd zijn. En weer vond ik alle terrassen overvol. Al die tafels staan veel te dicht bij elkaar: ik begrijp niet dat er niet wordt ingegrepen.

Vandaag ook vrij lang gebeld met Wiemla (voor een afspraak, samen met Debby en Hendrik, nadat we binnenkort Nany zullen bezoeken) en met Nany. 

Ik hoorde al meteen aan haar stem dat het niet goed ging. Ze had inderdaad allerlei pijntjes. Maar... daar kan mijn moeder normaal gezien heel goed tegen. Het probleem was, begreep ik al snel, dat ze vandaag geen enkel bezoek had gekregen en nog maar alleen mijn zus Bie aan telefoon had gehad. Gebrek aan sociaal contact dus, en daar kan mijn moeder helemaal niet tegen!

Ik belde die twee keer (en gisteren naar V. ook) opnieuw op de gewone manier. Als ik handenvrij bel, verstaat men mij immers praktisch niet. En... dat voel ik nu nog steeds in mijn armen (die telefoontjes duren meestal minstens een halfuur)!

Deze avond nog enkele mails beantwoord, onder andere van Bernadette en van enkele andere vrienden... die het moeilijk hebben/hadden met dat opgelegde sociale isolement. Ik begrijp ze (al krijgen we tegenwoordig al veel - te veel? - vrijheden) maar langs de andere kant geloof ik niet, zoals zij, dat daardoor vervreemding ontstaat. Zeker niet in deze tijd met zoveel communicatiemiddelen!

Hoewel de telefoon voor mij wel duidelijk een probleem is!

Nu ga ik nog even verder werken! Wat een luxe vandaag!

Afspraak met Boudewijn Knevels

Om 14 uur haalden we hem af om samen naar het "Martenshof" in Mettekoven te rijden. Boudewijn had, zoals het hoort, een mondkapje aan (en wij deden het onze ook aan onderweg) en had allerlei speelgoed bij voor de kindjes. Ik plaats er geen foto van, kindjes, anders is het geen verrassing meer. 

De gemeente heeft het Martenshof toegelaten zijn terras te verruimen tot op het plein aan de overkant van de straat, wat maakt dat er heel veel ruimte was tussen de tafels. En het personeel was er veel vriendelijker dan vroeger (er is een andere uitbater).

Bij een paar consumpties praatten we bij. Het café, waar we het laatst samen zaten met zijn vrouw Ilonka zaliger, is failliet gegaan ten gevolge van de Coronacrisis, vertelde Boudewijn ons. 

Je voelde zo goed dat Boudewijn Ilonka nog steeds heel fel mist (hij zei het trouwens vlakaf en excuseerde zich op een zeker ogenblik voor zijn sentimentaliteit, wat uiteraard niet nodig was). We praatten dan ook heel veel over leven en dood... en over oud worden. Herinneringen werden ook opgehaald, aan samen beleefde momenten, aan Ilonka uiteraard en aan vroegere reizen. 

Daardoor werd het veel later dan voorzien, zodat ik nog wat moest werken deze avond (nadat ik eindelijk toch nog even naar straatgenote V. had gebeld). 

Het was een heel aangename, hoewel vrij melancholische, middag maar deze avond heb ik weer niet kunnen koken (door tijdgebrek). En dat is niet goed, want dan eten we te weinig groenten!

Over kurkuma onder andere

Wat ik deze middag meemaakte is eigenlijk ongehoord!

Na onze brunch begon ik al snel aan de vertalingen zonder eerst (ik weet het, dat was fout van mij: ik heb mijn les geleerd) mijn mails te checken. 

Iets over 12 uur krijg ik op mijn gsm een oproep van het vertaalbureau dat de vertalingen heeft besteld. Omdat mijn gsm zo slecht werkt hier in huis, lukt de verbinding niet, zodanig dat ik het bureau terugbel via ons vaste toestel... en ondertussen open ik mijn mailbox. Waar ik zeker vijf mails vind van het vertaalbureau: "Stop! Bestelling geannuleerd". 

Dat hun klant de bestelling 's ochtends heel vroeg had geannuleerd, werd mij bevestigd aan telefoon.
Ongehoord vinden wij maar wat valt daar aan te doen? Een proces om de 60 euro, die ik al verdiend zou hebben, te recupereren? Te gek! Al gaat het vertaalbureau toch proberen mij te betalen.

Het eigenaardige (ikzelf vond het niet zo eigenaardig, ik ken mezelf) is dat ik niet meteen dacht aan het verloren geld... maar aan het feit dat er eerst "keuken" stond in mijn agenda! Moest ik nu echt mijn tijd besteden aan die schoonmaak?

Ik besloot van niet. En dat was een goed idee, want kort daarop kwam er een aanvraag voor weer een andere vertaling (die ik had moeten weigeren als die geannuleerde job was doorgegaan). Een op het eerste gezicht veel gemakkelijker opdracht, wel minder omvangrijk dan de vorige maar ook minder dringend. Waardoor ik rustiger kan werken, want uiteraard heb ik de job aanvaard.

Maar... ik kreeg ook tijd om even over en weer te mailen met Matadi-vriend Lieven P. Die, zoals al veel mensen deden voor hem, mij kurkumacapsules aanraadt voor mijn gewrichten. 

We eten wel elke dag kurkuma (en de laatste tijd vraag ik me af of dat wel aangeraden is voor Roger die bloedverdunners en bètablokkers slikt) maar tegen gewrichtspijn zal een geconcentreerde vorm van het product wel efficiënter zijn, zeker? 

Alleen... als die capsules te dik zijn, krijg ik ze gewoon niet doorgeslikt!

We kregen ook genoeg tijd voor een wandeling van iets meer dan een half uur in Borgloon, tussen twee regenbuien door, en ik merkte dat mijn gewrichten pas na een klein halfuur "ontroesten"! Wie zegt me hoe dik die kurkumapillen zijn? Ik zou het immers heel erg vinden als we zo'n dure verpakking kopen en ik die moet weggooien!

Ook even met Nany, en met broertje gebeld. Over ons volgende bezoek aan mijn moeder maar daarover zal ik het later hebben.

Dus vrij veel aan telefoon gehangen vandaag... en dat voelde ik weer aan mijn armen.

Vertalingen

Een paar uur gestreken vandaag. Nog nooit had ik zoveel strijkgoed bij elkaar laten komen! Roger wilde dat strijken ook leren, en deed het vrij goed maar vond, net zoals ik, die bezigheid niet echt rustgevend.
Daarna even naar Nany gebeld voor we nog even gingen wandelen in Sint-Truiden.

Onderweg kreeg ik een telefoonoproep van een klant. Of ik tegen zondag een veertigtal A4-bladzijden kon vertalen. Dat vond ik te veel (ook al omdat we binnenkort een afspraak hebben met Boudewijn, en omdat ik de vorige vertaling nog moest nalezen en leveren). 

Na een poosje opnieuw een telefoontje van die klant: en de helft, zou dat lukken? Ik nam de job aan en na onze wandeling (een tweede damptoestel en een paar haarspelden gekocht onderweg) vond ik thuis 5 bestanden van tussen de 2 en 12 bladzijden.

Ik heb dus al deze avond de vorige vertaling nagelezen en geleverd, en snel enkele mails beantwoord. Morgen begin ik aan die nieuwe teksten die heel interessant lijken.

Eigenlijk wilde ik morgen, nadat de vorige vertaling geleverd was, de keuken eindelijk serieus onder handen nemen... maar dat werk wordt dus weer uitgesteld.

Klaar!

Ik bedoel de vertaaljob, op het nalezen na dan. Dat doe ik overmorgen, zodat ik eerst een beetje afstand kan nemen van de tekst... en mijn polsen (vooral de rechter) laten rusten. Want nu zijn het mijn polsen die pijn doen.

Vandaag ook boodschappen gedaan. Ongelooflijk hoe sommige mensen absoluut geen rekening houden met de maatregelen. Ze zouden je desnoods opzij duwen om gemakkelijker aan iets te geraken. Wel dragen ze allemaal een mondkapje (tja, het is verplicht), al hangt het soms net onder hun neus.

Vrienden, jullie mails beantwoord ik pas morgen of overmorgen, na de dagtaak. Morgen hoop ik tijd te vinden om eindelijk te strijken. 

O ja, we kochten mosselen vandaag en die maakt Roger altijd klaar. Dat verklaart waarom ik tijd genoeg had om mee te gaan winkelen (en dus toch nog wat beweging te krijgen).

Mosselen zijn absoluut niet mijn lievelingsgerecht maar... ik vond ze deze avond lekker... en hun geur veel aangenamer dan in  de Lunch Garden onlangs. 

Dat vond Roger ook en hij besloot dat hij nooit meer mosselen zou eten in een Lunch Garden.

Sint-Truiden

Het aantal besmettingen stijgt weer, horen we op de radio. Omdat er meer getest wordt of omdat de mensen minder opletten?

Of ik tijdens een van mijn pauzes tijd had voor een wandeling in Sint-Truiden, wilde Roger vandaag weten. Eigenlijk was ik van plan om te strijken tijdens een van mijn pauzes maar... terwijl ik (tijdens een eerdere pauze) naar Nany belde, besloot ik het strijken uit te stellen. Het was veel te mooi weer om daar niet van te genieten. 
En, vermits er voor deze avond nog goulash en gazpacho was, had ik zeker tijd voor een wandeling in Sint-Truiden.

Het is de eerste keer dat we echt in die stad rondlopen sinds het begin van de Coronacrisis. Opvallend was dat bijna iedereen een mondkapje droeg, in de winkels (waar het verplicht is) maar ook op straat. Er liep toch minder volk rond in de straten dan ik gewend was voor de crisis (dat kan ook liggen aan het feit dat we maandag zijn). Maar... de caféterrassen op de Grote Markt zaten overvol! En volgens mij stonden weinig tafels op minstens 1,5 meter van elkaar!

Kunnen de vermeerderde besmettingen daaraan liggen? Zelf heb ik al een poosje de indruk (volgens wat zelfs vrienden mij mailen) dat veel mensen denken dat het gevaar geweken is. 

Roger en ik blijven voorlopig voorzichtig...  

Eigenaardig dat ik nog enkel in Vlaams Brabant (Leuven, Tildonk) cafés heb meegemaakt waar voldoende afstand houden geen probleem is.  O ja, bij Stephane Malais is het ook meer dan oké en daar in het Antwerpse, waar we onlangs zaten met Hendrik en Debby, was het ook zoals het hoorde. Het lijkt erop dat alleen in deze buurt bijna alle terrassen overbevolkt zijn!

Binnenkort ontmoeten we Boudewijn Knevels in Mettekoven. Benieuwd hoe het in dat café zal zijn! 

We hebben een klein uur rondgelopen in Sint-Truiden. 'Geslenterd', preciseert Roger die ons "samen wandelen" altijd te traag vindt. Deze avond echter heeft hij (eindelijk) nog eens het gras afgereden in ons nieuwe stukje tuin (ik zou eigenlijk beter "stuk" schrijven, want ik vermoed dat het om meer dan 200 m² gaat) en dat gaf hem meer dan één uur vrij intensieve beweging! 

Een biertje na de wandeling

We wandelden vandaag nog eens drie kwartier in de buurt van Borgloon, langs een wandelpad aan de rand van een bosje en dwars door fruitplantages. 

Veel klimmen en dalen maar een aangename, mooie lus. Ik gebruikte mijn twee wandelstokken en ik voel dat mijn armen dat steeds beter verdragen (hoewel mijn schouders en polsen na die wandeling toch een beetje pijn deden). Mijn gewrichten (heupen, knieën) daarentegen voelden heel pijnlijk aan na de wandeling. We moeten echt opnieuw elke dag bewegen!

'Gaan we nog iets drinken bij Stephane Malais?' stelde Roger voor na de wandeling. Het was nog vrij vroeg, dus waarom niet? 

We genoten er van een biertje in de zon (en ik droeg voor de eerste keer mijn strooien hoed). 

Deze avond heb ik eindelijk die goulash klaargemaakt. Het was heel lekker!

Met Rogers oudste zus naar de abdij van 't Park

Na wat een eeuwigheid leek, had Roger vandaag nog eens afgesproken met zijn zus. We reden samen naar de abdij van 't Park waar zij op het terras van het café een biertje dronken, ik een thee. Af en toe kwam de zon even van tussen de wolken piepen maar over het algemeen was het vrij fris (vandaar die thee voor mij). We praatten bij, zij vertelde familienieuwtjes, haalde herinneringen op, onder andere aan overleden vrienden en familieleden. 

Toen we aan een tweede consumptie toe waren, had ik honger gekregen en vermits daar alleen zoetigheden te verkrijgen waren, koos ik een pannenkoek. Die pannenkoek bleken er twee heel grote te zijn, die ik uiteraard niet op kreeg. Roger heeft me dus geholpen, hoewel hij mij eerst "mijn ongezonde keuze" had "verweten" (tja, er was niets gezonds te verkrijgen).

Na een paar uurtjes brachten we schoonzus terug naar haar flat en reden wij naar Haspengouw waar ik eindelijk die goulash dacht klaar te maken. 

Onderweg belde ik naar Nany... die weer heel veel te vertellen had, waar ik jammer genoeg bijna niets van begreep, zo slecht was de verbinding.

We reden langs een "Lunch Garden" en Roger had zin in mosselen. Dus gingen we er binnen. Veel keuze was er niet maar Roger kreeg zijn mosselen. Ik nam een hamburger... maar ik vergat dat tegenwoordig "hamburger" meestal verwijst naar een plat wit broodje met twee hamburgers ertussen. Ik had gelezen dat bij elk gerecht warme groenten werden geserveerd... maar vergat ook dat voor de meeste mensen frieten ook groenten zijn.

Terwijl Roger genoot van zijn mosselen at ik (met lange tanden) één hamburger en vijf frietjes. De andere hamburger en het broodje hebben we mee naar huis gebracht (misschien eet Roger ze morgen op, hoewel, ik hoop dan eindelijk mijn goulash klaar te kunnen maken).

Wat wel eigenaardig is: vroeger lustte ik frieten. We aten ze niet vaak maar als we er aten, vond ik dat lekker. Nu vond ik er niets aan, integendeel, ik vroeg me af wat ik daar ooit lekker aan had gevonden. Hoewel... van de frieten van De Brug én van dochterlief heb ik onlangs ook geproefd en die vond ik wel lekker. Het zal dus aan de bereiding liggen. 

Keuzes gemaakt maar Nany vergeten te bellen!

Bij het opstaan weer vrij veel berichten gevonden. Onder andere in verband met het overlijden van vriend Guy Missotten, maar ook van vrienden (onder andere Boudewijn Knevels) die eens willen afspreken.

Ik ben vrij gedisciplineerd en besloot dus pas deze avond al die berichten te beantwoorden. Mijn (vertaal)werk kreeg absolute voorrang. 

Maar... eerlijk gezegd, ik zal nooit hetzelfde kunnen zeggen over huishoudelijk werk: onze keuken is nog steeds niet schoongemaakt. In die vertalingen ga ik op, in het schoonmaken niet, dat is het verschil.

En dan stelt Roger een wandeling voor (nadat we toch nog samen hebben gezorgd voor een wasje). Mijn werk vlot goed, dus aanvaard ik het voorstel. Hij heeft immers gelijk: we moeten meer bewegen (hoewel ik hem tijdens de wandeling even plaagde door hem erop te wijzen dat huishoudtaken verrichten ook bewegen is, plagerij die hij eigenlijk niet zo "plezant" vond). 

Na de wandeling stelt Roger ineens voor een "terrasje te doen" in Borgloon (ze waren niet te druk bezet, de terrassen). Ik heb even tegengestribbeld: ik moest nog koken, mails beantwoorden, verder vertalen, afwassen, naar Nany bellen, ...

Maar uiteindelijk ging ik akkoord en ik heb echt genoten van ons glas Chimay op dat terrasje in Borgloon, van onze gesprekken over euthanasie, over wat een hond "denkt, ervaart of voelt" als hij rustig naast zijn "baasje" ligt te soezen en over zoveel meer. Roger en ik praten niet veel maar als we praten, gaat het altijd heel diep.

Thuis heb ik niet meer gekookt: de goulash die ik wilde klaarmaken, daar zal ik morgen voor zorgen. We aten, na groentesoep, brood met beleg. 

Ik beantwoordde wel heel snel de mails en werkte een paar uur verder... 

tot ik ineens besefte dat ik was vergeten naar Nany te bellen.  

Ze zal het me wel vergeven zeker?

O ja, deze avond laat kwam er nog een telefoontje van straatgenote V. terwijl ik aan het vertalen was. Roger heeft haar te woord gestaan maar morgen of zo moet ik haar toch even zelf opbellen! 

Wat kan het leven druk zijn!

Na de vertaaltaak

Vandaag enkele mails van kennissen en vrienden gekregen, over het heengaan van Guy Missotten. Zopas heb ik ze snel beantwoord.

En daarna dit gelezen bij Michel Vuijlsteke. 

Ik moest terugdenken aan vroeger, toen ik aan Franstalige vrienden vertelde dat voor mij Vlaams eigenlijk een andere taal is dan Nederlands. En dat ik daarom onder andere niet met "jij, jou en jouw" sprak. 

Later echter begon ik in te zien dat Vlaams een amalgaam is van dialecten en dat het misschien toch beter was te proberen aan te sluiten bij algemeen Nederlands. Hoewel ik daar nu weer aan twijfel!

Puthof

Of ik tijd had voor een wandeling, vroeg Roger me deze middag. Voor een niet te lange wandeling wel, vermits ik niet moest koken vandaag. Ik had gisteren immers vissoep voor twee dagen klaargemaakt.

We reden naar Borgloon waar we onlangs in de verte een nieuw appartementsgebouw dachten te zien. Deze keer liepen we er naartoe... en het bleek het nieuwe woon-zorgcentrum Puthof te zijn. Een heel groot gebouwencomplex... waar alles opvallend doods was. Zouden de bewoners nog niet buiten mogen?

Het werd geen te lange wandeling... maar ik merkte wel dat, vertaalwerk of niet, we elke dag even moeten stappen. Wat doen mijn gewrichten immers pijn als ik één dag te weinig beweging heb gehad!

Mijn ontspanning op vertaaldagen

Zelfs op drukke vertaaldagen probeer ik minstens om de 2 uur even te ontspannen en minstens 15 minuten van mijn pc weg te gaan. 

Meestal om snel iets in het huishouden te doen (nee, niet echt schoonmaken en de keuken zal nog een poosje moeten wachten), in deze periode al eens om naar Nany te bellen, en deze dag ook enkele keren om met Roger over euthanasie te praten, ten gevolge van de keuze van Guy. 

Mails en andere berichten beantwoorden probeer ik te vermijden op drukke vertaaldagen (hoewel je dat soms echt niet kunt), want mijn vingers en polsen worden dan al voldoende belast en ik wil niet ook nog last krijgen van die pezen!

Deze avond wilde ik weer even pauzeren en deze keer bleef ik hier aan mijn pc zitten en keek naar dit van de "Universiteit van Vlaanderen".  Over wat ons taalgebruik over ons zegt. Hoewel een beetje oppervlakkig vond ik het boeiend!

Vaarwel Guy Missotten!

Bij het opstaan vond ik eindelijk nog eens een vertaalopdracht, en een grote! Ik was zo blij als iets, want tijdens en na de lockdown is het op dat gebied bijzonder rustig geweest.

Eigenlijk stond in mijn agenda "keuken" (en dat is echt nodig) maar die taak verplaatste ik naar een latere datum, om meteen aan de vertaling te kunnen beginnen.

Toch ging ik eerst nog even een kijkje nemen op de blog van Guy Missotten... om vast te stellen dat hij er zijn eigen overlijden aankondigt! 

Ik was er niet goed van... en mijn hoofd bij de vertaling houden was niet gemakkelijk! 

Vaarwel Guy! 

Nany was zo stil vandaag

Uitgebreide wekelijkse boodschappen vandaag. 

Het valt me op dat de fysieke afstand in winkels steeds minder wordt in acht gehouden... maar dat (gelukkig) steeds meer mensen een mondkapje dragen.

We wilden mosselen kopen (en Roger zou die klaargemaakt hebben deze avond) maar blijkbaar wilde iedereen die zeevruchten eten: in de drie winkels die we bezochten, vonden we geen enkele mossel meer. Uiteindelijk aten we, na groentesoep, spek met appel- en rabarbermoes.

Nadat ik thuis onze koopwaren had opgeborgen, belde ik naar Nany. Die eigenaardig genoeg heel weinig te vertellen had. Ze had vandaag bezoek gekregen van zus Bie maar daar sprak ze amper over, ze verwachtte binnen een paar dagen een vriendin maar daar wist ze ook niet veel over te zeggen. Eigenaardig was het, voor haar doen, hoe snel ze zei: 'Dan ga ik je maar laten hé. Tot een volgende keer!'

Uiteraard is Nany al heel oud en ik heb vaak de neiging dat te vergeten (omdat ze er zelf alles aan doet om het je te doen vergeten natuurlijk). Dus me nog niet te veel zorgen maken? 

Naar het ziekenhuis

Nee, er is niets gebeurd, Roger moest alleen op controle bij de cardioloog. 

In een ziekenhuis in Sint-Truiden. En daar merkte je goed dat het virus nog niet is geweken, in tegenstelling tot wat veel cafégangers lijken te denken.
Verplichte en gecontroleerde fysieke afstand, ettelijke keren je handen ontsmetten en, voor je binnen geraakte, uitleggen waarvoor je komt. Ik werd bestempeld als "begeleider" maar toch mocht ik niet mee binnen bij de dokter. Die me daarna toch even te woord stond, en ja hoor, kindjes en vrienden, alles is nog oké met Roger. 

De cardioloog vertelde ons dat al zijn patiënten "covid-kilo's" hadden bij gekweekt en dat Roger de eerste was die zelfs lichtjes vermagerd was tijdens die lockdown (daar heb ik een uitleg voor waarover  ik het later eens zal proberen te hebben).

Daarna reden we naar huis na een paar boodschappen (ik had een ingeving gekregen voor ons avondeten en daarvoor had ik gehakt nodig).

In het naar huis rijden zat ik te denken. Stel je voor dat cafégangers gelijk hebben, dat ze ons van alles wijsmaken en dat er helemaal geen virus is. Of dat het virus veel minder gevaarlijk is dan men ons vertelt. Uiteraard dacht ik terug aan de complottheorie van Crèvecoeur (die ik niet geloof, anonieme correspondent: onnodig daar weer een discussie over te beginnen😉 - als ik al aan een complottheorie denk, is dat enkel fantasie die ik niet meer in een verhaal kan gieten wegens niet meer publiceren) maar ook aan een interview dat Roger me gisteren liet bekijken. Ik zoek even of ik dat terugvind... 

Hier is het: "De duistere praktijken van de farmaceutische industrie". Ik vond het een heel interessant interview, waarin ik eindelijk ook in het Nederlands hoorde over het bedrog van dat artikel in The Lancet, over de duurte van het geneesmiddel dat uiteindelijk zal aangeraden worden tegen covid-19, over bijwerkingen van vaccins en medicijnen in het algemeen (en dat die bijwerkingen de derde doodsoorzaak zijn in westerse landen) en zelfs over de inefficiëntie van veel medicijnen. 

Thuisgekomen begon ik vandaag meteen te koken. Weet je waarvoor ik dat gehakt nodig had? Ik maakte een gratin met spitskool, gehakt, zoete patat en geraspte kaas. Die smaken bleken wondergoed bij elkaar te passen (soms zijn mijn ingevingen verrijkend: ik lustte vroeger geen zoete aardappelen!).

Deze avond, nadat ik enkele mails had beantwoord, liet Roger me weer naar een interview luisteren. Deze keer met de filosofe Marli Huijer. 

Weer heel interessant (en jawel, weer over "het" virus, je kunt het hier volgen). 

Wat wel eigenaardig is: ik hoor in haar betoog heel veel parallellen met wat Crèvecoeur beweert. Alleen spreekt Huijer niet over een complot, wat Crèvecoeur wel heel expliciet doet. 

Over speelgoed van onze kinderen

Eigenaardig toeval weer!

Roger vertelde me vandaag dat hij op de kamer van Zeger (je weet wel, na die "overstroming") nog veel Lego, Jommekes en ander interessant speelgoed had gevonden in een van de kasten die ik nooit opendoe.

Ik mailde naar Zeger en vroeg hem of ik de kindjes met die spullen mocht laten spelen en de Jommekes  mocht laten lezen. Dat mocht, antwoordde Zeger, zolang we niet raakten aan sommige kleine details op die kamer die hij heel belangrijk vindt (uit nostalgie?).

En dan, deze avond laat, een telefoontje van Hendrik. Of we bepaald speelgoed nog hebben liggen. Zoals Fishertechnic. Misschien, ik weet het niet, ik weet niet waar te zoeken in dit grote huis.

We hebben nooit speelgoed weggesmeten... maar waar ligt  het dan als we het niet meteen vinden op de zolder of op de vroegere kinderkamers?

Met Hendrik spraken we af dat zodra de wereld weer normaal draait, we dit huis onderste boven keren en op zoek gaan naar speelgoed.

Rustige zondag

... en dat had ik blijkbaar nodig. Ik ben niet echt asociaal maar na een drukke sociale dag heb ik toch nood aan even alleen met z'n tweeën zijn.

Een telefoontje gekregen van broertje die vandaag mama even bij zich in huis nam. Dat ze wat verward was en of ze gisteren ook tekenen van verwardheid vertoonde. 

Helemaal niet dus... maar ze zei me zelf aan telefoon dat ze zich vandaag opvallend moe voelde. 

Volgens mij door het contrast tussen gisteren en de vorige weken. Ineens moest ze veel meer indrukken verwerken, wat meer en verder lopen, meer praten (of toch meer redeneren, want we deden meer dan keuvelen gisteren) en zeker meer luisteren (want Roger en ik zeiden ook af en toe iets). 

Die vermoeidheid lijkt me dus normaal... maar wat me wel verwondert, is dat Nany ze toegeeft! Dat is helemaal niet haar stijl!

Roger en ik wandelden drie kwartier in Borgloon vandaag. Heel weinig mensen tegengekomen. Het was niet echt warm, er stond zelfs een vrij felle (maar eigenlijk aangenaam lauwe) wind en ik heb genoten van ons "uitstapje". 

En ik liep opnieuw met mijn twee wandelstokken!

Blij weerzien (zelfs tweemaal vandaag!)

Gisteren had ik naar het rusthuis gebeld. Men had me verzekerd dat de hoest van mama niets te maken had met het virus en dat ik vandaag gerust op stap mocht met haar. Ik bracht haar hiervan op de hoogte en ze vroeg me haar vandaag op te bellen zodra we aan het rusthuis aankwamen.

Om 13:35 uur belde ik haar vanop de parking van het rusthuis. Vijf  minuten later stond ze al te popelen aan de hoofdingang... maar we moesten wachten tot 14 uur, het afgesproken tijdstip (tja, ze zijn er heel streng).

We reden meteen naar een terrasje in de buurt waar we samen een biertje dronken terwijl we keuvelden en zelfs interessante discussies voerden, zoals over euthanasie! We hadden heel veel geluk: hoewel het onderweg had geregend, bleef het droog. Het was wel vrij fris maar kom, we hadden een jasje aan.

Stipt om 16 uur zetten we Nany weer af aan het rusthuis, haar belovend zo snel als mogelijk nog een afspraak te pakken te krijgen. Ze had genoten van die uurtjes, zei ze. Wij ook.

Wij reden naar Hendrik en Debby... met de hangmat die Hendrik aan Debby wilde cadeau doen en die Roger en ik uiteindelijk vonden. Onze kinderen troonden ons mee naar een zeer ruim terras in de buurt. 

We wilden Debby en Hendrik trakteren op een drankje en een hapje... maar zij stonden erop zelf te trakteren (nogmaals bedankt, kinderen!). Weer boeiende gesprekken, weer geen regen gehad, weer enkele heel aangename uurtjes op een terras waar het aangenaam zitten was, beschut tegen de wind.

En... het was echt geen overrompeling op dat terras (wat niet mag gezegd worden van het café zelf, noch van het café waar we met Nany zaten: dat heb ik opgemerkt toen ik er naar toilet ging).

Rond 20 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw (en we kregen wel weer regen onderweg). 

Vitiligo en een strooien hoed

Tegen het einde van onze reis in 2019 stelde Roger vast dat ik witte vlekken kreeg op mijn linkerwang. Ik had het zelf nog niet opgemerkt maar wist meteen dat het vitiligo was. 

Na de reis viel het de kinderen ook op. 

'Misschien een beetje meer make-up gebruiken?' stelden ze voor. Mij leek een breedgerande strooien hoed dragen een beter idee.

Alleen... al mijn strooien hoeden bleken versleten. Maar kom, toen kwam de herfst gevolgd door de winter en mijn huid werd minder vaak aan de zon blootgesteld.

Onlangs begon mijn wang weer die vlekken te vertonen (en, merkte ik, werd mijn linker wenkbrauw in heel korte tijd grijs! Ik vermoed dat de twee zaken iets met elkaar te maken hebben). 

Vandaag, na de gewone (huishoud)-taakjes (opruimen, wassen, telefoneren met het rusthuis en met Nany, ...), stelde ik voor even rond te lopen in de "Action". In de hoop er een strooien hoed te vinden. 

Het eerste wat ik tegenkwam in de winkel... was zo'n breedgerande hoed voor amper 4 euro. Uiteraard kocht ik hem.

We liepen nog wat rond in de winkel (en kochten uiteindelijk voor 25 euro aan spulletjes!) maar deze keer vond ik de klanten veel minder gedisciplineerd dan de vorige keer. Je krijgt echt de indruk dat de mensen denken dat het gevaar geweken is. 

Wat mij dan weer zin geeft om toch maar zoveel mogelijk thuis te blijven!

Over nostalgie nog even

Ik was te fel bezig met die afgelaste afspraak met mijn moeder (toch erg hé: zoveel moeite gedaan om een afspraak te verkrijgen en dan die onnozele hoest - Nany heb ik nooit anders gekend dan met een kriebelhoest - die maakt dat ze weer in quarantaine zit) om het te hebben over een tekst die mij heel fel aansprak.

Guy Missotten heeft het op zijn blog immers over Dirk Lambrechts zaliger. En ik ga akkoord met alles wat Guy schrijft over voor 1976. 

Begin 1976 zijn Roger en ik verhuisd naar Antwerpen en we hebben het trieste verdere verloop van de "avonturen" van onze vriend Dirk niet meer van zo dichtbij meegemaakt.

We hebben hem nog wel bezocht in Amsterdam (aan het einde van zijn leven, nadat hij een paar keer hier kwam "logeren" - dat wil zeggen, de hele nacht wakker zitten op de sofa, kijkend naar de bloesemende kerselaars, omdat, als hij in slaap viel, hij afschuwelijke nachtmerries kreeg). 

En... ik geef Guy ook gelijk wat het "vriendenboek" over Dirk zaliger betreft. Het lijkt wel een hagiografie!

Maar... dat was niet onze enige bron van nostalgie vandaag! Roger stuurde eindelijk de gescande  Congo-foto's naar onze Matadi-vriend Lieven (dat was al lang beloofd) en echt, bij het bekijken ervan en tijdens het even over en weer mailen met Lieven werd ik weer zo ontzettend nostalgisch!

Dat is tegelijk een aangename en vervelende ziekte, die nostalgie!

Afspraak afgezegd

De laatste dagen belt Nany nogal eens, ook als ik zelf al naar haar gebeld heb. We spraken overmorgen immers eindelijk af en ze maakte plannen. 

Het viel me tijdens die telefoontjes al op dat ze vrij veel hoestte. 'Pas maar op dat ze je niet weer opsluiten', lachte ik gisteren nog.

Vandaag moesten we even op de bank zijn in Sint-Truiden. Na die afspraak wilde ik eerst voorstellen wat rond te wandelen in de winkelstraten (ik weet dat Roger daarvan houdt) maar ik vond het te druk en we reden maar terug naar huis.

Onderweg weer een telefoontje van Nany: 'Je mag niet afkomen zaterdag!'

'Hoe? Waarom niet?' vroeg ik.

'Omdat ik hoest. Ik moet weer op mijn kamer blijven en moet al mijn afspraken afzeggen.'

Ik hoorde de teleurstelling in haar stem!

Dat betekent wachten op beter nieuws en weer een afspraak zien te bemachtigen. Heel vervelend! Ik verwachtte vandaag ook een telefoontje van het rusthuis zelf maar dat is er niet gekomen. Het zou anders toch normaal zijn als ze de bezoekers op de hoogte brengen van een verandering in het programma? Of gaan ze er van uit dat de bewoners dat zelf doen? 

Nany heeft wel nog eens gebeld. Ze herinnerde zich ineens dat Roger en ik vandaag 43 jaar geleden voor de kerk trouwden. Wij waren het weer vergeten!

Gratis oefening

'Als ik echt altijd zo traag moet stappen, heeft het geen zin nog te gaan wandelen,' zei Roger, 'je weet niet hoe pijn dat doet in de heupen zo'n ongewoon traag ritme?'

Ik weet het wel (omdat ik vroeger vaak "te traag" heb gewandeld met Nany aan mijn arm en dat inderdaad geen deugd deed aan mijn heupen) maar zo snel stappen als Roger heb ik nooit gekund. 

In normale omstandigheden wandel ik apart van hem (en achter hem), met mijn twee wandelstokken. Nu echter wil ik graag één wandelstok vervangen door zijn arm en dat blijkt jammer genoeg geen goed idee te zijn. 

Dus geen wandeling vandaag... en trouwens, kort daarop begon het te regenen, soms pijpenstelen!  

Eerst wilde ik eindelijk de keuken onder handen nemen, maar ik voelde nog steeds de gevolgen van dat trekken aan mijn schouder tijdens die wandeling. 

Dus besloot ik er nog een luie dag van te maken. Af en toe stond ik wel recht van mijn pc om een of ander taakje te verrichten of om naar Nany te bellen. 

Op een zeker moment zei ik zelfs tegen Roger dat hij wat meer moest bewegen, dat het voor hem niet goed was uren aan zijn pc te zitten, dat hij desnoods gewoon wat turnoefeningen moest doen.

En toen wilde ik zorgen voor het avondmaal. Het regende heel fel maar ik hoorde ook een raar geluid in het washok, vlak naast de keuken. Ik riep er Roger bij, die meteen zei: 'O, het is weer van dat!'

"Van dat" is de regen die binnendringt tussen dakpannen en de rand van een Velux-venster op de kamer van Zeger. Dat water sijpelt via het plafond verder naar beneden in het washok dat daar pal onder ligt. Nadat de regen uiteraard eerst het bed (dat onder dat raam staat), de lakens, het dekbed enz. en uiteraard de vloer daaronder drijfnat heeft gemaakt.

Daar kregen we dus onze gratis oefeningen: beddengoed te drogen hangen, het water op de vloer van de kamer opnemen en in het washok het water naar buiten keren. We hebben daar een klein uur aan besteed!