Schoenen bij de vleet!

Het was fris vandaag: we konden dus een jasje verdragen tijdens onze korte wandeling van Rullingen naar Berlingen en terug. Tussen de wijngaarden van Rullingen en de perenplantages sloegen we deze keer een wegje in dat we niet kenden en dat ons door een bosje voerde. Maar nog voor we dat bosje inliepen, zei Roger ineens tegen mij: ‘Hier, kies maar uit!’.
Ik had het weer eens niet opgemerkt: ik was aan het luisteren naar de specht die in de verte lachte en aan het watertanden bij peren die rijpten aan de bomen. Het is lang geleden, maar echt: Roger wees deze keer… nee, niet naar één schoen, maar naar een hoop schoenen!

 Foto’s Roger

Daarna liepen we dat bosje in en het pad bleek steeds meer overwoekerd: ik droeg een short en reken maar dat mijn benen werden geneteld, “gedoornd”, “gedisteld” en “geberenklauwd” . Toch was het decor heel mooi!

 Foto Roger

Op een open plek zagen we een “contraptie” (woord van de “kindjes”) bedoeld om wild te voederen. Zaten we misschien in een jachtgebied?

 Foto Roger
Maar helaas, na een klein half uurtje bleek het pad dood te lopen vlak bij een boerderij. We moesten dus op onze stappen terugkeren.

 Foto Roger

Nee, we zijn daarna niet nog iets gaan drinken in het “Jachthuis”. Uit ondervinding weten we dat je in dat café veel te lang moet wachten op je consumptie… En daarbij: het was te fris om op een terras te zitten.

Verpleegkundigen bouwen feestje op de werkvloer

Ik las het stukje over die verpleegsters die ‘s nachts in een rusthuis even stoom afbliezen, en ik hoorde op de radio de commotie erover.

Als het waar is, wat ik verder las, dat het “feestje” slechts drie uur heeft geduurd, dat ze met zijn zessen maar twee flessen Cava dronken, dat de “inwoners” er geen last van ondervonden, dat de verpleegkundigen elkaar hebben afgelost om de nodige taken uit te voeren, zie ik echt niet waar het probleem ligt.

Een bediende kan tijdens zijn middagpauze meer drinken dan een derde liter wijn tijdens zijn etentje op restaurant (met bijvoorbeeld een zakenrelatie) zonder dat daar ophef over gemaakt wordt.

Akkoord, en dat zeg ik altijd tegen mijn zus Bie die zelf verpleegster is, verpleegkundigen oefenen een van de beroepen uit die de meeste verantwoordelijkheid vragen.

Maar is, op zo’n lange nacht (zij kunnen immers niet elders gaan souperen), één groot glas Cava (want daar komen twee flessen voor zes mensen op neer) zo’n probleem? 

Zouden de meeste van onze ministers en parlementariërs (die toch ook een grote verantwoordelijkheid hebben of niet? ) niet meer dan dat drinken in hun middagpauze of tijdens hun werkuren?

Als die vrouwen ontslagen worden, betekent dat nog veel meer werk voor de andere verpleegkundigen die die nacht niet moesten werken. En ik weet van Bie dat mensen zoals zij het nu al extra druk hebben!

De “kindjes” en Latitude

Nee hoor, niet alles is hier altijd rooskleurig. De laatste tijd horen we veel over ziekten in de rechtstreekse en aangetrouwde familie, en vermits we (te veel?) met iedereen meeleven, is het resultaat voor ons gemoed  niet zo aangenaam.

Maar gisteren avond kwamen nog eens alle “kindjes” op bezoek. En dan hou ik even op te denken aan ziekten en ongeluk. Elena kwam als eerste aan, met haar ouders en nonkel Zeger. Iets later hoorden we Anneke voor de poort stoppen. We wisten dat zij met de auto zou komen, en Hendrik met de trein. We hadden haar gevolgd op  Latitude, dus stonden we klaar om haar te ontvangen. Hendrik kwam veel later aan in Tongeren.
Ons aperitief konden we nog op het terras gebruiken, daarna aten we in de leefkeuken. Elena heeft goed meegegeten, gespeeld met de blokjes (vooral samen met haar nonkel Zeger), en veel '”gebabbeld”. Haar woordenschat groeit met de dag aan. Deze keer riep ze “Bang!” toen ze een vliegtuig hoorde overvliegen (maar het niet zag).

Haar ouders probeerden haar even in haar bedje te slapen te leggen, maar kwamen weldra met haar terug naar beneden. Ze wilde nog “lezen” in het boekje “Kleine Adam” dat we op zolder hebben teruggevonden. Iets later zijn haar ouders en Zeger dan maar met haar terug naar het Leuvense vertrokken. Hendrik en Anneke zouden blijven logeren, en het werd uiteraard weer “vroeg”.

Na onze brunch vandaag maakten we een wandeling in Mettekoven. We hadden geluk: het begon pas te regenen  toen wij weer aan de auto kwamen.

 Foto Roger

Deze avond zouden Hendrik en Anneke de rollen omdraaien: zij zou de trein nemen, en hij zou met de auto terug naar Antwerpen rijden. De eerste keer dat hij het alleen zou doen. Ik was zowaar vreselijk zenuwachtig in zijn plaats! Ik herinnerde me mijn eigen angst en stress toen mijn vader me leerde auto rijden, en hoe ik toen op een zeker ogenblik mezelf beloofde dat ik nooit meer zelf zou rijden. Ik heb mijn belofte gehouden, en ben eigenlijk nog steeds bang in een auto.

Na het avondeten was het zover: Hendrik vertrok en wij zouden Anneke naar het station brengen. Zenuwachtig dat ik me voelde! Maar Anneke en ik volgden Hendrik op Latitude, en warempel, na nog geen anderhalf uur was hij al in Antwerpen! Helemaal gerustgesteld nam ik afscheid van Anneke in het station van Hasselt!

Honden betrouwbaarder dan de radio!

Gisteren bleven wij dus gespaard van het op de radio aangekondigde onheil. Ik weet dat de regen op andere plekken wel minder aangename gevolgen heeft gehad (onder andere modderstromen in bepaalde deelgemeenten van Tongeren), maar wij moeten leren  minder op de VRT voort te gaan. Ik weet al dat (volgens Roger toch, die veel meer vindt op het Internet dan ik) hun nieuwsberichten vaak onvolledig, gekleurd en tendentieus zijn: geldt dat ook voor hun weerbericht? Nu, ik moet toegeven dat ook mijn smartphone  gisteren mogelijke onweders in onze buurt voorspelde.

Vandaag hielden we geen rekening met al die weer eens aangekondigde onweders en regenbuien. We wandelden een klein uurtje in Sint-Truiden. Het werd die stad, onder andere omdat Zeger ons had gevraagd een paar zaken, waarvan er een niet meer in voorraad was in Borgloon, voor hem te kopen bij Aldi. Zeger kan pas volgende dinsdag boodschappen doen en hij kreeg groot gelijk als hij vermoedde dat tegen dan alles zal uitverkocht zijn: ook in Sint-Truiden was dat tweede ding al uitverkocht!

Hoewel het frisser was dan gisteren, bleef het broeierig. 

Thuis aten we overschotjes. En terwijl ik daarna de keuken opruimde, viel het mij op dat alle honden uit de buurt aan het blaffen waren. Dat betekent ofwel dat er een luchtballon voorbijvliegt, ofwel dat er ergens een vuurwerk wordt afgestoken, ofwel dat er donder op komst is. Vandaag kon enkel die derde oorzaak gelden. Maar ik hoorde nog geen geknal!

Ik ging even naar buiten (ik was, na dat opruimen, houten blokjes, die vroeger onze “kindjes” toebehoorden, in een waskom schoon aan het maken - voor Elena  - en wilde het vuile water in de tuin lozen) en toen hoorde ik het: gerommel in de verte. Als dan de honden blaffen, weet je dat het onweer deze kant opkomt! Jawel, Torpi, daar mag je zeker van zijn, en nee, ik kan het niet uitleggen!

Inderdaad, een goed half uurtje later begon het hier te knallen, te knetteren en te stortregenen. Maar vrij kort. En daarna… Was het eindelijk wat frisser buiten!

In het vervolg moeten we dus eerder naar de honden luisteren dan naar de VRT!

Wachten op de regen

Op de radio, tijdens onze brunch, werd gewaarschuwd voor hevige onweders overal in het land, met mogelijk wateroverlast en andere miserie zoals bijvoorbeeld stevige hagel. Die ellende zou kunnen beginnen kort na de middag. Zouden we dan wel gaan wandelen, vroeg ik me af nadat ik eindelijk de strijk van weken had weggewerkt. We durfden het niet aan: verrast worden door het onweer terwijl we ergens midden in een veld zijn, wilden we liever niet.

Rond 15 uur zei Roger mij dat hij de eerste donderslagen had gehoord. De daarvoor nog zonnige lucht was inderdaad op heel korte tijd vrij donker geworden, maar donder had ik niet gehoord! Het bleken de “hagelkanonnen” te zijn, die de fruitboeren doen knallen… tegen de hagel. Ik heb ooit eens gelezen hoe dat werkt, maar veel heb ik er niet van begrepen. Deze keer leek het echter ook het onweer afgewend te hebben: we kregen uiteindelijk maar enkele druppels regen.

Eigenlijk vond ik dat voor onszelf jammer: een beetje regen zou alles verfrist hebben, net zoals tijdens de hete avonden in Matadi! Nu blijft het warm, broeierig en zweterig! Maar – als zij er echt voor gezorgd hebben dat het onweer hier niet losbarstte – begrijp ik die boeren. Een hagelbui op dit moment zou al te nefast zijn geweest. Zo zagen we de voorbije dagen ook van ‘s ochtends vroeg tot  ‘s nachts de boeren druk aan het werk: ze moesten profiteren van deze enkele warme en droge dagen om het vlas en de gerst binnen te halen.

Iets na 18 uur, tijdens ons avondmaal, hoorde ik op de radio dat een tweede onweersgolf ons land zou teisteren.  De ondertussen weer zonnig geworden lucht werd inderdaad ineens weer heel grijs, maar weer kregen we maar enkele druppels verfrissing!

En… Ik vond het jammer dat we voor één keer hadden geloofd wat de radio vertelde en daarom niet gingen wandelen vandaag.

Ons wachten op de regen deed me denken aan “Wachten op Godot”  (een boek dat ik, weer in tegensteling tot de algemene mening, niet zo goed vond)! Toch heb ik niet genikst. Ik heb onder andere “Het vale Paard” van Agatha Christie uitgelezen en  deze keer heel fel gelet op de opbouw. Wat stak die puzzel vernuftig en boeiend in elkaar! Wat me wel opviel (ik las het boek immers in een Nederlandse vertaling), was hoezeer Nederlands is geëvolueerd op 50 jaar tijd!

Ik bekeek ook de laatste foto’s die onze dochter op Flickr heeft geplaatst, over hun vakantie in Spanje.  Elena lijkt enorm genoten te hebben!

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik donderslagen in de verte, ik vermoed in het Luikse… En begint het ineens pijpenstelen te regenen. Hebben de boeren hun kanonnen opgeborgen? Al dat water zal deugd doen, en ik herinner me de regenavonden in Matadi, toen ik voor mezelf “Le jour où la pluie viendra” van Bécaud neuriede.

Kindje vergeten

Geen wandeling vandaag: veel te warm! Dus maar gelezen (naast het huishoudelijke werk):  een detective van Agatha Christie (gekregen van mijn vriendin Denise) en de kranten online.

Natuurlijk had ik te doen met de vader die zijn baby vergat naar de opvang te brengen en die hem aan het eind van zijn werkdag dood vond in de auto. Vreselijk!

En ik vraag me dan af of iets dergelijks me ooit had kunnen overkomen. Ik denk van niet, maar… toen onze kinderen nog “kindjes” waren, was ik constant thuis voor hen. Ik hoefde dus niet te koersen naar mijn werk. Later, toen ik weer les gaf, gingen ze ofwel (wat de jongens betreft) naar dezelfde school als waar ik moest zijn, ofwel (ons meisje) naar een meisjesschool daar vlakbij. Ik kreeg weinig kans om de kleintjes ergens “onder weg” te vergeten! Dus kan ik niet oordelen of het mij wel of niet had kunnen overkomen.

Ik weet nog wel dat ik me de hele dag ons afscheidskusje voor de geest haalde. Zou, als ik toen een drukke elders werkende vrouw was geweest, het mij “niets herinneren van ons afscheid” geen knipperlicht hebben doen branden?

Ik vraag het mij allemaal af. En alsjeblieft, lees hier geen aanklacht tegen de vergeetachtige vader! Niet hij, maar onze maatschappij is in fout. Onze kinderen (de ouders van zulke baby’s) hebben het veel te druk! Welk gezin kan nu nog leven van slechts één inkomen? Welke vrouw wil nu nog thuis blijven voor haar kinderen, als dat al mogelijk is?

Want, ik moet het toegeven, dat thuisblijven vond ik niet altijd rooskleurig. Soms zelfs vreselijk vervelend.

Jullie weten al dat ik een hekel heb aan huishoudelijk werk, en toch werd toen van een huisvrouw verwacht dat ze dat soort werk zo goed mogelijk deed: wat heb ik daar, achteraf beschouwd, verloren uren in gestoken, om toch een beetje aanvaard te worden door mijn buurvrouwen…  die meestal over niet veel meer konden spreken dan over wasmiddelen, mode en andere typische items uit vrouwenbladen.

Maar, tot Zeger naar de lagere school ging, en ik dus in dezelfde school weer kon lesgeven, had ik tijd zat voor onze “kindjes”. En ik geloof dat zij daar evenveel van genoten hebben als ik!

Mulken

Meer dan 30°C vandaag! Ik wilde dus een lommerrijke plek voor onze dagelijkse wandeling. Het werd Mulken, een gehucht van Tongeren. We vertrokken, in de buurt van het Pliniuspark (dat we niet vonden:  bestaat het niet meer?), aan het immense kasteel plus hoeve “Betho”, waar een groep Franstalige jongeren bleek te logeren. Waarschijnlijk een of andere jeugdbeweging. We merkten wel dat  ze geen woord Nederlands, zelfs niet “goeiendag”, kennen!

Het werd een aangename, frisse (afijn, relatief) wandeling, deels rond het kasteel, deels op de Beukenberg, en daarna terug langs het bos aan de zijkant van het kasteel. Hoewel het pad eerst een hele poos “vals plat terrein” volgde, viel dat klimmen nog vrij goed mee voor mijn gewrichten. Die trouwens daarna, bij het weer dalen, niet meer opspeelden. Ik bedacht dat, als we binnenkort mijn oom “Nononc” en zijn vrouw Françoise op bezoek krijgen, we die wandeling misschien kunnen overdoen: we hebben net geen uur gestapt en ik heb er echt van genoten.

Enkele kiekjes van Roger:

 Foto’s Roger

Homofoob geweld

Op de radio (en waarschijnlijk ook op tv, maar daar kijken we niet naar) hoor ik de laatste tijd veel verontwaardiging over homofoob geweld (dat steeds meer lijkt voor te komen). Natuurlijk vind ik dat ook erg. Maar is niet homofoob geweld dan minder erg? Is geweld wel goed te praten als het niet gericht is tegen homofielen?

Tevergeefs zoeken naar de burcht van Kolmont

Weer prachtig weer vandaag. Tussen vertaalwerk en boodschappen door gingen we nog eens op zoek naar de Kolmont-burcht. Die zie je  bovenop een heuvel in Neerrepen, aan de overkant van een  kasteeltje uit de 19de eeuw.

 Foto Roger

We hebben al vaak geprobeerd, maar zijn er nooit bij geraakt. De laatste keer dat we ernaar zochten was in mei.

Deze keer stond het hek, waarvan wij toen dachten dat het de weg afsloot die ons rechtstreeks naar de burcht zou brengen, groot open. We begonnen dus aan onze tocht. Dat pad liep echter dood aan de voet van de beboste heuvel en voor een wei.

 Foto Roger

De heuvel zijn we wel nog even opgeklommen maar doordat er zoveel vegetatie groeit, hadden we helemaal geen zicht meer op de ruïne, wisten we niet meer hoe we ons moesten oriënteren tussen al die bomen en zijn we dus maar terug naar het pad afgedaald.  In het terugkomen naar de grote weg zag ik op het geopende hek een verbodsplaatje. We hadden het niet opgemerkt in het gaan, maar dat betekent dat we onze zoektocht zeker nooit meer langs daar zullen beginnen.  Ik vrees dus dat we die Kolmont-burcht nooit van dichtbij zullen zien (we hebben al gezocht op google maps, nergens een pad er naartoe te bespeuren). Die gedachte heeft voor mij wel een  romantische connotatie: een onbereikbaar kasteel vind ik iets sprookjesachtig hebben.  

Terwijl we terug naar de auto liepen, zagen we een eigenaardig verkeersbord:

 Foto Roger

Betekent dat dat er alleen bochten zijn als het regent of vriest?

We reden terug naar huis, ik werkte nog even verder aan het schoonmaken van die Duploblokken en maakte spinazie met kikkererwten klaar. Deze keer met spiegelei (gebakken door Roger).

Ook nog even gebeld met onze dochter: ik zal haar de helft van de Duploblokken geven. Elena is per slot van rekening veel vaker bij haar dan bij ons en ik merk dat we er heel veel hebben.

Kastelen en kerken

Ik miste Elena al deze ochtend! Blijkbaar zou ik het snel weer gewend worden, een kind in huis, hoe vermoeiend dat ook is!

Maar het was prachtig weer en Roger stelde voor naar Jehay te rijden, in de provincie Luik (op de grens van Haspengouw en  Condroz) . We hadden er lang geleden al het bijzondere kasteel bewonderd (ik weet echt niet meer wanneer dat was).

We hielden vandaag een eerste keer halte in Seraing-le-Château. Daar staat een kasteel waarvan ik vroeger (want we hadden het nog al eens opgemerkt) dacht dat het middeleeuws is. Ik vergiste me gedeeltelijk: de oorspronkelijke burcht ontstond wel in de middeleeuwen, maar het huidige kasteel is een reconstructie uit de 19de eeuw.

 Foto Roger

De burcht is nu verlaten maar de kasteelhoeve is nog bewoond.

 Foto Roger

Om volgende foto’s van het kasteel te maken, hebben we, met veel schroom, het binnenplein van die hoeve betreden.

 Foto’s Roger

Daarvoor waren we al de “rue du Château” ingewandeld, hoewel er een verbodsteken stond. We gingen er zogezegd van uit dat het niet gold voor voetgangers, te meer omdat langs die straat nog enkele huizen stonden. Hoewel, nee, nu ik mijn herinneringen aanspreek: we liepen langs de achterkant van die huizen. Zodra we de honden van de boerderij hoorden blaffen zijn we dus maar snel terug richting kerk gewandeld. Waar we nog even rondliepen op het kerkhof.

 Foto Roger

Daarna reden we verder naar Jehay. Het (immense) kasteel vinden bleek niet zo gemakkelijk… Maar mijn smartphone bood hulp.

 Foto’s Roger

Ik had gehoopt dat we minstens in het park van dat kasteel zouden kunnen wandelen maar nee: het kasteel en het park zijn gesloten op maandag, en op andere dagen betaal je minstens 4 euro per persoon, ook om alleen het park te bezoeken. Dus wandelden we wat rond in de buurt en stelde Roger voor verder te rijden naar Amay. Jehay is daar een deelgemeente van.

Buiten de kerk en enkele bijzondere huizen vonden we niet zoveel bijzonders in Amay.

 Foto’s Roger

We klommen er een heel steile straat in, de “rue des Mots”, die zou voeren naar “la maison de la poésie”. Enkele gedichten (eigenlijk meer aforismen) langs de weg, maar dat huis van de poëzie hebben we niet gevonden. We kregen wel een mooi uitzicht op de kerk van daarboven. En een “bonjour” van elke mens die we ontmoetten!

 Foto Roger

Nu is het wel zo dat toen we uiteindelijk op een grotere straat uitkwamen, we hebben gekozen om weer naar het centrum af te dalen. Onze klim was zo steil geweest dat mijn knieën heel fel pijn deden (ondanks mijn wandelstokken)… En ik voelde dat onze tikker het ook hard te verduren had gekregen. Op de terugweg ontmoetten we wel nog een huis waar achter het raam (een soort geïmproviseerd etalage) dichtbundels lagen. Maar geen enkele aanwijzing dat dit het “huis van de poëzie” zou kunnen zijn.

Het was heel warm en ik had dorst. Maar het plein nodigde echt niet uit tot een halte in een café. Dus reden we maar terug naar huis waar we restjes van gisteren aten als avondmaal, en waar ik daarna al een groot deel van het gerecupereerde speelgoed heb schoongemaakt. Nee, de wasmachine kwam er deze keer niet aan te pas! Zelfs de kleren van de Fleurpoppen heb ik met de hand gewassen.

Ik kreeg nog een telefoontje van mijn moeder (Nany). Ze had zelf een drukke dag gehad: was op stap geweest met een vriendin.

Natuurlijk heb ik ook een beetje gewerkt vandaag (en dus nog meer gedaan dan speelgoed wassen – wat volgens mij ook werken is). Ik heb bijvoorbeeld onder andere moeten zoeken naar vroegere exemplaren van Oostland en Limburgse Monografieën die nabesteld werden via e-mail. En die klaarmaken voor de verzending natuurlijk. Ik heb de kamer van onze dochter nog een beetje beter opgeruimd zodat ik daar plaats vind om al dat speelgoed in onder te brengen en ik heb een boodschappenlijst gemaakt voor morgen, rekening houdend met wat we nog in huis hebben. Maar misschien vinden jullie dat allemaal niet waard om onder de noemer “werken” ondergebracht te worden?

Kleine reünie

Jammer genoeg konden Hendrik en Anneke er niet bij zijn (Anneke moest werken), maar de ouders en “nonkel” Zeger van Elena waren wel hier deze middag en deze avond. Toen ze aankwamen, had Elena pas haar middagmaal gegeten nadat ze een ochtenddutje had gedaan (ze was dan ook heel vroeg wakker geworden vandaag) en we konden dus meteen een lange wandeling maken.

We reden naar Borgloon en wandelden daar langs de vroegere treinbedding naar Kerniel en terug. Elena heeft bijna het hele traject te voet afgelegd, een groot deel zelfs terwijl ze zelf haar kinderwagen (met haar pop erin) voortduwde. De vorige keren dat we daar wandelden, ontmoetten we zelden iemand. Nu moesten we constant oppassen voor fietsers. Eigenlijk normaal op deze eerste echt mooie zondag van juli.

Tegen het einde van de wandeling werd ze wel moe en begon ze wat te zagen. Toch wilde ze niet in haar kinderwagen gaan zitten. Ik vermoed dat ze ook honger en dorst had, want het was echt warm in vergelijking met de vorige dagen. Thuis zorgden we dan ook meteen  dat ze haar portie fruit at en wat dronk. Voor de eerste keer op ons terras! Ondertussen aten wij de taart die haar ouders hadden meegebracht… Niet met koffie, want we hadden ook dorst: het werd bier of cola, en Horchata voor Zeger.

Ik was zo blij eindelijk Zeger nog eens te zien! Hijzelf was dan weer veel minder opgetogen toen hij zag wat er gebeurd was met zijn vroegere autootjes! Hij is gaan kijken in de kist waar ik ze gevonden heb, en vertelde me dat ik er had laten in liggen. Dat is mogelijk: door al de rommel onder dat afdak had ik geen zicht op wat ik eruit haalde en deed ik dat dus op de tast. Nu heeft hij de kist vrijgemaakt en morgen of overmorgen kan ik er dus nog enkele autootjes uit recupereren. Reken maar dat ik ze niet dezelfde behandeling geef als de vorige!

We “aperitiefden”, aten een eenvoudig maal (eigenlijk alleen slaatjes en vlees) met rosé wijn, Elena speelde met haar autootjes (zij weet niet dat die bijna allemaal hun kleur verloren hebben ten gevolge van een slechte behandeling van haar oma), at een beetje vlees, ging bessen plukken, schrok nog van enkele geluiden die ze niet herkende (een overvliegend vliegtuig, een haan). Echt, elk nieuw geluid maakt haar angstig. Zodra ze weet waar het vandaan komt, is ze gerustgesteld. Dat was vlak na het eten ook weer het geval met twee luchtballonnen die over onze tuin vlogen. Eens dat ze echter had gezien wat dat rare gezoem veroorzaakte,  was ze heel enthousiast. Ze wilde de ballons  aan iedereen tonen!

 Foto’s Roger

Haar ouders zijn (eindelijk) even onze zolder ingeklommen. En vonden er een doos vol Fleurpoppetjes plus accessoires (vroeger toebehorend aan onze dochter), een kist vol legoblokjes en een kist vol kinderboeken. Elena heeft nog alleen de boekjes gezien, en natuurlijk moest er al meteen uit verteld worden.

Onze grote meid (ik heb haar dit weekend verschillende keren beloofd dat ik haar vanaf nu niet meer “klein meisje” zou noemen, maar  “grote meid” ) kreeg nog een flesje melk en rond 21 uur vertrok al ons volkje richting Leuven. Zeger nam de rest van de Horchata mee. Laat het je smaken, jongen!

O ja, Zeger vertelde ons dat hij, de laatste keer dat hij in Barcelona was, naar Horchata granizado had gevraagd in cafés (ik had er alleen naar uitgekeken dit jaar), en dat niemand dat nog leek te kennen!

Elena nam natuurlijk haar nieuwe pop mee. Even wilden haar ouders haar aanraden die hier te laten voor een volgende logeerpartij, maar ik vind het heel normaal dat je een pop overal mee naartoe neemt. Zo deed ik het vroeger immers ook! Ik herinner me zelfs dat ik rond mijn vier jaar en half voor een dilemma werd gesteld, dat ik trouwens beschrijf in mijn eerste boek. Ik had twee poppen, waarvan ik er maar één mocht meenemen naar Congo. Het werd mijn eerste pop (Georgette), en niet de volgende die ik eigenlijk mooier vond (dat was ze, objectief gezien, niet). Maar als kind heb ik nooit begrepen waarom ik niet de twee mocht meenemen!

We gaan Elena missen (ik mis in feite alle “kindjes” constant) maar we gaan ook een beetje uitrusten de volgende dagen! De nachtraven die wij zijn, waren vergeten dat peuters zo vroeg opstaan!

Tot voor kort vond ik dat onze grote meid vooral op haar vader leek. Maar de laatste tijd zien we ook trekken van haar moeder in haar… En zeker van Hendrik toen die klein was!

Drukke dag met Elena

Vandaag was een welgevulde dag! Na ons ontbijt (voor Elena 3 pas geplukte pruimen – en eigenlijk wilde ze er nog meer, ik heb de andere moeten verbergen - een beetje yoghurt met kweepeergelei, een beetje Hollandse kaas en een heel klein beetje melk) gingen we even wandelen in het dorp. Na amper tien minuten wilde Elena zelf haar kinderwagen voortduwen. Haar nieuwe pop moest er wel in blijven. We hoorden de kerkklok luiden en ons meisje werd bang. Elk geluid dat ze niet kent maakt haar angstig en dan wil ze opgepakt worden (iets als ‘pa, pa’, zegt ze dan). Ik pakte haar dus op, maar ze wordt te zwaar voor mij… En ik gaf haar door aan Roger. Hola! Dat was niet naar haar zin: ze wil in zulke gevallen alleen door mama of oma (of Moeke, haar andere grootmoeder, veronderstel ik) gerustgesteld worden. Dat werd dus krijsen! Gelukkig waren we toen al bijna terug thuis of ze had het hele dorp bij elkaar geroepen.

We gingen even kijken of overbuurvrouw Marie-Claire thuis was en werden er geweldig lief ontvangen door haar en buurmeisje Nele. Elena deed eerst een beetje schuchter, maar dat ging snel voorbij en weldra was ze weer van alles aan het brabbelen (hoewel:  ik  begrijp steeds meer woordjes van haar). Ze kreeg een koekje dat ze half opat (in feite liet ze de andere helft op de grond vallen toen ze weer van ik weet niet meer welk nieuw geluid schrok).

Dan volgde ons middagmaal (voor Elena, vermits ze gisteren mijn gerecht niet zo lekker vond en ik daar speciaal voor haar middagmaaltijd van vandaag een portie meer had van klaargemaakt, een bokaaltje macaroni met tomaten, kaas en hesp, dat ze half opat).

Daarna heeft Elena nog gespeeld met de autootjes en de poppetjes, geschommeld op wat ze “paat” noemt, en “getekend”. Omdat ze moe leek, legden we haar daarna in bed. Anderhalf uur heeft ze gedut. Ik had ondertussen zuster Godwine opgebeld om te vragen of we even mochten langskomen deze middag.

Om 15 uur werd Elena weer wakker, ik verving haar Pampers, gaf haar een koekje en we vertrokken naar het klooster. Daar werden we weer onthaald op zelfgebakken cake. Maar eerst moest Elena van mij van het fruitpapje dat ik had meegebracht eten. Ja, toch een fruitpapje: ik vond dat ik het die nonnen niet kon aandoen, dat geklieder met stukjes vers fruit. Ze at er ongeveer 150 gram van en kreeg daarna een stukje cake dat ze zelf met een lepel wilde opeten. Weer vertoonde ze eerst een wat teruggetrokken, schuchter gedrag, maar weer was dat over na nog geen half uur. Ze gaf zuster Godwine zelfs een handzoen.

Rond 17 uur waren we weer thuis en Elena vroeg nog “appel” (ze noemt alle fruit “appel”). Ik gaf haar een pruim en een nectarine in partjes gesneden. Terwijl ik voor het avondeten zorgde, hield Roger haar een beetje in het oog. Weer speelde ze heel druk met de autootjes. Die lijken haar te fascineren!

Ze at daarna nog mee van onze soep en van onze pasta met pesto, gerookte zalm en geraspte kaas. Het is duidelijk dat ze meer houdt van gekruide gerechten!

En we hebben weer gespeeld. Rond 19:30 vond ik het tijd voor haar nachtritueel: toilet, Bumba, flesje, verhaaltje en bedje. Ze liet zich alles welgevallen en rond 20:30 legden we haar in bed. Ze wuifde nog naar ons en riep: ‘Dada!’ terwijl we de slaapkamerdeur achter ons dichttrokken. Maar we waren nog geen kwartier beneden (ik had pas al haar speelgoed opgeruimd en de vaatwasser in gang gezet) of we hoorden haar wenen via de babyfoon. Roger ging kijken, en liet zich vermurwen: hij had haar bij zich toen hij weer de salon binnenkwam. Met ons gedrieën hebben we nog tot iets voor 22 uur zitten kijken naar plaatjes in boekjes, gerollebold op de sofa, verteld. Elena leek weer helemaal wakker. We kregen nog een laat telefoontje van Elena’s moeder (meisje van ons, we zorgen goed voor haar: niet wantrouwig zijn! Grapje hoor, ik weet wat een moeder voelt!) en het was grappig om te zien hoe Elena probeerde van alles te vertellen tegen haar mama, in haar eigen woordjes, en met veel gebaren… die natuurlijk niet overkomen via een telefoon.

Vlak na dat telefoontje legden we Elena weer in bed, en deze keer viel ze onmiddellijk in slaap. Weliswaar moest haar nieuwe pop mee, moest ik eerst weer een verhaaltje vertellen –  ik heb het wijs gehad over andere kindjes die gingen slapen - en moesten er zoveel mogelijk vroegere knuffels van haar moeder (die nog allemaal in die kamer liggen) mee in bed.

Hieronder enkele foto’s. Door mij en Roger gemaakt, maar met onze GSM of met Roger zijn tablet. Wat mij betreft, om Elena, die al goed weet wat het betekent als ze gefotografeerd wordt, niet te doen “poseren”; wat Roger betreft, gewoon als “probeersel”. Maar niet echt goede foto’s dus.

 Foto’s Roger – maar, ik weet niet meer welke, ook van mij

Elena

Wat is ze veranderd op… ja, toch bijna twee maanden tijd! Haar gebaren zijn veel preciezer geworden, ze eet nu helemaal alleen, zegt vrij veel woordjes (het is wel nog een beetje raden naar wat ze bedoelt). Het viel mij echter op dat ze bijna elk woord dat je tegen haar zegt probeert na te bootsen. Ze vraagt ook van alles de naam en zegt die dan min of meer goed na. Ze leek het rendiertje, de autootjes en  poppetjes die de te warme wasbeurt hadden overleefd, en  de kleurpotloden echt fijn te vinden.

Met haar moeder reden we eerst naar Ikea. Ik had daar immers een speelgoedkeukentje gezien dat ik haar wil laten offreren door Sinterklaas, maar eerst wilde ik het aan haar moeder tonen. Elena (die absoluut het wagentje, dat we hadden genomen om haar eventueel in te laten zitten, zelf wilde voortduwen: een van de andere bezoekers sprak haar erover aan in het Frans: ‘Alors, on apprend à conduire?’ ) ontdekte het onmiddellijk en was er heel moeilijk van weg te krijgen. Ik heb voor een keer heel kordaat moeten optreden: Elena werd er duidelijk niet goed gezind van. Ze weet natuurlijk niet (gelukkig kan ze deze blog nog niet lezen) dat ze binnenkort net hetzelfde krijgt.

Ze was snel getroost: overal in de kinderafdeling vond ze speelgoed naar haar zin. En ze is rijker naar huis gekomen: een stoffen, wasbare en aankleedbare pop en een behendigheidsspelletje waar ze al in de winkel heel handig bleek te kunnen mee omgaan. 

 Foto Roger (met zijn GSM genomen)

Ze heeft heel goed gegeten. Vooral fruit lijkt ze enorm te lusten: ze at deze middag een banaan, een sinaasappel en een nectarine volledig op. Fruitpapjes behoren voor haar al tot het verleden!  Deze avond, na onze maaltijd, had Roger enkele van onze eerste pruimen geplukt en daar kreeg ze ook maar niet genoeg van. We hebben haar echter maar één pruim (in stukjes) gegeven: ze had al zoveel fruit gegeten!

Mijn broccoli-stamppot leek ze niet echt te lusten, maar de tomatensoep en de zalm des te meer.

Na haar toilet had ik haar even op mijn schoot voor de computer genomen, om samen naar Bumba te kijken op You Tube. Ik wist immers dat ze daar van houdt. En inderdaad! Wat zat ze geboeid te kijken!

 Foto’s Roger

Daarna gaf ik haar nog een flesje melk, bracht Roger haar naar bed terwijl ik een boekje zocht om nog even uit te vertellen. Maar van vertellen kwam niets meer. Toen ik boven kwam, lachte Elena nog eens heel lief naar mij en vertrok meteen naar dromenland nadat ik haar een zoen had gegeven.