Kersen en stekelbessen

Vandaag gingen we (na voor mij onder andere een lang telefoongesprek met Nany: 'als we dichter bij elkaar zouden wonen,' zei ze, 'dan zou ik zo vaak bij jou op bezoek komen dat je zou zeggen: potverdorie, is die er weer!') wel wandelen achter de kapel van Helshoven. Schaduw was er inderdaad in de plantages, behalve op sommige plekken... en warm dat het was! Dus dronken we daarna een biertje op het binnenplein van het hoevecafé Heirbaan 66.

Eigen foto's

Gezellig maar eigenlijk wilde ik iets helemaal anders vertellen.

In onze wei staat een wilde kersenboom. Ik wist het niet (ik kom praktisch nooit meer in die wei) maar Roger had het mij verteld en dacht dat de kersen niet eetbaar zouden zijn. Vandaag plukten we er een aantal... en die bleken heerlijk! Niet te zoet maar helemaal niet bitter of zo!
En later, toen Roger binnenkwam van een karweitje in de tuin, had hij stekelbessen bij: ook succulent!

O ja, en Matthias is genezen!

Ontgoocheling en goed nieuws

Na nog wat opruimen en een voorlopig laatste wasbeurt belde ik rond de middag naar dochterlief.

Goed en slecht nieuws kreeg ik te horen: Elena heeft een heel mooi eindrapport... maar Matthias is ziek. Hopelijk niet te erg noch te lang zodat hij van zijn vakantie kan genieten!

Daarna gingen we eindelijk langs bij overbuurvrouw Marie-Claire maar we troffen er alleen haar echtgenoot. We keuvelden een poosje en ik vertelde hem dat we zinnens waren onze dagelijkse wandelingen te hervatten en dat ik vandaag dacht aan de plantages achter de kapel van Helshoven (omdat het vrij warm was en de zon krachtig scheen, en je daar een beetje schaduw vindt) en daarna iets te drinken in "De Kluizenaar". Buurman vertelde ons dat "De Kluizenaar" nog steeds niet open is: men is er nog volop bezig met verbouwingen.

We besloten dan maar naar Heks te rijden, daar een dik halfuur te wandelen in een bosje en daarna iets te drinken bij Stephane Malais. Helaas, Stephane bleek met vakantie tot einde volgende week. Roger stelde dan voor naar "De Horne" in Vechmaal te rijden... maar ook die gelegenheid bleek gesloten.

Dan maar gewoon terug naar huis gereden waar ik een klein uurtje besteedde aan het (hoogst)nodige strijkwerk en Roger daarna het gras afreed terwijl ik voor het avondeten zorgde.

Ik ben een beetje ontgoocheld over deze dag!

Gelukkig bracht deze avond een mail van mijn broertje weer goed nieuws maar daarover later meer.

Filmpje over plastic in zee

Mijn Franstalige vriend die ik maar één keer in levende lijve heb ontmoet in Vresse en later ook Bernadette (de echtgenote van Juan Masondo) stuurden me onlangs een heel "plezant" filmpje over een heel erg probleem (plastic in zee).

Te weinig tijd

Ik ben niet bij Marie-Claire geraakt vandaag. Te veel werk... en als ik heel even tijd overhield, had zij net bezoek. Morgen dan maar?

Dat werk (telefoontjes, wassen, uitpakken, opruimen, tenten laten uitwaaien, ...) was weinig inspirerend moet ik toegeven. We deden ook onze boodschappen. Uiteraard wilde Roger even langs de kringwinkel... en lieten we ons bekoren: we kwamen thuis met weer een boek én een karaf.

Tijdens de boodschappen liepen we ook langs bij de tabakswinkel. De markt in Sint-Truiden (waar de winkel zich bevindt) was weer niet toegankelijk voor auto's en dat zal nog zo zijn tot en met maandag nadat het de vorige weken ook al geregeld zo was, klaagde de uitbaatster. Alle handelaren klagen wegens inkomstenverlies maar met hen wordt geen rekening gehouden!

Thuis

We zijn terug thuis en ik moet toegeven dat ik tijdens de hele reis heel zelden naar het landschap heb gekeken. Ik heb vooral gelezen ("Mali Blues" van Lieve Joris)... en mezelf verplicht niet te krabben.
Ik weet het, het is mijn eigen fout maar we hebben allebei tientallen muggenbeten opgedaan.

Het begon in Privas, waar, toen ik de muggenmelk uit onze bagage haalde, een deel van het kwaad al was geschied. Gisterenavond in Aubigny beging ik dezelfde fout: toen ik inzag dat de combinatie warm weer en nabije vijvers had gezorgd voor zwermen muggen en ik ons wilde insmeren met muggenmelk, stonden we al vol beten.

Ik heb ze geteld onderweg: op mijn twee voorarmen samen heb ik er al meer dan 50. In mijn hals voel ik er een stuk of tien, en de beten op benen, rug en buik heb ik nog niet geteld. Ik vermoed wel dat ik in totaal zo'n honderdtal muggenbeten heb opgedaan! Roger heeft er op het eerste gezicht iets minder maar heeft ook veel last van jeuk!

Ik had arnicagel bij op reis (en die deed mijn rib deugd) en ook calendula... maar geen Aloë Vera. We smeerden geregeld calendula maar dat hielp niet echt. Thuis is het eerste wat we deden ons volledig insmeren met Aloë Vera. Dat hielp een beetje maar... het zal nog vele keren moeten gebeuren.

We vertrokken deze ochtend om 10:15 uur (na een praatje van bijna een half uur met uitbater Philippe die weer heel veel verfraaiingsplannen heeft voor de camping in Aubigny). Weer vroeg ik me af of we er nog zullen komen (hoewel ik hem 'tot volgend jaar' wenste).

De reis verliep vlot behalve op het einde (in België dus) waar we vrij veel files kregen en veel tijd verloren.

We waren pas thuis of onze buurvrouw V.  belde: ze had al zo vaak geprobeerd ons te bereiken, zei ze. Ik heb beloofd volgende week af te spreken. Ook naar mijn moeder Nany gebeld die serieuze problemen heeft met haar voeten en benen, ten gevolge, zo heb ik menen te begrijpen, van ontstekingen in de bloedvaten.

Uiteraard zijn we ook beginnen uitpakken en daar zijn we nog helemaal niet mee klaar! Een eerste was is al wel gebeurd maar er zullen er nog ettelijke volgen.

Ik moest nog een factuur maken voor de KVLS (ik weet het, ik ben geen penningmeester meer maar blijkbaar bekommert zich niemand om de boekhouding in verband met de Limburgse monografieën) en daarna konden we eindelijk eten (voor de verandering onder andere gazpacho... die wel als voordeel heeft dat twee glazen je het equivalent van ongeveer 500 gram groenten geven).

En... morgen wil ik ook even naar Marie-Claire (onze overbuurvrouw). Ze is er weer in geslaagd tijdens onze afwezigheid onze post zo te sorteren dat het voor ons heel overzichtelijk was!

Zoeken naar een restaurant

Morgen willen we naar huis - ondanks de muggenmelk elk tientallen muggebeten en ik een gekneusde rib rijker - en Roger wilde nog een laatste keer op restaurant gaan.

Na nog eens snelle boodschappen (onder andere twee cadeautjes voor Matthias gekocht, want op de markt in Pamiers had ik enkel spullen voor de meisjes gevonden; en eieren plus bananen voor morgen onderweg) gingen we op zoek naar een restaurant dat open is. Het werdd een ware zoektocht. Het restaurant de la Gare, vlakbij het vroegere station dat we niet kenden, is 's avonds gesloten; het café de la Poste biedt alleen ontbijten aan; Le Temps des Mets blijkt gesloten. Een beetje wanhopig kwamen we picknicken bij de tent.

Het vroegere station 

Op dat moment komen er twee Nederlandse caravans zich vlakbij ons perceel installeren. Ze bleken elkaar te kennen en dat maakte dat er deze avond druk Nederlands werd gesproken in onze buurt.
Maar ondertussen had Roger voorgesteld in Argent sur Sauldre te gaan eten. Gelukkig dacht ik eraan even te googlen naar de paar restaurants in die gemeente: ze bleken allebei gesloten vandaag.

We reden dan maar terug naar centrum Aubigny waar we een poosje wandelden en in een smal, kort straatje de Mahattan vonden die een menu naar onze smaak aanbood.
We besloten er deze avond te gaan eten. We dronken nog een biertje tegen de dorst (het was 29°C in de schaduw) in ons "stamcafé"  en reden daarna terug naar de camping waar we tot 19 uur wat rustten en wat lazen.

En dan gingen we eten. Deze keer nam ik wel een menu. De prijs ervan deed me (terecht) vermoeden dat ik het ongeveer zou opkrijgen. Het was heel lekker: eerst salade van latuw, tomaat, biet, maïs, mozarella, daarna kip colombo met rijst. Alleen de rijst heb ik laten liggen. Roger at à la carte: slaatje met garnalen en gekruide gehaktballen. Als dessert had ik recht op kaas of fruit maar omdat ik helemaal geen honger meer had, mocht ik dat vervangen door een koffie die Roger opdronk.

Eigen foto's

Frieten

Iemand vraagt me in een mail wat ik heb tegen frieten. Persoonlijk heb ik er niets tegen, vind ze zelfs lekker als ze goed zijn klaargemaakt (wat nog niet overal in Frankrijk het geval is), al eet ik er telkens maar een stuk of 10 van.

Maar (ik geef toe, volgens degene die Roger mijn goeroe noemt) om te beginnen bevatten aardappelen te snelle koolhydraten. Je zou dus denken dat de olie (zijnde vet) een positieve invloed heeft... maar meestal wordt voor frituurolie zonnebloemolie gebruikt: te veel ontstekingbevorderende omega 6-vetzuren (en ontstekingen zijn vaak de oorzaak van hartproblemen). En dan is er nog iets heel ongezond dat resulteert uit frituren maar de naam daarvan ben ik weer vergeten.

Dus moet Roger (en eigenlijk iedereen en ik ook dus) niet te vaak frieten eten.

Vroeger dacht ik dat elke plantaardige olie beter is dan dierlijk vet maar zo simpel is het niet, heb ik ondertussen geleerd.

Terug naar Aubigny sur Nère

We reden vandaag terug naar Aubigny. 630 kilometer, voornamelijk langs snelwegen (tolwegen). Saai dus al werd die saaiheid getemperd door de variatie aan landschappen. En door de herinneringen: praktisch elke aanwijzing onderweg riep een herinnering op en heel vaak zeiden we tegen elkaar dat we "daar" waarschijnlijk nooit meer zouden komen. Dat was ook ons gevoel tegenover Mirepoix toen we de stad verlieten.

Na enkele haltes kwamen we aan op de camping van Aubigny om 17:40 uur. Philippe vertelde ons dat onze favoriete plek nog vrij was.

Volgden snelle boodschappen, een picknick op de camping (gaspacho, gerookte haring, kaas, abrikoos en brood), onze installatie en zoeken voor morgen naar een bepaald restaurant... dat niet meer blijkt te bestaan. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk weer bij de tent eten (het campingrestaurant gaat pas donderdag open).

Pamiers en invasie op de camping

Gisterenavond laat kregen we nog verre muziek te horen. Volgens de uitbater een buurtfeest in Mirepoix.

Terwijl Roger deze ochtend een douche nam, reden er een stuk of vijf campers de camping binnen. Ze kwamen zich in onze buurt installeren, er volgden er nog een stuk of vijf en een van de chauffeurs groette me. 'Nous sommes tout un troupeau,' vertelde hij me, 'nous sommes 24.'

Ik dacht dat hij bedoelde 24 mensen maar toen er nog campers aangereden kwamen, begreep ik dat hij het had over 24 campers. En 45 mensen. Ze kwamen allemaal in onze  buurt staan.

Wij reden naar Pamiers. Ook een herinnering aan heel lang geleden. Minder aantrekkelijk dan Chalabre... maar er was een markt aan de gang en daar kan Roger niet aan weerstaan. Het toppunt is echter dat ik degene was die zich deze keer liet verleiden: ik kocht een waaier voor Elena en Eva en twee poppen, een echte jongen en een echt meisje. Die laatste zijn bedoeld om bij ons te blijven: bij hen thuis hebben de kindjes al voldoende poppen.

Het was warm (29°C) en we dronken nog een biertje in een café dat kort daarop sloot voor de siësta.
Wij liepen nog even rond in Pamiers en reden daarna terug naar Mirepoix waar we een late brunch aten op de camping.  Nu stonden er buiten de eigenlijke camping ook tientallen campers en caravans.

Eigen foto's

Foto's Roger

Na nog wat lectuur en een dutje gingen we op restaurant in het stadje. We hadden een gelegenheid gevonden waar ze meer traditionele gerechten serveren (en dus meestal zonder frieten: onze aardappelbereiding aten ze vroeger slechts sporadisch in Frankrijk; wel kreeg en krijg je bij elke maaltijd brood waarvan je slechts maximaal een hompje eet) en we namen allebei inktvis op een bedje van licht gestoofde groenten en gekonfijte citroen. Ik vond het heel lekker (maar weer te copieus), Roger was ontgoocheld.

Later op de camping begon de avond heel rustig tot de 45 gepensionneerde bewoners van de 24 campers begonnen (vaak vals) te zingen. Telkens als ze even zwegen, hoorden we weer de nachtegaal.

En...gelukkig gingen de feestende gepensionneerden om 22 uur naar hun respectievelijke camper en keerde de rust terug.

Een dag vol nostalgie

Gisterenavond, dat vergat ik te noteren, hoorden we een nachtegaal zingen. Afijn, dat dachten we. Vandaag heb ik wat gegoogeld en we bleken gelijk te hebben.

Roger stond deze ochtend om 8 uur op en wekte mij om 8:30 uur: ik heb zeker een uur met ochtendhumeur rondgelopen: veel te vroeg was dat!

Rond 10 uur (dan pas: waarom mocht ik dan niet wat langer slapen?) vertrokken we naar Chalabre.Via een smalle kronkelende weg. Voor ons rezen de Pyreneeën op, met besneeuwde bergtoppen.

In Chalabre leek niets veranderd: het  restaurant waar we de allereerste keer dat we er waren aten, waar we het vlees niet lustten dat kleine Hendrik in onze plaats opat; de straten afgezoomd met platanen, de grote, oude huizen, het marktplein met de overdekte halle. We liepen er een poosje rond en besloten dan op zoek te gaan naar Meric.

Eigen foto's

Foto Roger

De toegang naar het domein met (vroeger) camping en boerderij vonden we op de weg naar Limoux. We aarzelden even maar liepen toen toch maar richting boerderij... en werden verjaagd door een blaffende hond die kwam uit een gebouwtje dat er vroeger niet stond.

Foto's Roger

Dus reden we terug naar Chalabre en van daar naar Colombe sur l'Hers waar we ook ooit kampeerden in de camping de la Prade.

Daarna reden we naar Le Peyrat. Het kerkje stond open. Toen we er wilden binnengaan, vertelde een priester ons dat we te laat kwamen voor het doopsel. Na een kort gesprek liet hij ons het kerkje bezoeken.

Eigen foto's

Foto Roger

Uiteindelijk reden we terug naar onze camping waar we picknickten bij de tent. Na een beetje lectuur en een kort dutje gingen we terug  naar het centrum van Mirepoix. Weer een dik uur kuieren en een biertje drinken onder een van de galerijen.

Eigen foto's

We aten deze avond weer bij de tent. Ik merkte wel dat Roger de menu's bekeek in Mirepoix maar nogmaals:  ze servern er altijd frieten bij en die moet Roger best niet te vaak eten.

Daarna maakten we een lange wandeling rond de camping, door velden en bosjes. Gelukkig was Roger bij mij, want ik zou verloren gelopen zíjn.

Terwijl Roger later wat rustte, geraakte ik in gesprek met onze buurtjes: twee kindjes van 4,5 en 5,5 jaar die in een joert leven met hun ouders. Ze vertelden me over hun familie, hun babybroertje, de reden waarom ze de zomer in die joert doorbrengen, dat ze vegetarisch zijn, ze praatten over de school, hun spelletjes, hun vriendjes enzovoort.

En terwijl ik dit schrijf zie ik een verdwaalde egel onze tent naderen.

Naar Mirepoix

Roger had zin om nog eens naar Chalabre te gaan. In de Pays Cathare, ja, maar eigenlijk louter om sommige plekken, waar we heel lang geleden vertoefden, terug te zien. Carcassonne zouden we links laten liggen wegens derig jaar geleden al te druk, en Puivert en Montsegur hebben we bezocht toen er nog praktisch geen toeristen waren in de streek en toen het nog gratis was.
Omdat de camping bij Chalabre, Meric, waar we enkele keren gelogeerd hebben, niet meer bestaat, besloten we naar Mirepoix te rijden waar we volgens  Google een fatsoenlijke kamping zouden vinden.

We vertrokken om 10:30 uur via de snelweg naar Carcassonne, verlieten de snelweg om 11:45 uur en reden verder langs gewone wegen. Na een picknickhalte reden we Mirepoix binnen om 13:40 uur. De camping ligt aan de rand van het stadje maar bleek pas open om 14 uur. Gelukkig had de uitbater ons gezien: we mochten ons meteen inschrijven.

Nadat we waren geïnstalleerd gingen we naar de stad waar we een paar uur kuierden en uiteindelijk iets dronken (biertje voor Roger, blanquette de Limoux voor mij) op de markt met zijn galerijen gevormd door de brede overkraging van de eeuwenoude huizen.
De prachtige kathedraal bezochten we uiteraard ook.
Herinneringen! Het  is meer dan 30 jaar geleden  dat we hier het laatst waren. Wel is het jammer genoeg veel toeristischer geworden.

Na nog snelle boodschappen besloten we op die markt te gaan eten. Roger nam een menu à 16 euro (en kreeg daardoor voldoende groenten), ik een omelet met hesp en champignons en sla, maar ik kreeg weer niet alles op.
Het valt me wel op dat tegenwoordig bij praktisch elk gerecht frieten worden geserveerd (vroeger was dat niet het geval) en dat je veel meer dikke mensen ziet dan destijds.

We zitten nu onder onze leeftent. De camping leek heel rustig tot... er een feest losbarstte in het nabije sportcomplex: hinderlijke muziek!

Morgen  een uitstapje naar Chalabre (20 km van hier)?

Eigen foto's

Foto's Roger

Te snel geoordeeld

Foei! Ik die probeer dat niet te doen betrap mezelf erop dat ik het wel deed gisteren.
Toen ik deze ochtend in Pézenas naar het sanitair ging, zag ik de poetsvrouw schoonmaken, zoals elke ochtend. In het terug naar de tent lopen, passeerde ik de afwasbakken... en die bleken heel proper. Dat ze gisteren zo vies waren, lag dus niet aan het personeel van de camping maar aan een kampeerder!

33°C In de schaduw

Toen ons eerste matras stuk bleek, hadden we al anderhalve nacht op de grond geslapen. Op keitjes onder andere. Ik voelde al een poosje dat dit mijn ribben geen deugd had  gedaan maar omdat de pijn enkel zeurend was, heb ik ze al die tijd niet ontzien. Met alle gevolgen van dien: vandaag van bij het opstaan pijn bij praktisch elke beweging en zeker als het een beetje schokt.

Toch gingen we naar het centrum, ondanks de 33°C in de schaduw. Eigenaardige stad die van mij bijna een shopster maakt. Maar de winkels zijn toch zo mooi. En die paleizen, die straatjes!
Uiteraard dronken we nog een biertje voor we terugkwamen naar de camping.

Eigen foto's

Daar deed Roger een dutje terwijl ik wat las... en pufte van de warmte.

Iets voor zeven uur kregen we een welgekomen briesje. We aten bij de tent (te veel volk in het restaurant: ik hoor ze nu nog door elkaar praten) en...we hebben gezien dat de afwasbakken heel vuil zijn (gelukkig hebben we een waterkraantje vlak bij ons perceel) en de keuken van het restaurant grenst aan die bakken. Ik stel me dus vragen over de hygiene in de keuken.

In het centrum zagen we dat het deze avond Fête de la Musique was. Is er daarom zoveel volk?
Nee, wij zijn er niet naartoe gegaan, we hadden geen zin in massa's volk. In de plaats hebben we wat rondgereden in de buurt. Langs smalle veldwegen met af en toe een huis of een boerderij op een groot terrein en dorre weiden.

Het is nu 22:30uur. De krekels, die de hele dag hebben gezongen, zwijgen; in de verte hoor ik muziek en geroep en vanuit het restaurant komt nog steeds geroezemoes.

Naar Pézenas

Voor ik aan mijn dagrelaas begin: vandaag is het een beetje feest, want "mijn" zieke werd uit het ziekenhuis ontslagen!

Ik wilde graag nog eens naar Pézenas, in de buurt van Montpellier. Ik denk dat het zeker 10 jaar geleden was. Roger vond dat een goed idee, dus stelden we deze ochtend om 10:15 uur onze GPS in op die stad. Ik wist  dat we eerst even langs departementales zouden rijden maar na een heel uur op heel smalle, kronkelende bergwegen besefte ik dat er iets niet in orde was. Inderdaad: de GPS stond ingesteld op "tolwegen vermijden". Nadat we dat hadden uitgeschakeld werden we terug naar Privas gestuurd om van daaruit een heel andere weg te nemen. Meer dan een uur verloren dus en toch vervroegde de verwachte aankomsttijd met een half uur.

We reden dus langs snelwegen (druk!), langs uitgestrekte vlaktes en  mooie afgeronde bergen van de Cevennes, en kwamen na een paar korte haltes om 14 uur aan in Pézenas.

De vroegere oude camping bestaat nog steeds. De uitbaatster herkende ons meteen, vertelde ons dat papy en mamy die vroeger samen met haar en haar man de camping runden,  overleden zijn, dat zij kanker heeft, dat er niets veranderd is op de camping behalve het restaurant dat uitgebreid werd, dat ze minder klandizie heeft wegens ziekte en overlijden van trouwe klanten, enzovoort.

Terwijl we ons installeerden, bedacht ik dat het misschien ook lag aan het feit dat de camping zo ouderwets is. Koterijen, vervallen gebouwtjes, wc's zonder bril... maar met voor ons nog steeds de charme van weleer.

Het was heel warm (31°C) dus liepen we niet te voet naar het stadje zoals we vroeger deden. We vonden echter geen parkeerplaats tenzij op de weg terug naar de camping en waren dus toch verplicht een heel eindje in de zon te lopen.

Pézenas is een heel mooi stadje... maar blijkt veel toeristischer te zijn geworden. Jammer... want dat brengt drukte met zich mee.

Na een korte wandeling dronken we een biertje op een terras.

Deze avond besloten we in het campingrestaurant te eten. Ik nam het voorgerecht "salade gourmande" (meer dan voldoende voor mij en mét vlees en groenten) en Roger gebakken foie gras (met een slaatje).

We zaten daarna nog een poosje bij de tent en stelden vast dat je hier meer privacy hebt dan in Privas dankzij haagjes rondom de percelen.

Eigen foto's

We zitten nu in onze leeftent... en buiten hoor ik een uil.

Voordeel van dit toetsenbord gekoppeld aan mijn gsm

Toen we daarstraks naar de bar liepen (vlak naast het onthaal) merkte ik dat je hier apart moet betalen voor wifi... en niet weinig. Je kunt wel elke dag een half uur gratis surfen in de bar.

Nu, ik had niet naar wifi gevraagd en dus hebben we die niet bij onze tent. Ik had immers in Aubigny (waar we wel gratis wifi kregen) opgemerkt dat mijn gsm weigerde via die wifi online te gaan... wegens niet veilig maar dat ik wel zonder probleem online geraakte zonder die wifi (mobiele data is ingeschakeld op mijn gsm).

Dus vroeg ik hier niet naar de wificode, omdat ik vermoedde dat ik, net zoals in Aubigny en Cluny, zonder probleem online zou geraken.
En ik  heb zo'n vermoeden dat een tablet of een laptop dat niet mogelijk zou gemaakt hebben.

Lummelen

Van deze met bergen omzoomde kamping rijdt geen bus naar Privas. Te voet is het zeker een halfuur steil klimmen en ik vrees dat mijn gewrichten dat niet aankunnen.

Dus reden we er naartoe na onze brunch. Helaas, we vonden geen parkeerplaats en, voor we het wisten, zaten we weer buiten de stad op zo'n smalle bergweg waar rechtsomkeer maken slechts mogelijk was in het volgende dorp. We reden dan terug naar Privas waar we na een poosje zoeken een parkeerplaats vonden aan een van de randen van de stad. Stad die er van ver mooi had uitgezien maar die ons vanop die parkeerplaats veel minder aantrekkelijk leek. Zouden we ons er wel in wagen, vroegen we ons af en toen bleek dat noch Roger noch ik er echt zin in hadden.

Dan maaar  terug naar de camping nadat we enkele boodschappen hadden gedaan.  Wat rondgewandeld op de immense camping (ook belastend voor de gewrichten wegens heel steile paden), wat gelezen (onder andere in het boek  van Ivo, deze keer over Dirk Lambrechts en "leugens" ontdekt die Dirk zaliger zelf rondstrooide) en gaan kijken in de bar-restaurant van de camping wat er deze avond geserveerd werd. Er zat niemand in de bar, maar des te meer volk aan het zwembad, en er stond enkel gegrilld vlees op de kaart.

Dus, na nog een beetje lummelen bij de tent en een biertje met olijven in de schaduw van "onze" geurende lindeboom, toch weer bij de tent gegeten. Nog eens gazpacho gevolgd door een groentemacedoine en een stuk speltbrood met rillettes. Een perzik en een blokje bittere chocola om de maaltijd af te sluiten.

Eigen foto's

Foto's Roger

Naar de Ardèche

Alvorens mijn relaas te beginnen, een antwoord op een vriendin van mij: jawel, we maken foto's maar ik ga die pas toevoegen als we thuis zijn: ik vind het al werk genoeg om de tekst via dat kleine scherm in te voeren.

We wilden vandaag naar Vernoux en Vivarais rijden. Lang, heel lang geleden hadden we daar gekampeerd met onze kinderen.

Om 10;30 uur verlieten we Cluny richting Macon waar we in een Decathlon twee nieuwe matrasjes kochten. We hadden immers slecht geslapen omdat ons matras een lek vertoonde en we dus eigenlijk op de grond lagen.

Daarna ging het richting Lyon via de snelweg die we iets over 12 uur verlieten om verder te rijden via gewone wegen.
We volgden een poosje de vallei van de Rhone met veel wijngaarden op de flanken van de heuvels.

Na een snelle picknick dommelde ik in en ik schoot wakker toen we een rotsachtige berg opklommen via haarspeldbochten. Blijkbaar waren we in de Ardèche.

Na meer dan een uur gereden te hebben op smalle, kronkelende bergwegen bereikten we Vernoux. De camping van weleer vonden we niet. Dan maar het office du tourisme gezocht. Ze legden ons de  weg naar de camping uit.

Toen we hem vonden, merkten we dat hij niet bewaakt was, dat er praktisch niemand stond en beslisten we via de GPS een andere kamping in de buurt te zoeken.

Dat resulteerde in weer bijna een uur kronkelende smalle bergwegen.Vroeger vonden we zulke situatie avontuurlijk, nu waren we het beu (tja, we worden oud) en zodra we een grotere weg bereikten, besloten we niet verder te zoeken naar die camping vescholen in de beboste bergen maar verder te rijden (langs een grotere weg dus) naar Privas.

Daar vonden we  om 17;55 uur een heel grote camping. Er was plaats maar pas om 18:40 uur waren we ingeschreven, zoveel formaliteiten moesten er vervuld worden.

We deden nog snel boodschappen in het grootwarenhuis tegenover de camping, aten weer bij de nog niet opgezette tent (gaspacho - zodat we heel veel groenten zouden eten - rilletes, rabarbermoes, brood en abrikozen). Daarna installeerden we ons fatsoenlijk en pas om 21 uur konden we een korte verkenningswandeling maken op de camping.

De camping is heel ruim, de percelen ruim genoeg, het sanitair heel proper maar er zijn veel muggen. Er zitten weer opvallend veel Nederlanders.

Boeuf bourguignon

Gisterenavond kregen we van 23:30 uur tot 23:40 uur regen, gevolgd door heel even hevige wind. Vandaag was het opnieuw mooi weer hoewel iets koeler dan gisteren.

Dat ik vaak geen zin heb om op restaurant te gaan heeft te maken met mijn mussenmaag versus de Franse manier van eten. Als ik voldoende groenten wil, ben ik verplicht een menu te nemen. En dat krijg ik niet op. Een enkele schotel (en dan liefst het voorgerecht omwille van de groenten) zou te doen zijn... maar het zijn vaak de hoofdgerechten die me het meest bekoren.

Deze ochtend kuierden we nog eens in Cluny (in de Bourgogne) en dronken we weer een biertje in de "Nation". Ik zag op de kaart dat ze er kikkerbilletjes en boeuf bourguignon serveren en ik kreeg heel veel zin in een van die twee gerechten. De billetjes schrapte ik echter omdat ik het te wreed vond kikkers op te offeren alleen voor hun billetjes.

We picknickten 's middags echter weer bij de tent.
Daarna liepen we terug naar het centrum. We vonden nog straatjes die we niet kenden, bezochten de abdijtuin en de geurende kruidentuin. Uiteindelijk dronken we nog een biertje in de Nation...en besloten er  boeuf bourguignon te eten.

Foto's Roger

Eigen foto's

Na nog een korte wandeling gingen we opnieuw zitten op het terras van de Nation en bestelden 1/4 liter wijn, 1/2 liter water en 2 keer boeuf bourguignon. Geen menu dus (hoewel ze niet duur waren).
Het heeft gesmaakt... maar we aten dus wel heel weinig groenten.

UIteraard heb ik tijdens en na het avondmaal mijn hobby beoefend: heel veel volk op dat terras en er werd opvallend veel Noord- en Zuid-Nederlands gesproken. De meeste mensen namen een menu (voorgerecht, hoofdgerecht en dessert) en alle drie de gerechten waren zo copieus dat ik  niet begrijp waar de mensen dat allemaal steken!