Ik maak geen reclame voor Delhaize vandaag

We kregen de hele dag regen! Geen wandeling dus, wel enkele boodschappen gedaan (en die laatste vertaling nagelezen, facturen geschreven en opgestuurd, getelefoneerd met Nany en de keuken een snelle beurt gegeven). Bij Delhaize onder andere mosselen gekocht. Zoals altijd als we mosselen eten, maakte Roger die klaar. Hij zei tijdens de bereiding al meteen dat hij ze niet veel zaaks vond.

Inderdaad: er waren meer schelpen dan mosselen, en ze hadden weinig smaak (dat lag duidelijk niet aan de bereiding, want de mosselgroenten smaakten heerlijk). Ik heb nog niet de helft van mijn portie opgegeten: geen reclame voor Delhaize!

Ik heb dan maar een boterham met kaas gegeten en daarna  broccolisoep voor morgenavond klaargemaakt. Morgen krijgen we immers mijn schoolvriendin Denise en vriend Walter op bezoek. Lieve Denise, voor de bereiding van de rest van ons avondmaal heb ik geen tijd gekregen: daar zorg ik morgen voor terwijl we gezellig aperitieven. En voor ‘s middags heb ik iets heel eenvoudigs voorzien!

Na ons mislukt avondmaal nog even mijn mails gecheckt. Een andere vriendin moet nu ook pilletjes nemen tegen te veel cholesterol! Leren die artsen dan nooit bij? Die statines zijn gewoon gevaarlijk. Veel beter zou het zijn patiënten erop wijzen dat ze anders moeten eten: zo goed als geen suiker, veel minder dierlijk vet, meer vette vis en olie met voldoende omega 3-vetzuren,  geen witte bloem (en dus geen gebak, taart, koffiekoeken, wafels, koekjes enzovoort wegens te veel transvetten, suiker en andere koolhydraten met te een hoge glycemische index). Maar nee, snel een pilletje voorschrijven is natuurlijk gemakkelijker (ik weet het, Rogers dokter doet het ook, daarover straks een anekdote): om zich op de hoogte te houden van de laatste bevindingen op gebied van de verhouding voeding-gezondheid hebben die artsen immers geen tijd!

Mijn tante-vriendin Françoise is onlangs bestolen geweest: ook het gevolg van dat avontuur wilde ik even volgen op haar blog. Het houdt niet op: voor enkele maanden haar echtgenoot, mijn “Nononc”, voor enkele weken de dochter van mijn zus! Ik vind het een vreselijke evolutie!

Daarna heb ik het boek “L’oeil du Lapin” uitgelezen. Gewoon prachtig!

O ja, om deze post te eindigen nog even de beloofde anekdote. Roger heeft de laatste tijd ook vaak last van rugpijn. Zeker als hij mijn huishoudtaken overneemt. Hij dacht dat het van zijn nieren kwam, ik was er zo goed als zeker van dat hij hetzelfde voelde als ik. Roger sprak erover met zijn dokter die beaamde dat het lag aan zijn ruggenwervels en die meteen een medicijn voorschreef. Ik heb Roger afgeraden dat in te nemen: geregeld stappen en het werk doseren helpt ook!

Ja, maar het werk doseren betekent wel dat onze tuin nog steeds niet opgeruimd is!  Een goed excuus dus!

Over carnaval, de kindjes, border collies, heemkunde en Paco de Lucia

Toen we haar afhaalden, begon Elena meteen te vertellen over morgen; dan zou ze verkleed naar school gaan. Ze had een roze jurk gekregen, en een kroontje, een tasje, schoentjes met hakjes (gevaarlijke klompen merkte ik later op!) en een toverstaf.

 

 Slechte, maar ik heb geen andere, foto’s van Roger

Bij Lutti troffen we een slapende Matthias aan. Ook tegen Lutti vertelde Elena over haar roze jurk. Toen wij haar vroegen of ze zich in een fee zou verkleden, werd ze bijna boos om zoveel onoplettendheid: ‘Nee, in een roos kleedje!’ (kleedje zijnde Vlaams voor jurk).

Uiteraard werd Matthias onderweg wakker en hij wilde aan tafel dus ook brood en yoghurt, net zoals zijn zus. Wat kan die toch ongelooflijk veel eten zonder dik te worden. En toch is hij rustiger dan Elena.

Tijdens de maaltijd begon onze dochter over het overlijden van Paco de Lucia. Ze wist niet wie dat was (maar wist wel dat wij van Flamenco houden). Roger en ik vertelden haar dat wij niet hoog opliepen met die “artiest” (en we zijn niet de enigen!).

Uiteindelijk ging Matthias toch een dutje doen, Elena volgde hem (nadat ik had verteld over Hansje en Grietje) maar stond vrij meteen alweer op.

 Foto Roger

Nadat ze wat voor de tv had gehangen (“filmpjes kijken” en half in slaap vallen) heeft ze heel druk “dokter” gespeeld met haar poppen en begon ze daarna poppetjes tot leven te brengen. Schattig hoe ze tegen zichzelf verhalen vertelde!

 Foto Roger

Daarna volgde een vieruurtje samen met een weer wakkere Matthias, nog spelletjes met opa terwijl ik kookte en tussendoor af en toe Matthias hielp in zijn zeldzame pogingen om te stappen. Het lijkt wel of die grote jongen het verder proberen niet echt nodig vindt: al kruipend komt hij snel genoeg waar hij wil zijn!

 Foto Roger

O ja, ik schreef hierboven “grote jongen”: toen ik daarstraks naar Matthias verwees als naar de “kleine jongen” (verordening van Elena onlangs, want ‘grote jongens gaan naar school en zijn kleuters’), wees Elena mij terecht: ‘Kijk eens naar Matthias, oma! Hij is al een grote jongen!’ Goed dat ik het weet!

Roger en ik vertrokken vlak na het avondeten: Roger had deze avond een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Eigenlijk werd die bestuursvergadering voorafgegaan door een (naar het schijnt interessante) vergadering met Rombout Nijssen waar alle leden mochten op aanwezig zijn, maar toch vond ik het verstandiger als Roger mij eerst thuis zou afzetten: wat moest ik anders doen in dat lokaal tijdens de bestuursvergadering?

Thuis zette hij onze broodoven nog aan het werk voor hij verder reed naar Heks.

 Foto Roger

En ik heb nog wat genoten van “L’oeil du lapin” van Cavannas, en vond een reactie van een mij onbekende Spanjaard op mijn post van 10 november 2012. Met een interessante verwijzing naar zijn blog over onder andere border collies.

O ja, Roger krijgt bij onze dochter meer tijd dan ik om de krant door te nemen. En hij viel op een bericht dat mij erg verontrustte:

 Foto Roger

1500 euro boete als je die depotplicht niet nakomt: vreselijk! De beide keren dat ik in Nederland uitgaf (en de uitgever dus niet zelf voor dat depot zorgde), kreeg ik een brief toegezonden om me eraan te herinneren dat ik niet aan die plicht had voldaan!

Over Brustem (onder andere)

Omdat Roger nog eens mijn werk overnam (en dus de salon schoonmaakte), kreeg ik de tijd om een klein uurtje te wandelen met hem.

We reden eerst naar Sint-Truiden waar we nog iets wilden kopen in de Lidl. Die pas was verhuisd naar een andere locatie waarvan het vandaag de opening was; en daarom probeerden wij daar zo snel mogelijk weg te komen: te veel volk!

We vonden er ook niet wat we zochten, maar wel in een winkel (lach me niet uit hé) die ik helemaal niet kende: “Action”. We vonden daar zelfs zoveel zaken die ik nodig had dat we rond de 25 euro moesten betalen aan de kassa. Wat een geluk voor onze portemonnee dat ik niet graag shop!

En daarna begonnen we eindelijk aan onze wandeling in Brustem (op de weg naar huis dus). We liepen in de buurt en zelfs langs het militaire vliegveld. Wat een rust en wat een lentegevoel!

 

 Eigenaardig gebouw: het lijkt wel of twee aanpalende huizen werden omgebouwd tot één schuur (foto’s Roger)

Die kant van Brustem had ik nog nooit gezien: ik vond het dus een leerzame wandeling.

Daarna keerden we terug naar de auto via de “Chaussée d’Amour”. Waarschijnlijk heel “plezant” voor Roger (hoewel de prostituees precies op dat moment leken vrij te hebben: er zaten er weinig te wuiven naar voorbijgangers) maar ikzelf vond het er zo vreselijk druk!

En toch was er weer een verrassing:

 Foto Roger

Weer een schoen gevonden dus!

Thuis heb ik eerst gekookt (heel eenvoudig wegens te weinig tijd), daarna nog vertaald (ik ben zo goed als klaar met die laatste job: alleen nog nalezen), heb ik eindelijk mails die al lang wachtten beantwoord, “rokend” met mijn “shisha-pen.

Wel, het geeft toch niet hetzelfde gevoel als met een echte sigaret, moet ik vaststellen!

Ik eindig deze dag met een gewone (echte dus) sigaret waar ik enorm van geniet! En Roger is ook een sigaar aan het roken en geniet daar ook duidelijk van!

 Eigen (slechte) foto

Ik heb de neiging om het genot van een echte sigaret te vergelijken met de geneugtes van slapen onder een tent, en die elektronische met slapen in een hotelbed. En… ik verkies de tent! Ik weet het: eigenaardige vergelijking!

De Tjenneboom

De eerste keer dat ik die boom zag, was toen de tante Laure zaliger van Roger ons er naartoe bracht. Later zijn we er nog geregeld naartoe gewandeld. Het verhaal van de zogenaamde “heks Tjenne” is afschuwelijk maar de plek zelf ademt een tastbare rust uit.

Ik herinner me dat we, lang geleden, met de broer en schoonzus van Roger dezelfde korte wandeling maakten als vandaag en dat Rogers broer op een zeker ogenblik zei dat hij wel uren zou kunnen blijven zitten bij die boom. Een (voor mij mystiek) gevoel dat ik meteen herkende!

We hebben vandaag dus inderdaad een vrij korte wandeling kunnen maken, ondanks mijn vele vertaalwerk. Dat ik daar tijd voor kreeg, heb ik te danken aan Roger die in mijn plaats de badkamer enzovoort op de verdieping schoonmaakte (maar daardoor geen tijd kreeg om de tuin verder op te ruimen: werk moet je immers doseren op onze leeftijd).

Dat het eindelijk nog eens naar de vrij dichtbije Tjenneboom ging, is dan weer te danken aan een gebrek aan tijd: ik kon me geen uren vrije tijd permitteren!

We liepen van Voort naar de Tjenneboom en terug: nog geen uur (vooral klimmende) beweging dus, maar wel heel rustgevend, zoals altijd op die plek! En weer opvallend: hoewel het door de wind eerst heel koud aanvoelde, begon het, naargelang die holle weg dieper werd, veel warmer aan te voelen. Dat hebben konijnen ook geweten, denk ik: we ontmoetten ontelbare holen!

 

 

 Waarom liggen al die peren verspreid over de plantage?

Foto’s Roger

Verslaving

Toen ik deze middag de deze ochtend binnengekomen vertaling eindelijk kon zien (ik had eerder op mijn smartphone gemerkt dat er een job was aangekomen, maar kon de bijlage niet checken: onze internetverbinding bleek de hele ochtend verbroken en via mijn pc geraakte ik dus niet online) dacht ik dat het, ondanks de omvang, een makkie zou zijn. Ik vergiste me, stelde ik vast zodra ik eraan begon na onze boodschappen: hiermee zal ik enkele dagen zoet zijn!

Maar we gingen dus eerst uitgebreid boodschappen doen. Onder andere tabak kopen. Roger had me onlangs voorgesteld het even te proberen met alleen een e-sigaret (en hij heeft gelijk: waarom dat niet proberen vermits die “shisha pen” mij eigenlijk hetzelfde voldane gevoel en ongeveer dezelfde smaak geeft als een echte sigaret, en ik op die manier geen teer binnenkrijg).

Wel, deze avond, na ons maal (de linzensoep die ik eigenlijk zaterdag al had beloofd aan Roger), terwijl ik nog vertaalde en later keek naar een aflevering van Star Trek, heb ik het alleen met die “pen” gedaan – ondanks alle tabak die ik in huis heb.

Ik merk wel dat ik bepaalde handelingen (het “ceremonieel” dus) mis. Ik heb de neiging om een aansteker vast te grijpen, om as dat er niet is, af te kloppen, om mijn “pen” (onnodig) zorgvuldig neer te leggen op de rand van een asbak,…

Wij rokers zijn dus aan veel meer verslaafd dan aan die nicotine!

Schalkhoven, Bilzen en spaghettiavond in Engelmanshoven

Wat een zonnige zondag weer!

Het begon met een hartverwarmend berichtje van vriend Lieven: hij en Diane zijn gisteren bij zuster Godwine geraakt en hebben haar het nieuwe Pater Pio-beeldje overhandigd.

Na onze brunch stelde Roger een wandeling in Schalkhoven voor. Daar vonden we een enorm gebouwencomplex waarvan Roger vermoedde dat het een vroegere molen was. En enkele heel grote boerderijen.

 Foto’s Roger

We wandelden tot even buiten het dorp maar moesten op onze stappen terugkeren wegens te veel modder (we hadden onze wandelschoenen niet aan).

 Foto Roger

Daarna reden we naar Bilzen, waar we deze keer niet in het park rondliepen, maar wel de 80 trappen van de Borreberg bestegen (wat mijn knieën en mijn hoogtevrees geen deugd deed). Daarboven, terwijl ik letterlijk en figuurlijk op adem kwam, besteeg Roger nog de uitkijktoren van waarop hij enkele foto’s maakte.

  Foto’s Roger

Nadat we (langs een kortere en minder steile weg) terug naar het centrum waren gelopen, wandelden we naar de auto en reden we naar huis.

 Foto Roger

Kim (de zoon van overbuurvrouw Marie-Claire) en Jelle organiseerden vandaag een spaghettiavond in Engelmanshoven, ten gunste van “Kinderen van Limburg” (en ze kregen meer dan 220 inschrijvers). Dat maakte dat ik deze avond niet moest koken.  De saus (bereid door Jelle) was bijzonder lekker, en de Riojawijn uitstekend. Toen ik een tweede glas vroeg, kreeg ik van Jelle de rest van de laatste geopende fles en, omdat daar nog meer dan twee glazen in zaten, kreeg Roger (die twee pintjes had gedronken) er een zuiver wijnglas bij zodat hij ook – gratis dus - van de wijn kon proeven! Bij de tombola won ik voor een inzet van 2,50 euro drie keukenhanddoeken (waarde 7,50 euro) die goed van pas komen (onlangs zeiden Roger en ik nog tegen elkaar dat we er zouden moeten bijkopen): warempel niet alleen voor “Kinderen van Limburg” was dit een vruchtbare avond!

Verdriet en vreugde

We gingen vandaag niet naar de uitvaart van de broer van Maria (schoonmoeder van onze dochter) omdat we zouden op Elena en Matthias letten terwijl hun ouders wel naar die begrafenis gingen.

Ik vermoed dat Elena niet precies weet waar haar ouders naartoe moesten (en Matthias al zeker niet), want het werd voor ons een vrolijke dag met de kleinkinderen. Toen we aankwamen (we waren voor ons doen heel vroeg opgestaan), kwam Elena meteen naar ons gelopen met tekeningen die ze ons cadeau wilde geven (en die ik morgen nog aan de muur moet ophangen). Matthias kroop naar mij (jawel, deze keer niet eerst naar zijn opa) en maakte mij duidelijk dat hij wilde opgepakt worden. Hij zegt nog praktisch niets (alleen “kijk”, iets dat lijkt op  “mama”, iets dat lijkt op “dank” als hij iets aangereikt krijgt, en, naar het schijnt “auto”; maar dat heb ik hem zelf nog niet horen zeggen) maar hij lukt er wonderwel in duidelijk te maken wat hij wil!

De kindjes (en dus zelfs Elena) hebben heel goed gegeten. Rond 10:30 uur vroeg Elena een banaan en een sojapudding, en Matthias at bijna de helft van beide op. Rond 12 uur (Matthias was daarvoor een uurtje gaan slapen) kregen ze hun middagmaal. Toen Elena merkte dat ik haar broertje spaghetti zou geven, wilde ze hetzelfde eten. Dus gaf ik haar ook een potje dat eigenlijk voor Matthias was bestemd: dat leek me veel gezonder dan boterhammen met choco (en ik had daarenboven op het potje gelezen dat spaghetti als bijna laatste ingrediënt voorkwam). Ze at alles gretig op.

 Foto’s Roger

Daarna maakten we een wandelingetje: Elena wilde nog eens “naar de paarden”.

 Foto’s Roger

Onderweg maakte Roger enkele foto’s van een huis dat ons al lang intrigeert (persoonlijk vind ik het wel mooi).

 Foto’s Roger

“Thuis” had Elena weer honger: ze at een dikke volkoren boterham met choco. Matthias wilde haar weer nadoen en heeft gesabberd op een korstje.

Onze kleine jongen ging even slapen (Elena heeft verordend dat we Matthias nog niet “grote jongen” mogen noemen; hij is volgens haar wel geen echte baby meer, maar ook nog geen grote jongen. Grote jongens en grote meisjes gaan immers naar school en zijn “kleuters”)!

Elena wilde spelen. Ze had voor de middag al rustige spelletjes gespeeld met opa en mij, nu werd ze actiever. Niet lang echter, want na nog dansen, lopen, springen en zingen, voelde ze zich moe en vroeg eerst om in bed te worden gelegd (wat ik deed, na een verhaaltje, maar waar ze al na een kwartiertje weer uit kwam om naar een filmpje te vragen).

Gelukkig had Roger zijn eigen tablet bij, want we geraakten niet op dat van onze dochter. Meisje, volgende keer moet je ons jouw paswoord geven, oké? Elena keek dus naar onder andere Musti… En viel rond 15 uur in slaap op de sofa. Even rust voor ons dus!

Rond 16 uur werd Matthias wakker en at hij zijn fruitpap; Elena heb ik moeten wakker maken rond 17 uur. Na een sinaasappel en wat koekjes werd ze weer zo actief als mogelijk. Lopen, springen, zingen, rollenspelletjes, tikkertje, verstoppertje. En Matthias deed mee, al kruipend… en soms zijn armen naar mij uitstrekkend om me duidelijk te maken dat ik hem moest oppakken.

Op een zeker ogenblik was ik echt moe van dat lopen, dragen, springen, dansen enzovoort, en ik zei tegen Elena dat ik even ging rusten.

Daarop volgde een opmerkelijk gesprek:

Zij: ‘Waarom ben je moe en heb je rugpijn, oma?’

Ik: ‘Omdat ik oud ben. Weet je wat “oud”is?’

Zij: ‘Nee?’

Ik: ‘Wel, ik ben heel lang voor jou geboren!’

Zij: ‘Jij bent ook in een ziekenhuis* geboren?’

Ik: ‘Ja, maar heel, heel lang voor jij geboren werd en daardoor ben ik oud!’

Zij: ‘Weet je wat, oma? Zorg dat als je nog eens komt spelen met mij, dat je zachter geboren bent!’

Rond 18:30 uur kwamen de ouders thuis, met (heel lekker) Nepalees eten dat ze onderweg hadden afgehaald. En droevige gevoelens. En daarna weer blije gevoelens, toen ze merkten hoe goed de kindjes het hadden gedaan vandaag.

* Sinds we hier in Vlaanderen het woord “materniteit” vermijden, gebruiken we vaker het woord “ziekenhuis”.

Haren (gehucht van Bommershoven)

Terwijl ik voor de middag teksten herlas en vertaalde (er kwamen nog een paar minuscule opdrachten binnen) heeft Roger de logeerkamer (de vroegere kamer van onze dochter) schoongemaakt. Daarna zijn we gaan wandelen (het regende toen we opstonden maar later scheen de zon volop).

Nee, we hebben dus niet voortgewerkt in de tuin: werk moet je vanaf een bepaalde leeftijd (en eigenlijk altijd) immers doseren!

 Foto Roger

De allereerste keer dat ik in het kerkje van Haren (op de paar resterende graven rond de kerk staat nog “Haeren” gebeiteld) kwam, was ter gelegenheid van een kerstconcert van de fanfare van Bommershoven. Het dorpje en de kerk bekoorden me meteen.

 Foto’s Roger

Ik genoot dus volop van de wandeling, hoewel we tijdens onze lus rond het dorp weer hebben moeten ploeteren door de modder!

 Foto’s Roger

Daarna wilde Roger nog even rondwandelen in Borgloon; mij niet gelaten: hoe meer hij beweegt, hoe beter!

Later nog een telefoontje met Maria (de moeder van onze schoonzoon) die terecht heel droevig bleek en me vertelde dat “Moemoe” (haar moeder van 95 jaar) het overlijden van haar zoon (63 jaar) moeilijk kan verwerken. Ik legde Maria uit waarom wij morgen niet naar de uitvaart zullen gaan en daar had ze alle begrip voor.

Nadat ik had gekookt en we hadden gegeten, terwijl ik aan het lezen was in de relax, besefte ik ineens dat ik al lang niet meer met mijn moeder Nany heb gebeld. Gebrek aan tijd natuurlijk! Zal ik daar morgen proberen een mouw aan te passen? (Wat een mooie uitdrukking toch!)