Nieuwjaar!

Sinds jaren vieren Roger en ik deze dag niet meer. De kinderen zijn het huis uit en vieren dat met hun vrienden, mijn moeder (die opvallend erg van feesten houdt) is ook aan het eten en drinken met gelijkgezinde vrienden. En Roger en ik vinden deze avond niet zo verschillend van andere avonden. Na een lekker etentje (‘maar,’  zegt Roger, ‘dat krijgen we elke avond.’) hebben we gewoon verder gewerkt aan onze zaken. Voor Roger was dat… wat ik nog even geheim hou, voor mij onder andere mijn dagboek bijwerken. En natuurlijk hebben we gelezen. Ik vooral in “Chanson”. Echt prachtig geschreven!

Eén groot verschil met andere avonden is het aantal telefoontjes die ik rond middernacht pleeg. Onder andere naar mijn moeder Nany en naar de “kindjes”. En ik hoorde dat Zeger niet aan het feesten was zoals ik dacht: hij ligt ziek in bed. Tja, ik vermoedde vorige donderdag al dat hij serieus ziek zou worden! Word gauw beter, jongentje!

Vandaag hebben we  per uitzondering eens naar de radio geluisterd tijdens onze brunch. We hoorden Vlaamse “stand-up comedians”. Roger en ik vonden de humor maar niets (ik werd geen enkele keer tot lachen bewogen!) én de taal bedroevend! Stel dat ik onze Waalse vrienden zo ver had gekregen dat ze genoeg Nederlands kenden om een voorstelling te volgen: ze zouden daar niets van begrepen hebben! En dan wordt dat op de radio uitgezonden! Ik raadde mijn cursisten destijds aan naar radio en televisie te luisteren en te kijken om hun Nederlands te oefenen. Blijkbaar was ik verkeerd!

Na ons “ontbijt” zijn we, ondanks de motregen, een goed uurtje gaan wandelen rond Borgloon. Maar Roger heeft geen enkele foto gemaakt.

Ondanks het feit dat ik “Nieuwjaar” een gekunsteld opgeklopt commercieel feest vind, wens ik jullie allemaal het allerbeste voor volgend jaar!

Elena ging gisteren terug naar huis

Nadat Hendrik en Anneke gisteren waren vertrokken, hebben wij Elena terug naar haar ouders gebracht.

Het was schattig (tja, sorry Marie-Louise, ik weet dat ik dat woord veel te vaak gebruik, maar ik vind “schattig” nu eenmaal een “schattig woord”!) hoe ze op elkaar reageerden! De blijdschap om het weerzien bleek duidelijk langs twee kanten! Ineens had Elena bijna geen oog meer voor haar grootva en oma!

Maar ze toonde ook duidelijk dat ze “haar” huis herkende! Begon druk rond te kruipen van de woonkamer naar de keuken en terug. En haalde in een mum van tijd al haar speelgoedjes uit hun dozen! Weer (maar dat was me hier ook opgevallen) begon ze blokjes en ander speelgoed “uit te delen”.

Na dat druk alles weer verkennen, pakte ze haar loopwagentje vast dat ik onlangs bij Sinterklaas had besteld. En ja, hoor, terwijl ze daarop steunde, stapte ze parmantig de kamer door.

Na een klein uurtje wilde ze de fruitpap, die ze hier geweigerd had, wel opeten!

En toen kwam Zeger eraan! We hebben samen lekker gegeten. Het toeval wil wel dat ik eergisteren avond Vlaamse carbonnaden had klaargemaakt… En dat onze dochter en haar echtgenoot gisteren… hetzelfde gerecht serveerden! Nu, dat is natuurlijk een typisch wintergerecht, vandaar misschien? En hun kooksel moest zeker niet onderdoen voor het mijne!

Daarna volgden nog een paar heel gezellige uurtjes, terwijl het buiten regende en zelfs onweerde op een zeker ogenblik. Zeger (die op zijn beurt serieus verkouden is), Roger, Geert, ik en Elvira moesten immers ‘jureren’ zoals ik het vaak hoor zeggen door de voorzitster van de KVLS als ze moet oordelen over wedstrijdgedichten (ik wist vroeger niet dat leden van een jury “jureerden”: ik ken immers nog niet alle Nederlandse woorden!)

Natuurlijk ging het over creatieve werkjes die onze dochter aan haar leerlingen had opgedragen te maken. Gemakkelijk vond ik het niet (hoewel ik herkende wat de voorzitter van de KVLS vaak zegt: het oordeel van de verschillende juryleden komt vaak overeen).

Maar, zoals Edith, onze voorzitter altijd zegt, meer mag ik daar niet over vertellen.

Maar misschien wel dat het gezellig was?

Hendrik, Anneke en Elena kwamen eergisteren logeren

Eergisteren kwam Elena voor de eerste keer hier logeren zonder haar ouders. Ze kwam kort na de middag aan en voelde zich praktisch onmiddellijk thuis. Ik had wel gezorgd dat er knuffels op haar zaten te wachten op de sofa (vroegere knuffels van haar moeder en de knuffeltjes die Zeger ons enkele jaren geleden cadeau heeft gedaan).

Even had ik toch de indruk dat ze besefte dat ze zou achtergelaten worden, want net voor haar ouders vertrokken, begon ze even te wenen. Dat duurde echter niet lang: nog voor ze hun auto hadden gestart, was Elena weer aan het schaterlachen in mijn armen (omdat we keken naar haar spiegelbeeld in de spiegel van ons salon).

Kort daarna kwamen Hendrik en Anneke aan. Hoewel Elena hen niet dikwijls ziet, herkende ze haar nonkel en tante meteen en begon ze met Anneke te spelen.

Een hele middag hebben we met Elena gespeeld en rondgestapt (ik heb haar ook geleerd de drie trappen tussen de keuken en de provisiekamer op te kruipen, wat haar gisteren eindelijk gelukt is. En fier dat ze toen was!). Eigenlijk wilde ik ook gaan wandelen, maar het heeft de hele dag geregend.

Onze kleindochter heeft heel goed gegeten eergisteren, en na haar flesje van 18 uur bleek ze doodmoe. Ik vreesde weer een gevecht tegen het slaapmannetje als ik haar in haar bedje zou leggen, maar nee… Een paar aaitjes over haar hoofd volstonden om haar naar dromenland te sturen. Onze dochter had de babyfoon meegegeven, dus konden wij rustig verder eten en keuvelen in de leefkeuken. Het werd weer een oergezellige avond. Rond 23:30 uur hoorden we Elena roepen vanuit haar bedje, ik ging haar halen, ze graaide nog een poppetje mee (weer van haar moeder destijds),  dronk in de keuken nog gretig een flesje en bleef daarna klaarwakker tot 1 uur ‘s nachts! En weer viel ze daarna heel gemakkelijk in slaap. Zou dat vlot inslapen liggen aan het feit dat onze kamers veel duisterder zijn dan die bij haar ouders?

Ikzelf ben niet lang meer opgebleven. Ik was immers gewaarschuwd: onze kleine meid zou me waarschijnlijk rond 7:30 uur wakker maken. Anneke volgde mijn voorbeeld, maar Hendrik en Roger bleven zoals gewoonlijk nog lang filosoferen.

Elena, Roger en ik sliepen in dezelfde kamer, want dat leek me gemakkelijker. En pas om 8:30 uur gisteren morgen hoorde ik Elena zachtjes kraaien. Samen gingen we naar beneden, ze dronk haar eerste flesje bijna helemaal leeg, begon weer te spelen, te wandelen aan  mijn hand, rond te kijken, en te oefenen op die drie trappen.

Rond 10 uur wilde ik Roger wakker maken (en Anneke was ondertussen opgestaan) en ging dus met Elena weer naar boven. Daar legde ik haar op ons bed waar Elena het heel gezellig vond om te tuimelen, over de opgetrokken knieën van haar grootva te kruipen en… uiteindelijk duimend naast hem in slaap te vallen! Daar zat ik dan met een slapende echtgenoot en een net ingeslapen kleindochter! Ik heb me dan maar naast haar gelegd zodat ik alles goed in de gaten kon houden. Roger wist immers niet dat Elena naast hem lag!

Het was schattig hoe ze zich in haar slaap telkens weer tegen hem aan nestelde!

Net geen uur later werd ze echter weer wakker en deze keer haalde zij haar grootva uit zijn slaap.

Uiteindelijk waren we rond 11 uur weer allemaal samen in de keuken. Elena weigerde haar (in een bokaaltje door haar moeder geleverd) groentjes te eten! Ze spuwde alles uit. Ik probeerde me te herinneren hoe ik vroeger in zulke omstandigheden zou gereageerd hebben met onze kinderen. En liet haar een half uurtje honger lijden voor ik haar trakteerde op haar dessert: een potje yoghurt met fruit. Maar ze bleek heel grote honger te hebben: ze at twee potjes na elkaar op!

De middag verliep rustig (hoewel, niet voor mijn rug, want Elena wil constant rondlopen aan onze hand). Weer geen wandeling: de regen bleef uit de lucht vallen. Onze kleine meid weigerde weer haar fruitpapje rond 16 uur. Had ze te veel yoghurt gegeten? Ze speelde wel heel enthousiast met onder andere het popje dat ze de vorige nacht in “haar” kamer had gevonden. En het lukte haar een eerste keer die drie trappen op te kruipen. Roger wilde het haar een tweede keer laten doen terwijl hij het filmde; maar toen lukte het niet, en ik merkte dat Elena constant naar mijn hand zocht voor hulp.

Kort daarop vertrokken Hendrik en Anneke die deze avond visite kregen, en brachten wij Elena naar huis.

Korte wandeling in Kerniel

Vandaag eindelijk weer een echte wandeling gemaakt. En weer in Kerniel!

 Foto Roger

Het was helemaal niet koud, wel heel grijs. En rustig! Jammer dat je vanop de vroegere spoorwegbedding soms in de verte het verkeer op de steenweg hoorde, want voor de rest werd de stilte alleen onderbroken door af en toe het “hiha” van een ezel en het geroep van een troep ganzen.

Het werd het traditionele traject: van de kerk door de vallei naar het klooster van Colen en terug via de vroegere spoorweg. We hebben onder weg één jogger ontmoet.

De drie populieren bleken nu wel degelijk gekapt.

 Foto’s Roger

En de werken in Colen lijken klaar te zijn. Eigenaardig wel dat vlak na het sluiten van de cafetaria daar zulke grote werken werden uitgevoerd!

 Foto Roger

Het Internet zorgt voor tijdverlies en ergernis!

Nee, ik beweer dat niet!

Vandaag was weer een rustige dag: we hebben niet veel meer gedaan dan oppervlakkig schoonmaken, zorgen voor de inkopen (en omdat het weer zo grijs was, en Roger nog veel werk had, heeft dat een wandeling vervangen), eten, en natuurlijk eerst koken (maar daar heeft Roger voor gezorgd: we aten mosselen), én, wat mij betreft verder lezen in “Chanson”. Ik geniet er echt van, zit dan bij het lezen in de relax vrijwel elke chanson mee te neuriën in mijn hoofd! En… Ik zou het bijna vergeten, we hebben weer geluisterd naar Brassens!

En, omdat het dus een vrij luie dag was, had ik weer tijd genoeg om te dromen en te denken aan vroeger.

Ik herinnerde me dat mijn vader mij Brassens elke dag serveerde in de auto (van zodra hij muziek kon opzetten in dat voertuig) terwijl hij mijn zus en mij naar school bracht. En dat ik toen vond dat ik bij elk liedje bijna dezelfde muziek te horen kreeg. Papa zei me eens: ‘Wacht maar! Jou kennende, ben ik er zeker van dat je Brassens ooit zult bewonderen!’

Blijkbaar kende hij me dus door en door, mijn vader! Want hij kreeg gelijk en ik heb tijdens mijn korte leerkrachtcarrière ook geprobeerd zoveel mogelijk van mijn leerlingen warm te maken voor die chansonnier!

Maar ik dacht vandaag ook terug aan gesprekken waarin sommige mensen me zeiden dat ze het Internet een bron van tijdverlies vinden, dat ze het goed zouden vinden als de post voor elke e-mail tot zelfs 1 euro zou aanrekenen (alsof de post iets zou kunnen aanrekenen voor een product dat ze niet zelf aanbiedt!), dat mails beantwoorden zorgt voor ergernis (zeker als het alleen gaat over pps-jes, voegen die mensen er terecht aan toe, waaruit blijkt dat ze waarschijnlijk alleen dat soort mails krijgen), dat telefoneren toch veel aangenamer is, dat televisie kijken toch wat socialer is dan naar een eigen scherm te staren, dat papieren kranten lezen toch gemakkelijker is dan ze online te lezen, enzovoort.

Wel, ik zou moeilijk nog zonder het Internet kunnen! Het vervangt voor mij de meeste kranten en tijdschriften, bijna altijd de post, en heel vaak mijn vertaalwoordenboeken. Een papieren encyclopedie heb ik ook niet meer nodig. En voor ik een voor Roger voorgeschreven medicijn koop, lees ik even de bijsluiter online.

Ik wilde vandaag een kaartje sturen naar een vroegere collega van Roger (jawel, een papieren kaartje: niet iedereen is zoals ik  heel blij  met e-cards) maar vond zijn adres niet. Het Internet gaf uitkomst. Een adres opzoeken doen we immers altijd via het Internet!

Met de kinderen bellen gebeurt vrij zelden. Alleen onze dochter krijgt soms nog een telefoontje van mij: omdat ik weet dat zij alleen aan haar pc zit om te werken en ik haar dan niet wil lastig vallen. Maar over het algemeen heeft Skype of e-mail de telefoon vervangen.

Brieven schrijf ik bijna nooit meer. Wel des te meer mails. Inderdaad, dan hoor je de stem van de andere niet (maar in een  brief ook niet). Maar je valt hem tenminste niet lastig. Hij antwoordt wanneer hij wil (of helemaal niet, net zoals op een brief dus).

Nee, eerlijk gezegd, ik begrijp niet dat mensen die jonger zijn dan ik, en die het medium kennen, het nut van het Internet niet inzien!

Ik heb onlangs Nany, die eigenlijk een beetje jaloers is omdat ik sneller dan zij op de hoogte ben van de familienieuwsjes (dankzij het Internet natuurlijk) voorgesteld haar een eenvoudige pc te kopen. Nee, ze wil niet, want zoveel mensen vertellen haar dat je daaraan je tijd verliest!

Ik herinner me dat ze dezelfde houding had tegenover het mobieltje. Waar ze nu niet zonder kan, en zelfs mensen terechtwijst als ze dat toestel niet constant bij zich én aanstaan hebben !

Kerstdag

Het was een zalige, rustige kerstdag vandaag. Weer valt me het verschil op met vorig jaar (deze keer plaats ik wel geen link meer of jullie gaan nog denken dat ik vorige kerst een trauma heb opgelopen! )

Uiteraard hebben we heel lang geslapen. En hebben we deze avond weer lekker gegeten, maar deze keer minder overdadig, want dat drong zich wel op, zeker voor Roger (ik zou hem liefst volgende kerst ook nog bij mij hebben!).

Gisteren had ik van mijn zus Bie een flesje zelfgemaakte notenwijn gekregen (apart van de kerstgeschenken: zomaar) en daar hebben we een glaasje van genuttigd bij wijze van aperitief. Ik was bang dat ik de drank te zoet zou vinden (ik ben echt geen zoetekauw), maar lekker dat dat was! Het brouwsel deed een beetje aan Porto denken, maar was veel minder zoet! En had een veel vollere smaak dan de meeste porto’s. Ik weet dat het maken ervan heel veel werk en geduld heeft gevergd! Vermoedelijk zou ik daar het geduld niet voor hebben!

Roger heeft deze toch maar grijze dag doorgebracht met werken op zijn pc. Hij is aan iets belangrijks bezig, maar daar vertel ik pas over als het klaar is. En nee, kindjes, mama, zus en broertje, het heeft  niets te maken met de renovatie van ons huis. Ik zal nog een heel poosje moeten wachten voor ik helemaal uit het “werfstadium” geraak! Als ik er al ooit uit geraak voor ik deze wereld moet verlaten!

En natuurlijk heb ik gelezen, in het boek van Van Loo! Van een zeer origineel idee vertrekt dat boek! Maar, wat las ik ook? Die Bart heeft dat kunnen schrijven dankzij een werkbeurs (subsidies dus). En ik veronderstel dat jullie nu al weten dat ik in feite tegen subsidies ben!

Stel dat iemand  zoals ik (oei, dat is nogal pretentieus), of beter, want hij is ook romanist, Raymond Alberghs, op hetzelfde idee was gekomen, zouden wij ook subsidies hebben gekregen? Ik vermoed van niet. Omdat wij de weg niet kennen, noch de juiste personen!

Nu, dat idee heeft me niet kunnen weerhouden: ik bleef genieten van het boek, want het is echt héél goed!

Kerstmis

Zeer gezellige familiereünie deze avond bij mijn broertje. Lekker eten, uitstekende wijn, een gemoedelijke sfeer, en vooral: eindelijk waren we nog eens allemaal samen. Voor Elena was het haar eerste kerstfeest in onze familie, en ze heeft er duidelijk van genoten. Ze bleek verrukt over de speeltjes die ze kreeg van mijn zus, ons neefje Anton en mijn schoonzusje; de kleren die Nany en ik voor haar hadden gekocht (omdat ze toch al zoveel speelgoed heeft) interesseerden haar dan weer minder dan het minder mooie papier errond!  

En ze leek helemaal niet bang van die vele mensen die ze nog niet kende. Ze viel zelfs in slaap in de armen van mijn schoonbroer.

Dit jaar moest Anneke voor mij een cadeau kopen, en onze dochter voor Roger (de afspraak is dat we dat niet op voorhand van elkaar weten). Roger kreeg…  de Atlas van Ferraris!

En ik… vier cd’s van Georges Brassens, het boek “Chanson” van Bart Van Loo, “een gezongen geschiedenis van Frankrijk”, en het boek “Werkbare waarden” van Bart De Wever. Ik heb dus weer goede lectuur op de plank! Van het boek van Van Loo ben ik er al zeker van: ik heb er al diagonaal in gelezen. Het boek van De Wever is een verzameling essays en columns. Ik had er al enkele van gelezen in de Standaard (tijdens het Elena-sitten) en ik weet dus dat ik het zal appreciëren. En een deel van de chansons van Brassens (jeugdherinneringen!) hebben we thuis al beluisterd na het feest. Die vind ik echt prachtige poëzie!

Een gedenkwaardige avond dus, maar toch voelde ik vandaag eigenaardig genoeg ook heel veel nostalgie naar vroegere kerstfeesten. Ik herinnerde me de nachtmissen (onder andere in Congo, en mijn vader die alleen tijdens de mis even zijn pijp doofde! – die zou nu echt ongelukkig zijn met dat bijna algemeen rookverbod!), de feesten met mijn grootmoeder Marraine en “Nononc”, later ook met zijn vrouw - mijn tante-vriendin -  en hun kinderen. Ik dacht ook terug aan de laatste kerstmis met Marraine. Toen zei ze me dat ze nog maar drie maanden zou leven. En ze kreeg gelijk!

En… ik dacht er ook aan dat er weinig kans is dat Roger en ik Elena haar 20 jaar ooit zullen vieren! Tegen dan zijn wij immers ook 20 jaar ouder!

Maar kom, ik zal maar leren van mijn moeder Nany: genieten van wat ik elke dag krijg!

In feite heb ik de les al een beetje geoefend vandaag: ik dacht ook terug aan vorig jaar, toen Roger er niet bij kon zijn, en ik genoot dubbel van zijn aanwezigheid!

Herinnering aan een moeilijke, lastige en bange periode

Terwijl we vandaag even wandelden in Borgloon dacht ik terug aan de kerstperiode van vorig jaar. Wat ben ik toen angstig geweest, wat een kou heb ik geleden, en hoe moeilijk was het allemaal!

Ik zal dus maar niet meer klagen over de regen die vandaag weer bijna constant neerviel. Al bij al heb ik toch liever een weer als dit jaar… En Roger bij mij!

Werkende huismoeders

Gisteren gingen we aperitiefhapjes kopen voor het Kerstfeest bij mijn broertje: hij en mijn zus Bie hadden immers afgesproken dat ik alleen daarvoor moest zorgen (we verdelen het werk). Eenvoudige klus dus voor mij, behalve dat, vermits ik graag hapjes eet, ik de neiging heb om te veel “amuses”, zoals ze nu zeggen in Nederland, te voorzien.

Ik vind het altijd raar hoe gemakkelijk en op welke manier Nederlanders vreemde woorden overnemen! “Amuse” komt natuurlijk van het Franse “amuse-gueule” of “amuse-bouche”. Als je het begrip “mond” (gueule of bouche) weglaat zoals in “amuse” wil het woord eigenlijk niets meer zeggen! Ik denk dat Vlamingen er eerder “mondstreling” of “mondamusement”, of iets dergelijks zouden van gemaakt hebben.

Maar voor mij was het dus alles bij elkaar een eenvoudige klus. Ook al omdat ik net weinig werk had (idem vandaag trouwens, waardoor we eindelijk, ook omdat het eens niet regende, nog eens konden wandelen. Vrij kort, niet zo interessant, maar we vonden het wel bijna lente-zacht buiten).

Maar ik vroeg me af: hoe doen vrouwen dat die buitenhuis werken? Hoe deed ikzelf dat vroeger, toen ik nog les gaf?

En toen herinnerde ik me dat ik heel lang geleden eens deze redenering hield:

Huisvrouwen zouden van elkaar het huishouden moeten overnemen. Ze zouden elkaar dan wederzijds betalen, dezelfde som weer mogen aftrekken van hun inkomsten, en eigenlijk weer op nul uitkomen. Maar ons bruto nationaal product zou nogal de hoogte inschieten! Of maak ik hier een redeneringsfout?

En, verder redenerend over het huishouden en het buitenhuis werken, bedacht ik dat een huismoeder die uit gaat werken, ondanks de vele kosten voor bijvoorbeeld onthaalmoeder, schoonmaakster, strijkdienst enzovoort, nog wat geld over houdt. Ik hield in mijn redenering wel geen rekening met de eventuele aankoop van een tweede auto, en het feit dat je meestal meer kleren nodig hebt als je dagelijks tussen de mensen komt. Mijn vriend uit La Roche zei eens: ‘Veel vrouwen gaan werken om hun auto, benzine, werkvrouw, oppas, kleren, strijkdienst te kunnen betalen, allemaal zaken die ze nodig hebben om te kunnen gaan werken.’

Ja, maar ze gaan volgens mij ook werken omdat fulltime met het huishouden bezig zijn alles behalve boeiend is!

Spreken over taal op een bestuursvergadering

Deze avond was het bestuursvergadering van de KVLS. We waren maar met z’n vieren: Edith, Micheline, Boudewijn en ik. En het viel me op hoe snel alle punten werden afgehandeld deze keer!

Tegen het einde van de vergadering had Boudewijn wat commentaar over het taalgebruik van Edith. Hij verwonderde zich erover dat ze in haar poëzie zuivere taal gebruikt, maar al pratend durft zeggen (bijvoorbeeld) ‘Ik zen’ in plaats van ‘Ik ben’. Er ontspon zich een gesprek dat eigenlijk weinig te maken had met de dagorde van de bijeenkomst, maar dat aanleunde bij het boek waarvan ik nog steeds twijfel of ik het verder moet schrijven of niet.

Toen ik merkte hoe onze voorzitster aangedaan was door de opmerking van Boudewijn, dacht ik weer: ‘Nee, niet verder schrijven, want het is duidelijk dat je heel veel mensen gaat kwetsen, Jessy!’.

Nadat Boudewijn mij deze avond laat weer thuis had afgezet, vertelde ik Roger over die discussie. Edith bijvoorbeeld had ter verdediging ingebracht  dat er tegenwoordig zoveel aandacht wordt geschonken aan dialecten. Ik zei daarop dat het weer invoeren en aanmoedigen van Vlaamse dialecten zou zorgen dat we nog minder respect kregen van onze (voorlopig nog) Franstalige landgenoten. Alleen Boudewijn leek me gelijk te geven. Hij vertelde me trouwens in het naar huis rijden dat een van zijn kinderen, die in het Antwerpse woont, constant opmerkingen had over zijn spraak (en dat terwijl Boudewijn echt mooi Nederlands spreekt!) en dan op z’n Antwerps iets zegt als: ‘Gelle spreekt hier nogal wat dialect, zulle!’

Nadat ik dat allemaal aan Roger had verteld, was zijn enige reactie: ‘Tja, zeg, schrijf je dat boek nu wel of niet verder?’

Ook Hendrik had zulke reactie vorig weekend. Daarom heb ik hen gisteren avond mijn “werkdocument” doorgemaild, en hen gevraagd of ze vonden dat ik verder moest schrijven. Maar geen van beiden heeft mijn vraag al beantwoord!

Ikzelf zit zo vol twijfels dat ik het gewoon niet meer weet. En dat is vervelend, want ik wil het liefst iets af hebben voor ik aan iets anders begin. Dus kan ik voorlopig schriftelijk niets aanvangen met alle ideeën die door mijn hoofd schieten!

Vaarwel Victor en proficiat Zeger!

Omdat haar andere grootmoeder – die normaal Elena opvangt elke maandag – ziek is, gingen Roger en ik vandaag Elena-sitten. Ze was nog steeds (of weer? Ik denk immers dat onze dochter, onze kleindochter en ik de ene virus na de andere opvangen) verkouden, maar had geen koorts meer en was heel speels. Natuurlijk wilde ze weer zoveel mogelijk rondwandelen, aan onze hand. Al wankelt ze soms nog, je merkt duidelijk vooruitgang. Ze at goed, speelde veel, “babbelde” bijna constant, en ging gewillig haar dutje doen. Ik had haar toen wel haar slaapzak aangetrokken.

Ik kreeg in de loop van de middag een sms van Nany: onze vriend Victor Viroux is deze middag op 94 jaar overleden. Victor was tot voor enkele jaren de oudste op onze jaarlijkse Matadireünie.

Toen we weer thuis waren, kregen we een telefoontje van onze vriend Roger Beeckman. Om ons hetzelfde te vertellen. En hij zei me wat ik ook al aan mijn Roger had gezegd: nu is hij weer bij zijn Irène, en bij zijn vrouw.
Irène Bourgeois, die in oktober is overleden, en Victor hadden allebei hun eega verloren en zijn hier in België een (oud) stel geworden. Schattig was het om ze samen te zien! De link bij Irène hierboven voert naar onder andere enkele foto’s waar ze samen op staan.

Vaarwel, Victor! Eigenaardig genoeg zat ik gisteren avond een van jouw laatste brieven aan mij te herlezen. In feite ook een van jouw weinige brieven, want meestal stuurde je een van jouw heel mooie schilderijtjes, met aan de achterkant een paar lieve woordjes. Het ga je goed, daar aan de overkant!

En… Proficiat voor jou, Zeger! Vorige zaterdag vierden we wel jouw verjaardag (hoewel ik zei dat we vooral vierden dat je nog net geen 30 jaar was!), maar het is pas vandaag dat jouw nieuwe levensjaar echt ingaat!

Veranderd feestprogramma

Gisteren was het de bedoeling dat Zeger na zijn werk werd opgehaald door zijn zus en schoonbroer en samen met hen en Elena naar hier zou komen. Hendrik en Anneke zouden al eerder aankomen.
Een eerste telefoontje meldde ons dat Elena koorts had, en of we niet allemaal naar daar wilden komen. Geen slecht idee, vond ik, zo kon onze kleine meid op tijd naar bed en hoefde ze niet meer buiten te komen. Ik belde naar Hendrik: hij en Anneke hoefden dus niet naar hier te komen. Zeger zou door zijn zus gewaarschuwd worden dat hij niet werd afgehaald: hij werd bij haar verwacht na zijn werk.

Ik begon al mijn etenswaren in te pakken… en iets later kreeg ik een nieuw telefoontje van Hendrik: door omstandigheden moesten ze sporen en ze zouden pas om 18:55 uur in het station van Leuven aankomen. Of wij ze daar konden oppikken.

Onder weg daar naartoe stuurde ik een sms naar Zeger: als hij liever met ons meereed (ik vergat er bij te schrijven “naar zijn zus”, omdat me dat vanzelfsprekend leek) kon hij ons om 18:55 uur treffen aan dat station. ‘Nee,’ sms-te Zeger terug, ‘ik hou het liever bij de eerste afspraak’. Ik ging er dus van uit dat hij naar zijn zus zou fietsen.

Ik had echter geen rekening gehouden met het “glazen huis” aan het station van Leuven! Door al dat volk daarrond duurde het tot na 19 uur voor we Anneke en Hendrik vonden. Maar kom, we troffen elkaar uiteindelijk (na een paar keer naar elkaar gebeld te hebben met ons mobieltje), reden naar onze dochter waar, zo dachten we, Zeger al zou aangekomen zijn.

Elena had pas een badje gekregen en leek niet erg ziek meer, al was ze stiller dan anders. Ze lachte ons allemaal heel vriendelijk toe, wilde ons haar speelgoed tonen, en gaf aan elk een blokje terwijl ze van alles vertelde. Maar Zeger was er niet. We belden hem op, en toen bleek dat hij het laatste sms-je van zijn zus niet had aangekregen en nog steeds op haar en haar man stond te wachten. Om tijd te winnen ging Roger hem met de auto oppikken en pas na 19:30 uur waren we eindelijk allemaal samen!

Het werd een heel prettige avond, maar vrij kort voor Elena die een uurtje later in slaap viel. Wijzelf zijn gebleven tot middernacht:  toen was het echt tijd voor onze gastheren om te gaan slapen, want ze moesten vandaag al om 7 uur opstaan.
We brachten Zeger naar zijn studio (hij moest vandaag immers werken) en rond 1 uur ‘s ochtends waren we hier. En daarna volgden nog een paar gezellige “praatuurtjes” met Hendrik en Anneke, zodanig dat we pas heel laat opstonden vandaag.

En van deze zondag maakten we een echte rustdag: we hebben alleen gekookt, gegeten, gekeuveld en naar muziek geluisterd.

Verjaardagsfeestje voorbereiden op een winterse dag

Ik zou ze natuurlijk veel vaker kunnen bij elkaar brengen, onze “kindjes”! Maar ik weet hoe druk ze het hebben (en ik herinner me hoe druk – hoewel minder dan zij - wij het hadden toen we jong waren) en ik weet ook dat ze dikwijls liever vrienden ontmoeten, of een avond doorbrengen alleen met hun lief  (man of vrouw). Dus probeer ik (het valt me soms moeilijk!) de familiebijeenkomsten een beetje te beperken. Ik wil immers dat de kinderen er telkens echt van genieten en het gebeuren niet aanvoelen als een zoveelste verplichting.

Maar deze keer was mijn datumkeuze blijkbaar niet ideaal: Zeger moet zondag werken, Anneke moest deze avond werken, Geert, onze dochter en Elena moeten zondag naar een herdenkingsmis voor de broer van Geert. Gevolg: alleen Anneke en Hendrik kunnen morgen blijven logeren, en niemand kon vanaf vandaag hier zijn.

Ik noem onze bijeenkomst van morgen een “verjaardagsfeestje’, maar in feite zijn nog alleen Hendrik, zijn zus en ik verjaard. Zeger verjaart pas volgende maandag (en moet dan werken), en Roger op 15 januari. Maar die dag moeten onze dochter en haar echtgenoot naar een feestje bij zijn ouders! En op 14 januari verjaart Elena, maar dat zal iets vroeger moeten gevierd worden, onder andere omwille van dat feestje waar ik het pas over had. Wat hebben mensen het toch druk deze dagen!

Maar kom, ik heb vandaag toch maar een “gezamenlijk verjaardagsfeestje” voorbereid. Een beetje schoongemaakt (met weer rugpijn als gevolg), en het meeste eten al klaargemaakt.

En nee, er bleef geen tijd over voor een wandeling… Maar het  weer leende er zich ook niet toe! Wind, regen, kou, de hele dag! Mijn zus mailde me zelfs dat haar dochter die naar haar vroegere thuis wilde sporen (ze huurt nu zelf een appartement in Leuven) er uren over gedaan heeft omdat de trein in de buurt van Mechelen werd gehinderd door sneeuw. Hoe is dat mogelijk na wat we vorige winter meemaakten: een klein beetje sneeuw zorgt weer voor problemen!

Hier werd de constante regen geen “winterse neerslag”, gelukkig!

Islam en Christendom

Vandaag heb ik dit nog eens beluisterd.

Ik sprak (of eerder “schreef”) daar al over in 2010!

En, bij het herbeluisteren en herlezen word ik zowaar bang!

De mythe over meeroken

http://www.lulu.com/product/paperback/de-mythe-over-passief-roken/16599017

Ik heb al vaak, her en der,  gelezen dat het allemaal een mythe is. Nu blijkt er een boek verschenen te zijn dat alles op een rijtje zou zetten(zie link hierboven). Het is niet eens echt duur: misschien kopen?

Ik lees: “Dit boek probeert om de mythe over het passief rookgedrag te doorbreken. We zullen snel ontdekken dat producten die giftig zijn in tabak ook in andere producten bestaan en in nog hogere mate” (persoonlijk zou ik die zin toch anders geformuleerd hebben).

Precies dat heb ik ooit elders, op min of meer wetenschappelijke sites,  gelezen, maar vond ik maar niet terug!

 

O, mama, oma en grootva

Elena (toen we haar deze middag afhaalden bij de onthaalmoeder “Lutti” vonden we haar weer veranderd sinds vorige week) heeft de klank “O” ontdekt en oefende vandaag heel druk daarmee. Daarbij trok ze vaak heel expressieve gezichtjes, en tuitte haar mondje. Het lukt haar nog niet familiaire klanken met nieuwe te combineren. Zo ging het soms van “mamama”, duidelijk bedoeld om haar moeder mee aan te spreken, en “ohoho”, maar “O” en “ma” samenvoegen, dat zit er nog niet in! Wanneer gaat ze dan wel “grootva” kunnen zeggen? Roger wilde immers niet “opa” genoemd worden, wel “grootva”!

Weer heeft ze heel druk gespeeld, veel geoefend in het lopen (vermoeiend voor ons! ), deze keer goed gegeten,  en uiteraard gevochten tegen de slaap. Ze heeft nu vier tandjes.

Terwijl ik deze avond voor het eten zorgde, heeft Roger enkele foto’s gemaakt.

 Foto’s Roger

Aanslag in Luik

Vreselijk wat er vandaag in Luik is gebeurd! Maar wat een domme opmerking lees ik weeral in een lezersbrief online!

‘Wordt het geen tijd om een volledig wapenverbod in te voeren?’, schreef de lezer. Alsof  mensen zoals de aanslagpleger rekening zullen  houden  met dat verbod!

Roger heeft ergens gelezen (niet in een krant van bij ons) dat de aanslag wellicht iets te maken heeft met de recente veroordeling van de familieleden van het slachtoffer van een eremoord in 2007.

Kerstmarkt, Jingle Bells en aanslag

Nee, we hebben geen kersmarkt bezocht! Veel te druk voor ons! En gelukkig waren we dus niet op de kerstmarkt in Luik vandaag, zodat we niets hebben gemerkt van de aanslag! Vreselijk!

Maar Zeger die elk jaar een nieuwe Jingle Bell-versie maakt en die kerstmarkten wel gezellig vindt, heeft volgend filmpje gemaakt, waar  ik wel heel erg van genoten heb: Muziek en beelden van Zeger

Boro en kerstkaartjes

‘Al weken kreeg ik niet meer mijn dagelijkse portie evangelie met af en toe een verhaaltje over zijn wankele gezondheid en zijn gezin van mijn oude Nederlandse internetcorrespondent Bart. Omdat ik vreesde dat er iets niet in orde was, nam ik me voor hem te bellen voor we vertrokken. Maar ik ben het vergeten, foei!’, schreef ik op 16 juni 2009.

Daarna kreeg ik nog dat jaar en vorig jaar een kerstkaartje van die Boro (zo noemt Bart zichzelf, onder andere op zijn blog, waar al lang niets meer op verscheen). Maar voor de rest niets meer. ik ging er dus van uit dat hij het heel slecht maakte, of misschien al overgegaan was.

Maar deze ochtend vond ik een eerste kerstkaartje in de bus: van Boro! Hij leeft dus nog! In een heel onzeker handschrift zet hij zijn e-mailadres erbij, maar dat kan ik echt niet ontcijferen.

Ik ben dus van plan hem een wenskaart terug te sturen, en daarop mijn eigen e-mailadres te vermelden. Misschien was hij mijn elektronisch adres wel kwijtgeraakt?

En dat wordt meteen een van de weinige kerstkaartjes die ik dit jaar zal versturen! Beste vrienden, ik vind de post veel te duur worden, dus mijn gemeende wensen voor een zalige kerst en een gelukkig 2012 krijgen de meesten van jullie binnenkort via e-mail!

Halmaal

Toen ik nog op kosten van de gemeente les gaf in initiatie Nederlands aan inwijkelingen had ik vaak te maken met Sikhs. Die me vertelden over hun tempel in Halmaal, bij Sint-Truiden. Ik kende Halmaal toen niet, maar begreep wel dat zich daar een van de voornaamste Sikh-tempels bevond. Later, toen ik geen les meer gaf, kreeg ik de kans om een dienst in die tempel mee te maken. Via wat vroeger heette de “boerinnenbond”, de KVLV.

Ik genoot ervan, geraakte zelfs bijna in trance door de gebeden, al vond ik het “te slapen leggen van het Heilige boek” er toch iets over!

Maar buiten die tempel (in feite een gewoon huis aangevuld met een soort hangar) had ik weinig gezien van Halmaal.

Dus was mijn voorstel vandaag even daar rond te wandelen.

Halmaal (waar we volgens Roger toch vroeger al even op de begraafplaats waren) is een op eerste zicht vrij banaal straatdorp.

En… Blijkbaar was er net een Sikh-dienst geëindigd, want het dorp stond vol mannen met tulbanden.

 Foto’s Roger

Natuurlijk begonnen we met de begraafplaats te bezoeken, en vooral het graf hierboven viel mij op.

En dan zochten we naar het wachtbekken van de Molenbeek. Dat we eerst maar niet vonden. Halmaal is immers echt een straatdorp, en we bleven dezelfde straat volgen (geen zijwegen) waarlangs eerst rijhuizen stonden, daarna een soort kleine villa’s, maar allemaal ontnamen ze het zicht op het landschap daarachter (lintbebouwing!), waar wij naartoe wilden.

Na een klein half uur wandelen, vonden we een zijweg. Weer villa’s. Maar ook een aanwijzing naar het “Wachtbekken Molenbeek”! Wat we zochten dus. En een molen!

 Foto’s Roger

Maar daar kon je niet verder lopen, dus liepen we nog even langs de villa’s. We merkten dat hun afvalwater in de beek terechtkomt (en dat verklaarde meteen waarom zelfs mijn nog steeds verkouden neus daar soms een geur van putrefactie waarnam)!

 Foto’s Roger

En aan de overkant van de straat (waar ze dus geen rechtstreekse verbinding hebben met de beek) zorgt een buis onder het wegdek voor het lozen in de beek!

Nog een beetje verder zagen we de resten van een nu onbewoond “Riddershof”.

 Foto’s Roger

In de villawijk was een vrouw druk bezig haar buitenkerstboom te versieren en we hebben haar wat meer uitleg gevraagd over dat eigenaardige gebouw. Ze was heel spraakzaam: het zou eerst een soort hotel zijn geweest, daarna een dancing, en later een “ontmoetingsplaats voor koppels”. Maar, in die periode is er ooit eens serieuze brand ontstaan in  het gebouw.

Het werd er duidelijk te heet!

Domme mensen!

Er zijn veel domme mensen. En meestal erger ik me daar niet heel erg aan: ze kunnen er zelf niets aan doen.
Maar als ik een reactie lees zoals die van een zekere “Frans Segers” op dit stukje in de Gazet van Antwerpen, dan kriebelt het bij mij om zelf ook te reageren.  Nee, ik heb niet gereageerd op de site zelf: dan moet je immers veel te veel persoonlijke gegevens invullen!

‘ik stel voor dat de eigenares van "de zwaan" even veel moet betalen als de firma "Eternit" aan de arbeiders met longkanker, vermits de dame op de foto later kanker gaat krijgen. en geeft die rookster ook iets aan "kom op tegen kanker" ? Zijn die nu allemaal zo dom ?’, reageert de briefschrijver.

Maar beste Frans, weet je dan niet dat heel veel rokers geen kanker krijgen? Dus is het helemaal niet zeker dat de dame op de foto later kanker gaat krijgen. En als ze toch kanker krijgt, ligt het misschien zelfs niet aan het roken (wat dokters ons ook wijsmaken). Oké, rokers kunnen het ook aan hun hart krijgen (daar dacht je blijkbaar niet aan?). Maar nogmaals, ook andere “slechte gewoonten” kunnen zorgen dat we serieus ziek worden. Daar kunnen zelfs zaken, waar we helemaal geen vat op hebben, voor zorgen. Wil je dan elk pleziertje afschaffen?

Of praat je gewoon na wat je leest in de pers?

Als volgens jou roken de oorzaak is van kanker, hoe komt het dan dat steeds minder mensen roken, maar steeds meer mensen kanker krijgen? Daar al ooit over nagedacht?

Perscensuur

Ik wist al lang dat de pers niet alles vertelt, maar dat de censuur zo erg meespeelt, vermoedde ik niet. Vandaag viel ik toevallig op dit stukje.

Wachtbekken van de Cicindria in Straeten

Roger had in een boekje iets gelezen over dat wachtbekken in het gehucht “Straten” (volgens het boekje) van Bevingen (zelf een gehucht van Sint-Truiden). We hadden nog nooit gehoord van die plek en dus zochten we even op Google Maps. Niet te vinden! Tot Roger bedacht dat hij misschien naar “Straeten” moest zoeken. En dat gaf inderdaad wel resultaat. Drukfoutje in dat boekje dus!

We reden dus naar Straeten. Overal onder weg begin je Kerstversieringen te zien. Soms geniet ik ervan, dikwijls vind ik ze echt overdadig, en vaak ook belachelijk!

 Foto Roger

En in Straeten kwamen we vrijwel onmiddellijk terecht bij het wachtbekken van de Cicindriabeek.

Het was koud, maar minder dan gisteren, en daarbij: ik had me goed ingeduffeld. Ik heb dus genoten van de wandeling. Kale winterlandschappen, watervogels, af en toe een roofvogel die door de lucht zweefde, maar toch wel veel lawaai nog van het verkeer: de enige smet op onze tocht volgens mij. De vele opstijgende vliegtuigen (vanaf het vliegveld van het vlakbije  Brustem?) hinderden me eigenaardig genoeg minder. Vliegtuigen (en boten) zetten me nog altijd aan het dromen, misschien daarom?

 Foto’s Roger

Wat ik wel triestig vond, was de pony die we ontmoetten in dat wachtbekken. Hij stond er zo eenzaam naar ons te kijken (we waren de enige wandelaars) en hij zag er erg verwaarloosd uit. Zijn hoeven moesten duidelijk verzorgd worden.

 Foto’s Roger

Na bijna een uurtje wandelen kwamen we weer in de (schaars) bewoonde wereld terecht. En zagen we een huis dat (te) duidelijk verbouwd was, maar dat volgens ons eigenlijk uit 1766 dateert.

 

 Foto’s Roger

Vissoep, want we wonen in België

Onlangs was ik aan het chatten met Hendrik. Ik vroeg hem aan zijn broer, zus, liefje en schoonbroer te vragen wat ze wilden eten als ze binnenkort allemaal naar hier komen. Ik had dat zelf kunnen vragen natuurlijk, maar ik weet dat onze jongens zonder probleem tegelijkertijd chatten, mailen en sms-jes sturen, wat ik niet kan.
Op een zeker  ogenblik kregen we allemaal een sms van Hendrik: de meerderheid had voor Osso Buco gekozen. Dus de beslissing was op een “democratische manier” genomen.

En daarop antwoordde Zeger: ‘Wonen we hier niet in België? Waarom dan geen vissoep? Daar heeft immers niemand voor gekozen!’

Elena, vertalingen en lectuur

Gisteren gingen we Elena afhalen bij Lutti. Weer wuifde Elena naar ons van zodra ze ons zag en begon ze naar ons te kruipen. En ik smolt weeral! Zodra ik haar had opgepakt begon ze gretig te “vertellen'”. Lutti “vertaalde” want hoewel onze kleine meid duidelijk veel had mee te delen, begreep ik haar niet. Het ging blijkbaar onder andere over het nieuwe speelgoed dat de goede Sint eergisteren bij Lutti had gebracht. En over de “vriendjes” Thibault, Elien en  Hamsa.

Elena was weer goed verkouden! Waarschijnlijk was het daarom dat ze minder at dan anders. Hoewel, haar mama vertelde ons dat ze de vorige dagen nog minder at. Haar dutje weigerde ze weer te doen. Een paar keer viel ze in slaap op mijn schoot, maar zodra ik haar in haar bedje wilde leggen, schoot ze weer wakker. En huilde, rechtstaand, tot ik haar weer naar de living bracht. Ze heeft wel druk gespeeld, onder andere, zoals haar “nonkel Zeger” haar geleerd heeft,  met een krant.

 Foto’s Roger

En natuurlijk af en toe geweend als iets haar niet lukte!

 Foto Roger

Na ons avondeten en nog een zuigflesje voor Elena, ben ik beginnen werken aan een vertaling die vandaag moest klaar zijn (en die ik ‘s middags had zien binnenkomen op mijn smartphone). Roger zat ondertussen in de salon, samen met Elena die ik had klaargemaakt voor de nacht. En daar viel Elena eindelijk in een diepe slaap op zijn schoot. Deze keer werd ze niet wakker toen ik haar naar haar kamer bracht. Ik heb me al enkele keren afgevraagd of ze “een pyjama aandoen” niet associeert met “slapen” en of ik in het vervolg haar ook niet in nachtkledij moet zetten voor ik haar een dutje probeer te laten doen.

Geen wandeling gisteren: veel te koude gierende wind voor ons, verkouden mensen. Vandaag kregen we ongeveer hetzelfde weer: weer geen wandeling. Hoewel ik wel van wind hou, voelde het nu veel te koud aan naar mijn zin: nog voor de winter begonnen is, snak ik naar de lente!

De vertalingen (want er kwam er vandaag nog een binnen) zijn geleverd, ik heb een beetje gelezen (jawel, ook de kranten en andere nieuws-sites: Roger en ik lopen niet hoog op met de nieuwe regering), vooral in een tweede boek van Houellebecq: “H.P Lovecraft, contre le monde, contre la vie”. Deze keer met veel minder gemengde gevoelens: het is boeiend!