L’Ardenne profonde

Met die woorden refereren onze vrienden van in de buurt van La Roche en Ardenne soms naar het piepklein dorp (eigenlijk meer een gehucht) aan de rand waarvan ze wonen. Hij was de beste collegevriend van mijn vader zaliger en is later zowat mijn beste vriend geworden.

We zijn er dinsdag tegen de avond aangekomen. Onze gastvrouw ontving ons zoals altijd ‘sans façons’ in de leefkeuken, waar we trouwens de rest van onze midweek hebben doorgebracht als we niet buiten waren. Voor die eerste avond had ze het eten al zo goed als klaar: een vleesbroodje, worteltjes, andijvie, venkel en krielaardappeltjes. Heel lekker… En dankzij de overdaad aan groenten, heel gezond.

(Foto Roger)

Daarbij een lekker wijntje (we hadden als aperitief sherry gedronken) en geanimeerde conversaties, onder andere over de laatste boeken die we gelezen hadden: kan het gezelliger? Ze vertelden me over een paar verhalen van Guy De Maupassant die ik niet kende. Ze zouden ze mij laten lezen. We wisselden ook nieuwtjes uit over onze kinderen (en ik moest Elvira en Geert een dikke proficiat wensen) en, wat hen betreft, hun kleinkinderen, en ze toonden ons foto’s van hun laatste verblijf in Spanje. Tot voor kort maakten ze geregeld heel verre en nogal avontuurlijke reizen, maar sinds een jaar of twee stellen ze zich tevreden met Andalusië: hij is dan ook 83 jaar, zij 78.

Gisteren mochten Roger en ik uitslapen (dat mag altijd bij hen: hijzelf is ook een nachtraaf en staat zelden voor 10 uur op; zij is dan weer een vroege vogel, maar gaat dan ook meestal vrij onmiddellijk na het avondeten naar bed).  Ik zei het al aan het begin van dit verslag: allemaal ‘sans façons’. Je geniet er de vrijheid die nodig is om je ergens echt thuis te voelen. Vandaag bijvoorbeeld heb ik een groot deel van mijn tijd besteed aan het lezen (en genieten) van die verhalen van Maupassant en nam ik ondertussen dus niet deel aan de conversaties (later hoorde ik dat het over politiek ging en onder andere over de splitsing van België): dat wordt je door niemand kwalijk genomen.

Na ons ontbijt (nog zoiets: zij had al ontbeten toen we opstonden, onze gastheer kwam ons vervoegen tegen dat Roger en ik bijna klaar waren) en na een sigaretje (in de tuin), zei ik dat ik zin had in een korte wandeling. Ik wilde deze keer niet zozeer de bossen en velden in, maar wel het dorp zelf. Roger en onze vriend vonden dat een goed idee, onze gastvrouw wilde wat anders doen.
En wij wandelden het eigenlijke dorp in, tot aan de kerk.

(Foto’s Roger)

Sint Donaat-beeldje in een nis in de kerkgevel (foto Roger)

Het was nogal mistig weer, maar niet echt koud. De ‘Saint-Lambertkerk’ bleek open en we gingen een kijkje nemen.

(Foto’s Roger)

En we wandelden uiteraard de begraafplaats op, want onze gastheer weet dat wij daarvan houden.

(Foto’s Roger)

Waarna we terug naar ‘huis’ wandelden. In dat echt rustige dorpje (het is wel een ‘village fleuri’: overal bloemen), waar de tijd soms wel lijkt te zijn stilgestaan…

(Foto Roger)

zagen we ineens een wel opvallende brievenbus:

(Foto Roger)

(Foto Roger)

Nadat we een soepje hadden gegeten, gevolgd door een eenvoudig slaatje en wat brood met hesp, keuvelden we verder. Over boeken, uiteraard, maar ook over politiek, over geschiedenis, en over Nederlands en Frans. Zij is Nederlandse lessen aan het volgen (eindelijk, zou ik zeggen!:-)

Hij voorlopig nog niet. Of vindt hij het de moeite niet meer? ;-)

‘s Avonds hebben we samen gekookt (bij een heerlijke Orval), zoals ik het gewend ben als we bij hen op visite zijn.

(Foto’s Roger)

Daarbij hielp Roger, zoals meestal, niet: hij genoot van zijn Orval, las ondertussen wat en zorgde voor enkele foto’s. Toen hij bovenstaande foto’s maakte, zei onze (nochtans nogal ‘linkse’) vriend: ‘Je wilt me zeker doen doorgaan voor een Marokkaan? Die kijken ook toe terwijl hun vrouwen aan het werk zijn!’

Ons avondmaal was weer succulent: tajine van zeeduivel met saffraan en curry.

(Foto Roger)

Deze ochtend, na het ontbijt, stelde onze gastheer weer een wandelingetje voor. Maar terwijl hij en ik in de tuin een sigaret rookten (tja, dat is de enige vrijheid die zijn vrouw ons ontnomen heeft: je mag niet meer roken in de leefkeuken, en ik heb de indruk dat onze gastheer dat ook erg vindt), begon het te regenen. Ik heb dus die verhalen van Maupassant gelezen (en dat bleek echt een ‘gat in mijn cultuur’) terwijl de anderen praatten, onder andere over het splitsen van België.
En toen we na nog een linzensoep met kokosmelk (heerlijk, ik heb het recept gekregen) afscheid namen, lachte onze gastvrouw: ‘Bij onze volgende ontmoeting zijn we misschien gescheiden!’.

Vlaamse keuken

Ik schreef gisteren dat ik onze Vlaamse keuken uitstekend vind. En dat herinnerde me een detail uit ik weet niet meer welke van onze verblijven in Frankrijk. Ik heb het voorval gebruikt in een van mijn boeken, maar weet niet meer in welk. Misschien in  ‘De ivoren toren’?

Het was in de buurt van Vernoux. Ondanks een dreigende lucht waren we met de kinderen gaan wandelen en we werden verrast door een angstaanjagend onweer. We vonden een schuilplek onder een afdak waar een oude Renault stond . Kort daarop verscheen daar een boerin (ze voelde ineens een ongelooflijke drang om ondanks het onweer de eieren die ze later op de markt zou verkopen nu al naar haar auto te brengen) die ons meteen mee naar haar thuis bracht.

Daar bleken ze net aan het eten te zijn (wat die inval van de boerin nog eigenaardiger maakte). Typisch op z’n Frans: eerst groenten, dan vlees (of was het omgekeerd?). Ons boden ze een glas wijn aan, de kinderen een of andere frisdrank en we praatten een beetje terwijl we wachtten op het einde van het onweer. Het ging onder andere over de manier waarop wij hier kookten. Ik vertelde dat bij ons alles tegelijk op het bord verscheen (behalve de eventueel voorafgaande soep) en dat er meestal aardappelen bij werden gegeten (voor hen waren dat gewoon ‘groenten’). En ik legde uit dat alle ingrediënten op elkaar waren afgestemd: de aardappelbereiding, de gekozen groenten, het vlees of de vis, de saus. Dat vonden onze gastheren zulke rare manier van eten dat ik enkele (eenvoudige en typische) recepten gaf, zoals onder andere puree en witloof met hesp en kaassaus; worst, rode kool en gekookte aardappelen, aardappelen met selder en gehaktballetjes in bechamelsaus, enzovoort.
Die mensen hingen aan mijn lippen! :-)

Prachtige avond met heerlijke Vlaamse kost

Roger heeft zijn beste (denk ik toch) vriend leren kennen tijdens zijn studies in Leuven. Daarna is die getrouwd, naar zijn geboortestreek teruggekeerd, en Roger is later met mij in Antwerpen (en later hier dus) beland.

Vriend en zijn echtgenote kregen vier kinderen, wij daarna drie, we woonden nogal ver van elkaar, en hadden het alle vier druk met ons gezin en ons werk. We bleven wel contact houden maar zagen elkaar niet zo vaak.

Maar nu al onze kinderen het huis uit zijn, vinden we toch iets meer tijd om elkaar wat vaker te ontmoeten. Nog niet echt dikwijls, want van hier naar Herzele is ongeveer anderhalf uur rijden.

Vandaag werden we verwacht bij onze vrienden in Herzele. En het werd een prachtige avond in hun heel gezellig huis vol boeken. Bij een heel lekkere Cava met heerlijke hapjes, wisselden we eerst wat nieuwsjes uit. Daarna, bij een ‘eenvoudige’ tomatensoep met balletjes, gevolgd door witloof, hesp en kaassaus met een heerlijke witte wijn, hebben we gepraat over politiek (de Belgische problemen waren na een half uurtje opgelost!), muziek, poëzie en literatuur in het algemeen, veel gelachten en geluisterd naar Ierse en Zuid-Afrikaanse muziek.

Ik schreef  ‘eenvoudige tomatensoep’, maar dat was alles behalve denigrerend! Integendeel, ik beweer dikwijls dat onze Vlaamse keuken uitstekend is, zeer gevarieerd en origineel. Alleen ervaren wij dat niet meer omdat we ze gewend zijn, en op wereldvlak is ze volgens mij niet voldoende gekend noch gegeerd. Maar ze is ook wat te vet (en niet, zoals in Zuid-Frankrijk en Spanje, dankzij plantaardige vetten!;-)

Omdat onze gastvrouw ook Franse les heeft gegeven, spraken zij en ik ook over onze herinneringen aan onze loopbaan als leerkracht (er werden zelfs vroegere spraakkunsten en leerboeken bijgehaald), en op een zeker ogenblik probeerden we ons allebei tevergeefs het Franse woord voor ‘walkman’ te herinneren, dat we toch destijds onze leerlingen hadden aangeleerd. Op dat ogenblik waren de mannen de inhoud van de bibliotheek (ja, een heuse bibliotheek, al is het hele huis volgezaaid met boeken) aan het keuren, en we konden dus hun hulp niet inroepen. Want, om helemaal eerlijk te zijn, zelfs het woord ‘Walkman’ viel ons niet te binnen. En ik wist zeker dat als ik dat woord weer wist, het Franse woord mij ook zou te binnenschieten.

Bij het dessert (pruimenmoes en appelmoes met ‘Petit-beurre'-koekjes), en daarna koffie/thee met fruittaart of Mattetaart, kregen we weer het gezelschap van onze mannen, en die wisten meteen dat we het hadden over een ‘walkman’, waardoor ik me meteen het woord ‘Balladeur’ herinnerde.

Om die prachtige avond af te sluiten, dronken we nog (behalve Roger die nog moest rijden) een lekker plaatselijk biertje.

Au nom de tous les miens

Oorspronkelijk zou ik vandaag met Roger mee naar Elvira en Geert zijn gegaan, maar Elvira vond dat ik ‘overbodig’ was voor hun verhuizing.  En ik denk dat ze gelijk had. Dus heb ik hier enkele dingen schoongemaakt die anders altijd overschieten, zoals de deuren, de vaatwasser, de wasmachine en dergelijke  (als ik bij de schoonmaak aan zulke details toe ben, stelt Roger steevast interessantere bezigheden voor) én heb ik het boek uitgelezen dat ik een paar dagen geleden ter hand had genomen: ‘Au nom de tous les miens’ van Martin Gray. Ondanks de tragiek, een prachtige autobiografie!

Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Martin_Gray

Een prachtige nazomerdag

Gisteren was het te druk om te genieten van ons mooie herfstweer, maar vandaag was een rustige dag.
Eerst kregen we onverwachts het bezoek van Roger zijn broer die in de buurt aan het fietsen was. Bij een kopje koffie werden er nieuwsjes uitgewisseld, ook over de onlangs geboren Fien. Terwijl ik hem bezig hoorde, verlangde ik zo fel naar januari!:-)

Na zijn vertrek besloten we een paar spullen naar de recyclage-winkel te brengen (en kwamen daar uiteraard buiten met andere hebbedingetjes) en daarna even te wandelen in de buurt van de brouwerij van Kerkom (zie ook hier ).

Het was nog prachtig weer, ondanks de wolken die zich begonnen te vertonen, en ik wilde graag naar de kapel van de ‘Bruine Onze Lieve Vrouw’ stappen. Een kleine kapel, altijd open, waar altijd tientallen kaarsen branden, en waar ik me, sinds de eerste keer dat we er kwamen, altijd heel rustig voel worden. Dat was nu weer het geval. Ik weet niet aan wat het ligt: aan de ligging, aan de geur van was, aan de kapel zelf? Deze keer waren we niet alleen: er kwam een man een kaarsje aansteken.

(Foto Roger)

Nadat hij (vermoed ik) stilletjes een gebed had gepreveld, sprak hij ons aan. En vertelde ons dat er vooral Walen kwamen bidden om een gunst te bekomen van de ‘bruine madonna’. En dat er dikwijls gunsten verkregen werden, bleek uit de vele tegels met (inderdaad vaak Franstalige) bedankingen langs de muren.

Roger vroeg me ‘Is dat nu niet je reinste bijgeloof?’ Ik dacht er even over na, en nee, ik denk van niet.
Ik ben er immers van overtuigd dat waar je echt, oprecht, in gelooft, dat je dat bereikt. Onze geest heeft volgens mij heel veel macht. Als voor dat geloof een omweg via een ‘Madonna’ of een ‘Heilige’ nodig is, waarom niet?

(Foto Roger)

Die man wees ons er ook op dat een zwaluw haar nest had gebouwd in de kapel, en daar haar eitjes had mogen uitbroeden. Wij hadden het nog niet opgemerkt!

(Foto Roger). Klik op de foto om het nest beter te zien

Daarna liepen we terug naar de brouwerij zelf. Onder weg raapten we enkele sterappeltjes op die van overhangende takken uit een boomgaard op de weg waren gevallen. Thuis hebben we ook een sterappelboom en Roger had een paar dagen geleden zijn eerste (heerlijk geparfumeerde) vruchten geplukt, maar toch wilde ik deze rode vruchtjes ook wel graag hebben.

Op het binnenplein van de brouwerij degusteerden we een ‘Bloesembink’.

(Foto’s Roger)

Een groep toeristen (ik vermoed, aan hun accent te horen, uit het Antwerpse) verliet de plek vlak nadat wij aankwamen, een moeder, dochter en kleinzoontje (ook met Antwerps accent) waren er aan het bekomen van een blijkbare zware fietstocht, enkele mannen zaten te  keuvelen. En de witte muren van de oude, soms verweerde, gebouwen blonken in de zon die weer even van de partij was. Net zoals hier thuis, zag je in alle hoekjes spinrag: soms prachtige kunstwerkjes (Roger heeft geprobeerd foto’s te maken van de prachtige spinnenwebben op ons binnenplein, maar de kiekjes bleken niet gelukt).

Pas tegen dat we thuis kwamen, rond 18 uur, begonnen de wolken zich weer op te stapelen en kort daarna vielen de eerste regendruppels.

Deze avond, terwijl Roger naar een vergadering van Heemkunde was, kreeg ik nog verscheidene mails aan, waaronder een van die via het Internet teruggevonden vroegere klasgenoot   uit Matadi: nostalgische herinneringen!

Verantwoordelijkheidszin?

‘Tijdens mijn speech vertelde ik dat ik in Jeruzalem de Al-Aqsamoskee had bezocht en daar, uit respect voor de islam, mijn schoenen had uitgetrokken en een sluier had aangedaan.
Toen ontplofte de speelplaats. Ik had blijkbaar op heel gevoelige tenen getrapt. Ik wilde vertellen over wederkerigheid, maar ik heb mijn zin niet kunnen afmaken. Er werd geroepen, gegild…
Ik heb nadien mijn verhaal wel kunnen afronden om dan het woord te geven aan imam Taouil.
Tot mijn allergrootste verbazing kwam hij onze afspraak van enkele uren daarvoor niet na, maar begon hij de kinderen op de speelplaats op te ruien.
Hij riep de leerlingen op niet langer naar de athenea van Antwerpen en Hoboken te gaan ‘zolang het hoofddoekenverbod van kracht is'. ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.'
Waarop de hele speelplaats de takbir begon te scanderen: Allahu akhbar. Ik zag de monden van de journalisten openvallen. Precies omdat ze dat moment hebben meegemaakt, is de pers me altijd erg gunstig gebleven. Zij hebben ter plaatse kunnen ervaren waarom ik die beslissing heb genomen. Na Taouil kwamen er nog wat extremisten de boel opruien en Koranverzen reciteren.
Als ze deze beelden straks uitzenden, staat Vlaanderen op z'n kop, dacht ik. Het pleit voor de verantwoordelijkheidszin van de pers dat ze dat niet gedaan heeft.
Na de speeches zijn enkele progressieve moslims gaan praten met journalisten om hen te smeken de beelden niet uit te zenden. ‘Wat zal men anders van ons denken?'
Er zijn moslims wenend naar mij gekomen om zich te verontschuldigen. ‘Excuseer mevrouw, maar dit zijn wij niet.'
Fragment uit het boek ‘Een tip van de sluier', door Karin Heremans, Uitgeverij Houtekiet, 159 blz., 16,50 euro’

Het bovenstaande las ik vandaag, op 21/9/2010 dus,  in de Standaard, na een heel drukke dag.

En ik vroeg me meteen af waaruit dan die verantwoordelijkheidszin van de pers bestaat?  Betekent ‘zaken verzwijgen omdat je anders mensen zou kunnen alarmeren’ dat je blijk geeft van verantwoordelijkheid?

Herfst, grappig ouderwets mopje en seks

Vrij rustige dag vandaag: onder andere boodschappen en een wandeling van een half uurtje in het bos tussen Klein Gelmen en Mettekoven (ik voel echt nog het gevolg van die oneffenheden tijdens die laatste klim in de Elzas). Je ruikt en je ziet de herfst naderen, onder andere aan de vele paddenstoelen, de gevallen hazelnoten, de okkernoten hier en daar (ook in onze tuin)!

Deze avond scheurde Roger een paar blaadjes van onze muurkalender ‘De Druivelaar’, en één grapje vond hij zo leuk dat hij het mij liet lezen.

Ikzelf begreep eerst de ‘clou’ niet!

‘Moeten trouwen’ was immers zelfs in ‘onze’ tijd’ niet meer de ‘regel’!

Ik schrijf het mopje even over:

‘Gesprek tussen dokter en patiënt:

- Voor een man van 60 bent u in prima conditie!

- Wie zegt dat ik 60 ben? Ik ben vorige maand 83 geworden!

- Wat? 83? Hoe oud is uw vader geworden?

- Wie zegt dat mijn vader dood is? Hij is 105. Volgende maand gaat hij trouwen.

- Ik begrijp niet waarom een man van 105 nog wil trouwen.

- Wie zegt dat hij wil trouwen?’

En inderdaad, als je ervan uitgaat dat je vroeger soms ‘moest trouwen’ dan is het grapje wel leuk. Want, in tegenstelling tot wat jullie, ‘kindjes’, misschien denken: ook voor oudere mensen is seks nog belangrijk!

De mooiste zin van het jaar

http://www.volkskrant.nl/kunst/article1420367.ece/Tom_Lanoye_schrijft_Mooiste_Zin

Die mooiste zin zou dus van Tom Lanoye zijn (zie link hierboven) en luidt als volgt:

‘Vijftien jaar had de badkamer met de caravanafmetingen probleemloos dienstgedaan, de sporadisch gekneusde knie niet te na gesproken van wie zich, zijn toilet makend of zich scherend voor het lavabootje, te bruusk omdraaide en aan den lijve moest ervaren hoe gering de speling was gebleven tussen rand en wand.’

Ik hou soms wel van volzinnen, maar deze vind ik alles behalve mooi klinken. En naar mijn gevoel bevat hij zelfs een aantal overbodige woorden.

Zo’n toffe avond!

Het heeft nogal voeten in de aarde gehad voor we met ons zessen aan de kerk geraakten waar deze avond de mis werd opgedragen ter herinnering aan mijn vader.
Eerst gingen we Zeger ophalen, daarna Hendrik, er waren files (het wordt elk jaar blijkbaar drukker op de weg), daarna kregen we een oproep van Elvira en Geert die bijna ter plaatse waren, maar de kerk niet vonden. Uiteindelijk hebben we (per GSM – mobieltje dus) afgesproken dat onze dochter en schoonzoon op ons zouden wachten voor de flat van Nany.

En van daaruit zijn we achter elkaar naar de kerk gereden. Waar we 20 minuten te laat aankwamen. De mis ging niet door in de kerk zelf (die wordt gerestaureerd) maar in een zaal van het parochiecentrum.  Dat werd even zoeken naar de ingang… Die bleek aan de zijkant van de zaal te zijn (en dus niet zoals in een kerk achteraan).

Zeger vroeg zich af of we wel binnen zouden durven gaan. Met ons zessen zouden we misschien al te fel opvallen? Dat vond ik ook en we zijn buiten blijven wachten.

Tot we onze familie zagen buitenkomen. Ik bedacht dat de gelederen toch echt heel erg verdund waren. Enkele jaren geleden waren daar nog bij: mijn Nononc en zijn echtgenote, mijn dit jaar overleden ‘nonkel’ Ludo en zijn vrouw, mijn ‘nonkel’ Gusty, de Beeckmans (Roger Beeckman heeft nu wat gezondheidsprobleempjes, wat eigenlijk niet meer dan normaal is op bijna 82 jaar), én mijn andere, ook overleden,  ‘nonkel Ludo’, zijnde onze vroegere gebuur Steurs die ik met ‘nonkel’ aansprak.

Natuurlijk werd Elvira haar buikje fel bekeken! Het staat haar goed, die zwangerschap!

En we reden allemaal naar de begraafplaats in ‘s Gravenwezel, waar we samen even baden of mijmerden. Voor mij: herinneringen tot en met!

Daarna trakteerde mijn moeder met een broodjesmaaltijd.

Alleen de echtgenoot en dochter van mijn zus ontbraken. Voor de rest was onze kleine familie compleet, en alle kinderen terug uit vakantie!

En ook mijn ‘tante’ Josée was erbij (de echtgenote van die ‘nonkel’ Ludo Steurs).

We hebben heel gezellig gebabbeld, de wijn (ik vermoed dat mijn broertje daarvoor gezorgd heeft) was uitstekend.

En ik vernam dat tante Josée en mijn moeder zich samen zijn gaan inschrijven op de wachtlijst van een rusthuis in Schoten (de gemeenten waar ze wonen). Gelijk hebben ze! Niet dat ze daar nu al naartoe moeten: ze zijn allebei nog ongelooflijk actief voor hun leeftijd die rond de 80 ligt, maar ‘voorkomen is beter dan genezen’!

Toen we rond half elf  ‘s avonds Hendrik naar de tramhalte richting Antwerpen brachten (hij heeft morgen weer een afspraak; en Zeger, die morgen ook in Leuven moest zijn, is met  Elvira en Geert meegereden) kreeg ik ontzettend veel heimwee naar de tijd toen de ‘kinderen’ nog ‘kindjes’ waren’!

En ik vermoed dat mijn moeder, Nany dus, vaak dezelfde gevoelens heeft.

We zijn niet met lege armen teruggekomen. Onze neef, de zoon van mijn zus heeft elk van ons voorzien van pas voor de diepvries ingepakte zalm (tja, dat is natuurlijk zijn branche, maar je moet het toch maar doen! Heel fel  bedankt, lieve Anton, dat gaat smaken morgen!).

En mijn moeder én mijn zus hebben me overladen met leesgerief enzovoort.

Ons presentje was moes van bakpruimen, van rabarber, van kweeperen (allemaal bereid door Roger).

Poëzieavond in Zonhoven

Vandaag hadden Raymond Alberghs (bestuurslid KVLS) en zijn vrouwtje Joke een poëzieavond georganiseerd in het Oude Gemeentehuis van Zonhoven.

(Rechts: Raymond en Joke, foto Roger)

Ondanks de heel speelse uitnodiging:

‘Genieten van…, dromen bij…, je laten vervoeren door…, de zieleroerselen van onze dichteressen en dichters - als hoofdgerecht - geserveerd in een historische sfeer, deze van het Zonhovens “Oud Gemeentehuis”. Oud, jawel, …één jaar voor de Franse Revolutie: 1788.
Voeg daar fijntjes aan toe… een snuifje J.S. Bach (“bereid” in °1685), een muize-beetje Franz Schubert (°1797), een ietsepietsie W.A.Mozart (°1756)… op een hedendaags pianoklavier. Spoel het geheel even door met een paradijselijk rood of wit wijntje, een “lachend” frisdrankje... en je bent zo bij Adam en Eva…!
Wie durft het aan thuis te blijven…!?
Datum: vrijdag 17 september ’10
Uur: 20 uur
Plaats: “Oud Gemeentehuis”, bij de hoofdkerk, in Zonhoven-Centrum
Parkeerruimte in overvloed: bij de kiosk in de onmiddellijke nabijheid.
Toegangsprijs: 0,00 Euro

Zij die graag voorlezen op die avond laten dit weten aan edith.oeyen@telenet.be of ingrid.lenaerts@telenet.be

( Tussen haakjes en niet te publiceren: piano, pianist, receptie…, volkomen gratis! )’,

waren we maar met weinig volk: 17 mensen.

Maar diegenen die er waren, hebben genoten, dat weet ik zeker. Uiteraard van de prachtige gedichten (Edith Oeyen, Ingrid Lenaerts en Raymond Alberghs lazen voor), maar zeker ook van het betoverende klavierspel van… jawel, Raymond. Hij is immers een uitstekende pianist!

 (Foto’s Roger)

 

Daarna volgde nog gezellig  gekeuvel bij enkele glaasjes uitmuntende witte of rode wijn. 

(Foto Roger)

En… een ontmoeting met Cyriel Gladines die Roger en ik al lang kenden van zijn geschriften, maar nog nooit in levende lijve hadden ontmoet.

(Rechts: Edith Oeyen en Cyriel Gladines, foto Roger)

Bedankt Raymond en Joke!

Reizen

Nee, hoor, we zijn niet weer eens op reis!

Maar een vriendin wees mij erop dat sommige van mijn reisverslagen niet te vinden zijn via het onderwerp ‘reizen’. En dat klopt. Zo vergat ik bijvoorbeeld in het begin van onze reis ‘labels’ toe te voegen aan mijn posts.

Ik werk in ‘Live Writer’ en probeerde vandaag die vergetelheid goed te maken. Maar blijkbaar kan ik niet ver genoeg terug.
Dus maar met een omweg. Onderstaande posts horen dus ook onder het onderwerp ‘reizen’ te staan:

http://jessymaesen.blogspot.com/2010/07/aubigny-sur-nere.html

http://jessymaesen.blogspot.com/2010/07/brinon-argent-en-aubigny.html

http://jessymaesen.blogspot.com/2010/07/van-aubigny-naar-souillac.html

http://jessymaesen.blogspot.com/2010/07/sarlat-la-caneda.html

Wat is het soms moeilijk met vrienden afspreken!

We waren op 20 augustus uitgenodigd bij vrienden uit Deurne.  In feite was zij een bijna buurvrouw van mij, maar later is ze verhuisd naar Deurne. We bleven echter contact houden.

De afspraak is niet kunnen doorgaan: de moeder van haar man was vrij onverwachts overleden. We zouden onze ontmoeting uitstellen tot ergens in september. Ik wacht nog steeds op het uitnodigend telefoontje, maar vraag me af wanneer we dan wel zouden kunnen afspreken??? Onze agenda lijkt me zo overvol!

De (volgens mij) beste vriend van Roger belde ons gisteren op. Of we volgende week zaterdag konden op visite komen. Volgens mijn agenda is die dag nog vrij, maar de dag ervoor gaan we wel helpen Elvira en Geert verhuizen. En ik vermoedde dat Zeger misschien wilde afkomen dat weekend. ‘Dat is geen probleem,’ zei Roger, ‘We kunnen desnoods Zeger afhalen in het terugkomen.’ Dat was dus oké voor mij: ik vind dat Roger zijn vrienden te zeer verwaarloost ten voordele van mijn kennissen.

Met onze vrienden uit de buurt van La Roche hebben we eindelijk afgesproken: we maken er een midweek van, de week na de verhuizing van Elvira en Geert.

Twee dagen daarna zijn we uitgenodigd op het huwelijk van twee Matadi-vrienden en de volgende dag heeft weer een soort reünie plaats van de ‘vrolijke vrienden uit het zog van Dirk Lambrechts’  in de buurt van Leuven.

Onze vrienden uit Ronsen komen dan weer de zaterdag daarop hier op visite.

Morgen avond gaan we naar Zonhoven: poëtische avond van de KVLS, overmorgen gaan we naar Nany (en daar zien we eindelijk al onze  ‘kindjes’ weer).
Druk, druk dus. En wanneer, waar is er plaats voor mijn vriendin uit Deurne?

Een taalrelletje!

http://bruxelles.blogs.liberation.fr/coulisses/2010/09/la-col%C3%A8re-anglophone-de-viviane-reding.html

Roger gaf me gisteren avond bovenstaande link. Grappig!

Statines

Ik beweer al lang dat Statines (medicijnen tegen een te hoge cholesterol) schadelijk zijn. Maar ja, wie ben ik? Ik heb geen medisch diploma en dus zullen geneesheren die zulke medicamenten voorschrijven het wel beter weten dan ik.

Deze avond organiseerde de gemeente Heers een lezing over de gevaren van Statines. Gegeven door… jawel, een arts.

Ik zag rondom mij echt ogen ‘opengaan’! Het meeste van wat ik heb gehoord, wist ik (of vermoedde ik) al, maar ik heb wel veel bijgeleerd over de werking van de medicijnen in kwestie en over de echte aard van cholesterol.

Ik had al gelezen dat Statines een negatieve invloed hebben op de vetvertering, op de spieren (en dus ook op het hart), op de aanmaak van belangrijke hormonen. Maar hoe ze dat precies deden, wist ik niet. Nu weet ik het: ze maken in de lever de  synthese van cholesterol inactief (tja, dat had ik kunnen weten, daarvoor worden ze immers genomen) en dat heeft al die zaken tot gevolg, vermits cholesterol een belangrijke rol speelt in die aanmaak (en dat wist ik niet).

Cholesterol hebben we nodig voor de vernieuwing van onze cellen, voor de aanmaak van vele hormonen, van bepaalde vitaminen, enzovoort. En op stressvolle momenten (bijvoorbeeld na een operatie) produceert onze lever meer cholesterol, gewoon omdat er meer nodig is, onder andere voor de vernieuwing van bepaalde cellen.

Ja, maar, de vraag die ik me altijd bleef stellen, was waarom artsen meestal een te hoge cholesterol aansprakelijk maken voor hartinfarcten. Artsen zouden, vertelde de ‘lector’,  te veel luisteren naar  vertegenwoordigers van de farmaceutische industrie die, om te verkopen, de cholesterol-drempels steeds verlagen. Ze merken immers zelf dat hun medicijnen niet zorgen voor minder hartinfarcten!  Ik heb deze avond geleerd dat een hoge cholesterolspiegel (echt te hoge, want de huidige voorgeschreven norm zou dus veel te laag liggen) meestal te wijten is aan een gebrek aan LDL-receptoren in de cellen. Die LDL-cholesterol (wat meestal de ‘slechte cholesterol wordt genoemd) is de cholesterol die vanuit de lever gevoerd wordt naar de cellen. En die is dus ook zeer nuttig.

Bij het dichtslibben van bloedvaten is cholesterol dan ook niet het eerste probleem (dat vermoedde ik al nadat ik er al heel veel had over gelezen). Volgens onze arts zou de oorzaak eerder liggen aan ontstekingen in de vaatwand door een gebrek aan antioxidanten. Cholesterol zal dan proberen de vaten weer af te dichten (cel-vernieuwing).

Ze vertelde ons ook door wat we die Statines konden vervangen:

- door een gezonde voeding met veel antioxidanten en weinig of geen snoep of suiker

- door de juiste vetstoffen te gebruiken

- door sojalecithine en visolie

- door veel beweging, enzovoort.

Allemaal zaken die ik wist, en ik hoop dat Roger me nu zal geloven.

En nog een raad van onze ‘lector’:

- door niet te roken, want nicotine zou ontstekingen van de bloedvaten bevorderen (jawel, dat wist ik ook, en toch blijf ik roken: onze overheid moet maar eerst minder bemoeiziek worden).

Grap

Ineens schiet me een deel van de grap waarover ik het had in de vorige post weer te binnen. Het eigenlijke verhaal, daar herinner ik me niets van, maar de ‘clou’ was een gebedje van een jong meisje aan de ‘onbevlekte ontvangenis’: ‘Sainte Marie, toi qui a pu concevoir sans pécher, fais que je puisse pécher sans concevoir’.
Ofwel: ‘Heilige Maria, jij die kon zwanger worden zonder te zondigen, zorg dat ik kan zondigen zonder zwanger te worden’.
Op zich een leuke woordspeling natuurlijk, maar ten eerste betekent ‘onbevlekte ontvangenis’ dus iets helemaal anders, en ten tweede: is seks dan perse zonde dat je hier vanzelfsprekend aanneemt dat ‘zondigen’ staat voor ‘seksen’?

Onfeilbaarheid van de paus en onbevlekte ontvangenis

Gehoord op het radiojournaal deze middag: Rome moet de straf van Van Gheluwe bepalen. En vlak daarna een commentaar van Marc Van de Looverbosch: ‘men rekent op de onfeilbaarheid van de paus’.

Alsof die ‘onfeilbaarheid’ iets te maken heeft met dat soort zaken!

Ik krijg het op de heupen van grappen waaruit blijkt dat de grappenmaker niet weet waarover hij spreekt. Zo kreeg ik onlangs nog een mop te lezen over de onbevlekte ontvangenis van Maria. Ik kan de grap echt niet meer herhalen, heb ze niet onthouden, waarschijnlijk omdat ik er zelfs niet kon mee lachen. Maar… Voor de zoveelste keer bleek eruit dat de grappenmaker niet wist wat dat dogma inhoudt. Het heeft niets, maar dan helemaal niets te maken met het feit dat Jezus uit een maagd zou geboren zijn! Dat dogma zegt wel dat Maria van bij haar conceptie (dus van toen zij werd verwekt) vrij was van de erfzonde.

Terug naar huis

11/9/2010

Vorige nacht als een blok in slaap gevallen en deze ochtend door Roger wakker gemaakt een kwartier nadat de wekker was afgelopen.
Maria en Michel wachtten al op ons aan de ontbijttafel. Weer dat lekkere uitgebreid buffet.
Daarna namen we afscheid van elkaar: Maria en Michel zouden meteen vertrekken.
Wij gingen onze bagage inpakken en toen we wilden afrekenen, bleek dat zij ook onze extra's hadden betaald!

Eerst reden we even naar het dorp zelf. Inderdaad niet veel te zien, tenzij de typische geschilderde gevels en de kerk.

(Foto’s Roger)

We geraakten in gesprek met een bewoonster die ons vertelde dat ze in de winter steeds een pak sneeuw hadden en die ons erop wees dat niet ver van daar de 'Chateau de Koenigsburg' te bezichtigen was.

Daar reden we naartoe langs bochtige bergwegen. Links en rechts van ons sparren. Om half elf kwamen we aan de burcht aan. We parkeerden de auto en liepen er te voet naartoe (een goed kwartier) maar besloten het niet te bezoeken: veel te veel toeristen! (vooral Duitsers).

(Foto Roger)

Dus reden we terug richting België. Toen we in het Groot Hertogdom Luxemburg aankwamen, stelde Roger voor even een ommetje te maken langs Boulaide. Daar gingen we vroeger vaak kamperen met de kinderen.
Wij dus die richting uit: bossen, weiden, heuvels en dorpen met pastelkleurige huizen wisselden elkaar af.
En in Boulaide bleek weinig veranderd, behalve dat het enige hotel verkocht zou worden, en dat... De camping was opgedoekt!

Rond half zeven 's avonds waren we thuis. Bedankt voor die prachtige dagen, Elvira en Geert!

Tweede avond in La Vancelle

10/9/2010

Toen we na onze tocht weer 'thuis' kwamen in het hotel, was het dringend tijd om ons 'klaar te maken voor het avondeten'. Ikzelf keek vooral naar wat mijn voet nog kon. Moest ik naar dat weer chic diner op mijn wandelschoenen of kon ik mijn oude pumps aan? Ik besloot om te beginnen een zwarte spijkerbroek aan te doen: die zou immers bij de twee soorten schoeisels passen.

Maar ik kon mijn 'chique' (maar oude) schoenen nog in!

En dan kregen we een zo uitgebreid diner dat ik het soms wilde opgeven! Trouwens, ik heb van bijna elk gerecht wel 'iets' overgelaten!

Het was alles bij elkaar ontzettend lekker, onze 'diner gourmet', maar gewoon veel te veel!

We kregen weer een aperitief met 'amusettes et broutilles' (kleinigheden - lekkere - dus). Daarna een 'diner gourmet' rond het thema 'champignons', bestaande uit:

- Foie gras de canard poêlé, bouillon et morceaux de cèpes, écume de lard paysan (heel lekker, dat 'spekschuim')

- Carpaccio de Saint Pierre, girolles en aigre-doux, poussières de pain (heel origineel)

- Tourte de jarret de veau, carottes et champignons de souche au jus

- Duxelle de champignons et comté (hier had ik liever gewoon een stukje comté gekregen)

- Fondant au chocolat (heerlijk), crème glacée marron et truffes

- Mignardises

Met uiteraard de aangepaste wijnen.

Iets voor middernacht trokken we naar onze kamer. Ik was doodmoe!

La route des crètes

10/9/2010

Ik heb deze nacht het 'ongeluk' gehad dat Roger voor mij in slaap viel en weldra licht begon de snurken. En in zulke omstandigheden kan ik niet in slaap vallen. Af en toe hield hij even op, en dan probeerde ik... Maar de tijd was steeds te kort tot wanneer hij zich weer omdraaide en wellustig en vooral luidruchtig liet blijken hoezeer hij genoot van zijn slaap. Ik hoorde de uren voorbijkruipen (aan het luiden van de kerkklok van het dorp, vlakbij). Gelukkig voelde ik me niet zenuwachtig zodat ik me er toch kon toebrengen om rustig te liggen dromen (dagdromen dan wel: ik zou een boek kunnen schrijven over veel zaken waar ik aan gedacht heb). Af en toe vroeg ik me zelfs af of ik niet beter zou opstaan en bepaalde zaken opschrijven op ons netbook. Maar dan had ik het licht moeten aanknippen en was er kans dat Roger wakker werd. En, zo redeneerde ik, hij had zijn slaap meer nodig dan ik.
Om 6 uur 's morgens ben ik toch opgestaan, en inderdaad, Roger werd wakker. Vond dat ik me maar weer moest neerleggen en toch nog proberen in slaap te vallen (en ik had me al gewassen, aangekleed, enzovoort!).

Om hem te plezieren ben ik weer (helemaal aangekleed) op het bed gaan liggen, en zodra hij weer was ingeslapen en weer 'gezellig' begon te snurken, ben ik heel stilletjes de kamer uitgegaan. Eigenaardig genoeg had ik zo'n grote honger dat mijn maag rammelde (dat heb ik normaal niet bij het opstaan, en zeker niet na zulk uitgebreid diner): ik vermoed dat we de laatste tijd veel te uitgebreid eten met al die 'feesten' en dat mijn 'mussenmaag' al een 'ooievaarsmaag' is geworden. Maar het was veel te vroeg voor het ontbijtbuffet. Dan maar buiten een sigaret gerold en gerookt. De zon scheen al met volle kracht, maar het was nog koud. Even bedacht ik dat ik misschien het dorp moest inlopen, maar zodra ik eraan begon, bleek dat ik inderdaad echt honger had: duizelingen.

Ik kwam terug in de kamer tegen dat de wekker afliep. En vanzelfsprekend was ik al lang klaar voor Roger, helemaal uitgerust, uit bed kroop. Ik vertel jullie niet hoe ik mezelf in de spiegel zag! Zelfs mijn haar bleek al een beetje vetter dan het normaal na een dag is. Misschien is dat normaal na deze letterlijk slapeloze nacht?

Maria en Michel zaten ons al op te wachten aan de ontbijttafel. En we kregen, in tegenstelling tot wat ik veel jaren geleden gewend was in Frankrijk, een heel uitgebreid buffet - maar dat kan ook liggen aan het feit dat we in de Elzas zijn: dat is nog steeds een beetje Duitsland.

Na nog een sigaretje voor mij, begonnen we aan onze tocht. Michel wilde met zijn auto rijden, wat betekent dat Roger nu eindelijk eens zou meemaken hoe leuk het is alles vanop de passagierszetel te kunnen bekijken.

Maria en ik zaten achteraan, en ondanks het gekeuvel, heb ik onder weg toch enkele zaken kunnen noteren (met mijn zeefgeheugen is dat wel echt nodig opdat ik me later iets zou herinneren!)

We reden eerst, via een dal omring door groene bergen, weer richting Sainte Marie aux Mines, waar we in het komen ook langs waren gereden. In de dorpjes herkende ik de pastelkleurige gevels, de luiken, de balkons. Daarna reden we de bergen in tot de 'col du Bonhomme'. Overal zagen we skiliften: dit zijn inderdaad allemaal wintersportoorden. We hielden halt aan wat genoemd wordt 'gazon du Faing'.

Ik was zo slim geweest al onze wandelstokken mee te brengen en Maria, Roger en ik hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Want onze klim (steil) naar de top en onze wandeling terug werd er zeer door vergemakkelijkt. Alles bij elkaar hebben we er een uur over gedaan, maar ik denk wel dat we meer dan een kwartier daarboven hebben vertoefd. Het uitzicht was er immers zo mooi! Bergen rondom ons, en onder ons, een keteldal met daarin een meer, 'l'étang des truites' dat glinsterde in het daarboven toch schaarse zonnelicht (ja, er hingen wolken boven de bergen, maar in de dalen scheen de zon: dat gaf vaak mooie effecten).

 

(Foto’s Roger)

Op de flank van de bergen: bossen, weiden... Met koeien die we niet zagen maar waarvan we de bellen soms hoorden rinkelen in de stilte die ons omgaf.
Want zelfs bij onze volgende halte (de 'Honeck-top) viel me dat op. De stilte. En dat ondanks het feit dat de plekken die we hadden uitgekozen nogal bekend blijken te zijn: wat een volk! Maar natuurlijk meestal wandelaars die op zich al een speciaal soort toeristen zijn. Daar trouwens sprak een wandelaar ons aan. Hij deed Roger en mij denken aan mijn oude oom Gusty. Zelfde manier van spreken, zelfde manier om mensen aan te klampen. Hij leek te denken (omwille van onze stokken waarschijnlijk) dat wij net als hij van de ene berg naar de andere top hadden gestapt. En begon een korte filosofische conversatie over de grootsheid van onze planeet. Waarin ik hem absoluut gelijk moet geven!

Die Honeck (1366 meter hoog) bevindt zich op de grens van twee regionen (Elzas en Lorraine, zijnde Lotharingen), van twee departementen (Haut-Rhin - waarin La Vancelle zich bevindt - en Vosges, en op drie gemeenten (Labresse, Metzeral, Stosswihr).

Het uitzicht is niet te beschrijven (vroeger zou ik geprobeerd hebben, maar vermits foto's veel meer zeggen!). Prachtige luchten ook daarboven: donkere wolken, maar soms witte daartussen en daardoor weer zonnestralen:

 

(Foto’s Roger)

 

En we reden voort. Ik werd, na mijn slapeloze nacht, dat klimmen, en de goede lucht daarboven, ineens zo loom dat ik bijna in slaap viel in de auto. Ik vermoed dat Maria soms lang op antwoord heeft moeten wachten toen ze mij sprak over haar impressies! Roger en Michel genoten zichtbaar. Roger vroeg nog aan Michel of hij graag in de bergen reed, en dat bleek zo te zijn. Roger houdt daar ook van.

Het was ondertussen al na 13 uur en we zochten een auberge waar we iets zouden kunnen verorberen. We kwamen er heel veel tegen. Maar ofwel stonden ze ons niet aan, ofwel was het er te druk (ongelooflijk hoeveel toeristen we overal zagen). Uiteindelijk ontwaarden we, een beetje verloren op een zijweg, iets dat ons alle vier meteen aanstond.
En dat bleek inderdaad een ongelooflijke meevaller! Kastelberg bleek (of leek op) een oude hoeve. En we aten, in wat een vroegere keuken leek, naast een lage en heel brede kachel - die brandde want, nogmaals, het was vrij koel op die 'kimmen' - een succulente 'tourte' met gemengde rauwkost in vinaigrette. Een tourte is in Alsace geen suikertaart, maar een gebak gevuld met gehakt en gekruid vlees. Daarbij namen we een fles Pinot Gris.
Uiteraard ging ik na het eten weer even een sigaret roken, buiten, en ik hoorde weer koeienbellen. De koeien bleken vlakbij te grazen!

Het was 14:30 toen we verder reden. We gingen weer naar het departement Haut Rhin, regio Alsace en via een hoogvlakte bereikten we de 'Grand Ballon'. Waar we weer uitstapten en weer naar de top klommen. Omdat daar bovenop een 'ballonachtige' constructie prijkte, vroeg ik me af of de plek daarnaar genoemd was, maar dat leek Roger een heel domme vraag te vinden (ik moet toegeven dat ik onder weg weer was ingedommeld en dus niet had gehoord dat mijn metgezellen bezig waren over de ‘ballon die daar gebouwd werd’ naar aanleiding van de naam van de berg: bij mij kruipt een slapeloze nacht niet in mijn koude kleren - wat een rare uitdrukking!).

We klommen dus naar die 'ballon', die bleek een observatieradar voor vliegtuigen te zijn. Maar wat een klim! Hoewel, in feite minder steil dan de twee vorige. Maar... de weg naar de top bestond uit allemaal ongelijke stenen. En dat heeft mijn voet serieus gevoeld! Op een zeker ogenblik heb ik zelfs willen opgeven... Maar de drang om boven te geraken was te sterk!

En, ondanks mijn hoogtevrees (ik overdrijf: de trappen waren echt goed te doen), heb ik zelfs mijn metgezellen vergezeld tot bovenop de 'ballon'. Wat een vergezichten! Wat een kleurschakeringen, vooral in de lucht! Je zag er echt dat als wij even in nevel en mist waren gedompeld geweest tijdens de klim, de valleien nog in volle zon lagen!

(Foto Roger)

Na een goed half uurtje daarboven begonnen we aan de afdaling. En toen voelde ik dat het echt niet meer ging met mijn voet. Tja, ik zou toch eens moeten leren dat je een verstuikte voet minstens 6 weken laat rusten, en niet telkens opnieuw na een paar weken probeert er toeren mee uit te halen!!!

Roger had blijkbaar medelijden met mii, want hij volgde ook niet het ritme van Michel en Maria... Maar bleef bij mij. En na een poosje zagen we onze kompanen weer even de berg opklimmen, ons tegemoet. om ons te vragen of we het erg zouden vinden als zij echt al voorop zouden gaan, want ze wilden ons het plekje Riquewihr tonen,waar ze ooit geweest waren, en zouden dus al hun GPS daarop afstellen. Ik kende het plekje niet, maar ze maakten me nieuwsgierig, en ik ging dus gretig akkoord. En probeerde nog mijn pas te versnellen, maar dat ging echt niet...

Tijdens de rit er naartoe ben ik echt in slaap gevallen. Ik hoop dat ik niet gesnurkt heb!!!

Maar toen we eraan kwamen (een dorp in volle zon, want liggend in een van die valleien waar we van daarboven de zon hadden zien schijnen): wat een pracht! Ik zei tegen Roger: 'Dit lijkt een beetje op Aubigny', en hij: 'Ja, maar veel mooier nog'. Ik keek even rond mij (jawel, ik was nog half in slaap), en inderdaad, hij had gelijk. Hier zullen foto's weer meer zeggen dan ik kan schrijven.

(Foto’s Roger)

We hadden wel nog weinig tijd over want ten laatste om 20:30 uur moesten we weer dineren in ons hotel. Dus hebben we alleen de sfeer opgesnoven (en gezien hoeveel toeristen er wel waren - ongelooflijk veel voor september!) en beslist dat we nog alleen tijd hadden voor een drankje in een van de kleurrijke straten.
Terwijl we daarna weer naar de parking slenterden, zag ik doorheen de enkele klimmende straatjes dat de stad (of is het een dorp? het is heel klein) omringd is door wijngaarden, op de flank van bergen. Het was me trouwens al opgevallen hoeveel wijnkelders er waren in de enkele straten die ik gezien heb.
Hier zou ik echt nog eens willen komen. Misschien eens nagaan wanneer het er minder druk is?

Eerste avond in La Vancelle

9/9/2010

Maria en Michel bleken net terug te komen van een wandeling in de buurt. Het dorpje zelf stelde niet veel voor, vertelden ze, én het was constant klimmen. Dat had ik al verwacht, en het is daarom dat ik mijn voet wat heb laten rusten de laatste dagen.
Zij waren aan een aperitief begonnen, en we bestelden dezelfde heerlijke muskaatwijn. Terwijl we hem degusteerden, vertelden we elkaar over onze reis en bleek dat zij een heel andere route hadden gevolgd. Toch hebben zij en wij onze GPS de weg laten uitstippelen. Blijkbaar maakt het dus een groot verschil van waaruit je vertrekt in België.
Zij hadden ook helemaal geen regen gehad onder weg, alleen hier in La Vancelle enkele druppels vlak voor ze weer aan het hotel kwamen.

Na een poosje trokken we naar onze kamer: onze bagage afzetten, en ons een beetje opfrissen en omkleden voor het diner.

En dat werd iets uitstekends, maar zeer uitgebreid.

We begonnen met weer een aperitief ('maison': een Crémant opgefleurd door vliersiroop). Helemaal niet zoet, wel heel subtiel van smaak. Daarbij kregen we enkele heel verfijnde hapjes (kleinigheidjes - des broutilles): een kroketje met ganzenlever, een carpaccio, mozarella met tomaat, een mini loempia met een heerlijk sausje, enzovoort.

Ons diner van de eerste avond heette 'tentation'. De ober legde ons uit dat we ons voor elke 'service' moesten laten bekoren door één van de twee aangeboden alternatieven.
Dat werd, vergezeld van een zeer lekkere witte wijn, voor ons vieren (niemand had zich aangetrokken gevoeld tot de wijngaardslakken): foie gras poelé met gecarameliseerde kwetsen.

Daarna lieten Maria, Roger en Michel zich tempteren door duif. En dat bleek, in tegenstelling tot de duif die ik eens heb proberen klaar te maken, heerlijk mals en lekker. Ik heb ter plaatse niet opgeschreven wat ze erbij kregen, maar alleszins, ze vonden het heel lekker. Ikzelf nam pollak, met allerlei groentjes. En daarbij kreeg ik weer een andere soort witte wijn, terwijl de anderen een rode Roland de Py dronken.
Volgde nog een uitgebreid dessert (maar mij kennende, zal iedereen het wel normaal vinden dat ik me daar weinig van herinner).

Om te eindigen kwam er nog koffie of thee met 'mignardises'.
Tijdens het eten spraken we natuurlijk over het nieuwe huis van 'onze' kinderen, maar stelde Michel ook een 'uitstap' voor. Zijn voorstel stond helemaal in de lijn met hoe wij het liefst doen op reis (meestal wel de tweede dag dat we ergens vertoeven, maar hier zou de tweede dag, als men deze avond als de eerste dag bestempelt, ook de laatste zijn). We zouden wat rondrijden - hij stelde 'la route des crètes' (zijnde de topppen van bergen) voor. En hier en daar zouden we uitstappen en tot aan de 'top' wandelen. Onderweg zouden we wel ergens een 'auberge' vinden waar we een snack konden eten (liefst niet te copieus, want Elvira had me gewaarschuwd dat ons volgend diner echt heel uitgebreid zou worden). Dat was dus snel afgesproken en we duimden alle vier voor goed weer morgen.

We gingen nog even iets drinken in de bar en rond middernacht trokken we naar onze kamer, nadat we hadden afgesproken elkaar in de ontbijtkamer te treffen rond 8:30 uur de volgende ochtend.

Uiteraard weet wie mij kent, dat ik geregeld naar het terras ben gegaan om een sigaret op te steken. Want dat, ik heb het al vaak geschreven, vind ik tegenwoordig zo jammer aan restaurants: je kunt gewoon niet meer nagenieten met tegelijk een drankje en een sigaretje (of nog beter, een sigaar). Daar, op het terras, bleek dat de temperatuur tot heel laat nog heel zacht was.

Naar La Vancelle

9/9/2010

Vandaag zouden we eindelijk gebruik maken van de cadeaubon gekregen van Geert en Elvira ter gelegenheid van hun huwelijk. We hadden met de ouders van Geert afgesproken rond 18 uur in La Vancelle, in de Elzas.

Iets na de middag zijn we vertrokken, onder een bewolkte lucht, richting Luik, waar we dankzij de tunnels onder de stad heel snel doorreden. Iets over 13 uur zaten we al in de Provincie Luxemburg. Hier en daar had het pas geregend, zagen we aan het natte wegdek. In tegenstelling tot thuis (en zoals meestal als we op reis zijn) stond de radio aan, waar afwisselend Franse en Luxemburgse posten doorkwamen. Zo konden we een uitzending beluisteren over het bramen van herten, en even later een uitzending in het Letzeburgs. Eigenaardig hoe die taal lijkt op een of ander Vlaams dialect!

Nog voor we het Groot Hertogdom Luxemburg bereikten, reden we over de Sûre. En dat herinnerde ons Boulaide, waar we destijds vaak gingen kamperen met de kinderen tijdens de Paasvakantie. Wanneer zouden we dat dorp ooit terugzien? Er nu langs gaan zou ons te veel tijd doen verliezen...
Om 5 over 14 uur reden we het Groot Hertogdom Luxemburg binnen, en het begon te regenen. Nog even tanken (en de benzine bleek veel goedkoper dan bij ons) en een hapje eten en dan verder gereden. Nog geen half uurtje later reden we de Lorraine binnen in Frankrijk. Nog steeds donkere wolken boven ons, die hier en daar witter werden en een straaltje zon doorlieten. Enkele roofvogels boven de dichte bossen.

Dan bereikten we Thionville waar er vlak naast de autosnelweg een opvallende kerk stond (haar ligging, zo vlak naast die weg was al even ongewoon). Ik bedacht dat wij deze kant van Frankrijk helemaal niet kennen en dat alleen daarom al dit cadeau een uitstekend idee was van onze kinderen.

Daarna volgde Metz, Pont à Mousson en Nancy. Uiteraard kregen we maar een vage indruk van die steden (maar Nancy leek ons enorm groot).
Op de radio was de Luxemburgse zender weggevallen en er kwam een religieuze zender door die we nog af en toe hadden gekregen toen we op reis waren door Frankrijk: er werd de rozenkrans gebeden. Eentonig! Gelukkig ging het even later (toen we weer met een andere zender te maken hadden) over semantiek (wat mij dan wel interesseerde). Maar even later lasten we een halte in, gewoon om onze benen even te strekken, en toen we voortreden, was die zender weer verdwenen. Nu luisterden we weer naar een betoog voor de toetreding tot Europa van Turkije. Zelfs Michel Angelo werd erbij gesleurd, die ooit een brug zou getekend hebben voor Istanbul, dat volgens hem - en volgens de spreker - onbetwistbaar een Europese stad is (tja, maar Istanbul is niet heel Turkije natuurlijk).

De lucht werd ineens heel donker en even later kregen we een poosje een stortregen. Toen bleek ook dat er een wesp in de auto zat. Wat een geluk dat we snel konden halt houden! Misschien zat die wesp er al langer... Maar stel dat ik die had ontdekt op een plek waar Roger niet kon stoppen: ik zou voor paniek gezorgd hebben (ik heb een wespenfobie). Het beestje vloog onmiddellijk naar buiten toen Roger zijn raampje opendraaide...

Om kwart voor 17 uur reden we het departement Vogezen binnen, en even later Saint-Dié des Vosges, gevolgd door Sainte Marie aux Mines. Alle wolken boven het dal omringd door heuvels en bergen waren nu wit geworden, de regen was opgehouden neer te vallen en de zon vertoonde zich weer hier en daar achter de wolken. Iets over 17 uur reden we de Elzas binnen en om 17:20 uur kwamen we aan in La Vancelle. Het eerste wat we zagen (we herkenden het van foto's die ik online had gevonden) was ons hotel Frankenburg.

Maria en Michel, de ouders van Geert, bleken al een poosje geleden aangekomen en kwamen het hotel uitgelopen om ons te verwelkomen.

Muizen en pepermunt

Eindelijk nog eens een heel rustige dag vandaag. Een korte vertaling, verder ingepakt voor morgen, een klein uurtje gewandeld in het park van Alken, enkele mails beantwoord.

En deze avond, na het eten en het opruimen van de keuken, een beetje gegrasduind in kranten en tijdschriften op het Internet.

Ik vond ergens (weet niet meer op welke website) allerlei manieren om muizen te verjagen. Een heel eenvoudige methode die ik al heb toegepast, stond er niet bij.
Zodra je weet door welke kier de muizen binnenkomen, moet je daar enkele takjes pepermunt voor leggen. Dat werkt op muizen als een rood licht op gedisciplineerde bestuurders.

Ik had ooit over dat middel gelezen in een ‘tante Kaat’-achtig boekje (maar vermits het een Frans boek betrof, was het dus niet van die auteur) en heb het geprobeerd bij een vriend die destijds in Leuven, op zijn ‘kot’, last had van muizen. Ongelooflijk! Je zag de diertjes hun snoet nog net verschijnen achter de kier, maar allemaal maakten ze meteen rechtsomkeer. Het middeltje heeft weken gewerkt, en toen we dachten dat de muntgeur helemaal vervlogen was, bleken de muizen ook verhuisd!

En we hoefden geen enkel diertje te doden!

Osso-Bucco

Gisteren hebben Elvira en ik dus Osso Bucco klaargemaakt. Maar geen van beiden hadden we een recept bij ons (haar recept ligt nog in de flat van waaruit ze binnenkort verhuizen) en ik had natuurlijk niet de reflex gehad om een kookboek mee te nemen naar hen!:-)

We hebben dus ons geheugen aangesproken en dat is vrij goed gelukt, al heb ik toch de oregano gemist… Nu, er bestaan waarschijnlijk evenveel Osso Bucco recepten als er huisvrouwen zijn.
Omdat mijn tante-vriendin mij even mijn eigen recept vroeg, post ik het hier. In feite is het niet ‘mijn’ recept, maar dat van onze overleden vriend Dirk Lambrechts (die het zelf waarschijnlijk weer ergens anders heeft gevonden, maar toch duidelijk de voorkeur gaf aan deze bereiding, na vele vergelijkingen).

Hier gaan we, en ik geef het recept weer op de manier van Dirk zaliger.
Voor vier personen hebben we nodig:

A.

olijfolie (vrij veel)

4 uien fijngesneden

2 wortels fijngesneden

1 selder

4 lookteentjes

B.

4 kalfschenkels (niet te mager, en wij gebruiken soms zelfs runderschenkels)

zout en versgemalen peper

bloem

C.

1 dl witte droge wijn

2 bouillonblokjes

1/2 koffielepel basilicum

1 koffielepel oregano

1 snuifje tijm

3 tomaten

1 bos gehakte peterselie

2 blaadjes laurier

En zo bereiden we het:

A: in olijfolie smoren gedurende ongeveer 10 minuten.

B: vlees zouten, peperen, in bloem wentelen en apart in olijfolie aanbakken

B bij A voegen.

C daarbij voegen

Alles op een zeer zacht vuur ongeveer anderhalf uur laten sudderen.
Opdienen met rijst of deegwaren.

Moeder en dochter… en een vroegere klasgenoot

Vandaag moest Roger nog enkele werkjes uitvoeren in het nieuwe huis van Elvira en Geert. Elvira had me gevraagd om ook te komen, als ik tenminste niet te veel werk had. Vermits het weer rustig is wat de vertalingen betreft, ging ik (heel graag) mee.

Wat een mooie dag weer! Terwijl Roger en Geert stonden te zwoegen, hebben Elvira en ik, gezeten op hun ruime terras (want het weer was nog prachtig) zitten plannen maken voor als de baby er is. Zelfs over eventuele volgende kinderen hadden we het. Nu lopen die in de vorm van zieltjes nog rustig rond in de sterrenweiden, maar wij waren toch al bezig over hun toekomstige aardse leven – als ze er zin in hebben natuurlijk. 
We hebben samen ook de nodige ingrediënten gekocht voor een uitstekende Osso Bucco deze avond en hebben samen gekookt en appeltaart gebakken (ik moet wel eens ophouden zoveel te eten als we de laatste dagen doen, of ik word nog dik. Op zich is dat niet erg, maar mijn Roger ziet me liever slank).

En, nadat de mannen klaar waren met hun werk, hebben we samen gegeten, gezellig rond hun keukentafel, met als drank weer eens uitstekende wijn!

We waren pas rond 23 uur thuis, en daar wachtte nog administratief werk voor de KVLS en heel veel e-mail-correspondentie. De administratie laat ik aan Jessy van morgen over, de meeste e-mails heb ik wel kort beantwoord… En daar was er een bij van een man (ik ging weer schrijven ‘van een jongen’!) die samen met mij gevormd is geweest op 5 juni 1960, vlak voor we ‘onze’ Congo moesten ontvluchten.

Zijn naam kwam me vaag bekend voor… Maar toen ik zijn mail las, wist ik het terug. We hebben in dezelfde klas gezeten (in die tijd zaten we met twee leerjaren in één lokaal; hij zat in het zesde jaar en ik in het vijfde) en hebben samen onze plechtige communie gedaan (ik heb die een jaar ‘te vroeg’ mogen doen).

Ongelooflijk dat die ‘jongen’ mij nu, na 50 jaar, via het Internet, terug heeft gevonden! Hij leek te weten dat Pater Inghels overleden is, maar vroeg zich af of  Zuster Godwine nog leefde, die zoveel invloed op hem heeft uitgeoefend (op wie deed zij dat niet?).

Blijkbaar had hij vrij veel over Matadi, over onze reünies, en over mij, gevonden op het Internet (anders was hij niet aan mijn elektronisch adres geraakt), maar deze blog leek hij niet te kennen. Ik heb hem geschreven (met een link naar deze blog) dat ik morgen uitvoeriger zou antwoorden, maar dat hij aan de post van gisteren kon merken dat zuster Godwine nog steeds van de partij was geweest!

Geslaagde Matadi-reünie

We waren met 23. Normaal zouden we met z’n 25 zijn geweest, maar gisteren heeft dus een koppel moeten afhaken wegens gezondheidsproblemen.
Roger en ik gingen eerst zuster Godwine halen in haar klooster en reden met haar naar De Horne in Vechmaal. Omdat we vrij vroeg waren, lieten we haar onderweg nog even de mergelgrotten van Vechmaal zien.
En toen we eindelijk aan het restaurant aankwamen, bleken de meeste mensen al present.
Prachtig weer hadden we, dus het aperitief werd in de tuin geserveerd. Tuin die we voor ons alleen hadden. Iedereen, ook de mensen die een beetje later aankwamen, was blij verrast door de nieuwe locatie. Iedereen vond het intiemer, gezelliger en het decor zelfs mooier dan waar we onze reünie de vorige jaren hielden. En dat vond ik ook: de tuin sloot aan bij de zaal die we ook voor ons alleen hadden, en waarin vier ronde tafels feestelijk waren gedekt. En langs de andere kant, achter de haag, stonden koeien te grazen. Een prachtige landelijke omgeving.

(Foto’s Roger)

De hapjes bij de excellente Cava waren succulent en zo copieus dat ze eigenlijk als voorgerecht konden fungeren. Ze werden opgediend door een heel mooi, vriendelijk en tegelijk discreet  meisje (ik vermoed, gezien haar gelijkenis met de uitbaatster,  een familielid van de uitbaters).

Na een korte toespraak door Roger Beeckman, waarin de nodige aandacht werd geschonken aan de afwezigen en de overleden vrienden,  en een toepasselijk gebedje voorgelezen door zuster Godwine, volgde de barbecue, in de ons voorbehouden zaal.

(Foto’s Roger)

Vier soorten vis en slaatjes naar believen. En niet zo maar gebarbecued: echt met de nodige kruiden en groentebegeleiding. En daarbij een heerlijke witte wijn!

Toen ik daarna met de rokers naar de tuin ging voor onze  ‘péché mignon’ zoals een van onze Franstalige vrienden het noemde, dacht ik, net als de anderen, dat we daarna wel ons dessertbuffet zouden aangeboden krijgen. Uiteraard wist ik wel dat er ook was afgesproken dat er vlees zou zijn, maar niemand anders leek zich dat te herinneren, en we vonden allemaal dat we al heel veel (en ontzettend lekker) hadden gegeten.
Maar, toen we weer in de zaal kwamen, bleek er rode wijn te zijn ingeschonken. En werden we vergast op vier soorten gebarbecued vlees: chipolata, merguez en… ongelooflijk lekkere lamsboutsneden en lamsfilet. Weer bereid met de nodige kruiden en vergezeld van de lekkerste groenten en aardappelen in de schil.

Volgde nog een uitgebreid dessertbuffet. Ik heb enkel een verse fruitsla genomen en voor de rest een puntje van de andere lekkernijen, kwestie van te proeven of alles even lekker was. Onnodige controle, want dat was het. Na nog een koffie met zoetigheden (niets voor mij), namen de meeste ‘ouderen’ afscheid (de moeder van Sabine moest wel nog even blijven, en hetzelfde gold voor zuster Godwine, vermits Sabine en ik allebei hadden beslist dat de middag voor ons nog niet om was). Met de vraag of we dat volgend jaar nog op die plek wilden organiseren. Roger Beeckman had nochtans al geopperd dat we er misschien beter zouden aan doen van na 50 jaar in schoonheid te eindigen, maar daar leek niemand mee akkoord. Dus afspraak volgend jaar, op de eerste zondag van september in De Horne?

(Foto’s Roger)

Uiteraard zijn er veel nieuwsjes uitgewisseld, herinneringen opgehaald, is er veel gelachen en zelfs gehuild. Ieder van ons heeft zijn moeilijkheden, zijn verdrietjes, maar ook zijn vreugdes en alles wilden we met elkaar delen. Sommige mensen worden echt oud (de oudste was zuster Godwine, die tegen de 88 jaar loopt) en beginnen nu meer dan vroeger zich af te vragen of ze er nog zullen (kunnen) bij zijn volgende keer…

Nadat de ‘ouderen’ weg waren, hebben wij, de ‘jongeren’ (grappig dat we onszelf zo noemen, wij die tussen de 54 en 66 jaar zijn), nog een laatste glas gedronken in de tuin. En daar hebben we beslist dat onze reünies inderdaad moesten verdergezet worden.