Luie dag

Vlak na de middag hadden we een korte vergadering met de werkgroep WO I-II. We willen binnenkort in het rusthuis van Heers negentigjarigen interviewen over hun herinneringen aan Wereldoorlog II en hebben dat interview voorbereid. Ongelooflijk hoeveel negentigjarigen hier nog wonen: volgens Elie M. een vijftigtal (op ongeveer 7000 inwoners).

Voor de vergadering had ik na onze brunch enkel mails gelezen en, hoewel ik na de vergadering eigenlijk wilde wassen en opruimen, heb ik dat ook niet gedaan. Ik heb vooral zitten lezen (ik ben zelfs nog niet gaan kijken in welke staat de kindjes de "bibliotheek" hebben achtergelaten 😄). 

Koken hoefde ook al niet, want er waren voldoende restjes van zondag en gisteren! Het werd dus echt een luie dag (ik ga nu nog een mail beantwoorden en daarna nog wat lezen).

De kindjes zijn vertrokken

Weer veel regen vandaag maar dat was niet erg: we hebben gespeeld, getekend, naar oude foto's gekeken, pannenkoeken klaargemaakt en gesmuld, naar een sprookjesfilm gekeken, verteld over de kinderjaren van hun mama in ons vroeger huis in Antwerpen en samen gekookt voor deze avond. Net zoals gisteren leek Roger vrij moe (overgang naar het winteruur - ikzelf heb veel meer last van de overgang naar het zomeruur - of zijn verkoudheid?) waardoor ik zelf heel veel over en weer heb moeten lopen: ik heb dus zeker voldoende beweging gekregen met als gevolg wel vrij pijnlijke ledematen.

Tegen 19 uur kwamen dochter en schoonzon eraan en gingen we aan tafel.  En nu zijn de kindjes vertrokken naar nieuwe avonturen.

Herfstdag met de kindjes

Veel regen en wind vandaag maar in huis was het warm en knus en waren we heel actief. De rapporten van de kindjes bewonderen, spelen, tekenen, een beetje ruzie maken, lezen, eten, snoepen, praten, filmpje kijken, de bezigheden wisselden elkaar af. Opa speelde jammer genoeg slechts heel even mee. 

Deze middag aten we soep met broodjes (en een croque voor Matthias), deze avond spaghetti maar daar at Matthias opvallend weinig van (zeker in vergelijking met zijn half haantje van gisteren!). Misschien wilde hij zeker plaats overhouden voor nog een vanillepudding? 

Voor morgen heb ik (spelt)-pannenkoeken beloofd.

Heimwee

De kindjes slapen eindelijk. 

Ik heb het tijdens onze gesprekken niet gehad over het overlijden van Rogers nicht (ze kenden haar niet en waren zelfs heel verwonderd toen ze van hun mama hoorden dat die overleden politica, waar de krant over sprak, de nicht was van hun opa). 

Maar nu zit ik wel na te denken. Wat zal er gebeuren met haar honden (Roger wil geen dieren meer en ik weet dat het nichtje dat ons belde zelf al vrij veel dieren heeft)? Wat gebeurt er met haar huis? Zullen we dus nooit meer naar Wellen gaan, waar we vroeger bijna elke week "tante Laure" (Rogers tante, de moeder van Jeannine) bezochten en later, wel minder vaak maar toch geregeld, met Jeannine gingen filosoferen? 

Jeannine heeft weer een hoofdstuk van ons leven afgesloten (en het laatste hoofdstuk van haar eigen leven), bewust blijkbaar en dus helemaal in lijn met haar opvattingen. Ikzelf blijf me wel vragen stellen over die "oplossing".

Het waren vooral zij en haar moeder, "tante Laure", die me in 1993 "goesting" gaven om Roger te volgen toen hij opnieuw naar zijn "roots" in Haspengouw wilde (toen wist ik nog niet dat ik, via mijn vader, hier ook verre familie had) en we dus dit huis kochten waar we de eerste jaren enkel onze weekends doorbrachten. 

En ik vond het toen telkens zo tof als we tijdens zo'n weekend tante Laure en later Jeannine bezochten. 

Het is weer allemaal voorbij!

Terug naar de Winston, met de kindjes nu

Na een kort bezoek van L. en zijn vader werden de kindjes hier afgezet door dochterlief en schoonzoon. Ik had gereserveerd bij de Winston om 19 uur. 

Het was even lekker, copieus en betaalbaar als vorige keer (en de kindjes hadden het ook heel erg naar hun zin) maar nu zat er nog veel meer volk en het geroezemoes maakte dat ik niet volop kon genieten van de gesprekken met Elena, Matthias en Eva.

Dat haalden we echter in toen we terug thuis waren, bij nog een kaartspelletje. De kindjes gingen dus weer te laat slapen maar vermits we deze nacht terugkeren naar de wintertijd, halen ze dat wel in!

Weer een overlijden

Het zijn rustige dagen. Het regent, Roger hoest nog wat feller, mijn hoest is verminderd. We maken een beetje schoon, maar slaan het poortgebouw weer over: veel te koud en te nat. En we vragen ons af of we, ondanks het afraden, toch niet eens naar nicht Jeannine moeten gaan.

Tussendoor lees ik, kook ik, beantwoord ik mails, kijk ik naar de allerlaatste video van "Ava Medusa", video die ze vlak voor haar overlijden opnam en die door haar vader werd gepubliceerd na haar dood. Haar vader vertelt dat ze helemaal op het laatste haar kanaal ook een nieuwe naam gaf: "Fio Ava", omdat "Ava Medusa" weinig christelijk klonk.

En dan rinkelt de telefoon deze middag: het nichtje van Jeannine vertelt ons dat haar tante, Rogers nicht Jeannine pas is overleden! Hoewel het nieuws niet helemaal onverwachts kwam, waren we er niet goed van!

Monografieën, huishouden en verkoudheden

Na een wasmachinebeurt en de (deze keer zeer uitgebreide) wekelijkse boodschappen vond ik het vandaag nodig de tekst van de volgende monografie nog eens na te lezen (en dat was een goed idee, want ik heb nog een paar verbeteringen moeten aanbrengen). 

Daarna was het tijd om voor het avondeten te zorgen (zuurkool deze avond, dus heel snel klaar), na het eten af te wassen enzovoort en eindelijk een paar mails te beantwoorden die al enkele dagen wachtten. 

Het regende weer praktisch de hele dag en het poortgebouw is nog steeds niet schoongemaakt (ten eerste zie ik niet goed hoe we de tijd ervoor zouden gevonden hebben en ten tweede is Roger inderdaad verkouden en is het dus misschien veiliger hem niet aan kou en/of regen bloot te stellen). 

Matthias bleek gisteren ook het begin van een verkoudheid te hebben! 

Kindjesdag

Het was weer "kindjesdag" vandaag. Zelfde scenario als vorige keer (Eva en Matthias opvangen na school, Roger gaat naar zijn zus, Elena komt thuis, Roger, dochterlief en schoonzoon komen thuis, avondmaal) behalve dat Zeger deze avond niet vrij was. 

Weer hebben we veel gespeeld na de schooltaken... en we hebben plannen gemaakt voor de nakende logeerpartij van Elena, Matthias en Eva.

Prioriteiten

Ik wilde vandaag eigenlijk het (open) poortgebouw nog eens onder handen nemen. Maar... het regende, het waaide, het was koud en... deze nacht hoorde ik Roger een paar keer hoesten in zijn slaap. Ik vermoedde dus dat hij de zware verkoudheid, die ik al een week heb, heeft overgekregen. 

Terwijl ik me na onze brunch nog zat af te vragen of we het slechte weer wel of niet zouden trotseren, kwam de tekst van de volgende Limburgse monografie aan en ik besloot mijn middag en avond te besteden aan het nalezen ervan. Morgen staat er immers iets anders op het programma en zal ik daar dus geen tijd voor vinden. Voor Rogers beginnende verkoudheid was dat ook de beste beslissing, denk ik (hoewel ik hem niet meer heb horen hoesten).

De monografie (weer geschreven door Jan Gerits, over Steven Debroey - de vader van een goede kennis van ons) is heel interessant! 

Een jaar al!

Terwijl we op de ochtend van zaterdag 22 oktober 2022 nog aan het twijfelen waren of we, zoals afgesproken, de volgende dag Nany zouden bezoeken of dat toch maar die dag zelf zouden doen, kregen we een telefoontje van broertje dat ze was overleden! En kort daarop vernam ik dat onze vroegere buurjongen René ons ook zopas had verlaten! 

Soms beeld ik me in dat ze  samen naar "tante" José zijn "gevlogen", de moeder van René en een van de beste vriendinnen van Nany! 😃

Moeder aan de haard of "meer" ambitie hebben?

Ik hoorde deze zaterdag op de radio een archeoloog van het Gallo-Romeins museum in Tongeren een heel interessante uitleg geven over een nieuwe tentoonstelling.  Het was des te interessanter omdat die man had meegewerkt aan die tentoonstelling en dus heel precies wist waarover hij sprak.

En ik bedacht dat dochterlief waarschijnlijk heimelijk zulke job ambieert. Onze dochter is immers archeoloog van opleiding maar... geeft informaticalessen (na bijscholing uiteraard). 

En toen dacht ik weer aan de moeilijkheden die zulke job in een museum met zich meebrengt voor een moeder: onregelmatige uren, weekendwerk, ... en ik herinnerde me mijn avondlessen (bovenop de lessen overdag ) de laatste jaren in Antwerpen.

Ik had die niet aangenomen vanuit een of andere "ambitie" maar omdat ik mijn best deed om te proberen Roger te vervangen, die zijn job grondig beu was en zelfs, vermoed ik, daaraan zijn eerste hartinfarct te danken had. 

Ik nam toen dus elke job aan die men mij aanbood in het onderwijs (en dat waren er nogal wat!) maar ik voelde me zo schuldig tegenover onze "kindjes"!  Roger had me wel beloofd me te vervangen bij hen 's avonds maar ik begreep al gauw dat hij eigenlijk niet besefte wat dat in de praktijk betekende, "moeder zijn". 

Ik heb toen trouwens om die reden mijn job bij Berlitz opgezegd: echt te veel avond- en weekendwerk. 

Roger kreeg zijn eerste hartproblemen, kort daarna mocht hij op prepensioen, ik schakelde over op vertalingen - die ik thuis kon maken - en suste zo mijn geweten. Maar, al was ik nu thuis voor de "kindjes",  voor mezelf werd het eigenlijk nog drukker, want ik kon enkel "werken" als ik niet met de kinderen of met het huishouden bezig was en het werden dus soms héél lange vertaalavonden of zelfs -nachten.

Daar moest ik allemaal aan terugdenken toen ik die archeoloog op de radio hoorde en mijn conclusie was: als vrouw, of beter, als moeder mag je niet te veel ambitie hebben... tenzij de "ambitie" is: je kinderen zo goed als mogelijk voorbereiden op het volwassen leven.

En dan dacht ik verder (eigenlijk over wat me al zo lang bezig houdt): waarom wil men vandaag elke vrouw buitenhuis aan het werk (ja, ik weet het, dat brengt op voor de staat)? Terwijl het zoveel gemakkelijker zou zijn vrouwen te overtuigen dat zij het beste voor hun kinderen kunnen zorgen en dat niet hoeven aan anderen over te laten - en ze daar zelfs een vergoeding voor te geven. 

Tja, ik weet het, dat vind ik, die een hekel heb aan huishoudwerk (met uitzondering van koken en opvoeding van de kinderen dus): heel tegenstrijdig lijkt dat. Ik vrees dus dat de meeste vrouwen nu helemaal anders denken! En... dat onze kleinkinderen steeds meer door de "staat" zullen opgevoed worden!

Over huishouden en organisatie

Sinds Roger op pensioen is, gaat het er helemaal anders dan daarvoor aan toe in ons huishouden. 

Ik heb het al gezegd, ikzelf ben eigenlijk heel georganiseerd, Roger is dat veel minder. 

Ik heb dat huishouden altijd heel vervelend gevonden maar net daarom probeerde ik de taken zo te plannen dat ik daar nooit, zoals Nany, een hele dag hoefde aan te besteden en dus elke dag tijd kreeg voor meer interessante zaken. 

Eigenlijk heb ik op het gebied van huishouden een te slechte herinnering aan mijn jeugdjaren, toen mijn moeder Nany het normaal vond dat dochters hun vrije tijd vooral in het huishouden steken. Elke voormiddag werd het hele huis opgeruimd, grondig gestoft en geveegd of gestofzuigd, waarbij Bie en ik op vakantiedagen moesten helpen. De rest van de dag werd besteed aan één bepaalde karwei: kamers, badkamer, living of keuken grondig schoonmaken, wassen, ruiten lappen, strijken, en tussendoor, elke dag: koken, de tafel afruimen (drie keer per dag), afwassen (ook drie keer per dag) en vegen - en uiteraard moesten Bie en ik telkens helpen, ook tijdens de blokperiode (maar in die periodes gelukkig enkel tijdens onze "pauzemomenten").  

Zulke enkel aan het huishouden gewijde dagen wilde ik later dus echt niet meer. En toch, herinner ik me, noemde Roger me kort na zijn pensionering nog een "fanatieke huisvrouw" terwijl ik - toch in vergelijking met mijn moeder en veel andere vrouwen - dat helemaal niet ben! 

Integendeel, mensen lachten me soms uit als ik klaagde over de tijd die ik stak in dat huishouden, omdat ze wisten dat ik eigenlijk geen goede huisvrouw ben (maar waarschijnlijk niet beseften dat ik met veel andere zaken bezig was). 

Na Rogers pensionering ben ik dus gaandeweg in de richting van Rogers opvatting van een huishouden geëvolueerd (schoonmaken wat echt vuil is en me geen geroddel meer aantrekken) en ik acht me gelukkig: stel je voor dat ik nog, zoals Nany destijds, de hele dag aan dat huishouden moet besteden!

En toch hebben we soms bijna ruzie: als ik vind dat een bepaalde kamer moet schoongemaakt worden voor een andere die Roger absoluut meteen wil schoonmaken (omdat de kamer die ik wil schoonmaken uitgeeft op de kamer die Roger onder handen wil nemen en je sowieso langs de kamer "van Roger" moet lopen als je vanuit "mijn kamer" komt), of als Roger te veel spinnenwebben in een kamer wil weghalen terwijl ik me eerder erger aan te veel rommel in een andere kamer. 😉 

Heers voor de rechter in de eerste wereldoorlog

Heemkunde Groot Heers organiseerde deze avond een lezing met Rombout Nijssen: "Heers voor de rechter in 1914-1918". 

Wij gingen er naartoe, samen met Maj die we aan het rusthuis afhaalden. 

In een eerste deel legde Rombout Nijssen ons het Belgische rechtssysteem (dat tijdens de oorlog bleef bestaan) uit aan de hand van allerlei boeiende voorbeelden. Heel interessant maar weer vond ik het - met mijn gebrekkig auditief geheugen - jammer dat we geen schriftelijke samenvatting kregen.  Je vindt echter de uitleg ook online, dus dat probleem is opgelost! 😏 Na een korte pauze vertelde de spreker over de misstappen (stropen, vechten, diefstal, ...) waarvoor de mensen uit de Heerse dorpen zich tijdens de oorlog voor de rechter moesten verantwoorden en over de geld- en gevangenisstraffen (vaak met "uitstel" en dus in de praktijk "afstel" als de schuldige zich drie jaren koest hield) die ze kregen opgelegd. 

We vonden het alle drie een heel interessante lezing maar Maj was duidelijk heel moe aan het einde (de stoelen waren vrij hard en we hebben daar toch twee uur en half gezeten). Terwijl de anderen nog iets zouden drinken, zijn wij dus maar naar het rusthuis en daarna naar huis gereden.

Toen we aan het rusthuis aankwamen (om 21:59 uur) bleek het al gesloten en moesten we bellen! 

Toeval

Roger en ik besloten al heel snel alle "toevalligheden" in ons leven te noteren. Eerst deed ik dat in een apart schriftje maar al heel snel integreerde ik het gewoon in mijn dagboeken (die jullie hier dus niet te lezen krijgen hé😀). 

Vandaag gebeurden er echter twee eigenaardige zaken die ik wel wil vertellen.

Je moet weten dat in onze "bibliotheek" enkel fictieboeken op de planken staan. Ik heb destijds de andere boeken, die ook niet direct thuishoren in onze werkkamer, per soort in dozen gedaan, in de hoop dat Roger me ooit zou helpen een plek ervoor te vinden. Roger stapelde de (voor mij veel te zware) dozen op en... hij deed er verder niets mee, zodat ik niet meer aan die boeken geraakte (ik kon zelfs niet één doos optillen). 

Omdat ik al een poosje met Bernadette over en weer mail over taal en dialecten, wilde ik graag "Het einde van de standaardtaal" van Joop Van der Horst opnieuw lezen. Helaas, ik wist dat het boek in een van die onbereikbare dozen zat. 

Vandaag moest ik iets halen uit de bibliotheek... en ik merk dat, na onze recente opruim- en schoonmaakbeurt, Roger weer één doos vol boeken niet terug op de stapel heeft gezet maar op tafel heeft laten staan. Typisch voor Roger natuurlijk maar het toeval wil wel dat net in die doos het boek steekt dat ik zo graag wilde herlezen! 

In onze jongste mails hadden Bernadette en ik het vaak over het feest voor onze verjaardag in 2022, bij Ivo Hermans. En we waren overeengekomen binnenkort Ivo, Beatrijs, Koen en Jopie op restaurant (in deze buurt) uit te nodigen. Bernadette zou contact opnemen met Koen De Cauter en als hij akkoord ging, zouden we enkele data voorstellen aan Ivo.  Bernadette kreeg echter ook te maken met een overlijden in haar familie en had dus nog geen contact gehad met Koen.

En dan, deze avond, kregen wij "toevallig" een telefoontje van Ivo (die, net zoals wij, praktisch nooit telefoneert). "Zomaar", maar eigenlijk omdat hij al zo lang niets meer hoorde van ons, Koen, Jopie of Juan, "excuseerde" hij zich. Uiteraard werd er lang bijgepraat en ik vertelde hem dus toch al over onze restaurantplannen. 

Hoewel Ivo eerst heel enthousiast leek, zullen uiteindelijk onze plannen niet kunnen doorgaan: "voor Beatrijs (uit Gent) is het hier veel te ver", schreef Ivo me later in een mail, en zelfs hij aarzelt, want "bij een restaurantbezoek hoort de nodige goede wijn" en daarna nog zo ver terug moeten rijden?

Triestige dag

Voor de boodschappen, na de boodschappen, tijdens het huishoudwerk ging het op de radio over niets anders dan de oorlog Israël-Hamas en de aanslag van gisterenavond in Brussel. Op de duur deden we de radio uit. Ik lees in mails van vrienden dat zij zelfs niet meer naar het "nieuws" willen luisteren, en dat is, weet ik, niet omdat het ze niet interesseert maar omdat ze te empathisch zijn. Je wilt immers niet meer "zelf voelen" wat al die vermoorde mensen voelden!

Tijdens een pauze beantwoord ik een paar mails en daarna hang ik wat rond op YouTube... waar ik verneem dat "Ava Medusa" deze ochtend is overleden!

En ondertussen heb ik nog steeds geen telefoontje gekregen van het nichtje van nicht Jeannine! 

Toffe babbel

Vlak voor ons avondmaal kregen we een telefoontje van straatgenote V.: of haar kleinzoon L., die bij haar op bezoek is, even mag langskomen met een doos verse eieren.

L. kwam langs (bedankt voor het cadeau, V.!) en we praatten wat. Eerst over de plotse kou en de verwachte regen, de lekkere taart die hij pas bij V. en T. (zijn opa) had gegeten. 

En dan ging het ineens over de stage die hij aan het doen is en over hoe erg hij zich daar thuis voelt en wat hij daar precies doet.  Uiteindelijk vroeg L. me of ik hem nog wil helpen met zijn Frans. 'Je krijgt toch geen Frans meer op school?' reageerde ik spontaan. 

Inderdaad, maar hij wil toch graag zijn Frans verder oefenen. Ik heb dan voorgesteld dat ik mijn eigen cursus van zeker 20 jaar geleden wat zal opfrissen (echt nodig, want ik denk dat het tegenwoordig overbodig is in een basiscursus "Frans spreken" te leren over bandopnemers of schrijfmachines bijvoorbeeld, en misschien moet ik er ook de passages over rookwaar uit halen 😒) en dat ik hem daarna uitnodig om geregeld met mij te komen oefenen. 

Dat voorstel stond L. wel aan, en ik vind het ook een heel prettig vooruitzicht. Maar eerst heb ik dus vrij veel (wel aangenaam) werk voor de boeg!

5 jaar al!

De gedachte overviel me ineens: 5 jaar al sinds mijn "Nononc" ons verliet voor "hogere sferen", enkele maanden na de echtgenoot van zusje Bie! En binnen precies een week zal het een jaar geleden zijn dat Nany en vriend René allebei op dezelfde dag overleden! 

Rustige, koele zaterdag

Tot 25°C gisteren, vandaag amper 16°C maximum: weer die plotselinge schommeling! Misschien waren die er vroeger ook en herinner ik het me niet (veel mensen denken ook dat 25°C op 13 oktober uniek is terwijl ik pertinent weet dat van 13 tot 23 oktober 1977 het zo warm was dat iedereen in zomerkleren liep). 

Het werd weer een zalige, rustige zaterdag. Wat papierwerk afgehandeld samen met Roger en voor de rest, lectuur en beantwoorden van mails. Zelfs koken hoefde niet, want er was nog een overschot "blanquette de veau" van donderdag. 

's Avonds wel naar het journaal gekeken en dan voel ik me bijna schuldig omdat ik het zo goed heb!

En toch eindig ik nu nog de dag met "Le dernier verre" (met Bercoff) - waar je nog mag roken en drinken!  

Vriendschap

Tijdens het verjaardagsfeest van Hendrik vertelde zijn vriend Gert me hoe hij, met de hulp van Debby (of omgekeerd?), Hendrik om de tuin heeft geleid zodat hij zeker niet zou vermoeden wat of wie hem te wachten stond in dat café. 

Hij vertelde me in geuren en kleuren het scenario dat hij had moeten volgen, hoe hij had moeten letten op zijn woorden, hoe hij Hendrik naar dat café had gelokt (stel je voor dat dit niet gelukt was!) en hoe moeilijk hij dat vond, kortom: ik kreeg de indruk dat hij mij een detectiveroman aan het vertellen was! 

En Gert benadrukte constant de (geheime) contacten die hij had met Debby (via smartphone) die hem zei wat hij op een bepaald moment moest doen of zeggen tegen Hendrik. Hijzelf heeft ook zijn verbeelding moeten gebruiken, want, op een zeker moment, heeft hij tegen Hendrik verteld dat hij (ik weet echt niet meer welke) sport misschien zou moeten beginnen te beoefenen en, in verband daarmee, misschien even langs dat café kon gaan omdat je je daar kon inschrijven voor bepaalde sportlessen. 

Gert heeft me dat verhaal minstens twee keer verteld, telkens met meer details en ik begon me aan het einde van de avond af te vragen of Hendrik wel beseft wat die vriend allemaal voor hem doet? 

Ach, natuurlijk beseft Hendrik wat zijn vrienden waard zijn maar wat ik eigenlijk bedoelde was dit: die Gert heeft een grote rol gespeeld in de verrassing maar eigenlijk wist niemand dat! (behalve Debby natuurlijk - en uiteraard ook Hendrik uiteindelijk).

Als je dit leest, Gert, enorm bedankt!

Verrassingsfeest voor Hendrik

Vandaag werd Hendrik 46 jaar en Debby had weer voor een verrassing gezorgd. Dochterlief, schoonzoon, Zeger, de ouders en een broer van Debby, vrienden van Hendrik en wij moesten om 20 uur in een café Hendrik verrassen die daar "toevallig" zou binnenkomen.

Wij reden dus naar het Antwerpse. Op 13 oktober 1977 was het even warm als vandaag maar ook heel mooi weer. Nu goot het en de duisternis gekoppeld aan die gietende regen maakte het heel moeilijk rijden voor Roger, merkte ik. 

Maar kom, om 19:30 uur parkeerden we de auto in de buurt van dat café, terwijl aan de overkant van de straat schoonzoon net ook zijn auto parkeerde. Samen met hem, dochterlief en Zeger liepen we dus (nog steeds in de regen) tot aan de ontmoetingsplaats.

De genodigden begonnen binnen te sijpelen en iets over 20 uur kwam Hendrik samen met zijn vriend Gert binnen. Hendrik was verrast!

En het werd een heel gezellige avond, voor hem maar ook voor ons. Weerzien met enkele vrienden van Hendrik, waaronder die Gert, en Frank, een vroegere schoolkameraad van Hendrik die ik als leerkracht (in dezelfde school) heel fel apprecieerde, weerzien met de familie van Debby en uiteraard met Debby en Hendrik. En een fantastisch optreden van Stef Bef. 

Drank (niet te veel voor ons, want er moest nog gereden worden😇), taart, hapjes en een uitstekende, vriendschappelijke sfeer maakten dat we langer bleven dan gepland en pas om 24 uur thuiskwamen! 

Het regende niet meer en Roger zei zelf dat het zo veel gemakkelijker rijden was. 

Ik heb enkele foto's gemaakt maar ze zijn niet goed, dus ga ik er een pikken van de Facebook bladzijde van dochterlief (al zie je er maar een klein deel van het gezelschap op):

Over een foto

Tijdens de boodschappen, het huishoudwerk, het koken en het afwassen heb ik heel veel nagedacht en gemijmerd vandaag. 

Uiteraard over wat er gebeurt in Israël. Wat mijn egocentrisch probleem betreft, ben ik voorlopig gerustgesteld: Hendrik en ik vermoeden dat er wat meer politie in burger wordt gepost bij de school.

Ik herinnerde me ook dat Elena me gisteren zei dat ze nog geen foto's van mij als kind had gezien en, terwijl ik deze avond nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikte, besloot ik ineens te gaan zoeken naar gedigitaliseerde foto's uit mijn kindertijd op de computer van Roger (ik heb immers vanop mijn pc toegang tot zijn map met foto's).

Een van de eerste foto's waar ik op viel in die map was volgende foto van 18 juni 1960. Genomen (door wie?) de avond van onze terugkeer uit Congo. Terwijl ik er naar keek, voelde ik weer heel fel de ongelooflijke vreugde die me die avond overspoelde, omdat ik terug bij "mijn" marraine was. Ondanks de droefheid omdat ik tegelijkertijd besefte dat ik Matadi waarschijnlijk nooit meer terug zou zien!

  

Op de foto zie je, van links naar rechts, de kinderen Beeckman, Lily Beeckman, mijn "Nononc", ikzelf met marraine, mijn moeder Nany en onze toen heel jonge Leuvense vriendin Paulette, de dochter van "tante" Germaine.

Gezelligheid

We vingen vandaag nog eens de kindjes op na schooltijd. Toen we bij dochterlief en schoonzoon aankwamen, zag ik meteen de krant liggen die ze voor ons hadden bewaard: de Standaard van vorige donderdag, met de eerste column van Maj!

Prachtige tekst, lieve Maj, dochterlief vond het ook!

Kort daarop kwamen Matthias en Eva thuis en ging Roger weer even naar zijn zus L. Vieruurtje, schooltaken (rekenen voor Eva en voor Matthias Frans en de voorbereiding van een toets over Wereldoorlog I). Even was ik bang dat hij vragen zou stellen in verband met het conflict in Israël maar hij deed het niet. 

Daarna was het weer speeltijd!

Elena kwam thuis, at een stuk fruit, deed haar schoolwerk en begon soep klaar te maken (sinds kort doet ze dat geregeld zelf).

Eva merkte als eerste dat Roger er aankwam:

Kort daarop kwam Zeger aan, gevolgd door zijn zus en schoonbroer: we konden weer aan tafel gaan (op het terras, zo mooi weer was het!), waar we eerst genoten van de lekkere soep van Elena.

Politiebewaking

Uiteraard hadden de media het vandaag nog allemaal over het conflict in Israël. Ik hoorde op de radio dat er meer politie zou ingezet worden onder andere aan Joodse scholen in Antwerpen en ik voelde me een beetje gerustgesteld, ondanks alle gruwelen waar ik over las en hoorde. Weer heel egocentrisch, ik geef toe!

En dan zegt Hendrik me deze avond dat hij niets gemerkt heeft van meer politiebewaking in de buurt van zijn school!😕

Oorlog Israël-Hamas

Het was het eerste waar we vandaag over hoorden tijdens onze "brunch". Precies 50 jaar na de "Jom Kipoer"-oorlog: kan dat toeval zijn?

50 jaar geleden al! Dat betekent ook dat het bijna even lang geleden is dat ik (in december 1973) vrienden in Jeruzalem bezocht, wat een paar (nu uit het oog verloren - en misschien zelfs overleden) Syrische vrienden dan weer niet zo fijn vonden! 

Als ik vraag aan Roger of een wereld zonder oorlog echt niet mogelijk is, lijkt hij te zeggen van niet! En ben ik geneigd te denken: "Mannen!😒"

En dan, als "egocentrische" mama, maak ik me weer zorgen om Hendrik die in een Joodse school werkt in Antwerpen!

Onze bomen

Vandaag kwam een boomsnoeier, die Roger onlangs had gecontacteerd, kijken naar het nodige snoeiwerk in de wei en de tuin. Samen met Roger liep hij rond in de tuin en de wei en hij zou geregeld zijn bewondering hebben geuit voor onze bomen, vertelde Roger me.  

In feite verwondert me dat niet! Ik ben geen specialist maar dat hoef je niet te zijn - denk ik - om te beseffen dat die bomen mooi en gezond zijn (want ja, dat merkte die "boomkenner" ook op). Dat is een van de redenen waarom ik hier zo graag woon!

Het snoeiwerk zal weer een fameuze hap uit ons budget betekenen, maar ik heb het er voor over. Dan maar weer eens enkele jaren niet naar de kapper gaan! (Grapje hé, beste Lieven P., vermits ik toch nooit naar de kapper ga! 😁).

Verloren mailbericht

Vandaag bestelde ik online het paar lakens dat ik eerst gisteren wilde gaan kopen (soms denk ik dat, als het mogelijk was, ik geen winkel meer zou binnengaan, wat eigenlijk heel slecht is voor mijn gezondheid vermits we niet meer echt wandelen en winkelen ons nog enige beweging geeft 😉. Ik weet het, huishoudtaken ook, maar die doe ik nog minder graag dan shoppen).  

Later vond ik een mail van zus Bie. Eindelijk! Het was immers lang geleden en, hoewel ik al enkele keren "zomaar" naar haar wilde mailen, ik deed het niet omdat ik niets meer te vertellen had dan wat ze hier kan lezen en ik haar niet wilde lastig vallen met prietpraat (ik herhaal dat we echt geen  "keuvelaars" zijn in onze familie -  Nany was een uitzondering! )

Vandaag mailden we dus eindelijk weer een poosje over en weer. En toen bleek dat ze me een paar weken geleden al had gemaild over een gezondheidsprobleem. Die mail heb ik dus nooit gevonden! Ik heb na ons mailverkeer van vandaag nog eens gezocht of ik een mail van zus heb gemist: niets gevonden! 

Erg vind ik dat!

Cadeaus

Eerste vergadering van het nieuwe werkjaar voor de werkgroep WO I-II vandaag. Een heel interessante vergadering die wel lichtjes is uitgelopen.

Aan het einde ervan kreeg ik van Elie een bijzonder interessant Franstalig boek over D-Day :

Omdat het later was geworden dan voorzien, belde ik nog naar dochterlief voor we een geplande boodschap zouden doen. Elena lijkt zo goed als genezen en ik voel me opgelucht, want ik maakte me toch wat zorgen gisteren. Daarna nog een telefoontje van straatgenote V. die ons nog eens verse eieren beloofde!

En toen was het echt te laat om nog naar de winkel te rijden, want hoog tijd om voor het avondeten te zorgen.

Later vond ik een e-mail van Elie M. met een verslag van de vergadering en... een link naar een video over krijgsgevangenen in Kroatië. Het zoveelste geschenk vandaag, maar deze keer een cadeau vol gruwelen! Ik heb nooit begrepen hoe mensen zo wreed kunnen zijn met elkaar.

Nog later stelt YouTube me een soort "serie" voor: over "Le grand Meaulnes". Ik weet dat ik niet meer echt van "toeval" mag spreken, want ik was gisteren nog online op zoek gegaan naar dat boek in  Nederlandse vertaling. Om jou cadeau te doen, Elena, vermits we dat boek van jouw mama niet terugvinden. Ik keek naar de eerste (heel korte) aflevering, vond het heel slecht gefilmd, de beelden veel te wazig... en toch keek ik verder tot deze (zoals steeds zeer korte) achtste aflevering.  De serie vertolkt immers perfect het contrast tussen de romantiek en het jeugdige idealisme versus het echte volwassen leven, die het voorwerp zijn van het boek, vandaar... 

Gezellige familieavond

Vandaag reden we nog eens naar het Leuvense. Terwijl ik Eva en Matthias opving na school, reed Roger naar zijn zus L.

Matthias toonde me "Fred", de schattige knuffel die hij onlangs had gekocht, en vertelde vol enthousiasme over de zeeklassen. Eva wilde meteen beginnen aan haar schooltaken en Matthias volgde haar voorbeeld. 

We waren al aan het spelen toen Elena aankwam, zo verkouden als mogelijk. Samen aten we fruit, dronken we wat en daarna zou Elena meteen aan haar schoolwerk beginnen, hoewel ik haar voorstelde eerst wat te rusten.

Na haar Latijnse woordenschat, leek  ze echter zo moe dat ze zelf voorstelde wat te rusten terwijl ze naar een sprookjesfilm keek. Eva wilde nog spelen en dat deden we dicht bij Elena en Matthias die zich bezig hield met Minecraft. Echt heel gezellig!

Kort daarop kwam Roger eraan, gevolgd door Zeger en dochterlief en nog iets later door schoonzoon. We gingen dus aan tafel waar we nog enkele uren gezellig praatten tijdens het eten en Zeger samen met Elena en Eva aan het tekenen ging.

Op een zeker ogenblik vroeg Elena of zij, haar zus, broer, papa en mama volgende zondag naar ons mochten komen. Uiteraard mocht dat... graag zelfs... maar ik weet ook dat dochterlief en schoonzoon het zo druk hebben dat ze echt kunnen genieten van hun enkele vrije dagen. Dus legde ik uit dat we deze maand nog zeker twee keer zouden komen "babysitten" en stelde voor dat de kindjes begin volgende maand even hier komen logeren (op die manier hebben hun ouders ook een paar bijkomende vrije dagen). Mijn voorstel leek iedereen aan te staan.

Na nog een kopje thee, koffie of warme chocomelk, reden Roger en ik terug naar Haspengouw.

Over familie, ziekte en artificiële intelligentie

We vragen ons al een hele tijd af hoe het gaat met Rogers nicht (in de betekenis van "cousin") Jeannine. Er was ons een poosje geleden duidelijk gemaakt dat telefoneren niet veel zin had en dat bezoek wel eens ongelegen kon komen. 

Vandaag deden we onze boodschappen en in een winkel zie ik iemand van ver naar mij wuiven. Het duurde een poosje voor ik de vrouw herkende: een nichtje (in de betekenis van "niece") van nicht Jeannine. We praatten wat en ze zal aan haar (nog steeds zieke) tante Jeannine vragen of ze graag heeft dat we even op bezoek komen. Daarna telefoneert ze ons, beloofde ze. 

Toen we thuiskwamen, was de telefoon aan het rinkelen. Hendrik, die me vroeg of ik een tekst die Debby, in het kader van een opleiding, in het Frans en in het Spaans had geschreven en vertolkt, wilde nakijken op eventuele fouten. Hij stuurde me filmpjes waarop ik Debby haar teksten zag en hoorde lezen en ik stond paf! Perfect Frans, perfect Spaans en een perfecte uitspraak!

Toen ik Hendrik zei dat hij Debby mocht feliciteren met haar prestatie, vertelde hij me dat hij mij  had gefopt! De tekst was door AI gemaakt en de stem van Debby had AI perfect nagebootst! Ongelooflijk... en ook wel een beetje angstaanjagend!

El laberinto del fauno

Het was een rustige zondag. Enkele opruimwerkjes maar, vermits het zondag is, geen slavenwerk. 😀

Terwijl we enkele zaken in het poortgebouw opruimden (en van de herfstzon genoten) vraagt Roger mij plotseling of ik me een Spaanse film herinner waarin het ging over een labyrint en de terreur in Spanje onder het regime van Franco. Ik moest eerlijk toegeven dat ik het mij allemaal maar heel vaag herinnerde. Eigenlijk herinnerde ik me enkel het labyrintgedeelte. De titel van de film waren we allebei vergeten.

Een paar uur later zei Roger me dat hij de naam van die film heeft teruggevonden en dat we de film hebben. Na ons avondmaal (eenvoudig maar lekker: lamssteak met prinsesboontjes), de afwas enzoverder, besteedde ik ongeveer twee uur aan het opnieuw bekijken van "El laberinto del fauno" en ik herinnerde me plotseling alles. Waarschijnlijk had mijn geheugen "met opzet" de gruwelijke politieke aspecten van de film niet opgeslagen om enkel de poëtische delen ervan te onthouden.

Het was wel een hele mooie film!