Weer een cadeau!

Ik vergat het te vertellen: bij het opstaan vonden we in de brievenbus een enveloppe van de Franstalige "vriend" die ik één keer heb ontmoet in Vresse (hier nog een link aan toevoegen heeft geen zin: ik heb gemerkt dat vroegere linken naar "l'art au fil de l'eau" niet meer werken). 

In die omslag zaten een tiental bladwijzers die hij zelf heeft getekend. Heel mooie bladwijzers trouwens en ik was heel blij met dat onverwachte geschenk! 

Enthousiaste kindjes

Vlak na de middag een heel enthousiast telefoontje van de kindjes. Ze hadden toch een (uitstekend!) eindejaarrapport (weliswaar zonder vermelding van punten) gekregen en hun juffen waren zo blij met de geparfumeerde zeepjes die de kindjes voor hen hadden geknutseld vorige zaterdag.  

En nu zouden ze nog een fantastische middag beleven. Pannenkoeken eten, bezoekje aan een vriendin voor Elena, aan een speeltuintje voor Matthias en Eva en deze avond een heus restaurantje met hun ouders!

Ze leken zo gelukkig! Maar praatten zo fel door elkaar dat ik soms moeite had om te volgen. 

Vlak daarna deden wij onze wekelijkse boodschappen. Ik dacht dat je dat nu al met z'n tweeën mocht doen maar we bleken nog elk een karretje te moeten nemen (en dat van mij bleef dus leeg). Ik merkte dat er steeds meer mensen een mondkapje dragen én dat de mensen nu beter proberen afstand te houden. Eigenlijk vond ik dat een goed teken (tenminste: als men ons niet al een half jaar aan het beliegen is), want ik vreesde dat de versoepeling van de maatregelen zou maken dat de meeste mensen denken dat het gevaar geweken is (ik kreeg soms die indruk de weinige keren dat ik naar Facebook ga).

Al vind ik dat mondkapje zelf heel onaangenaam (wij dragen het ook in de winkels).

Luier dan lui!

Ik wilde eerst vandaag de keuken onder handen nemen (en dat is echt nodig!) maar ik heb het niet gedaan. 

In feite heb ik praktisch niets gedaan. Alleen de keuken een beetje opgeruimd na onze brunch, deze avond gekookt (selder met vleesballetjes volgens het recept van mijn oma "marraine" zaliger) en na het eten afgewassen.

Roger heeft me zelfs geholpen de selder klaar te maken. Zodra alles gaar is, moet je immers heel snel een witte saus maken met het kookvocht, een beetje bloem en vetstof. En heel regelmatig (af en toe vrij fel) roeren! Daar heeft Roger voor gezorgd, want mijn armen voelden er zich niet toe in staat!

Blijkbaar heeft de wandeling van gisteren ze heel fel vermoeid (nee, ik wandel nog steeds niet op mijn armen!). 

Het komt volgens mij doordat Roger wel probeerde mijn voorlopig heel trage ritme te volgen maar onbewust heel regelmatig (en heel pijnlijk) aan mijn arm trok. Ik ben vorige nacht trouwens enkele keren wakker geworden van pijn in mijn schouder en voor de eerste keer maakte ik me zorgen. Ik voelde het daarvoor immers al een hele tijd (weliswaar traag maar gestaag) de goede kant opgaan met mijn armen en nu ineens weer zo fel pijn?

Na deze luier dan luie dag weet ik dat het gewoon ligt aan overbelasting! Ik ga de keuken nog een paar dagen vuil laten zijn zodat het genezingsproces opnieuw op gang kan komen. 

Wat ik wel heb gedaan: naar Nany gebeld, handenvrij. Ze was heel enthousiast over haar ontmoeting met broertje gisteren. Ze hadden een wijntje gedronken in zijn tuin terwijl ze bijpraatten en herinneringen ophaalden aan onder andere schoonzusjes moeder die onlangs is overleden.

Cultuur overbrengen

Toen ik gisteren schreef over onze gezellige middag en avond, vertelde ik uiteraard niet alles. 

In feite hebben dochterlief, de kindjes en ik veel meer gedaan dan knutselen, armbandjes vingerhaken en koken. 

Terwijl we met dat loomgedoe bezig waren, vertelde onze dochter bijvoorbeeld aan de kinderen het verhaal van ridder Roeland (en het was opvallend hoe goed Elena alles onthield en hoe gefascineerd haar broer en zus luisterden) en moest ze (onze dochter dus), in het kader van dat verhaal,  ook uitleggen wat "vierendelen" betekent. Gelukkig luisterde toen nog alleen Elena die, had ik de indruk, al even erg als ik huiverde bij die uitleg!

Dat onze dochter dat verhaal begon te vertellen (weliswaar na het raadplegen van Google), had te maken met herinneringen aan Spanje en onder andere aan Roncevaux en "el Salto de Roldan".  

Onze kinderen vertelden ons ook dat ze naar een "ouderavond" waren geweest (de kindjes krijgen geen eindrapport dit jaar). Matthias heeft blijkbaar niet geleden onder de Coronacrisis: hij scoort op alle vakken heel goed én zijn lectuurniveau ligt op het einde van het tweede schooljaar (hij zit in het eerste schooljaar).  

Voor Elena geldt hetzelfde (hoor mij "stoefen" met de kindjes!😉) en... haar juf had gezegd dat ze zo goed schreef! Dat ze hoopt dat, als later Elena haar eerste boek uitgeeft, ze een gesigneerd exemplaar zal schenken aan haar vroegere juf.

Voor Eva was er geen ouder-juf moment, maar met Eva zijn er geen problemen, dat merkte ik gisteren wel.

De tuin van Stephane Malais na het wachtbekken "Dorpsweide"

Blijkbaar heeft dat intensief armbandjes maken gisteren mijn armen wat te fel belast. Ik besloot vandaag dus heel lui te zijn (ik zou vanaf morgen verder willen schoonmaken).

Toch gingen we drie kwartier wandelen in het wachtbekken "Dorpsweide" aan de rand van Sint-Truiden. Heel aangename wandeling behalve voor Roger voor wie het iets te traag ging! Ik gebruikte weer enkel mijn rechter wandelstok en steunde links op de arm van Roger... die probeerde zijn ritme te vertragen maar af en toe toch onbewust op mijn arm trok met als gevolg pijn aan mijn schouder! 

Daarna hadden we een biertje verdiend, vonden we. We reden eerst naar de brouwerij van Kerkom... maar ik vond het er te druk op het binnenplein. Dus werd het weer Stephane Malais in Heks. Zijn tuin is zo ruim dat de tafels goed ver van elkaar staan... en het is er gezellig zitten.

Zo'n gezellige middag en avond!

Of Roger wilde helpen een omgewaaide boom op te ruimen, had schoonzoon gevraagd. Uiteraard!

En ik ging mee.
Terwijl de mannen met die boom bezig waren, hebben de kindjes, hun mama en ik geknutseld en heel veel armbandjes en halskettingen gemaakt met "loombandjes" (Ik merk dat in het filmpje, waar de link naar voert, met een haakpen wordt gewerkt, wij werkten alleen met onze vingers). 

Ondanks de soms felle wind en de onweersdreiging af en toe, zaten we de hele tijd op het terras en hadden we reuze pret! Elena kon al goed overweg met die elastiekjes, ik leerde het vrij snel van haar, Matthias van mij en nog even later had Eva de werkwijze ook onder de knie! Ondertussen praatten we bij. De kindjes zijn altijd al heel taalvaardig geweest maar vandaag viel me weer op hoe goed kleine Eva praat. Ze luistert dan ook elke conversatie tussen volwassenen af!

Nog niet zo lang geleden wilde ze me even spreken aan telefoon nadat ik een poosje met haar mama had gebeld. En weet je wat ze me vroeg? 'Oma, vertel eens waarover je het had met mijn mama, want ik heb niet zo goed kunnen luisteren!'

Tegen de avond begon dochterlief voor het eten te zorgen. Dat konden we ook op het terras nuttigen. Na een aperitief met Oloroso, werd er gebarbecued en aten we daarbij de zelfgemaakte frietjes van dochterlief en slaatjes. Heerlijk zomers! De wind wakkerde soms aan en af en toe dachten we dat we het aangekondigde onweer zouden krijgen maar het bleef droog en lauw!

Elena, Matthias en Eva gingen vrij laat naar bed en Roger en ik reden iets over 22 uur terug naar Haspengouw. 

Over een zekere professor Perronne en zijn boek

Ik wilde er eerst niets over schrijven (weer in het Frans, weer over die Coronacrisis, weer over wat er is misgelopen in Frankrijk en weer over die chloroquine)!

Maar... Roger is zo aandachtig en geïnteresseerd aan het kijken naar een interview met die professor (dat ik hem heb doorgestuurd) dat ik besloot er hier toch iets over te schrijven.

Ik wist dat er een boek van die professor (die ik helemaal niet kende, maar die blijkbaar ook veel weet over de ziekte van Lyme) was verschenen: "Y a-t-il une erreur qu'ils n'ont pas commise?" (is er één fout die ze niet gemaakt hebben?). 

Deze avond viel ik toevallig (er zijn veel toevalligheden sinds Google bestaat!) op een interview met hem op een radiostation in Frankrijk. 

Het is heel lang en ik veronderstel dus dat niemand van jullie het zal uitkijken (hoewel... Roger is nog steeds bezig).

Maar hier in het kort wat ik onthouden heb van het interview (veel te weinig uiteraard, gezien mijn slecht auditief geheugen):

Hij is beschaamd over zijn land.

Want: je begint geen uitgebreide, maandenlange studie in een noodgeval; dan doe je zoals Raoult deed: de zieken helpen met wat in de praktijk lijkt te helpen en zeker niet ze naar huis sturen met een pijnstiller. 
Als chloroquine niet was verboden geweest (en dus gebruikt zoals Raoult het voorschreef, helemaal aan het begin van de ziekte), zouden er volgens Perronne 25.000 minder doden zijn geweest in Frankrijk!

Hij zegt dat in alle landen waar chloroquine werd gebruikt, veel minder doden zijn gevallen. En (zelfs professor Raoult heb ik dat nooit horen beweren - hoewel ik soms de indruk had dat hij zich net op tijd inhield!) Perronne zegt dat iedereen die "mee speelde tegen dat medicijn" verbonden is met een of ander laboratorium... en alle laboratoria zijn er nu uiteraard op uit zo snel mogelijk een (duurder) anticorona-medicijn te vinden.

Auteur beweert ook (en hij kent wel wat van inentingen, heb ik gelezen) dat  het onmogelijk is op zo korte tijd een vaccin te fabriceren. En dat, sinds 20 jaar, niet enkel "The Lancet" artikels durft te publiceren die niet correct zijn maar dat alle wetenschappelijke tijdschriften min of meer te maken krijgen met corruptie. 

Ik vrees dat die man problemen gaat krijgen! 

Ondertussen heeft Roger het interview uitgekeken en hij stelt zich heel veel vragen over de voorbije crisis.

Want inderdaad, dit ging allemaal over Frankrijk. Maar hoe ging het er hier aan toe, vragen we ons af. Hoe zijn de mensen hier verzorgd? Werden ze ook naar huis gestuurd met een koortswerend middel? 

Is hier dat malariamiddel gebruikt? Op de juiste manier (niet aan mensen met hartritmeproblemen en enkel helemaal aan het begin van de ziekte)? 

Hebben ze hier dat anti-epilepsiemiddel gebruikt bij oude mensen in ademnood om ze meteen te "euthanaseren"? 

Daar heb ik weinig over gelezen... maar ik lees weinig papieren kranten, dus jullie misschien meer?

 

Vaarwel klooster van Colen

Roger had onlangs gelezen dat het klooster van Colen (Kerniel) verkocht werd aan een projectontwikkelaar.

Ondanks de hitte (tot 31°C in de schaduw vandaag) besloten we even in die buurt te wandelen. Inderdaad, het klooster is verlaten en het café "Vallei van Colen" is verdwenen. 

Jammer!

                                                                    Foto's Roger

Het was daar vrij lang op kasseien lopen en ik had lichte sandalen aan: mijn voet doet weer pijn! 

Arte: "De wereld heeft honger"

Ik keek deze avond onder andere nog naar deze reportage op Arte. 

Sorry voor de taal weer, vrienden, maar je zult opmerken dat er niet alleen Frans wordt gesproken.

Zeggen dat wij durven te klagen omdat onze "vrijheid" beperkt wordt in deze crisisperiode!

Ik voeg geen labels meer toe!

Het is gelukt!

Ik heb een afspraak voor een "uitstap" met Nany!  Nog niet voor meteen maar wel op een dag die ons heel goed uitkomt. 

Het heeft wel lang geduurd. Ik heb bijna een uur aan een stuk om de vijf minuten getelefoneerd naar het rusthuis. Telkens de bezettoon gekregen (behalve de laatste keer dus). 

Ik durfde niet handenvrij te bellen... want ik weet dat men mij dan moeilijk begrijpt. 

Bij Nany heeft dat in normale omstandigheden niet zo veel belang vermits ik haar wél heel goed versta en dat het belangrijkste is.

Maar nu moest ik, na die verkregen afspraak, ook naar Nany bellen om haar uit te leggen hoe we het zouden regelen. Dat deed ik dus niet handenvrij, zodat ze goed zou horen wat ik te vertellen had (en ze was enthousiast: we hebben net geen halfuur aan telefoon gehangen!).

Dan, met de hulp van Roger, de verdieping (of toch een deel ervan) eindelijk nog eens onder handen genomen... om daarna vast te stellen dat ik al die tijd mijn armen te fel heb belast!

Eigenlijk wilde ik vandaag nog eens bellen naar straatgenote V. (niet handenvrij, want zij verstaat me dan ook niet goed) maar dat heb ik maar niet gedaan. 

Morgen wordt een heel luie dag, vermoed ik (het wordt dan ook heel warm: hier tot 32°C naar het schijnt).

p.s. Ik zal nog eens proberen hier labels aan toe te voegen maar als, zoals bij de vorige posts, enkel de laatst toegevoegde label verschijnt op de blog, neem ik die moeite niet meer!

Nostalgie

Kijk eens wat ik onlangs tegenkwam: de tweede verdieping van ons vroeger huis in Antwerpen wordt (duur) verkocht.

Ik kreeg toch wel een steek van nostalgie toen ik het zag. 

De Sinksenfoor (waarvoor wij Antwerpen zijn ontvlucht) staat er niet meer, we hadden de Schelde vlakbij... en het Zuid (de buurt waar wij woonden) is veel chiquer geworden... misschien zelfs te chique voor ons?

Hendrik en Debby zouden wel heel dichtbij wonen!

Ach, die nostalgie weeral! 

"Chirurgische maskers"

We gingen vandaag verder op zoek naar die "chirurgische maskers". In bepaalde winkels én bij een andere apotheker dan gisteren vonden we mondkapjes die zo werden genoemd maar waarbij die benaming niet op de verpakking stond. Er stond eerder iets als "medicinale maskers" op. 

'Eigenlijk,' legde de apothekeres ons uit, 'zijn het geen chirurgische maskers, hoewel ze vaak zo genoemd worden.'

Dat zal het misverstand zijn geweest bij die apotheker gisteren!

De zoektocht had ons voldoende beweging gegeven, dus reden we naar huis waar ik eindelijk nog eens de salon onder handen nam (opruimen, stoffen). Stofferig dat die was! Het ging vrij vlot hoewel ik bepaalde hoogtes nog moeilijk kan bereiken.
Daarna heeft Roger spontaan aangeboden te stofzuigen!😄

Bezoek aan Nany voorbereiden

Ik belde vandaag naar het rusthuis voor een afspraak volgende week. Helaas, zo lang op voorhand leggen ze geen afspraken vast: ik moet overmorgen terugbellen. 

Ondertussen was het tijd geworden voor onze boodschappen. Eerst passeerden we via de apotheker: onze gratis mondkapjes afhalen... en chirurgische maskers kopen. In het rusthuis waar Nany woont, geraak je immers niet binnen zonder zo'n masker voor je mond en neus. 
'Die hebben we niet, en die kunnen we ook niet bestellen', kreeg Roger als antwoord (ik was niet mee de apotheek binnen gegaan). 

Hoe kan dat nu? 

In de verschillende winkels ging ik wel mee binnen. Ik moet dan ook een karretje nemen. Omdat we ooit  ervaren hebben dat, als we apart rondlopen in de winkel, we allebei ongeveer hetzelfde in ons karretje laden (en dus veel dubbel kopen), blijf ik nu bij Roger, laat ik hem alleen zijn karretje vullen en kom ik met een lege kar aan de kassa aan. Het is wel een heel gedoe, die karren telkens opnieuw ontsmetten. En een eigenaardig gezicht, al die mensen met mondkapjes aan. 

En... ik dacht na over het antwoord van de apothekeres. Heeft ze Roger verkeerd begrepen? Hij had nochtans uitgelegd waarvoor die maskers moeten dienen! Of noemen ze dat hier anders?

Nadat thuis onze boodschappen waren opgeborgen, googelde ik naar "chirurgische maskers". Je vindt ze zelfs te koop bij Farmaline, stelde ik vast. Helaas, toen ik ze daar wilde kopen, bleken ze niet meer in voorraad.

Vlak voor het avondeten even gebeld met Nany aan wie ik vertelde dat we ons aan het voorbereiden zijn om haar te bezoeken. Ik legde het probleem van die maskers uit (en zus mailde het nog deze avond: zonder zo'n masker geraak je het rusthuis niet binnen) en Nany vroeg zich spontaan af of onze dochter niet zulke maskers kon maken. Ik denk van niet!

Na ons avondmaal (heel eenvoudig: gazpacho gevolgd door gerookte zalm en witloof), nog even verder gezocht naar die chirurgische maskers en of er een andere benaming voor bestaat... maar die vond ik niet. Even over en weer gemaild met zus. Als we echt geen chirurgische maskers vinden, mogen we altijd bij haar langsrijden en er een van haar overnemen. 

'Maar we vinden ze wel', herhaalt Roger.

Ik moet trouwens ook nog eerst zien een "bezoekmoment" vast te krijgen! 

Het is echt niet vanzelfsprekend. Het rusthuis bepaalt de dag en het uur (ik hoop dat ze een beetje rekening zullen houden met onze voorkeuren - die vreselijke 313-autosnelweg hé!). Zij zeggen hoe lang je mag blijven (of "wandelen met de bewoner" zoals wij van plan zijn). Er mag slechts één bezoeker per dag komen. In ons geval zullen we even moeten "vals spelen":  Roger - of ik - zal in z'n eentje Nany uit haar kamer halen en pas daarna kunnen we, gedurende 2 uur, iets ondernemen met z'n drieën. 

Met mondmaskers aan als je in de auto zit of tijdens een wandeling niet voldoende afstand kunt houden, contact met andere mensen vermijden, enzoverder. 

Uiteraard was ik van plan, na een korte wandeling, een terrasje te doen met Nany... maar het zal een groot terras moeten worden, zodat iedereen ver genoeg van elkaar zit, en zeker geen terras in de buurt van haar vroegere flat, zodat Nany niet in de verleiding komt om haar vriendinnen uit te nodigen!

Maar kom, eerst moeten we die maskers vinden...  en een afspraak bemachtigen!

Wat een gedoe!

Over een wandeling in Sint-Truiden en zo...

We reden vandaag nog eens naar de Volmolenweg en wandelden daar, na de volkstuintjes, weer dat wandelpad in dat naar het mooie natuurgebied voert. Ik ken nog steeds de naam niet van dat domein maar ik meen ergens gelezen te hebben dat de vallei waarlangs ons pad liep, "Fruitvallei" heet.

Het wandelpad volgde de rand van een boomgaard met zwaar beladen kerselaars. We liepen net geen uur maar ik denk dat we zeker 10 minuten kersen hebben staan plukken en eten van overhangende takken! 

Een echte lus hebben we niet gemaakt: vlak voor de speeltuin hebben we rechtsomkeer gemaakt omdat we wisten dat we anders nog zeker een uur moesten stappen. En onze heupen voelden heel goed dat we te weinig hebben bewogen de laatste tijd! Hoewel... bij Roger kan de pijn in de heupen gelegen hebben aan het feit dat de lieverd probeerde zich aan te passen aan mijn trager stapritme!

Terwijl Roger later thuis nog eens het gras afreed op het nieuwe stukje tuin (en hij is zo vriendelijk de steeds talrijkere klaprozen te laten staan), even met Nany gebeld. Ze vermoedde dat ze heel binnenkort naar buiten mag. Later kreeg ik via zus Bie een nieuwsbrief van het rusthuis: Nany heeft gelijk, al mag het enkel onder begeleiding van familie en voor maximum 2 uur. Ik ga dus proberen zo snel mogelijk een afspraak te bemachtigen!

Deze avond met Roger gekeken naar een aflevering van "Eviva España" (van vorig jaar).  We vonden het een beetje rommelig en... het viel ons op hoeveel prietpraat er wordt verkocht tijdens de "gesprekken" tussen Annemie en de emigrerende koppels. Eigenlijk vind ik vlogs van mensen die het zelf meemaken veel interessanter!

O ja, daarvoor nog even naar een discours van Crèvecoeur gekeken (je weet wel, die zegt dat vaccinatie niet nuttig is en soms zelfs gevaarlijk). En daarna ("toevallig") gevallen op dit.  In het Nederlands deze keer. Heel interessant en inderdaad, zelfs verdedigers van vaccinatie zullen moeten toegeven dat er soms iets misloopt! Hoewel, volgens dat interview zouden dokters nog steeds ontkennen dat er enig verband bestaat tussen de inenting en het probleem. 

Stephane Malais

Na mijn dagelijks telefoontje met Nany besloten we wat te wandelen in Gotem. We hebben daar ooit de pastorij willen kopen (naast het kerkhof) maar uiteindelijk belandden we in Heers en daar ben ik blij om.

We wandelden wat rond en op het domein Fonteinhof... waar vandaag te veel volk rondliep: er werd een soort pop up bar georganiseerd en blijkbaar had die veel succes.

Wij besloten naar Heks te rijden. Deze keer was het te doen bij Stephane Malais. Er mocht maar een persoon tegelijk in de winkel en de tuin is zo groot dat de vele bezoekers ver genoeg van elkaar zaten. Hoe het geregeld wordt met het feit dat je jouw consumptie zelf moet halen uit de winkel, weet ik niet.

Het was er gezellig zitten (en het deed deugd nog eens mensen te kunnen observeren)... maar ik moest denken aan alle kleine cafés die slachtoffer zijn geworden van de Coronacrisis, zoals het stamcafé van Hendrik en Debby. 

Naar de Action

Ik wilde al lang een nieuwe theepot, een nieuwe stoffer met vuilblik en een bovenlaken kopen. 'In de Action zul je dat allemaal vinden', zei Roger.
Ik zag er een beetje tegen op, zeker toen ik daar weer een lange wachtrij zag staan. Maar uiteindelijk viel het enorm mee: geen te lange wachttijd, mensen die voldoende afstand van elkaar hielden, geen overrompeling in de winkel en klanten die blijk gaven van veel meer discipline dan wat we al meemaakten in warenhuizen.
We vonden er alles wat we nodig hadden (en een beetje meer) en uiteindelijk werd het een aangename wandeling van net geen drie kwartier!

Naar de bruine madonna

Ik had vandaag voorgesteld even te wandelen in de buurt van de brouwerij van Kerkom. 

Niet omdat ik iets wilde gebruiken op het binnenplein ervan maar om na te gaan of het er niet te druk is. Ik vraag me immers nog steeds af op welk terras je veilig afspreekt in deze coronaperiode. 

Ik heb het al gezegd: de meeste terrassen zijn overbevolkt. Het lijkt wel of de mensen denken dat de epidemie voorbij is omdat we meer vrijheid krijgen. Een paar van mijn vriendinnen zijn daar zelfs van overtuigd: al die versoepelingen betekenen volgens hen dat het gevaar geweken is! 

De brouwerij bleek echter gesloten. 

Dus stelde Roger voor verder te gaan tot aan de kapel met de bruine madonna. Dat vond ik een uitstekend idee. Het was jaren geleden hoewel die kapel, vanaf de eerste keer dat we ze bezochten, een bijzondere indruk op mij maakte.

Nu weer. Ik voel me daar zo ongelooflijk rustig worden!  

Vandaag zijn we er niet zo lang gebleven: er kwam een man even bidden en de kapel is zo klein dat de aangeraden fysieke afstand moeilijk kan nageleefd worden. 

Rare tijden zijn dit wel ! 

P.S. ik vraag me af of ik nog wel de moeite moet doen hier labels aan toe te voegen!

Over de tumulus van Gutschoven en bezoekers

Vandaag wilde ik eigenlijk het binnenplein wat in orde brengen. Nu is het er naar mijn zin veel te vuil en te rommelig (Roger heeft de neiging alles te laten staan/liggen waar hij het gebruikt heeft). 

Ik wilde dus onder andere al die spullen van Roger een vaste plek geven maar...
Roger herinnerde me eraan dat er nog werken moeten gebeuren. In feite zijn die stopgezet omwille van de coronacrisis maar zodra de aannemer enigszins de tijd vindt, worden ze verdergezet. Dus gaf ik Roger gelijk: voorlopig niet te veel doen aan die binnenkoer.

Dus reden we een beetje rond en wandelden we even in de buurt van de tumulus van Gutschoven. Die is zo fel in elkaar gezakt dat je hem bijna niet meer ziet staan in het landschap. Hij lijkt wel een gewone berm! 

Ik wandel nog steeds met mijn rechter wandelstok (en vandaag voelde ik aan mijn rechterarm dat ik er iets te lang had op gesteund) en met mijn linkerarm in de arm van Roger. Ik voel wel dat mijn ritme eigenlijk veel te traag is voor hem (en ik weet uit ondervinding dat een te traag ritme moeten volgen heel vermoeiend is) maar toch doet het mij enorm veel deugd.  Van dat weinig bewegen krijg ik op de duur immers de indruk dat mijn heupen en knieën vastroesten!

Uiteraard heb ik vandaag weer naar Nany gebeld. Ze klaagt. Als ze nu nog thuis woonde, ze zou al een terrasje hebben gedaan met tante José. En ze zou af en toe gaan wandelen (in feite zou ze het niet meer kunnen, vrees is). 

En het ergste van alles was dit:

Ze verwachtte vandaag een vriendin om 15 uur. Om 13:30 uur verschijnt er ineens een andere vriendin op haar kamer. Aangezien Nany maar één bezoeker per dag mag ontvangen, begint ze zich serieus vragen te stellen maar kom, ze brengt het bezoekuurtje al babbelend door. En verneemt dat haar bezoekster op de reguliere manier een afspraak heeft kunnen bemachtigen... maar dat ze dacht dat Nany op de hoogte zou gebracht zijn van haar bezoek. Wat dus niet was gebeurd.

Vlak na het vertrek van haar bezoekster, krijgt Nany een telefoontje van de vriendin die om 15 uur had afgesproken. Dat haar afspraak werd afgezegd door het rusthuis omdat er een vergissing was gebeurd en Nany al een bezoeker had om 13:30 uur... én dat ze echt nog niet wist wanneer ze nog eens tijd kon maken om een afspraak te bemachtigen.

'Nog een geluk dat ze zelf belde,' zei Nany me, 'want van het rusthuis zelf kreeg ik pas na 16 uur een bericht dat mijn bezoeker van 15 uur niet mocht komen. Ik had me anders immers veel zorgen gemaakt!'

Tja, eigenlijk begrijp ik dat Nany dat alles behalve plezierig vond.

Nog eens over de nieuwe statistiekeninterface

Het interesseert jullie waarschijnlijk niet zo erg maar ik vind het toch belangrijk te melden dat ik stilaan begin te wennen aan die nieuwe interface. Ik heb wel nog steeds niet begrepen waarom niet alle labels, die ik wil plaatsen, worden opgenomen. 

Wel heb ik gevonden hoe ik kan zien vanuit welk land de bezoekers komen. Uiteraard heeft dat op zich niet veel belang... maar als ik bijvoorbeeld merk dat er enkele bezoekers uit de Verenigde Staten komen, ben ik blij omdat ik dan vermoed dat die verre nicht van Roger (uit Florida) - en misschien enkele kennissen van haar - weer op de hoogte zijn van wat wij meemaken; en ik dat dus niet meer hoef te vertellen (met de hulp van Deep L) in een mail. 

Maar... ik heb dus nog steeds niet door wat ik verkeerd doe met die labels en... ik zie nooit meteen of er iemand heeft gereageerd (wat bij de vroegere interface onmiddellijk opviel). Ik kan de reacties wel vinden via een paar "klikjes" die zichzelf niet uitwijzen en waar ik dus niet spontaan aan denk. 

Ach, ik zal daar wel aan wennen zeker? En uiteindelijk vinden hoe ik moet zorgen dat die labels in orde komen?

Productiviteit tijdens de lockdown

Onze dochter droeg gisteren een heel mooie nieuwe rode jurk, weer zelf gemaakt (nadat ze onlangs nog pyjama's had genaaid voor de drie kindjes).

Op een zeker ogenblik praatten we gisteren over productiviteit (binnen en buiten het beroepsleven) tijdens de opsluiting.
Zeger en Hendrik waren tijdelijk werkloos en hielden zich met een hele boel zaken bezig. 

Hun zus en schoonbroer (alsook Debby) echter werkten van thuis uit. 

Onze dochter vertelde dat voor veel ouders de aanwezigheid van hun kinderen heeft gezorgd dat ze minder productief waren. 

En toch kreeg ik de indruk dat dit bij hen niet het geval was. Onze dochter gaf dus les vanop afstand (wat nog meer voorbereidingswerk vraagt) en toch... is ze erin geslaagd die nieuwe kleren te maken, heeft ze zelf een cursus gevolgd, bereidt ze zich voor om een nieuwe cursus te onderwijzen vanaf volgend jaar... en (die indruk had ik toch) hebben zij en schoonzoon elke dag creatief en lekker gekookt! 

Als dat niet productief zijn is!

Van mezelf mag ik niet zeggen dat ik veel heb geproduceerd de vorige maanden: ik ben vooral lui geweest (wat ik niet erg vind). Roger is op alle gebied productiever geweest; gisteren heeft hij bijvoorbeeld nog een schommel van de kindjes hersteld.

Van andere mensen (met of zonder kinderen) hoor ik dat ze veel geschreven, geknutseld, geschilderd of gelezen hebben, een cursus hebben gevolgd via het internet of zelfs hun huis extra schoongemaakt en opgeruimd. 

Ik ga er dus van uit dat die opsluiting voor de meeste mensen niet zo nefast was!

Naar Nany gebeld vandaag. Ze had uitgekeken naar het bezoek van zus Bie... maar was ontgoocheld. Niet door Bie maar door al die maatregelen die maakten dat het tegennatuurlijk aanvoelde. 

Blij weerzien

Debby verjaart vandaag (proficiat!) en via haar moeder weet ik dat ze samen Indiaas zijn gaan eten.

Wij reden eindelijk nog eens naar dochterlief. Zeger wachtte er al op ons. Eerst wilde Zeger niet komen omdat hij een bron van besmetting kan zijn maar ik kon hem overhalen toch te komen. Ik wist immers dat we op het terras zouden zitten, allemaal relatief ver van elkaar.

Het gaf wel een eigenaardig gevoel met de kindjes, dat zo ver van elkaar vandaan blijven, elkaar geen zoen geven enzoverder. Maar blijkbaar zijn ze het al gewend, want het zorgde niet echt voor problemen... hoewel Elena soms heel dicht bij mij kwam staan/zitten (vooral wanneer ze mij en Zeger haar tekeningen kwam tonen). En Eva... ik had de indruk dat ze soms graag op mijn schoot was gekropen. Helaas, dat mocht niet. Matthias was weer vrij stil, zoals altijd eigenlijk.

Zeger, zijn zus, wij en later schoonzoon praatten bij, vertelden over onze ervaringen tijdens de lockdown, Zeger verweet me mijn taalgebruik in deze blog, onder andere had hij het over het feit dat ik het soms heb over "toespijs" waar het "broodbeleg" moet zijn. En hij heeft gelijk, heb ik zopas gelezen!

Elena toonde me haar vaderdaggeschenk (ik besef ineens dat Matthias en Eva dat niet gedaan hebben!): een receptenboek met de favoriete recepten van alle papa's van haar klasgenoten. Origineel! En dochterlief had er, met vooral de hulp van Eva, tikka masala uit klaargemaakt. Ze had wel de kip vervangen door lamsvlees. Het was gewoon heerlijk (zo lekker dat ik thuis meteen ging kijken of het recept in mijn Indiaas kookboek staat. Helaas niet... maar er bestaat zoiets als het internet hé!).

Iets voor 22  uur zijn Roger en ik terug naar Haspengouw gereden. Het deed echt deugd die "kinderen" eindelijk nog eens te zien!

Nany klaagt

Tijdens mijn dagelijks telefoontje met Nany hoorde ik vandaag vooral klachten. Eigenlijk begrijp ik haar. Als een vriendin met haar wil afspreken aan telefoon, moet Nany  haar doorverwijzen naar het onthaal van het rusthuis om een afspraak te maken op een dag en uur (een "bezoekmoment") dat door het rusthuis wordt bepaald in functie van het aantal andere bezoekers (ook aan andere bewoners). Als daarna een andere vriendin Nany belt en zegt dat ze die dag even wil langskomen, weet Nany nog niet of ze wel of niet een afspraak heeft met die eerste vriendin, en dient ze die tweede vriendin weer door te verwijzen naar het onthaal, waar buiten het weten van Nany om, wel of niet een afspraak zal geregeld worden.

Ik begrijp Nany en ik begrijp het bestuur van het rusthuis. Ze hebben nu al zoveel extra werk dat ze zich niet kunnen permitteren telkens elke bewoner op de hoogte te brengen van een gemaakte afspraak.

Zus Bie gaat binnenkort op bezoek en ik ben echt benieuwd hoe het zal verlopen. 

Want het zal er zeker niet aan toe gaan zoals Nany graag mensen ontvangt! De bezoeker mag niets (ook Nany niet) aanraken, moet op één stoel blijven zitten en Nany mag de hele tijd haar fauteuil niet verlaten. 

Nogmaals, ik begrijp die maatregelen, maar aangenaam zijn ze niet!

Eerlijk gezegd ben ik blij (nu ik precies weet hoe zulk "bezoekmoment" zal verlopen) dat Roger en ik (nee, eigenlijk alleen ik in dit geval, vermits er maar één bezoeker per dag mag komen) nog even moeten wachten om op bezoek te gaan. 

Stel je voor. Jij op een stoel, zij in de fauteuil aan het raam. De deur van de kamer groot open. Geen handjes schudden, geen knuffel, geen kus maar meteen een uur beginnen - in mijn geval toch - luisteren. 

Niet eens de conversatie op een ander onderwerp kunnen brengen door bijvoorbeeld iets aan te wijzen in een tijdschrift, er een boek bij te nemen of commentaar te geven op iets dat je door het raam ziet (je zit immers de hele tijd op die ene stoel). Nog een geluk dat Nany graag praat, want zulke ontmoeting tussen twee mensen die op mij lijken, zou, vermoed ik, in een uur stilzwijgen uitmonden. 

Stel dat Roger of ik daar zou wonen: ik denk dat we het bezoek al na een tiental minuten zouden beëindigen (als dat toegelaten is natuurlijk, want in de regel duurt het één uur) en elkaar beloven nog wat vaker naar elkaar te mailen (als dat al kan in dat rusthuis). Stel je voor: elkaar zelfs niet mogen aanraken!

Maar nogmaals, ik begrijp die voorzorgen. Tenminste als men ons al die tijd al niet aan het beliegen is zoals onder andere Crèvecoeur beweert. 

P.S. Ik zit weer op de nieuwe interface van "Blogger" en ben van plan volgende labels hier aan toe te voegen: "familie, geneeskunde, maatschappij, informatica, overheid". Slechts vijf dus. Benieuwd hoeveel er zullen weergegeven worden! 

Hoe mooi!

We reden vandaag even tot bij Stephane Malais. Ik vroeg me af of zijn tuin zou toegankelijk zijn, want in principe moet je op café aan tafel bediend worden en bij Stephane moet je jouw consumptie zelf gaan halen in zijn winkel. Het was open... maar het was te druk in de winkel zelf.

Daarna wandelden we even in de buurt van de kapel tegenover het kasteel van Heers. En... kijk eens hoe mooi het daar was:

                                                                       Foto's Roger

Jammer echter: we kwamen weer heel veel wandelaars en fietsers tegen!

Geen bruiloft, wel een zoektocht

Normaal gezien zaten we vandaag op een bruiloft maar daar heeft Corona een stokje voor gestoken. Neef Anton is wel getrouwd met zijn Sarah, het feest wordt echter een jaar uitgesteld.

Wij zijn op zoektocht gegaan. In een telefoontje vroeg Hendrik ons of we iets wilden proberen te vinden dat in Antwerpen was uitverkocht. We zochten in Borgloon en in Kortessem waar we het uiteindelijk vonden. Het is als verrassing voor iemand bedoeld, dus meer vertel ik er hier niet over.

Waar ik het wel wil over hebben: we kwamen onderweg heel veel dicht bevolkte terrassen tegen en nergens, maar echt nergens, bleek de afstand tussen de tafels voldoende te zijn. En er zat overal zoveel volk dat de gezelschappen echt in elkaar overliepen. Is dat weer typisch voor deze provincie? Wat andere provincies betreft, heb ik enkel het voorbeeld van Café Maritime in Vlaams Brabant, waar de opstelling perfect was. 

De toestand hier maakt me bang om met iemand op café af te spreken!

's Avonds nog eens gebeld met Eva en Elena die veel te vertellen hadden. Matthias was zwijgzamer. Na een lang gesprek kreeg ik ook hun mama aan de lijn. Die me vertelde dat ze even naar Leuven was gegaan (in functie van Vaderdag morgen) en dat de terrassen daar ook zo druk bevolkt waren.

Denken de mensen misschien dat het virus verdwenen is omdat we weer op café mogen gaan? 

Maatregelen

Ik had gisteren echt te doen met de ober. Er waren dan wel wat minder bezoekers dan vroeger (omwille van de te bewaren afstand) toch had hij het superdruk. Telkens als een tafel werd verlaten, moesten die en de stoelen ontsmet worden. Idem voor de reling van de trap van het café naar de tuin én zijn eigen handen. Dat alles uiteraard met constant dat verplichte mondkapje voor zijn neus. 

Hendrik vertelde me al hoe onaangenaam het is de hele dag zo'n masker te dragen en ik wil dat graag geloven!

Vandaag las ik de voorwaarden voor een bezoek aan Nany! Ook ontzettend veel maatregelen en voor Roger en mij, omwille van de afstand, bijna niet te doen. Toen ik Nany belde, begon ze er zelf over (ze had de regels blijkbaar ook gelezen): 'Wat een gedoe! Wacht nog maar even voor jullie afkomen, op deze manier is het niet te doen voor jullie', zei ze spontaan. Ik denk dat we inderdaad gaan wachten op een verdere versoepeling!

Regen en onweer vandaag. We hebben weer geluk gehad gisteren (want toen was er ook regen voorspeld)! Maar de regen is welkom!

Café Maritime

We haalden vandaag vriend Karel af aan zijn flat en reden samen naar Café Maritime. We konden in de tuin zitten en eten, ver verwijderd van de andere gasten, we aten lekker en praatten lang bij.
Maar wat was ik moe, toen we naar huis reden (te laat om nog even langs dochterlief te gaan), van al dat praten en vooral dat luisteren!

Blijkbaar ben ik toch niet zo sociaal: Roger en ik hebben geen woord meer tegen elkaar gezegd onderweg... en daar was ik blij om!

Karel was toch niet zo eenzaam geweest: hij had een (beetje voorbarige) "bubbel" gevormd met een paar andere vrijgezellen.

P.S. Ik zit weer op de vroegere interface en deze keer verschijnen alle labels die ik koos op de blog. Aan wat ligt dat wel?

Labels?

Ik merk dat bij mijn laatste posts telkens maar een paar labels worden weergegeven van degene die ik er wilde aan toevoegen! Toch nog even via de vroegere interface gaan?

Weer overdreven!

Het was een vrij rustige dag... alleen kreeg ik vrij veel telefoontjes. Op het vaste toestel. Drie kwartier, een kwartier, een halfuur... op de duur voelde ik mijn armen weer pijn beginnen te doen (ik wisselde wel geregeld van arm). 

En nu doen ze echt pijn: ik ga zelfs niet veel meer typen deze avond, vermoed ik!

Dankzij Hendrik...

... is het weer in orde! Gisterenavond en deze avond heeft hij ons telkens twee uur aan een stuk instructies gegeven en nu kunnen uiteindelijk én Roger én ik weer op het internet.

Ik drukte me iets verkeerd uit gisteren. Blijkbaar hebben we altijd internet gehad... maar onze pc's geraakten niet meer online. Dat merkten we rond 16 uur. We belden naar Telenet waar men ons vriendelijk probeerde te helpen en uiteindelijk zei dat onze router waarschijnlijk stuk was, omdat er niets mankeerde aan de modem. 's Avonds (vrij laat) belden we naar Hendrik die al gauw dezelfde mening was toegedaan... maar die aan Roger uitlegde hoe hij kon zorgen dat tenminste één van ons beiden weer op het internet zou geraken (wat Roger vandaag met succes deed).

Het eigenaardige is, dat voor dat telefoontje met Hendrik, we zelf hadden opgemerkt dat we nog online konden met onze smartphone, via wifi. Voor mij was dat een probleem omdat de verbinding om de paar minuten wegviel maar Roger kon overal gemakkelijk online. Uiteindelijk ondervonden we dat als ik op Roger zijn plaats in de werkkamer ging zitten, mijn verbinding stabiel bleef, dus wisselden we van plaats (Rogers gsm geraakte immers overal online).

En dan kwam dat telefoontje met Hendrik, waarna wij gingen slapen.

Vandaag, nog voor we onze boodschappen deden, heeft Roger de instructies van Hendrik uitgevoerd, en jawel hoor: hij kon online via zijn pc. Uiteindelijk heeft hij gezorgd dat ik op die manier online zou kunnen, vermits hij geen probleem had om met zijn smartphone te surfen.

Deze avond hebben Roger en Hendrik nog heel lang gebeld... ik weet niet wat ze precies hebben uitgelegd/gedaan, maar na veel kabels te hebben gemanipuleerd, schermen die af en toe uitvielen, gemopper en gelach, heel veel gymnastiek voor Roger... bleken we weer allebei online te kunnen via onze pc! Heel fel bedankt, jongen!

Toen ik gisteren nog niet doorhad dat mijn gsm wel online geraakte op Rogers plek, besloot ik een bepaald boek opnieuw ter hand te nemen. Ik denk dat ik er nog over gesproken heb... en weer ga ik noch de titel noch de auteur (die we persoonlijk kennen) noemen. 

De eerste keer dat ik het boek probeerde te lezen, heb ik het opgegeven na ongeveer 40 bladzijden. Niet omdat het zo saai was, wel omdat ik op praktisch elke bladzijde een fout tegenkwam. Soms flagrante fouten, meestal meer subtiele. En toch, dat wist ik, had Boudewijn het typoscript nagelezen en (vermoedde ik toch) had iemand van de uitgeverij hetzelfde gedaan.

'Ach,' zei Roger me gisteren, 'je bent waarschijnlijk veel te streng, probeer over die fouten heen te lezen!'

Wat ik probeerde... tot ik (ik denk rond bladzijde 50) las: "Baadt het niet, dan schaadt het niet" (en het ging echt niet over een bad nemen). 

Ach kom, ik las toch nog even voort maar ergerde me op de volgende bladzijde dan weer aan de aansprekingen "u" en "jij" in dezelfde zin en gericht aan dezelfde persoon. Plotseling was ik het echt beu! 

Ik beweer niet dat ik zonder fouten schrijf, integendeel! Maar zoveel moeite gedaan hebben om me Nederlands eigen te maken om daarna te moeten vaststellen dat mensen die zichzelf "schrijver" noemen zoveel fouten schrijven (en ook dat - kleine - uitgeverijen daar blijkbaar geen probleem van maken) maakt me boos! 

Gelukkig kon ik vlak daarna, net zoals op reis, weer online via mijn smartphone, weliswaar gezeten op de bureaustoel van Roger!

Eindelijk gevonden...

.... Hoe ik via de smartphone een nieuwe post kan plaatsen. We zitten immers zonder internet. 

Op deze manier is het echter niet gemakkelijk. Ik vertel later meer hierover!

Nog even over de zaak Chloroquine

Deze avond laat nog naar dit gekeken. En daar ga ik dus volledig mee akkoord (sorry, weer in het Frans).
Ik hoop dat ooit zal toegegeven/bewezen worden dat er duizenden doden zijn gevallen omdat de overheden (en ook de "WHO") te snel geloofden in leugens!

En nogmaals, mijn vertrouwen in de wetenschap (en voor een groot deel in de officiële geneeskunde) ... is weg! 

"The Lancet" heeft gelukkig toegegeven dat die studie fout was. Maar 60 jaar geleden is er nog zo'n foute studie verschenen (ik zou de details moeten opzoeken, maar - tenminste als het jullie interesseert - doe ik dat morgen) waardoor men decennialang hartpatiënten vet verbood terwijl suiker de echte boosdoener is!

Kerkom

Het was iets minder koud vandaag. We reden nog eens rond in Haspengouw en het viel me op hoeveel klaprozen je overal ziet langs de wegen! Heerlijk, want ik hou van die bloemen!

Maar ook zeer veel heel grote "sociale bubbels" (vaak meer dan de 10 mensen die vanaf morgen zijn toegelaten), en de opgelegde afstand wordt duidelijk niet gerespecteerd!

Doen de mensen zo in elke provincie of is het daarom dat Limburg zo fel getroffen werd door Corona?

O ja, en dan heb ik het nog niet over al die betogingen vandaag! Wat zal daar het gevolg van zijn (voor de betogers zelf én voor de "bubbels" waar ze vanaf volgende week deel zullen van uitmaken)?

In Kerkom liepen we een beetje rond (Roger was opvallend galant en dat deed deugd, want zo kon ik veel langer wandelen*). In en rond de begraafplaats. Het huis dat tegen dat kerkhof aanleunt is nu duidelijk bewoond... en wat ik niet (meer?) wist, is dat achter dat kerkhof het kasteel en zijn park ligt. 

Met Nany gebeld. Ze wacht op nieuws over wanneer zij andere bezoekers mag ontvangen. Ik ook.

Deze avond nog even over en weer gemaild met Hendrik. De "dia-sessie", die we gisteren hebben opgenomen, stuurde hij me op. Ik vind het echt geslaagd... op mijn te zwakke stem na.

* Het gaat elke dag wel beter met mijn armen maar ik blijf ze te veel forceren waardoor ik elke avond een kleine terugval ervaar. Ik bedoel daarmee natuurlijk niet dat ik op mijn armen wandel hé! 😄

Alleen moet Roger mijn linker wandelstok vervangen (en dus niet te snel stappen) zodat ik de linkerarm zeker ontzie!

Boeiende dag

Na de middag een telefoontje van Boudewijn Knevels. Of hij legoblokjes mag brengen voor onze kleinkinderen. 

Ach, dacht ik, maandag mogen we weer mensen ontmoeten, dan zal het vandaag ook wel geen kwaad kunnen. 

Het was te koud om op het binnenplein te keuvelen, dus trokken we toch maar naar de keuken met onze bezoeker.
Gedurende twee uur, zo ver mogelijk van elkaar gezeten, praatten we over de KVLS, over zijn Ilonka zaliger, over zijn leven tijdens de lockdown, over zijn plannen. We beloofden elkaar zo snel mogelijk samen een terrasje te doen. En... Roger, hij en ik gingen akkoord over het feit dat we oud aan het worden zijn! Eindelijk iemand van onze leeftijd die realistisch is! 

Daarna belde ik (vrij lang deze keer) met dochterlief die nieuwe pyjama's voor de kindjes had ontworpen. Eva was weer de enige van de kindjes die veel te vertellen had.

En deze avond stelde Hendrik een eerste sessie voor in functie van zijn project. Iets minder dan een uur toonde hij mij (vanop afstand) gescande vroegere foto's waarbij ik via de gsm herinneringen kon ophalen of er commentaar kon op geven. Deze keer (en nog enkele volgende keren, vermoed ik) waren het foto's uit Congo. Heel veel herinneringen aan mijn kinderjaren opgehaald dus: heel fijn!

O ja, de rommel, sorry, de schatten, van dochterlief hadden we opgeruimd nog voor het bezoek van Boudewijn. Roger kreeg wel zin om alle boeken te bekijken die uit die kast waren gedonderd... 

Gelukkig kon ik hem overtuigen dat "werkje" uit te stellen. Hoewel ik zijn "goesting" begreep: er bleken heel interessante boeken tussen te zitten!

Praktisch de hele dag regen

Praktisch de hele dag regen. Maar het was nodig, inderdaad! 

Alleen is het ook héél koud! 'Zal ik de kachel aansteken of de verwarming weer aanzetten?' vroeg Roger me. 'De verwarming!' antwoordde (smeekte) ik. 

Ik ben immers nog niet in staat geweest op stofjacht te gaan (eigenaardig genoeg zie je geen stof meer liggen op de meubels: het zal zich verder in hoekjes en kantjes verspreid hebben).

Onze belastingaangifte is ingediend... en deze keer heb ik niets dan lof voor de website van de overheid. Alles was duidelijk, overzichtelijk, wees zichzelf uit: op nog geen tien minuten was de klus geklaard deze keer (en in die tien minuten reken ik dan nog de tijd om onze documenten bij elkaar te zoeken)! Wat een verschil met vorige jaren!

Voor de rest een rustige dag. Wel even over en weer gemaild met Hendrik (en gisterenavond nog gebeld) in verband met dat project. Ik weet niet of ik het al mag verklappen (maar het heeft met onze vroegere foto's te maken, dat mag ik wel zeggen). Het gaat heel veel tijd vragen maar ik denk (hoop) dat ook onze dochter en Zeger blij zullen zijn met het resultaat.

Vlak nadat ik de telefoon neerlegde na nog een gesprek met Nany die zich weer afvroeg wanneer ze meer bezoek zal mogen ontvangen, op de radio gehoord dat ook voor rusthuizen de maatregelen versoepeld worden vanaf volgende week. Dus zullen we haar heel binnenkort eindelijk nog eens kunnen bezoeken. Het is wel afwachten op de richtlijnen van het rusthuis zelf (daarin krijgt elk rusthuis volledige vrijheid) en hopelijk betekent dat niet dat we op een ochtend door de week de E313 moeten trotseren!

Ik heb ondertussen ook gelezen dat "The Lancet" die studie over Chloroquine terugtrekt! Gelukkig... maar mijn vertrouwen in de wetenschap heeft toch weer eens een serieuze deuk gekregen!

Op reis?

'Zullen we nog ooit naar Spanje gaan?' vroeg Roger me gisteren bij het slapengaan. 

Normaal gezien waren we rond deze tijd al op reis vertrokken, maar dit jaar dus niet. Niet alleen omwille van Corona. Volgende week zaterdag trouwt immers onze neef, de zoon van Bie, met zijn Sarah en uiteraard wilden we erbij zijn!
Helaas, het feest mag niet doorgaan (en dat is wel de fout van Corona) en wordt een jaar uitgesteld (het huwelijk gaat wel door). We dachten een paar dagen na de bruiloft te vertrekken maar daar heeft het virus dus wel een stokje voor gestoken!

Ik kon Roger geen antwoord geven: volgend jaar zijn we immers weer een jaartje ouder! Maar vandaag, terwijl ik keek naar de regen die geregeld uit de lucht viel, tussendoor even genoot van de bloeiende boerenjasmijn (die we missen als we in juni op reis zijn), bedacht ik dat het goed is dat we thuis zitten. Het is fris tot koud (tot zelfs in Extremadura, zagen we) en ik denk dat we zouden zitten te rillen onder onze tent! 

'We hebben koudere dagen meegemaakt op reis', antwoordt Roger me dan. Ja, maar toen waren we veel jonger!

Nee, we hebben niet gedaan wat op ons programma stond. We hebben wel wat schoongemaakt (om eerlijk te zijn: vooral Roger heeft gestofzuigd) maar de "schatten" van dochterlief zijn niet opgeruimd en de belastingaangifte is niet ingediend.

Ik heb wel een dik halfuur naar Nany geluisterd die klaagde dat ze niets hoorde over rusthuizen als men het op de radio of tv had over de versoepeling van de maatregelen vanaf volgende week. Ik heb er ook naar gezocht maar vind nergens of die oudjes vanaf dan meer bezoek mogen krijgen!

Naar de "galg"

Gisterenavond had Roger bredere steuntjes gemaakt voor die legplanken die eergisteren naar beneden donderden in de vroegere kast van dochterlief maar we moeten nog wel al haar spullen opnieuw opbergen! Het is zo veel dat we niet goed weten hoe eraan te beginnen!

Taak voor morgen?
En... we zouden ook voor onze belastingaangifte moeten zorgen, nog zoiets dat ik niet graag doe! Ook op het programma van morgen zetten?

Vandaag deden we niet veel. Wel reden we nog even rond, parkeerden de auto in de buurt van de "galg" en de "zwevende kapel" en maakten daar een korte wandeling, ik weer aan de arm van Roger (die weer de neiging had om te snel te lopen) en met mijn rechter wandelstok.

Foto Roger

Ik heb niet naar Nany gebeld. Ze had me rond de middag een berichtje gestuurd dat ze naar de binnentuin ging en daar langer zou verblijven dan normaal. Gisteren belde ik haar wel en ze klaagde weer over het verplicht binnen zitten (ze kon toen niet naar de tuin).

In mijn post van gisteren bleek dat ik geen links meer kon maken. Ik probeer hier even een link te plaatsen naar die "galg". Hopelijk is het deze keer toch gelukt!

P.S. Blijkbaar is het gelukt en ik heb meteen ook een andere link toegevoegd (naar de post van 1 juni)!

Gebruik een vertaaltool!

En ik raad jullie echt dit aan. Want ik zou willen dat jullie dit lezen. Het is weer in het Frans. Ik heb gezocht naar documentatie in het Nederlands maar ik vind er amper, en wat ik vind, zelfs op Doorbraak, volgt de officiële meldingen.

Maar in het echt is er gebeurd wat zoals professor Raoult hier vertelt (dit is gesproken Frans en ik weet echt niet hoe je dat moet laten vertalen). 

Ik hoop dus dat Roger en ik niet besmet geraken, want als het zo is, had ik graag dat we bij het minste vermoeden (en nu denken jullie aan de "verkoudheid" van Roger natuurlijk maar ik denk dat hij gelijk heeft als hij spreekt over een allergie) getest zouden worden, dat we, bij een positieve reactie, even in isolatie zouden moeten met een lichte behandeling op basis van Raoult zijn protocol om na enkele dagen volledig genezen te zijn. Alleen is die protocol nu verboden in Frankrijk en in Nederland en wordt hij hier afgeraden (of ook verboden?). En hier is er een gebrek aan testen, meen ik begrepen te hebben?

Ik (en vele anderen met mij) heb dat medicijn drie jaar lang elke dag geslikt in Congo en zelfs als kind wist ik dat je  moet oppassen dat je niet overdoseert; dat het dan geen kwaad kan zolang je niet al bijvoorbeeld hartproblemen hebt. En nu zou het middel ineens levensgevaarlijk zijn?  

Er klopt duidelijk iets niet in die studie. Alleen vind ik niets in het Nederlands daarover. Als jullie daar iets over lezen, laat weten, graag!

Wat een druk leven hadden we!

Boodschappen vandaag en eerst e-liquids kopen. De tabakmeneer vertelde me dat zijn zoon heel ziek was geweest, dat hij werd getest en dat bleek dat hij het virus had opgelopen... maar dat hij en zijn vrouw het niet over hebben gekregen. Hij heeft wel verschillende klanten verloren tijdens deze crisis (ze zijn dus overleden). Klanten van onze leeftijd en jonger.

Met Hendrik zijn we stilaan aan dat project begonnen (later meer uitleg). Voorlopig zoek ik in vroegere dagboeken naar data en details bij sommige oude foto's. Vandaag veel opgezocht over 1979... en ik merk dat ons leven toen nog veel drukker was dan nu!

Toch allemaal leugens?

Ik keek deze avond nog eens naar een discours van Crèvecoeur. 

Ja, sorry, het is weer in het Frans, en vrij lang, maar, vond ik, heel interessant. Voor wie Frans niet zo'n probleem is, je vindt het hier.

Hij beweert al van in het begin van de Corona-crisis dat men ons tot en met beliegt... en vaak heb ik heel veel "goesting" om hem te geloven. Alleen ben ik blijkbaar toch een "bang schaap", want ik volg toch gedwee alle maatregelen! Ik weet het en ik herhaal het, dat komt omdat Roger tot twee risicogroepen behoort en ik Roger het liefst nog een hele tijd bij mij heb! Als Crèvecoeur echter gelijk heeft, zal ik moeten bekennen dat ik heel dom was!

Hij heeft het in zijn betoog onder andere over professor Raoult uit Marseille en zijn eenvoudig en goedkoop middel tegen het virus. Over het feit dat het middel in kwestie snel werd verboden en Raoult werd verweten dat hij het gebruikte zonder voorafgaande studie. Alsof er tijd is voor een studie in een dringende situatie! Hij heeft het over het feit dat het verbod op dat middel duizenden doden als gevolg heeft. Over die Lancet-studie die alleen bewijst dat het middel, toegediend aan gevorderde zieken (terwijl Raoult en ander dokters het toedienden helemaal aan het begin van de aandoening en dan slechts enkele dagen) en zieken met een comorbiditeit dodelijk kan blijken. 

Waarbij de studie dus niets zegt  over de manier waarop Raoult en zijn confraters het toedienden.

Crèvecoeur heeft het ook over de belangen van de farmaceutische industrie in die Lancet-studie en hij vertelt dat artsen in hun opleiding tegenwoordig weinig leren over vaccinatie en immunologie (wat ik ook elders al heb gelezen).  Hij denkt dat vaccinatie zo goed als verplicht zal worden (hoewel volgens hem vaccinatie niet efficiënt is).

Hij beweert zelfs dat veel overlijdens door andere oorzaken dan Covid-19 werden geweten aan het Corona-virus in de statistieken. 

Ik ben geneigd hem te geloven... maar Roger en ik zijn al zo oud! Ik las bijvoorbeeld onlangs van een apotheker die ik ken (nee, het is niet broertje) dat hij vermoedt dat alles draait rond een verplichting op vaccinatie doorvoeren... en het decimeren van zoveel mogelijk oude mensen! 

Dus: ik weet het niet meer. Volgzaam schaap blijven of me niets meer aantrekken van de maatregelen? Dat we belogen worden, was van in het begin van de crisis duidelijk, of het zo erg is als Crèvecoeur beweert... weet ik niet. Feit is wel dat mijn vertrouwen in de overheid en zelfs in geneeskunde en wetenschap een serieuze knauw heeft gekregen.

Roger blijft niezen en hoesten. Hij beweert dat het een allergie is, ik vraag me af of hij het niet zitten heeft. Hij voelt zich echter helemaal niet ziek!

Wat een rustige dag, dacht ik!

Roger heeft me geholpen om mijn haar te wassen, hij heeft nog eens uren gras afgereden en deze avond kregen we een telefoontje van vriend Karel. Of we afspreken zodra de cafés open mogen (ik had dat voorstel verwacht). 'Oké als het toegelaten is', zei Roger en ze spraken een dag af. Ik dacht: straks zie ik onze vrienden nog sneller terug dan de kinderen en ik bedacht dat afspreken met Karel meestal in het Leuvense gebeurt: misschien kunnen we dat combineren met een bezoek aan dochterlief (en de kindjes)... als het toegelaten is.

Na het avondeten wilde ik kleren opbergen in de kleine kastruimte die ik me heb toegeëigend in de vroegere kamer van dochterlief. Onze meeste kleren hangen in de dressing maar voor sommige van mijn blouses heb ik een plaatsje gemaakt in die (nog door Roger in elkaar getimmerde) kast.
Op het moment dat ik de kleren neerleg, beginnen de andere legplanken te verschuiven en een seconde later lagen alle legplanken op de bodem van de kast, samen met tientallen boeken, dozen met artefacten, stenen, schelpen, glazen flesjes, Vlaamse Filmpjes, krantenknipsels, kortom allerlei vroegere "schatten" van dochterlief! Roger kwam me helpen alles op te rapen, we legden alles voorlopig op het bureau en ik voelde dat ik mijn armen weer forceerde. 'We zullen dat morgen opruimen,' zei ik tegen Roger (het was immers al 22 uur voorbij). 

We weten weer wat te doen morgen!

O ja, de boerenjasmijn is aan het bloeien!