Over ons eten

Sinds maanden eten we niet meer buitenshuis. Ik denk dat we na het feest van 29 februari nog één keer op restaurant hebben gegeten (met vriend Karel) en een paar keer bij dochterlief. 

Ik merk al sinds tientallen jaren dat, als ik bij iemand anders of op restaurant eet, ik telkens wat te veel eet. Uit beleefdheid of "omdat het betaald" is. De laatste tijd begon Roger dat ook bij zichzelf vast te stellen. We merkten de laatste jaren ook dat we "onze nieuwe manier van eten " (koolhydraatarm) niet kunnen volhouden zodra we buitenshuis eten. 

Maar die maanden lockdown zorgden dat we (praktisch) altijd thuis aten. En het valt echt op hoe weinig een mens in feite hoeft te eten om zijn honger te stillen. 

Vermits we nu ophouden met eten zodra we ons voldaan voelen, eten we echt opvallend minder. Roger is trouwens een viertal kilo's vermagerd (ikzelf slechts een paar maar meer hoefde echt niet, én ik blijf nu constant op hetzelfde gewicht - tussen de 52 en 53 kilo).  Wat meer is: de overtollige kilo's zaten bij ons op de buikpartij en we merken echt (aan onze kleren bijvoorbeeld) dat ze daar verdwenen zijn. 

Maar... soms zorgt dat "net voldoende" eten ook voor problemen. Gisteren had ik butternutsoep gemaakt en wilde ik daarna zalm met groentjes serveren. Wel, de soep was zo lekker (bedankt, Liliane en Paul!) dat we er twee dikke borden van aten... en daarna helemaal geen honger meer hadden. Met als gevolg dat de zalm verschoof naar vandaag en wat ik vandaag wilde klaarmaken verschuift naar morgen.

Deze avond stond dus op het menu nog eens butternutsoep. We letten wel op dat we er slechts één bord van aten deze keer. Daarna zalmfilets, in de oven gegaard samen met paprika, broccoli, ui en look, gekruid  met zout, peper, rozemarijn en basilicum, dat alles (vrij rijkelijk) overgoten met olijfolie. Het was heerlijk... maar weer hebben we een kliekje over! Wat moet ik morgen weer verzinnen om dat kliekje te verwerken?

Kerstmis

Of ik het dan zo erg vind dat ons kerstfeest in het water valt, vroeg iemand me vandaag in een mail. 

Kijk, als kind hield ik heel veel van het kerstfeest, maar dat was toen we nog een religieus gebeuren vierden. Nachtmis, mooie gezangen, een lekker eenvoudig etentje na glühwein, samen met een groot deel van de familie (en in Matadi zelfs nog een korte toneelopvoering over het kerstgebeuren). En cadeautjes natuurlijk maar die zijn voor mij nooit het belangrijkste geweest. Het is zelfs zo dat, sinds we ons kerstetentje gebruiken in beperktere familiekring, ik heb kunnen bekomen dat de geschenken worden afgeschaft, behalve voor de kindjes.

Sinds de religieuze dimensie helemaal is verdwenen, beschouwde ik onze kerstavond nog enkel als een familiereünie. Zelfs voor kerstversiering hebben we hier altijd gepast (ik vermoed wel, achteraf gezien, dat onze kinderen dat niet zo leuk vonden).

Dus nee, ik vind het op zich niet erg dat we de kerstavond onder ons tweetjes moeten doorbrengen dit jaar: dat wordt een avond zoals een ander, met lekker eten maar zonder uitspattingen. Misschien een aperitief vooraf, al vermoed ik dat we zelfs dat niet nodig zullen vinden. 

Wat ik wel ga missen, is een van onze weinige jaarlijkse bijeenkomsten met de kinderen en kleinkinderen. Maar... langs de andere kant, die hoeven niet per se op die datum door te gaan. We kunnen even goed wat later, als de coronacrisis eindelijk voorbij zal zijn, op eender welke dag, afspreken.  

Dus nee: op zich vind ik het niet erg. Ik heb echt geen feest of drukte nodig om me goed te voelen of "te voelen dat ik leef" zoals veel van mijn kennissen het verwoorden, vaak zelfs integendeel. Ik ga wel de kinderen en kindjes missen op kerstavond, maar dat berust louter op traditie (ik denk dat kindjes zoiets wel nodig hebben) maar dat gemis zullen we hopelijk zo snel mogelijk kunnen goedmaken!

Nog even over Nany

Over mijn moeder dus. Ik vroeg haar vandaag aan telefoon of zij op kerstavond naar broertje zou gaan. Dat wist ze niet, ze wist zelfs niet of ze die avond wel uit het rusthuis mocht. 

En... zij vroeg zich af of ze hier de trappen nog zou aankunnen. 'Ik ben niet zeker, ik heb immers al bijna een jaar geen trappen meer gedaan. Maar misschien toch? Ik weet het echt niet!'

Ik dacht even na (Nany hier vragen - dat betekent wel haar gaan halen, dus voor Roger 3 uur rijden over en weer, en haar terugbrengen, dus de volgende dag weer drie uur rijden - zou immers een leuk gebaar zijn) maar nee, we gaan het niet doen! 

Ik vind het te zwaar voor Roger... en stel je voor dat Nany inderdaad hier de trappen niet meer opgeraakt!  

Gewetensvragen

Wat rondgereden (en af en toe gestopt) in de streek vandaag. Wat is het hier toch ongelooflijk mooi! Vandaag scheen de zon volop, wat maakte dat je bijna vergat dat het zo koud was!

Ik heb de gewoonte te mijmeren terwijl we rijden. 

Vandaag dacht ik vooral na over dit. Ik heb echt de indruk dat er zich een dictatuur aan het installeren is en ik begrijp in feite de mensen die zich niet veel aantrekken van de coronamaatregelen. Langs de andere kant, de zorgverleners lijken het zo moeilijk te hebben dat je, alleen om hun werk wat lichter te maken, de maatregelen heel strikt zou naleven! 

En... dan zijn er nog de kinderen. Wat een voorbeeld zou dat zijn voor Elena, Matthias en Eva zijn als we de maatregelen ("wetten") aan onze laars zouden lappen?  Elena en Matthias weten immers al heel goed (en Eva beseft het al een beetje) dat we vorige woensdag op het randje zaten van wat "toegelaten" is. 

O ja, uiteraard met Nany gebeld en ze had het over wat "toegelaten" is met Kerstmis. Ik legde haar uit dat waarschijnlijk alleen Zeger naar het kerstdiner zou gaan. En daar maakte Nany van uit dat je met zes mensen mag samenkomen op kerstavond (dochter, schoonzoon, de drie kindjes en Zeger). Ik had alle moeiten van de wereld om haar uit ge leggen dat het niet ging om het aantal personen rond de kersttafel, wel om de extra persoon die zich bij een gezin voegt die avond. Blijkbaar zijn die maatregelen toch nog steeds niet duidelijk voor iedereen!

Deze middag, na onze rondrit, een boekvoorstelling van Ingrid Lenaerts "gevolgd". Online. Eigenlijk is dat niet de ideale manier om een boek voor te stellen!

Plannen voor Kerstmis

Het is zo ver: we weten wat toegelaten is en het werd wat we vermoedden. 

Hendrik en Debby zullen dus verplicht exclusief van elkaars gezelschap genieten (tenzij ze er één persoon bij vragen, maar Roger en ik zijn uitgesloten: wij zijn met z'n tweeën). Dochterlief en schoonzoon zullen waarschijnlijk Zeger op bezoek krijgen en Roger en ik zullen braafjes thuis blijven en ook van elkaars gezelschap genieten. 

Wat Nany zal doen, weet ik niet. Misschien zal broertje haar bij zijn gezinnetje uitnodigen? Voor ons is dat onmogelijk, want dan moet ze hier blijven logeren (mag dat wel?) en dat zou voor moeilijkheden zorgen: alleen ons toilet al, dat zich op de verdieping bevindt. En zusje? Tja, zij is alleen en mag dus bijvoorbeeld haar zoon en schoondochter vragen (omdat zus alleenwonend is, mag zij, in tegenstelling tot ons, twee mensen vragen). Haar dochter woont in het buitenland maar stel dat ze rond Kerstmis naar België komt, waar kan zij dan terecht? Bij haar moeder die dan haar zoon en schoondochter niet meer mag uitnodigen vermits ze dan aan drie personen komt? 

De zoon en schoondochter van zusje mogen haar ook uitnodigen, vermits mijn zus alleen is. Maar dan mag daar hun hun zus/schoonzus niet meer bij, want dan hebben ze twee personen op bezoek.

Even dacht ik: 'ik ga gewoon in mijn eentje nog eens naar een kerkelijke kerstviering, zoals vroeger'... maar die vieringen zijn ook nog steeds verboden in deze coronatijd, vermoed ik? 

Ik begrijp dat de maatregelen streng blijven en wil ze graag naleven. Maar ingewikkeld zijn ze ook weer wel. Of... gaat de overheid er misschien van uit dat de meeste mensen toch een (heel) klein beetje zullen valsspelen? 

Wat dan weer wel een slecht voorbeeld zou zijn voor hun kinderen!

Verjaardag

Over vandaag valt niet veel te vertellen tenzij dat onze dochter 41 jaar wordt! Proficiat, meisje!

O ja, toch ook nog dit. We liepen nog eens rond in Sint-Truiden en gingen onze tabakswinkel binnen. Ik vroeg de uitbater hoe het komt dat hij opnieuw open mocht gaan en hij vertelde me dit verhaal. Hij leek er echter niet onverdeeld blij mee: 'De meeste mensen lijken het nog niet te weten en blijven hun gerief kopen bij dagbladhandelaars. Het blijft ontzettend rustig.' 

Er is inderdaad in de media niet veel ruchtbaarheid gegeven aan die heropening! Ikzelf had het vernomen via de website van de winkel en daarna vastgesteld tijdens een wandeling. Toen ik hem dat vertelde, antwoordde de uitbater: 'De meeste klanten kennen die website niet of hebben geen pc. En ook het feit dat in de buurt alle cafés gesloten zijn maakt dat er veel minder mensen even binnenspringen voor rookgerief'.' 

De taal van Eva

Ik vond al dat Elena zo'n brede woordenschat hanteert maar vandaag ben ik weer verschoten van Eva's woordgebruik tijdens het naar "huis" rijden. Het gaat over het woord "trouwens". 

Roger herinnerde me er zopas aan maar geen van ons beiden kan zich de precieze zin herinneren. Ze gebruikte het woord op de correcte plaats in de zin en in de juiste betekenis, wat me niet vanzelfsprekend lijkt voor een kind van nog geen vijf jaar. 

Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me ineens de context. Eva wordt in december 5 jaar en we hadden het erover dat dit weliswaar "kleiner" is dan 10 jaar (wat Elena wordt in januari) maar dat Eva met haar bijna 5 jaar ook al een grote meid is. En dan zegt zij: "Ja, en trouwens, van iemand die vier jaar is kun je ook al niet meer zeggen dat die klein is, hé oma!'

Eigenlijk is heel die zin opmerkelijk voor een meisje van haar leeftijd, bedenk ik ineens!

Danslesperikelen

De danslessen voor kinderen worden,  ondanks de lockdown, verder gegeven in het Leuvense. Zelf betwijfel ik of dit een goed idee was, maar kom. 

Elena en Eva moesten deze middag dus naar en van de dansles worden gebracht. Alleen... had hun papa deze middag een meeting (online) en gaf hun mama les (ook online). Roger en ik zorgden dus voor een ingewikkelde constructie.
Waarvan het eerste deel al meteen mislukte zodat onze dochter zelf de meisjes moest brengen en het begin van haar les even moest uitstellen.

De bedoeling was dat wij om 13 uur Elena en Eva zouden oppikken en naar de dansles brengen... Maar de oprit naar de snelweg bleek versperd waardoor we een omweg moesten maken en een halfuur verloren. 

Wij reden dus meteen door naar de Leuvense begraafplaats waar de ouders van Roger rusten en liepen daar wat rond.

Van daar reden we naar de dansschool waar we merkten dat het terras aan de achterkant nog heel veel plaats bood. We gingen daar zitten in de zon, goed beschut tegen de wind en met een mondkapje voor ons gezicht. Tussen haar twee lessen door zag Elena ons zitten en ze kwam ons even goeiendag zeggen. Ze wist dat het niet de bedoeling was dat wij bij hen bleven eten maar vroeg ons toch heel even binnen te komen voor we terug naar Haspengouw vertrokken; ze had immers een verrassing voor ons.

Kort daarop kwam Eva buiten. Ze zag ons zitten, kwam naar ons toegelopen, gaf ons ook geen zoen ('dat mag niet hé, oma?', herhaalde ze wat Elena voor haar had gezegd) en liep met ons mee naar de auto. Thuis zou ze meteen met de buurtjes gaan spelen, wat Matthias (die we vandaag niet hebben gezien) trouwens al aan het doen was. Ik herinnerde haar eraan dat wij straks Elena gingen halen. 

Roger en ik gingen even naar toilet en liepen dan meteen door naar het terras van dochter en schoonzoon waar we onszelf eindelijk bevrijdden van dat masker (ik heb echt te doen met mensen die dat een hele dag moeten dragen). Daar zaten we echter minder beschut dan op het dansschoolterras. Omdat we het koud kregen, vertrokken we al vrij vroeg terug naar de dansschool maar deze keer bleek het heel druk op dat terras. Roger en ik bleven dus een tiental minuten in de auto zitten. 

Elena kwam buiten, reed met ons mee naar huis. En deze keer verbleven we wel enkele minuten in de keuken (waarvan we de deur wel even groot open hadden gezet). Elena bracht ons een prachtige tekening die ze voor ons had gemaakt... en dochterlief (die net toen haar les beëindigde) bleek een heel mooie nieuwe handtas (plus portemonnee) voor mij genaaid te hebben. 

Roger en ik namen daarna afscheid van Elena en haar mama en reden terug naar huis waar ik zuurkool klaarmaakte. 

Huxley en Orwell

Vandaag, nog voor onze boodschappen, even gewandeld in Melveren (Sint-Truiden). Wat was dat lang geleden! Aangename wandeling maar ik dacht terug aan zuster Godwine die daar vlakbij woonde in een klooster en die we in normale omstandigheden even hadden kunnen bezoeken. Alleen... is zuster Godwine niet meer van deze wereld en zijn de omstandigheden nu verre van normaal!

Sinds het begin van de coronacrisis denk ik vaak terug aan "1984" van Orwell. Ik heb het boek zeker twee keer gelezen (in het Engels en in het Frans) en misschien zelfs drie keer (ik heb een herinnering aan het boek in het Nederlands, maar dat is een heel vage herinnering). Het heeft in elk geval heel veel indruk op mij gemaakt. "Brave New World" van Huxley heb ik nooit gelezen en dat ervaar ik echt als een gebrek na wat ik deze avond, op aanraden van Roger, bekeek! Roger zegt me dat we dat boek hebben: misschien moet ik het eindelijk eens lezen. 

Deze avond raadde Roger me dus een documentaire van Arte aan. Over Huxley en Orwell. Heel interessant maar... jammer genoeg weer in het Frans. Wie dat geen probleem vindt, raad ik echt aan de link hierboven te volgen!

Taalkunde

Doodgewone dag weer. Huishoudtaken met als gevolg de gebruikelijke rugpijn nadat we één kamer  grondig onder handen hebben genomen, korte wandeling in Borgloon, nog enkele kaartjes en mailtjes met gelukwensen gekregen. Zelf proficiat gewenst aan vriendin Bernadette die vandaag verjaart. En... mijn avondkooksel dat mislukte!

We kopen al heel lang geregeld een diepvries  "Chinese groentemix" waar we heel lekkere soep van maken. Vandaag wilde ik eens proberen die groenten samen met kabeljauw in een wokgerecht te verwerken. Ik gebruikte geen andere kruiden dan anders en toch... trok het resultaat op niets! Alleen de kabeljauw had een beetje smaak! 

Een dus heel gewone dag... tot ik deze avond een hele poos mailtjes wisselde met Zeger. Eerst over zijn nieuwe fotoproject (daarover later meer) maar gaandeweg hadden we het ook over taal in het algemeen en meer bepaald over de verschillen tussen Noord-Nederlands en ons Nederlands (Vlaams dus).

Ik heb me al dikwijls afgevraagd waarom Zeger geen linguïstiek (taalkunde dus) heeft gekozen toen hij naar de unief ging. Hij kent en begrijpt zo veel meer van taalfenomenen dan ik! 

Tussendoor keek ik  af en toe naar "De afspraak" op mijn pc-scherm... eigenlijk gewoon om te zien hoe het zit met dat virus en wat de vooruitzichten zijn voor Kerstmis. Geen... vermoed ik! 

En de twee pakjes die hier nog moeten bezorgd worden (verzonden op 5 november!), zijn nog steeds niet aangekomen! Wat Matthias en Eva ook beweren over Sinterklaas die altijd aan speelgoed geraakt, ik vrees dat ze zich in dit Coronajaar vergissen!

Wat een miezerige dag!

71 jaar werd ik vandaag en ik vind dat zo oud! Ik herinner me dat, wanneer ik me als jong meisje inbeeldde hoe het zou voelen om heel oud te zijn, ik mezelf steeds zag als een oude vrouw van rond de 60 jaar!  En nu ben ik al 11 jaar ouder!

Bedankt familie en vrienden voor al jullie telefoontjes, kaartjes, berichtjes en mails! Ze waren hartverwarmend. Het werd immers een grijze, koude, miezerige dag.

Toch reden we wat rond (nog eens richting Tienen) en maakten we tussen de regen door een korte wandeling in drie dorpjes: Overhespen, Neerhespen en Rumsdorp. 

Roger maakte een paar foto's in Neerhespen en Rumsdorp.

Thuisgekomen was het tijd voor een eenvoudig aperitief: olijven en heel lekkere Oloroso gevolgd door een al even eenvoudig maar lekker avondmaal (groentesoep en lamsfilet met "ajuinstoemp").

Vragen

Voor morgen stond in onze agenda (buiten mijn verjaardag uiteraard): bezoek aan Nany. 

Dat kan echter nog steeds niet doorgaan omdat Nany om de twee weken van één enkele persoon bezoek mag krijgen en ze morgen broertje ontvangt. Nu, zelfs als ze morgen geen bezoek kreeg van iemand anders, stelde zich een probleem voor ons. Ze mag immers slechts één persoon op bezoek krijgen... en Roger en ik, dat zijn twee mensen. Ik zie ons echt niet twee keer anderhalf uur rijden om te zorgen dat ik in m'n eentje een uurtje of zo bij Nany doorbreng terwijl Roger in de auto wacht.  En dan heb ik  het nog niet over het feit dat de bezoekers in dat rusthuis zelfs niet naar toilet mogen én dat alle cafés gesloten zijn! Voorlopig dus maar verder per telefoon contact houden zeker?

Hoewel ik gisteren onderstreepte dat ik de maatregelen wil opvolgen, blijf ik me vragen stellen over de hele situatie. En dan val ik deze avond op een betoog van professor Toussaint die beweert dat die lockdown geen enkele invloed heeft op de mortaliteit! Wat moet je op de duur nog geloven? 

O ja, deze avond ontdekt dat Crèvecoeur nu ook een soort meditaties is begonnen (die hij "syntonisatie" noemt) op zijn privékanaal. Ik heb deze avond aan eentje meegedaan en dat deed deugd (ik ben nogal meditatief van aard en het is dus absoluut niet de eerste keer dat ik mediteer!). Jammer genoeg gaat het over een privékanaal en kan ik er jullie geen link naar plaatsen - nu, het is toch in het Frans, dus misschien niet zo interessant voor jullie? 

Over de Amish onder andere

Er valt niet veel te vertellen over vandaag behalve dat Nany, die eindelijk haar kamer mag verlaten, wel heel veel te vertellen had aan telefoon!

Voor de rest was het een koude, rustige dag. 

Ik ben wel een beetje boos geweest. Op een zeker ogenblik hoorde ik Roger met andere mensen praten in de keuken (ik zat in de werkkamer). Ja, de aannemer en zijn werkman waren weer daar (ik had ze niet horen aankomen: we zorgden immers dat de aannemer vrij toegang heeft tot het poortgebouw) en ze zaten weer met z'n drieën gezellig koffie te drinken in de keuken. Ik ben zelfs niet goeiendag gaan zeggen, zo boos was ik! 

'Ik kon toch niet anders dan ze even vragen om zich binnen te komen opwarmen?' reageerde Roger op mijn boosheid nadat de aannemer was vertrokken. Dat begreep ik heel goed maar...

Ofwel zijn ze ons van in het begin aan het beliegen, zoals sommige van mijn vrienden denken, ofwel waart daar echt een gevaarlijk virus rond. 

Wij (vooral ik) nemen het zekere voor het onzekere en passen heel fel op, Roger behorende tot een risicogroep. We ontmoeten onze kinderen niet in deze periode, ik had zelfs problemen bij een vraag van dochterlief voor volgende week omdat we daardoor de maatregelen misschien zullen moeten overtreden (maar ik denk dus dat ik er iets op heb gevonden), we zullen de kindjes hun Sinterklaascadeaus niet hier laten afhalen (maar dat probleem heb ik ook al opgelost), we gaan Nany niet bezoeken, we nodigen geen vrienden uit en gaan ze ook niet bezoeken en heel waarschijnlijk valt onze kerstontmoeting met de kinderen en kleinkinderen ook in het water. 

En dan zit Roger daar in de keuken gezellig te keuvelen met twee mannen die zelf veel andere mensen ontmoeten! Uiteraard hebben we de keuken daarna uitgebreid verlucht (eigenlijk erg hé?).

Ach, misschien overdrijf ik weer hoor! Ik begrijp mezelf soms niet: normaal gezien ben ik niet iemand die gedwee alle richtlijnen volgt! Maar, en dat is waarschijnlijk de uitleg voor mijn volgzaamheid, o wee als er iets gebeurt met Roger! Dan neem ik hem die onvoorzichtigheid eeuwig kwalijk! 😉

Amai (op zijn Antwerps gezegd), wat een inleiding om te komen tot de essentie: een documentaire die Roger me deze avond aanraadde te bekijken. Over de Amish (en volgzaamheid!). Heel interessant, vrienden (en in het Engels deze keer)... maar eigenlijk triestig. Hoewel, langs de andere kant, ik heb ooit in andere documentaires over die bevolkingsgroep gehoord dat ze heel zelden lijden aan wat men beschavingsziekten noemt. 

Maar nee, toch zou ik niet graag tot de Amish behoren!

Geen internet deze avond

Weer een wandeling in Borgloon vandaag, ondanks het slechte weer en tussen de regenbuien door. Maar eigenlijk miezerde het nog tijdens ons stappen en ik had het koud: ik denk dat ik me warmer moet beginnen te kleden. De zachte herfst lijkt voorbij! 

Na het avondeten zaten we uren zonder internet. Eigenlijk wilde ik een paar mails beantwoorden maar dat stelde ik dus maar uit. In de plaats kwam eindelijk achterstallige lectuur (vooral in papieren tijdschriften) en keek ik nog eens naar de verfilming van de uitvaart van onze vriend Jan (filmpje dat me werd opgestuurd door vriendin Seany, met medeweten van de zus van Jan... maar ik weet niet wie de film heeft gemaakt). Weer werd ik tot tranen toe bewogen. We zullen je missen, lieve Jan!

Ook teksten herlezen die mensen me ooit gemaild hebben en die ik op mijn pc heb bewaard, zoals een vakantiedagboek van mijn zus Bie.  Zo mooi, zo fijngevoelig (mijn zus is dan ook een bijna overgevoelige vrouw). Met enkele aanpassingen zou dat een prachtige novelle worden. Hoewel...  er zouden veel aanpassingen moeten aan gebeuren om dat geschrift minder intiem te maken!

Het beantwoorden van jullie mails ga ik echter even uitstellen, lieve vrienden!

Debat op z'n Frans

Om de avond te eindigen ben ik aan het kijken naar dit debat. Op z'n Frans, zoals ik het eigenlijk graag heb (al zeg ikzelf niet veel tijdens zo'n gesprekken, dat is dan weer mijn "Vlaamse" kant).

Maar... ik herinner me hoezeer Roger en ik vroeger, toen we nog televisie keken, konden genieten van dat door elkaar praten en tegelijkertijd interessante dingen vertellen door de deelnemers!

Hier gaat het uiteraard weer over het virus en de aanpak van de Franse overheid... en het grootste verwijt, heb ik begrepen (en ik vrees dat dit ook geldt voor ons land), gaat over het gebrek aan "reanimatiebedden" in de ziekenhuizen ten gevolge van besparingen, bevolen door de Europese Unie.

Mijn polsen

Hoe het nu gaat met mijn polsen, vroeg iemand me vandaag in een mail. Wel, eigenlijk nog steeds niet zo goed. Ik had mijn rechterpols opnieuw bezeerd toen ik die stroeve deur van het postkantoor open en dichtdeed, en die pols doet nog steeds pijn. 

Komt daarbij dat ik vandaag weer veel langer dan een uur aan telefoon heb gehangen en dat, als ik de hoorn in mijn linkerhand hou (om de rechterpols te ontzien) ik weer begin pijn te hebben in die linkerpols. En... dat ik, bij het openen van die stroeve deur ook mijn rechterwijsvinger heb verstuikt. Hij is niet gebroken, zoals Roger vreesde, maar wel nog serieus gezwollen... en pijnlijk! Als we de verwachte pakjes eindelijk moeten afhalen op de post, geef ik Roger een volmacht en laat ik hem het postkantoor binnengaan. 

Een vriendin die deze avond (lang) telefoneerde, heeft ook last van haar schouderpezen (daarmee is het bij mij immers begonnen in april). Zij is wel naar een dokter gestapt, heeft (dure) zalfjes en pillen voorgeschreven gekregen... maar die hebben niets geholpen. 'We moeten onze armen laten rusten', zei ik haar. Maar ze heeft gelijk: hoe doe je dat? In mijn geval door het huishouden wat te verwaarlozen en het telefoneren zoveel mogelijk te beperken (!), maar zij die van beroep schoonmaakster is? 

Schoonbroer van vriend Jan zaliger overleden

We hoorden op de radio over het overlijden gisteren van de schoonbroer  (zwager voor de Nederlanders) van vriend Jan zaliger. Een van de weinige politici voor wie ik veel bewondering had maar ik dacht vooral aan Lieve, Jans zus, die kort na elkaar haar broer en haar echtgenoot verliest. Willy Kuijpers is overleden aan Covid-19, opgelopen in het ziekenhuis nadat hij daar werd opgenomen met een beenbreuk. Tragisch vind ik dat!

Vandaag nog eens een klein uur rondgewandeld in Sint-Truiden en weer viel me op hoe gedisciplineerd de (weinige) mensen op straat daar zijn! Mijn gewrichten deden opvallend weinig pijn en ik genoot van deze waarschijnlijk laatste zachte herfstdag.

Mijn bedoeling was even de Standaard binnen te gaan en ja hoor, ik vond er nog een paar spulletjes voor 6 december! De pakjes die ik verwacht daarentegen zijn nog steeds niet aangekomen.

Bezorgen van pakjes loopt drie weken vertraging op bij B-post!

Er valt niet veel te vertellen over deze dag. 

Boodschappen (Roger in z'n eentje de winkels binnen dus omwille van de Coronamaatregelen en ik wachten in de auto), telefoontje naar Nany (die steeds meer namen en plaatsen door elkaar haalt. Maar nogmaals, hoe zal ik het doen binnen 18 jaar en een klets, als ik dan nog leef?), van dochterlief een vraag via e-mail die mij een beetje verveelde omdat ik de huidige Coronamaatregelen moet overtreden om er tegemoet aan te komen (maar ik heb een oplossing gevonden: daarover later meer), en een berichtje over B-post gekregen.

Vannacht heb ik een mail gekregen van een partner van Bol.com die moest zorgen voor de verzending van die twee pakjes die nog niet zijn aangekomen (en verzonden werden op 5 november). Ze worden opnieuw opgestuurd en of ik die partner wil waarschuwen als ik de pakjes twee keer zou ontvangen! Wat ik uiteraard beloofde.

Maar... nu hoor ik van iemand, die mensen kent die werken bij B-post, dat de post al drie weken vertraging heeft opgelopen in het bezorgen van pakjes! 

De pakjes die ik verwacht, worden via de post bezorgd. Dat betekent dat ik waarschijnlijk inderdaad twee keer dezelfde twee pakjes zal aankrijgen... maar te laat en dat Sinterklaas ook lang zal moeten wachten op zijn cadeautjes! 

Dat ligt natuurlijk aan het feit dat iedereen begint online te bestellen... maar persoonlijk vind ik het nogal vervelend. Stel je voor dat Sinterklaas zijn cadeautjes niet op tijd kan leveren? Hoe legt hij dat uit aan onze 'kindjes"?

Ach, eigenlijk zijn er veel ergere problemen op deze wereld! We vinden wel een oplossing om de magie nog eventjes in stand te houden bij Eva en Matthias! En Elena zal het spel wel weer meespelen!

Onder de radar

Weer geen wandeling vandaag. Te veel regen, te veel wind en te veel werk. 

Wel even de aannemer op bezoek gehad. Er moest nog iets besproken worden (de werken zijn nog steeds niet afgerond, vermits de aannemer die, tijdens de eerste lockdown, hier en op veel andere "werven", heeft moeten stilleggen).

Dat bespraken hij en Roger in de keuken. Ondertussen was ik verder aan het werken... maar toen ik even ging goeiendag zeggen, vond ik Roger, de aannemer en een van zijn werklui samen rond de keukentafel, met de keukendeur dicht en zonder mondkapje aan. Onze keuken is vrij ruim maar toch vond ik het niet aangewezen er bij te gaan zitten, zo groot is die keuken nu ook weer niet. En, na dat onderhoud, heb ik de deur een hele poos groot open gezet ondanks de kou. 

Overdrijf ik nu niet, vroeg ik me wel even af. Langs de andere kant, het is precies omdat men te weinig rekening houdt met zulke contacten dat het virus zich zo goed kan verspreiden, vermoed ik. Die aannemer haalt immers ook bij andere mensen zijn werk in, hij zal daar ook wel eens in de keuken een kopje koffie drinken of over iets onderhandelen. Idem voor zijn werkman natuurlijk. En dan heb ik het nog niet over de mogelijkheid dat zij qua andere sociale contacten weinig rekening houden met de officiële maatregelen. Ik bedoel maar dat het bijna onmogelijk is je nauwe contacten te beperken tot één persoon. 

Nany (die ik uiteraard aan telefoon had vandaag) begrijpt het ook allemaal niet goed. Ze dacht dat Roger en ik nog steeds gingen babysitten en toen ik haar zei dat het voorlopig niet mag, viel ze uit de lucht! Ze vergelijkt dan altijd met vriendinnen van haar die nog steeds heel veel fysisch contact hebben met hun kinderen en kleinkinderen.

Maar... eigenlijk wilde ik het over iets anders hebben deze avond. Roger en ik waren van 19:30 tot 21:30 uur, samen met enkele andere leden van de werkgroep WO I-II, online aanwezig op het "Digitaal erfgoedcafé" waar het ging over het project "Onder de radar".  Dat project werd opgezet door "Erfgoed Haspengouw" en wil, vertrekkende van luchtfoto's, zoeken naar sporen van onder andere Wereldoorlog II.  Het was echt boeiend. Maar... ik denk niet dat Roger en/of ik veel kunnen toevoegen aan het project, hoewel ik vermoed dat ik de website wel geregeld zal bezoeken.

O ja, die twee pakjes verzonden op 5/11 nog steeds niet ontvangen!

Lief telefoontje voor het aperitief

De hele dag heeft het geregend en gewaaid. Weer geen wandeling... en dus vrees ik voor mijn gewrichten. Wel vrij lang aan telefoon gehangen met Nany en, zoals ik zei tegen Roger, jammer dat ik niet meer rondloop tijdens het telefoneren! Dan zou ik minstens een halfuur rondlopen per dag. Helaas, ik durf het niet meer, ik wil niet weer maanden last hebben van mijn pezen!

Deze avond, vlak voor ik zou beginnen te koken, echter een telefoontje dat me heel veel plezier deed. Dochterlief, schoonzoon en hun kindjes vlak voor het aperitief. Gelukkig was dat op de gsm en kon het handenvrij (Nany verstaat me jammer genoeg niet als ik de hoorn niet vlak bij mijn mond hou). 

Eva en Matthias hadden het vooral over de aankomst van Sinterklaas gisteren, waarvan ze blijkbaar evenveel hebben genoten als vorig jaar. Elena speelde een mooi stukje op haar ukelele (ze volgt muzieklessen, vanop afstand wegens Corona) en toonde me een prachtige tekening die Eva voor haar had gemaakt. 

Met de kindjes vroegen we ons af hoe Sinterklaas het nodige speelgoed zou kopen met al die gesloten winkels. En... zij (ik bedoel Matthias en Eva) beweren dat Sinterklaas altijd aan speelgoed geraakt. Matthias dacht zelfs dat de Sint een eigen fabriek heeft, waarop Elena (die duidelijk het spel meespeelde) kwam zeggen dat zij heeft gehoord dat hij met een soort "sintengeld" mag betalen en dus... dat speelgoed wel degelijk koopt, Maar hij geraakt daar sowieso aan, was het besluit van de kindjes. 

Oei, oei!  Ikzelf weet dat de Sint het speelgoed in deze periode moet bestellen en dat leveringen nu vaak heel lang op zich laten wachten (er zijn hier nog twee pakjes niet aangekomen die op 5 november zouden verzonden zijn)!

Eva kreeg buikpijn, "niet omdat ik honger heb, maar wel omdat ik iets wil eten". Ik heb juist geraden: ze wilde aan het aperitief beginnen en dus aan de chips!😏

En ik begon mijn gegratineerde venkel klaar te maken.

Over onder andere "Zoals de zee een zandkasteel"

Het was een doodgewone maar nog steeds prachtige herfstdag vandaag. 

Telefoontje naar Nany. Ze kent het resultaat van de Covid-19test: zij is niet besmet, enkele van haar medebewoners wel en sommigen zijn er zelfs erg aan toe. 

Wandelingetje in Borgloon, al bijna even leeg als Sint-Truiden gisteren. In dat mooie stadje is het veel klimmen en dalen en mijn heupgewrichten deden meer pijn dan gisteren. 

En... per toeval gevallen op een chatbericht van een mij onbekende studente. Ze stuurde me dat bericht via de Facebookpagina van vriendin  Martine Delcol. Ach nee, ik druk me natuurlijk verkeerd uit: Martine stuurde me het bericht van die studente door via een chatbericht. 

Die studente bereidt een (proef?) les voor over Congo en kwam via de website "Congo 1960" van Martine en haar echtgenoot terecht op een verwijzing naar mijn allereerste boek "Zoals de zee een zandkasteel" (als ik me goed herinner gepubliceerd in 1994). Ze dacht dat het boek haar dienstig kon zijn. Helaas, ik heb er zelf nog maar twee exemplaren van en de uitgeverij bestaat niet meer. Gelukkig had ik nog een pdf-bestand ervan en dat heb ik gemaild naar die studente (die zo verstandig was mij haar e-mailadres te bezorgen).

Ik hoop dat ze er iets zal aan hebben! Ikzelf begon wat te lezen daarin en... eigenlijk vind ik het nog steeds een heel mooi verhaal! Ik bedacht toen dat, als Elena, Matthias en Eva eindelijk opnieuw mogen komen logeren, ik hun dat verhaal misschien in deeltjes kan voorlezen voor het slapengaan? Maar ja, ik weet het, misschien hebben zij er niets aan: het is zo moeilijk een eigen verhaal te beoordelen!

Vandaag ook op mijn pc-scherm even gekeken naar de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen (in de veronderstelling dat de kindjes daar ook naar aan het kijken waren). Uiteraard minder magisch dan vorige Covid-19 vrije jaren maar ik hoop dat, als ze keken, ze er toch van hebben genoten. Deze avond wilde ik eerst even bellen daarover maar ik bedacht me: het is zaterdag, waarschijnlijk zaten ze gezellig onder elkaar te aperitieven en dan zou ik daar ineens tussenkomen gewoon om te vragen of de kindjes wel naar die aankomst van de Sint hebben gekeken. Ik belde dus niet (wat niet betekent dat ik niet elke dag aan jullie denk, hé, kindjes!).

Povere appeloogst!

Vandaag hebben we nog eens gewandeld in Sint-Truiden. Het is duidelijk (maar ik wist het al lang): het beste medicijn tegen artrose is beweging. Mijn heupen deden vandaag al opvallend minder pijn dan gisteren. 

Heel weinig volk op straat. Omdat er zoveel winkels gesloten zijn? Eigenaardig genoeg is onze tabakswinkel wel open (we merkten het in het voorbijlopen maar ik had het al gelezen op de website). Ik vind dat goed natuurlijk, want voor mij zijn die dampproducten "essentieel"... maar hoe komt het dat de overheid er ook zo over denkt?

Daarna heeft Roger onze appelen geplukt. Wat een pover resultaat dit jaar:

Ze zijn ontzettend lekker maar echt, wat je op de foto hierboven ziet, is de volledige oogst 2020!

O ja, voor onze wandeling zijn we dat pakje voor Sinterklaas gaan afhalen op de post. Het stond op mijn naam, dus ging ik er alleen binnen (je mag er niet met twee binnen in deze periode). Maar... de deur daar is zo stroef, zo zwaar dat ik mijn pols, die ik toch al een poosje probeer te ontzien, weer serieus heb belast en zelfs bezeerd!

Telefoontjes

Na mijn dagelijks telefoontje met Nany wilde ik dat pakketje voor Sinterklaas afhalen op de post toen de telefoon weer overging. Het was Greet. Het was niet de eerste keer dat ze belde sinds het begin van de Corona-crisis maar het was wel lang geleden. We zeggen altijd dat we nog eens gaan afspreken maar omdat we het allebei zo druk hebben, komt dat er maar niet van. En...nu dat we voldoende tijd hebben, is het verboden! 

We hebben drie kwartier gepraat, over de situatie uiteraard (ze kent verschillende mensen die besmet geraakten met het virus, en die zelfs moesten gehospitaliseerd worden), wisselden nieuwtjes uit en haalden herinneringen aan betere tijden op.

Daarna reden we naar de post... die uitzonderlijk gesloten was! Dat wordt dus morgen terugkeren.

Omdat Roger nog iets in iemands brievenbus moest steken in Jesseren, besloten we nog eens daar te wandelen. Deze keer in het dorp zelf... dat ik niet mooi vind! 

Ik heb wel vastgesteld dat ik best geen dag laat voorbijgaan zonder beweging: weer deden mijn heupen zo pijn!

Haren

Een mooie wandeling in de buurt van Haren (bij Bommershoven) vandaag. Alleen... ik voelde dat we gisteren weinig bewogen hadden (wat zeg ik? Vooral ik had weinig bewogen). Mijn heupgewrichten deden zo pijn dat ik na 30 minuten vroeg om terug naar de auto te lopen! Maar kom, uiteindelijk hebben we toch een klein uur gestapt.

Daarna gingen we nog even langs het kerkhof van Gutschoven, waar Rogers grootouders van vaderskant rusten. 

Thuis kreeg Roger een telefoontje van vriend Karel. Die onder andere vertelde dat de laatste (Amsterdamse) partner van zijn broer Dirk Lambrecht zaliger onlangs is overleden. Als ik me goed herinner wat Dirk me over die Irene vertelde, zou ze dus 82 of 83 jaar zijn geworden. En... ze had al keelkanker toen we haar hebben ontmoet in Amsterdam, héél lang geleden (jaren voor Dirk zelf overleed)! Ik herinner me dat ze ten tijde van onze ontmoeting, ondanks haar keelkanker, nog rookte en eigenlijk, zo had ik begrepen, die kanker maar op zijn beloop liet. Dus vroeg ik me af of ze uiteindelijk aan die kwaal is overleden of aan iets anders maar die vraag heeft Roger niet aan Karel gesteld.. 

Voor het avondmaal kookte ik nog eens stoofvlees met savooikool. Heel lekker! Dat vond Roger ook die me vroeg waar ik dat recept had gevonden. Ik herinnerde hem eraan dat ik dat zelf jaren geleden in elkaar had geflanst. Deze keer heb ik wel rundstoofvlees gebruikt en heb ik het gerecht uren laten sudderen en dat was nog lekkerder dan toen!

Met Nany gaat het goed: ze heeft vandaag heel veel telefoontjes gekregen!

Een paar foto's van Roger:

Over B-post en mijn biologische klok

Gisteren een bericht gekregen van Bol.com: er wordt vandaag nog een pakket geleverd voor Sinterklaas, tussen 18 en 22 uur. Daarna komt er een bericht van B-post. Blijkbaar wordt dat pakket via de post geleverd, en dat zal zijn tussen 8 en 17 uur!

Ik sta dus ongewoon vroeg op deze ochtend, we letten op dat de bel altijd hoorbaar blijft, als een van ons tweeën naar de verdieping moet, zorgt de andere dat hij ofwel in de salon ofwel in de werkkamer blijft maar zeker zonder hoofdtelefoon op zijn oren.

Rond 10:30 uur vind ik een mail van de post: "we hebben je gemist...". Roger kijkt in de brievenbus en inderdaad, de postbode heeft daar een bericht achtergelaten: dat hij ons niet thuis vond en dat het pakket binnenkort mag afgehaald worden op de post.

Ik werd boos: die facteur heeft duidelijk zelfs niet gebeld (we controleerden zelfs of onze bel wel werkte: jawel!). 

In de mail van B-post vind ik een link om te reclameren in zulk geval en ik begin eraan. En dan bedenken we dat die postbode misschien een goede reden had om zich te haasten, dat mijn reclamatie zo nauwkeurig moet ingevuld worden dat men op de post meteen weet over welke bode ik klaag. En dat wil ik hem nu ook niet aandoen. Dus vulde ik het formulier niet verder in: ik wil immers niet de oorzaak zijn van misschien veel miserie voor die facteur!  Maar ik bleef heel boos vanbinnen! Zo vroeg opgestaan voor niets en binnenkort nog eens naar de post moeten rijden (die is niet vlakbij).

Ik weet het al tientallen jaren maar stelde het weer vast: tenzij het echt moet (als de kindjes hier zijn bijvoorbeeld) doe ik niets tussen 8 en 10 uur. Ik lees wel wat maar onthoud er niets van, drink sloten thee maar ontbijt zelfs niet, want geen honger. Verloren tijd dus!

Die heb ik later wel min of meer ingehaald. Onder andere naar Nany gebeld die steeds minder te vertellen heeft, opgesloten zoals ze zit op haar kamer met alleen boeken (nog een geluk dat ze graag leest) en de televisie. 

Hendrik stelde onlangs voor allemaal samen een tablet voor haar te kopen, zodat ze onder andere zou kunnen "video-vergaderen" met ons en, wie weet, na een beetje uitleg, gewoon online van alles ontdekken. Ik weet niet of ze het een goed idee zou vinden. Lang geleden had ik haar met Kerstmis een eenvoudige smartphone geschonken maar die kreeg ik prompt terug, want ze wilde dat allemaal niet meer leren. 

Na de middag deden we onze boodschappen. Ik liet Roger weer alleen de twee winkels, die we aandeden, binnengaan (omdat je volgens de jongste corona-maatregelen opnieuw alleen moet winkelen) en bleef ondertussen in de auto zitten. Zelfs de binnengekomen mails had ik niet fatsoenlijk gelezen voor de middag en daar begon ik dus aan op mijn smartphone. Er was niets echt dringend bij, dat wist ik al wel, ondanks mijn ochtendlijke luiheid maar ik vond toch nog enkele berichten die een antwoordje verwachtten.  Daar ben ik een poosje mee bezig geweest maar... daarna viel ik in slaap!  

Ik werd uit mijn "siësta" gewekt door Roger die terugkwam van de winkel. En toen heb ik me afgevraagd of ik niet beter zou doen zoals zoveel mensen van onze leeftijd die ik ken: vroeger opstaan en een siësta houden? 

Voorlopig lijkt me dat toch niet zo'n goed idee, vermits ik tussen 8 en 10 uur 's ochtends gewoon niets doe! En dat was dus heel lang geleden ook al zo!  

18 jaar geleden al!

Vandaag nog een wandeling in Borgloon (jawel, deze keer ging het onder andere ook naar de begraafplaats!) waar heel weinig volk rondliep maar waar we wel een vroegere "kennis" ontmoetten. De uitbaatster van een papier- en geschenkenhandel met drukkerij. Ze groette ons, liep even verder, leek ons toen beter te herinneren, deed haar mondkapje aan en kwam terug op ons toe gelopen voor een kort gesprek. Ze is een stuk ouder dan Roger en heeft die winkel al een poosje niet meer. Daarbij heeft haar man last gehad van een paar serieuze gezondheidsproblemen. Tja, oud worden!

Op weg naar Borgloon (foto Roger):

Daar had ik het ook over met Nany aan telefoon. Ze zit nog steeds in quarantaine, wordt pas donderdag getest maar wacht daar eigenlijk ongeduldig op. Deze keer lijkt ze toch een beetje ongerust, 'want ze wordt nu toch wat ouder hé'! 

Vandaag weer een geschenk gekregen. Van onze vroegere buurjongen René. Hij mailde me foto's van 18 jaar geleden. Ik had toen in november een reünie georganiseerd met hem, zijn zussen en broer, mijn zus en broer, onze partners en al de kinderen. Ik denk dat we wel met 20 man waren. Het ging er heel eenvoudig aan toe: lange wandeling, soep, spaghetti, wijn en frisdrank, een  allegaartje aan borden en bestekken (ik herinner me zelfs dat ik enkele bestekken had geleend van overbuurvrouw Marie-Claire). Maar wat een gezellige dag werd dat! Zeggen dat we ondertussen al 18 jaar ouder zijn, dat een paar toen aanwezige koppels gescheiden zijn, dat één persoon al overleden is en dat al onze kinderen het nest hebben verlaten. Hieronder enkele foto's van René:

Deze avond heb ik vooral mijn tijd besteed aan het nalezen van het jongste nummer van Oostland. Ik moet trouwens nog even voortdoen. Maar... weer stel ik vast dat ik enkel teksten lees van en over oude mensen! 

Gedisciplineerd Sint-Truiden

Vermits de mensen blijkbaar massaal de natuur opzoeken in deze periode (ik begrijp ze wel, we hebben zo'n prachtige herfst) stelde ik, na mijn babbel met Nany, voor nog eens in Sint-Truiden te wandelen. Er liep iets meer volk rond dan op 4 november maar het was er echt niet druk. En... vooral de discipline viel me op. Nergens groepjes van meer dan vier en er werd voldoende afstand gehouden tussen groepjes die elkaar duidelijk toevallig op straat hadden ontmoet. Wat een gedisciplineerde bevolking!

Sint-Truiden staat me echt aan! Het is (normaal gezien) een levendig maar niet te druk stadje, er staan opvallend mooie huizen en het caféaanbod is er niet min (idem voor de winkels, maar dat vind ik persoonlijk minder belangrijk - hoewel, ik kan er echt genieten van sommige prachtige etalages)!  Alleen zijn de cafés jammer genoeg allemaal gesloten in deze corona-lockdown, anders had ik zeker voorgesteld "een terrasje te doen" met dit prachtige weer!

Thuisgekomen was het praktisch tijd om voor het avondeten te zorgen. Niets heel speciaals maar toch even dit vertellen: na groentesoep aten we bij lamsfilet een stamppot van uien en zoete aardappel. Toen ik die zoete patatten pas ontdekte, moest ik er niets van hebben. Ondertussen heb ik echter ondervonden dat, als ze bereid worden met voldoende peper, ze heel lekker zijn, zeker in combinatie met uien!

Lange nacht

Vorige nacht, vlak voor het slapengaan, verschenen Hendrik en Debby plotseling op mijn gsm-scherm en... we hebben tijdens een video-ontmoeting tot heel vroeg gezellig zitten babbelen. Blijkbaar lukt het die twee zelfs van op afstand ons uit ons bed te houden!

Gevolg: Roger en ik, die verkeerdelijk dachten dat we nog steeds nachtraven zijn, waren heel moe deze ochtend. Het was dan ook maanden geleden dat we nog zo laat waren gaan slapen!

Vandaag, na mijn dagelijks telefoontje naar Nany, besloten we nog eens in Jesseren te wandelen. We maakten opnieuw de lus die langs een Romeinse site zou passeren (maar weer hebben we die site niet ontdekt). Het was heel mooi weer, daar was het heel rustig maar onderweg, in Borgloon bijvoorbeeld, zagen we ontelbare wandelaars. En niet altijd in groepjes van hoogstens vier personen!

Een paar foto's van Roger:

Ik merkte tijdens de wandeling wel op dat ik over het meest minuscule obstakel struikel. Ik heb al heel mijn leven mijn voeten niet hoog genoeg opgeheven ("gesloft" dus) en blijkbaar is dat nu nog verergerd!

Over kwaaltjes en serieuze besmettingen

Nany vertelde me vandaag aan telefoon dat ze de gang waarop ze verblijft voorlopig niet meer mag verlaten. Er zou een besmetting zijn vastgesteld in haar afdeling van het rusthuis. Later vernam ik via zus Bie dat verschillende bewoners en personeelsleden besmet zijn met covid 19 en dat bezoek wordt afgeraden gedurende 14 dagen. En... dat de bewoners al die tijd op hun kamer moeten blijven. Wat ik begrijp maar wat Nany echt niet zal plezieren!

Aan telefoon klaagde ze al over het weinige bezoek dat ze de laatste tijd mag krijgen (één en dezelfde persoon per twee weken). Terloops zei ik haar dat wij onze kinderen ook niet mogen bezoeken of ontvangen, laat staan onze vrienden. 'Ja, maar jullie kunnen nog gaan wandelen', antwoordde Nany. Dat is waar maar dat hebben we niet gedaan vandaag.

Om te beginnen hoor en lees ik dat het een overrompeling is in alle natuurgebieden, had ik geen zin om weer in een stad rond te lopen... en had Roger vandaag veel werk in de wei, waardoor hij sowieso voldoende beweging kreeg. Ik niet en eigenlijk is dat jammer: het is echt heel mooi herfstweer!

 Foto's van Roger:

Wat bewonder ik Roger! Hij wordt in januari 77 en heeft vandaag uren aan een stuk vrij dikke takken, die waren blijven liggen na het snoeien, gekliefd! Ik word deze maand "maar" 71 en echt, ik zou daar niet meer toe in staat zijn! 

Ik voorzie echter dat hij die gekliefde takken in de kachel zal willen gebruiken. En daar zie ik dan weer tegen op! Ik heb gisteren en vandaag eindelijk nog eens wat serieus schoongemaakt en merkte dat zelfs gewoon stof afdoen geen deugd doet aan mijn pols! En... de kachel aansteken betekent de volgende dag schoonmaken!

O ja, onlangs van Wiemla gehoord dat ze ook last heeft van peesontstekingen in haar schouders. Ik hoor daar vrij veel over tegenwoordig: hangt iedereen misschien te lang aan telefoon in deze coronatijd? 

Vandaag zijn er al twee leveringen van Bol.com aangekomen. Ik weet het, ik ben er heel vroeg bij om Sinterklaas te helpen maar ik vrees dat het ontzettend druk in de winkels wordt begin december (als ze tegen dan al even open mogen, en anders zullen de leveringen in december heel lang op zich laten wachten!).

Artificiële intelligentie

We zouden vandaag bier kopen. Helaas, de winkel bleek gesloten: quarantaine. Dus reden we naar een warenhuis... waar we niet samen binnen mochten. Eigenaardig, want gisteren mocht dat nog wel (en ik had nergens gelezen dat het opnieuw strenger was geworden... maar ik ben natuurlijk niet altijd op de hoogte van de laatste coronamaatregelen)!

Voor de rest was het weer een rustige dag: enkele huishoudtaken, twee mailtjes van Elena gekregen en beantwoord, gebeld naar Nany en straatgenote V. die vandaag 82 jaar wordt en deze avond een hele poos handenvrij gebeld met Hendrik die nog even onze pc's van op afstand overnam. 

En... me naar dit liet kijken (over artificiële intelligentie). Gewoon fascinerend!

Sint-Truiden

O ja, dat vergat ik daarnet te vertellen: ik heb Sint-Truiden nog nooit zo doods gezien als vandaag! Praktisch niemand liep daar rond!

Over een valpartij en Sinterklaas

We deden vandaag enkele boodschappen in Borgloon (en kochten er onder andere snoep voor 6 december) en reden daarna naar Sint-Truiden (nadat we eerst bij de apotheker langsgingen voor oogdruppels). 

Dochterlief had me onlangs verklapt wat in de brief van de kindjes aan Sinterklaas staat en - vermits speelgoedwinkels dicht zijn omwille van Corona - had ik al besloten Sinterklaas aan te raden te kopen via Bol.com. Maar ik wilde zelf eens nagaan of er geen interessante spulletjes te vinden waren in boekenwinkels die wel open mogen blijven.

Roger parkeerde de auto langs een straat niet zo ver van het centrum, ik stapte uit de auto, liep rond de auto terwijl Roger de portieren sloot... en struikelde over iets (wat?). Ik voelde dat ik mijn evenwicht verloor, merkte dat Roger dat doorhad en mij probeerde recht te houden, maar tegelijkertijd sloeg hij een laatste deur dicht en viel ik. Op mijn linkerbil en rechterpols. 

Voor mijn achterwerk betekent dat enkel een blauwe plek, voor mijn pols, die aan het "genezen" was, is het erger!

Ik ben al weken het overtypen van de laatste brieven van mijn vader aan het uitstellen (omdat ik met veel andere zaken bezig ben die veel van mijn polsen vergen) en nu zal het dus nog langer duren! Het lijkt wel of ik die niet mag overtypen (bijgeloof, ik weet het!).

We konden Sinterklaas niet echt helpen (alles veel te duur voor zijn budget): uiteindelijk heb ik hem toch weer verwezen naar Bol.com voor enkele bijkomende cadeautjes (tja, je moet die heel oude Sint soms wel een beetje helpen, hé, kindjes!). 

Deze avond heb ik nog een heel klein beetje pijn, vooral aan mijn rechterpols. Ik vraag me echter serieus af waarover ik ben gestruikeld? 

Verloor ik misschien zomaar mijn evenwicht (wat soms gebeurt bij het ouder worden)? En... dat idee vind ik wel angstaanjagend! 

Exorcisme

Regenachtige, rustige, zelfs luie dag waarover niet veel te vertellen valt tenzij ik zou beginnen over alles wat Nany vertelde aan telefoon en over mijn lectuur. 

Deze avond echter raadde Roger me aan te kijken naar deze live stream over exorcisme. Eerst aarzelde ik (het is weer in het Engels) maar uiteindelijk keek ik. Heel indrukwekkend, een beetje angstaanjagend, heel katholiek maar heel interessant. En... zelfs ik begreep alles zonder moeite, dus voor jullie kan de taal zeker geen hindernis vormen!

Allerzielen

Tussen twee regenbuien door wandelden Roger en ik even in Borgloon vandaag (omdat we daar eerst naar de post gingen, het postkantoor van Heers zijnde gesloten). Mijn bedoeling was onze wandeling te richten naar de begraafplaats waar Rogers grootouders van moederskant rusten. Maar... we werden verrast door een stortbui (twintig minuten vroeger dan onze buienradar had aangekondigd) en we liepen terug naar de auto waar we druipnat aankwamen!

Dochterlief, schoonzoon en de kindjes zijn (gisteren of vandaag?) wel op het kerkhof van de "Abdij van 't Park" in het Leuvense geraakt... en bezochten daar het graf van mijn grootouders en Nononc! Zo bleek toch uit een foto die onze dochter me vandaag mailde:

De brief van aartsbisschop Vigano aan Trump

Ik heb vandaag vooral veel uren besteed aan het nog in orde brengen van enkele details in de jongste monografie. 

Tussendoor las ik ook andere zaken en werd mijn aandacht weerhouden door wat Jeanne Smits postte op haar blog: een brief van aartsbisschop Vigano aan president Trump. Ik zocht wat verder en vond hier de Nederlandse vertaling van die brief. Daar kun je hem dus zelf lezen. Geef toe, eigenaardig, niet? Is er toch sprake van een complot op wereldschaal? Kan zoiets bestaan?

En... deze avond, toen ik wat wilde ontspannen, viel ik per toeval eerst op een post van deze vlog: "Le complot mondial confirmé".  Heel intrigerend allemaal!