Hendrik was hier

Hij kwam zondagavond aan.

Ik heb gebruik gemaakt van zijn aanwezigheid om Windows 10 te downloaden: stel dat er iets zou mislopen, dan kon ik bij hem terecht. Er liep inderdaad iets mis: de resolutie van mijn scherm was niet meer oké. Hendrik heeft het in orde gebracht; ikzelf zou niet geweten hebben wat te doen.

Voor de rest werden het drie gezellige dagen: lekker eten, tot diep in de nacht praten (vaak over de Islam), wandelen (we hadden prachtig herfstweer) en een beetje lectuur voor mij (het boek van Henri Troyat, dat ik onlangs had besteld, was aangekomen).

We wandelden onder andere nog eens in Kerniel. Altijd heel leuk, want daar vertelt Roger over zijn kinderjaren.

 Foto’s Roger

Vandaag namen we de bus naar Hasselt, waar we, na een paar uur rondwandelen en een terrasje, Hendrik naar het station brachten.

Nadat we hem op de trein hadden gezet, moesten we zelf nog een klein half uur wachten op onze bus naar huis. We zaten al die tijd op een bank aan het busstation en ik genoot, bij een sigaret, van al die af en aan rijdende bussen. Treinen, trams, bussen, ze fascineren me al heel lang!

Thuis moest ik, na het koken en eten,  wel wat werk inhalen!

Fruit en oogstfeest in Batsheers

Eerst wilde ik er dit jaar niet naartoe: ‘Het is toch elk jaar hetzelfde’. Maar Roger drong aan: ‘Het is eens wat anders dan door de velden wandelen’.
En het viel mee. Mooi weer, leuke standjes, veel kennissen ontmoet en onszelf eindelijk nog eens getrakteerd op pruimentaart.

 Foto’s Roger

En… Deze avond hebben we bezoek voor enkele dagen. Maar daarover later meer.

Niet snel tevreden!

Dat vond ik toch van die asielzoekers toen ik dit las!

Wandeling in Brustem en café-avond in Borlo

Gisteren zei ik tegen Roger: ‘Morgen moeten we absoluut bloedverdunners gaan bijkopen voor jou’. En dacht er niet meer aan dat de apothekers dicht zijn op zaterdagmiddag. Tja, zelfs deze ochtend drong dat nog niet echt tot mij door terwijl Roger de eerste kweeperen en appelen plukte.

Uiteraard waren we dus aangewezen op de apotheker van wacht, en dat betekende naar Sint-Truiden rijden.

In het terugkomen maakten we een wandeling van ongeveer drie kwartier in Brustem. Een mooie rustige herfstwandeling.

Deze avond hadden we nog eens afgesproken met Juan en Bernadette, in Borlo. Gedurende meer dan drie uur hebben we Orval gedronken (koffie voor Juan), heel diepzinnig gefilosofeerd over alles en nog wat, veel gelachen en herinneringen opgehaald. Een heel gezellige en interessante avond. Wij hadden appelen, kweeperen en noten meegebracht voor hen, en zij druiven, tomaten, selder, kervel en patisson uit hun eigen tuin voor ons.

En nu… Ga ik nog genieten van een Chimay gekregen van Lieve, onze bierleverancier.

Op de bus

In het terug naar huis rijden deze avond, heb ik vooral al die scholieren geobserveerd.

Ik heb het al ooit gezegd: ik vind ze over het algemeen veel rustiger dan wij waren op hun leeftijd. Maar wat zijn de meeste meisjes toch overdreven opgemaakt: je moet al die verf wegdenken voor je hun leeftijd kunt schatten!

En dan was er ook één jongen die tijdens het hele traject tegen niemand sprak (maar er was ook niemand die hem aansprak) en dat lag niet aan het feit dat hij met een koptelefoon naar muziek aan het luisteren was, integendeel.  Pas na een half uur sprak hij zijn smartphone aan waarop hij druk begon te tokkelen.  Toch niet zo eenzaam als ik eerst dacht?

Subaru 2

Onze Subaru is vijf jaar oud (nee, ik druk me verkeerd uit, hij is 17 jaar oud maar we hebben hem 5 jaar en hij heeft bijna 300.000 km op de teller).

‘Onze autogarage verkoopt een tweedehands Subaru die me wel aanstaat,’ zei Roger deze ochtend, ‘ik zou er eens een proefrit willen mee maken. Zullen we de bus naar Hasselt nemen?’

Dat deden we. We maakten een proefrit met de Subaru en ik zag hoezeer Roger de auto leek te appreciëren. Resultaat: we kopen hem. Ikzelf zou geprobeerd hebben onze goede oude Subaru te houden tot hij 600.000 km had gedaan (naar het schijnt halen ze dat gemakkelijk, hoewel het onderhoud natuurlijk steeds duurder wordt) maar misschien heeft Roger gelijk: Subaru 2 rijdt op gas, wat veel minder duur is dan benzine. En… de prijs (waar we nog iets konden van af laten doen) was echt heel schappelijk.

Omdat het nog vrij vroeg was, namen we daarna de bus naar het centrum van Hasselt waar we nog een hele tijd rondliepen. Weer zo veel volk, en bij mij weer dat gevoel van “ik hoor hier niet thuis”. Uiteraard gingen we een paar winkels binnen (Roger houdt daar immers van), de kathedraal kreeg ook ons bezoek (daar hou ik dan weer meer van) en een klein uurtje voor we de bus terug naar Heers zouden nemen, bestelden we een biertje op een terras (een van de laatste keren dit jaar?). 

Terwijl we ons biertje dronken (ik had gewoon Cristal besteld: ik had immers dorst), besefte ik dat we op het terras van de “Century” zaten en herinnerde ik me dat ik daar voor het eerst dat gevoel van er niet bij te horen heb gehad in Hasselt. Lang, lang geleden (ik weet echt niet meer wanneer) organiseerde de KVLS een etentje voor de bestuursleden (zonder partners). Ik ging er naartoe met Boudewijn Knevels, we troffen er de andere bestuursleden, we aten en daarna bleef Boudewijn even “plakken” op het toen verwarmde (het was in de winter) terras van de “Century”, waar hij en Willy Nelissen Ivo Konings hadden zien zitten. Er volgde een conversatie die ik amper kon volgen tussen die  mensen die elkaar al zo lang kenden, daarna werden er gedichten voorgelezen, en ik… verlangde maar één zaak: dat Boudewijn mij heel snel terug naar Roger zou voeren.

Maar terug naar vandaag. Ineens riep daar iemand: ‘Jessy!’ Het was een goede schoolvriendin van mijn zus, die net zoals wij destijds in ‘s Gravenwezel woonde en na haar huwelijk naar Hasselt is verhuisd.

We konden niet lang praten: Roger en ik moesten echt de bus nemen, want thuis moest hij nog brood bakken en voortwerken aan zijn kasten en ik nog wassen, koken en de was van de vorige dagen strijken (maar dat laatste heb ik uitgesteld tot morgen).

O ja, tijdens onze wandeling in Hasselt zagen we aan de Standaardwinkel dit bordje vol fouten.

 Foto Roger

Schandalig toch?

We zijn zo lief!

Toen Matthias ons zag staan op de speelplaats, sprong hij in de armen van Roger, begon hem te knuffelen en noemde hem constant ‘”Lieve opa, o, lieve opa’. Jammer dat ik mijn fototoestel was vergeten: het tafereel was een kiekje waard.

Daarna pas kreeg ik een kusje.

Toen de rij van Elena naar buiten kwam, zag ze me meteen staan, liep ze, samen met buurmeisje Anna, naar mij toe en ik had oren te weinig om te luisteren naar wat beide meisjes mij te vertellen hadden. Het kwam zelfs tot een kleine ruzie tussen Elena en Anna omdat de ene vond dat ik te veel aandacht schonk aan de andere.

Toch kwam ongeveer een half uur later Anna spelen met Elena en Matthias… en met mij. Ik moest immers mee verstoppertje spelen, ze helpen zich verkleden, samen met hen naar de speelkamer op het gelijkvloers gaan, enzovoort.

Rond 17:30 uur trok Anna naar huis, kwam onze dochter binnen, die ons vertelde dat ze gisteren haar tante (de zus van Roger) in haar les had gehad. De kindjes keken naar een filmpje en dochter en ik zorgden samen voor het avondeten.

Na het eten kwam het badje en veel gelach en plezier. Terwijl ik daarna  - voor ik nog een verhaaltje zou vertellen - Elena hielp zich af te drogen – en Matthias ondertussen zijn tanden poetste – zei zij ineens dat ze te groot is om lief te worden gevonden. ‘Hoezo?’, vroeg ik haar. ‘Grote meisjes kunnen toch ook lief zijn’. ‘O ja,’ antwoordde ze terwijl ze me innig vastpakte, ‘want jij bent zo lief en nog groter dan ik’. Waarop Matthias: ‘Opa is lief!’.

Een zwerver in zichzelf

Zeger stuurt me net een bespreking door van “ons” (nee, je zult me niet bij de auteurs vermeld op de kaft terugvinden, mijn bijdrage was immers bewust nogal discreet) boek over Dirk Lambrechts zaliger. Ik heb die natuurlijk meteen gelezen en ik kreeg rillingen. Jawel, Dirk was bijzonder, al hebben al zijn vrienden, denk ik, een eitje te pellen met hem.

Ach, nu zal dat wel ooit hierboven moeten gebeuren!

Regen

Het heeft praktisch de hele dag geregend: geen wandeling. Tussen twee buien door heeft Roger wel noten geraapt en de dakgoten schoongemaakt. Wat haat ik dat als hij daarvoor op die ladder kruipt: omdat ik constant bang ben dat de ladder zou verschuiven en hij zou vallen, hou ik tijdens dat uurtje de ladder vast (hoewel ik weet dat ik die toch niet zou kunnen tegenhouden) én mijn hart.

Voor de rest nog wat gearchiveerd voor de KVLS en op een oude foto gevallen met daarop, naast bekende mensen, ook voor mij onbekenden (Edith, die ik een mail stuurde, wist er wel raad mee, alleen kon ze me geen jaartal geven – mij lijkt het een kiekje van héél lang geleden).

Ondanks het feit dat ik voor mijn doen veel te lang aan telefoon heb gehangen (onder andere met Nany) nog tijd gevonden om te lezen. Nog steeds Henri Troyat. Wat schrijft die toch goed! Ik bedacht dat de meeste mensen waarschijnlijk niet merken hoe zeer hij heeft nagedacht over zijn zinswendingen, zijn metaforen enzovoort: ze lijken zo vanzelfsprekend dat het geheel heel natuurlijk overkomt en vlot leest. Maar… als je iets of wat kent van tekstanalyse, zie je dat over elk woord en elke zin is nagedacht. Zo hoort het natuurlijk: in het resultaat mag al dat werk niet meer voelbaar zijn.

Twee dagen zonder wandeling

Gisteren, na de boodschappen, zette ik twee keer de wasmachine in gang terwijl ik verscheidene tekstjes vertaalde. Dat vertaalwerk – twee keer onderbroken om was te drogen te hangen - bracht me tot aan het avondeten: geen tijd meer voor een wandeling. Hopelijk hebben de boodschappen en zijn werk in het houtatelier Roger voldoende beweging gegeven! Hij is immers kasten aan het bijmaken voor de bibliotheek. De avond bracht ik door met het beantwoorden van mails en andere berichten, en lectuur.

Na de brunch (en nog een wasmachine) vond ik vandaag weer een vertaling. Ik was er pas mee klaar, rond 14 uur, toen Roger zei: ‘Ik moet de auto even naar de garage brengen. Rijd je mee?’

Dat deed ik: Roger dacht dat er maar een dik half uur werk zou zijn aan de auto. Ondertussen zouden we in de buurt van de garage onze dagelijkse wandeling kunnen maken: de zon scheen zo krachtig.

Helaas, al terwijl we naar Hasselt reden, begon de lucht te betrekken en toen we  de contactsleutel van de auto afgaven, begon het eerst lichtjes, dan hevig te regenen. Gedurende een half uur heb ik aan het raam van de verkoopzaal staan kijken naar het water dat met bakken uit de lucht viel.  Ik waande me weer in Matadi. Iets over 15:15 uur, in het naar huis rijden, schemerde het al. Alle auto’s reden met hun koplampen aan.

En het is blijven regenen. Roger heeft nog aan zijn kasten gewerkt, ik heb gekookt en veel gelezen.

Nog eens een dag volledig voor ons

Weer een dag zonder verplichtingen! Wel wilde Roger rondkijken naar een restaurant voor het feestje van Heemkunde Groot Heers in januari 2016.

Uiteraard heb ik eerst een mail gestuurd naar “De Horne”: daar zijn we nooit ontgoocheld van thuisgekomen. Maar, omdat je de paar andere  restaurateurs uit Heers een kans moet geven, zochten we ook naar die gelegenheden.

Roger had er via het Internet een gevonden in de deelgemeente Rukkelingen. Wij dus eerst daar naartoe maar we vonden het restaurant niet.

Op een zeker ogenblik zien we twee vrouwen een ijsje kopen van een ijsventer. ‘Ik ga eens informeren naar dat restaurant’, zegt Roger. Ondertussen blijf ik in de auto zitten. Ik zie de oudste vrouw zich naar Roger omkeren om zijn vraag te beantwoorden… En herken een van mijn vroegere cursisten “Initiatie Nederlands”. Uiteraard stap ik uit terwijl ik me haar naam probeer te herinneren (wat heel snel lukte hoewel ik haar al jaren niet meer had ontmoet) en roep haar toe: ‘Hey, dag V!’

‘Hey, Jessy!’, herkende ze me meteen en er werd gekust (zij is een Walin) en een poosje nieuwtjes uitgewisseld.

‘Hoe ken je die vrouw?’ vroeg Roger toen we verder reden. Ik legde het uit en Roger: ‘Haar Nederlands is echt opvallend goed!’

En ik fier natuurlijk!

Helaas, nog voor mijn tussenkomst had ze al aan Roger gezegd dat het restaurant dat we zochten niet meer bestaat.

We reden daarna naar de hoofdgemeente waar we terechtkwamen in een (hier toch) vrij bekende zaak. We werden heel vriendelijk ontvangen, de uitbater legde ons summier uit wat hij ons kon voorstellen – en dat leek interessant: nadat beide gelegenheden ons een voorstel hebben gestuurd, zullen we dus kiezen tussen dat laatste restaurant en “De Horne”.

Daarna was het tijd voor een echte wandeling. We reden nog eens naar Kerniel en stapten daar een klein uur rondom en in het dorp dat ik steeds beter leer kennen omdat Roger me er altijd vertelt over zijn kinderjaren aldaar en me bij bijna elk huis een herinnering aan vroeger opdist .

Weer werd het fel klimmen en dalen maar mijn gewrichten bleken er al veel beter tegen te kunnen. En het was er  zo aangenaam rustig!

Enkele impressies:

Weer die doornappel!

 Foto’s Roger

En dan nog dit in onze tuin waar Roger even vertoefde terwijl ik …(tja, wat deed ik toen precies: koken?):

 Kweeperen bij de vleet… en (nog heel zure) appelen:

 Foto’s Roger

Na nog een telefoontje en een afspraak met Nany, ons avondeten, mijn uurtje lezen op papier en het beantwoorden van enkele mails ga ik nu naar een aflevering van Star Trek kijken.

Wat een zalige dag!

De bijna perfecte dag

Normaal gezien zouden we vandaag bezoek krijgen maar een paar weken geleden werd dat afgezegd. Het werd dus een heerlijke dag zonder verplichtingen.

Na een rustige brunch en een paar uurtjes lectuur enzovoort besloten we te gaan kijken naar de postume tentoonstelling van Paule Nolens in de gerenoveerde schuur van de Herkenrodehoeve in Opheers. Maj had er ons vorige zaterdag over gesproken tijdens de receptie na “Boudewijn laat zingen”. Ik ontdekte er enkele prachtige doeken (maar ook enkele die me helemaal niet aanstonden).

Volgde een wandeling in het rustige Batsheers waar we eerst de ezels begroetten.

 Foto’s Roger

Daarna ging het terug naar Opheers voor nog een korte wandeling aldaar.

 Foto Roger

Voor ik aan het avondeten zou beginnen, probeerde ik Nany telefonisch te bereiken maar die gaf niet thuis. Dat is bij haar meestal een goed teken.

En na het avondeten, lectuur, lectuur en lectuur. Heerlijk!

Een beetje luie dag?

Ondanks het zonnige weer kwam er vandaag eerst maar geen tijd vrij voor een wandeling. Roger wachtte immers op de levering van een werktuigje… dat inderdaad op zich liet wachten. En ik wachtte op een super dringende vertaling die echter nog op het laatste moment kon afgezegd worden.

Ik zorgde dus dat ik nooit te ver van mijn pc vertoefde maar hield me wel bezig met huishoudelijke taken, beantwoordde mails van vriendinnen en las een beetje.

Rond 16:15 uur werd er gebeld: de levering waar Roger op wachtte, en terwijl hij zijn lang verwachte pak opendeed, kwam er een mail binnen bij mij: de vertaling ging niet door.

Eigenlijk was ik niet ontgoocheld. Ik had ondertussen nagedacht over een e-mail die ik had gekregen van Santé Nature Innovation, waarin onder andere dit stond (het ging over proberen te leven zonder mobieltje en een vergelijking met het leven vroeger):

“Tout ce temps passé à ne rien pouvoir faire n'aidait-il pas à observer et à réfléchir ? Ces longs moments de calme et de solitude ne donnèrent-ils pas aux hommes préhistoriques l'idée de fabriquer les premières statuettes en bois ou en glaise ? Aux hommes des cavernes l'idée de faire les premières peintures rupestres (sur des rochers) ? Aux bergers l'idée de se fabriquer la flûte de pan, et de composer les premières mélodies ? Aux hommes du XIXe siècle, pour qui l'ennui était le « mal du siècle » selon Chateaubriand, de composer tant de belles poésies, de belles musiques et de faire tant de grandes inventions ?
Mais l'ennui est évidemment une arme à double tranchant. Une étude psychologique récente a montré que plus on pense, plus on est malheureux ; réciproquement, plus on est actif, sollicité, débordé même, moins on a de temps pour penser et plus on est heureux. Parce qu'on se sent utile, on se sent vivre évidemment. Pour trouver le bon équilibre, il est important donc de se réserver à la fois des moments pour méditer ou avoir une activité spirituelle qui vous permette de vous arrêter, faire le calme en vous-même et penser aux autres ; mais aussi de prévoir ces activités de base dans l'existence qui permettent d'éviter le piège de la déprime.”

Precies dat waar ik de laatste tijd heel veel over nadenk: we lijken ons leven vol te willen proppen om zo de indruk te krijgen dat we nuttig zijn, om te “voelen” dat we leven, maar zo houden we maar weinig tijd over om na te denken, om ons bezig te houden met de diepere zin van het leven en tijd te maken voor het spirituele en – in mijn geval toch – het creatieve.

Ik herhaal vaak dat ik een hekel heb aan het huishouden. Dat klopt in die zin dat het resultaat van dat werk me nooit vrolijk maakt: het is nooit echt bevredigend omdat ik geen goede huishoudster ben (omdat ik mijn gedachten er niet bij kan houden… en natuurlijk niet hou van het werk op zich). Maar als ik me tijdens huishoudelijke taken laat gaan (dus ondertussen aan heel andere zaken denk en bijgevolg waarschijnlijk het werk nog slechter uitvoer dan gewoonlijk) zie ik wel in welke voordelen dat soort werk biedt: ik krijg de meest  diepzinnige gedachten terwijl ik bijvoorbeeld machinaal de salon stofzuig.

Omdat de zon bleef schijnen maakten we toch een wandeling van een klein uur rond het dorp nog voor Roger de handleiding van zijn nieuw speeltje zou doornemen.

Dat werd weer klimmen en dalen in de velden (en mijn knieën en heupen beginnen daar heel veel last van te krijgen – maar volgens “Santé Nature Innovation” blijft de beste remedie blijven bewegen, en zeker geen prothese).

We zagen dat de bietenoogst volop aan de gang is.

 Foto Roger

En een beetje verder de aardbeienoogst (eigenaardig, ik dacht altijd dat die vruchtjes in mei werden geoogst).

 Foto’s Roger

Thuis was het hoog tijd om te koken: na een groentesoep met kikkererwten, niertjes al Jerez voor Roger en een omelet met tomaten voor mij.

Na mijn lectuur op papier (het boek van Jan Gerits, een beetje “Verzameld werk” van Boudewijn Knevels en Henri Troyat – van wie blijkbaar een belangrijk deel van zijn “Les semailles et les moissons” ontbreekt in onze bibliotheek: ik heb dat meteen besteld voor nog geen 2 euro bij Amazon) heb ik (ik hoop voor de laatste keer) gezorgd voor de boekhouding van de KVLS terwijl Roger vers brood bakte - deze keer, bij wijze van proef,  met uitsluitend volspeltbloem. Dat bleek heel goed gelukt aan de geur te oordelen:

 Eigen foto

Ik  heb zopas nog met veel plezier naar een aflevering van Star Trek gekeken (geleend van Hendrik) en nu plan ik te antwoorden op een lieve late mail van Bernadette, de vrouw van Juan Masondo.

KVLS en werkgroep WOI

Terwijl Roger vandaag de website van de KVLS bijwerkte (over het boek van Boudewijn/de laatste monografie en het boek van Jan), deed ik enkele huishoudkarweitjes en belde ik naar Nany. Die is verlost van haar brace en is soms weer moeilijk te bereiken, zo vaak is ze op stap. Na nog een korte vertaling maakten we, tussen twee regenbuien door, een niet al te lange wandeling in Borgloon (waar we weer regen kregen) en na het avondmaal gingen we in het gemeentehuis van Heers naar een vergadering van de werkgroep WOI. Waar we niet veel nieuws vernamen, behalve dat ons boek over de Grote Oorlog moet klaar zijn voor publicatie nog voor juli 2016. Volgens mij zal dat niet echt een probleem vormen.Wat wel minder zeker is, is of we veel herinneringen en/of foto’s zullen kunnen ophalen bij nabestaanden van die soldaten. Gelukkig duurde de vergadering amper een uur.

Nu is het tijd voor ontspanning (kranten lezen, boek van Jan Gerits verder lezen, mails beantwoorden).

Nogmaals over euthanasie

Er zijn dus nog mensen die er zoals ik over denken: kijk hier. Jammer genoeg voor sommigen onder jullie is het in het Frans.

Over onder andere RSI en de belastingaangifte van Heemkunde Groot Heers

Het is praktisch in orde met mijn RSI! Ik weet immers wat ik moet doen als ik het zitten heb: mijn vingers laten rusten.
En dat kon ik vandaag bijna volop doen, ondanks de enkele mails die ik moest beantwoorden.

Roger had het drukker op zijn pc: hij heeft nogmaals geprobeerd de belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers rond te krijgen maar kreeg zijn “digitale handtekening” maar niet geplaatst.

Omdat we toch elke dag even moeten bewegen, gingen we, na een korte wandeling in Veulen (tussen twee regenbuien), en na een bezoek aan de apotheker in Heers (om nieuwe oogdruppels voor mij) naar de bank waar Roger meer uitleg vroeg over die belastingaangifte. De bankbediende kon Roger niet helpen: hij wist zelfs niet dat vanaf dit jaar elke vzw-aangifte digitaal moest gebeuren.

Uiteindelijk belde Roger naar de belastingdienst zelf, en die beloofde hem een papieren aangifteformulier op te sturen. Erg toch? Via het Internet zou inderdaad veel gemakkelijker moeten zijn, als tenminste de bewuste website een beetje klantvriendelijk is, wat nu zeker niet het geval is.

En wat ik ook héél erg vind: Roger heeft daar al meer dan vier uren werk in gestoken (en dan spreek ik nog niet over de uren die ik eraan heb besteed om te proberen Roger te helpen!) en dat moet allemaal overgedaan worden op papier.

Dat detail doet me denken aan wat ik las in een van de online-kranten deze avond. Op een of ander dienst “Vreemdelingenzaken” zette een ambtenaar, zo las ik, voor elke vluchteling die zich presenteerde, met een pen een streepje in het vak behorende tot het land van herkomst. Is die manier van werken niet hopeloos ouderwets?

Het herinnert me aan hoe de KVLS zorgde voor de boekhouding voor ik de zaak tijdelijk overnam met de bewuste bedoeling er een rekenblad van te maken.

Over vriendin Tine en mezelf

Mijn vriendin Tine en haar man zijn ongelooflijk actief op het Internet…

En nu blijkt zij mij in de kijker te willen zetten op één van hun  websites!

Amai (zeggen ze in Antwerpen), Tine, zoveel eer heb ik nog nooit gekregen!

Ai mijn zenuwen!

Het leek eerst een rustige dag. Na onze korte boodschappen, een wandeling in Borgloon en (voor en na het avondeten) lectuur (dat boek van Jan Gerits is heel interessant én boeiend geschreven).

Maar… na het avondeten zorgde ik eindelijk voor de belastingaangifte van de KVLS. Op zich een lachertje, ik geef het toe, alleen zorgde de website van de “roverheid” ervoor dat het bijna een uur duurde: nu eens was de datum niet op de correcte manier ingevuld, dan weer had ik niet het juiste soort “bedrijf” gekozen en uiteindelijk lukte het signeren pas na enkele keren proberen.

Daarna was het de beurt aan Roger om hetzelfde te doen voor Heemkunde Groot Heers. Weer problemen die ons tot een uur later brachten en die trouwens nog niet zijn opgelost  (de computer wilde constant een pdf-bestand, dat we van de overheidssite moesten downloaden, een andere extensie geven dan die vereist door die roverswebsite).

Omdat het voor mij gelukt was bij de aangifte voor de KVLS, wilde Roger dat op mijn pc doen (waarom in feite weet ik niet).

Nog een geluk dat ik vandaag zo weinig mogelijk wilde typen, want ik heb natuurlijk al die tijd mijn pc moeten missen.

Mijn zenuwen heb ik echter niet gemist. Ik heb ze voelen razen!

Zeggen dat, als ik nog lid was geweest van het bestuur van de KVLS, ik vandaag ook nog naar een vergadering had gemoeten!

Na Elena en Matthias een dringende vertaling

We gingen nog eens babysitten (dat woord is wel niet meer correct: Elena en Matthias zijn geen baby’s meer).
Buurmeisje Anna was op reis met haar ouders en dus moest ik de hele tijd meespelen. Vooral rollenspelletjes (en nu begint Matthias daar ook mee, alleen speelt hij geen prinsenverhalen, wel was hij op een zeker moment een kassier, en dan weer een arts). Elena was vandaag op een zeker ogenblik een kapster die absoluut mijn haar onder handen wilde nemen.

 Foto’s Roger

Tijdens het avondeten kwam er een vertaling binnen. Dus bleven we niet meer hangen na het bad en het verhaaltje. Rond 20:30 uur waren we thuis waar ik meteen begon te vertalen, en dat tot nu (23 uur).

Nu is het tijd om mijn vingers te laten rusten (gisteren avond had ik er al pijn aan: RSI veronderstel ik – ik heb er al enkele keren last van gehad): ik ga wat lezen en zeker niet meer typen vandaag zodat de klachten niet erger worden!

Nieuw boek van Jan Gerits

Vandaag stelde de heemkring van Meeuwen-Gruitrode in de kerk van Meeuwen het nieuwe boek van Jan Gerits voor: ‘'Laatgotische beeldenrijkdom in de dorpskerken van Meeuwen-Gruitrode”.

Uiteraard gingen Roger en ik er naartoe (maar eerst stonden we voor de verkeerde kerk: een voorbijganger legde ons uit dat we ons eigenlijk in de deelgemeente Gruitrode bevonden en niet in Meeuwen). Maar kom, we waren nog goed op tijd in Meeuwen.

 De kerk van Gruitrode (foto Roger)

Veel volk, een prachtige tentoonstelling, een blije Jan Gerits (maar ik vroeg me af waarom, buiten wij en Jo Corstjens, er niemand van de KVLS aanwezig was), een sobere en zeer interessante presentatie en een heel mooie uitgave. En… Jan wilde ons absoluut het boek cadeau doen.

 Foto’s Roger

Het toeval (?) wilde dat de echtgenoot van Ria Voet de voorzitter is van die heemkring en dat we dus na ongeveer 4 jaar ook Ria terugzagen.

 Foto’s Roger

Onnodig te vertellen dat we langer dan gepland op de receptie zijn gebleven!

Boudewijn laat zingen

Geen wandeling deze middag: ten eerste regende het te vaak (en ik heb dan maar enkele uren besteed aan het archiveren voor de KVLS) en ten tweede zouden we deze avond iets vroeger naar Hasselt rijden voor het evenement “Boudewijn laat zingen” en daar dus een beetje stappen.

Boudewijn Knevels is immers onlangs 70 jaar geworden en vierde die verjaardag en tegelijk zijn 50 jaar dichten en schrijven. Voor de gelegenheid werd een Limburgse monografie van de KVLS aan hem besteed (Edith Oeyen zorgde voor de tekst – en dat is de monografie die ik onlangs aan het nalezen was)… en heeft Boudewijn zelf een “verzameld werk” uitgegeven. Tijdens de muzikale feestavond zouden die twee werken worden gepresenteerd.

Maar wij kwamen dus een dik anderhalf uur te vroeg in Hasselt aan. We parkeerden de auto (we moesten wel met de auto omdat we na afloop van de avond geen bus meer zouden hebben) aan het Cultureel Centrum en liepen (in de lichte regen) naar de Mediamarkt waar ik in mei een tasje kocht voor mijn mobieltje, dat het geen drie maanden heeft uitgehouden. We kregen een tegoedbon.  Daarna terug naar de auto waar ik een banaan at (we hadden enkel een bord soep gegeten) en dan naar het “Clarenhof” waar het “feest” zou plaatsvinden.

Veel van Boudewijns gedichten werden op muziek gezet, door onder andere Willy Appermont en deze avond, nadat Edith Oeyen de twee boeken had gepresenteerd, werden ze prachtig gezongen door: Maria Lossmannova, Het Norma-kwartet, Danny Jamers, Roland Ramaekers, Johan Gerits, Paul Steegmans, Johnny Voners, Jenny Vanherle en het Kathedraalkoor Hasselt.

 

 Ons feestvarken (alle foto’s zijn van Roger)

Een mooi avondvullend programma, alleen was het heel jammer dat de akoestiek zo slecht was in die kapel: ik kon genieten van de klanken maar begreep praktisch niets van de teksten. En ik was niet de enige met die klacht!

Daarna nog een receptie in een vlakbij gelegen café. We ontmoetten veel kennissen uit Heers en leden van de KVLS. Alleen Edith Oeyen heb ik niet meer gevonden tussen al dat volk.